Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

O πρώτος βιολογικός βηματοδότης για την καρδιά

Έναν βηματοδότη, ο οποίος δεν έχει κανένα μηχανικό ή ηλεκτρονικό μέρος, αλλά είναι καθαρά βιολογικός, αποτελούμενος από τα ίδια τα κύτταρα της καρδιάς, δημιούργησαν για πρώτη φορά ερευνητές στις ΗΠΑ.

Με την εισαγωγή του κατάλληλου γονιδίου στην καρδιά, κατάφεραν να μετατρέψουν κοινά κύτταρα του καρδιακού μυ, σε εξειδικευμένα καρδιακά κύτταρα που κρατούν τον ρυθμό της καρδιάς.
Το επίτευγμα ανοίγει το δρόμο για να εξαλειφθεί πλήρως στο μέλλον η ανάγκη των παραδοσιακών μεταλλικών βηματοδοτών, οι οποίοι σήμερα τοποθετούνται με χειρουργική επέμβαση.
Οι βηματοδότες αντιμετωπίζουν κατά καιρούς διάφορα προβλήματα, όπως η ξαφνική διακοπή της λειτουργίας τους ή η δυνητικά θανατηφόρα μόλυνση από την εμφυτευμένη συσκευή, οπότε ο βηματοδότης πρέπει να αφαιρεθεί προσωρινά, κάτι που συμβαίνει στο 2% των ασθενών.
Προς το παρόν πάντως, η έρευνα έγινε σε πειραματόζωα (χοίρους) και θα χρειαστεί χρόνος, εωσότου κάτι ανάλογο γίνει με ασφάλεια σε ανθρώπους.
Οι καρδιολόγοι του Ινστιτούτου Cedars-Sinai του Λος Άντζελες, με επικεφαλής τον διευθυντή Εδουάρδο Μαρμπάν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό «Science Translational Medicine», δήλωσαν ότι, μετά από πολυετείς προσπάθειες, κατάφεραν τελικά να αναπρογραμματίσουν γενετικά τα κύτταρα της καρδιάς ενός ζώου, έτσι ώστε να θεραπευτεί με καθαρά βιολογικό τρόπο η αρρυθμία του.
Δεν χρειάστηκε κάποια εξωτερική επέμβαση, πέρα από την εισαγωγή - με «όχημα» έναν αβλαβή ιό - ενός γονιδίου (του ΤΒΧ18), το οποίο ενεργοποιεί μία πρωτεΐνη, η οποία αναπρογραμματίζει τη λειτουργία των καρδιακών κυττάρων.
Σε τρία περίπου χρόνια αναμένεται να ξεκινήσουν κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους με καρδιακή αρρυθμία και, αν όλα πάνε καλά από άποψη ασφάλειας και αποτελεσματικότητας, κάποια μέρα αυτά τα κύτταρα - βηματοδότες εκτιμάται ότι θα βοηθήσουν και τα νεογνά που γεννιούνται με καρδιολογικά προβλήματα.
Όπως έδειξαν τα πειράματα, ήδη από τη δεύτερη ημέρα μετά την εισαγωγή του γονιδίου κυτταρικού αναπρογραμματισμού στην καρδιά των χοίρων, τα πειραματόζωα είχαν πολύ πιο γρήγορους και φυσιολογικούς παλμούς καρδιάς, σε σχέση με όσα δεν είχαν κάνει την ίδια θεραπεία.
Ένας βηματοδότης διαρκεί κατά μέσο όρο επτά χρόνια και δουλεύει στέλνοντας ηλεκτρικούς παλμούς στην καρδιά, αν αυτή χτυπά πολύ αργά ή άρρυθμα.
Μία υγιής καρδιά, που δεν χρειάζεται βηματοδότη, εξαρτάται για την ομαλή λειτουργία της από μια ομάδα λίγων χιλιάδων κυττάρων, που βρίσκονται σε μια μικροσκοπική περιοχή της καρδιάς, τον φλεβόκομβο.
Αυτός λειτουργεί ως μετρονόμος διατηρώντας τους χτύπους της καρδιάς σε ένα σχετικά ομαλό ρυθμό και όταν για κάποιο λόγο, αυτό το σύστημα δεν λειτουργεί σωστά, τότε οι άνθρωποι πάσχουν από αρρυθμίες, δυνητικά επικίνδυνες.

Η φιλοσοφία του μυρμηγκιού

 Νομίζω ότι όλοι μας πρέπει να μελετήσουμε τα μυρμήγκια. Έχουν μια καταπληκτική φιλοσοφία με τέσσερα μέρη.

picturecontent-pid-4d534 Τα μυρμήγκια δεν τα παρατούν ποτέ. Όταν κατευθύνονται κάπου, κι εσείς προσπαθήσετε να τα σταματήσετε, εκείνα ψάχνουν για άλλο δρόμο. Θα σκαρφαλώσουν από πάνω, θα περάσουν από κάτω, θα συνεχίσουν να ψάχνουν για άλλο τρόπο. Ξεκάθαρη φιλοσοφία: να μην τα παρατάς ποτέ στην αναζήτηση ενός δρόμου που θα σε πάει εκεί που θέλεις να φτάσεις.

Tα μυρμήγκια όλο το καλοκαίρι σκέφτονται τον χειμώνα. Δεν μπορεί να είστε τόσο αφελείς ώστε να νομίζετε ότι το καλοκαίρι θα διαρκέσει για πάντα. Έτσι τα μυρμήγκια συλλέγουν τα χειμερινά τρόφιμά τους στο μέσο του καλοκαιριού.
Μια παλιά ιστορία λέει, «Μη χτίζεις το σπίτι σου στην άμμο το καλοκαίρι». Γιατί χρειαζόμαστε αυτή τη συμβουλή; Επειδή είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε μπροστά. Να προβλέπουμε. Το καλοκαίρι, πρέπει να σκέφτεστε την καταιγίδα. Καθώς απολαμβάνετε την άμμο και τον ήλιο, πρέπει να σκέφτεστε και τους βράχους.

Το τρίτο μέρος της φιλοσοφίας του μυρμηγκιού είναι ότι τα μυρμήγκια όλο το χειμώνα σκέφτονται το καλοκαίρι. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, τα μυρμήγκια υπενθυμίζουν στον εαυτό τους:
«Αυτό δεν θα κρατήσει πολύ. Σύντομα θα βγούμε έξω». Και την πρώτη θερμή ημέρα, τα μυρμήγκια είναι έξω. Όταν ξανάρθει το κρύο, θα γυρίσουν στην τρύπα τους, περιμένοντας να ξαναβγούν όταν πιάσουν οι ζέστες.

Και τώρα, το τελευταίο μέρος της φιλοσοφίας του μυρμηγκιού. Πόσα θα μαζέψει ένα μυρμήγκι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού για το χειμώνα; Όσα περισσότερα μπορεί. Απίστευτη η φιλοσοφία του “Όσα περισσότερα μπορεί”.
Πόσο καταπληκτική φιλοσοφία έχουμε μπροστά μας! Τη φιλοσοφία του μυρμηγκιού. Μην τα παρατάτε ποτέ, κοιτάτε μπροστά, μένετε θετικοί και κάνετε πάντα το καλύτερο που μπορείτε.

Kαι τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι. (Και αυτό να κάνεις και εκείνο να μην το αφήσεις)

Πόσο χρόνο νομίζεις ότι έχεις;

Το 1915 ο Einstein εισήγαγε τη Θεωρία της Σχετικότητας, προσπαθώντας να εξηγήσει στην ανθρωπότητα με πολύπλοκες πράξεις και εξισώσεις πως ο χρόνος είναι εντελώς υποκειμενική έννοια. Οι ανθρώπινες σχέσεις όμως φαντάζουν πιο πολύπλοκες από κάθε φυσική θεωρία. Ολόκληρες βιβλιοθήκες, δε φτάνουν για να τις αποκρυπτογραφήσουν. Καμία μαθηματική πράξη δεν είναι αρκετή ώστε να εξηγήσει γιατί εγκλωβίζεσαι σε σχέσεις που δεν σε καλύπτουν.

Για ποιο λόγο επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά τα ίδια λάθη με τεράστια επιτυχία, θεωρώντας πως έχεις όλο τον καιρό μπροστά σου για να τα διορθώσεις; Χρησιμοποιείς σαν άλλοθι τα νιάτα για να πληγωθείς και να πονέσεις. Χαρίζεις απλόχερα πολύτιμες στιγμές σου σε ανθρώπους, ενώ οι δικές τους δε σε συμπεριλαμβάνουν. Είσαι καθηλωμένος πίσω από ένα γραφείο, ενώ από μικρός ονειρευόσουν να γυρίσεις τον κόσμο. Διατηρείς κατά συνθήκη φιλίες και σχέσεις για να μη θυσιαστείς στο βωμό της μοναξιάς. Αφήνεις για αύριο όσα μπορείς να κάνεις σήμερα.
Και την ίδια στιγμή η ζωή περνάει. Περνάει από μπροστά σου και δε στέκεται λεπτό. Σε χαιρετάει ειρωνικά φωνάζοντας «πόσο χρόνο νομίζεις ότι έχεις;» κι εσύ την παρατηρείς από το σημείο αναφοράς σου, χωρίς να κάνεις το παραμικρό για να την αλλάξεις. Ζητάς από εκείνη κι άλλες εμπειρίες και μόλις σου δοθούν ξεκινάς πάλι από το μηδέν. Επαληθεύοντας την ίδια εξίσωση. Όλα βρίσκονται σε μια διαρκή κίνηση εκτός από σένα. Κι όταν αυτά δεν έρχονται, θυμώνεις με τη ζωή που σου φέρθηκε σκληρά. Τα λάθη που έχεις κάνει μέσα στον χωροχρόνο δεν αλλάζουν.

Πόσες φορές κοιτώντας πίσω παραδέχτηκες πως αν γυρνούσες για λίγο πίσω τη ζωή, θα έπραττες διαφορετικά; Πως αν σου δινόταν μία ευκαιρία ακόμα, θα έλεγες εκείνο το «σ'αγαπώ»; Πως θα διεκδικούσες περισσότερο εκείνη τη θέση που έψαχνες καιρό; Πως δε θα άφηνες να φύγουν από κοντά σου άνθρωποι που σας έδεναν τόσα; Κανείς δε θα σου δώσει πίσω το χαμένο έδαφος. Οι ευκαιρίες που έδωσες, αλλά κι αυτές που έχασες, δεν επιστρέφουν. Το ερώτημα είναι, τι άφησαν πίσω τους. Τι έμεινε σε σένα. Το παρελθόν πέρασε ανεπιστρεπτί κι έδωσε τη θέση του στη γνώση. Την κρατάς και πορεύεσαι. Την έχεις ως «ένα το κρατούμενο» στο μυαλό σου, και τη χρησιμοποιείς στο μέλλον. Για να πάψεις να λειτουργείς ως απλός παρατηρητής της ζωής σου. Τρέξε. Προλαβαίνεις.

Δώσε τέλος σε μισοτελειωμένες καταστάσεις που σε κρατούσαν δέσμιο για χρόνια. Βγες εκεί έξω και πραγματοποίησε όσα ονειρευόσουν και δεν τολμούσες να ξεστομίσεις. Μην περιμένεις να πέσουν οι κατάλληλες συνθήκες ως μάννα εξ ουρανού, φτιάξ? τες. Κάνε εκείνο το ταξίδι που ήθελες, αλλά δεν προλάβαινες λόγω δουλειάς. Γεφύρωσε τις σχέσεις σου με ανθρώπους που τελικά θέλεις στην καθημερινότητά σου. Δούλεψε για να ζήσεις. Μη ζεις για να δουλεύεις. Αντιμετώπισε τους φόβους σου για να νιώσεις ελεύθερος. Μη ζητάς τη ζωή, κυνήγησέ τη. Κράτησε μέσα σου μόνο όσα σε πάνε μπροστά. Κάνε το χρόνο σύμμαχο, στη δική σου αιωνιότητα. Γιατί αυτός είναι το νόμισμα της ζωής σου. Είναι το μοναδικό νόμισμα που έχεις και μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις πώς θα το ξοδέψεις. Στο χέρι σου είναι να μην αφήσεις άλλους ανθρώπους να το ξοδέψουν εκείνοι για σένα.

Το σύμπαν συνωμοτεί πάντα στην υλοποίηση των επιθυμιών σου;

Το σύμπαν συνωμοτεί πάντα στην υλοποίηση των επιθυμιών σου;
•Όχι………. όταν εστιάζεις στην έλλειψη αντί σε αυτά που ήδη έχεις.
•Όχι……….. όταν δυσανασχετείς και ανησυχείς για αυτά που δεν έχεις αντί να νιώθεις ευγνωμοσύνη για αυτά που έχεις.
•Όχι………… όταν η λογική λέει ότι κάτι πρέπει να γίνεται με συγκεκριμένο τρόπο ενώ η καρδιά γνωρίζει ότι κάτι μπορεί να γίνει και με τρόπους που δεν μπορείς να φανταστείς.
•Όχι………… όταν αμφιβάλλεις για την πραγματοποίηση του αντί να έχεις πίστη ότι έχει ήδη γίνει.
•Όχι………… όταν αισθάνεσαι μνησικακία αντί να συγχωρείς.
•Όχι……….. όταν αισθάνεσαι συναισθήματα όπως φόβος, ενοχές, πικρία κλπ.
•Όχι………… όταν κατηγορείς άλλους ή τις συνθήκες και περιστάσεις για την δική σου πραγματικότητα αντι να αναλαμβάνεις την ευθύνη της ζωής σου.
•Όχι………… όταν νιώθεις πως δεν το αξίζεις αντί να κατανοείς ότι η αξία σου είναι δεδομένη και ανεξάρτητη από τα συμβάντα στη ζωή σου και τι σου λένε οι άλλοι..
•Όχι………… όταν έχεις πεποιθήσεις που δεν σε εξυπηρετούν και δεν τις έχεις απελευθερώσει ακόμα.
•Όχι………… όταν έχεις ιδέες για την πραγματοποίηση της επιθυμίας σου και δεν μπαίνεις στο κόπο να κάνεις τις υπερβάσεις, να ξεβολευτείς και να δράσεις.
•Όχι………… όταν έχεις την τάση να κλαίγεσαι επειδή δεν έχεις αρκετά χρήματα , δεν υπάρχουν αρκετές δουλειές , δεν υπάρχουν αρκετά διαθέσιμα άτομα για να βρεις σύντροφο, δεν υπάρχει αρκετός χρόνο κλπ.
•Όχι……………… όταν δεν κατανοείς ότι η πραγματικότητα σου είναι καθρέφτης του προγράμματος που τρέχει στο υποσυνείδητο σου.
•Όχι………… όταν δεν κατανοείς την δύναμη των λέξεων και χρησιμοποιείς λέξεις που σαμποτάρουν την πραγματοποίηση της επιθυμίας σου.

Τα δένδρα είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο από ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε φανταστεί

Θα είναι έκπληξη να μάθουμε ότι τα δένδρα, όπως και τα ζώα, επικοινωνούν μεταξύ τους και μεταδίδουν την κληρονομιά τους στις επόμενες γενιές;

Για την καθηγήτρια Suzanne Simard δεν είναι και εξηγεί στο trueactivist.com, πώς τα δένδρα είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο από ό τι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ποτέ φανταστεί. Αν και ο Κάρολος Δαρβίνος είχε πει ότι τα δένδρα είναι απλώς μεμονωμένοι οργανισμοί που ανταγωνίζονται για την επιβίωση του ισχυρότερου, η Simard αποδεικνύει πόσο λάθος έκανε. Στην πραγματικότητα, ισχύει το αντίθετο: «τα δένδρα επιβιώνουν μέσω της αμοιβαίας συνεργασίας και υποστήριξης, μεταφέροντας τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά , ανάλογα με το ποιος χρειάζεται».
Άζωτο και άνθρακας μπορεί να μοιραστεί μέσω χιλιομέτρων υπογείων δικτύων μυκήτων, εξασφαλίζοντας ότι όλα τα δένδρα στο δάσος, δίνουν και παίρνουν ακριβώς τη σωστή ποσότητα για να τα κρατήσει όλα υγιή. Αυτό το αόρατο πλέγμα λειτουργεί με πολύ παρόμοιο τρόπο με τα δίκτυα των νευρώνων στον εγκέφαλό μας, και όταν ένα δένδρο καταστρέφεται έχει συνέπειες για όλους.
Η Simard μιλά επίσης για «μητρικά δένδρα», τα οποία είναι οι μεγαλύτεροι και παλαιότεροι οργανισμούς με τα οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα δέντρα. Εξηγεί πώς πεθαίνουν τα δένδρα και πως μπορεί να περάσει η «κληρονομιά» του στην επόμενη γενιά, ανακατεμένα με σημαντικά ιχνοστοιχεία για τα νέα δενδρύλλια, έτσι ώστε να μπορούν να συνεχίζουν να αυξάνονται. Όταν οι άνθρωποι κόβουν τα μητρικά δένδρα χωρίς επίγνωση, μειώνουμε τις πιθανότητες επιβίωσης για ολόκληρο το δάσος.
Και συμπληρώνει «Αν μπορούσαμε να συνυπολογίσουμε αυτό τη ζωτικής σημασίας γνώση στη δασική βιομηχανία μας, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια τεράστια προσφορά στις προσπάθειες διατήρησης της ζωής για το μέλλον, τόσο του δάσους όσο και για εμάς τους ανθρώπους».

Η απάντηση στο μυστήριο της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού

Οι διαφορές ανάμεσα στις όψεις των δύο πλευρών του φεγγαριού, εκείνη που βλέπουμε και εκείνη που παραμένει κρυφή, οφείλεται στον τρόπο γέννησής του και τις υψηλές θερμοκρασίες της πρώιμης Γης, υποστηρίζει πρόσφατη μελέτη. Η νέα θεωρία επιχειρεί να εξηγήσει τον λόγο που οι κρατήρες στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης είναι πολύ περισσότεροι.

Το φωτεινότερο αντικείμενο στον νυχτερινό ουρανό μας, το φεγγάρι, αποτελεί, από την πρώτη στιγμή της ανθρώπινης παρουσίας στη Γη, αφορμή για μύθους, έμπνευση για καλλιτεχνήματα, ή απλά ένα υπέροχο θέαμα για να χαζέψει κανείς τα βράδια.
Για τους φανατικούς των επιστημών του διαστήματος, αποτελεί και μία πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να μελετήσουν ένα ουράνιο σώμα άλλο από τη Γη. Γιατί μπορεί να γεννήθηκε από τον πλανήτη μας, αλλά δεν παύει από το να είναι, σήμερα, ξεχωριστό.
Αμέτρητοι φακοί τηλεσκοπίων έχουν στραφεί προς το μέρος του, στο πέρασμα των αιώνων, λοιπόν. Όλοι, όμως, αντικρίζουν την ίδια εικόνα, την πλευρά του που βλέπει προς τη Γη, αφού το φεγγάρι είναι "παλλιροϊκά κλειδωμένο" με τον πλανήτη μας.
Οι δύο διαφορές μεταξύ "σκοτεινής" και κοντινής πλευράς του φεγγαριού
Το φαινόμενο που ονομάζουμε "παλλιροϊκό κλείδωμα" ή σύγχρονη περιστροφή, έχει ως αποτέλεσμα το φεγγάρι να μας δείχνει πάντα την ίδια πλευρά του, επειδή ο χρόνος περιστροφής του γύρω από τη Γη (29,5 μέρες) και γύρω από τον εαυτό του (27,3 μέρες) εξισώνεται.
Έτσι, η μεριά του που κοιτάζει προς την αντίθετη κατεύθυνση από εμάς, παρέμενε άγνωστη μέχρι και πριν από μισό αιώνα, όταν οι Σοβιετικοί έστειλαν το Luna 3, το οποίο φωτογράφισε, για πρώτη φορά, τη "σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού".
Από τότε, έχουμε καταφέρει να εξασφαλίσουμε και άλλες εικόνες της, αλλά από εκείνη την πρώτη φωτογραφία, δύο πράγματα έκαναν εντύπωση στους ειδικούς: η σκοτεινή πλευρά έχει (α) περισσότερους κρατήρες και (β) καθόλου σεληνιακές θάλασσες.
Αριστερά, η κοντινή πλευρά του φεγγαριού. Δεξιά, η μακρινή πλευρά του.
Οι δύο παρατηρήσεις προβλημάτισαν τους επιστήμονες, οι οποίοι χρειάστηκαν, σχετικά, μεγάλο χρονικό διάστημα για να καταλήξουν σε μία θεωρία. Κατ' αυτή, η εξωτερική πλευρά του δορυφόρου μας έχει πιο πολλούς κρατήρες, επειδή δέχεται περισσότερα χτυπήματα από αστεροειδείς.
Η υπόθεση ακούγεται σωστή, αφού, όντως, η λογική λέει ότι η κοντινή πλευρά είναι πιο δύσκολο να "βομβαρδιστεί" από αντικείμενα, προστατευμένη από τη Γη. Τελικά, η εικασία αποδεικνύεται λανθασμένη! Τα πάντα έχουν, μάλλον, να κάνουν με τον τρόπο γέννησης της Σελήνης.
Όπως είδαμε πρόσφατα και αναφέραμε παραπάνω, το φεγγάρι δημιουργήθηκε όταν η Γη συγκρούστηκε με ένα ουράνιο σώμα (τη Θεία) στο μέγεθος του Άρη, πριν από κάτι περισσότερο από 4 δισεκατομμύρια χρόνια, εκτοξεύοντας το υλικό που σχημάτισε τη Σελήνη, στο διάστημα.
Νέα μελέτη προτείνει νέα θεωρία ως την εξήγηση των διαφορών
Τώρα, νέα μελέτη συνδέει αυτό το γεγονός με τον αριθμό των κρατήρων και θαλασσών στις δύο πλευρές του φεγγαριού. Συγκεκριμένα, οι Jason Wright, Stein Sigurdsson και Arpita Roy (επικεφαλής συγγραφέας) υποστηρίζουν ότι οι διαφορές οφείλονται στη θερμότητα της πρώιμης Γης.
Ειδικότερα, την εποχή που ο πλανήτης μας συγκρούστηκε με τη Θεία υπολογίζεται ότι είχε θερμοκρασία πάνω από 2400 βαθμούς Κελσίου - ήταν, ουσιαστικά, μία μπάλα από μάγμα. Οπότε, το νεογέννητο φεγγάρι δεχόταν πολύ μεγάλη ζέστη.
Σύμφωνα, λοιπόν, με μοντέλο που έφτιαξαν οι ανωτέρω ερευνητές, στα πλαίσια της μελέτης τους, αυτή η θερμότητα ήταν ικανή να κρατά το φεγγάρι σε ημιρευστή κατάσταση. Και, αφού το φεγγάρι ήταν από τότε "παλλιροϊκά κλειδωμένο" με τη Γη, η μακρινή του πλευρά κρύωσε και σταθεροποιήθηκε νωρίτερα.
H σύγκρουση Γης και Θείας έγινε μία εποχή που ο πλανήτης μας "κόχλαζε" και αυτό επηρέασε το φεγγάρι, λέει η μελέτη
Το αποτέλεσμα ήταν, πάντα κατά τη νέα μελέτη, πολλοί αστεροειδείς και κομήτες που συγκρούονταν με την κοντινή πλευρά του - αυτή που βλέπουμε - να βυθίζονται μέσα σε ωκεανούς από μάγμα, τις σημερινές σεληνιακές θάλασσες, χωρίς να αφήνουν σημάδια στην επιφάνεια.
Την ίδια περίοδο, η σκοτεινή πλευρά γέμιζε κρατήρες, αφού από την επιφάνειά της έλειπε το υγρό στοιχείο που θα "κατάπινε" τους ιπτάμενους "εισβολείς". Η θεωρία που προτείνουν οι τρεις ερευνητές, εξηγεί και τη χημική διαφορά των δύο πλευρών, σύμφωνα με τα στοιχεία που επικαλούνται.
Και κάπως έτσι, φτάσαμε στη σημερινή εικόνα του δορυφόρου μας. Ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ της δημιουργίας και της εμφάνισης του φεγγαριού, αν η νέα θεωρία αποδειχθεί, μπαίνει στη θέση του. Ακόμα κι έτσι, το σίγουρο είναι ότι η Σελήνη θα παραμένει, πάντα, μυστηριώδης και σαγηνευτική.
Είναι, μάλλον, που βρίσκεται τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά, ταυτόχρονα. Τόσο οικεία, αλλά και τόσο ξένη, όσο χρειάζεται για να μας κρατά μαγευτικά κλειδωμένους μαζί της, όπως είναι και αυτή κλειδωμένη με το σπίτι μας.