Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

Τα μυστήρια της Αιγυπτιακής σφίγγας και των πυραμίδων της Γκίζας

 Ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου και ταυτόχρονα ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του αρχαίου κόσμου είναι η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας, η οποία ονομάζεται επίσης και ως Πυραμίδα του Χέοπα. Είναι η παλαιότερη και μεγαλύτερη από τις τρεις πυραμίδες της Γκίζας και θεωρείται πως κατασκευάστηκε ως τάφος (!) κατά την τέταρτη Αιγυπτιακή δυναστεία του βασιλιά Χέοπα.

Δίπλα από την Μεγάλη πυραμίδα βρίσκεται ένα άλλο μεγάλο μυστήριο της αρχαιότητος, η Μεγάλη Σφίγγα της Γκίζας, ένα άγαλμα το οποίο απεικονίζει μια σφίγγα (μυθολογικό πλάσμα με σώμα λιονταριού και κεφάλι ανθρώπου) . Έχει μήκος 73,5 μέτρα, πλάτος 6 και ύψος 20.22 μέτρα, και αποτελεί αρχαιότερο το μεγαλύτερο μονολιθικό άγαλμα στον κόσμο. Οι Αιγυπτιολόγοι υποστηρίζουν ότι ο Φαραώ Χεφρήνος έχτισε τη Σφίγγα το 2558 - 2532 π.χ., κατά την εποχή της 4ης δυναστείας.

Η ονομασία Σφίγγα δόθηκε στο άγαλμα κατά την Κλασική εποχή της αρχαιότητας, δηλαδή περίπου 2000 χρόνια μετά την θεωρητική χρονολογία κατασκευής της. Αιτία ήταν τα κοινά χαρακτηριστικά του αγάλματος με τη Αρχαιο Ελληνική σφίγγα.



Σχετικά με το όνομα που χρησιμοποιούσαν στην Αρχαία Αίγυπτο για την σφίγγα δεν υπάρχει καμία πληροφορία. Γύρω στο 1500 π.χ, υπάρχει μία αναφορά ως as Hor-em-akht - ο Ωρος στον Ορίζοντα. (Αξίζει να αναφέρουμε πως ο Ωρος ως νήπιο εμφανίζεται στην εικονογραφία, να θηλάζει καθισμένος στα γόνατα της μητέρας του. Σε όλες τις απεικονήσεις έχει το δάκτυλο στο στόμα, όπως τα μωρά. Το γεγονός ερμηνεύθηκε από του Έλληνες ως πρόσκληση σε σιγή και περίσκεψη. Τούτη η ερμηνεία έγινε αιτία να θεωρείται σε πολύ νεότερη εποχή Θεός της σιωπής).

Δεν αναφέρεται επίσης πουθενά ο τρόπος κατασκευής ή ο αρχικός σκοπός ανέγερσης του. Μετά την εγκατάλειψη της Νεκρόπολης, η Σφίγγα σταδιακά θάφτηκε στην άμμο, σχεδόν ολοκληρωτικά (έως τους ώμους).

Η πρώτη καταγεγραμμένη προσπάθεια εκσκαφής της χρονολογείται το 1400 π.Χ., όταν ο νεαρός πρίγκιπας Τούθμωσης Δ' είδε όνειρο( ;) , πως κάτω από το κεφάλι της σφίγγας υπήρχε θαμμένο και το σώμα της. Έτσι ξέθαψε το μπροστινό μέρος της σφίγγας και τοποθέτησε εκεί μια γρανιτένια πλάκα, γνωστή ως η Στήλη του Ονείρου. Πάνω σε αυτήν, αναγράφεται το όνειρο που είδε ο νεαρός πρίγκιπας.




Μια στήλη στο Βρετανικό Μουσείο αναφέρει ότι καθαρίστηκε από την άμμο την εποχή του Νέρωνα (54-68 μ.Χ.), όταν ο Κλαύδιος Βάλβιλος ήταν έπαρχος της Αιγύπτου. Σχέδια που έγιναν τον τελευταίο αιώνα δείχνουν μεγάλες σχισμές στο κεφάλι και το κάλυμμά του και βαθιά ρήγματα στο λαιμό εξαιτίας διάβρωσης. Η διάσωση της μέχρι τις μέρες μας μάλλον οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι παρέμενε θαμμένη για μεγάλα διαστήματα.

Η πρώτη σύγχρονη αρχαιολογική ανασκαφή στη Σφίγγα, πραγματοποιήθηκε το 1817 μ.χ , υπό την επίβλεψη του λοχαγού Giovanni Batista. Η ανασκαφή αυτή έφερε στο φως όλο το στήθος του αγάλματος, ενώ ολόκληρη η Σφίγγα ανασκάφτηκε πλήρως από το 1925 έως το 1936 από τον Emile Baraize.

Όπως και για την μεγάλη πυραμίδα έτσι και για την Σφίγγα υπάρχουν σοβαρές αντιρρήσεις και ισχυρές ενδείξεις τόσο από ερευνητές της λεγόμενης «απαγορευμένης αρχαιολογίας», όσο και από την «εσωτερική παράδοση», που διαφωνούν με την επίσημη χρονολόγηση της Σφίγγας, και οι οποίες κάνουν λόγο για κατασκευή που έγινε περίπου το 10.500 π.Χ.

Αυτό βασίζεται κυρίως σε τρεις ενδείξεις. Πρώτη ένδειξη, το γεγονός ότι η διάβρωση και οι φθορές που παρατηρούνται στην σφίγγα οφείλονται όχι στην άμμο και τον άνεμο, αλλά σε διάβρωση από νερό γεγονός που παραπέμπει σε πολύ παλαιότερη εποχή από την επίσημη χρονολόγηση κατασκευής της σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, όταν τα νερά του Νείλου κυλούσαν πολύ κοντά στο χώρο της Σφίγγας. Πιο συγκεκριμένα υπάρχει τόσο εκτεταμένη διάβρωση από νερό με την μορφή καθέτων καναλιών, στο σώμα της, που θα μπορούσε να προκληθεί μόνο από έκθεση σε ισχυρές βροχοπτώσεις, και από μακροχρόνια παραμονή της κατασκευής κάτω από το λιμνάζοντα βρόχινα νερά στη βάση του επί χιλιάδες χρόνια.Η διάβρωση αυτή δεν παρατηρείται στο κεφάλι της Σφίγγας.

Δεύτερη ένδειξη οι αστρονομικές ευθυγραμμίσεις που υποδεικνύουν πως η Σφίγγα είναι προσανατολισμένη έτσι ώστε να ευθυγραμμίζεται στον ορίζοντα στο σημείο που ανέτειλε ο Ήλιος κατά την εαρινή ισημερία. Είναι εξάλλου γνωστό πως μέρος των απόκρυφων γνώσεων που διατηρούσαν τα Ιερατεία, σχετικά με την Αστρονομία, τα Μαθηματικά, την Ενέργεια και τη Γεωδαισία, τους επέτρεπε να γνωρίζουν τους πλέον κατάλληλους ενεργειακά γεωγραφικούς τόπους για την ίδρυση ναών, οι οποίοι ήταν προσανατολισμένοι πρός συγκεκριμένες κατευθύνσεις τόσο προς την ξηρά, όσο και πρός τα ουράνια σώματα.

Οι γνωστοί ερευνητές Robert Bauval και Graham Hancock, που για πολλά χρόνια μελέτησαν τα μυστήρια της περιοχής της Γκίζα, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όλα τα κτίσματα στην περιοχή, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αντιστοίχιση διαφόρων αστερισμών του ουράνιου θόλου στην Γη. Αυτές τις μαρτυρίες δυστυχώς τις αγνόησαν οι Αιγυπτιολόγοι. Σύμφωνα με αυτή την θεωρία υπάρχει «αστρικής αντιστοιχίας» των Πυραμίδων της Γκίζας με τον αστερισμό του Ωρίωνα. Σύμφωνα με τον Graham Hancock, οι τρεις μεγάλες πυραμίδες αντιστοιχούν στα τρία άστρα της ζώνης του Ωρίωνα όπως αυτός ήταν το 10.500 πΧ.



Κάποιες παρόμοιες σχέσεις με τον αστερισμό του Λέοντα και το αντίστοιχο κοσμικό ή Πλατωνικό έτος (περισσότερες πληροφορίες παρακάτω), εντοπίστηκαν και για την γειτονική Σφίγγα. Ο Graham Hancock, δεν άργησε να επεκτείνει τη θεωρία του και σε άλλους ιερούς τόπους της ανθρωπότητας –κάτι που ανέπτυξε στο Heaven’s Mirror (1998).

Η Σφίγγα βρίσκεται ακριβώς πάνω στον άξονα ανατολής - δύσης της νεκρόπολης της Γκίζα, με το βλέμμα στραμμένο ανατολικά. Με αυτό τον τρόπο αποτελεί το σηματοδότη της ανατολής του Ήλιου κατά την εαρινή ισημερία. Την εαρινή ισημερία του έτους 10.500 π.Χ. ο Ήλιος εκείνης της χρονιάς βρισκόταν 12 μοίρες κάτω από τον ορίζοντα, με το ζώδιο του Λέοντα να έχει ήδη αρχίσει να ανατέλλει, το βλέμμα της Σφίγγας ατένιζε το φαινόμενο και σημάδευε αυτή την ηλιακή ανατολή εκείνης της στιγμής.

Η Σφίγγα λοιπόν ήταν το πανομοιότυπο της ουράνιας αστρολογικής εποχής του Λέοντα. Ο Λέων είναι το πέμπτο ζώδιο του ζωδιακού κύκλου και έχει κυβερνήτη τον Ήλιο. Ο Ήλιος είναι ο πλανήτης που δίνει ζωή, χωρίς το φως του Ήλιου δε γονιμοποιείται τίποτα και τίποτα δε γεννιέται. Γιά την ανθρωπότητα ήταν η εποχή που λατρεύεται ο Θεός Ήλιος. Το βασιλικό ζώδιο του Λέοντα, το ζώδιο της δημιουργίας, είχε σημάνει την έναρξη αυτής της εποχής, ήταν η χρυσή εποχή των ΖΕΠ ΤΕΠΙ, της «Πρώτης Φοράς». 

«Ο θεός Τεχούτι έφθασε στη Αίγυπτο με μια πυραμίδα που ήρθε από τον ουρανό και έλαμπε σαν ήλιος. Οι Αιγύπτιοι ονόμασαν τον θεό αυτόν Χεμ. Ο θεός έμενε στην πυραμίδα μαζί με την φυλή των θεών Ζεπ Τεπί που τον ακολουθούσαν. Ο Τεχούτι έκρυψε τα μυστικά της δημιουργίας στην αίθουσα των αρχείων ‘’Αμέντι’’, μέσα σε μια σφαίρα κρυστάλλου. Η αίθουσα αυτή βρισκόταν μέσα στο έδαφος και κάτω από την πυραμίδα που ήρθε από τον ουρανό, και η θέση ήταν πολύ κοντά στην θέση που βρίσκεται σήμερα η μεγάλη πυραμίδα….
…Οι Ζεπ Τεπί έφυγαν στους ουρανούς με την ιπτάμενη πυραμίδα παίρνοντας μαζί τους και την κρυστάλλινη σφαίρα, και έδωσαν την υπόσχεση ότι θα επιστρέψουν και πάλι πίσω στην γη στο τέλος αυτού του χρόνου».

Είναι γεγονός πως πως σε πολλά αρχαία χειρόγραφα, και παραδόσεις των λαών της γης αναφέρονται σε Θεούς, που κατέβηκαν από τον ουρανό στην γη σαν σιδερένια πουλιά ή φλεγόμενες ασπίδες.

Η Σφίγγα είναι ένα μνημείο με σώμα λιονταριού και όπως λένε, με λιονταρίσιο ή γυναικείο αρχικά κεφάλι. (Για το γυναικείο κεφάλι θα γίνει λόγος πιο κάτω). Σχετικά με το κεφάλι της Σφίγγας, κάποιος θρύλος λέει, ότι ο Φαραώ Τούθμωσις ο 4ος έδωσε εντολή να σκαλίσουν το κεφάλι του στη θέση του αρχικού λιονταρίσιου κεφαλιού του μνημείου. Ήθελε με τον τρόπο αυτό να περάσει στην αθανασία. Πράγματι, το κεφάλι της Σφίγγας είναι ασυνήθιστα μικρό σε σχέση με το σώμα της και αυτό είναι κάτι που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πιθανώς το κεφάλι να ξανασκαλίστηκε πάνω σε κάποιο άλλο αρχικό.



Όταν η Σφίγγα επαναλαξεύτηκε, η λιονταρίσια κεφαλή αφαιρέθηκε και δόθηκε στο βράχο η μορφή του σημερινού στέρνου. Παρόμοια, το μέγεθος των μπροστινών ποδιών μίκρυνε, ενώ η πιο πρόσφατη ανθρώπινη κεφαλή τοποθετήθηκε ψηλότερα στον κορμό. Επειδή προφανώς το στρώμα αυτού του πετρώματος δεν ήταν αρκετό, εκείνοι οι καλλιτέχνες αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν κατασκευάζοντας το κεφάλι με μειωμένες αναλογίες. Αυτή τους η απόφαση οδήγησε στη σημερινή μορφή της Σφίγγας που έκτοτε αποτέλεσε αντικείμενο προβληματισμού και διαφωνιών στους αρχαιολογικούς κύκλους.

Στο λιονταρίσιο κεφάλι της σφίγγας ενισχύει το γεγονός πως τα λιοντάρια στην αρχαία Αίγυπτο (όπως και πολλούς άλλους αρχαίους πολιτισμούς) ήταν οι φύλακες τόσο του ύπνου και των ονείρων όσο και άλλου κόσμου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Σφίγγα ήταν ο προστάτης της Νεκρόπολης της Γκίζας. Για αυτό τον λόγο κι ο θεός Τούτου, είχε την μορφή λιονταριού και προστάτευε τους κοιμισμένους από τους εφιάλτες.

Στα ευρήματα από την εποχή της Πρώτης έως της Τρίτης Δυναστείας περιλαμβάνονται βασιλικές πλάκες που αναπαριστούν το κεφάλι ενός λιονταριού με χαίτη και τα μπροστινά του πόδια, υποδηλώνοντας ότι το υπόλοιπο σώμα είτε έμεινε ανολοκλήρωτο είτε θάφτηκε στην άμμο. Επίσης, το πρόσωπο του λιονταριού είναι κενό, χωρίς στόμα και μάτια, σα να είχαν σβηστεί από τις ανεμοθύελλες με το πέρασμα των αιώνων. Εάν αυτή ήταν η πρώτη μορφή της Σφίγγας, τότε τα σημάδια που δείχνουν τη φθορά από τις καιρικές συνθήκες υποδηλώνουν ότι το άγαλμα είναι πολύ πιο αρχαίο και ότι μπορεί να κατασκευάστηκε την προ-Δυναστειακή εποχή.

Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν πως η σφίγγα είχε αρχικά κεφάλι γυναίκας. Η ερμηνεία αυτή έχει σχέση με το κοσμικό ή Πλατωνικό έτος, το οποίο αφορά την αλλαγή του σημείου ισημερίας, η οποία πραγματοποιείται περίπου κάθε 2.150 χρόνια. (Μία από τις 14 ταυτόχρονες κινήσεις της γης είναι η ιδιαίτερη κυκλική κίνηση του πολικού άξονά της, η λεγόμενη μετάπτωση. Αυτή αναγκάζει τον πολικό άξονα να διαγράψει έναν κώνο σε διάστημα περίπου 25.800 χρόνων).



Με κάθε κοσμικό μήνα το σημείο ισημερίας μετατοπίζεται προοδευτικά από αστερισμό σε αστερισμό του ζωδιακού και με αυτό τον τρόπο, κάτω από αστρολογική θεώρηση, όλο αυτό το διάστημα των 2,150 χρόνων βρίσκεται υπό την επίδραση του ζωδίου στο οποίο πραγματοποιείται η ισημερία. Ο Ίππαρχος καθόρισε ότι το σημείο ισημερίας εκείνης της περιόδου συνέπιπτε στις 0 μοίρες του Κριού, την αφετηρία του ζωδιακού κύκλου. Αυτή η μετακίνηση γίνεται ακολουθώντας τη σειρά Κριός- Ιχθείς- Υδροχόος- Αιγόκερως κ.λ.π. μέχρι να ξαναφθάσει στον Κριό μετά από 25,000 χρόνια, έχοντας συμπληρώσει ένα κοσμικό έτος.

Έχει παρατηρηθεί, ότι κάθε κοσμικό έτος εκδηλώνει ορισμένα χαρακτηριστικά, τα οποία ανήκουν στο συγκεκριμένο ζώδιο, το οποίο την «χρωματίζει».

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι κάθε ζώδιο αφήνει την σφραγίδα του στην χρονική περίοδο που επιδρά. Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε πως την εποχή της Παρθένου περίπου το 12.000 π.χ, διαδέχεται η εποχή του Λέοντα περίπου το 10.000 π.χ. Η εποχή της Παρθένου είναι η εποχή της Μητριαρχίας ενώ η εποχή του Λέοντα η αρχίζει η εποχή της πατριαρχίας και των μεγάλων Βασιλέων. 

Εποχή της Παρθένου 12812 π.χ
Εποχή του Λέοντα 10.948 π.χ
Εποχή του Καρκίνου 8.788 π.χ
Eποχή του Διδύμων 6.628 π.χ
Εποχή του Ταύρου 4.468 π.χ
Εποχή του Κριού 2308 π.χ
Εποχή του Ιχθύος 11 48 π.χ
Εποχή του Υδροχόου 2012 μ.χ
Εποχή του Αιγόκερου 4172 μ.χ
Εποχή του Τοξότη 6332 μ.χ
Εποχή του Σκορπιού 8492 μ.χ
Εποχή του Ζυγού 10652 μ.χ


Η σφίγγα λοιπόν ίσως είχε κεφάλι γυναίκας, και σώμα Λέοντα συμβολίζοντας το κοσμικό έτος της Παρθένου την οποία ακολούθησε το κοσμικό έτος του Λέοντα.

Θα άξιζε να αναφερθεί πως μετά το Κοσμικό έτος του Λέοντα ακολουθεί η εποχή του Καρκίνου, όπου συνέβη σύμφωνα με τον Πλάτωνα η καταστροφή της Ατλαντίδος.

Αν τοποθετήσουμε αυτή την χρονολογία στο Κοσμικό ημερολόγιο, θα διαπιστώσουμε ότι η Ατλαντίδα βυθίστηκε περίπου όταν το σημείο ισημερίας περνούσε από το ζώδιο του Λέοντα σε αυτό του Καρκίνου περίπου το 9000 π.χ . Ο Καρκίνος ανήκει στο στοιχείο του Νερού κι έτσι δεν είναι περίεργο, ότι με τον ερχομό της εποχής του Καρκίνου, η γη γνώρισε μεγάλους κατακλυσμούς. Με την είσοδο στην εποχή του Καρκίνου και την ταυτόχρονη βύθιση της Ατλαντίδος, εξαφανίζεται σχεδόν κάθε πολιτισμός και οι λατρείες υποβιβάζονται.

Ο πλανήτης ο οποίος κυβερνάει τον Καρκίνο είναι η Σελήνη και εκείνη την εποχή αναπτύσσονται οι σεληνιακές λατρείες. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της εποχής του Καρκίνου είναι η ανάπτυξη διαφόρων μορφών μητριαρχίας, αλλά όχι στο βαθμό τον οποίο είχε αναπτυχθεί την εποχή της Παρθένου. Αυτή την στιγμή εισερχόμαστε αφήνουμε την εποχή των Ιχθύων και εισερχόμαστε στην εποχή του Υδροχόου.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν ίσως τα κοσμικά έτη να συνδέονται με το μυστήριο της Σφίγγας, το λέοντα με την κεφαλή γυναίκας, το Λέοντα με την Παρθένο, το σύμβολο του Λέοντος ή της Βασιλικής ψυχής και τη σχέση του με την ύλη, την όψη-Μητέρα. Μπορεί γι’ αυτό να σημαίνει τις δυο πολικότητες, το αρσενικό και το θηλυκό, το θετικό και το αρνητικό.

Η Τρίτη ένδειξη αφορά την «μεταφυσική» και αστρολογική ερμηνεία. Σε ασβεστολιθικό γλυπτό του 1ου αι. μ. Χ. εμφανίζονται αγαλματίδια- σφίγγες με κεφάλι ανθρώπου, σώμα λιονταριού, φτερά αετού και ουρά κόμπρας, προφανώς επηρεασμένα από τις Ελληνικές σφίγγες.

Οι τέσσερις αυτές μορφές «Μεταφυσικά» συμβολίζουν αντίστοιχα τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, δηλαδή ΝΕΡΟ (ΥΓΡΑ/ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ/ΑΝΘΡΩΠΟΣ), ΓΗ (ΣΤΕΡΕΑ /ΟΦΙΣ/ΥΛΗ), ΑΕΡΑΣ (ΑΕΡΙΑ/ΑΕΤΟΣ/ΠΝΕΥΜΑ) ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ (ΕΝΕΡΓΕΙΑ/ΛΕΩΝ/ΠΝΕΥΜΑ). Επίσης τα ίδια σύμβολα συνυπάρχουν και στα σημεία του ορίζοντα, δηλαδή αντίστοιχα στον Βορρά ο Άνθρωπος (Νερό), στην ανατολή ο Ταύρος (Γη), στη Δύση ο Αετός (Αέρας) και στο Νότο ο Λέων (Φωτιά).

Στις κάρτες Ταρώ η Σφίγγα βρίσκεται στην κορυφή του Τροχού της Τύχης,
που αντιπροσωπεύει τους Κύκλους της Αιωνιότητας και φυλάει την είσοδο
ενός νέου κύκλου. Είναι επίσης η δέκατη κάρτα της Μεγάλης Αρκάνας. Ο αριθμός δέκα αντιπροσωπεύει την ολοκλήρωση. Είναι ο ένας κύκλος που τελειώνει, για να ανοίξει ένας άλλος σε έναν υψηλότερο βαθμό. Η Σφίγγα είναι ο φύλακας της παλαιάς γνώσης και ο προάγγελος του νέου κύκλου....

Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα είναι φανερό πως ένα μνημείο όπως η Μεγάλη Σφίγγα, δε θα μπορούσε παρά να αντιπροσωπεύει και να συμβολίζει κάτι περισσότερο από ένα απλό μνημείο. Η θέση της, το σχήμα της, αλλά και οι άγνωστες αίθουσες που εικάζεται πως βρίσκονται κάτω από το σώμα της σφίγγας και που προφανώς ενώνονται και σχετίζονται με τις πυραμίδες μαρτυρούν πολύ περισσότερα από αυτά που γνωρίζουμε. Όπως προανέφερα παραπάνω όταν ο Τούθμωσης Δ' το 1400 π.Χ., είδε όνειρο( ;) , πως κάτω από το κεφάλι της σφίγγας υπήρχε θαμμένο και το σώμα της, και το ξέθαψε τοποθέτησε στο μπροστινό μέρος της σφίγγας μια γρανιτένια πλάκα, γνωστή ως η Στήλη του Ονείρου. Εκεί φαίνεται καθαρά πως η σφίγγα «κάθεται» πάνω σε άλλα κτίσματα.



Ο Ηρόδοτος δεν αναφέρει καθόλου την Σφίγγα παρά την πληθώρα επισκέψεων του στην Αίγυπτο πιθανότατα γιατί ήταν καλυμμένη από την άμμο. Όταν η άμμος απομακρύνθηκε (1817) αποκαλύφθηκε ένας Ναός στις πατούσες της Σφίγγας.

Το 1994, ανακαλύφθηκε κάτω από το άγαλμα ένας μυστηριώδης διάδρομος. Ξεκινά από την ουρά, εισέρχεται για πέντε μέτρα μέσα στο άγαλμα και μετά σχηματίζει απότομα ορθή γωνία, καταλήγοντας σε ένα «τυφλό» σημείο. Ο διάδρομος ανακαλύφθηκε το 1926, αλλά μετά η ύπαρξή του ξεχάστηκε.



Υπάρχουν και άλλα δύο παρόμοια σημεία που οδηγούν μέσα στην Σφίγγα, τα οποία εικάζεται πως έχουν χρησιμοποιήσει ήδη τυμβωρύχοι.

Αρκετοί ερευνητές αναφέρουν αυτές τις υπόγειες στοές ως «αίθουσες Αμέντι», οι οποίες είναι τα Αρχεία μίας πανάρχαιας γνώσης του Θεού Θώθ ή του Ερμή του Τρισμέγιστου. Η ιστορία του Θώθ ή Ερμήτου Τρισμέγιστου χάνεται πίσω στον χρόνο και στον πολιτισμό της μυθικής χώρας του ΚΕΜ (Αιγύπτος). Ενας πολιτισμός ο οποίος έφτασε στο απόγειο του πριν από τον τελευταίο καταποντισμό της Ατλαντίδος. Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ήταν εκείνος που δίδαξε στους ανθρώπους όλα όσα γνωρίζουν και ήταν ο ιδρυτής των μυστηρίων. 

Μέσα στις αίθουσες αυτές υποτίθεται πως βρίσκονταν ή ότι φυλάσσονται πάπυροι με τις απόκρυφες γνώσεις, ίσως και οι αποδείξεις ενός προηγούμενου προηγμένου γήινου ή εξωγήινου πολιτισμού.



Το 1934 ο καθηγητής Alberto Tulli, πρώην διευθυντής της πτέρυγας Aιγυπτιακών αρχαιοτήτων στο Βατικανό, ανακάλυψε έναν πάπυρο σε ένα παλαιοπωλείο αρχαιοτήτων του Καΐρου, στον οποίον γίνεται λόγος για κύκλους φωτιάς που ερχόταν από τον ουρανό. Ο πάπυρος ήταν μέρος των Χρονικών του Τούθμωση 18η Δυναστεία -1504 έως -1450. Πιο συγκεκριμένα στο πάπυρο που πήρε το όνομα του καθηγητή αναφέρονται τα εξής:

 «…Το έτος 22 της βασιλείας του, τον τρίτο μήνα του χειμώνα, στην έκτη ώρα της ημέρας, οι γραφείς της Βουλής της ζωής, παρατήρησαν έναν κύκλο φωτιάς που ερχόταν από τον ουρανό … και από το στόμα του που έβγαινε αποκρουστική αναπνοή. Δεν είχε κανένα κεφάλι. Το σώμα του ήταν μια ράβδος μακριά και πλατιά. (Σχήμα οβελίσκου) Δεν ακούστηκε καμία φωνή. Οι γραφείς ταράχθηκαν και έπεσαν κάτω μπρούμυτα … έπειτα εξέθεσαν τα πράγματα στον Φαραώ και αυτό που είχε συμβεί καταγράφηκε στους κυλίνδρους της Βουλής της ζωής. Μετά από μερικές ημέρες, αυτά τα ίδια πράγματα γίνονταν όλο και περισσότερο πολυάριθμα στους ουρανούς. Η λαμπρότητα τους ήταν μεγαλύτερη από αυτήν του ηλίου και επεκτάθηκε στα όρια των τεσσάρων γωνιών του ουρανού … σαν κύκλοι πυρκαγιάς. Ο στρατός του Φαραώ κοίταξε επάνω, στον ουρανό. Ήταν μετά από το βραδινό φαγητό. Κατόπιν αυτοί οι κύκλοι φωτιάς ανέβηκαν ψηλότερα στον ουρανό και κατευθύνθηκαν προς τον Νότο. Ψάρια και πουλιά έπεσαν έπειτα από τον ουρανό. Ήταν ένα θαύμα που δεν ξανάγινε ποτέ … ο Φαραώ άναψε το θυμίαμα για να παρουσιαστούν πάλι, για να κάνουν ειρήνη με την γη. Γράφτηκε στα χρονικά της Βουλής της ζωής, ώστε να το μάθουν όλες οι γενιές στο μέλλον».

Σε κάθε περίπτωση τα παράδοξα και τα μυστήρια που κρύβει ο αρχαίος Αιγυπτιακός πολιτισμός είναι πολλά. Όσο αφορά την σφίγγα η ύπαρξη και μόνο των πυραμίδων γύρω της υπονοεί την σχέση τους με αυτές. Όπως και οι σφίγγα, και οι πυραμίδες κρατούν τα μυστικά τους πολύ καλά κρυμμένα.Δεν είναι τυχαίο εξάλου πως χρησιμοποιούμε την έκφραση είναι «σφίγγα» για κάποιον που δεν αποκαλύπτει τις σκέψεις του και τα μυστικά του...!!



Την προσοχή των περισσοτέρων επιστημόνων και ερευνητών έχει τραβήξει φυσικά η Μεγάλη πυραμίδα της Γκίζας γιατί θεωρήθηκε το παλαιότερο και μεγαλύτερο κατασκεύασμα του ανθρώπου με τις τελειότερες μαθηματικές και γεωμετρικές αναλογίες. Το παράδοξο είναι πως όσο παλαιότερες είναι οι πυραμίδες τόσο πιο πολύπλοκες και πιο εξελιγμένες είναι οι τεχνικές κατασκευής τους. Συμβαίνει δηλαδή το αντίθετο από ότι συναντούμε στις ανθρώπινες κοινωνίες, όπου η τεχνολογία καλυτερεύει συν τον χρόνο καθώς η γνώση είναι μία συσωρευτική διαδικασία στον χρόνο....

Η τεχνολογία των αρχαίων Αιγυπτίων για την κατασκευή των πυραμίδων μας είναι άγνωστη, και σε κάθε περίπτωση ξεπερνάει ακόμα και τις σημερινές δυνατότητες.

Από την Αρχαιότητα ήταν γνωστό ότι η μεγάλη πυραμίδα, εκτός των αστρονομικών και άλλων συσχετισμών της, εμπεριείχε συγκεκριμένες μαθηματικές σχέσεις στη γεωμετρική της δομή, με τις οποίες αποτύπωνε ορισμένα ιερά μαθηματικά.

Οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν την πυραμίδα εικόνα του Κόσμου, μια σκάλα φωτός που ένωνε τον Ουρανό με την Γη. Η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας, η πιο φημισμένη, ονομαζόταν «Η Φωτεινή». Το ιερογλυφικό της είναι MR, το ισοσκελές μαύρο τρίγωνο που γεννιέται από δύο λόφους όπως ο ήλιος.

Πολλά πειράματα έχουν γίνει και επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι στις Πυραμίδες της Αιγύπτου τα βακτηρίδια σκοτώνονται, η σήψη σταματά και η οργανική ύλη μουμιοποιείται. Σ' ένα από τα πειράματα τοποθετήθηκαν για 13 ημέρες σε πυραμίδες ψάρια. Αυτά δεν σάπισαν αλλά αφυδατώθηκαν χάνοντας τα 2/3 του βάρους τους. Αυτό το φαινόμενο παρουσιάζεται σε όλες τις πυραμίδες, εφόσον αυτές είναι προσανατολισμένες ακριβώς στον άξονα Βορρά-Νότου, είναι τετράπλευρες και έχουν συγκεκριμένες αναλογίες.

Τα μυστικά που κρύβουν οι πυραμίδες είναι φυσικά πολλά, σε αυτό το άρθρο θα αρκεστώ μόνο να αναφέρω τι αναφέρει Helena Blavatsky για το συμβολισμό και τη χρήση της πυραμίδας:

 «Η αιγυπτιακή πυραμίδα αντιπροσωπεύει συμβολικά την ιδέα του κοσμικού δένδρου. Η κορυφή της είναι ο μυστικός σύνδεσμος ανάμεσα στον Ουρανό και στη Γη και συμβολίζει τη ρίζα, ενώ η βάση της αντιπροσωπεύει τους κλάδους που εκτείνονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα του σύμπαντος. Μεταδίδει την ιδέα ότι όλα τα πράγματα είχαν την προέλευσή τους στο πνεύμα -με την εξέλιξη να έχει ξεκινήσει αρχικά από τα πάνω και προχωρήσει μετά προς τα κάτω, αντί για το αντίστροφο, όπως διδάσκει η θεωρία του Δαρβίνου...
....Εσωτερικά συμβόλιζε τη δημιουργική αρχή της Φύσης και διασαφήνιζε επίσης τις αρχές της Γεωμετρίας, των Μαθηματικών, της Αστρολογίας και της Αστρονομίας. Εσωτερικά, ήταν ένας μεγαλειώδης ναός, στα σκοτεινά κοιλώματα του οποίου τελούνταν τα Μυστήρια και του οποίου οι τοίχοι υπήρξαν συχνά μάρτυρες των σκηνών μύησης μελών της βασιλικής οικογένειας. Η πορφυρή σαρκοφάγος... ήταν μία κολυμπήθρα βαπτίσματος, όπου αναδυόμενος ο νεόφυτος «αναγεννιόταν» και γινόταν μύστης....
...Ο μυημένος σοφός, ο οποίος είχε περάσει με επιτυχία όλες τις δοκιμασίες, τοποθετούνταν, δεν καρφωνόταν αλλά απλώς δενόταν πάνω σε μια κλίνη σε σχήμα Ταυ βυθισμένος σε έναν βαθύ ύπνο. Αφηνόταν να παραμείνει σε αυτήν την κατάσταση για τρεις μέρες και τρεις νύχτες, κατά την διάρκεια των οποίων το πνευματικό "Εγώ" του λέγεται ότι συνομιλούσε με τους θεούς, κατέβαινε στον Άδη, το Αμέντι και πρόσφερε ευεργεσίες στα αόρατα όντα, είτε ήταν ψυχές ανθρώπων ή Στοιχειακά πνεύματα, ενώ το σώμα του παρέμενε όλο αυτόν το καιρό στην κρύπτη του ναού ή στην υπόγεια σπηλιά.
Στην Αίγυπτο τοποθετούνταν μέσα στην Σαρκοφάγο, στην αίθουσα του βασιλιά της πυραμίδας του Χέοπα, ενώ κατά την διάρκεια της νύχτας πριν από την τρίτη μέρα μεταφερόταν στην είσοδο ενός διαδρόμου όπου μια ορισμένη ώρα, οι ακτίνες του ανατέλλοντος ηλίου έπεφταν πάνω στο πρόσωπό του εκστασιασμένου υποψηφίου, ο οποίος ξυπνούσε για να μυηθεί από τον Όσιρη και τον Θώθ, τον θεό της Σοφίας... Μ.Δ (ΙΙ, 558).

Παίζοντας βιολί με χορδές από… μαλλιά!

Με αφορμή την Ημέρα των Μουσικών που γιορτάζεται κάθε χρόνο στη Λιθουανία ένας βιολιστής και ο φίλος του αποφάσισαν να περάσουν το δικό τους μουσικό μήνυμα με τον πλέον παράδοξο τρόπο. «Ίσως δεν μπορείτε να παίξετε ένα όργανο, αλλά μπορείτε σίγουρα να γίνετε ένα», λέει ο Λιθουανός βιολιστής Eimantas Belickas που με τη βοήθεια του φίλου του Tadas Maksimovas έκαναν ένα πείραμα που ονομάζεται «Hair Music».
O Maksimovas, που έχει πολύ μακριά μαλλιά αποφάσισε να τα θυσιάσει για να δημιουργηθούν χορδές για βιολί. Τα μαλλιά του αρχικά πλέχτηκαν, κολλήθηκαν και στη συνέχεια βιδώθηκαν στο βιολί, χωρίς βέβαια να κοπούν. Έτσι ο νεαρός έγινε με τη θέλησή του μουσικό όργανο, αφού ο βιολιστής στη συνέχεια έπαιξε μουσική. Δείτε το αποτέλεσμα στο ακόλουθο βίντεο.

Το χασμουρητό δεν είναι ένδειξη βαρεμάρας

        Το χασμουρητό δεν είναι ένδειξη βαρεμάραςΣύμφωνα με ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Βιέννης, ο λόγος για τον οποίο χασμουριόμαστε δεν έχει να κάνει με το αν είμαστε κουρασμένοι, ή αν βαριόμαστε, αλλά στην πραγματικότητα λειτουργεί ως ένας «μηχανισμός δροσισμού» του εγκεφάλου μας, για να μας βοηθά να σκεφτόμαστε πιο καθαρά.

Όπως οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, έτσι και ο εγκέφαλός μας έχει μια ιδανική θερμοκρασία λειτουργίας και όταν αυτή ανεβαίνει πολύ, το χασμουρητό βοηθά στη μείωσή της. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα αυξάνονται τόσο οι καρδιακοί παλμοί, όσο και η ροή του αίματος στον οργανισμό, με αποτέλεσμα να «δροσίζεται» το αίμα στην περιοχή του εγκεφάλου.

Μέχρι τώρα οι ειδικοί πίστευαν, ότι το χασμουρητό εξυπηρετεί μια αναπνευστική λειτουργία, βοηθώντας μας να ξυπνήσουμε με μια «έξτρα δόση» οξυγόνου, όταν νιώθουμε τις δυνάμεις μας να μας εγκαταλείπουν.

Ωστόσο, έρευνες έδειξαν ότι το χασμουρητό δεν αυξάνει τα επίπεδα οξυγόνου στο σώμα, αναφέρει δημοσίευμα στον Independent.

Γιατί λοιπόν χασμουριόμαστε, όταν είμαστε κουρασμένοι;

Τόσο η έλλειψη ύπνου, όσο και η σωματική εξάντληση αυξάνουν τη θερμοκρασία του εγκεφάλου.

Έτσι, ενώ είναι αλήθεια ότι χασμουριόμαστε για να καταπολεμήσουμε την έλλειψη ύπνου, αυτό δε σημαίνει ότι τα χασμουρητά «μας κρατούν ξύπνιους», αλλά κρατούν τον εγκέφαλό μας σε λειτουργία… στην κατάλληλη θερμοκρασία, αναφέρουν οι αυστριακοί ερευνητές.

Ιστορίες για ταξιδιώτες

Carl Sagan’s Cosmos Episode 6:Traveller’s Tales.
imagesΤο 6ο επεισόδιο της σειράς «Cosmos» με ελληνικούς υπότιτλους. Τα ταξίδια των ανιχνευτών Voyager τίθενται σε συσχετισμό με την Ολλανδία του 17ου αιώνα, με μια μακραίωνη παράδοση εξερευνητικών ιστιοφόρων, και των σύγχρονων διανοητών της (όπως ο Κωνσταντίνος Χόυχενς και ο γιος του Κρίστιαν).
Οι ανακαλύψεις τους συγκρίνονται με τα ευρήματα των ανιχνευτών Voyager μεταξύ των συστημάτων του Δία και του Κρόνου.Στην ενημερωμένη έκδοση του «Cosmos» με την βοήθεια της επεξεργασίας εικόνας αναδομούνται οι κόσμοι που εξερεύνησαν οι Voyager οι οποίοι επίσης μας δίνουν ένα τελευταίο πορτραίτο από το ηλιακό μας σύστημα καθώς εγκαταλείπουν το πλανητικό του μέρος.


Ερευνητές δημιούργησαν αντιγόνο που σταματά τον πόνο και τη φαγούρα!

nerve-cells-and-neuropathic-pain-reliefΗ αντιμετώπιση του πόνου και της φαγούρας με φάρμακα έχει παρουσιάσει σημαντική πρόοδο της τελευταίες δεκαετίες, αλλά όλες οι αγωγές έρχονται με διάφορες παρενέργειες για τον οργανισμό και δεν είναι λίγες οι φορές που τα αρνητικά υποσκελίζουν τα θετικά αποτελέσματα. Γι’ αυτό, ίσως θα ήταν καλύτερα να υπήρχε ένας τρόπος να μην φτάνει ποτέ το σήμα του πόνου ή της φαγούρας στον εγκέφαλο.
Αυτό ισχυρίζονται ότι μπορούν να επιτύχουν οι ερευνητές του Duke University με ένα νέο αντιγόνο (μόριο) που απενεργοποιεί τη λειτουργία των πρωτεϊνών απευθείας στους νευρώνες αποκόπτοντας τη ροή του νατρίου (δίαυλος Nav1.7), με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος να μην λαμβάνει τα ηλεκτρικά σήματα που αντιλαμβάνεται ως πόνο ή φαγούρα.

Οι εργαστηριακές δοκιμές σε ποντίκια έδειξαν ότι δεν υπάρχει (προς το παρόν) καμία παρενέργεια από την καταστολή της λειτουργίας αυτών των πρωτεϊνών και στόχος είναι η εφαρμογή της τεχνικής για την αντιμετώπιση φλεγμονών και νευροπαθητικών πόνων.
Πάντως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αίσθηση του πόνου είναι πολύ σημαντική για τον οργανισμό μας, καθώς πρόκειται για προειδοποίηση ότι φτάνει στα όρια του ή ότι κάτι δεν λειτουργεί καλά.

Αυξάνονται οι εκτάσεις που καλλιεργούνται γενετικά τροποποιημένα είδη


Ο αριθμός των χωρών όπου καλλιεργούνται γενετικά τροποποιημένα είδη έχει μειωθεί ελαφρά, όμως η επιφάνεια που καταλαμβάνουν οι εκτάσεις με τέτοιες καλλιέργειες αυξάνεται διαρκώς, υποστηρίζει μια έκθεση της διεθνούς ομοσπονδίας των Φίλων της Γης που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 30 Απριλίου.

Η μη κυβερνητική οργάνωση σημειώνει ότι το 2013 "18 εκατομμύρια αγρότες καλλιεργούσαν γενετικώς τροποποιημένα προϊόντα σε 27 χώρες". Ο αριθμός των καλλιεργητών αυτών αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 1% του συνόλου των αγροτών παγκοσμίως.

Σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Υπηρεσίας για την απόκτηση αγροβιοτεχνολογικών εφαρμογών (Isaaa), η οποία δημοσιεύει μια ετήσια έκθεση στην οποία βασίζονται οι Φίλοι της Γης, το 2012 καλλιεργούνταν γενετικά τροποποιημένα είδη σε 28 χώρες. Οι χώρες αυτές ήταν 29 το 2011 και 25 το 2008. Ορισμένες χώρες διέκοψαν ή ανέστειλαν αυτές τις καλλιέργειες, όπως η Πολωνία και η Αίγυπτος.

Η συνολική έκταση των καλλιεργειών πάντως συνεχίζει να αυξάνεται, φτάνοντας το 1,75 δισεκατομμύριο στρέμματα το 2013, κυρίως λόγω της επέκτασής τους σε αναδυόμενες χώρες όπως η Βραζιλία. Στις καλλιέργειες αυτές κυριαρχούν τέσσερα φυτά: η σόγια, ο αραβόσιτος, το βαμβάκι και η κράμβη. Άνω του 99% των προϊόντων αυτών είναι ανθεκτικά στα ζιζανιοκτόνα, στα έντομα ή και στα δύο.

Το 80% των καλλιεργειών είναι συγκεντρωμένο σε έξι χώρες: στις ΗΠΑ (40%), τη Βραζιλία (23%), την Αργεντινή (14%), την Ινδία (6%), τον Καναδά (6%) και την Κίνα (2%).

Ένα πολύ μικρό ποσοστό προέρχεται από χώρες της Ευρώπης όπου το 2013 οι καλλιέργειες αυτές έφταναν το 1,480 εκατομμύριο στρέμματα. Τη μερίδα του λέοντος παρήγε η Ισπανία (1,360 εκ. στρέμματα) και ακολουθούν η Πορτογαλία, η Τσεχία, η Ρουμανία και η Σλοβακία. Στην Αφρική, μόνο τρεις χώρες παράγουν γενετικά τροποποιημένα είδη: η Νότια Αφρική, η Μπουρκίνα Φάσο και το Σουδάν.

Στην Ασία, βαμβάκι ανθεκτικό στα έντομα καλλιεργείται στην Ινδία, την Κίνα, το Πακιστάν και τη Μιανμάρ ενώ στις Φιλιππίνες καλλιεργείται γενετικά τροποποιημένο καλαμπόκι.

Η ευτυχία και η οδύνη

Τον τελευταίο καιρό έχει τύχει να παρευρεθώ σε διάφορες συζητήσεις, στις οποίες το συμπέρασμα ήταν ότι ο κύριος σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία. Αυτό είναι φυσιολογικό. Οταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν το μέλλον, συχνά μιλάνε για όλες τις καλές εμπειρίες που ελπίζουν να έχουν. Ζούμε σε μια κουλτούρα πλημμυρισμένη από κουβέντες για την ευτυχία. Στη διάρκεια του τελευταίου τριμήνου της περασμένης χρονιάς, πάνω από 1.000 βιβλία πάνω σ’ αυτό το θέμα βγήκαν στις προθήκες του Amazon.
Παρατηρήστε όμως το εξής φαινόμενο. Οταν οι άνθρωποι ανακαλούν το παρελθόν, δεν μιλούν μόνο για την ευτυχία. Συχνά οι δοκιμασίες που πέρασαν φαίνονται πιο ενδιαφέρουσες. Οι άνθρωποι στοχεύουν την ευτυχία αλλά νιώθουν ότι έχουν διαμορφωθεί μέσα από τις οδυνηρές δοκιμασίες.

Τώρα, βέβαια, καλό είναι να πούμε ότι δεν υπάρχει τίποτα αναγκαστικά εξευγενιστικό στον πόνο. Οπως η αποτυχία είναι ενίοτε απλώς αποτυχία (και όχι ο δρόμος για να γίνεις ο επόμενος Στιβ Τζομπς), τα βάσανα συχνά είναι απλώς κάτι καταστροφικό.
Ωστόσο, ορισμένοι άνθρωποι πράγματι εξευγενίζονται από τον πόνο. Ας σκεφτούμε τον τρόπο που ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ επέστρεψε στην πολιτική πολύ πιο σοφός και ευαίσθητος μετά την πολιομυελίτιδα από την οποία προσβλήθηκε. Συχνά η σωματική ή κοινωνική οδύνη μπορεί να δώσει στους ανθρώπους μια διαφορετική προοπτική, μια πολύ οξύτερη επίγνωση για τα βάσανα που άλλοι υποφέρουν.
Το μεγάλο πράγμα, όμως, που κάνει η οδύνη είναι ότι σε βγάζει έξω από εκείνη ακριβώς τη νοοτροπία που η ευτυχία ενθαρρύνει. Η ευτυχία σε θέλει να σκέφτεσαι μόνο πώς να μεγιστοποιήσεις τα πλεονεκτήματά σου. Η δυσκολία και ο πόνος σε στέλνουν σε μιαν άλλη πορεία.
Πρώτα πρώτα, η οδύνη σε τραβάει βαθύτερα μέσα στον εαυτό σου. Ο θεολόγος Πολ Τίλιτς έγραψε ότι οι άνθρωποι που περνούν μια οδυνηρή δοκιμασία φεύγουν πέρα από τη ρουτίνα της ζωής τους για να ανακαλύψουν ότι δεν είναι ακριβώς αυτοί που νόμιζαν πως είναι. Η αγωνία, ας πούμε, της σύνθεσης ενός σπουδαίου έργου μουσικής ή η θλίψη για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου μπορεί να σπάσει αυτό που κάποιος θεωρούσε δάπεδο της ύπαρξής του, αποκαλύπτοντας μια περιοχή που βρισκόταν από κάτω, κι έπειτα να σπάσει και το δεύτερο δάπεδο, αποκαλύπτοντας ένα άλλο κοίτασμα.
Επιπλέον, η οδύνη προσφέρει στους ανθρώπους μια ακριβέστερη αίσθηση των ορίων τους. Οταν κάποιος βυθίζεται σ’ αυτές τις βαθύτερες ζώνες αντιμετωπίζει το γεγονός ότι δεν μπορεί να καθορίσει τι συμβαίνει εκεί ούτε να κοντρολάρει τα συναισθήματά του. Και η διαδικασία της επούλωσης, όταν η θλίψη μαλακώνει, είναι κι αυτή κάτι που δεν προκαθορίζεται, μια φυσική ή θεία διεργασία πέρα από τον ατομικό έλεγχο.

Ωστόσο, στη διάρκεια μιας σοβαρής δοκιμασίας, υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται μια κλήση. Δεν είναι κυρίαρχοι της κατάστασης, αλλά ούτε ανήμποροι. Δεν καθορίζουν την πορεία του πόνου τους, αλλά μπορούν να απαντήσουν σ’ αυτόν. Και πολλές φορές νιώθουν την ηθική ευθύνη να απαντήσουν καλά, σ’ ένα επίπεδο βαθύτερο από το επίπεδο της συμφεροντολόγας ατομικής ευτυχίας.
Η απάντησή τους δεν είναι η αναζήτηση της ευχαρίστησης αλλά η αγιότητα, και δεν το θέτω καν με τη θρησκευτική έννοια. Σημαίνει να βλέπεις τη ζωή σαν ένα ηθικό δράμα, τοποθετώντας την οδυνηρή εμπειρία σε ηθικό πλαίσιο και προσπαθώντας να επανορθώσεις κάτι κακό μετατρέποντάς το σε κάτι ιερό. Γονείς που έχασαν το παιδί τους έχουν δημιουργήσει ιδρύματα. Ο Αβραάμ Λίνκολν, μετά την τρομακτική δοκιμασία του Εμφυλίου, έδωσε τη ζωή του για την ενότητα της πατρίδας του. Αιχμάλωτοι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης με τον ψυχολόγο Βίκτορ Φρανκλ ορκίστηκαν να φανούν άξιοι των ελπίδων και των προσδοκιών των αγαπημένων τους προσώπων, έστω κι αν πολλά από αυτά τα πρόσωπα πιθανόν να μη βρίσκονταν πια στη ζωή.

Η ανάρρωση από την οδύνη δεν είναι σαν την ανάρρωση από αρρώστια. Πολλοί άνθρωποι δεν βγαίνουν γιατρεμένοι. Βγαίνουν διαφορετικοί. Συγκρούονται με τη λογική του ατομικού συμφέροντος και φέρονται παράδοξα. Αντί να οπισθοχωρήσουν από τις δεσμεύσεις της αγάπης, που σχεδόν πάντα συνεπάγονται πόνο, ρίχνονται ακόμα πιο βαθιά μέσα σ’ αυτές. Ακόμα κι όταν βιώνουν τις πιο φοβερές συνέπειες, ρίχνονται με μεγαλύτερο πάθος και ευγνωμοσύνη στην τέχνη τους, στις αγάπες τους, στους στόχους τους.
Η οδύνη που φέρνει στη ζωή τους η επιδίωξη αυτών των στόχων γίνεται ένα τρομακτικό δώρο, πολύ διαφορετικό από το άλλο πολυπόθητο δώρο, την ευτυχία, όπως συμβατικά προσδιορίζεται.

Οι επτά λόγοι που οι άνθρωποι φοβούνται ν’ αγαπήσουν – η τρωτότητα και η εξάρτηση είναι από τους βασικότερους

«I’ ll never fall in love again» τραγουδούσε στα 60s ο Τομ Τζόουνς. Όντως, πολλοί είναι αποφασισμένοι πως δεν θα «ξαναλαβωθούν» από το βελάκι του φτερωτού θεού. Δεν θα ξαναερωτευθούν και, κατ’ επέκταση, δεν θα ξαναγαπήσουν. Ο προφανής λόγος είναι για να μην ξαναπληγωθούν. Πολλοί εξ ημών και υμών έχουν αποφασίσει πως θα διάγουν βίο… άσωτο χωρίς να δεθούν ξανά με κανέναν γιατί η προσωπική τους ισορροπία είναι το Α και το Ω.
Υπάρχουν όμως και άλλοι παράγοντες-κλειδιά που μας «σπρώχνουν» μακριά από τον έρωτα.

Η Λίζα Φαϊρστόουν, »γκουρού» της ψυχολογίας και συγγραφέας, που γράφει για την ηλεκτρονική «βίβλο» της ψυχολογίας psychologytoday.com δίνει τις απαντήσεις.

Ξεκινώντας με το ερώτημα «γιατί διαλύονται οι σχέσεις», αναλύει:
Ο πρώτος λόγος που φοβόμαστε να ξαναγαπήσουμε είναι γιατί έτσι αισθανόμαστε πιο τρωτοί. Μια νέα σχέση είναι ένα ‘μη χαρτογραφημένο έδαφος‘, εξηγεί. Οι φόβοι μας, είναι επόμενο, πως θα ξεπηδήσουν και οι άμυνές μας θα αμβλυνθούν όσο θα ερχόμαστε πιο κοντά στον άλλον. Οι συνήθειές μας αλλάζουν και έχουμε την αίσθηση πως όσο πιο πολύ δενόμαστε, τόσο περισσότερο πληγωνόμαστε.

Ο δεύτερος είναι πως μια νέα αγάπη, αναπόφευκτα, κάνει το μυαλό να γυρνάει σε παλιά «χτυπήματα», στις «λαβωματιές» που έχουμε δεχθεί από προηγούμενους έρωτες. Οι αρνητικές προσλαμβάνουσες του παρελθόντος αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα επανέρχονται στον εγκέφαλο και μας ανησυχούν σχετικά με τον βαθμό στον οποίο θα πρέπει να είμαστε εξωστρεφείς, άρα και ν’ αποκαλύπτουμε τα «θέλω» μας στον/τη σύντροφό μας.

Τρίτον, η αγάπη σε κάνει να μπαίνεις σε -εκ νέου-διαδικασία αυτοεκτίμησης. Τα ερωτήματα του τύπου «αυτά που κάνουν την ικανοποιούν;», «θέλει όντως αυτά από μένα ή δεν τον γεμίζω;» μάς αγχώνουν. Αρνητικές εμπειρίες που σχετίζονται ενδεχομένως και με κακή συμπεριφορά του ενός γονέα προς τον άλλον έχουν καταγραφεί στις εμπειρίες που μας έχουν σημαδέψει και, τελικά, μας αποτρέπουν απ’ το να ενδώσουμε ξανά στην αγάπη.

 Ο τέταρτος και εξαιρετικά σημαντικός λόγος είναι πως όσο πιο πολύδιασκεδάζεις με τον σύντροφό σου, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να βιώσεις πραγματικό πόνο αν η σχέση διαλυθεί, άρα και να μη θελήσεις εφεξής να ξαναποντάρεις σε σοβαρό δεσμό που, εκ των πραγμάτων, ταυτίζεται με την αγάπη.

Ο πέμπτος λόγος/παράγοντας-κλειδί που ενισχύει τους φόβους μας είναι ότι συχνά η αγάπη δεν είναι «ισότιμη». Πώς ακριβώς το εξηγεί η Φαϊρστόουν; Ένας εκ των δύο πάντα αγαπάει περισσότερο. Ο φόβος πως θα χαθεί η μία προσωπικότητα μέσα στην άλλη, πως θα ‘ρουφήξει’ ο ένας τον άλλον (αυτόν που αγαπάει περισσότερο), έρχεται και κατασπαράζει την όποια διάθεση «αυτοδιάθεσης». Το γεγονός δηλαδή πως όσο πιο πολύ αγαπάς τόσο περισσότερο εξαρτάσαι από τον άλλον, μας απωθεί απ’ το να βιώσουμε την αγάπη.

Ο έκτος λόγος είναι πως μ’ ένα νέο έρωτα αλλάζουν οι συνισταμένες-οι σχέσεις με την οικογένειά σου. Αν δεν υπάρξουν αμοιβαία συναισθήματα εκτίμησης και σεβασμού, είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις ισορροπίες. Το γεγονός πως μπορεί να χρειαστεί να πάρεις κάποιες φορές το μέρος του ενός ή του άλλου σε απομακρύνει. Ακόμα, το ενδεχόμενο οι στενοί συγγενείς του ενός ή του άλλου να επιθυμήσουν να παρέμβουν στα προσωπικά σας, σε ωθεί μακριά απ’ τον έρωτα.

Ο έβδομος παράγοντας είναι πως η αγάπη ξαναφέρνει στο φως αμφιβολίες που σχετίζονται με την κοσμοθεωρία σου: όσο πιο σημαντικό θεωρούμε έναν άνθρωπο για εμάς, τόσο περισσότερο φοβόμαστε μην του συμβεί κάτι, με αποτέλεσμα ν’ απογειώνεταιτο άγχος και να μην μπορούμε ν’ αντεπεξέλθουμε στην πραγματικότητα, χάνοντας το «ζουμί» της σχέσης. Οι φόβοι, για εμάς, μπορεί να εκλογικεύονται, ωστόσο, το άγχος παραμονεύει, ολοκληρώνει η Δρ. Φαϊρστόοουν.

Ρεζουμέ; «Seize the day». Αδράξτε τη μέρα και μην σκέφτεστε το μέλλον! Απολαύστε τη στιγμή με τον άνθρωπό σας, συνεχίστε να είστε ειλικρινείς απέναντί του.

Η περιπέτεια του Sir Arthur Conan Doyle με τις νεράιδες

cottingley_photos_fairies_Sir_DoyleΣτην 1η φωτό ποζάρει η Frances Griffiths με έναν χορό από φτερωτές νεράιδες που παίζουν γύρω της.

Την φωτογραφία τράβηξε η Elsie Wright, 16 χρονών το 1917.
Τον Δεκέμβριο του 1920 ο Sir Arthur Conan Doyle, μπαμπάς του Σέρλοκ Χομς, επιτυχημένος λογοτέχνης και γιατρός και φανατικός οπαδός του πνευματισμού –παρά τον σκεπτικιστή, ορθολογικό του ήρωα- δημοσίευσε στο περιοδικό Strand, ως εικονογράφηση σε άρθρο του, τις φωτογραφίες με νεράιδες που είχαν τραβήξει δυο κορίτσια στον κήπο του σπιτιού τους.
Οι φωτογραφίες, διάσημες μέχρι σήμερα με το όνομα The Cottingley Photographs, οι πρώτες με θέμα τον άυλο κόσμο των νεραϊδών και των ξωτικών, έγιναν οι πρώτες και διασημότερες στον κόσμο εγκαινιάζοντας ένα ολόκληρο ρεύμα fairy ρομαντισμού.
Η ιστορία, πέρα από την αδιαμφισβήτητη ομορφιά των εικόνων, την πρωτιά της έμπνευσης να αιχμαλωτιστεί σε εικόνα ότι ήταν για αιώνες στην φαντασία των ανθρώπων και το σαματά που δημιούργησαν και που κράτησε έναν ολόκληρο αιώνα, ήταν συναρπαστική γιατί έμπλεξε από την αρχή ένα από τα μεγάλα ονόματα της βρετανικής λογοτεχνίας, τον αριστοκράτη και ευυπόληπτο, παρά τις δηλωμένες πνευματιστικές του ασχολίες, κυρίως με την τηλεπάθεια, τα πνεύματα από τον άλλο κόσμο και την αυτόματη γραφή, Ντόυλ.


Η Elsie με έναν φτερωτό γνώμο (ξωτικό του δάσους) στην ποδιά της.

Την 2η φωτογραφία τράβηξε η 10χρονη Frances.
Με μια φτηνή κάμερα η Έλσι Ράιτ, 16 χρονών το καλοκαίρι του 1917 που τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες και η ξαδέλφη της Φράνσις, 10 χρονών, έδειχναν στον κόσμο 5 καρέ, με τις ίδιες να παίζουν στην εξοχή του Cottingley δίπλα σε νεράιδες που πετούσαν και χόρευαν γύρω τους. Μία από τις λήψεις έδειχνε την Έλσι μαζί με έναν φτερωτό μικρό γνώμο (gnome) και μια άλλη, η πέμπτη και τελευταία, μια σειρά από νεράιδες να παίρνουν το μπάνιο τους στο φως ανάμεσα στα δέντρα.
Ο μπαμπάς του Σέρλοκ Χολμς ψάχνει για πειστήρια
Η δημοσίευση στο περιοδικό ξεσήκωσε αμέσως τον κόσμο και ο Ντόυλ που πίστευε ακράδαντα στην αυθεντικότητά τους, πήρε τα αρνητικά και κανόνισε να τις δει ο πιο γνωστός αναλυτής φωτογραφιών στην Αγγλία. Ο εξπέρ, αν και αρχικά προδιατεθειμένος αρνητικά στην όποια ύπαρξη νεραϊδοφωτογραφιών, στο τέλος του πορίσματός του κατέληγε στο ότι όχι μόνο ήταν τραβηγμένες σε μια και μοναδική λήψη αλλά επίσης ότι μπορούσε να ανιχνεύσει πως τα μικροσκοπικά όντα πράγματι κινούνταν την ώρα που τα «έπιασε» η κάμερα. Επέμενε επιπλέον ότι δεν μπορούσε να διαπιστώσει το παραμικρό ίχνος απάτης.

Στην 3η φωτογραφία είναι η Frances με την πηδηχτή νεραϊδούλα. Τραβάει η Elsie.

Ο Ντόυλ σοφά έψαξε και μια δεύτερη γνώμη πηγαίνοντας τα αρνητικά στα γραφεία της Kodak. Οι ειδικοί της εταιρείας αν και αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν πως οι φωτογραφίες πραγματικά έδειχναν νεράιδες, δήλωσαν γραπτώς πως δεν μπορούσαν να βρουν αποδείξεις παραποίησης στο φιλμ. Τρίτος ειδικός εξέφρασε την άποψη πως το σημαντικότερο στοιχείο στις φωτογραφίες του Cottingley ήταν πως οι νεράιδες έδειχναν να έχουν πιαστεί εν κινήσει την ώρα που πετάριζαν δίπλα στα λουλούδια και τα κορίτσια.
Καθώς η γοητευτική ιστορία των φωτογραφιών γινόταν γνωστή όλο και περισσότεροι άνθρωποι δήλωναν δημοσίως ότι και αυτοί ως παιδιά είχαν παίξει με τα μικροσκοπικά, αιθέρια όντα. Ο Ντόυλ σίγουρος από την πραγματογνωμοσύνη των ειδικών κανόνισε ώστε ένας από τους πιο χαρισματικούς διορατικούς της Βρετανίας να πάει επιτόπου, στην περιοχή του Cottingley για να διερευνήσει από τη μεριά του αν η ιστορία ήταν αληθινή.
Ένας διάσημος ψυχικός «βλέπει» τον νεραϊδόκοσμο των κοριτσιών
Ο ψυχικός κάθησε στο γρασίδι, παρέα με την Έλσι και την Φράνσις στο λιβάδι και διαπίστωσε πως εξαιτίας της οξυμένης του διαίσθησης, ήταν ικανός να δει πολύ περισσότερα στοιχεία και λεπτομέρειες από τον νεραϊδόκοσμο από αυτά που είχαν πιάσει με τον φακό τα κορίτσια. Ο τόπος ήταν γεμάτος από κάθε είδος στοιχειακού –νεράιδες, γνώμους, ελβς, ξωτικά. Ωστόσο, αν και δοκίμασε με τις ακονισμένες δυνάμεις του να «υλοποιήσει» κάποια από αυτά, προβάλλοντας πάνω τους ψυχική ενέργεια, δεν τα κατάφερε. Φαινόταν πως μόνο τα μικρά κορίτσια με το μοναδικό μείγμα αθωότητας και θαυμασμού που διέθεταν μπορούσαν με κάποιο τρόπο να παρέχουν το απαραίτητο ποσοστό ενέργειας που θα επέτρεπε στα όντα να πάρουν υλική μορφή.

Στην 4η φωτογραφία είναι η νεράιδα που προσφέρει ένα μπουκέλο από λουλούδια καμπανούλες στην Elsie.

Ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ ήταν απόλυτα πεπεισμένος και το διατύπωσε και δημόσια, γράφοντας πως «αν και οι αποδείξεις για την αυθεντικότητα των φωτογραφιών του Cottingley δεν ήταν τόσο αδιαμφισβήτητες όσο αυτές των πνευματιστικών φαινομένων, ήταν ήδη επαρκείς.»
Η αποκάλυψη της αλήθειας
Αργότερα, ο δημιουργός του Σέρλοκ Χολμς θα το μετάνιωνε. Είχε ήδη παρουσιάσει την ιστορία και τις φωτογραφίες της Έλσι και της Φράνσις ως αυθεντικές στο βιβλίο του «Ο ερχομός των νεραϊδών», The Coming of the Fairies, το 1922 όταν οι μικρές παραδέχτηκαν πως οι νεράϊδές τους ήταν μια άτακτη φάρσα. Με έναν απλούστατο τρόπο, είχαν καταφέρει να ξεγελάσουν ένα κάρο ειδικούς. Είχαν κόψει προσεκτικά με ψαλίδι τις νεράιδες και τα ξωτικά από ένα βιβλίο παραμυθιών και τα είχαν στερεώσει με βελόνες από καπέλα.

Η 5η, και τελευταία φωτογραφία των Cottingley photos.

Η Francis επέμενε μέχρι τέλους πώς ήταν η μοναδική αληθινή.
Παρά τις αποκαλύψεις κάτι από τη μαγεία έμεινε. Η Φράνσις πάντοτε έλεγε πως είχαν σκαρώσει μια φάρσα, ένα παιχνίδι για να δείξουν στον κόσμο αυτό που έβλεπαν σαν μικρά κορίτσια με τα ίδια τους τα μάτια. Και επέμεινε, μέχρι το θάνατό της τη δεκαετία του ’80 πως η πέμπτη και τελευταία φωτογραφία ήταν απολύτως αυθεντική. Ήταν αυτή που έδειχνε τις νεράιδες να λούζονται στο φως, και που μπερδεύει ακόμα και σήμερα τους ειδικούς με τη διαφάνειά της που αφήνει να φαίνεται το περιβάλλον πίσω από τα άυλα σώματα των ξωτικών, κάτι αδύνατον για την τεχνολογία της εποχής.

Για να πετύχεις κάθε στόχο άκου την λογική

Dancers Among Us (3)Ακολούθησε τις καλύτερες συμβουλές της λογικής, για να πετυχαίνεις πάντα κάθε στόχο που θέτεις. Να υποθέσω εδώ πως θέτεις στόχους και δεν είσαι φελλός στο κύμα.

Ανέλαβε την Ευθύνη: Κατανόησε την αποτυχία. Οι περισσότεροι άνθρωποι το μισούν όταν αποτυγχάνουν και έχουν δίκιο γιατί η αποτυχία δεν είναι διασκεδαστική, είναι όμως διδακτική. Εκείνοι όμως που καταφέρνουν, να αναλαμβάνουν την ευθύνη της αποτυχίας, είναι αυτοί που εξελίσσουν τις αδυναμίες τους αντί να τις αγνοούν. Ένα θεμέλιο της επιτυχίας είναι η υπευθυνότητα. Ανάλαβε την ευθύνη των αποτυχιών σου. Ρώτα, μάθε και αναγνώρισέ την και μετά χρησιμοποίησε αυτή την διαδικασία για να μειώσεις την αδυναμία και να γίνεις καλύτερος -η σε αυτό που κάνεις.

Ακολούθησε τα όνειρα σου: Προστάτεψε τα όνειρά σου. Όταν ακολουθείς με ενθουσιασμό και πάθος τα όνειρά σου, οι άνθρωποι στη ζωή (τα ενεργοπληροφοριακά παράσιτα) θα μπουν εμπόδιο στο δρόμο σου. Αν σε απορροφήσει αυτή η αντίσταση, τότε εμποδίζεται την κίνησή σου προς τα εμπρός. Όταν κάποιος εμφανίζει αντιστάσεις στη ζωή σου, φρόντισε να μην επηρεαστείς. Απλά ευχαρίστησε το συνομιλητή σου για το ενδιαφέρον του και άλλαξε θέμα συζήτησης, ακόμη καλύτερα άλλαξε παρέα.

Να βελτιώνεσαι συνεχώς: Χρησιμοποίησε κάθε ευκαιρία για βελτίωση. Αποστασιοποιήσου και σκέψου κάθε περίπτωση σαν μία ξεχωριστή ευκαιρία. Θα εκπλαγείς από το πόσο πολλές καλές επιλογές βγαίνουν μπροστά σου και σε βοηθούν να μείνεις προσηλωμένος στην πραγματοποίηση των στόχων σου. Η λογική δεν είναι μονοσήμαντη και ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο υπάρχουν άπειρες επιλογές. Μην συναναστρέφεσαι και μην δίνεις προσοχή σε αυτούς που παγιωμένα βλέπουν ή το ένα ή το άλλο και δεν διαθέτουν φαντασία. Δηλ. ανάμεσα στο ευρώ ή δραχμή (δυαδική λογική) υπάρχει το άπειρο, όπως υπάρχει ανάμεσα στο 1 και το 2 (ασαφής λογική).

Βάλε τις Λίστες στην ζωή σου: Κάνε μία λίστα επιτυχιών. Ο πιο γρήγορος δρόμος για να επιτύχεις έναν στόχο είναι να κοιτάξεις πίσω στις προηγούμενες επιτυχίες σου. Αυτός είναι και ο καλύτερος τρόπος για να έχεις μια καλή ζωή. Έχω παρατηρήσει πως οι πιο επιτυχημένοι ερασιτέχνες της ζωής κάνουν λίστες των επιτυχών τους. Μπορείς να γράφεις έναν κατάλογο με όλα όσο πρέπει να κάνεις, είναι πολύ σημαντικό, αλλά πολύ περισσότερο σημαντικό είναι να κρατάς μία ενημερωμένη λίστα όλων όσων έχεις ΗΔΗ ΠΕΤΥΧΕΙ μέχρι σήμερα. Ο εγκέφαλός εστιάζει πιο γρήγορα προς έναν στόχο, όταν ξέρει πως το έχει ξανακάνει.

Προκάλεσε τον εαυτό σου. Βάλε το ως στόχο να προκαλείς τον εαυτό σου καθημερινά οπουδήποτε κι αν βρίσκεσαι, ώστε να μη βαρεθείς το αντικείμενό σου, να μη χάσεις το σεβασμό για το ταλέντο σου και να νιώθεις ικανοποιημένος -η από τις δεξιότητές σου. Θυμήσου πως υπάρχει πάντα κάποιος εκεί έξω εξίσου καλός με σένα στον τομέα σου – πάντα να βελτιώνεις όσο μπορείς τις δεξιότητες και την εκπαίδευσή σου και να είσαι ένα βήμα μπροστά από τους ανταγωνιστές σου. Προκαλείς τον εαυτό σου όταν έχοντας το μάτι στον στόχο σου, κινείσαι προς αυτόν, χωρίς παρέκκλιση ή αδιαφορία.

Πες ΝΑΙ στη θετική ενέργεια. Κράτα τους θετικούς ανθρώπους στην καθημερινότητά σου, ανθρώπους που χαίρονται με τις μικρές επιτυχίες σου ή απλά με την παρουσία σου, όπως κάνει το σκυλάκι σου όταν επιστρέφεις στο σπίτι. Κράτα μακριά την αρνητικότητα και τους ανθρώπους που ζηλεύουν. Τρέφονται από την μιζέρια, την απολαμβάνουν και θέλουν να την αναπαράγουν. Γι αυτό κάθε επιτυχία σου είναι γι αυτούς πόνος και εχθρότητα.

Ενέπνευσε τον εαυτό σου: Κοίταξε μέσα σου και ξεκίνα να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, τα ταλέντα και τις επιθυμίες σου. Συντονίσου με τον βαθύτερο εαυτό σου και πάψε να ασχολείσαι με την κουλτούρα των memes.

Χαμόγελον αγνοείται

black and white (7)Κάποιες φορές είναι πολύ περίεργο πως μια απλή βόλτα σου δημιουργεί τόσες σκέψεις . Δεν πάνε μέρες από κείνη την μέρα που, για το δρόμο προς την δουλειά και αφημένος στις δικές μου σκέψεις, παρατήρησα πως στην πόλη μου το χαμόγελο χάθηκε. Κοιτάς γύρω σου και στο βλέμμα των περαστικών βλέπεις να περνούν και τα προβλήματα της ζωής τους, άνθρωποι που παραδίνονται στην δική τους θλίψη. Όχι αναίτια.
Δυστυχώς αυτή τη θλίψη την έχει ‘’αυξήσει’’ κατά πολύ η κατάσταση της χώρας μας. Μνημόνιο, χαράτσια, έξοδα που τρέχουν – έννοιες που τις έχουμε εντάξει στην καθημερινότητα μας καθώς, κακά τα ψέματα, εξαιτίας αυτών η ελληνική οικογένεια έχει γονατίσει. Στο βωμό του μνημονίου…. Οι άνθρωποι έχουμε καταντήσει να δουλεύουμε για να επιβιώνουμε και όχι για να ζούμε αξιοπρεπώς.
Το κυρίως θέμα συζήτησης πλέον παντού είναι τα λεφτά, τα έξοδα, το άγχος, η στεναχώρια που προκαλεί αυτή η κατάσταση. Σε αυτή μου την διαδρομή σκέφτηκα πως στην τελική τι είναι το χρήμα; Απλό χαρτί. Και όμως αυτά τα απλά χαρτιά κουμαντάρουν την ζωή μας, τους δίνουμε τόση αξία που νομίζουμε ότι σηματοδοτούν την ευτυχία μας ή την δυστυχία μας.
Ζούμε σε μια εποχή όπου υπάρχει πληθώρα αγαθών και επιλογών και έτσι όπως έχουν τα πράγματα δεν μπορούμε να έχουμε τίποτα. Με το χρήμα όμως κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να αγοράσει την ίδια την ζωή. Όλοι δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πως τα πράγματα για τα οποία δεν πληρώνεις στη ζωή- τα απλά, είναι και τα πιο όμορφα.. Ας ψάξουμε λοιπόν το χαμόγελο μας που ποτέ δεν χάσαμε, απλά μας το στέρησαν…
Ξέρω, τα έξοδα τρέχουν, τα πράγματα δυσκολεύουν. Μπορούμε άραγε στο γκρίζο και γεμάτο, αστραπές και βροχή, ουρανό να βρούμε εκείνο το ουράνιο τόξο που πάντα έρχεται ή έστω να το περιμένουμε να βγει; Να βρούμε την χαρά της ζωής μας σε μια αγκαλιά των δικών μας ανθρώπων, σε μια βόλτα με ήλιο, σε ένα χαμόγελο που βγαίνει αυθόρμητα και από αληθινή ευτυχία, σε μια προσωπική επιτυχία ανάμεσα στις τόσες δυσκολίες…..
Και ποιος ξέρει…. Ίσως μια μέρα το χαμόγελο αυτό, με την αισιοδοξία που εκπέμπει, να σπάσει με την δύναμη του κάθε εμπόδιο μας.

Η Πολιτική Παράνοια

terrapapers-art-smail (20)Κάθε μέρα, ένα μικρό μυρμήγκι πήγαινε στη δουλειά του πολύ νωρίς και ξεκίναγε αμέσως να δουλεύει. Ήταν πολύ παραγωγικό και χαρούμενο. Το αφεντικό, το λιοντάρι, παραξενεύτηκε που το μυρμήγκι δούλευε χωρίς εποπτεία, και σκέφτηκε: «Αν το μυρμήγκι είναι τόσο παραγωγικό χωρίς εποπτεία, δεν θα ήταν ακόμη πιο παραγωγικό αν είχε κάποιον να τον επιβλέπει;» Έτσι προσέλαβε μια κατσαρίδα, η οποία είχε μεγάλη πείρα σ’ αυτή τη θέση και μάλιστα έγραφε καταπληκτικές αναφορές.
Η πρώτη απόφαση που πήρε η κατσαρίδα ήταν η δημιουργία ενός συστήματος ελέγχου της προσέλευσης των εργαζομένων. Επίσης χρειαζόταν έναν υπάλληλο για να τη βοηθάει στη συγγραφή και δακτυλογράφηση των αναφορών της.
Γι’ αυτό προσέλαβε μια αράχνη για να τη βοηθάει με τις αναφορές και για να απαντάει στα τηλεφωνήματα.
Το λιοντάρι ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένο από τις αναφορές της κατσαρίδας και της ζήτησε να δημιουργήσει γραφήματα που να δείχνουν το ρυθμό και τις τάσεις παραγωγής, ώστε να τα τις χρησιμοποιήσει στις συναντήσεις του Διοικητικού Συμβουλίου. Έτσι η κατσαρίδα έπρεπε να αγοράσει έναν νέο ηλεκτρονικό υπολογιστή και εκτυπωτή laser και γι’ αυτό προσέλαβε μια μύγα για να διευθύνει το τμήμα της τεχνολογίας.
Το μυρμήγκι που ήταν τόσο παραγωγικό και ήρεμο, μισούσε την πληθώρα της γραφειοκρατίας και των συναντήσεων που έτρωγαν τον περισσότερο από το χρόνο του.Το λιοντάρι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να ορίσει κάποιον υπεύθυνο στο τμήμα που εργαζόταν το μυρμήγκι.
Η θέση δόθηκε στον τζίτζικα, η πρώτη απόφαση του οποίου ήταν να αγοράσει καινούργια μοκέτα και καινούργια εργονομική πολυθρόνα για το γραφείο του. Ο νέος υπεύθυνος του τμήματος, χρειάζονταν επίσης έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και έναν βοηθό, τον οποίο έφερε από την προηγούμενη θέση του, για να τον βοηθήσει να δημιουργήσει ένα πλάνο εργασίας, στρατηγικού ελέγχου του προϋπολογισμού και βελτιστοποίησης του τμήματος.
Το τμήμα στο οποίο δούλευε το μυρμήγκι ήταν τώρα ένα θλιμμένο μέρος, όπου κανένας δεν γελούσε πια και όλοι ήταν αναστατωμένοι.
Τότε ο τζίτζικας έπεισε το αφεντικό, το λιοντάρι, ότι ήταν απολύτως απαραίτητο να γίνει μια έρευνα για το εργασιακό περιβάλλον του τμήματος
Κάνοντας μια επισκόπηση των αναφορών σχετικά με το τμήμα στο οποίο δούλευε το μυρμήγκι, το λιοντάρι παρατήρησε ότι η παραγωγικότητα είχε πέσει σε σχέση με παλιότερα.
Έτσι προσέλαβε την κουκουβάγια, μια επιφανή και πεφωτισμένη σύμβουλο, για να κάνει λογιστικό έλεγχο και να προτείνει λύσεις.
Η κουκουβάγια πέρασε τρεις μήνες στο τμήμα και κατέληξε με μια αναφορά πολλών τόμων που κατέληγε στο εξής: το τμήμα έχει υπερβολικό αριθμό προσωπικού!
Μαντέψτε ποιον απέλυσε πρώτο το λιοντάρι.
Το μυρμήγκι φυσικά, γιατί «παρουσίαζε έλλειψη κινήτρων και είχε αρνητική συμπεριφορά».

Με Απόλυτη Αυτοπεποίθηση

hiden“O άνθρωπος πορεύεται προς την γνώση όπως πορεύεται προς τον πόλεμο, σε αδιάπτωτη εγρήγορση, με φόβο, με σεβασμό και απόλυτη αυτοπεποίθηση. Το να πορεύεσαι προς τη γνώση ή προς τον πόλεμο με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι λάθος, και όποιος το πράξει ίσως δε ζήσει για να το μετανιώσει.
Όταν ένας άνθρωπος πληροί αυτές τις τέσσερις αναγκαίες προϋποθέσεις, δεν υπάρχουν σφάλματα για τα οποία πρέπει να λογοδοτήσει. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι πράξεις του χάνουν τον αδέξιο χαρακτήρα και την επιπολαιότητα που διακρίνει τις πράξεις ενός ανόητου. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος αποτύχει ή υποστεί ήττα, θα έχει χάσει μόνο μια μάχη, και δε θα νιώθει πικρία και τύψεις γι’ αυτό.”
Η ερμηνεία που έδωσε ο Δον Χουάν στον Καστανέντα για την φύση και την λειτουργία της πραγματικότητας βασίζεται στις ανακαλύψεις των αρχαίων Τολτέκων και στις σκέψεις τους για την ζωή τον θάνατο και το σύμπαν.
Γι’ αυτούς, ο χρόνος, ο χώρος, η ύλη δεν ήταν παρά μία δυναμική διάταξη ενέργειας σε διάφορες παραλλαγές και εντάσεις. Ένα ενεργειακό γεγονός,το οποίο μπορούσαν να διαχειριστούν σχεδόν άμεσα με την δύναμη της θέλησής τους.
Χάρη στην τρομερή ικανότητα συγκέντρωσης και εστίασης της προσοχής που ανέπτυξαν κατά την διάρκεια της ζωής τους, ήταν πραγματικά ικανοί να αντιληφθούν την ενέργεια όπως αυτή έρεε ελεύθερη στο σύμπαν, λυτρωμένη από τα δεσμά της ύλης, σαν καθαρή παλλόμενη ενέργεια. Αυτήν την διαδικασία την ονόμαζαν ενόραση (βλέπειν). Ο πρωταρχικός σκοπός της πράξης του βλέπειν ήταν η αντίληψη και θέαση μιας πιο ολοκληρωμένης πραγματικότητας, που δεν μπορούσε να περιγραφεί με τους συνηθισμένους μηχανισμούς μορφοποίησης και επικοινωνίας.
Μέσα σ’ αυτήν λοιπόν την κατάσταση της ενόρασης, το άτομο αντιλαμβάνεται την ρευστή φύση του, ελευθερώνεται από τις δομές της προσωπικότητας που του έχει επιβληθεί και δρα αυθύπαρκτα ως αυτό που είναι, ένα ενεργειακό ον που ταξιδεύει στο άπειρο.
“Είμαστε άνθρωποι και το πεπρωμένο μας είναι να μαθαίνουμε και να ανοίγουμε τα φτερά μας για ασύλληπτους νέους κόσμους. Ο πολεμιστής που βλέπει την ενέργεια γνωρίζει ότι δεν υπάρχει τέλος στους νέους κόσμους που μπορεί να ανακαλύψει το βλέμμα μας.” Δον Χουάν Μάτους

Ύβρις και Νέμεσις

Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση-, θεωρούνταν ότι διέπραττε «ὓβριν», δηλ. παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους.
Η βίαια, αυθάδης και αλαζονική αυτή στάση/συμπεριφορά, που αποτελούσε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραβίαση της ηθικής τάξης και απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και γενικότερα της τάξης του κόσμου, πιστευόταν ότι (επαναλαμβανόμενη, και μάλιστα μετά από προειδοποιήσεις των ίδιων των θεών) οδηγούσε τελικά στην πτώση και καταστροφή του «ὑβριστοῦ» (ὓβρις > ὑβρίζω > ὑβριστής).
Αποδίδοντας την αντίληψη σχετικά με την ύβρη και τις συνέπειές της, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται στην αρχαιότερή της μορφή, με το σχήμα ὓβρις→ἂτη→νέμεσις→τίσις μπορούμε να πούμε ότι οι αρχαίοι πίστευαν πως μια «ὓβρις»συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «ἂτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν» δηλ. την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του.
Από την κλασική εποχή και μετά, σε πολλές περιπτώσεις οι έννοιες Άτη, Δίκη και Νέμεσις φαίνεται να αποκτούν στη συνείδηση των ανθρώπων ισοδύναμη σημασία, αυτήν της θείας τιμωρίας.
Η λέξη ύβρις πέρα από τη λόγια νεοελληνική χρήση της με τις σημασίες «βρισιά» (κυρίως στον πληθυντικό αριθμό «ύβρεις») και συνακόλουθα «κάτι που θίγει την τιμή και την αξιοπρέπεια κάποιου» -οι οποίες είναι φυσιολογικές εξελίξεις της αρχαίας σημασίας-, αρκετές φορές χρησιμοποιείται και στην εποχή μας, σε πιο προσεγμένο επίπεδο λόγου, με την αρχαιοελληνική σημασία της για να χαρακτηρίσει ανάλογες αλαζονικές συμπεριφορές των ανθρώπων.
  1.  ἄνασσα, τοῖς ἄλλοισιν Ἀργείων πέλας ἵστω, καθ᾽ ἡμᾶς δ᾽ οὔποτ᾽ ἐκρήξει μάχη. Σοφοκλής, Αίας, 774-775
  2. οὒ τοῦ κρατοῦντος ἡ πόλις νομίζεται; Σοφοκλής, Αντιγόνη, 738
  3. εἰ δέ κε μὴ δώωσιν ἐγὼ δέ κεν αὐτὸς ἕλωμαι ἢ τεὸν ἢ Αἴαντος ἰὼν γέρας, ἢ Ὀδυσῆος ἄξω ἑλών·· ὃ δέ κεν κεχολώσεται ὅν κεν ἵκωμαι.Ομήρου Ιλιάς, Oxford University Press, Α 137-139
  4. Ηρόδοτος, Ιστοριών α΄(Κλειώ), 30, 34.1
  5. ὅστις ἀνθρώπου φύσιν βλαστὼν ἔπειτα μὴ κατ᾽ ἄνθρωπον φρονῇ. Σοφοκλής, Αίας, 760-761
  6. ἐπεὶ πρό οἱ εἴπομεν ἡμεῖς, Ἑρμείαν πέμψαντες. Ομήρου Οδύσσεια, Oxford University Press, α 37-38
  7. ἐκ γὰρ Ὀρέσταο τίσις ἔσσεται Ἀτρεΐδαο, ὁππότ᾽ ἂν ἡβήσῃ τε καὶ ἧς ἱμείρεται αἴης. ὣς ἔφαθ᾽ Ἑρμείας, ἀλλ᾽ οὐ φρένας Αἰγίσθοιο πεῖθ᾽ ἀγαθὰ φρονέων· νῦν δ᾽ ἁθρόα πάντ᾽ ἀπέτισεν. Ομήρου Οδύσσεια, Oxford University Press, α 40-43
  8.  ὓβρις γὰρ ἐξανθοῦσ’ ἐκάρπωσε στάχυν ἂτης, Αισχύλος, Πέρσαι, 821-822
  9. Αισχύλος, Επτά επί Θήβας, έκδ. Herbert Weir Smyth, 423-446
  10.  πρέσβα Διὸς θυγάτηρ Ἄτη, ἣ πάντας ἀᾶται, οὐλομένη· τῇ μέν θ᾽ ἁπαλοὶ πόδες· οὐ γὰρ ἐπ᾽ οὔδει πίλναται, ἀλλ᾽ ἄρα ἥ γε κατ᾽ ἀνδρῶν κράατα βαίνει βλάπτουσ᾽ ἀνθρώπους. Ομήρου Ιλιάς, Oxford University Press, Τ 91-94
  11. τοιοῖσδέ τοι λόγοισιν ἀστεργῆ θεᾶς ἐκτήσατ᾽ ὀργήν, οὐ κατ᾽ ἄνθρωπον φρονῶν. Σοφοκλής, Αίας, 776-777
  12. Ζεῦ πάτερ, ἦ ῥα ἔτ᾽ ἔστε θεοὶ κατὰ μακρὸν Ὄλυμπον, εἰ ἐτεὸν μνηστῆρες ἀτάσθαλον ὕβριν ἔτισαν. Ομήρου Οδύσσεια, Oxford University Press, ω 351-352
Νέμεσις: Ελάχιστα γνωρίζουμε για τη Νέμεσι, αυτή την αρχαιότατη θεότητα, που προσδιορίζεται άλλοτε ως Ιχναίη, άλλοτε ως Αδράστεια ή Ραμνουσία. Η ετυμολογία, η ρίζα του ονόματος «νέμω», δήλωνε αρχικά τη δίκαιη διανομή, τη μοιρασιά που γίνεται βάσει νόμιμης εξουσίας. Με τον καιρό απέκτησε τη σημασία της ανάληψης δικαστικής δράσης εκ μέρους της εξουσίας, ώστε να απονεμηθεί δικαιοσύνη. Ως λέξη η «Νέμεσις» έχει αντικειμενική αξία και όχι υποκειμενική. Αναφέρεται στο φορέα της εξουσίας που την ασκεί. Μεταφορικά λέγοντας «Νέμεσι» εννοούμε τη θεία δίκη.
Ήταν η Νύχτα σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου και τον Παυσανία, που δίχως σύντροφο αρσενικό γέννησε την Νέμεσι, για να κρατά σε ισορροπία τις ανθρώπινες υποθέσεις. Στα Διονυσιακά του Νόννου έχουμε μια διαφορετική άποψη, που θέλει την Νέμεσι κόρη του Ωκεανού, ενώ ο Υγίνος την περιγράφει ως δημιούργημα του Ερέβους και της Νύχτας.
Ονομαζόταν, επίσης, Ραμνουσία, εξαιτίας ενός αγάλματος και ενός ναού της στον Ραμνούντα, χωριό της βόρειας Αττικής. Το επίθετο Αδράστεια που της αποδόθηκε, «εκείνη από την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει», ανήκε μάλλον αρχικά στη φρυγική θεότητα Κυβέλη και της αποδόθηκε μεταγενέστερα. Η Νέμεσις ως θεότητα προσωποποιούσε μαζί με άλλες (Θέμιδα, Ειμαρμένη κ.ο.κ.) την έννοια της δικαιοσύνης και αποκαθιστούσε την τάξη (της φύσης, της ανθρώπινης κοινωνίας, του κόσμου), όταν αυτή διασαλευόταν. Τότε τιμωρούσε την υπεροψία και την αλαζονεία των ανθρώπων (την ύβριν). Αν κάποιος αδικεί τους άλλους συνεχώς, και κάποια στιγμή η ίδια η ζωή του θέσει οδυνηρό φρένο στη στρεβλή πορεία του, τότε μιλάμε για «θεία δίκη».
IMG_3728
Φωτογραφία από τον ναό της Νεμέσεως στην Ραμνούντα Αττικής

Το μυθολογικό πλαίσιο στο οποίο κινείται η Νέμεσις. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι υπήρχε ναός αφιερωμένος στη θεά στη Σμύρνη. Ορισμένοι συγγραφείς, μεταξύ των οποίων και ο Απολλόδωρος, γράφουν πως η Νέμεσις όταν ενώθηκε με τον Δία, γέννησε την Ελένη. Παρόλο που η Νέμεσις υπέστη μεγάλη καταδίωξη για να αποφύγει τον πόθο του Δία, ενώθηκε μαζί του με τη μορφή χήνας, όταν ο Δίας είχε τη μορφή κύκνου. Κατά την καταδίωξή της πέρασε η Νέμεσις χώρες και ηπείρους, θάλασσες όπου μεταμορφώνονταν σε ψάρι, και γενικά άλλαζε εκείνη συνέχεια μορφή. Η Νέμεσις γέννησε ένα αυγό το οποίο βρήκε στο δάσος ένας βοσκός και το έδωσε στη Λήδα. Η Λήδα το έκλεισε σε ένα ερμάρι και όταν γεννήθηκε η Ελένη, την ανέθρεψε σαν κόρη της. Υπάρχουν άλλες δύο εκδοχές για το αυγό αυτό:
*ότι ο Ερμής το έριξε στον κόρφο της Λήδας
* ότι έπεσε από τον ουρανό.
Υπάρχει και μια άλλη άποψη της μυθολογικής διαδρομής της Νέμεσης. Λεγόταν πως από την ένωση του Ταρτάρου και της Νέμεσης γεννήθηκαν οι Τελχίνες. Τα ονόματά τους ήταν Χρυσός, Άργυρος και Χαλκός, από τα μέταλλα που είχαν ανακαλύψει ή κατά τον Βακχυλίδη Ακταίος, Μεγαλήσιος, Ορμενός και Λύκος. Οι Τελχίνες ήταν μάγοι και προκαλούσαν βροχή, χαλάζι, χιόνι και κεραυνούς. Ήταν πνεύματα της φωτιάς-ηφαιστειακά, από ρίζες έφτιαχναν φίλτρα θαυματουργά και κατείχαν τρομερές δεξιότητες. Περιγράφονται ενίοτε δίχως χέρια ή πόδια. Ήταν όντα αμφίβια και είχαν κάτι από άνθρωπο και κάτι από ψάρι, σαν τον Όανες της σουμερο-βαβυλωνιακής μυθολογίας. Τους περιέγραφαν με μεμβράνη στα δάχτυλα και φημισμένες οικογένειες ισχυρίζονταν ότι κατάγονταν από τη γενιά τους.
Αξιοσημείωτο είναι ότι σύμφωνα με κάποιες μυθολογικές εκδοχές, η Νέμεσις, και όχι η Λήδα, ήταν η βιολογική μητέρα της Ωραίας Ελένης. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να αναλυθεί ο Τρωϊκός πόλεμος υπό αυτό το πρίσμα, αν και δεν είναι της παρούσης. Ωστόσο, αξίζει να ειπωθεί εδώ ότι το τετράπτυχο της Αρχαίας Ελληνικής Κοσμοθέασης – ´Υβρις, Άτις, Νέμεσις, Τίσις-διαχωρίζει την έννοια της Θείας Δίκης (Νέμεσις) από αυτήν της Τιμωρίας (Τίσις).
Αυτός μπορεί να είναι για πολλούς ένας άνευ σημασίας διαχωρισμός εφόσον η Τίσις φαίνεται να είναι το αποτέλεσμα της δράσεως της Νεμέσεως ωστόσο παραμένει μια αισθητή διαφοροποίηση η οποία υποδηλώνει ότι οι έννοιες δεν ήταν ταυτόσημες. Ακόμα και ο κοινούς νους μπορεί να το επιβεβαιώσει: η επέλαση της Νεμέσεως δεν φέρνει πάντα την τιμωρία.
Πέρα από αυτό, η Νέμεσις μπορεί να φέρει και την επιβράβευση, αν αυτό επιτάσσει η Κοσμική Τάξη της οποίας και είναι εκπρόσωπος.
Σε μία κοινωνία Υψηλής Συνειδητότητας, ο πολίτης όχι μόνο δεν θα φοβόταν την Νέμεσις αλλά θα την αποζητούσε κιόλας καθημερινά στις επικλίσεις του.
Σύμβολα της θεάς είναι ο πήχυς και το χαλινάρι. Τα σύμβολα αυτά είναι ενδεικτικότατα της λειτουργίας της να προσμετρά τις ανθρώπινες σκέψεις, συναισθήματα, δράσεις και να θέτει ένα όριο στην αχαλίνωτη ασυδοσία του εγωισμού των ανθρώπων. Έτσι η έπαρση των θνητών έναντι των Κοσμικών Νόμων (ύβρις) και η κατάφωρη αδιαφορία για το Κοινό Καλό, σαρώνονται με τη δράση της Νέμεσης και εδώ μοιάζει με Συμπαντική Ζυγαριά που απονέμει αέναα Δικαιοσύνη.
–Ορφικός Ύμνος 61 στην Νέμεσι
Εσένα τη Νέμεση καλώ,
τη βασίλισσα την πανίσχυρη,
μέσω της οποίας αποκαλύπτονται οι πράξεις των θνητών ανθρώπων,
την αιώνια, την αξιοσέβαστη, με την απεριόριστη όραση,
εκείνη που αγαλιάζει με το ορθό και το δίκαιο
[...]σε κάθε θνητό είναι γνωστή η επιρροή σου
και οι άνθρωποι βογγούν πίσω από τα δίκαια δεσμά σου,
γιατί κάθε σκέψη καλά κρυμμένη στο μυαλό,
ξεκάθαρα αποκαλύπτεται στη θέα σου.
[...] Έλα ευλογημένη και ιερή Θεά, εισάκουσε την προσευχή μου,
και βάλε στη φροντίδα σου τη ζωή του πιστού σου,
την αγαθοεργή σου βοήθεια δώσε στην ώρα της ανάγκης,
και άφθονη ισχύ στη δύναμη της λογικής,
τις σκέψεις τις ασεβείς, τις αλαζονικές και τις χαμερπείς διώξε μακριά.

Το Σύμπαν είναι Αρπαχτικό

The Black Cat Edgar Allan Poe (4)

O πολεμιστής δεν ανησυχεί ποτέ για τον φόβο του. Αντίθετα, συλλογίζεται το θαύμα του να βλέπει κανείς τη ροή της ενέργειας! Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά περιττά και ασήμαντα.
O σκοπός (intent), η πρόθεση του αγνώστου είναι εκείνη η συμπαντική δύναμη που σπρώχνει κυριολεκτικά τον άνθρωπο να γνωρίσει, να γίνει κυνηγός της γνώσης και κατ’ επέκταση πολεμιστής. Ολόκληρη η εκπαίδευση του πολεμιστή, η κυριαρχία της συνείδησης, βασίζεται στο να λύσει τον γρίφο του σκοπού, του πνεύματος πίσω από τις σκέψεις και τις πράξεις του. Μια πράξη που καταλαμβάνει τον άνθρωπο και τον πιέζει ορμητικά να απελευθερωθεί από το παράδοξο του αφηρημένου, διεισδύοντας σ’ αυτό.
Οι σαμάνοι πάσχιζαν σε ολόκληρη την ζωής τους να συγκεντρώσουν αρκετή ενέργεια ώστε να αποδράσουν στο άπειρο, να γνωρίσουν απέραντους νέους κόσμους, όμορφους και συνάμα τρομακτικούς. Αυτή ήταν η προσταγή του πνεύματος την οποία ακολουθούσαν με άκαμπτη θέληση και δύναμη. Δεν υπήρχε περίπτωση απόκλισης του σκοπού αυτού αφού όλα τα σημάδια στο δρόμο τους οδηγούσαν σ’ αυτήν την μοναδική πράξη ελευθερίας. Ήταν ο μόνος ξεκάθαρος δεσμός ανάμεσα στο σύμπαν και την επιθυμία της καρδιάς τους!
“Ο συνδετικός κρίκος του μέσου ανθρώπου με το σκοπό (πνεύμα) είναι πρακτικά αδρανής και οι πολεμιστές ξεκινούν τον δρόμο τους εφοδιασμένοι με ένα κρίκο που είναι άχρηστος, επειδή δεν ανταποκρίνεται αυθόρμητα. Στην προσπάθειά τους να αναζωογονήσουν αυτό τον κρίκο, οι πολεμιστές χρειάζονται μια ανυποχώρητη, σφοδρή επιδίωξη, μια ειδική κατάσταση του νου που ονομάζεται άκαμπτος σκοπός.”
“Για τον πολεμιστή το πνεύμα είναι μια αφηρημένη έννοια επειδή το γνωρίζει χωρίς λόγια ή ακόμα και χωρίς σκέψεις. Είναι μια αφηρημένη έννοια επειδή δεν μπορεί να συλλάβει τι είναι το πνεύμα. Ωστόσο, χωρίς την παραμικρή ευκαιρία ή επιθυμία να το κατανοήσει, ο πολεμιστής χειρίζεται το πνεύμα. Το εκφράζει, το προσκαλεί, εξοικειώνεται μαζί του και το εκφράζει με τις πράξεις του.”
“Το πνεύμα του πολεμιστή δεν είναι προετοιμασμένο για να καλοπερνά ή να μεμψιμοιρεί, ούτε για να χάνει ή να κερδίζει. Το πνεύμα του πολεμιστή είναι προετοιμασμένο μόνο για να αγωνίζεται, και κάθε αγώνας είναι η τελευταία μάχη του πολεμιστή πάνω στη γη. Έτσι, η έκβασή της ελάχιστη σημασία έχει γι’ αυτόν. Στην τελευταία του μάχη πάνω στη γη ο πολεμιστής αφήνει το πνεύμα του να πλανηθεί ελεύθερο και καθαρό. Και καθώς δίνει την μάχη του, ξέροντας ότι η θέληση του είναι άμεμπτη, ο πολεμιστής δε σταματά να γελά”
Ο Καστανέντα, στη μαθητεία του με τον Δον Χουάν, επιχείρησε να αφεθεί στο άγνωστο διαλύοντας αρχικά το σκληρό περίβλημα του εγωισμού του. Κατάφερε μετά από επίπονες προσπάθειες να σταματάει τον εσωτερικό του διάλογο και μέσα στη σιωπή του νου να μην διαχέεται σε σκέψεις και συναισθήματα που σπαταλούσαν την ενέργεια του. Για τον σκοπό αυτό εισήχθηκε σε ένα σύστημα πρακτικών ασκήσεων και τεχνικών με στόχο ακριβώς να συγκεντρώνει περισσότερη εσωτερική σιωπή και ενέργεια και να ξεκλειδώνει κατά βούληση την αντίληψή του από την παγιωμένη θέση της.
Ο Δον Χουάν του τόνιζε ότι ο εγωισμός είναι που κάνει τον άνθρωπο προβλέψιμο,δυσκίνητο και άρα σίγουρο θύμα των αρπαχτικών δυνάμεων της φύσης. Οι άνθρωποι τυφλωμένοι από την αντανάκλαση του εγώ, δεν μπορούν να δουν την ζωή ως αυτό που είναι, ένα απέραντο μυστήριο ικανό να σε καταπιεί ή να σε ελευθερώσει…στην πραγματικότητα δεν μπορούν να δουν τίποτα πέρα του εαυτού τους. Έτσι λοιπόν προσπαθούσε να σπάσει τον εγωισμό του σοκάροντάς τον και φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με την τρομερή πίεση του αγνώστου. Η μόνη επιλογή που είχε ήταν ή να συγκρατήσει την ενέργεια του και να δράσει ή να πεθάνει. Θα έπρεπε να γίνει ρευστός και απρόβλεπτος ακόμα και για το ίδιο του το μυαλό, το οποίο λειτουργούσε σαν παράσιτο στην προκειμένη περίπτωση.
“Μιλάμε ακατάπαυστα στους εαυτούς μας για τον κόσμο μας. Στην πραγματικότητα, με αυτό τον εσωτερικό διάλογο συντηρούμε τον κόσμο μας. Και όποτε ολοκληρώνουμε μια συζήτηση με τον εαυτό μας για εμάς τους ίδιους και τον κόσμο μας, ο κόσμος είναι πάντα όπως θα έπρεπε να είναι. Τον ανανεώνουμε, τον λαμπρύνουμε με ζωή, τον στηρίζουμε με τον εσωτερικό μας διάλογο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά επίσης επιλέγουμε τα μονοπάτια μας καθώς μιλάμε στους εαυτούς μας. Έτσι, επαναλαμβάνουμε τις ίδιες επιλογές, ξανά και ξανά, μέχρι τη μέρα που πεθαίνουμε, επειδή ακριβώς επαναλαμβάνουμε τον ίδιο εσωτερικό διάλογο, ξανά και ξανά, μέχρι τη μέρα που πεθαίνουμε. Ο πολεμιστής έχει επίγνωση αυτού του γεγονότος και πάντα αγωνίζεται να σταματήσει αυτό τον εσωτερικό διάλογο.”
“Κάθε φορά που σταματά ο εσωτερικός διάλογος, ο κόσμος καταρρέει, και στην επιφάνεια έρχονται πρωτόγνωρες πλευρές του εαυτού μας, λες και τα λόγια μας τις κρατούσαν πριν φυλακισμένες.”
Ο βασικός πυρήνας της ύπαρξης μας είναι η μαγική πράξη της αντίληψης ότι είμαστε όντα φτιαγμένα από φως και δύναμη…παρ’ όλο που τείνουμε να το ξεχάσουμε. Το άγνωστο όμως μας το υπενθυμίζει στήνοντας παγίδες σε κάθε σημείο του χάρτη της ζωής μας και περιμένει να το αντιμετωπίσουμε μέσα στην λαμπρότητα του με άψογη συμπεριφορά. Αυτή είναι η πρόκληση του πολεμιστή και η λαχτάρα του πάνω σ’ αυτήν τη γη!
Κανείς δεν γεννιέται πολεμιστής, εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε προσωπικότητες – και μάλιστα αντιφατικές στο σύνολό τους – με την περιγραφή στον εαυτό μας. Προσωπικότητες και μάσκες δήθεν ευαισθησίας, που φοράμε για να εξομαλύνουμε την τρέλα μας και να εκλογικεύσουμε την αγριότητα της φύσης. Αντίθετα, το να είναι κανείς πολεμιστής, είναι μάλλον μια αέναη πάλη που διαρκεί μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του. Ακόμα και τότε, δύσκολα παραδίδει τον εαυτό του.
Ο άνθρωπος διακατέχεται από ένα πλήθος σκέψεων, συναισθημάτων, επιθυμιών, οι οποίες θολώνουν το μυαλό του και τον απομακρύνουν από τον στόχο του να δράσει στο εδώ και τώρα, στο παρόν, στο μόνο πεδίο ουσιαστικά που έχει για να ξεφύγει από τους κύκλους της επανάληψης και της συνήθειας. Ο πολεμιστής, αντίθετα, με την εσωτερική σιωπή του και την αυτοκυριαρχία του, αντιλαμβάνεται κάθε στιγμή σαν πεδίο μάχης όπου πρέπει να δράσει άψογα, με πλήρη εγρήγορση, σαν να δίνει την τελευταία μάχη σε αυτή την ζωή. Είναι ο μόνος άξιος αντίπαλος απέναντι στον θάνατο. Ακόμα και στην ανάπαυλά του, δρα για να ανακατανέμει την ενέργεια που τυχόν έχει σπαταλήσει και η μόνη ευχαρίστηση που λαμβάνει είναι ο άμεμπτος σκοπός του για ελευθερία!
“Η βασική διαφορά ανάμεσα σε ένα συνηθισμένο άνθρωπο και έναν πολεμιστή είναι ότι ο πολεμιστής δέχεται το κάθε τι σαν πρόκληση, ενώ ο μέσος άνθρωπος δέχεται το κάθε τι σαν ευλογία ή κατάρα”
“Τα ανθρώπινα όντα είναι δέκτες, αλλά ο κόσμος που λαμβάνουν και αντιλαμβάνονται είναι μια ψευδαίσθηση. Μια ψευδαίσθηση που έχει δημιουργηθεί από τα περιγραφικά σχήματα που μεταφέρονται σ’ αυτούς από τη στιγμή που γεννιούνται. Έτσι λοιπόν, στην ουσία ο κόσμος που η λογική τους θέλει να υποστηρίξει είναι ο κόσμος που έχει δημιουργηθεί από ένα περιγραφικό σχήμα και από τους δογματικούς και απαραβίαστους κανόνες του, που η λογική τους μαθαίνει να αποδέχεται και να προασπίζει.”
“Η λογική κάνει τα ανθρώπινα όντα να ξεχνούν ότι το περιγραφικό σχήμα είναι απλά και μόνο περιγραφικό και, προτού το καταλάβουν, έχουν εγκλωβίσει την συνολικότητα των εαυτών τους σε ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο σπάνια ξεφεύγουν στη διάρκεια της ζωής τους.”
Ο Δον Χουάν έκανε γνωστή στον Καστανέντα την ύπαρξη όντων που διαχειρίζονται την ανθρώπινη συνείδηση, πολλές φορές με ανελέητο και παρασιτικό τρόπο. Τα ανόργανα αυτά όντα – υπαρκτές σκεπτομορφές με συνείδηση του εαυτού τους – οι σαμάνοι του αρχαίου Μεξικού τα χρησιμοποιούσαν ως συμμάχους για να ανταλλάξουν γνώσεις ή να πετύχουν ενεργειακούς άθλους συγκεντρώνοντας δύναμη. Πλήρωσαν όμως το τίμημα να χάσουν την ψυχή τους, εγκλωβισμένοι στον κόσμο αυτών των όντων. Πολλά από αυτά τα όντα λειτουργούσαν παρασιτικά, καταλαμβάνοντας το μυαλό του ανθρώπου και ρουφώντας την ενέργειά του σαν ξενιστές.
Ο Δον Χουάν έλεγε ότι μας έχουν δανείσει το μυαλό τους, το οποίο είναι μοχθηρό και βίαιο, και τρέφονται από τις εγωιστικές σκέψεις και τα συναισθήματα αυτολύπησης και αλαζονείας που τόσο κυριαρχούν στον μέσο άνθρωπο. Είμαστε στην κυριολεξία τροφή αυτού του ξένου καταπατητή, που μας έχει αφήσει ενέργεια μόνο για τη αντανάκλαση του εγώ. Ο πολεμιστής, μέσα από τη εσωτερική σιωπή του μπορεί να ενεργοποιήσει εκείνο το άγνωστο υπόστρωμα του εαυτού που είναι ικανό να πολεμήσει και να ελευθερωθεί απ’ αυτά τα όντα. Η τέχνη του πολεμιστή, εμπεριέχεται στον χειρισμό της συμπεριφοράς στην καθημερινή εγρήγορση και στον έλεγχο των ονείρων. Διακρίνει τους τύπους των πολεμιστών σε διώκτες και ονειρευτές, ανάλογα με τον χαρακτήρα και την έμφυτη ικανότητα του καθενός.
Οι διώκτες ασκούν την τέχνη της παραφύλαξης – παρατήρησης του εαυτού έχοντας πλήρη συναίσθηση του ενεργειακού τους πεδίου σε σχέση με το περιβάλλον και τα άλλα όντα και αντλώντας το καλύτερο δυνατό από οποιαδήποτε υπαρκτή κατάσταση. Μαθαίνουν να μην παίρνουν ποτέ τους εαυτούς τους στα σοβαρά, μαθαίνουν να γελούν με τους εαυτούς τους. Δεν βιάζονται, έχουν απεριόριστη υπομονή. Δεν εξοργίζονται και δεν προσβάλλονται γιατί ξέρουν ότι έχουν αστείρευτες δυνατότητες βελτίωσης.
Οι ονειρευτές διαχειρίζονται τα όνειρα ασκώντας έλεγχο σ’ αυτά και προβάλλοντας συνειδητά αυτό που οι σαμάνοι ονόμαζαν ονειρικό εαυτό ή διπλό. Οι ονειρευτές εκπαιδεύονται να μετακινούν κατά βούληση το σημείο συναρμολόγησης της αντίληψης, ενώ οι διώκτες να το σταθεροποιούν σε νέες θέσεις. Σκοπός του πολεμιστή και στις δυο περιπτώσεις δεν είναι η συλλογή εμπειριών από αστρικά ταξίδια, ούτε η κατάχρηση της δύναμης. Σκοπός του είναι να κρυσταλλοποιήσει την ενέργεια του ώστε να μη διαλυθεί κατά την είσοδό του στο άγνωστο (Ναγουάλ).
“H τέχνη του ονειρέματος είναι η ικανότητα να χρησιμοποιεί κανείς τα κοινά του όνειρα και να τα μετασχηματίζει σε ελεγχόμενη επίγνωση μέσω μιας ειδικής μορφής προσοχής που ονομάζεται προσοχή του ονειρέματος.”
Ο μόνος τρόπος που θα’ πρέπει κάποιος να προσεγγίσει τις πύλες του ονείρου είναι ο τρόπος του πολεμιστή. Με αδιάσπαστη προσοχή και επίγνωση. Σα να μπαίνει σε εμπόλεμη ζώνη, συγκεντρώνοντας την ενέργεια του, ώστε να χαρτογραφήσει τις άγνωστες περιοχές και να μην γίνει θύμα των αρπαχτικών δυνάμεων που καραδοκούν.
Μέσα στην απειρία των κόσμων, ο άνθρωπος είναι ενεργειακά προγραμματισμένος να αντιλαμβάνεται την αντανάκλαση μόνο ενός συγκεκριμένου κοσμοειδώλου, αυτού της φυσικής μας καθημερινής ζωής. Θεωρεί μάλιστα την υπόσταση αυτής της αντανάκλασης ως τη μόνη δεδομένη, και την συντηρεί με τις ψευδαισθήσεις του, όντας κλειδωμένος σ αυτήν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος δεν είναι παρά ένας μέσα σ’ ένα σύμπλεγμα επάλληλων κόσμων, διατεταγμένων φρακταλικά, ο ένας μέσα στον άλλο σε μια σκοτεινή θάλασσα ενέργειας. Η αλληλοεισχώρησή τους δίνει στον άνθρωπο την δυνατότητα, αν αντιληφθεί τις ρωγμές αυτού του κοσμικού δικτύου, να περάσει μέσα απ’ αυτές και να γνωρίσει νέες σφαίρες εξίσου αληθινές και περιεκτικές, αλλά και επικίνδυνες! Δίνει όμως τη δυνατότητα και σε κάτι “άλλο” να εισχωρήσει στον δικό μας κόσμο.
Για τους πολεμιστές του Δον Χουάν, η φύση αυτού του κόσμου, καθώς και του πλησίον αυτού, σαν δίδυμοι κόσμοι, αντίθετοι μα και συμπληρωματικοί, αντανακλούν κατά βάση μια φύση εχθρική και πανούργα. Αποτελούνται δε, εκτός από την ανθρώπινη επίγνωση και από όντα με διαφορετική ενεργειακή διάταξη. Τα όντα αυτά τα ονόμασαν ανόργανα λόγω της σχεδόν ασώματης δομής τους και επιχειρώντας μια συνδιαλλαγή μ’ αυτά μέσα από ονειρικές τεχνικές, αντιλήφθηκαν τον άμεσο κίνδυνο αυτής της συνύπαρξης. Είδαν, πως αυτά τα όντα, έχοντας συνείδηση οξύτερη αλλά το ίδιο εγωπαθή μ’ αυτή του ανθρώπου, επιχειρούσαν μια αδιάκοπη επικοινωνία με σκοπό την παρασιτική συμβίωση και τον έλεγχο. Κατάλαβαν επίσης ότι αποδίδοντας ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε απρόσωπες δυνάμεις δεν θα μπορούσαν να τις τιθασεύσουν.
“Το σύμπαν πίσω από την δεύτερη πύλη είναι το πλησιέστερο στο δικό μας και το δικό μας σύμπαν είναι πολύ πανούργο και άκαρδο. Επομένως αυτά τα δύο δεν μπορεί να διαφέρουν και πολύ μεταξύ τους. Το σύμπαν των ανόργανων όντων είναι πάντα έτοιμο να χτυπήσει. Το ίδιο όπως και το δικό μας. Γι’ αυτό πρέπει να πας στον κόσμο τους ακριβώς όπως θα διακινδύνευες να μπεις σε μια πολεμική ζώνη. Είναι τόσο ισχυρό και επιθετικό ώστε χρησιμεύει σαν φυσικό φίλτρο, ή πεδίο δοκιμασίας όπου οι ονειρευτές εξετάζονται για πιθανές αδυναμίες. Αν επιζήσουν των δοκιμασιών, μπορούν να συνεχίσουν για την επόμενη πύλη. Αν όχι, παραμένουν για πάντα παγιδευμένοι σ’ εκείνο το σύμπαν, σ’ ένα κόσμο σκιών!”
“Η ενέργεια αυτών των ανόργανων όντων μας πιέζει και εμείς ερμηνεύουμε όπως μπορούμε αυτή την πίεση, ανάλογα με την ψυχική μας διάθεση. Η πιο μετριοπαθής κίνηση που μπορεί να κάνει ένας μάγος είναι να εκτοπίσει αυτές τις οντότητες σε ένα αφηρημένο πεδίο. Όσο λιγότερες ερμηνείες κάνουν οι μάγοι, τόσο καλύτερη είναι η θέση τους.”
“Από τώρα και στο εξής, όποτε κι αν βρεθείς αντιμέτωπος με την αλλόκοτη θέα μιας άυλης παρουσίας, μείνε στη θέση σου και κοίτα την επίμονα και αμείλικτα. Αν είναι ανόργανο ον, η ερμηνεία που θα του έχεις δώσει θα πέσει σαν ξερό φύλλο απ’ το κλαδί. Κι αν δεν συμβεί τίποτα, δε θα’ ναι άλλο παρά μια βαρετή και ενοχλητική παρέκκλιση του νου σου, που δεν είναι ο δικός σου νους στο κάτω κάτω.”
Μια από τις βασικές τεχνικές που ασκούσαν οι σαμάνοι για την είσοδό τους στο άπειρο ήταν η τέχνη του ονείρου, ο τρόπος που καληνύχτιζαν τον κόσμο! Θεωρούσαν τα όνειρα ως πλήρεις βιωματικές καταστάσεις στις οποίες η συνείδησή τους προβαλλόταν, κατόπιν πειθαρχημένης και άκαμπτης εγρήγορσης, σε άγνωστες περιοχές. Έχοντας ισχυροποιήσει την ενεργειακή τους διάταξη μέσα από επίπονες διαδικασίες εξισορρόπησης και ενδυνάμωσης, κατάφεραν να εισέρχονται σε αυξημένα επίπεδα συνείδησης, ταξιδεύοντας στους κόσμους χωρίς να διαλύονται ή να γίνονται θηράματα. Στην ουσία, μετασχημάτιζαν τα κοινά όνειρα, ασκώντας έλεγχο σ’ αυτά, σε εξερεύνηση και χαρτογράφηση νέων κόσμων.
Γνώριζαν βέβαια τους θανάσιμους κινδύνους, γι’ αυτό και δεν έπαιρναν τίποτα αψήφιστα στις ονειρικές τους αναζητήσεις. Δεν τις αντιμετώπιζαν σαν πεδίο απολαύσεων, ούτε φυσικά στόχευαν σε νέες “φιλικές” σχέσεις με τους εκεί κατοίκους. Δεν είχαν σκοπό να εγκλωβιστούν σε μια νέα φυλακή αλλάζοντας απλά δεσμοφύλακες. Το συνειδητό όνειρο ήταν γι’ αυτούς μόνο μια μέθοδος, ένα χρήσιμο εργαλείο για να γνωρίσουν την ψευδαίσθηση της φυλακής, και να αποδράσουν στο άπειρο, γκρεμίζοντας τα όρια της αντίληψής τους.
Το να περάσει τις πύλες του ονείρου ο πολεμιστής, σήμαινε να ξυπνήσει μέσα στο όνειρο και να διατηρήσει την συγκέντρωση του στην εικόνα του ονείρου, κατά βούληση, χρησιμοποιώντας ένα επίπεδο προσοχής διαφορετικό απ’ αυτό της καθημερινής εστίασης. Αυτήν την ονειρική προσοχή ισχυροποίησαν οι πολεμιστές, αναδιανέμοντας τις φυσικές τους δραστηριότητες και ενέργειες σε νέες δυναμικές ροές, πριν εισχωρήσουν στο άγνωστο και μετασχηματίσουν τα κοινά τους όνειρα σε τέχνη. Στην ουσία, αυτό που πρόβαλαν εκεί έξω, δεν ήταν ο καλοαναθρεμμένος και τροφαντός εαυτός της καθημερινής ζωής, αλλά μια ενεργοποιημένη τοτεμική ύπαρξη ικανή για παρατήρηση, ιχνηλασία, αλλά και μάχη!
Στο ονείρεμα, σ’ αυτό που οι αποκρυφιστές ονόμασαν αστρική προβολή, η συνείδηση του ατόμου ανιχνεύεται από την ξένη επίγνωση και έλκεται προς αυτήν, πέφτοντας στην κυριολεξία στα δίχτυα της. Τα ανόργανα όντα, ζώντας σ’ ένα κόσμο επιβραδυνόμενο, χρονικά στατικό και ακίνητο, αναζητούν την κίνηση και την φλόγα της ανθρώπινης ψυχής. Είναι η τροφή τους, Στήνουν παγίδες και με το δέλεαρ της γνώσης και της δύναμης, προσκαλούν τους ανέμελους ταξιδιώτες στον κόσμο τους για να τους καλοπιάσουν, ικανοποιώντας όλες τους τις επιθυμίες, και να τους κρατήσουν για πάντα εκεί.
Λειτουργούν σαν αλιείς ψυχών που επιθυμούν την ζεστασιά της ανθρώπινης ζωής και προσπαθούν να την διδάξουν χρησιμοποιώντας φαντασμαγορικές προβολές. Οι άρχοντες αυτοί των ψευδαισθήσεων, στην ουσία, αγκιστρώνονται στα εσώτερα συναισθήματα των ονειρευτών και παίζουν μαζί τους ανελέητα. Δημιουργούν φάσματα για να ευχαριστήσουν τους ονειρευτές ή να τους τρομάξουν ρίχνοντάς τους σ’ ένα λαβύρινθο παρασκιάς!
Για τον Δον Χουάν, ακριβώς αυτός ήταν ο λόγος της παρακμής των αρχαίων μάγων, η υπερβολική εμπιστοσύνη και αξία που έδωσαν σ’ αυτές τις προβολές. Πιστεύοντας πως τα όντα αυτά, σαν σύμμαχοι τους, είχαν τρομερή δύναμη, παρέβλεψαν το γεγονός πως δεν ήταν παρά ασήμαντη ενέργεια που προβαλλόταν μέσα απ’ τους κόσμους όπως σε κάποια κοσμική ταινία. Ο ίδιος ο Δον Χουάν κατάφερε να αποφύγει τον κίνδυνο πηγαίνοντας να τα συναντήσει μερικές φορές και δεν ξαναπήγε ποτέ. Άλλωστε είναι στην επιλογή του κάθε ατόμου να “ζήσει” με συμβιωτικές οντότητες ή να ελευθερωθεί!
Ο Καστανέντα, τελικά ενέδωσε στις υποσχέσεις δύναμης των ανόργανων όντων και παρά τις προειδοποιήσεις, έπεσε στην παγίδα που περίτεχνα είχαν στήσει για να τον εγκλωβίσουν στον κόσμο τους. Η συνδυασμένη συνειδητότητα τους, αφού πρώτα κατανάλωσε την ενέργειά του εξαναγκάζοντάς τον σε συναισθηματικά ξεσπάσματα μέσα στο όνειρο, κατόπιν τράβηξε και την αδρανή υλική του μάζα. Χωρίς το ενεργειακό του σώμα ήταν απλά ένας όγκος οργανικής ύλης, εύκολο παιχνίδι στα χέρια μιας συνείδησης. Χρειάστηκε η ενέργεια όλων των πολεμιστών του Δον Χουάν, σαν ένα όχημα, να εισέλθει για να τον ανασύρει σχεδόν νεκρό. Από τότε ελκυόταν σαν μαγνήτης από την ξένη επίγνωση, ισορροπώντας ταυτόχρονα στους δύο κόσμους.
“Κατά την γνώμη των σαμάνων το σύμπαν είναι αρπαχτικό και οι μάγοι, περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλον, πρέπει να το λαβαίνουν υπ’ όψη τους στις καθημερινές μαγικές τους δραστηριότητες. Η συνειδητότητα είναι από την φύση της αναγκασμένη να αναπτύσσεται και ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί να αναπτυχθεί είναι μέσ’ από πάλη, μέσα από συγκρούσεις ζωής και θανάτου.”
“Η συνειδητότητα των μάγων μεγαλώνει όταν εκτελούν την ονειρική διαδικασία. Την στιγμή που μεγαλώνει, κάτι εκεί έξω πληροφορείται το μεγάλωμά της, το αναγνωρίζει και κάνει μια προσφορά γ’ αυτήν. Τα ανόργανα όντα είναι οι πλειοδότες της δημοπρασίας γι’ αυτήν την καινούργια διευρυμένη συνείδηση. Οι ονειρευτές πρέπει να είναι συνέχεια σε επιφυλακή. Την στιγμή που αποτολμούν να βγουν σ’ αυτό το αρπαχτικό σύμπαν, αποτελούν λεία.”

Οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν θυμώνουν

fonazoΟι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν θυμώνουν. Γιατί άραγε; Μια μέρα, ένας σοφός έκανε μια σημαντική ερώτηση στους μαθητές του: -”Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;” -”Γιατί χάνουν την ηρεμία τους”, απάντησε ο ένας. -”Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;” Ξαναρωτά ο σοφός. –”Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος” είπε ένας άλλος μαθητής. Ο σοφός δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση: “Μα τότε γιατί δεν είναι δυνατόν, να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;”
Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμιά δεν ικανοποίησε το δάσκαλο.
“Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι; Γιατί όταν θυμώνουν δύο άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν’ ακουστούν. Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι; Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνίσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά. Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη.
Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν, παρά μονάχα ψιθυρίζουν. Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν. Έτσι συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον. Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:
“Όταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σας απομακρύνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πια τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού”.
Η Elena Menegou γράφει σχετικά με τον θυμό: Ο θυμός φαινομενικά είναι μια προσπάθεια να κυριαρχήσουμε στον άλλον, όμως στην ουσία είναι προσπάθεια να κυριαρχήσουμε επί του εαυτού. Θυμώνοντας, ασυνείδητα προσπαθούμε να κυβερνήσουμε τον εαυτό μας, να πάρουμε την ενέργειά μας στα χέρια μας, να διαχειριστούμε την ενέργειά μας – που είναι και η σεξουαλική ενέργεια. Γι’ αυτό συχνά θυμώνουμε όταν προσπαθούμε να αποβάλλουμε κάποια προσκόλληση, όταν δηλαδή νιώθουμε ότι κάτι ή κάποιος παίρνει ή κατέχει την ενέργειά μας.
Όπως οι έφηβοι που κάνουν την επανάστασή τους, σε μια ασυνείδητη προσπάθεια να αποκολληθούν απ’ τις ενέργειες και τις ψυχολογικές επιδράσεις των γονιών, και να γίνουν ο εαυτός τους, να πάρουν την ενέργειά τους στα χέρια τους. Αλίμονο στον έφηβο που δεν έχει κάνει την επανάστασή του. Οι γονείς, όχι μόνο θα πρέπει να επιτρέπουν και να παρατηρούν συνειδητά το φαινόμενο του θυμού των παιδιών τους, αλλά και να ενθαρρύνεται ακόμα. Είναι μεγάλο έγκλημα να καταπιέζεται ο θυμός του ανθρώπου, καθώς κολοβώνεται έτσι η ικανότητα της αυτοκυριαρχίας του.
Πολλές φορές, ο ακρωτηριασμός αυτός της ενέργειας και της συνειδητότητας του ατόμου μέσα από την καταπίεση ή απώθηση του θυμού, έρχεται με προφάσεις του τύπου ‘να μην χαλάσουμε την εξωτερική αρμονία’. Τα ζιζάνια όμως υπογείως συνεχίζουν να αναπαράγονται και να πληθαίνουν, αν δεν τα καθαρίσουμε. Όπως και με το πόνο, έχουμε ένα ανεξάντλητο απόθεμα θυμού να διαχειριστούμε. Γιατί συνεχώς απ’ τη ‘συλλογική κοσμική μήτρα’ θα αναδύεται νέο υλικό προς μετουσίωση, νέα ενέργεια επί της οποίας καλούμαστε να κυριαρχήσουμε.
Το κλειδί στην διαχείριση και μετουσίωση του θυμού, είναι η παρατήρηση και η συγκράτηση. Παρατηρούμε το φαινόμενο του θυμού καθώς αναδύεται από μέσα μας, και το συγκρατούμε, το ‘εμπεριέχουμε’. Τότε γίνεται η μετουσίωση. Και κατόπιν, μέσα από τη παρατήρηση και συγκράτηση του θυμού, έρχεται και η ορθή δράση. Ενώ αντίθετα, αν εκτονώσουμε τον θυμό μας προς ένα εξωτερικό αντικείμενο ή άνθρωπο, μέσα από λόγια ή πράξεις, τότε χάνουμε την ενέργειά μας, χάνουμε μέρος της πολύτιμης πρωτογενούς –και πρωτόγονης- ενέργειας που είχε αναδυθεί από το είναι μας για να καλλιεργηθεί και να μας εμπλουτίσει τη συνειδητότητα.
Γι’ αυτό ποτέ δεν πρέπει να ‘εκτονώνουμε’ το θυμό μας προς μια εξωτερική κατάσταση, αντίθετα με τα διδάγματα της σύγχρονης ψυχολογίας –ή της παρανόησης αυτών- που ωθούν τον κόσμο στο ‘αυθόρμητο ξέσπασμα’ και στην ‘έκφραση’ των συναισθημάτων και του θυμού. Αυτό είναι τραγική πρακτική. ‘Εκτονώνοντας’ το θυμό μας, χάνουμε ευκαιρία για ενδυνάμωση της αυτοκυριαρχίας μας, και γινόμαστε πιο αδύναμοι, αντί να νιώσουμε περισσότερο τον εαυτό και τη δύναμή μας. Διαχείριση του θυμού σημαίνει ενδυνάμωση του εαυτού.
Το πρόβλημα είναι ότι φοβόμαστε πως αν δεν θυμώσουμε και δεν εκφράσουμε το θυμό μας, οι εξωτερικές καταστάσεις δεν θα αλλάξουν. Όμως αυτό είναι και μια μορφή μαύρης μαγείας, να προσπαθούμε να κοντρολάρουμε τις εξωτερικές καταστάσεις, αντί για τον εαυτό μας.
Όπως ανέφερα ωστόσο παραπάνω, η συγκράτηση και μετουσίωση του θυμού, θα φέρει την κατάλληλη δράση. Και να κάνω σαφές, ότι η συγκράτηση και μετουσίωση του θυμού δεν σημαίνει ότι αποφεύγουμε τις συγκρούσεις και ότι προσπαθούμε να κρατήσουμε μια φαινομενική εξωτερική αρμονία, -που κάλλιστα μπορεί να είναι τεχνητή και να περιέχει πολύ ανισορροπία. Αντιθέτως, με τη συγκράτηση του θυμού αναλαμβάνουμε, εμπεριέχουμε και διαχειριζόμαστε τις εντάσεις, τα διλήμματα, τους ανταγωνισμούς, τις συγκρούσεις, τις αρνητικότητες, και άρα τις μετουσιώνουμε, άρα μεγαλώνουμε κι εξελισσόμαστε.
Η ασυνείδητη ζωή, που ωθεί τον άνθρωπο σε μια φρενίτιδα εξωτερικότητας, διασκέδασης και εξωτερικής δράσης και λειτουργίας, τον κάνει να αποφεύγει να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί το πόνο και το θυμό του, γι’ αυτό και, όχι μόνο τους διαιωνίζει, αλλά καταδιώκεται κιόλας απ’ αυτούς – καθώς ότι δεν αντιμετωπίζουμε συνειδητά, θα μας κυνηγά με υπόγειους τρόπους, ή θα προβάλλεται και θα εκδηλώνεται μέσω τρίτων και μέσα από εξωτερικές καταστάσεις. Η κατάθλιψη για παράδειγμα, συχνά είναι βία, θυμός, στραμμένος ενάντια στον εαυτό. Το ίδιο και τα ατυχήματα, που είναι αποτέλεσμα συσσωρευμένου θυμού και αρνητικότητας.
Συνειδητός άνθρωπος είναι αυτός που δεν αποφεύγει να αντιμετωπίσει καμία σκέψη, κανένα συναίσθημα – είναι ο άνθρωπος που παρατηρεί, αποκτά επίγνωση και διαχειρίζεται έτσι ορθά τη ζωή. Η σπατάλη όμως ενέργειας, οδηγεί σε έλλειψη ικανότητας παρατήρησης. Πρέπει να έχουμε και να συσσωρεύουμε διαρκώς νέα ενέργεια για να γίνουμε παρατηρητικοί και πιο συνειδητοί. Η ενέργεια είναι τροφή της συνειδητότητας.
Μπορεί η δράση που θα έρθει μετά την παρατήρηση-συγκράτηση-μετουσίωση του θυμού μας να είναι φαινομενικώς ‘θυμωμένη’ και δριμεία, ή ακόμα και βίαιη, όμως θα είναι ορθή δράση. Η ορθή δράση δεν είναι πάντα εξωτερικώς ήρεμη και ‘αρμονική’, αλλά μπορεί ακόμα να εκφραστεί και απότομα και βίαια, αν η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε το έχει ανάγκη. Η διαφορά είναι ότι ο άνθρωπος που εμπεριέχει το θυμό του, δρα μέσα από το Κέντρο του και όχι από την περιφέρεια, όπως στη περίπτωση του ατόμου που θέλει να χειραγωγεί τις καταστάσεις επειδή φοβάται.
Η ορθή δράση ποτέ δεν κινείται από φόβο, αλλά κινείται από την φροντίδα για το κοινό καλό. Και κάποιες φορές, το κοινό καλό απαιτεί ‘κεραυνούς’ που θα σπάσουν τις κρυσταλλώσεις. Θα υπάρχει αγάπη όμως, ακόμα και στον κεραυνό, αλλά ποτέ μίσος. Αλλιώς, η εκδήλωση του θυμού γίνεται, όπως προανέφερα, ένας κλασσικός και συνηθισμένος τρόπος μαύρης μαγείας.
Έτσι βλέπουμε ότι η διαχείριση του θυμού απαιτεί πρώτα απ’ όλα υπευθυνότητα. Θέλει επίσης και εσωτερικότητα, να μάθουμε να δουλεύουμε δηλαδή με τον εαυτό μας, αντί να τον αποφεύγουμε συνεχώς μέσα από εξωτερικές δραστηριότητες. Παρατήρηση-συγκράτηση-μετουσίωση λοιπόν είναι το κλειδί για την μεταμόρφωση του θυμού από πρωτογενές υλικό σε πολύτιμο κόσμημα, κόσμημα αυτοκυριαρχίας και ψυχικής αυτοτέλειας.