Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Πως γίνονται οι σκέψεις μας η πραγματικότητα μας!

Κάθε φορά που για κάποιο άτομο κάνετε σκέψεις φορτισμένες με πολύ συναίσθημα, του στέλνετε κι ένα ομοίωμα του εαυτού σας, μια πραγματική εικόνα της υλοποιημένης σκέψης. Κάθε σκέψη ή κάθε συναίσθημα υπάρχει σαν μία ηλεκτρομαγνητική ενεργειακή μονάδα. Νοερές εικόνες συνοδευμένες από δυνατό συναίσθημα, μπορούν να γίνουν σχεδιάγραμμα πάνω στο οποίο θα δημιουργηθεί κάτι υλικό.

Η ένταση ενός συναισθήματος ή μιας σκέψης ή μιας νοερής εικόνας είναι ο σημαντικότερος παράγοντας, που καθορίζει την υλοποίησή της. Η ένταση είναι ο κορμός από τον οποίο μετασχηματίζονται οι ηλεκτρομαγνητικές ομάδες ενέργειας». Το ίδιο υποστηρίζει κι ο νευροφυσιολόγος Dr Joe Dispenza, αλλά μας εξηγεί τη διαδικασία που οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας δημιουργούν την πραγματικότητά μας δημιουργώντας, στον εγκέφαλο μας νευρωνικά δίκτυα: «Είσαστε συνδεδεμένοι με τα νευρωνικά σας δίκτυα, τα οποία είναι ενωμένα με τα συναισθήματα σας». «Κάνοντας επανειλημμένως τις ίδιες σκέψεις, στερεώνουμε τις συνδέσεις στο νευρωνικό δίκτυο του εγκεφάλου μας. Αυτές οι επαναλαμβανόμενες σκέψεις μας κάνουν να ενεργούμε κατά τον ίδιο τρόπο συνεχώς.

Τα γεγονότα είναι σκέψεις! Stefano D' Anna

Αλλάζοντας τις σκέψεις μας, μπορούμε να «σπάσουμε» αυτή τη σύνδεση των νεύρων και να εγκαταστήσουμε μια καινούργια σύνδεση. Με αυτή την αλλαγή στις σκέψεις μας και την ειλικρινή πίστη ότι θα γίνουμε αυτό που περιγράφουν οι εν λόγω νέες σκέψεις, επέρχεται και μια αλλαγή ».

Ο αναισθησιολόγος και ψυχολόγος Dr Stuart Hameroff εξηγεί ακριβώς πως σε κβαντικό επίπεδο οι σκέψεις μας γίνονται πραγματικότητα: «Κάθε συνειδητή σκέψη μπορεί να θεωρηθεί επιλογή, μια κβαντική υπέρθεση που καταρρέει μπροστά σε μια επιλογή».

«Το Σύμπαν είναι ευφυέστατο και ανταποκρίνεται αυτομάτως στη συνείδησή μας».O Dr Tiller στο βιβλίο του Some Science Adventures with Real Magic, γράφει όλα τα πειράματα που έκανε για 35 χρόνια πάνω στην ψυχοενεργητική. Τα λόγια του καθηγητή: «Με την πρόθεση θέτουμε σε λειτουργία το κυβερνοκατάστρωμα. Έχει μεγάλη προσαρμοστικότητα και δημιουργεί για χάρη σας ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Η πρόθεσή σας κάνει αυτό το πράγμα να αποκτά υλική υπόσταση, αρκεί να είστε ενσυνείδητος και να μαθαίνετε πώς να χρησιμοποιείτε την πρόθεσή σας.

Μαθαίνετε να ελέγχετε τις προθέσεις. Και αυτό είναι που επεξεργάζεται αυτό το κατασκεύασμα, όλο και περισσότερο ώστε να βιώνετε εν συνεχεία αυτά τα βαθύτερα σήματα από τις διάφορες στρώσεις του βιο-κουστουμιού σας και να νιώθετε την ευρύτερη πραγματικότητα».

Οι σκέψεις μας υλοποιούνται και δημιουργούν κόσμους!

'' Η Σχολή των Θεών''

Εμείς χειριζόμαστε το κυβερνο-κατάστρωμα. Διαθέτει τέτοια προσαρμοστικότητα ώστε ό,τι κι αν φανταστείς θα σου το δημιουργήσει. Η πρόθεση σου γίνεται η αιτία να υλοποιηθεί αυτό το πράγμα μόλις αρχίζεις να διαθέτεις αρκετή επίγνωση και μαθαίνεις πώς να χρησιμοποιείς την πρόθεσή σου». «Είναι πολύ σημαντικό να διατηρήσετε την σκέψη και την πρόθεση αν θέλετε να συμβεί μια μεταμόρφωση».

Πως μπορούμε όμως να ελέγχουμε συνεχώς τις σκέψεις μας και να επιτρέπουμε μόνο στις θετικές σκέψεις να εκφραστούν; Εδώ είναι το σημαντικότερο μυστικό της ζωής, διότι εφ’ όσον οι σκέψεις μας καθορίζουν απόλυτα τη ζωή μας, αν βρούμε έναν πρακτικό τρόπο να τις ελέγχουμε, τότε θα ζήσουμε απόλυτα ευτυχισμένοι και επιτυχημένοι.

Ο ανιχνευτής της ποιότητας των σκέψεων μας είναι τα συναισθήματά μας. Αν αισθανόμαστε ωραία, είμαστε ευχαριστημένοι, τότε παλλόμαστε, δονούμαστε σε ανώτερες συχνότητες, βλέπουμε τα πάντα όμορφα και ο νους μας κάνει αυτεπάγγελτα θετικές, δημιουργικές σκέψεις, είναι αισιόδοξος και επικεντρώνει την προσοχή του σ’ αυτά που θέλουμε να μας συμβούν.

Όταν όμως αισθανόμαστε άσχημα, νιώθουμε αρνητικά συναισθήματα, παλλόμαστε σε κατώτερες, ασθενέστερες συχνότητες και είναι σίγουρο τότε ότι ο νους μας κάνει αυτεπάγγελτα αρνητικές σκέψεις. Το μεγάλο κακό δεν είναι μόνο ότι κάνουμε αρνητικές σκέψεις, είναι ότι όταν αισθανόμαστε άσχημα σκεπτόμαστε και συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στο αντίθετο από αυτό που θέλουμε να μας συμβεί. Όταν αισθανόμαστε άσχημα, αμφιβάλλουμε για την θετική έκβαση των στόχων μας και κατ’ αυτό τον τρόπο συγκεντρώνουμε την προσοχή μας σ’ αυτό που φοβόμαστε, δηλαδή στη μη εκπλήρωσή τους. Άρα στόχος μας είναι να αισθανόμαστε πάντα ωραία, να μην επιτρέπουμε σε κανένα να μας κάνει να αισθανθούμε άσχημα, να σκεπτόμαστε πάντα το καλό, να αποφεύγουμε την κριτική, ή να απαντούμε σε κριτική, να έχουμε πάντα στο νου μας το καλό, τη δημιουργία. Αν συνηθίσουμε να κάνουμε συνεχώς θετικές σκέψεις, θα παρατηρήσουμε ότι τα διαστήματα που είμαστε χαρούμενοι θα είναι μεγαλύτερα κι όσο μεγαλώνουν τα διαστήματα που είμαστε χαρούμενοι, τόσο περισσότερο θα κάνουμε θετικές σκέψεις, τόσο περισσότερο θα επικεντρώνουμε τις σκέψεις μας και την προσοχή μας, σ’ αυτά που θέλουμε να μας συμβούν, έτσι θα κάνουμε όλα τα όνειρα μας πραγματικότητα, θα παλλόμαστε συνεχώς σε ανώτερες συχνότητες, έως ότου η ζωή μας γίνει μια ομορφιά, μια περιόριστη έκφραση χαράς, αγάπης, δημιουργίας.


''Αυτός ο κόσμος που βλέπεις και αγγίζεις... είναι ΦΩΣ στερεοποιημένο...

The Dreamer! Stefano D' Anna

Συμπέρασμα:
Οτιδήποτε σκεπτόμαστε, σ’ οτιδήποτε συγκεντρώνουμε την προσοχή μας, γίνεται πραγματικότητα. Όταν η σκέψη μας συνοδεύεται και με συναισθήματα, παίρνει περισσότερη δύναμη. Όσο πιο έντονα είναι τα συναισθήματα που συνοδεύουν τις σκέψεις μας, τόσο πιο πολύ αυξάνονται οι πιθανότητες για να γίνουν πραγματικότητα. Τα θετικά, γεμάτα αγάπη συναισθήματα είναι εναρμονισμένα με αυτά της Πηγής μας, μας κάνουν να δονούμαστε σε ανώτερες συχνότητες και βοηθούν να γίνουν οι προθέσεις μας πραγματικότητα.

Εκείνο όμως που ισχυροποιεί ακόμη τη σκέψη μας και την κάνει πραγματικότητα είναι η προσδοκία μας, η βεβαιότητά μας ότι η σκέψη αυτή θα γίνει σίγουρα πραγματικότητα. Η συνείδησή μας μπορεί να επιθυμεί κάτι, αλλά όμως αν το υποσυνείδητό μας διαφωνεί, το οποίο πάντα κυριαρχεί του συνειδητού, δεν πρόκειται να πετύχουμε τίποτα. Όλη η προσπάθειά μας είναι να επαναπρογραμματίσουμε το υποσυνείδητό μας και να το εναρμονίσουμε με τους νέους στόχους μας, για μια νέα ζωή, γεμάτη υγεία, πληρότητα, ευημερία και ευτυχία που θέλουμε να ζήσουμε.

Άρα η συνεχής επανάληψη μιας σκέψης συνοδευόμενη από έντονα θετικά συναισθήματα και η με απόλυτη βεβαιότητα προσδοκία ότι θα υλοποιηθεί, είναι οι παράγοντες που κάνουν τη σκέψη μας πραγματικότητα!

Η δοκιμασία των αρχόντων στην Αρχαία Αθήνα

arxaia-ellas-kosmosΗ δημοκρατία δεν "φύτρωσε" ξαφνικά στην ελληνική πολιτική σκέψη. Τα πρώτα σπέρματά της ανάγονται στην αυγή της εμφάνισης του λαού αυτού, στη μυθολογία του. Δεν είναι του...
παρόντος να αρχίσουμε από εκεί. Θα σταθούμε μόνο σε ένα γεγονός: η "εκκλησία του δήμου" (λαϊκή συνέλευση θα λέγαμε σήμερα) υπάρχει και λειτουργεί πολύ πριν εμφανιστεί η δημοκρατία. Έστω και αν οι δικαιοδοσίες της είναι, ακόμη, πολύ περιορισμένες: να εγκρίνει ή όχι τις προτάσεις των βασιλέων ή άλλων αρχόντων.

Σύμφωνα με ένα Νόμο, που αποδίδεται στον Σόλωνα, όποιος πολίτης στην Αρχαία Αθήνα αναλάμβανε δημόσιο αξίωμα (είτε από εκλογή είτε από κλήρωση) πριν αναλάβει τα καθήκοντά του, έπρεπε να υποβληθεί σε δοκιμασία!
Συγκεκριμένα, οι υποψήφιοι έπρεπε να λογοδοτήσουν για το σύνολο του μέχρι τότε βίου τους «παντός του βίου λόγον διδόναι» προκειμένου να αποδειχθεί αν πληρούν τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος και κατά συνέπεια αν είναι άξιοι να αναλάβουν το αξίωμά τους!

Μεταξύ, άλλων οι υποψήφιοι αθηναίοι άρχοντες έπρεπε να αποδείξουν:

- τα δημοκρατικά τους φρονήματα

- την εκπλήρωση των στρατιωτικών τους υποχρεώσεων

- ότι δεν είχαν καμιά εκκρεμή οικονομική υποχρέωση προς την πόλη

- την φροντίδα των γονέων και την απόδοση μεταθανατίων τιμών.

- την κτήση ακίνητης ιδιοκτησίας εντός των ορίων της Αττικής
Ιδιαίτερα για τους ανώτατους άρχοντες (άρχων βασιλεύς, επώνυμος άρχων, πολέμαρχος και οι 6 θεσμοθέται) έπρεπε να υποβληθούν σε διπλή δοκιμασία τόσο από τη Βουλή, όσο από το λαϊκό Δικαστήριο, την Ηλιαία!

Αν ο υποψήφιος αποδοκιμαζόταν από τα όργανα αυτά, του απαγορευόταν η συμμετοχή στις πολιτικές δραστηριότητες!

Με τη λήξη της θητείας τους λογοδοτούσαν:

α) στην επιτροπή λογιστών, η οποία είχε την ευθύνη της σύνταξης ειδικής απολογιστικής εκθέσεως!

β) Η έκθεση ελέγχεται από το δικαστήριο της Ηλιαίας η οποία είχε το δικαίωμα να επιβάλλει και ποινικές κυρώσεις!

Όχι, ασυλία δεν υπήρχε!

ΙΑΤΡΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ: Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΙΑΤΡΩΝ...

iatroi-provataΦιλοι και φίλες!
Παρακάτω σας παραθετω αυτουσιο ενα μακροσκελπές αρθρο γραμμένο απο εναν εξαιρετο ιατρο, τον Δρα.Χρήστο Ντέλλο, Διευθυντή Καρδιολογικου τμήματος στο Τζανειο Νοσκοκομείο Αθηνών..
Νομιζω οτι αξιζει η μελέτη αυτου του πονήματος... Φωτογραφιζει πανέμορφα την οικτρή κατάσταση στην οποία εχει πλεον περιέλθει η ιατρική συνεδριακή και όχι μόνο, έρευνα και επιστήμη της θεραπειας...

Χρόνο με το χρόνο, η φωνή των γιατρών χάνεται στα ιατρικά συνέδρια, καθώς μετατρέπονται σε παθητικούς, σιωπηλούς ακροατές των «ειδικών» και των «opinion leaders». Αυτό σε μια εποχή που δέχονται έτσι και αλλιώς, έναν καταιγισμό από πληροφορίες από ιατρικά περιοδικά, από το διαδίκτυο, αλλά και από πλήθος εντύπων και επισκέψεων αντιπροσώπων της ιατρικής βιομηχανίας. 
 
Και όμως, ο κύριος σκοπός των συνεδρίων θα έπρεπε να ήταν η ζωντανή, ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων και εμπειρίας, με την ενεργό συμμετοχή όλων των γιατρών.
 Αυτό θα βοηθούσε στην αξιοποίηση του τεράστιου όγκου των ιατρικών πληροφοριών και της νέας τεχνολογίας, που μαζί με την προσωπική εμπειρία του κάθε γιατρού θα οδηγούσε σε πραγματική γνώση. Αυτή η παγκόσμια μετάλλαξη των ιατρικών συνεδρίων, τις τελευταίες δεκαετίες, από εργαστήρια επιστημονικής γνώσης, σε χώρους εντατικής πλύσης εγκεφάλου, είναι κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη απειλή σήμερα για την υγεία. Και αυτό, γιατί αποτελεί την πηγή της νοσογόνου ιατρικής, της χειραγώγησης και αλλοτρίωσης των γιατρών, της διαφθοράς και της έκρηξης των δαπανών. Η ριζική αλλαγή του τρόπου διοργάνωσης και λειτουργίας των συνεδρίων, σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο, πρέπει να γίνει προτεραιότητα για τους άμεσα υπεύθυνους για την παρούσα κατάσταση: την ιατρική ελίτ, την ιατρική βιομηχανία και το κράτος. Όμως, και εμείς, ο κάθε γιατρός χωριστά και όλοι μαζί, πρέπει να αναλάβουμε τις μεγάλες ευθύνες μας. Τα συνέδρια βλάπτουν σοβαρά την ιατρική μας σκέψη και συνείδηση.
 
Το πλήθος των συνέδρων πλημμυρίζει τους μεγάλους διαδρόμους καθώς ψάχνουν διασχίζοντας μεγάλες αποστάσεις τις αίθουσες που τους ενδιαφέρουν, θυμίζοντας το απρόσωπο, βουβό πλήθος στο μετρό, που αλλάζει βιαστικά γραμμές, μόνο που αυτό το πλήθος είναι πιο καλοντυμένο, με γραβάτες, κουστούμια και ωραία συνολάκια. Οι περισσότεροι θα καταλήξουν στους τεράστιους εκθεσιακούς χώρους της ιατρικής βιομηχανίας και θα ξεχυθούν στις πάμφωτες εκθέσεις των φαρμακευτικών προϊόντων, των ιατρικών επεμβατικών συσκευών και των διαγνωστικών μηχανημάτων, που σε πολυτέλεια και λάμψη μπορούν να συγκριθούν μόνο με εκθέσεις ακριβών αυτοκινήτων ή αίθουσες καζίνο του Las Vegas. Κάθε περίπτερο έχει το δικό του στυλ, δημιουργώντας μια μικρή όαση για τον παραζαλισμένο από το jet lag του ταξιδιού και το χαοτικό περιβάλλον του συνεδρίου γιατρό. Εδώ θα μπορέσει να ξεκουραστεί, θα του προσφέρουν αναψυκτικό και κάποιο σνακ και θα τον καλέσουν για μια ευχάριστη ενημέρωση από χαμογελαστούς, νέους και νέες, όμορφους και όμορφες αντιπροσώπους. Αν θέλει, μετά από ένα σύντομο φροντιστήριο, ατομικό ή ομαδικό, για το θέμα που ενδιαφέρει την εταιρεία, θα συμμετάσχει σε ένα μικρό διαγώνισμα με δωράκια. Όλοι κερδίζουν, ακόμα και αυτοί που δε θα βρουν τις «σωστές» για την εταιρεία απαντήσεις. Ο «εξεταστής» θα τους δείξει ευγενικά τις σωστές απαντήσεις και θα τις διορθώσουνε μαζί. Άλλωστε όλοι μαθαίνουμε από τα λάθη μας… Αυτός ο εύκολος και ανταποδοτικός τρόπος παρακολούθησης του συνεδρίου είναι εκείνος που θα ακολουθήσουν οι περισσότεροι σύνεδροι, πριν περιηγηθούν στα αξιοθέατα της πόλης. Ότι συζητείται στις 10, 20 ή 30 καταθλιπτικές αίθουσες, που έτσι κι αλλιώς δε μπορείς να τις παρακολουθείς ταυτόχρονα, στο εξηγούν και το μαθαίνεις στην έκθεση, απλά, εύκολα, ευχάριστα. Απαραίτητος εξοπλισμός… μια μεγάλη τσάντα, που θα μπουν από δωρεάν έντυπα και βιβλία, μέχρι ομπρέλες και αρκουδάκια. Το πείραμα με τα εξαρτημένα αντανακλαστικά μάθησης του Παυλώφ σε μαζική εφαρμογή, όχι σε σκύλους, αλλά σε γιατρούς.
 
Η εκπαιδευτική όμως συνεισφορά της βιομηχανίας δεν περιορίζεται μόνο στον εκθεσιακό χώρο. Οι εταιρείες διοργανώνουν και τα λεγόμενα δορυφορικά συμπόσια. Αυτά γίνονται τις καλύτερες από άποψη μαζικής συμμετοχής ώρες του συνεδρίου και σκοπό έχουν την προβολή των νέων προϊόντων. Οι ομιλητές δεν είναι υπάλληλοι των εταιρειών, όπως θα περίμενε κάποιος έξω από τον ιατρικό χώρο. Είναι συνήθως μεγάλα ονόματα της ιατρικής ελίτ, οι λεγόμενοι «opinion leaders» ή «καθοδηγητές γνώμης», που αμείβονται κατά πράξη και περίπτωση για κάθε τέτοια παρουσίαση. Αυτό είναι νόμιμο, (το ηθικό δεν ενδιαφέρει), αρκεί να δηλωθεί, και συχνά βλέπεις τον πρόεδρο κάποιων guidelines να είναι και πρόεδρος ή ομιλητής στο δορυφορικό για την προώθηση του αντίστοιχου προϊόντος, που αυτά συστήνουν. Οι τόσο σημαντικοί μάλιστα καθοδηγητές γνώμης, που εννοείται συμμετέχουν δραστήρια σε όλο το πρόγραμμα του συνεδρίου, συνήθως καθηγητές μεγάλων πανεπιστημίων, κύριοι ερευνητές μεγάλων πολυκεντρικών μελετών, πρόεδροι κατευθυντήριων οδηγιών (guidelines), λέγονται «key opinion leaders», καθοδηγητές κλειδιά δηλαδή, που θα ξεκλειδώσουν εύκολα με το κύρος και την πείρα τους, τον εγκέφαλο των εύπιστων συνέδρων για να περάσουν τα «μηνύματα» που πρέπει.1 Εδώ η συνεδρίαση θυμίζει διδακτική παράσταση. Οι ομιλητές είναι εγκάρδιοι, έχουν μεταδοτικότητα, μιλούν αργά και κατανοητά, δείχνοντας εύπεπτες διαφάνειες που έχει επιμεληθεί η εταιρεία. Έχουν υπομονή και είναι ανοιχτοί σε συζήτηση και διευκρινήσεις. Το ακροατήριο ανταποκρίνεται με την ανάλογη ευγένεια και διακριτικότητα, υποβάλλοντας λίγες ανώδυνες ερωτήσεις. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία παρουσίαση το θέμα συγκλείνει σιγά, σιγά στον τελικό στόχο. Στη δικαίωση και προβολή του νέου φαρμάκου, τεχνικής ή συσκευής. Μετά ακολουθεί γεύμα, ευγενική προσφορά της εταιρείας, εντός ή εκτός συνεδρίου. Αυτό θα βοηθήσει στην αφομοίωση των γνώσεων και απόψεων που μεταλαμπάδευσαν οι καθοδηγητές γνώμης στο ιατρικό ακροατήριο. Τελικά, εκτός από τον έρωτα και η μάθηση περνάει από το στομάχι.
 
Γενικά οι εταιρείες φροντίζουν για τα πάντα στο συνέδριο. Έχουν πληρώσει την εγγραφή, το ξενοδοχείο και τα αεροπορικά εισιτήρια του γιατρού, που αν τα πλήρωνε μόνος του θα ξόδευε δυο νοσοκομειακούς μισθούς. Έχουν φροντίσει για τις μετακινήσεις του, την ξενάγηση και τις βραδινές του εξόδους, τον έχουν εφοδιάσει με τσάντες, περιλαίμια, γραφική ύλη και ενημερωτικό υλικό, όλα με εμφανή τα ονόματα των εταιρειών και των προϊόντων τους, έτσι που ο σύνεδρος να μοιάζει με κινούμενο διαφημιστικό χώρο. Είναι δίπλα του, φύλακας άγγελος σε ότι του συμβεί εντός ή εκτός συνεδρίου. Ο μόνος χώρος που δεν επεμβαίνουν εμφανώς οι εταιρείες είναι οι αίθουσες των αναρτημένων ανακοινώσεων ή posters. Εδώ αναρτώνται εκατοντάδες, συνήθως ξαναζεσταμένες και πολυταξιδεμένες μικρές εργασίες, που σκοπό έχουν τη δόξα των κλινικών από τις οποίες προέρχονται και την ενίσχυση του βιογραφικού των αγχωμένων νέων γιατρών, που τις κουβαλούν στον ώμο μέσα σε κυλίνδρους, σαν μπαζούκας για μια μόνο απελπισμένη ρίψη. Μερικές φορές βέβαια είναι προϊόν σημαντικής δουλειάς, αλλά ελάχιστοι θα σταθούν να τις δουν και γρήγορα θα κατέβουν μετά την αναμνηστική φωτογραφία του πρώτου συγγραφέα, για να ανέβουν οι επόμενες. Γενικά, αυτές οι αίθουσες είναι οι πιο αραιοκατοικημένοι και μονότονοι χώροι του συνεδρίου, που από μακριά θυμίζουν απλωμένη πολύχρωμη μπουγάδα με σεντόνια προς στέγνωμα. Η πλύση εγκεφάλου πάντως δεν γίνεται εδώ. Τα πλυντήρια είναι στους άλλους χώρους του συνεδρίου.
 
Τα μεγάλα, επίσημα ελληνικά ιατρικά συνέδρια, όλων των ειδικοτήτων, γίνονται σε πολυτελή ξενοδοχεία. Με μια πρώτη ματιά, μοιάζουν σε μικρογραφία με τα τερατώδη αντίστοιχα διεθνή. Υπάρχουν όμως και αξιόλογες διαφορές…προς το χειρότερο. Στις αίθουσες και πάλι εντυπωσιάζει ο ξύλινος, άχρωμος, άοσμος και άγευστος λόγος των περισσότερων ομιλητών. Γενικά επικρατεί «ησυχία, τάξη και ασφάλεια». Οι πρόεδροι συνήθως είναι εντός τόπου αλλά εκτός χρόνου, καθώς συχνά δεν αφήνουν χρόνο για συζήτηση, που είναι βασική τους υποχρέωση. Άμα τους το θυμίσεις μπορεί να θυμώσουν κιόλας, γιατί εδώ είναι Βαλκάνια και η περισσή ευγένεια και κολακεία περιορίζεται μόνο προς αυτούς με τους λαμπερούς τίτλους και αξιώματα. Επίσης ο πρόεδρος μπορεί να πει βλοσυρά: «διάλογο θα κάνουμε τώρα;», απαξιώνοντας τον διάλογο στη χώρα του Πλάτωνα, ή μπορεί να πει δίνοντας το λόγο σε συνάδελφο γιατρό, εκείνο το φοβερό, «όχι σχόλια, μόνο ερωτήσεις»! Η μεταπολίτευση φαίνεται δεν ήρθε ακόμα στα ιατρικά συνέδρια και ο πρόεδρος αισθάνεται μερικές φορές σαν πρόεδρος στρατοδικείου. Αν βέβαια το πει ο δάσκαλος αυτό σε ένα παιδάκι θα τον απολύσουν! Το λέει όμως γιατρός σε γιατρό στις επιστημονικές συναντήσεις και το ακροατήριο, εκτός εξαιρέσεων, δεν αντιδρά! Το έχουν πάρει απόφαση πως είναι εκεί καθηλωμένοι μόνο για να ακούν, χωρίς να μιλούν, τον έναν ομιλητή πίσω από τον άλλο, χωρίς διάλλειμα επί πολλές ώρες, με κίνδυνο για την υγεία τους από θρομβοφλεβίτιδα, ουρολοίμωξη και αβάσταχτη βαρεμάρα. Άλλωστε, οι «οργανωτικές επιτροπές» έχουν κάνει τόσο πυκνό το πρόγραμμα, για λόγους «δημοσίων σχέσεων» και αύξησης του ακροατηρίου από τους ίδιους τους ομιλητές και από όσους κουβαλήσει ο καθένας μαζί του, που η διαχείριση του χρόνου είναι εξαιρετικά δύσκολη ακόμα και από πολύ ικανούς προέδρους. Τα διαλλείματα είναι σπάνια ή δεν τηρούνται, καθώς ακούγεται το «μη φύγετε, ακολουθεί η επόμενη συνεδρίαση». Έτσι, οι επιμελείς σύνεδροι, όταν επιτέλους βγουν από την αίθουσα, μετά από τέσσερεις, πέντε ή έξι ώρες αδυσώπητο, μονότονο, αμείλικτο σφυροκόπημα, χωρίς συζήτηση, παραπατούν θολωμένοι, με έντονα συμπτώματα επιστημονικής δηλητηρίασης, που αποτελεί ειδική μορφή πνευματικής δηλητηρίασης των συνεδρίων.
 
Οι διαλέξεις δεν έχουν συζήτηση! Έτσι τουλάχιστον δηλώνεται από τους διοργανωτές των περισσότερων ελληνικών ιατρικών συνεδρίων. Άλλη μια νεοελληνική ιδιαιτερότητα, καθώς ο ομιλητής που δίνει διάλεξη θεωρείται αυθεντία που αξίζει μόνο σεβασμό, κολακείες και χειροκρότημα. Θα έρθει και θα φύγει μεγαλοπρεπώς και με αυτοκρατορικές τιμές. Θα μπορούσαν βέβαια να μας στείλουν τη διάλεξη με ένα e-mail να τη μελετήσουμε με την ησυχία μας, αφού δεν θα γίνει συζήτηση, να μην ταλαιπωρούμαστε και εμείς και οι ομιλητές στις μετακινήσεις. Προσωπικά, εκείνο που φωνάζω στην αίθουσα όταν ακούω ότι «οι διαλέξεις δεν έχουν συζήτηση» είναι: Οι διαλέξεις έχουν συζήτηση, τα διαγγέλματα δεν έχουν! Πολλοί βέβαια ομιλητές, που δεν έχουν τίποτα να κρύψουν και δεν έχουν καβαλήσει το καλάμι, θέλουν συζήτηση με το ακροατήριο και αιφνιδιάζονται και απορούν, ιδίως οι ξένοι, όταν αντί για ερωτήσεις, στο τέλος τους ενημερώνουν πως «οι διαλέξεις δεν έχουν συζήτηση!». Να σημειώσουμε πως οι διαλέξεις είναι πολύ της μόδας τελευταία και κάποια συνέδρια έχουν καμιά τριανταριά, ίσως για να ευχαριστήσουν και να υποχρεώσουν όσο γίνεται περισσότερους. Αυτά είναι επιστημονικά δανεικά. Διάλεξη έδωσες, διάλεξη θα πάρεις! Και όμως, επειδή αυτός που δίνει διάλεξη θεωρείται πολύ ειδικός σε ένα θέμα και συχνά έρχεται από πολύ μακριά για να το φωτίσει, πρέπει το ακροατήριο να έχει περισσότερο χρόνο για να εκμεταλλευτεί τη φυσική του παρουσία για ερωτήσεις. Οι καλύτεροι μάλιστα ομιλητές διαλέξεων είναι εκείνοι που και στη διάρκεια της ομιλίας τους, αντί για συνεχή μονόλογο, κατά διαστήματα ανοίγουν διάλογο με το ακροατήριο, διεγείρουν και ξυπνάν το ακροατήριο, προσπαθούν και εκείνοι να μάθουν από το ακροατήριο! Ο καλύτερος δάσκαλος όλων των εποχών, ο Σωκράτης, δίδασκε ρωτώντας αυτός τους μαθητές του, κάνοντας διάλογο, και ποτέ δεν έδινε διάλεξη!
 
Τα «δορυφορικά συμπόσια» κατέχουν περίοπτη θέση στα ελληνικά συνέδρια. Μερικά μάλιστα έχουν τόσα πολλά, που το κυρίως συνέδριο είναι δορυφορικό των δορυφορικών του! Οι δικοί μας «καθοδηγητές γνώμης» κατέχουν διάφορες θέσεις στο επιστημονικό στερέωμα. Οι «key opinion leaders» μας έχουν συνήθως συγκεκριμένη εξειδίκευση σε ένα τομέα της ειδικότητάς τους. Έχουν υψηλές θέσεις, εντυπωσιακούς τίτλους και πλήθος εργασιών και δημοσιεύσεων, με τη βοήθεια βέβαια ενός στρατού από ικανότατους «εργασιολόγους» συνεργάτες. Εξασκούν το έργο της διάπλασης της γνώμης των συναδέλφων τους κατά τακτά διαστήματα, με το ανάλογο ύφος που ταιριάζει στο επιστημονικό τους ειδικό βάρος. Οι σκέτοι «opinion leaders» μας, με λιγότερα ακαδημαϊκά προσόντα, έχουν πλούσιο ρεπερτόριο, εμπειρία παρουσιάσεων, μεταδοτικότητα «μηνυμάτων» και κοινωνική και ηθική προσέγγιση του θέματος. Μιλούν τόσο γλυκά, σιγανά και πράα, που μερικές φορές νομίζεις πως ακούς «ιατροκήρυκα». Κατά βάθος είναι ντροπαλοί και δεν δείχνουν, όπως και οι «key» βέβαια, στη δεύτερη διαφάνεια της ομιλίας τους τις οικονομικές τους σχέσεις με τις εταιρείες. Αυτό όμως το κάνουν συνήθως και οι ομιλητές του κανονικού προγράμματος του συνεδρίου, ή περνούν τόσο αστραπιαία τη διαφάνεια με τη «δήλωση οικονομικών συμφερόντων» που κανένα ανθρώπινο μάτι δεν προλαβαίνει να διαβάσει. Εκείνο πάλι που χαρακτηρίζει γενικά τους «καθοδηγητές γνώμης» είναι ότι οι ίδιοι δεν παρακολουθούν τα συνέδρια. Η αποστολή τους είναι να διαμορφώσουν τη γνώμη των κουρασμένων από την καθημερινή ιατρική ρουτίνα συναδέλφων τους. Εμφανίζονται σαν διάττοντες αστέρες στο δορυφορικό στερέωμα του συνεδρίου για να «φωτίσουν» ένα θέμα και μετά εξαφανίζονται. Τη δική τους γνώμη τη διαμορφώνουν με τη βοήθεια της χορηγού εταιρείας, που συνήθως τους προμηθεύει και τις διαφάνειες της παρουσίασης. Έχουν όμως τόσες δορυφορικές εμφανίσεις, που θα μπορούσαν να προσληφθούν στη NASA. Και στα ελληνικά δορυφορικά συμπόσια φυσικά ακολουθεί γεύμα, που «για να μη κρυώσει», η συνεδρίαση μπορεί να λήξει όπως, όπως, χωρίς συζήτηση και οι ερωτήσεις να αναβληθούν για «μετά το γεύμα», όπως αρμόζει άλλωστε σε ένα κανονικό «συμπόσιο».
 
Στα «δορυφορικά συμπόσια» ο γιατρός θα πάει συνήθως υποψιασμένος πως αυτά που θα ακούσει θα έχουν σημαντική δόση μεροληψίας υπέρ του προβαλλόμενου προϊόντος. Οι ομιλητές κάνουν πως τον ενημερώνουν και αυτός κάνει πως τους πιστεύει, αν και στο τέλος κάτι θα του μείνει, που θα καλλιεργηθεί σε δεύτερη φάση με άλλες «ενημερώσεις». Πηγαίνει κυρίως από υποχρέωση στην εταιρεία που τον έστειλε στο συνέδριο ή μπορεί να τον στείλει στο επόμενο και για να πάει στο γεύμα, όπου θα συναντήσει φίλους και γνωστούς και γενικά θα κάνει «δημόσιες σχέσεις». Εκεί που ο γιατρός κινδυνεύει περισσότερο από παραπληροφόρηση, είναι σε αυτά που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «κρυφο-δορυφορικά», με τους ίδιους ή άλλους ομιλητές και δυστυχώς είναι πάρα πολλά. Συνεδριάσεις δηλαδή του κανονικού προγράμματος, που οι ομιλητές λειτουργούν σαν συνήγοροι νέων ιατρικών προϊόντων και θεραπειών, αλλά το ακροατήριο δεν το ξέρει και έχει τη ψευδαίσθηση ότι ακούει αντικειμενικές απόψεις πολύ ειδικών στο θέμα. Όχι ότι τους λένε ψέματα. Ποτέ! 
 
Απλώς δεν τους λένε όλες τις αλήθειες για να μην μπερδευτούν. Τους λένε για το σχετικό όφελος μιας θεραπείας, που μπορεί να είναι 36%, αλλά δεν τους λένε για το απόλυτο όφελος που είναι 1%, τους λένε για τον καρδιαγγειακό κίνδυνο που μειώνεται, αλλά δεν τους λένε για την ολική θνητότητα που δεν μειώνεται, τους λένε ότι το φάρμακο κατεβάζει τη χοληστερίνη, αλλά δεν τους λένε ότι αυτό δεν έχει κανένα κλινικό όφελος, τους λένε πως μια μελέτη έχει «beautiful» αποτελέσματα, επειδή λέγεται BEAUTIFUL, αλλά δεν τους λένε πως στο σύνολό της ήταν αρνητική, τους λένε για την εργασία που έδειξε μείωση της νοσοκομειακής νοσηλείας, αλλά δεν τους λένε ή υποτιμούν την άλλη που έδειξε αύξηση της θνητότητας, τους λένε πόσοι ωφελήθηκαν από μια πανάκριβη συσκευή στο τέλος της ζωής τους, αλλά δεν τους λένε πως το όφελος ήταν μερικοί βασανιστικοί μήνες ή μέρες και βέβαια ποτέ δεν λένε για τη θύελλα κριτικής που έχουν ξεσηκώσει κάποιες νέες μελέτες και θεραπείες. Έτσι, το ιατρικό ακροατήριο, μέσα από μια σειρά από αλήθειες, οδηγείται να πιστέψει ένα μεγάλο ψέμα.
 
Η αποστολή των διεθνών και ελληνικών συνεδρίων δεν είναι μόνο η ενημέρωση για νέες θεραπείες και η προώθηση νέων φαρμάκων και συσκευών, αλλά και η κατασκευή νέων νόσων, η επέκταση των παλαιών και η ανακάλυψη νέων πληθυσμών «ασθενών». Όποιος δεν έχει υπέρταση θα έχει προ-υπέρταση, όποιος δεν έχει διαβήτη θα έχει προ-διαβήτη, όποιος δεν έχει οστεοπόρωση θα έχει αρχόμενη οστεοπόρωση, όποιος είναι στεναχωρημένος θα έχει κατάθλιψη και όποιος δεν έχει καρκίνο θα πρέπει να κάνει συνέχεια εξετάσεις μέχρι να αποκτήσει! Ειδικά τα παιδιά και οι νέοι αποτελούν ένα νέο «στόχο», ένα «φυτώριο ασθενών» για άμεση ή μελλοντική θεραπεία, σε όλες τις ιατρικές ειδικότητες. Χωρίς προοπτικές μελέτες, χωρίς στοιχεία, χωρίς εμπειρία, τα παιδιά βαπτίζονται υπερτασικά, υπερχοληστεριναιμικά, καρδιοπαθή, προβληματικά, υπερκινητικά, ψυχικά διαταραγμένα και ότι άλλο, σπέρνοντας πανικό και δυστυχία στις οικογένειές τους. Γενικά στις ιατρογενείς νόσους, οι «opinion leaders» συχνά σε πρώτη φάση και για μεγάλο διάστημα, λειτουργούν σαν βαρύ πυροβολικό, που προετοιμάζει το έδαφος για την κατάκτηση των ανεξερεύνητων «ασθενειών» ή των «νέων ηλικιακών ομάδων», και ανοίγει το δρόμο για την επέλαση του πεζικού, δηλαδή, των νέων θεραπειών, των νέων φαρμάκων και συσκευών. Η νέα εποχή της «νοσογόνου ιατρικής» έχει προ πολλού ανατείλει!
 
Το οικονομικό κόστος μέχρι την έλευση της κρίσης ήταν ταμπού για τα συνέδρια. Αν τολμούσες να αναφερθείς στο κόστος, έβλεπες στα πρόσωπα της ιατρικής ελίτ μια έκφραση αποστροφής, αποδοκιμασίας, ειρωνείας, ενόχλησης και περιφρόνησης, για να πάρεις τη θυμωμένη απάντηση, «εμείς είμαστε γιατροί και δεν μας ενδιαφέρει το κόστος», με την επωδό, «το κόστος αφορά το κράτος». Την ίδια απάντηση πήρα πριν μερικά χρόνια και από πρόεδρο ευρωπαϊκών guidelines, που σύστηναν ανεπιφύλαχτα νέο πανάκριβο φάρμακο πολύ αμφίβολης αποτελεσματικότητας και ασφάλειας. Αλήθεια, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές και λέκτορες και οι γιατροί διευθυντές και επιμελητές του ΕΣΥ δεν είμαστε «δημόσιοι λειτουργοί» και άρα «κράτος»; Όλοι οι γιατροί όμως γενικά, δεν είχαν καμιά όρεξη να ασχοληθούν με το κόστος. Άλλωστε «πληρώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία». Εμείς σαν γιατροί δεν χρειαζόταν να ξέρουμε τι στοιχίζει το κάθε φάρμακο που γράφαμε, η κάθε εξέταση που ζητούσαμε και η κάθε θεραπεία που προτείναμε. Πάνω από όλα "το καλό του αρρώστου", όσο και αν στοιχίζει. Άλλωστε εκείνη την ανέμελη εποχή «λεφτά υπήρχαν», έστω και δανεικά.
 
Η κρίση ανέτρεψε δραματικά αυτή την αντίληψη. Μια από τις κύριες αιτίες της οικονομικής καταστροφής της χώρας φάνηκε πως ήταν η σπατάλη και η λεηλασία στο χώρο της υγείας. Τώρα είμαστε υποχρεωμένοι για πολλούς λόγους να μιλάμε και για το ενοχλητικό κόστος στα συνέδρια. Άλλωστε έχουμε για βοήθεια και τους οικονομολόγους υγείας, που οι περισσότεροι γιατροί αγνοούσαν την ύπαρξή τους. Ίσως γιατί μέχρι τώρα ήταν πολύ διακριτικοί και δεν μας ενοχλούσαν όλο το διάστημα που κράτησε το «πάρτι» στην υγεία. Μάλιστα, ίσως γιατί μας θαύμαζαν, έκαναν και εκείνοι την ίδια περίοδο συνέδρια πολυτελείας σε ακριβά ξενοδοχεία, με τη χορηγία των ίδιων πολυεθνικών εταιρειών, κάτι σαν μετεκπαίδευση, μιας και συνήθως προερχόντουσαν από «εθνική σχολή». Θαυμαστές της προόδου και της καινοτομίας στην ιατρική, μετά από επισταμένη περίπλοκη μελέτη, βγάζουν ακόμα και σήμερα, εν μέσω οικονομικής καταστροφής, όλα τα νέα πανάκριβα φάρμακα και συσκευές «cost-effective», δηλαδή ότι αξίζουν το κόστος. Εξίσου σεμνοί στις ομιλίες τους στα ιατρικά συνέδρια με τους γιατρούς «καθοδηγητές γνώμης», αν και οικονομολόγοι, δε δείχνουν τις οικονομικές τους σχέσεις με την ιατρική βιομηχανία.
 
Στην Ελλάδα θα πρέπει να έχουμε σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ των ιατρικών συνεδρίων. Χιλιάδες συνέδρια κάθε χρόνο όλων των ειδικοτήτων, σε κάθε μέγεθος και για κάθε γούστο. Συνέδρια με χιλιάδες σύνεδρους και συνέδρια χωρίς ακροατήριο. Συνέδρια των πόλεων και συνέδρια της επαρχίας. Συνέδρια του βουνού και του κάμπου και συνέδρια της θάλασσας. Συνέδρια σε καζίνο και συνέδρια εν πλω. Συνέδρια με 30 γιατρούς στην αίθουσα και 300 στην κοντινή παραλία ή βουνοκορφή, άλλωστε στα συγκεκριμένα δε χωράνε όλοι μέσα. Όλα τα συνέδρια έτσι κι αλλιώς πληρώνει η ιατρική βιομηχανία, μιας και έχει αναλάβει πρόθυμα το καθήκον της «συνεχιζόμενης ιατρικής εκπαίδευσης» και προσπαθεί να ικανοποιήσει τις πιεστικές απαιτήσεις εκτός των επίσημων ιατρικών εταιρειών, των ιατρικών σχολών και γνωστών ιδρυμάτων, και τους φιλόδοξους εκπαιδευτικούς στόχους κάθε κλινικής και κάθε εταιρείας μελέτης διαφόρων παθήσεων. Οι τελευταίες ξεφυτρώνουν σε απίστευτη συχνότητα, από διάφορες ομάδες γιατρών όλων των ειδικοτήτων, με στόχο να εκπαιδεύσουν και να διαφωτίσουν τους συναδέλφους τους σε νέες και παλιές ασθένειες, προτείνοντας όμως πάντα νέες ακριβές θεραπείες. Γενικά, όλοι όσοι διοργανώνουν συνέδρια, ξεπερνούν σε ζήλο τις εταιρείες και συχνά τις πιέζουν για πιο πολλά συνέδρια! Είναι τέτοιο το πάθος, που ακόμα και για τις σπάνιες ασθένειες με τα «ορφανά», αλλά με πλούσια προίκα φάρμακα, να διοργανώνονται σε ένα χρόνο περισσότερες «συνεδρίες», από τον αντίστοιχο μικρό αριθμό των ασθενών για κάθε μια. Όσο για τους «ειδικούς», θα πρέπει να αντιστοιχεί στον καθένα το πολύ μισός ασθενής με την αντίστοιχη «σπάνια και ορφανή» νόσο.
 
Ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων (ΕΟΦ), όλα αυτά τα χρόνια του συνεδριακού οργασμού, έδειχνε απόλυτη κατανόηση και πνεύμα συνεργασίας προς την ιατρική βιομηχανία και την ιατρική ελίτ πανεπιστημιακών και μη, στην κοινή τους προσπάθεια, για τη μέχρι πνευματικής, σωματικής και ταξιδιωτικής εξάντλησης, επιμόρφωση των ελλήνων ιατρών. Με απόλυτη κατανόηση και διακριτικότητα, ενέκρινε όλες τις αιτήσεις συνεδρίων για το εσωτερικό και εξωτερικό, για τις πόλεις και τα χωριά, για τα βουνά και τις θάλασσες. Το 2011, που η κρίση ανάγκασε τις μεγάλες εταιρείες να μειώσουν τις αιτήσεις για συνέδρια σε μόνο(!) 1835, ο ΕΟΦ, αποφάσισε να γίνει αυστηρός και απέρριψε 13 αιτήσεις «για τυπικούς λόγους». Επίσης έγινε αυστηρός και προς τους περιπλανώμενους ανά την υφήλιο διψασμένους για μάθηση έλληνες γιατρούς, με έξοδα φυσικά των χορηγών εταιρειών. Στο εξής κάθε γιατρός δικαιούται κάθε χρόνο μόνο(!) τρία ταξίδια στο εξωτερικό και πέντε στο εσωτερικό! Επιπλέον απεριόριστα ταξίδια δικαιούνται εκείνοι που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα των συνεδρίων και έχουν κάτι να πουν ή κάτι να δείξουν. Για δεκαετίες λοιπόν, ο ΕΟΦ στάθηκε και στέκεται αρωγός και πιστός σύμμαχος του ΕΟΤ. Το υπουργείο Υγείας στο πλευρό του υπουργείου Τουρισμού, για τον κοινό ιερό σκοπό της «συνεχιζόμενης ιατρικής εκπαίδευσης» εκτός έδρας!
 
Ποιος όμως πληρώνει τελικά τα συνέδρια και τα πολυτελή γεύματα και δεξιώσεις; Μα οι φαρμακευτικές και οι άλλες εταιρείες θα πείτε, τι ερώτηση είναι αυτή. Για αυτό και πάντα μνημονεύεται από τους διοργανωτές η συμβολή τους, «χωρίς την οποία το συνέδριο δε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί». Η συμβολή όμως των ασθενών ποτέ δεν μνημονεύεται! Τι δουλειά έχουν οι ασθενείς στα έξοδα των συνεδρίων; Έχουν, γιατί σε αυτούς πάει τελικά ο λογαριασμός ή τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος. Το άλλο θα πάει στο κράτος «που δεν κάνει τίποτα για τα συνέδριά μας», αλλά και στον κάθε πολίτη της χώρας. Οι φαρμακευτικές και λοιπές εταιρείες της ιατρικής βιομηχανίας δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα και δεν περιμένει κανείς να είναι. Όχι μόνο δε χάνουν από την «ευθύνη στη μετεκπαίδευση των γιατρών», που τόσο εύκολα τους ανέθεσε η διεθνής ιατρική ελίτ και το κράτος, αλλά αυτή η «ευθύνη» ήταν η κύρια αιτία της εκπληκτικής αύξησης της κερδοφορίας τους και της αστρονομικής εκτίναξης των δαπανών για την υγεία σε όλο τον κόσμο. Η ιατρική βιομηχανία είναι σήμερα η ισχυρότερη βιομηχανία στον κόσμο, μακράν πάσης άλλης, χάρις στην καλύτερη επένδυση που έκανε ποτέ: στα ιατρικά συνέδρια! Τα τεράστια ποσά που δαπανά για τα ιατρικά συνέδρια τα παίρνει πίσω στο πολλαπλάσιο, γιατί α) έχουν τεράστιες φοροαπαλλαγές, β) προβάλλονται με όλους τους τρόπους τα νέα πανάκριβα φάρμακα, συσκευές και άλλα προϊόντα, γ) επιβάλλονται νέες θεραπείες μέσω των κατευθυντήριων οδηγιών (guidelines), που προβάλλονται κατά κόρον, δ) δημιουργούν υποχρεώσεις και συναλλαγές με τους γιατρούς, ιδιαίτερα τους πολυταξιδεμένους, που αυξάνουν ραγδαία τη συνταγογράφηση και τη χρήση της «νέας τεχνολογίας».
 
Τα κράτη, αφήνοντας την μετεκπαίδευση των γιατρών στην ιατρική βιομηχανία, βρήκαν το χειρότερο τρόπο να κάνουν οικονομία. Οι δαπάνες υγείας όπως είπαμε απογειώθηκαν και τα ασφαλιστικά ταμεία κατέρρευσαν. Οικονομικοί πόροι στερήθηκαν από άλλες πηγές, συντάξεις και κοινωνικές παροχές μειώθηκαν. Το μεγαλύτερο οικονομικό πρόβλημα σήμερα των δυτικών χωρών είναι το κόστος υγείας, που απειλεί να καταπιεί τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Οι ίδιοι οι ασθενείς, που οι οικονομολόγοι υγείας αποκαλούν «καταναλωτές υγείας», επιβαρύνονται όλο και περισσότερο, πληρώνοντας από την τσέπη τους μεγάλα ποσά, ακόμα και όταν έχουν καλή ασφαλιστική κάλυψη. Η πρώτη αιτία χρεοκοπίας των νοικοκυριών στις ΗΠΑ εδώ και χρόνια είναι οι ιατρικές δαπάνες. «Η εγχείρηση επέτυχε, αλλά ο ασθενής απέθανε», γιατί του πήραν το σπίτι και έμεινε άστεγος. Αντί τουλάχιστον αυτή η σπατάλη στις ιατρικές δαπάνες να οδηγήσει σε καλύτερη υγεία, οδήγησε σε χειρότερη! Οι ΗΠΑ και πάλι, με τις μεγαλύτερες μακράν πάσης άλλης χώρας, δαπάνες στην υγεία, είναι στη χειρότερη θέση σε δείκτες υγείας στις χώρες του ΟΟΣΑ και σε μια από τις χειρότερες στον κόσμο. Όταν οι άνθρωποι στερούνται βασικές ανάγκες διαβίωσης, όπως καλή τροφή, θέρμανση και υγιεινή κατοικία, για να αντιμετωπίσουν αναίτια υψηλά έξοδα περίθαλψης, τότε η υγεία τους, όχι μόνο δεν ωφελείται, αλλά επιδεινώνεται δραματικά.
 
Γίναμε τουλάχιστον καλύτεροι γιατροί με τόσο εντατική «συνεχιζόμενη ιατρική εκπαίδευση» στα χιλιάδες συνέδρια; Σίγουρα όχι. Καλός γιατρός γίνεται εκείνος που με τα χρόνια κάνει τις πληροφορίες γνώση και τη γνώση σοφία. Εκείνος που μέσα και πάνω από ιατρικές εξετάσεις, φάρμακα, τεχνικές, συσκευές, νούμερα και στατιστικές, βλέπει τον άνθρωπο με τη ψυχή και τις ανάγκες του. 
 
Τα ιατρικά συνέδρια που στέλνουν το γιατρό σε τόσα ταξίδια, δεν τον βοηθούν σε αυτό το ταξίδι ζωής στην πραγματική βαθειά γνώση. Η ανθρώπινη προσέγγιση του αρρώστου, η κατανόηση των αισθημάτων και αναγκών του, η κοινωνική και οικονομική του θέση, η δυνατότητα που έχουμε να κινητοποιήσουμε τις φυσικές και ψυχικές του δυνάμεις για να αντιμετωπίσει την αρρώστια, οι τρόποι που μπορούμε να αποφύγουμε τον φόβο και τα έξοδα που δημιουργούν η αμυντική ιατρική και οι υπερδιαγνώσεις, οι κίνδυνοι της πολυφαρμακίας, καθώς και η ιατρική δεοντολογία, δε συζητούνται στα συνέδρια, γιατί δεν έχουν σπόνσορα.
 
Αυτό που πετυχαίνουν σίγουρα τα συνέδρια είναι να μετατρέπουν, σιγά σιγά, το γιατρό, από ανθρωπιστή επιστήμονα, σε παραγωγικό συνταγογράφο φαρμάκων και ευθυνόφοβο συντάκτη παραπεπτικών για εργαστηριακές εξετάσεις και επεμβάσεις. Ο αλλοτριωμένος γιατρός των συνεδρίων θεραπεύει εργαστηριακές εξετάσεις και όχι αρρώστους.
 
Έχουμε ευθύνη σαν ιατρική κοινότητα για αυτή την κατάσταση; Κατά τη γνώμη μου ναι, και μάλιστα τη μεγαλύτερη. Η ιατρική μας ελίτ, η ακαδημαϊκή κοινότητα, τα πανεπιστήμια, δεν προχώρησαν απλώς μια θεμιτή και χρήσιμη συνεργασία που υπήρχε και πρέπει να υπάρχει με την ιατρική βιομηχανία, αλλά παρέδωσαν τα ιερά και τα όσια της ιατρικής και τα έκαναν εμπορεύσιμα. Η μεγάλη στρατιά των μαχόμενων γιατρών σε όλο τον κόσμο ακολούθησε. Το φαινόμενο της «διάχυσης της ευθύνης» μας έκανε να βλέπουμε μια κατάσταση σαν φυσιολογική, αφού συμμετείχαν όλοι, ακολουθώντας επιστημονικές ηγεσίες και «opinion leaders». Οι μαζικές όμως συμπεριφορές, πίσω από διάφορους «καθοδηγητές», οδηγούν συχνά και σε μαζικές καταστροφές, πολεμικές ή οικονομικές και ηθικές. Η ίδια η παγκόσμια ιατρική ελίτ, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, είναι και σύμβουλοι των κυβερνήσεων και έχουν ευθύνη στις κυβερνητικές επιλογές. Παρότι συνηθίζουν για όλα να ρίχνουν τις ευθύνες στο «κράτος», είναι και οι ίδιοι κράτος και μάλιστα «κράτος εν κράτει», καθώς έχουν και τη δική τους ακαδημαϊκή αυτονομία. Γιατί η ιατρική βιομηχανία να επενδύσει σε πραγματικά καλύτερες νέες θεραπείες, όπως έκανε παλιά, όταν βρίσκει πρόθυμους, ένθερμους καθοδηγητές γιατρών για την προώθηση κάθε νέου φαρμάκου ή συσκευής αμφίβολης αξίας; Τα δύο τρίτα τουλάχιστον του κόστους δημιουργίας ενός νέου φαρμάκου θα πάνε στην «προώθηση». Αρκεί μια θεραπεία να δείξει όφελος 1% περισσότερο από μια παλιά και το φάρμακο θα κυκλοφορήσει 50 ή 100 φορές ακριβότερα από το παλιό, σε αντίθεση με οποιοδήποτε άλλο νέο εμπορικό προϊόν, ας πούμε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, που ενώ είναι πολύ καλύτερο από το προηγούμενο, μπορεί να είναι και φθηνότερο. Έτσι, όταν δεν διαφθείρει η βιομηχανία τον γιατρό, διαφθείρει ο γιατρός την βιομηχανία.
 
Η ιατρική ελίτ σε όλο τον κόσμο διαθέτει φωνές, αν και σε μειοψηφία, που εκφράζοντας την ιατρική συνείδηση, αντιδρούν στον εκφυλισμό των ιατρικών συνεδρίων. Σε αυτούς, την πιο σημαντική δουλειά φαίνεται πως κάνει στο διεθνή χώρο, ο πατριώτης μας Ιωάννης Ιωαννίδης, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Stanford των ΗΠΑ και πρώην καθηγητής στο πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων. Σε όλο τον κόσμο δίνεται μεγάλη δημοσιότητα στα άρθρα του, με θέμα την ιατρική έρευνα και την ιατρική εκπαίδευση. Πρόσφατα δημοσιεύθηκε στο JAMA άρθρο του με τίτλο: «Είναι τα ιατρικά συνέδρια χρήσιμα; Και για ποιόν;». Τα συμπεράσματά του είναι πως τα αμέτρητα, πολυέξοδα ιατρικά συνέδρια ανά τον κόσμο χρησιμεύουν κυρίως για την αύξηση των πωλήσεων των φαρμακευτικών και άλλων εταιρειών του ιατρικού χώρου, με τον επηρεασμό του ακροατηρίου, που συνήθως «ακούει παθητικά» από «opinion leaders». Τα συνέδρια, συνεχίζει, είναι επίσης χρήσιμα στην ανέλιξη στην ιεραρχία των νέων γιατρών, με την προβολή ενός τεράστιου όγκου αμφίβολης αξίας «εργασιών», που αντικαθιστούν την πραγματική αξία, την αυθεντικότητα και την σκληρή δουλειά δίπλα στον άρρωστο. Τα συνέδρια λοιπόν, προβάλλοντας λάθος αξίες, «είναι επιζήμια για την ιατρική και την φροντίδα υγείας».2 Ο κ. Ιωαννίδης επίσης πιστεύει πως τα τερατώδη διεθνή συνέδρια ήρθε η ώρα να εξαφανισθούν, όπως οι δεινόσαυροι και προτείνει μια προοπτική τυχαιοποιημένη μελέτη, για να δείξει επιτέλους τι αυτά προσφέρουν στην εκπαίδευση των γιατρών. Φαντάζεστε τι θα έδειχνε; Άλλοι συγγραφείς έχουν τονίσει, εκτός από τα τεράστια έξοδα «της πολυτέλειας των ξεπερασμένων συνεδρίων» και την περιβαλλοντική επιβάρυνση από χιλιάδες τόνους διοξειδίου του άνθρακα από τις αθρόες αεροπορικές μεταναστεύσεις των γιατρών ανά την υφήλιο για την παρακολούθησή τους.3 Η μόλυνση του περιβάλλοντος έρχεται να συνοδεύσει τη μόλυνση της ιατρικής σκέψης και συνείδησης.
Ο σεβαστός καθηγητής Ευτύχιος Βορίδης, έχει πει από χρόνια πολλές αλήθειες για τον κακό δρόμο της σύγχρονης ιατρικής, που έχει ιδιαίτερη αξία να τις θυμόμαστε. 
 
Για τα ιατρικά συνέδρια λέει πως, «τα συνέδρια δημιουργούν στους γιατρούς, πρώτον μια εξάρτηση και, δεύτερον, είναι μια μορφή πλύσεως εγκεφάλου». Διερωτάται, «είναι δυνατόν κάθε εβδομάδα να δημιουργούνται νέα δεδομένα ώστε οι γιατροί να είναι σε κάποιο συνέδριο;». Διαπιστώνει επίσης, πως τα εκπαιδευτικά ταξίδια των συνεδρίων είναι μια μορφή διαφθοράς.4 Ο καθηγητής και πρώην υπουργός Υγείας Δημήτρης Κρεμαστινός, πρόσφατα έχει δηλώσει: «Σήμερα ο γιατρός κυρίως μετεκπαιδεύεται μέσω των λεγόμενων ιατρικών συνεδρίων, τα οποία σε αριθμό ίσως είναι περισσότερα και από όσα γίνονται σε όλη την Ευρώπη. 
 
Ο ιδιόμορφος αυτός τρόπος «μετεκπαίδευσης», προάγει ουσιαστικά την παραοικονομία της Υγείας. Η φαρμακευτική δαπάνη από το 2004 και μέσα σε πέντε χρόνια τετραπλασιάστηκε και από 4.5 δισ. ευρώ έφθασε τα 17 δισ. Τα προτεινόμενα μέτρα περικοπών από την τρόικα στους μισθούς και τις συντάξεις είναι της τάξης των 6 δισ. ευρώ. Οι αριθμοί μιλούν μόνοι τους».5 Καλό βέβαια θα ήταν όλοι οι γιατροί πολιτικοί, από όλα χωρίς εξαίρεση τα κόμματα, να είχαν κάνει αυτές τις διαπιστώσεις πριν πολλά χρόνια και να είχαν δράσει αποφασιστικά για αλλαγή πορείας.
 
Τι γίνεται όμως τώρα; Σε όλο τον κόσμο είναι επείγουσα ανάγκη η ριζική αλλαγή του τρόπου διεξαγωγής των ιατρικών συνεδρίων. Σε εμάς είναι κατεπείγουσα! Τα συνέδριά μας δεν θέλουν εξωραϊσμό, αλλά ριζική κατεδάφιση και ανοικοδόμηση! Αυτά που προτείνει ο καθηγητής Ι. Ιωαννίδης για όλο τον κόσμο, για μας, σε μια χώρα σε οικονομική καταστροφή, έχουν ιδιαίτερη αξία: Η έμφαση στα συνέδρια πρέπει να δοθεί στον τρόπο που θα γίνουμε ικανοί να επιλέγουμε φαρμακευτικές και επεμβατικές θεραπείες, που ενώ δεν είναι δαπανηρές, θα είναι καλά τεκμηριωμένες και ασφαλείς. «Αυτά τα επαναπροσδιοριζόμενα συνέδρια θα στόχευαν επίσης, στο πως θα χρησιμοποιούσαμε λιγότερες επεμβατικές πράξεις και λιγότερες διαγνωστικές εξετάσεις, ή και καθόλου διαγνωστικές εξετάσεις και καθόλου επεμβατικές πράξεις, όταν δεν είναι εμφανές ότι χρειάζονται». Εδώ θα είχαν θέση και κάποιοι οικονομολόγοι υγείας, εκείνοι τουλάχιστον που δεν έχουν σχέσεις με την ιατρική βιομηχανία και θα πρότειναν πράγματα που θα μας φαίνονταν λογικά.
 
O ΕΟΦ και κατ΄επέκταση το Υπουργείο Υγείας, θα πρέπει να βάλουν επιτέλους πραγματικά φραγμό στον αριθμό των συνεδρίων και στις συμμετοχές των γιατρών σε αυτά. Γιατί χρειαζόμαστε δύο χιλιάδες συνέδρια το χρόνο; Γιατί ένας γιατρός χρειάζεται να πάει 5 φορές το χρόνο στην τουριστική Ελλάδα και 3 στο εξωτερικό για «επιμόρφωση», όταν έχει τόσα συνέδρια στην πόλη του; Γιατί ένας περιοδεύων θίασος ομιλητών στην επαρχία πρέπει να κουβαλάει μαζί του εκατοντάδες θεατές από την πόλη; Οι ομιλητές πρέπει να ταξιδεύουν, όχι οι σύνεδροι! Πως γίνεται να ξεφυτρώνουν τόσες «εταιρείες μελέτης» διαφόρων παθήσεων και μη παθήσεων και να απαιτούν με το ζόρι να εκπαιδεύσουν τους κορεσμένους από «εκπαίδευση» μέχρι επιστημονικής δηλητηρίασης γιατρούς, και ο ΕΟΦ να δίνει άδειες; Η όποια προσπάθεια περιστολής των δαπανών θα τιναχθεί στον αέρα, γιατί από τη μια θα έχουμε αύξηση στην κατανάλωση γενοσήμων (καλώς), αλλά από την άλλη θα έχουμε αύξηση αχρείαστων ακριβών φαρμακευτικών και επεμβατικών θεραπειών! Επίσης, ο έλεγχος της τήρησης του Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας στα συνέδρια, εκτός από υποχρέωση των διοργανωτών, είναι και υποχρέωση του ΕΟΦ. Οι σχέσεις επίσης του ΕΟΦ με τις φαρμακευτικές εταιρείες και εκείνες της ιατρικής τεχνολογίας πρέπει να είναι διαφανείς.
 
Οι Ιατρικές Εταιρείες, όλων των ειδικοτήτων, δεν είναι Ιατρικές Εφορίες, με κύριο σκοπό τη συλλογή χρημάτων από τα συνέδρια. Όποιοι και να είναι οι σκοποί που τα μαζεύουν, δεν μπορούν να κάνουν ανεπίτρεπτες δεοντολογικά παραχωρήσεις στην εμπορική διαφήμιση και προβολή φαρμακευτικών και άλλων προϊόντων. 
 
Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ιδιαίτερα στην Ιατρική. Τι να το κάνουμε να δώσουμε «περισσότερες υποτροφίες» σε νέους γιατρούς, αν η «η συνεχιζόμενη ιατρική εκπαίδευση» που παίρνουν είναι σε μεγάλο βαθμό συνεχιζόμενη ιατρική εκπαίδευση στη διαφθορά και τα «μόρια» που μαζεύουν στα συνέδρια είναι στην συνεχιζόμενη ιατρική πλύση εγκεφάλου; Οι νέοι γιατροί μας μιμούνται! Την αποτελεσματικότερη «εκπαίδευση» την παίρνουν από την συμπεριφορά μας, εντός και εκτός συνεδρίων! Τελευταία είδαμε σε αίθουσες συνεδρίων και γιγαντοαφίσες πάνω από τους ομιλητές και πάνω από το προεδρείο (!) με πανάκριβα νέα φάρμακα, ίσως για να θυμόμαστε να μην τα δίνουμε στους φτωχούς κατά κανόνα ασθενείς μας και τους στείλουμε μια ώρα αρχύτερα, μιας και κόβουν από το φαγητό και από την θέρμανση για να τα πάρουν ή μειώνουν τη δόση του φαρμάκου στο μισό για οικονομία!
 
Το πρόγραμμα των συνεδρίων θα πρέπει να έχει λιγότερες συνεδρίες, λιγότερους ομιλητές, λιγότερες διαλέξεις με περισσότερο χρόνο ώστε να χωρέσει μια γόνιμη συζήτηση, περισσότερα διαλλείματα. Η γνώση δεν μπουκώνεται! Πάνω από όλα πρέπει να έχει χρόνο για περισσότερη συζήτηση! Οι ομιλητές οφείλουν να δείχνουν καθαρά και να εξηγούν τη διαφάνεια με τις οικονομικές τους σχέσεις! Τα δορυφορικά συμπόσια θα ήταν πιστεύω πολύ καλύτερα και πραγματικά χρήσιμα, αν οι ομιλητές ήταν κανονικοί έμμισθοι εργαζόμενοι των εταιρειών, γιατροί, φαρμακοποιοί και άλλοι επιστήμονες. Γενικά, οι εργαζόμενοι στην ιατρική βιομηχανία αξίζουν σεβασμό και ανάλογη μεταχείριση. Συνήθως, όταν μας ενημερώνουν οι ίδιοι, είναι πιο αντικειμενικοί από τους «opinion leaders», υπάρχει περισσότερη διαφάνεια και σωστή κατανομή ρόλων. Ο ρόλος του γιατρού στα συνέδρια, του κάθε γιατρού, με οποιοδήποτε τίτλο, είναι να κρίνει αυστηρά αυτά που προτείνει η βιομηχανία και όχι να τα διαφημίζει και να τα προωθεί. Όταν κρατάμε τις αποστάσεις, η συνεργασία με τις φαρμακευτικές και άλλες εταιρείες είναι και θεμιτή και απαραίτητη. Σήμερα όμως οι αποστάσεις έχουν εξαφανισθεί, και ο γιατρός χορεύει παθητικό ταγκό με τη βιομηχανία, μαζί με το κράτος, σχηματίζοντας ένα καταστροφικό τρίο που πρέπει να σπάσει.
 
Όσο για τα διεθνή συνέδρια, έχει αξία να παρακολουθήσει κανείς μόνο κάποια μικρά και εξειδικευμένα, εφ΄όσον έχει κάποιο ειδικό ενδιαφέρον και ενασχόληση. Τα μεγάλα και τερατώδη δεν ενδείκνυνται για όσους τους ενδιαφέρει το εκπαιδευτικό μέρος του συνεδρίου. Σήμερα, η διαδικτυακή ενημέρωση, όπου δεν είναι και εκείνη διαβρωμένη από "opinion leaders", μπορεί να δώσει πολύ καλήτερη ενημέρωση. Αν πάλι επιμένετε, ο καλύτερος τρόπος να παρακολουθήσεις ένα μεγάλο, τύπου πανευρωπαϊκού, συνέδριο, είναι να μην πάς! Κάθεσαι στον υπολογιστή σου και παρακολουθείς πολύ περισσότερο και πολύ πιο άνετα από το να ήσουν εκεί, και το κυριότερο, έχεις τον χρόνο και τον τρόπο να επεξεργαστείς, να διασταυρώσεις και να σκεφτείς «τα μηνύματα» που παίρνεις. Τα «take home messages», όπως τα «take away» τρόφιμα, είναι συνήθως ανθυγιεινά. Μπορούμε να φτιάξουμε μόνοι μας τα δικά μας «home made» μηνύματα, με λίγες, υποτοξικές δόσεις υλικών και από το συνέδριο.
 
Τα ιατρικά συνέδρια, τις τελευταίες τρείς δεκαετίες, έχουν βλάψει σοβαρά την υγεία και την οικονομία. Τώρα που η κρίση χτυπάει και τη δική μας πόρτα, τώρα που οι νέοι κυρίως γιατροί είναι άνεργοι, κακοπληρωμένοι και μετανάστες, είναι ο καιρός να ξεκινήσουμε το ταξίδι της επιστροφής, αντίθετα στο ρεύμα της αλλοτρίωσης, προς τις ρίζες της ιατρικής συνείδησης. Αυτής της μαγικής αίσθησης επικοινωνίας και προσφοράς προς τον άρρωστο και την κοινωνία, που καμιά οικονομική παροχή, κανένας τίτλος, κανένα αξίωμα δεν μπορεί να αναπληρώσει. Να εγκαταλείψουμε τα πολυτελή ξενοδοχεία και να επιστρέψουμε στο σπίτι μας, στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων και των νοσοκομείων. Να αρνηθούμε τα δωρεάν γεύματα των εταιρειών και να φάμε στις ταβέρνες ρεφενέ, όπως παλιά, να γελάσουμε με την καρδιά μας και να γνωριστούμε πραγματικά. Δωρεάν γεύματα δεν υπάρχουν. Ούτε δωρεάν ταξίδια. Τα πλήρωσαν αυτοί που σήμερα τρώνε στα συσσίτια των δήμων και της εκκλησίας. Από την οικονομία που θα γίνει περιορίζοντας την σπατάλη των συνεδρίων, ας διεκδικήσουμε και καλύτερες ιατρικές αμοιβές με αξιοπρέπεια.

Τα ιατρικά συνέδρια πρέπει να ξαναγίνουν η φωνή των γιατρών!
iatroi-akoyneΗ σιωπή των γιατρών πρέπει να σπάσει, γιατί η σιωπή είναι συνενοχή! Εδώ και πολλά χρόνια, μέσα στα συνέδρια, δίνω σκληρές μάχες γι΄αυτό. Έχω καταρρίψει πολλά δορυφορικά και κρυφο-δορυφορικά και έχω δεχτεί πολλές δορυφορικές επιθέσεις από το διάστημα των πεντάστερων ξενοδοχείων. Κατηγορήθηκα πως, παρ΄ότι έλεγα αλήθειες και δικαιωνόμουν , στα συνέδρια η διαγωγή μου δεν ήταν «κοσμιοτάτη», γιατί «φώναζα». Φώναζα γιατί έβλεπα το τρένο που ερχόταν να μας πατήσει και τελικά μας πάτησε! Πριν πολλά χρόνια, γινόντουσαν ζωηρές συζητήσεις και αυθόρμητα «debate» στα συνέδρια. Αυτή η ανοχή σήμερα στους «ειδικούς», αυτός ο φόβος να πει ο γιατρός τη γνώμη του, για να μην ενοχλήσει συμφέροντα, αυτή η ψεύτικη ευγένεια και κολακεία πρέπει να σταματήσoυν. Όλα όσα ακούγονται πρέπει να κρίνονται, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται αυτός που τα λέει. Οι γιατροί δεν είμαστε μέλη κάποιας δογματικής θρησκείας ή οπαδοί κάποιας ολοκληρωτικής ιδεολογίας για να χρειαζόμαστε «καθοδηγητές γνώμης» και "κατευθυντήριες οδηγίες" οικονομικών συμφερόντων. Στα συνέδρια ακούμε με πολύ προσοχή όλους, αλλά είμαστε αυστηροί κριτές, που ρωτούν σκληρές ερωτήσεις, ψάχνοντας την αλήθεια!
 
Έτσι, όταν στο τέλος, γυρίσουμε και κοιτάξουμε πίσω τη ζωή που ζήσαμε σαν γιατροί, δεν θα ταιριάζουν σε μας οι στίχοι του T.S. Elliot:
Ο ατέλειωτος κύκλος της ιδέας και της δράσης
Αμέτρητες εφευρέσεις, αμέτρητα πειράματα
Φέρουν γνώσεις της κίνησης, αλλά όχι της ακινησίας
Γνώση του λόγου, αλλά όχι της σιωπής
Γνώση των λέξεων, αλλά όχι της Λέξης
Όλη μας η γνώση μας φέρνει πιο κοντά στην άγνοιά μας
Όλη μας η άγνοια μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο
Που είναι η ζωή που χάσαμε καθώς ζούμε;
Που είναι η Σοφία που χάσαμε μέσα στη γνώση;
Που είναι η Γνώση που χάσαμε μέσα στην πληροφορία;
 
Αναφορές
1. Moynihan R. Key opinion leaders: independent experts or drug representatives in disguise? BMJ, 2008;336(7658):1402-1403
2. John P. A. Ioannidis. Are Medical Conferences Useful? And for whom? JAMA, 2012 – Vol 307, No. 12
3. Green M. Are international medical conferences an outdated luxury the planet can afford? Yes. BMJ, 2008; 336(7659):1466
4. Ευτύχιος Βορίδης. «Στον γιατρό να πηγαίνεις μόνο με φορείο». Συνέντευξη στην εφημερίδα «Καθημερινή», στις 21/05/2006
5. Δημήτρης Κρεμαστινός. «Περιορισμός σπατάλης χωρίς έκπτωση ποιότητας». Συνέντευξη στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», στις 23/09/2012

Ποια προβλήματα υγείας δημιουργεί ο θόρυβος

Ποια προβλήματα υγείας δημιουργεί ο θόρυβοςΚαθημερινά περιβαλλόμαστε από ήχους, που προέρχονται από μηχανήματα που κάνουν τη ζωή μας πιο άνετη, αλλά και από τα αυτοκίνητα και τα αεροπλάνα. Δυστυχώς, η έκθεσή μας στους θορύβους αυτούς για μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί να επηρεάσει το σώμα μας με τρόπους που δεν φανταζόμαστε και που δεν είναι πάντα αντιληπτοί.

Όπως δείχνει ο αυξανόμενος αριθμός σχετικών ερευνών, η ηχορύπανση δεν προκαλεί ζημιά μόνο στα αυτιά μας, αλλά και στην καρδιά. Επίσης, φαίνεται να συνδέεται ακόμα και με αύξηση της περιφέρειας της μέσης.

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Karolinska στη Σουηδία βρήκαν ότι όσο πιο δυνατός ήταν ο θόρυβος από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων, στο οποίο εκτίθονταν κάτοικοι σε διάφορες περιοχές της Στοκχόλμης, τόσο μεγαλύτερη ήταν η αύξηση της περιφέρειας της μέσης τους. Για την ακρίβεια, υπήρξε αύξηση της τάξης του ενός εκατοστού για κάθε αύξηση δέκα ντεσιμπέλ στα επίπεδα του θορύβου. Η αύξηση ισούται με τη διαφορά ανάμεσα σε μια χαμηλόφωνη συνομιλία και το επίπεδο θορύβου σε ένα μέσο σπίτι.

Μάλιστα, οι επιπτώσεις ήταν ακόμα πιο σοβαρές όταν εξετάστηκαν τα επίπεδα του θορύβου των αεροσκαφών. Οι επιστήμονες αφού παρακολούθησαν περισσότερα από 5.000 άτομα για δέκα χρόνια, ανέφεραν ότι η περιφέρεια μέσης εκείνων που εκτίθονταν περισσότερο στον θόρυβο αυξήθηκε κατά μέσο όρο 6 εκατοστά.

Μια παρόμοια μελέτη από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Imperial College του Λονδίνου διαπίστωσε ότι η έκθεση σε υψηλά επίπεδα θορύβου αυξάνει τον κίνδυνο εισαγωγής στο νοσοκομείο για καρδιακή νόσο κατά 20%.

Πώς μπορεί, όμως, ο ήχος της κυκλοφορίας να αυξήσει το βάρος ή τον κίνδυνο καρδιοπάθειας; Η απάντηση βρίσκεται στον αρχέγονο άνθρωπο, ο οποίος έπρεπε να αναγνωρίζει γρήγορα τους ήχους γύρω του, καθώς κάτι τέτοιο σήμαινε συχνά τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. «Στη φύση, οι ήχοι είναι συχνά είναι σημάδι ότι κάτι επικίνδυνο πρόκειται να συμβεί», εξηγούν οι ειδικοί.
Έτσι, όταν αντιληφθούμε ένα νέο ή ενοχλητικό θόρυβο, το σώμα μας παράγει τις λεγόμενες ορμόνες του στρες (π.χ. αδρεναλίνη και κορτιζόλη), προκειμένου να είναι έτοιμο να πολεμήσει ή να τρέξει μακριά από τον κίνδυνο.

Μπορεί αυτό να είναι καλό σε περίπτωση κινδύνου, αλλά μακροπρόθεσμα αυξάνει τις πιθανότητες καρδιακής προσβολής. Επίσης, η κορτιζόλη καθιστά πιο πιθανή τη συσσώρευση λίπους γύρω από τη μέση, γεγονός που αποτελεί έναν ακόμα παράγοντα κινδύνου καρδιακής προσβολής.

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ -ΛΑΤΟΜΕΙΑ

 


Πώς μπορείς να γνωρίσεις τον εγωισμό σου ?


Όλα είναι ένας καθρέφτης, έτσι ξέρουμε και έτσι είναι. Όμως κάποιοι από μας ίσως να αγνοούν το εγώ τους ή ίσως να θεωρούν ότι το εγώ τους είναι μικρότερο από των υπολοίπων.

Μέγεθος στον εγωισμό δεν υπάρχει, απλώς υπάρχουν κάποιες μορφές κατηγοριών που μπορούν να μας δείξουν σε ποια σημεία είμαστε εγωιστές.

Μέγεθος εγωισμού δεν υπάρχει, απλώς σε κάποιους είναι φανερό και σε κάποιους όχι. Το ζητούμενο δεν είναι να μπούμε στη διαδικασία να κάνουμε σύγκριση με τους διπλανούς μας, γιατί πολύ απλά δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει να βελτιώσετε την δική σας ζωή ατομικά και ολοκληρωτικά.

Αυτό το κείμενο θα σας δώσει τον οδηγό για τον εγωισμό. Ίσως διαβάζοντάς το να θυμώσετε, ως πρώτη αντίδραση, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Η ένσταση που θα βγει στην επιφάνεια θα είναι από το εγώ που θίχτηκε.

 Το εγώ μας όταν θεωρεί ότι το προσβάλλουν ή κάποιος προσπαθεί να του χαλάσει την εικόνα που τόσα χρόνια «έχτιζε», τότε δείχνει την απέχθεια και την αποστροφή προς αυτό που διάβασε. Τότε δώστε την ευκαιρία στον εαυτό σας να το ξανά διαβάσει αύριο και αυτή τη φορά αναζητήστε που έχει «πέσει διάνα το κείμενο».

Στη συνέχεια αρχίστε την έρευνά σας, έτσι κι αλλιώς για την βελτίωση της δική σας ζωής πρόκειται. Που σημαίνει ότι είτε το αποδεχτείτε το κείμενο είτε το απορρίψετε, δεν θα προκαλέσετε κακό παρά μόνο σε σας.

Από όσο ξέρουμε και έχουμε διαβάσει, όσοι ασχολούμαστε με την αυτογνωσία, ο μεγαλύτερος εχθρός στον καθένα μας είναι το ίδιο του το μυαλό.

Η λέξη εγώ και εγωισμός δεν είναι κακιά, ούτε μας κατατάσσει σε κατώτερους ανθρώπους. Ο εγωισμός αν αξιοποιηθεί σωστά είναι μία κινητήριος δύναμη προς όλους.

 Όταν ο εγωισμός προσπαθεί να κάνει την στρουθοκάμηλο εκεί είναι που τελικός αποδέχτης θα είμαστε εμείς και η ζωή που τελικά θα χάσουμε. Όχι εξαιτίας της «κακιάς μας τύχης», αλλά του κλειδώματος που θα κάνουμε ως προς την αναγνώριση της αλήθειας.

Αφού λοιπόν όπως είπαμε στην αρχή και όπως ήδη γνωρίζουμε όλα είναι ένας καθρέφτης, ο τρόπος για να καταλάβουμε το εγώ μας είναι από όλα όσα μας συμβαίνουν. Πού? Μα στην απλή καθημερινότητά μας και σε όλα τα «ζόρια» που έχουμε αντιμετωπίσει.

 Ίσως κάποιοι από μας να θεωρούμε ότι μας συμβαίνουν «αδικίες» και ότι η ζωή μας χρωστάει ευλογίες, τις οποίες τις περιμένουμε καρτερικά και με υπομονή και αυτές δεν έρχονται. Παραθέτουμε τα προβλήματά μας μέσω προσευχής στον Θεό κι εκείνος λες και κουφαίνεται ως προς εμάς. Γιατί γίνεται όλο αυτό ? Τι δεν βλέπουμε ?

Αν λοιπόν τα προβλήματα που έχουμε στη ζωή μας αφορούν τις σχέσεις μας ειδικά και γενικά.

Θεωρούμε ότι δεν μας καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, ότι δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, ότι άλλα δίνουμε και άλλα παίρνουμε, θα ξέρουμε ότι το εγώ μας είναι κτητικό.

 Χωρίς να το θέλουμε έχουμε μία κτητική συμπεριφορά προς όλους και αυτή η συμπεριφορά επιστρέφει σε μας με την συμπεριφορά τους. Η κτητικότητα βέβαια είναι και από μας για μας, φερόμαστε δηλαδή και προς τους εαυτούς μας με την ίδια συμπεριφορά κτήσης.

Αλλά παράλληλα γαντζωνόμαστε από ανθρώπους και θεωρούμε ότι είμαστε εμείς κτήματά τους. Έτσι μετατρέπονται όλες μας οι σχέσεις σε θύματα και θύτες. Πότε είμαστε εμείς το θύμα και πότε ο θύτης. Αναζητήστε να βρείτε την κτητικότητα σας και θα δείτε ότι δεν επιτρέπετε στους άλλους, δεν αφήνεστε εσείς προς αυτούς, δεν επιτρέπετε στους εαυτούς σας.

Αν τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε στη ζωή σας είναι υγείας, τότε το εγώ σας είναι ύπουλο και υποτονικό. Δεν εκδηλώνεται εύκολα και είστε ένας άνθρωπος που δεν μπορεί εύκολα να πει όχι. Είναι ο καλόβολος της ιστορίας και το καλό παιδί της παρέας.

Το σώμα όμως είναι ο «ιονιστής» της συμπεριφοράς σας και θα σας βγάλει στην επιφάνεια κάποια στιγμή όλες του τις ενστάσεις. Αν και τότε δεν ακούσετε τότε εκείνο θα δημιουργήσει καταστάσεις τέτοιες ως προς την υγεία σας για να σας «αναγκάσει» να μάθετε τα όριά σας. Αν και πάλι δεν καταλάβετε το σώμα σας θα το φτάσει στα άκρα.

Αν τώρα τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε είναι οικονομικής ή υλικής φύσης το εγώ είναι επιθετικό. Είναι ένα εγώ που επιτίθεται προς τους πάντες και τα πάντα. Θα ψάχνει να βρει παντού φταίχτες και θα κατηγορεί σχεδόν τα πάντα γύρω του. Το εγώ αυτό είναι απόλυτα δεμένο με το υλικό στάτους το οποίο το θεωρεί και ως βασική θέση για την καλή εικόνα ως προς τον περίγυρο. Αυτό το εγώ νομίζει πως χωρίς την ύλη είναι ένα τίποτε.

Ανάλογα με τα μεγέθη των προβλημάτων που έχουμε ανάλογο είναι και το εγώ μας όχι ως μέγεθος αλλά ως δομή, ως στάση- στασιμότητας.

Αν τώρα κάποιος τα έχει όλα μαζί τότε το εγώ του είναι αδιάλλακτο και σκληρό προς όλες τις μεριές. Είναι αυτό που λέμε «το αγύριστο κεφάλι».

Λέξεις ή Συμπυκνωμένη Ενέργεια;


“Αυτός που έχει ένα ‘Γιατί’ στη ζωή του, αντέχει όλα τα ‘Πως’”.Φρ. Νίτσε

Στη ζωή μας πολλά πράγματα ξεκινούν από μια απλή λέξη, όπως ένα ταξίδι χιλιάδων χιλιομέτρων ξεκινά από ένα απλό βήμα. Από μια απλή διερώτηση ή από μια απλή συνειδητοποίηση. Ακούγεται περίεργο αλλά δεν χρειαζόμαστε περισσότερα για ν’ αφυπνιστούμε πέρα από μια «συνθηματική» λέξη ή φράση, η οποία λειτουργεί ως πυροκροτητής: ένας αυτοαναφλεγόμενος διανοητικός μηχανισμός που πυροδοτεί μέσα μας μια αλυσιδωτή αντίδραση η οποία μας οδηγεί σε απίστευτες εξελικτικές περιπέτειες. Αρκεί βέβαια να είμαστε –πάντα βαθιά μέσα μας– έτοιμοι για την αλλαγή και την εξέλιξη. Να μη φοβόμαστε, αλλά να είμαστε ανοιχτοί, να σκεφτόμαστε και να αισθανόμαστε.

Έχουμε ως άνθρωποι τεράστιο δυναμικό, είμαστε ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο, και γι’ αυτό συχνά παρασυρόμαστε προς την αυτοκαταστροφή λες και είναι η μοίρα μας. Αναγνωρίζουμε ωστόσο την αλήθεια, παρόλο που μπορεί να είναι μια αφηρημένη έννοια η οποία εφαρμόζεται αυτοδύναμα στο μικρόκοσμο του καθενός μας. Ακόμη κι αν επιφανειακά μπορεί να διαφωνούμε στα επιμέρους σημεία, τείνουμε να παραδεχόμαστε την αλήθεια, την ουσία, τη φιλοσοφία. Αλήθειες, εμπνεύσεις, φωτεινές στιγμές του Νου και ιδέες μας συναρπάζουν όλους, μας συγκινούν διότι εκφράζουν την καλύτερη, την πιο λαμπερή πλευρά του εαυτού μας. Μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτεροι, αν και ασήμαντοι σε σχέση με το Σύμπαν –αλλά αυτή είναι η ουσία: το μεγαλείο μας βρίσκεται μέσα στη συνειδητοποίηση της ασημαντότητάς μας.

Ό,τι και να πει κανείς για τις δυνατότητες του ανθρωπίνου Νου δεν είναι αρκετό. Το μόνο που μπορεί να ελπίζει είναι ότι το πύκνωμα ενέργειας του εγκεφάλου του να παράγει περισσότερα απ’ όσα καταναλώνει. Να ελπίζει στην εξέλιξη, που συνεχίζει να είναι η απάντηση της ζωής στο απρόβλεπτο…

Στο πέρασμα των αιώνων το ανθρώπινο πνεύμα εξελίχθηκε βασιζόμενο κυρίως στη συσσώρευση εμπειριών, γνώσεων και στη κατασταλαγμένη σοφία ορισμένων ανήσυχων ανθρώπων. Σ’ αυτούς τους πνευματικούς γίγαντες χρωστάμε κυριολεκτικά ό,τι μας κάνει πολιτισμένους ανθρώπους και όχι απλώς «έξυπνα ζώα». Όπως έλεγε και ο Ισαάκ Νεύτων: “Αν έχω δει μακρύτερα απ’ όλους είναι επειδή στεκόμουν στους ώμους γιγάντων”

Oι κακές σκέψεις που εμποδίζουν την απόλαυση της ζωής

Συχνά οι άνθρωποι παραπονιούνται για ‘μπλοκαρίσματα’ στη ζωή τους, για κακή διάθεση, για το ότι δε μπορούν να απολαύσουν τη ζωή ενώ δεν υπάρχει κάτι που αντικειμενικά να πηγαίνει στραβά, για το ότι έχουν τύψεις και ενοχές ή για το ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί κανόνες, οι οποίοι δεν τους επιτρέπουν να νιώσουν ελεύθεροι.

Μέσα από την κλινική δουλειά μου, παρατηρώ ότι οι άνθρωποι δημιουργούν κανόνες και κανονισμούς οι οποίοι διέπουν τη σκέψη τους και τη ζωή τους, για το πώς πρέπει να ζουν, να εργάζονται, να ερωτεύονται, να έχουν κοινωνική ζωή…

Όταν κανείς έρθει αντιμέτωπος με αυτές τις αυστηρές και άκαμπτες πεποιθήσεις του μένει έκπληκτος για το πώς του γεννήθηκαν τέτοιες ιδέες και πώς καθορίζουν τη ζωή του.

Γιατί οι πεποιθήσεις έχουν τόση δύναμη:

1. Οι πεποιθήσεις είναι οι σκέψεις και οι υποθέσεις που κάνουμε σχετικά με το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα, πώς πρέπει να φέρονται οι άνθρωποι και πώς λειτουργεί ο κόσμος

2. Συνήθως οι πεποιθήσεις αυτές δεν είναι συνειδητές, δε γνωρίζουμε την ύπαρξή τους ούτε και τη δύναμη που έχουν πάνω μας. Είναι τόσο δυνατές, επειδή δεν είναι ορατές.

3. Νομίζουμε ότι οι πεποιθήσεις μας είναι "η Αλήθεια" – και έτσι γίνονται η Αλήθεια για εμάς.

4. Οι πεποιθήσεις καθοδηγούν και προσδιορίζουν τις αποφάσεις και τη συμπεριφορά μας, κυριολεκτικά ελέγχουν τη ζωή μας.

 Γενικές Πεποιθήσεις που Μπλοκάρουν

• Πρέπει πρώτα να καλύψεις τις ανάγκες των άλλων πριν από τις δικές σου
• Πρέπει πρώτα να ευχαριστήσεις τους άλλους πριν ευχαριστηθείς εσύ
• Για να κάνεις κάτι σωστά, πρέπει να το κάνεις μόνος σου
• Πρέπει κάθε μέρα να τελειώνεις αυτό που άρχισες
• Πρέπει να είσαι διαρκώς απασχολημένος
• Η ξεκούραση είναι πολυτέλεια
• Πρέπει να είσαι τέλειος για όλου
• Όποιος κοιμάται πολύ είναι τεμπέλης
• Τα καθήκοντα μιας γυναίκας δε τελειώνουν ποτέ
• Αν είναι να κάνεις κάτι, πρέπει να γίνει με τον καλύτερο τρόπο

Πεποιθήσεις σχετικά με τη δουλειά που μπλοκάρουν

• Αν δε δουλεύεις σκληρά πολλές ώρες, δε θα πας μπροστά
• Σκληρή δουλειά = λεφτά = επιτυχία
• Όταν σε βλέπουν με τις ώρες στο γραφείο σημαίνει ότι είσαι αφοσιωμένος
• Δε χρειάζομαι διαλείμματα
• Δεν επιτρέπεται να λέμε Όχι
• Tο να ζητήσουμε βοήθεια είναι σημάδι αδυναμίας
• Αν ο προϊστάμενος είναι εκεί, πρέπει και εγώ να είμαι εκεί
• Πρέπει να είμαι διαθέσιμος στη δουλειά 24 ώρες το 24ωρο.
• Το να είσαι «σκλάβος» στη δουλειά είναι παράσημο
• Κάνε οτιδήποτε για να πετύχεις, να πας μπροστά…

Όλες οι παραπάνω φράσεις προέρχονται από αληθινούς ανθρώπους. Δεν είναι λοιπόν περίεργο πως όταν οι άνθρωποι σκέφτονται έτσι, δεν έχουν ούτε χρόνο αλλά ούτε και ισορροπία στη ζωή τους.
Οι φράσεις που περιέχουν «πρέπει» είναι συνήθως προσωπικές πεποιθήσεις και όχι η αναντίρρητε πραγματικότητα (πχ πρέπει να σιδερώσω όλα τα ρούχα/πρέπει να γράψω την αναφορά της Δευτέρας και να την έχω έτοιμη από Πέμπτη βράδυ για να είμαι σωστή). Οι γενικεύσεις και οι κρίσεις τύπου «όποιος φεύγει νωρίς από το γραφείο είναι τεμπέλης» είναι επίσης πεποιθήσεις. Το πρόβλημα με αυτές τις ‘κατασκευασμένες’ πεποιθήσεις είναι ότι δε προσφέρουν κάτι καλό.

Για να αποκτήσει κανείς καλύτερο έλεγχο και ισορροπία στη ζωή του, προτείνονται τα εξής:

1. Βρείτε ποιες σκέψεις κάνετε που έρχονται σε αντίθεση με την ισορροπία και την ξεκούραση

2. Βρείτε αντεπιχειρήματα σε αυτές τις πεποιθήσεις. Σταματήστε να τις δέχεστε σαν την μόνη αλήθεια. Δες τε τις με κριτική ματιά. Συνειδητοποιήστε ότι πρόκειται για μια προσωπική εκδοχή του τι είναι καλό και σωστό, αλλά υπάρχουν και άλλες πεποιθήσεις.

3. Επαναπροσδιορίστε τις σκέψεις που σας περιορίζουν και αντικαταστήστε τις με νέες πεποιθήσεις (ή επεκτείνετέ τις ώστε να μην είναι απόλυτες και άκαμπτες).

Παραδείγματα Εποικοδομητικών Πεποιθήσεων:
• Είναι καλό και θέλω να βρίσκω για τον εαυτό μου ελεύθερο χρόνο καθημερινά
• Η ξεκούραση δεν είναι πολυτέλεια, είναι απαραίτητη για τη ψυχική και σωματική υγεία, για να έχω ενέργεια και να είμαι παραγωγικό άτομο
• Υπάρχουν φορές που καλό είναι να λέει κανείς Όχι
• Tα διαλείμματα βοηθάνε στο να βελτιωθεί η απόδοση στη δουλειά
• Μπορώ να ικανοποιήσω τόσο τις δικές μου όσο και τις ανάγκες των άλλων, μπορώ να τα κάνω και τα δύο
• Δεν είναι ανάγκη να τα φορτώνομαι όλα-και άλλοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν κάποια πράγματα εξίσου καλά με εμένα-οπότε μπορώ να κάνω κατανομής εργασιών

Συνταγή Αλλαγής

• Αυτή την εβδομάδα παρατηρήστε τις προτεραιότητές σας – τη σειρά με την οποία κάνετε πράγματα – και παρατηρήστε πώς το σύστημα των πεποιθήσεων σας επηρεάζει τις καθημερινές σας επιλογές

• Κάντε στον εαυτό σας ερωτήσεις που αποκαλύπτουν τις κρυμμένες σας πεποιθήσεις που σας μπλοκάρουν («γιατί δουλεύω ατελείωτες ώρες; «γιατί ασχολούμαι με το σπίτι ενώ χρειάζομαι ξεκούραση;»)

• Προσπαθήστε να βρείτε από πού προέρχονται αυτές οι πεποιθήσεις ή ποιος σας τις δίδαξε 

• Συζητήστε με ανθρώπους που τους βρίσκετε ισορροπημένους και θαυμάζετε τον τρόπο με τον οποίο έχουν οργανώσει τη ζωή τους. Ρωτήστε τους για τις δικές τους πεποιθήσεις

• Επιλέξτε μια πεποίθηση για να την αλλάξετε ή να την ξαναθέσετε με άλλα λόγια, ώστε να βοηθά στο να βρείτε ισορροπία στη ζωή σας (πχ, αλλάξτε το "η δουλειά πριν την ευχαρίστηση" σε "δουλειά παράλληλα με την ευχαρίστηση").

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Έδωσε σε κάθε σύνεδρο από ένα μπαλόνι, και ζήτησε από τον κάθε ένα να γράψει επάνω, με μαρκαδόρο, το όνομά του/της.

Έπειτα, μεταφέρθηκαν όλα τα μπαλόνια σε άλλο δωμάτιο.

Ακολούθως, οι σύνεδροι κλήθηκαν να πάνε στο δωμάτιο εκείνο και να βρουν, μέσα σε πέντε λεπτά, το μπαλόνι με το όνομά τους.

Έγινε πανζουρλισμός.

Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον, συγκρούονταν μεταξύ τους, αλληλοδιαμαρτύρονταν, σκέτος χαμός.

Όταν πέρασαν τα 5 λεπτά, κανένας δεν είχε βρει το μπαλόνι του.
 Έτσι, ο ομιλητής ζήτησε από τον καθένα να πάρει στα χέρια του ένα μπαλόνι στην τύχη, και να το δώσει σε όποιον είχε το όνομα που ήταν γραμμένο πάνω του.

Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, όλοι κρατούσαν το δικό τους μπαλόνι.

Και στο σημείο αυτό, ο ομιλητής άρχισε επιτέλους να εκφωνεί τον λόγο του:

«Αυτό που έγινε τώρα, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην ζωή μας. Όλοι γυρεύουν και κυνηγούν παντού μετά μανίας την ευτυχία, χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται. Εγώ λέω, λοιπόν, ότι η δική μας ευτυχία, αυτή που αφηνιάζουμε να την ανακαλύψουμε, βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Δώστε τους χαρά, και θα την βρείτε και εσείς. Αυτός για μένα, τόσο απλά, είναι ο σκοπός της ζωής».

Η ηλιοθεραπεία από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα

 Τα βιολογικά και θεραπευτικά αποτελέσματα του ηλιακού φωτός μόλις προ ολίγων ετών άρχισαν να μελετώνται επιστημονικώς. Ορθότερο θα είναι εάν πούμε ότι η μελέτη του ήλιου ως θεραπευτικού παράγοντος μόλις άρχισε και ότι υπολείπονται ακόμη άπειρα ζητήματα προς επίλυση, στο ευρύτατο πεδίο που προσφέρεται στις έρευνες των σοφών και των ιατρών.
Εν τούτοις παρατηρούμε ότι από τα αρχαιότατα χρόνια ο ήλιος εξάσκησε ένα είδος μαγείας επί της ανθρωπότητας και ότι οι αρχέγονοι άνθρωποι αισθάνονταν την δύναμη της ζωής και της ισχύος που πηγάζει από τον ήλιο.

Από τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους βρίσκουμε, εκτός των μύθων, σκέψεις περί της χρήσεως του ήλιου στην υγιεινή και την ιατρική.
Ο Ηρόδοτος, επί παραδείγματι, περιγράφει το ηλιακό λουτρό και του αποδίδει ενέργεια εξόχως δυναμωτική). Στην εποχή εκείνη, 484 π.Χ., συνδυάζονταν το ηλιακό λουτρό με λουτρό άμμου, που θερμαινόταν από τις ηλιακές ακτίνες και τερμάτιζε με ψυχρό λουτρό.
Προς αποφυγή της συμφορήσεως κατά την διάρκεια του ηλιακού λουτρού τοποθετούσαν στο κεφάλι των ασθενών οθόνας εμποτισμένες με νερό.

Ο Αντύλλος (300 μ. X.) περιγράφει επίσης το ηλιακό λουτρό και το συνιστά ως μέσο ιάσεως πλείστων ασθενειών και ισχυροποιήσεως του οργανισμού.
Αναφέρει μάλιστα ο συγγραφέας την επάλειψη συγκεκριμένων αλοιφών επί του δέρματος, που η ηλιακή ενέργεια ή μάλλον η επίδραση καθίστατο μεγαλύτερη και καταφανέστερη.

Στις πολυτελείς επαύλεις τους οι Ρωμαίοι είχαν εγκαταστήσει, είτε επί της στέγης των μεγάρων τους είτε παραπλεύρως, εγκαταστάσεις ειδικές για τα ηλιακά λουτρά, τα solaria.
Πλείστοι συγγραφείς τους περιγράφουν για εκείνα τα χρόνια την χρήση και τις μεθόδους Ηλιοθεραπείας (βλέπε Κικέρωνα, Πλίνιο, Κέλσο, Αβικέννα και Γαληνό).

Από του Ρωμαϊκού πολιτισμού πρέπει να φθάσουμε μέχρι του 18ου αιώνος για να ξαναβρούμε την θεραπευτική χρήση του ήλιου. Οι σύγχρονοι της εποχής εκείνης La Peyre και Le Compte συνιστούν τον ήλιο κατά των διαφόρων ελκών και κατά του καρκίνου.

Ο Cosetti συνιστά το ηλιακό λουτρό κατά της φυματίωσης των πνευμόνων, ο δε Loebel κατά του ραχιτισμού κλπ.

Ο Rickli, ακμάσας κατά το δεύτερο ήμισυ του 19°ου αιώνος, ανύψωσε την Ηλιοθεραπεία και Αεροθεραπεία θεραπευτική μέθοδο.

Μέχρι του τέλους του αιώνος τούτου η Ηλιοθεραπεία είναι γενική, επί όλου του σώματος, επί ουδεμιάς δε επιστημονικής βάσεως στηρίζεται, είναι εμπειρική.

Πρώτος ο Finsen απέδειξε την χρησιμότητα της τοπικής Ηλιοθεραπείας, τα δε συγγράμματα του περί της χρήσεως του ερυθρού φωτός στην ευλογιά (variole) και περί της θεραπείας του λύκου διά των υπεριωδών ακτινών, προκάλεσαν αίσθηση στον ιατρικό κόσμο και τον κατέταξαν μεταξύ των μάλλον διακεκριμένων σοφών της εποχής.

Εν έτη 1904 ο Bernhardt de Samaden ανακοινώνει στην Εταιρεία των Ελβετών ιατρών τα αξιοσημείωτα αποτελέσματα τα οποία είδε θεραπεύοντας πληγές, τυχαίες και μετεγχειρητικές σε υψηλό υψόμετρο (σε ύψος 1500 μέτρων) με τον ήλιο. Σε αυτή τη συνεδρία ο Rollier καθιστά γνωστά τα πρώτα ευνοϊκά αποτελέσματα τα οποία είχε θεραπεύοντας τις διάφορες χειρουργικές μορφές της φυματιώσεως με τον ήλιο.
Το ίδιο έτος ο Malgat, με τη προτροπή του Chantemesse και του Huchard άρχισαν να θεραπεύουν την φυματίωση των πνευμόνων στο Nice της Γαλλίας, εσχάτως δε στο έργο του ο διάσημος ηλιοθεραπευτής εκθέτει την μέθοδο του και τις επιτυχίες του.

Ο Chiais, ο Montemus, ο Carton, ο Artaut de Vevey, με πολυαρίθμα δημοσιεύματα συνέτειναν στην μελέτη της Ηλιοθεραπείας.
Με τις μελέτες των Koch, d'Arloing, de Markuse de Strebel, de Weinzierl και κυρίως με τις μεγίστης αξίας παρατηρήσεων του Hermann von Schrdtter, η μελέτη των διαφόρων ακτινοβολιών, οι οποίες συντιθέμενες αποτελούν το ηλιακό φώς, προόδευσε τόσο, ώστε να είμαστε σε θέση σήμερα να αντιλαμβανόμεθα τον τρόπο της ενεργείας του ισχυρού αυτού θεραπευτικού παράγοντος.

Δεν πρέπει όμως και να αποκρύπτουμε ότι οι γνώσεις μας επί του ζητήματος αυτού δεν προόδευαν όσο έπρεπε, διότι τα σημερινά μέσα της έρευνας, δεν μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε όλα τα φωτοχημικά και ακτινοηλεκτρικά φαινόμενα, τα γεννώμενα εκ της επιδράσεως των διαφόρων ηλιακών ακτινοβολιών επί των κυττάρων και των ιστών του οργανισμού.
Εκτός των άνω δυσχερειών πρέπει να αναφέρουμε ακόμη μία, η οποία παρουσιάζεται σε όλες τις ανακαλύψεις ή νέες μεθόδους και επομένως και στην ηλιοθεραπεία, το ότι η αλήθεια ή μάλλον η επιστημονική αξία μιας νέας μεθόδου δεν πρέπει να ζητηθεί ούτε στους ενθέρμως υπερασπιζόμενους την μέθοδο αυτή, ούτε στους συστηματικώς αρνούμενους σε αυτή κάθε αξία, αλλά στο μέσο μεταξύ των δύο γνωμών πρέπει να κείται η αλήθεια.

Ο χρόνος όπως σε όλα τα πράγματα θα φανερώσει την αλήθεια. Ότι δυνάμεθα προς το παρόν να πράξουμε συνίσταται στο να εκθέσουμε σε συντομία τα όσα μέχρι τώρα γνωρίζουμε για την ηλιοθεραπεία, μελετώντας με όλη τη δυνατή αντικειμενικότητα, τις αποδείξεις εκείνων που εργάζονται για την πρόοδο της επιστήμης επάνω στο αυτό το ζήτημα.

Τα σημάδια παν δείχνουν ότι υπάρχει έλλειψη βιταμίνης D
Πρόσφατη έρευνα διαπίστωνε ότι η έλλειψη ins βιταμίνηs D αυξάνει τις πιθανότητες των ανδρών με υψηλό κίνδυνο καρκίνου του προστάτη να διαγνωσθούν με μια επιθετική και δυνητικά θανατηφόρα μορφή της νόσου. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έρευνας, οι Αμερικανοί άνδρες με ευρωπαϊκή καταγωγή έχουν 3,66 φορές περισσότερη πιθανότατα να παουσιάσουν επιθετική μορφή καρκίνου του προστάτη, εάν εμφάνιζαν ανεπάρκεια βιταμίνης D.
Οι βασικές πηγές βιταμίνης D είναι η έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία, η διατροφή και τα τυχόν συμπληρώματα διατροφή που χρειάζονται ορισμένα άτομα με ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα της βιταμίνης.

Ποια είναι, όμως, τα σημάδια που μπορεί να μας δείξουν ότι έχουμε έλλειψη της βιταμίvης, που ανάμεσα στα άλλα παίζει σημαντικό ρόλο στην υγεία των οστών και βοηθάει τον οργανισμό μας να απορροφήσει και να χρησιμοποιήσει το ασβέστιο;

- Ένα από αυτά είναι οι πόνοι στην πλάτη, ειδικά κατά τους χειμερινούς μήνες, οι άνθρωποι που έχουν έλλειψη βιταμίνης D αισθάνονται αυξημένο πόνο στα κόκαλά και στους μυς, ενώ και οι αρθρώσεις τους είναι πιο άκαμπτες όταν ξυπνούν το πρωί.

- Μία άλλη ένδειξη είναι η κακή ψυχολογική διάθεση. Η βιταμίνη D βελτιώνει τα επίπεδα της σεροτονίνης στον οργανισμό μας, η οποία είναι βασικός νευροδιαβιβαστής. Έρευνες έχουν δείξει ότι άνθρωποι που έπαιρναν συμπληρώματα βιταμίνης D κατά τη χειμερινή περίοδο είχαν καλύτερη ψυχική διάθεση.

- Επίσης, αν έχετε σκούρο τόνο δέρματος, τότε είναι πιθανό να έχετε χαμηλότερα επίπεδα βιταμίνης D στον οργανισμό σας. Κάποιος με σκούρο δέρμα χρειάζεται ακόμα και 10 φορές μεγαλύτερη έκθεση στον ήλιο για να παράξει το σώμα του την ίδια ποσότητα βιταμίνης

Ο αργαλειός του φόβου, που σε υφαίνει

David_Gerstein_-_Infinity_RallyΑν μπορείς να κάτσεις ακίνητος, κάτσε ακίνητος και νιώσε.
Από την κοιλιά ξεκινά. Αν είναι πολύς, καμιά φορά κι από τις φτέρνες.
Συνήθως όμως από την κοιλιά. Χαμηλά. Κάτι σαν λίγωμα.
Ή μούδιασμα. Ή ανακάτεμα. Σαν ανακάτεμα με κουτάλα.
Κι ύστερα ανεβαίνει.
Από μπροστά και πίσω. Φουσκώνει τους πνεύμονες. Ο θώρακας γίνεται γρήγορος. Το πρόσωπο καίει. Και η σκέψη πήζει.
Έφτασε στο κεφάλι.
Όλα εργάζονται ρυθμικά. Ο αργαλειός του φόβου. Που σε υφαίνει.
Νήματα ξεκινούν από πού, από δω από κει. Νήματα μεταξύ πλευρών, ιστών, μυών κι οργάνων. Μπλέκονται, ξεμπλέκονται, ξέρουν τον δρόμο τους.
Λευκά και κόκκινα νήματα από την ανέμη του μυαλού• ξεπετάγονται.
Αφηνιασμένα νήματα που ξέρουν να πλέξουν• εσένα.
Πλοκή, συμπλοκή, εμπλοκή. Το αίμα χτυπάει, σφαδάζει, πιέζει να βγει. Μείνε ακίνητος. Τώρα υφαίνεσαι. Μη χαλάσεις το υφαντό. Δε θες να μείνεις. Θες να πεταχτείς και να πηδήξεις ψηλά. Να παλέψεις. Να τρέξεις μ’ όλη σου τη δύναμη. Ακόμα και προς τον τοίχο.
Αλλά να τρέξεις, αυτό θες, να φύγεις από κει. Να σκίσεις το υφαντό – ποιο υφαντό; το γόρδιο χωνευτήρι που σε ρουφάει βαθιά εκεί που δεν αντέχεις. Και, ναι, πετάγεσαι. Καθόσουν υφασμένος• εσύ κι αυτό που δεν αντέχεις. Και τινάζεσαι απότομα. Τ’ αποδιώχνεις όλα. Τα πετάς (νήματα και φλέβες), και τρέχεις.
Με νήματα και φλέβες ν’ ανεμίζουν.
Χωρίς μυαλό, χωρίς ανέμη.
Τρέχεις, φωνάζεις. Κοιτάζεις πίσω να δεις μήπως σ’ ακολουθείς. Μη και καραδοκείς να σε πιάσεις ξανά στον αργαλειό σου.
Έχεις τρέξει πολύ. Ναι, χρόνια έχεις τρέξει, ξανά και ξανά. Τρέχεις με νήματα και φλέβες γύρω σου. Πού πας και τρέχεις. Από την ανέμη δεν ξεφεύγεις. Όσο κι αν τρέχεις, η ανέμη ξετυλίγεται. Μείνε. Κάτσε ακίνητος αν μπορείς. Μπορείς: κάτσε ακίνητος! Το νήμα ξετυλίγεται. Βρίσκει το δρόμο του μέσα σου. Γύρω σου. Δες το υφαντό. Δες την τέχνη του. Εσύ κι αυτός που καραδοκεί – εσύ κι αυτός υφανθείτε μαζί.
Να σπάσει! Να σπάσει ο αργαλειός του φόβου, θες. Να σπάσει! Να γίνει κομμάτια. Στα κομμάτια δεν θα βρεθείς. Στο στημόνι θα βρεθείς και στην ύφανση και στο συνταίριασμα νήματος και φλέβας. Κι όταν το υπέροχο εργαλείο κάνει τη δουλειά του, μόνο νήματα θα είσαι. Μέσα του. Και λίγο λίγο, νά ένα δάχτυλο, νά όλο το χέρι, θα ψάχνεις να βγεις. Και μόνος σου θα ξετυλιχτείς. Θα βγεις ζωντανός δίχως φλέβες και νήματα.
Αλλά ολόκληρος θα έχεις βγει ολόκληρος από αυτό που φοβόσουν πως τόσο πολύ φοβάσαι.

Τι πρέπει να προσέχουμε στις πισίνες;

Ο απολυμαντικός παράγοντας που χρησιμοποιείται συνήθως στις πισίνες είναι το χλώριο, το οποίο απορροφάται από το δέρμα σε μεγάλες ποσότητες.

Έχει αποδειχθεί από μελέτες ότι το χημικό αυτό ενοχοποιείται για διάφορες μορφές καρκίνου, για δερματοπάθειες, καρδιοπάθειες και για αναπνευστικά προβλήματα.
Όμως, χωρίς τη χλωρίωση του νερού οι χρήστες κινδυνεύουν από πλήθος μολύνσεων, ιδιαίτερα όταν οι πισίνες είναι πολυσύχναστες. Έτσι έχουν θεσπιστεί συγκεκριμένα όρια που κρίνονται ασφαλή για την υγεία του ανθρώπου, τα οποία πρέπει να τηρούνται με ευλάβεια.
Μια δεύτερη μέθοδος απολύμανσης είναι το όζον. Σαφώς πρόκειται για έναν πιο υγιεινό τρόπο που δεν επιφέρει βλαβερές επιπτώσεις στον οργανισμό. Όμως, οι πισίνες που καθαρίζονται αποκλειστικά με όζον σπανίζουν στη χώρα μας. Συχνά γίνεται συνδυασμός των δύο μεθόδων.
Ωστόσο, η πρόκληση προβλημάτων υγείας από το χλώριο δεν είναι συχνή και εξαρτάται από την κατάσταση υγείας του ανθρώπου και του ανοσοποιητικού του συστήματος. Σημειωτέον όμως ότι η διαδικασία μεταβολισμού από τον οργανισμό του χλωρίου που απορροφάται από το δέρμα ενδέχεται να προκαλέσει την πτώση του ανοσοποιητικού.
Ιδανικά, λοιπόν, θα πρέπει να κολυμπάμε είτε σε ιδιωτικές πισίνες, είτε σε πισίνες που απολυμαίνονται με όζον προκειμένου να απολαμβάνουμε με ασφάλεια τα οφέλη που προσφέρει η κολύμβηση σε αυτές, εάν βεβαίως δεν μπορούμε να μεταβούμε στην κοντινότερη παραλία. Εξάλλου, η μεγάλη πλειοψηφία των ελληνικών ακτών είναι βραβευμένες με γαλάζιες σημαίες.
Ένα άλλο σημείο στο οποίο πρέπει να δοθεί προσοχή είναι ο τύπος της πισίνας. Στις κλειστές πισίνες όπου δεν υπάρχει σύστημα ευθείας ροής για να ανανεώνεται ο αέρας υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος μετάδοσης ιών, όπως π.χ. αυτός που προκαλεί το κοινό κρυολόγημα. Ο βήχας και το φτέρνισμα που διασπείρει σταγονίδια στον αέρα χωρίς να υπάρχει οδός διαφυγής τους ή το συνάχι που μπορεί να μολύνει το νερό είναι παράγοντες που δεν πρέπει να αγνοούνται, ιδιαίτερα από τις έγκυες γυναίκες.
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν για να προστατευθούμε και να προστατεύσουμε και τους συνανθρώπους μας εάν επιλέξουμε την πισίνα από τη θάλασσα ;
1. Ντους προτού μπούμε στην πισίνα
2. Τα παιδιά να πηγαίνουν συχνά στην τουαλέτα
3. Να πλένουμε τα χέρια μετά την τουαλέτα
4. Ντους μετά την κολύμβηση για την απομάκρυνση του χλωρίου
5. Μη χρήση αντηλιακού, και προϊόντων μακιγιάζ
6. Μη χρήση της πισίνας όταν υποφέρουμε από κάποια λοίμωξη.
Τέλος, είναι καλό να γνωρίζουμε ότι:
1. Τα παιδιά παρότι έχουν ισχυρότερο ανοσοποιητικό δεν μπορούν να μεταβολίσουν εύκολα το χλώριο.
2. Οι ασθματικοί ασθενείς όχι μόνο δεν πρέπει να κολυμπούν σε πισίνες, ιδιαίτερα στις κλειστές, αλλά ούτε να κάθονται δίπλα σε αυτές, καθώς το χλώριο είναι ερεθιστικό.
3. Οι έγκυες γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς και για αυτό θα πρέπει να είναι ακόμα πιο προσεκτικές. Πέραν των προαναφερθέντων πρέπει να εστιάζουν την προσοχή τους και στα μικροατυχήματα προκειμένου να προστατεύσουν τη ζωή του εμβρύου.