Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Αίσωπος: "Το λιοντάρι και ο λαγός"

Λιοντάρι βρίσκοντας λαγό στο δάσος κοιμισμένο
να του ορμήξει σκόπευε γιατί ’ταν πεινασμένο.
Την ώρα εκείνη δίπλα τους περνά ένα ελάφι
και το λιοντάρι προς αυτό με γρηγοράδα εστράφη...

Από την καταδίωξη ξυπνά ο λαγός και φεύγει
και το ελάφι τρέχοντας τον κίνδυνο διαφεύγει.
« Αχ! », το λιοντάρι σκέφτεται, « μυαλό πρέπει να βάλω,
γιατί άφησα το σίγουρο για κάτι πιο μεγάλο ».

"Από την τύχη δεν δίνεται στους ανθρώπους το καλό ή το κακό"

"Γιατί ποιος νομίζεις ότι είναι καλύτερος από εκείνον που με τις απόψεις του σέβεται τους θεούς, είναι τελείως απαλλαγμένος από το φόβο του θανάτου, έχει κατανοήσει το σκοπό της φύσης και γνωρίζει ότι είναι εύκολο να πλησιάσεις και να κατακτήσεις το όριο των αγαθών, αλλά και ότι το κακό ή έχει μικρή διάρκεια ή δεν είναι πολύ οδυνηρό; ...
Όσο για την αναγκαιότητα, που ορισμένοι την εμφανίζουν σαν εξουσία στα πάντα, αυτός γελάει μαζί της... και απαντάει ότι κάποια πράγματα συμβαίνουν αναγκαστικά, άλλα γίνονται από τύχη, ορισμένα όμως οφείλονται στη δική μας βούληση — βλέπει άλλωστε ότι στην ανάγκη δεν μπορεί να αποδοθεί ευθύνη και ότι η τύχη είναι άστατη, η θέλησή μας όμως είναι ελεύθερη και φυσικά επιδέχεται, και τη μομφή, και τον έπαινο.
Θα ήταν πράγματι καλύτερο να ακολουθεί κανείς το μύθο για τους θεούς, παρά να υποδουλώνεται στην ειμαρμένη των φυσικών φιλοσόφων.
Γιατί ο μύθος αφήνει κάποια ελπίδα να εξευμενιστούν οι θεοί τιμώντας τους, ενώ η ανάγκη δεν κάμπτεται με παρακλήσεις.
Και την τύχη αυτός ο άνθρωπος ούτε Θεό τη θεωρεί, όπως πιστεύουν οι πολλοί — αφού τίποτα δε γίνεται χωρίς τάξη από ένα Θεό —, ούτε αιτία που επηρεάζει με αστάθεια τα πράγματα, και δεν πιστεύει, όσον αφορά την ευτυχία της ζωής, ότι από την τύχη δίνεται στους ανθρώπους το καλό ή το κακό, αλλά ότι σ’ αυτήν οφείλεται το ξεκίνημα των μεγάλων καλών ή των μεγάλων κακών.
Πιστεύει, μάλιστα, ότι είναι προτιμότερο να έχει ατυχία έπειτα από σωστή σκέψη, παρά επιτυχία έπειτα από απερισκεψία.
Γιατί στις πράξεις του ανθρώπου, είναι καλύτερο να αποτύχει κάτι που έχει κριθεί σωστά,
παρά να πετύχει, χάρη στην τύχη, αυτό που βασίστηκε σε λάθος σκεπτικό".

Επίκουρος (Επιστολή στον Μενοικέα, 133 - 134)

ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ: "Και στα εξήντα της!"

 


"Η Χαριτώ χρόνων εξήντα πλήρεις κύκλους τώρα κλείνει
και τα σγουρά μαύρα μαλλιά της όπως πριν κρατιούνται·
σαν αλαβάστρινα χωνάκια ολόστητα τα δυο της στήθια
ακόμα δεν χρειάζονται στηθόδεσμου βοήθεια·...
κι απ᾽ το αρυτίδωτό της δέρμα η αμβροσία κι η σαγήνη
στάζουν ακόμα, στάζουν και χαρίτων μυριάδες.
Όσοι εραστές μπροστά σε φλογισμένους πόθους δεν πτοούνται ας σπεύσουν, λησμονώντας των ετών της τις δεκάδες.

(ἑξήκοντα τελεῖ Χαριτώ)
 ἑξήκοντα τελεῖ Χαριτὼ λυκαβαντίδας ὥρας,
ἀλλ᾽ ἔτι κυανέων σύρμα μένει πλοκάμων,
κἀν στέρνοις ἔτι κεῖνα τὰ λύγδινα κώνια μαστῶν
ἕστηκεν, μίτρης γυμνὰ περιδρομάδος,
5 καὶ χρὼς ἀρρυτίδωτος ἔτ᾽ ἀμβροσίην, ἔτι πειθώ
πᾶσαν, ἔτι στάζει μυριάδας χαρίτων.
ἀλλὰ πόθους ὀργῶντας ὅσοι μὴ φεύγετ᾽, ἐρασταί,
δεῦρ᾽ ἴτε, τῆς ἐτέων ληθόμενοι δεκάδος.
 
 ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ

Ιουλιανός: "Θεών αγάλματα"

«Όταν αντικρίζουμε τα των Θεών αγάλματα, ας μην τα νομίζουμε ως λίθους ή ξύλα, αλλά ούτε να θεωρούμε ότι είναι οι ίδιοι οι Θεοί.
Και τις βασιλικές εικόνες (δηλ. τις εικόνες των Βασιλέων) δεν τις λέμε ξύλα ή λίθο ή χαλκό, ούτε, βέβαια, και βασιλείς, αλλά εικόνες των Βασιλέων...

  Όποιος, λοιπόν, αγαπά τον Βασιλέα (φιλοβασιλεύς), ορά με ευχαρίστηση την του Βασιλέως εικόνα, όπως και όποιος αγαπά το παιδί του (φιλοπαίς) ορά με ευχαρίστηση την εικόνα του παιδιού του, και όποιος αγαπά τον πατέρα του (φιλοπάτωρ), την εικόνα του πατέρα του∙ όποιος, λοιπόν, αγαπά τους Θεούς (φιλόθεος) αποβλέπει με ευχαρίστηση τα αγάλματα και τις εικόνες των Θεών, νιώθοντας την ίδια στιγμή σεβασμό και ρίγος καθώς τον βλέπουν, αόρατοι, οι Θεοί.
Αν τώρα κάποιος νομίζει πως αυτά τα αγάλματα δεν μπορούν να καταστραφούν επειδή κάποτε ονομάστηκαν εικόνες Θεών, θα τον θεωρήσω τελείως άμυαλο∙ διότι θα έπρεπε τότε να μην είχαν φτιαχτεί από ανθρώπινα χέρια.
Είναι άλλωστε δυνατό, ένας άθλιος και αμαθής άνθρωπος να καταστρέψει το έργο ενός αγαθού και σοφού ανθρώπου∙
όμως τα ζωντανά αγάλματα που κατασκεύασαν οι Θεοί από την αφανή ουσία τους, δηλαδή εκείνοι οι Θεοί που περιφέρονται κυκλικά στον ουρανό, μένουν αΐδια στον αεί χρόνο.
Ας μη χάνει λοιπόν κανείς την Πίστη του στους Θεούς, επειδή βλέπει και ακούει ότι κάποιοι φέρθηκαν υβριστικά προς τα αγάλματα και τους ναούς.»
---- Ιουλιανός «Επιστολές, 89b.165 - 89b.184.» ----

Βουζύγης: Ο πρώτος που έζεψε βόδια και όργωσε αγρό για σπορά


Ο Βουζύγης ήταν μυθικός γενάρχης του αθηναϊκού ιερατικού γένους των Βουζυγών. Το όνομά του το έλαβε ως προσωνύμιο από τη σχετική μυθική παράδοση ότι ήταν ο πρώτος που έζεψε βόδια που έσυραν άροτρο (άροτοι βόες) και όργωσε αγρό παρά την Ακρόπολη, τον λεγόμενο Βουζύγιον, τον οποίο στη συνέχεια έσπειρε σιτάρι. Ήταν αυτός που έμαθε τους ανθρώπους να ζεύουν τα βόδια.
Το όνομά του ετυμολογικά προέρχεται από τα < βους + ζυγόν, < ζεύγνυμι...
Κατά την ίδια εκείνη παράδοση το άροτρο ήταν δώρο της θεάς Αθηνάς το οποίο στη συνέχεια έγινε αφιέρωμα στο ναό της.
Στον Βουζύγη δόθηκαν από την θεά και οι πρώτες οδηγίες της καλλιέργειας των δημητριακών στην Αθήνα σε ανάμνηση των οποίων γίνονταν οι τελετές οι λεγόμενες "Βουζύγειαι αραί".
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι πρώτη η Αθηνά τους είχε διδάξει την καλλιέργεια της γης και τη ζεύξη των βοδιών, γιαυτό και την αποκαλούν στη Θεσσαλία και τη Βοιωτία "Βουδεία" και "Βοαρμία". Επίσης της απέδιδαν την εφεύρεση του άροτρου είχαν μάλιστα και γιορτή αφιερωμένη στο γεγονός αυτό.
Το προσωνύμιο Βουζύγης είχε επίσης ως επίθετο και ο Τριπτόλεμος, ή ο Επιμενίδης ο Κρης, και ο Ηρακλής, κατά παραλλαγές του ίδιου μύθου, της πρώτης ζεύξης βοδιών σε άροτρο, καθώς και ο επιμελούμενος τα ιερά βόδια στην Ελευσίνα.
Στους μετακλασικούς χρόνους το όνομα Βουζύγης αποτελούσε κύριο όνομα Αθηναίων πολιτών.
Ο Βουζύγης που ήταν - όπως προείπαμε- ο πρώτος που έζεψε βόδια σε αλέτρι και ο πρώτος που καλλιέργησε αγρό γύρω από τους πρόποδες της Ακρόπολης, όπου αργότερα αφιερώθηκε το αλέτρι του, πριν όμως ο ήρωας αυτός διδάξει τη σπορά και καταστεί εθνικός ήρωας της Αθήνας ήταν γενάρχης ιερατικού γένους των Βουζύγων που αργότερα αυτοί επέβλεπαν τις εορτές αυτές και διατηρούσαν μεγάλο αριθμό βοών στην Αθήνα και την Ελευσίνα.
Οι Βουζύγοι (αρχ. "Βουζύγαι") αποτελούσαν ένα από τα παλαιότερα και επιφανέστερα γένη ευπατριδών της αρχαίας Αθήνας.
Ήταν κυρίως γένος ιερατικό που επιμελούταν τη φύλαξη του ιερού αγάλματος της Παλλαδίου Αθηνάς και του ιερού αρότρου όπου και κατ΄ επέκταση είχε την εποπτεία των τελετών των ιερών αρότων. Εκτός όμως από τα ιερά αυτά καθήκοντα είχε και την ιερατεία των ιερών του Διός του Παλλαδίου και του Διός του Τελείου.
Στην αρχαία Αθήνα με το όνομα βουζύγιον φέρονταν ιερός αγρός στους βόρειους πρόποδες της Ακρόπολης, που ήταν ένας από τους τρεις εκείνους αγρούς που γινόταν η τελετή των ιερών Αρότων.
Στον αγρό αυτό που ήταν παρά το ιερό της θεάς Δήμητρας Χλόης και της Γης της Κουροτρόφου, υπήρχε η παράδοση ότι πρωτο-καλλιεργήθηκε η γη με άροτρο και στη συνέχεια έγινε η πρώτη σπορά σίτου από τον μυθικό Βουζύγη, εξ ου και η ονομασία του.
Στο Βουζύγιο πιθανόν να φύονταν και το σιτάρι, που προοριζόταν για τις τελετές υπέρ του «Πολιέως Διός». Σημειώνεται ότι υπήρχε και προσδιοριστικό επίθετο και επίκληση "Βουζυγία" για την θεά Αθηνά και στις τρεις αυτές τελετές ως εφευρέτης του αρότρου, εξ ου και η ονομασία αυτών των τελετών.
Η Αροτρίοση είναι η ιερότερη στιγμή της ημέρας, διότι η άροση, η σπορά και η συλλογή καρπών αντιπροσωπεύουν βασικά έργα βιοπορισμού και τα έργα του κύκλου αυτού, καθώς και τα εργαλεία του, καλύφθηκαν προαιώνια με το πέπλο του μυστηρίου και της ιερότητος.
Την καταγωγή του από αυτό το γένος καυχιόταν ότι είχε ο Ξάνθιππος (Αθηναίος πολιτικός) και εξ αυτού ο γιος του ο Περικλής.
Το γένος αυτών των ευπατριδών δεν έπαψε ν΄ αναφέρεται μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα π.χ.

"Οι άχρηστοι ανάμεσα στους σοφούς, από τον όχλο ακούγονται πολύ πιο μουσικά".

"Όπως, λοιπόν, σας συμβουλεύω να μην θεωρείται τίποτα ωφελιμότερο από την αγωγή των παιδιών σας, έτσι πάλι υποστηρίζω ότι πρέπει να προτιμάτε την ανόθευτη και καθαρή παιδεία και να κρατάτε..
πολύ μακριά τα παιδιά από τις πανηγυρικές φλυαρίες (δοκησίσοφων ρητόρων).
Γιατί, αν αρέσει κάτι στους πολλούς, αυτόματα δεν είναι το σωστό για τους σοφούς.
Καλούπι στα λόγια μου είναι οι στίχοι του Ευριπίδη:
"Δεν είμαι αρεστός όταν μιλώ σε όχλο, σε ομοίους μου όμως και λίγους είμαι πιο σοφός. Έχει μερίδιο και αυτό, γιατί οι άχρηστοι ανάμεσα στους σοφούς, από τον όχλο ακούγονται πολύ πιο μουσικά".

ΣΩΜΑ, ΨΥΧΗ, ΝΟΥΣ (ΔΑΙΜΩΝ)

Όπως εξηγεί ο Χαιρωνεύς Πλούταρχος, στο έργο του «Περί Σωκράτους Δαιμόνιου» και στο «Περί εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης», το σώμα, η ψυχή και ο Νους αποτελούν τρία πράγματα εντελώς διακριτά μεταξύ τους.

  Υπάρχουν δύο θάνατοι. Ο πρώτος αποτελεί χωρισμό του σώματος από τα άλλα δύο, δηλ. απο την ψυχή και τον νου, και συμβαίνει στην και εντός της γης. Ο δεύτερος θάνατος είναι χωρισμός του νου από την ψυχή και συμβαίνει στην σελήνη. Η ψυχή μετά τον πρώτο θάνατο στην γη ακολουθεί μία πορεία μέχρι τον λειμώνα, στο τρίστρατο, στο χωρικό διάστημα από την Γη έως την Σελήνη. Για 12 ημέρες.

Η άφιξή της στην Σελήνη της φέρνει χαρά και έκσταση παρόμοια με εκείνη που νιώθουν όσοι μυούνται στα μυστήρια. Έτσι η σελήνη είναι πλήρεις από τι υπάρξεις που κατόρθωσαν να ανέβουν μέχρις εκεί. Αυτές οι υπάρξεις είναι πλέον δαίμονες κατά θέση. Στέλνονται στην Γη για να εποπτεύσουν μαντεία, να τιμωρήσουν σφάλματα ή να προστατεύσουν τους ανθρώπους. Μία ημέρα ο έρωτάς τους για τον ήλιο θα τις οδηγήσει σε μία περαιτέρω απελευθέρωση : ο νους εγκαταλείπει την ψυχή, ενώ η τελευταία παραμένει στην σελήνη ωσότου αφομοιωθεί τελείως από αυτήν, όπως το σώμα από τη γη.[1]

Υπάρχει βέβαια και η αντίστροφη διαδικασία, λέγει ο Πλούταρχος : ο ήλιος σπέρνει νόες στην σελήνη και εκείνη διαμορφώνει από αυτούς ψυχές. Όταν αυτές πέσουν στη Γη, αποκτούν σώματα. Η σελήνη λοιπόν είναι το μόνος μέρος του κόσμου μας που λαμβάνει όσο και δίνει.

Επομένως, αποτελεί το μεσαίο στάδιο στην διαδικασία της οντογένεσης. Όπως στην πλατωνική «Πολιτεία», είναι οι Μοίρες που εποπτεύουν όλη την διαδικασία : Η Άτροπος στον ήλιο την θέτει σε κίνηση, η Κλωθώ που γυρίζει στη σελήνη ενώνει και συνδέει ενώ η Λάχεση δραστηριοποιείται όταν η ψυχή πλησιάζει στη γη.

Όπως λέγει και ο Πλούταρχος, στο «Περί εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης», οι περισσότεροι άνθρωποι, παρότι αποκαλούν με τα ορθά ονόματα της Δήμητρα και την Κόρη, τις σχετίζουν λανθασμένα και τις δύο με τον ίδιο τόπο. Η μία είναι στη γη και κυρία των επίγειων, η άλλη στην σελήνη και των επισελήνιων πραγμάτων, Κόρη και Φερσεφόνη/Περσεφόνη έχει ονομαστεί, το δεύτερο επειδή είναι φωσφόρος (φέρνει το φώς), ενώ Κόρη, επειδή και το ματιού το μέρος, μέσα στο οποίο αντιλάμπει (αντικατοπτρίζεται) το είδωλο του βλέποντος (αυτού που το κοιτάζει), όπως ακριβώς το φέγγος του ήλιου είναι ορατό στη σελήνη, κόρη ονομάζεται. Στα όσα πάλι λέγονται για την περιπλάνηση και την αναζήτηση στην περίπτωσή τους ενυπάρχει και κάποια δόση αλήθειας, διότι ποθούν η μία την άλλη, χωριστά καθώς βρίσκονται, και πολλές φορές αγκαλιάζονται στη σκιά.

Το ότι πάλι η Κόρη τη μία βρίσκεται στον ουρανό και στο φως, την άλλη στο σκοτάδι και τη νύχτα δεν είναι βέβαια ψέμα, αλλά έδωσε αφορμή για λάθος στον υπολογισμό του χρόνου. Στα αλήθεια, δεν την βλέπουμε για έξι μήνες αλλά κάθε έξι μήνες κάτω από την γη (έκλειψη σελήνης), λες και την αγκαλιάζει η Δήμητρα με την σκιά της, ενώ σε λίγες περιπτώσεις την βλέπουμε να το παθαίνει κάθε πέντε μήνες, διότι είναι δυνατόν για αυτήν να εγκαταλείψει τον Άδη, εφόσον είναι πέρας του Άδη, όπως ακριβώς το είπε και ο Όμηρος (Οδύσσεια, ραψ. Δ’, σ. 563) εύστοχα με υπονοούμενα : «Αλά και στο Ηλύσιο πεδίο, τα πέρατα της γης. Στ’ αλήθεια, έθεσε το τέρμα της γης και το πέρας εκεί όπου η περιοχή της σκιάς της γης σταματά. Σε τούτο το σημείο κανένας φάυλος ή ακάθαρτος δεν ανεβαίνει, ενώ οι χρηστοί, αφού μεταφερθούν εδώ μετά τον θάνατο τους, συνεχίζουν να ζουν ζωη που είναι πιο εύκολη, όχι όμως μακάρια ούτε θεϊκή, μέχρι τον δεύτερο θάνατο τους».

Επίσης οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν σωστά σύνθετο τον άνθρωπο, όχι σωστά όμως σύνθετο από δύο μόνο στοιχεία. Πράγματι, θεωρούν τον νου μέρος κατά κάποιο τρόπο της ψυχής, σφάλλοντας όχι λιγότερο από εκείνους για τους οποίους η ψυχή θεωρείται μέρος του σώματος. Ενώ ο νους όμως είναι ανώτερο και πιο θεϊκό από την ψυχή όσο είναι η ψυχή από το σώμα.

Εκείνο το τμήμα, ο νους, λέγει ο Πλούταρχος, στο «Περί Σωκράτους Δαιμόνιου», μοιάζει σαν σημαδούρα προσαρτημένη στην κορυφή, η οποία επιπλέει στην επιφάνεια (της θάλασσας = γίγνεσθαι) ακουμπώντας στο κεφάλι του ανθρώπου, ενώ εκείνος μοιάζει σαν βουλιαγμένος στον βυθό. Και κρατώντας ορθή την ψυχή την βαστά για όσο καιρό εκείνη τον υπακούει και δεν κυριαρχείται από τα πάθη. Το τμήμα, λοιπόν που μένει βυθισμένο στο σώμα λέγεται ψυχή, ενώ το τμήμα που δεν υπόκειται σε φθορά οι πολλοί το αποκαλούν νου και νομίζουν ότι βρίσκεται εντός τους, όπως νομίζουν ότι είναι μέσα στους καθρέφτες τα είδωλα της αντανάκλασης. Όσοι, όμως έχουν ορθή αντίληψη το αποκαλούν δαίμονα που βρίσκεται εκτός τους. Μάλιστα πρώτος ο Πλάτων στον «Τίμαιο» μας λέγει ότι το κυρίαρχο μέρος της ψυχής, οφείλουμε να σκεπτόμαστε ως εξής για αυτό : ο θεός το έδωσε στο καθένα μας ως δαίμονα για να κατοικεί στην κορυφή του σώματός μας, να μας ανυψώνει από τη γη και μας φτάνει μέχρι τον ουρανό, δεδομένου ότι θεωρούμε δικαιολογημένα πως είμαστε ουράνια όντα και όχι γήινα. Και πραγματικά λέει ο Πλάτων, κρεμώντας το κεφάλι μας σας ρίζα από τον ουρανό, όπου αρχικά δημιουργήθηκε η ψυχή, η ο νους διατηρεί όρθιο το σώμα μας.

Όταν, λοιπόν, τα τρία τούτα συναρμοστούν λέγει ο Πλούταρχος, το σώμα η γη, την ψυχή η σελήνη, τον νου ο ήλιος παρέχει τη γέννηση του ανθρώπου, όπως από την άλλη μεριά στη σελήνη το φέγγος. Όσο για τον θάνατο που πεθαίνουμε, ο ένας, ο πρώτος, κάνει τον άνθρωπο αντί για τρία να αποτελείται από δύο μέρη – την ψυχή και τον νου, ο άλλος, ο δεύτερος θάνατος, αντί για δύο μέρη κάνει τον άνθρωπο να αποτελείται από ένα μέρος – τον νου. Ο πρώτος θάνατος συμβαίνει εντός της γης της Δήμητρας, μέσα σε αυτή γίνεται το μυστήριο και τους νεκρούς Δημήτρειους ονόμαζαν παλιά οι Αθηναίοι. Ο δεύτερος θάνατος γίνεται στην σελήνη της Φερσεφόνης/Περσεφόνης. Σύνοικος της μίας είναι ο χθόνιος Ερμής, της άλλης ο ουράνιος. Λύνει όμως τούτη γρήγορα και με βία την ψυχή από το σώμα, ενώ η Φερσεφόνη/Περσεφόνη με πραότητα και χρόνο πολύ τον νου από την ψυχή, για τούτο έχει αποκληθεί και μονογενείς, διότι μένει μόνο του το βέλτιστο μέρος του ανθρώπου, καθώς διαχωρίζεται από αυτήν.

Καθένα από αυτούς τους διαχωρισμούς επιτυγχάνεται κατά φύση και με τον τρόπο αυτό : πάσα ψυχή, τόσο δίχως νου όσο και με νου, όταν θα βγει από το σώμα, είναι ορισμένο από την ειμαρμένη να πλανηθεί μεταξύ Γης και σελήνης για ορισμένο χρονικό διάστημα – όχι ίσο, αλλά οι άδικες και ακόλαστες ψυχές πληρώνουν για τα αδικήματά τους, ενώ οι καλές όσο για να εξαγνιστούν, σαν να ήταν χαλασμένος ατμός, να εκπνεύσουν τα μιάσματα που έρχονται από το σώμα, στο πιο πράο μέρος του αέρα, τον οποίο αποκαλούν λιβάδι του Άδη (λειμώνας), πρέπει να μείνουν για ορισμένο διάστημα.

Εκεί σαν να επαναφέρονται στην πατρίδα από την ξενιτιά της εξορίας, γεύονται χαρά παρόμοια με εκείνη που νιώθουν όσοι μυούνται στα μυστήρια, συνδυασμένη με ελπίδα γλυκιά αλλά ανακατεμένη σε μεγάλο βαθμό με ταραχή και έξαψη. Πράγματι, πολλές είναι εκείνες τις οποίες σπρώχνει εκείνη και απομακρύνει με το κύμα, μολονότι έχουν πιαστεί ήδη από την σελήνη, ορισμένες πάλι από τις εκεί βλέπουν να αναποδογυρίζονται, λε, πάλι σε βυθό. Όσες όμως έφτασαν επάνω και πάτησαν το πόδι τους γερά, πρώτα από όλα, όπως ακριβώς οι νικηφόροι, κάνουν γύρους, φορώντας στο κεφάλι τους στεφάνια από φτερά, στεφάνια της ευστάθειας, όπως λέγονται, επειδή στη ζωή απέδειξαν το άλογο και παθιασμένο στοιχείο της ψυχής αρκετά ευάγωγο στον Λόγο και κόσμιο. Δεύτερον, μοιάζοντας εξωτερικά με ακτίνες, από πυρ όμως η ψυχή, που κουφίζεται και πηγαίνει προς τα επάνω, στον γύρω από την σελήνη αιθέρα, παίρνουν από εκεί τόνο και δύναμη, όπως τα στομούμενα βαφή αντικείμενα σκληραίνουν.

Η σελήνη όντας ανακατεμένη μέχρι μέσα με αιθέρα, είναι έμψυχη και γόνιμη, ενώ ταυτόχρονα έχει ισορροπημένη αναλογία βαρύτητας και ελαφρότητας.

Η σελήνη καταμετρεί τη σκιά της γης με λίγα από τα δικά της μεγέθη όχι επειδή είναι μικρή, αλλά λόγω της θερμότητας, στον βαθμό που επιτυγχάνει την κίνηση της για να περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από τον σκοτεινό τόπο (την σκιά), βγάζοντας έξω τις ψυχές των αγαθών, που την παροτρύνουν να κάνε γρήγορα και φωνάζουν, διότι, όταν μπαίνουν στην σκιά, που ονομάζεται Στύγα, δεν ακούνε πια την περί τον ουρανό αρμονία (την μουσική των ουράνιων σφαιρών). Ταυτόχρονα όμως και οι ψυχές των κολαζόμενων με οδυρμούς και αλαλαγμούς πλησιάζουν από κάτω εδώ, περνώντας μέσα από την σκιά (αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι συνήθιζαν να χτυπούν χαλκώματα κατά τις εκλείψεις και να κάνουν θόρυβο και πάταγο ενάντια στις φαύλες ψυχές). Τις φοβίζει όμως και το αποκαλούμενο πρόσωπο, όταν φτάνουν κοντά, που είναι βλοσυρό και τρομακτικό να το βλέπεις.

Ωστόσο στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε, αλλά, όπως ακριβώς η δική μας γη διαθέτει κόλπους βαθείς και μεγάλους, έναν εδώ που, περνώντας από τις Ηράκλειες στήλες, χύνεται μέσα προς το μέρος μας, έξω τον κόλπο της Κασπίας και τους γύρω από την Ερυθρά θάλασσα, έτσι και τούτα είναι βάθη της σελήνης και κοιλώματα. Από αυτά το μεγαλύτερο αποκαλείται από τους έλληνες μυχό της Εκάτης, όπου τιμωρούνται και παίρνουν εκδίκηση οι ψυχές για όσα τυχόν υποστούν ή πράξουν, αφού έχουν ήδη γίνει δαίμονες, και τα δύο Μακρές. Από μέσα τους περνούν οι ψυχές τη μια προς τη μεριά της σελήνης που βλέπει προς τον ουρανό, την άλλη προς την μεριά που βλέπει προς την Γη. Οι περιοχές της σελήνης που βλέπουν προς τον ουρανό ονομάζονται Ηλύσιο πεδίο, ενώ οι προς τα εδώ Φερσεφόνης/Περσεφόνης.

Ωστόσο, οι δαίμονες δεν μένουν για πάντα στη σελήνη, αλλά κατεβαίνουν εδώ να φροντίσουν για τα μαντεία, παρευρίσκονται κι αυτού και λαμβάνουν μέρος στις ανώτερες οργιαστικές τελετές, γίνονται τιμωροί αλλά και προστάτες έναντι των αδικημένων, αποδεικνύονται σωτήρες στους πολέμους και λάμπουν στη θάλασσα. Για ότι τυχόν δεν πράξουν σωστά σε αυτά τα θέματα, αλλά κινούμενοι από οργή, για να κάνουν κάποια άδικη χάρη ή πάλι από φθόνο, τιμωρούνται, εφόσον σπρώχνονται πάλι στην γη και φυλακίζονται σε ανθρώπινα σώματα. Από των βέλτιστων εκείνων είπαν οι ακόλουθοι του Κρόνου πως είναι οι ίδιοι αλλά και πριν από αυτούς στην Κρήτη οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, στην Φρυγία οι Κορύβαντες, οι Τροφωνιάδες στην Ουδώρα της Βοιωτίας και μύριοι άλλοι σε πολλά μέρη της οικουμένης, των οποίων παραμένουν οι τελετές, οι τιμές και οι επωνυμίες, οι δυνάμεις όμως ορισμένων χάθηκαν, εφόσον πέτυχαν σε άλλο τόπο την αλλαγή προς το άριστο.

Την πετυχαίνουν άλλοι νωρίτερα και άλλοι αργότερα, όταν ο νους διαχωριστεί από την ψυχή. Διαχωρίζεται μέσω του έρωτα για την περί τον ήλιο εικόνα, με την οποία λάμπει και φαίνεται το εφετό (επιθυμητό), το καλό (ωραίο), το θεϊκό και το μακάριο, το οποίο κάθε φύση, η καθεμία με τον δικό της τρόπο, ορέγεται. Πράγματι, ακόμη και η ίδια η σελήνη λένε από έρωτα προς τον ήλιο εκτελεί συνεχώς τις περιφορές και τον συναντά, λαχταρώντας από αυτό ότι πιο γόνιμο. Η ουσία όμως της ψυχής μένει επάνω στη σελήνη, διατηρώντας κάποια ίχνη και όνειρα βίου, για να το πούμε έτσι, και για αυτήν να θεωρείς ότι σωστά έχει λεχθεί το «ψυχή σαν όνειρο φτερούγισε και πέταξε» στην Οδύσσεια, ραψ. Λ’, σ. 222. Στην πραγματικότητα δεν το παθαίνει αμέσως ούτε αφού αποχωριστεί από το σώμα αλλά αργότερα, όταν μείνει έρημη και μόνη, αφού χωριστεί από τον νου. Αλλά και από όλα όσα είπε ο Όμηρος (Οδύσσεια, ραψ. Λ’, σ. 601 – 602) αυτά που ανέφερε για τον Άδη μοιάζουν να λέχθηκαν με την θεϊκή έμπνευση : «Μετά πήρα είδηση τον δυνατό Ηρακλή, το είδωλο του. Ο ίδιος είναι με τους αθάνατους θεούς».

Πραγματικά, αυτό που είναι ο καθένας από εμάς δεν είναι ούτε θυμός ούτε φόβος ούτε επιθυμία, όπως ακριβώς ούτε σάρκες και υγρά, αλλά αυτό με το οποίο διανοούμεθα, και η ψυχή, που δέχεται το αποτύπωμα του νου, που αφήνει με τη σειρά της αποτύπωμα στο σώμα και το αγκαλιάζει από παντού, αποκτά ως αποτύπωμα το είδος (μορφή). Έτσι ακόμη και αν χωριστεί από το ένα και από το άλλο, διατηρώντας για πολύ χρόνο την ομοιότητα και το αποτύπωμα, σωστά ονομάζεται είδωλο.

Τούτων η σελήνη είναι στοιχείο, διότι διαλύεται σε αυτή, όπως ακριβώς διαλύονται σε γη τα σώματα των νεκρών – γρήγορα οι ψυχές που διαθέτουν σωφροσύνη, που πόθησαν ζωή άνετη, χωρίς σκοτούρες και φιλοσοφημένη ζωή (διότι , αφότου εγκαταλείφτηκαν από τον νου και δεν έχουν πι καμία σχέση με τα πάθη, μαραίνονται).

Από τις φιλότιμες ψυχές (που αγαπούσαν τις τιμές), που αγαπούσαν τη δράση, από τις ψυχές που ερωτεύονται τα σώματα και λειτουργούσαν με το θυμικό ορισμένες ζουν σα σε ύπνο, βλέποντας για όνειρα ότι θυμούνται από τη ζωή, όπως ακριβώς η ψυχή του Ενδυμίωνα. Αν όμως το άστατο και επιρρεπές στα πάθη στοιχείο τις ξεσηκώνει και τις τραβάει από τη σελήνη προς άλλη γένεση, δεν τις αφήνει η σελήνη να γείρουν προς της Γη αλλά τις καλεί πίσω και τις καταθέλγει. Στα αλήθεια δεν είναι μικρό πράγμα ούτε κάτι που φέρνει ηρεμία και αρμονία, όταν, χωριστά από τον νου, αδράξουμε σώμα με το παθητικό μας μέρος. Οι Τίτυοι, οι Τυφώνες και ο γνωστός Πύθων, που κατέλαβε τους Δελφούς και έφερε το μαντείο άνω κάτω με την αυθάδειά του, ήταν σίγουρα από εκείνες τις ψυχές, που εγκαταστάθηκαν από τον Λόγο και στηρίχτηκαν στο παθιασμένο στοιχείο, το οποίο πλάνεψε η έπαρση.

Με τον χρόνο όμως δέχεται και αυτές πίσω η σελήνη και τις βάζει σε τάξη. Έπειτα, αφού παίρνει πάλι μέσα της τον νου με τη ζωτική δύναμη του ήλιου, που τον σπέρνει, δημιουργεί νέες ψυχές, ενώ η γη, τρίτη στη σειρά, προμηθεύει το σώμα, διότι η ίδια η γη δεν δίνει τίποτα αλλά δίνει πίσω μετά θάνατον όσα πήρε για την γένεση, ο ήλιος δεν παίρνει τίποτα αλλά παίρνει πίσω τον νου που έδωσε, ενώ η σελήνη και παίρνει και δίνει και συνθέτει και διαιρεί ανάλογα με τις διαφορετικές της δυνάμεις, από τις οποίες Ειλείθυια ονομάζεται αυτή που συνθέτη και Άρτεμις αυτή που διαιρεί. Από τις τρείς Μοίρες πάλι η Ατροπός είναι εγκατεστημένη περί τον ήλιο και δίνει αρχή στην γένεση, η Κλωθώ, που κινείται περί τη σελήνη, συνδέει και αναμιγνύει, ενώ τελευταία γύρω από την γη συμμετέχει στο έργο η Λάχεσις, η οποία έχει το μεγαλύτερο μερίδιο στην τύχη.
---------------------
[1] Εδώ να σημειώσουμε την θέση του Ευριπίδη στην τραγωδία «Ελένη, σ. 1014 – 1016» : «ο νους των νεκρών δεν ζει, αλλά έχει αιώνια συνείδηση αφού ενωθεί με τον αθάνατο αιθέρα - ὁ νοῦς τῶν κατθανόντων ζῆι μὲν οὔ, γνώμην δ᾽ἔχει ἀθάνατον εἰςἀθάνατον αἰθέρ᾽ἐμπεσών».  

8 πράγματα που δεν πρέπει να αλλάξετε για κανέναν…

Ακόμη και αν σας τα ζητήσει...Γιατί ο εαυτός μας είναι ένας και σε αυτόν μόνο χρωστάμε εξηγήσεις. Βάλτε τη σχέση σας στο μικροσκόποιο και δείτε ποιες υποχωρήσεις ΔΕΝ πρέπει να κάνετε...

Όλες το έχουμε πάθει και μακάρι να το ξαναπάθουμε δηλαδή, να θέλουμε να αλλάξουμε συνήθειες για έναν άντρα, γιατί αυτό σημαίνει ότι την έχουμε «δαγκώσει τη λαμαρίνα» και αυτό είναι πάντα ευχάριστο. Αρκεί ωστόσο, οι συνήθειες που θέλουμε να αλλάξουμε να μην εξελιχθούν σε αλλαγές στην προσωπικότητά μας και εν τέλει σε  αλλοίωση ολόκληρης της κοσμοθεωρίας μας.
Ακολουθούν 8 πράγματα που δεν πρέπει να αλλάξετε για κανένα, εκτός βέβαια και αν έχετε απέναντί σας τον πρίγκιπα Harry ή τον Wolverine, οπότε όλα είναι θεμιτά.
1. Τις αξίες σας
Μην αλλάξετε ποτέ αυτά που καθορίζουν την αξιοπρέπεια σας, διέπουν την προσωπικότητα σας και έχουν καθορίσει τη ζωή σας, πολύ πριν τον γνωρίσετε. Αν θέλει τη γυναίκα στο σπίτι κι εσείς έχετε ανάγκη να δουλέψετε και να δημιουργήσετε,  μη συμβιβαστείτε. Αν δεν τον ευχαριστεί η δεμένη σχέση σας με την οικογένειά σας, τότε έχει εκείνος πρόβλημα και όχι εσείς. Μην ξεχνάτε τον εαυτό σας και όλα όσα σας ορίζουν, στην προσπάθεια να τον γοητεύσετε, γιατί δεν θα αργήσει ο καιρός που θα φανούν οι παραχωρήσεις που έχετε κάνει και δεν θα νιώσετε καλά όταν διαπιστώσετε πόσα χάσατε μόνο και μόνο για να τον κερδίσετε.


2. Τα όνειρά σας
Τα όνειρά σας αλλάζουν όσο περνάνε τα χρόνια, όσο σας αλλάζουν οι εμπειρίες και τα βιώματά σας, αλλά μόνο έσεις θα πρέπει να έχετε λόγο σε αυτές τις αλλαγές. Κανείς δεν ξέρει πως τα φέρνει η ζωή και οι ανατροπές είναι μέσα στα πλαίσια. Μην αλλάξετε, όμως και μην παραμερίσετε τα όνειρά σας και ό,τι σας κάνει ευτυχισμένη για το χατήρι ενός άντρα.
Αν κάνετε στην άκρη τα δικά σας όνειρα για το χατήρι του, στο τέλος θα τον μισήσετε ή θα είστε τόσο δυστυχείς που θα πάψετε να αγαπάτε και τον ίδιο και τον εαυτό σας και κανείς δεν θέλει μια τέτοια κατάληξη.
3. Το σώμα σας
Εαν δεν είστε εσείς ευχαριστημένη με το βάρος σας και αν έχετε ουσιαστικό λόγο να μην είστε ευχαριστημένη, τότε προσπαθήστε να το διορθώσετε με καλή διατροφή και γυμναστική. Αλλά μην ξεχνάτε, πως λόγο στο σώμα σας έχετε μονάχα εσείς και κανένας άλλος.
Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, κοπέλες σε απόλυτα φυσιολογικά κιλά, να ωθούνται σε εξαντλητικές δίαιτες για να ευχαριστήσουν έναν άντρα, νομίζοντας λανθασμένα πως εκείνος το κρίνει απαραίτητο να αδυνατίσουν. Η αλήθεια είναι πως οι γυναίκες είναι πολύ πιο σκληρές με την εμφάνισή τους, απ’ ότι οι άντρες, ενώ ακόμα και στην περίπτωση που εκείνος θα ήθελε να χάσετε μερικά κιλά, καλύτερα να αλλάξετε εκείνον, παρά το σώμα σας.


4. Τις επαγγελματικές σας επιλογές
Εάν αποφασίσετε να αλλάξετε τα όνειρά σας για το χατήρι εκείνου, προσέξτε τουλάχιστον να παραμείνετε εντός ορίων και να εξακολουθείτε να θεωρείτε τα νέα πλάνα δικά σας και όχι δικά του. Εάν είστε γυναίκα που έχει επενδύσει στην καριέρα της, η απόφαση να την εγκαταλείψετε θα πρέπει να έχει σοβαρούς λόγους για να γίνει, να γίνει συνειδητά και όχι υπο καθεστώς πίεσης. Μην εγκαταλείψετε τα όνειρά σας για έναν άντρα, παρά μονάχα όταν πιστεύετε μέσα σας, πως αυτή είναι η σωστή απόφαση για εσάς.
5. Τους φίλους σας
Στην περίπτωση που το αγόρι σας, δεν συμπαθεί τους φίλους σας και δεν μπορείτε να ζήσετε με αυτό το διχασμό την καθημερινότητά σας, αλλάξτε το αγόρι και όχι τους φίλους σας. Οι φίλοι μας είναι εκείνοι που είναι πάντα μαζί μας, όσα αγόρια κι αν περάσουν, ενώ αν, από την άλλη, οι φίλοι δεν βλέπουν με καλό μάτι κάποιον από τους συντρόφους σας και δεδομένου ότι σας αγαπάνε άνευ όρων, αναρωτηθείτε σοβαρά, ποιός είναι ο λόγος που τους κάνει να νιώθουν έτσι.


6. Την οικογένειά σας
Και στην περίπτωση που ο καλός σας μοιάζει να μην αντέχει την οικογένειά σας και να προσπαθεί, όχι μόνο να απομακρυνθεί ο ίδιος, αλλά να αποξενώσει και εσάς την ίδια από τους γονείς και τα αδέρφια σας, τότε κάτι δεν πάει καλά με τον σύντροφό σας. Στην οικογένειά μας οφείλουμε την πορεία μας στην κοινωνία και είτε καλοί, είτε κακοί, αυτοί μας έφεραν στον κόσμο. Ήταν στη ζωή μας πριν εμφανιστεί ο κάθε υποψήφιος «μνηστήρας» και θα είναι και μετά την εξαφάνισή του.


7. Το στυλ σας
Αν το έτερον ήμισυ, έχει την τάση να σας υποδεικνύει τα ρούχα που εκείνος θέλει να φοράτε, τότε κάτι στη σχέση σας πάει πολύ στραβά και αυτό το «κάτι», δεν είναι τα ρούχα σας. Το προσωπικό σας στυλ εκφράζει εσάς και η παραμικρή πίεση να το αλλάξετε, μόνο κακά αποτελέσματα μπορεί να έχει. Αν ο καλός σας, δεν εγκρίνει το στυλ σας, τότε μάλλον δεν εγκρίνει εσάς την ίδια και καλά θα κάνετε να πάψετε κι εσείς, με τη σειρά σας, να τον εγκρίνετε στη ζωή σας.
8. Τον εαυτό σας
Όσο και αν σας γοητεύει ένας άντρας μην προσπαθείτε ποτέ να γίνετε μια άλλη για να του αρέσετε, γιατί ακόμα και αν το καταφέρετε δεν θα αρέσετε μετά εσείς στον εαυτό σας. Οι μικροί συμβιβασμοί στον τρόπο ζωής και οι αλλαγές που βοηθάνε την αρμονία στη σχέση δεν θεωρούνται αλλοιώσεις στην προσωπικότητα σας.
Αλλοίωση θεωρείται ο,τιδήποτε νιώσετε πιεσμένη να κάνετε ή να υιοθετήσετε ένα τρόπο ζωής που δεν σας ταιριάζει. Μπορεί να είναι ο πιο γοητευτικός άντρας που έχετε γνωρίσει αλλά μαζί με τον άντρα πάνε και οι συνήθειες, οι απόψεις και οι ιδεολογίες του, που μπορεί στην αρχή να μοιάζουν χαριτωμένες, αλλά δεν θα μοιάζουν για πολύ…

Το «μεγάλο», το «ωραίο» και το «συγκλονιστικό».

Γύρω από τρία συστατικά ίσως πρέπει να οικοδομήσουμε την μετά μνημονίων ζωή μας . Το «μεγάλο», το «ωραίο» και το «συγκλονιστικό».

Το μεγάλο είναι να πολεμάμε για μια καλύτερη ζωή, σεβόμενοι την ιστορία μας , τον εαυτό μας, τις πραγματικές ανάγκες μας και το μέλλον των παιδιών μας. Αυτό οφείλουμε να κάνουμε σήμερα περισσότερο από ποτέ.

Το "ωραίο" είναι καθετί που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, η τέχνη, το περιβάλλον ας αναζητήσουμε τον πολιτισμό και το χαμένο Ελληνικό κάλλος, ας μετατρέψουμε το γκρι σε πράσινο, είναι καιρός να αναδείξουμε και πάλι το μεράκι και την αγάπη για ζωή του Ζορμπά του Καζαντζάκη...

Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη. Ας ξανά αγαπήσουμε τον εαυτό μας, την ιστορία μας, την κοινωνία, την πατρίδα. Ας ξανά ανακαλύψουμε τα σημαντικά και ουσιώδη στην ζωή μας. Ας αποξενώσουμε όλους αυτούς που αποφάσισαν για εμάς χωρίς εμάς ή με την ανοχή μας, ας αδράξουμε την τύχη στα χέρια μας. Είναι δική μας η ευθύνη να στείλουμε τους ανεύθυνους εκεί που πρέπει... Αν δεν γίνει αυτό απλά θα μας διώχνουν "αυτοί" από την "χώρα" τους...

Τα φυτά έχουν ψυχή, αισθάνονται, διαισθάνονται, «βλέπουν», «ακούνε», έχουν μνήμη!

Όλα τα φυτά έχουν ψυχή, αισθάνονται, διαισθάνονται «βλέπουν» και «ακούνε» έχουν μνήμη. Εχουν δηλαδή όλο εκείνο το σύστημα που στον άνθρωπο ονομάζουμε «νευροφυτικό». Αλλωστε το βασικό μέρος του σώματός μας προέρχεται από τα φυτά.

Ο καθηγητής Κλήβ Μπάξτερ, που...χρησιμοποιούσε τις «μηχανές της αλήθειας για να ξεσκεπάζει τους εγκληματίες, ανάμεσα στα πρώτα του πειράματα, έκανε το 1988, κι' αυτό: Εβαλε μέσα σε ένα δωμάτιο δύο φυτά. Επειτα, μέσα από το δωμάτιο, πέρασαν διαδοχικά, ξεχωριστά ο ένας από τον άλλο, πέντε βοηθοί του και ο ίδιος. Ενας από τους πέντε, χωρίς να ξέρουν οι άλλοι ποιος, διαλέ­χτηκε στην τύχη για να κομματιάσει το ένα φυτό.

Αμέσως μετά το άλλο φυτό συνδέθηκε με τη «μηχανή της αλήθειας» και οι έξι άντρες ξαναπέρασαν από μπροστά του — μέσα σ' αυτούς και ο «εγκληματίας» -, που σαν... βρέθηκε πάλι μέσα στο δωμάτιο. το φυτό «τρελάθηκε» από το φόβο του, και «λιποθύμησε».

Ε­τσι, μ αυτό το πείραμα ο Μπάξτερ ανακάλυψε ότι, τα φυτά, όταν νοιώθουν πως απειλούνται, φτάνουν ακόμα και μέχρι λι­ποθυμίας, για να μην πονέσουν και να σώσουν τη ζωή τους...

Εχει αποδειχτεί ότι τα φυτά συνδέονται «συναισθηματικά» με τον κηπουρό τους, που τα φροντίζει και τα περιποιείται. Κυριολεκτικά συντονίζονται μαζί του σαν ραδιοφωνικοί δέκτες. Πάνω σ' αυτό ακριβώς το θέμα έγινε ένα πολύ εντυπωσιακό πείραμα, από τον Αμερικανό ηλεκτρονικό Πήτερ Σωβίν (1986) που ασχολείται με μελέτες πάνω στην εξωαισθητική αντίληψη. Κατάφερε να κάνει ένα φυτό να του ανοίγει την καγκελόπορτα του κήπου του, όποτε αυτός πλησίαζε στο σπίτι. Φυ­σικά το φυτό «αγαπάει» τον Σωβίν και μόνον αυτόν. Επομέ­νως, «συγκινείται» με την παρουσία του, ακόμα και όταν βρίσκεται σε κάποια απόσταση. Η συγκίνηση αυτή προκαλεί μιαν ενέργεια, που συνήθως μετριέται με τις «μηχανές της αλήθειας». Ο Σωβίν, όμως, αντί να συνδέσει το φυτό με έναν απλό με­τρητή, κατασκεύασε έναν υπερευαίσθητο διακόπτη, ο οποίος θέτει σε λειτουργία το ηλεκτρικό μοτέρ, που ανοίγει την πόρτα.

Συνοψίζοντας τα συμπεράσματα από πειράματα που έγι­ναν στο Ινστιτούτο Ερευνών στης Καλκούτας, ο Ντεζιντέριους Παπ γράφει:

Το φυτό αποκάλυψε το πιο συγκλονιστικό μυστικό του όταν ο καθηγητής Μπάζε του έκανε ερωτήσεις μέσω ραδιοτηλεγραφικών σημάτων. Τα ραδιοσήματα κατευθύνθηκαν πάνω ο' ένα σπόρο σιταριού, που βρισκόταν κάτω από τον από­λυτο έλεγχο της ρυθμιστικής συσκευής. Και είδαμε ότι ο σπό­ρος πήρε μέρος στο διάγραμ­μα!

Τον επηρέασε η ακτινοβολία. Οποτε αυτή δυνάμωνε, επιβρα­δυνόταν ο ρυθμός αναπτύξεως του σπόρου. Δηλαδή, το φυτό μπορούσε να «πιάνει» ακτινοβο­λίες, που ο άνθρωπος δεν μπο­ρεί, γιατί δεν έχει το κατάλλη­λο όργανο. Κι όχι μόνον αυ­τό. Τα φυτό σχεδόν «απαντού­σε».

Ο Μπάζε υποψιαζόταν την ύπαρξη κάποιου νευρικού συ­στήματος στα φυτά και ανακάλυψε ένα «μηχανισμό», ανά­λογο με την καρδιά που προορισμό έχει την κυκλοφορία της λύμφης.

Πολλά φυτά, γράφει ο Παπ, διαθέτουν ένα οπτικό όργανο, σε σχήμα αμφιβληστροειδούς χιτώνα. Αυτή η αποκάλυψη του φυσιολόγου Χάμπερλαντ, που άφησε κατάπληκτο τον επιστημο­νικό κόσμο, με αποτέλεσμα να μη γίνεται πιστευτή, σήμερα έ­χει αποδειχτεί και δεν χωρά καμιά αμφισβήτηση. Η «σελατζινέλλα», ένα παράξενο φυτό, που ευδοκιμεί μέσα στα τροπι­κά δάση, έχει αυτό το «μάτι» και μάλιστα τώρα ευδιάκριτο, που εξουδετερώνει κάθε αμφιβολία. Ασφαλώς υπάρχουν κι' άλλα φυτά που διαθέτουν οπτικό όργανο, διαφορετικής μορφής βέβαια.

Ο Μπάζε κατάφερε ακόμη να αποδείξει ότι πολλά φυτά αντιδρούν ακόμη και σε ακτίνες που διαρκούν ελάχιστο κλάσμα του δευτερόλεπτου.

Οι σημερινές μεταλλάξεις των φυτών, ιδίως των παραγωγικών, από τον άνθρωπο επιβεβαιώνουν όλα αυτά.

ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΣΗΜΑΤΩΝ

Μια ομάδα επιστημόνων του Νοβοσιμπίρσκ της Ρωσίας με επικεφαλής τον καθηγητή Σέϊν, απέδειξε ότι κύτταρα φυτών και ζώων μπορούν να ανταλλάσσουν πληροφορίες, με τη μορφή απειροελάχιστων φωτεινών σημάτων.

Οι επιστήμονες αυτοί έκαναν το ακόλουθο πείραμα: Εβαλαν ομοιογενή ζωικά και φυτικά κύτταρα μέσα σε δυο γυά­λινα δοχεία, χωρισμένα από ένα λεπτό διάφραγμα. Στο ένα οπό τα δύο κύτταρα χορηγήθηκε έ­νας ιός. Και τότε ο ιός άρχισε να προκαλεί «σήματα συναγερμού», σε κανονικά χρονικά διαστήματα, που μεταδίδονταν με τη μορφή απειροελάχιστων λάμ­ψεων από τα «υγιή» κύτταρα τού δεύτερου δοχείου.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Αποδείχτηκε ότι άτομα προικισμένα με εξαιρετική υπερευαισθησία, μπορούν να έχουν επίδραση στα φυτά.

Αλλά γιατί να ψάχνουμε; Δε μας φθάνει ότι τα φυτά στρέφονται προς το μέρος του ήλιου.

Αλλωστε είναι αποδεδειγμένο ότι τα φυτά «αισθάνονται» τον κόσμο γύρω τους, σαν να βλέπουν. Αν φυτέψεις μια φασολιά κοντά σε κάγκελα, και παράλληλα δέσεις ένα σπάγκο που πηγαίνει ψηλότερα, όταν θελήσει να αναρριχηθεί, δεν θα πιαστεί στα κάγκελα, αλλά στο σπάγκο που πηγαίνει ψηλότερα - κι ας βρίσκεται μακρύτερα – σαν να βλέπει (προσωπικό πείραμα).

ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ

Η πιο εκπληκτική διαπίστωση, που έκαναν οι επιστήμονες, έγραψε η σοβιετική επιθεώρηση «Νοβόστι», είναι ότι τα φυτά έχουν και μνήμη - ιδιότητα που χαρακτηρίζει μόνο τους ανώτερους Ζωικούς οργανισμούς, οι οποίοι διαθέτουν τε­λειοποιημένο νευρικό σύστημα. Ετσι κι αυτά υπόκεινται στο βασικό μηχανισμό των «ελεγχομένων αντανακλαστικών». Και αυτό αποδεικνύεται με το ακό­λουθο πείραμα: οι ρίζες ενός φασολιού τοποθετήθηκαν μέσα σε νερό θερμοκρασίας μηδέν βαθμών, και λίγο αργότερα, σε νερό κανονικό. Και όμως, τα «σήματα κινδύνου» που έ5ινε το φυτό, δεν σταμάτησαν, αμέσως μόλις βρέθηκε σε κανονικές συνθήκες. Το φασόλι «θυμόταν» ακόμη την παγωνιά και συνέχισε να συμπεριφέρεται με προφύλαξη. Διαπιστώ9ηκε επίσης, ότι τα αγγούρια, τα φασόλια, το σιτάρι και οι πατάτες, μπο­ρούν να θυμηθούν τέλεια τις δυσάρεστες στιγμές που πέ­ρασαν.

ΤΑ ΦΥΤΑ ΑΚΟΥΝΕ ΚΑΙ ΜΙΛΟΥΝ

Στην Ινδία, ο καθηγητής Σίνγκχ, του Πανε­πιστημίου του Ανομαλάϊ βεβαίωνε (1985) ότι τα φυτά είναι πολύ πιο ευαίσθητα στη μουσική από τους ανθρώπους. Διάφορα πειράματα που έκανε, τον οδήγησαν στο συμπέρασμα, ότι τα φυτά επιταχύνουν πολύ την ωρί­μανση των καρπών τους, κάτω από την επίδραση ορισμένων με­λωδιών.

Το γεγονός αυτό το έχει διαπιστώσει και ο Σκανδιναβός ειδικός επιστήμονας Κάρλ Κρίστιανσεν, που γράφει σε μελέτη του:

«Κάτω από τους ήχους ενός βιολιού, για παράδειγμα, η « Μιμόζα Πούντικα» αναπτύχθηκε και οι ρίζες της δυνάμωσαν κατά 60% πιο γρήγορα, απ όσο θα αναπτύσσονταν σε κανονικές συνθήκες. Φαίνεται ότι οι υψηλοί τόνοι είναι πιο αποτελεσματικοί από τους χαμηλούς και οι φωνές των γυναικών και των παιδιών επιδρούν ευεργετικά ενώ το αντίθετο συμβαίνει με τις φωνές των ανδρών. Ωσ­τόσο, οι προτιμήσεις αλλάζουν από φυτό σε φυτό.

Και κάτι άλλο ακόμη: Ο κα­θηγητής Ιβάν Γκουνάρ, διευθυντής της έδρας Φυσιολογίας των φυτών, της Αγροτικής Ακαδημίας της Μόσχας, μπόρεσε να ενισχύσει, με κάποια ειδική ηλεκτρονική συσκευή τις «φωνές» των φυτών. Διαπίστωσε, λοιπόν, ότι ένα βλαστάρι κριθαριού «φωνάζει» όταν το βουτήξουμε μέσα σε νερό πολύ ζεστό. Αυτή είναι μια απόδειξη ότι τα φυτά έχουν νευρικό σύ­στημα και αισθητήρια όργανα, ανάλογα με εκείνα των ανώτε­ρων Ζωικών οργανισμών.

Αλλωστε ίσως έχουμε ακούσει γεωργούς να λένε ότι «ακούνε» τις φωνές των φυτών, και το χυμό που τρέχει μέσα τους – κάτι τέτοιο έγραφαν τα παλιά αναγνωστικά βιβλία.

Τέλος να πούμε ότι ακόμη και τα κομμένα άνθη αντιδρούν ανάλογα – όσο είναι τρυφερά – στον ανθρώπινο μαγνητισμό. Αν το άτομο που τάχει τα καλοδέχτηκε τότε διατηρούνται περισσότερο τρυφερά, αν τα πήρε με άρνηση, ή αδιάφορα, τότε μαραίνονται πιο γρήγορα.

Ακόμη και στη μακρινή αρχαιότητα ο Εμπεδοκλής, ο Αριστοτέλης και άλλοι πίστευαν ότι τα φυτά έχουν ψυχή.

Τι ξεχωρίζει τον άνθρωπο;


Κατά τον ΄Εριχ Φρομ, η δυνατότητα αυτογνωσίας, η λογική και η φαντασία ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από την υπόλοιπη φύση, χωρίς όμως να τον αποδεσμεύουν από τους νόμους της.

Έτσι ο άνθρωπος γνωρίζει την τρομερή αν και επίπλαστη αντίφαση της ύπαρξής του. Δεν μπορεί να απαλλαγεί από το μυαλό του, αλλά ούτε και από το κορμί του, ώστε να ανήκει αποκλειστικά σε ένα από τα δύο.

Αυτή η αντίφαση τον ωθεί συνέχεια σε μια προσπάθεια να αναζητά λύσεις στο δίλημμά του και έτσι προχωρά αδιάκοπα σε νέες φάσεις. Από φύση του είναι υποχρεωμένος να βαδίζει προς τα εμπρός, σε μια αέναη προσπάθεια να καταστήσει γνωστό το άγνωστο, να γεμίσει με απαντήσεις τους κενούς χώρους της γνώσης.

Πρέπει να κάνει απολογισμό στον εαυτό του για τον εαυτό του και για το νόημα της ύπαρξής του. Ωθείται να ξεπεράσει τον εσωτερικό του διχασμό γεμάτος από μια επιθυμία για το απόλυτο, για ένα είδος αρμονίας που θα μπορεί να αποτινάξει επιτέλους την κατάρα που τον χώρισε από τη φύση, τους συνανθρώπους του και από τον ανώτερο του τον εαυτό.

Η Ελευθερία είναι η Παρατήρηση


"Η παρατήρηση γίνεται η φλόγα που είναι η προσοχή και που μ’ αυτήν τα ψυχολογικά τραύματα, οι πληγές, το μίσος, κατακαίγονται φεύγουν. Ο εγκέφαλος είναι προγραμματισμένος. Αυτός ο προγραμματισμός του εγκεφάλου (η διαμόρφωση) γίνεται από την οικογένεια, το κοινωνικό περιβάλλον, την εκπαίδευση και κάνει το άτομο να ταυτίζεται με κάποια θρησκεία ή να γίνεται άθεο, να γίνεται οπαδός κάποιου πολιτικού κόμματος ή αναρχικός. Η σκέψη είναι μια υλική διαδικασία, είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας του εγκεφάλου η ίδια δεν έχει καμιά νοημοσύνη."
 
"Η ελευθερία δεν είναι αντίδραση· η ελευθερία δεν είναι επιλογή. Είναι ψεύτικος o ισχυρισμός τoυ ανθρώπου ότι είναι ελεύθερος, επειδή μπορεί να διαλέξει. Ελευθερία είναι η καθαρή παρατήρηση, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς φόβο τιμωρίας ή ελπίδα ανταμοιβής.
 
Η ελευθερία δεν έχει κίνητρο η ελευθερία δε βρίσκεται στo τέλος της εξέλιξης τoυ ανθρώπου, αλλά υπάρχει στo πρώτο βήμα της ύπαρξής τoυ. Με την παρατήρηση αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει την έλλειψη ελευθερίας. Η ελευθερία βρίσκεται στη χωρίς εκλογή επίγνωση της καθημερινής μας ζωής και δραστηριότητας.
 
Η σκέψη είναι χρόνος. Η σκέψη γεννιέται από την εμπειρία και τη γνώση, πoυ είναι αξεχώριστα δεμένες με τo χρόνo και τo παρελθόν. O ψυχολογικός χρόνoς είναι εχθρός τoυ ανθρώπoυ. Η δράση μας βασίζεται στη γνώση, άρα στo χρόνο, κι έτσι o άνθρωπος είναι πάντα σκλάβος στo παρελθόν.
 
Η σκέψη είναι πάντα περιορισμένη κι έτσι ζούμε σε συνεχή σύγκρουση και αγώνα. Δεν υπάρχει ψυχολογική εξέλιξη.’Oταν o άνθρωπος αποκτήσει επίγνωση της κίνησης των σκέψεών τoυ, θα δει τη διαίρεση ανάμεσα στoν σκεπτόμενο και τη σκέψη, στoν παρατηρητή και τo παρατηρούμενο, στoν εμπειρώμενo και την εμπειρία. Θα ανακαλύψει ότι αυτή η διαίρεση είναι ψευδαίσθηση."
 
Jiddu Krishnamurti

Πως θα βρείτε αυτό που πραγματικά επιθυμείτε να γίνετε ή να κάνετε.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς γίνεται πολύ όμορφες κοπέλες να νιώθουν άσχημες, άτομα περιστοιχισμένα από φίλους και οικογένεια να θεωρούν ότι κανείς δεν τους νοιάζεται ή άνθρωποι που προσφέρουν συνεχώς στους γύρω τους να αισθάνονται ανίκανοι;
Η απάντηση είναι: ...
χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Η αυτοεκτίμησή μας, αυτό δηλαδή που αισθανόμαστε και πιστεύουμε για τον εαυτό μας, επηρεάζει καθοριστικά όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.
Σχολική επίδοση, επαγγελματικές επιλογές, φιλοδοξίες, κοινωνική συμπεριφορά, διαπροσωπικές σχέσεις, ψυχική ισορροπία, φαίνεται να βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με αυτή την «προσωπική μας εκτίμηση αυτοαξίας».

Και ενώ όλοι μας καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι να πιστεύει κανείς στον εαυτό του, το ερώτημα είναι γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουν εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, ενώ κάποιοι άλλοι, ακόμα και με φαινομενικά περισσότερα προσόντα, αμφιβάλλουν συνεχώς για τον εαυτό τους;
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί η αυτοεκτίμηση είναι κάτι που μαθαίνεται.

Κανείς δε γεννιέται έχοντας κάποια εικόνα του εαυτού του. Άλλωστε τους πρώτους μήνες της ζωής μας, ως βρέφη, δεν είμαστε καν σε θέση να διακρίνουμε τον εαυτό μας από τους άλλους (μητέρα και βρέφος γίνονται αντιληπτά ως ενιαίο σύνολο).

Η εικόνα του εαυτού προκύπτει σταδιακά, καθώς το άτομο μεγαλώνει, μέσα από τις εμπειρίες του και κυρίως μέσα από τη σχέση του με τους «Σημαντικούς Άλλους».
«Οι Σημαντικοί Άλλοι» στη ζωή ενός παιδιού είναι συνήθως η μητέρα, ο πατέρας, τα αδέρφια, οι δάσκαλοι, οι φίλοι και οι συμμαθητές-συνομήλικοι.
Η στάση του περιβάλλοντος λοιπόν είναι αυτή που θα καθορίσει το βαθμό εμπιστοσύνης που θα αναπτύξει το άτομο για τον εαυτό του. Αν το περιβάλλον είναι συνεπές, παρέχει στήριξη, ενθάρρυνση, ευκαιρίες για ανάληψη πρωτοβουλιών και αξιόλογα πρότυπα, το άτομο θα αναπτύξει μια αίσθηση εμπιστοσύνης προς τον εαυτό του και τον κόσμο, μια αίσθηση αυτονομίας και εργατικότητας.

Αντίθετα, αν υπάρχει έλλειψη στήριξης, αστάθεια, υπερπροστασία, έλλειψη ευκαιριών, επικρίσεις, ειρωνεία, απόρριψη και μη ρεαλιστικές προσδοκίες, το άτομο μαθαίνει ότι δεν μπορεί να εμπιστευθεί τις ικανότητές του, τον εαυτό του και τον κόσμο, βιώνει αισθήματα αμφισβήτησης, ενοχής, κατωτερότητας και σύγχυσης.
Η ανάπτυξη της αυτοεκτίμησής μας όμως δεν εξαντλείται στην παιδική μας ηλικία. Αντίθετα, συνεχίζει να διαμορφώνεται σε ολόκληρη τη ζωή μας, απλά οι πρώτες μας εμπειρίες έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Στην ενήλικη ζωή, το πώς νοιώθουμε για τον εαυτό μας σχετίζεται με το αν καταφέρνουμε να δημιουργήσουμε σχέσεις οικειότητας με τους άλλους ή αν αντίθετα βιώνουμε μοναξιά και απομόνωση, και με το αν αισθανόμαστε ότι οι στόχοι μας πραγματοποιούνται και είμαστε παραγωγικοί ή αντίθετα ότι μένουμε στάσιμοι και λιμνάζουμε.

Άλλοι παράγοντες που συμβάλλουν στη διαμόρφωση της αυτοαντίληψης μας, είναι το συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο ζούμε και οι αξίες που αυτό προάγει, η επίδραση του φύλου και των στερεοτύπων που συνδέονται με αυτό, καθώς και η προσωπική ιστορία του κάθε ανθρώπου.
Ποικίλα «τραυματικά» συμβάντα, όπως ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, μια μεγάλη φυσική καταστροφή, μια εγκληματική επίθεση, ο βιασμός, μια ανίατη ή μακροχρόνια ασθένεια, μπορούν να προκαλέσουν αλλαγές στις αντιλήψεις των ανθρώπων για τον εαυτό τους και τον κόσμο γύρω τους.

Παρόλα αυτά, η αυτοεκτίμηση έχει την ιδιότητα να αντιστέκεται στις αλλαγές. Αυτό οφείλεται στο κίνητρο του ανθρώπου να διατηρεί μια σταθερή εικόνα εαυτού (self-consistency), γιατί αυτή η σταθερότητα του προσφέρει μια αίσθηση ασφάλειας. Το άτομο λοιπόν λειτουργεί ασυνείδητα με τέτοιο τρόπο ώστε να επιβεβαιώνεται η κυρίαρχη αντίληψη που έχει για τον εαυτό του (π.χ. ερμηνεύοντας με συγκεκριμένο τρόπο τη συμπεριφορά των άλλων απέναντί του).
Γι' αυτό οποιαδήποτε αλλαγή στην εικόνα του εαυτού απαιτεί χρόνο.

Πώς καταλαβαίνουμε όμως ότι έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση;
Τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση χαρακτηρίζονται από αισθήματα ανασφάλειας και κατωτερότητας. Ασχολούνται υπερβολικά με αυτό που οι άλλοι σκέφτονται γι' αυτούς και δεν έχουν εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, ούτε στις προσωπικές τους απόψεις.
Αναφέρονται στον εαυτό τους με αρνητικούς χαρακτηρισμούς και υποτιμούν τα θετικά τους στοιχεία, ενώ επηρεάζονται πολύ από τα αρνητικά σχόλια των άλλων και στεναχωριούνται υπερβολικά από τις αποτυχίες τους.
Για όλους αυτούς τους λόγους βιώνουν δυσκολίες στις διαπροσωπικές τους σχέσεις και είναι πιο επιρρεπείς στην εμφάνιση άγχους και κατάθλιψης. Άλλες φορές βέβαια η εικόνα είναι κάπως διαφορετική. Τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση σε μια προσπάθεια να καλύψουν την ανασφάλειά τους περιαυτολογούν και προβάλλουν υπερβολικά τον εαυτό τους, προκειμένου να πείσουν τους άλλους για την αξία τους, ενώ προσπαθούν να αντιγράψουν και να μιμηθούν άλλα άτομα που θεωρούν επιτυχημένα.

Έλλειψη αυτοεκτίμησης, ωστόσο, δε σημαίνει έλλειψη ικανοτήτων.
Γι' αυτό με την κατάλληλη βοήθεια από κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας μπορούμε, επεμβαίνοντας στον τρόπο σκέψης μας, να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας, να αποδεχθούμε τον εαυτό μας και να δημιουργήσουμε πιο υγιείς σχέσεις. Βέβαια, μπορούμε και μόνοι μας να κάνουμε κάποια πράγματα προκειμένου να βελτιώσουμε την αυτοπεποίθησή μας.

Πρώτα απ' όλα, μπορούμε να ελέγξουμε μήπως οι προσδοκίες μας είναι υπερβολικά υψηλές.
Αυτοεκτίμηση = Επιτυχία / Προσδοκίες (James).
Όσο καλά λοιπόν και αν τα καταφέρνουμε, αν έχουμε μη ρεαλιστικές προσδοκίες από τον εαυτό μας, συνεχώς θα απογοητευόμαστε. Ας καταλάβουμε ότι κανείς δεν είναι τέλειος και δεν γίνεται να είμαστε καλοί σε όλα. Δεν χρειάζεται άλλωστε!

Δεύτερον, ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του δυνατά σημεία και ταλέντα, οπότε ας ανακαλύψουμε και ας αξιοποιήσουμε τα δικά μας. Συγχρόνως θα ήταν χρήσιμο να αναγνωρίσουμε και τα αδύνατα σημεία μας (π.χ. μειωμένη κοινωνικότητα) και να προσπαθήσουμε να τα βελτιώσουμε ή να τα ενισχύσουμε (π.χ. με το να γραφτούμε σε έναν σύλλογο που θα μας βοηθήσει να γνωρίσουμε καινούργιους ανθρώπους).
Αντί λοιπόν να στενοχωριόμαστε για όσα δεν μας αρέσουν στον εαυτό μας, μπορούμε να προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε. Αν κάποια από αυτά πάλι δεν αλλάζουν (π.χ. το ότι είμαστε πολύ κοντοί), ας επιστρατεύσουμε το χιούμορ μας ώστε να τα διακωμωδήσουμε.

Τρίτον, να θέσουμε στόχους και να οργανώσουμε ρεαλιστικά πλάνα για την επίτευξή τους. Η λέξη ρεαλιστικά έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς προβλήματα δεν συνοδεύουν μόνο μια πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά και μια υπερβολικά υψηλή (π.χ. μη ρεαλιστικά επενδυτικά σχέδια). Μπορούμε να εφαρμόζουμε τους στόχους μας με τον δικό μας ρυθμό και τρόπο, αρκεί να παραμένουμε όσο γίνεται πιο πιστοί στο πλάνο μας, γιατί οι συνεχείς αναβολές έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα: συμβάλλουν στη μείωση της αυτοεκτίμησης.

Τέλος, θα μας βοηθούσε να μάθουμε να διαχωρίζουμε την καλοπροαίρετη κριτική από τη συνεχή και αδικαιολόγητη επίκριση. Η πρώτη είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και μπορούμε να την αξιοποιήσουμε θετικά για την προσωπική μας αυτοβελτίωση, ενώ η δεύτερη καλύτερα να αγνοείται.

Γενικά, η αυτοπεποίθηση είναι ένα απ' τα πιο πολύτιμα δώρα που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας. Επηρεάζει συνολικά την ποιότητα ζωής μας και συμβάλλει στην αίσθηση της προσωπικής μας ευτυχίας. Δεν αξίζει λοιπόν τον κόπο να προσπαθήσουμε να τη βελτιώσουμε;

Hairy Frogfish: Ο φονιάς του βυθού

Το Hairy Frogfish καταπίνει ψάρια μεγαλύτερα από τον εαυτό του. Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα γρήγορο αλλά είναι μια αδηφάγα, φονική μηχανή του βυθού.

Η «φύση» έκανε το τριχωτό βατραχόψαρο να μοιάζει, περισσότερο με φουντωτό θάμνο παρά με φονικό κίνδυνο.

Δεν χρειάζεται ούτε να τρέχει, ούτε να ψάχνει, τα θύματα του έρχονται μόνα τους στο στόμα του.

Το βίντεο τράβηξε ο Jose Lachat ερευνητής στο Ινστιτούτο Ανατομίας και Βιολογίας του πανεπιστημίου της Βασιλείας και βραβεύτηκε στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Εικόνας από τον Βυθό που γίνεται στη Γαλλία.

Νομίζω ότι το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο είναι η ανικανότητα του ανθρώπινου νου να συσχετίσει όλα όσα περιέχει. Ζούμε σε μια γαλήνια νησίδα άγνοιας καταμεσής στις μαύρες θάλασσες του απείρου και δεν είμαστε φτιαγμένοι για να περιπλανιόμαστε μακριά. Οι επιστήμες, που η καθεμία τους αγωνίζεται στο δικό της δρόμο, δε μας έχουν προκαλέσει και τόσο μεγάλη ζημιά ως τώρα. Κάποια μέρα, όμως, ο συνδυασμός των ως τώρα ασύνδετων γνώσεων θ’ ανοίξει μπροστά μας τρομακτικούς ορίζοντες από άλλες πραγματικότητες και θα μας αποκαλύψει τη φοβερή θέση που κατέχουμε ανάμεσά τους. Και τότε, είτε θα χάσουμε τα λογικά μας από την αποκάλυψη της αλήθειας είτε θα τραπούμε σε φυγή, μακριά από το θανάσιμα άπλετο φως της, αποζητώντας καταφύγιο στη γαλήνη και τη σιγουριά ενός καινούριου σκοτεινού Μεσαίωνα.

Δεν είν’ νεκρό εκείνο που αιώνια μπορεί να περιμένει
Μα με το διάβα των παράξενων αιώνων
ως κι ο θάνατος μπορεί να πεθαίνει.
Howard Phillips Lovecraft

Το κάλεσμα του Κθούλου


Ο ντράμερ του... κώλου (κυριολεκτικά όμως)


Ένας ντράμερ που θα τον… ζήλευαν πολλοί!





Η Ελληνική καταγωγή των αρχαίων Ρωμαίων


Είχαν οι Ρωμαίοι Ελληνική καταγωγή; Δείτε το παρακάτω άρθρο.
1) Οι Αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι.

Αυτή καθ' αυτή η ύπαρξη των αρχαίων Ελλήνων Ρωμαίων αγνοείται εντελώς από τους ιστορικούς που εξακολουθούν να υποστηρίζουν το Ψέμα του Καρλομάγνου το 794 στο οποίο οφείλεται το ιστορικό δόγμα ότι η ρωμαϊκή γλώσσα ήταν και είναι τα Λατινικά.
Παρόλο που οι πηγές μαρτυρούν ότι η πρώτη γλώσσα των Ρωμαίων ήταν τα Ελληνικά. Αυτή η πλαστογράφηση της ιστορίας από τον Καρλομάγνο το 794 έγινε στα πλαίσια της ανάγκης να αποκοπούν οι δυτικοί υπόδουλοι στους Φραγκο-λατίνους Ρωμαίοι από τους ελεύθερους Ρωμαίους της Ανατολής.
Ο Φράγκος αυτοκράτορας Λουδοβίκος II (855-875) υποστηρίζει καθαρά το Ψέμα του Καρλομάγνου το 794 με τα ακόλουθα λόγια.
Το 871 έγραφε στον αυτοκράτορα των Ρωμαίων Βασίλειο τον 1ο (867-885) τα εξής: "…μας έχει δοθεί η διακυβέρνηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας λόγω της ορθοδοξίας μας.
Οι Γραικοί έπαψαν να είναι αυτοκράτορες των Ρωμαίων λόγω της κακοδοξίας τους.
Όχι μόνο εγκατέλειψαν την πόλη (Ρώμη) και πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, αλλά παράτησαν και τη Ρωμαϊκή εθνικότητα ακόμη και την Λατινική γλώσσα. Μετανάστευσαν σε άλλη πρωτεύουσα και απέκτησαν εντελώς διαφορετική εθνικότητα και γλώσσα."
Ας συγκρίνουμε αυτή τη φράγκικη ανοησία με την ιστορική πραγματικότητα και την πορεία μέσα από την οποία η Ρώμη έγινε Αυτοκρατορία ολόκληρου του Ελληνόφωνου κόσμου. Οι αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι ήταν το αποτέλεσμα της ένωσης των Ελληνόφωνων φυλών της Ιταλίας.
Αυτές οι Ελληνόφωνες φυλές ήταν οι εξής: Οι Αβοριγίτες που ήρθαν στην περιοχή της Ρώμης από την Αχαία της Ελλάδας, αρκετές γενιές πριν τον Τρωικό πόλεμο.
Αυτοί οι Αβοριγίτες αφομοίωσαν στη φυλή τους ό,τι είχε απομείνει από τους Έλληνες Πελασγούς της Ιταλίας που είχαν αποδεκατιστεί από μια μυστηριώδη ασθένεια.
Ο Porcius Cato είναι ο μοναδικός που αναφέρεται στην ιστορία των Πελασγών της Ιταλίας και στην ένωσή τους με τους Αβοριγίτες στο De Origines, και επαναλαμβάνεται κατά λέξη από τον Διονύσιο.
Οι Αβοριγίτες και οι Πελασγοί ενώθηκαν με μερικούς αποίκους από την Τροία και έτσι προήλθαν οι αρχαίοι ελληνόφωνοι Λατίνοι της Alba Longa.
Ένα τμήμα αυτών των ελληνόφωνων Λατίνων της Alba Longa, οδηγούμενο από τα αδέλφια Ρωμύλο και Ρώμο ίδρυσαν τη Ρώμη στους Λόφους του Παλατίνου και του Καπιτωλίου.
Συνεργάστηκαν επίσης με μερικούς από τους Έλληνες Σαβίνες της Ιταλίας που είχαν εγκατασταθεί στον γειτονικό Λόφο Quirinal. Οι Σαβίνες είχαν μεταναστεύσει στην Ιταλία από τη Λακωνία της νότιας Ελλάδας.
Οι Ρωμαίοι συνέχισαν τη διαδικασία καθυποταγής και αφομοίωσης των υπόλοιπων Ελλήνων Λατίνων και Σαβίνων στο πολιτικό τους σύστημα.
Μερικοί Κέλτες από τον Δούναβη εισέβαλαν στη Βόρεια Ιταλία και πίεζαν τους Ετρούσκους που στράφηκαν προς τη Ρώμη για βοήθεια.
Αλλά οι Κέλτες νίκησαν τον ρωμαϊκό στρατό που προσπάθησε να τους σταματήσει, προχώρησαν εναντίον της Ρώμης και σύντριψαν τον ρωμαϊκό στρατό εισβάλλοντας στη Ρώμη το 390 π.Χ.
Κατέλαβαν ολόκληρη τη Ρώμη εκτός από τον απόκρημνο λόφο του Καπιτωλίου. Εκεί οι Ρωμαίοι είχαν συγκεντρώσει τη νεολαία τους και όλους τους θησαυρούς και τα έγγραφά τους. Οι γεροντότεροι παρέμειναν στα σπίτια τους.
Οι Κέλτες αφού πήραν ικανοποιητική ποσότητα λύτρων αποσύρθηκαν. Για να εξασφαλιστούν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τη Βόρεια Ιταλία.
Επίσης οι Ρωμαίοι ενσωμάτωσαν στην επικράτειά τους, τους Έλληνες Ιταλούς της Μεγάλης Ελλάδας, τη Σικελία, Σαρδηνία και Κορσική. Αυτή ήταν η έκταση της ρωμαϊκής επικράτειας το 218 π.Χ.
Οι Καρχηδονιακοί πόλεμοι υπό την αρχηγία του Αμίλκα και ιδιαίτερα του Αννίβα, έγιναν η μεγαλύτερη απειλή για τη Ρώμη μετά την Κελτική κατοχή. Ο Αννίβας εισέβαλε στην Ιταλία με τους περίφημους ελέφαντές του και με σύμμαχο τη Μακεδονία.
Η Μακεδονία κυρίευσε τους έλληνες συμμάχους της Ρώμης. Η Ρώμη έφτασε μέχρι την Ισπανία στην προσπάθειά της να εκριζώσει τα φρούρια των Καρχηδονίων και τελικά πυρπόλησαν την ίδια την Καρχηδόνα.
Οι Ρωμαίοι πέρασαν στην Ελλάδα για να ελευθερώσουν τους Έλληνες συμμάχους τους από τη Μακεδονία και τελικά κατέλαβαν τη Μακεδονική Αυτοκρατορία και την ενσωμάτωσαν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Επίσης η Ρώμη έσπευσε σε βοήθεια των συμμάχων της Γαλατών και Καππαδοκών και τους ελευθέρωσε από τον Βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη τον 6ο (121/120-63 π.Χ.) με αποτέλεσμα την ενσωμάτωση της Αρμενίας, Ασσυρίας και Μεσοποταμίας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η οποία εκτεινόταν πλέον σχεδόν μέχρι την Κασπία Θάλασσα.
Κατ' αυτόν τον τρόπο η Μεσόγειος Θάλασσα έγινε λίμνη στο κέντρο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι οι Έλληνες Ρωμαίοι της Ιταλίας ήταν αυτοί που τελικά ένωσαν τις ελληνόφωνες φυλές σε ένα έθνος που χρησιμοποιούσε επίσης και τη Λατινική γλώσσα.
2) Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί έγραψαν στα Ελληνικά και όχι στα Λατινικά. Γιατί;
Οι πρώτοι τέσσερις Ρωμαίοι χρονογράφοι που έγραψαν στα Ελληνικά ήταν οι Quintus Fabius Pictor, Lucius Cincius Alimentus, Gaius Acilius and Aulus Postumius Albinus.
Το πρώτο κείμενο στα αρχαϊκά Λατινικά ήταν ο κώδικας των Δώδεκα Δέλτων που δημοσιεύθηκε το 450 π.Χ. αποκλειστικά για τους Πληβείους. Τα γένη των Ελλήνων συνέχιζαν να διατηρούν τους δικούς τους κρυφούς νόμους που αποστήθιζαν από την παιδική ηλικία.
Αυτό συνέβη επειδή η παράδοση των ρωμαϊκών Λαϊκών νόμων στα Λατινικά ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ της συνέλευσης των ευγενών και των αντιπροσώπων των πληβείων. Με τον καιρό τόσο πολλοί πληβείοι έμαθαν Ελληνικά που έγιναν τμήμα της διοίκησης των ελληνόφωνων επαρχιών.
3) Οι πρώτοι Ρωμαίοι Ιστορικοί που έγραψαν στα Λατινικά.
Σύμφωνα με τον Κικέρωνα ένας από τους πρώτους Ρωμαίους που έγραψαν πεζά κείμενα στα Λατινικά ήταν ο Sabine Claudius, Appius Caecus ο οποίος ήταν Ύπατος το 307 και το 296 π.Χ. Αυτός εκφώνησε λόγο στα Λατινικά στη Σύγκλητο εναντίον της σύναψης ειρήνης με τον Βασιλιά της Ηπείρου Πύρρο.
Ο πρώτος Ρωμαίος ιστορικός που έγραψε στα Λατινικά ήταν ο Porcius Cato (234-140 π.Χ.) και ο Lucius Cassius Hemina (γύρω στο 146 π.Χ.).
Λοιπόν ποια γλώσσα μιλούσαν και έγραφαν οι Ρωμαίοι αν όχι Ελληνικά;
Όλα τα προηγούμενα συμφωνούν μεταξύ τους στη γενική σκιαγράφηση των αρχών των Ρωμαίων. Η αιτία γι' αυτό είναι ότι βασίζονταν στις επίσημες ρωμαϊκές "Ιερές Δέλτους" τις οποίες οι ιστορικοί απλώς επαναλάμβαναν.
Με άλλα λόγια ήταν αυτοί οι ίδιοι χρονογράφοι. Ωστόσο τίποτε δεν έχει σωθεί από αυτές τις Δέλτους/χρονικά εκτός των επαναλήψεων στους Ρωμαίους ιστορικούς. Αλλά λίγα από αυτά τα έργα έχουν διασωθεί, εκτός και αν παραμένουν κρυμμένα για να διευκολύνουν το Ψέμα του Καρλομάγνου.

Οι Παρθενώνες που χάθηκαν


Θραύσματα του πλούσιου παρελθόντος
Οι περισσότεροι γνωρίζουν έναν. Στην πραγματικότητα οι αρχαίοι ναοί της Αθηνάς στον Ιερό Βράχο ήταν τρεις, ωστόσο μόνο μικρά κομμάτια τους διασώζονται ως σήμερα.

Υπήρξε ο αρχαιότερος σημαντικός ναός στην Ακρόπολη. Ήταν δωρικός, περίπτερος και αν οι μεγάλοι καλλιτέχνες της εποχής δεν είχαν αρχίσει ακόμη να χρησιμοποιούν για τα έργα τους καθολικά το μάρμαρο, τα γλυπτά τους από πωρόλιθο που κοσμούσαν τα αετώματά του- ένα μέρος τους έχει διασωθεί ως σήμερα- έχουν κρατήσει ανέπαφα τα αρχαία χρώματα μεταφέροντάς μας έτσι στον βαθύ κόσμο των μύθων και των τεράτων που γεννούσε η πλούσια φαντασία των ανθρώπων.
Ο ναός αυτός ήταν ίσως αφιερωμένος στην πολεμική υπόσταση της θεάς, στην πρόμαχο της πόλης Αθηνά Παρθένο. Σε αυτόν αποδίδεται το μεγάλο, πώρινο αέτωμα με τα λιοντάρια που κατασπαράζουν έναν ταύρο και πλαισιώνονται από δύο παραστάσεις: από τη μια τον Ηρακλή που παλεύει με τον θαλάσσιο δαίμονα Τρίτωνα και από την άλλη τον λεγόμενο Τρισώματο δαίμονα, που κρατεί στα χέρια του τα σύμβολα των τριών στοιχείων της φύσης, του νερού, της φωτιάς και του αέρα.
Είναι ένας άγνωστος Παρθενώνας αυτός, χαμένος εδώ και δυόμισι χιλιετίες από προσώπου Γης, ο Εκατόμπεδος νεώς όπως λεγόταν- επειδή είχε μήκος 100 ποδών-, ονομασία γνωστή από επιγραφή που αναφέρεται στη διαρρύθμιση του ιερού.
Αλλά δεν είναι ο μόνος.O όρος «εκατόμπεδος» αναφερόταν κυρίως στο κεντρικό τμήμα του ναού, όπου βρισκόταν το λατρευτικό άγαλμα της Αθηνάς Παρθένου, γι’ αυτό και ο ναός απεκαλείτο επίσης «Παρθενών» (οίκος της Παρθένου).
Ο επισκέπτης που ανεβαίνει σήμερα στην Ακρόπολη για να θαυμάσει το αριστούργημα του Ικτίνου, του Καλλικράτη και του Φειδία, ακροθιγώς μόνον, ή συνηθέστερα καθόλου, γνωρίζει ότι πριν από αυτόν υπήρχαν και ένας και δύο και τρεις άλλοι Παρθενώνες! Μικρό μέρος του γλυπτού διάκοσμου από τους δύο, κυρίως, πρόδρομους του Παρθενώνα, τον Εκατόμπεδο και τον αρχαίο ναό, εκτίθεται στο Μουσείο Ακρόπολης.
Όλος ο βράχος όμως είναι διάσπαρτος από θραύσματά τους, αρχιτεκτονικά μέλη που έμειναν επί αιώνες στον αρχαιολογικό χώρο και άλλα που ενσωματώθηκαν στα τείχη, εμφανή τα περισσότερα για τους ειδήμονες.
«Θα μπορούσαμε να αναστηλώσουμε ένα μεγάλο μέρος του αρχαίου ναού της Αθηνάς με αυτά τα κομμάτια» λέει η κυρία Μαίρη Ιωαννίδου διευθύντρια της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως. Είναι δυνατόν όμως να ανασυντεθεί η μορφή ενός οικοδομήματος που έχει εξαφανιστεί;
Η μελέτη των μνημείων της Ακρόπολης βασισμένη σε υπάρχοντα στοιχεία οδήγησε τον καθηγητή κ. Μανόλη Κορρέ στη σχεδιαστική αναπαράσταση του Εκατόμπεδου (περί το 570 π.Χ.), τον οποίο παρουσιάζει με λεπτομέρεια. Βασικό «υλικό» του τα θραύσματα αρχιτεκτονικών μελών και γλυπτών από πωρόλιθο, που αποκαλύφθηκαν στα νότια και ανατολικά του Παρθενώνα από τα οποία προκύπτει ο ρυθμός του ναού και άλλα χαρακτηριστικά του.
«Το κτίριο αυτό πρέπει να το φανταστούμε ως έναν δωρικό ναό με έξι κίονες στις προσόψεις, με αέτωμα και με δώδεκα κίονες στις μακριές πλευρές, ενώ έστεκε μεταξύ Ερεχθείου και Παρθενώνα, προτού υπάρξει το Ερέχθειο» λέει ο κ. Κορρές.
Πού βρίσκονταν όμως αυτά τα πώρινα αρχιτεκτονικά μέλη; Διάσπαρτα- όπως είναι και ο όρος που χρησιμοποιείται γι΄ αυτά- σε όλη την Ακρόπολη: Στα δυτικά του Παρθενώνα και ως τον ναό της Αθηνάς Νίκης βρέθηκαν τα μεγάλα κιονόκρανα και οι σπόνδυλοι του αρχαίου ναού, κοντά στο Ερέχθειο τα κιονόκρανα και τα γείσα του ενώ στην περιοχή του Αρρηφορίου υπάρχουν λίθοι από τα θεμέλιά του.
Νοτιοανατολικά του Παρθενώνα εξάλλου εντοπίστηκαν τα θραύσματα από τα κιονόκρανα του Εκατόμπεδου.
Όπως λέει η αρχαιολόγος κυρία Ελίζα Σιουμπάρα, υπεύθυνη καταγραφής διάσπαρτων μελών της Ακρόπολης, «περισσότεροι από 20.000 διάσπαρτοι λίθοι με αρχαία επεξεργασίαέχουν εντοπισθεί στην Ακρόπολη, ενώ υπάρχουν άλλα 10.000 άμορφα κομμάτια που δεν διασώζουν κάποια χαρακτηριστικά ώστε να αποσαφηνισθεί από πού προέρχονται».
Από αυτά, σύμφωνα με την ίδια, 91 λίθοι έχουν αποδοθεί στον Προπαρθενώνα (τον πρώτο ναό), 30 στον Εκατόμπεδο της Αρχαϊκής εποχής και 500 στον Αρχαίο Νεώ, ενώ πολλά ακόμη έχουν αποδοθεί στα άλλα γνωστά μνημεία της Ακρόπολης.
«Η παραμονή τους στο ύπαιθρο όμως ήταν καταστροφική καθώς ήταν εκτεθειμένα στις καιρικές συνθήκες» λέει η κυρία Μαίρη Ιωαννίδου, συμπληρώνοντας ότι «χρώματα δεν διασώζονται, ει μη μόνον ελάχιστα, καθώς έχει προκληθεί μεγάλη φθορά στις επιφάνειές τους». (Σήμερα πάντως έχουν μεταφερθεί στην αποθήκη Βelvedere όπου κατασκευάστηκαν ειδικά ράφια.)
Ωστόσο, καταπληκτικά κομμάτια, που διατηρούν χρώματα και φέρουν διακοσμητικό μοτίβο πλοχμού έχουν ταυτισθεί ήδη από το συνεργείο διασπάρτων- περί τις 35 ταυτίσεις, συγκεκριμένα- και φυλάσσονται στην υπόγεια αποθήκη του παλαιού Μουσείου. «Είναι φανερό ότι θα ήταν δυνατόν η έκθεση του αετώματος Αρχαϊκού Ναού στο Μουσείο Ακρόπολης να συμπληρωθεί με τμήμα του θριγκού» καταλήγει η κυρία Ιωαννίδου.
Ήρωες και μυθολογικά τέρατα
Αφιερωμένος στην πολεμική υπόσταση της θεάς,στην πρόμαχο της πόλης Αθηνά Παρθένο,ήταν ο πρώτος αρχαϊκός ναός στην Ακρόπολη,ο Εκατόμπεδος, με έξι κίονες στις στενές πλευρές του και δώδεκα στις μακριές, στέγη που είχε μήκος 18 μ., τριγωνικά αετώματα και μαρμάρινες μετόπες.
Σε αυτόν αποδίδεται το μεγάλο τριγωνικό αέτωμα από πωρόλιθο με τα λιοντάρια που κατασπαράζουν έναν ταύρο,ενώ εκατέρωθεν της παράστασης ο Ηρακλής παλεύει με τον θαλάσσιο δαίμονα Τρίτωνα στη μία πλευρά και στην άλλη με τον λεγόμενο Τρισώματο δαίμονα,που κρατά στα χέρια του τα σύμβολα των τριών στοιχείων της φύσης: νερό,φωτιά, αέρας.
Στην κορυφή της σκάλας για την είσοδο στην Αίθουσα Αρχαϊκών του Μουσείου Ακρόπολης αυτός ο γλυπτός διάκοσμος με τον ήρωα και μυθολογικά τέρατα αποτελεί μια εντυπωσιακή εισαγωγή στον κόσμο της Αρχαϊκής εποχής.
Θαμμένα επιμελώς μέσα στο χώμα από τους Αθηναίους, όταν θέλησαν να κατασκευάσουν νέο μεγαλύτερο ναό, βρέθηκαν αυτά τα γλυπτά το 1888.
Αλλά οι λίθοι από τους τοίχους, τους κίονες και τα επιστήλια χρησιμοποιήθηκαν για την ανοικοδόμηση του νότιου τείχους της Ακρόπολης.
Κατ΄ αντιστοιχία το ίδιο έπραξαν και όταν οι Πέρσες κατέστρεψαν τον επόμενο Αρχαίο Ναό της Αθηνάς Πολιάδος (525-500 π.Χ.),που κτίστηκε από μάρμαρο και με διακόσμηση,από την οποία διασώθηκαν τα επιβλητικά γλυπτά της Γιγαντομαχίας σε υπερφυσικό μέγεθος λαξευμένα σε παριανό μάρμαρο (Αίθουσα Αρχαϊκών του Μουσείου Ακρόπολης).
Πολλά αρχιτεκτονικά μέλη του εντοιχίστηκαν στο βόρειο τμήμα του τείχους και καθώς είναι ορατά από την Αρχαία Αγορά θεωρείται ότι οι Αθηναίοι τα τοποθέτησαν επίτηδες εκεί ως υπόμνηση του χρέους απέναντι στην πατρίδα.

Μέγας Αλέξανδρος…οι Κοσσαίοι και η είσοδος στη Βαβυλώνα


Επειδή στα ιστορικά χρονικά, ουδείς στρατός μετακινήθηκε για αναψυχή και διασκέδαση, πρέπει να αναζητήσουμε τον συγκεκριμένο λόγο, που οδήγησε τον Αλέξανδρο στα Εκβάτανα και ουδείς άλλος λόγος προκύπτει από τις αρχαίες πηγές και την λογική εξέταση των γεγονότων, εκτός από την υποταγή των Κοσσαίων.

Οι αγώνες και οι θεατρικές παραστάσεις στα Εκβάτανα ασφαλώς καθυστέρησαν τις επιχειρήσεις, αλλά δεν δημιούργησαν κάποιο πρόβλημα, διότι δεν υπήρχε άλλο μέτωπο. Όταν λοιπόν συνήλθε από το πένθος, ο Αλέξανδρος πραγματοποίησε την εκκαθαριστική επιχείρηση, για την οποία είχε βρεθεί εκεί.
Οι Κοσσαίοι ήταν ορεσίβιος λαός, όπως και οι Ούξιοι, δεν είχαν υποταχθεί ποτέ στους Πέρσες και ζούσαν από τις ληστείες. Όποτε τους επετίθετο τακτικός στρατός, χωρίζονταν σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες και υποχωρούσαν στα πιο απροσπέλαστα σημεία, απ’ όπου έβαλλαν κατά των επιδρομέων. Όταν ο εχθρικός στρατός αναγκαζόταν να αποσυρθεί χωρίς επιτυχία, κατέβαιναν πάλι χαμηλότερα και ξανάρχιζαν τις ληστείες.
Η επιχείρηση, στην οποία πήρε μέρος και ο Πτολεμαίος του Λάγου, ήταν εξαιρετικά δύσκολη και έγινε μάλλον στις αρχές του 323 π.Χ. Τελικά ο Αλέξανδρος υπέταξε τους Κοσσαίους μετά από επιχειρήσεις 40 ημερών και αστικοποίησε τη χώρα τους, για να την ελέγχει ευκολότερα.
Το χειμώνα η οροσειρά του Ζάγκρου καλύπτεται από πυκνά χιόνια, είναι εξαιρετικά δύσβατη και 7 χρόνια νωρίτερα οι αποκλεισμένες διαβάσεις της κράτησαν τον Αλέξανδρο καθηλωμένο επί 4 μήνες μακρυά απ’ τα Εκβάτανα, όπου στάθμευε ο Δαρείος.
Τώρα όμως, «ούτε η βαρυχειμωνιά ούτε οι κακοτοπιές της περιοχής τον εμπόδισαν καμία πολεμική επιχείρηση δεν ήταν πια ανέφικτη για τον Αλέξανδρο» όπως λέει χαρακτηριστικά ο Αρριανός. Ακριβώς λόγω των μεγάλων δυσκολιών αυτής της χειμερινής επιχείρησης και επειδή έγινε λίγο μετά το θάνατο του Ηφαιστίωνα, ο Πλούταρχος θεώρησε αυτήν την επιχείρηση ως ἐναγισμόν δηλαδή προσφορά του βαρυπενθούντος Αλεξάνδρου στη σκιά του νεκρού Ηφαιστίωνα, αντίθετα ο Πολύαινος λέει ότι ο Ηφαιστίων πέθανε, ενώ ο Αλέξανδρος ήδη επιχειρούσε κατά των Κοσσαίων, ενώ οι υπόλοιποι συγγραφείς δεν κάνουν κανένα συσχετισμό. Ο Πλούταρχος λέει ακόμη ότι ο Αλέξανδρος έσφαξε όλους τους Κοσσαίους από την εφηβεία και πάνω.
Όπως θα φανεί καθαρά πιο κάτω, όσο κι αν του στοίχισε ο θάνατος του Ηφαιστίωνα, ο Βασιλεύς της Ασίας απείχε πολύ από τον παραλογισμό και ο πραγματικός λόγος, για τον οποίο είχε προαποφασίσει αυτήν την επιχείρηση, ήταν άλλος.
Ο Αλέξανδρος είχε παραχωρήσει αυτονομία σε κάποιους λαούς, που δήλωσαν υποταγή, όπως οι Αριάσπες και οι Νυσαίοι, αλλά δεν ήταν αμείλικτος με όσους αντιστάθηκαν. Συνεπώς η μοίρα των Κοσσαίων δεν μπορούσε να είναι διαφορετική από εκείνη των Ούξιων, των Σογδιανών ή των Ινδών και για έναν ακόμη λόγο. Ο Αλέξανδρος προσέβλεπε πολύ στην ανάπτυξη του εμπορίου, από το οποίο εξαρτάτο η ευημερία των υπηκόων και τα κρατικά του έσοδα.
Άλλωστε, προκειμένου να εξασφαλίσει εμπορικούς δρόμους, ταλαιπωρήθηκε στη Γεδρωσία και έστειλε τον Νέαρχο και όλους τους άλλους να εξερευνήσουν θάλασσες και ποταμούς. Αφού λοιπόν οι Κοσσαίοι επέμεναν να εμποδίζουν τη διακίνηση προσώπων και αγαθών, έπρεπε να τους υποτάξει. Και αυτό ακριβώς έκανε, τους υπέταξε και τους φέρθηκε, όπως είχε φερθεί τόσες φορές νωρίτερα και όπως προβλεπόταν από τα πολεμικά ήθη της εποχής.
Το βαρύ πένθος του Αλεξάνδρου για το θάνατο του Ηφαιστίωνα και οι προετοιμασίες της κηδείας δεν τον εμπόδισαν να ασχοληθεί με τα σημαντικά κρατικά ζητήματα. Αφού εξάλειψε τον κίνδυνο, που αποτελούσαν για τις συγκοινωνίες και το εμπόριο οι Κοσσαίοι, ασχολήθηκε με άλλα σχετικά θέματα.
Στη διάρκεια της εκστρατείας είχε διαπιστώσει ότι στην Κασπία Θάλασσα εκβάλλουν πολλοί πλωτοί ποταμοί, όπως ο Ώξος κι ο Ιαξάρτης και πίστευε (σωστά αυτή τη φορά) ότι εκεί χυνόταν κι ο Αράξης (εκείνος που πηγάζει από την Αρμενία, όχι ο άλλος που λέγεται και Κύρος).
Συμπέρανε ακόμη ότι και κάποιοι άλλοι ποταμοί, των οποίων οι εκβολές ήταν άγνωστες, εκβάλλουν στην Κασπία, αφού διασχίσουν «τη γη των Νομάδων Σκυθών, η οποία ήταν παντελώς άγνωστη». Ανέθεσε λοιπόν στον Ηρακλείδη του Αργαίου αποστολή παραπλήσια με εκείνη, που είχε υλοποιήσει κι ο ίδιος στην Ινδία.
Έπρεπε να εξασφαλίσει τις ποτάμιες οδούς και να εξερευνήσει τα άγνωστα εδάφη του βορρά. Ο Αλέξανδρος εξακολουθούσε να πιστεύει ότι η Κασπία Θάλασσα ήταν κόλπος, είτε της άγνωστης Ανατολικής Θάλασσας είτε του Εύξεινου Πόντου και ο Ηρακλείδης έπρεπε να βρει την άκρη της, να διαπιστώσει με ποιά θάλασσα ενώνεται και να συλλέξει πληροφορίες για τους Νομάδες Σκύθες και τους άλλους λαούς στα βόρειά της.
Γι’ αυτό τον έστειλε στην Υρκανία μαζί με ναυπηγούς και διαταγές να υλοτομήσει τα Υρκανικά δάση και να ναυπηγήσει πλοία, άλλα με κατάστρωμα, άλλα χωρίς κατάστρωμα, όλα όμως σύμφωνα με την ελληνική τεχνική, που ήταν κατάλληλη για ναυσιπλοΐα σε ανοιχτές θάλασσες και όχι σε λίμνες και ποτάμια.
Προς το τέλος του χειμώνα ή την αρχή της άνοιξης ο Ηρακλείδης κατευθυνόταν προς την Υρκανία και ο Αλέξανδρος είχε περάσει τον Τίγρη κατευθυνόμενος προς τη Βαβυλώνα, όπου ήδη βρισκόταν ο Περδίκκας με τη σορό του Ηφαιστίωνα.
«Περνώντας αρκετό χρόνο σε κάθε στρατοπέδευση και ξεκουράζοντας τις δυνάμεις του, προχωρούσε με την ησυχία του» λέει ο Διόδωρος και μας θυμίζει τις περιγραφές του Πλούταρχου και του Κούρτιου ότι έπινε ἄκρατον οἶνον και κοιμόταν μέχρι το επόμενο μεσημέρι, ενώ μερικές φορές κοιμόταν ολόκληρη την επόμενη μέρα.
Εφόσον λοιπόν διασκέδαζε κατά τη διάρκεια των πιο αιματηρών και δύσκολων φάσεων της εκστρατείας…τώρα που δεν είχε πλέον εχθρούς να υποτάξει και επιπλέον πενθούσε για το θάνατο του καλύτερου φίλου του, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η χαρακτηριστικά αργή πορεία δεν σκόπευε στην ανάπαυση του στρατεύματος, αλλά οφειλόταν στις συνεχόμενες ημέρες θλίψης του Μεγάλου Βασιλέως. Η ψυχολογική του κατάσταση δεν ήταν καλή και επρόκειτο να χειροτερέψει κι άλλο στη συνέχεια.
Καθ’ οδόν προς τη Βαβυλώνα τον συνάντησαν πρέσβεις από τη Λιβύη, τη Βρεττία, τη Λευκανία και την Τυρρηνία, για να τον στεφανώσουν και να τον συγχαρούν, που έγινε Βασιλιάς της Ασίας. Έφτασαν πρέσβεις και από τους Καρχηδόνιους, τους Αιθίοπες, τους Σκύθες της (πραγματικής) Ευρώπης, τους Κέλτες και τους Ίβηρες, που ζητούσαν να γίνουν φίλοι και σύμμαχοί του.
Στον παραπάνω κατάλογο του Αρριανού ο Διόδωρος προσθέτει πρέσβεις από λαούς και πόλεις της Ασίας, από την Καρχηδόνα και άλλους Φοίνικες της Λιβύης (Αφρικής) καθώς και από όλα τα παράλια της Μεσογείου ως τις Ηράκλειες στήλες (Γιβραλτάρ).
Από την Ευρώπη έστειλαν πρέσβεις τα ελληνικά κράτη, οι Μακεδόνες, οι Ιλλυριοί, οι περισσότεροι λαοί γύρω από την Αδριατική θάλασσα, τα έθνη των Θρακών και των γειτόνων τους Γαλατών, «τους οποίους μόλις τότε γνώρισαν για πρώτη φορά οι Έλληνες». Φυσικά, την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν υπήρχαν Γαλάτες στη Θράκη.
Τόσο ο Διόδωρος εδώ όσο και ο Αρριανός νωρίτερα, που τοποθετεί την Άγκυρα στη Γαλατία αντί στη Μεγάλη Φρυγία, συγχέουν τη γεωγραφία των κλασσικών χρόνων με τη μεταγενέστερη των ρωμαϊκών, οπότε οι Γαλάτες πράγματι εγκαταστάθηκαν στα εδάφη εκείνα.
Οι Έλληνες λοιπόν των κλασσικών χρόνων δεν γειτόνευαν με τους Γαλάτες. Τέλος, κάποιοι άλλοι συγγραφείς των ρωμαϊκών χρόνων περιέλαβαν στον κατάλογο των πρέσβεων και τους Ρωμαίους, τους οποίους ο Αρριανός τονίζει ότι δεν αναφέρουν ούτε ο Αριστόβουλος ούτε ο Πτολεμαίος.
Στα τέλη του χειμώνα-αρχές της άνοιξης του 323 π.Χ ο Ηρακλείδης προχωράει προς την Υρκανία κι ο Αλέξανδρος περνάει τον Τίγρη επιστρέφοντας στη Βαβυλώνα, όπου συναντάται με το Νέαρχο.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους λαούς ήσαν εντελώς άγνωστοι στους Μακεδόνες και τους άλλους Έλληνες, ενώ γράφτηκε ότι μερικοί του ζήτησαν να διαιτητεύσει στις μεταξύ τους διαφορές. Έτσι ο Αλέξανδρος ένοιωσε και ασφαλώς φάνηκε στον περίγυρό του, ως ο υπέρτατος κυρίαρχος, συνειδητοποιώντας ότι η εξουσία του εκτεινόταν πολύ μακρύτερα από τα σύνορα του κράτους του.
Κατά τον Διόδωρο, όταν βρισκόταν σε απόσταση 300 σταδίων (περί τα 55,5 χμ) από τη Βαβυλώνα, οι Χαλδαίοι του έστειλαν αντιπροσωπεία, για να τον ενημερώσει σχετικά με το χρησμό, που είχαν λάβει από τον Βήλο (Βάαλ), πως αν έμπαινε στην πόλη, θα πάθαινε μεγάλο κακό.
Όμως η αντιπροσωπεία δεν τόλμησε να παρουσιαστεί στον Αλέξανδρο και ο Βελεφάντης, ο επί κεφαλής της, προτίμησε να ενημερώσει τον Νέαρχο, που πήγαινε στον Αλέξανδρο, για να του αναφέρει την εκτέλεση της αποστολής του.
Ο Νέαρχος ενημέρωσε σχετικά τον Αλέξανδρο, ο οποίος θορυβήθηκε πάρα πολύ, διότι γνώριζε την ικανότητα των Χαλδαίων στην αστρονομία και αστρολογία. Έστειλε λοιπόν τη στρατιά του στη Βαβυλώνα, αλλά ο ίδιος με την ακολουθία του, πήρε άλλο δρόμο και στρατοπέδευσε σε απόσταση 200 σταδίων (περίπου 37 χμ) από τη Βαβυλώνα.
Όλοι, και ειδικά οι Έλληνες, απόρησαν που δεν έμπαινε στην πόλη και πήγαν να δουν τι συνέβαινε. Ο γνωστός Ανάξαρχος τον έπεισε να μη δίνει σημασία στις μαντείες και ειδικά σ’ εκείνες των Χαλδαίων κι έτσι ο Αλέξανδρος πείστηκε να μπει στη Βαβυλώνα.
Κατά τον Πλούταρχο οι Χαλδαίοι είχαν ενημερώσει για το χρησμό τον Νέαρχο, ο οποίος με τη σειρά του ενημέρωσε τον Αλέξανδρο, όταν συναντήθηκαν έξω από τη Βαβυλώνα. Ο Αλέξανδρος αγνόησε την προειδοποίηση, συνέχισε την πορεία του και έξω από τα τείχη της Βαβυλώνας είδε με τα μάτια έναν κακό οιωνό: πολλά κοράκια χτυπιόντουσαν μεταξύ τους και κάποια απ’ αυτά έπεσαν πάνω του.
Σύμφωνα με τον Ιουστίνο καθ’ οδόν προς τη Βαβυλώνα, ένας από τους Μάγους της ακολουθίας του, προέτρεψε τον Αλέξανδρο να μην μπει στη Βαβυλώνα, διότι η πόλη θα ήταν μοιραία γι’ αυτόν.
Όλοι οι σωζόμενοι ιστορικοί της λαϊκής παράδοσης αποδίδουν τον επικείμενο θάνατο του Αλεξάνδρου σε θέλημα θεού και μερικοί εμφανίζουν τους Χαλδαίους να μην τολμούν να τον ενημερώσουν οι ίδιοι για τη μακάβρια ανακάλυψή τους.
Αντίθετα, ο Αρριανός, του οποίου όλο το έργο διαπνέεται από κριτικό πνεύμα προς το θείο, όχι μόνο δεν πιστεύει ότι ο θάνατός του συνδεόταν με την είσοδό του στην Βαβυλώνα, αλλά καταγράφει και τα κάθε άλλο παρά μεταφυσικά κίνητρα των Χαλδαίων να τον κρατήσουν μακριά. Κατά τον Αρριανό λοιπόν οι Χαλδαίοι λόγιοι πλησίασαν τον Αλέξανδρο έξω από τη Βαβυλώνα, τον πήραν παράμερα, μακριά από τους εταίρους και του είπαν εμπιστευτικά για τον χρησμό.
Όμως ο Αλέξανδρος δεν είχε κατακτήσει τόσους λαούς πιστεύοντας τον κάθε μάντη και τον κάθε χρησμό. Αντίθετα, ποτέ δεν άφησε τους οιωνούς να αναστείλουν τις πολεμικές επιχειρήσεις και πάνω απ’ όλα, αγωνιζόταν να γίνει αποδεκτός ως θεός, για να τον υπακούουν καλύτερα οι υποτελείς του, όχι για να εμφανίζονται οι υποτελείς του με ένα χρησμό και να του υποδεικνύουν τι να κάνει!
Ειδικά δε σ’ αυτήν την περίπτωση είχε σοβαρότατο λόγο να πιστεύει ότι ο χρησμός ήταν εφεύρημα, διότι γνώριζε ότι οι Χαλδαίοι είχαν ιδιοτελείς λόγους να τον κρατήσουν μακριά από τη Βαβυλώνα.
Οι Ασσύριοι βασιλείς είχαν αφιερώσει στον ανώτατο θεό του πανθέου τους, τον Βάαλ, τεράστιες εκτάσεις γης και μεγάλα αποθέματα χρυσού, τα οποία παρέμειναν στην ιδιοκτησία του ναού και μετά την υποταγή των Βαβυλωνίων στους Πέρσες.
Τα εισοδήματα αυτά χρηματοδοτούσαν όλες τις ανάγκες του ναού, μέχρι την αποτυχία της εκστρατείας του Ξέρξη στην Ελλάδα, οπότε με διαταγή του ισοπεδώθηκαν τα ιερά των Βαβυλωνίων. Έτσι τα εισοδήματα, που είχαν κληροδοτήσει οι παλιοί βασιλιάδες, ελλείψει αντικειμένου χρηματοδότησης τα νεμόταν πλέον το ιερατείο.
Είδαμε ότι ο Αλέξανδρος είχε δώσει διαταγές να ανασκάψουν τα θαμμένα ερείπια του γκρεμισμένου ναού και στη θέση του να ανεγείρουν καινούργιο και μεγαλύτερο ναό, αλλά είχαν περάσει ήδη οκτώ χρόνια από τότε και δεν είχαν κάνει απολύτως τίποτα.
Επιπλέον η στρατιά του, η οποία όποτε χρειάστηκε μετατράπηκε σε μία αποτελεσματικότατη δύναμη εργατών, απειλούσε να ανοικοδομήσει τον ναό σε ελάχιστο χρόνο, προκαλώντας τεράστια βλάβη στα συμφέροντα του ιερατείου. Απάντησε λοιπόν στους Χαλδαίους με ένα στίχο του Ευριπίδη: «καλός μάντης είναι εκείνος, που μαντεύει τα καλά» και εκείνοι βλέποντας ότι δεν πείθεται, έκαναν μία τελευταία προσπάθεια. Τον προέτρεψαν να εγκαταλείψει την προς δυσμάς πορεία και να κατευθυνθεί προς ανατολάς.
Ο Αλέξανδρος τότε, είτε επειδή ο ισχυρισμός του ότι είναι θεός τον υποχρέωνε να σέβεται τους άλλους θεούς και τους λειτουργούς τους, είτε επειδή πράγματι ανησύχησε από τον χρησμό, αποφάσισε να βρει μία συμβιβαστική διέξοδο. Για την ακρίβεια, πιστεύοντας ότι θα αποδεικνυόταν πιο πονηρός από το ιερατείο, απλώς άλλαξε την κατεύθυνση της πορείας, όχι όμως και τον προορισμό της.
Σκόπευε να μην μπει στη Βαβυλώνα από την ανατολική της πλευρά, αλλά από τη δυτική, ώστε κατά την είσοδό του να έχει κατεύθυνση από τη δύση προς την ανατολή, όπως τον είχαν προτρέψει οι Χαλδαίοι.
Εκείνη την ημέρα στρατοπέδευσε κοντά στον Ευφράτη και την επόμενη κινήθηκε νότια με τον ποταμό στα δεξιά του, αλλά οι βάλτοι που περιέβαλλαν τη Βαβυλώνα σε όλη την έκταση από τα ανατολικά της όπου βρισκόταν, ως τα δυτικά, όπου ήθελε να φτάσει, τον εμπόδισαν να υλοποιήσει το τέχνασμα, που είχε σκεφτεί.
Έτσι, ο Αλέξανδρος εισήλθε στη Βαβυλώνα από τα ανατολικά, υποχρεωμένος θέλοντας και μη να αγνοήσει τις προειδοποιήσεις των Χαλδαίων.
Πηγές – βιβλιογραφία
Αρριανός Β.4, Ζ.15-17
Διόδωρος ΙΖ.111.4-113.2
Πλούταρχος «Αλέξανδρος» 72.4-73.1
Ιουστίνος 12.13.1-3
Πολύαινος Δ.3.31