Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Η διαφορά της Ελληνικής προσευχής από την χριστιανική

 
Σε πλήρη αντίθεση με την χριστιανική πρακτική της ψυχικής συντριβής που δια της παρακλητικής προσευχής επιζητεί φώτιση, συγχώρεση ή ανταμοιβή, η Ελληνική προσευχή αναζητεί την αναγωγή της ψυχής στα θεία επίπεδα.
Φανερά η χριστιανική πρακτική επιθυμεί να κατεβάσει το ουράνιο στο γήινο ενώ η Ελληνική, δεν περιορίζεται σε αυτό επιθυμώντας διακαώς την θειότητα. Δεν είναι μόνον λατρεία του θείου αλλά πνευματική άσκηση και εκστατική ένωση με τους Θεούς.

Η προσευχή κατά τον Θείο Πρόκλο είναι «πράξις νοερά εξυμνούσα τον νου μέχρι
τον Θεό, το μέσον δια του οποίου επιτυγχάνεται η θέασις, η έξοδος από τον κόσμο της πολλότητος, και η επανασύνδεση με την Άρρητη Ενότητα
». Σε απόλυτη διάκριση από τον παραληρηματικό ατομικό μονόλογο στην ιουδαιογενή σκεπτομορφή, η Ελληνική προσευχή απευθύνεται ποικιλοτρόπως σε Θεούς και Θεές με δικαιοδοσία δράσεως σε τόπο, χρόνο, έργο και σκοπό. Η διάρκεια της Ελληνικής λατρείας, που χάνεται στην αχλύ της ιστορίας, πιστοποιεί αναμφισβήτητα το γεγονός της επιτυχημένης επικοινωνίας μεταξύ λατρευτών και Θεών.

Αντίθετα η προσευχή χωρίς αντικειμενικό αντίκρισμα του χριστιανού, νομοτελειακά επιστρέφει στην πηγή της αθεΐας και ασεβείας που τον γέννησε καταλήγοντας πάλι σε αθεΐα και ασέβεια, αφού η προσευχή του αποδεικνύεται αναποτελεσματική.

Ακόμα και στα σκοτεινά χρόνια της ολοκληρωτικής κυριαρχίας του, δεν κατόρθωσε να την επιβάλλει και να εμφυσήσει ζήλο και φρόνημα σε μια πρακτική, που από την φύση της έχει χαρακτήρα αυστηρά προσωπικό. Οι δυστυχείς υπήκοοι των κατακτημένων εθνών την παρέβλεπαν και προσποιούνταν με άτεχνα επιδεικτικά σταυροκοπήματα και ψελλίσματα ώστε να ξεμπερδεύουν.

Υποχρεωτικά ο κλήρος και οι μοναχοί έπρεπε να συντηρήσουν την αξία της προσευχής σε έναν ψευδοθεό με μυθεύματα, υπερβολές και θαυματολογίες, ακριβώς όπως σήμερα συντηρείται ο τζόγος διαφημίζοντας το τεράστιο ποσό που ένας τυχερός κέρδισε. Και βέβαια στην περίπτωση του τζόγου είναι πραγματικό, όμως στην χριστιανική περίπτωση άνθρωποι πετούσαν, κομμένα μέλη φύτρωναν, νεκροί ανασταίνονταν και λοιπά φαιδρά.

Γιατί όμως διαφέρει η πραγματική προσευχή από την χριστιανική παραποίηση;

Ο Έλλην αναγνωρίζοντας ότι ο άνθρωπος αποτελεί το έλλογο μέρος της Φύσεως, νοιώθει σεβασμό και δέος αντικρίζοντάς την. Αντιλαμβανόμενος την αδυναμία και την παροδικότητά του απέναντι στις αιώνιες Οντικές Ψυχές που την ζωοποιούν, επιζητεί την αναγνώριση, την υπεροχή και την διάκριση μιμούμενος τα Θεία Έργα και δημιουργώντας πολιτισμό. Επιζητεί την ηρωοποίηση και την αθανασία στην μάχη, την διάκριση στη αθλητική νίκη, το κάλλος στην τέχνη, την αρετή στην φιλοσοφία.
Ο χριστιανός γεννιέται εξουσιαστής. Εκπαιδεύεται από τα γεννοφάσκια του σε αυτήν. Νομίζει εαυτόν ως το ανώτερο είδος της δημιουργίας, τον εκλεκτό λαό με δικαίωμα ζωής και θανάτου στο ζωικό και φυτικό βασίλειο. Αυτή η διεστραμμένη παραδοχή μετατρέπει τον φυσικό εθνισμό, σε εθνικισμό ενάντια σε αλλοδόξους, με πρόσχημα την φυλή που έχει υποτάξει στο δόγμα του και που χρησιμοποιεί σαν όχημα και όπλο επιβολής.

Ο χριστιανός επιζητά την δύναμη για καταστροφή του πλανήτη και θέλει να εξάγει την καταστροφική του συμπεριφορά και σε άλλα άστρα. Η έπαρσή του είναι δεδομένη. Η ταπεινότητα που διακηρύσσει είναι εξορισμού υποκριτική. Απλά γιατί έρχεται σε κάθετη σύγκρουση με την κοσμοαντίληψη του ελέω θεού τοπάρχου.

Αυτός είναι και ο λόγος που δημιουργεί αυταρχικά πολιτεύματα. Όπως προσκυνά τον ψευδοθεό του, θέλει να εξαναγκάζει και τους υπηκόους του σε προσκύνημα. Όπως κλαίει και οδύρεται ζητώντας άφεση, έλεος, ή ανταμοιβή, έτσι απαιτεί να του φέρονται και οι υπήκοοί του. Όπως η σκεπτομορφή που έχει πλάσει δεν εισακούει την παράκλησή του, έτσι και αυτός είναι σκληρός σαδιστής, ατομιστής και απαθής. Η προσευχή του πηγάζει από το εμφυτευμένο συναίσθημα της ενοχής. Κατά την διάρκειά της βιώνει τον αυτομηδενισμό καταλήγοντας σε ένα ψυχικό κενό. Αυτό το προσωρινό συναίσθημα είναι το επιθυμητό συναίσθημα που ο χριστιανός αναβιβάζει σε υπερτάτη προσδοκωμένη αξία. Είναι το ίδιο συναίσθημα που βιώνει ένα θύμα αδίκου ξυλοδαρμού ή ένα θύμα βιασμού.

Αντίθετα ο τύπος προσευχής του Έλληνος τίθεται σε τελείως διαφορετικά ψυχικά θεμέλια. Οι Έλληνες δεν προσκυνούσαν προσευχόμενοι, οι Θεοί μας απεχθάνονται την δουλική συμπεριφορά.

Η ψυχική διάθεση που προηγείται της προσευχής είναι ο θαυμασμός του Κόσμου. «Προηγείται λοιπόν ο θαυμασμός διότι και εντός μας αυτός είναι η αρχή της γνώσεως όλων των πραγμάτων. Όσον δε αφορά τα θεία πράγματα, ο θαυμασμός φέρνει σε επαφή το θαυμάζον με το θαυμαζόμενο», εις Τίμαιον 1.33

Αυτό είναι το συναίσθημα που νοιώθουμε θεωρώντας το μεγαλείο του Κόσμου κοιτώντας τον με νέο βλέμμα, όπως ένα παιδί. Αντιλαμβανόμαστε τον Κόσμο πέρα από λογικές παραδοχές, σαν να μην γνωρίζουμε τίποτε δεδομένο γι’ αυτόν. Ένα δέντρο, μια πέτρα, μια ριπή ανέμου, το φέγγος ενός άστρου, το κλάμα ενός ανθρώπου, είναι εκείνη την στιγμή μεγαλειώδη, αυθύπαρκτα, ξαφνικά, και γι’ αυτό θαυμάσια, όσο θαύμα είναι και η δυνατότητα να τα θεωρείς.

Τότε με την ορθή προφορά και εκφώνηση των Ύμνων η ψυχή ενθουσιάζεται. Ενθεώνεται με Θεία Μανία και αναρπάζεται ο νους προς τα Νοητά ύψη. Αυτό είναι και το προσδοκώμενο συναίσθημα της Ελληνικής προσευχής. Αυτή η αναγωγική της δύναμη, ο τρόπος και η μέθοδος που φθόνησε η χριστιανική μικροψυχία.

Έτσι προσευχόμαστε κατά τα πάτρια οι Έλληνες. Στους Ουρανίους με τα χέρια υψωμένα στον Ουρανό. Στους Θαλασσίους με τα χέρια απλωμένα στην θάλασσα. Στους Χθονίους με τα χέρια προς την γη. Όρθιοι και απροσκύνητοι, όπως μας θέλουν οι Θεοί μας.

Έλληνες προσευχηθείτε στους Αθανάτους Θεούς σας.

Υ/Γ Αν νομίζεις ότι πρέπει να πιστεύεις κάπου, τότε προτίμησε τους Αυτόχθονες θεούς που είναι γεννημένοι από τα ήθη και την ψυχοσύνθεση σου!
Θεοί άλλων εθνών πρεσβεύουν και αλλότρια βαρβαρικά ήθη!  

Ψάρι: το πραγματικό λευκό κρέας

DSC_0901Γιατί η σάρκα των ψαριών είναι λευκή γενικώς, ενώ τα περισσότερα άλλα κρέατα είναι κόκκινα; Και τα ψάρια έχουν αίμα, έτσι δεν είναι; Και γιατί τα ψάρια μαγειρεύονται τόσο γρήγορα σε σύγκριση με άλλα κρέατα;
Λοιπόν, δεν είναι επειδή το ψάρι μαρινάρεται όλη του τη ζωή. Η σάρκα του ψαριού είναι από τη φύση της διαφορετική από τη σάρκα των περισσότερων πλασμάτων που περπατούν, έρπουν και πετούν, για αρκετούς λόγους.
Πρώτα απ’ όλα, το γεγονός ότι πλέουν μέσα στο νερό δεν είναι ιδιαίτερα επίπονη άσκηση, τουλάχιστον όταν τη συγκρίνουμε με την άσκηση των πλασμάτων που τρέχουν σε πεδιάδες ή πετούν στον αέρα. Άρα οι μύες των ψαριών δεν είναι τόσο αναπτυγμένοι όσο άλλων ζώων. Οι ελέφαντες, για παράδειγμα, πρέπει να εργαστούν τόσο επίπονα για να κινηθούν ενάντια στη βαρύτητα, που οι ιδιαίτερα αναπτυγμένοι μύες τους είναι υπερβολικά σκληροί, όπως βέβαια ξέρεις, και χρειάζονται να σιγοβράσουν για πάρα πολλές ώρες για να γίνουν τρυφεροί.
Πιο σημαντικό, όμως, είναι το γεγονός ότι τα ψάρια έχουν εντελώς διαφορετικό μυϊκό ιστό από τα περισσότερα ζώα της στεριάς. Για να ξεφύγουν από του εχθρό, τα ψάρια χρειάζονται στιγμιαία, μεγάλης ισχύος τινάγματα, σε αντίθεση με τη συνεχή αντοχή που πρέπει να έχουν τα περισσότερα ζώα για να τρέχουν. Επομένως, οι μύες των ψαριών αποτελούνται κυρίως από αυτό που ονομάζουμε ταχέως συστελλόμενες ίνες. (Οι μύες αποτελούνται κυρίως από δέσμες ινών.) Αυτές είναι πιο κοντές και πιο λεπτές από τις μεγάλες, βραδέως συστελλόμενες ίνες των μυών των περισσότερων ζώων της στεριάς, και επομένως σπάζουν πιο εύκολα, π.χ. με το μάσημα, ή διαλύονται χημικά πιο εύκολα, π.χ. με τη θερμότητα του μαγειρέματος. Το ψάρι είναι αρκετά τρυφερό ώστε να μπορεί να φαγωθεί ωμό, όπως το τρώνε οι Ιάπωνες (σασίμι), ενώ το φιλέτο ταρτάρ πρέπει να χτυπηθεί πολύ για να γίνει αρκετά μαλακό για τους παμφάγους τραπεζίτες μας.

Ένας άλλος σημαντικός λόγος που τα ψάρια είναι πιο τρυφερά από άλλα ζώα είναι ότι λειτουργούν μέσα σε ένα περιβάλλον ουσιαστικά χωρίς βαρύτητα (Επομένως δεν έχουν μεγάλη ανάγκη από συνδετικούς ιστούς — χόνδρους, τένοντες, συνδέσμους κ.λπ., οι οποίοι είναι απαραίτητοι σε άλλα πλάσματα για να στηρίζουν διάφορα μέρη του σώματός τους και να τα συνδέουν με το βασικό σκελετό. Άρα, τα ψάρια αποτελούνται σχεδόν μόνο από μυς και δεν έχουν καμία από εκείνες τις ουσίες που απαιτούν μαγείρεμα για να μαλακώσουν.
Γι> αυτούς τους λόγους, η σάρκα του ψαριού είναι τόσο τρυφερή ώστε δεν πρέπει να μαγειρευτεί πάρα πολύ. Η σάρκα του ψαριού πρέπει να μαγειρευτεί όσο χρειάζεται για να πήξει και να γίνει θαμπή η πρωτεΐνη. Συμβαίνει δηλαδή κάτι ανάλογο με αυτό που γίνεται με την πρωτεΐνη του ασπραδιού του αυγού (βλέπε σελ. 86). Και τα δύο θα γίνουν σκληρά και στεγνά αν τα μαγειρέψεις πάρα πολύ.
Και γιατί είναι λευκή η σάρκα του ψαριού; Τα ψάρια δεν έχουν πάρα πολύ αίμα, αυτό είναι βέβαιο, και η μικρή ποσότητα που έχουν, συγκεντρώνεται κυρίως στα βράγχια. Όμως, τη στιγμή που οποιαδήποτε ζωική τροφή φτάνει στο τραπέζι μας, έχει έτσι κι αλλιώς χάσει όλο σχεδόν το αίμα της. Η απάντηση έχει να κάνει (πάλι) με το διαφορετικό τύπο μυϊκής δραστηριότητας του ψαριού. Επειδή οι ταχέως συστελλόμενοι μυϊκοί ιστοί του λειτουργούν μόνο σε σύντομα τινάγματα, δε χρειάζεται να αποθηκεύει οξυγόνο για δραστηριότητες που απαιτούν αντοχή. Οι βραδέως συστελλόμενοι μύες άλλων ζώων πρέπει να αποθηκεύουν οξυγόνο για να έχουν αντοχή, και το κάνουν με τη μορφή της μυοαιμοσφαιρίνης, μιας κόκκινης χημικής ένωσης που γίνεται καφετιά όταν εκτίθεται στον αέρα ή στη θερμότητα. Είναι η μυοαιμοσφαιρίνη, και όχι το αίμα, που κάνει το κόκκινο κρέας κόκκινο

Επιστήμονες "έσπασαν" τον κώδικα των συναισθημάτων

Παρότι τα συναισθήματα είναι προσωπικά και υποκειμενικά για τον καθένα, επιστήμονες αναφέρουν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος τα «μετατρέπει» σε ένα σταθερό κώδικα.

Επιστήμονες "έσπασαν" τον κώδικα των συναισθημάτων Όπως υποστηρίζουν ο κώδικας αυτός αντιπροσωπεύει συναισθήματα που προκαλούνται από διάφορες αισθήσεις, καταστάσεις, ακόμη και ανθρώπους.

Λένε ακόμη ότι ο κώδικας αυτός λειτουργεί σαν ένα είδος «μετρητή συναισθημάτων» και μπορεί να αντιμετωπίσει θετικά και αρνητικά συναισθήματα.

«Ανακαλύψαμε ότι κάποια μοτίβα νευρωνικής δραστηριότητας εντός του προμετωπιαίου φλοιού -μιας περιοχής του εγκεφάλου που σχετίζεται με τη συναισθηματική επεξεργασία- ενεργούν ως ένα είδος νευρωνικού κώδικα που καταγράφει την υποκειμενική αίσθηση ενός ατόμου» δήλωσε στη Daily Mail ο νευροεπιστήμονας Adam Anderson από το πανεπιστήμιο Cornell.

Τα ευρήματα των ερευνητών παρέχουν μια πιο βαθιά γνώση γύρω από το πώς ο εγκέφαλος αντιπροσωπεύει τα πιο ενδόμυχα συναισθήματά μας.

«Αν εσείς κι εγώ απολαμβάνουμε το ίδιο μια γουλιά καλού κρασιού, ή το να βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα, τα αποτελέσματα της έρευνάς μας υποδηλώνουν ότι αυτό συμβαίνει επειδή μοιραζόμαστε παρόμοια μοτίβα δραστηριότητας των νευρώνων στον προμετωπιαίο φλοιό μας» εξήγησε ο ερευνητής και συνέχισε:
«Φαίνεται ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δημιουργεί έναν ειδικό κώδικα για ολόκληρο το φάσμα των συναισθημάτων -από τα ευχάριστα μέχρι τα δυσάρεστα και από τα καλά μέχρι τα άσχημα- τα οποία μπορεί να διαβαστεί ως ένας «νευρωνικός μετρητής σθένους» στον οποίο ένας πληθυσμός νευρώνων προς τη μία κατεύθυνση συνδέεται με θετικά συναισθήματα και ένας άλλος με αρνητικά».

Η ερευνητική ομάδα ανακάλυψε ακόμη ότι παρόμοια, υποκειμενικά συναισθήματα –είτε προέρχονται από την αίσθηση της όρασης ή της γεύσης- είχαν ως αποτέλεσμα την ενεργοποίηση ενός παρόμοιου μοτίβου στον προμετωπιαίο φλοιό, υποδηλώνοντας ότι ο εγκέφαλος περιέχει κάποιο είδος «κώδικα συναισθημάτων» για κάθε ξεχωριστή εμπειρία (ευχάριστη ή δυσάρεστη).

«Ανεξάρτητα από το πόσο προσωπικά μπορεί να αισθανόμαστε τα συναισθήματά μας, τα ευρήματα δείχνουν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος χρησιμοποιεί ένα σταθερό κώδικα για να “μιλήσει” την ίδια συναισθηματική γλώσσα» κατέληξε ο Anderson.

Τα απρόσμενα οφέλη του σεξ

 Το σεξ δεν μας κάνει μόνο να νιώθουμε καλά, αλλά ωφελεί και το σώμα μας και τις λειτουργίες του. Να μερικά από τα πιο απρόσμενα οφέλη του:

Δέκα απρόσμενα οφέλη του σεξ1. Ενισχύει το ανοσοποιητικό. Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Wilkes, στην Πενσυλβάνια, ανακάλυψαν πως όσοι κάνουν τακτικά σεξ έχουν στο αίμα υψηλότερα επίπεδα από τις πρωτεΐνες (λέγονται αντισώματα) που αναγνωρίζουν και εξουδετερώνουν ιούς, βακτήρια και άλλους «εισβολείς».

Και δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος σεξ καθημερινά: μία ή δύο φορές τηνεβδομάδα είναι αρκετές για να αυξηθεί το επίπεδο των αντισωμάτων στο αίμα, σύμφωνα με μελέτη που πραγματοποίησαν.

2. Τονώνει την... ερωτική επιθυμία! Αν θέλετε να έχετε πιο δραστήρια ερωτική ζωή, πρέπει να κάνετε σεξ, συνιστά στις γυναίκες η δρ Λώρεν Στράιχερ, επίκουρη καθηγήτρια Μαιευτικής-Γυναικολογίας στην Ιατρική Σχολή Φάινμπεργκ του Πανεπιστημίου Northwestern, στο Σικάγο.

Όπως εξηγεί, το σεξ αυξάνει την ενυδάτωση του κόλπου, την ροή αίματος (και) στα γεννητικά όργανα και την ελαστικότητα του κόλπου, με αποτέλεσμα να αισθάνονται πιο άνετα όταν κάνουν σεξ και να το λαχταρούν περισσότερο.

3. Μειώνει την αρτηριακή πίεση. Το σεξ μπορεί να αποτελεί «φάρμακο» για την υπέρταση, καθώς πολλές μελέτες έχουν δείξει πως η σεξουαλική πράξη (αλλά όχι ο αυνανισμός) μπορεί να «ρίξει» την αρτηριακή πίεση, ιδίως την συστολική, λέει ο δρ Τζόζεφ Τζ. Πίνζοουν, επίκουρος καθηγητής Ιατρικής στην Ιατρική Σχολή David Geffen του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες (UCLA).

Η συστολική αρτηριακή πίεση είναι ο μεγάλος αριθμός στην μέτρηση.

4. Καίει θερμίδες. Μπορεί να μην καίει όσες το τρέξιμο, αλλά ασφαλώς είναι μια μορφή γυμναστικής μετρίας εντάσεως, που αυξάνει τον καρδιακό παλμό, ενεργοποιεί διάφορους μυς (αναλόγως και με τη στάση του σώματος, βεβαίως) και αν είναι αρκετά παθιασμένο επιταχύνει και την αναπνοή.

Μελέτες έχουν δείξει πως κατά μέσον όρο οι άντρες καίνε 4 θερμίδες το λεπτό όταν κάνουν σεξ και οι γυναίκες 3 (οι αντίστοιχες θερμίδες όταν κάνουν τζόγγινγκ είναι 9 και 7 το λεπτό).

5. Μειώνει τον κίνδυνο για έμφραγμα. Αν και πολλοί φοβούνται πως βλάπτει την καρδιά, στην πραγματικότητα την ωφελεί, λέει ο δρ Πίνζοουν. Πολλές μελέτες, λ.χ., έχουν δείξει ότι ο καρδιακός παλμός αυξάνεται μεν στη διάρκειά του αλλά σε ανεκτό βαθμό.

Μία από αυτές τις μελέτες που δημοσιεύθηκε το 2008 έδειξε ότι την ώρα του οργασμού ο καρδιακός ρυθμός αυξάνεται κατά 21 παλμούς το λεπτό στους μεσήλικους άνδρες και κατά 19 στις γυναίκες - μία αύξηση εφάμιλλη με αυτήν που παρατηρείται όταν κάνει κάποιος μερικές επιτόπιες αναπηδήσεις, οι οποίες είναι απίθανο να προκαλέσουν έμφραγμα.

Σε μία μελέτη, οι μεσήλικες άντρες που έκαναν σεξ τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα είχαν κατά 50% λιγότερες πιθανότητες να πεθάνουν από καρδιοπάθεια σε σύγκριση με όσους σπανίως έκαναν σεξ.

Προσοχή, όμως: αυτά ισχύουν για τις μόνιμες σχέσεις. Όταν η ερωτική σχέση είναι εξωσυζυγική, ο κίνδυνος για έμφραγμα είναι κάπως αυξημένος, ιδίως για τους άντρες.

6. Ελαττώνει τον πόνο. Ο οργασμός μπορεί να αμβλύνει το αίσθημα του πόνου, επειδή διεγείρει την παραγωγή της οξυτοκίνης, της «ορμόνης της αγάπης» που έχει καλά τεκμηριωμένες αναλγητικές ιδιότητες, λέει ο δρ Μπάρι Κομισάρουκ, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο Rutgers του Νιού Τζέρζι.

Το ίδιο, όμως, γίνεται και όταν υπάρχει ερωτική διέγερση χωρίς οργασμό, σπεύδει να προσθέσει. «Σε μελέτες που πραγματοποιήσαμε διαπιστώσαμε ότι η κολπική διέγερση καταπραΰνει τον χρόνιο πόνο στη μέση και στο πόδι, ενώ πολλές ασθενείς μας μάς έχουν πει ότι ο αυνανισμός ελαττώνει τους πόνους της εμμήνου ρύσεως, της αρθρίτιδας και μερικές φορές τον πονοκέφαλο», λέει.

7. Προστατεύει από τον καρκίνο του προστάτη. Η πολύ συχνή εκσπερμάτωση (τουλάχιστον 21 φορές τον μήνα) μπορεί να προστατεύει από τον καρκίνο του προστάτη, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε προ καιρού στο επιστημονικό περιοδικό «Journal of the American Medical Association».

Και δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος σεξ για να αποκομίσει αυτό το όφελος: ακόμα και ο αυνανισμός ή η ονείρωξη αποδίδουν.

8. Βελτιώνει τον ύπνο. Πολλοί άνθρωποι αποκοιμούνται έπειτα από το σεξ και έχουν λόγο γι’ αυτό. «Μετά τον οργασμό, ο οργανισμός παράγει την ορμόνη προλακτίνη, η οποία προκαλεί χαλάρωση και υπνηλία», λέει η δρ Σίνι Άμπαρνταρ, ψυχίατρος στο Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνια.

9. Καταπραΰνει το στρες. Το σεξ και ιδίως τα φιλιά και οι αγκαλιές είναι ιδιαιτέρως αγχολυτικά, διότι διεγείρουν την παραγωγή των ενδορφινών - των φυσικών ορμονών της ευεξίας. Επιπλέον, η σεξουαλική διέγερση απελευθερώνει μία χημική ουσία στον εγκέφαλο που «ξυπνάει» το κέντρο της ευχαρίστησης και της χαλάρωσης, ενώ η τόνωση της αυτοεκτίμησης και της ευτυχίας που προσφέρει μια καλή σεξουαλική ζωή, μειώνει ακόμα περισσότερο το στρες, κατά την δρα Άμπαρνταρ.

10. Βελτιώνει τη λειτουργία της... κύστης. Μελέτες έχουν δείξει ότι το σεξ δυναμώνει τους μύες της πυέλου (της λεκάνης) και μπορεί να προστατεύσει τις γυναίκες από την ακράτεια ούρων - ένα πρόβλημα που ταλαιπωρεί τρεις στις δέκα γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή τους.

Ο αβίωτος πόνος είναι βασική αιτία δυστυχίας. Ζήσε τον... Είσαι ασφαλής!

«Φοβάμαι μήπως με ξανα-παρατήσει ο άνδρας/γυναίκα μου, όπως έγινε πριν μερικά χρόνια… Μήπως μείνω μόνος/η. Όπως τότε.
Το μεγαλύτερο διάστημα που έμεινα μόνος/η στη ζωή μου, δηλαδή χωρίς να είμαι σε σχέση, είναι δύο-τρεις μήνες… Γιατί να φοβάμαι τόσο πολύ;… Δεν θέλω να φοβάμαι…».
Δεν φοβάσαι κάτι που ήδη δεν γεύτηκες, δεν βίωσες ποτέ…

Το ενδεχόμενο του να μείνεις μόνος/η, αβοήθητος/η δεν σε παραπέμπει μόνο στο γεγονός που συνέβη στην συντροφική σου σχέση πριν μερικά χρόνια, όπως εσύ νομίζεις.

Ο σημερινός σου φόβος σε οδηγεί στο πολύτιμο παρελθόν σου.

Τότε που, σφηνωμένος/η μέσα στις συμπληγάδες της προσπάθειάς σου να «σώσεις» τον δύσκολο γάμο των γονιών σου, και της απελπισίας σου, γιατί κανείς δεν μπορούσε να σε γλυτώσει από την κανιβαλιστική αίσθηση της παντοδυναμίας σου, βίωνες την ψυχική σου μοναξιά σαν πραγματικό κίνδυνο που απειλεί ολόκληρη σου την ύπαρξη.

Σήμερα, δεν κινδυνεύεις πραγματικά.

Όμως είσαι «δεμένος/η» σ’ ένα παρελθόν που δεν είναι «παρελθόν» -αφού ποτέ πραγματικά δεν παρήλθε-, δεν το προσπέρασες.

Γι’ αυτό συνεχίζεις να το «φλερτάρεις», ζητάς να το βιώσεις μέσα από τις εμπειρίες που, κατ’ αναλογία, σου θυμίζουν τον πρωτογενή σου πόνο.

«Μα γιατί; Εγώ δεν θέλω να πονέσω! Πολύ περισσότερο μάλιστα, δεν θέλω να ξαναπονέσω… θέλω να ζήσω! Χωρίς να φοβάμαι…» ανενδοίαστα και με ειλικρίνεια μου λες.

Συνήθως ο φόβος πάει πακέτο με τη επιθυμία.

Ό,τι βαθιά φοβάσαι, ταυτόχρονα, διακαώς, το ζητάς.

Έχεις ανάγκη να το περάσεις. Όχι να το προσπεράσεις.

Όχι, δεν είσαι μαζοχιστής/ρια.. κάθε άλλο!

Πρώτον, η εμπειρία του πόνου μπορεί να μην είναι ευχάριστη, αλλά είναι εξαιρετικά πολύτιμη αναπτυξιακά.

Μέσα απ’ αυτήν βιώνει κανείς ολόκληρο τον εαυτό του, αφού στην εμπειρία του βαθύ πόνου σύσσωμες η αισθητηριακή και η ψυχική αντίληψη είναι αλάνθαστα παρούσες.

Δεν υπάρχει κάποιο κενό ώστε να έρθει η διάνοια να το καλύψει την στιγμή που κανείς εμπειράται το τραυματικό γεγονός.

Ο άνθρωπος βιώνει με ανεπανάληπτο τρόπο τον εαυτό του ενωμένο, ολοκληρωμένα παρών.

Μολονότι οι ερμηνευτικές παρεμβάσεις της νόησης τείνουν, σε μεταγενέστερο χρόνο, να συμπληρώσουν τα κενά της αναπαραστατικής μνήμης του τραυματικού γεγονότος, η σπάνια εμπειρία της ενότητας που βίωσε το υποκείμενο συνεχίζει ασυνείδητα να κινεί τα νήματα της βούλησής του, προσκαλώντας το με χίλιους τρόπους να την θυμηθεί, να την βιώσει.

Για να την χρησιμοποιήσει στο νέο, το πιο ενήλικο ψυχικά, πλαίσιο της ζωής του.

Όσο, μέσα από τις τακτικές αποφυγής της ενήλικης διάνοιας, απομακρύνεσαι από την πιθανότητα να ξαναβιώσεις την πρωταρχική τραυματική κατάσταση που σε σημάδεψε, τόσο περισσότερο σε στοιχειώνει το άγχος της έλλειψης της στο παρόν.

Το παρόν δεν είναι, όπως ίσως νομίζεις, το χρονικό σήμερα.

Είναι η στιγμή που, αν και υπεισέρχεται μέσα στο χρόνο, εσύ την χρησιμοποιείς για να αντιληφθείς μέσα από το σύνολο των αισθητηριακών και υπαρξιακών σου δεδομένων, τον εαυτό σου ως ενιαία και –γι’ αυτό- άχρονη οντότητα.

Παρών δεν είναι ο χρόνος, αλλά εσύ που τώρα τον αξιοποιείς.

Συνήθως οι πιο πολλοί από μας βιώσαμε εαυτόν πλήρη σε μια παρελθούσα στιγμή μέγιστης οδύνης.

Ναι, μπορεί, όπως λες, ο σκοπός του ανθρώπου να είναι η ευτυχία.

Η ανθρώπινη ευτυχία δεν μπορεί όμως να ολοκληρωθεί πριν ο καθένας μας ανακαλύψει τους τρόπους που έχει στο οπλοστάσιο της ύπαρξής του για να βιώνει τον εαυτό του ολόκληρο, όχι πολυδιασπασμένο, όπως συνήθως το κάνει.

Πολύ συχνά, οι βιωμένες στιγμές μεγάλης οδύνης, αβοηθησίας και μοναξιάς ενός παιδιού γίνονται οδηγός προς την πολυπόθητη εμπειρία της υπαρξιακής του ενότητας ως ενήλικα.

Θα μπορούσε κάποιος να πει πως πράγματι ο δρόμος προς την αληθινή και σταθερή χαρά περνάει από τα αγκάθια της μνήμης του παρελθόντος που ποτέ δεν παρήλθε, γιατί διψάει να γίνει παρόν…

Τα 7 κλειδιά για την επίτευξη της ποιότητας ζωής

Σε αυτό το άρθρο θα δούμε μαζί μικρά «πράγματα» που θα κρατήσουν την ποιότητα ζωής σας ψηλά, παρά τις πιέσεις που ασκεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Θα αναφέρουμε 7 μικρά μυστικά για να διατηρήσετε ή να δημιουργήσετε μια ποιοτική ζωή. Είναι μια επένδυση που καλό θα ήταν να κάνετε αφού θα σας αποφέρει τεράστια κέρδη γαλήνης και ηρεμίας.

1. Ο ύπνος είναι απαραίτητος
Οι ώρες ύπνου που χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικές. Είναι μύθος και όχι πανάκεια το 8ώρο του ύπνου αφού κάθε άτομο έχει διαφορετικές ανάγκες. Κοιμηθείτε όσο χρειάζεστε για να νιώσετε ξεκούραστοι.

2. Μειώστε τον θόρυβο
Η ηχορύπανση προκαλεί άγχος για αυτό προσπαθήστε να μειωθεί ο θόρυβος στο ελάχιστο. Αν είναι δυνατόν, φροντίστε στον χώρο που περνάτε αρκετές ώρες της ημέρας να υπάρχει μια απαλή και χαλαρωτική μουσική υπόκρουση.

3. Αθλητισμός*
Να αθλείστε τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα. Δεν χρειάζεται να είναι ένα συγκεκριμένο άθλημα ή να πάτε στο γυμναστήριο. Το μόνο που χρειάζεστε είναι απλά να εκμεταλλευτείτε τις στιγμές. Περπατήστε μέχρι την δουλεία σας ή ανεβείτε με τις σκάλες αποφεύγοντας τα ασανσέρ κτλ. Ειδικά το να περπατάτε κάτω από το φως του ήλιου για 10 λεπτά κάθε ημέρα θα σας χαρίσει πολλή ενέργεια.

4. Να τρώτε σωστά
Για να το κάνετε αυτό είναι απαραίτητο εκτός από τι να τρέφεστε με τροφές υγιεινές, να έχετε και χρόνο να φάτε με ηρεμία. Είναι σημαντικό να έχουμε μια πλήρη και ισορροπημένη διατροφή και τον απαιτούμενο χρόνο για να την απολαύσουμε.

5. Κάντε ένα διάλειμμα
Είναι αρκετά 15 λεπτά την ημέρα για να ηρεμήσετε και να νιώσετε γαλήνια. Ηρεμήστε και χαλαρώστε ή κάνετε πράγματα που σας ψυχαγωγούν όπως μια μικρή βόλτα με φίλους ή μια χαλαρή συζήτηση. Δώστε χρόνο στον εαυτό σας και σε αυτούς που αγαπάτε. Το αξίζετε.

6. Απολαύστε το παρόν, ξεχάστε το παρελθόν
Ξεχάστε το παρελθόν και ζήστε στο σήμερα. Από ότι κάνετε στον παρόν σας θα εξαρτηθεί το μέλλον σας. Το παρελθόν είναι κάτι που έχετε πια αφήσει πίσω σας. Μην βασανίζετε τον εαυτό σας αναπολώντας πράγματα και καταστάσεις που έχουν πια τελειώσει. Κρατήστε αυτά που μάθατε από το παρελθόν και προχωρήστε παρακάτω.

7. Σκέψου θετικά
Φροντίστε να έχετε μια θετική διανοητική τοποθέτηση. Το να είστε θετικός θα σας βοηθήσει να αναγνωρίζετε πιο εύκολα την θετική πλευρά των καταστάσεων. Ακόμη και σε περιπτώσεις που δεν σας αρέσουν ή και στην χειρότερη περίπτωση θα καταλάβετε πως σας προσφέρεται μια ευκαιρία για γνώση πάνω σε μια κατάσταση.

Ακολουθώντας τα παραπάνω 7 κλειδιά σας εγγυώμαι ότι θα έχετε πολύ καλύτερη ποιότητα ζωής. Και αυτή η καλύτερη ποιότητα ζωής θα έχει ως αποτέλεσμα να επηρεάσει και άλλους τομείς στην ζωή σας όπως είναι η εργασία σας, οι διαπροσωπικές σας σχέσεις κτλ. Τα 7 αυτά κλειδιά θα σας χαρίσουν υγεία, ευεξία και γαλήνη.

Η ποιότητα δεν είναι ποτέ τυχαία. Είναι το αποτέλεσμα μιας έξυπνης προσπάθειας.John Ruskin

*ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ-ΠΑΤΡΑ έναρξη μαθημάτων-προπονήσεων ΔΩΡΕΑΝ

Ο Α.Σ. ΓΛΑΥΚΟΣ σε νέα σειρά μαθημάτων και προπονήσεων τόσο για τους παλιούς του αθλητές και αθλήτριες, όσο και για όσους νέους και νέες (από 9-99 ετών) που θέλουν να ασχοληθούν με το Ολυμπιακό άθλημα της ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ.
Η παρακολούθηση των μαθημάτων καθώς και οι προπονήσεις στον σύλλογό μας είναι ΔΩΡΕΑΝ!
Τα μαθήματα-προπονήσεις γίνονται κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή 18:00-21:00 στό ΠΑΜΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΠΑΤΡΩΝ (ΣΟΥΤΣΟΥ 1)
Πληροφορίες: κο Γιώργο τηλ. 6983523256

Αχαριστία: Πώς μπορούμε να τη διαχειριστούμε;

Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά του αχάριστου ανθρώπου; Τι μπορείς να κάνεις εσύ για να αντιμετωπίσεις έναν τέτοιο άνθρωπο;

Για μία ακόμα φορά βοήθησες τον καλύτερο σου φίλο που σε είχε ανάγκη, έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες, παραμέρισες τις προσωπικές σου ασχολίες και σαν αντάλλαγμα πήρες δυσαρέσκεια και αδιαφορία. Και αναρωτιέσαι για ποιο λόγο είναι τόσο αχάριστος και δε σου είπε ούτε ένα απλό «ευχαριστώ»;

Εάν το παραπάνω σενάριο σου ακούγεται οικείο, τότε έχεις να αντιμετωπίσεις έναν αχάριστο άνθρωπο. Δυστυχώς, στην καθημερινή μας ζωή ερχόμαστε σε επαφή με αρκετούς τέτοιους ανθρώπους. Ο Κλεόβουλος τονίζει πως «ο αχάριστος άνθρωπος μοιάζει με σπασμένο πιθάρι, στο οποίο ότι καλό και αν ρίξεις θα πέσει στο κενό».
Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά του αχάριστου ανθρώπου;

Ο αχάριστος άνθρωπος συνεχώς παραπονιέται για τη δουλειά του, το σπίτι του, την πόλη του, την οικονομική του κατάσταση και τη ζωή του. Πάντα θα βρει κάτι άσχημο και δυσάρεστο να εστιάσει την προσοχή του. Πιστεύει πως είναι άτυχος και όλα πάνε άσχημα στη ζωή του. Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος, ούτε ικανοποιημένος γιατί πάντα θα βρει κάτι που να μη του αρέσει ή να του λείπει. Θεωρεί τους γύρω του υπεύθυνους για τη δυστυχία του και πιστεύει πως είναι το θύμα μίας περίστασης όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά. Τα συναισθήματα που εκφράζει συνεχώς είναι αρνητικά. Κατά συνέπεια βιώνει χαμηλή ικανοποίηση από τη ζωή του, χαμηλή ποιότητα ζωής, αυξημένα ψυχοσωματικά προβλήματα (πονοκέφαλοι, έλκος, μυαλγίες, σπαστική κολίτιδα, οσφυαλγία) και μεγαλύτερη επιρρέπεια στις σωματικές παθήσεις.

Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν εσύ για να αντιμετωπίσεις έναν τέτοιο άνθρωπο;
Έκφρασε ανοιχτά τα συναισθήματά σου. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να συζητήσεις με το άτομο αυτό τα συναισθήματά σου. Εξήγησέ του πώς νιώθεις όταν σε αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο. Ανάφερε συγκεκριμένα περιστατικά για να μπορέσει και αυτός να καταλάβει. Ορισμένοι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν ότι αρκετές φορές είναι αγενείς ή αγνώμονες. Επίσης, πολλοί θεωρούν πως το «ευχαριστώ» είναι δεδομένο. Εάν, λοιπόν, το άτομο καταλάβει ότι έκανε λάθος, θα σου ζητήσει συγγνώμη και θα προσπαθήσει να μην το ξανακάνει. Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχουν και άτομα που δε θα παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος, θα θυμώσουν και θα αντιδράσουν άσχημα. Στην περίπτωση αυτή το άτομο μπορεί να αντιμετωπίζει κάποια άλλα προβλήματα και να συμπεριφέρεται κατά αυτόν τον τρόπο. Εάν συμβεί αυτό, σταμάτησε την κουβέντα ευγενικά και μην τη συνεχίσεις.

Σταμάτα να είσαι τόσο γενναιόδωρος μαζί του. Εάν συνειδητοποιήσεις πως η κουβέντα μαζί του δεν έλυσε το πρόβλημα και συνεχίζει να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο, τότε πρέπει να σταματήσεις να είσαι τόσο γενναιόδωρος. Οι αχάριστοι άνθρωποι δε σταματούν ποτέ να ζητάνε και να απαιτούν. Όσα περισσότερα τους δίνεις, τόσα περισσότερα περιμένουν. Σταμάτα να δίνεις σε ανθρώπους που δεν το εκτιμούν. Άρχισε να λες «όχι» κάθε φορά που σου ζητάνε κάτι. Πολλές φορές όταν σταματήσουν να παίρνουν απομακρύνονται και χάνονται, ψάχνοντας το επόμενο διαθέσιμο άτομο που θα τους δώσει. Ο Καλλίμαχος τονίζει πως «δεν υπάρχει κανένας πιο βέβαιος εχθρός από τον αχάριστο που ευεργετήθηκε».

Απομακρύνσου και βοήθησε περισσότερο ανθρώπους που εκτιμούν την προσπάθειά σου. Σίγουρα αποτελεί τη δυσκολότερη επιλογή, ιδιαίτερα εάν τα άτομα αυτά είναι χρόνια στη ζωή σου, είναι όμως αναγκαία για την ψυχική σου ηρεμία και ισορροπία. Τα άτομα που είναι αχάριστα και συνεχώς ζητούν από σένα πρέπει να φύγουν από τη ζωή σου το συντομότερο δυνατό. Υπάρχουν γύρω σου τόσοι πολλοί άνθρωποι που σε κάνουν να χαμογελάς, να αισθάνεσαι όμορφα και εκτιμούν πραγματικά αυτό που τους δίνεις ακόμα και αν αυτό είναι μικρό. Για ποιο λόγο, λοιπόν, να συνεχίζεις να αφιερώνεις το χρόνο σου σε άτομα που γκρινιάζουν και σε «εκμεταλλεύονται» συνεχώς;

Να θυμάσαι πως κάθε άνθρωπος έχει να κάνει μία πολύ σημαντική επιλογή κατά τη διάρκεια της ζωής του: Αν θα ακολουθήσει το δρόμο της ευγνωμοσύνης για όλα αυτά που έχει ή το δρόμο της αχαριστίας για αυτά που δεν έχει. Είναι προσωπική του επιλογή αν θα είναι χαρούμενος ή δυστυχισμένος. Εάν, λοιπόν, ορισμένα άτομα στη δική σου τη ζωή έχουν επιλέξει το δεύτερο δρόμο, δεν είσαι υποχρεωμένος να μείνεις δίπλα τους.

Πλησίασε περισσότερο τους ανθρώπους που σε κάνουν να χαμογελάς και εκτιμούν αυτά που τους δίνεις. Να θυμάσαι τα λόγια του Earl Nightingale: «η στάση μας απέναντι στη ζωή καθορίζει και τον τρόπο που θα μας αντιμετωπίσει η ίδια η ζωή».

ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ...

Η ζωή δεν είναι τεστ, ούτε διαγωνισμός, με βασική προϋπόθεση του ποιος θα είναι καλύτερος, ή ποιος θα κόψει το νήμα πρώτος. Αυτά όλα, είναι δημιουργήματα. Δεν υπάρχει νήμα. Όπως και δεν υπάρχει ύλη για διάβασμα, ή συγκεκριμένα βήματα…

Αυτό που υπάρχει, είναι η Μοναδικότητα του καθένα μας. Που λόγω της Νοητικής διδασκαλίας των μαζών, δημιουργεί πλήθη, κοπάδια, αντί για Αυτόνομες, Αυτοκυρίαρχες Ατομικότητες. Καμία προτροπή (δυστυχώς), μέσα στη Νοητική θεώρηση που συντηρεί αυτός ο κόσμος, προς ανάπτυξη μέσα στον καθένα μας, του να είναι απλά…….. ο Εαυτός του…..

Όλοι μας, γεννιόμαστε σε αυτόν τον τόπο όμως, έχοντας κάποια «χαρίσματα». Κάποιες τάσεις συμπεριφοράς, ή τάσεις για δημιουργία, οι οποίες όταν βγούν στην επιφάνεια, και εργαστούμε με αυτές, μας κάνουν πραγματικά να «ανθίζουμε».

Αφορούν όλα όσα «κάνουμε», και μέσω αυτών, νιώθουμε τόσο, μα τόσο όμορφα... Και ενώ βγαίνουν, (αναδύονται από εμάς) αβίαστα, ποτέ (εμείς), δεν σταθήκαμε να τα παρατηρήσουμε, με αποτέλεσμα να είναι τόσο αυτονόητα τελικά, που δεν τα αναγνωρίζουμε καν. Όμως, εξαιτίας των μέτρων και των σταθμών αυτού του κόσμου, (από τις γενικές τάσεις του φαίνεστε), όλη η ενέργεια μας, δεν κατευθύνεται προς αυτά, αλλά πάει τελικά σε άλλα πράγματα. Σε πράγματα, που η «αξία» μας στα μάτια των άλλων, και του ίδιου του εαυτού μας, (για να νιώθουμε πως είμαστε «κάτι»), παίρνουν διαστάσεις εμμονής. Έτσι, χάνουμε ενέργεια, χάνουμε χρόνο, χάνουμε ζωή…

Δεν έχουν να κάνουν με το επάγγελμα μας όμως, (όλες αυτές οι τάσεις, ή τα χαρίσματα). Ούτε με καμία είδους «ταυτοποίηση», ή «ταμπέλωμα», που μπαίνει σε πλαίσια χαρακτηρισμών. Ναι. Από τους άλλους όταν τα εκφράζουμε, (αν τα εκφράζουμε), σίγουρα επέρχονται κάποιοι χαρακτηρισμοί μεν για το άτομο μας, δεν θα φτάσουν όμως ποτέ να περιγράφουν την πραγματική τους ουσία. Γιατί αυτήν την ουσία, ούτε οι ίδιοι μπορούμε, (ακόμα κι όταν τα αναγνωρίζουμε), να την εντάξουμε σε κάτι γνωστό… Θα μοιάζει (ίσως) με κάτι, αλλά δεν θα είναι…

Αυτά, θα είναι «η σφραγίδα μας», (σαν τα δακτυλικά μας αποτυπώματα). Και αν παρατηρήσουμε, τότε θα διαπιστώσουμε, πως συνοδεύουν, κάθε εργασία που θα διαλέξουμε ως επάγγελμα, κάθε χόμπι, κάθε φέρσιμο μας, κάθε ομιλία, κάθε τι, που θα «εμφανίζει» εκφράσεις μας, κινήσεις, στο χώρο που υπάρχουμε… Μία άλλη ποιότητα. Ευγενική, πράα, σχεδόν μεθυστική… Και για μας, και για τους πάντες γύρω μας…. Όλα αυτά, (επάγγελμα, χόμπι, οικογένεια, φίλοι, σύντροφοι, ξαφνικά συμβάντα), θα αποτελούν απλά, «το μέσο», για να βιώνουμε αυτά τα Μοναδικά μας χαρακτηριστικά.

Πολλές φορές όμως, εμπόδιο στην εξωτερίκευση τους από μας, (θεωρούμε), γίνονται οι άλλοι… Η ανησυχία μας, (ο φόβος), για την κρίση τους... Γιατί αν μας κρίνουν, (αρνητικά), θα μας υποβιβάσουν, (νομίζουμε), θα μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα, (ενώ θέλουμε να είμαστε αρεστοί σε όλους), και εν τέλει, (υπάρχει περίπτωση), ακόμα και να μας απορρίψουν. (Πιστεύουμε). Αχ, αυτή η απόρριψη… Τότε, θα είμαστε, (πάλι νομίζουμε), δακτυλοδεικτούμενοι, άνθρωποι προς αποφυγή, άρα εν τέλη, θα μας αφήσουν μόνους… Πόσο μεγάλη παρανόηση…

Έτσι, τι κάνουμε πολλές φορές; (Όταν έχουμε ανακαλύψει κάποια από αυτά).
Είτε τα κρύβουμε εντελώς, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μεν, αλλά να μην εκδηλώνονται ποτέ, και άρα να έχουμε μόνιμα ένα βάρος, (που φτάσει αυτό το βάρος να το θεωρούμε σαν φυσιολογική τελικά κατάσταση για μας),
είτε, τα εκδηλώνουμε στα «κρυφά». Δηλαδή, τα λειτουργούμε όταν είμαστε «εντελώς» μόνοι. Τότε, που δεν μας βλέπει κανείς…

Σε αυτήν την τελευταία όμως περίπτωση, είναι που καταλήγουμε τελικά αποκομμένοι από τους πάντες. (Μια και τότε επιλέγουμε οι ίδιοι ουσιαστικά, χωρίς να μας έχει διώξει κανείς, να μένουμε μόνοι μας, κι αυτό, για να μην κατακριθούμε). Και να η απογοήτευση, η μοναξιά, η κατάθλιψη, η αποσύνθεση… Αυτή, είναι η βασική αιτία των πάσης φύσεως ψυχώσεων, εξαιτίας κατάκρισης του εαυτού μας. Μία καθαρή αυτοκτονία…

Αν παραμείνουμε στον κόσμο και δεν εκδηλώνουμε (ποτέ) τον Εαυτό μας, τότε, επειδή βέβαια δεν μπορούμε (από τη φύση), ενώ είμαστε λεμονιά, να προσπαθούμε να παράγουμε μόνο «πορτοκάλια», (μια και αυτά έχουν «ζήτηση στην αγορά»), σημαίνει πως συνεχώς, (όταν σαν λεμονιά επιμένουμε να βγάλουμε πορτοκάλια), καταπιέζουμε τον Εαυτό μας, τα θέλω μας, την έκφραση μας, την ενέργεια μας, τη ζωή μας, το Είναι μας…

Σαν μια χύτρα που συσσωρεύει πίεση. Και συσσωρεύει, και συσσωρεύει… Κι όταν η συσσώρευση φτάσει στα όρια της, τότε, με κάποια σωματική ασθένεια, (μια και όλη αυτή η πίεση θα κάνει την εμφάνιση της στην ύλη με αυτόν τον τρόπο, της ασθένειας), θα φύγουμε από αυτόν τον κόσμο, όσες θεραπείες κι αν κάνουμε, όσους γιατρούς κι αν επισκεφτούμε.

Χρειάζεται κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε, πως πρέπει να πάψουμε να κάνουμε ότι κάνουν οι άλλοι. (Ή ότι θέλουν οι άλλοι από μας και δεχόμαστε να τους «κάνουμε τα χατίρια»). Ως άλλοι, οι σύζυγοι, οι φίλοι, ο περίγυρος, η γειτονιά, η κοινωνία, το κράτος, ή θρησκεία…. Μεγάαααλη η λίστα. Πολλές φορές σαν άλλοι, ακόμα και με την έννοια «των ομάδων» στις οποίες θεωρούμε πως ανήκουμε. Με βάση το φύλλο μας, την ηλικία μας, την εργασία μας, τη μόρφωση μας, την εμφάνιση μας. Μία είναι η βασική ομάδα στην οποία βρισκόμαστε. (Και όχι ανήκουμε). Αυτή της ανθρωπότητας. Αυτό σημαίνει πως όλες οι άλλες, αυτές όλων των αντρών, ή των γυναικών, ή των μορφωμένων, ή των μεσήλικων ή των νέων, ή των της κάθε εργασίας, κλπ, δεν είναι παρά (άγραφοι) κανόνες, για ένα πρέπει στις συμπεριφορές μας, που είναι το λιγότερο τελικά, ανόητοι… Κι όμως εμείς, έχουμε πέσει όχι με τα μούτρα μόνο, αλλά ολόκληροι μέσα τους. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά φτάνουν να καθορίζουν αυτοί οι κανόνες, το ποιοι είμαστε τελικά, και όχι το ποιοι θέλουμε να Είμαστε…

Ελευθερία, δεν σημαίνει το να μην μας έχει κάποιος απαγάγει και μας έχει δέσει χειροπόδαρα. Δηλαδή σε οποιαδήποτε άλλη θέση είμαστε και καλά ελεύθεροι. Η Ελευθερία, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Που ουδέποτε ασχοληθήκαμε με αυτό. Μια και «η γεύση» της Ελευθερίας, πηγάζει (μόνο), από το να Είμαστε αυτό που Είμαστε, όπως ακριβώς Είμαστε…

Αν θυμώνουμε, να εκφράζουμε το θυμό μας «εξηγώντας» τι μας θύμωσε στον κάθε άλλον. Και όχι να το κρύβουμε, για να είμαστε «καλοί», ή να μην παρεξηγηθούμε… Την ώρα όμως των κάθε επεξηγήσεων, αν είμαστε «εκεί», και βλέπουμε τι εξηγούμε, αντικρίζουμε αυτόματα εμάς. Ποιοι είμαστε στην παρούσα φάση. Αν το κρύψουμε όμως, δικαιολογούμε τη στάση μας, και ποτέ δεν αντικρίζουμε καθαρά, αυτά που θα λέγαμε στον απέναντί μας. Θυμός, δεν σημαίνει και βία, όπως νομίζουμε. Η βία έρχεται, όταν δεν «εκφράζεται» η «αιτία» που την προκαλεί, και κρύβεται πίσω από τον θυμό μας. Αυτή η αιτία, μπορεί να φανεί, μόνο όταν είμαστε ειλικρινής. Γιατί η ειλικρίνεια θα «βγάλει στην επιφάνεια», κάθε τι το «κρυμμένο», που «δεν τολμάμε» να αντικρίσουμε. Όχι όμως ρίχνοντας ευθύνες στους άλλους. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ. Ο οποιοδήποτε άλλος. Εμείς, μέσα μας έχουμε θυμό, και απλά με τη συγκεκριμένη στάση του άλλου, ενεργοποιείται μέσα μας, και απλά «αποκαλύπτεται». Το ίδιο ακριβώς ισχύει με τη ζήλεια, τον πόνο, την κατάκριση, τον φθόνο, την κακία, τον εγωισμό….

Η έκφραση, (ακριβώς όπως «μας βγαίνει»), είναι και ο τρόπος της «εις βάθος» αναγνώρισης όλων των παραπάνω. Όσο «κρατάμε» μέσα μας αυτές τις «αντιδράσεις», δεν θα μπορέσουμε ποτέ να φτάσουμε στο να «δράσουμε» τελικά κάποτε... Γιατί η ειλικρινής έκφραση αυτών που έχουμε μέσα μας, (και περιμένουν να εκδηλωθούν), είναι Δράση. Που δεν έχει να κάνει με το τι είναι ο οποιοσδήποτε έξω από μας, και δεν εξαρτάται από αυτόν, ούτε με το να λειτουργήσουμε όλα όσα μας ωθούν προς έκφραση «σε δόσεις»….

Αναγνωρίζοντας όλα αυτά που «είμαστε», και ταυτόχρονα, την ηθελημένη μας στάση καταπίεσης τους, (εις χάριν της κοινωνίας και του «κατεστημένου»), είναι το πρώτο μεγάλο, (για να μη πω τεράστιο βήμα), στην διαμόρφωση μιας Ψυχοσυνθετικής κατάστασης μέσα μας, που αφορά το ξεκίνημα, για μια Αληθινή πια Ζωή. (Και όχι την καταπίεση, ή την με «συμβιβασμούς» ζωή που ζούσαμε μέχρι τώρα). Γιατί αυτό, οριοθετεί ένα «άνοιγμα» μέσα μας, το οποίο εγκαινιάζει την εισροή, από την Ψυχή μας πλέον, νέων (ενεργειών), δεδομένων. Κατόπιν, με την στην πράξη αποτύπωση τους στο περιβάλλον μας, και στην καθημερινότητα μας, όλα αυτά, «εκρέονται» και προς τα έξω, στο περιβάλλον. Τότε, οι μεταμορφώσεις που γίνονται, είναι ….. απίστευτες. Από πολλούς, χαρακτηρίζονται και ως Μαγεία, ή θαύματα… Θαύμα όμως, δεν είναι παρά κάτι, που δεν αιτιολογείται από τη λογική, μια και δεν μπορεί να μετρηθεί στο ζύγι. Είναι όμως καταστάσεις, αποκαλύψεις, και συνειρμικές θεάσεις, που προήλθαν, από το πιο απλό πράγμα. Τη «δράση» μας, με οδηγό τον Εαυτό μας.

Με τον καιρό, αφουγκραζόμενοι αυτές τις εκ των έσω «τάσεις» (προς έκφραση), διαπιστώνουμε, πως η προσοχή μας, έχει πάψει να βρίσκεται στην ανταπόκριση μας προς το περιβάλλον, και έχει «μετατοπιστεί», στην «εκδήλωση – έκφραση», όλων όσων βγαίνουν αβίαστα από μέσα μας. Είναι σαν……, σε κάθε κατάσταση του εξωτερικού κόσμου που συμβαίνει, (εμείς), να την εξετάζουμε, έχοντας κάνει «ένα βήμα πίσω»… Από τη θέση αυτή, (του ενός βήματος πίσω), είναι (πλέον), που την κοιτάμε. Τότε, δεν υπάρχει ταύτιση με το αντικείμενο της ασχολίας μας. (είτε είναι εργασία, είτε άνθρωπος, είτε κατάσταση), αλλά αποστασιοποίηση. Μία είδους απομάκρυνση από ότι είναι μπρος μας και συμβαίνει. Αυτή η απομάκρυνση λοιπόν τότε, μας παρέχει άλλη εικόνα για τα πράγματα. Εικόνα, (αντίληψη), από μέσα μας, προς τα έξω. Δεν κοιτάμε πια μόνο έξω από μας...

Αργότερα, (στο χρόνο), αυτό (κάπως) αλλάζει. Τότε, διαπιστώνουμε πως υπάρχει μόνο το μέσα. Κάπως……, μια αποκοπή έχει επέλθει εντός. (Έτσι βιώνεται). Δηλαδή, ότι κι αν αντιλαμβανόμαστε τελικά γι’ αυτόν τον κόσμο, η ίδια η αντίληψη μας, δεν έχει να κάνει με τίποτα το εξωτερικό. «Εμείς», (από πάντα), είναι που βλέπουμε τα πράγματα, ανάλογα τις ταυτίσεις και τα κολλήματα με τα οποία ήμασταν ταυτισμένοι. Όμως εκεί, δεν βλέπουμε μόνο τα δικά μας κολλήματα ξεκάθαρα, αλλά και όλων των άλλων, όπως και τα χαρακτηριζόμενα από μας «σωστά». Αυτά που θα «έπρεπε» να κάναμε. Μα και αυτά, είναι στην έπιλογή μας όμως. Δηλαδή η επιλογή του πως θα τα βλέπουμε, έγκειται τελικά σε μας. Όμως, αυτά, είναι αυτά που είναι. Δεν έχει να κάνει με το σωστό και το λάθος. Όλα είναι σωστά, και όλα είναι λάθος. Όλα, είναι λειτουργίες. Εκφράσεις. Τίποτα περισσότερο. Πειραματιζόμενοι λοιπόν μαζί τους, (με όλα, στο τι νιώθουμε με το καθένα), διαπιστώνουμε πως «αλλάζοντας» το οτιδήποτε, (όπως το βλέπουμε), και κοιτάζοντας το αλλιώς, αλλάζει τελικά και το ίδιο… Μαγικό ε;; Ναι. Είναι…

Γιατί στην τελική, (ακόμα μακρύτερα), ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΩ ΚΑΙ ΜΕΣΑ. Όταν φύγουν, όλα τα εμπόδια που κατατάσσουν τα πάντα σε αυτές τις δύο μεγάλες κατηγορίες μέσα μας, (με την αντίληψη μας), (του έξω με το μέσα), και αφού περάσουμε από τη διαδικασία του «όλα είναι μέσα μας», διαπιστώνουμε, πως όλα είναι ενωμένα. Απλά, επειδή αυτό που αναγνωρίζουμε εντός, λόγω του γραμμικού χρόνου αυτού του κόσμου εμφανίζεται «αργότερα» (χρονικά), μας δημιουργείται η ψευδαίσθηση, πως είναι άλλο το μέσα, κι άλλο το έξω. Ενώ, είναι απλά, διαφορετικοί τρόποι θέασης. Τρόποι θέασης όμως, που «ΕΜΕΙΣ» τελικά επιλέγουμε.

Η Μοναδικότητα μας όμως είναι αυτή που μας βοηθά. Γιατί πρώτα θεωρούμε πως είμαστε κάτι ξέχωρο από τους άλλους, (επειδή τους βλέπουμε «απέναντι» με «άλλα», διαφορετικά υλικά σώματα από το δικό μας), και ζούμε ανάμεσα τους,
κατόπιν «διαχωρίζουμε» τον εαυτό μας από τους πάντες, και αναγνωρίζουμε τη διαφορετικότητα μας από αυτούς, (στην έκφραση, και γι’ αυτό «φαινόμαστε» και διαφορετικοί),
έπειτα αποδεχόμαστε κάθε άλλον με τη διαφορετικότητα που φέρει, για να διαπιστώσουμε πως η κατανόηση της διαφορετικότητας του καθένα από εμάς, γίνεται όταν αναγνωρίσουμε, αποδεχτούμε, και αγκαλιάσουμε, τη δική μας Μοναδικότητα,
για να αντιληφθούμε εν τέλη, πως σαν σύνολο (όλων των Ατομικοτήτων), εκπληρώνεται η παρουσία μας εδώ, και γίνεται δυνατή η «άνθιση» αυτού που ονομάζεται Ανθρωπότητα σαν σύνολο. Με την επικοινωνία, τη συνεργασία, το δόσιμο, το μοίρασμα, όλων των Ατομικοτήτων στην επαφή μεταξύ τους.

Όμως όλο αυτό, έχει τις ρίζες του στην ένωση όλων μας, ως την Πηγή ανάδυσης, εκπόρευσης, των πάντων. Με την πολλαπλότητα της έκφρασης, είναι που γίνεται εφικτή η «εμφάνιση», ή η «εκδήλωση», των ποιοτήτων της Πηγής...

Άρα, τίποτα αυτού του κόσμου ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι μόνιμο, ή να υπάρχει μόνο του, μια και η εκπόρευση του, (η αιτία του), προέρχεται από την Πηγή Του. Γιατί τίποτα δεν είναι Πραγματικά Αληθινό. Όλα, είναι για να λειτουργήσει το εσωτερικό μέρος, αυτού που Είμαστε όλοι μας. Όπως και κάθε τι που αντικρίζουν τα μάτια μας, και εισπράττεται ως ερέθισμα από τις αισθήσεις. Όλη μα όλη η διαστρέβλωση αυτού του κόσμου, δεν προκύπτει από την Πηγή σαν τιμωρία, ή βασανισμό. Εμείς, είμαστε η Πηγή, η οποία δημιουργεί ότι υπάρχει, που τώρα κατακρίνουμε…

Η σωτηρία αυτού του κόσμου, βασίζεται μόνο στη συνεργασία των Ατομικοτήτων. Όπως η σωτηρία της προσωπικής μας ζωής, στην δική μας Ατομικότητα. Από την Ατομικότητα «έρχονται», όλα όσα χρειάζεται να γίνουν, για να έχουμε μια ευτυχισμένη ζωή. Μια και ευτυχισμένη ζωή σημαίνει ηρεμία, αλλαγή, έκφραση, νιώσημο, αγκάλιασμα, μοίρασμα, ισορροπία, εκπλήρωση, δημιουργία, με μια λέξη Ευδαιμονία…

Κανείς, δεν μπορεί ΠΟΤΕ να μας «πάρει» το οτιδήποτε. Αν λοιπόν κάτι (θεωρούμε) πως μας παίρνει, είναι απλά γιατί δεν είναι, μια και δεν ήταν, ποτέ δικό μας… Γιατί δικό μας, είναι μόνο η Ατομική μας Ελευθερία. Που δεν μετριέται, δεν βλέπεται, και δεν εντοπίζεται με οποιοδήποτε πειραματικό επιστημονικό μηχάνημα. Μια και αυτά που αξίζουν τελικά πραγματικά, δεν έχουν παρουσία σε αυτόν τον κόσμο, (παρά μόνο μέσα από την Εσωτερική Βιωματική Θέαση της Πραγματικότητας, που αποτελεί και την αιτία δημιουργίας τους). Όπως Αξία, έχει και οτιδήποτε θελήσουμε να εκφράσουμε μέσω της Ατομικότητας, (Μοναδικότητας) μας, , «φτιάχνοντας», (ή φέρνοντας), κάτι νέο «σε εμφάνιση» σε αυτόν τον κόσμο, το οποίο αφήσει το «σημάδι» που του αναλογεί, και παίρνει τη θέση του σε γενικότερες αλλαγές, που (ίσως), ποτέ οι ίδιοι δεν αναγνωρίσουμε.

Ζούμε λοιπόν (σαν άνθρωποι εδώ), τα εμπόδια που δημιουργήσαμε τελικά, ως εαυτό μας. Και όχι τον Εαυτό που Είμαστε. Όταν τα εμπόδια λοιπόν πάψουμε να τα λειτουργούμε, αρνηθούμε τους κανόνες που πιστέψαμε ως αναλλοίωτους, και ανοίξουμε τον εαυτό μας, στον Εαυτό μας, τότε είναι που μπορούμε να διαπιστώσουμε, και την ένωση μας με τα πάντα. Όχι όμως σαν ένωση που πραγματοποιήθηκε τώρα, (επειδή την ανακαλύψαμε), αλλά σαν μία κατάσταση στην οποία, τελικά δεν επήλθε ποτέ ρήξη, ή διαχωρισμός.

Εκφράζουμε την Ατομικότητα μας σημαίνει, «Πιστεύουμε», και δίνουμε «Δύναμη» σε αυτά που αναδύονται από μέσα μας, με Εμπιστοσύνη. Δεν χρειάζεται να αιτιολογούμε τα πάντα, και για όλα, να έχουμε πάντα μία επεξήγηση. Η ίδια η Ζωή, δεν τοποθετείται σε «ράφια», ή «συρτάρια», που ταξινομούνται και οριοθετούνται.

Η Ζωή, είναι αυτό που Είναι. Μια συνεχής Ροή, πάντα Μοναδικών εμφανίσεων. Πάντα. Ποτέ ένα λουλούδι δεν είναι το ίδιο με κάποιο άλλο που ανήκει στην συνομοταξία του. Η λογική μας είναι που βάζει όλα τα τριαντάφυλλα μαζί… Το κάθε ένα όμως τριαντάφυλλο, είναι Μοναδικό.

Ο κάθε περιορισμός, (που ο καθένας μας τελικά βάζει από μόνος του στον εαυτό του), είναι και η μόνη αιτία δυστυχίας μας. Και μια και «ζορίζουμε» τον εαυτό μας, ε, δεν θα ζορίσουμε και τον οποιονδήποτε, ή το οτιδήποτε με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή;

Πόσο απλά είναι τα πράγματα… Πόσο υπέροχα απλά…

Και πόσο φτάνουμε να τα κάνουμε πολύπλοκα, (γιατί έτσι μάθαμε)…

Μίλα σε ένα φίλο απλά γιατί ένιωσες πως θέλεις να τον ακούσεις.
Μοιράσου μια εμπειρία γιατί θέλεις να την ακούσεις να την διηγείσαι.
Απόλαυσε ένα πουλί που σου προσφέρει το τραγούδι του.
Και μην βιάζεσαι…

Στην κάθε ωρίμανση, είναι το ταξίδι των σταδίων της που έχει αξία. Απλά στο άνθισμα βιώνεται το κρεσέντο της ομορφιάς του. Και ο καρπός, το αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας. Μέχρι να πέσει στο χώμα, να σαπίσει, και να γίνει λίπασμα, για κάθε άλλο μελλοντικό φυτό που θα ξεκινήσει την πορεία του στο χώρο, που υπήρχε το προηγούμενο.

Διάβασε, μίλα, γέλα, αισθάνσου… Είναι η ζωή που περνά από μέσα σου και παίρνει μορφή.
Κι Εσύ, ο «Αυτόπτης Μάρτυρας» της Δημιουργίας. Η Αιτία, ο Δημιουργός, και το Αποτέλεσμα μαζί…

Απόλαυσε Άνθρωπε. Απόλαυσε. Μη σκορπίζεσαι και χαραμίζεις τον Εαυτό σου να Είσαι, κάτι λιγότερο από αυτό που Είσαι. Κάθε στιγμή…
Μη χαλιέσαι, και μη χάνεις χρόνο στα γνωστά, στα τετριμμένα, και στα βολέματα, όταν περνούν από σένα, όλα όσα δεν στέκεσαι να αντικρίσεις.

Ατομικός, Μόνος, και όλοι μαζί. Και όλα μαζί, είναι όλα όσα υπάρχουν. Τώρα.
Που σε τίποτα δεν βολεύεσαι. Γιατί σε τίποτα δεν «χωράς», μια και ανήκεις, στο σπέρμα που ακόμα δεν έχει υπάρξει…

Σε Αυτό Ζήσε…

Αναζητώντας την θεωρία των πάντων

Το άγιο δισκοπότηρο “Αναζητώντας την θεωρία των πάντων”

quantum 1Ο Μπορ και ο Αϊνστάϊν συγκλόνισαν τις απαρχές του 20ού αιώνα με τις θεωρίες τους για τον μακρόκοσμο και τον μικρόκοσμο. Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας και η Κβαντομηχανική έδωσαν, επιτέλους, εξηγήσεις για τους νόμους που διαφεντεύουν τις σχέσεις των ουρανίων σωμάτων και των σχεδόν νοητών δομικών μικροστοιχείων της ύλης.

Ο μέγας Τέσλα όμως – ο εφευρέτης του εναλλασσόμενου ρεύματος και της ραδιοεπικοινωνίας – έδειξε γρήγορα το πρόβλημα ενοποίησης των θεωριών, όταν προσπάθησε ο ίδιος να ενοποιήσει τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας με τον Ηλεκτρομαγνητισμό σε μια ενιαία θεωρία πεδίου.
Από τότε η αναζήτηση μιας «Θεωρίας των Πάντων», που θα δίνει απαντήσεις για κάθε κλίμακα και πτυχή του Σύμπαντος, έγινε ο διηνεκής καημός και πόθος των φυσικών. Ο ίδιος ο Αϊνστάιν ξόδεψε την τελευταία δεκαετία της ζωής του αναζητώντας την και έφυγε λέγοντας ότι «τον έφαγε».
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες μια νέα γενιά φυσικών εμφάνισε την πιθανή λύση στο πρόβλημα της ενοποίησης της Σχετικότητας με την Κβαντομηχανική: Τη Θεωρία των Χορδών. Σύμφωνα με αυτήν, τα στοιχειώδη σωματίδια της ύλης είναι χορδές που πάλλονται, κινούμενες σε 11 ως … 26 διαστάσεις. Αλλά προτού ακόμη χωνέψουμε τα ρηξικέλευθα αυτής της θεωρίας μία άλλη εμφανίστηκε – που την αμφισβητεί ευθέως – λέγοντας ότι τα στοιχειώδη σωματίδια έχουν μορφή βαρυτικών κβαντικών βοστρύχων, που αποκτούν αρνητικό ή θετικό φορτίο ανάλογα με το πού γέρνει η μπούκλα τους!

Το πρόβλημα και των δύο θεωριών δεν είναι μόνο ότι στηρίζονται σε πολύ προηγμένα μαθηματικά – και είναι δυσνόητες από την πλειονότητα των φυσικών – αλλά και το ότι παραμένουν αναπόδεικτες. Η μεν Θεωρία των Χορδών περιμένει να βρει αποδείξεις στα πειράματα του νέου επιταχυντή στοιχειωδών σωματιδίων του Cern, η δε των Κβαντικών Βοστρύχων Βαρύτητας (QLG) ελπίζει στις μετρήσεις των διαστημικών φασματογράφων που πασχίζουν να εξιχνιάσουν τη σκοτεινή ύλη του Σύμπαντος.

Πώς μπορεί να βρει κανείς άκρη σε όλα αυτά; Οπωσδήποτε όχι διαβάζοντας λαϊκά αναγνώσματα, αλλά και χωρίς απαραίτητα να… πάρει διδακτορικό στη φυσική και στα μαθηματικά. Ενας ενδεδειγμένος δρόμος είναι να διαβάσει τα σωστά βιβλία. Εμείς απανθίσαμε κάποια, που μας οδηγούν βήμα βήμα στην κατανόηση. Ας δούμε ποια είναι αυτά.

* Για αρχή θα προτείναμε «Το Σύμπαν σε ένα καρυδότσουφλο». Είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο του γνωστού θεωρητικού φυσικού και διανοητή Stephen Hawking. Ο συγγραφέας μας ταξιδεύει από την Κβαντική Μηχανική ως τη Θεωρία-Μ των Χορδών, από την ολογραφία ως τον δυϊσμό. Μας εξηγεί τις υπερχορδές και τις p-βράνες και μας διηγείται το σισύφειο έργο «να συνδυαστεί η γενική σχετικότητα του Αϊνστάιν με την άθροιση ιστοριών του Feynman σε μια πλήρη, ενοποιημένη θεωρία, η οποία θα περιγράφει καθετί που υπάρχει στο Σύμπαν».

* Μια πιο φιλοσοφική θεώρηση για το όλο ζήτημα μας δίνει το βιβλίο «Από τη Φυσική στη Μεταφυσική». Αποτελεί μετεπεξεργασία των Διαλέξεων Tarner που παρέδωσε ο Michael Redhead στο Κέιμπριτζ, το 1993. Ασχολείται με την έσχατη φύση της πραγματικότητας, καθώς και με τον τρόπο με τον οποίο αυτή αποκαλύπτεται μέσα από τις σύγχρονες θεωρίες της Φυσικής, όπως η Θεωρία της Σχετικότητας και η Κβαντική Μηχανική. Ο συγγραφέας υπερασπίζεται την αντικειμενικότητα και την ορθολογικότητα της επιστήμης ενάντια στις απόψεις των σχετικιστών και των οπαδών του κοινωνικού κονστρουκτιβισμού.

Εξετάζει τον ρόλο της υποκειμενικότητας στην επιστήμη, στρεφόμενος στα πεδία της Θεωρίας της Σχετικότητας, της Στατιστικής Μηχανικής και της Κβαντικής Θεωρίας, ενώ συγχρόνως απορρίπτει τις πρόσφατες θεωρίες που αξιώνουν έναν ουσιώδη ρόλο για την ανθρώπινη συνείδηση στη φυσική επιστήμη. Ο Redhead αναπτύσσει τις απόψεις του για τις προοπτικές μιας Θεωρίας των Πάντων και εξετάζει με προσοχή το σχετικό ερώτημα αναφορικά με το πώς πρέπει να αποτιμήσουμε την επιστημονική πρόοδο.

* Για να μπούμε «στα βαθιά», ενδείκνυται να διαβάσουμε το ευαγγέλιο των χορδών και των υπερχορδών, το «Υπερχορδές – Η Θεωρία των Πάντων;». Εδώ, οι Ρ. Davies και J. Brown κάνουν εκτενή εισαγωγή με τα βασικότερα σημεία της Θεωρίας Χορδών και παρουσιάζουν όσες ιδέες είναι απαραίτητες για τη βαθύτερη κατανόησή της. Στη συνέχεια παραθέτουν δέκα συνεντεύξεις κορυφαίων φυσικών, όπου προβάλλονται οι προβληματισμοί, οι διαφωνίες, οι αδυναμίες και οι ελπίδες για μια ενιαία Θεωρία των Πάντων.

* Ο αντίλογος της βοστρυχωτής κβαντικής βαρύτητας παρατίθεται στο ιδιαίτερα καλογραμμένο βιβλίο του Lee Smolin «Τρεις δρόμοι προς την κβαντική βαρύτητα». Ο συγγραφέας του – και ηγέτης του «κινήματος με τις μπούκλες» – κατορθώνει να μας δείξει χωρίς στείρα αντιπαράθεση και στρυφνά μαθηματικά το τι ακριβώς πρεσβεύουν οι των χορδών, ποια τα επιτεύγματα και οι ανεπάρκειές τους και τι το διαφορετικό λένε οι στοιχειώδεις βόστρυχοι.

* Τέλος, αν δεν μπορούμε να περιμένουμε την πειραματική απόδειξη της όποιας νέας θεωρίας και αγωνιούμε για μια εξήγηση εδώ και τώρα, το βιβλίο «Science and the Akashic Field» – στα αγγλικά – του φιλοσόφου Ervin Laszlo … μας ρίχνει από τα κεραμίδια: Διατείνεται πως όλες οι πρόσφατες προσεγγίσεις μια Θεωρίας των Πάντων συνηγορούν στο ότι υπάρχει ένα ενεργειακό πεδίο που γεννά τα σώματα του Σύμπαντος και ταυτόχρονα καταγράφει τα πάντα, ως μνήμη των όλων.
Θεωρεί ότι αυτό το ενεργειακό πεδίο είναι εκείνο με το οποίο επικοινωνούν οι σαμάνοι και οι τηλεπαθητικοί από την αρχή των ανθρώπων και ότι όλοι μας «είμαστε νησιά στην ίδια θάλασσα, που χωρίζουμε στην επιφάνεια αλλά συνδεόμαστε στα βάθη».

Ακόμη και αν οι προαναφερθέντες μας έλεγαν ότι τα δικά τους δεδομένα δεν συμφωνούν με εκείνα του έσχατου, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την παρηγορία ενός «happy end» στα δικά τους αδιέξοδα.

Διακωμώδησε τη ζωή!

«Η τέχνη του γιατρού έγκειται στο να προσφέρει διασκεδαστική απασχόληση στον ασθενή, όσο η φύση θεραπεύει την ασθένεια». Αυτό υποψιάστηκαν και οι σύγχρονοι ερευνητές και έσπευσαν να επαληθεύσουν την αιρετική ρήση του Βολταίρου θέτοντας τις βάσεις για την επιστήμη που ονομάζεται Γελωτολογία, δηλαδή τη μελέτη του χιούμορ, του γέλιου και της θεραπευτικής επίδρασής του στο ανθρώπινο σώμα.

Παράλληλα διαπίστωσαν σημαντικές εφαρμογές του χιούμορ στην τέχνη της διδασκαλίας, καθώς και στην επικοινωνία ασθενή και νοσηλευτή. Δες λοιπόν την επιβεβαίωση όσων κατά βάθος όλοι γνωρίζουμε, μέσα από τα λόγια των ίδιων των επιστημόνων:

* «Ένα χαχανητό την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα. Το χιούμορ και το γέλιο έχουν αναγνωριστεί ως ευεργετικά εργαλεία της ολιστικής ιατρικής σε όλο τον κόσμο». Λόγια της κλινικής ψυχιάτρου Catherine M. MacDonald (Naval Medical Center του San Diego).

* Οι μέχρι τώρα έρευνες προτείνουν το χιούμορ ως ευεργετικό για τη σχέση μεταξύ νοσοκόμας και ασθενή. Όμως το θεραπευτικό χιούμορ μπορεί να λειτουργήσει επίσης ως μοχλός για την αποτελεσματική πανεπιστημιακή και κλινική εκπαίδευση, ιδίως σε τομείς μεγάλης πίεσης και υψηλών απαιτήσεων.

Η επιδέξια χρήση του χιούμορ από την πλευρά ενός δασκάλου διευκολύνει την επίδοση των σπουδαστών, αρκεί να μην παρερμηνευθεί, όπως υποστηρίζει ο Dr Michael Chiarello, καθηγητής στο Stony Brook University School of Nursing.

Το χιούμορ μπορεί να διαφέρει από το ένα άτομο στο άλλο, από τη μια χώρα στην άλλη, να αλλάζει ανάλογα με τον πολιτισμό και τη χρονική περίοδο. Δεν είναι απλώς ένας τρόπος έκφρασης αλλά νοοτροπία και στάση ζωής. Δεν είναι δεδομένο για όλους, κάποιους τους αφήνει αδιάφορους, ενώ άλλοι το θεωρούν ένδειξη ανωριμότητας ή αδυναμίας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ταλέντο, που μπορεί όμως και να καλλιεργηθεί, βοηθώντας στην ανάπτυξη μιας ζωηρής φαντασίας. Παίζει σημαντικό ρόλο στις κοινωνικές σχέσεις, προσφέρει διασκέδαση και χαλάρωση και συχνά από πίσω του κρύβεται ένα μεγάλο κουράγιο για τη ζωή.

Το χιούμορ απαιτεί όμως προσοχή και διακριτικότητα, γιατί η κακή χρήση του μπορεί να αποβεί καταστροφική, ιδιαίτερα όταν δε γίνεται κατανοητό από τους άλλους. Ακραίες εκφράσεις του, όπως ο κυνισμός και το μαύρο χιούμορ, απαιτούν καλό χειρισμό του λόγου και των συναισθημάτων, τονίζουν οι ψυχολόγοι. Η ψυχολόγος Françoise Bariaud επισημαίνει επίσης ότι ενδέχεται να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα με σκοπό την άρση κάποιας απαγόρευσης ή την εκδήλωση παραβατικής συμπεριφοράς.

Οι ειδικοί χρησιμοποιούν σήμερα το χιούμορ ως εξαίρετο μέσο για τη διαχείριση του στρες και της αγωνίας, την αντιμετώπιση τρομακτικών γεγονότων και την εξομάλυνση τεταμένων συναισθημάτων. Η διακωμώδηση καταστάσεων είναι συχνά η σωτήρια λύση σε μια δυσάρεστη υπόθεση.

Η χριστιανική νόσος

Εάν οι Έλληνες δεν είχαν προσβληθεί από τη χριστιανική νόσο

Αν ανατρέξουμε στην αρχαία Ελλάδα, βλέπουμε ότι Ο Θαλής το 500 π.κ.ε. είχε ανακαλύψει τον στατικό ηλεκτρισμό. Ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος το 400 π.κ.ε διατυπώνουν την ατομική θεωρία, που είναι η πρώτη σοβαρή προσπάθεια υλιστικής εξήγησης του κόσμου, χωρίς παρέμβαση καμμιάς υπερφυσικής δύναμης.

Ο Αρίσταρχος το 300 π.κ.ε. διατύπωνε πρώτος την ηλιοκεντρική θεωρία, ο Ερατοσθένης το 250 π.κ.ε. αποδεικνύει την σφαιρικότητα της Γης και υπολογίζει τη περίμετρο της, με αρκετή ακρίβεια, σε 252.000 στάδια. 700 δε πλέον χρόνια αργότερα, αλλά ακόμη και σήμερα, η Εκκλησία μάς λέει ότι η Γη επιπλέει των υδάτων, όπως σαφώς ψέλνεται την Μεγάλη Πέμπτη «ο εν ύδασι την γην κρεμάσας». Χαίρε σκότος …

Ο Πυθαγόρας έβαζε τις βάσεις των Μαθηματικών, ο Ευκλείδης της Γεωμετρίας, ο Αρχιμήδης με ένα πλήθος μηχανικών επινοήσεων και ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς κατασκεύασε την πρώτη ατμομηχανή (ατμοστρόβιλος), το 150 π.κ.ε. Μια κατασκευή όπου είχαν εφαρμοσθεί δύο τρομερές εφευρέσεις. Η δύναμη του ατμού, που ακόμη και σήμερα κινεί πλοία και ατμοηλεκτρικά εργοστάσια, και η δύναμη των αερίων, που σήμερα είναι η τελευταία λέξη για την κίνηση των πυραύλων, των αεροπλάνων, και των διαστημοπλοίων.

Ο Ιπποκράτης, το 400 πκ.ε. αποφαίνεται αυτό που η σύγχρονη Ιατρική έχει αποδείξει, ότι ο δαιμονισμός είναι ασθένεια και συγκεκριμένα πάθηση του εγκεφάλου, ενώ ο Χριστός (καίτοι γιος Θεού, όπως έλεγε), δεν το γνώριζε, και διέταζε τα δαιμόνια να εξέλθουν από τους ασθενείς … που δεν ήταν ασθενείς, αλλά κατά πάσα πιθανότητα ήταν αβανταδόροι, μέλη της 70μελούς ομάδας που προηγείτο του Χριστού (όρα «Κατά Λουκάν», κεφ. Ι΄ παρ. 1).

Ο πολύπλοκος μηχανισμός των Αντικυθήρων που ανασύρθηκε από τη θάλασσα τον περασμένο αιώνα, κατασκευασμένος το 150-100 π.κ.ε. πιθανόν από τον μαθηματικό, αστρονόμο, και γεωγράφο Ίππαρχο τον Ρόδιο, ή από μαθητή του Αρχιμήδη, αποτελεί το πρώιμο στάδιο των σύγχρονων ηλεκτρονικών υπολογιστών και μαρτυρεί το υψηλό επίπεδο επιστημονικής γνώσης και τεχνολογίας των αρχαίων Ελλήνων.

Μια γνώση που δεν θα αργούσε να δώσει τους καρπούς της που δεν ήταν άλλοι από την βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση, προσφέροντας τα πολύτιμα αγαθά της στην ανθρωπότητα. Δυστυχώς όμως για την ανθρωπότητα, η επανάσταση που βήμα-βήμα ετοιμάζονταν να πραγματοποιήσουν οι Έλληνες, δεν πραγματοποιήθηκε, διότι με την υποταγή τους στους Ρωμαίους, αλλά κυρίως στον Χριστιανισμό, εκατοντάδες χιλιάδες θανατώθηκαν, μαζί και οι σοφοί τους, και όσοι διέφυγαν τον θάνατο, ετέθησαν υπό διωγμό.

Οι επιστημονικές και τεχνολογικές τους γνώσεις οδηγήθηκαν σε διαπόμπευση, κατασυκοφάντηση, και τελικώς στον ενταφιασμό τους, από τους (άγιους) «πατέρες» της Εκκλησίας, για πάνω από 15 αιώνες, με τα γνωστά «πίστευε και μη ερεύνα» και «απαρνήσου τα υλικά αγαθά και σώσε την ψυχή σου».

Για 1000 και πλέον χρόνια βυζαντινοχριστιανικής κυριαρχίας στον ελλαδικό χώρο, εκεί που κατά τους κλασικούς και ελληνιστικούς χρόνους, ένα πλήθος φιλοσόφων, φυσικών, αστρονόμων υπηρετούσαν τη γνώση και την ελεύθερη σκέψη, δεν κατέστη δυνατόν να αναδειχθεί ένας σημαντικός φιλόσοφος, ένας φυσικός. Ο μόνος σημαντικός φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων πήρε αποστάσεις από τον Χριστιανισμό.

Ο Πλάτωνας διατύπωσε τις φιλοσοφικές του θέσεις περί το 350 π.κ.ε. και το 1450 μ.κ.ε. ιδρύεται στην Ιταλία πανεπιστημιακή έδρα πλατωνικών σπουδών. Ο Πλάτωνας καλείται από το μακρινό παρελθόν, να ανάψει το σβησμένο φως της ελεύθερης σκέψης και γίνεται ταυτόχρονα ο στυλοβάτης της Αναγέννησης. Οι υγιώς σκεπτόμενοι άνθρωποι εξανίστανται, πως μετά από 1800 χρόνια ζητάνε τα φώτα του σοφού μας προγόνου. Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι στα τόσα χρόνια που πέρασαν δεν παράχθηκε καμιά φιλοσοφική σκέψη παρά μόνο «Κύριε ελέησον».

Όλα αυτά τα ανωτέρω επιτεύγματα της διανόησης, της τότε επιστήμης και τεχνολογίας των Ελλήνων, τα σκέπασε το σκοτάδι της χριστιανικής θρησκοληψίας για 1500 χρόνια, μέχρι που η βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση έγινε τον 18ον αιώνα. Μια επανάσταση που έφερε όχι μόνο υλικά αγαθά, αλλά και αλματώδη πρόοδο στην Ιατρική και την Φαρμακευτική, εξαλείφοντας τις τρομερές ασθένειες, χολέρα, ευλογιά, τύφο, πανώλης, φυματίωση, που είχαν θερίσει εκατομμύρια ανθρώπους, εξαφανίζοντας πολλές φορές πόλεις ολόκληρες. Όπως η πνευμονική πανώλης που ενέσκηψε στην Ευρώπη το 1346, είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο 25.000.000 ανθρώπων.

Η χριστιανική θρησκοληψία είχε και έχει ρίξει τον κόσμο στην αναμονή ενός θαύματος, ενώ εκατομμύρια θαύματα έχει κάνει η επιστήμη και με αποδείξεις. Μήπως έχει αναλογισθεί κανείς ποιοί είναι οι ηθικοί αυτουργοί των εκατομμυρίων ανθρώπων που χάθηκαν από τις τρομερές ασθένειες, λόγω μη υπάρξεως των σύγχρονων φαρμάκων; Καθ’ ότι η τεχνολογική και βιομηχανική επανάσταση εικάζεται ότι έπρεπε να είχε γίνει 1000 χρόνια νωρίτερα. Χωρίς καμία αμφιβολία οι ηθικοί αυτουργοί, γι’ αυτό το μεγάλο έγκλημα εις βάρος της ανθρωπότητας, είναι ο Χριστιανισμός, αλλά κυρίως οι (άγιοι) «πατέρες», για τον τρόπο που τον εφάρμοσαν.

Νόμισαν μέσα στη μικρότητά τους αυτοί οι διανοητικώς ανάπηροι νανίσκοι, ότι είναι οι εκλεκτοί που είδαν το φως το αληθινό, και μη δυνάμενοι να συγκριθούν με το εκθαμβωτικό φως που εξέπεμπαν οι γίγαντες της ελληνικής διανόησης, συνεπικουρούμενοι και από τα εξοντωτικά αυτοκρατορικά διατάγματα (κώδικες), επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου γκεμπελίστικη μέθοδο συκοφαντίας. Επί πλέον δε, οργάνωσαν ορδές καλογέρων ισοπεδώνοντας ναούς και καταστρέφοντας έργα τέχνης πραγματικά αριστουργήματα του ελληνικού πολιτισμού. Αλλά το χειρότερο ήταν ο ενταφιασμός της ελληνικής επιστημονικής γνώσης για 15 αιώνες, με τραγικές συνέπειες για την ανθρωπότητα.

Σήμερα με δέος παρακολουθούμε από ντοκιμαντέρ, από επιστημονικά βιβλία και περιοδικά, ή και από άμεση χρήση, τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας. Να κατασκευάζονται θεόρατα και υπερπολυτελή κρουαζιερόπλοια, με 2.500 καμπίνες. Πανίσχυρα αεροπλανοφόρα. Γιγαντιαία αεροσκάφη των 700 θέσεων. Αμαξοστοιχίες και οχήματα που μας εκπλήσσουν. Πυραύλους που η ισχύ τους μετράται σε εκατομμύρια ίππους ικανούς να μεταφέρουν διαστημόπλοια στη σελήνη, και στους διαστημικούς σταθμούς.

Αξονικούς τομογράφους και ένα πλήθος ακόμη μηχανημάτων που συμβάλλουν στη βελτίωση της ποιότητας ζωής του ανθρώπου. Με θλίψη όμως διαπιστώνουμε πως μας κατάντησαν οι (άγιοι) «πατέρες» και το παπαδαριό, η Ελλάδα να είναι απούσα από αυτά τα επιτεύγματα, παρ’ ότι οι πρόγονοί μας πρωτοστάτησαν στην τεχνολογία.

Σήμερα η τεχνολογία με την βοήθεια της μικροηλεκτρονικής καλπάζει με ιλιγγιώδης ρυθμούς, που δεν μπορούμε να προβλέψουμε την εξέλιξή της, ούτε τα αμέσως επόμενα 50 χρόνια. Ποια θα είναι τα επιτεύγματά της όμως μετά από 500 ή 1000 χρόνια είναι αδύνατον να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Το DΝΑ, η νανοτεχνολογία και η βιοτεχνολογία θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή των επόμενων γενεών.

Σκεφθείτε ότι τα ασύλληπτα αυτά επιτεύγματα, θα τα απολαμβάναμε και εμείς σήμερα και το κέντρο των επιτευγμάτων θα ήταν η Ελλάδα, αν οι Έλληνες δεν είχαν προσβληθεί από την χριστιανική νόσο.

«Η τυραννία ενός ηγεμόνα σε μια ολιγαρχία δεν είναι τόσο επικίνδυνη για το κοινό καλό,
όσο η απάθεια των πολιτών σε μια δημοκρατία».
Σαρλ Λουί ντε Μοντεσκιέ

Το ψυχολογικό τρικ για να παίρνετε καλύτερες αποφάσεις

Αφ' υψηλού
Το ψυχολογικό τρικ για να παίρνετε καλύτερες αποφάσεις
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο υποστηρίζουν ότι υπάρχει ένας πολύ απλός αλλά αποτελεσματικός τρόπος να παίρνουμε καλύτερες αποφάσεις ...

για κάθε είδους ζήτημα.
Ένα απλό τρικ θα μας βοηθήσει να δίνουμε απαντήσεις τόσο σε αφηρημένα όσο και σε πρακτικά ερωτήματα.

Έπειτα από μια σειρά δοκιμών και πειραμάτων, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όταν στεκόμαστε όρθιοι ή βρισκόμαστε κάπου ψηλά – όπως στην οροφή ενός κτιρίου – εφαρμόζουμε μια πιο ολιστική προσέγγιση σε ένα ζήτημα που μας απασχολεί.

Με τον τρόπο αυτό, δεν κολλάμε σε λεπτομέρειες αλλά αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα πιο ολοκληρωμένα.

Αυτό οφείλεται σε ένα φαινόμενο που στην Κοινωνική Ψυχολογία ονομάζεται «πνευματικό πρίσμα». Μέσα από αυτό αντιλαμβανόμαστε, κατανοούμε και ερμηνεύουμε τον κόσμο γύρω μας.

Όταν βρισκόμαστε – σωματικά – σε ένα ανώτερο επίπεδο, αναζητούμε το «γιατί» των προβλημάτων μας, ενώ όταν βρισκόμαστε σε χαμηλότερο επίπεδο αναζητούμε το «πώς». Έτσι, λύνουμε πιο αποτελεσματικά θεωρητικά ή πρακτικά ζητήματα αντίστοιχα

Η αλήθεια για την ηλιοθεραπεία & το μαύρισμα

Το σοκολατούχο χρώμα που αποκτάμε θα πρέπει να δείξουμε προσοχή στις ακτίνες του Ηλίου που μπορούν να αποβούν εξαιρετικά επικίνδυνες.

 Ένα από τα θετικά της έκθεσης από τον ήλιο είναι η βιταμίνη D. Eιδικοί του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ ανέφεραν ότι η βιταμίνη D – αλλιώς αποκαλούμενη βιταμίνη του ήλιου, και όχι τυχαία, αφού η έκθεση του ανθρώπου στην ηλιακή ακτινοβολία αποτελεί την κύρια πηγή για τη σύνθεσή της – είναι άκρως σημαντική όχι μόνο για την υγεία των οστών, κάτι που ήταν γνωστό, αλλά ακόμη και για την πρόληψη καρκίνων.

Συγκεκριμένα, από μελέτη του καθηγητή Διατροφής και Επιδημιολογίας του Χάρβαρντ Εντουαρντ Τζιοβανούτσι προέκυψε ότι η βιταμίνη D μπορεί να προλάβει 30 περιπτώσεις καρκίνου για κάθε έναν καρκίνο του δέρματος που προκαλείται από την έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία.

Οι μορφές καρκίνου μάλιστα στις οποίες η βιταμίνη του ήλιου έδειξε να έχει τη μεγαλύτερη προληπτική δράση έχει φανεί από διαφορετικές μελέτες ότι είναι το λέμφωμα, ο καρκίνος του πνεύμονα, του προστάτη, του παγκρέατος, του μαστού και, κυρίως, του παχέος εντέρου.

Πώς νικά τον καρκίνο;

Πειράματα σε κυτταρικές καλλιέργειες αλλά και σε ζώα έχουν δείξει ότι σταματά τη μη φυσιολογική κυτταρική ανάπτυξη, βοηθά στην απόπτωση (τον προγραμματισμένο κυτταρικό θάνατο) ενώ βάζει «φρένο» και στον σχηματισμό αιμοφόρων αγγείων που τροφοδοτούν τους όγκους.

Οι ερευνητές που «ψηφίζουν» D και κατά κύριο λόγο τη σημαντικότερη πηγή σύνθεσής της – η βιταμίνη μπορεί να ληφθεί επίσης μέσω συμπληρωμάτων, εμπλουτισμένων τροφών ή μέσω της κατανάλωσης κάποιων λιπαρών ψαριών – δεν ρίχνουν πάντως… δαγκωτό.

Όπως υποστηρίζουν, μια λελογισμένη έκθεση της τάξεως των 15 λεπτών δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα χωρίς αντηλιακό, μπορεί να βοηθήσει στην επαρκή σύνθεση της βιταμίνης από το δέρμα, ιδιαίτερα στα ηλικιωμένα άτομα, τα οποία εμφανίζουν και τη μεγαλύτερη έλλειψή της.

Προστασία και από εμφράγματα;

Μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «Archives of Internal Medicine», έδειξε ότι τα άτομα με τα χαμηλότερα επίπεδά της αντιμετωπίζουν περισσότερο από διπλάσιο κίνδυνο θανάτου εξαιτίας καρδιακού ή εγκεφαλικού επεισοδίου σε σύγκριση με εκείνα που έχουν τα υψηλότερα επίπεδα της βιταμίνης.

Επίσης ερευνητικά στοιχεία έχουν δείξει αύξηση των εμφραγμάτων λόγω έλλειψης βιταμίνης D. Μάλιστα ερευνητές του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου ανέφεραν στο επιστημονικό έντυπο «Journal of Investigative Dermatology» ότι η καρδιοπροστατευτική δράση του ήλιου συνίσταται στο ότι οι ακτίνες UV οδηγούν σε έκλυση εντός των αγγείων μας μονοξειδίου του αζώτου, το οποίο χαλαρώνει τα αγγεία και μειώνει την αρτηριακή πίεση – σύμφωνα με τη μελέτη 20 λεπτά έκθεσης μείωναν την αρτηριακή πίεση επί περίπου μία ώρα. Μάλιστα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα επίπεδα της υπέρτασης και τα ποσοστά των καρδιαγγειακών νοσημάτων αυξάνονται τον χειμώνα και συνδέονται άμεσα με το γεωγραφικό πλάτος (είναι για παράδειγμα υψηλότερα στη Βόρεια Ευρώπη σε σχέση με τη Νότια Ευρώπη).

Όχι στον διαβήτη, ναι στη γονιμότητα

Μελέτες έχουν συνδέσει την έλλειψη βιταμίνης D ακόμη και με την εμφάνιση διαβήτη τύπου 1, ρευματοειδούς αρθρίτιδας, φυματίωσης και σκλήρυνσης κατά πλάκας.

Μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature Immunology» από ερευνητές του Πανεπιστημίου Στάνφορντ στις ΗΠΑ πήγε ένα βήμα πιο πέρα αναφέροντας το αναπάντεχο: ότι σύντομες περίοδοι έκθεσης στον ήλιο χωρίς αντηλιακό μπορεί ακόμη και να κάνουν… καλό στο δέρμα επιδιορθώνοντας τις βλάβες του, όπως εκείνες που προκαλούνται από την πολύωρη έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία!

Οι διακοπές σε ένα ηλιόλουστο μέρος μπορούν να σώσουν ακόμη και από την επίσκεψη σε κλινική εξωσωματικής γονιμοποίησης τα ζευγάρια που δυσκολεύονται να αποκτήσουν παιδί.

Ειδικοί του Ιατρικού Πανεπιστημίου του Γκρατς στην Αυστρία ανέφεραν με δημοσίευσή τους στο επιστημονικό έντυπο «European Journal of Endocrinology» ότι το φως του ήλιου αυξάνει τη γονιμότητα τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες μέσω της αύξησης των επιπέδων της βιταμίνης D.

Στις γυναίκες η D βοηθά στην αύξηση των επιπέδων της προγεστερόνης και των οιστρογόνων κατά 13% και 21% αντιστοίχως, ρυθμίζοντας τον εμμηνορροϊκό κύκλο και καθιστώντας πιο εύκολη τη σύλληψη. Στους άνδρες η βιταμίνη ενισχύει την υγιή ανάπτυξη των σπερματοζωαρίων ενώ αυξάνει και τα επίπεδα της τεστοστερόνης χαρίζοντας έτσι καλύτερη λίμπιντο.



«Μας ανεβάζει»

Περισσότερο ηλιακό φως συνεπάγεται καλύτερη διάθεση. Επιστήμονες από το Ερευνητικό Ινστιτούτο για την Καρδιά Μπέικερ στη Μελβούρνη της Αυστραλίας ανακάλυψαν ότι τα επίπεδα σεροτονίνης – του νευροδιαβιβαστή που ρυθμίζει τη διάθεση αλλά και την όρεξη, τον ύπνο και τη μνήμη – είναι χαμηλότερα τον χειμώνα σε σύγκριση με το καλοκαίρι.

Όπως σημείωσαν, ο κυριότερος παράγοντας που φάνηκε να επηρεάζει τη διάθεση των εθελοντών που παρακολούθησαν ήταν η ποσότητα του ηλιακού φωτός στην οποία εκείνοι εξετίθεντο.

Όπως διαπιστώθηκε, άτομα που νοσηλεύονταν σε φωτεινά δωμάτια δήλωναν λιγότερο στρες και έπαιρναν λιγότερα φάρμακα σε σύγκριση με όσα βρίσκονταν σε σκοτεινά δωμάτια.

Μάλιστα η μελέτη αυτή θεωρήθηκε σημαντική, αφού έδειξε ότι και η έμμεση έκθεση στο φως του ήλιου (πίσω από ένα παράθυρο) μπορεί να ανεβάσει τη διάθεση.

Κίνδυνοι από την ακτινοβολία

Οι κίνδυνοι από την έκθεση στην υπεριώδη ακτινοβολία του ήλιου είναι χιλιοειπωμένοι επί μακρόν. Η ακτινοβολία UVA (αφορά το 95%-97% της υπεριώδους ακτινοβολίας που φθάνει στην επιφάνεια της Γης) εισχωρεί βαθιά στο δέρμα και μπορεί να συμβάλει στην εμφάνιση καρκίνου μέσω της παραγωγής μορίων που προκαλούν βλάβες στο DNA, όπως οι ελεύθερες ρίζες.

Το ηλιακό έγκαυμα πάλι προκαλείται από υπερβολική έκθεση στην υπεριώδη ακτινοβολία UVB. Και τα δύο είδη υπεριώδους ακτινοβολίας προκαλούν βλάβες στο κολλαγόνο του δέρματος, καταστρέφουν τη βιταμίνη Α στο δέρμα, επιταχύνουν τη γήρανσή του και αυξάνουν τον κίνδυνο δερματικών καρκίνων. Παράλληλα η υπερβολική έκθεση στον ήλιο μπορεί να προκαλέσει παθήσεις των οφθαλμών όπως ο καταρράκτης αλλά και να «αναστήσει» ιούς στον οργανισμό που βρίσκονται σε ύπνωση.

Ο ήλιος μπορεί να προκαλέσει και φωτοαλλεργίες – μία από τις πιο συχνές στον πληθυσμό και ιδιαίτερα στις γυναίκες είναι το πολύμορφο εξάνθημα εκ φωτός – αλλά και φαρμακευτικές αντιδράσεις, όπως εξηγεί μιλώντας στο «Βήμα» ο καθηγητής Δερματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών στο νοσοκομείο «Ανδρέας Συγγρός» κ.Αλέξανδρος Στρατηγός.

«Οι φαρμακευτικές φωτοδερματοπάθειες μπορούν να εκδηλωθούν σε άτομα που λαμβάνουν κάποιες κατηγορίες φαρμάκων και μετά εκτίθενται στον ήλιο όπως αντιβιοτικά – τετρακυκλίνες, σουλφοναμίδες -, διουρητικά όπως οι θειαζίδες, αλλά και αντιψυχωτικά φάρμακα όπως οι φαινοθειαζίνες».

Οι συγκεκριμένες είναι οξείες επιδράσεις του ήλιου στο δέρμα. Υπάρχουν όμως και οι χρόνιες και πολύ πιο βαριές, οι οποίες φέρουν κυρίως τον τίτλο του καρκίνου του δέρματος, με μεγαλύτερη απειλή το μελάνωμα.

Μελάνωμα, ο ύπουλος εχθρός

Το μελάνωμα είναι η πιο επιθετική μορφή καρκίνου του δέρματος σε σύγκριση με τις άλλες δύο μορφές του – το βασικοκυτταρικό καρκίνωμα και το ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα.

Η συγκεκριμένη κακοήθεια του δέρματος προέρχεται από τα μελανοκύτταρα, τα κύτταρα δηλαδή που παράγουν τη μελανίνη. Σύμφωνα με τον κ. Στρατηγό, «σε αντίθεση με τα καρκινώματα του δέρματος, τα οποία προέρχονται από τα κερατινοκύτταρα και έχουν βραδεία τάση ανάπτυξης και καλή πρόγνωση, το μελάνωμα έχει επιθετική βιολογική συμπεριφορά που μπορεί να αποβεί μοιραία για τη ζωή του ατόμου αν δεν διαγνωστεί εγκαίρως».

Ο καθηγητής αναφέρει ότι το μελάνωμα εμφανίζεται συχνότερα σε περιοχές του δέρματος όπως η ράχη των ανδρών και τα κάτω άκρα των γυναικών, σε περιοχές δηλαδή που προφυλάσσονται κατά τους χειμερινούς μήνες και εκτίθενται απότομα σε ηλιακή ακτινοβολία, όπως συμβαίνει στην αρχή του καλοκαιριού.

Ωστόσο μπορεί να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε σημείο του δέρματος, ακόμη και σε εκείνα που είναι γενικώς προφυλαγμένα από τον ήλιο, όπως το τριχωτό της κεφαλής και οι γλουτοί.

Ευάλωτοι πληθυσμοί

Τα άτομα που κινδυνεύουν κυρίως να εκδηλώσουν μελάνωμα είναι όσα έχουν ιστορικό υπέρμετρης έκθεσης στον ήλιο, εκείνα που είχαν υποστεί έντονα ηλιακά εγκαύματα ή που είχαν εκτεθεί επί πολλά χρόνια στον ήλιο για επαγγελματικούς ή ψυχαγωγικούς λόγους, καθώς και όσα έχουν εκτεθεί σε πηγές τεχνητού μαυρίσματος (σολάριουμ).

Επίσης τα άτομα με ανοιχτόχρωμο δέρμα, μάτια και μαλλιά που καίγονται εύκολα στον ήλιο, αναπτύσσουν εύκολα φακίδες και μαυρίζουν δύσκολα.

Μια ιδιαίτερη κατηγορία υψηλού κινδύνου είναι εκείνοι που έχουν μεγάλο αριθμό σπίλων (άνω των 100) ή δυσπλαστικούς σπίλους (δηλαδή με μεγαλύτερο μέγεθος από τους κοινούς και σχετικά ανομοιόμορφο σχήμα ή χρώμα).

Επίσης άτομα που έχουν στο παρελθόν αναπτύξει μελάνωμα αντιμετωπίζουν μια μικρή αλλά σημαντική πιθανότητα – της τάξεως του 10%-15% – να αναπτύξουν και δεύτερο μελάνωμα στο μέλλον.

Σε ένα ποσοστό της τάξεως του 10% των περιπτώσεων μελανώματος φαίνεται να υπάρχει ισχυρό κληρονομικό υπόβαθρο, με τάση εκδήλωσης του συγκεκριμένου καρκίνου σε πολλά μέλη της ίδιας οικογένειας.

Όπως επισημαίνει ο κ. Στρατηγός, «αν και υπάρχει γενετικό τεστ για το μελάνωμα που ανιχνεύει μεταλλάξεις σε ένα γονίδιο που έχει συσχετιστεί ισχυρά με την οικογενή μορφή της νόσου – πρόκειται για το CDKN2A ή p16 -, η πρακτική εφαρμογή του σε σωστά επιλεγμένους ασθενείς βρίσκεται υπό διερεύνηση.

Νεότερες γονιδιακές μελέτες ενοχοποιούν για την εμφάνιση μελανώματος την ύπαρξη προδιαθεσιακών πολυμορφισμών σε γονίδια που ελέγχουν τη μελάγχρωση του δέρματος, την αντίδραση του δέρματος στον ήλιο και την εμφάνιση πολλών σπίλων».

Αύξηση των κρουσμάτων στην Ελλάδα

Σύμφωνα με τον Έλληνα καθηγητή, παρότι δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία επιδημιολογικής καταγραφής του μελανώματος στη χώρα μας – «το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων μέσω του Εθνικού Αρχείου Νεοπλασιών έχει ξεκινήσει τη συστηματική συλλογή κλινικών και στατιστικών στοιχείων από τα νοσοκομεία της χώρας τα οποία θα μπορέσουν να αποτυπώσουν την ακριβή επιδημιολογική εικόνα του μελανώματος αλλά και των άλλων κακοηθειών στον ελληνικό πληθυσμό» -, εκτιμάται ότι διαγιγνώσκονται ετησίως 300-400 νέες περιπτώσεις μελανώματος στην Ελλάδα.

Ωστόσο ο κ. Στρατηγός δηλώνει ανήσυχος καθώς, όπως λέει, «πιστεύω ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες περιπτώσεις από αυτές που διαγιγνώσκουμε, ενώ βλέπω, με βάση τα στοιχεία του νοσοκομείου “Συγγρός” το οποίο αποτελεί και κέντρο αναφοράς για τα δερματικά νοσήματα, σημαντική αυξητική τάση.

Παλαιότερα διαγιγνώσκαμε στο νοσοκομείο περί τις 50-60 νέες περιπτώσεις μελανώματος ετησίως ενώ τώρα διαγιγνώσκουμε περί τις 100 τον χρόνο, δηλαδή σχεδόν διπλάσιες. Χωρίς να μπορούμε να γενικεύσουμε με βάση τα στοιχεία ενός μόνο νοσοκομείου, νομίζω ότι αυτή η διαφαινόμενη τάση χρήζει περαιτέρω έρευνας».

Κόστος στην ομορφιά

Και μέσα στα κακά που σας έχουμε αναφέρει ως τώρα κρύβονται και τα άσχημα (κυριολεκτικώς αν κοιταχτούμε στον καθρέφτη και δούμε όλες εκείνες τις πανάδες, τις φακίδες, τα ηλιακά εγκαύματα, τις ρυτίδες, τις ευρυαγγείες, τις κηλίδες).

Μάλιστα σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα το ηλιακό έγκαυμα, αυτό, εκτός από τη βραχυπρόθεσμη ταλαιπωρία και «ασχήμια», φαίνεται, όπως δείχνουν μελέτες, να αποτελεί ισχυρή «παρακαταθήκη» για καρκίνο του δέρματος, κυρίως όταν εμφανίζεται στην παιδική ηλικία, σημειώνει ο καθηγητής.

Προσθέτει δε ότι και σχετικά με τα αναφερόμενα «καλά» του ήλιου δεν πρέπει να υπερβάλλουμε.

«Είναι πράγματι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια η θεραπευτική δράση της ηλιακής ακτινοβολίας σε φλεγμονώδη νοσήματα του δέρματος όπως η ψωρίαση και η ατοπική δερματίτιδα, καθώς ο ήλιος αναστέλλει την παθολογική δράση των φλεγμονωδών κυττάρων, ωστόσο δεν πιστεύω ότι τα οφέλη της έκθεσης, και κυρίως της αλόγιστης έκθεσης, μπορεί να είναι μεγαλύτερα από τους κινδύνους, όπως ο καρκίνος του δέρματος που σκοτώνει.

Ακόμη και για περιπτώσεις όπως αυτή της ψωρίασης, έχουμε τη φωτοθεραπεία, η οποία μιμείται τις ευεργετικές δράσεις της υπεριώδους ακτινοβολίας του ήλιου αλλά σε ένα πλήρως ελεγχόμενο περιβάλλον το οποίο προσφέρει τις σωστές “δόσεις” ήλιου.

Δεν μπορούμε να σταθούμε απλώς σε ερευνητικά στοιχεία και να μη βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα που κρύβει μέσα της τους σοβαρούς κινδύνους για τον οργανισμό από την έκθεση στην υπεριώδη ηλιακή ακτινοβολία, ιδιαίτερα σε μια ηλιόλουστη χώρα όπως η Ελλάδα».

Αλλά και σε ό,τι αφορά τα ερευνητικά καλά σχετικά με τα οφέλη της έκθεσης στον ήλιο για την παραγωγή της βιταμίνης D υπάρχει αντίλογος. «Δεν γνωρίζω αν η βιταμίνη D αποτελεί πανάκεια για κάθε τύπο νοσήματος, όπως δείχνει η πρόσφατη βιβλιογραφία.

Αν είναι, τότε είναι πολύ προτιμότερο να λαμβάνει κανείς τις απαραίτητες ποσότητες της βιταμίνης D από τη διατροφή και τα συμπληρώματα παρά από μια ενδεχομένως επικίνδυνη έκθεση σε έναν γνωστό καρκινογόνο παράγοντα όπως είναι η υπεριώδης ακτινοβολία του ήλιου» υποστηρίζει ο κ. Στρατηγός.

Αντηλιακό, αλλά όχι μόνο!

Κατά τον ειδικό, απαιτείται «ασπίδα» προστασίας για όλους ενάντια στον ήλιο, η οποία όμως δεν περιορίζεται στο αντηλιακό αλλά περιλαμβάνει μια δέσμη μέτρων.

«Πρέπει να αποφεύγεται η υπερβολική έκθεση στον ήλιο, κυρίως όταν είναι πολύ δυνατός, δηλαδή μεταξύ 11 π.μ. και 4 μ.μ., αλλά παράλληλα η έκθεση πρέπει να γίνεται με τον σωστό “εξοπλισμό” – καπέλο, ελαφρύ ρουχισμό – και σε σκιά». Στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα της… ομπρέλας προστασίας κατέληξε μελέτη ειδικών του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ η οποία διεξήχθη σε ποντίκια και δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα στην επιθεώρηση «Nature».

Οι ερευνητές μελέτησαν τις επιπτώσεις της ακτινοβολίας UV στο δέρμα ποντικών που αντιμετώπιζαν κίνδυνο εμφάνισης μελανώματος. Εφήρμοσαν στα πειραματόζωα αντηλιακό με στόχο να δουν πόσο θα τα προστάτευε από τα «κακά» της υπεριώδους ακτινοβολίας.

Είδαν ότι η ακτινοβολία UV προκαλούσε μεταλλάξεις στο γονίδιο p53, το οποίο προστατεύει τον οργανισμό από βλάβες που υφίσταται το DNA. Παρατήρησαν επίσης ότι η εφαρμογή αντηλιακού περιόριζε τις βλάβες στο DNA των τρωκτικών καθυστερώντας την εμφάνιση του καρκίνου, όχι όμως και βάζοντας οριστικό «φρένο» σε αυτόν.

Τα ζώα, αν και με καθυστέρηση, εμφάνιζαν μελάνωμα κάποια στιγμή. Έτσι λοιπόν αποδεικνύεται περίτρανα ότι το αντηλιακό δεν φθάνει!

Το παράδοξο του Θησέα

Το παράδοξο του Θησέα είναι ένα φιλοσοφικό ερώτημα που απασχόλησε τους ανθρώπους από τα αρχαία ακόμη χρόνια.

Βασίζεται στο ερώτημα: Αν σε ένα αντικείμενο αντικατασταθούν όλα του τα μέρη το αντικείμενο παραμένει το ίδιο;
Το φιλοσοφικό ερώτημα απασχόλησε τον Ηράκλειτο, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα αλλά και σύγχρονους φιλοσόφους όπως ο Τόμας Χομπς και ο Τζον Λοκ. Αυτός όμως που το ανέδειξε περισσότερο είναι ο Πλούταρχος βασισμένος στον παρακάτω μύθο:
«Το πλοίο με το οποίο ο Θησέας και οι νέοι της Αθήνας επέστρεψαν από την Κρήτη (όπου αντιμετώπισαν το Μινώταυρο) είχε τριάντα κουπιά, και διατηρήθηκε από τους Αθηναίους μέχρι την εποχή του Δημητρίου του Φαληρέως (κυβέρνησε το διάστημα 317-307 π.Χ.), όταν και αντικαταστάθηκαν τα παλιά ξύλα που σάπισαν με καινούρια. Από τότε οι φιλόσοφοι άρχισαν να διαφωνούν σχετικά με την υπόσταση του αντικειμένου. Η μία πλευρά, υποστήριζε ότι το πλοίο παρέμενε το ίδιο ενώ η άλλη ότι δεν είναι το ίδιο
Αργότερα το θέμα επεκτάθηκε ακόμη περισσότερο από τον Τόμας Χομπς, που έθεσε ένα νέο προβληματισμό, αναρωτώμενος «Τί θα γινόταν αν μετά την αντικατάσταση όλα τα παλιά κομμάτι συγκεντρώνονταν και επανατοποθετούνταν ώστε να δημιουργήσουν ένα δεύτερο πλοίο; Ποιο από τα δύο πλοία θα ήταν αυτό του Θησέα;».

Όπως σε όλα τα φιλοσοφικά ερωτήματα αναπτύχθηκαν πολλές προσεγγίσεις για να απαντήσουν ωστόσο η απάντηση θα είναι πάντα υποκειμενική. Ο Ηράκλειτος εισήγαγε την έννοια της ποσοτικής και αριθμητικής ταύτισης. Ο Αριστοτέλης υποστήριξε ότι υπάρχουν 4 αιτίες που χαρακτηρίζουν ένα αντικείμενο η μορφή, το υλικό, η χρήση και ο τελικός σκοπός.

Μια άλλη προσέγγιση είναι η έννοια του κρίσιμου στοιχείου. Όσο αυτό δεν αντικαθίσταται το αντικείμενο παραμένει το ίδιο αν αντικατασταθεί τότε το αντικείμενο αλλάζει.

Οι αρχαίοι Έλληνες μεταλλουργοί!

Με ευρηματικές τεχνικές που δεν είχαμε φανταστεί και με αυστηρές προδιαγραφές, χαραγμένες σε «οδηγίες χρήσης», δούλευαν τα μέταλλα οι πρόγονοί μας

Βλέπεις σε Αρχαιολογικό Μουσείο όπως αυτό του Πειραιά το τεράστιο απομεινάρι από το έμβολο ενός αρχαίου πλοίου και το προσπερνάς μάλλον γρήγορα, γιατί προτιμάς ίσως να θαυμάσεις τα αγάλματα με τις υπέροχες σωματικές λεπτομέρειες που βρίσκονται εκτεθειμένα στον ίδιο χώρο. Δύσκολο να τα συνδέσεις αυτά τα δύο πράγματα. Και εγώ δεν είχα ιδέα για αυτό ώσπου παρακολούθησα μια διάλεξη του κ. Γιώργου Βαρουφάκη για την τεχνολογική εξέλιξη των εμβόλων στα πολεμικά πλοία της κλασικής εποχής και άνοιξαν κάπως τα μάτια μου.
Και όποιος άλλος παρακολούθησε τις διαλέξεις που διοργάνωσε η Ελληνική Εταιρεία Μελέτης της Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας αυτή τη χρονιά είχε άλλη μία ευκαιρία για να θαυμάσει όχι μόνο την επινοητικότητα των Αρχαίων Ελλήνων αλλά και το πώς οι ανακαλύψεις τους ενσωματώνονταν σε περισσότερες από μία πτυχές της ζωής τους. Δηλαδή ο προσεκτικός και υποψιασμένος αναγνώστης των αρχαίων κειμένων θα βρει τον απόηχο από τα επιτεύγματα της τεχνολογίας της αντίστοιχης εποχής και στους μύθους και στα έπη και στην καθημερινή ζωή, στο εμπόριο αλλά και στα πολεμικά πλοία. Ενώ ο επισκέπτης των μουσείων θα τα δει αυτά να έχουν εφαρμοστεί στα όσα έχουν σώσει ως σήμερα οι ανασκαφές.

Ο μεταλλουργός Γιώργος Βαρουφάκης
Ο κ. Βαρουφάκης ξεκίνησε ως χημικός για να μετεξελιχθεί σε μεταλλουργό. Γεννήθηκε το 1925 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και εργάστηκε από τη δεκαετία του '50 στη Χαλυβουργική. Εκεί κάποια στιγμή ο καθηγητής της Ανόργανης Χημείας Ε. Στάθης τού ανέθεσε να μελετήσει δύο οξειδωμένα χάλκινα θραύσματα από έναν αρχαϊκό Κούρο του 6ου αιώνα π.Χ. και από μιαν Αρτέμιδα του 5ου αιώνα π.Χ. Έπρεπε να αποφανθεί για το αν είχαν κάνει καλά που τα έπλυναν στο Αρχαιολογικό Μουσείο με αποσταγμένο νερό και γενικά αν συντηρήθηκαν σωστά.
Η έρευνα πήγε καλά, η συντήρηση ήταν αυτή που έπρεπε, τα αγάλματα τώρα βρίσκονται στο Μουσείο του Πειραιά και εκτός αυτού υπήρχε πλέον ένας... άνθρωπος αναφοράς, αφού αρκετοί αρχαιολόγοι ζητούσαν πλέον τη γνώμη του σχετικά με τα μεταλλικά ευρήματά τους.
Αλλά και εκείνος δεν έμεινε μόνο με τις θεωρητικές του γνώσεις της Χημείας και εκτός αυτού αν και παιδί είχε αποστραφεί τα Αρχαία, εξαιτίας του τρόπου διδασκαλίας τους, τώρα έγινε ένας παθιασμένος αναγνώστης του Ομήρου, του Ηροδότου, του Θουκυδίδη, του Ξενοφώντα. Κάνοντας ένα ακόμη βήμα στη συνέχεια, άρχισε να πειραματίζεται στον χώρο της δουλειάς για τους τρόπους που οι αρχαίοι μεταλλουργοί δημιουργούσαν τα κράματά τους. Έφτιαχνε πρωτόγονους φούρνους, προβληματιζόταν για τα εργαλεία που είχαν στη διάθεσή τους οι αρχαίοι τεχνίτες-καλλιτέχνες.
Εκτός από αρχισιδηρουργός λοιπόν έγινε και ερευνητής. Βοήθεια και κατανόηση έβρισκε από τους απλούς χαλυβουργούς του εργοστασίου. Μία ημέρα έδωσε έναν μεταλλικό δίσκο σε κάποιον από αυτούς τους προικισμένους τεχνίτες με την παράκληση από τον δίσκο, επινοώντας την κατάλληλη τεχνική, χωρίς να του αποκαλύψει τη σκέψη του, να δημιουργήσει έναν μικρό λέβητα. Έπειτα από δοκιμές και δοκιμές πραγματικά ο άνθρωπος σφυρηλατώντας από το κέντρο προς την περιφέρεια κατά μήκος των ακτίνων του κυκλικού δίσκου άρχισε να δημιουργεί τα τοιχώματα του λέβητα.
Αυτό ήταν αρκετό για τον κ. Βαρουφάκη ώστε να επαληθεύσει τη σκέψη του ότι και ο περίφημος κρατήρας του Δερβενίου με ύψος 1 μέτρο είχε φτιαχτεί με αυτόν τον τρόπο αλλά και με την άπειρη υπομονή του αρχαίου καλλιτέχνη. Θα πρέπει να σημειωθεί, ότι ο κρατήρας αυτός συνίστατο από σφυρήλατα και χυτά τεμάχια.
Συγκεκριμένα, το κύριο σώμα ήταν σφυρήλατο, ενώ η βάση τα μικρά αγαλμάτια που τον στόλιζαν  και το πάνω τμήμα του ήταν χυτά. Στη συνέχεια, για τη δημιουργία των ανάγλυφων παραστάσεων θα έπρεπε να σφυροκοπούσαν με μεγάλη προσοχή το εξωτερικό τμήμα σύμφωνα με το σχέδιο του επικεφαλής καλλιτέχνη. Ένας βοηθός θα κρατούσε κόντρα με ένα εργαλείο στο εσωτερικό του κρατήρα και ο καλλιτέχνης απ' έξω με άπειρη προσοχή και ελαφρότατο χέρι θα σφυρηλατούσε τα τοιχώματά του, ώστε οι ανάγλυφες μορφές να γίνονται πλέον τρισδιάστατες και τελικά να δημιουργήσουν ένα θαυμάσιο έργο τέχνης.

Στη στέγη του Παρθενώνα
Μια σπουδαία εμπειρία είναι βέβαια το να δεις τον Παρθενώνα όχι απλά από κοντά αλλά να ανέβεις ως την κορυφή με τη βοήθεια της σκαλωσιάς και να εξετάσεις επί τόπου τους συνδέσμους που συγκρατούν τους ογκόλιθους μεταξύ τους. Και τύχη καλή το έφερε, όταν του ζήτησαν να εξετάσει πώς συνδέονταν οι ογκόλιθοι, να φθάσει και ως εκεί.
Τότε κατάλαβε, όπως λέει, ότι «ο πολιτισμός υπάρχει μαζί με την τεχνολογία, πίσω από τον Παρθενώνα υπήρχαν μηχανικοί όπως ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης». Και η λεπτομερής εξέταση των συνδέσμων σε σχήμα διπλού Τ που έγινε έδειξε ότι οι άνθρωποι εκείνοι εκτός από τη σπουδαία αρχιτεκτονική τους ικανότητα ήξεραν και το πώς να εξασφαλίσουν την αιωνιότητα των έργων τους.
Για να ενώσουν και να συγκρατήσουν δύο ογκόλιθους, λάξευαν στον καθένα από ένα Τ. Οι μεταλλουργοί της εποχής του Παρθενώνα, στην περιοχή του Λαυρίου, γνώριζαν, σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους της αρχαϊκής εποχής, τη διαδικασία της παραγωγής χωριστά μαλακού καθαρού σιδήρου και χωριστά σκληρού χάλυβα, δηλαδή με μικρές προσμείξεις άνθρακα.
Τα φύλλα των δύο αυτών ποιοτήτων τα συγκολλούσαν μεταξύ τους χτυπώντας εντατικά στο σημείο συνένωσης με το σφυρί και σε θερμοκρασία περίπου 1.200 βαθμών Κελσίου, διότι δεν μπορούσαν να φθάσουν με τα μέσα της εποχής πιο ψηλά.
Στη συνέχεια έφερναν κοντά τους δύο ογκόλιθους, έλιωναν μολύβι που έχει σημείο τήξης αρκετά χαμηλότερα από τον σίδηρο και γέμιζαν το αυλάκι. Είχε σχηματιστεί ένα διπλό Τ γεμάτο μολύβι. Στη συνέχεια θέρμαιναν όσο πιο πολύ μπορούσαν το σιδερένιο διπλό Τ και το τοποθετούσαν επάνω στο αυλάκι. Έλιωνε το μολύβι και ο σύνδεσμος βυθιζόταν ως κάτω στο αυλάκι και έμενε εκεί προστατευμένος ολόγυρα από τον μόλυβδο!

Τα έμβολα - τρίαινες στις τριήρεις
Στο αντίγραφο της αρχαίας αθηναϊκής τριήρους «Αργώ» φαίνεται καθαρά το μεταλλικό έμβολο με τις αύλακες που της δίνουν προφίλ τρίαινας και σχεδιάστηκε για να μπορεί να αποκολλάται εύκολα μετά τον εμβολισμό κάποιου πλοίου

Οι μεταλλουργικές γνώσεις των Ελλήνων κατάλληλες για ειρηνικές κατασκευές μπορούσαν, όταν ήταν μεγάλη ανάγκη και η πατρίδα κινδύνευε, να βοηθήσουν στην κατασκευή αποτελεσματικών όπλων. Ένα από αυτά, για το οποίο δεν γνωρίζουμε ακόμη πολλά, είναι τα μεταλλικά έμβολα των πολεμικών πλοίων. Έπρεπε να είναι και ανθεκτικά στη διάβρωση από το θαλασσινό νερό αλλά και αποτελεσματικά. Γιατί τα πρώτα είχαν το μειονέκτημα να τρυπούν το εχθρικό πλοίο αλλά μετά σφηνώνονταν έτσι ώστε ήταν δύσκολο να αποκολληθούν.
Γι' αυτό το σχήμα τους εξελίχθηκε και από το πλάι απέκτησαν αύλακες που τα έκαναν να φαίνονται σαν τρίαινες. Οι αύλακες ήταν απομίμηση αυτών που έφεραν τα ξίφη και αργότερα τα στιλέτα ώστε να ξεκαρφώνονται εύκολα από το σώμα του θύματος! Στη συνέχεια η τεχνολογία τους εξελίχθηκε τόσο ώστε έφθασαν στα έμβολα της Νικόπολης, με μάζα κοντά στον 1 τόνο (στην πραγματικότητα θραύσματα έχουν σωθεί), από τον 1ο αιώνα π.Χ., του στόλου του Μάρκου Αντωνίου, με αυξημένη περιεκτικότητα σε μόλυβδο (13%), μία ακόμη τεχνική βελτίωση για να χύνεται ευκολότερα το μέταλλο στο καλούπι του.
Ο κ. Βαρουφάκης, αφού έφθασε να γίνει και επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στα 89 του χρόνια πλέον συνεχίζει να πηγαίνει κάθε πρωί στο γραφείο του, να σκέπτεται γύρω από τα μέταλλα, να διαβάζει τα αρχαία κείμενα, να δίνει διαλέξεις και να γράφει βιβλία με θέμα την αρχαία τεχνολογία. Έτσι συνεχίζει και να μας ανοίγει τα μάτια, να μας κάνει όταν πηγαίνουμε σε ένα μουσείο να δίνουμε προσοχή ακόμη και στα πιο μικρά ή στα πιο χονδροειδή αντικείμενα, στα ενθυμήματα (και όχι στα απομεινάρια) της εποχής που οι Έλληνες σκέπτονταν, κατασκεύαζαν και έλεγχαν με αυστηρότητα ό,τι θα ήταν γι' αυτούς χρήσιμο.
Δύο βιβλία του, αρκετά δυσεύρετα όμως, είναι: «Αρχαία Ελλάδα και Ποιότητα» (εκδόσεις Αίολος) και «Η ιστορία του σιδήρου από τον Όμηρο στον Ξενοφώντα» (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα).

Το κομψοτέχνημα από το Δερβένι
Στο Δερβένι της Θεσσαλονίκης βρέθηκε ο λεγόμενος «Κρατήρας του Δερβενίου». Πρόκειται, χωρίς υπερβολή, για ένα από τα πιο αξιόλογα έργα τέχνης σε παγκόσμια και διαχρονική κλίμακα, έστω και αν αυτό δεν το μάθαμε καν στο σχολείο. Έχει ύψος 1 μέτρο και βάρος 40 κιλά. Το χρυσίζον χρώμα του δεν περιέχει χρυσό αλλά χαλκό και 14,5% κασσίτερο. Έχει πάχος μόλις 0,4 mm και ο κίνδυνος να καταστραφεί την ώρα της δουλειάς επάνω σε αυτόν μεγάλος (δεν ξέρουμε κιόλας αν δεν καταστράφηκαν κάποιοι πριν). Προοριζόταν ίσως για την εναπόθεση της τέφρας κάποιου ηγεμόνα. Οι εξώγλυφες παραστάσεις έχουν γίνει με ειδικό εργαλείο που έβαζαν στο εσωτερικό και την ίδια στιγμή ο τεχνίτης απ’ έξω σφυρηλατούσε τα πρόσωπα και τα σώματα

Διαμάντια στα αρχαία κείμενα

Ο Ξενοφών και ο Χάλυβας
Ο Ξενοφών πολλές φορές αναφέρεται στη Χώρα των Χαλύβων. Σε μια μάλιστα μοναδική περίπτωση λέει ότι οι κάτοικοί της «ζούσαν από την επεξεργασία και εμπορία του σιδήρου...» («Κύρου Ανάβασις, Βιβλίο Πέμπτο»). Προφανώς από την απασχόλησή τους με τον σίδηρο και την επεξεργασία του ώστε να μετατρέπεται σε σκληρό υλικό πήρε το όνομά του και ο χάλυβας, ένα κράμα σιδήρου και άνθρακα.
Ο Ηρόδοτος και η γέφυρα με θέα
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο η βασίλισσα Νίτωκρη, μια πολύ έξυπνη γυναίκα, έβαλε να κατασκευάσουν μια γέφυρα μέσα στη Βαβυλώνα για να ενώσει τις όχθες του ποταμού Ευφράτη, που περνούσε μέσα από την πόλη. Χρησιμοποιήθηκαν γι' αυτό ογκόλιθοι που βγήκαν κατά την κατασκευή μιας τεχνητής λίμνης και τους συνέδεσαν με σίδηρο και μόλυβδο απ' έξω ώστε να μην οξειδωθεί ο σίδηρος (Ηρόδοτος 1.186)

Γιατί κάποιος είναι «άσημος»
Το 1970 βρέθηκε στην Αρχαία Αγορά των Αθηνών μια μαρμάρινη στήλη από τις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. που αναφέρεται στον έλεγχο ποιότητας των αργυρών αττικών νομισμάτων προκειμένου να διαπιστώνεται η γνησιότητά τους. Ο νόμος ανέφερε ρητά ότι ένας ειδικός δημόσιος λειτουργός θα έπρεπε να δοκιμάζει κάθε αττικό ή ξένο αργυρό νόμισμα που θα είχε χαραγμένη την ίδια μορφή με εκείνη του αττικού.
Εκεί εμφανίζονται και οι λέξεις: υπόχαλκο, υπομόλυβδο νόμισμα (εννοώντας ότι από επάνω υπήρχε μια στρώση αργύρου) και κίβδηλο νόμισμα (κίβδος ήταν η σκουριά, με την οποία νόθευαν τα χρυσά νομίσματα). Ο άσημος άργυρος και ο άσημος χρυσός παρέπεμπαν στο νόμισμα που δεν είχε χαραχθεί και νομιμοποιηθεί (από εκεί και ο άσημος, ο ακόμη ασήμαντος).

Η ελευσίνια επιγραφή με τις προδιαγραφές
Το 1893 ανακαλύφθηκε στην Ελευσίνα από τον Δ. Φίλιο μια μακροσκελής επιγραφή από τα τέλη του 4ου αιώνα. Σε αυτήν έχουμε μπροστά στα μάτια μας μια παραγγελία για την κατασκευή των μπρούντζινων συνδέσμων που θα έμπαιναν ανάμεσα στους σπονδύλους των κιόνων της Φιλώνειας Στοάς, με την επισήμανση ο μπρούντζος που θα χρησιμοποιηθεί να περιέχει 11 μέρη χαλκού και ένα μέρος κασσίτερο. Δηλαδή υπήρχαν αυστηρές προδιαγραφές στις παραγγελίες και, κατά συνέπεια, αυστηροί έλεγχοι για την τήρησή τους.

Ο Ησίοδος και η γενιά του σιδήρου
Ο Ησίοδος αναφέρει στα «Έργα και Ημέραι»: «Μακάρι να μη ζούσα ανάμεσα στους ανθρώπους της πέμπτης γενιάς αλλά να είχα πεθάνει πιο μπροστά ή να είχα γεννηθεί αργότερα, γιατί αυτή τώρα είναι μια γενιά του σίδερου και οι άνθρωποι ποτέ δεν σταματούν από τον κάματο και τη στενοχώρια...». Τα σιδερένια όπλα είχαν γίνει πλέον άθραυστα και αποτελεσματικά.

Ο Όμηρος, έμβολα και δαχτυλίδια

Σιδερένια κοσμήματα!
Ο Όμηρος αναφέρει σε πολλές περιπτώσεις τη χρήση σιδήρου κατά τη 2η προχριστιανική χιλιετία, και μάλιστα κατά τη μυκηναϊκή εποχή. Ήταν όμως ο σίδηρος γνωστός τότε και με ποια μορφή; Λοιπόν, όχι μόνο ήταν γνωστός αλλά και αποτελούσε πολύτιμο μέταλλο που το χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή κοσμημάτων.

Ομηρικός σίδηρος, ποιητική αδεία
Γιατί ο Όμηρος αναφέρει τη χρήση του σιδήρου αν και τα έπη του ανάγονται στην εποχή του χαλκού; Διότι ο ποιητής ζει στη γεωμετρική εποχή του 8ου αιώνα π.Χ. και είναι πολύ επηρεασμένος από τη μεγάλη ανάπτυξη της μεταλλουργίας του σιδήρου και από την ιδιότητά του να σκληραίνει με τη γνωστή διαδικασία της «βαφής».

Το μυστικό του δαχτυλιδιού
Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο με τον αριθμό 5682 εκτίθεται μια σιδερένια σφενδόνη δαχτυλιδιού (εκεί που μπαίνει ο όποιος πολύτιμος λίθος, ακριβώς όπως η πέτρα στο πετσί της σφεντόνας) από την Πύλο, με χρονολόγηση γύρω στο 1500 π.Χ. Από τη χημική εξέταση βρέθηκε ότι περιέχει 4% νικέλιο και 2% κοβάλτιο. Η παρουσία αυτών των δύο μετάλλων αυξάνει την αντιδιαβρωτική αντοχή του κράματος και το καθιστά ανοξείδωτο.

Θείο και άνθρακας κατά της σκουριάς
Γιατί πολλοί αρχαίοι σύνδεσμοι και γόμφοι άντεξαν στη διάβρωση τόσων αιώνων και δεν οξειδώθηκαν ακόμη και όταν για κάποιον λόγο αποκαλύφθηκαν από την παρουσία μολύβδου και έμειναν γυμνοί; Η μεγάλη καθαρότητα του σιδήρου ως προς το θείο και τον άνθρακα έπαιξε ρόλο. Οι σύνδεσμοι είχαν κατασκευαστεί με τη συγκόλληση ενός σκληρού φύλλου χάλυβα ανάμεσα σε δύο μαλακά φύλλα καθαρού σιδήρου. Έτσι ο σύνδεσμος ήταν σκληρός αλλά και προστατευμένος, αφού το πιο ευαίσθητο στην οξείδωση τμήμα προστατεύθηκε από τον καθαρό σίδηρο.

Το αθάνατο έμβολο
Έπειτα από ανάλυση που έγινε στο έμβολο του Αρχαιολογικού Μουσείου Πειραιά (3ος-4ος αιώνας π.Χ.), βρέθηκε ότι ολόκληρο θα είχε μάζα 75-80 κιλά, μήκος 75 εκατοστά και σύνθεση 86,5% χαλκό, 11,72% κασσίτερο, 0,11% σίδηρο, 0,06% ψευδάργυρο, 0,03%νικέλιο και 0,04% μόλυβδο. Άρα υψηλή σκληρότητα και ικανοποιητική αντιδιαβρωτική ικανότητα