Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Το ταξίδι του σαλιγκαριού...


 
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό δάσος, ζούσε ένα σαλιγκάρι. Εξωτερικά ήταν ένα συνηθισμένο σαλιγκάρι όπως τόσα και τόσα άλλα. Όμως μέσα του συνέβαινε κάτι διαφορετικό, τον έκαιγε μια φλόγα. Να ταξιδέψει!

Ο προορισμός, που είχε θέσει στον εαυτό του ήταν η πόλη. Μια πόλη που είχε δει μόνο τα φώτα της, ένα βράδυ που κατάφερε να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο δέντρο του δάσους. Τόσο τον είχε μαγέψει το θέαμα, που αμέσως είπε μέσα του "εκεί θέλω να πάω", και άρχισε να οργανώνει το ταξίδι του..

Ύστερα από λίγες μέρες κι αφού τα είχε οργανώσει όλα στην εντέλεια, ξεκίνησε. Βρήκε το μονοπάτι που θα τον οδηγούσε κατευθείαν στην πόλη και άρχισε να σέρνεται πάνω του, αργά αργά ...σαλιγκαρίσια!

Οι μέρες περνούσαν. κι εκείνο εκεί, στον αγώνα του να φτάσει στην πόλη. Όταν κουραζόταν, σταματούσε λίγο να ξαποστάσει κι ύστερα πάλι ριχνόταν με καινούρια ορμή στον δρόμο. Όμως, πόση ΄'ορμή" μπορεί να έχει ένα σαλιγκάρι;

Η ταχύτητά του ήταν τόσο αργή, που μερικές φορές σκεφτόταν πως δεν θα φτάσει ποτέ στον προορισμό του.. Ήταν κι αυτά τα μυρμήγκια που τον προσπερνούσαν με γρηγοράδα! Μια μέρα σταμάτησε ένα από αυτά και του είπε

"Σε ζηλεύω φίλε μου, που περπατάς τόσο γρήγορα! Αν είχα εγώ την ταχύτητά σου, θα πήγαινα στην πόλη μια ώρα αρχύτερα και δεν θα αργούσα τόσο."



 Το μυρμήγκι απόρησε. Σήκωσε αδιάφορα τους ώμους του.

"Μα γιατί να θέλω να πάω στην πόλη;" είπε και συνέχισε την πορεία του.

Πέρασαν κι άλλες μέρες και το σαλιγκάρι είχε αρχίσει να δυσανασχετεί με την αργοπορία του. Περνούσαν πάνω από το κεφάλι του κι αυτές οι πλουμιστές πεταλούδες με τα φτερά τους και του θύμιζαν πως εκείνο ήταν αναγκασμένο να σέρνεται στο χώμα.. Κάποια στιγμή, μία από αυτές προσγειώθηκε μπροστά του.

"Σε ζηλεύω φίλη μου που έχεις φτερά και πετάς! Αν είχα εγώ τα φτερά σου θα έφτανα στην πόλη μια ώρα αρχύτερα" της είπε.

"Μα γιατί να θέλω να πάω στην πόλη;" απόρησε η πεταλούδα και πέταξε προς το κοντινότερο λουλούδι.

Το σαλιγκάρι συνέχισε την αργή του πορεία με επιμονή και θέληση. Κι άλλες μέρες πέρασαν μα η πόλη ήταν πολύ μακριά ακόμα.
Λίγο η ζέστη, λίγο οι πέτρες που του έκοβαν τον δρόμο κι έπρεπε να τις προσπεράσει σκαρφαλώνοντας πάνω τους, λίγο το ένα λίγο το άλλο, οι δυνάμεις άρχισαν να τον εγκαταλείπουν.

Ήταν κι αυτές οι ακρίδες που περνούσαν από δίπλα του πηδώντας γρήγορα! Πόσο τις ζήλευε.

Μια ακριδούλα στάθηκε για μερικά λεπτά δίπλα του για να μασουλήσει ένα φυλλαράκι.



 "Σε ζηλεύω φίλη μου που έχεις μακριά πόδια και μπορείς να πηδάς τόσο μεγάλες αποστάσεις! Αν είχα εγώ τα πόδια σου θα βρισκόμουν στην πόλη με ένα και μόνο άλμα" είπε το σαλιγκάρι με παράπονο.

Η ακρίδα συνοφρυώθηκε.

"Μα γιατί να θέλω να πάω στην πόλη!" είπε ενοχλημένη και πήδηξε μακριά του.

Το σαλιγκάρι συνέχισε την πορεία του αλλά είχε αρχίσει πια να απογοητεύεται. Μέρες περνούσαν, νύχτες περνούσαν, και η πόλη ήταν πολύ μακριά ακόμα..

Κάθισε σε μια μεγάλη πέτρα να ξαποστάσει και να σκεφτεί έναν τρόπο για να πάει πιο γρήγορα στην πόλη. Όμως όσο σκεφτόταν τόσο κατέληγε σε αδιέξοδο. Ίσως να μην ήταν καλή ιδέα τελικά, ίσως έπρεπε να μείνει πίσω, στο δάσος. Ίσως τα σαλιγκάρια να μην πρέπει να κάνουν όνειρα! 'Ολα αυτά σκεφτόταν το σαλιγκάρι μας και τα ματάκια του γέμισαν δάκρυα.

Μια κουκουβάγια που πετούσε εκεί γύρω, άκουσε τους λυγμούς του και πλησίασε.

Το σαλιγκάρι, βλέποντας την κουκουβάγια, τρόμαξε τόσο πολύ που έβγαλε μια κραυγή

"Σε παρακαλώ, μην με φάς!" της είπε.

Η κουκουβάγια γέλασε.



 "Ηρέμησε, δεν θα σε φάω. Πες μου τι σε απασχολεί"

Το σαλιγκάρι άρχισε να της διηγείται όλη την ιστορία του και η κουκουβάγια τον άκουσε πολύ προσεκτικά. Μόλις τελείωσε την διήγηση, του είπε με την ήρεμη φωνή της.

"Σκούπισε τα μάτια σου κι ανέβα στην πλάτη μου. Θα σε πάω εγώ στην πόλη.. Αλλά πρώτα θα σου δείξω κάτι!"

Η χαρά του σαλιγκαριού ήταν μεγάλη. Επιτέλους θα τον βοηθούσε κάποιος... Ανέβηκε στην πλάτη της κουκουβάγιας, χωρίς δεύτερη σκέψη και η πτήση τους ξεκίνησε..

Όταν κόντευαν να φτάσουν, η κουκουβάγια έκανε μια στάση σε ένα ψηλό δέντρο που δέσποζε στην είσοδο της πόλης.

"Γιατί σταματήσαμε εδώ;" απόρησε ο μικρός ταξιδιώτης

"Κοίτα! Κοίτα κάτω! " του είπε η κουκουβάγια και του έδειξε τον δρόμο "Τι βλέπεις;''

"Τίποτα!.. Μόνο χώμα και πέτρες"είπε το σαλιγκάρι.



 "Και τώρα κοίτα εκεί! Τι βλέπεις;" είπε και του έδειξε λίγο πιο πέρα προς το σημείο από όπου είχαν έρθει.

"Είναι η πέτρα από όπου με πήρες." είπε το σαλιγκάρι.

"Και τώρα κοίταξε πιο μακρυά πίσω από την πέτρα αυτή. Κοίτα προς το δάσος. Τί βλέπεις;"

Το σαλιγκάρι έριξε το βλέμμα του πάνω στο μονοπάτι το οποίο ξεκινούσε από το δάσος κι έφτανε μέχρι την πέτρα. Κι έτσι όπως έπεφτε επάνω του ο ήλιος...είδε.... Κάτι να γυαλίζει! Μια μακριά ασημένια κλωστή που ξεκινούσε από το δάσος κι έφτανε μέχρι το σημείο που είχε συναντηθεί με την κουκουβάγια.. Και μετά η γραμμή κοβόταν απότομα.

"Τί είναι αυτή η ασημένια γραμμή;" απόρησε το σαλιγκάρι.

"Είναι η πορεία σου! Κοίτα πόσο δρόμο έκανες μόνος σου, με την δική σου προσπάθεια. Κοίτα πως η διαδρομή σημαδεύτηκε από την γραμμή που άφησες πίσω σου.. Δεν είναι όμορφη αυτή η ασημένια γραμμή; Είναι δική σου. Εσύ την δημιούργησες. Και τώρα κοίτα την πορεία σου από την πέτρα ως εδώ.. Δεν φαίνεται να έχεις διανύσει αυτή την απόσταση. Δεν έχει τίποτα που να θυμίζει πως πέρασες αυτόν τον δρόμο. Γιατί τον διάνυσες άκοπα, επάνω στα φτερά μου. Αυτό ήθελα να σου δείξω. Και τώρα πάμε στην πόλη, σε έφερα στον προορισμό σου." είπε η κουκουβάγια και ξεκίνησε.

"Σταμάτα! Δεν θέλω να με πας στην πόλη." είπε το σαλιγκάρι.



 "Άλλαξες γνώμη;''

"Όχι! Στην πόλη θα πάω, αλλά θα πάω μόνος μου! Θέλω να με πας πίσω στην πέτρα που συναντηθήκαμε." είπε ο ταξιδιώτης και η κουκουβάγια ακολούθησε την επιθυμία του..

Τον πήγε πίσω στην πέτρα και τον αποχαιρέτησε εγκάρδια.

"Καλό δρόμο φίλε μου! να προσέχεις!" του είπε.

"Σε ευχαριστώ για όλα!" απάντησε το σαλιγκάρι και συνέχισε την αργή του πορεία προς την πόλη.

Κανείς δεν έμαθε ποτέ αν έφτασε στον προορισμό του. Κανείς δεν έμαθε ποτέ , γιατί ήταν τόσο σημαντικό για ένα σαλιγκάρι να φτάσει στην πόλη.. Αυτό που όλοι είδαν και συνεχίζουν να βλέπουν αιώνες τώρα... είναι αυτές οι λεπτές ασημένιες πολύτιμες κλωστές που δείχνουν πως από αυτόν τον κόσμο πέρασαν ονειροπόλα πεισματάρικα σαλιγκάρια!

Μια Μύηση στα Καβείρια Μυστήρια



H γνώση δεν αξίζει στα μάτια του Πλάτωνα αν δεν χορτάσει αυτή ολόκληρη ηψυχή. Αξίζει τότε περισσότερο από μια επιστήμη, γίνεται ένα άρωμα της ζωής. Είναι σ’ αυτή την περίπτωση ένας ανώτερος άνθρωπος μέσα στον άνθρωπο, εκείνος που η προσωπικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ασθενικό αντίγραφο. Σ’ αυτόν τον ίδιο άνθρωπο γεννιέται ένα ον που τον ξεπερνά· ο αρχέγονος και υπέροχος άνθρωπος. Σ’ αυτό ακριβώς οφείλεται, το ότι στη φιλοσοφία του Πλάτωνα ενσωματώνεται το μυστικό των Μυστηρίων. Ο εκκλησιαστικός πατέρας και συγγραφέας Ιππόλυτος μας δίνει το ακόλουθο χωρίο:

«Ιδού το μέγα μυστικό των ιερέων της Σαμοθράκης (που είναι οι φύλακες μιας λατρείας, ορισμένης, των Καβειρίων Μυστηρίων), μυστικό που δεν είναι επιτετραμμένο να αποκαλύψουν αλλά που το γνωρίζουν οι μυημένοι».

Ας ταξιδέψουμε λοιπόν κι εμείς για λίγο, περνώντας από τους Μυστηριακούς ναούς της Σαμοθράκης. Ας επιχειρήσουμε να γίνουμε παρατηρητές αλλά και σύντροφοι των υποψηφίων και των μυστών στο ιερό τους έργο, και ας πάρουμε το μερίδιο μας από αυτή τη θεία συμμετοχή στην τέλεση των Καβειρίων Μυστηρίων.



Είναι νύχτα και βρισκόμαστε καθισμένοι, σιωπηλοί σε μια κατασκότεινη παραλία της Παλαιάπολης. Εννιά μέρες και εννιά νύχτες καμία φωτιά δεν έχει ανάψει στο νησί. Όλοι περιμένουν την ιερή φλόγα που θα έρθει με πλοίο από τη Δήλο. Ο Καβειριάρχης επικαλείται τις δυνάμεις των Καβείρων, τις δυνάμεις των εσωτερικών πυρών, και ο λαός επαναλαμβάνει με ιαχές. Μακριά, στο βάθος του πελάγου, ένα μικρό φως όλο και μεγαλώνει, πλησιάζοντας προς την ακτή. Η ιερή φλόγα στέλνει την αντανάκλαση της στην ήρεμη θάλασσα.

Το πλοίο αράζει απαλά στο λιμάνι και ο ιεροφάντης παραλαμβάνει τη δάδα με το φως και μπαίνει επικεφαλής της πομπής που σχηματίζεται με προορισμό τα άδυτα του Ναού. Από αυτή τη δάδα θα αναφτεί το φως του βωμού στο Ναό, αλλά και όλες οι εστίες των σπιτιών. Η πομπή προχωράει αργά και με τελετουργική χάρη. Μπροστά ο Καβειριάρχης κρατώντας τη δάδα, πίσω τον ακολουθούν οι ιερείς, λίγο πιο πίσω ο υποψήφιος για μύηση και τέλος το πλήθος των κατοίκων του νησιού. Καθώς πλησιάζουν, η επιβλητική μορφή του Ναού προβάλλει στο φως της πανσελήνου.

Η πομπή σταματά πρώτα μπροστά σε μια κρήνη. Είναι η ώρα για τη σωματική κάθαρση. Μετά τον οδηγούν μπροστά από ένα στρογγυλό λάκκο σκεπασμένο με ένα ξύλινο κάλυμμα. Ο ιεροφάντης ανασύρει το κινητό σκέπαστρο και στο βάθος του εμφανίζεται ο ιερός Λίθος. Στα χέρια του υποψήφιου τοποθετούν τώρα μια κούπα με αγιασμένο νερό και εκείνος κάνοντας σπονδές πάνω σ’ αυτόν επικαλείται τη βοήθεια των μεγάλων Θεών στη δύσκολη δοκιμασία που ξεκινά. Σε λίγο θα αρχίσει η προετοιμασία για τον πρώτο βαθμό μύησης γι’ αυτό τον οδηγούν σε ένα μικρό δωμάτιο στα νότια του Ανακτόρου · την «Ιερή Οικία». Εδώ του φορούν πρώτα τη μαύρη χαρακτηριστική στολή που υποδηλώνει το σκοτάδι της άγνοιας που βρίσκεται ο μυούμενος. Μετά του δίνουν να κρατά το ιερό λυχνάρι με χαραγμένο επάνω του το μαγικό αρχικό γράμμα της λέξης Θεός και θάλασσα, το «Θ», που μέσα σε άλλους συμβολισμούς συμβολίζει την οριζόντια διάμετρο στον κύκλο σαν πρώτη εκδήλωση του Θείου.



Από εδώ ο μυούμενος έχοντας αναμμένο το λυχνάρι του από τη μία μόνο άκρη οδηγείται σιωπηλά και ρυθμικά στο Ανάκτορο από την ειδική πόρτα των υποψηφίων. Μπαίνοντας από άλλη είσοδο ήδη, μέσα στη μεγάλη αίθουσα βρίσκονται οι ανώτεροι και παλιοί μύστες· ανακτοτελεστές που καθισμένοι γύρο – γύρο σε πάγκους θα παρακολουθήσουν την τελετή. Εκεί μπροστά στην κεντρική είσοδο βρίσκεται το ξύλινο βάθρο όπου τελετουργικά ανεβαίνει και κάθεται ο υποψήφιος. Σε λίγο αρχίζουν γύρο του τελετουργικοί χοροί που είναι ικανοί να διώχνουν τα κακά πνεύματα.

Οι χοροί είναι κυκλικοί και γίνονται με τους ήχους μουσικής και μυστηριακών τραγουδιών. Μια γλυκιά ζάλη τον συνεπαίρνει και απελευθερωμένος από κακές επιρροές είναι έτοιμος για την επόμενη δοκιμασία.

Έτσι από μια ανηφορική δίοδο τον οδηγούν στη βόρεια αίθουσα όπου θα του αποκαλυφθούν τα μυστικά σύμβολα που πρέπει να ερμηνεύσει και θα γίνουν οι τελετουργικές αναπαραστάσεις. Εδώ ο μυσταγωγός μεταφέρει τον δόκιμο στον υπερβατικό κόσμο των πνευμάτων και των Θεών. Του εξηγούν ότι η ψυχή του ήταν πνεύμα που αποσπάσθηκε από τους Θεούς, μπερδεύτηκε στην ύλη και αποπλανήθηκε. Για να ξαναβρεί τον δρόμο της και να ξαναπάρει τη θέση της χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια.

Βλέπει μπροστά του σαν διαδικασία κάθαρσης να ξετυλίγεται το γνωστό μυητικό δράμα της αρπαγής της Αξιόκερσας – Περσεφόνης από τον Άδη – Αξιόκερσο και την αναζήτησή της από την μητέρα της Δήμητρα. Μαθαίνει να καταλαβαίνει τη βαθιά σημασία των συμβόλων του Πατέρα Ουρανού και της Μητέρας Γης όπως και των Ιθυφαλλικών αναπαραστάσεων του Ερμή – Κάδμιλου.



 Ύστερα επιστρέφει από την αίθουσα του ανακτόρου στην «Ιερή Οικία». Εδώ του φορούν τον λευκό χιτώνα του μυημένου και του παραδίδουν ένα ντοκουμέντο που αποδεικνύει την εγγραφή του στον κατάλογο των μυστών που επίσης θα χαραχθεί στις στήλες του κτιρίου. Τώρα μπορεί να ανάψει το λυχνάρι του και από την άλλη άκρη, και τότε θα μπορεί να γίνει υποψήφιος στο δεύτερο βαθμό μύησης, την «Εποπτεία» και αφού ολοκληρωθεί κι αυτή θα το ανάψει και από το κέντρο, έτσι ώστε οι τρεις κάθετες φλόγες να σχηματίζουν ένα «Ε» πάνω στο επίπεδο του λυχναριού συμβολίζοντας τις τρεις βασικές εξελικτικές κατηγορίες των ανθρώπων. Η τελετή αυτή τελείται στο κτίριο που ονομάζεται «Ιερό» στα νότια του Ιερού χώρου, που στην πρόσοψη του ανάβουν πελώριοι πυρσοί.

Οι ιερείς παίρνουν θέσεις έξω από την αίθουσα και οδηγούν τον υποψήφιο μπροστά από τα σκαλιά του ναού όπου καίει ένας μεγάλος δαυλός. Ανεβαίνει σ’ ένα απ’ αυτά. Στο άλλο όρθιος και επιβλητικός βρίσκεται ο Κόης (*) που αυστηρά του ζητά να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του, να απαλλαγεί από το βάρος τους ώστε να μπορέσει να ακούσει το λόγο του Θεού. Ο δόκιμος με σταθερή και χαμηλή φωνή του αποκαλύπτει τα βασικότερα αμαρτήματα του και του ζητά τη μεσιτεία του για την απάλειψη τους.

Μετά τη συγχώρεση και τον εξαγνισμό του από τον ιερέα οδηγείτε μπροστά στον άξιο μυσταγωγό. Ήρθε η ώρα που θα σφραγίσει την υπόλοιπη ζωή του μυούμενου. Ο ιεροφάντης τον οδηγεί για να περάσει την πρώτη δοκιμασία, τη δοκιμασία της φωτιάς. Ένας στενόμακρος διάδρομος ξανοίγεται μπροστά του. Δεξιά και αριστερά κατά μήκος του, βρίσκονται φλεγόμενες στήλες και αυτός περνάει μόνος ανάμεσα μέχρι να φτάσει στην άλλη άκρη.

Η φωτιά θεωρείται ανέκαθεν σύμβολο εξαγνισμού καθώς και σύμβολο μια νέας αρχής για καινούργια ζωή. Τώρα έχοντας διαβεί το πύρινο πέρασμα, είναι έτοιμος να δεχθεί την κάθαρση του νερού. Λαμβάνει χώρα ένα τελετουργικό λουτρό εξαγνισμού. Το νερό είναι ένα άλλο στοιχείο που έχει περάσει στην καθημερινή συνείδηση της ανθρωπότητας σαν εσωτερικό καθαρτήριο σώματος και ψυχής.



Τώρα είναι έτοιμος να υποστεί τη μεγάλη δοκιμασία. Τον οδηγούν στο πίσω μέρος του κτιρίου για να δει με τα δικά του μάτια και να βιώσει μια ιερή και μυστικιστική αποκάλυψη, όπως δείχνει και η ίδια η λέξη «Εποπτεία» δηλαδή ανώτερη όραση. Κατά τη διάρκεια αυτού του δράματος ο μυούμενος συμπάσχει με τη θεότητα, ταυτίζεται μαζί της και έχει την εμπειρία της δράσης της.

Από αυτή τη στιγμή ο υποψήφιος είναι ο Κάδμιλος, ο άνθρωπος που φονεύεται από τα αδέρφια του και μεταφέρεται στον Κάτω Κόσμο. Έτσι οδηγείται στο Ιερό Σπήλαιο του Ναού, όπου πρέπει να μείνει απομονωμένος. Θα τον βοηθήσουν να γυρίσει πίσω τα ίδια τα αδέρφια του μετά από μέρες και με τη βοήθεια του Ερμή θα τον επαναφέρουν στη ζωή. Μα δεν είναι πια ο ίδιος.

Είναι ο αναγεννημένος Καδμίλος που γνωρίζει τον εαυτό του και επιστρέφει νικητής στον πάνω Κόσμο. Σε αυτό το σημείο ο μυσταγωγός μπαίνει στην αψίδα και ανεβαίνει πάνω στον Ιερό βράχο. Αποκαλύπτει και διδάσκει στον νέο Επόπτη τους μυστικούς τύπους και τα νέα σύμβολα του βαθμού του. Εκτελεί αόρατες τελετουργίες και συγχρόνως προσφέρει σπονδές στους Θεούς του Κάτω Κόσμου.

Μετά η κουστωδία των ιερέων μεταφέρει τον Επόπτη κάτω από την αψίδα και τον άμβωνα όπου καλυμμένη με ένα ξύλινο σκέπαστρο βρίσκεται η τελετουργική κρύπτη. Κατεβαίνει σιγά – σιγά στο εσωτερικό της ενώ συγχρόνως ακούει το ποδοβολητό του ιερού ζώου. Σε λίγο το χυμένο αίμα τον λούζει ολόκληρο και συνειδητοποιεί ότι ένα πραγματικό βάπτισμα αίματος και φωτιάς καθορίζει το νέο ξεκίνημά του.

Από εκεί τον μεταφέρουν θριαμβευτικά στον ιερό θρόνο που βρίσκεται μπροστά στην μυστηριακή φωτιά του Ναού. Τον στεφανώνουν με ένα κλαδί ελιάς και του φορούν μια πορφυρή ζώνη. Αυτά είναι τα σύμβολα της μύησης του. Έχει γίνει γνώστης των μυστηρίων της ζωής και του θανάτου. Μια καινούργια ζωή φωτίζεται μπροστά του, όπως η ιερή φλόγα φωτίζει όλο το νησί.



 Ξημέρωνε η ενάτη μέρα και ο λαός περίμενε με αγωνία το άγγελμα της ανάστασης του Καδμίλου. Όταν ο αρχιερέας έβγαινε έξω με την αναμμένη λαμπάδα που κρατούσε, όλος ο λαός με δέος γονυπετούσε να ακούσει από τα χείλη του το άγγελμα της επιστροφής κοντά τους του προ ολίγων ημερών φονευμένου μύστη. ʺ Ήλθε ξανά κοντά μας η ζωή, το φως και η σοφία ʺ ανήγγειλε ο αρχιερέας. Τότε όλοι με ανακούφιση φώναζαν: ʺ Σε σένα έχουμε τις ελπίδες μας. Είσαι για μας ο ΑΛΑΘΗΤΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΜΑΣ.

Θα σε λατρεύουμε αιώνια ʺ. Έφτανε η ώρα της ανατολής του ανοιξιάτικου ήλιου και τα συγκεντρωθέντα πλήθη, περίμεναν να ενωθούν τα τέσσερα φώτα. Πρώτα οι τέσσερις ιεράρχες, οι αιώνιοι Κάβειροι. Ύστερα τα τέσσερα φώτα (Ήλιου, λαμπάδων, ψυχών και κάθε ΟΥΣΙΑΣ).

Οι τέσσερις κοσμικές αρχές που διευθύνουν τα έξω σύμπαντα. Μαζί ενώνονταν οι τέσσερις ΑΡΕΤΕΣ και θα συναποτελούσαν το μυστήριο της ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Τέλος ο ήλιος πρόβαλε στον ορίζοντα. Οι νέοι μύστες με τις κόκκινες ταινίες στα οσφύα συνοδεύονταν από τους τέσσερις αρχιερείς που είχαν την κόκκινη ταινία πάνω στο κεφάλι τους και κρέμονταν οι άκρες της πίσω στον τράχηλο τους. Η τελευταία λέξη ήταν: «ΑΙΩΝΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ»

Ας δούμε τις βασικές μυητικές διαδικασίες.



 Υπάρχει περίοδος απόσυρσης και καθαρμού που κρατάει εννιά μερόνυχτα. Το 9 είναι ο αριθμός που αντιστοιχεί στη Σελήνη και η οποία με τη σειρά της και η οποία με τη σειρά της σχετίζεται με την κατώτερη φύση του ανθρώπου. Στο πέρας αυτής της περιόδου, έχει επιτευχθεί μια στοιχειώδης ευθυγράμμιση μεταξύ των κατωτέρων και των ανωτέρων όψεων. Τότε έρχεται το ιερό πλοίο με τη φλόγα από τη Δήλο, δηλαδή από τον τόπο του Ήλιου.

Είναι η στιγμή που μπορεί να κατέλθει ο Θείος Σπινθήρας του πνεύματος, τότε είναι που μπορεί να επικοινωνήσει ο άνθρωπος με τις ανώτερες όψεις του εαυτού του. Το φως έρχεται να σκορπίσει τα σκοτάδια της νύχτας, δηλαδή της κατώτερης φύσης και ο λαός του νησιού κάνει μια καινούργια αρχή πανηγυρίζοντας. Στην τελετή της μύησης, ο υποψήφιος πρέπει να δοκιμαστεί σκληρά, γιατί θα του αποκαλυφτούν βαθιά μυστήρια.

Ο Ιεροφάντης, αυτός που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε εσωτερικό οδηγό του ανθρώπου, τον καθοδηγεί για να περάσει τις καθαρτήριες δοκιμασίες. Η πρώτη είναι η διάβαση του πύρινου περάσματος, δηλαδή η κάθαρση μέσα από το στοιχείο της φωτιάς.

Από τα πιο υψηλά πνευματικά επίπεδα μέχρι τα πιο υλικά, η φωτιά θεωρείτο ανέκαθεν καθαρτήριο στοιχείο. Η πυρά είναι σύμβολο εξαγνισμού καθώς και σύμβολο μιας νέα αρχής για καινούργια ζωή. Χρησιμοποιήθηκε από τις περισσότερες, αν όχι όλες, μυστηριακές λατρείες του κόσμου. Οι αρχαίοι Πελασγοί συνήθιζαν να πηδάμε πάνω από αναμμένες φωτιές και να φωνάζουν “αφήνω πίσω τις αμαρτίες”.

Αυτό θυμίζει και τις σημερινές γιορτές του Άγιου Ιωάννη. Ο μύθος της θεάς Δήμητρας λέει πως όταν ήταν φιλοξενούμενη από το βασιλιά της Ελευσίνας, την περίοδο που έψαχνε τη Περσεφόνη, θέλησε να κάνει αθάνατο το παιδί του βασιλιά περνώντας το σώμα του πάνω από φωτιά.

Ο Απολλόδωρος επίσης λέει ότι συνηθιζόταν να περνάνε οι γονείς τα παιδιά τους πάνω από φωτιές για να τα εξαγνίσουν. Αυτή η εξαγνιστική όψη της φωτιάς διαστρεβλώθηκε από τους ιεροεξεταστές του Μεσαίωνα που τη χρησιμοποίησαν σαν κύριο μέσο εξόντωσης των “μάγων” και των “μαγισσών”, γιατί πίστευαν ότι έτσι απελευθερωνόταν η ψυχή από τις αμαρτίες.



Στην Ινδία είναι καθιερωμένο το κάψιμο του νεκρού σώματος για να απελευθερωθεί γρήγορα η εσωτερική ύπαρξη. Το ίδιο έκαναν και διάφορες φυλές ερυθροδέρμων της Αμερικής, για να πάνε οι ψυχές των νεκρών τους στα λιβάδια των ουρανών. Μα και στην εσωτερική διδασκαλία θεωρείται η πιο ορθή μέθοδος για την απελευθέρωση της Ατομικότητας, όπως αναφέρει και ο Δάσκαλος Θιβετανός σε ένα από τα βιβλία της Αλίκης Μπέιλη.

Μετά από τη δοκιμασία της φωτιάς, ο υποψήφιος εξαγνίζεται με το στοιχείο του νερού, ακολουθώντας μια ιδιαίτερη τελετουργική διαδικασία. Το νερό είναι άλλο ένα στοιχείο που έχει περάσει στην καθημερινή συνείδηση της ανθρωπότητας σαν εσωτερικό καθαρτήριο. Πέρα από τον εσωτερικό καθαρμό του σώματος που προσφέρει, εξαγνίζει και τον εσωτερικό άνθρωπο, γιατί είναι στοιχείο που απορροφάει τις επιρροές εύκολα.

Όλες σχεδόν οι ελληνικές λατρείες είχαν καθιερώσει τον εξαγνισμό με το νερό, και στις περιόδους των μυστηρίων γέμιζαν τα ποτάμια από πιστούς, κάτι που γίνεται ακόμα και σήμερα στο ιερό ποτάμι των Ινδών, τον Γάγγη. Ας μη ξεχνάμε βέβαια ότι και ένα από τα βασικότερα χριστιανικά μυστήρια, η βάπτιση, είναι ουσιαστικά ο καθαρμός του ανθρώπου από το προπατορικό αμάρτημα.

Μετά τη δεύτερη κάθαρση, ο μυούμενος, που τώρα ενσαρκώνει το ρόλο του Καδμίλου, φονεύεται από τα αδέρφια του και μεταφέρεται στον Κάτω Κόσμο, συμβολικά στο σπήλαιο του Ναού. Εδώ έχουμε το συμβολικό θάνατο της προσωπικότητας, που θυμίζει το φόνο του Όσιρη από τον αδερφό του Σετ.

Είναι μια αλληγορική έκφραση του ταξιδιού του ανθρώπου στο θησαυροφυλάκιο της Εσωτερικής Ύπαρξης. Στον κόσμο που βρίσκονται θαμμένες όλες οι παλιές μνήμες του και εμπειρίες. Όλα τα απώτερα συναισθήματα και οι κρυμμένοι πόθοι τα χαμένα του ιδανικά. Εκεί ο υπό μύηση έρχεται σε επαφή με όλο αυτό τον κόσμο, με τον κόσμο που ψυχολογικά θα λέγαμε ότι αποτελεί το υποσυνείδητο του. Σύμφωνα με το μύθο, στον Κάτω Κόσμο ξαναβρίσκει τα αδέρφια του, τα οποία μάλιστα τον βοηθούν να απελευθερωθεί από το θάνατο και να επανέρθει στη ζωή σαν ένας αναστημένος ήρωας.



 Τι κρύβεται πίσω από την ύπαρξη των αδερφών; Τι σημαίνουν οι πράξεις τους; Από τη μια σκοτώνουν τον Καδμίλο, ενώ από την άλλη τον βοηθούν να αναστηθεί. Αυτοί οι στενοί συγγενείς που σκοτώνουν και ανασταίνουν συνάμα, στην πραγματικότητα αποτελούν κάποιες όψεις του εαυτού του ίδιου του υπό μύηση. Στη συνειδητή του ζωή, το άτομο δεν έχει καταφέρει να εξισορροπήσει τις όψεις αυτές και να τις εναρμονίσει μέσα του.

Έτσι, η ανισορροπία γίνεται αιτία θανάτου της προσωπικότητας. Μπαίνοντας, όμως, στον κόσμο του υποσυνείδητου, η συσσωρευμένη γνώση που αποκτά τον φέρνει σε μια εξισορροπητική σχέση με τον εαυτό του. Γνωρίζει τον εαυτό του. Και από εκείνη τη στιγμή γίνεται κύριος όλων των όψεων του και επιστρέφει νικητής στον Πάνω Κόσμο. Παίρνει τη θέση του λοιπόν στο χώρο των μυημένων και του αποκαλύπτονται τα σύμβολα της μύησης: το κλαδί της ελιάς και η πορφυρή ζώνη.

Η ελιά είναι από τα ιερά δέντρα της θεάς Αθηνάς και συμβολίζει τον υγιή νου και την εξύψωση του σε υψηλές συνειδησιακές καταστάσεις που αγγίζουν τη θεία ύπαρξη. Η στέψη με κλάδο ελιάς, φανερώνει ότι το άτομο διαθέτει σύνεση, λογική, εγκράτεια και επιθυμία για πιο υψηλές καταστάσεις συνείδησης.

Η πορφυρή ζώνη υποδηλώνει ότι παρά την αναζήτηση του μυημένου για ανώτερες καταστάσεις ύπαρξης, δεν παύει ο ίδιος να βρίσκεται μέσα στον κόσμο της ύλης και πρέπει να δημιουργήσει ό,τι καλύτερο μπορεί σε αυτόν. Επιπρόσθετα, η πορφυρή ζώνη, συμβολίζει τη φλόγα της επιθυμίας του ατόμου για υπηρεσία και πρόσφορα στους συνανθρώπους του.

Όταν ο άνθρωπος επιστρέφει μυημένος πια στον Πάνω Κόσμο, ολόκληρο το νησί έχει φωτιστεί από το φως της φλόγας της Δήλου. Επιστρέφει, δηλαδή, στον κόσμο της συνείδησης που έχει φωτιστεί τώρα από το πνευματικό φως και που του προσφέρει μια αναγεννημένη ζωή γνώσης και Σοφίας.

Έτσι μπορούμε να αποδώσουμε εσωτερικά το κεντρικό τυπικό των Καβειρίων μυστηρίων. Από μια άλλη εσωτερική σκοπιά, τα μυστήρια αυτά σχετίζονται με τις στοιχειακές δυνάμεις της γης και της φωτιάς σε μια αρμονική λειτουργία. Δείχνουν το μόχθο που πρέπει να καταβληθεί για την επίτευξη αποτελεσμάτων είτε υλικών είτε πνευματικών. Επομένως μπορούμε να πούμε πως υπήρχαν τρεις βαθμοί μύησης στα Καβείρια.

Ο πρώτος αντιστοιχεί στο φόνο του Καδμίλου από τα αδέρφια του. Πρόκειται για το θάνατο της προσωπικότητας εξαιτίας της ανισορροπίας της.

Ο δεύτερος αντιστοιχεί στο πέρασμα στον Κάτω Κόσμο, όπου μεταφέρεται ο νεκρός Καδμίλος και εκεί ανακαλύπτει τις χαμένες όψεις του, το λησμονημένο του εαυτό.

Ο τρίτος και τελευταίος είναι η απελευθέρωση του, η ανάσταση και η σωτηρία του. Είναι το επίπεδο της αυτό-ανακάλυψης, όπου ο ήρωας, γνωρίζοντας τον εαυτό του, επανέρχεται στον υλικό κόσμο για να αρχίσει μια νέα δημιουργική ζωή.

Ευτυχία: Ότι δεν έχεις είναι αυτό που δε χρειάζεσαι... λες;


Μήπως υποφέρεις από αυτό που αποκαλώ «σύνδρομο του ανικανοποίητου;» Θέλεις πάντα περισσότερα απ’ όσα έ­χεις και τιμωρείς τον εαυτό σου επειδή για κάποιο λόγο δεν τα αποκτάς; Έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι αυτά που είχες κάποτε ήταν καλύτερα απ’ όσα έχεις τώρα; Αλλά και ότι αυτά που έχεις τώρα δεν είναι τόσο καλά όσο αυ­τά που έχουν οι γείτονες ή ο καλύτερός σου φίλος; Πι­στεύεις άραγε ότι η υγεία σου δεν είναι τόσο καλή όσο παλιά - ούτε όμως και ο καιρός; Υποπτεύεσαι ότι οι και­ρικές συνθήκες ήταν πολύ καλύτερες τις παλιές καλές εποχές; Το ίδιο και η κατάσταση της οικονομίας - ή του­λάχιστον των δικών σου οικονομικών; Όσον αφορά τα ρούχα σου ή τον καναπέ σου, σκέφτεσαι ότι των φίλων σου είναι καλύτερα; Άσε πια την τηλεόρασή σου που δεν είναι το τελευταίο μοντέλο που κυκλοφορεί! Αισθάνεσαι μήπως ότι άδικα σου ζήτησαν αύξηση στο  ενοίκιό σου και ότι το κόστος ζωής και οι τιμές στο σού­περ μάρκετ ολοένα και ακριβαίνουν;
 
Ίαως πάλι να αισθάνεσαι ότι η ζωή σου ήταν πολύ πιο συναρπαστική όταν ήσουν νέος ή ότι θα γίνει πολύ πιο ενδιαφέρουσα όταν μεγαλώσεις. Ή ότι τα πράγματα θα φτιάξουν όταν πάρεις το πτυχίο σου, όταν βρεις μια καλή δουλειά, παντρευτείς και κάνεις οικογένεια; Μπο­ρεί όμως και να είσαι πεπεισμένος ότι όλα θα ήταν πολύ καλύτερα αν είχες ένα σύντροφο στον οποίο θα βασιζό­σουν.
Σου ταιριάζει τίποτα από τα παραπάνω; Αν ναι, τότε υποφέρεις από το σύνδρομο του ανικανοποίητου! Τότε είναι πολύ φυσικό να μην είσαι ευτυχισμένος! Σκέψου τι συντελείται μέσα στο νου σου! Ένας πόλε­μος, μια διαρκής μάχη με την πραγματικότητα. Μην απο­ρείς λοιπόν που νιώθεις αγχωμένος και δυστυχής.
Στην περίπτωση αυτή, μπορεί να έχει έρθει η ώρα να αναρωτηθείς αν πράγματι όλες αυτές οι συγκρίσεις σε ω­φελούν! Οι συγκρίσεις, οι ιστορίες που λες στον εαυτό σου, οι προσδοκίες σου, βελτιώνουν την ποιότητα της ζωής σου εδώ και τώρα; Είναι αλήθεια ότι έγινε αύξηση στο ενοίκιό σου και ότι οι τιμές όλο και ανεβαίνουν; Είναι αλήθεια ότι η υγεία σου με τα χρόνια φθίνει και ότι η τηλεόρασή σου δεν είναι ίο τελευταίο μοντέλο που κυκλοφορεί στην αγορά. Ας υποθέσουμε ότι πράγματι ο καναπές σου έχει τέλεια οικογένεια. Είναι καιρός να το συνειδητοποιήσεις και ότι δεν έχεις σύντροφο, παιδιά,: αν επαναλαμβάνεις τις ίδιες ιστορίες στον εαυ­τό σου, ποτέ σου δεν θα νιώθεις ικανοποιημένος ή ευτυχι­σμένος. Καταλαβαίνεις ότι όταν διαρκώς αντιμάχεσαι την πραγματικότητα, ποτέ σου δεν θα ευτυχήσεις;
Η στάση σου αυτή είναι σκέτη τρέλα!
Επειδή όλοι μας λέμε διάφορες ιστορίες στον εαυτό μας, μαζί κι εγώ, ας ρίξουμε μια προσεκτικότερη ματιά σε ορι­σμένα παραδείγματα αυτής της συμπεριφοράς.
Όταν άρχισα να παρατηρώ τις ιστορίες που έλεγα στον εαυτό μου για το πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή μου, σοκαρίστηκα. Το ίδιο ένιωσα και όταν άρχισα να ακούω τις ιστορίες που έλεγαν οι άλλοι για τη ζωή τους, τόσο σ’ εμένα όσο και στον ίδιο τους τον εαυτό. Όταν θα αρχίσε­τε κι εσείς να παρατηρείτε τις ιστορίες σας, αλλά και αυ­τές των άλλων ανθρώπων, θα ανακαλύψετε ότι οι περισ­σότερες μοιάζουν. Όλοι μας επαναλαμβάνουμε παραλ­λαγές του ιδίου θέματος!
Εν πάση περιπτώσει, αυτό που συνειδητοποίησα ήταν ότι όλες αυτές οι ιστορίες βασίζονται σε εντελώς αυ­θαίρετα κριτήρια και κανόνες για το πώς θα πρέπει να είναι η ζωή. Να κάποια παραδείγματα: «Όταν πάρω το πτυχίο μου και βρω την τέλεια δουλειά, θα έχω επιτύχει (και θα νιώθω ευτυχισμένος)», «Όταν διακριθώ στον τομέα μου, θα έχω επιτύχει (και θα νιώθω ευτυ­χισμένος)», «Όταν βγάλω πολλά χρήματα, θα είμαι επι­τυχημένος (και ευτυχισμένος)», «Όταν η εμφάνισή μου θα είναι άψογη και αποκτήσω μοντέρνα ρούχα, θα είμαι επι­τυχημένη (και ευτυχισμένη)», «Όταν παντρευτώ έναν ά­ντρα με καλή δουλειά, αποκτήσω ένα όμορφο σπίτι και δυο παιδιά, θα είμαι επιτυχημένη (και ευτυχισμένη)», «Ό­ταν κάνω μια μεγάλη ανακάλυψη στον τομέα μου, θα πετύχω (και θα ευτυχήσω)», «Όταν αποδείξω ότι είμαι καλός διευθυντής και πάρω προαγωγή, θα έχω επιτύχει (και θα ευτυχήσω)», «Όταν τα παιδιά μου πάρουν καλούς βαθ­μούς, θα νιώσω επιτυχημένος (και ευτυχισμένος)», «Ό­ταν το σώμα μου λειτουργεί άψογα είμαι ευτυχισμένος». Σύμφωνα με τις δηλώσεις αυτές, θα νιώθεις ευτυχισμένος μόνο αν και εφόσον κατακτήσεις αυτά που επιθυμείς και πετύχεις. Είναι πράγματι έτσι;
Ας προσπαθήσουμε όμως τώρα να δούμε αν όντως έ­τσι λειτουργούν τα πράγματα. Θα μελετήσουμε τρία δια­φορετικά σενάρια:
 
Σενάριο 1: Εργασία στα McDonalds
- Είσαι άνεργος και απένταρος. Βρίσκεις μια δουλειά στα McDonald’s και νιώθεις τυχερός.
Εργαζόσουν ως διευθυντής σε μια μεγάλη εταιρεία, από την οποία όμως σε απέλυσαν. Ένας φίλος σου λέει να μη στενοχωριέσαι και ότι πάντα μπο­ρείς να βρεις δουλειά σε ένα McDonald’s. Για σένα μια τέτοια δουλειά θα σήμαινε απόλυτο εξευτελισμό και πο­λύ μεγάλη ήττα.
Σενάριο 2: Περπατάς με δεκανίκια
-   Υποφέρεις από σκλήρυνση κατά πλάκας και τον πε­ρισσότερο χρόνο βρίσκεσαι καθηλωμένος σε μια αναπη­ρική καρέκλα. Με τη βοήθεια του φυσικοθεραπευτή σου μαθαίνεις να περπατάς χρησιμοποιώντας δεκανίκια. Νιώ­θεις υπέροχα.
-  Είσαι άνθρωπος δραστήριος και μόλις έσπασες το πόδι σου σε ατύχημα. Για τους επόμενους δύο μήνες εί­σαι αναγκασμένος να περπατάς χρησιμοποιώντας δεκα­νίκια. Βυθίζεσαι στην απελπισία.
 
Σενάριο 3: Είσαι έγκυος
-   Προσπαθείς να μείνεις έγκυος αρκετά χρόνια τώρα και έχεις δοκιμάσει όλων των ειδών τις θεραπείες γονιμό­τητας. Μαθαίνεις τελικά ότι είσαι έγκυος. Η χαρά σου εί­ναι απίστευτη. Το όνειρό σου έγινε επιτέλους πραγματι­κότητα.
-  Έχεις ήδη τρία παιδιά και το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι είναι ένα ακόμα στόμα να θρέφεις.  Επιτυχία για σένα δεν είναι να μείνεις  έγκυος.
Τα παραπάνω είναι τρία παραδείγματα της ίδιας κα­τάστασης. Τα θεωρείς επιτυχίες ή αποτυχίες; Σε χαρο­ποιούν ή σε στενοχωρούν; Οι καταστάσεις είναι απλώς καταστάσεις. Ο καθοριστικός παράγοντας είναι το πώς εσύ αντιδράς σε αυτές. Με άλλα λόγια, ο τρόπος που ερ­μηνεύεις τα γεγονότα καθορίζει αν η κατάσταση θα σε κάνει ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο. Από μόνα τους τα γε­γονότα δεν έχουν καμία σημασία. Απλώς συμβαίνουν. Η αντίδρασή μας σε ένα εξωτερικό συμβάν είναι πάντα ένα εσωτερικό γεγονός.
Σε τελική ανάλυση ποιος είναι αυτός που κρίνει τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες σου; Ποιος, ή τι, έχει τη δύναμη να σε κάνει ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο; Έχεις παρατη­ρήσει πώς αντιδράς στα εξωτερικά συμβάντα; Έχεις πα­ρατηρήσει τι ιστορίες λες στον εαυτό σου για τα συμβά­ντα αυτά;
 
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
Για να δεις ποια είναι η αλήθεια, υπάρχει μόνο ένα μέρος να κοιτάξεις και αυτό βρίσκεται μέσα σου. Όλες οι αιτίες και τα αποτελέσματα είναι εσωτερικά γεγονότα. Θα διαπιστώσεις έτσι είναι όταν εξετάσεις τη σχέση σου με όσα
δρασή σου σε οποιαδήποτε κατάσταση ή γεγονός στηρίζεται στις ιστορίες που λες στον εαυτό σου για τη ζωή και το νόημα που προσδίδεις στις καταστάσεις και στα γεγονότα αυτά. Η αντίδρασή σου καθορίζεται α­πό τις προσδοκίες σου, οι οποίες επηρεάζονται από αυτό που εσύ ορίζεις ως καλό ή κακό. Οι δε κρίσεις σου αυτές στηρίζονται σε πολλά πράγματα - για παράδειγμα, στο υπόβαθρό σου, στην κουλτούρα, στη θρησκεία, στο φύ­λο, στην ηλικία, στη χώρα όπου μεγάλωσες και ζεις, στη δουλειά που κάνεις, στην οικογένειά σου και ούτω καθεξής.
Έτσι, λοιπόν, η αντίδρασή σου σε οτιδήποτε συμβαί­νει είναι εντελώς αυθαίρετη και το μόνο με το οποίο συν­δέεται είναι το πώς κρίνεις τα πράγματα.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, αν το θεωρήσουμε καλό, αισθανόμαστε ευτυχισμένοι. Αν ό­μως το εκλάβουμε ως κακό, δυστυχούμε. Είναι τόσο απλό. Ανεξάρτητα όμως από το πώς θα αντιδράσουμε, το συμ­βάν παραμένει και δεν υπάρχει καμία απολύτως σχέση ανάμεσα σε αυτό και την αντίδρασή μας ή το πώς το ερ­μηνεύουμε.
Όταν το καταλάβουμε αυτό, συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα απλώς συμβαίνουν και εμείς τα κρίνουμε και αντιδρούμε ανάλογα, βασισμένοι σε αυτό που θεωρούμε καλό ή κακό αλλά και στις απόψεις μας για το πώς πρέπει να είναι η πραγματικότητα. Αυτός είναι μηχανισμός, και αν νιώθεις ευτυχισμένος με τη ή σου, έχει καλώς. Στην αντίθετη περίπτωση, ίσως θα σου έκανε καλό να αναρωτηθείς ποια είναι τα προσωπικά σου κριτήρια για την ευτυχία και την επιτυχία και ποιος αυτός που τα ορίζει για λογαριασμό σου. Τα έθεσες πράγ­ματι εσύ, ή μήπως απλώς αποδέχτηκες τις πεποιθήσεις της οικογένειάς σου, των φίλων, των συμμαθητών, του σχο­λείου, του χώρου δουλειάς, του πολιτισμού και της κοι­νωνίας;
Αν ναι, τι είδους ιστορίες λες στον εαυτό σου για το πώς «θα πρέπει» να έχουν τα πράγματα; Έχεις επί­γνωση των ιστοριών σου; Έχεις σκεφτεί σε ποιες πεποι­θήσεις βασίζονται;
Αν δεν αισθάνεσαι απόλυτα ικανοποιημένος με τη ζωή σου, αν ξοδεύεις πολύ χρόνο αναλογιζόμενος όσα δεν έ­χεις, καλό θα ήταν να εξετάσεις πιο προσεκτικά τις προσ­δοκίες σου. Μπορεί τότε να ανακαλύψεις ότι προετοιμά­ζεις τον εαυτό σου να αποτύχει και να δυστυχήσει, χωρίς καν να συνειδητοποιείς τι κάνεις.
Δυστυχώς, μέχρι να ξυπνήσουμε, οι περισσότεροι δεν ορίζουμε τα κριτήριά μας. Μάλλον βαδίζουμε χωρίς επί­γνωση και κρίνουμε τις εμπειρίες μας σύμφωνα με κριτή­ρια και πεποιθήσεις που ούτε καν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε. Αυτό βεβαίως είναι πολύ συνηθισμένο και όλοι μας το κάνουμε. Αποδεχόμα­στε τυφλά πεποιθήσεις, κριτήρια και ιστορίες άλλων τα δεχόμαστε επειδή έτσι μας μεγάλωσαν. Κανείς δεν μας δίδαξε να τις αμφισβητούμε. Κανείς δεν μας έμαθε να αναρωτιόμαστε αν ό­ντως είναι έτσι, αν μας ωφελούν ή αν θα μας κάνουν ευ­τυχισμένους. Κανείς δεν μας δίδαξε να «βλέπουμε» πραγ­ματικά τι συμβαίνει. Και κανείς δεν μας δίδαξε να ξεχω­ρίζουμε τη διαφορά ανάμεσα στις ιστορίες μας και στην πραγματικότητα.
Οι περιοσότεροι λοιπόν αρχίζουμε να αμφισβητούμε τις πεποιθήσεις μας και να ξυπνάμε μόνο όταν αισθαν­θούμε βαθιά δυστυχία ή βρεθούμε αντιμέτωποι με μια κρίση. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια ξεγυρισμέ­νη κρίσιμη κατάσιαοη για να μας αναγκάσει να εξετά­σουμε τις πεποιθήσεις μας. Τότε αυτό που θα ανακαλύψουμε είναι πόσο στενά συνδέονται οι ιστορίες μας, τα κριτήριά μας και οι αντιλήψεις μας με την ευτυχία και την ευημερία.
Όταν δεν έχεις προσδοκίες, το κάθε τι είναι επιτυχία.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΓΕΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Από σπαρτιάτες,
Πυθαγόρα, Πλάτωνα
και «φιλόσοφους» τής ύστερης αρχαιότητας
Η τιθάσευση
τής διακωμώδησης και τού γέλιου
δέν άρχισε στο χριστιανικό Μεσαίωνα


Η απόλαυση τού χιούμορ και τού αυθόρμητου, κεφάτου γέλιου είναι κατάφωρα αντίθετη με την προσπάθεια να κρατηθεί υπό έλεγχο συνολικά η ζωή, προσπάθεια, η οποία παρατηρείται μεταξύ των πυθαγορείων, των σπαρτιατών και των ασκητών χριστιανών.

Δέν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός, ότι ένα σύνολο ανθρώπων, το οποίο προσπαθούσε να διατηρεί υπό έλεγχο κάθε είδος σωματικής έκφρασης, όπως το φαγητό, τον ύπνο και τη σεξουαλικότητα, εναντιωνόταν και στο γέλιο. Η ελεύθερη απόλαυση τού χιούμορ και τού γέλιου αποτελεί ένδειξη χαλαρής και ανοιχτής κοινότητας κι όχι ασκητικής ιδεολογίας.

Δέν ήταν ο Απ. Παύλος, ο Κλήμης, ο Ωριγένης, οι Πατέρες τής Εκκλησίας κ.λπ. χριστιανοί θεωρητικοί, που πρώτοι αντιτάχτηκαν στο χιούμορ. Η αρχή είχε γίνει στην αρχαία Ελλάδα:

Oι φύλακες στο ιδανικό πολίτευμα τού Πλάτωνα απαγορεύεται να παραδίνονται στα γέλια. («Αλλά μην ουδέ φιλογέλωτας γε δει είναι. Σχεδόν γαρ όταν τις εφιή ισχυρώ γέλωτι, ισχυράν και μεταβολήν ζητεί το τοιούτον», «Πολιτεία», 388e).

Αυτή η έμφαση γιά αυτοσυγκράτηση στο γέλιο τού Πλάτωνα έρχεται πάλι στο προσκήνιο λίγο πιό κάτω στην «Πολιτεία», όταν πραγματεύεται την ποίηση (606). Εδώ ο Πλάτων απορρίπτει τα καραγκιοζιλίκια στην κωμωδία, επειδή μπορεί να κάνει κάποιους να τα μιμηθούν κατ' ιδίαν.

Και στους «Νόμους», ένα πολύ συντηρητικό έργο, ο Πλάτωνας ζητάει ακόμα και την κατάργηση τής κωμωδίας και προτείνει να ανατεθούν «τα γελοία» σε δούλους ή σε έμμισθους ξένους (816-17).

Σύμφωνο με την αντίθεση τού Πλάτωνα στο γέλιο είναι και το γεγονός, ότι στη σχολή του, την Ακαδημία, το γέλιο ήταν απαγορευμένο κι ότι στην αθηναϊκή κωμωδία τον παρίσταναν σκυθρωπό.

   Διαβάστε γιά τον Πλάτωνα, το συμπόσιο και το γέλιο: H. D. Rankin: «Laughter, humor and related topics in Plato», Classica et Medievalia 27 (1966), σελ. 186-213. M. Mader: «Das Problem des Lachens und der Komödie bei Platon (Stuttgart, 1977). G. J. de Vries: «Laughter in Plato», Mnemosyne IV, 38 (1985), σελ. 378-81. M. Tecusan, «Logos Sympotikos: patterns of the irrational in philosophical drinking: Plato outside the Symposium» στο Murray, Sympotica σελ. 238-60. Z. Stewart: «Laughter and the Greek philosophers: a sketch» στο Jäkel και Timonen: «Laughter down the Centuries», σελ. 29-36. Αιλιανός: «Ποικίλη Ιστορία», 3.35. Grouch: «Άμφις», απ. 12. 

Ο Πυθαγόρας είχε τη φήμη, ότι δέν γελούσε ποτέ, όπως αναφέρεται από τον πυθαγορίζοντα τύραννο των Συρακουσών, Διονύσιο Βʼ, καθώς και από την πληρέστερη πηγή γιά τον αρχαίο πυθαγορισμό, τον φιλόσοφο τού τέταρτου αιώνα Αριστόξενο. Οι οπαδοί τού Πυθαγόρα χλευάζονταν από την αθηναϊκή κωμωδία γιά τη μονίμως σκυθρωπή τους έκφραση.

   Διαβάστε γιά την αντίθεση των πυθαγόρειων στο γέλιο: Αιλιανός: «Ποικίλη Ιστορία», 8.13 (Αριστόξενος), 13.18 (Διονύσιος). W. Burkert: «Lore and Science in Ancient Pythagoreanism», (Cambridge, MA, 1972). J. Bremmer: «Religiοus secrets and secrecy in classical Greece» στο H. Kippenberg και G. Stroumsa (επιμ.), «Secrecy and Concealment», (Leiden, 1995), σελ. 61-78. 

Οι ομοιότητες μεταξύ πυθαγορείων, σπαρτιατών και χριστιανών οδήγησαν σε αμοιβαία επιρροή κατά την όψιμη αρχαιότητα. Κατά τον εθνικό φιλόσοφο Ιάμβλιχο στο βιβλίο του «Περί τού Πυθαγορικού βίου» (25), ο Πυθαγόρας είχε επισκεφθεί τη Σπάρτη γιά να μελετήσει τους νόμους της, ενώ το χωρίο από το έργο τού Μεγάλου Αθανασίου «Βίος και πολιτεία τού οσίου πατρός ημών Αντωνίου» (14), στο οποίο παρατηρούσε, ότι ο άγιος δέν γελούσε και δέν θρηνούσε ποτέ, είχε ληφθεί σχεδόν κατά λέξη από το έργο «Πυθαγόρου Βίος (25) τού Πορφύριου.

Ουσιαστικά, τόσο στις συνήθειες όσο και στις βιογραφίες αγίων, οι πυθαγόρειοι και οι πρώτοι χριστιανοί είχαν πολύ περισσότερες ομοιότητες απʼ όσες θα ήθελαν να παραδεχθούν. (Βλ. J. Bremmer: «Symbols of marginality from early Pythagoreans to late antique monks», «Greece and Rome» 39 (1992), σελ. 205-14 και M. van Uytfanghe: «Lʼ Hagiographie: ub ʽʽgenreʼʼ chrétien ou antique tardif?», «Analecta Bollandiana» 111 (1993), σελ. 135-88).

Όσον αφορά στο γέλιο, αυτή η μικτή κληρονομιά επρόκειτο να επηρεάσει επί μακρόν την παράδοση τής Εκκλησίας - μάρτυρας οι απαγορεύσεις και οι περιορισμοί τού γέλιου στους μεσαιωνικους μοναστικούς κανόνες.

Σαμπατάι Σεβί: Ο ψευδομεσσίας και ο Κεμαλισμός

Η παρουσία ψευδομεσσιών και ψευδόχριστων δεν είναι φαινόμενο το οποίο εμφανίστηκε μόνο κατά τη διάρκεια τού εικοστού αιώνα. Μία ανάλογη περίπτωση εμφάνισης ψευδομεσσία είχε παρουσια­στεί στα χρόνια της τουρκοκρατίας στον ευρύτερο ελληνικό χώρο.
Πρόκειται για τον Ιουδαίο Sabbathai Zewi ο οποίος γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1626 αν και οι αρχικές ρίζες της οικογένειας βρί­σκονταν στην Πελοπόννησο. Λαμβάνον­τας αφορμή από την ιουδαϊκή προσδοκία της ελεύσεως του Μεσσία ύστερα από την παράλληλη μελέτη του ιουδαϊκού αποκρυφιστικού συστήματος της Καμπάλα αναγόρευσε τον εαυτό του ως τον αναμενόμε­νο Μεσσία. Ο ίδιος ταξίδευσε στην Ιερου­σαλήμ συναναστράφηκε με ορισμένους ραβίνους και τους εξέθεσε τις απόψεις του.
«Είμαι ο Κύριος. Ο Θεός σας», με τη φρά­ση αυτή υπέγραφε σε γράμμα του το 1665 που έστειλε στα Ιεροσόλυμα. Το 1665 είναι το έτος όπου η δράση του συστηματοποι­είται. Οι αντιλήψεις του διαδόθηκαν πάρα πολύ γρήγορα.
Δημιούργησε μία ολόκληρη κίνηση μεταξύ των διαφόρων ιουδαϊκών κοινοτήτων της εποχής του που αποδέ­χονταν και υπερασπίζονταν τις ιδέες του δημιουργώντας έτσι ένα ρήγμα στην θρη­σκευτική ομοιογένεια και εθνική ενότητα των συμπατριωτών του. Οι οπαδοί του ονομάστηκαν Σαμπατιανοί (Sabbathianer) και η κίνηση του Σαμπαταϊσμού.
Ο μεσσιανικός ισχυρισμός του, οι διάφορες περίεργες ενέργειες του και συμπεριφορές του, η χρήση του ονόματος του Θεού, η κατα­νάλωση απαγορευμένων ουσιών, η αναγόρευση των δύο αδελφών του, ενός σε βασιλιά της Τουρκίας και του άλλου σε βασιλιά της Ρώμης και η χρήση οργιαστικών πρακτικών που είχαν ως θεμέλιο, όπως έχει επισημαν­θεί ένα είδος καμπαλιστικού - σεξουαλικού μυστικισμού, θα γίνουν αφορμή να συλλη­φθεί, ύστερα από την ισχυρή παρέμβαση των Ραβίνων της Κων/λης στο Σουλτάνο, και να φυλακιστεί στην Καλλίπολη.
Αποφυλακίστηκε αργότερα όταν ο ίδιος αλλαξοπίστησε και έγινε μουσουλμάνος λαμβάνοντας ως νέο όνομα το Aziz Meh-met Efendi5με την παράλληλη υπόσχεση από τον Σουλτάνο να αναλάβει το αξίωμα του φύλακα των πυλών τού παλατιού.
Η πράξη του αυτή αφ'ενός μεν επιχειρήθηκε να ερμηνευθεί από τους οπαδούς ότι είχε συμβολικό χαρακτήρα για να δικαιολογη­θεί η πράξη της αποστασίας του, αφ' ετέρου δε η αποστασία του θα του προσθέσει επιπλέον οπαδούς, διάφορους εξωμότες που ήταν ιουδαϊκής καταγωγής και είχαν γίνει μουσουλμάνοι π.χ στη Θεσσαλονίκη.
Ο Sabbathai Zewi πέθανε τελικά την ημέρα της ιουδαϊκής εορτής του Yom Kippur στο Μπεράτι της Αλβανίας στις 17-9-1676. Οι αν­τιλήψεις του παρέμειναν ισχυρές για πολλά χρόνια μετά το θάνατο του και στον ελλη­νικό χώρο π.χ. Θεσσαλονίκη, Κων/πολη κ. α.
Δεν είναι μάλιστα τυχαίο το γεγονός ότι δύο αιώνες περίπου αργότερα ο Έλληνας λόγιος Στέφανος Κομμητάς (1770-1837), στο έργο του Εκκλησιαστική ιστορία θα κάνει στον Sabbathai Zewi ειδική αναφορά.
Ως τελική επισήμανση στη μικρή αυτή αναφορά μας για τον εν λόγω ιουδαίο ψευδομεσσία θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε μία επισήμανση που κάνει ο επιφανής ιου­δαίος φιλόσοφος και ιστορικός Gershom Sc­holem (1897-1982).
Ο G. Scholem στην κλασι­κή μονογραφία του για τον Sabbathai Zewi τονίζει κατ' επανάληψη, ότι η όλη κίνηση του Σαμπαταϊσμού δεν μπορεί να ερμηνευ­θεί αποκομμένη από την επίδραση που είχε η Καμπάλα -ο ιουδαϊκός εσωτερισμός- στις ιουδαϊκές κοινότητες του 17ουαιώνα.

Από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 60
 
 
Από την αναγνώστρια μας κ. Γεωργία Χριστοδούλου-Τερζή, Πτ. Γαλλ. Γλ. & Φιλ. λά­βαμε την κατωτέρω επιστολή-σχόλιο:
SABBATHAIZEWI ΚΑΙ ΚΕΜΑΛΙΣΜΟΣ
Ως συνέχεια τού άρθρου με τίτλο «Sabbathai Zewi (1626-1676), ένας Ιουδαίος ψευδομεσσίας στα χρόνια της τουρκοκρατίας», τού Πρωτοπρ. Βασιλείου Γεωργοπούλου, Λέκτορα Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ., (περιοδ. διάλογος, τ. 60, Απρ.-Ιούν. 2010), είναι, νομίζουμε, απαραίτητο να συνδέσου­με τα δεδομένα για τον εν λόγω ψευδομεσσία, με το σήμερα και μάλιστα με το μείζον γεγονός που συγκλόνισε τον απανταχού ελληνισμό του 20ουαιώνα, την Μικρασιατική Καταστροφή.
 
Τα παρακάτω θεωρούμε ότι διαφωτί­ζουν το πνευματικό πλαίσιο, των δυνάμε­ων που ενήργησαν, αλλά ενίοτε και που υποκίνησαν την δράση του κεμαλισμού, με κύριο στόχο τους την βίαιη εξαφάνιση του Ελληνισμού από τα εδάφη της Μικράς Ασίας, Ανατολικής Θράκης, Πόντου, Κων­σταντινουπόλεως και Κύπρου, γεγονότα που συνεχίζουν και απασχολούν όχι μόνο τους ιστορικούς και τα προσφυγικά σωμα­τεία αλλά και μεγάλο μέρος των νεοτέρων Ελλήνων τρίτης και τέταρτης γενιάς έκτο­τε.
 
Κατά τον 15οαιώναοισεφαραδίτεςΕβραίοι οι εγκατεστημένοι στην ιβηρική χερσόνησο, υποχρεώθηκαν από τους Ισπανούς αυτοκράτορες είτε να εγκατα­λείψουν τις μυστικές τελετές που επιτε­λούσαν, να απαρνηθούν τον ιουδαϊσμό και να βαπτισθούν χριστιανοί (παπικοί), είτε εκδιώχθηκαν από τις χώρες διαμονής τους.
 
Ορισμένοι από αυτούς βρήκαν καταφύγιο στο Μαρόκο και άλλοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (Κωνσταντινούπολη, Σμύρ­νη, Θεσσαλονίκη). Κατά πάσα πιθανότη­τα, σε αυτούς τους σεφαραδίτες Εβραίους βρήκε ο Σαμπαταϊσμός πρόσφορο έδαφος για να διαδοθεί.
 
Ο Σαμπαταϊσμός, η κίνη­ση τού Σαμπατάϊ Ζεβί, ήταν μία μυστική εβραϊκή σέκτα, η οποία εμφανίστηκε στη τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη τον 17οαιώνα. Τα μέλη της, οι λεγόμενοι «ντονμέδες» (πιθανή προέλευση εκ του τουρκ. donmek =επιστρέφω, μεταστρέφομαι) ζούσαν μία διπλή ζωή.
 
Έφεραν μουσουλμανικά ονόματα, εξωτερική εμφάνιση και συμπε­ριφορές μουσουλμάνου, αλλά μυστικά πί­στευαν στον Εβραίο ψευδομεσσία Σαμπατάϊ Ζεβί (1626-1676), στο όνομα του οποίου τελούσαν προσευχές και τελετές κάτω από απόλυτη μυστικότητα.
 
Το 1911, σε κάποιο ξενοδοχείο της Ιε­ρουσαλήμ, σε συνέντευξή του στον δη­μοσιογράφο και εκδότη εβραϊκών έργων Itamar Ben-Avi, ο κρυπτο-Εβραίος μετέπειτα δικτάτορας Μουσταφά Κεμάλ, κάτω από την επήρεια αλκοόλ, ομολογεί:
 
«Είμαι απόγονος τού Σαμπατάι Ζεβί, όχι πράγματι Εβραίος ο ίδιος, αλλά φλογερός θαυμαστής τού προφήτη σας. Η γνώμη μου είναι ότι κά­θε Εβραίος σ' αυτή τη χώρα θα έκανε καλά να γίνει μέλος της παράταξης του».
 
Ο Κεμάλ είχε σοβαρούς λόγους να απο­κρύπτει την ντονμεδική (κρυπτο-εβραϊκή) καταγωγή του. Οι ντονμέδες, οι οποίοι παντρεύονταν μεταξύ τους, θεωρούνταν αιρετικοί τόσο από τους μουσουλμάνους όσο και από τους Εβραίους. Φημίζονταν για τον ακόλαστο και μέθυσο βίο τους (ο Μουσταφά Κεμάλ, ο λεγόμενος πατέρας των Τούρκων, πέθανε σε ηλικία 57 ετών από κύρωση ήπατος λόγω αλκοόλ).
 
Αντλούσαν το δικαίωμα αυτό από την απομά­κρυνση της πίστεως τους από τις εντολές της Βίβλου, κάτω από τη νέα ερμηνεία που προσέδιδε ο Σαμπατάι Ζεβί και η οποία πε­ριγράφεται από τον Yitzchak Ben-Zvi στο βιβλίο του για τις χαμένες εβραϊκές κοινότητες The Exiled and the Redeemed.
 
Το παρόν κείμενο σκοπό είχε να επιση­μάνει την σχέση της ιουδαϊκής αίρεσης του Σαμπαταϊσμού που εμφανίστηκε τον 17οαιώνα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με τον κεμαλισμό του 20ου κυρίως αιώνα.

ΟΙ 7 ΑΠΙΘΑΝΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΣΠΕΡΜΑΤΟΣ

Υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που θέτουν σε κίνδυνο την αναπαραγωγική υγεία των ανδρών και είναι απίστευτοι στο άκουσμα τους καθώς δεν τους έχουμε σκεφτεί ποτέ.

Οι δολοφόνοι του σπέρματος βρίσκονται παντού, από το γρήγορο φαγητό μέχρι το χαλαρωτικό ντους που μπορεί να απολαύσει κανείς. Χωρίς να έχει σημασία το σημείο εισόδου, καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με χημικές ουσίες οι οποίες μπορεί να βλάψουν το σπέρμα. Οι συγκεκριμένες ουσίες μπορεί να έχουν δυσάρεστες επιπτώσεις στην ποσότητα του σπέρματος, στην κινητικότητα των σπερματοζωαρίων καθώς και στο DNA των κυττάρων.

Έχουν υπάρξει ήδη κάποιες μελέτες που έχουν γνωστοποιήσει στο ευρύ κοινό την σχέση των στενών σελών των ποδηλάτων με την στυτική δυσλειτουργία όπως επίσης και αυτή των αντικαταθλιπτικών χαπιών με την αλλοίωση του σπερματικού DNA.

Εκτός των παραπάνω, υπάρχουν και μικρές καθημερινές συνήθειες που κρύβουν κινδύνους καθώς φέρνουν τον οργανισμό σε επαφή με τις επικίνδυνες χημικές ουσίες που προκαλούν προβλήματα στο σπέρμα. Οι ειδικοί συνιστούν προσοχή και αναφέρουν ότι είναι εύκολο να αποφευχθεί η επαφή μαζί τους, το μόνο που αρκεί είναι η πληροφόρηση.

Σύμφωνα με το αμερικανικό δίκτυο msnbc, αυτοί είναι οι επτά απρόσμενοι παράγοντες που θέτουν σε κίνδυνο την αναπαραγωγική υγεία των ανδρών.

Ταμειακές αποδείξεις: Πρέπει να αποφεύγεται η τοποθέτηση τους στις τσέπες του παντελονιού λόγω του ότι το 40% των αποδείξεων εμπεριέχουν βισφενόλη Α, μια χημική ουσία που διαταράσσει το ενδοκρινικό σύστημα κι έχει συνδεθεί με καρδιαγγειακά νοσήματα και υπογονιμότητα. Μία πρόσφατη μελέτη απέδειξε ότι οι άνδρες που έχουν συγκέντρωση βισφενόλης Α στα ούρα τους είχαν μειωμένη ποσότητα σπέρματος σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Κονσερβοποιημένο φαγητό: Οι ερευνητές αναφέρουν ότι η μεγαλύτερη πηγή βισφενόλης Α είναι οι συσκευασίες τροφίμων, ιδιαίτερα οι αλουμινένιες. Οπότε να επιλέγεται καλύτερα τα φρέσκα από τα κατεψυγμένα τρόφιμα ενώ αν θέλετε να πάρετε κάποια σάλτσα, είναι προτιμότερο η συσκευασία να είναι γυάλινη και όχι αλουμινένια.

Ερωτικά βοηθήματα: Τα ερωτικά βοηθήματα που είναι κατασκευασμένα από βινύλιο μπορούν να δημιουργήσουν αλλεργίες, καρκίνο και υπογονιμότητα λόγω του ότι το βινύλιο απελευθερώνει φθαλάτες. Αν θέλετε να χρησιμοποιήσετε κάτι, προτιμήστε να είναι φτιαγμένο από σιλικόνη.

Το τοξικό ντους: Οι φθαλάτες είναι μέσα στο ντους. Βρίσκονται στα αρωματισμένα σαπούνια, τα σαμπουάν, τα καθαριστικά, ακόμα και στις πλαστικές κουρτίνες. Παράλληλα όταν η θερμοκρασία ανεβαίνει μετά από ένα ζεστό μπάνιο, οι χημικές ουσίες απελευθερώνονται πιο εύκολα. Είναι προτιμότερο να επιλέξετε κάποιο φυσικό σαπούνι και σαμπουάν ενώ σε γενικές γραμμές πρέπει να αποφεύγονται τα προϊόντα με αρώματα και μυρωδιά. Επίσης είναι προτιμότερο να πάρει κάποιος μία ανθεκτική κουρτίνα μπάνιου παρά να επενδύει συνεχώς στις πλαστικές που βλάπτουν την αναπαραγωγική υγεία.

Θερμαινόμενα καθίσματα αυτοκινήτου: Όσοι έχουν πρέπει να ξέρουν ότι ναι μεν προσφέρουν την απαραίτητη ζέστη αλλά ζημιώνουν το σπέρμα. Γενικά οτιδήποτε έχει υψηλή θερμοκρασία και βρίσκεται σε επαφή με τους όρχεις μπορεί να μειώσει την ποσότητα του σπέρματος, μέχρι και ένα παρατεταμένο ζεστό μπάνιο.

Μολυσμένα ψάρια: Πολλά ψάρια καταναλώνουν τοξίνες PCBs οι οποίες μπορεί να έχουν απαγορευτεί επειδή χρησιμοποιούνταν κατά κόρον από την βιομηχανία ηλεκτροδότησης, αλλά παραμένουν στο περιβάλλον μέχρι και σήμερα. Οπότε πρέπει να υπάρχει ιδιαίτερη προσοχή σε αυτά που τρώτε και να ξέρετε από πού τα προμηθεύεστε.

Ραντισμένα προϊόντα: Τα παρασιτοκτόνα που χρησιμοποιούνται στα φρούτα και στα λαχανικά είναι επιζήμια για το σπέρμα. Είναι ευρέων γνωστό ότι πρέπει να πλένονται καλά πριν την κατανάλωση αλλά πολλές φορές τα παρασιτοκτόνα είναι και μέσα στις τροφές.

Η Γέννηση της Αφροδίτης του Botticelli

Sandro Botticelli - La Νascita di Venere
Η Γέννηση της Αφροδίτης (Ιταλικά: La nascita di Venere) είναι πίνακας ζωγραφικής του Ιταλού καλλιτέχνη της Αναγέννησης, Σάντρο Μποτιτσέλι. Φιλοτεχνήθηκε περίπου το 1485–1486. Σήμερα βρίσκεται στη συλλογή του μουσείου Ουφίτσι στη Φλωρεντία, στην αίθουσα που είναι αφιερωμένη στο μεγάλο δημιουργό. Αποτελεί μια από τις αρτιότερες αισθητικά δημιουργίες του Φλωρεντίνου καλλιτέχνη. Η έμπνευση για τον πίνακα δίνεται από μια μυθολογική αφήγηση του Οβιδίου και συνιστά μια νεοπλατωνική αλληγορία βασισμένη στην αντίληψη της αγάπης ως γενεσιουργού δύναμης.

Είναι άγνωστο σε εμάς ποιος παρήγγειλε τον πίνακα αυτό στον Ιταλό καλλιτέχνη, ωστόσο πιστεύεται πως φτιάχτηκε για κάποιο μέλος της οικογένειας των Μεδίκων. Ορισμένοι μελετητές υποστηρίζουν πως αποτελεί ύμνο στην αγάπη του Τζουλιάνο ντι Πιέρο των Μεδίκων για τη Σιμονέττα Κατανέο Βεσπούτσι, που ζούσε στο Πορτοβένερε (μετάφραση: Λιμάνι της Αφροδίτης), μια παραθαλάσσια πόλη για την οποία μια τοπική παράδοση λέει πως αποτελεί το μέρος όπου γεννήθηκε η Αφροδίτη. Σημειώνεται πως ο Μποτιτσέλι αγαπούσε μυστικά και ο ίδιος την όμορφη Σιμονέττα, που ήταν ερωμένη του ευγενούς από την οικογένεια των Μεδίκων. Πιστεύεται πως η Σιμονέττα αποτέλεσε το μοντέλο για την Αφροδίτη στον πίνακα, αλλά και για άλλες κοπέλες σε έργα του Μποτιτσέλι, όπως συνέβη και στην Άνοιξη (Primavera).

Σύμφωνα με έναν αρχαίο ελληνικό μύθο, όταν ο Κρόνος πήρε τη βασιλεία από τον πατέρα του, τον Ουρανό, έκοψε τα γεννητικά του όργανα και τα πέταξε στη θάλασσα. Από τους αφρούς της θάλασσας, αναδύθηκε κοντά στην Κύπρο (σύμφωνα με την επικρατέστερη παράδοση) η θεά Αφροδίτη. Στον πίνακα λοιπόν, η θεά Αφροδίτη αναδύεται από το νερό μέσα σε ένα όστρακο που φυσούν ο Ζέφυρος και η Αύρα προς την ακτή της Κύπρου ή των Κυθήρων. Στην ακτή την υποδέχεται μια από τις Ώρες, θεότητες των εποχών, που της προσφέρει έναν μανδύα. Σύμφωνα με ορισμένους ερμηνευτές, η γυμνή θεά είναι σύμβολο πνευματικής και όχι γήινης αγάπης. Η ανατομία της Αφροδίτης δεν αποτελούν εκφράσεις κλασικού ρεαλισμού, όπως στα έργα του Ραφαήλ ή του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ωστόσο οι ανατομικά ανορθόδοξες λεπτομέρειες του πίνακα μονάχα συμβάλλουν στην αιθέρια ομορφιά του.

Το σχέδιο είναι αρμονικό και ντελικάτο: οι γραμμές κομψές και δημιουργούν, με τα κύματα που σκάνε στην ακτή, τις πτυχώσεις των ρούχων, την αρμονική ροή των μαλλιών της θεάς, διακοσμητικά κυματοειδή παιχνιδίσματα. Τα χρώματα είναι φωτεινά, οι μορφές καθαρές και ραφιναρισμένες. Το γυμνό σώμα της Αφροδίτης είναι ύμνος στην κλασσική ομορφιά και στην αγνότητα της ψυχής, ενώ για τη στάση της ο Μποτιτσέλι ακολούθησε το πρότυπο της Αιδήμονος Αφροδίτης (Venus Pudica).
Το θέμα της Αφροδίτης είναι σαφώς παγανιστικό, σε μια εποχή που τα περισσότερα έργα τέχνης απεικόνιζαν Ρωμαιοκαθολικά θέματα. Αν και ορισμένα από τα έργα του φλωρεντίνου ζωγράφου καταστράφηκαν εξαιτίας των θεμάτων τους, η Αφροδίτη διασώθηκε χάρη στην επιρροή του Λαυρεντίου των Μεδίκων. Ο πίνακας έχει επηρεάσει κατά πολύ και τη σύγχρονη κουλτούρα με εμφανίσεις σε διάφορες ταινίες και βιβλία. Επιπροσθέτως το πρόσωπο της Αφροδίτης απεικονίζεται στο δεκάλεπτο των ιταλικών κερμάτων ευρώ.


Κόσμοι μέσα σε κόσμους

olografiko sympanΛένε οι επαγγελματίες σοφοί ότι όλα έχουν ειπωθεί από καιρό. Μπορεί να είναι κι έτσι. Μπορεί όμως να είναι κι αλλιώς.
Άλλωστε όλα όσα έχουν ειπωθεί αφορούν τον κόσμο αυτόν μοναχά και ίσως κάποιες από τις αισθητές πτυχές του.
Αλλά οι άλλοι κόσμοι έχουνε κι αυτοί τις δικές τους ιστορίες να διηγηθούν.
Που ίσως να’ναι πολύ πιο πραγματικές από το ονείρεμά μας.
Κόσμοι μέσα σε κόσμους, μέσα σε κόσμους ..!
Διπλώνουν ή καταργούν το χωρόχρονο για να ακουστούν απ’ όσους ξέρουν να ακούνε.
Αν ζούμε σε ένα ολογραφικό σύμπαν τότε θα είναι η μεγαλύτερη επανάσταση του 21ου αιώνα.
“Μια παράξενη θεωρία, που λέγεται ολογραφική αρχή, απασχολεί ολοένα και περισσότερους φυσικούς. Ισχυρίζεται ότι το σύμπαν μας είναι σαν ένα ολόγραμμα. Όπως το φως μας επιτρέπει να απεικονίσουμε ένα τρισδιάστατο είδωλο πάνω σε ένα επίπεδο φιλμ, έτσι και το φαινομενικά τρισδιάστατο Σύμπαν μπορεί να είναι τελείως ισοδύναμο με κάποια κβαντικά πεδία και φυσικούς νόμους, “σχεδιασμένους” σε μια τεράστια μακρινή επιφάνεια στην άκρη του σύμπαντος.
Με άλλα λόγια, είμαστε πραγματικοί, ή μήπως είμαστε κβαντικές αλληλεπιδράσεις που προέρχονται από τις άκρες του σύμπαντος;
Η φυσική των μαύρων τρυπών μας δίνει κάποια ένδειξη ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι αληθές. Η μέγιστη εντροπία ή πληροφορία αυτών των περίεργων αντικειμένων, είναι ανάλογη με την επιφάνειά τους, και όχι με τον όγκο τους. Ίσως λοιπόν και ολόκληρο το Σύμπαν να είναι σαν ένα γιγάντιο ολόγραμμα.”

Ελληνικά και Νεοελληνικά παράδοξα

edw hellas   (103)

Με περισσή εγωπάθεια οι άνθρωποι, δεν αμφιβάλουν καθόλου για τίποτα και χωρίς σκέψη, αναφέρουν το ένα ή το άλλο απόφθεγμα, αφορισμό ή κείμενο, φιλοσοφική θέση ή θεωρία και το αποδίδουν με σιγουριά χωρίς σκέψη ή έστω αμφιβολία, στον ένα ή στον άλλο φιλόσοφο, ενώ δεν γνωρίζουν καν αν αυτός το είπε έτσι ή αλλιώς γιατί σαν πρόσωπο δεν είναι σίγουρο ό,τι υπήρξε και τα υποτιθέμενα λεγόμενα του είναι λόγια άλλων ανθρώπων, σκέψεις άλλων ανθρώπων –ποιος ξέρει αν είναι καν ανθρώπων- που απλώς επαναλαμβάνουν παπαγαλίζοντας κατά πως τους βολεύει, διαιωνίζοντας σωστά και λάθη, ανάκατα μέχρι σήμερα.
Σκέψου πόσο ανόητος φαίνεσαι, όταν λες -αν δεν το δω μα τα μάτια μου δεν το πιστεύω- και άλλες ανάλογες μεγαλοστομίες, ειδικά όταν όλα όσα παπαγαλίζεις είναι λόγια άλλων, που δεν είδες ποτέ και δεν μπορείς να είσαι καν σίγουρος, πως αυτοί τα είπαν, ή αν καν υπήρξαν με σιγουριά! Και αυτό το «αν δεν το δω με τα μάτια μου …» αποκλείει τους τυφλούς απ’ την γνώση; Είδες ΕΣΥ ό,τι η γη είναι στρογγυλή … με τα μάτια σου; Που το ξέρεις ό,τι είναι στρογγυλή αφού δεν την είδες;
Αν τα μάτια σου σε κοροϊδεύουν -ειδικά αν δεν έχεις καλλιεργήσεις τον εγκέφαλο σου, γιατί με τον εγκέφαλο βλέπεις και όχι με τα μάτια- σκέψου σε τι πέλαγος άγνοιας κολυμπάς όταν αυτά που καλλιεργούν το εγκέφαλο δεν είναι και τόσο σίγουρο ό,τι είναι έτσι όπως λέγονται !
Όταν ακόμα δεν γνωρίζουμε οι άνθρωποι, τι είναι η βαρύτητα τι είναι το ηλεκτρικό φορτίο, όταν ακόμα κινούμαστε με πετρέλαιο, όταν και την πυρηνική ενεργεία την μετατρέπουμε σε ηλεκτρική με τρόπο σαν το παράδειγμα: οι δυο ενέργειες είναι δυο δωμάτια μεσοτοιχία, κι εμείς περνάμε από το ένα στ’ άλλο μέσω του άλφα Κενταύρου (spontaneous idea), όταν την τύφλα μας την καταραμένη έχουμε ακόμα για το πληροφοριακό περιεχόμενο του DNA κλπ κλπ, εντούτοις δεν μας λείπει η εγωπάθεια της σιγουριάς, για τους χαριτωμένους νομούς που «ανακαλύψαμε» !

Για τους Ελληνες αρχαίους και νέους:
> Η Ελλάδα είναι μια ευλογημένη χώρα με καταραμένους κατοίκους.
> Το αληθινό καθεστώς της χώρας είναι η «ατομικοπατριωτική φεουδαρχία». Ο κάθε Έλληνας όταν λέει «πατρίδα» εννοεί τον εαυτό του και την οικογένειά του. Είμαστε μερικά εκατομμύρια «χαμένες πατρίδες».
> Έντεκα εκατομμύρια «εγώ» δεν μπορούν να κάνουν ένα «εμείς».
> Οι άλλοι λαοί έχουν ιδιοσυγκρασία, οι Έλληνες έχουν ιδιοσυγκρουσία: όλοι εναντίον όλων.
> Οι Έλληνες επινόησαν τη Δημοκρατία για να μπορούν να συγκρούονται έχοντας ένα πολιτικό άλλοθι.
> Ένας λαός με έμφυτο τον ιμπεριαλιστικό φασισμό του Εγώ δεν δικαιούται να ομιλεί για Δημοκρατία.: «Ξέρεις ποιος είμ’ εγώ, ρε;!».
> Ο Έλληνας θέλει να κάνει πάντα του κεφαλιού του και μετά να πληρώνει με τα κεφάλια των άλλων.
> Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι, από αρχαιοτάτων χρόνων, ο χειρότερος εχθρός του Έλληνα είναι ο Έλληνας, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα αυτογνωσίας κι εξέλιξης.
> Η βασικότερη απόδειξη ότι καταγόμαστε από τους αρχαίους Έλληνες είναι η διαπίστωση ότι κι εκείνοι τρώγονταν σαν τα σκυλιά.
> Από τα διάφορα κρίσιμα περιστατικά και τις καταστροφές της Ιστορίας μας βγαίνει το συμπέρασμα ότι η πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους Έλληνες.
> Είμαστε σαν μια αθλητική ομάδα με εξαιρετικούς παίκτες, αλλά δίχως πνεύμα ομαδικότητας και με κακούς προπονητές.
> Είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές στα αυτογκόλ και φορτώνουμε πάντα τις ευθύνες της ήττας στη διαιτησία.
> Το γεγονός ότι, παρ’ όλα τα αναρίθμητα αυτογκόλ συνεχίζουμε να υπάρχουμε ακόμη ως χώρα, σημαίνει ότι μάλλον «ο Θεός της Ελλάδος» υπάρχει.
> Μυστηριωδώς τα θετικά χαρακτηριστικά του Έλληνα (δημιουργικότητα, εργατικότητα, άμιλλα, συλλογικότητα) ενεργοποιούνται κυρίως όταν ζει σε ξένη χώρα και τα αρνητικά (εγωκεντρισμός, παραβατικότητα, οκνηρία, ζηλοφθονία) όταν ζει στη χώρα του.
> Νεοελληνικό αίνιγμα: Η τσογλανοποίηση του ατόμου οδήγησε στη μπαχαλοποίηση της κοινωνίας, ή η μπαχαλοποίηση της κοινωνίας οδήγησε στην τσογλανοποίηση του ατόμου; Με επιστημονική ορολογία, μάλλον υπήρξε «κλειστός βρόγχος ανατροφοδότησης».
> Η Ελλάδα (μεταξύ άλλων πολλών και θαυμαστών) είναι και η χώρα με τις ατελείωτες ουρές. Ουρές, παντού ουρές, ίσως γι’ αυτό νομίζει ότι είναι γάτα.

> Στην Ελλάδα, ούτε τα χρήματα είναι λύση. Μεγάλα ποσά θα φεύγουν σε διευκολύνσεις και σε λαδώματα, οι υπάλληλοί σου θα σε καταριούνται νυχθημερόν πεπεισμένοι ότι τους εκμεταλλεύεσαι, οι γνωστοί σου θα σε φθονούν και θα κάνουν έφοδο στο εξοχικό σου, θα χαλάς τη Φερράρι σου στους κωλόδρομους, θα είσαι στο στόχαστρο των πάσης φύσεως «επαναστατών»… Μια φρίκη…
> Ο «πατριωτισμός και η αγάπη για την ελευθερία των Ελλήνων» συνοψίζεται ως εξής: «Γιατί να αφήσουμε να μας καταστρέψουν οι ξένοι, αφού μπορούμε να καταστραφούμε και μόνοι μας;».

> Υπάρχουν «καθαροί Έλληνες», αυτοί που πλένονται συχνά.
> Οι Έλληνες δεν είναι εξωγήινοι επειδή κατάγονται από άλλον πλανήτη, οι Έλληνες είναι εξωγήινοι επειδή κατοικούν στον δικό τους πλανήτη.
> Είναι εξωφρενικό πόσο μεγάλο είναι το ποσοστό των οπαδών του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού σε έναν λαό που δεν έχει την παραμικρή κλίση γι’ αυτά τα καθεστώτα, λόγω αναρχοαυτόνομης φύσης.
> Οι Έλληνες εννοούν τον κομμουνισμό/σοσιαλισμό ως εξής: Είμαι μόνιμος κρατικός υπάλληλος, εργάζομαι ελάχιστα ή καθόλου, παίρνω παχυλό μισθό, βγαίνω στη σύνταξη νωρίς, και στέλνω τον λογαριασμό στα υπόλοιπα κορόιδα. (Το εξωφρενικό είναι ότι πολλοί το πέτυχαν αυτό επί καπιταλισμού).
> Είναι απίστευτο ότι στη μοναδική χώρα που βρίσκεται ουσιαστικά σε καθεστώς αναρχίας (το Κράτος είναι ανύπαρκτο, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει), υπάρχουν αναρχικές οργανώσεις που φωνάζουν «Κάτω το Κράτος».
> Ο Έλληνας κατέχει στην εντέλεια τον νόμο της ζούγκλας, γι’ αυτό είναι ένας αληθινός ζουγκλέρ της επιβίωσης.
> Κι ενώ οι αρχαιολογικοί μας χώροι είναι σκουπιδότοποι, τα Μουσεία μας αφύλακτοι στόχοι αρχαιοκάπηλων, διεκδικούμε μετά μανίας την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα.
> Επί σειρά δεκαετιών εμείς κάναμε ότι ψηφίζαμε με κίνητρο το συμφέρον της χώρας, κι εκείνοι έκαναν ότι κυβερνούσαν με γνώμονα το κοινό καλό. Μόλις ήρθε η κρίση και αυτή η αμοιβαία απάτη αποκαλύφθηκε, στραφήκαμε όλοι εναντίον όλων αναζητώντας τους βασικούς υπευθύνους στο εξωτερικό!
> Επειδή δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα, έχουμε την απαίτηση να μας πληρώνει μονίμως τον λογαριασμό του ηλεκτρικού.
> Μιλάμε συνεχώς για το πόσο περήφανοι είμαστε για τους προγόνους μας, αντί να φροντίσουμε να κάνουμε περήφανους τους απογόνους μας.
> Όντως, «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», βρίσκεται μονίμως σε μια ημιθανή κατάσταση.
> Αντί να κοκορευόμαστε ότι εμείς δώσαμε στην ανθρωπότητα τον πολιτισμό και τη Δημοκρατία, ας παραδεχτούμε ότι πάλι εμείς καταστρέψαμε και τον πολιτισμό και τη Δημοκρατία.
> Αν δεν συνειδητοποιήσουμε πόσο άθλιοι είμαστε, δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ οι εκλεκτοί που νομίζουμε ότι είμαστε.

> Η Ιστορία δείχνει, δυστυχώς, ότι ένας άσωτος λαός δεν σώζεται με τίποτα.
> Ο Διογένης στην Αρχαία Ελλάδα … έψαχνε ανθρωπο και σήμερα το ίδιο θα έκανε.

“Η Κρίση του Σύγχρονου Κόσμου” Ποιού Κόσμου;

edw hellas   (99)Όταν λένε πως ο σύγχρονος κόσμος υφίσταται κρίση, αυτό που συνήθως εννοούν είναι ότι έφτασε σε ένα κρίσιμο σημείο, ή, με άλλα λόγια, ότι επίκειται μια μεταμόρφωση λίγο ή πολύ βαθειά, ότι μια αλλαγή προσανατολισμού οφείλει αναπόφευκτα να συμβεί πολύ σύντομα, εκούσια ή ακούσια, με έναν τρόπο λίγο ή πολύ απότομο, με ή χωρίς καταστροφή. Για αυτούς που βλέπουν τα πράγματα από μια γενικότερη σκοπιά, είναι όλη η σύγχρονη εποχή, στο σύνολό της, που αντιπροσωπεύει για τον κόσμο μια περίοδο κρίσης.
Φαίνεται άλλωστε πως πλησιάζουμε στην τελική έκβαση και γι’ αυτό γίνεται πιο αισθητός σήμερα περισσότερο από ποτέ ο ανώμαλος χαρακτήρας αυτής της κατάστασης πραγμάτων που διαρκεί μερικούς αιώνες, αλλά της οποίας οι επιπτώσεις δεν είχαν γίνει ακόμη τόσο αντιληπτές όσο γίνονται τώρα. Αυτός επιπλέον είναι ο λόγος για τον οποίο τα γεγονότα κυλούν με αυτήν την επιταχυνόμενη ταχύτητα. Αναμφίβολα, αυτό μπορεί να εξακολουθήσει έτσι για κάμποσο καιρό ακόμη, αλλά όχι επ’ άπειρον.
Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο που τόσα πνεύματα σήμερα κατέχονται από την “ιδέα του τέλους του κόσμου”. Τούτο είναι λυπηρό από ορισμένες πλευρές, γιατί οι παραλογισμοί που δημιουργούνται από αυτή την κακώς εννοούμενη ιδέα, τα “μεσσιανικά” παραληρήματα που έχει σαν επίπτωση σε ορισμένους κύκλους, , όλες αυτές οι εκδηλώσεις που απορρέουν από τη διανοητική ανισορροπία της εποχής μας, δεν κάνουν άλλο από το να επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο αυτή την ανισορροπία δίνοντάς της διαστάσεις που δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες.
Η πιο βολική στάση, όταν διαπιστώνουμε τέτοιου είδους πράγματα είναι ασφαλώς αυτή που συνίσταται στο να τα παραμερίσουμε απλά και καθαρά χωρίς περαιτέρω εξέταση, να τα αντιμετωπίσουμε σαν σφάλματα ή ονειροπολήματα χωρίς σημασία. Ωστόσο αξίζει περισσότερο να αναζητήσουμε τους λόγους που τα προκάλεσαν και το μέρος της λίγο ή πολύ παραμορφωμένης αλήθειας που μπορεί να βρίσκεται παρ’ όλα αυτά μέσα τους.
Παρατηρούμε λοιπόν χωρίς κόπο πως αυτή η προκατάληψη με το τέλος του κόσμου είναι στενά δεμένη με την κατάσταση της γενικής αδιαθεσίας μέσα στην οποία ζούμε τούτη την εποχή: το σκοτεινό προαίσθημα κάποιου πράγματος που αληθινά βρίσκεται στα πρόθυρα του τέλους, επιδρώντας ανεξέλεγκτα στην φαντασία ορισμένων, προξενεί εκεί πολύ φυσικά ασυνάρτητες παραστάσεις και πολύ συχνά υλοποιημένες με χοντροειδή τρόπο.
Πρέπει να παραδεχτούμε πως αυτή η προαίσθηση είναι πολύ πραγματική, παρ’ ότι θολή και ευάλωτη σε λαθεμένες ερμηνείες ή σε ευφάνταστες παραμορφώσεις, επειδή, ό,τι και αν σημαίνει αυτό το τέλος, η κρίση που οφείλει αναγκαστικά να καταλήξει σ’ αυτό είναι αρκετά εμφανής και ένα πλήθος σημάδια όχι αμφίβολα και που εύκολα επισημαίνονται οδηγούν όλα με τρόπο ομόφωνο στο ίδιο συμπέρασμα.
Αυτό το τέλος δεν είναι χωρίς αμφιβολία το τέλος του κόσμου, με την ολοκληρωτική έννοια που ορισμένοι θέλουν να το εννοήσουν, αλλά είναι το λιγότερο το τέλος ενός κόσμου. Και αν αυτό που οφείλει να τελειώσει είναι ο δυτικός πολιτισμός υπό την τωρινή του μορφή, είναι κατανοητό πως αυτοί που έχουν συνηθίσει να μη βλέπουν τίποτε έξω απ’ αυτόν και να τον θεωρούν ως τον “πολιτισμό” χωρίς επίθετο, πιστεύουν πως όλα θα τελειώσουν μαζί με αυτόν και πως, αν αυτός αφανιστεί θα είναι αληθινά το τέλος του κόσμου.
Θα μιλήσουμε λοιπόν για το τέλος μιας εποχής ή ενός ιστορικού κύκλου, που άλλωστε μπορεί να αντιστοιχεί με έναν κοσμικό κύκλο, σύμφωνα με όσα διδάσκουν σχετικά όλες οι παραδοσιακές διδασκαλίες. Έχουμε ήδη στο παρελθόν πολλά τέτοια προηγούμενα και αναμφίβολα θα υπάρξουν και άλλα ακόμη στο μέλλον.
Γεγονότα άνισης σημασίας, ανάλογα με το αν τερματίζουν περιόδους λιγότερο ή περισσότερο εκτεταμένες και που αφορούν, είτε το σύνολο της επίγειας ανθρωπότητας, είτε μόνο το ένα ή το άλλο από τα μέρη της, μια φυλή ή ένα ορισμένο λαό. Μπορούμε να υποθέσουμε, μέσα στη παρούσα κατάσταση του κόσμου, πως η αλλαγή που θα παρεμβληθεί θα έχει πολύ γενική σημασία και πως, όποια και αν είναι η μορφή που θα υποδυθεί, θα προσβάλλει λίγο ή πολύ ολόκληρη τη Γη.

Είμαστε τελικά μάζα ή όχι;

Giannis_Gaitis (1)Αν εκεί που περπατάς δεις κάποιον να πετάει μια πέτρα σε μια βιτρίνα, μάλλον θα σκεφτείς ότι κάτι δεν πάει καλά με το συγκεκριμένο άνθρωπο. Αν εκεί που περπατάς δεις εκατό ανθρώπους να πετούν πέτρες σε μια βιτρίνα, μάλλον θα σκεφτείς ότι κάτι δεν πάει καλά με τη συγκεκριμένη βιτρίνα.
Μεγάλη η δύναμη της μάζας, βλέπεις καθορίζει πολύ περισσότερα πράγματα από όσα νομίζουμε. Διαφέρουμε από τη μάζα, θέλουμε να πιστεύουμε, αλλά στην πρώτη ευκαιρία, πιάνουμε ίσως τον εαυτό μας να επιθυμεί να συμπεριφερθεί σαν μάζα. Ίσως η αέναη ανάγκη να είμαστε εντασσόμενοι κάπου!
Να ακολουθούμε έναν αρχηγό, να ανήκουμε κάπου για να νοιώσουμε ασφαλείς. Αρχέγονα πράγματα της ανθρώπινης φύσης, πράγματα στα οποία πατούν κάποιοι για να ελέγχουν τη μάζα, τον όχλο. Αλλά εμείς διαφέρουμε από αυτό; Είναι σίγουρο? Και τελικά ξεκινώντας με την αυτοπαραδοχή πως εγώ δεν είμαι έτσι, μήπως κάνω ακριβώς αυτό που θέλουν κάποιοι;
Να το δούμε, είμαστε τελικά μάζα ή όχι;

25+ Σημαντικά πράγματα που με δίδαξε η μαμά μου

560082_313612115372627_185542018_n_large

1. ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ
“Αν πρόκειται να σκοτωθείτε με τον αδερφό σου, πηγαίνετε έξω. Μόλις τελείωσα το σφουγγάρισμα.”

2. ΠΡΟΣΕΥΧΗ
“Κάνε την προσευχή σου να βγει ο λεκές από το χαλί.”

3. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ ΣΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ
“Αν την άλλη Πέμπτη που θα πάω στο σχολείο σου για το τρίμηνο, δεν έχεις καλούς βαθμούς, καλύτερα να έχεις φύγει από το σπίτι πριν γυρίσω.”

4. ΛΟΓΙΚΗ
“Δεν έχει γιατί. Γιατί έτσι είπα εγώ.”

5. ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗ
“Αν πέσεις και ματώσεις τα γόνατά σου, θα φας το ξύλο της χρονιάς σου γιατί θα έχεις σκίσει και το παντελόνι σου.”

6. ΠΡΟΝΟΗΤΙΚΟΤΗΤΑ
“Άλλαξε βρακί, ρε παιδάκι μου. Αν χτυπήσεις και σε πάνε στο νοσοκομείο τι θα πουν οι γιατροί;”

7. ΕΙΡΩΝΕΙΑ
“Σταμάτα να κλαις δίχως λόγο γιατί θα σε κάνω να κλάψεις με λόγο.”

8. ΕΥΛΥΓΙΣΙΑ
“Ωραίο πλύσιμο έκανες! Δεν βλέπεις τον σβέρκο σου που είναι μαύρος;”

9. ΩΣΜΩΣΗ
“Κλείσε το στόμα σου και φάε το φαΐ σου.”

10. ΑΝΤΟΧΗ
“Δεν θα σηκωθείς απ’ το τραπέζι αν δεν τελειώσεις τα ρεβύθια σου.”

11. ΚΑΙΡΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ
“Το δωμάτιό σου είναι σαν να το χτύπησε τυφώνας.”

12. ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ
“Ό,τι σου λέω εγώ σου φαίνεται παράλογο. Εσύ τα ξέρεις όλα κι εγώ είμαι παράλογη, έτσι;”

13. ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ
“Συνέχισε την γκρίνια και θα δεις! Εγώ σε γέννησα, εγώ θα σε σκοτώσω.”

14. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ
“Πού τάμαθες αυτά, ρε παιδάκι μου; Γιατί δεν βλέπεις τον αδερφό σου; Έτσι κάνει;”

15. ΖΗΛΕΙΑ
“Εγώ στην ηλικία σου δεν είχα παπούτσια να φορέσω. Χιλιάδες παιδάκια σήμερα γυρνάνε ξυπόλητα. Μην είσαι αχάριστος.”

16. ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
“Περίμενε να πάμε σπίτι και θα δεις.”

17. ΥΠΟΜΟΝΗ
“Θα το ανοίξουμε όταν πάμε σπίτι.”

18. ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ
“Σταμάτα ν’ αλλοιθωρίζεις γιατί στο τέλος θα μείνεις αλλοίθωρος.”

19. ΥΠΕΡΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ
“Βάλε το πουλόβερ σου. Κάνει κρύο και δεν το καταλαβαίνεις.”

20. ΧΙΟΥΜΟΡ
“Αν κοπείς με το μαχαίρι, μην έρθεις κλαίγοντας σε μένα, γιατί θα τις φας από πάνω.”

21. ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ
“Αν δεν φας όλο το φαΐ σου, δεν θα μεγαλώσεις.”

22. ΓΕΝΕΤΙΚΗ
“Όλα τα χούγια του πατέρα σου πήρες.”

23. ΚΑΤΑΓΩΓΗ
“Όταν σου δίνουν κάτι να λες ευχαριστώ. Μην είσαι βλάχος.”

24. ΣΟΦΙΑ
“Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις.”

25. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
“Θα κάνεις και συ παιδιά μια μέρα. Μακάρι να σου κάνουν, ότι κάνεις εσύ σε μένα.”

+1 ΑΜΕΤΡΟΕΠΕΙΑ
(αμέσως μετά τον γάμο)
“Άντε, κάντε κι ένα παιδάκι τώρα. Εγώ είμαι εδώ, εγώ θα το μεγαλώσω.”
(ένα-δυο χρόνια αργότερα)
“Όποιος έχει παιδί κάθεται στο σπίτι του και το μεγαλώνει. Αρκετά! Εγώ τα δικά μου τα μεγάλωσα.”

Δικές σου Στιγμές πολυτέλειας

10293623_10201436740474319_1010703740496658083_oΟταν πιστεύεις ότι είσαι πολύτιμος περιβάλλεις τον εαυτό σου με πολυτέλεια, άνεση και ευχαρίστηση, Πολυτέλεια δεν σημαίνει οτι έχεις ένα ακριβό αυτοκίνητο ή σπίτι. Μπορεί να είναι η μυρωδιά των λουλουδιών ή μια σταγόνα αιθέριου ελαίου στο ζεστό σου μπάνιο ή ένα κομμάτι σοκολάτας ή ήχος υπέροχης μουσικής. Αυτές οι μικρές πολυτέλειες κοστίζουν ελάχιστα αλλά σημαίνουν πολλά.
Αισθάνεσαι ότι αξίζεις αυτή την πολυτέλεια; Η πολυτέλεια είναι η φυσική σου κατάσταση και η αφθονία το δικαίωμα σου. Καθώς είσαι θησαυρός αξίζεις όλα τα καλά που μπορεί να σου προσφέρει ο κόσμος. Αλλάζεις την γνώμη για τον εαυτό σου αλλάζεις την ποιότητα της ζωή σου. Ο εξωτερικός κόσμος αντηχεί την πεποίθηση σου ότι είσαι ένα πολύτιμο πλάσμα που αξίζει την πολυτέλεια.
Σήμερα βρες χρόνο κάνε κάτι για τον εαυτό που θεωρείς πολυτέλεια. Απόλαυσε ένα ζεστό μπάνιο, πιές τσάι με καλούς φίλους, κάνε ένα μακρινό περίπατο ή δες μια ταινία. Κάνε αυτό συνήθεια. Οσο περισσότερες στιγμές πολυτέλειας έχεις τόσο περισσότερο αναγνωρίζεις ότι είσαι ένα πνευματικό όν που του αξίζει η αγάπη και η αφθονία!.
Σήμερα απελευθερώνομαι από σκέψεις που δεν με εξυπηρετούν και με περιορίζουν και απολαμβάνω στγμές πολυτέλειας.

Τι ρωτούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες την Πυθία

5Τα πιο συχνά ερωτήματα που ήθελαν να απαντήσουν οι πρόγονοί μας όταν επισκέπτονταν μαντεία, αποκάλυψε καθηγητής του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι και όπως αποδεικνύεται δεν απέχουν πολύ από αυτά που διερωτώνται και οι σύγχρονοι άνθρωποι.
Θα ευτυχήσω με τη γυναίκα που θα παντρευτώ; Θα αποκτήσω παιδιά στον γάμο μου; Θα κινδυνεύσω στο επικείμενο ταξίδι μου στις αποικίες; Σε ποιους θεούς να απευθύνω θυσίες για να έχω καλή υγεία;
Απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα ευελπιστούσαν να αποκτήσουν, μέσω των χρησμών, οι αρχαίοι Έλληνες που κατέφευγαν στα μαντεία της εποχής, λαμβάνοντας όχι πάντα τις πιο σαφείς απαντήσεις.
Στο ενδιαφέρον αυτό θέμα αναφέρθηκε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι Mika Kajava, μιλώντας στην 28η ετήσια συνάντηση του Φινλανδικού Ινστιτούτου στην Αθήνα. Κατά την ομιλία του με τίτλο «Αρχαία μαντεία και επιγραφική» («Ancient Oracles and Epigraphy») ο καθηγητής έδωσε, μεταξύ άλλων, γλαφυρά στοιχεία για τα ερωτηματικά που βασάνιζαν τους αρχαίους, ελεύθερους πολίτες και μη, οι οποίοι ζητούσαν την καθοδήγηση των θεών από τα μαντεία, όπως αυτό της Δωδώνης.
«Να φύγω ή να μείνω;», ρωτούσε τον Νάιο Δία και τη Διώνη τις θεότητες στις οποίες ήταν αφιερωμένο το μαντείο, ένας δούλος, καταγράφοντας την ερώτησή του σε μολυβένιο έλασμα, το υλικό που χρησιμοποιούσαν και οι υπόλοιποι επισκέπτες της Δωδώνης. «Ποιος έκλεψε το σεντόνι;» ή «ποιος δηλητηρίασε την Αριστοβούλα;», ήταν οι απορίες ανθρώπων που προσπαθούσαν να εξιχνιάσουν το έγκλημα που τους απασχολούσε.
«Να ζητήσω την ιθαγένεια τώρα;», αναρωτιόταν ένας μέτοικος, ενώ ένας ανήσυχος σύζυγος ζητούσε να μάθει αν το παιδί που κυοφορούσε η γυναίκα του ήταν πράγματι δικό του. «Σε ποιον θεό να προσευχηθώ ώστε να πάει καλά η επιχείρησή μου» ανέφερε ένα άλλο ερώτημα, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και σύγχρονο, όπως και όλα τα παραπάνω.

Οι δυο δρόμοι της Ζωής

crossroad-path-in-lavenderΣτη ζωή μας έχουμε κάθε στιγμή την ευκαιρία να επιλέξουμε ανάμεσα σε «μόνο» δυο δρόμους. Λανθασμένα εκπαιδευτήκαμε να πιστεύουμε, είτε ότι έχουμε πολλούς δρόμους τους οποίους διαμορφώνουμε εμείς όπως θέλουμε, είτε ότι δεν έχουμε κανέναν και ότι στερούμαστε επιλογής. Και οι δυο είναι απλά λανθασμένες (περιοριστικές) απόψεις που διστάζουμε να αμφισβητήσουμε. Το πιο δύσκολο όμως – και αυτό παραμένει πάντα μια πρόκληση – είναι να βάζουμε τη θεωρία σε πράξη, να ζούμε τη ζωή μας σύμφωνα με αυτά που λέμε ότι γνωρίζουμε.
Μέσα από την ηθική, τη θρησκευτική μας πίστη και την παράδοση, μάθαμε ότι υπάρχει ένας σωστός και ένας λάθος δρόμος: ο δρόμος του καλού και ο δρόμος του κακού. Δεν υπάρχει όμως αντικειμενικά, κανένας τέτοιος διαχωρισμός, παρά μόνο στο μυαλό μας και στις ιδέες που επιλέγουμε να διατηρούμε εκεί. Η αλήθεια είναι απλή, διαχρονική και φτάνουμε σε αυτήν μέσα από άλλες διαδικασίες σκέψης από αυτές που έχουμε μάθει. Ένα ερώτημα απαντάμε, κάθε στιγμή της ζωής μας, μέσα από κάθε μας σκέψη, μέσα από το λόγο μας και την κάθε πράξη μας: Ποιο δρόμο διαλέγω, πότε και γιατί;
Ποια επιλογή έχω αλήθεια αν εκ των προτέρων έχω καταδικάσει, μειώσει σε αξία ή αγνοώ την αλήθεια των δυο αυτών διαφορετικών δρόμων; Πόσο ελεύθερος είμαι να επιλέξω αν έχω ήδη φορτωθεί ακλόνητες ενοχές για την επιλογή της δράσης μου; Πόσο ελεύθερος είμαι όταν έχω ήδη αποδεχτεί χιλιάδες υποβολές που μου καθορίζουν ποιος είμαι και πώς είναι ο κόσμος γύρω μου;
Το ότι κάποια στιγμή όλοι θα ξυπνήσουμε είναι δεδομένο. Ο καθένας επιλέγει το χρόνο που θα το κάνει και τους εφιάλτες που θέλει να συνεχίσει να βιώνει μέχρι τότε. Και έχουμε ατομικούς και συλλογικούς εφιάλτες… ας μην κατηγορούμε όμως τις προβολές της φυλακής μας και τους καθρέφτες της ασχήμιας που έχουμε δημιουργήσει αλλά δεν θέλουμε να βλέπουμε μέσα μας. Ας απελευθερωθούμε πρώτα εμείς οι ίδιοι από τα δεσμά του δικού μας προγραμματισμένου νου. Τότε θα δούμε αλλά και θα δημιουργήσουμε έναν πολύ διαφορετικό κόσμο, μέσα μας αλλά και έξω από μας.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΜΑ



Στο άκουσμα της λέξης πολεμιστής η εικόνα που έρχεται ακαριαία στο νου μας είναι ενός ανθρώπου με στολή που πολεμάει και σκοτώνει.

Όμως υπάρχουν και άλλων ειδών πόλεμοι.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, ο πόλεμος είχε από τα πανάρχαια χρόνια και έχει μέχρι σήμερα σε ορισμένες παραδόσεις που επιβιώνουν, μια έντονα μεταφυσική η πνευματική σημασία.
Έτσι δεν είναι τυχαίο που στο πέρασμα των αιώνων, δίπλα η πίσω από ξεκάθαρα πολεμικές τεχνικές, εμφανίστηκε ένας ιδιαίτερος δρόμος, πρακτικής αυτογνωσίας και μύησης, ο Δρόμος του Πολεμιστή, που μαζί με την σωματική άσκηση προωθεί και την πνευματική άσκηση, τη μύηση στις ανώτερες αλήθειες, με στόχο την εσωτερική απελευθέρωση του ανθρώπου.

Στη Μπαγκαβάτ Γκιτά, που σημαίνει Θείο Τραγούδι και αποτελεί τμήμα του μεγάλου Ινδικού έπους της Μαχαμπαράτα, ο ήρωας και πολεμιστής Αρτζούνα, μαθητής του θεού Κρίσνα, βρίσκεται σε ένα μεγάλο δίλημμα: να ακολουθήσει το καθήκον του και να πολεμήσει εναντίον των σφετεριστών της βασιλικής εξουσίας του πατέρα του, η οποία του ανήκει, δίνοντας μια μάχη εναντίον συγγενών, φίλων, ακόμα και διδασκάλων του, η να αρνηθεί τη μάχη και τη χρήση της βίας;
Ενώ ο Αρτζούνα διαλογίζεται μπροστά στο πεδίο της μάχης, τις αρνητικές συνέπειες οποιασδήποτε απόφασής του, ο θεός Κρίσνα, διαβάζοντας τους λογισμούς του, του διδάσκει την κάρμα γιόγκα, ΤΗ ΜΗ ΠΡΑΞΗ, ΤΟ ΝΑ ΔΡΑΣ ΑΚΟΥΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΣΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΚΑΜΜΙΑ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ Ή ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΣΟΥ.

Όταν δρας με αυτόν τον τρόπο οι πράξεις σου δεν αφήνουν κανένα (ίχνος) πάνω σου, δεν δημιουργούν (κάρμα), κι επομένως είσαι ελεύθερος από αυτές.
Θα πρέπει λοιπόν ο Αρτζούνα να εκτελέσει το καθήκον του, άλλα ν’ απαρνηθεί συγχρόνως εσωτερικά τα αποτελέσματα της πράξης του.

Ο Κρίσνα αποκαλύπτει ακόμα στον Αρτζούνα ότι η ατομική ψύχη (άτμαν) ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΦΘΑΡΤΗ, ΤΑΥΤΟΣΗΜΗ ΜΕ ΤΟ ΜΠΡΑΧΜΑΝ, ΤΗΝ ΑΝΩΤΕΡΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΚΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΣΚΟΤΩΘΕΙ. Επίσης, του διδάσκει για την ‘’ΜΑΓΙΑ’’, την μεγάλη πλάνη, ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ όλων των φαινομένων, μαζί και του ανθρώπινου παράγοντα και ότι στην πραγματικότητα Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΑΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ.

Οποιαδήποτε έτσι πράξη, μαζί με τα αποτελέσματά της, θα πρέπει να "θυσιαστεί’’ ή να προσφερθεί στον θεό, στον οποίο και τελικά ανήκει.

Ο Δρόμος, λοιπόν, του Πολεμιστή στον Ινδουισμό είναι ο δρόμος της κάρμα γιόγκα, της ανιδιοτελούς πράξης, της πράξης απλώς για την πράξη, χωρίς καμιά προσκόλληση στις απολαβές της, εκτελώντας απλά το καθήκον μας στη ζωή, σε οποιοδήποτε πόστο και να βρισκόμαστε, γνωρίζοντας συγχρόνως τη φασματικότητα όλων των φαινομένων, τόσο της ζωής όσο και του θανάτου, και ότι στην πραγματικότητα το μοναδικό ενεργό πρόσωπο είναι πάντα ο θεός, στον οποίον και πρέπει να αφιερώνουμε τελικά με ευλάβεια και αφοσίωση όλες της πράξεις μας. ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΜΗ ΣΚΟΠΙΜΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΤΗ ‘’ΜΑΓΙΑ’’, ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ, ΝΑ ΔΙΑΣΠΑΣΕΙ ΤΟ ΦΑΥΛΟ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΔΙΑΔΟΧΙΚΩΝ ΓΕΝΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΤΥΧΕΙ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.

Ο Βουδισμός, που αναπτύχτηκε αργότερα στην Ινδία, απέρριψε την ιδέα της ύπαρξης οποιουδήποτε "αντικειμενικού" θεού, όπως επίσης και το ινδουιστικό δόγμα της άφθαρτης, αναλλοίωτης και αθάνατης ατομικής ψυχής, μαζί με την αφοσίωση και την λατρεία μιας προσωπικής θεότητας. Διατήρησε όμως σχεδόν αυτούσιο το δόγμα του κάρμα σαν τον παγκόσμιο νόμο της Αιτίας και του Αποτελέσματος και την πεποίθηση ότι κάθε πράξη που εκτελείται χωρίς πρόθεση, χωρίς προσκόλληση στο αποτέλεσμά της, δεν αφήνει κανένα (καρμικό ίχνος) στο δράστη και δεν ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΠΤΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ.

Επιπλέον, για να εκδηλωθεί ένα κάρμα του παρελθόντος στο παρόν, θα πρέπει να συντρέξουν διάφοροι δευτερογενείς παράγοντες που θα παρέχουν γόνιμο έδαφος, ώστε αυτό να καρποφορήσει.
Αν όμως ο πολεμιστής βρίσκεται σε εγρήγορση, μπορεί να αποφύγει αυτήν την εκδήλωση με το να μη δημιουργήσει ποτέ το κατάλληλο έδαφος γι αυτή την καρποφορία.
Η εγρήγορση επομένως, η άμεση παρουσία στο τώρα, παίζει ένα σημαντικότατο ρόλο στο Βουδιστικό Δρόμο του Πολεμιστή.

Επηρεασμένος έτσι από τη βουδιστική διδασκαλία, ο Δρόμος του Πολεμιστή παρουσίασε ένα καινούργιο βάθος και εκφράστηκε στην Κίνα (όπου επηρεάστηκε από τον Ταοϊσμό) με την πολεμική τέχνη των Σαολίν, των περίφημων πολεμιστών μοναχών.
Στην Ιαπωνία (όπου επηρεάστηκε από τον Σιντοισμό), πήρε την μορφή του Μποσίντο η Δρόμο των Σαμουράι, ενώ στο θιβετιανό Βουδισμό ονομάστηκε ο Ιερός Δρόμος του Πολεμιστή της Σαμπάλα, με ιδιαίτερη έμφαση στο άνοιγμα, στη βοήθεια και στο έλεος του πολεμιστή προς όλα τα αισθανόμενα όντα.

ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΣΑΜΠΑΛΑΣ
Στο θιβετιανό Βουδισμό βρίσκουμε μια άλλη παραλλαγή του Δρόμου του Πολεμιστή, επηρεασμένο από τις διδασκαλίες της Μαχαραγιάνα και της Βατζραγιάνα και το δόγμα της Σουνιάτα η (κενότης) όλων των φαινομένων. Η Δύση γνώρισε αυτόν τον δρόμο από τις διδασκαλίες του λάμα Chogyam Trungpa και ιδίως από το περίφημο βιβλίο του ‘’Σαμπάλα, ο Ιερός Δρόμος του Πολεμιστή’’, όπου αποκαλύπτονται τα μυστικά της (φωτισμένης πολεμικότητας).
Στην παράδοση της Σαμπάλα, πολεμιστής δεν είναι κάποιος που εξαπολύει έναν πόλεμο, αλλά ένα γενναίο ον που βγαίνει ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΒΟΥΚΙ ΤΟΥ (ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΖΟΥΜΕ ΟΙΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ), ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. ΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ, ΕΔΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ, ΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΝΗΣΙΟΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ.

Ο πολεμιστής της Σαμπάλα δεν απορρίπτει και δεν δέχεται τίποτε, αλλά ρέει απλώς μαζί με της καταστάσεις. Δεν έχει κανένα φόβο η ελπίδα και βλέπει τα πράγματα όπως πραγματικά είναι, μέσα στην (κενή) φύση τους.
Βασικό μέλημα του πολεμιστή της Σαμπάλα είναι να αναπτύξει στην καρδιά του την ιδιότητα της αφοβίας και να ανοιχτεί με τρυφερότητα και ευγένεια στον κόσμο γύρω του.

Για να επιτύχει αυτό το βαθύ άνοιγμα, πρέπει να εγκαταλείψει το εγώ του και να αφήσει να γεννηθεί μέσα του το έλεος. Το έλεος, του δίνει μια αυθόρμητη αφοβία που χαρακτηρίζεται από αφοβία της εξάσκησης της ισχύος του πάνω στους άλλους.

Αυτή η γενναιόδωρη αφοβία του ελέους υπερβαίνει το ζωικό ένστικτο του εγώ του.
Ο πολεμιστής της Σαμπάλα μαθαίνει επίσης πως ν’ αντιμετωπίζει σωστά τα συναισθήματα του, χωρίς να τ’ αποφεύγει, να τα καταπιέζει η να ντρέπεται γι αυτά και χωρίς ν’ ακολουθεί και να παρασύρεται από αυτά.
Και οι δυο αυτοί τρόποι θεωρούνται λανθασμένοι και ο σωστός τρόπος είναι να κάνει κατευθείαν τα συναισθήματα του όπως πραγματικά είναι, κι έτσι να νοιώσει τη (γυμνή) τους ιδιότητα, που είναι απλώς ενέργεια, και ν’ αναγνωρίσει την πραγματική φύση τους, που είναι η κενότητα.
Παρατηρώντας τα συναισθήματα μας έτσι όπως είναι, μετασχηματίζουμε τη σύγχυση που μπορεί να μας φέρνουν, σε υπερβατική σοφία.
 

ΑΣΚΗΣΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ
Βρες ένα ήσυχο μέρος, πάρε δύο, τρεις βαθιές αναπνοές και παρατήρησε πως αισθάνεσαι…
Και σαν πρώτο βήμα νιώσε το συναίσθημα χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα γι αυτό… Νιώσε την ενέργεια, την δύναμη που υπάρχει μέσα του… οποιαδήποτε φυσική αίσθηση νιώθεις… χωρίς ετικέτες, περιγραφές και κρίσεις… παρατήρησε την ενέργεια που υπάρχει μέσα στο συναίσθημα… Η ενέργεια αυτή έχει μία δόνηση… Νιώσε την ενέργεια να πάλλεται μέσα στο σώμα σου… Παρατήρησε την ένταση της ενέργειας, καθώς αυτή πάλλεται μέσα σε όλο σου το σώμα…

Σαν δεύτερο βήμα νιώσε αγάπη για το συναίσθημα, έτσι ακριβώς όπως είναι… Νιώσε αγάπη για την δύναμη που υπάρχει μέσα του… Νιώσε αυτήν την ενέργεια ως την δύναμη της ζωής… που υπήρχε πριν δημιουργηθεί το Σύμπαν… Καθαρή, αγνή δυναμικότητα, του φυσικού Νόμου…

Και σαν τρίτο βήμα νιώσε Αγάπη και Εκτίμηση για τον εαυτό σου, που νιώθει το συναίσθημα και νιώθει την δύναμη που υπάρχει μέσα του… Νιώσε αυτή την ένταση της ενέργειας σαν δύναμη… Τη δική σου δύναμη…
Αυτή η άσκηση, μπορεί να γίνεται, όσες φορές θέλετε, κατά την διάρκεια της ημέρας, και όταν αρχίσετε να έρχεστε σε επαφή με τα συναισθήματά σας, με έναν αποστασιοποιημένο τρόπο, θα ξέρετε τι να κάνετε, την επόμενη φορά που θα σας κυριεύσει ένα δυνατό συναίσθημα.

Μαμά

amor-madre
Η λέξη Μητέρα είναι συνώνυμη με την προέλευση της ζωής. Μια άνευ όρων αγάπη, καθαρή, χωρίς απαιτήσεις, μια πόρτα ανοιχτή που προσφέρει πάντα απλόχερα ασφάλεια και φροντίδα. Κάθε μητέρα είναι δασκάλα, φίλη, σύμβουλος, διατροφολόγος και χιλιάδες άλλοι ρόλοι. Η μητέρα σαν μια μικρή νεράιδα φροντίζει να μετατρέψει τα όνειρα του παιδιού της σε πραγματικότητα. Με αγάπη και απεριόριστη ευγνωμοσύνη θέλω να ευχηθώ στη μαμά μου Χρόνια Πολλά και να έχει πάντα την υγεία της. Σε ευχαριστώ Μαμά για όλα…

Αποφθέγματα για την Μητέρα…

Αν ένας άνθρωπος υπήρξε το αδιαμφισβήτητα αγαπημένο παιδί της μητέρας του, διατηρεί σε όλη του τη ζωή το αίσθημα θριάμβου, την πίστη στην επιτυχία, που συχνά οδηγεί πραγματικά στην επιτυχία.
Ζίγκμουντ Φρόιντ

Η αγάπη της μητέρας ποτέ δεν παλιώνει.
Σενέκας

Όταν είσαι μητέρα, ποτέ δεν είσαι μόνη στις σκέψεις σου. Πάντα σκέφτεσαι δυο φορές: τη μια για τον εαυτό σου και την άλλη για το παιδί σου.
Sophia Loren

Όπου υπάρχει μητέρα στο σπίτι, τα πράγματα πάνε καλά.
Amos Bronson Alcott

Ο θυμός της μητέρας είναι σαν το ανοιξιάτικο χιόνι: μπορεί να πέσει πολύ, αλλά θα λιώσει γρήγορα.
Ρωσική παροιμία

Μόνο αφού γίνεις μητέρα, η κρίση σου για τους άλλους αρχίζει και μετασχηματίζεται αργά σε συμπόνια και κατανόηση.
Erma Bombeck

Όταν είσαι καλή μητέρα, όλα συγχωρούνται.
Emile Zola

Ο άνθρωπος γερνάει την ημέρα που χάνει τη μητέρα του.
Paul Claudel

Από άλλα θηλυκά μπορεί να σωθεί κανείς, μπορεί να αποθαρρύνει την αγάπη τους – αλλά από τη μητέρα ποιος μπορεί να σε σώσει;
Elsa Morante

Στο σπίτι ο πατέρας είναι η τάξη, η μητέρα η αγάπη και το παιδί η χαρά.
Λαϊκή Ρήση

Τι περιέχουν συνήθως τα χάπια αδυνατίσματος

Τα προϊόντα αδυνατίσματος που πωλούνται χωρίς συνταγή γιατρού υπόσχονται να σας βοηθήσουν να απαλλαγείτε από τα περιττά κιλά ανεβάζοντας το μεταβολισμό σας ή καταστέλλοντας την όρεξη σας.

Να ξέρετε όμως ότι οι παρενέργειες αυτών των χαπιών αδυνατίσμταος όμως μπορεί να είναι επικίνδυνες.
Οι άνθρωποι συνήθως πιστεύουν ότι τα φάρμακα χωρίς συνταγή γιατρού και τα προϊόντα με βότανα είναι λιγότερο επικίνδυνα από αυτά που απαιτούν συνταγή και συχνά κάνουν υπερβολική χρήση ή τα ανακατεύουν με άλλα φάρμακα. Επίσης, επειδή η παρασκευή των προϊόντων με βότανα δεν ελέγχεται από τον ΕΟΦ, δεν μπορείτε να είστε σίγουροι για το προϊόν που αγοράζετε.
Τα διαιτητικά προϊόντα χωρίς συνταγή γιατρού δεν μπορούν να σας βοηθήσουν παρά προσφέροντας βραχυπρόθεσμη προσωρινή απώλεια βάρους στην καλύτερη περίπτωση.
Σας παρουσιάζουμε μερικά από τα δημοφιλέστερα μείγματα που βρίσκονται στα χάπια αδυνατίσματος και τι κάνουν στον οργανισμό σας.

1. Εφεδρίνη
Ένα από τα δημοφιλέστερα διαιτητικά προϊόντα χωρίς συνταγή γιατρού είναι το Metabolife, ένα βοτανικό διατροφικό συμπλήρωμα. Παρόμοια προϊόντα είναι τα Metabolite και MetaboMax. Το κύριο συστατικό σε όλα είναι η εφεδρίνη, που προέρχεται από την εφέδρα (πολυκόμπι).
Η εφεδρίνη χρησιμοποιείται στην καταπολέμηση του άσθματος αλλά και στη δημιουργία του ναρκωτικού μεταμφεταμίνη, γνωστότερου ως σπιντ. Χημικά υπάρχει μία ελάχιστη διαφορά ανάμεσα στη μεταμφεταμίνη και στην εφεδρίνη. Αυτό το φάρμακο καταστέλλει ελαφρώς και την όρεξη, αλλά μπορεί να προκαλέσει ορισμένες παρενέργειες όπως αύξηση της αρτηριακής πίεσης, αρρυθμίες, αϋπνία, νευρικότητα, ρίγη, σπασμούς, καρδιακή προσβολή και εγκεφαλικό.

2. Χιτοσίνη
Η χιτοσίνη είναι ένα διατροφικό συμπλήρωμα από χιτίνη, ένα άμυλο που βρίσκεται στους σκελετούς γαρίδων, καβουριών και άλλων οστρακοειδών.
Επειδή η χιτοσίνη δε χωνεύεται, περνά μέσα από την εντερική οδό, χωρίς να απορροφηθεί και δεν προσθέτει θερμίδες. Η χημική φύση της χιτοσίνης τής επιτρέπει να συνδέεται με ορισμένες από τις λιπαρές τροφές που τρώτε αφαιρώντας μέρος του λίπους από το σώμα, αντί να το αφήσει να απορροφηθεί.
Ωστόσο, μία μελέτη ανακάλυψε ότι η απώλεια βάρους που προσφέρει η χιτοσίνη είναι ελάχιστα μεγαλύτερη από αυτήν ενός αδρανούς φαρμάκου (placebo).

3. Υδροξυκιτρικό οξύ
Συνηθισμένο συστατικό στα βοτανικά προϊόντα αδυνατίσματος, το υδροξυκιτρικό οξύ (HCA) προέρχεται από ένα γηγενές φυτό στην Ινδία, το Garcinia cambogia.
Δημοφιλείς μάρκες αυτού του βοτάνου είναι οι Citrus Slim, Citrimax και CitriLean. Μία μελέτη που δημοσιεύθηκε σε επιστημονικό περιοδικό ανέφερε ότι το βότανο είναι αναποτελεσματικό στην απώλεια βάρους.

4. 5-υδροξυτρυπτοφάνη
Η 5-υδροξυτρυπτοφάνη πωλείται με τις ονομασίες Natrol, Natural Balance και Solaray. Προσοχή όμως, τα χάπια αυτά περιέχουν μία ουσία που σχετίζεται με μια σπάνια και πιθανώς θανατηφόρα διαταραχή του αίματος. Χημικά το 5-ΗΤΡ σχετίζεται στενά με τη L-τρυπτοφάνη.

5. Κατασταλτικά όρεξης
Τα κατασταλτικά όρεξης, όπως τα Dexatrim και Acutrim, μπορεί να περιέχουν το συστατικό φαινυλπροπανολαμίνη (ΡΡΑ) – ένα διεγερτικό που χρησιμοποιείται στα φάρμακα κατά του βήχα και του κρυολογήματος και έχει συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης εγκεφαλικού.
Ο FDA προειδοποιεί τους καταναλωτές να αποφεύγουν τη χρήση προϊόντων που περιέχουν ΡΡΑ. Ακόμη και αν από τα Dexatrim και Acutrim αφαιρεθεί το ΡΡΑ κάνοντας τα ασφαλέστερα για χρήση, πρέπει να ελέγχετε την όρεξη σας, αφού σταματήσετε τη λήψη τους. Διαφορετικά είναι πιθανό να ξαναπάρετε τα κιλά που χάσατε.

6. Πυροσταφυλικό
Το πυροσταφυλικό είναι ένα δημοφιλές συμπλήρωμα απώλειας βάρους, το οποίο σύμφωνα με ορισμένους έχει μια ελαφριά επίδραση βοηθώντας σας να χάσετε κιλά.
Το πυροσταφυλικό, με τη μορφή πυροσταφυλικού οξέος, απορροφάται κατά τη διάρκεια της πέψης υδατανθράκων και πρωτεϊνών. Βρίσκεται σε αρκετές τροφές, όπως στα κόκκινα μήλα, στο τυρί και στο κόκκινο κρασί.
Το πυροσταφυλικό φαίνεται ασφαλές καθώς δεν έχουν παρατηρηθεί παρενέργειες αλλά οι ισχυρισμοί ότι ενισχύει το μεταβολισμό, μειώνει την όρεξη και βοηθάει στην απώλεια βάρους δεν έχουν αποδειχθεί.

7. Βότανα καθαρτικά και διουρητικά
Τα φυτικά καθαρτικά και διουρητικά προκαλούν απώλεια νερού, άρα και βάρους αλλά όχι λίπους. Τα καθαρτικά και τα διουρητικά μειώνουν τα επίπεδα καλίου προκαλώντας καρδιολογικά και μυϊκά προβλήματα. Επίσης, αν χρησιμοποιείτε καθαρτικά πολύ συχνά, τα έντερα σας μπορεί να εθιστούν σ’ αυτά.

8. Καφεΐνη
Ορισμένες μελέτες δείχνουν ότι σε ανθρώπους που ασκούνται και καταναλώνουν μία χαμηλή σε λιπαρά διατροφή η κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων καφεΐνης ή άλλων διεγερτικών μπορεί να ενισχύσει την απώλεια βάρους. Αλλά η λήψη μεγάλων δόσεων καφεΐνης έχει ορισμένες παρενέργειες: μπορεί να προκαλέσει τρέμουλο, ευερεθιστότητα, αϋπνία και αρτηριακή υπέρταση. Σε συνδυασμό με άλλα διεγερτικά, όπως η εφεδρίνη, οι παρενέργειες είναι σοβαρότερες.