Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Βρες το δικό σου νερό....

Για να σκάψει κανείς ένα πηγάδι, πρώτα πρέπει να βγάλει το χώμα και τις πέτρες κι ύστερα αρχίζει το νερό να τρέχει από τις πλευρές του πηγαδιού και να το γεμίζει. Το νερό βρισκόταν ήδη εκεί, δεν χρειαζόταν να μεταφερθεί από κάπου αλλού. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να μετακινηθούν οι πέτρες και το χώμα.

Υπήρχαν εμπόδια και μόλις αυτά μετακινήθηκαν, εμφανίστηκε το νερό. Δεν χρειαζόταν να μεταφερθεί νερό μέσα στο πηγάδι. Το νερό βρισκόταν ήδη εκεί, απλώς έπρεπε να απομακρυνθούν τα εμπόδια. Η γνώση βρίσκεται ήδη μέσα μας, δεν χρειάζεται να την πάρουμε από κάπου αλλού. Οι πηγές της είναι κρυμμένες μέσα μας, πρέπει απλώς να απομακρυνθούν με το σκάψιμο τα εμπόδια που βρίσκονται ανάμεσα — οι πέτρες και το χώμα. Τότε θα αρχίσουν να εμφανίζονται οι πηγές της γνώσης.
Εκτός από πηγάδι όμως, μπορεί κανείς να φτιάξει και δεξαμενή. Το να φτιαχτεί μια δεξαμενή είναι κάτι διαφορετικό. Δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε τη φυσική πηγή του νερού, για να φτιάξουμε μια δεξαμενή. Ο τρόπος για να φτιαχτεί μια δεξαμενή είναι εντελώς αντίθετος από αυτόν που φτιάχνεται ένα πηγάδι.

Για να φτιάξεις μια δεξαμενή, δεν χρειάζεται να σκάψεις και να βγάλεις έξω τις πέτρες και το χώμα. Πρέπει να φέρεις πέτρες και χώμα από κάπου αλλού και να φτιάξεις ένα τοίχο. Κι όταν φτιαχτεί ο τοίχος, το νερό δεν έρχεται από μόνο του. Πρέπει να το φέρεις από τα πηγάδια των ανθρώπων και να το βάλεις μέσα στη δεξαμενή.

Μπορεί να βλέπεις το νερό μέσα στη δεξαμενή και να το βλέπεις και μέσα στο πηγάδι, η διαφορά όμως ανάμεσα στη δεξαμενή και το πηγάδι είναι όση διαφορά υπάρχει ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Η πρώτη διαφορά είναι ότι η δεξαμενή δεν έχει δικό της νερό.

Ότι βρίσκεται μέσα στη δεξαμενή είναι δανεικό. Σύντομα μουχλιάζει και λιμνάζει, επειδή αυτό που είναι δανεικό, δεν είναι ζωντανό, είναι νεκρό. Το νερό που στέκεται μέσα στη δεξαμενή λιμνάζει, σαπίζει και σύντομα θα αρχίσει να βρομάει.
Το πηγάδι όμως έχει τη δική του πηγή νερού. Το νερό δεν μουχλιάζει ποτέ. Το πηγάδι έχει τη δική του πηγή ροής.

Με τη δεξαμενή και το πηγάδι συμβαίνουν δύο διαφορετικές διαδικασίες. Η δεξαμενή φοβάται ότι κάποιος θα της πάρει το νερό, επειδή αν φύγει το νερό, η δεξαμενή αδειάζει. Το πηγάδι όμως θέλει κάποιον να του πάρει το νερό του, ώστε να μπορεί να γεμίσει με πιο φρέσκο και ζωντανό νερό.

Το πηγάδι φωνάζει: «Πάρε το νερό μου! Θέλω να το μοιραστώ!» Η δεξαμενή φωνάζει: «Μην πλησιάζεις! Μην αγγίζεις το νερό μου! Μη μου παίρνεις το νερό μου!» Η δεξαμενή θέλει κάποιον που έχει νερό να της το φέρνει, να το χύνει μέσα της και να τη γεμίζει, ώστε να μπορεί να μεγαλώνει η περιουσία της.
Αν όμως κάποιος έχει έναν κουβά, το πηγάδι θέλει αυτόν τον άνθρωπο να πάρει από το νερό του, ώστε να μπορέσει να ξεφορτωθεί το παλιό νερό και να βγάλει καινούργιο. Το πηγάδι θέλει να μοιράζεται, η δεξαμενή θέλει να συσσωρεύει. Το πηγάδι έχει ρυάκια, που συνδέονται με τον ωκεανό. Το πηγάδι μπορεί να φαίνεται μικρό, στο βάθος όμως συνδέεται με το άπειρο.

Όσο μεγάλη όμως κι αν φαίνεται μια δεξαμενή, δεν συνδέεται με κανέναν. Τελειώνει και κλείνει στον εαυτό της. Δεν έχει κανένα ρυάκι. Δεν έχει κανένα τρόπο να συνδεθεί με το άπειρο.

Ο νους του ανθρώπου μπορεί να γίνει είτε πηγάδι είτε δεξαμενή. Αυτές είναι οι δύο πιθανότητες για το νου του ανθρώπου. Και ο άνθρωπος που ο νους του γίνεται δεξαμενή, σιγά- σιγά θα τρελαθεί.

Όλων μας ο νους έχει γίνει δεξαμενή. Δεν έχουμε φτιάξει πηγάδια, έχουμε φτιάξει δεξαμενές. Μαζεύουμε πράγματα από όλο τον κόσμο, από βιβλία, από ιερά κείμενα, από διδασκαλίες, τα μαζεύουμε όλα αυτά και νομίζουμε πως έχουμε γίνει γνώστες.

Κάνουμε το ίδιο λάθος που κάνει και η δεξαμενή. Η δεξαμενή νομίζει πως είναι πηγάδι, επειδή και στα δύο μπορείς να δεις νερό μέσα τους.

Σήμερα στην εποχή του διαδυκτίου η πληροφορία και η γνώση είναι πιο εύκολη από ποτέ, το ίδιο και η παραπληροφόρηση. Και είναι ίσως ανησυχητικό πως η επιστήμη σήμερα συγκεντρώνει γνώση πολύ πιο γρήγορα από ό,τι η κοινωνία αποκτά σοφία. Πού είναι λοπόν η σοφία που χάσαμε μέσα στη γνώση; Πού είναι όλη η γνώση που χάσαμε μέσα στην πληροφόρηση;

Ένας συνειδητοποιημένος αναζητητής παίρνει το δρόμο της γνώσης όπως ακριβώς πηγαίνει και στον πόλεμο: με πλήρη συνείδηση, γεμάτος φόβο, σεβασμό, και απόλυτη αυτοπεποίθηση. Το να βαδίζεις προς τη γνώση ή να πηγαίνεις στον πόλεμο με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι σφάλμα, και όποιος το κάνει μετανιώνει για το δρόμο που ακολούθησε.

Η γνώση έχει αξία μόνο όταν όταν είναι άμεση εμπειρία. Όταν όμως την γνωρίζεις «μέσα» από τους άλλους, δεν είναι ζωντανή εμπειρία, δεν είναι γνώση, είναι απλώς μνήμη.

Γίνε λοιπόν πηγάδι και όχι δεξαμενή. Το να μεταδίδεις τη γνώση, σημαίνει με άλλα λόγια να ανάβεις από το λυχνάρι σου τα κεριά των άλλων χωρίς να στερείσαι τίποτα από τη φλόγα σου.

Μεγάλο νοσοκομείο αποκαλύπτει την αλήθεια για τον καρκίνο



Τελευταία ενημέρωση σχετικά με τον καρκίνο από το JohnHopkins

Μετά από σειρά ετών που η χημειοθεραπεία εθεωρείτο ως η μόνη διέξοδος καταπολέμησης του καρκίνου, το JohnHopkins αναφέρει πως υπάρχει ένας εναλλακτικός τρόπος

Κάθε άνθρωπος έχει καρκινικά κύτταρα στο σώμα του. Αυτά τα κύτταρα δεν εντοπίζονται στις συνήθεις εξετάσεις εφόσον δεν έχουν πολλαπλασιαστεί σε δισεκατομμύρια. Όταν ο ιατρός διαβεβαιώνει τους καρκινοπαθείς πως δεν υπάρχουν καρκινικά κύτταρα στο σώμα τους μετά από θεραπεία, σημαίνει πως οι εξετάσεις δεν είναι σε θέση να εντοπίσουν καρκινικά κύτταρα διότι το ποσοστό τους δεν καθίσταται ανιχνεύσιμο.
Καρκινικά κύτταρα εμφανίζονται από 6 μέχρι και περισσότερες από 10 φορές κατά τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου.
Όταν το ανοσοποιητικό σύστημα ενός ατόμου είναι ισχυρό , τα καρκινικά κύτταρα καταστρέφονται και αποτρέπεται ο πολλαπλασιασμός τους και ο σχηματισμός όγκων.
Όταν κάποιος έχει καρκίνο τότε αυτό υποδεικνύει πως παρουσιάζει πολλαπλές διατροφικές ελλείψεις. Αυτά οφείλονται σε γενετικούς, περιβαλλοντικούς και διατροφικούς παράγοντες του τρόπου ζωής μας.
Για να ξεπεραστούν αυτές οι διατροφικές ελλείψεις , πρέπει να αλλάξει η διατροφή και να συμπεριληφθούν συμπληρώματα που θα ενισχύσουν το ανοσοποιητικό σύστημα.
Η χημειοθεραπεία δηλητηριάζει τα καρκινικά κύτταρα αλλά παράλληλα καταστρέφει και τα ραγδαία αναπτυσσόμενα υγιή κύτταρα στο μυελό των οστών, στην γαστρεντερική οδό και μπορεί να προκαλέσει βλάβες στο ήπαρ, στους νεφρούς, στην καρδιά, στους πνεύμονες κλπ.
Η ακτινοβολία καταστρέφει τα καρκινικά κύτταρα και ταυτόχρονα καυτηριάζει, σημαδεύει και εξοντώνει υγιή κύτταρα, ιστούς και όργανα.
Η αρχική θεραπεία με ακτινοβολίες και χημειοθεραπεία συχνά μειώνει το μέγεθος του όγκου. Ωστόσο, η παρατεταμένη χρήση χημειοθεραπείας και ακτινοβολίας δεν έχει ως αποτέλεσμα την περαιτέρω καταστροφή του όγκου.
Όταν το σώμα φέρει υπερβολικό φορτίο τοξινών από χημειοθεραπείες και ακτινοβολία τότε το ανοσοποιητικό σύστημα είτε έχει κατασταλεί ή καταστραφεί, έτσι το άτομο μπορεί να υποκύψει σε διάφορα είδη μολύνσεων και επιπλοκών.
Ένας αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης του καρκίνου είναι η εξασθένηση των καρκινικών κυττάρων με το να μην τα τρέφουμε με τροφές που χρειάζονται για να πολλαπλασιαστούν.
Με τι τρέφεται ο καρκίνος

Η ζάχαρη είναι τροφοδότης του καρκίνου.

Σταματώντας τη ζάχαρη απομακρύνουμε μία σημαντική τροφοδοσία του καρκίνου. Σημείωση : τα υποκατάστατα ζάχαρης που παρασκευάζονται με ασπαρτάμη είναι επιβλαβή.

Ένα καλύτερο φυσικό υποκατάστατο είναι το μέλι και η μελάσα αλλά σε μικρή ποσότητα.

Το επιτραπέζιο αλάτι περιέχει χημικές προσθήκες για να αποκτά το λευκό του χρώμα.

Καλύτερη εναλλακτική είναι το θαλασσινό αλάτι.

Το γάλα προκαλεί το σώμα να παράγει βλέννα ιδίως στην γαστρεντερική οδό. Ο καρκίνος τρέφεται από τη βλέννα. Διακόπτοντας το γάλα και υποκαθιστώντας το με γάλα σόγιας ή αμυγδάλων χωρίς προσθήκες γλυκαντικών, τα καρκινικά κύτταρα εξασθενούν.

Τα καρκινικά κύτταρα ευδοκιμούν σε όξινο περιβάλλον.

Μία διατροφή βασισμένη στο κρέας είναι όξινη και το καλύτερο είναι να τρώμε ψάρι και ελάχιστο κοτόπουλο παρά χοιρινό και μοσχάρι.

Το κρέας επίσης περιέχει αντιβιοτικά, αυξητικές ορμόνες και παράσιτα που είναι επιβλαβή ειδικά σε άτομα με καρκίνο.

Μία διατροφή που αποτελείται κατά 80% από φρέσκους χυμούς και λαχανικά , σιτηρά ολικής άλεσης, σπόρους, ξηρούς καρπούς και φρούτα βοηθά να τεθεί το σώμα σε αλκαλικό περιβάλλον.

Περίπου το 20% μπορεί να αποτελείται από μαγειρεμένα γεύματα που περιλαμβάνουν φασόλια.

Οι χυμοί από φρέσκα λαχανικά παρέχουν ζωντανά ένζυμα που απορροφούνται εύκολα και εισέρχονται στον οργανισμό μέσα σε 15 λεπτά τρέφοντας και ενισχύοντας την ανάπτυξη υγιών κυττάρων.

Για την πρόσληψη ζωντανών ενζύμων και τη δημιουργία υγιών κυττάρων δοκιμάστε να πιείτε φρέσκο χυμό λαχανικών και να φάτε ωμά λαχανικά 2 με 3 φορές τη μέρα. Τα ένζυμα καταστρέφονται σε θερμοκρασίες άνω των 40 βαθμώνΚελσίου.

Αποφεύγετε τον καφέ, το τσάι και την σοκολάτα που περιέχουν μεγάλες ποσότητες καφείνης. Το πράσινο τσάι είναι η καλύτερη εναλλακτική και διαθέτει αντικαρκινικές ιδιότητες. Το νερό να είναι καθαρισμένο ή φιλτραρισμένο για την αποφυγή τοξινών και βαρέων μετάλλων. Το αποσταγμένο νερό είναι όξινο, αποφύγετέ το.

Η ζωική πρωτεΐνη είναι δύσκολο να αφομοιωθεί και απαιτεί πολλά πεπτικά ένζυμα. Το άπεπτο κρέας παραμένει στα έντερα, αποσυντίθεται και οδηγεί σε μεγαλύτερη συσσώρευση τοξικών ουσιών.

Τα τοιχώματα των καρκινικών κυττάρων αποτελούνται από μία σκληρή πρωτεϊνική στοιβάδα. Αποφεύγοντας ή μειώνοντας την κατανάλωση κρέατος απελευθερώνονται περισσότερα ένζυμα που επιτίθενται στα καρκινικά κύτταρα και επιτρέπουν στην άμυνα του οργανισμού να καταστρέφουν τα καρκινικά κύτταρα.

Ορισμένα υποκατάστατα ενισχύουν το ανοσοποιητικό (αντιοξειδωτικά, βιταμίνες, μεταλλικά στοιχεία) για να μπορέσουν τα δικά του κύτταρα «δολοφόνοι» του οργανισμού να καταστρέφουν τον καρκίνο.

 Άλλα υποκατάστατα όπως η βιταμίνη Ε είναι γνωστό πως προκαλούν απόπτωση ή προγραμματισμένο κυτταρικό θάνατο, τη φυσιολογική μέθοδο του σώματος να απορρίπτει κατεστραμμένα, ανεπιθύμητα ή αχρείαστα κύτταρα.

Ο καρκίνος είναι μία ασθένεια του μυαλού, του σώματος και του πνεύματος. Ένα ενεργό και θετικό πνεύμα μπορεί να βοηθήσει τον μαχητή του καρκίνου να επιβιώσει.

Ο θυμός και η πικρία θέτουν το σώμα σε ένα αγχώδες και όξινο περιβάλλον.

Μάθετε να αγαπάτε , να χαλαρώνετε και να απολαμβάνετε τη ζωή.

Τα καρκινικά κύτταρα δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν σε οξυγονωμένα περιβάλλοντα. Η καθημερινή άσκηση και οι βαθιές αναπνοές βοηθούν στην διοχέτευση περισσότερου οξυγόνου στα κύτταρα. Η οξυγονοθεραπεία είναι μία ακόμη μέθοδος που χρησιμοποιείται για την καταστροφή καρκινικών κυττάρων.

Τα 10 πιο συγκινητικά πράγματα που κάνουν τα παιδιά μας!



Τα 10 πιο συγκινητικά πράγματα που κάνουν τα παιδιά μας!1. Τους αρέσει να μας αγκαλιάζουν
Έτσι, χωρίς λόγο, μόνο για να διασκεδάσουν. Ακόμη κι αν πριν λίγο τους απαγορεύσαμε να φάνε τρίτο γλυκό εκείνα θα μας αγκαλιάσουν. Ναι, ξέρω κάποιες φορές εκνευριζόμαστε που είναι συνεχώς κολλημένα πάνω μας, αλλά απολαύστε το τώρα που μπορείτε. Σε λίγα χρόνια δε θα κάθεται ούτε για ένα γρήγορο φιλί στο μάγουλο

2. Μας θαυμάζουν
Στο μαγαζί με τα ρούχα λένε στην πωλήτρια πόσο όμορφη είναι η μαμά τους. Στο τραπέζι ανακοινώνουν με περηφάνια ότι η μαμά είναι η καλύτερη μαγείρισσα. Μας χαζεύουν όταν πλένουμε τα πιάτα και μας θαυμάζουν όταν τελειώνουμε ένα παιχνιδάκι από Kinder-έκπληξη. Ναι, είναι οι πιο φανατικοί μας θαυμαστές! Και δε μας πειράζει καθόλου αν είναι και οι μόνοι!

3. Πιστεύουν ότι είμαστε οι πιο όμορφες
Ακόμα και όταν έχουμε μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, ακόμη κι όταν είμαστε άγρυπνες, άβαφες και ντυμένες σα να σηκωθήκαμε μόλις από το κρεβάτι, εκείνα πιστεύουν ότι είμαστε οι πιο όμορφες μαμάδες του πλανήτη! Και αυτός ο υπέροχος και απρόσκοπτος θαυμασμός τους, ναι, μας κολακεύει πολύ!

4. Δεν ειρωνεύονται
Επίσης δεν ξέρουν τι είναι σαρκασμός, κυνισμός ή υπονοούμενα. Για τα παιδιά υπάρχει μόνο αυτό που βλέπουν! Και καταλαβαίνουν τα πάντα έτσι όπως είναι. Δε θα κάνουν ποτέ υπόγεια σχόλια ούτε θα χρησιμοποιήσουν την ειρωνεία για να σε πληγώσουν. Αχ, μερικές φορές σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να νιώθω και εγώ τόσο αθώα όσα αυτά

5. Πάνε για ύπνο νωρίς
Και βέβαια αυτό είναι κάτι που δεν το κάνουν για να μας συγκινήσουν, αλλά εμείς πόσο πολύ απολαμβάνουμε εκείνες τις στιγμές που μπορούμε να φτιάξουμε ένα παχυντικό σάντουιτς και να χωθούμε στην πολυθρόνα, χαζεύοντας τηλεόραση, χωρίς να πρέπει να κάνουμε κάτι γι’ αυτά; Ναι, είναι συγκινητικό το πόσο όμορφα νιώθουμε όταν χαλαρώνουμε ξέροντας ότι αυτά κοιμούνται δίπλα μας και με ασφάλεια!

6. Μας συγχωρούν εύκολα!
Ναι, κάποιες φορές είμαστε άδικες μαζί τους. Τους φωνάζουμε χωρίς λόγο ή δείχνουμε ανυπομονησία ενώ εκείνα χαζεύουν. Τους απαγορεύουμε να παίξουν στη βροχή, ενώ μας θερμοπαρακαλούν και κάποιες φορές ξεχνάμε να αγοράσουμε γάλα. Όποιο κι αν είναι όμως το λάθος μας εκείνο θα το συγχωρέσει μέσα από τα βάθη της μικρούλας του ψυχής! Χωρίς ερωτήσεις, χωρίς κακίες. Χωρίς καν να χρειαστεί να του ζητήσουμε συγγνώμη!

7. Είναι πρόθυμα να δοκιμάσουν ένα νέο φαγητό μόνο και μόνο επειδή το τρώμε εμείς
Είναι πολύ συγκινητικό που θέλει να μοιραστεί το σάντουιτς μας, που θέλει να δοκιμάσει το γιαούρτι που τρώμε μόνο εμείς κι ας έχει χαμηλά λιπαρά, αλλά και που σε αντάλλαγμα μας δίνει δύο τσιπς από τα δικά του που είναι μόνο δικά του. Ναι, η εμπιστοσύνη που δείχνει ένα παιδί στη μαμά του είναι απίστευτα συγκινητική, ειδικά όταν πρόκειται για κάτι τόσο δύσκολο όσο το να δοκιμάζει νέες τροφές!

8. Διαβάζουν φωναχτά σα να παίζουν παντομίμα
Παραδεχτείτε το. Νιώθετε τόσο συγκινημένες όταν διαβάζουν ένα (οποιοδήποτε) βιβλίο, κουνώντας δραματικά τα χέρια τους και με έκφραση φτασμένου ηθοποιού! Τα παιδιά ξέρουν να δίνουν ζωή στις λέξεις και να δίνουν στο πιο βαρετό κείμενο μια αρμονία και μια πρωτόγνωρη ένταση!

9. Όταν είναι χαρούμενα, τραγουδούν
Και εννοείται ότι δεν το κάνουν συνειδητά. Δεν το κάνουν για το χειροκρότημα, ή το κοινό. Το κάνουν για να εκφράσουν τη χαρά τους, την ευτυχία του, για να δοκιμάσουν τη φωνή τους, άρα τις δυνάμεις τους και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Και τη στιγμή που κλαίς από περηφάνια κρυφακούγοντας τα να τραγουδούν εκείνα σου λένε: Μαμά, με άκουσες που τραγουδούσα;

10. Ο κόσμος τους έχει απεριόριστες δυνατότητες!
Τα παιδιά είναι αληθινοί στοχαστές γιατί δεν έχουν στεγανά, μη, ή συγκεκριμένα πλαίσια. Τα παιδιά μπορεί να πιστεύουν ότι ζουν σε έναν ιπτάμενο δίσκο, να βλέπουν Μαδαγασκάρη και να νομίζουν ότι χορεύουν μαζί με την παρέα των ζώων! Έχουν μια δημιουργική «σπίθα» που δεν παρεμποδίζεται από τα όρια της λογικής. Και αυτή η σπίθα σήμερα είναι που θα τα μεταμορφώσει σε πρωτοπόρους του αύριο! Και ενώ αυτά φτιάχνουν το μέλλον, εγώ προσπαθώ να ξανά-ανακαλύψω την ομορφιά και την πολυπλοκότητα αυτού του κόσμου, μέσα από τα δικά τους μάτια!

Η αξία σου πολύτιμο διαμάντι!

Η αξία μας δεν εξαρτάται από τα διπλώματα που έχουμε, από το επάγγελμα μας, από τα λεφτά και το βιογραφικό μας, από το πόσο κοινωνικοί είμαστε, από τα διαπιστευτήρια, τις κοινωνικές επαφές και την κοινωνική δικτύωση. Δεν εξαρτάται από την πίστη μας, από το πόσο προσπαθούμε, από το πόσο αγαπάμε, ούτε από το πόσο μας αγαπούν, δεν εξαρτάται από τη γνώμη που έχουν για εμάς οι άλλοι, από το τι αξία μας δίνουν. Δεν εξαρτάται από το πόσο καλός ή κακός άνθρωπος είσαι τώρα. Η αξία μας προσδιορίζεται από τον εσώτερο εαυτό μας..

Η αξία ενός διαμαντιού δεν μεταβάλλεται αν το διαμάντι είναι κατεργασμένο ή ακατέργαστο. Αν ένα διαμάντι είναι ακατέργαστο αυτό δεν μειώνει την αξία του, δεν το κάνει να πουλιέται λιγότερο. Κανείς δεν θα έδινε ένα διαμάντι στη μισή τιμή επειδή είναι ακατέργαστο… Εκτός αν δεν ήξερε ότι στα χέρια του κρύβει ένα διαμάντι…

Δεν είναι το φως το οποίο αντανακλά ένα διαμάντι το οποίο το κάνει να έχει αξία. Είναι οι ιδιότητες του διαμαντιού που κάνουν να αντανακλά το φως, αυτό που του δίνει αξία. Παρόμοια, δεν είναι τα εξωτερικά γνωρίσματά μας αυτά που μας δίνουν αξία.Ένα πουλί που κάθεται σε ένα δέντρο, δεν φοβάται το σπάσιμο των κλαδιών, διότι η εμπιστοσύνη του δεν είναι στο κλαδί, αλλά στα δικά του φτερά. Πάντα να πιστεύεις στον εαυτό σου …..

«Η αληθινή ουσία βρίσκεται πέρα από το εγώ. Είναι άφοβη και ελεύθερη. Δεν την αγγίζουν οι επικρίσεις και δεν τρέμει ούτε την παραμικρή πρόκληση. Δεν νοιώθει κατώτερη αλλά ούτε και ανώτερη από κανέναν και είναι γεμάτη μαγεία και μυστήριο.»
Ντίπακ Τσόπρα

Αν συναντήσουμε ένα διαμάντι το οποίο είναι ακατέργαστο μπορεί να μην καταλάβουμε ότι είναι διαμάντι και να του συμπεριφερθούμε σα να είναι σκουπίδι… Αυτό μειώνει την αξία του διαμαντιού?

Τείνουμε να παίρνουμε τον ορισμό της αξίας μας από τους άλλους ανθρώπους και το πως εκείνοι μας συμπεριφέρονται. Η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας μπορεί να προέρχεται από την εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς. Έτσι όμως γινόμαστε εξαρτημένοι από εξωτερικά πράγματα και καταστάσεις και κυρίως από την γνώμη των άλλων. Μπορούμε να φτάσουμε να είμαστε αιχμάλωτοι της γνώμης των άλλων, ή να διστάζουμε να κάνουμε αυτό που μας υπαγορεύει η συνείδησή μας γιατί σκεφτόμαστε το τι μπορεί να νομίσουν οι άλλοι για εμάς.. Όταν βασίζουμε την αξία μας σε εξωτερικά αντικείμενα και επιτυχίες τότε χτίζουμε τη ζωή μας στο φόβο. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να τα χάσουμε γιατί μετά θα αισθανόμαστε ότι δεν αξίζουμε τίποτα. Ενώ μάλιστα το ενδεχόμενο να κάνουμε λάθη και να έχουμε αποτυχίες αποτελεί προαπαιτούμενο για τη μάθηση και την εξέλιξη… Όμως από την άλλη πάλι, αυτό δεν σημαίνει ότι τα εξωτερικά αντικείμενα και οι επιτυχίες δεν αξίζουν. Συχνά έρχονται αβίαστα μόλις συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη μας, εγγενή, αξία.
Πολλές φορές οι άνθρωποι, για να ελέγξουμε και να χειραγωγήσουμε τους άλλους, προσφέρουμε την αγάπη μας, την κατανόησή μας, την επιβεβαίωσή μας υπό όρους. Αποσύρουμε δηλαδή την αγάπη μας όταν κάποιος, πχ το παιδί μας, δεν συμμορφώνεται με τη συμπεριφορά και τα κριτήρια που εμείς θέτουμε. Όπως λέει ο Stephen Covey στο βιβλίο του «Οι εφτά συνήθειες των εξαιρετικά αποτελεσματικών ανθρώπων»: «Όταν η αγάπη δίνεται υπό όρους, όταν κάποιος χρειάζεται να κερδίσει την αγάπη, αυτό που κοινοποιείται σε αυτόν, είναι πως δεν είναι εγγενώς πολύτιμος ή αξιαγάπητος. Η αξία του είναι σε σύγκριση με κάτι άλλο ή με κάποια προσδοκία.»Έτσι μαθαίνουμε να συγκρινόμαστε και να ανταγωνιζόμαστε για το ποιος αξίζει περισσότερο.Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν αξίζει περισσότερο ή λιγότερο. Η αξία όλων μας είναι ανεκτίμητη, τεράστια, ανυπολόγιστη. Είτε το συνειδητοποιούν οι άλλοι και το αναγνωρίζουν είτε όχι. Είτε το συνειδητοποιούμε εμείς οι ίδιοι είτε όχι.

Πως μπορούμε όμως βαθιά και ουσιαστικά να κατανοήσουμε αυτή την τεράστια αξία μας; Ιδίως όταν έχουμε συνηθίσει να ορίζουμε την αξία μας με βάση τη σύγκριση με άλλους ή με εξωτερικά κριτήρια;

Η απάντηση βρίσκετε στην άνευ όρων αγάπη:
* Χρειάζεται να μάθουμε να αγαπούμε τους άλλους για να μπορέσουμε να νοιώσουμε βαθιά και εσωτερικά αυτή τη μοναδικότητά μας και την ταυτότητά μας.
* Χρειάζεται να μάθουμε να προσφέρουμε, στους άλλους, αυτό που οι ίδιοι επιθυμούμε. Την αντανάκλαση της πραγματικής μας ουσίας που είναι εγγενώς αξιαγάπητη και πολύτιμη.
* Χρειάζεται αγαπώντας τους άλλους χωρίς όρους να τους δείξουμε ότι αξίζουν αυτή την αγάπη όχι επειδή υπακούν σε κάποια στάνταρ που εμείς θεωρούμε σωστά, αλλά επειδή αυτή είναι η φύση τους και η ταυτότητά τους, να είναι αξιαγάπητοι.
Πόσο δύσκολο είναι να το κάνουμε αυτό όταν νοιώθουμε ανασφαλείς και κατώτεροι; Κι όμως είναι ο μόνος τρόπος να βοηθήσουμε τον εαυτό μας. Και συγχρόνως βοηθούμε και τους αγαπημένους μας στην ίδια κατεύθυνση.
«Η αγάπη είναι ο μοναδικός τρόπος να αδράξεις ένα ανθρώπινο ον στο πιο μύχιο πυρήνα της προσωπικότητας του. Κανένας δεν μπορεί να γνωρίσει πλήρως την ίδια την ουσία ενός ανθρώπινου όντος εκτός κι αν το αγαπάει.»
Victor Frankl: Το νόημα της ζωής

Είσαι ένα διαμάντι που χρειάζεται κατεργασία. Μονάχα εσύ αποφασίζεις αν θα υποστείς κατεργασία και τι είδους. Δεν μπορεί να το αποφασίσει κάποιος άλλος για εσένα. Είναι δική σου απόφαση, δική σου ευθύνη. Είναι στο χέρι σου να καταλάβεις την πραγματική σου αξία και να εκπληρώσεις το δυναμικό σου, προσφέροντάς το στην υπηρεσία των άλλων… Θα το κάνεις;

Η αξία της εναρμόνισης με τη χαλαρότητα της ζωής

Ο κόσμος μας· τόσο όμορφος, τόσο τέλεια πλασμένος! Γιατί όμως τόσος πόνος γύρω μας; Η δυστυχία των ανθρώπων ολοένα μεγαλώνει. Η αθλιότητα των ανθρώπων έρχεται σε τραγική αντίθεση μ’ αυτή την ομορφιά του κόσμου. Η αντίθεση όμως δεν υπάρχει στον ίδιο τον εξωτερικό κόσμο· η αντίθεση υπάρχει μόνον μέσα στο μυαλό του ανθρώπου. Γιατί λοιπόν το μυαλό μας δημιουργεί τόση δυστυχία;
Κοίταξε τα δέντρα στο γειτονικό δάσος. Το καθένα τους έχει μια ξεχωριστή ομορφιά χωρίς να προσπαθεί να ξεχωρίσει απ’ τα υπόλοιπα. Ανάμεσα τους δεν υπάρχει κανένα σπουδαιότερο, κανένα ιδιαίτερα όμορφο δέντρο. Το μικρότερο και το μεγαλύτερο δεν συγκρίνονται μεταξύ τους και φυσικά δεν υποφέρουν από κανένα σύνδρομο κατωτερότητας ή ανωτερότητας. Μόνο ο άνθρωπος υποφέρει από τέτοια σύνδρομα διότι το ιδανικό γι’ αυτόν είναι η επιτυχία. Το μυαλό του έχει εξασκηθεί εδώ και χιλιετίες να είναι πιο επιδέξιο, πιο ανταγωνιστικό, πιο φιλόδοξο. Όσο κι αν αυτές οι ιδιότητες φαντάζουν αθώες έχουν προκαλέσει ως επακόλουθο όλη τη δυστυχία που βλέπουμε γύρω μας...

Όλες οι κουλτούρες, οι πολιτικές ιδεολογίες και, το πιο σημαντικό, τα εκπαιδευτικά μας συστήματα βασίζονται σε μια θεμελιώδη αρχή, κι αυτή είναι το πώς να γίνουμε πιο επιτυχημένοι από τους άλλους. Τη στιγμή όμως που αρχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την επιτυχία, η οποία έχει πλέον γίνει ο σκοπός της ζωής κάθε ανθρώπου, προκαλούμε δυστυχία τριγύρω μας. Η φιλοδοξία μας ωθεί να ξεχωρίσουμε, να γίνουμε πιο πλούσιοι από τους άλλους, πιο ισχυροί από τους άλλους, με μεγαλύτερο κύρος από τους υπόλοιπους. Τα πάντα βασίζονται στη σύγκριση με τους υπόλοιπους. Και για να γίνουμε πλουσιότεροι, χρειαζόμαστε έναν ωκεανό φτώχειας γύρω μας. Για να αποκτήσουμε κύρος και δύναμη πρέπει να καταστρέψουμε την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια χιλιάδων ανθρώπων. Για να αποκτήσουμε εξουσία πρέπει να υποβιβάσουμε τους υπόλοιπους σε οικονομική, πολιτική, ψυχολογική ή πνευματική δουλεία.

Πως θα αλλάξει αυτός ο κόσμος; Πως θα αλλάξει ο νους του ανθρώπου; Πως θα μετανοήσει ο άνθρωπος; Τόσες πολλές προσπάθειες με μηδαμινό αποτέλεσμα… Πόσο λιγότερη δυστυχία υπάρχει σήμερα; Πόσο πιο ανθρώπινος, πιο ευχάριστος έγινε ο κόσμος χάρη στις προσπάθειές μας; Μα ας αφήσουμε επιτέλους τον κόσμο για λίγο. Οι σκληρές μας προσπάθειες τι πρόσφεραν σε μας τους ίδιους; Πόσο πιο ώριμοι γίναμε, πιο χαρούμενοι, πιο ήρεμοι με τη ζωή; Πόσο σπουδάσαμε τον εαυτό μας; Πόσο διεισδύσαμε στα μυστήρια της ύπαρξης μας; Ποια η ωφέλεια απ’ όλα αυτά; Απλά κουραστήκαμε πολύ, εξαντληθήκαμε κι ίσως ακόμη οι προσπάθειες μας αυτές αν δεν ήταν συνειδητές να αποδείχτηκαν επικίνδυνες για πολλούς συνανθρώπους μας χωρίς να το γνωρίζουμε.  



Ας παραδειγματιστούμε τώρα απ’ την ομορφιά, την απλότητα, την αθωότητα και την ηρεμία της φύσης. Ας δούμε ότι βαδίζουμε ενάντια στην εξωτερική αλλά και στην εσώτερή μας φύση. Πηγαίνουμε ενάντια στο ρεύμα της ίδιας της ζωής γι’ αυτό τα πράγματα όλο και δυσκολεύουν. Εάν δε κολυμπούσαμε κόντρα στο ρεύμα θα απολαμβάναμε τη δροσιά του νερού στο σώμα μας, την ζωντάνια του ίδιου του ποταμού, την πολυχρωμία της χλωρίδας στις όχθες του, τον απαλό ψίθυρο του αέρα στο πρόσωπό μας, θα χανόμασταν στα μαγικά ηλιοβασιλέματα, και θα λουζόμασταν τις υπέροχες αστροφεγγιές. Θα εναρμονιζόμασταν με τη φύση και η ζωή μας θα γινόταν φυσικά χαλαρή μέσα σε μια κατάσταση ελευθερίας. Έτσι, το μαύρο βέλο που σκιάζει το αυτόφωτο το άστρο μας θα αφαιρούσαμε, ώστε να πλημμυρίσει με το φως της αγάπης τα μάτια όλου του κόσμου.

Τη στιγμή όμως που γινόμαστε αφύσικοι εμφανίζονται μέσα μας η ανησυχία, η αβεβαιότητα και η αγωνία και το άστρο αυτό θαμπώνει. Μπορεί βέβαια να βρίσκουμε πολύ καλούς και μη εγωιστικούς λόγους για να αγωνιούμε, όπως είναι η εξάλειψη της δυστυχίας και της φτώχιας από τον κόσμο, η εξασφάλιση της ειρήνης στην πλάση ή η πνευματική πρόοδος της ανθρωπότητας. Ο δρόμος για την κόλαση όμως είναι πολλές φορές στρωμένος με πολύ καλές προθέσεις. Η αγωνία για την επίτευξη του στόχου και η προσκόλληση σ’ αυτόν μάλλον εμποδίζει την προσέγγισή του. Αυτό που βοηθάει είναι η βαθιά κατανόηση της χαλαρότητας της ζωής και η εναρμόνισή μας μ’ αυτήν. Τότε θα μπορούμε να επιτύχουμε πολλά χωρίς να κουραζόμαστε ιδιαίτερα. Η χαλάρωση τελικά είναι αυτή που θα μας μεταμορφώσει εσωτερικά ώστε να γίνουμε ο μαγνήτης που θα έλξει γύρω μας τους συνοδοιπόρους εκείνους που διψούν για το φωτερό αυτό εσωτερικό μας ύδωρ έτσι ώστε να μοιραστούμε μαζί τους όλες τις χαρές και τις ομορφιές της ζωής. Ίσως κάπως έτσι δειλά – δειλά να ξεκινήσει η γλυκιά άνοιξη της ανθρωπότητας.


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Η πραγματικότητα δεν είναι αληθινή

PRAGMATIKOTITA
“Γνωρίζουμε από την αρχαιότητα ότι η πραγματικότητα που βιώνουμε δεν είναι, και δεν μπορεί να είναι η απόλυτη αλήθεια.

Όλα είναι σύμβαση, στην πραγματικότητα τα άτομα και το κενό, κομμένοι από την δυνατότητα να γνωρίσουμε την πραγματικότητα, γνωρίζουμε αυτό που επηρεάζει το σώμα μέσω των αισθήσεων”

Δημόκριτος

Οι Θεοί Υπνος και Θάνατος

ipnos thanatos (1)“Ο Ύπνος είναι πρόσκαιρος Θάνατος και ο Θάνατος, αιώνιος Ύπνος ” Ευριπίδης
Από πανάρχαιους χρόνους γενεές από μύστες μελέτησαν τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου και στη συνέχεια τα δίδαξαν στους άλλους. Το «δεν υπάρχει θάνατος, ο θάνατος είναι ζωή και η ζωή είναι θάνατος» ήταν η ηχώ των Ελευσινίων μυστηρίων και ένας από τους κυριότερους σκοπούς της μύησης παντού ανά τον κόσμο ήταν και εξακολουθεί να είναι η εξοικείωση του ανθρώπου με το ορόσημο που λέγεται «θάνατος»

Ένας από τους κυριότερους σκοπούς αυτής της μύησης ήταν να εξοικειώσει τον άνθρωπο με την ιδέα του θανάτου και να τον απαλλάξει από τον φόβο.
Όταν ο άνθρωπος γνωρίσει τι είναι στην πραγματικότητα ο θάνατος και κατανοήσει αυτό που συμβαίνει στη μεταθανάτια περίοδο, τότε γίνεται γνώστης του μυστηρίου της ζωής.
Ο θάνατος είναι ο μεγάλος ευεργέτης της εξέλιξης καθώς ανανεώνει τη μορφή και κάθε κατάσταση ζωής. Κάτι παρόμοιο είναι και ο Ύπνος. Είναι η απώλεια της φυσικής εγρήγορσης για κάποιες ώρες, που όμως είναι σωτήριες και για τη φυσική και την ψυχική υγεία του ανθρώπου.
Ο θεός Ύπνος σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες είναι γιος της Νύχτας και του Ερέβους. Σύμφωνα με τον Ησίοδο στη Θεογονία ο Ύπνος και ο δίδυμος αδελφός του, ο Θάνατος, ήταν «δεινοί Θεοί» που κατοικούσαν στον Τάρταρο, «ένθα δε γης δνοφερής και ταρτάρου ηερόεντος», όπου ο Ήλιος ποτέ δεν τους βλέπει, «ούτε όταν ανεβαίνει στον ουρανό ούτε όταν κατεβαίνει».
Στην ελληνική μυθολογία ο Ύπνος ήταν θεός ή δαίμονας, που αποτελούσε την προσωποποίηση του ύπνου. Τον φαντάζονταν νέο, ωραίο, με φτερά στους ώμους, να αποκοιμίζει τους κουρασμένους καθώς τους ραντίζει με ένα κλαδί μουσκεμένο από τη δροσιά της λήθης ή καθώς τους ποτίζει από ένα κέρας υπνωτικούς χυμούς ή απλά κουνώντας τα φτερά του.

Ο Ύπνος τριγυρίζει αθόρυβα στις στεριές και τις θάλασσες και είναι ήσυχος και καλός με τους ανθρώπους.
Τον θεωρούσαν ήσυχο και πράο θεό ή δαίμονα, που πλανιόταν στη γη πότε ως ωραίο νέο, που έσπερνε στη Γη γλυκά όνειρα ή κοιμόταν σε μια κλίνη, πότε ως δαίμονα με φτερά, που μετέφερε ένα νεκρό με το Θάνατο.
Κατά τον `Όμηρο, που τον αποκαλεί νήδυμο (γλυκύ), τόπος κατοικίας του Ύπνου ήταν η νήσος Λήμνος, ενώ από τους μεταγενέστερους συγγραφείς του αποδιδόταν μια δική του φανταστική πατρίδα, η «Νήσος των Ονείρων». Ο Ύπνος λατρευόταν πολύ στην κυρίως Ελλάδα. Σημαντικά κέντρα της λατρείας του Ύπνου ήταν η Επίδαυρος, η Τροιζήνα και η Ολυμπία.
Η δύναμη του θεού Ύπνου είναι πολύ μεγάλη. Μπορεί να κοιμίσει όλους τους θεούς και όλους τους ανθρώπους. Μάλιστα κοίμισε ακόμα και τον αρχηγό των θεών, τον Δία, παρά τη θέλησή του, ύστερα από πιέσεις της θεάς Ήρας η οποία ήθελε να επηρεάσει την εξέλιξη του Τρωικού Πολέμου.
Η Ήρα επισκέπτεται τον Ύπνο στη Λήμνο πού κατοικούσε.
Τον προσφωνεί «άναξ πάντων τε θεών πάντων τ’ ανθρώπων», (άρχοντα, βασιλιά όλων των θεών και των ανθρώπων) για να τον πείσει, αλλά ο Ύπνος το σκέφτεται να τα βάλει με τον Δία, διότι είχαν προηγούμενα από το παρελθόν.
Πείθεται να το κάνει, αφού όμως πρώτα η Ήρα του ορκίστηκε να τον παντρέψει με μία από τις νεότερες Χάριτες, την γλυκιά Πασιθέη, πού τόσο επιθυμούσε.
Η Πασιθέη είναι η θεά της χαλάρωσης και της ξεκούρασης, και έτσι καταλαβαίνουμε γιατί είναι τόσο πολύ επιθυμητή στον θεό Ύπνο.
Ο Ύπνος με την Ήρα αναχωρούν μαζί για να βρουν το Δία. Η Ήρα σκορπάει στην καρδιά του Δία «γλυκιά αγάπη και επιθυμία» και ο Ύπνος μεταμορφωμένος σε πουλί, τον αποκοιμίζει.
Η Πηνελόπη λέει χαρακτηριστικά (Ομήρου Οδύσσεια, Τ 559-566):
έχουμε, ώ ξένε, ονείρατα ζαβά, με κούφια λόγια,
κι απ’ όσα ονειρευόμαστε, σωστά δε βγαίνουν όλα.
Δυό θύρες τ’ αλαφροΐσκιωτα τα όνειρα έχουν πάντα
με κέρατο φτιαστή τη μιά, με φίλντισι την άλλη
όσα όνειρα απ’ το φίλντισι το πριονιστό διαβαίνουν,
χαμένα είναι κι ανώφελα, και τους θνητούς γελάνε.
πάλε όσα απ’ τα καλόξεστα τα κέρατα περάσουν, αληθινά του βγαίνουνε του ανθρώπου που τα βλέπει.
Ο Ύπνος λέγεται ότι είχε είτε χίλιους, είτε τρεις γιους ή αδελφούς (εκτός από τον Θάνατο): τον Μορφέα, τον Φοβήτορα και τον Φάντασο. (όνειροι). Κατοικούσαν στις ακτές του ωκεανού, στη Δύση, σε ένα σπήλαιο κοντά στα σύνορα του Άδη. Οι όνειροι, έστελναν τα όνειρα στους θνητούς, μέσα από δύο πύλες που βρίσκονταν εκεί. Η μία πύλη ήταν φτιαγμένη από Κέρατο, και με αυτή έστελναν τα αληθινά όνειρα (προμηνύματα), ενώ με τη δεύτερη που ήταν φτιαγμένη από Ελεφαντόδοντο, έστελναν τα ψεύτικα όνειρα.

Ο Θάνατος είναι αρχαιοελληνική θεότητα του θανάτου, ήταν προσωποποίηση του τέλους της ζωής. Ο Ησίοδος αναφέρει ότι είναι δίδυμος αδελφός του Ύπνου, οι οποίοι είναι “δεινοί θεοί” που κατοικούν στο σκοτεινό Τάρταρο και ποτέ δεν τους φωτίζει ο ήλιος.
Όμως ενώ ο Ύπνος ταξιδεύει ειρηνικά πάνω στη θάλασσα και στη γη και είναι ευχάριστος στους ανθρώπους, ο Θάνατος αντίθετα έχει σκληρή και σιδερένια καρδιά και μισείται από τους ανθρώπους, ακόμη κι από τους αθάνατους.
Άλλες φορές ο Θάνατος χαρακτηρίζεται, ιδιαίτερα από τους τραγικούς, ως ευεργέτης και μάλιστα γιατρός, γιατί απαλύνει τους ανθρώπους από τις αρρώστιες και τους πόνους.
Στην Ιλιάδα ο Θάνατος εμφανίζεται, με εντολή του Δία και της Ήρας, για να παραλάβει το πτώμα του Σαρπηδόνα και να το μεταφέρει στη Λυκία. Ο Ευριπίδης παριστάνει το Θάνατο σαν βασιλιά των νεκρών, που φορά μαύρο πέπλο ή έχει μαύρα φτερά. Τον παρουσιάζει ως πικρό, αλόγιστο, άκριτο, λυπηρό, κακό δαίμονα.
Για τη λατρεία του θεού ελάχιστα πράγματα προσφέρονται, γιατί ο Θάνατος ούτε θέλει, ούτε δέχεται δώρα. Γι αυτόν δεν υπάρχει βωμός.
Συνήθως παριστάνεται σαν όμορφος νέος, άλλοτε με μαύρα φτερά και με σβησμένο ή μισοσβησμένο πυρσό. Δεν έδειχνε συμπόνοια σε κανέναν. Μερικές φορές συνοδεύεται από τον αδελφό του Ύπνο.
Ο Θάνατος είναι σκληρός και ανάλγητος θεός με σιδερένια καρδιά, μισητός και σ’ αυτούς ακόμη τους αθάνατους θεούς. Η προσωποποίηση του Θανάτου που τον παριστάνει ως σκελετό να κρατάει δρεπάνι είναι μεταγενέστερη.

Μόνο δύο θνητοί κατάφεραν να τον ξεγελάσουν: ο Ηρακλής (όταν απέσπασε την ψυχή της Άλκηστης) και ο βασιλιάς της Κορίνθου, Σίσυφος.

Ο Θάνατος, δίδυμος αδελφός του Ύπνου, σαν προσωποποίηση της λήξης της ζωής, στον Όμηρο συνοδεύεται με το επίθετο «μόρος» και το ουσιαστικό «κηρ», ενώ υποδηλώνεται ακόμη με τις φράσεις «μαύρη μοίρα» «κήρ μέλαινα», «ερεβενή νυξ», «νυξ μέλαινα», «νηλεές ήμαρ», «μόρος αινός», «στυγερόν σκότος», «θανάτου μέλαν νέφος», «μοίρα κακή θανάτοιο», «κηρ κακή μέλανος θανάτου», «τέλος θανάτοιο».
Ως προσωποποιημένος θεός ο Θάνατος, χαρακτηριζόταν επίσης «μελάμπεπλος άναξ νεκρών», «κακός», «τανηλεγής», «αιέννυπνος», «δυσηλεγής», «δυσηχής».
Στα ελληνικά επιτύμβια επιγράμματα χαρακτηρίζεται «κακός δαίμων», «βαρύς», «άκριτος», «λυπηρός», «βάσκανος», «αλόγιστος», «κακός». Μερικές φορές πιστεύεται ότι έπινε και το αίμα των νεκρών.
Ο Θάνατος επηρεάζεται από τους θεούς και μάλιστα από τη Μοίρα και την Αίσα. Εκτός από τις Κήρες είχε και άλλους ακολούθους, με τη βοήθεια των οποίων πραγματοποιούσε το άχαρο έργο του, χρησιμοποιώντας ύπουλους τρόπους, «εχθρούς γε θνητοίς και θεοίς στυγουμένους».
Ο ίδιος ο Θάνατος ομολογεί ότι ευχαριστείται να παίρνει από τη ζωή πάντα τους νέους. Κλείνοντάς τους τα μάτια και τη μύτη, παίρνει την ψυχή των ανθρώπων, την οποία μερικές φορές σαν ψυχοπομπός μεταφέρει και παραδίδει στον Άδη.
Οι αρχαίοι Έλληνες καλλιτέχνες παρίσταναν το Θάνατο, νέο με γενειάδα, με φτερά στους ώμους και βέβαια με σπαθί στη μέση, με το οποίο αφαιρεί την ψυχή ή απλά κόβει τα μαλλιά των ανθρώπων, καθώς το κόψιμο των μαλλιών είναι ένδειξη θανάτου. Επίσης τον παρίσταναν κρατώντας στο χέρι επιπλέον μία πλάστιγγα, είτε για να καθορίζει τη διάρκεια του χρόνου της ανθρώπινης ζωής είτε να ζυγοσταθμίζει τις ανθρώπινες πράξεις.
Ο Θάνατος δε δωροδοκείται, διότι είναι ο μόνος από τους θεούς, ο οποίος «ου δώρων ερά»,ευχαριστιέται όμως με τις τιμές που του κάνουν οι άνθρωποι.
Ο Αριστοφάνης και οι υπόλοιποι κωμικοί παρουσιάζουν το Θάνατο σκληρό, αδυσώπητο, αμείλικτο και ανηλεή θεό που δεν συγκινείται ούτε με δώρα ούτε με θυσίες, με άλλα λόγια περιγράφουν τον Θάνατο ως θεό που ο άνθρωπος τρίζει τα δόντια του, όταν τον αντικρίζει. Γι’ αυτό εξάλλου, από την εποχή του Αριστοφάνη και μετά, ατόνησαν οι εκδηλώσεις λατρείας και οι ανεγέρσεις ναών και βωμών προς τιμήν του.
Οι τραγικοί ποιητές όμως, όπως π.χ. ο Φρύνιχος στη χαμένη «Άλκηστη», ο Σοφοκλής στον Οιδίποδα επί Κολωνώ ή ο Ευριπίδης στην Άλκηστη, μετριάζουν τη σκληρότητά του και μάλιστα μερικές φορές, όταν απαλλάσσει τους ανθρώπους από συμφορές και αφόρητα βάσανα, τον παρουσιάζουν και ως ευεργέτη και γι’ αυτό, όπως γράφει και ο Όμηρος, οι άνθρωποι τον επικαλούνται για «βοήθεια». Στις περισσότερες παραστάσεις τα δύο αδέλφια ζωγραφίζονται μαζί, όμοια με τους «ανέμους» να μεταφέρουν συντροφικά κάποιον νεκρό στον Άδη.
Μάλιστα σε λευκή λήκυθο, υπάρχει η γνωστή παράσταση σχετική με τον Σαρπηδόνα, η οποία εμφανίζει τους δίδυμους αδελφούς: γλυκύς και ήρεμος ο Ύπνος, καταθλιπτικός και σκυθρωπός ο Θάνατος, να μεταφέρουν από κοινού έναν νεκρό με χαρακτηριστική λεπτότητα και προσοχή, σαν να προσπαθούν να μην αισθανθεί το «φορτίο» τους, δηλαδή ο μεταφερόμενος νεκρός, κανένα πόνο ή κανένα δυσάρεστο συναίσθημα. Ας κρατήσουμε τα τελευταία λόγια του ποιητή και φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα:
“Τώρα θα πάω να κοιμηθώ. Καληνύχτα.”

Τι είναι ο Κ Ο Σ Μ Ο Σ;

1 (67)Τι εννοούμε με τη λέξη “κόσμος”, όταν μιλάμε για το σκοτείνιασμα του κόσμου;
Κόσμος είναι πάντοτε ο Πνευματικός κόσμος.
Το ζώο δεν έχει κόσμο ούτε πνευματικό περιβάλλον.
Σκοτείνιασμα του κόσμου σημαίνει αποδυνάμωση του Πνεύματος, τη διάλυσή του, το διασκορπισμό του, την απώθησή του και την παρανόησή του.

Μάρτιν Χάϊντεγγερ

Δε μιλάμε μόνο για υλικά αγαθά

Quantify_Me_at_OklahomaContempΌταν νιώθουμε ότι κάτι δίνουμε στους άλλους, συνειδητοποιούμε ξαφνικά την αξία μας. Κανένας δεν είναι πιο φτωχός από εκείνον που δεν δίνει τίποτα, αφού μόνο με το να δίνουμε μπορούμε να δείχνουμε τον πλούτο μας.
Δε μιλάμε μόνο για υλικά αγαθά. Η μεγαλύτερη τσιγκουνιά που μπορεί να υπάρξει είναι η τσιγκουνιά της καρδιάς. Όσοι τριγυρνούν στον κόσμο χωρίς να κοινωνούν τα συναισθήματά τους, καταλήγουν φυλακισμένοι μέσα σε ένα θώρακα πανοπλίας, όπως συμβαίνει στο παραμύθι. Ο Ιππότης με την σκουριασμένη πανοπλία, όπου στο τέλος ο ήρωας ζητάει από τα συναισθήματα να αισθανθεί.
Ο Αλεχάντρο Ζοντορόβσκι έλεγε: “Ότι δίνεις το δίνεις σε ‘σένα. Ό,τι δέ δίνεις, το αφαιρείς απο σένα”
Αξίζει τον κόπο να αναθεωρήσουμε το επίπεδο της συναισθηματικής συναλλαγής μας με τον κόσμο.
Όπως συμβαίνει με την οικονομία των χωρών, η ευημερία εξαρτάται από τον πλούτο που κυκλοφορεί. Αν σταματήσει, χάνει τη να αξία και η οικονομία μπαίνει σε ύφεση. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πλούτο της καρδιάς.
Όσο σημαντικό είναι το να δίνουμε, άλλο τόσο σημαντικό είναι το να ξέρουμε να δεχόμαστε. Μόνο αυτοί που κάνουν να ρέει η αγάπη προς όλες τις κατευθύνσεις μπορούν να πουν πως ευημερούν συναισθηματικά.
ΝΙΤΣΕ

H ομορφιά είναι το “κάλλος”

omorfia (5)1Η Ομορφιά που από το γράμμα «S» παραπέμπει στο γράμμα «I» H ομορφιά δεν είναι κληρονομικό προνόμιο, μπορεί να κατακτηθεί, μαζικοποιείται: «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η ομορφότερη στον κόσμο;» ρωτάει η κακιά μητριά της Χιονάτης, για να εισπράξει μια απάντηση που θα την οδηγήσει στη γνωστή επιχείρηση εξόντωσης εκείνης που της αμφισβητεί το πρωτείο της ομορφιάς.
Στην «Πεντάμορφη και το Τέρας» πάλι μαθαίνουμε ότι η ομορφιά δεν εξαρτάται από εξωτερικά χαρακτηριστικά, παρ’ όλο που η Πεντάμορφη αναμφισβήτητα τα διαθέτει, αλλά από την εσωτερική ομορφιά, την ομορφιά της ψυχής. Βεβαίως και σε αυτό το παραμύθι το Τέρας μεταμορφώνεται σε όμορφο πρίγκιπα πριν φιλήσει την Πεντάμορφη.
Εν τέλει και στα δύο αυτά παραμύθια το «ωραίο» ταυτίζεται με το «καλό» και το κάλλος του προσώπου και του σώματος παραπέμπει στην καλοσύνη της ψυχής. Παράλληλα η ομορφιά παρουσιάζεται ως απόλυτη και διαχρονική, μια αίσθηση που γεννιέται επίσης συχνά από την αισθητική απόλαυση μπροστά στην ακινησία των αγαλμάτων και των εικαστικών έργων τέχνης εν γένει.
Υπάρχει εν τούτοις ένας απόλυτος και ενιαίος κανόνας της ανθρώπινης ομορφιάς που ισχύει διαχρονικά και πέρα από γεωγραφικούς και πολιτισμικούς διαχωρισμούς; Το ότι η απάντηση είναι αρνητική συνάγεται αυτομάτως από την απλή παράθεση των ανθρώπινων μορφών που παρήγαγε η τέχνη ανά τους αιώνες ή και κατά την ίδια χρονική περίοδο αλλά σε διαφορετικές περιοχές της Γης.
Για να μείνουμε στον δυτικό πολιτισμό και στη σύγχρονη εποχή θα ήταν χρήσιμο να κάνουμε έναν διαχωρισμό ανάμεσα στην ιδέα της ομορφιάς και στην εικαστική (ή και λογοτεχνική) αναπαράσταση του ωραίου αφενός και στις πρακτικές καλλωπισμού αφετέρου.
H ομορφιά είναι πολιτισμικό προϊόν και γι’ αυτόν τον λόγο μπορούμε να την προσεγγίσουμε με όρους ιστορικότητας. «Το όργιο ανεκτικότητας, ο ολοκληρωτικός συγκρητισμός και ο απόλυτος και αέναος πολυθεϊσμός της ομορφιάς», που κατά τον Ουμπέρτο Εκο χαρακτηρίζουν τη σημερινή ιδέα της ομορφιάς (Ιστορία της Ομορφιάς, Αθήνα, Καστανιώτης, 2004, σ. 428), αποτελούν κατάληξη μιας σειράς ιστορικών αλλαγών που συνέβησαν μέσα στον 20ό αιώνα και αφορούν κοινωνικές δυναμικές και πολιτισμικές ρήξεις.
Για παράδειγμα, είναι εύκολο να εντοπίσουμε την αλλαγή στο γυναικείο πρότυπο ομορφιάς που εξελίχθηκε μέσα στον προηγούμενο αιώνα από την ακινησία και την παθητικότητα στην πρωτοβουλία και στη δράση. Ορατές είναι επίσης οι αλλαγές ως προς τα όρια ανάμεσα στο γυναικείο και στο ανδρικό πρότυπο ομορφιάς (π.χ., στυλ unisex), ενώ ταυτόχρονα παρατηρείται ο πολλαπλασιασμός και κατακερματισμός του αρχικά ενιαίου προτύπου σε ιδιαίτερες, εξατομικευμένες εκδοχές ομορφιάς που συνδέονται όλο και σαφέστερα με την αυτοεκπλήρωση.
Με την εκβιομηχάνιση και την παράλληλη δραστική τομή στην αναπαράσταση του Εγώ δημιουργείται μια αγορά ομορφιάς η οποία θα διογκωθεί σταδιακά ως σήμερα περιλαμβάνοντας τόσο τα λεγόμενα «προϊόντα ομορφιάς» (ή «καλλυντικά») όσο και τα «ινστιτούτα καλλονής». Σε αυτά θα προστεθούν οι αισθητικές χειρουργικές επεμβάσεις, οι οποίες θα ξεκινήσουν ως διορθωτικές των δυσπλασιών (κυρίως ρινοπλαστική) για να καταλήξουν σε αναπλάσεις που έχουν ως στόχο την προσέγγιση ενός ιδεατού προτύπου ομορφιάς ή απλώς τη διατήρηση της ομορφιάς (και της νεότητας, βεβαίως).
Στα λεξικά των αρχών του 20ού αιώνα δεν ανευρίσκεται η λέξη «αισθητικός». Το επάγγελμα αυτό όπως και το ινστιτούτο ομορφιάς αποτελούν καινοτομίες των αρχών του 20ού αιώνα. H Helena Rubinstein, ταξιδεύοντας μεταξύ Ευρώπης και Αυστραλίας, δημιούργησε μια κρέμα προσώπου και στη συνέχεια σειρά προϊόντων ομορφιάς για το πρόσωπο και το σώμα.
Τα ινστιτούτα αισθητικής που ίδρυσε στο Λονδίνο, στο Παρίσι και στις ΗΠΑ εγκαινίασαν από τη δεκαετία του 1910 ένα διεθνές πρότυπο το οποίο θα μαζικοποιηθεί τις επόμενες δεκαετίες. H αγορά αυτή της ομορφιάς θα διευρυνθεί με τη διαφήμιση και τα γυναικεία περιοδικά, όπου θα διατυπώνεται και θα διαδίδεται ο κανόνας ομορφιάς της κάθε εποχής.
H συγκριτική ανάγνωση του γυναικείου Τύπου μέσα στον 20ό αιώνα δείχνει τη συνεχή τάση απίσχνασης της γυναικείας σιλουέτας (που από το γράμμα «S» παραπέμπει στο γράμμα «I»), ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται ο ερωτισμός και η ομορφιά γίνεται όλο και περισσότερο προκλητική.
Με την εφεύρεση του κινηματογράφου και την έκρηξη της εικόνας κατασκευάζεται ένας καινούργιος κόσμος ηρώων και προτύπων. H «βιομηχανία ονείρων» του Χόλιγουντ παράγει μια σειρά «σταρ», βεντέτες, μορφές παραδειγματικές που λειτουργούν ως πρότυπα και «πρέσβειρες» ομορφιάς.
H «φωτογένεια» είναι τώρα σημαντική παράμετρος της ομορφιάς ενώ η σωματική αισθητική ανανεώνεται μέσα από τον τρόπο που δείχνουμε και κινηματογραφούμε το σώμα και το πρόσωπο. Μέσα στη δεκαετία του ’20 εξάλλου εμφανίζεται η νέα μόδα των διαγωνισμών ομορφιάς (καλλιστείων), με πολλές «Miss» να συνωστίζονται στην εφήμερη δημοσιότητα.
Τις τελευταίες δεκαετίες, όπως έδειξε ο Georges Vigarello (Histoire de la beaute, Παρίσι, 2004), παρατηρείται ένας εκδημοκρατισμός της ομορφιάς: η ομορφιά δεν είναι κληρονομικό προνόμιο, μπορεί να κατακτηθεί, μαζικοποιείται.
Πράγματι, όπως δείχνουν οι στατιστικές, η αγορά των καλλυντικών δεν αποτελεί προνόμιο μιας κοινωνικής τάξης ενώ η πλαστική χειρουργική προσφέρει «ομορφιά για όλους» και καταργεί την ομορφιά ως αποκλειστικό προνόμιο της φύσης.
H κατάκτηση της ομορφιάς επεκτείνεται πλέον σε μεγαλύτερες ηλικίες – μέσω των αντι-γηραντικών προϊόντων – και στο ανδρικό φύλο με τις σειρές καλλυντικών «για άντρες». Καταργείται – ή έστω υπονομεύεται – η έννοια του «ωραίου φύλου» και διαταράσσεται η ευθεία σύνδεση ομορφιάς και νεότητας.
H ομορφιά γίνεται προσιτή και ο καθρέφτης επιβεβαιώνει την ιδιαίτερη επένδυση στην εξατομικευμένη εικόνα της. H Χιονάτη δεν θα χρειαστεί να δαγκώσει το μήλο.

Μαλλιά κουβάρια σκέψεις, μαλλιά κουβάρια ζωή

Σκέψη Μαλλιά – Κουβάρια. Δηλώσεις -Αντιδηλώσεις: Απολύτως απαραίτητη είναι η Καθαρότητα της Σκέψης, που συνοδεύεται από το ανάλογο συναίσθημα για να αποκτήσουμε αυτά που ζητάμε με τις Θετικές Σκέψεις Λέξεις και Δηλώσεις και πάντα -αυτό μην το ξεχνάτε ποτέ- με την ανάλογη δράση.
Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, θα δείτε ότι οι πιο πολλοί άνθρωποι ζουν μια ζωή αγώνα, σκληρής δουλειάς, αγωνίας, παλεύοντας με αντίξοες συνθήκες, ενώ το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να αλλάξουν τον τρόπο που σκέφτονται. Όχι μόνο Τι Σκέφτονται αλλά και Πώς το Σκέφτονται.
Θα πρέπει να σας πω για άλλη μια φορά «Οι Σκέψεις Είναι Πράγματα» είναι Δημιουργία, ότι Σκέπτεστε αυτό Έχετε. Όμως εδώ υπάρχει μια διαδικασία λίγο περίεργη αν δεν προσέξετε. Όταν σκέφτεστε ας πούμε πχ. “Περισσότερα Χρήματα, πιο πολλούς πελάτες, η καλύτερη ζωή” …αρχίστε να παρατηρείτε προσεκτικά, αλλά πολύ προσεκτικά τι Σκέφτεστε; Τι δηλώνετε; Πως νοιώθετε με τις σκέψεις σας. Αρχίζει ένας διάλογος στο νου σας κάπως έτσι … με αυτά που δηλώνετε.
- Θέλω να έχω πιο πολλούς πελάτες – Δήλωση
- Με το νέο εμπόρευμα θα σκίσω στην αγορά –Δήλωση
- Θα γεμίσει το ταμείο ζεστό χρήμα, επιτέλους -Δήλωση
- Αποκλείεται, Που στο καλό θα βρω πελάτες;- Αντιδήλωση
- Εντάξει τι να κάνω έχει κρίση η αγορά – Νέα Αντιδήλωση
- Εγώ πιστεύω ότι μπορώ να έχω όσους πελάτες θέλω – Δήλωση με ένταση
- Θα κάνω ότι χρειάζεται για να έχω όσους πελάτες θέλω- Δήλωση με ένταση
- Έκανα ότι χρειάζεται, δεν γίνεται τίποτα. Υπάρχει κρίση – Αντιδήλωση
- Ο κόσμος δεν έχει λεφτά, στα ίδια θα μείνω πάλι – Αντιδήλωση
- Ακρίβυνε το πετρέλαιο, το δολάριο.. – Αντιδήλωση
- Το είπαν και στις ειδήσεις η οικονομία είναι χάλια – Αντιδήλωση
Κάπου εδώ υπάρχει παραίτηση και απόφαση ότι η ζωή είναι σκληρή, άδικη, δύσκολη… και γίνεται ένα κουβάρι σκέψεων και δηλώσεων. Όλα μαζί ταυτόχρονα.
Μαλλιά κουβάρια σκέψεις, μαλλιά κουβάρια ζωή.