Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Τι σημαίνει η ομηρική φράση ἱερὸν μένος και η ετυμολογία των λέξεων ιερός και μένος

 
Τι σημαίνει η ομηρική φράση ἱερὸν μένος και η ετυμολογία των λέξεων ιερός και μένοςΗ ομηρική φόρμουλα ἱερὸν μένος απαντά στην Οδύσσεια, πάντα μετά την πενθημιμερή τομή και πριν από ένα όνομα προσώπου στη γενική πτώση.

Το όνομα αυτό είναι σχεδόν σε κάθε περίπτωση του Αλκίνοου, Ἀλκινόοιο.

Μια φορά μόνο έχουμε τη γενική Ἀντινόοιο, που αποτελεί απλώς ένα μετρικό υποκατάστατο, ενώ η γενική Ἠελίοιο απαντά μόνο στον μεταγενέστερο ομηρικό ύμνο στον Απόλλωνα (στ. 371). Εκτός από δύο ύστερα παραδείγματα στον Κόιντο τον Σμυρναίο, τα οποία δεν έχουν το συνακόλουθο όνομα προσώπου, και εκτός από μεταγενέστερα ομηρικά παραθέματα (π.χ. στα έργα των σχολιαστών και των γραμματικών), ο τύπος δεν παραδίδεται εκτός του Ομήρου. Είναι φανερό, επομένως, ότι συνδεόταν ειδικά με το όνομα του Αλκίνοου.

Η λέξη ιερός στην εποχή του Ομήρου σήμαινε ό,τι και σήμερα, ενώ η λέξη μένος σήμαινε «δύναμη, οργή, πάθος». Ωστόσο η απόδοση «ιερή δύναμη του Αλκίνοου» δεν βγάζει νόημα. Θα πρέπει να καταφύγουμε στην ετυμολογία των λέξεων και να βρούμε την αρχική τους σημασία. Ετυμολογικά η λέξη ιερός (< ισερός) είναι ομόρριζη με τη λέξη ισχυρός και η αρχική της σημασία ήταν ακριβώς αυτή, «δυνατός».

Η σύνδεσή της με τη σφαίρα των θεών προέκυψε από το γεγονός ότι αυτοί ήταν οι κατεξοχήν ισχυρές οντότητες. Από την άλλη η λέξη μένος είχε την πρωταρχική σημασία «νους, σκέψη», αφού συνδέεται με τη ρίζα μεν-, η οποία δήλωνε ακριβώς την ικανότητα για σκέψη.[i] Συνεπώς η αρχική σημασία της φράσης στην επική παράδοση ήταν «η δυνατή σκέψη του Αλκίνοου». Το ότι πράγματι αυτή ήταν η αρχική σημασία ενισχύεται από το δεδομένο ότι όταν πρωτοδημιουργήθηκε η φράση εμπεριείχε ένα ξεκάθαρο λεξιλογικό παίγνιο: Αλκίνοος είναι ετυμολογικά «αυτός που έχει δυνατή σκέψη», από το αλκή = δύναμη και το νους. Συνεπώς η φράση κυριολεκτικά σήμαινε «η δυνατή σκέψη Αυτού-που-έχει-δυνατή-σκέψη»! Άρα δεν έχει άδικο ο λεξικογράφος Ησύχιος, όταν ισχυρίζεται ότι η φράση δεν είναι τίποτα άλλο από μια περίφραση για το όνομα του Αλκίνοου.
[Katz, “Inherited poetics”, στοBakker, A Companion to the Ancient Greek Language, Blackwell 2010]   
[i] Η ρίζα στη βαθμίδα μν- δίνει τον αναδιπλασιασμένο ενεστώτα μιμνήσκω, τα ουσιαστικά μνήμηανάμνηση,μνημοσύνημνήμων κ.ά. Στην βαθμίδα μεν- δίνει εκτός από το μένος και τη λέξη μέντωρ. Στην βαθμίδα μον- δίνει λ.χ. τον παρακείμενο μέμονα. Στην βαθμίδα μαν-/μαιν- δίνει τις λέξειςμανίαμαίνομαιμαινάδαμάντιςκ.ά. Όλες οι λέξεις έχουν να κάνουν με την διανοητική ικανότητα του ανθρώπου (μέντωρ) ή την έλλειψή της (μανία).

Η παράξενη Κβαντική Φυσική

planet-x-quantumQuantum Philosophy: Είναι ένας Διεπιστημονικός Κλάδος της Κβαντικής Φυσικής και Φιλοσοφίας.
Η ονομασία “Κβαντική” σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη “κβάντο” που σημαίνει ΕΝΕΡΓΕΙΑ.

H Κβαντική Θεωρία της Φυσικής προκάλεσε πραγματική επανάσταση στην επιστήμη και δημιούργησε καινούριες βάσεις που πάνω τους στηρίχθηκε η τεχνολογία της σύγχρονης εποχής. Τα “κβάντα”, σύμφωνα με το θεμελιωτή της θεωρίας, το Γερμανό φυσικό Μαξ Πλανκ, είναι τα μικρά σώματα που εκπέμπονται σε μορφή ακτινοβολίας από τον ανθρώπινο οργανισμό. Όμως, όπως τα υλικά σώματα αποτελούνται από πρωτόνια και ηλεκτρόνια, έτσι και η εκπεμπόμενη από αυτά ενέργεια έχει υλική μορφή.

Κατά προέκταση, ο Γάλλος επιστήμονας ντε Μπρολί ή ντε Μπρέγι αναφέρει ότι τα φωτόνια είναι ταυτόχρονα και κύματα και σωματίδια. Αυτό ήταν η αρχή της διαμόρφωσης της νέας Μαθηματικής Φυσικής, της Κυματομηχανικής, που βασίζεται στην έννοια του υλοκύματος.
Η διαμάχη για την ερμηνεία της Κβαντικής Θεωρίας άρχισε την περίοδο 1924-26, σχεδόν αμέσως μετά την διατύπωση της. Ξεκίνησε στο 5o συνέδριο του Solvay (1927) και στο συνέδριο του Como (1927) όπου ο De Broglie διατύπωσε τη θεωρία της διπλής λύσης. Η διαμάχη αυτή αφορά επιστημολογικά, φιλοσοφικά και φυσικά προβλήματα.

Τα κεντρικότερα προβλήματα είναι: Η φυσική σημασία του πιθανοκρατικού χαρακτήρα της κβαντικής θεωρίας, η φυσική σημασία της αρχής της επαλληλίας και η φυσική σημασία της αναγωγής της κυματοσυνάρτησης.

Τα επιστημονικά αλλά και φιλοσοφικά ερωτήματα που μπήκαν τον 20ο αιώνα εξ’ αιτίας της κβαντικής Φυσικής είναι πάνω κάτω τα εξής:
1. Υπάρχουν τα μικρότερα σωματίδια, ηλεκτρόνια, φωτόνια κ.λ.π., ανεξάρτητα της ανθρώπινης ύπαρξης και παρατήρησης;
2. Αν ναι, τότε μπορούμε να κατανοήσουμε τη δομή και την εξέλιξη των υποατομικών οντοτήτων και των φαινομένων;
3. Πρέπει οι φυσικοί νόμοι να διαμορφωθούν έτσι ώστε για κάθε παρατηρήσιμο φαινόμενο να υπάρχει τουλάχιστον μια αιτία που το προκάλεσε;
- Οι αντίπαλοι της κβαντικής αναιτιοκρατίας (Planck, Einstein, Erhenfest, De Broglie, Schroedinger) απάντησαν θετικά και στα τρία ερωτήματα.
- Οι δημιουργοί όμως και απολογητές της Κβαντικής Θεωρίας (Born, Bohr, Heisenberg, Pauli, Dirac) απάντησαν αρνητικά και στα τρία ερωτήματα.
Βέβαια υπήρχαν εξαιρέσεις. Π.χ. οι De Broglie και Schroedinger δέχθηκαν την Κβαντική Μηχανική αρκετά χρόνια μετά το 1927 αλλά ξαναγύρισαν στις αρχικές τους απορρίψεις.

Τα επιστημολογικά και φιλοσοφικά ερωτήματα συνδέθηκαν λοιπόν με την ισχύ της αιτιότητας, της τοπικότητας και του ρεαλισμού στην Κβαντική Φυσική.
Το πρόβλημα της αιτιότητας (τα φαινόμενα προκαλούνται από ορισμένες αιτίες) και το πρόβλημα της αιτιοκρατίας ή ντετερμινισμού (οι αιτίες καθορίζουν με ένα ορισμένο τρόπο το αποτέλεσμα) είναι ένα πανάρχαιο φιλοσοφικό πρόβλημα.
Όμως υπάρχει και το πρόβλημα της τοπικότητας, δηλαδή της ταχύτητας διάδοσης των φυσικών αλληλεπιδράσεων. Η λεγόμενη “μη-τοπικότητα” είναι μια από τις πλέον παράξενες προβλέψεις της κβαντικής θεωρίας, που μαζί με την γάτα Schroedinger, ήταν άλλη μια διαμάχη του Einstein με τον υποστηρικτή και συνιδρυτή της κβαντικής θεωρίας, τον Niels Bohr. Η μη τοπικότητα προβλέπει ότι, γεγονότα που συμβαίνουν εδώ, μπορούν να επηρεάσουν γεγονότα σε άλλο σημείο που μπορεί να είναι πολύ απομακρυσμένο από το πρώτο.
Το φαινόμενο αυτό ήταν η αιτία που έκανε τον Einstein να δηλώσει πως “ο θεός δεν παίζει ζάρια με το Σύμπαν”, στην επιστημονική διαμάχη του με τον Niels Bohr και ο οποίος του απάντησε “σταμάτα να λες στον θεό τι να κάνει”.

Σήμερα οι βασικές θέσεις στα ερωτήματα αυτά είναι είναι δύο:

1. Η ρεαλιστική, υλιστική ερμηνεία (Δημόκριτος, Γαλιλαίος, Νεύτων, Planck, Einstein, De Broglie, Bohm, Schroedinger, von Laue, Langevin κ.ά.) κατά την οποία: Υπάρχει μια φυσική, αντικειμενική πραγματικότητα, ανεξάρτητη από το υποκείμενο και τα μέσα παρατήρησης. Ο παρατηρητής δηλαδή δεν επηρεάζει το αποτέλεσμα της μέτρησης.

Ισχύει επίσης η αρχή της αιτιοκρατίας, οι αιτίες δηλαδή καθορίζουν το αποτέλεσμα. Ορισμένοι από τους υποστηρικτές της υλιστικής ερμηνείας της Φύσης, όπως ο Νεύτων, δέχονται ότι τα σώματα αλληλεπιδρούν ακαριαία όσο μακριά και αν βρίσκονται (μη τοπικότητα). Η πεπερασμένη όμως ταχύτητα των φυσικών αλληλεπιδράσεων θεμελίωσε τον τοπικό χαρακτήρα των φαινομένων, που περιγράφονται από τις κλασσικές πεδιακές θεωρίες (ηλεκτρομαγνητισμός και θεωρία της βαρύτητας του Αϊνστάιν). Δηλαδή οι εκπρόσωποι αυτοί δέχονται την αρχή της τοπικότητας. Τέλος με την εξίσωση Schroedinger (1926) περιγράφεται η κίνηση των πραγματικών σωματιδίων που κινούνται στο χώρο και χρόνο θεωρώντας ότι τα σωματίδια έχουν διπλή φύση όπως δέχεται ο De Broglie.
Μια αυτονόητη υπόθεση της κλασαικής φυσικής είναι ότι υπάρχει δυνατότητα, με πολύ προσεκτικό σχεδιασμό των πειραμάτων, να καταστήσουμε εντελώς αμελητέα τη διαταραχή που προκαλεί ο ερευνητής με την ανάμειξή του στην πορεία των φυσικών φαινομένων. Η υπόθεση αυτή είναι απόλυτα δικαιολογημένη για φαινόμενα μεγάλης κλίμακας, αλλά παύει να είναι για φαινόμενα του Μικροκόσμου και για τα σωματίδια που συγκροτούν τα άτομα (τουλάχιστο με τις σημερινές μεθόδους έρευνάς τους)

2. Η θετικιστική ερμηνεία (Σχολή της Κοπεγχάγης, Bohr, von Newmann, Heisenberg, Jordan κ.ά.) αμφισβήτησε την ισχύ της ρεαλιστικής ερμηνείας για την αιτιότητα στο χώρο του Μικρόκοσμου καθώς υποστήριξαν ότι δεν ισχύει στο Μικρόκοσμο και αμφισβήτησε επίσης και την ισχύ της τοπικότητας.

Σύμφωνα δηλαδή με τον Bohr η Κβαντική Θεωρία δεν περιγράφει τον μικρόκοσμο καθ’ εαυτόν, αλλά όπως αυτός εμφανίζεται κατά την παρατήρηση, δηλαδή μέσα από την αλληλεπίδραση του με τις συσκευές μέτρησης και τον παρατηρητή.

Μέσα στα πλαίσια της θετικιστικής ερμηνείας αναπτύχθηκε η μηχανική των μητρών, από τους φυσικούς της σχολής του Goetingen όπως ο Heisenberg. Οι θετικιστές πιστεύουν ότι μεγέθη που δεν μπορούν να παρατηρηθούν δεν υπάρχουν. Έτσι η μηχανική των μητρών δεν περιέγραφε τροχιές και άλλα “υλικά” χαρακτηριστικά των μικροσωματίων, αλλά μόνο παρατηρήσιμα μεγέθη: Ενεργειακές στάθμες, πιθανότητες παρουσίας και πιθανότητες μετάπτωσης.

Ο δεύτερος μαθηματικός φορμαλισμός της κβαντικής θεωρίας περιέχεται στην εξίσωση Schroedinger η οποία περιγράφει την πιθανότητα εύρεσης ενός σωματιδίου σε κάποια περιοχή του χώρου μια δεδομένη χρονική στιγμή.

Όπως απέδειξε όμως ο ίδιος ο Schroedinger οι δύο διατυπώσεις της Κβαντικής Θεωρίας είναι μαθηματικά ισοδύναμες και φυσικά οδηγούν στις ίδιες προβλέψεις. Ωστόσο η ισοδυναμία αυτή δεν σημαίνει ότι οι δύο διατυπώσεις είναι και επιστημολογικά ταυτόσημες. Η εξίσωση Schroedinger συνεχίζει τη ρεαλιστική παράδοση της Κλασσικής Φυσικής ενώ η εξίσωση μητρών του Heisenberg θεμελιώνεται σε θετικιστικά αξιώματα και αντι-αιτιοκρατικές αντιλήψεις
Η θετικιστική σχολή αφού άντλησε επιχειρήματα από τον φιλοσοφικό ιδεαλισμό, έδωσε νέα επιχειρήματα για την ορθότητα των απόψεων του. Έτσι η Χριστιανική και Νεοπλατωνική Σκέψη άντλησαν θεμελιώδη επιχειρήματα από το χώρο της μικροφυσικής.
Η επίδραση αυτή αποδεικνύει την φιλοσοφική εμβέλεια της νέας φυσικής. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι φιλοσοφικά ουδέτερη, ούτε αποκομμένη από τις άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες. Ο Einstein έγραφε ότι “η ανθρωπιστική θεώρηση πρέπει να είναι πάντοτε ο κύριος στόχος των επιδιώξεων μας” ενώ ο Schroedinger έγραφε ότι “Ο επιστήμονας δεν μπορεί να αποκοπεί από τον γήινο λώρο όταν μπαίνει στο εργαστήριο ή στο αμφιθέατρο των παραδόσεων του”
Ο Schroedinger επίστευσε, για μια περίοδο ότι η κυματοσυνάρτηση (Ψ), που εμπεριέχεται στην διάσημη εξίσωσή του, περιγράφει υλικά κύματα στο φυσικό χώρο. Οι φυσικοί αντίθετα της θετικιστικής σχολής δεχόταν μόνο τα ασυνεχή, παρατηρήσιμα μεγέθη.
Την απάντηση όμως για την φυσική σημασία της κυματοσυνάρτησης (Ψ), την έδωσε ο Max Born. Το τεράγωνο της κυματοσυνάρτησης (Ψ) αντιπροσωπεύει την πυκνότητα της πιθανότητας παρουσίας του σωματίου στο σημείο x. Άρα πρόκειται για τη στατιστική ερμηνεία της Κβαντικής Θεωρίας.
Στην εισήγησή του ο Bohr στο συνέδριο του Como (1927), δέχθηκε ότι στο Μικρόκοσμο αντιμετωπίζουμε συμπληρωματικά μεγέθη (θέση-ορμή), συμπληρωματικές ιδιότητες (σωμάτιο-κύμα), συμπληρωματικές περιγραφές (χωροχρονική-αιτιακή). Η συμπληρωματικότητα ανάχθηκε κατά τον Bohr σε γενική οντολογική και γνωσιοθεωρητική αρχή, που αφορά συμπληρωματικά και αμοιβαίως αποκλειόμενες καταστάσεις, που είναι οι μόνες δυνατές. Άρα κατά τον Bohr η Κβαντομηχανική περιγραφή είναι πλήρης και οριστική.

Ο De Broglie όμως το 1927 στο 5ο Συνέδριο του Solvay αμφισβήτησε το δόγμα για την πληρότητα της κβαντικής μηχανικής, σύμφωνα με τη θεωρία του, της διπλής λύσης, κατά την οποία το σωμάτιο οδηγείται από ένα ευρύτερο κυματικό φαινόμενο το “κύμα πιλότο” ή “κυματοδηγό” που πιλοτάρει το ηλεκτρόνιο στο χώρο, και η όλη κίνηση είναι αιτιοκρατική. Την άποψη αυτή στο συνέδριο την υποστήριξε μόνο ο Einstein ενώ όλοι οι άλλοι σύνεδροι την αντιμετώπισαν με αδιαφορία.
Σε τελική ανάλυση οι φυσικοί που διαφωνούσαν με τον τελικό φορμαλισμό της Κβαντικής Μηχανικής διαφωνούσαν σε ένα σημείο. Πίστευαν ότι ήταν δυνατόν και χρήσιμο να συμπληρώσουν την θεωρία έτσι ώστε να γίνει αιτιοκρατική. Ανάμεσά τους ήταν ο Einstein, Planck, de Broglie και άλλοι.
Έτσι για παράδειγμα, στο ερώτημα γιατί διαφορετικά νετρόνια (που έχουν χρόνο ημιζωής 1000 δευτερόλεπτα περίπου) διασπώνται με μια βήτα Διάσπαση σε διαφορετικούς χρόνους και δεν διασπώνται όλα στον ίδιο χρόνο, οι οπαδοί της αιτιοκρατίας αναζήτησαν κάποιες αιτίες που καθορίζουν τους διάφορους χρόνους ζωής για τα νετρόνια ή άλλα ασταθή συστήματα. Ο Αϊνστάιν για παράδειγμα πίστευε σε κάποιες κρυμμένες μεταβλητές που υπαγόρευαν τις αιτίες για αυτές τις διαφορετικές συμπεριφορές.

Για πολλά χρόνια όμως ένα θεώρημα του Von Newmann, του 1932, εμπόδιζε τους αντιπάλους της θετικιστικής ερμηνείας, δηλαδή της Σχολής της Κοπεγχάγης, να υπερασπιστούν μια Κβαντική θεωρία ρεαλιστική και αιτιοκρατική. Το θεώρημα αυτό αποδείκνυε ότι δεν ήταν δυνατόν να κατασκευαστεί κάποια θεωρία με “κρυμμένες μεταβλητές” που θα εξηγούσε ρεαλιστικά και αιτιοκρατικά τα κβαντικά φαινόμενα.
Η απόδειξη όμως είχε γίνει από τον Von Newmann, έναν επιστήμονα για τον οποίο όλοι αιθάνονταν δέος, άρα δεν μπορούσαν εύκολα να του φέρουν αντίρρηση. Επίσης οι Bohr, Pauli, Heisenberg και Jordan χρησιμοποίησαν αυτό το θεώρημα για να εξουδετερώσουν κάθε αντίθετη άποψη.
Οι αντίπαλοι τους (Einstein, De Broglie, David Bohm κ.ά. απομονώθηκαν και οι μόνοι που έμειναν να αντιδρούν. Αλλά μετά από αρκετά έτη και προσπάθειες (από το 1935 έως το 1970) έδωσαν οι δύο τελευταίοι σημαντικές εργασίες για ένα μοντέλο με κρυμμένες μεταβλητές, το οποίο να μην αντιβαίνει στις προβλέψεις της Κβαντικής, και συγχρόνως να δίνει μια αιτιοκρατική θεμελίωση της συμπεριφοράς των κβαντικών συστημάτων.
Η αρχική προσπάθεια του Broglie (το 1927) είχε αποτύχει και αυτός την είχε εγκατέλειψε. Αλλά η επόμενη προσπάθεια του Bohm, επέτυχε γιατί διακρινόταν από ορισμένα χαρακτηριστικά:
Αξιωματική αποδοχή της εξίσωσης Schroedinger και ισοδυναμία με την ορθόδοξη ερμηνεία της κβαντικής.

Δυνατότητα να προσεγγίσει το ζήτημα της κβαντικής θεωρίας της μέτρησης.
Τελικά όπως αποδείχθηκε το θεώρημα του Von Newmann, ενώ από μαθηματικής σκοπιάς δεν ήταν λάθος, δεν μπορούσε όμως να αποτρέψει τις αιτιοκρατικές γενικεύσεις της Κβαντομηχανικής.
Αυτές οι κρυμμένες μεταβλητές πιστεύουμε σήμερα ότι είναι δύο ειδών:
Αυτές που συνδέονται με την εσωτερική δομή των σωματιδίων (εσωτερικές) και αυτές που συνδέονται με υποθετικές διακυμάνσεις του κενού σε μικρές περιοχές γύρω από το σωματίδιο (εξωτερικές).
Και οι δύο μεταβλητές είναι τοπικές, δηλαδή είναι ανεξάρτητες από την παρουσία της ύλης, της ενέργειας ή των διακυμάνσεων του κενού μακράν από το σωματίδιο.
Αλλά υπάρχουν και οι μη-τοπικές κρυμμένες μεταβλητές, για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε και τα συσχετισμένα κβαντικά φαινόμενα.

Ο Dirac ένας από τους πρωτεργάτες της Κβαντικής Φυσικής έγραφε το 1975: “Νομίζω ότι τελικά η παρούσα μορφή της Κβαντικής Φυσικής δεν πρέπει να θεωρηθεί οριστική. Υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες, θεωρώ πολύ πιθανό ότι ίσως κάποτε φθάσουμε σε μια βελτιωμένη Κβαντική Φυσική που θα μας επιτρέψει να πάμε παρακάτω.”
Έτσι η διαμάχη για την Κβαντική Φυσική συνεχίζεται έως την εποχή μας.
Από τις αρχές κιόλας του 20ου αιώνα, η ανάγκη της ανθρωπότητας για εξέλιξη των θετικών επιστημών, αποτέλεσε κίνητρο για τους επιστήμονες να ασχοληθούν σχολαστικότερα με διάφορα φαινόμενα ή καταστάσεις της ύλης.
Η φυσική θεώρηση που δέσποζε μέχρι τότε, δηλαδή η Κλασσική Φυσική, παρουσίαζε σοβαρά ρήγματα. Αυτά τα προβλήματα αναδεικνύονταν κατά τη διεξαγωγή διάφορων πειραμάτων, όπως στη μελέτη πολύ μικρών μεγεθών (ατομικού μεγέθους) ή ακαριαίων γεγονότων (έρευνες για την ταχύτητα του φωτός), καθιστώντας τη Κλασσική Φυσική του Νεύτωνα και του Γαλιλαίου ανίκανες να εξηγήσουν τα αντίστοιχα αποτελέσματα.

Η θεωρία της Κβαντικής Φυσικής θα πρέπει να τονισθεί ότι δεν απορρίπτει τη Νευτώνεια Φυσική. Η δεύτερη, μέχρι και σήμερα δίνει σαφείς απαντήσεις σε φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο Μακρόκοσμο, εφόσον φυσικά εξετάζουμε μεγάλα μεγέθη και σε μικρές ταχύτητες.
Όπως προαναφέρθηκε, οι νόμοι της Κλασσικής Φυσικής είναι μια ακραία περίπτωση των νόμων που διέπουν το Μικρόκοσμο. Αυτή η βαθμιαία συγκέντρωση και η κατόπιν η διατύπωση σε μια ενιαία θεωρία είναι ένα από τα σημαντικότερα κατορθώματα της σύγχρονης επιστήμης. Αυτή η διαδικασία συγκέντρωσης και διατύπωσης μπορεί να χωριστεί ιστορικά σε δύο φάσεις, από τις οποίες απορρέει και η σύνδεση της παλιάς με τη νέα κβαντική θεωρία.

Θεμελιωτές: Η κβαντική θεωρία θεμελιώθηκε από διακεκριμένους φυσικούς όπως ο Bohr, ο Heisenberg, ο Schrodinger, ο Pauli, οι Planck και άλλοι.
Παλαιά Κβαντική Θεωρία: Άτομο σύμφωνα με την Ημικλασσική Θεωρία. Η πρώτη φάση που αρχίζει το 1900 με περίπου την εισαγωγή της έννοιας του quantum από τον Planck, φτάνει στο ζενίθ της με το άτομο του Bohr το 1913 και τελειώνει το 1923, καλύπτει την ανάπτυξη της παλαιάς Κβαντικής Θεωρίας. Αυτή η εποχή μπορεί να θεωρηθεί ως ένα μεταβατικό στάδιο μεταξύ της Κλασσικής Φυσικής και της σύγχρονης Κβαντομηχανικής που θεμελιώθηκε μεταξύ 1924 και 1927 και αποτελεί τη δεύτερη φάση.
Η πρώτη φάση θεωρείται μεταβατικό στάδιο γιατί αποτελείται μεν από μη κλασσικές παραδοχές (π.χ. κβάντωση) αλλά σε ένα καθαρά κλασσικό εννοιολογικό πλαίσιο.
«Η Κβαντική Θεωρία μου προκαλεί αισθήματα τελείως παρόμοια με τα δικά σου. Θα έπρεπε κανείς πραγματικότητα να αισχύνεται για τέτοιες επιτυχίες, αποκτημένες με τη βοήθεια του Ιησουιτικού κανόνα “Μή γνώτω η αριστερά σου τί ποιεί η δεξιά σου”.» έλεγε ο Einstein το 1919 σε γράμμα του στον Μ. Born, κριτικάροντας την παλαιά κβαντική θεωρία, ενώ ο Schrodinger αναφέρει σε παρόμια συνομιλία με τον Bohr «Αν αυτά τα καταραμένα κβαντικά άλματα πρόκειται τελικά να παραμείνουν στη Φυσική, τότε εγώ το μετανοιώνω που αναμίχθηκα ποτέ μου με την Κβαντική Θεωρία»
Νέα Κβαντική Θεωρία
Οι πέντε θεμελιώδεις προτάσεις της Κβαντομηχανικής είναι:
Μαθηματική περιγραφή των φυσικών καταστάσεων. Σε κάθε πραγματοποιήσιμη κατάσταση ενός φυσικού συστήματος αντιστοιχεί μια τετραγωνικά ολοκληρώσιμη κυματοσυνάρτηση. Η κυματοσυνάρτηση περιέχει όλες τις πειραματικά διαπιστώσιμες πληροφορίες για την κατάσταση του φυσικού συστήματος.
Μαθηματική περιγραφή των φυσικών μεγεθών. Σε κάθε φυσικό μέγεθος αντιστοιχεί ένας γραμμικός Ερμιτιανός Τελεστής που κατασκευάζεται από την κλασσική έκφραση του μεγέθους και του οποίου οι ιδιοτιμές είναι τα μοναδικά δυνατά αποτελέσματα μιας μέτρησης.
Στατιστική ερμηνεία. Η κυματοσυνάρτηση σχετίζεται με την πυκνότητα πιθανότητας (επομένως διθέτει στατιστική ερμηνεία).
Ο Νόμος της κβαντικής μέτρησης. Η κατάσταση του φυσικού συστήματος μετά από μια μέτρηση αποδίδεται από την ιδιοσυνάρτηση της ιδιοτιμής που μετρήθηκε.
Ο κβαντικός νόμος της κίνησης. Η χρονική εξέλιξη της κατάστασης ενός κβαντομηχανικού συστήματος καθορίζεται από την εξίσωση Schrodinger.

Τα έξι κύρια σημεία που επεξηγεί η κβαντική θεωρία, υπερβαίνοντας τις δυνατότητες της κλασσικής, είναι:
Η διακριτότητα (κβάντωση) της ενέργειας
Η δυαδικότητα του φωτός και της ύλης
Ο Κβαντικός Εναγκαλισμός
Η Κβαντική Σήραγγα
Η Κβαντική Τηλεμεταφορά
Ο Κβαντικός Υπολογιστής

Διακριτότητα Ενέργειας: Τα ηλεκτρόνια υπάρχουν σε διακεκριμένες ενεργειακές στάθμες μέσα στο άτομο. Όταν κατά την αποδιέγερσή τους από μια υψηλή ενεργειακή στάθμη μεταπηδούν προς μια χαμηλότερη, εκπέμπουν ένα φωτόνιο το οποίο σύμφωνα με την αρχή διατήρησης της ενέργειας, έχει ενέργεια που αντιστοιχεί στη ενεργειακή διαφορά των δύο ενεργειακών σταθμών. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι τα ηλεκτρόνια υπάρχουν μόνο σε συγκεκριμένες ενεργειακές στάθμες, αλλιώς σύμφωνα με την Κλασσική Φυσική θα κινούνταν με σπειροειδή πορεία προς τον πυρήνα.
Το γεγονός ότι υπάρχουν διακριτές τιμές για τα επίπεδα των ενεργειακών επιπέδων, μαζί με άλλες «κβαντισμένες» ατομικές ιδιότητες, αποτελούν και την κβάντωση της ενέργειας. Η κβάντωση είναι μια κεντρική υπόθεση για την κβαντική θεωρία καθώς με αυτήν επιλύεται το “αίνιγμα” της ατομικής σταθερότητας.
Δυαδικότητα ΑκτινοβολίαςEdit
«Είναι ένα αναντίρρητο γεγονός ότι υπάρχει μια εκτεταμένη συλλογή δεδομένων για την ακτινοβολία που δείχνουν ότι, το φως έχει ορισμένες θεμελιώδεις ιδιότητες, που μπορούν να κατανοηθούν πολύ πιό εύκολα από τη σκοπιά της σωματιδιακής θεωρίας του Νεύτωνα παρά από τη σκοπιά της κυματικής θεωρίας.
Επομένως, κατά τη γνώμη μου, η επόμενη φάση ανάπτυξης της Θεωρητικής Φυσικής θα μας οδηγήσει σε μια θεωρία για το φως, που θα μπορεί να ερμηνευθεί σαν ένα είδος συγκερασμού της κυματικής και σωματιδιακής εικόνας.» – A. Einstein (1909)
Κατά την εξέλιξη των ερευνών, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο χάσμα ερμηνειών ως προς τη φύση του φωτός και της ύλης.
Το 1690 ο Huygens υποστήριξε την κυματική φύση του φωτός βρίσκοντας υποστηρικτές τον Maxwell, τον Hertz, τον Young και άλλους, ενώ το 1704 ο Newton υποστήριξε τη σωματιδιακή φύση του φωτός (κάτι που είχαν υποστηρίξει και κάποιοι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι), βρίσκοντας υποστηρικτές τον Einstein, τον Planck και άλλους.

Ο Luis De Broglie το 1923 απέδειξε μαθηματικά πως ένα υλικό σωματίδιο θα μπορούσε να συμπεριφερθεί ως κύμα, κάτι που απέδειξαν και πειραματικά οι Davisson και Germer το 1927. Πώς γίνεται όμως κάτι να έχει τις ιδιότητες και τη συμπεριφορά ενός κύματος και ενός σωματιδίου ταυτόχρονα;
Αυτό το ερώτημα καλύπτει η δυαδικότητα που πρεσβεύει η Κβαντική Φυσική, αποδεχόμενη και τις δύο φύσεις του φωτός και των σωματιδίων. Αναφέρει δηλαδή πως η Ακτινοβολία και η Ύλη συντίθενται μεν από σωματίδια αλλά η πιθανότητα να βρεθεί αυτό το σωματίδιο σε διάφορες θέσεις διαθέτει κυματική συμπεριφορά. Το φως που εμφανίζεται μερικές φορές ως κύμα οφείλεται στο ότι παρατηρούμε την συσσώρευση πολλών από τα σωματίδια του (κβάντα), και έτσι διαμοιράζονται πάρα πολύ οι πιθανότητες για διαφορετικές θέσεις στις οποίες κάθε σωματίδιο θα μπορούσε να υπάρχει.
Χονδρικά, αναφερόμενοι στη διπλή υπόσταση του φωτός, μπορούμε πλέον να θεωρούμε ότι το φως είναι κύμα όσο δεν ανιχνεύται (δηλαδή όταν δεν αποτελεί αντικείμενο μελέτης), ενώ όταν ανιχνεύεται, παύει να είναι κύμα και συμπεριφέρεται ως σωματίδιο.
Σε αυτό το σημείο κρίνεται σκόπιμο να αναφερθεί η Αρχή Αβεβαιότητας του Heisenberg. Αυτή η αρχή δηλώνει την αδυναμία ταυτόχρονης μέτρησης της θέσης και της ορμής ενός σωματιδίου σε μια δεδομένη στιγμή. Είναι βέβαια δυνατόν να γνωρίζουμε το ένα από τα δύο φυσικά μεγέθη (δηλ. την ορμή ή τη θέση) αλλά όχι και τα δύο.
Αυτή η αρχή μάλιστα, πέρα από το ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα «εργαλεία» της Κβαντικής Φυσικής, συνδέεται άμεσα και με την υπόθεση της συμπληρωματικότητας του Bohr, κατά την οποία η μέτρηση μιας μεταβλητής καθιστά αυτομάτως μη μετρήσιμη κάποια άλλη.

Κβαντικός Εναγκαλισμός: Αρχικά, πριν μιλήσουμε για τον κβαντικό εναγκαλισμό θα πρέπει να αναφέρουμε κάποιες άλλες πληροφορίες όπως το ότι ένα σωμάτιο είναι δυνατόν να βρίσκεται ταυτόχρονα σε περισσότερες από μια κβαντικές καταστάσεις (ή ιδιοσυναρτήσεις) που αντιστοιχούν στις συγκεκριμένες τιμές (ιδιοτιμές) ενός μεγέθους (π.χ. της ορμής). Αυτό λέγεται υπέρθεση ή επαλληλία καταστάσεων. Στην προσπάθεια μέτρησης μιας ποσότητας, το πείραμα θα εξάγει μια συγκεκριμένη τιμή καθώς θα προκληθεί κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης κατά την ορθόδοξη ερμηνεία της κβαντικής.
Ο Schrodinger διαφώνησε με την ορθόδοξη αυτή ερμηνεία διατυπώνοντας το περίφημο πείραμα σκέψης (θεωρητικό πείραμα) της «γάτας του Schrodinger», το οποίο και αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα για να κατανοηθεί το φαινόμενο της επαλληλίας καταστάσεων.
Αυτό το πείραμα αναφέρεται στην περίπτωση μίας γάτας μέσα σε ένα κυτίο μαζί με πηγή εκπομπής ακτινοβολίας. Όταν η πηγή εκπέμπει ακτινοβολία, τότε λόγω κάποιας σύνδεσης σπάει μια φιάλη με δηλητηριώδες αέριο που αυτομάτως σκοτώνει τη γάτα. Η πηγή όμως είναι ένα Κβαντικό Σύστημα το οποίο βρίσκεται στην επαλληλία καταστάσεων εκπομπής και μη εκπομπής (δηλ. 50-50 οι πιθανότητες να εκπέμψει ή όχι ακτινοβολία).
Αν δώσουμε ένα χρονικό περιθώριο (π.χ. μια ώρα) για την ενεργοποίηση της πηγής, μετά το πέρας αυτής της ώρας, αν δεν ανοίξουμε το κυτίο, η γάτα θα είναι και ζωντανή και νεκρή, πράγμα φυσικά αδύνατον. Όταν ανοίξουμε το κυτίο (και καταρρεύσει η κυματοσυνάρτηση εξαιτίας της μέτρησης ή με άλλα λόγια, «καταστραφεί» η υπέρθεση), η γάτα θα είναι ή μόνο ζωντανή ή μόνο νεκρή, όχι όμως και τα δύο.

Στην Κβαντική Φυσική, αυτή η υπόθεση δεν είναι καθόλου παράλογη καθώς το σύστημα πριν τη μέτρηση (πριν ανοίξουμε το κυτίο) μπορεί να βρίσκεται στην υπέρθεση δύο μικροκαταστάσεων. Μόνο μετά τη μέτρηση περιγράφεται αποκλειστικά με την μία από τις δύο καταστάσεις.
Κάπως έτσι καταλήγουμε στον κβαντικό εναγκαλισμό, ο οποίος θεωρεί ότι σε ένα σύστημα το οποίο αποτελείται από ένα ή περισσότερα υποσυστήματα, δεν μπορούμε να αποδώσουμε μια συγκεκριμένη Κβαντική Κατάσταση στο κάθε υποσύστημα τη στιγμή που τα αντίστοιχα σωμάτια δεν έχουν δικές τους ιδιότητες. Αν επιχειρήσουμε να κάνουμε μέτρηση του ενός, επιφέρεται αυτομάτως η αλλαγή των ιδιοτήτων του άλλου, όσο μακριά και αν είναι το ένα από το άλλο.
Το παραπάνω οδήγησε στο παράδοξο EPR φαινόμενο, ένα πείραμα σκέψης που πήρε το όνομά του από τους δημιουργούς του Einstein, Podolsky και Rozen το 1935 και το οποίο αναφερόταν σε αυτή τη δράση εξ αποστάσεως μεταξύ των εναγκαλισμένων σωμάτιων. Βέβαια, αυτό το φαινόμενο δεν αμφισβητεί την πληρότητα της κβαντομηχανικής, όπως πίστευε ο Αϊνστάιν, αλλά την επεκτείνει (όπως αποδείχθηκε πειραματικά κατά τη δεκαετία του ’80).

Κβαντική Σήραγγα: Ένα σημαντικό φαινόμενο είναι η κβαντική σήραγγα. Χωρίς αυτήν, όχι μόνο θα ήταν αδύνατη η λειτουργία των κινητών τηλεφώνων, αλλά δε θα υπήρχαν και τα σημερινά chips που απαρτίζουν έναν σημερινό ηλεκτρονικό υπολογιστή, έτσι όπως τα ξέρουμε τουλάχιστον. Ένα κύμα καθορίζει την πιθανότητα της θέσης ενός σωματιδίου. Όταν αυτό το κύμα αντιμετωπίσει ένα ενεργειακό φράγμα, η κβαντική σήραγγα μας λέει ότι το μεγαλύτερο μέρος του θα ανακλαστεί, ωστόσο, ένα μικρό μέρος του θα διαρρεύσει μέσα στο φράγμα. Το κύμα που διέρρευσε από αυτό το φράγμα θα συνεχίσει τη διάδοσή του στην άλλη πλευρά του φράγματος. Το ενδιαφέρον εδώ είναι πως ακόμη κι αν το σωματίδιο έχει πολύ μικρή ενέργεια για να ξεπεράσει το φράγμα, είναι πιθανό (μικρή πιθανότητα βέβαια) να δημιουργήσει μια σήραγγα μέσα σε αυτό. Αυτό το φαινόμενο βέβαια είναι αρκετά σπάνιο να συναντηθεί στο Μακρόκοσμο (π.χ. μια μπάλα δε μπορεί να διαπεράσει έναν τοίχο χωρίς να του προκαλέσει φθορά), αλλά στο Μικρόκοσμο (π.χ. με τη μορφή ενός ηλεκτρονίου) είναι μια συνήθης διαδικασία.

Τηλεμεταφορά: Μπορεί η τηλεμεταφορά γενικά ως θέμα να απασχολεί πολλούς συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε μακροσκοπικό επίπεδο. Παρ’ όλα αυτά, σε υποατομικό επίπεδο, η Κβαντική Τηλεμεταφορά είναι κάτι το οποίο έχει επιτευχθεί.
Ας θεωρήσουμε μια μηχανή fax (πομπός) που στέλνει ακριβή αντίγραφα τρισδιάστατων πληροφοριών σε μια άλλη μηχανή (δέκτης), αφού καταστρέψει το πρωτότυπο αντικείμενο κατά τη συλλογή των πληροφοριών που το διέπουν. Κατόπιν, ο δέκτης θα αναδιατάξει αυτές τις πληροφορίες ακριβώς στην ίδια θέση με το πρωτότυπο χρησιμοποιώντας κατά προτίμηση το ίδιο υλικό ή έστω άτομα του ίδιου είδους.
Μέχρι τη δεκαετία του ’90, αυτή η σκέψη «φόβιζε» τους επιστήμονες λόγω του ότι ένα τέτοιο εγχείρημα θα παραβίαζε την αρχή της αβεβαιότητας που προαναφέρθηκε. Πώς μπορείς να έχεις ακριβείς πληροφορίες για ένα αντικείμενο (ή σωματίδιο) τη στιγμή που η αρχή της αβεβαιότητας στο απαγορεύει; Κι όμως υπάρχει τρόπος: η περιπλοκή.
Η περιπλοκή είναι ένα «τέχνασμα», ένας θεωρητικός τρόπος χρησιμοποίησης της κβαντικής μηχανικής για να παρακαμφθούν οι περιορισμοί της αρχής της αβεβαιότητας, χωρίς όμως να παραβιαστεί η ίδια.
Η ομάδα που «βρήκε» την αρχή της περιπλοκής αποτελούνταν από τους Charles H. Bennett από την IBM , τους Gilles Brassard, Claude Crepeau και Richard Josza από το πανεπιστήμιο του Montreal, από τους Asher Peres από το τεχνολογικό ινστιτούτο του Israel και τον William K. Wootters από το Williams College.
Για να γίνει κατανοητή η περιπλοκή, παίρνουμε το «γνωστό» παράδειγμα των ζαριών: Έχουμε μπροστά μας πολλά ζεύγη ζαριών. Ρίχνουμε το πρώτο ζεύγος και έρχονται και τα δύο 4, ρίχνουμε το επόμενο ζεύγος και έρχονται και τα δύο 1 κ.ο.κ. Αυτό συμβαίνει σε κάθε ζεύγος ζαριών που ρίχνουμε. Το ένα ζάρι είναι τυχαίο, το άλλο όμως δίνει πάντα το ίδιο αποτέλεσμα με το συζευκτικό του.
Όσο περίεργη και αν ακούγεται αυτή η συμπεριφορά των ζαριών στο μακρόκοσμο, έχει αποδειχθεί πειραματικά ότι υφίσταται μεταξύ σωματιδίων. Σε αντιστοιχία με τους αριθμούς των ζαριών, ζεύγη σωματιδίων είναι δυνατόν να παίρνουν στοιχεία, όπως φυσικές ιδιότητες (π.χ. πολικότητα) το ένα από το άλλο. Φυσικά, αυτό συνδέεται άμεσα με το παράδοξο φαινόμενο EPR της κβαντομηχανικής που προαναφέρθηκε.
Με την περιπλοκή ή τη «συσχέτιση» (όρος που έθεσε ο Schroedinger για το παράδοξο EPR) ως κύρια εφόδια, οι επιστήμονες διεξήγαγαν τρία -επίσημα- πειράματα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90. Εκτός από αυτά τα τρία άλλες έρευνες πάνω στην Κβαντική Τηλεμεταφορά έγιναν τον Δεκέμβριο του 1997, όπου δύο ερευνητικές ομάδες, μια στην Αυστρία και μια στη Ρώμη, εξέθεσαν τα επιτυχή πειράματα τηλεμεταφοράς.

Κβαντικός Υπολογιστής:
«Μόνο ένας κβαντικός υπολογιστής μπορεί να προσομοιώσει αποτελεσματικά τα κβαντικά συστήματα» – R. Feynman
Η παραπάνω πρόταση του Feynman ήταν η πρώτη αναφορά στους κβαντικούς υπολογιστές το 1982, ενώ λίγο αργότερα, το 1985, ο Deutsch διατύπωσε τους κανόνες με τους οποίους θα λειτουργούσε μια υπολογιστική μηχανή βασισμένη στην Κβαντική Φυσική.
Επειδή στην Σύγχρονη Εποχή παρατηρείται μια ραγδαία αύξηση των τηλεπικοινωνιακών συστημάτων λόγω της ανάγκης για γρήγορη επεξεργασία και διακίνηση των πληροφοριών, η δημιουργία ενός κβαντικού υπολογιστή (Quantum computing) αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση.
Η Κβαντική Τηλεμεταφορά είναι απαραίτητη προυπόθεση για τη δημιουργία των κβαντικών Λογικών Πυλών μέσα στους κβαντικούς υπολογιστές, στις οποίες θα γίνεται η επεξεργασία των πληροφοριών.
Υπολογίζεται ότι με τα qubits, έννοια αντίστοιχη με τα σημερινά bits, οι υπολογιστικές μηχανές θα μπορούν να κάνουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τεράστιους υπολογισμούς που με τους σημερινούς υπολογιστές θα χρειάζονταν δισεκατομμύρια ημέρες.
Αυτό οφείλεται στο ότι η τιμή ενός qubit μπορεί να ειναι 0 και 1 ταυτόχρονα!
Το εμπόδιο, όμως, στη δημιουργία ενός κβαντικού υπολογιστή είναι το κριτήριο Rayleigh, μια βασική αρχή της Οπτικής σύμφωνα με την οποία δε μπορεί να κατασκευαστεί ένα microchip μικρότερο των 124 nanometers.
Θεωρητικά, αυτό το εμπόδιο στην πρόοδο γίνεται να υπερκερασθεί με τη χρήση πεπλεγμένων φωτονίων τα οποία θα μπορούν να συμπεριφέρονται ως ένα (κατά συνέπεια κάποιων κβαντικών νόμων που αναφέρουν ότι τα πεπλεγμένα φωτόνια έχουν ως σύστημα το μισό μήκος κύματος από ό,τι έχουν ως ατομικά σωματίδια) και ως αποτέλεσμα, θα μπορούν να κατασκευαστούν chips μικρότερα των 64 nanometers.
Ακόμη κι αυτό να γίνει όμως, παρουσιάζονται και άλλα προβλήματα, με σημαντικότερο αυτό της αποσυσχέτισης, κατά την οποία μικρές αλληλεπιδράσεις με εξωτερικούς (ή και εσωτερικούς) περιβαλλοντικούς παράγοντες οδηγούν σε μη κβαντική συμπεριφορά χωρίς εναγκαλισμό, και συνεπώς δυσλειτουργία του κβαντικού υπολογιστή.

photon (1)

Η Ενέργεια συνιστά ουσιαστικά το υλικό, από το οποίο παράγονται όλα τα στοιχειώδη σωματίδια, τα άτομα και γενικά τα πάντα στον κόσμο, αλλά παράλληλα η Ενέργεια κινεί τα πάντα στον κόσμο, αποτελώντας μία αναλλοίωτη ουσία, που το συνολικό της ποσό, δεν μεταβάλλεται, με τα στοιχειώδη σωματίδια να αποτελούν παράγωγά της, όπως πιστοποιούν πάμπολλα πειράματα, ενώ ταυτόχρονα μετατρέπεται σε κίνηση, σε θερμότητα, σε φωτεινή ακτινοβολία ή σε διαφορά δυναμικού, προκαλώντας ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα.

Η Ενέργεια είναι η αιτία όλων των μεταβολών, που εκπροσωπεί μία θεμελιώδη αρχή, την αλλαγή, την άφθαρτη μεταβολή που ανανεώνει τον κόσμο και αν και αυτή καθαυτή η αλλαγή δεν αποτελεί υλικό αίτιο, ο εκπρόσωπός της, το πῦρ, συνιστά ως θεμελιώδης αρχή και την κινούσα δύναμη. Στο κοσμολογικό τμήμα του έργου του με τίτλο ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ, ο Ηράκλειτος δηλώνει αφοριστικά πως
DK B30 Κόσμον <τόνδε> τὸν αὐτὸν ἁπάντων οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησε, ἀλλʹ ἦν αἰεὶ καὶ ἔστι καὶ ἔσται πῦρ ἀείζωον, ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα.

(Ο κόσμος παραμένει αναλλοίωτος για όλα τα όντα και δεν είναι δημιούργημα κανενός θεού και κανενός ανθρώπου, αλλά υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα, ως πύρ αείζωον, που αναφλέγεται σύμφωνα με καθορισμένα μέτρα και αποσβένεται με καθορισμένα μέτρα).

Επιστήμονες σαν τον Μάξγουελ, τον Νιλς Μπόρ, τον Νικολά Τέσλα τον Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, τον Βίλχελμ Ράιχ τον Έρβιν Σρέντινγκερ είπαν στους ανθρώπους.

Εξερευνήστε πολύ βαθιά μέσα στην Ύλη και αυτή θα εξαφανιστεί, θα διαλυθεί σε άπειρη Ενέργεια. Τα πάντα είναι Ενεργειακά πεδία, ακόμη και η Ύλη όπως την βλέπεις δεν υπάρχει αποτελείται από κενό χώρο που είναι γεμάτος με Ενέργεια. Το σώμα σου είναι ένα Ενεργειακό πεδίο. Μόνο η αύξηση και η ανακατεύθυνση, της Ενέργειας θα ενεργοποιήσει το δυναμικό σου.
————————————————-

Η φιλοσοφία γράφεται μέσα σε αυτό το μεγάλο βιβλίο – το Σύμπαν- το οποίο παραμένει πάντοτε ανοιχτό στο βλέμμα μας. Το βιβλίο αυτό δεν θα γίνει κατανοητό, εκτός αν μάθει να κατανοεί κανείς, την γλώσσα και να ερμηνεύει τους χαρακτήρες με τους οποίους έχει γραφεί. Είναι γραμμένο στην γλώσσα των μαθηματικών και οι χαρακτήρες του είναι τρίγωνα, τετράγωνα, κύκλοι και άλλα γεωμετρικά σχήματα. Δίχως αυτά περιπλανιόμαστε άσκοπα σε κάποιο σκοτεινό λαβύρινθο. –Γαλιλαίος.
—————————————————-

Εάν η ενιαία αρχή πού εξομοιώνει όλα τα πράγματα του κόσμου είναι το γίγνεσθαι, το φυσικό στοιχείο από το οποίο όλα τα άλλα στοιχεία αποτελούνται, είναι το πυρ. Αυτό διότι το πυρ θεωρείται ως στοιχείο αποσταθερωτικό, σε θέση να προκαλέσει εκείνη την αλλαγή πού επιτρέπει στα πράγματα να μετατραπούν από τη μια κατάσταση στην άλλη. –Ηράκλειτος

Τα ίδια είπαν και ο Πυθαγόρης, ο Παρμενίδης, η Υπατία, όλοι οι Σοφοί φιλόσοφοι το ίδιο λένε. Διάβασε, εξερεύνησε και μάθε για την περίφημη Ενέργεια.. και ανακάλυψε, ΞΑΝΑ Ανακάλυψε τον Φιλοσοφικό ή Κβαντικό της κόσμο και οι Αλχημιστές; Μα τι άλλο είναι όποιος, ζει σύμφωνα με την φύση, κολυμπάει στην αρχέγονη θάλασσα μυστηρίου, εναρμονίζεται με την ομορφιά και τα καπρίτσια της, απολαμβάνοντας να την εξερευνεί, να την ανακαλύπτει, να την γνωρίζει, μέχρι να αποδεσμευτεί από αυτήν. Αποκάλεσε τον όπως θέλεις, προτιμώ να τον λέω “Μέγα Κατεργάρη”.

«Μεταξωτοί άνθρωποι»

Curious woman, Kashgar, Xinjiang Province. China«Μεταξωτοί άνθρωποι» Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος. Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει.
Μεταξωτοί άνθρωποι. Μού ‘μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας.

Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς». Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι’ αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων.

Παρ’ όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του κάθε μέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό… Φερ’ ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας.

Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και – τό ’χω παρατηρήσει – έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία.

Κάποτε βρέθηκα σ’ ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ο,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα.

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως – η κυρίως – στο σαβουάρ βίβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων.

Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του. Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν – στη σειρά μιας καντίνας η στην ιεραρχία – χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι.

Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου – και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα.
Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους… Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται.

Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά. Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί. Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων.

Η Σκέψη είναι ηλεκτρικός παλμός

phcixiΗ σκέψη είναι ένας ηλεκτρικός παλμός που μεταφέρεται κατά μήκος των νευρικών ινών του σώματος, με μέγιστη ταχύτητα 248 χιλιόμετρα την ώρα.
Σε γενικές γραμμές, η σκέψη αντιδρά ταχύτερα στους ήχους από ότι στο φως και στα δυσάρεστα ερεθίσματα από ότι στα ευχάριστα.

Πόσο προσέχει ο άνθρωπος τις σκέψεις του; Καθόλου. Θα το μάθεις απλώς Παρατηρώντας το περιβάλλον του!
Γιατί με τις σκέψεις του το δημιουργεί. Είναι ο ίδιος υπεύθυνος γι αυτά που ζει.
Ο όρος σκέψη μπορεί να αναφέρεται στις ιδέες ή τη διάταξη των ιδεών (αλληλουχία) που προκαλείται από τη νόηση, στην τέχνη της παραγωγής σκέψεων, ή στη διαδικασία της παραγωγής σκέψεων. Παρά το γεγονός ότι η σκέψη αποτελεί μία θεμελιώδη δραστηριότητα του ανθρώπου κοινή σε όλους, δεν υπάρχει μία γενικά αποδεκτή συμφωνία για το τι είναι ή το πώς δημιουργείται.
Επειδή η σκέψη κρύβεται πίσω από πολλές ανθρώπινες ενέργειες και αλληλεπιδράσεις, η κατανόηση της φυσικής και μεταφυσικής της προέλευσής, της διαδικασίας και των αποτελεσμάτων της υπήρξε μακροχρόνιος στόχος πολλών επιστημονικών κλάδων εμπεριεχομένων της τεχνητής νοημοσύνης, της βιολογίας, της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας.
Η σκέψη επιτρέπει στους ανθρώπους να ερμηνεύσουν, να απεικονίσουν και να καταλάβουν τον κόσμο τον οποίο βιώνουν, καθώς επίσης και να κάνουν προβλέψεις πάνω σε αυτόν. Είναι συνεπώς χρήσιμη σε έναν οργανισμό με ανάγκες, στόχους και επιθυμίες καθώς κάνει σχέδια ή άλλες απόπειρες για την πραγματοποίηση αυτών των σκοπών.

Η λέξη “σκέψη” έχει τις ρίζες τις στο αρχαιοελληνικό ουσιαστικό “σκέψις”.
Η λέξη σκέψη μπορεί να σημαίνει
Ένα μοναδικό προϊόν νόησης ή μια μοναδική ιδέα («Η πρώτη μου σκέψη ήταν ‘όχι’»)
Το προϊόν μιας πνευματικής δραστηριότητας («Τα μαθηματικά απαιτούν πολλή σκέψη»)[2]
Η ενέργεια ή η διαδικασία της σκέψης («Εξουθενώθηκα από την πολλή σκέψη»)
Η ικανότητα της σκέψης, της επιχειρηματολογίας, της φαντασίας και τα λοιπά («Εφάρμοσε όλη την σκέψη της σε αυτή τη δουλειά»)
Η μελέτη ή ο στοχασμός μιας ιδέας («Η σκέψη του θανάτου με τρομάζει»)
Αναπόληση ή αναλογισμός («Σκέφτηκα την παιδική μου ηλικία»)
Μισό-σχηματισμένη ή ατελής πρόθεση («Έκανα μερικές σκέψεις να πάω»)
Προσδοκία ή προσμονή («Δεν σκέφτηκε ότι θα τον έβλεπε ξανά ποτέ»)
Εξέταση, προσοχή και φροντίδα («Δεν σκέφτηκε καθόλου για την εμφάνιση του» και «Το έκανα δίχως να σκεφτώ»)
Κρίση, άποψη, ή πίστη («Σύμφωνα με το σκεπτικό του, η ειλικρίνεια είναι η καλύτερη πολιτική»)
Η κατάσταση στην οποία κάποιος αποκτά συναίσθηση από κάτι («Με έκανε να σκεφτώ την γιαγιά μου»)

Το κίνημα της φαινομενολογίας στην φιλοσοφία βίωσε μια ριζοσπαστική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο καταλαβαίνουμε την σκέψη. Η φαινομενολογική ανάλυση του Μάρτιν Χάιντεγκερ πάνω στην υπαρξιακή δομή του ανθρώπου στο έργο του Είναι και Χρόνος ρίχνει νέο φως στο θέμα της σκέψης, αναστατώνοντας τα παραδοσιακά γνωστικά ή τις ορθολογικές ερμηνείες του ανθρώπου που επηρεάζουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη σκέψη. Η έννοια του θεμελιώδους ρόλου της μη-γνωστικής κατανόησης, καθιστώντας δυνατή την θεματική συνείδηση, ​​ενημέρωσε και ανέπτυξε την συζήτηση γύρω από την Τεχνητή Νοημοσύνη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 και του 1980.
Η φαινομενολογία, παρ’ όλα αυτά, δεν είναι μόνο η προσέγγιση στην σκέψη, κατά την μοντέρνα Δυτική φιλοσοφία. Η φιλοσοφία του νου είναι ένας κλάδος μοντέρνας αναλυτικής φιλοσοφίας η οποία μελετά την φύση του εγκεφάλου, ψυχικά περιστατικά, ψυχικές λειτουργίες, ψυχική περιουσία, την συνείδηση και τη συσχέτιση της με το σώμα, και ιδιαίτερα τον εγκέφαλο. Το πρόβλημα νου-σώματος, π.χ. η σχέση μεταξύ του εγκεφάλου και του σώματος, θεωρείται συχνά το κεντρικό θέμα στην φιλοσοφία του νου, παρ’ όλο που υπάρχουν και άλλα ζητήματα που απασχολούν την φύση του εγκεφάλου που δεν περιέχουν την σχέση του με το υπόλοιπο σώμα.

Το πρόβλημα νου-σώματος: Το πρόβλημα νου-σώματος αφορά την εξήγηση της σχέσης που υφίσταται μεταξύ του νου, ή των διανοητικών διαδικασιών, και τις σωματικές καταστάσεις ή διαδικασίες. Ο κύριος στόχος των φιλοσόφων που εργάζονται σε αυτόν τον τομέα είναι να προσδιορίσουν τη φύση του νου και των νοητικών καταστάσεων / διαδικασιών, και πώς -ακόμα και αν- οι εγκέφαλοι επηρεάζονται από το σώμα και αν οι ίδιοι μπορούν να το επηρεάσουν.
Αντιληπτές από τους ανθρώπους εμπειρίες εξαρτώνται από ερεθίσματα τα οποία φθάνουν σε διάφορα αισθητήρια όργανα ενός ατόμου από τον εξωτερικό κόσμο και αυτά τα ερεθίσματα προκαλούν αλλαγές στην ψυχική κατάσταση του ατόμου, προκαλώντας τελικά μία αίσθηση, που μπορεί να είναι ευχάριστη ή δυσάρεστη. Η επιθυμία κάποιου για ένα κομμάτι πίτσα, για παράδειγμα, θα έχει την τάση να προκαλέσει την μετακίνηση του σώματος του ατόμου αυτού σε ένα συγκεκριμένο τρόπο και με μια συγκεκριμένη κατεύθυνση για να επιτύχει ό,τι αυτός ή αυτή θέλει.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πώς μπορεί να είναι δυνατό στις συνειδητές εμπειρίες να προκύψουν από ένα κομμάτι της φαιάς ουσίας προικισμένο μόνο με ηλεκτροχημικές ιδιότητες. Ένα σχετικό πρόβλημα είναι η εξήγηση του πώς οι προτασιακές στάσεις κάποιου (π.χ. πεποιθήσεις και επιθυμίες) μπορούν να προκαλέσουν έξαψη των νευρώνων του εν λόγω ατόμου και την σύναψη συμβάσεων των μυών με τον σωστό τρόπο. Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που έχουν αντιμετωπίσει επιστημολόγοι και φιλόσοφοι του νου τουλάχιστον από την εποχή του Ρενέ Ντεκάρτ.
Λειτουργικότητα εναντίον πραγματοποίησης
Ο παραπάνω τίτλος αντικατοπτρίζει μία κλασσική λειτουργική απεικόνιση του πώς δουλεύουμε ως γνωστικά, σκεπτόμενα συστήματα. Ωστόσο, το φαινομενικά άλυτο πρόβλημα νου-σώματος λέγεται ότι πρέπει να ξεπεραστεί, και να παρακαμφθεί από την Ενσωματωμένη προσέγγιση της γνωστικής λειτουργίας, με τις ρίζες της στο έργο των Χάιντεγκερ, Πιαζέ, Βιγκότσκι, Μερλώ-Ποντύ και του πραγματιστή Τζον Ντιούι.
Η προσέγγιση αυτή προβλέπει ότι η κλασική προσέγγιση του διαχωρισμού του εγκεφάλου και της ανάλυση των διαδικασιών του είναι λανθασμένη· αντί ‘αυτού, θα πρέπει να δούμε ότι ο νους, οι πράξεις ενός ενσωματωμένου παράγοντα, και το περιβάλλον που αντιλαμβάνεται και οραματίζεται, είναι όλα μέρη ενός συνόλου, τα οποία καθορίζουν το ένα το άλλο. Ως εκ τούτου, η λειτουργική ανάλυση του μυαλού και μόνο θα μας αφήσει πάντα με το πρόβλημα νου-σώματος το οποίο δεν μπορεί να λυθεί.

Βιολογία: Ένας νευρώνας (επίσης γνωστός και ως νευρικό κύτταρο) είναι ένα διεγέρσιμο κύτταρο στο νευρικό σύστημα που επεξεργάζεται και μεταδίδει πληροφορίες με ηλεκτροχημική σηματοδότηση. Οι νευρώνες είναι τα βασικά στοιχεία του εγκεφάλου, του νωτιαίου μυελού σπονδυλωτών και των περιφερειακών νεύρων. Υπάρχει ένας αριθμός εξειδικευμένων τύπων νευρώνων που συμπεριλαμβάνει τους αισθητηριακούς νευρώνες που ανταποκρίνονται στην αφή, τον ήχο, το φως και πολλά άλλα ερεθίσματα που επηρεάζουν τα κύτταρα των αισθητήριων οργάνων που στη συνέχεια στέλνουν σήματα προς τον νωτιαίο μυελό και τον εγκέφαλο. Κινητικοί νευρώνες λαμβάνουν σήματα από τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό και προκαλούν συσπάσεις των μυών και επηρεάζουν τους αδένες.
Οι Μεσονευρώνες συνδέουν νευρώνες με νευρώνες εντός του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού. Νευρώνες ανταποκρίνονται στα ερεθίσματα, και ανακοινώνουν την παρουσία των ερεθισμάτων στο κεντρικό νευρικό σύστημα, το οποίο επεξεργάζεται τις πληροφορίες και στέλνει αποκρίσεις σε άλλα μέρη του σώματος για δράση. Οι νευρώνες δεν περνούν από τη μίτωση, και συνήθως δεν μπορεί να αντικατασταθούν μετά την καταστροφή τους, παρόλο που τα αστροκύτταρα έχουν παρατηρηθεί να μετατρέπονται σε νευρώνες.

Το προφίλ του Ευτυχισμένου Ανθρώπου

Η ευτυχία αποτελεί, φαινομενικά τουλάχιστον,  κοινή επιδίωξη όλων των ανθρώπων. Κανείς δεν θέλει να είναι άρρωστος, σκυθρωπός και λυπημένος ή μήπως όχι; Βλέπουμε γύρω μας ανθρώπους που είναι μόνιμα ευτυχισμένοι, ακόμη και εν μέσω αγωνιώδους δοκιμασίας στη ζωή τους, ακόμη και κοντά στον θάνατο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δε νιώθουν πόνο, θλίψη ή λύπη – απλά, δεν αφήνουν αυτά τα συναισθήματα να κατακλύσουν και να ελέγξουν την ζωή τους.
Πώς το καταφέρνουν; Έρευνες αποκαλύπτουν τα κυρίαρχα γνωρίσματα των ευτυχισμένων ανθρώπων, μπορείτε να αναλάβετε την Ευθύνη της Ευτυχίας σας και να ακολουθήσετε αυτόν τον μικρό οδηγό υγιούς κι ευτυχισμένης ζωής.

Εκτιμούν τη ζωή: Είναι ευγνώμονες που ξυπνούν κάθε πρωί. Αναπτύσσουν μία παιδική αίσθηση θαυμασμού για τη ζωή και εστιάζουν στην ομορφιά της κάθε στιγμής. Δεν παίρνουν τίποτε ως δεδομένο – προσπαθούν να αδράξουν την κάθε στιγμή και αγνοούν τις μικρές αναποδιές.

Διαλέγουν τους φίλους τους σοφά: Περιτριγυρίζονται από άλλους χαρούμενους, θετικούς ανθρώπους που μοιράζονται τις αξίες, την ηθική και τους στόχους τους. Ανθρώπους που τους ενθαρρύνουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους. Φίλους που τους αγαπούν και τους αποδέχονται γι’ αυτό που είναι και που είναι εκεί, όταν χρειάζονται ένα χέρι βοηθείας.

Είναι ανεκτικοί: Αποδέχονται και σέβονται τους άλλους γι’ αυτό που είναι και για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Προσεγγίζουν τους συνανθρώπους τους με καλοσύνη και γενναιοδωρία. Βοηθούν όταν μπορούν, χωρίς να θέλουν ν’ αλλάξουν τον άλλον.

Μαθαίνουν συνεχώς: Ενημερώνονται για ότι έχει να κάνει με την καριέρα και τα ενδιαφέροντά τους και δοκιμάζουν συνεχώς νέα, και πολλές φορές τολμηρά, εγχειρήματα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον τους.

Εστιάζουν στην λύση, όχι στο πρόβλημα: Αντί να βουλιάξουν στην αυτολύπηση, με το που έρχονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα, καταπιάνονται με καλή κι ευχάριστη διάθεση με το να βρουν λύση. Δεν αφήνουν τις αντιξοότητες να επηρεάζουν την διάθεσή τους και εστιάζουν στην καλή πλευρά των όποιων προβλημάτων – βλέπουν κάθε εμπόδιο σαν μία ευκαιρία να κάνουν μία αλλαγή προς το καλύτερο. Άλλωστε, ουδέν κακόν αμιγές καλού!

Κάνουν την εργασία που αγαπούν: Έρευνες έχουν δείξει ότι ως και 80% των ανθρώπων όπως είναι φυσικό, δεν αγαπούν την δουλειά τους, με τέτοιο ποσοστό, δεν είναι έκπληξη που υπάρχουν τόσοι δυστυχισμένοι και άρρωστοι άνθρωποι στον κόσμο! Η πραγματικότητα είναι ότι περνάμε ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής εργαζόμενοι, (όχι δουλεύοντας, οι δούλοι, δουλεύουν) επομένως είναι πολύ σημαντικό να επιλέξουμε μια εργασία και όχι “δουλιεά” που να μας αρέσει, όπως επίσης και να βρίσκουμε χρόνο για τα άλλα ενδιαφέροντά μας και τις ασχολίες που μας ευχαριστούν.

Απολαμβάνουν τη ζωή: Ξέρουν να ζουν στο παρόν και να απολαμβάνουν τις μικρές χαρές της ζωής: ένα ηλιοβασίλεμα, μία βόλτα στη φύση, την παρέα ενός αγαπημένου προσώπου, μια μέρα κοντά στη θάλασσα, την μυρωδιά των λουλουδιών. Δεν μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν, ούτε ανησυχούν διαρκώς για το μέλλον και είναι ευγνώμονες γι’ αυτά.

Συνήθως Γελούν: Δεν παίρνουν τον εαυτό τους ή τη ζωή στα σοβαρά! Αντιμετωπίζουν με χιούμορ τις καταστάσεις και τα προβλήματα και δεν διστάζουν να γελάσουν με τον εαυτό τους. Πάντα βλέπουν την αστεία πλευρά των πραγμάτων και με το χιούμορ τους ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα.

Πάντα συγχωρούν: Η κακία και το μίσος πληγώνουν, πρωτίστως αυτόν που τον κατέχει. Η συγχώρεση προσφέρει γαλήνη και ηρεμία. Βέβαια, εκτός από το να συγχωρούμε τον διπλανό μας, πρέπει να συγχωρούμε και τον εαυτό μας για τα λάθη ή τις παραλείψεις του.

Αισθάνονται ευγνωμοσύνη: Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την αξία όσων έχουν, αισθάνονται ευγνωμοσύνη γι’ αυτά και την εκφράζουν. Ακόμα και για τα πράγματα που οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένα: για την υγεία τους, το σπίτι, την εργασία τους, την οικογένεια τους και τους φίλους τους.

Επενδύουν στις σχέσεις: Καλλιεργούν και προστατεύουν τις σχέσεις τους με την οικογένεια και τους φίλους τους, αφιερώνοντας τον απαραίτητο χρόνο και ενδιαφέρον. Είναι υποστηρικτικοί με τους άλλους, δείχνουν κατανόηση και αγάπη και κρατούν τις υποσχέσεις τους.

Είναι ειλικρινείς: Η ειλικρίνεια απλοποιεί τη ζωή.  Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και με τους άλλους και βασίζουν τις πράξεις και τις αποφάσεις τους στην εντιμότητα.

Ασχολούνται με το εαυτό τους, όχι με τους άλλους: Εστιάζουν στο να φτιάξουν τη δική τους ζωή όπως την θέλουν και στη φροντίδα του εαυτού τους και των αγαπημένων τους προσώπων. Δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το τι λένε ή κάνουν οι άλλοι, δεν κρίνουν και δεν καταπιάνονται με κουτσομπολιά και δολοπλοκίες. Αποδέχονται ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να ζει τη ζωή του όπως θέλει – όπως και οι ίδιοι άλλωστε!

Είναι αισιόδοξοι: Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι βλέπουν πάντα το ποτήρι μισογεμάτο. Εστιάζουν στην θετική πλευρά κάθε κατάστασης – υπάρχει, ακόμα και αν ορισμένες φορές είναι, αρχικά, αδύνατον να την εντοπίσουμε. Διώχνουν συνειδητά τις αρνητικές σκέψεις και τις αντικαθιστούν με θετικές. Αποδέχονται ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, τον οποίο μπορεί βέβαια ποτέ να μην μάθουν.

Αγαπούν: Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δέχονται τους άλλους γι’ αυτό που είναι και δεν βάζουν όρια ή προϋποθέσεις για την αγάπη τους. Ακόμα και όταν δεν συμφωνούν ή δυσαρεστούνται από τις πράξεις των άλλων, δεν παύουν να αγαπούν.

Είναι επίμονοι: Δεν το βάζουν κάτω. Αντιμετωπίζουν την κάθε δυσκολία ως ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στον στόχο τους. Δεν σταματούν να προσπαθούν ποτέ, εστιάζουν στις επιθυμίες τους και τις διεκδικούν.

Προλαμβάνουν τις καταστάσεις που μπορούν να ελέγξουν: Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν χάνουν χρόνο προσπαθώντας να αλλάξουν καταστάσεις που είναι εκτός του ελέγχου τους και αποδέχονται αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν. Γι’ αυτά όμως που μπορούν, φροντίζουν να προλαμβάνουν τις καταστάσεις και να παίρνουν τον έλεγχο, προκειμένου να δημιουργήσουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν. Δεν περιμένουν να τους προλάβουν οι εξελίξεις.

Φροντίζουν τον εαυτό τους: Φροντίζουν την υγεία τους, το σώμα και το πνεύμα τους. Προσέχουν τη διατροφή τους, ασκούνται, ξεκουράζονται, κάνουν προληπτικούς ελέγχους την υγεία τους και κρατούν το μυαλό τους σε εγρήγορση. Αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους και στα ενδιαφέροντα τους.

Έχουν αυτοπεποίθηση: Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αποδέχονται τον εαυτό τους για αυτό που είναι – δεν προσπαθούν να προσποιηθούν κάτι διαφορετικό. Γνωρίζουν τον εαυτό τους, τις επιθυμίες τους, τα πιστεύω και τα θέλω τους, τα όρια και τις αδυναμίες τους. Αισθάνονται σίγουροι για τον εαυτό τους και τις επιλογές τους και δεν διαμορφώνουν τη ζωή τους προσπαθώντας να ευχαριστούν τους γύρω τους.

Είναι υπεύθυνοι: Πάνω από όλα, οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι είναι 100% υπεύθυνοι για τη ζωή τους. Αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη διάθεσή τους, τη νοοτροπία τους, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις και τα λόγια τους. Παραδέχονται τα λάθη τους και αναλαμβάνουν την ευθύνη εξίσου για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους.

Η Ευτυχία είναι Απόφαση. Το πρώτο βήμα είναι να αναλάβουμε την Ευθύνη για την Ευτυχία για να ζήσουμε μαζί της !

Η τέχνη της υγείας



Αν δε θες να αρρωστήσεις …

… εξέφραζε τα συναισθήματά σου
Συναισθήματα κρυμμένα, καταπιεσμένα οδηγούν σε αρρώστιες όπως γαστρίτιδα, έλκος, οσφυϊκούς πόνους. Με τον καιρό η καταπίεση των συναισθημάτων μπορεί να καταλήξει σε καρκίνο. Συνήθως αναγκαζόμαστε να πάμε σε έναν ψυχίατρο για να μοιραστούμε τα μυστικά μας, τα απωθημένα μας, τα λάθη μας. Ο διάλογος και η ειλικρινής συζήτηση με τους φίλους μας είναι ένα ισχυρό γιατρικό και μια θαυμάσια θεραπεία.

… πάρε αποφάσεις
Το αναποφάσιστο άτομο παραμένει σε αμφιβολία, σε άγχος, σε αγωνία. Η αναποφασιστικότητα συσσωρεύει προβλήματα, ανησυχία, επιθετικότητα. Η ανθρώπινη ιστορία γράφεται από αποφάσεις. Το να αποφασίζεις είναι ακριβώς το ίδιο με το να ξέρεις να παραχωρείς προνόμια για να κερδίσεις τους άλλους. Οι αναποφάσιστοι άνθρωποι υποφέρουν από γαστρικές ασθένειες, νευρικούς πόνους και δερματικά προβλήματα.

… βρες λύσεις
Οι αρνητικοί άνθρωποι δεν βρίσκουν λύσεις και μεγεθύνουν τα προβλήματα τους. Προτιμούν την γκρίνια, τον θρήνο, την απαισιοδοξία. Είναι καλύτερα να ανάψεις ένα σπίρτο από το να παραπονιέσαι για το σκοτάδι. Η μέλισσα είναι μικρή σε μέγεθος αλλά παράγει ένα από τα γλυκύτερα πράγματα που υπάρχουν. Είμαστε αυτό που νομίζουμε. Οι αρνητικές σκέψεις παράγουν αρνητική ενέργεια που μετασχηματίζεται σε αρρώστια.

… μην προσποιείσαι
Όποιος θέλει να κρύψει την πραγματικότητα, υποκρίνεται, ποζάρει, και πάντα προσπαθεί να δίνει την εντύπωση ότι είναι καλά. Θέλει να φαίνεται τέλειος, άνετος, χαλαρός αλλά κουβαλάει πάνω του τόνους από φορτία. Είναι ένα μπρούντζινο άγαλμα με πόδια από πηλό. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για την υγεία από το να προσποιείσαι και να ζεις για την εμφάνιση, για την επίδειξη στους άλλους. Οι άνθρωποι που ζουν έτσι είναι σαν τα δέντρα που έχουν υπερβολικά πολλά κλαδιά και καθόλου ρίζες. Ο προορισμός τους είναι το φαρμακείο, το νοσοκομείο και ο πόνος.

… αποδέξου
Η άρνηση της αποδοχής του εαυτού μας και η απουσία της αυτογνωσίας, μας κάνει να αποξενωνόμαστε από τον εαυτό μας. Το να γνωρίσουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας είναι ο πυρήνας της υγιούς ζωής. Αυτοί που δεν αποδέχονται τον εαυτό τους, γίνονται φθονεροί, ζηλότυποι, υπερανταγωνιστικοί, καταστροφικοί ή μιμούνται τους άλλους. Η αποδοχή του εαυτού μας εκτός από σοφία είναι και θεραπεία.

… εμπιστεύσου
Αυτός που δεν εμπιστεύεται δεν επικοινωνεί, δεν είναι ανοιχτός, δεν δημιουργεί βαθιές και σταθερές σχέσεις με ανθρώπους, δεν ξέρει να κάνει αληθινές φιλίες. Χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει σχέση. Έλλειψη εμπιστοσύνης σημαίνει ότι δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, σημαίνει ότι δεν εμπιστεύεσαι την ζωή.

… μη ζεις μια μίζερη ζωή
Καλό χιούμορ, γέλιο, ανάπαυση, ευτυχία. Όλα αυτά αναζωογονούν τον άνθρωπο και του προσφέρουν μια μακριά υγιή ζωή. Το χαρούμενο άτομο έχει το μεγάλο χάρισμα να βελτιώνει το περιβάλλον που ζει. “Το καλό χιούμορ μας γλιτώνει από τα χέρια του γιατρού”. Η ευτυχία είναι υγεία και θεραπεία.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...
 

Ηθική

Μία εκ των ημερών με επισκέφτηκε ο φίλος μου ο Ανδρόνικος και μου λέει:
-Άκου ρε φίλε, τι με ρώτησε ο Κωστάκης (κοινός γνωστός), τις προάλλες στο γραφείο. «Ρε ‘συ -μου λέει- μια και τα χαλάσατε με τη Αρετούλα, σε πειράζει να της την πέσω;»
-Και τι του απάντησες, αποκρίθηκα γελώντας;
-Τι να του απαντήσω... γέλασα !!... «άμα σου κάτσει η Αρετούλα... μαγκιά σου!»
-------------------------------------------
Ηθική... ίσως είναι μία καλή ευκαιρία αυτή να δούμε πιο ξεκάθαρα κάποια έστω πτυχή ενός τόσο πολυσυζητημένου και ασφαλώς προσφιλούς, στους πουριτανούς, ζητήματος.
Η αλήθεια είναι πως εδώ χρειάζεται να διασαφήσουμε κάτι : Οι πουριτανοί αξιώνουν μία αυστηρή κοινωνική και σεξουαλική ηθική, κυρίως για τους γύρω τους. Στον εαυτό τους όμως αποζητούν να προσπορίζουν όλες τις “κολασμένες απολαύσεις”... κρυφίως και ενοχικά.... ή εξαγνίζοντας τις, όταν τις κοινολογούν, με την εμβάπτισή, τους στην στερεοτυπική κολυμβήθρα..., λόγου χάρη, του «ανδρισμού».

Για να το κάνουμε πιο κατανοητό, για όσους δυσκολεύονται να καταλάβουν τα παραπάνω... πολλές κυρίες, για παράδειγμα, θα έχουν ακούσει να ξεστομίζεται με στόμφο, η φράση, από το έτερο ήμισυ, “Εγώ δικαιούμαι και να λοξοδρομήσω. Εσύ είσαι γυναίκα!”. Ασφαλώς τούτο δεν διαφέρει, από άποψη λογικής, από εκείνη τη μορφή της πατρικής ανατροφής, κατά την οποία ο πατήρ απαιτεί από τον υιό του να είναι τίμιος, όταν εκείνος κατακλέβει στο «ζύγι» τους πελάτες του, ή όταν εξυπονοεί στον υιό του ότι δύναται να είναι σεξουαλικά “παράνομος”, υπό την προϋπόθεση πως είναι συνεπής στις συζυγικές του υποχρεώσεις γενικότερα.

Η αλήθεια όμως είναι πραγματικά εντελώς διαφορετική :
Οι άνθρωποι είναι δυνατόν να κριθούν για τις σεξουαλικές τους πραχτικές, υπό ένα τελείως διαφορετικό και ασφαλώς πραγματικά έντιμο και κατά τούτο, λειτουργικό πρίσμα και υπό την ρητή προϋπόθεση ασφαλώς ότι αυτοί προβαίνουν σε αυστηρές κριτικές εναντίον των άλλων :
Μία πρώτη παρατήρηση που δικαιούται κάποιος να κάνει, για τα ακριβώς παραπάνω, θίγει το ζήτημα της «Υποκρισίας», η οποία κατατείνει στο να εξυπηρετήσει μία κοντόθωρη βολή, η οποία (υποκρισία) «Εντείνεται», όταν γίνεται επιταχτικά απαιτητή ή «σεξουαλική τιμιότητα» του άλλου. Και κατά πως φαίνεται η διεκδίκηση μιας τέτοιας «τιμιότητας» εδώ καρπώνεται όλων των προσπαθειών του υποκειμένου, μα όταν πρόκειται αυτό το υποκείμενο να σταθεί μπρος σ’ αυτόν τον άλλο για να ορθώσει μία εχέφρονα και θαρραλέα φωνή, για τα δίκαια αιτήματά και τα ανιδιοτελή συναισθήματα απέναντί του, λουφάζει σαν ποντίκι στον αγρό.

Η αμέσως επόμενη συζήτηση, ενεπλέκει το ζήτημα της «Ποιότητας» μίας προσωπικότητας και του εσωτερικού «Βάθους» το οποίο δύναται ή όχι να αγγίξει, είτε με τη σκέψη είτε με το συναίσθημά του ή μάλλον και με τα δύο.
Και εδώ τίθενται δύο ερώτημα. Κατά πόσο η «αρρενωπότητα» είναι αφενός προνόμιο του ενός μόνο φύλου και αφετέρου σε ποιο βαθμό νομιμοποιείται κάποιος να υποστηρίζει μία τέτοια ιδιότητα για τον εαυτό του, όταν απουσιάζει από μέσα του;...
-το σθένος να διαχειριστεί το ερωτικό τραύμα, για να το αντιμετωπίσει ή να το θεραπεύσει περαιτέρω,
-η δύναμη ν’ αντισταθεί στην εκμετάλλευση ενός τρίτου προσώπου, το οποίο χρησιμοποιεί ως παυσίπονο στο σύμπτωμά του,
-η αυτοεκτίμηση για την προσωπική του αξία ως ανθρώπου και την σεξουαλική ελκυστικότητά του από το άλλο φύλο,
-η ικανότητα να σκέφτεται για τον εαυτό του και τους άλλους και να επιλέγει συνειδητά, μέσα από το πανέρι των ανθρωπίνων σχέσεων

Τελικά φαίνεται πως τα μόνα πράγματα που μπορεί να υποστηρίξει και να επιλέξει είναι τους αφορισμούς, τις προσβολές και τις διαγραφές...
Κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν εν συνειδήσει τον αυτοπεριορισμό τους στο σεξουαλικό χώρο, όταν κρίνουν πως οι εσωτερικές τους συνθήκες δεν είναι επαρκείς ή πως οι εξωτερικοί παράγοντες δεν πληρούνται και ασφαλώς διαθέτουν εκείνη την εσωτερική γνώση που δείχνει, με το δάχτυλο, τη ρηχότητα μας σεξουαλικής συμπεριφοράς, που φέρει και άγει το άτομο, οδηγώντας το να μεταπηδάει λυτρωτικά και σαν βάτραχος από αγκάλη σε αγκάλη.

Γιατί όσοι είναι πραγματικά ηθικοί δεν χρειάζονται «φύλακες» στο κρεβάτι τους, παρά μόνο εκείνη την εσωτερική λογική φωνή που θα αναδείξει τις διάφορες πλευρές και περιοχές του συναισθηματικού προβλήματος και τους τρόπους αντιμετώπισής του. Και τούτο απαιτεί, όπως προείπα, μία «Εσωτερική Ποιότητα» και ένα «Βάθος», που μόνο το σθένος που διαθέτουν, για να αντέχουν να ερμηνεύουν τα ζητήματα της ζωής, μπορεί να τους προσπορίσει, πράγμα που καθιστά τους «Φρουρούς» της ηθικής περιττούς και αχρείαστους. Εδώ, μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για «άφυλη αρρενωπότητα».
Τελικά φαίνεται πως αρκετά συχνά οι άνθρωποι λαμβάνουν από τη ζωή ό,τι επάξια διεκδίκησαν...

Τι σεξ «διδάσκει» το πορνό;

 
Την περασμένη χρονιά οι πάροχοι internet στη Βρετανία δημιούργησαν ένα ειδικό οικογενειακό πακέτο σύνδεσης που, by default, δεν επιτρέπει την πρόσβαση των χρηστών σε σελίδες x-rated, όπου x-rated σελίδες με πορνογραφικό υλικό (το λες και sex-rated, αν αγαπάς τα λογοπαίγνια). Θα μου πεις, τώρα το θυμηθήκαν; Όχι, τα x-rated πονοκεφάλιαζαν από την απαρχή του internet γονείς, τηλεψυχολόγους και ηθικολόγους, απλώς την τελευταία διετία, που -λίγο τα social media, λίγο τα smart phones, λίγο τα tablets, λίγο το sexting- τα πράγματα αγρίεψαν και τα παιδιά είναι πλέον τρομακτικά εξοικειωμένα με την τεχνολογία, άρχισαν ακόμα και οι πιο κουλ γονείς να χάνουν το χρώμα τους στην ιδέα του τι βλέπει/ακούει/μαθαίνει/αναμεταδίδει, το καμάρι τους «εκεί έξω».

Κάποιοι σκληροπυρηνικοί, μεταξύ τους κι ο βρετανός πρωθυπουργός David Cameron, το πάνε ακόμα παραπέρα και ισχυρίζονται πως η αύξηση της παραβατικότητας των ανηλίκων συνδέεται ευθέως με τις παρτούζες και τα λοιπά κολάσιμα που κυκλοφορούν, αέρα-πατέρα, στο internet και παλεύουν να πείσουν τους έφηβους πως αν βλέπουν τέτοια (υπερ)θεάματα θα μπει ο διάολος μέσα τους και ποιος ξέρει τι θα τους αναγκάσει να κάνουν…-να μιλήσουν σε άπταιστη αραμαϊκή; να ξεράσουν πράσινο εμετό;

Ας ξεπεράσουμε όμως το θέμα ότι «σοβαροί και μορφωμένοι» άνθρωποι πλασάρουν το σεξ ως αφετηρία για την κόλαση... ο πραγματικός, πρακτικός κίνδυνος για αυτά τα παιδιά δεν είναι η πιθανότητα να τα καταλάβει ο διάολος αλλά το άγχος, ο φόβος, το κόμπλεξ ή και η απάθεια για ό,τι αφορά το σεξ. Ο εγκέφαλος στην εφηβεία, επεξεργάζεται τα ερεθίσματα με εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν των ενηλίκων κι αυτός ο διαφορετικός τρόπος ισχύει και για το όποιο πορνογραφικό υλικό. Ένας έφηβος, λοιπόν, είναι αρκετά πιθανό να θεωρήσει ότι το σεξ που βλέπει στο pc του, με την ένδειξη μάλιστα teen porn, young porn, κ.ο.κ, είναι σεξ βγαλμένο από τη ζωή ή σεξ, όπως τέλος πάντων «θα πρέπει να είναι», με αγόρια μάγκες, ακούραστα κι αχόρταγα, και κορίτσια πρόθυμα να τα κάνουν όλα, ακόμα κι όταν φωνάζουν όχι.

Και κάπως έτσι μία από τις πλέον φυσικές και αυτονόητες λειτουργίες μπουρδουκλώνεται από τις λάθος εντυπώσεις και τα υπερμεγέθη πρότυπα. Το να θεωρεί ένας έφηβος φυσιολογική την εικόνα ανθρώπων που κάνουν σεξ είναι άλλο πράγμα από το να θεωρεί κουλ το σεξ μεταξύ 6 αντρών και 3 γυναικών που μόλις γνωρίστηκαν στην παραλία, πίνοντας και καπνίζοντας. Όχι γιατί είναι αμαρτία και κακό και ανήθικο -στο σεξ μεταξύ ενηλίκων επιτρέπονται τα πάντα αν και οι 2 (ή οι 22) που συμμετέχουν, συμφωνούν - αλλά γιατί το πιτσιρίκι των 12 και των 13 δεν έχει ιδέα πώς λειτουργεί το σώμα του (ένα μεγάλο χειροκρότημα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα), τι θέλει να κάνει με αυτό και πολύ περισσότερο τι δεν θέλει. Εδώ υπάρχουν ενήλικες που ακόμα το ψάχνουν…

Οι περισσότεροι ειδικοί καταλήγουν ότι το θέμα με την πρόσβαση των παιδιών σε πορνογραφικό υλικό -που στην εποχή του intrnet είναι από ελαφρώς έως απίθανα hardcore- δεν είναι η ηθική πλευρά του «πώς και με ποιον και σε τι στάση είναι σωστό να κάνεις σεξ», αλλά πόσο επιδραστικό μπορεί να είναι όσον αφορά την εικόνα που αποκτούν για το σώμα τους, τον χειρισμό της σεξουαλικότητάς τους, καθώς και στη γενικότερη συμπεριφορά τους, τόσο ως προς το άλλο φύλο όσο και ως προς το δικό τους.

Ο άντρας μιας φίλης, μου έλεγε πρόσφατα για τον 13άχρονο ανιψιό τους, ο οποίος, το περασμένο καλοκαίρι, προφανώς μετά από κάμποσες βόλτες σε τσοντοσάιτ, του εκμυστηρεύτηκε πανικόβλητος πως το πέος του είναι μάλλον χαλασμένο. Δεν θέλω ούτε να φανταστώ από τι δοκιμασίες το πέρασε.
Είχα διαβάσει παλιότερα ότι ένας έφηβος σκέφτεται το σεξ περισσότερες από 500 φορές τη μέρα, δηλαδή κατά μέσο όρο 43 φορές την ώρα. Χώρια αυτές που κοιμάται -και το ονειρεύεται.
Επομένως, το να απομονώσεις με σατράπικες διαδικασίες το παιδί σου από τα σεξουαλικού περιεχομένου site δεν θα βοηθήσει και πολύ ούτε για πολύ. Το σεξ θα οργιάζει στο μυαλό του, ενώ πάντα θα υπάρχει εκεί έξω ένας φίλος που θα έχει πρόσβαση στα πάντα. Αρκεί να δεις με τι άνεση ένα πιτσιρίκι 5 και 6 χρονών χειρίζεται τις touch οθόνες για να καταλάβεις ότι η τεχνολογία είναι το φυσικό περιβάλλον αυτής της γενιάς. Φυσικά και πρέπει να υπάρχουν όρια στο τι μπορεί να δει στο pc του ένα παιδί, αλλά αυτά τα όρια θα λειτουργήσουν μόνο αν συνδυαστούν με την ενημέρωση γύρω από το σεξ, χωρίς ταμπού, αφορισμούς, κόλαση και παράδεισο.

Η γνώση είναι το μόνο όπλο που μπορείς να δώσει στο παιδί σου για να μπορέσει να χειριστεί αυτόν τον κίνδυνο. Σε αυτόν τον συλλογισμό καταλήγουν άλλωστε και ψυχολόγοι, όπως π.χ. η καθηγήτρια ψυχολογίας του Middlesex University, Miranda Horvath, και επιστημονική σύμβουλος στην έρευνα του BBC 3: «Porn: What’s The Harm?»: «Πρέπει να μιλάμε στα παιδιά μας για τις σχέσεις και το σεξ. Αν από την ηλικία των 5 και των 6 μάθουν την έννοια της ισότητας και του σεβασμού στις σχέσεις, τότε όποια στιγμή κι αν έρθουν σε επαφή με πορνογραφικό υλικό θα έχουν την ικανότητα να διακρίνουν την έλλειψη σεβασμού και συναισθήματος που κυριαρχεί σε αυτό».
Κι αν δεν προλάβατε να μιλήσετε στα παιδιά σας στα 6 και στα 8, μιλήστε του και τώρα στα 13 και στα 15 και στα 16... Ξεπεράστε την αμηχανία και βρείτε τις λέξεις –ρωτήστε και κάποιον ειδικό.
Ναι είναι τόσο απλό, αν γίνει σωστά.

Η ηλικία στην οποία πρωτοέρχονται σε επαφή με την πορνογραφία οι έφηβοι, κατά μέσο όρο στο δυτικό κόσμο, έχει πέσει στα 11 χρόνια από τα 15, σε λιγότερο από μία δεκαετία.
Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστήμιου της Κοπεγχάγης, στην οποία συμμετείχαν 4.600 Δανοί, ηλικίας 15-25 ετών, περίπου το 88% των ανδρών και το 45% των γυναικών είχαν παρακολουθήσει κάποιο τύπο πορνογραφικού υλικού μέσα στον τελευταίο χρόνο. Τα ευρήματα έδειξαν ότι η επαφή με το πορνό σχετιζόταν με σεξουαλικές συμπεριφορές, όπως είναι το ριψοκίνδυνο σεξ και το σεξ επί πληρωμή, από ελάχιστα έως οριακά, αποδεικνύοντας ότι το πορνό είναι μόνο ένας από τους πολλούς παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν τη σεξουαλική συμπεριφορά των εφήβων, τουλάχιστον σε χώρες όπως η Δανία, όπου η σεξουαλική εκπαίδευση ξεκινά από το νηπιαγωγείο και θεωρείται υποδειγματική.

Γελάμε πάλι

Αυτή η Λάκτα, μόνο με γέμιση κιμά δεν έχει βγει. Ακόμα…!!!

Γυναίκες : Σιχαίνονται να τις ρωτάς την ηλικία τους, αλλά θα σε σκοτώσουν αν ξεχάσεις τα γενέθλια τους…!!!

Δε γεννήθηκε ακόμα ο λογαριασμός που θα τον πληρώσω, πριν λήξει…!!!

Ο Άγιος Βαλεντίνος θα ‘πρεπε πάντως να είναι κινητή γιορτή, να τον γιορτάζεις όποτε καταφέρεις να βρεις γκόμενα…!!!

Το σάλτα γαμήσου έχει αθλητική διάσταση, ενώ το σύρε γαμήσου είναι πιο χορευτικό…!!!

Σήμερα κατάλαβα πως, για να φας οικογενειακό παγωτό, δε χρειάζεται να έχεις οικογένεια…!!!

Με ρωτάει η άλλη “γιατί φοράς τη βέρα σε λάθος χέρι;” και της απαντάω “Γιατί είμαι παντρεμένος με το λάθος άτομο”…!!!

Κατά τις 8 το πρωί ξάπλωσα στο πάτωμα για καμιά εκατοσταριά κοιλιακούς. Το μεσημέρι με ξύπνησε το τηλέφωνο…!!!

Με ρώτησε η γιαγιά μου αν κοστίζει να στείλει e mail στην Αμερική! Βέβαια, λέω, δώσε μου 50 ευρώ και θα στο στείλω εγώ, έχω έκπτωση…!!!

Εκτός από τη μονογαμία υπάρχει και η μόνιμη αγαμία…!!!

ΕΠΕΙΓΟΝ!!! H κοπέλα μου είναι αλλεργική στο σκύλο μου, οπότε αναγκαστικά ΧΑΡΊΖΕΤΑΙ. Όποιος ενδιαφέρεται έχει μαύρο χρώμα τρίχας, δεν έχει εκπαιδευτεί στη βασική υπακοή, εμβολιασμός έχει γίνει, είναι μεσαίου μεγέθους, 22 ετών και εργάζεται ως πωλήτρια…!!!

Αυτή η μέρα, που θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε, πότε προβλέπεται περίπου;;;
Πίσω από κάθε επιτυχημένο άνδρα κρύβεται μια γυναίκα. Πίσω από την κατάρρευση κάθε επιτυχημένου άνδρα κρύβεται μια άλλη γυναίκα…!!!

Περιμένετε και εσείς να κερδίσετε το τζόκερ χωρίς να έχετε παίξει, ή μόνο εγώ;;;

Πάω στο γιατρό και του λέω “Γιατρέ, τι πρέπει να κάνω με το υπερβολικό βάρος μου; Έχω δοκιμάσει τα πάντα…” Και μου απατάει “Σταμάτα να δοκιμάζεις τα πάντα!”…!!!

Δεν κάνω ποτέ το ίδιο λάθος δυο φορές! Το κάνω τουλάχιστον πέντε με έξι για να είμαι απόλυτος σίγουρος…!!!

Ποτέ μην κρίνεις έναν άνθρωπο από την παρέα του. Θυμήσου! Ο Ιούδας είχε την καλύτερη…!!!

Η τελευταία επιθυμία του τσιγάρου μου, ήταν να σκορπιστούν οι στάχτες του στον καναπέ…!!!

Έχω φάει : Άκυρα, Φρίκες, Χυλόπιτες, Τούμπες, Καψούρες… Την δύναμη να φάω μπάμιες ακόμα δεν την έχω βρει…!!!

Χώρισα γιατί ήθελα να στείλω “καλημέρα αγάπη μου” κι έστειλα “καλημέρα αράπη μου” άντε να το μαζέψω μετά…!!!

Χαλκιδική, πας 1o πόδι να βρεις γκόμενα, 2ο αν έχεις, 3ο αν σ’ αφήσει.

Έλεγα να πάρω σκύλο στο σπίτι αλλά τι φταίει το δόλιο να κρυώνει; Θα πάρω πιγκουίνο…!!!

-μωρό μου θα μου πάρεις καινούργιο υπολογιστή;
-κι ο άλλος που έχεις;
-ο άλλος… είπε ότι θα μου πάρει tablet.

Το θέμα είναι να πείσουμε τις γυναίκες, ότι η γκρίνια προκαλεί κυτταρίτιδα…

Βγαίνω με το αμάξι από το τούνελ και βλέπω πινακίδα ”ΣΒΗΣΤΕ ΤΑ ΦΩΤΑ”… Κατεβαίνω ψάχνω σε όλο το τούνελ πουθενά ο διακόπτης… μας δουλεύουν μου φαίνεται.

Αυτό που στις ταινίες τα ζευγαράκια μπαίνουν στο σπίτι, πετάνε ρούχα, τσάντες, κλειδιά όπου βρουν και τρέχουν στο κρεβάτι, εγώ το κάνω όταν χέζομαι…

Έκανε η άλλη τεστ εγκυμοσύνης και επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι φόβοι της… Είναι χοντρή!…

Ο γείτονας σήμερα είχε βάλει Έφη Θώδη. Πήρα ένα μαντήλι και πήγα. Νόμιζε ότι θα χορέψουμε.Τον έπνιξα…

Βγάζω το σκύλο μου βόλτα, και έρχεται η άλλη και μου λέει: “να σου τον χαϊδέψω λίγο?”… Τώρα τι της λες???

Έρχεται ο άλλος με το στοίχημα στο χέρι μου λέει, «παίζει η Μίλαν σήμερα, να την παίξω?»
Τι να σου πω, άμα σ’ ανάβει τόσο…

-Μου ράγισε τη καρδιά αυτή η ταινία…
-Γιατί;
-Την κορόιδεψε. Την χρησιμοποίησε και στο τέλος δεν την παντρεύτηκε.
-Ρε Μαρία, τσόντα βλέπαμε….

Τι να πω ρε πούστη μου… 5 χρόνια κρίση, γραμμάριο δεν έχασα!

Πιάνει πορτοκαλί, και στο τσακ προλαβαίνουν και περνάνε 10 αμάξια, 25 μηχανές, 3 εξωλέμβιες κ ένα ερπυστριοφόρο του στρατού…

-Παίζω τάβλι με τον κολλητό μου και με ρωτάει η δικιά του..
-Τι παίζετε?
-”Φεύγα” της λέω…

Με έκοψαν στο δίπλωμα οδήγησης… Με ρώτησαν ποιο είναι το πρώτο πράγμα που βάζω όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο… Τους είπα, Γονίδη.

Βρήκα φοβερή ταξιδιωτική προσφορά: Βερμούδες μόνο με 10 ευρώ … !!!

Σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία, οι Ούννοι φημίζονταν για τις όμορφες γυναίκες τους… Τις λεγόμενες Ουννάρες…

Όταν οδηγείς σε χωριό, προτεραιότητα έχει αυτός που είναι από το χωριό, να το ξέρετε..

Γαμώ τα γκρίκλις μας ….
Μου έστειλε μήνυμα “apexo apo to SEX”
Τώρα, ή νηστεύει ή μου ´δωσε ραντεβού και δεν το ξέρω το μαγαζί..

-Είμαι γκέι.
-Απλά δεν έχεις γνωρίσει τη σωστή γυναίκα.
-Εσύ γουστάρεις τα καγκουρό;
-Όχι.
-Μπορεί να μην έχεις γνωρίσει το σωστό καγκουρό!

Δέκα τροφές που σε κάνουν να αισθάνεσαι ευεξία: 10 σουβλάκια..!!

Έχετε καρτούλες για του Άγιου Βαλεντίνου σε σχήμα καρδίας, που να γράφουν “Στην Μοναδική μου Αγάπη”…
–Βεβαίως κύριε…
–Ωραία… πιάσε μου 5 !!!

-Το σπίτι διαλύεται, και ‘σύ σκέφτεσαι μόνο το ποδόσφαιρο.
-Δεν είναι αλήθεια.
-Η βρύση χάνει.
-Με ποιον παίζει;

Με είπε αιθεροβάμων, και της είπα να μην τολμήσει να ξαναπεί κάτι τέτοιο. Δε μπορεί να διακόπτεται ο τσακωμός για να τρέχω στα λεξικά, εντάξει?.

ΧΡΟΝΟΣ & ΧΩΡΟΣ. Η ΜΕΓΑ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ!

Σημασία δεν έχει τι μπαίνει μέσα μας, αλλά τι αναδύεται από μας…


Κι ότι «αναδύεται», συνήθως το κρίνουμε, το ταυτοποιούμε, το κάνουμε κανόνα, δεδομένο, νόμο, θρησκεία… Και όχι μόνο αυτό, το κατατάσσουμε κι όλας σε σημαντικό (άξιο προσοχής μας για να βρίσκεται στη ζωή μας), ή ασήμαντο. Μα σε όλα αυτά έγκεινται τα λάθη μας. Τα λάθη τελικά, όλης μας της ζωής…

Γιατί η αλήθεια είναι, πως τίποτα απ’ όλα όσα «εμφανίζονται» δεν είναι σημαντικά, (συγκρινόμενα με όλα τα άλλα), και ταυτόχρονα, τα πάντα έχουν τη μοναδική σημασία τους. Ρώτησε κανείς τα ίδια τα πράγματα (ή τις καταστάσεις); Αυτά, εκτελούν απλά την εργασία τους. Γιατί αποτελούν, μόνο κομμάτια, μιας ευρύτερης εικόνας που όλα μαζί είναι μέρος της…

Το νόημα τους ψάχνουμε, ενώ τα ίδια τα «εμφανιζόμενα» φαινόμενα, ΕΙΝΑΙ το νόημα… Και όχι το δικό μας μαγείρεμα γι’ αυτά εκ των υστέρων… Αυτό σημαίνει, πως «η θέση» από την οποία «εμείς» τα βλέπουμε έχει σημασία, και όχι «τι είναι» αυτά που βλέπουμε. Κοιτάμε το κλαδάκι, ή το δάσος την πεδιάδα και πέρα τη θάλασσα, βλέποντας όλη την εικόνα του τοπίου;;;

Γιατί τα πάντα έρχονται και φεύγουν. Δημιουργούν «μια φαινομενικότητα» μόνο στα πράγματα, (και στις καταστάσεις) που εκτυλίσσονται, όμως τίποτα δεν προχωρά…. Γιατί τίποτα δεν αλλάζει…Είναι τα πάντα αυτό που είναι, και είναι για πάντα… Ο σπόρος, δεν γίνεται δέντρο. Η λάσπη, δεν φτιάχνει ουρανοξύστη. Και ο άνθρωπος, ποτέ του δεν φωτίζεται…

Όλες οι διαδικασίες, είναι απλά αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν χρόνος. Ξεδίπλωμα… Όμως ο χρόνος (στην ουσία) δεν υπάρχει. Είναι μία παραίσθηση… Και επειδή ακριβώς δεν υπάρχει, γι’ αυτό, δεν δυνάμεθα να συλλάβουμε τον ίδιο τον χρόνο, κι έτσι, συλλαμβάνουμε, (γιατί αντιλαμβανόμαστε), μόνο «τα καρέ» που οι πέντε αισθήσεις μας αναγνωρίζουν, έχοντας την ψευδαίσθηση, πως ο χρόνος τελικά περνάει…

Όμως αυτό που αντιλαμβανόμαστε τελικά, είναι απλά «μία διαδικασία». Με τον ορισμό διαδικασία, την αλληλουχία καταστάσεων, οι οποίες «ενώνονται μαζί» (συνθέτονται), στη συνείδηση μας, και μας δίνουν την ψευδαίσθηση μιας συνέχειας. Δεν είναι άλλο όμως από αντίληψη, παρατηρούμενων αλληλουχιών…

Η αντίληψη δηλαδή, κατανοεί κάτι πως είναι, όταν ενώσει τα καρέ, και βγάλει ένα συμπέρασμα. Και λέει: «Αυτό το κατάλαβα». (Μέσω της προηγηθείσας όμως κατάστασης του ξεδιπλώματος του). Πως ήταν κάτι αρχικά, πως γίνεται στη συνέχεια, και στο τέλος, πως καταλήγει. Βλέπουμε δηλαδή τη γέννηση του, (εμφάνιση στον υλικό χώρο), την ανάπτυξη του, την ωρίμανση, και εν τέλει, το θάνατο του.

Όλα αυτά όμως τελικά, είναι το ταξίδι της συνειδητότητας μας, το οποίο μέσω της αντίληψης, μας το έκανε γνωστό. Η αντίληψη μας είναι αυτή «που περπατά», και συναντά μία συνέχεια. Όχι Εμείς. (Αυτό που είμαστε). Ταξιδεύει «το μέσο», με το οποίο κατανοούμε. Μα λόγω της προσοχής μας, η οποίο είναι έξω, (σε αυτό που βλέπουμε), και όχι μέσα, (τη θέση από την οποία το βλέπουμε), μας δημιουργείται η ψευδαίσθηση του χρόνου. Το «πως» δηλαδή, πέρασε ο χρόνος για να γίνει όλη αυτή η διαδικασία.

Περισσότερο όμως έγινε, (αν το αισθανθούμε όλο αυτό) «μετατόπιση χώρου», παρά κύλισμα χρόνου… Και ισχύει βέβαια για το κάθε τι που συλλαμβάνουν οι (πέντε) αισθήσεις μας. Οι φάσεις του χώρου αλλάζουν, και αυτό το μετράμε σε χρόνο…

Όποια όμως φάση φαινομενικής του ανάπτυξης «τραβήξει» την προσοχή μας, (και πατήσουμε κάτι σαν pause μέσα μας, ενώ συνεχίζεται έξω «να αναπτύσσεται»), εσωτερικά, θα διαπιστώσουμε πως έχουμε την ικανότητα, να το κρατήσουμε ως μόνιμο… Όχι όμως σε έναν κόσμο υλικό…Έχουμε πατήσει απλά pause στη συνείδηση μας, και το επαναλαμβάνουμε συνεχώς, οπότε νομίζουμε (μόνο) πως παραμένει. Εδώ αντιλαμβανόμαστε πως όλα τα κάνουμε εμείς, μέσω της αντίληψης μας. Μας θυμίζει όμως κάτι το παραπάνω; Γιατί αυτόν τον τρόπο χρησιμοποιούμε και δυστυχούμε….Απομονώνουμε αντιλαμβανόμενα φαινόμενα από όλα τα άλλα, και έχουμε την προσοχή μας μόνο σε αυτά. (Άρα και όλη μας την ενέργεια).

Αν πάμε στη συνέχεια ακόμα πιο βαθιά, διαπιστώνουμε, πως ούτε χώρος όμως τελικά υπάρχει. Κι αυτό, γιατί (αν ανατρέξουμε στο θέμα με τα καρέ, της κάθε στιγμής), σαν χώρος, νοείται, αυτό που εμφανίζεται στις αισθήσεις μας, ως περιορισμένο αντιληπτικό φαινόμενο, (με όρια), για να δώσει κάτι, πάλι στην αντίληψη μας. Χώρος λοιπόν είναι κάτι στατικό. Κάτι οριοθετημένο, με δομή, που έχει δημιουργηθεί, από τους νόμους που το διέπουν, «για να αγκαλιάσει μέσα του» (να περιέχει), αυτό που θέλει να δείξει. (Τον σκοπό του). Σαν έναν πίνακα που κάτι απεικονίζει. Μία φώτο (ας πούμε). Σε κάθε αλλαγή αντίληψης όμως, η φώτο αυτή, αλλάζει σε κάτι άλλο. Πως γίνεται;

Είναι γιατί ο χώρος, δημιουργεί ένα περιβάλλον, για να αποτυπώσει κάτι. Και δημιουργείται, όταν είναι ανάγκη, να εκπληρώσει έναν σκοπό της αντίληψης. Ο χώρος είναι ο πίνακας, κι ο χρόνος, η διαδοχική (συνειρμική σειρά) των πινάκων, ώστε πάλι η αντίληψη να είναι αυτή που θα κατανοήσει.

Αν θέλουμε να οριοθετήσουμε κάτι τι κάνουμε; Ρωτάμε που; Χώρος.
Κι να θέλουμε να το προσδιορίσουμε ακόμα περισσότερο, θα πούμε, πότε; Χρόνος.
Να το συμβάν. Να η αντίληψη παρούσα. Να τι θα της παρουσιαστεί, ώστε τελικά, να κατανοήσει…

Χώρος και χρόνος λοιπόν, είναι βοηθήματα, τα οποία δημιουργούν (μορφογενετικά) πεδία, (κατανόησης), (ανάλογα της δόνησης τους), μέσα από τα οποία, ταξιδεύει η συνειδητότητα μας στους αιώνες, για να πάρει η αντίληψη, το νόημα του κάθε «χώρου», (άρα το σκοπό της δημιουργίας του), όπως, και τις ικανότητες που παρουσιάζονται στην ίδια, όταν ταυτιζόμαστε μαζί με αυτές. (Τις ικανότητες). Τι χαρακτηριστικά ανακαλύπτει για την ουσία της. Είμαστε βέβαια και πέρα από την αντίληψη, αλλά δεν είναι επί του παρόντος…..

Αυτό σημαίνει, (συμπερασματικά, και με τη λογική μας μάλιστα, χωρίς ιδιαίτερες ανώτερες «συλλήψεις»), πως αν δεν κάναμε κανέναν διαχωρισμό και σε τίποτα, θα μπορούσαμε να βλέπουμε όλη την εικόνα, βιώνοντας την κάθε της στιγμή. Θα ζούσαμε στην αιωνιότητα…Που είναι στο κάθε τώρα. Στο κάθε καρέ, από πάντα, και για πάντα. Έτσι….ενώ όλα «φαίνεται» πως είναι για μια στιγμή έξω, μέσα μας, υπάρχουν για πάντα, από πάντα…Όλα μαζί.

Αν εγκλωβίσουμε τον εαυτό μας σε μια τραυματική εμπειρία λοιπόν, νιώθουμε πως ο χρόνος δεν περνάει, γιατί ζούμε, μέσα σε εκείνο το τώρα μόνο. (Το τώρα της τραυματικής μας εμπειρίας). Και παραμένουμε μόνιμα δυστυχισμένοι, σε όλα μας τα τώρα, που συνεχίζουν…

Το ίδιο κάναμε και για την τωρινή μας ζωή. Εγκλωβίσαμε τον εαυτό μας σε μία ζωή, (σαν ολική ζωή μας), και δεν βλέπουμε πως είμαστε όλες οι ζωές μαζί….. Όπως κάτω, έτσι και πάνω….

Το πάντα όμως, είναι η πραγματική εσωτερική ζωή (που λέμε). Και λέμε, (επίσης), πως το κάθε τώρα είναι η αιωνιότητα. Αρχίζουμε κάπως, να καταλαβαίνουμε γιατί, χρειάζεται να είμαστε, στο τώρα, και μόνο; Γιατί το κάθε τώρα, (όταν το ζούμε ολοκληρωτικά), είναι που μας συνδέει με την αιωνιότητα. Που τα πάντα υπάρχουν, και ενωνόμαστε μαζί τους, από «την πύλη» (την αντίληψη), του κάθε τώρα μας, μαζί με το επόμενο, με το επόμενο, με το επόμενο. Κλπ. Κάθε τι είναι τώρα! Μόνο!

Τι κάνουμε όμως εμείς αντίθετα; (Κι έτσι δεν ζούμε, αλλά μόνο παιδευόμαστε). «Κολλάμε» σε κάτι, (επειδή μας αρέσει να το κρατήσουμε από τη μια, ή επειδή μας πόνεσε που μας συνέβη από την άλλη), και το κάνουμε «τώρα» μπροστά μας, σε κάθε μας συνέχεια, ενώ η ζωή των άπειρων τώρα συνεχίζει… Αυτό που έγινε, είναι ότι παραμείναμε κολλημένοι σε ένα μόνο καρέ, και γι’ αυτό υποφέρουμε. Και γι’ αυτό δεν ζούμε. Πήραμε κάτι που απλά είναι έτσι, και το κάναμε μόνιμο. Ενώ τίποτα δεν μπορεί να κρατηθεί, γιατί τίποτα δεν είναι μόνιμο. Κι αυτό, γιατί το μόνο μόνιμο, και αεικίνητο που υπάρχει, είμαστε μόνο εμείς. Αυτό δηλαδή, που απλά βλέπει πίσω από τα πάντα, τα πάντα…. Που δεν μεταβάλλεται από το χρόνο, και δεν αλλοιώνεται με το χώρο. Είναι αυτό που αντιλαμβάνεται…

Μέσα στις «διαδικασίες» (τις αντιληπτικές λοιπόν διαδικασίες της ζωής), βλέπουμε, τι, και με ποιον τρόπο, έχει «διαλεχτεί» από τα πάντα κάτι, για να κάνει στην ύλη την εμφάνιση του, σαν ξέχωρο από τα πάντα, ενώ είναι ένα μαζί τους, και ποτέ δεν διασπάστηκε…Απλά εμφανίστηκε στην Ύλη… Κι αυτό το κάτι, είναι τόσο περιορισμένο, όσο χρειάζεται, για να αποτυπώσει στη συνείδηση, μια αντιληπτική διαδικασία…

Το να μη μένουμε σε καμία φάση, κανενός γεγονότος, (φαινομενικής σκηνής, καρέ αυτού που βλέπουμε) λοιπόν, είναι η ουσία της ζωής…Να συνειδητοποιήσουμε, πως τα πάντα «περνάνε από μπροστά μας», (και όχι εμείς από αυτά), που σημαίνει πως εμείς, (στην ουσία αυτού που είμαστε), είμαστε εντελώς ακίνητοι.

Να συνειδητοποιήσουμε πως σε όλη τη διαδικασία της ζωής ΕΔΩ, (στο ξεδίπλωμα), τίποτα δεν παραμένει αναλλοίωτο. Τίποτα. Όλα, έχουν μία συνέχεια… Αρχή, διαδικασία, τέλος. (Να ο φαινομενικός χρόνος).

Η συνειδητοποίηση του παροδικού του κόσμου μας, είναι και αυτό τελικά, που μπορεί να μας κάνει να αναρωτηθούμε, που είμαστε οι ίδιοι, και βλέπουμε….. Να δούμε, πως αυτό που είμαστε παραμένει, ακόμα κι όταν πάψουν γύρω μας τα πάντα του κόσμου τούτου. Γιατί αν όταν κλείναμε τα μάτια, (τα πάντα σταματούσαν από τα ερεθίσματα που πήραμε από έξω, από την ύλη), θα μας έκανε να μην μπορούσαμε, ούτε να τα νιώσουμε μέσα μας, (μια και δεν κοιτάμε έξω), ούτε και να τα δούμε (αντιληπτικά). Σημαίνει πως πέρα από το χρόνο και το χώρο που αναγνωρίζουμε έξω μας, μέσα, συνεχίζουμε να υπάρχουμε και σε άλλους κόσμους. Πιο ζωντανοί, πιο γνήσιοι, πιο αληθινοί, από οτιδήποτε παροδικό αυτού του κόσμου….

Ζωή λοιπόν, είναι η βιωματική διαδικασία αντίληψης, που μας κάνει να αναγνωρίζουμε, πως κάθε τι αυτού του κόσμου, έχει το καθρέφτισμα του στο αναλλοίωτο. Κι αυτό το αναλλοίωτο από εκεί, να το φέρνουμε εδώ, και να το βιώνουμε, με τις πέντε αισθήσεις μας βέβαια, μα και με όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις που με το ταξίδι της συνειδητότητας μας, μας γίνονται γνωστές. Τότε μπορούμε να απολαύσουμε το πέταγμα του πουλιού, τη θάλασσα, την Αγάπη, την Ελευθερία κλπ πραγματικά. Γιατί μέσα μας, κουβαλάμε την Αιωνιότητα, σε κάθε μας στιγμή.

Τα ωφέλη του ψαριού για την υγεία μας

Τα ωφέλη του ψαριού για την υγεία μαςΤο ψάρι αποτελεί μια από τις πιο πλήρης και υγιεινές τροφές. Ιδανικό για δίαιτα, για ισορροπημένη διατροφή, για την καρδιά και τα αγγεία μας, συστήνεται από όλους τους ειδικούς του χώρου της
διατροφής και της υγείας.

Ποικίλες επιδημιολογικές μελέτες έχουν αναδείξει τις θετικές επιδράσεις της κατανάλωσης του, τόσο στο επίπεδο θεραπείας όσο και στην πρόληψη παθολογικών καταστάσεων.

Ας δούμε το γιατί:
Καταρχήν, το ψάρι είναι μια καλή πηγή πρωτεΐνης, που συνδυάζει ταυτόχρονα υψηλή περιεκτικότητα σε ω-3 πολυακόρεστα λιπαρά και χαμηλή περιεκτικότητα σε κορεσμένα. Τα ω-3 λιπαρά οξέα έχουν συνδεθεί με σημαντική μείωση της αθηρωματικής πλάκας, των επιπέδων των τριγλυκεριδίων, της αρτηριακής πίεσης και του κινδύνου εμφάνισης αρρυθμίας. Μάλιστα, η κατανάλωση ψαριού έχει συσχετιστεί με χαμηλότερα επίπεδα δεικτών φλεγμονής σε υγιείς ενήλικες. Παράλληλα περιέχει μεγάλο αριθμό βιταμινών και μετάλλων , όπως βιταμίνη Α, D, ασβέστιο, φώσφορο, βιταμίνες συμπλέγματος Β κ.α. Η βιταμίνη Α έχει άμεση σχέση με την όραση, αφού συμβάλλει στη διατήρηση της φυσιολογικής λειτουργίας των ματιών μας. Η βιταμίνη D είναι υπεύθυνη για την αύξηση και τον εμπλουτισμό των οστών και των δοντιών αλλά και για την απορρόφηση ασβεστίου και φωσφόρου.

Οι βιταμίνες Α και D βρίσκονται κυρίως στα λιπαρά ψάρια και στο ήπαρ των άλλων ψαριών, όπου υπάρχουν και μικρές ποσότητες βιταμίνης Ε. Το λάδι τους μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως συμπυκνωμένο συμπλήρωμα βιταμινών όντας η πιο συμπυκνωμένη φυσική πηγή λιποδιαλυτών βιταμινών. Το πιο γνωστό συμπλήρωμα τέτοιου τύπου είναι το μουρουνέλαιο. Πέρα από τις βιταμίνες Α και D, τα ψάρια μας παρέχουν και άλλες βιταμίνες του συμπλέγματος Β, όπως Β1, Β2, νιασίνη και Β12, που είναι σημαντικές για τη σωστή λειτουργία και ανάπτυξη του νευρικού συστήματος, καθώς και για την υγεία των ερυθρών αιμοσφαιρίων.

Πέρα από την γνωστή θετική επίδραση του ψαριού στην καρδιά μας, πολλές τελευταίες μελέτες του προσδίδουν και άλλες σημαντικές προστατευτικές δράσεις.

Πολλές μελέτες για παράδειγμα δείχνουν ιδιαίτερα θετική συσχέτιση μίας διατροφής πλούσιας σε ψάρι, λαχανικά και ελαιόλαδο με τους δείκτες οστικής πυκνότητας. Η συσχέτιση των ψαριών αποδόθηκε κατά κύριο λόγο στα ιχθυέλαια που περιέχουν και φαίνεται να συμμετέχουν στον μεταβολισμό των οστών.

Ακόμη, νέα ερευνητικά στοιχεία έρχονται να αναδείξουν και μια άλλη πτυχή της σημαντικότητάς του, η οποία έχει να κάνει με τον προστατευτικό τους ρόλο έναντι του υψηλού σακχάρου και του διαβήτη τύπου ΙΙ.

Ερευνητές του πανεπιστημίου της Ανατολικής Φινλανδίας ανέλυσαν στοιχεία μια μεγάλης μελέτης που λαμβάνει χώρα εκεί, της Kuopio Ischaemic Heart Disease Risk Factor Study (KIHD), σε δείγμα 2212 ανδρών, ηλικίας 42 έως 60 ετών. Από τα αποτελέσματα βρέθηκε ότι όσοι είχαν υψηλά επίπεδα ω3 στο αίμα τους είχαν και μικρότερο κίνδυνο για εμφάνιση σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ. Υπενθυμίζουμε, ότι η κατεξοχήν πηγές αυτών των λιπαρών στη διατροφή μας είναι τα ψάρια και ιδιαιτέρως τα λιπαρά, όπως ο σολομός, η σαρδέλα, το σκουμπρί, η ρέγκα κ.α.

Όλα τα παραπάνω συνηγορούν στην άποψη ότι η κατανάλωση ψαριού είναι πολύ σημαντική καθώς φαίνεται να μειώνει το κίνδυνο εμφάνισης χρόνιων νοσημάτων φθοράς, αλλά και γενικά να συμβάλλει σε ένα καλύτερο επίπεδο υγείας μειώνοντας τη νοσηρότητα. Θα πρέπει να ενταχθεί στην διατροφή μας σε συχνότητα όχι κάτω από μία με δύο φορές την εβδομάδα.

Μεγάλη Βρετανία εναντίον Ζανζιβάρης: Ο συντομότερος πόλεμος στην Ιστορία που κράτησε μόλις 38 λεπτά


Οι διενέξεις μεταξύ των κρατών έχουν οδηγήσει πάμπολλες φορές σε συγκρούσεις και αργότερα σε πόλεμο. Άλλες φορές οι διαμάχες διαρκούν δεκαετίες, άλλες λίγα χρόνια, ακόμη και μερικές ημέρες.

Ποιος όμως είναι ο πιο σύντομος πόλεμος και πόση διάρκεια είχε;
Πρόκειται για μία σύγκρουση μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και του Σουλτανάτου της Ζανζιβάρης που έλαβε χώρα στις 27 Αυγούστου του 1896. Η συγκεκριμένη διαμάχη ήταν ένας πόλεμος διαδοχής, καθώς σύμφωνα με μία συνθήκη που είχε υπογραφεί το 1886, ο νέος σουλτάνος του Χαλιφάτου έπρεπε να πάρει την έγκριση του Βρετανού πρόξενου.
Μετά τον θάνατο του φιλοβρετανού προκατόχου Σουλτάνου την ηγεσία θα έπαιρνε ο Χαλίντ μπιν Μπαργκάς, ωστόσο οι Βρετανικές αρχές προτιμούσαν τον Χαμούντ μπιν Μουχάμεντ, ο οποίος ήταν ευνοϊκότερη επιλογή για τα βρετανικά συμφέροντα.
Παρόλα αυτά ο Χαλίντ δεν πληρούσε την προϋπόθεση, αφού δεν ήταν αρεστός, με αποτέλεσμα να μην τηρηθεί η συμφωνία και οι Βρετανοί να το θεωρήσουν casus belli. Το αποτέλεσμα; Να στείλουν τελεσίγραφο στον Χαλίντ να διατάξει τις δυνάμεις να εγκαταλείψουν το σουλτανάτο μέχρι τις 9 το επόμενο πρωί. Τότε ήταν που ως απάντηση επιστράτευσε την φρουρά και οχυρώθηκε στο παλάτι.
Το πρωί της επόμενης ημέρας οι Βρετανοί είχαν ήδη συγκεντρωθεί έξω από το παλάτι και με έναν μεγάλο όγκο δυνάμεων απειλούσαν την περιοχή του λιμανιού. Η διάρκειά του ήταν μόλις 38 λεπτά, καθώς ο βομβαρδισμός ξεκίνησε στις 09:02 και έληξε στις 09:40, όταν καταρρίφθηκε η σημαία του σουλτανάτου και παραδόθηκε.
Οι δυνάμεις του Σουλτάνου είχαν περίπου 500 απώλειες, έναντι των Βρετανών με τον τραυματισμό ενός ναύτη, οριοθετώντας το τέλος της ως κυρίαρχο κράτος.

Δήλος: το ιερό νησί της αρχαίας Ελλάδας


Είναι ο τόπος γέννησης του Απόλλωνα και της Άρτεμης, κατά τη μυθολογία.
Σε απόσταση αναπνοής από την κοσμική Μύκονο, η Δήλος είναι το ιερό νησί της αρχαίας Ελλάδας, ένας τόπος επιβλητικός,γυμνός από βλάστηση, αλλά εξαιρετικά λαμπρός κάτω από το φως του ηλίου.

Αυτό, όμως, που τον κάνει έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της χώρας, είναι το ότι είναι ο μοναδικός στην Ελλάδα όπου έχουν βρεθεί ιδιωτικές κατοικίες σε θαυμάσια κατάσταση.
Ναοί, θέατρα, στάδια, γυμναστήρια και άλλες μνημειακές κατασκευές και κτίρια έχουν ανακαλυφθεί σε πολλά μέρη. Επίσης, σε μερικές περιοχές, όπως π.χ. στην Πέλλα και στην Ερέτρια, έχουν βρεθεί θεμέλια οικιών και μωσαϊκά δάπεδα, αλλά δυστυχώς τα σπίτια τα ίδια δεν σώζονται καθ’ ύψος.
Στη Δήλο, αντιθέτως, διατηρούνται θαυμάσια και μας δίνουν σχεδόν μια πλήρη εικόνα της αρχιτεκτονικής, της εσωτερικής διαρρύθμισης, των υλικών που χρησιμοποιήθηκαν, της διακόσμησης των τοίχων, της ύδρευσης, του αποχετευτικού συστήματος κλπ.

 
Απογειώθηκε όταν την πήραν οι Αθηναίοι
Όλα τα σπίτια της Δήλου είναι του 2ου και των αρχών του 1ου αιώνα π.Χ, όταν οι Ρωμαίοι την παραχώρησαν στην Αθήνα, εκείνοι έδιωξαν τους κατοίκους και την απογείωσαν οικονομικά. Όπως είναι φυσικό, υπήρχαν μεγάλα και μικρά σπίτια, σπίτια πατρικίων και σπίτια πληβείων, τα μεν δίπλα στα δε, αδιακρίτως.
Αν και δεν φαίνεται να υπήρχε ένας ενιαίος τύπος ιδιωτικής κατοικίας, τα περισσότερα σπίτια, ιδιαίτερα τα μεγαλύτερα και πιο πλούσια, ακολουθούσαν ένα βασικό πλάνο, με διάφορες παραλλαγές. Άλλωστε το πλάνο μιας κατοικίας επιβαλλόταν συχνά από τις ιδιομορφίες του εδάφους, από το δρόμο από τον οποίο οροθετούνταν και από τα όμορα κτίσματα.
Η Δήλος ήταν στην αρχαιότητα ονομαστή για την πανελλήνια λατρεία του Δήλιου Απόλλωνα που ασκούνταν εκεί και από τις ανασκαφές που έγιναν, τα σπίτια, οι πλακόστρωτοι δρόμοι, οι ναοί και τα δημόσια οικοδομήματα που σώθηκαν μας δίνουν μια μοναδική εικόνα της αρχαίας ελληνικής πόλης στο σύνολό της.

 
Βραχώδες και άγονο νησί, βρίσκεται ανάμεσα στα νησιά Μύκονο και Ρηνεία με μήκος 5 χιλιόμετρα και πλάτος 1300 μέτρα. Το μεγαλύτερο ύψωμά της είναι το γρανιτικό βουνό Κύθνος, που στους πρόποδες του βρισκόταν η αρχαία πόλη της Δήλου που οι ανασκαφές την έφεραν ολόκληρη στο φως.

 
Η μυθολογία λέει ότι φανερώθηκε (δηλώθηκε) μ' ένα χτύπημα της τρίαινας του Ποσειδώνα στην επιφάνεια της θάλασσας και έπλεε για πολύ καιρό, μέχρι που ο Δίας την έδεσε στο βυθό της θάλασσας με μία διαμαντένια αλυσίδα για να καταφύγει εκεί η Λητώ και να γεννήσει κάτω από μια φοινικιά τα δυο θεϊκά παιδιά, την Άρτεμη πρώτα και τον Απόλλωνα ύστερα.
Στα προϊστορικά χρόνια τη Δήλο την κατοίκησαν μινωικοί οικιστές από την Κρήτη και Μυκηναίοι και Δωριείς από τη Στερεά Ελλάδα. Στα ιστορικά όμως χρόνια κάτοικοί της ήταν Ίωνες, οπότε και διακρίθηκε η Δήλος σαν κέντρο πανιωνίων εορτών που γίνονταν προς τιμή του Απόλλωνα.
Οι ανασκαφές στη Δήλο, που άρχισαν στα 1873 και σχεδόν συνεχίστηκαν μέχρι τις μέρες μας, έφεραν στο φως ένα πλήθος μνημεία και ευρήματα που ανήκουν σε μια από τις πέντε περιοχές της Δήλου που είχαν κατοικηθεί.