Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Παγκόσμια συνείδηση

sinidisi tis psixis (55)

Είναι γνωστό ότι κανένα μέντιουμ δεν διατείνεται ότι σπούδασε το προφητεύειν σε κάποιο πανεπιστήμιο, ούτε ότι η «κρυστάλλινη σφαίρα του» διαθέτει συγκεκριμένη τεχνολογία πρόβλεψης. Αρα οι προβλέψεις τους για τα μελλούμενα είναι κατά τους επιστήμονες «τσαρλατανισμοί». Αυτό όμως δεν αποκλείει την επιστημονική έρευνα σχετικά με το κατά πόσον κάποιες εξελίξεις είναι προβλέψιμες.

Η τεχνολογια της προειδοποίησης . Ακούγεται εντελώς παράλογο, αλλά οι λέξεις που χρησιμοποιούμε στον κυβερνοχώρο απαρτίζουν μια παγκόσμια συνείδηση που διεγείρεται πριν από την εκδήλωση μιας καταστροφής. Η θεωρητική αναζήτηση του θέματος μπορεί να εντοπιστεί στο 1907, όταν ο γαλλοεβραίος φιλόσοφος Ανρί Μπεργκσόν (Ηenri-Louis Βergson, Νομπέλ Λογοτεχνίας 1927) δημοσίευσε το « L΄ evolution creatrice». Με την εργασία του αυτή αμφισβητούσε τον δυϊσμό του Καρτέσιου και πρότεινε την ύπαρξη μιας «ζωτικής δύναμης» που ενοποιούσε τη σκέψη με το σώμα.

Ο βρετανός ψυχολόγος Λόιντ Μόργκαν (Conwy Lloyd Μorgan) επεξέτεινε αυτή τη θεώρηση, το 1927, με μία «ανακύπτουσα εξέλιξη» που ερμήνευε την αυξανόμενη πολυπλοκότητα. Ιδιαίτερα, υποστήριξε ότι η μεγέθυνση της πολυπλοκότητας των ανθρώπινων γλωσσών οδηγεί σε ένα πολιτισμικό άλμα εξέλιξης που ξεπερνάει το αντίστοιχο βιολογικό. Οι σκέψεις αυτές ώθησαν τον γεωχημικό και ιδρυτή της Ουκρανικής Ακαδημίας Επιστημών Βλαντίμιρ Βερνάντσκι (Vladimir Ιvanovich Vernadsky) στη διατύπωση μιας θεωρίας επέκτασης εκείνης του Δαρβίνου, κατά την οποία η επόμενη φάση εξέλιξης στη Γη- μετά τη γεώσφαιρα και τη βιόσφαιρα- είναι η νοόσφαιρα.

Τη σκυτάλη αυτής της σκέψης παρέλαβε ο… ιησουίτης ιερέας (αλλά και παλαιοντολόγος, γεωλόγος και βιολόγος) Πιέρ Τεγιάρ ντε Σαρντέ, ο οποίος υποστήριξε πως η νοόσφαιρα εκφράζεται ως «συλλογική συνείδηση» του ανθρώπινου είδους, που προκύπτει από την αλληλεπίδραση των ανθρωπίνων σκέψεων (Ρierre Τeilhard de Chardin, Le Ρhenomene Ηumain, 1955).

Είπε ότι όσο πιο πολύπλοκα κοινωνικά δίκτυα θα χτίζει το ανθρώπινο είδος τόσο περισσότερο θα αναπτύσσεται η νοόσφαιρα. Οπως περίπου επικοινωνούν οι νευρώνες στον ανθρώπινο εγκέφαλο, οι εκφράσεις των ανθρωπίνων σκέψεων ανά τον πλανήτη θα επικοινωνούν, συγκροτώντας την «παγκόσμια συνείδηση».

Nietzshe: Τι επιδιώκει η γενεαλογία της ηθικής

nitseΗ Γενεαλογία της ηθικής θεωρείται ως το πιο συστηματικό και συγκροτημένο έργο του Νίτσε. Γράφτηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες (1887) και πραγματεύεται, με έναν «πολεμικό τρόπο», το αξιακό σύστημα της Δύσης –θρησκευτικό, ηθικό και φιλοσοφικό– ως ένα σύστημα που αιχμαλώτισε την ελευθερία του ανθρώπου, έφθειρε την αυθυπόστασή του και υπονόμευσε τη γνώση.

Εξ’ αυτού ανακύπτει η αναγκαιότητα μεταξίωσης, ήτοι απαξίωσης, και ανατροπής όλων των αξιών, που συνθέτουν τον «αγγελικό» κόσμο του Δυτικού πολιτισμού. Πώς εννοεί ο Γερμανός φιλόσοφος τις αξίες; Όχι απλώς ως δεοντολογικές αρχές ή στοιχεία, αλλά κυρίως ως τις πιο κεντρομόλες δυνάμεις της ζωής.

Αντί όμως να ενεργούν ως τέτοιες δυνάμεις, στην έκπτωσή τους συνιστούν ένα οντολογικά-ιστορικά υπονομευτικό σύστημα ηθικών προσταγμάτων, που σχετίζεται ή συσχετίζεται με όλο το σύστημα των κοινωνικών τάξεων και εκφράζει τις δικές τους εξουσιαστικές ιδεολογικοποιήσεις. Έτσι έχουμε να κάνουμε με ένα μηδενιστικό σύστημα, που δεν μεταρρυθμίζεται παρά μόνο εκμηδενίζεται. Υπ’ αυτό το πνεύμα, ο μηδενισμός του Νίτσε εγγράφεται στη συνείδησή του ως προοπτική κατάφασης της ζωής, χωρίς διαμεσολαβητικές προϋποθέσεις μεγάλων ανδρών της ιστορίας ή θορυβωδών ιδεολογιών. Η προοπτική αυτή μπορεί να είναι έργο μόνο του ίδιου του ανθρώπου, εφόσον και ο ίδιος προχωρήσει πέρα και πάνω από τον τελευταίο άνθρωπο· αυτόν δηλαδή που έχει μεταποιήσει τον εαυτό του σε δούλο των αξιών. Των αξιών ως ηθικών προσταγμάτων ενός δεσποτικού συστήματος αδύναμων και καταπιεσμένων ανθρώπων: εφόσον γίνει υπέρ-άνθρωπος.

Ό,τι απασχόλησε τη φιλοσοφία ως την εποχή του Νίτσε, δηλαδή όλα τα θέματά της και η προβληματική της σχετίζονται γι’ αυτόν με το σύστημα των αξιών. Έτσι τίθεται υπό ριζική αμφισβήτηση κάθε αλήθεια για τις αξίες, όπως έχει διατυπωθεί ως τότε, κάθε αλήθεια της μεταφυσικής και των επιστημών. Η μόνη αλήθεια, που μπορεί να δώσει προοπτική στην ανθρώπινη ζωή, είναι η βούληση για δύναμη και η αιώνια επιστροφή. Η ηθική, υπό την οπτική αυτής της μοναδικής αλήθειας, σχετικοποιείται σε επί μέρους ηθικές με βάση τον βαθμό και τον τρόπο, που αυτές-εδώ ενσαρκώνουν την εν λόγω βούληση.
Ιστορικά, κατά τον Νίτσε, έχουν υπάρξει δυο τύποι ηθικής: η ηθική των δούλων, των αδύναμων, των καταπιεσμένων, που μισούν τη ζωή και επιβάλλουν την ηθική της μνησικακίας, τη φανταστική εκδίκηση. Πρόκειται για τη δύναμη, που έχει αποκοπεί από αυτό που μπορεί: είναι η ενεργός δύναμη που έγινε αντενεργός. Από την άλλη υπάρχει η ηθική των κυρίων, η οποία δεν συνιστά απλώς ένα ιδεώδες ηθικής, αντίθετο προ της ηθική των σκλάβων, όπως θέλουν να αποφαίνονται κάποιοι επιπόλαιοι αναγνώστες της νιτσεϊκής φιλοσοφίας, αλλά την όξυνση της εχθρότητας ανάμεσα στην αθεΐα του υπέρ-ανθρώπου και σε όλες τις μορφές της θεοσέβειας. Ορισμένως λοιπόν η ηθική των σκλάβων αναπαράγει ή συντηρεί όλες τις χριστιανικές αρετές, που καθιστούν τον άνθρωπο αδύναμο και υποταγμένο. Στην περίπτωση τούτη, η βούληση για δύναμη εκδηλώνεται ως αδυναμία ή αδυνατότητα.
Απεναντίας, στην περίπτωση των κυρίων εκδηλώνεται ως δύναμη ή ισχύς, όχι ασφαλώς με την έννοια της άσκησης εξουσίας παρά της ανάπτυξης όλων των δυνατοτήτων του ανθρώπου, από το ένστικτο ως τα συναισθήματα και τη σκέψη: πέραν κάθε εξωτερικής επιβολής ή εξουσίας. Εν τέλει, μέσα από τη γενεαλογία της ηθικής επιχειρείται να χαραχθεί η προοπτική του ανώτερου τύπου ανθρώπου με βάση την αξία που επιβάλλει η βούληση για δύναμη· η βούληση για δύναμη ως ορμή για την πλήρη αυτό-ανάπτυξη.

Ανθρώπινα ερωτήματα

giatiΓιατί δεν ψάχνουμε την ουσία;
Ποιος ξέρει; Οι φίλοι μας δεν ζουν πια. Οι εχθροί μας έχουν στόχο το εφήμερο της ζωής.
Για ποιο λόγο; Για την ασφάλεια της κοινωνίας; Για την ασφάλεια του συστήματος ή της αδράνειας;
Γιατί τα άτομα είναι τόσο πολλά αλλά και ταυτόχρονα τόσο λίγα;
Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σπάνιοι; Υπάρχει λόγος; Ή τουλάχιστον αιτία;
Γιατί έχει τόσο κόστος κάθε δημιουργία; Πώς το αντέχει η μικρή μάγισσα; Και πότε θα πεθάνει ο μοναδικός αλήτης;
Γιατί η λέξη εμπάθεια έγινε αρνητική με την πάροδο του χρόνου; Επειδή η ανθρωπιά δεν είναι της μόδας;
Έως πότε θα κυριαρχεί στον κόσμο η κοινωνία του τίποτα; Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι να της αντιστέκονται; Ή θα γίνουμε μία άμορφη και ανώνυμη μάζα;
Τι περιμένουν τα άτομα από μία ζωή χωρίς αθώους και ηλίθιους; Δεν ξέρουν ακόμα τι σημαίνει σκλαβιά; Δεν καταλαβαίνουν το νόημα της γενοκτονίας;
Πρέπει να γίνουν κι άλλες για ν’ αλλάξουν τα πράγματα;
Πόσα εγκλήματα μπορεί ν’ αντέξει η ανθρωπότητα δίχως ν’ αυτοκτονήσει;
Γιατί πιστεύουμε σ’ ένα θεό που δεν ακούμε;
Γιατί να μην υπάρχει ο αλτρουισμός;
Γιατί τόσες χειραψίες ενώ δεν ξέρουμε ν’ ανοίγουμε την αγκαλιά μας;
Γιατί να είναι τόσο μεγάλη η ζωή αν είναι να κάνουμε τόσο λίγα πράγματα;
Ζούμε ή πεθαίνουμε με τις λεπτομέρειες;
Γιατί τα άτομα υπάρχουν δίχως να ζουν;
Ποιος είναι ο ρόλος των δασκάλων σε μία κοινωνία που δεν έχει μαθητές;
Ποιος είναι ο ρόλος της ιστορίας μας αν είναι να την ξεχάσουμε;
Πειράζει που θυμόμαστε τα βάσανα; Γιατί να μην έχουμε κι εμείς άσπρες μέρες;
Πότε θα πάψει η κοινωνική κατοχή;
Γιατί σε περίοδο ειρήνης, ο άγνωστος στρατιώτης να είναι άνθρωπος;
Γιατί να καταδικάζουμε τα εγκλήματα πολέμου και όχι τα εγκλήματα ειρήνης;
Γιατί να κυριαρχούν οι απόψεις ενώ δεν υπάρχουν γνώμες;
Γιατί ο γαλάζιος γίγαντας να είναι μόνο και μόνο μια πληγή; Για τους νεκρούς ή για τους αγέννητους;
Γιατί οι ελεύθεροι να είναι πάντα δεύτεροι;
Γιατί οι αγνοί να είναι καταδικασμένοι;
Γιατί τα σπίτια να είναι τόσο μεγάλα; Για να κυριαρχεί το κενό;
Γιατί τα παγκάκια να είναι μόνο για τη μοναξιά;
Πρέπει ή δεν πρέπει να μιλάμε στους άλλους όταν γνωρίζουμε ότι είναι μάταιο;
Γιατί δεν νιώθουμε την ανάγκη και επιβιώνουμε μέσα στη ματαιότητα;
Πώς αντέχουν τα λουλούδια το βάρος του ουρανού; Όπως αντέχουμε την ελαφρότητα των ατόμων;
Πόσους νεκρούς πρέπει να διαβάσουμε για να ζήσουμε; Για πόσους αγέννητους πρέπει να γράψουμε για να πεθάνουμε;
Γιατί η νοημοσύνη φοβίζει ενώ είναι κοντά μας για την ανθρωπότητα;
Γιατί η κοινωνία θεωρεί τις ιδιοφυίες επικίνδυνες; Ενώ ο κίνδυνος παρέχει ασφάλεια γιατί προτιμούμε την ασφάλεια που προκαλεί κινδύνους;
Γιατί φοβόμαστε το τέλος όταν έχουμε αρχές και τη γέννηση όταν έχουμε αξίες;
Αφού δεν αλλάζει το σύστημα γιατί να μην πεθάνει για να ζήσουμε την αλλαγή;
Και γιατί η ανθρωπιά δεν είναι μία αξία για τα άτομα;

Το άπειρο της ανθρώπινης βλακείας

Η βλακεία είναι ακατάβλητη. Τίποτε δεν μπορεί να την προσβάλλει χωρίς να συντριβεί επάνω της.
Gustave Flaubert


1 (22)Η βλακεία γεννήθηκε μια μέρα που το IQ και το EQ τα είχαν πιεί.
Πάνω στη μέθη και τη ζαλάδα, εκστασιασμένα και συνάμα ζαβλακωμένα χόρεψαν το χορό του Ζαλόγγου και έπεσαν στο γκρεμό.
Από τα συντρίμμια τους γεννήθηκε ο ένας, ο μοναδικός, ο ανυπέρβλητος: βλάκας!
Ήρθε να κατακτήσει τον κόσμο.
Με πλήρη άγνοια της κατάστασης του νόμιζε ότι ήταν η απόρροια των δύο (βλ. EQ-IQ), πού να καταλάβει ότι προήλθε από την απουσία τους!
Τότε ήταν που άρχισαν όλα.
Η ώρα ήταν νωρίς το πρωί. Το ξυπνητήρι χτυπάει. Τεντώνεται στο κρεβάτι νωχελικά σαν γατούλης.
Σηκώνεται. Με περπάτημα αγουροξυπνημένου αυτοκράτορα πηγαίνει στο μπάνιο.
Έπειτα πίνει τον καφέ του. Ετοιμάζεται.
Μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη.
Φτύνεται μη ματιαστεί.
Ανοίγει την πόρτα έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο με τη βλακεία του για ακόμα μια μέρα.
Αυτό όμως θα μείνει μεταξύ μας εντάξει; Δεν το ξέρει! Είναι σίγουρος ότι είναι έξυπνος.
Βγαίνει έξω. Περπατάει στο δρόμο. Ανακατεύεται στο πλήθος. Γίνεται ένα με αυτό. Δεν ξεχωρίζει. Φαινομενικά.
Το έγραψε και ο Χαριτόπουλος στο εγχειρίδιο βλακείας:Είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε τους έξυπνους από τους βλάκες. Οι πρώτοι δεν το λένε ενώ οι δεύτεροι δεν το γνωρίζουν.
Έτσι και ο ήρωας μας είναι ένας βλάκας και μισός.
Η βλακεία τον συνοδεύει παντού. Εν αγνοία του. Μπορεί και να την υποπτεύεται αλλά σιγά μη δώσει σημασία σε μικρότητες που δεν μπορεί να αντιληφθεί!
H πονηριά είναι το προσόν του. Αυτός βέβαια την αποκαλεί ευφυΐα (οϊμέ) και εκεί είναι που ξεκινάει η ταλαιπωρία των θεωρητικά έξυπνων.
Εξάλλου όλοι είμαστε κάτι μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Αφήστε δε που δρα ανεξέλεγκτα. Έχει το αλάθητο του βλάκα.
“Σιγά μην πέσω στο επίπεδο βλακείας που τον δέρνει” θα σκεφτεί ο άλλος και έτσι ο βλάκας και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Να μην πω τις φορές που οι έξυπνοι κάνουν τους βλάκες για να τον αποφύγουν. Του δίνουν όμως ώθηση. Και έτσι το αστέρι της βλακείας του λάμπει περισσότερο. Φωτίζοντας όμως το δικό του απέραντο σύμπαν. Τόσο, που πολλές φορές στραβώνει και τους υπόλοιπους.
Πάντα υπάρχει ένα αξιοσέβαστο νούμερο ανθρώπων στο δικό του επίπεδο αντίληψης που τον υποστηρίζουν. Θεωρούν και αυτοί τον εαυτό τους έξυπνο. Τους συμφέρει.
Αυτή η παγίδα της υποκειμενικότητας στην κρίση μας φταίει για όλα.
Το ανέφερε και ο Χαριτόπουλος στο βιβλίο του: Αν το καταφύγιο του ανθρώπου είναι η κοινωνία, του βλάκα είναι η ομάδα, η συσπείρωση με άλλους βλάκες
Οι λέξεις αυτοκριτική και κατανόηση είναι άγνωστες στο λεξικό του το οποίο σημειωτέον είναι ολιγοσέλιδο για να μην πω μονοσέλιδο. Θα το χοντρύνω.
Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι πάσχει από ένα είδος ανίατου αυτισμού. Κυριολεκτεί πάντα με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να συλλάβει
την έννοια του χιούμορ, της παρομοίωσης, του παραδείγματος κ.ο.κ.
Όσο για την απορία μας για το αν ένας βλάκας είναι κακός ή όχι ο Μπρεχτ μας δίνει την απάντηση :
“Άραγε η βλακεία οδηγεί στην κακία ή η κακία οδηγεί στην βλακεία; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και τα δυο δεν είναι παρά συμπτώματα. Η βαθύτερη αιτία είναι η δυσανεξία απέναντι σε ένα απύθμενο εσωτερικό κενό. Ο βλάξ το υποψιάζεται , αλλά καθώς αδυνατεί να το παραδεχτεί, το απωθεί .Το παραγεμίζει είτε σωματικά -λαιμαργία- είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο : Με κακία. Προσπαθώντας να επιβάλλει την εξουσία του ελπίζει να ξεχάσει την εσωτερική του κενότητα “
Και έρχεται ο Χαριτόπουλος να προσθέσει :Η βλακεία είναι ανίατη! Η βλακεία δεν είναι αθώα!
Ο αδύναμος βλάκας γίνεται μνησίκακος, ρουφιάνος και κακός, διότι μισεί καθετί που υπερέχει, καθετί που είναι ανώτερο απ’ αυτόν.
Η μέρα προχωράει για το βλάκα μας με το να έχει πάντα δίκιο. Βέβαια.
Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει λάθος.
Πάντα φταίνε οι άλλοι. Αυτός είναι έξυπνος. Δυστυχώς δεν το πιστεύει μόνο αλλά και το επιβάλλει.
Και αν προσπαθήσει κάποιος να συνεννοηθεί μαζί του εκεί είναι που βάζει τα χεράκια του και βγάζει τα ματάκια του.
Διότι ό,τι και να ακούσει θα το μαγειρέψει στο μυαλό του με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να το φέρει στο δικό του επίπεδο αντίληψης.
Είναι σαν την αλογόμυγα. Γυρίζει γύρω από το κεφάλι σου. Βουίζει. Έρχεται , φεύγει. Και αν προσπαθήσεις να τη σκοτώσεις ή διώξεις θα χάσεις μόνο το χρόνο σου.Άσε που μπορεί να γκρεμοτσακιστείς αν ανέβεις πάνω σε καμιά καρέκλα να την πιάσεις. Αυτή τελευταία στιγμή, αφού σε έχει ζαλίσει θα φύγει από το παράθυρο να συναντηθεί με τις υπόλοιπες αλογόμυγες.
Μάταιος κόπος λοιπόν. Τι να λέμε τώρα;
Και μια ακόμα μέρα του ήρωα μας φτάνει στο τέλος της.
Επιστρέφει σπίτι του.
Χωρίς άγχος και στρες.
Γι ακόμα μια μέρα όλα τα έκανε σωστά.
Ως εξαιρετική μοδίστρα υψηλής ραπτικής τα έχει όλα μετατρέψει στα μέτρα του. Χα! Εννοείται!
Ό,τι όμως και να λέμε η αλήθεια είναι μια :
Όσο και να την υποτιμάμε όλοι ασχολούμαστε με αυτή.
Για τη βλακεία μιλάω ντε!
Εδώ ολόκληρος Αϊνστάιν ασχολήθηκε μαζί της διατυπώνοντας τη γνωστή φράση :
“Δυο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο “
Εμείς θα μείνουμε απ’ έξω;

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι

shark artΑν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, ρώτησε τον κ. Κ η κορούλα της οικονόμου του, θα φέρονταν τότε πιο καλά στα μικρά ψαράκια; Σίγουρα, αποκρίθηκε εκείνος. Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έχτιζαν για τα μικρά ψαράκια στη θάλασσα τεράστια κλουβιά και θα έβαζαν μέσα διάφορες τροφές, φυτά καθώς και ζωντανά. Θα φρόντιζαν τα κλουβιά να ‘χουν πάντα καθαρό νερό και γενικά θα τα εφοδίαζαν με διάφορες εγκαταστάσεις υγιεινής. Όταν λόγου χάρη ένα ψαράκι τραυμάτιζε την ουρά του, οι καρχαρίες θα του έβαζαν αμέσως έναν επίδεσμο μην τυχόν και ψοφήσει πριν την ώρα του.

Έπειτα, για να μην μελαγχολούν τα ψαράκια, θα οργάνωναν κατά διαστήματα στη θάλασσα μεγάλες γιορτές, γιατί τα κεφάτα ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα θλιμμένα. Τούτα τα μεγάλα κλουβιά θα είχαν βέβαια και τα σχολειά τους. Εκεί τα ψαράκια θα μάθαιναν να κολυμπάνε στο στόμα του καρχαρία. Θα έπρεπε λόγου χάρη να μάθουν γεωγραφία, για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες, όταν αυτοί κάπου τεμπελιάζουν. Βέβαια, το σπουδαιότερο θα ήταν η ηθική διάπλαση των μικρών ψαριών.

Θα τους μάθαιναν ότι για ένα ψαράκι δεν υπάρχει μεγαλύτερη και ωραιότερη αρετή από το να θυσιάζεται πρόθυμα κι ότι τα ψαράκια θα έπρεπε να πιστεύουν τυφλά στους καρχαρίες, προπαντός όταν αυτοί τους λένε ότι θα φροντίσουν για ένα ωραίο μέλλον. Θα έδιναν στα ψαράκια να καταλάβουν πως αυτό το ωραίο μέλλον τότε μόνο θα είναι εξασφαλισμένο, όταν εκείνα μάθουν να υπακούνε. Τα ψαράκια θα έπρεπε να φυλάγονται από κάθε λογής ταπεινές, εγωιστικές διαθέσεις, κι αν τύχαινε κανένα από δαύτα να φανερώσει τέτοιες αδυναμίες, τα άλλα τα ψαράκια θα έπρεπε να τα αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες.

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκαναν βέβαια αναμεταξύ τους και διάφορους πολέμους, για να κυριέψουν ξένα κλουβιά και ξένα ψαράκια. Στους πολέμους αυτούς ο κάθε καρχαρίας θα πολεμούσε με τα δικά του ψαράκια. Θα μάθαιναν τα ψαράκια ότι ανάμεσα σ’ αυτά και τα ψαράκια των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια θα τους έλεγαν, είναι ως γνωστό βουβά, σωπαίνουν ωστόσο σε ολότελα διαφορετικές γλώσσες, γι’ αυτό και είναι αδύνατο να καταλάβει το ένα τ’ άλλο. Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε μερικά εχθρικά ψαράκια που σωπαίνουν σ’ άλλη γλώσσα, θα καρφίτσωναν κι από ‘να παράσημο από φύκι και θα του έδιναν τον τίτλο του ήρωα.

Αν βέβαια οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαν και τη δική τους τέχνη. Θα είχαν ωραίους πίνακες που θα παρίσταναν τα δόντια των καρχαριών με θαυμάσια χρώματα, και τα στόματά τους θα ήταν σαν τους κήπους της Βαβυλώνας, όπου μπορεί να κάνει κανείς τρελό σεργιάνι. Τα θέατρα στο βυθό θα έδειχναν πως ηρωικά ψαράκια με την μπάντα μπροστά θα ορμούσαν μαγεμένα και νανουρισμένα με τις πιο όμορφες σκέψεις στο στόμα των καρχαριών. Δε θα έλειπε βέβαια και η θρησκεία, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Αυτή θα δίδασκε ότι τα ψάρια μονάχα στην κοιλιά των καρχαριών θα άρχιζαν να γεύονται την αληθινή ζωή.

Εξάλλου, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, όλα τα ψαράκια δε θα ήταν πια ίσα κι όμοια όπως συμβαίνει σήμερα. Μερικά από δαύτα θ’ αποχτούσαν αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τα άλλα ψαράκια. Όσα μάλιστα είναι λίγο πιο μεγάλα θα είχαν το λεύτερο να τρώνε τα πιο μικρά. Αυτό θα ήταν άλλωστε ευχάριστο για τους καρχαρίες, γιατί έτσι εκείνοι δε θα χρειάζονταν πια παρά να καταπίνουν συχνότερα πιο μεγάλες μπουκιές. Και τα πιο μεγάλα ψαράκια, αυτά που θα είχαν τις ψηλές θέσεις, θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι, αξιωματικοί και μηχανικοί στα ψαροκλουβιά. Κοντολογίς, μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα

Μπέρτολτ Μπρεχτ από το βιβλίο “Ιστορίες του κ. Κόυνερ”

Έτσι θα εργαζόμαστε στο κοντινό μέλλον

Εμφυτεύματα του αμφιβληστροειδούς που βοηθούν τους πιλότους να βλέπουν καλύτερα τη νύχτα, διεγερτικές ουσίες που κρατούν τους χειρουργούς σε εγρήγορση κατά τη διάρκεια πολύωρων διαδοχικών επεμβάσεων, φαρμακευτικά σκευάσματα με στόχο τη βελτίωση της γνωστικής και λειτουργικής επίδοσης. Η γενετική μηχανική μπαίνει για τα καλά στο χώρο της εργασίας, εγείροντας πλήθος ηθικών ζητημάτων.

«Δεν πρόκειται για επιστημονική φαντασία, αλλά για προηγμένες βιοτεχνολογίες που θα μπορούσαν να έχουν σημαντικό αντίκτυπο στον τρόπο με τον οποίο θα εργαζόμαστε στο εγγύς μέλλον», δηλώνει η Τζενίβρα Ρίτσαρντσον, καθηγήτρια νομικών στο Kings College του Λονδίνου και συνεργάτιδα στη συγγραφή σχετικής έκθεσης με θέμα την «εισβολή» της εμβιομηχανικής και της γενετικής μηχανικής στα ήθη και το χώρο της εργασίας.

Παρ’ όλα όμως τα σημαντικά οφέλη που μπορεί να αποκομίσει η κοινωνία από αυτές τις εξελίξεις στο επίπεδο της παραγωγικότητας, η χρήση του επιφέρει μία σειρά από εξίσου σημαντικές ηθικο-πολιτικές επιπλοκές, οι οποίες οφείλουν να ληφθούν υπ’ όψη από τις κυβερνήσεις, τους εργοδότες και τα εργασιακά συνδικάτα.

Η ανάπτυξη φαρμακευτικών σκευασμάτων και άλλων τεχνολογιών, χημικών ή φυσικών, για τη βελτίωση των ανθρώπινων σωματικών και διανοητικών ικανοτήτων, ανέκαθεν αφορούσε πρωτίστως σε άτομα με κάποιου είδους σωματική ή πνευματική υστέρηση και διαταραχή.

Ειδικοί, όμως, υποστηρίζουν ότι τέτοιες εξελίξεις μπορούν να αποβούν ωφέλιμες και για τα υγιή άτομα, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους στο εργασιακό ή άλλο χώρο τους.

Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα μία μεγάλη μερίδα ακαδημαϊκών, επιχειρηματιών και ανώτατων διευθυντικών στελεχών, που κάνουν σε τακτική βάση χρήση υπναγωγών και διεγερτικών ουσιών, προκειμένου να ανταποκριθούν στην πιεστική καθημερινότητά τους, η οποία συχνά συμπεριλαμβάνει πολύωρα αεροπορικά ταξίδια, απαιτητικές συνεδριάσεις και αγχογόνες παρουσιάσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Το ίδιο ισχύει για τις φαρμακευτικές ουσίες που επενεργούν στην ικανότητα συγκέντρωσης και στην αύξηση των επιδόσεων, οι οποίες χρησιμοποιούνται ακόμη και από μαθητές και φοιτητές.
Εδώ, όμως, προκύπτουν τρία σοβαρά ζητήματα: το πρώτο έχει να κάνει με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις αυτών των ουσιών στον οργανισμό των υγιών ατόμων, το δεύτερο με το κατά πόσο είναι ηθικά ορθό και δίκαιο μία μερίδα ατόμων να επωφελείται από τις ευεργετικές επιπτώσεις τέτοιων φαρμάκων και το τρίτο με το ενδεχόμενο πολλοί εργαζόμενοι να εξαναγκαστούν από τους εργοδότες του να λάβουν τέτοιου είδους ουσίες παρά τη θέλησή τους, με σκοπό να γίνουν πιο παραγωγικοί.
Κατά πόσο αποδεκτό θα ήταν κάτι τέτοιο;

Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ

images
Ο ΑΡΧΙΣΥΜΜΟΡΙΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΗΣ ΑΑΡΩΝ, ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ, ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ.

Δεν υπάρχει καμμιά απολύτως αμφιβολία ότι ο πρώτος ιερέας αλλά και αρχιερέας των Εβραίων υπήρξε ο Ααρών, ο αδελφός του Μωυσή.

Ήσαν γιοί του Αμράμ, ο οποίος τους γέννησε με την θεία του, την Ιωχαβέδ. Ο Αμράμ αυτός ήταν γιός του Καάθ. Τέλος ο Καάθ ήταν παιδί του Λευί (Έξοδος 6, 16-20).

Εξ αιτίας αυτού του Λευί προέκυψε η ονομασία Λευίτης που πάει να πει ιερέας. Μόνο αυτή η φυλή μπορούσε να τροφοδοτεί τους Εβραίους με ιερείς και καμμία άλλη.

Τώρα αν αυτή η θεία Ιωχαβέδ, που την παντρεύτηκε ο ανεψιός της Αμράμ, και γέννησαν οι δυο τους τον Μωησή και τον Ααρών, ήταν θεία του από το σόι του πατέρα του ή της μητέρας του, γι’ αυτό δεν μας λέει τίποτε η γραφή, πράγμα περίεργο, επειδή ο λαός αυτός, στα θέματα της αιμομιξίας, φρόντιζε πάντα να ξεχωρίζει τις γραμμές συγγένειας, της εκ μητρός ή πατρός.

Στο ίδιο βιβλίο (Έξοδος 7, 1), στην αντίρρηση του Μωυσή προς τον Γιαχβέ, ότι δεν διαθέτει καλό λέγειν για να αντιμετωπίσει τον Φαραώ, ο θεός του, του απαντά: «Σε έκανα να είσαι για τον Φαραώ Θεός, κι ο αδελφός σου ο Ααρών, να είναι ο προφήτης σου». Εδώ σαφώς ο Ααρών παίρνει το χρίσμα από τον ίδιο τον Γιαχβέ.

Η πρώτη φορά που αναφέρεται στη Βίβλο το όνομα ιερέας είναι στο βιβλίο Έξοδος (19, 22). Στην κορυφή του Σινά, λίγο πριν συντελεστεί η ιστορία του δεκαλόγου, λέει ο Γιαχβέ στον Μωυσή: «… ακόμη και οι ιερείς, που με πλησιάζουν, πρέπει να εξαγνιστούν για να μην οργισθώ εναντίον τους». Λίγο παρακάτω (19, 24) δε: «Πήγαινε, κατέβα κι έπειτα ανέβα πάλι μαζί με τον Ααρών. Οι ιερείς όμως και ο λαός να μην περάσουν τα όρια για να με πλησιάσουν, γιατί θα ξεσπάσει η οργή μου εναντίον τους».

(Και μετά σου λένε ότι ο θεός των χριστιανών δεν είναι ανθρωπομορφικός, ότι είναι πνεύμα, πανάγαθον, οικτήρμον και άλλα παρόμοια! Τότε που τη βρήκε τόση τσαντίλα;).

Είναι λοιπόν φανερό ότι όταν έφτασαν οι Εβραίοι στο Σινά, κατά την έξοδό τους από την Αίγυπτο, ήδη είχαν καθιερώσει κάποιο ιερατείο, τα καθήκοντα και τα δικαιώματα του οποίου δεν είχαν ακόμα καθοριστεί πλήρως, διότι αυτό έγινε μετά, όπως θα δούμε πιο κάτω. Γι’ αυτόν τον λόγο ακολουθεί μετά το βιβλίο της Εξόδου το Λευιτικό, όπου εκεί τακτοποιείται ξεκάθαρα το ζήτημα. Λίγο πριν μπούμε στο Λευιτικό μάλιστα (Έξοδος 28, 1), λαμβάνει χώρα η οριστική καθιέρωση του Ααρών και των γιών του ως ιερείς από τον ίδιο τον Γιαχβέ: «Μωυσή, κάλεσε τον αδελφό σου τον Ααρών και τους γιούς του: Ναδάβ, Αβιού, Ελεάζαρ και Ιθάμαρ. Θα τους ξεχωρίσεις ανάμεσα απ’ όλους τους Ισραηλίτες για να γίνουν Ιερείς μου».

Εάν απορεί κανείς για τις σκανδαλωδώς υπερπολυτελείς και χρυσοποίκιλτες στολές των σημερινών αρχιερέων του χριστιανικού κόσμου, δεν έχει παρά να διαβάσει αυτά που ακολουθούν αμέσως μετά από το προαναφερθέν χωρίο. Δηλαδή όλο το 28ο κεφάλαιο της Εξόδου. Εκεί, ο ίδιος ο Γιαχβε περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια, που θα την ζήλευε κι ο μεγαλύτερος μόδιστρος της εποχής μας, το πώς πρέπει να ραφτούν οι στολές των ιερέων του.

Θα αρκεστούμε να αναφέρουμε μόνο τα υλικά, διότι το κεφάλαιο αυτό είναι αρκετά μεγάλο σε έκταση: «χρυσή κλωστή, γαλάζιο, πορφυρό και κόκκινο μαλλί, και λεπτό λινό, λίθοι από όνυχα, καθαρό χρυσάφι, πολύτιμοι λίθοι, ρουμπίνια, χρυσόλιθοι, σμαράγδια, μαλαχίτες, ζαφείρια, διαμάντια, υάκινθο, αχάτη, αμέθυστο, τοπάζι, όνυχα, ίασπι».

Όσο και να ψάξει κανείς για να βρει και άλλα πολύτιμα και πολυτελή υλικά της εποχής εκείνης, απ’ αυτά που αναφέρονται εδώ, θα ματαιοπονήσει.

Ο θεός αυτός όμως έχει επίγνωση και των αδυναμιών του. Πώς λέμε «γνώθι σ’ εαυτόν». Εκεί που δίνει τα μέτρα στις κοπτορραπτούδες, για την κατασκευή των στολών των ιερέων του, διατάσσει και το εξής: «Κάθε φορά που θα μπαίνει ο Ααρών στο αγιαστήριο, θα φοράει το επιστήθιο με τα ονόματα των φυλών του Ισραήλ, ώστε εγώ, ο Κύριος, να θυμάμαι πάντα το λαό μου» (στ. 29). Άντε τώρα να εξηγήσεις εσύ πώς γίνεται να ξεχνάει ο θεός του σύμπαντος, τον εκλεκτό του λαό!!!

Αν πάλι απορεί κανείς για τα φυλαχτά και τα ματζούνια που βάζουν οι χριστιανοί στο ρούχα των παιδιών τους, αλλά και στα αυτοκίνητά τους, ας μάθει τώρα την καταγωγή τους: (στ. 30) «μέσα στο επιστήθιο θα βάλλουν τα Ουρίμ και τα Θουρίμ για να τα έχει ο Ααρών πάνω στην καρδιά του όταν παρουσιάζεται ενώπιόν μου και να μπορεί να διακρίνει ποιό είναι το θέλημά μου για τους Ισραηλίτες». Τώρα πώς γίνεται το 99% των αυτοκινήτων που τρακάρουν, με τραυματισμούς θανάσιμους, να είναι γεμάτα με σταυρούς και φυλαχτά και εικονίτσες, αυτό φαίνεται ότι κανέναν δεν προβληματίζει.

Αμέσως μετά μαθαίνουμε τι ρόλο παίζουν και τα κουδουνάκια, που φαίνεται ότι μεταπήδησαν στα θυμιατά από την ιερατική στολή του Ααρών: «Γύρω γύρω σε όλο το κράσπεδο του σάκου θα κατασκευάσουν μικρά ρόδια από γαλάζιο, πορφυρό και κόκκινο μαλλί, και χρυσά κουδουνάκια ανάμεσά τους, εναλλάξ ανά ένα με τα ρόδια. Όταν ο Ααρών τελετουργεί θα φοράει το σάκο, και θα ακούγεται ο ήχος των κουδουνιών όταν μπαίνει στο αγιαστήριο ενώπιόν μου και όταν βγαίνει, για να μην πεθαίνει»!

Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο (29) ο Γιαχβέ περιγράφει, με λεπτομέρειες που θα τις ζήλευε κι ο καλύτερος χασάπης, πως να γίνει η θυσία των ζώων, για την καθιέρωση της ιεροσύνης του Ααρών και των γιών του, καθορίζοντας τι πρέπει να γίνει το κάθε μέλος του σώματος των σφαγίων μηδέ εξαιρουμένων των κοπράνων.

Και ερχόμαστε στο ψητό. Αυτή η συμμορία του Ααρών, των γιών του και όλων των απογόνων του, πρέπει να λάβει κληροδότημα εσαεί την δωρεάν σίτιση και μάλιστα την καλύτερη που μπορεί να διαθέτει ο λαός: (Έξοδος 29, 38-46) «Κάθε μέρα για πάντα στο μέλλον θα προσφέρετε πάνω στο θυσιαστήριο δυό αρνιά ενός χρόνου». Όσοι είναι μερακλήδες στα κρέατα γνωρίζουν τι θα πει αρνί ενός χρόνου. Μιλάμε και για πολύ πρώτο πράμα.

Αλλά δεν γίνεται να χλαπακιάζει κανείς μόνο κρέατα σ’ αυτή τη ζωή. Για τον λόγο αυτόν πρέπει να ακολουθήσουν (στ. 40) τα λαδάκια τα λεπτά, παρακαλώ αλευράκια και το απαραίτητο κρασάκι.

Και για να μη ξεχνιόμαστε, και πάλι, λίγο πιο κάτω (στ. 42): «Δε θα πάψετε ποτέ στις κατοπινές γενιές σας, να μου προσφέρετε ολοκαυτώματα στην είσοδο της σκηνής του Μαρτυρίου».

Θα προσβάλλαμε την νοημοσύνη του οποιουδήποτε αναγνώστη, εάν προσπαθούσαμε να αποδείξουμε ότι όλες αυτές οι προσφορές κατάληγαν στα χέρια των ιερέων. Διότι πού αλλού θα μπορούσαν να καταλήξουν; Μήπως όλα αυτά τα καταβρόχθιζε ο Γιαχβέ! Μη γένοιτο. αυτό το πνεύμα να τρώει κι από πάνω!

Η αλητεία του ιερατείου όμως χρειάζεται και κάτι πολύ περισσότερο από το καθημερινό της φαγητό. Κάτι που είναι πολύ πιο χρήσιμο και απαραίτητο για την καλοζωία της. Χρειάζεται το χρήμα. Με το χρήμα δεν έχεις μόνο αυτά που σου «προσφέρουν» τα χαϊβάνια οι δεισιδαίμονες, αλλά κι ότι άλλο επιθυμεί η ψυχούλα σου.

Δεν είναι τυχαία λοιπόν η φιλοχρηματία του ιερατείου, η οποία οργιάζει μέχρι και τη σήμερον ημέρα. Διότι γίνεται με εντολή του θεού! Πώς είπατε; Ότι αυτά δεν γίνονται; Γιά να δούμε.

(Έξοδος 30, 11): «Ο κύριος είπε στον Μωυσή: όταν θα κάνεις την απογραφή των Ισραηλιτών, πρέπει καθένας τους να δώσει ένα χρηματικό ποσό, ως αντίλυτρο για τη ζωή του στον Κύριο, για να μην πέσει επάνω τους καμμιά μάστιγα, εξ αιτίας της απογραφής. Το χρήμα που θα εισπράξεις ως αντίλυτρο θα το χρησιμοποιήσεις για τη συντήρηση της σκηνής του μαρτυρίου».

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι όλα αυτά γράφηκαν πολύ αργότερα από την εποχή της Εξόδου, διότι την εποχή εκείνη, όπως κατά κόρον αναφέρεται στην Βίβλο, οι Ισραηλίτες δεν είχαν καν εξασφαλισμένα ούτε τα προς το ζην. Διαρκώς διαμαρτύρονταν προς τον Μωυσή ότι τους πήρε από την Αίγυπτο, όπου είχαν τα πάντα, και τους έφερε στην έρημο για να πεθάνουν από την πείνα. Σίγουρα λοιπόν γράφηκαν σε μια εποχή που η συμμορία του ιερατείου είχε οργανωθεί για τα καλά.

Αλλά η απληστία του ιερατείου δεν έχει τέλος. Βρήκε τρόπο να μαζέψει όλο το χρυσάφι που κατείχε ο λαός. Να πώς έγινε αυτό. Ενώ ο Μωυσής ήδη είχε λάβει τον «Νόμο» από τον Γιαχβέ (Έξοδος 20, 1-17), την κοπάνισε στο Σινά δήθεν για να τον πάρει και γραπτώς, από το ίδιο το χέρι του Γιαχβέ, πάνω σε λίθινες πλάκες. Τη άραξε λοιπόν εκεί και δεν κατέβαινε κάτω.

Στο κεφάλαιο λοιπόν 32 της Εξόδου γράφονται τα εξής: όταν είδαν οι Ισραηλίτες ότι ο Μωυσής αργούσε να κατέβει από το βουνό, ζήτησαν από τον Ααρών να τους φτιάξει θεούς που να προπορεύονται στο δρόμο τους, διότι δεν ξέρανε τι έγινε ο Μωυσής. Δεν χρειάζεται και τόσο να πούμε ότι αυτοί που πρότειναν την ιδέα ήταν σίγουρα βαλτοί του Ααρών, του Μωυσή και της συμμορίας τους. Διότι μόλις συντελέστηκε το κόλπο να σου παρουσιάστηκε ο Μωυσής.

Ποιό ήταν το κόλπο; Διέταξε ο Ααρών να του φέρουν όλοι οι Ισραηλίτες τα χρυσά τους σκουλαρίκια, με τα οποία, αφού τα έλειωσε, τα έχυσε σε καλούπι από το οποίο βγήκε ένα χρυσό άγαλμα μοσχαριού. Και τότε λέει φώναξε ο λαός: «Αυτός είναι ο θεό σου Ισραήλ, που σε έβγαλε από την Αίγυπτο»!!! Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ΄ αυτήν την ιστορία! Ότι αυτοί οι Ισραηλίτες ήσαν άραγε εντελώς ηλίθιοι! Ότι όλοι οι κατοπινοί, που θα διάβαζαν αυτές τις ασυναρτησίες, θα έτρωγαν όλοι κουτόχορτο!

Αλλά το δούλεμα συνεχίζεται με απίστευτη θρασύτητα. Βλέποντας λοιπόν ο Μωυσής το χρυσό μοσχάρι, τσαντίστηκε τόσο πολύ που έριξε χάμω τις πλάκες και τι έσπασε. Θα ρωτούσε κανείς: μα τι σχέση είχαν αυτές με το μοσχάρι και ποιος ο λόγος να τις σπάσει. Ίσα ίσα που τώρα χρειάζονταν ακόμα περισσότερο.

Έμεινε τώρα το χρυσό μοσχάρι. Τι απέγινε. Τα καθάρματα των επόμενων γενεών των απατεώνων ιερέων, τα οποία έγραψαν τις ιστορίες αυτές, όπως προείπαμε, προσέξτε με τι λογής αλχημείες κουκούλωσαν την ληστεία αυτή του Ισραηλιτικού λαού από τους παππούδες τους.

Ο χρυσός όμως είναι ανοξείδωτος και δεν καίγεται στον αιώνα τον άπαντα. Στην ιδιότητά του δε αυτή έγκειται και η μεγάλη του αξία. Ότι αρχαιολογικά ευρήματα χιλιάδων ετών, που είναι από χρυσό, παραμένουν ατόφια και ανέγγιχτα, από τον χρόνο και την οξείδωση. Παρ’ όλα αυτά προσέξτε την ελεεινή απάτη: (Έξοδος 32, 20) ο Μωυσής «πήρε το μοσχάρι… το έκαψε στη φωτιά και το κατακομμάτισε ώσπου έγινε σκόνη. Τη σκόνη αυτή την έριξε στο νερό και τους έδωσε να την πιούν»!!!

Από κει και πέρα παίρνουν την σκυτάλη οι φρικαλεότητες του ιερατείου. Φρικαλεότητες με τις οποίες είναι κατάσπαρτη η Βίβλος. Κι ενώ ο Ααρών είναι υπεύθυνος για το χρυσό μοσχάρι, έστω συνυπεύθυνος, προσέξτε τι επακολουθεί: (Έξοδος 32, 25-29) ο Μωυσής «στάθηκε τότε στην είσοδο του στρατοπέδου και φώναξε: Όποιος είναι με τον Κύριο ας έρθει μαζί μου. Συγκεντρώθηκαν λοιπόν κοντά του όλοι οι απόγονοι του Λευί (ας σημειώσουμε εδώ ότι είναι μόνο το σόι του Μωυσή και του αδελφού του Ααρών). Ο Μωυσής τους είπε: Ο Κύριος, ο θεός του Ισραήλ, προστάζει να ζωστεί καθένας σας το σπαθί του, και να διασχίσετε το στρατόπεδο, από τη μια είσοδο ως την άλλη, και να σκοτώσετε καθένας τον αδελφό του, το φύλο του και το συγγενή του. Οι Λευίτες εκτέλεσαν τη διαταγή του Μωυσή, και θανατώθηκαν από τον λαό εκείνη την ημέρα περίπου τρεις χιλιάδες άντρες. Τότε ο Μωυσής τους είπε: Σήμερα τελέσατε την πράξη καθιέρωσής σας στον Κύριο, αφού δεν διστάσατε να σκοτώσετε ο καθένας το γιό του και τον αδερφό του, και ο Κύριος σας ευλόγησε».

Εάν υπάρχει κάποιος άνθρωπος σ’ αυτόν τον κόσμο, που να άκουσε ή να διάβασε, έστω και κατά προσέγγιση, τέτοιας απίστευτής φρικαλεότητας και απανθρωπιάς γεγονότα και πράξεις, τον παρακαλούμε να μας τα φανερώσει. Κι όλα αυτά γράφονται στο ιερό βιβλίο των χριστιανών!!! Κι όλα αυτά γίνονται με εντολή του Θεού του χριστιανισμού, του πατέρα του Χριστού. !!! Κι όλα αυτά ευχαριστούν τον Θεό των χριστιανών!!! Αυτός ο θεός ευλόγησε τους δολοφόνους των γιών και των αδελφών τους.!!!

Χριστιανικό ιερατείο, μάθετε τώρα πως καθιερώθηκαν οι προπάτορές σας: «Σήμερα τελέσατε την πράξη καθιέρωσής σας στον Κύριο, αφού δεν διστάσατε να σκοτώσετε ο καθένας το γιό του και τον αδερφό του, και ο Κύριος σας ευλόγησε».

Θα περίμενε κανείς ότι η απληστία του ιερατείου θα τέλειωνε με την ιστορία του χρυσού μόσχου. Αμ δε. Το πράγμα έχει και συνέχεια. (Έξοδος 36, 2-) «Ο Μωυσής κάλεσε τον Βεσαλεήλ, τον Ολιάβ και τους τεχνίτες, στους οποίους ο Κύριος είχε δώσει ιδιαίτερη ικανότητα και που είχαν τη διάθεση να αναλάβουν τις εργασίες και να τις εκτελέσουν, και τους παρέδωσε όλες τις συνεισφορές που είχαν προσφέρει οι Ισραηλιτες για το αγιαστήριο». Η ληστεία του ιερατείου δεν έχει ποτέ τέλος.

Και μπαίνουμε στο Λευιτικό. Εδώ βρίσκουμε την συνταγματική πλέον καθιέρωση της ληστείας του λαού από το ιερατείο. Κατ’ εντολή του θεού καθαρίζονται οι προσφορές του λαού προς αυτόν, δηλαδή προς τους ιερείς, για να μη φαινόμαστε και αφελείς. Αυτές πρέπει να περιλαμβάνουν το καλύτερο πράμμα και τις ικανές ποσότητες. Το μενού αρχίζει με βόδια, πρόβατα και κατσίκια (Λευιτικό 1, 2). Το βόδι, το πρόβατο και το κατσίκι πρέπει να είναι αρσενικό, χωρίς ελάττωμα. Για να μη ξεφύγουν ούτε οι φτωχοί, να γίνει γι’ αυτούς το βόδι έστω τρυγόνι ή πιτσούνι. Πάμε τώρα στα εκτός κρέατος: σιμιγδάλια, λάδια, και για να μη ξεχνιόμαστε: «το υπόλοιπο της αναίμακτης αυτής θυσίας θα ανήκει στον Ααρών και στους γιούς του».

Είναι απίστευτα τα όσα ακολουθούν στο βιβλίο αυτό της Βίβλου. Περιγράφονται με τέτοιες λεπτομέρειες τα γαστρονομικά γούστα του ιερατείου, που ακόμα και όλοι οι σεφ του ντουνιά να μαζευτούν, δεν θα κατορθώσουν ούτε τα μισά να ικανοποιήσουν. Δεν έχει κανείς παρά να διαβάσει αυτό το βιβλίο, εάν νομίζει ότι υπερβάλλουμε. Το χούι αυτό του παπαδαριού στην μάσα, είναι φανερό ότι διαιωνίζεται ακάθεκτο, αφού την σήμερον ημέρα είναι γεγονός σπάνιο να βρεις παπά, που να μην είναι υπέρβαρος. Κι όλα αυτά, παρά τις ατέλειωτες νηστείες, στις οποίες υποτίθεται ότι υποβάλλονται.

Για να μη παίρνουν ανάσα, από τα δοσίματα, οι φουκαράδες οι θεοσεβούμενοι, το ιερατείο καθιέρωσε ένα σωρό από είδη θυσιών: θυσίες ολοκαυτωμάτων, αναίμακτες, κοινωνίας, εξιλέωσης, επανόρθωσης. Επίσης μια ολόκληρη παράγραφος του 6ου κεφαλαίου αναφέρεται στο μερίδιο του ιερέα (22-38). Στο δε 8ο κεφάλαιο, ξανά μανά η καθιέρωση του Ααρών και των γιών του.

Για να εξασφαλίζεται η θέση του ιερατείου και να στερεώνεται ο θρόνος του, έπρεπε η καλλιέργεια του φόβου να μην έχει σταματημό. Και να η απόδειξη: στο επόμενο βιβλίο της Π.Δ. το Δευτερονόμιο, ο ίδιος ο Γιαχβέ διατάσσει, εν ψυχρώ, συνεχώς τον λαό του Ισραήλ να τον φοβάται: Δ΄ 10, Ε΄ 29, ΣΤ΄ 2,13, Η΄6, Ι΄ 12, ΙΓ΄5, ΙΖ΄19, ΛΑ΄ 12. Αυτή η θρησκεία θα έπρεπε να λέγεται Φοβισμός.

Παρέκβαση: οι θεολόγοι της «Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας», πιστά τέκνα των πνευματικών τους απατεώνων πατέρων, παράφρασαν σ’ όλα τα προαναφερθέντα χωρία το ρήμα φοβούμαι με το σέβομαι! Αυτό θα πει χριστιανικό ήθος. Μάλιστα η έκδοσή τους αυτή διαθέτει και τα συγχαρητήρια της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος (αρ. πρωτ. 1492/15-5-1997). Τέλος παρέκβασης.

Στο βιβλίο Βασιλειών Β΄ ο μέγας Δαυίδ ψάλλει: «… πώς κραταιώσητε φόβον Θεού».

Και ο «σοφός» Σολομών, στο Βασιλειών Γ΄(Η΄ 40): «όπως φοβώνταί σε πάσας τας ημέρας..», και ξανά στον στ. 43 «… όπως γνώσι πάντες οι λαοί το όνομά σου και φοβώνται σε…». στο βιβλίο Παροιμίαι Σολομώντος (Α΄, 7), έχουμε την αποκορύφωση του «δράματος»: «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου». Τι να αντιτάξει κανείς απέναντι στον σοφό Σολομώντα;

Για όσους αγνοούν το μέγεθος της σοφίας του θα την φανερώσουμε αμέσως:

Βασιλειών Γ΄, κεφ. ι΄ 14-21: «ο δε χρυσός, ο οποίος κάθε έτος εισήρχετο εις το ταμείο του Σολομώντος ήτο εξακόσια εξήκοντα εξ (666) τάλαντα χρυσού. Εις αυτά δεν συμπεριελαμβάνοντο οι φόροι των υποτελών εις αυτόν δηλαδή των εμπόρων και όλων των βασιλέων, των εκτός της χώρας, και των διοικητών διαφόρων περιοχών.

Από τον χρυσόν αυτόν κατασκεύασεν ο Σολομών τριακόσια δόρατα σφυρηλατημένα. Δια κάθε δόρυ εχρειάσθησαν τριακόσιοι χρυσοί σίκλοι. Κατασκεύασε τριακόσια όπλα από σφυρηλατημένον χρυσόν, δια κάθε όπλον απητήθησαν τρεις μναι, και έδωκε αυτά ο βασιλεύς, να φυλαχθούν εις το οικοδόμημα το οποίον ωνομάζετο δάσος του Λιβάνου.

Κατεσκεύασεν ακόμη ο βασιλεύς ένα μεγάλον θρόνον από ελεφαντοστούν, τον οποίον επεχρύσωσε με καθαρόν χρυσόν. Εις τον θρόνον αυτόν υπήρχον εξ σκαλοπάτια… Επί πλέον δε όλα τα οικιακά σκεύη του Σολομώντος ήσαν χρυσά και οι λουτήρες ακόμη ήσαν χρυσοί. Όλα τα σκεύη του οικοδομήματος, που ελέγετο δάσος Λιβάνου, είχαν κατασκευασθεί από εξαίρετον χρυσόν».

Ποιοί πλήρωναν όμως τη χλιδή αυτή; Το πληροφορούμαστε, λίγο πιο κάτω, στο Βασιλειών Γ΄, κεφ. ΙΒ΄ 24 ο: «αι δέκα φυλαί του ισραηλίτικου λαού είπαν προς τον Ροβοάμ, τον υιόν του Σολομώντος. Ο πατέρας σου κατέστησε βαρύν τον ζυγόν του επάνω μας διότι επλήθυνε τας πολυδαπάνους τροφάς της τραπέζης του. Τώρα εάν εσύ ελαφρύνης τον ζυγόν αυτόν εις ημάς, ημείς θα είμεθα δούλοι σου».

Αυτά λοιπόν για τον βίο και την πολιτεία του Σολομώντα, αυτού που μας τον πασάρει ως πάνσοφο η χριστιανικό προπαγάνδα. Αλλά έχουμε και συνέχεια: Βασιλ. Γ΄ κεφ. ΙΑ΄ 1 «όμως ο βασιλεύς Σολομών αγαπούσε τας γυναίκας. Είχε δε ως συζύγους πρώτης σειράς επτακόσιες ευγενούς καταγωγής και ως συζύγους δευτέρας σειράς τριακοσίας». Αυτό κι αν είναι σοφία!

Τότε ο Σολομών ανοικοδόμησε εις έναν υψηλόν τόπον ιερόν δια τον θεό Χαμώς, είδωλον των Μωαβιτών… επίσης και δια την Αστάρτην, την αισχράν…κ. ά.».

Λίγο πιο κάτω στον στίχο 11 ακολουθούν οι απειλές του Γιαχβέ κατά του Σολομώντα και ελάχιστα πιο κάτω στον στίχο 14 (Βασιλ. Γ΄ , ΙΑ΄) έχουμε για πρώτη φορά στη Βίβλο την λέξη σατάν (σατανάς): «Και ήγειρε Κύριος σατάν τω Σολομώντι…». Ο Κολιτσάρας αποδίδει το χωρίο αυτό ως εξής: «Παρεχώρησε όμως ο Κύριος να εγερθούν προς τιμωρία του Σολομώμντος, πειρασμοί και πολέμιοι…».

Άπαντες οι απόγονοι του Σολομώντος, βασιλείς του Ισραήλ, αλλά και οι αντίστοιχοι του Ιούδα, υπήρξαν ειδωλολάτρες, τουλάχιστον μέχρι «της μετοικεσίας Βαβυλώνος», όπως περιγράφονται στα βιβλία των Βασιλειών.

Και για του λόγου το αληθές στα εξής ακριβώς χωρία: Βασιλ. Γ΄ , ΙΒ΄ 20, ΙΔ΄ 22, ΙΕ΄ 3-12, ΙΣΤ΄ 2-25 και 30, ΙΗ΄ 18, Κ΄ 25, ΚΒ΄ 44 και 53. Βασιλ. Δ΄ , Α΄ 3, Γ΄ 2, Η΄ 18, Ι΄ 29 και 31, ΙΑ΄ 18, ΙΒ΄ 10 και 21, ΙΓ΄ 2,6,11, ΙΔ΄ 4,24, ΙΕ΄ 4,9,16,18,24,28,35, ΙΣΤ΄ 3,4,10-20, ΙΖ΄ 2,9-36, ΙΗ΄ 4, ΚΑ΄ 2-21, ΚΓ΄ 4-20, 32-37, ΚΔ΄ 9,19. Αφού τώρα πεισθήκαμε για την σοφία του Σολομώντα, ας πάμε παρακάτω για τα περί φοβίας.

Ανεβαίνουμε δε κι ένα σκαλοπάτι πιο πάνω, μπαίνουμε στην τρομοκρατία: (Ψαλμοί Β΄ 11) «… δουλεύσατε τω Κυρίω εν φόβο και αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω…». Μια από τα ίδια και στα Ε΄ 8, ΚΑ΄ 24, ΛΒ΄ 8 και 18, ΛΓ΄ 10, Ξ΄ 6, ΞΕ΄ 16, ΡΒ΄ 11, ΡΙΑ΄ 1, ΡΙΑ΄ 10, ΡΙΓ΄ 19.

*****
Δεν νομίζω ότι χρειάζονται κι άλλα στοιχεία για να στηριχθεί η πανουργία του ιερατείου η οποία καταδυναστεύει τον πιστό και θεοφοβούμενο λαό. Η θεοφοβία και η θεοτρομοκρατία καλλιεργείται ακόμα και σήμερα, αν και αρκετά ξεθυμασμένη, από το χριστιανικό ιερατείο για την καταλήστευση των φοβουμένων και τρομοκρατημένων πιστών. Θα πρέπει να είναι κουφός και αόμματος για να μην την αισθάνεται κανείς. Αυτό που μας ενδιέφερε εδώ ήταν η γενεαλογία της.

Θα κλείσουμε το παρών με μια σχετικώς ελαφρά παρέκβαση. Θα ακούσουμε έναν ιερέα της χριστιανικής πίστης, να περιγράφει την κατάσταση του κλήρου επί τουρκοκρατίας.

Όλες οι πληροφορίες εδώ από το βιβλίο «Η ΣΕΡΡΑΪΚΗ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΣΥΝΑΔΙΝΟΥ», έκδ. της Μητροπόλεως Σερρών 1989, συγγραφική επιμέλεια Γιώργος Καφταντζής. Έργο επίπονο με εκατοντάδες διευκρινίσεις.

«Ο Παπασυναδινός χρησιμοποιεί την χρονολογία που καθόρισε η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως και αρχίζει από κτίσεως κόσμου, δηλαδή την 1η Σεπτεμβρίου του έτους 5508 π.Χ.» σελ. 10 εισαγωγή Γ. Καφταντζή. Υπενθυμίζουμε ότι οι αποφάσεις και οι καθορισμοί της συνόδου αυτής θεωρούνται θεόπνευστες, από τον χριστιανικό κόσμο μέχρι και σήμερα.

Δηλαδή έχουμε και λέμε, 5508 π.Χ. + 2014 μ.Χ. = 7522 χρόνια μέχρι σήμερα από κτίσεως κόσμου. Όποιος χριστιανός άνθρωπος δεν το παραδέχεται αυτό, αυτομάτως καθίσταται αιρετικός διότι αμφισβητεί την παντογνωσία του αγίου Πνεύματος. Μάλιστα προσφάτως στην Αυστραλία ένας εκπαιδευτικός απολύθηκε από το σχολείο του, διότι επέμενε να διδάσκει στους μαθητές του ότι ο θεό δημιούργησε τον κόσμο πριν από 7522 χρόνια. Ή είναι κανείς πιστός ή δεν είναι. Όχι όποτε μας βολεύει να επικαλούμαστε την παντογνωσία του θεού και όποτε δεν μας βολεύει να την πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων.

Το αξιόπιστον του Παπασυναδινού δηλώνεται ως εξής: σελ. 12 «οι πηγές του είναι πάντοτε αυθεντικές και όταν δεν μπορεί να τις ελέγξει, σημειώνει τις επιφυλάξεις του». Επίσης σελ. 14 «…γεμάτος ειλικρίνεια, ευαισθησία και προπαντός βαθειά θρησκευτικότητα».

Ο Παπασυναδινός, στην χρονογραφία του αυτή, μεταξύ των πολλών άλλων, χαρακτηρίζει και το ποιόν των ιερέων που γνώρισε, κυρίως δε των αποθανόντων στις μέρες του. Περί τους τριανταριά που αναφέρει δυό τρεις τους χαρακτηρίζει καλούς. Ίσως και σαν καλούς. Τους υπόλοιπους τους περιγράφει ως εξής: «από γράμματα πολλά ολίγος, εις τα γράμματα ολίγος, καμπόσω ακριβούτζικος, αμή έργω και λόγω δεν είχε, άρπαγος, πλεονέκτης, κρασοπατέρας και ακαμάτης, πολλά μπεκρής και μορολόγος και πόρνος, πολλά αγράμματος, δεν ήτον καθάριος από την πορνείαν και μοιχίαν, από γράμματα μοροαχαμνός, το έμελεν μόνον δια την γούλαν, είχε ξεπέσει εν μοιχία, ζουλιάρης, λύξουροος…».

Δεν αναφέρουμε παραπομπές διότι απο την 27η έως την 100η σελίδα του, το βιβλίο βρίθει από τέτοιους χαρακτηρισμούς. Κανείς δε δεν θα μπορούσε να ισχυρισθεί, ότι το παπαδαριό ανά την τουρκοκρατούμενη χώρα διέφερε, επί το περισσότερο ή ολιγότερο, από τόπου εις τόπον.

Αυτό το σκυλολόι λοιπόν, όπως το περιγράφει παραστατικά ο άνθρωπος αυτός του θεού, στο βιβλίο αυτό που εξέδωσε η ιερά Μητρόπολης των Σερρών και δεν μπορεί κανείς να το θεωρήσει αναξιόπιστο, αυτό το σκυλολόι λοιπόν μας διδάσκουν στα σχολειά ότι κράτησε τον Ελληνισμό στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας κι ότι τα καθάρματα αυτά συνέβαλαν στην επανάσταση του 21!!! Αλλά έπονται και χειρότερα. Κάνετε υπομονή.

Ο άνθρωπος αυτός θα μας πληροφορήσει και για τις σιμωνίες (αγοραπωλησίες) των ενοριών και επισκοπών, και αυτής της Πατριαρχικής έδρας, της οικουμενικής.

Σελ. 28, εν έτη 1616 «Εγίνην αρχιερεύς εις τα Σέρας (σε κάθε περίπτωση κρατάμε την ορθογραφία του) ο κυρ Τιμόθεος ο καθηγούμενος του Τιμίου Προδρόμου, εκ χώρας Νεγρίτα (Νιγρίτα). Και με το να μην έχει άσπρα (χρήματα, μετρητά) ως υ ( = 400)… χιλιάδες… πολλά άσπρα εξοδίασεν και ήτον πάσα ημέραν εις μεγάλην στενωχορίαν, και από το πυκρόν του έπεσεν εις ασθένειαν..»

Σελ. 42, ο Παπασυναδινός για τον εαυτόν του: «τω αυτώ χρόνω, τον Αύγουστον ιβ έλαβα από τον κυρ Τιμόθεον την ενορίαν την Αγίαν Παρασκευή, τον Ταξιαρχούδη, την Αγίαν Μαρίνα και τον Άγιον Γεώργιον της Δύρβης και τον Άγιον Ιωάννην δι’ άσπρα (6000) Συναδινός ιερεύς και άρχον του ψαλητήρος Σερρών. Εις δόξαν θεού».

Και πάλι για την περίπτωσή του: «…. με έκαμαν αναφωράν και με αφώρησαν και με αναθεμάτησαν και με άργησαν έως να έλθη η τελεία μου καθέρησι. Και δεν με εσυγχώρησαν έως ου με επήραν βφ… άσπρα και τότες με εσυγχώρησαν με πολλά παρακαλέματα..».

Κανονική ανακατανομή του χριστιανικού πλούτου εδώ που τα λέμε! Και συ καλέ Παπασυναδινέ από που τα είχες τα τόσα σου άσπρα άραγε;

Σελ. 63, υποσημείωση 346: «Από μαρτυρία του Παπασυναδινού μαθαίνουμε πως τα 2/3 περίπου της παραγωγής ενός γεωργού πήγαιναν σε δοσίματα και φόρους, πράγμα που τον ανάγκαζε να πουλάει πολλές φορές και τα χωράφια του».

Πλην των Τούρκων ποιοί τα άρπαζαν; Σελ. 76, υποσημείωση 432: «… Γιατί τόσο ο Πατριάρχης όσο και οι Μητροπολίτες εκτός από τα εκκλησιαστικά μέτρα (αφορισμό, αργία, απόλυσι κ.λπ.) είχαν και ευρύτατη ποινική δικαιοδοσία (εξορία, φυλάκιση, μαστίγωμα κ.λπ.) πάνω σε χριστιανούς που κατά την κρίση τους παρεκτρέπονταν… καταργείται το φιρμάνι που είχε δοθεί στο μητροπολίτη Μελέτιο, να τιμωρεί τους παραβάτες… γιατί αυτός, όπως εξακριβώθηκε από το Πατριαρχείο, εξεβίαζε με το μέτρο αυτό τους ραγιάδες της επαρχίας του».

Το ιερατείο, ως κανονική συμμορία αρχιληστών εις βάρος των ραγιάδων, όπως βλέπουμε. Δηλαδή οι Τούρκοι να προστατεύουν τους ραγιάδες από την απληστία των χριστιανών αρχιερέων!!! Αυτά τα τομάρια που μας τους παρουσιάζουν για μάρτυρες του υπόδουλου Ελληνισμού!!!

Σελ. 81, υποσημείωση 444: «…με τον καιρό η συναλλαγή των εκκλησιαστικών οφφικίων ευξήθηκε. Ο πατριάρχης αφού αγόραζε τη δική του θέση πουλούσε ύστερα τις επισκοπές στον μεγαλύτερο πλειοδότη. Τόσο προχώρησε η διαφθορά που ανάμεσα στα 1670 – 1678 ο πατριάρχης στην Κπολη άλλαξε έξη φορές».

Στην ίδια σελίδα ο Παπασυναδινός: «κι έτζι δεν ήθελε να καθίσει τινάς πατριάρχης με το να έχη το Πατριαρχείο πολλά χρέη και δια τα πολλά σκάνδαλα». Σελ. 86: «Τω αυτώ χρόνω έφυγεν ο παπά κυρ Μανόλης (ακαμάτης, αδούλης, οινοπότης, λέμαργος, άρπαγος, φόβον θεού δεν ήχεν) να πάγη εις ανεγνώρηστον τόπον δια να ζητά. Η ετία με το να έχει πολί χρέος και όλον ένα ήτον εις το χάψη. Και επούλησεν όσα και αν ήχεν, ως και ταις ενορίες του τον Άγιον Νικόλα και τον Άγιον Βλάσι και πάλιν απόμεινεν χρέος».

Στην τρίτη χιλιετία Μετά Χριστόν, αλλά και Μετά του Χριστού βεβαίως, άλλαξε άραγε κάτι στις τάξεις και το ήθος του κλήρου στην χώρα της Ελλάδος; Έχει ή δεν έχει η Εκκλησία της Ελλάδος τεράστια περιουσία; Από που την έχει; Μήπως καλλιεργεί χωράφια; Μήπως έχει βιομηχανίες και εργοστάσια; Μάλιστα κύριε, έχει και παραέχει. Όλοι το ξέρετε κι όλοι το ξέρουν.

Έχει καλλιέργεια χωρίς έξοδα παραγωγής, φουκαρά αγρότη. Καλλιέργεια που δεν χρειάζεται όργωμα, σκάλισμα, λιπάσματα, πετρέλαια, ραντίσματα, θερίσματα, αλωνίσματα, ποτίσματα, εκμεταλλεύσεις από εμπόρους, ασφαλίσεις από καιρικά φαινόμενα (χαλάζια, πλημμύρες, ξηρασίες, σκουληκοφαγώματα, καταστροφικούς αέρηδες και μυκητιάσεις).

Έχει κοπάδια ζώα, για να τα αρμέγει, δίχως να τα βόσκει, χωρίς να τα ταΐζει έτοιμη τροφή το χειμώνα, κοπάδια που δεν τα τρώνε οι λύκοι, που δεν θέλουν εμβόλια για πρόληψη ή αντιμετώπιση ασθενειών, που δεν κλωτσούν στο άρμεγμα ποτέ, κοπάδια που κάνουν μόνα τους το τυρί και το γιαούρτι και το πηγαίνουν έτοιμο στους Ποιμένες τους, στους Αρχιμανδρίτες τους, πρόβατα αγαθά, άκακα.

Αν δεν κατάλαβες ακόμα, καλέ μου άνθρωπε, έχει η εκκλησία το ποίμνιόν της. Τα πρόβατά της. Μήπως έτσι δεν αποκαλούν οι παπάδες μια ζωή το χριστεπώνυμο πλήρωμά τους; Το πλήρωμα που τους πληρώνει; Που τους γεμίζει με χρήματα συνεχώς σε χίλιες δυο ευκαιρίες; Αυτούς τους κηφήνες όπως και τους αρχικηφήνες τους καλογήρους, τους οποίους σου τους παρουσιάζουν ως υπόδειγμα και πρότυπο!!! Αυτούς που η μόνη τους παραγωγή είναι τα πατερημά και τα κυρελέησον;

Δηλαδή καλέ μου χριστιανέ, εσένα αν σου καταστραφεί η σοδιά ή αν σου ψοφήσουν τα ζωντανά σου ή αν αυξηθούν τα πετρέλαιά σου, αν, αν, αν, όταν θα πάς στην εκκλησία ο παππούλης θα σου πει να αφήσεις μικρότερο οβολό στο παγκάρι ή θα σου ζητήσει λιγότερα χρήματα για τον γάμο ή τα βαφτίσια του παιδιού σου;

Εσύ όμως είσαι υπεύθυνος για το κατάντημα αυτό του κλήρου. Εσύ και για τα πριν, όπως μας τα εξιστόρησε ο Παπασυναδινός, εσύ και για τα τωρινά. Διότι πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι επιρρεπείς στην τεμπελιά και επιτήδειοι στο αρπάζειν. Εσύ είσαι υπεύθυνος που τους ταΐζεις.

Πάψε επιτέλους να αγανακτείς!


Οι άνθρωποι ζητούν κάποιο μέρος για ν’ αποσυρθούν: εξοχές, παραλίες, όρη. Και εσύ συνήθισες να λαχταράς τα παρόμοια. Εν τούτοις, όμως, όλα αυτά είναι ανόητα πράγματα, εφόσον υπάρχει η δυνατότητα ν’ αποσυρθείς στον εαυτό σου όποια ώρα θελήσεις.
Διότι πουθενά δεν μπορεί ο άνθρωπος, άμα αποσυρθεί, να βρει περισσότερη ηρεμία και αταραξία, παρά εις την ψυχή του, μάλιστα δε όταν έχει εντός αυτού τέτοια στοιχεία στα οποία άμα βυθιστεί θα βρει αμέσως γαλήνη. Και όταν λέω γαλήνη, εννοώ αρμονία.

Συνεχώς, λοιπόν, να δίνεις στον εαυτό σου αυτό το καταφύγιο και ν’ ανανεώνεσαι. Αλλά σύντομα και βιαστικά πρέπει να είναι όσα θα σου έλθουν στο νου, αποκλείοντας και διώχνοντας όλα τα δυσάρεστα, ώστε να μην αγανακτείς για εκείνα στα οποία επανέρχεσαι.

Αλλά γιατί ν’ αγανακτείς; Θα αντιμετωπίσεις την κακία των ανθρώπων με κακία; Όταν αναλογιστείς τη ρήση ότι τα λογικά όντα έγιναν το ένα για το άλλο, και ότι το ν’ ανεχθείς τις κακίες αποτελεί μέρος της δικαιοσύνης• και ότι όλοι σφάλλουν ακουσίως• και ότι αφού είχαν έχθρες μεταξύ τους, υποπτεύθηκαν, μίσησαν, χτυπήθηκαν με όπλα, στο τέλος ξαπλώθηκαν για τελευταία φορά και έγιναν στάχτη, πάψε επιτέλους να αγανακτείς!

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ
 

Οι μακροβιότεροι οργανισμοί του πλανήτη


Μπορεί ο μέσος όρος ζωής των ανθρώπων να έχει αυξηθεί και ελάχιστοι μπροστά στα δισεκατομμύρια όλου του κόσμου να ζουν πάνω από 100 χρόνια, ωστόσο ο θάνατος είναι κάτι που δε μπορεί να αποφύγει κανείς.

Υπάρχουν όμως, ορισμένα είδη ζώων και μικροοργανισμών, που –ανάλογα και με τις συνθήκες του περιβάλλοντός τους- μπορούν να επιβιώσουν για πολύ περισσότερα χρόνια από ένα μέσο άνθρωπο, ενώ ένα έχει την ικανότητα να ζει… για πάντα!

1. Γιγαντιαίες χελώνες
Η χελώνα Aldabra που ζει σε μια μικρή ατόλη βόρεια της Μαδαγασκάρης μπορεί άνετα να ξεπεράσει τα 100 χρόνια ζωής. Πιστεύεται ότι η γηραιότερη του είδους, που ζούσε σε καθεστώς αιχμαλωσίας, πέθανε σε ηλικία 250 ετών.

2. Η αθάνατη μέδουσα
Το 1883 οι επιστήμονες ανακάλυψαν τη μέδουσα Turritopsis dohrnii, όμως χρειάστηκε να περάσει παραπάνω από ένας αιώνας μέχρι να καταλάβουν ότι το συγκεκριμένο είδος έχει την ικανότητα να… ζει για πάντα!
Σύμφωνα με δημοσίευμα της ιστοσελίδας Mental Floss, όταν το συγκεκριμένο είδος μέδουσας βρίσκεται αντιμέτωπο με στρεσογόνους παράγοντες, όπως η πείνα ή ένας τραυματισμός, επανέρχεται στη νεότερη μορφή του. Τα κύτταρά του μετατρέπονται σε άλλα κύτταρα και σχηματίζεται μια κύστη. Αυτή η άμορφη μάζα γεννά πολύποδες από τους οποίους προκύπτουν άλλες μέδουσες, πανομοιότυπες με την αρχική.

3. Αχιβάδες του βόρειου Ατλαντικού
Οι μεγάλες αυτές αχιβάδες ζουν στο βόρειο Ατλαντικό και αποτελούν εκλεκτή νοστιμιά για τους καλοφαγάδες. Όταν οι επιστήμονες ανέλυσαν τα όστρακά τους, διαπίστωσαν ότι οι θαλάσσιοι αυτοί οργανισμοί είναι μερικοί από τους μακροβιότερους κατοίκους των ωκεανών.
Το 2006 οι επιστήμονες βρήκαν μία αχιβάδα, η οποία όπως αποκαλύφθηκε ήταν 507 ετών.

4. Tuatara
Το tuatara, ένα ερπετό που ζει στη Νέα Ζηλανδία, είναι αλλιώς γνωστό και ως το «ζωντανό απολίθωμα». Οι κοντινότεροι συγγενείς του έχουν εξαφανιστεί, ενώ διαθέτει ένα υποτυπώδες τρίτο μάτι στην κορυφή του κεφαλιού του. Παρότι επάνω του υπάρχει δέρμα, μπορεί να ανιχνεύσει φως.
Το συγκεκριμένο είδος αναπτύσσεται με πολύ αργούς ρυθμούς και φτάνει στην «ενήλικη» ζωή του στην ηλικία των 13-20 ετών.
Μπορούν να διακόψουν την αναπνοή τους για μέχρι και μία ώρα, ενώ δεν καταλαβαίνουν από κρύο. Ζουν μέχρι και 100 χρόνια σε άγρια κατάσταση.

5. Παπαγάλοι
Οι παπαγάλοι μακάο μπορούν να ζήσουν γύρω στα 60 χρόνια στη Φύση. Κάποιοι έχουν ξεπεράσει και τα 100 χρόνια, όπως ο ξακουστός Charlie που είχε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ.

6. Φάλαινα bowhead
Η φάλαινα bowhead μπορεί να έρχεται στη δεύτερη θέση σε ότι αφορά το μέγεθος (συγκριτικά με τη γαλάζια φάλαινα), όμως κατακτά την πρωτιά σε ότι αφορά τη διάρκεια ζωής.
Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει τουλάχιστον τρεις φάλαινες ηλικίας από 135 έως 172 ετών, ενώ μία τέταρτη πιστεύεται ότι είναι 211 ετών.

7. Koi
Το συγκεκριμένο είδος ψαριού ζει κατά μέσο όρο 50 χρόνια. Ανάλογα όμως με την ποιότητα ζωής τους και γενετικούς παράγοντες, τα koi μπορούν να ζήσουν και για πάνω από έναν αιώνα.
Το Hanako, ένα ψάρι που πέθανε το 1977, πιστεύεται ότι ήταν 226 ετών, αναφέρει το δημοσίευμα.

8. Φλαμίνγκο
Το πιο πιθανό είναι, ότι ένας άνθρωπος θα ζήσει περισσότερο από ένα φλαμίνγκο. Όχι όμως και από όλα. Σε καθεστώς αιχμαλωσίας τα φλαμίνγκο μπορούν να ζήσουν μέχρι και 40 χρόνια. Δέκα χρόνια δηλαδή παραπάνω απ’ ό,τι θα συνέβαινε σε άγρια κατάσταση.
Ένα φλαμίνγκο, που άκουγε στο όνομα Greater, και ζούσε στο ζωολογικό κήπο της Αδελαΐδα στην Αυστραλία, έφτασε τα 83 χρόνια.

9. Βακτήρια
Στα βάθυ των ωκεανών ζουν μερικοί από τους μακροβιότερους οργανισμούς, που έχουν υπάρξει ποτέ στον πλανήτη. Οι ιοί, τα βακτήρια και οι μύκητες έχουν αργό μεταβολισμό και οι επιστήμονες διστάζουν να τους αποκαλέσουν «ζωντανούς», με τη συμβατικοί έννοια του όρου, καταλήγει το άρθρο. Κι όμως κάποιοι από αυτούς έχουν υπάρξει για εκατομμύρια χρόνια.