Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Η ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ ΣΤΕΝΗ ΑΤΡΑΠΟΣ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ

Τι κάνει ο ποιητής όταν θέλει να μιλήσει για το αιδοίο και να μη δώσει δικαιώματα να τον χαρακτηρίσεις χυδαίο, πρόστυχο, αισχρό, ό,τι άλλο σχετικό και παραπλήσιο. Κάπως πρέπει να το πει το γυναικείο σεξουαλικό όργανο. Ξενέρωτο, εντελώς αντικουλτουριάρικο θα το πει το αιδοίο, αν το αποκαλεί όπως ο γιατρός.
Κάποιος το είπε Κογχύλι. Τι σκέφθηκε ο άνθρωπος. Ένας άλλος το απόλυτο ερωτικό στόχο ενός άνδρα το είπε Σχισμούλα. Ο Μάϊκλ Ντάγκλας, όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, πριν την διείσδυση, αρέσκοταν να φιλάει με το στόμα, να αρμέγει το κογχύλι της γυναίκας. Να σπατουλάρει τη Σχισμούλα.

Φωτογραφία: Κάποιοι χαζοβιόληδες ξεστόμισαν κάποτε την ανοησία ότι «ο Μέγας Παν πέθανε»! Αν είναι δυνατόν!  
Ο αθάνατος Μέγας Παν κυττάζει την Άνοιξη την ώρα που ανοίγει!
Ο πίνακας από:
Pal Szinyei Merse [Hungarian Politician and Painter 1845-1920]
Ο αθάνατος Μέγας Παν κοιτάζει την Άνοιξη την ώρα που ανοίγει!
Ο πίνακας από:
Pal Szinyei Merse [Hungarian Politician and Painter 1845-1920]
 Το μουνί, το αιδοίο όπως παλαιότερα το έλεγαν, είναι ένα εντελώς αθώο όργανο του γυναικείου σώματος.
Είναι η είσοδος και η έξοδος της αναπαραγωγής των θηλαστικών, μεταξύ των οποίων τυγχάνει και το ανθρώπινο είδος. Αιδοίον, δηλαδή σεβαστόν ονομάστηκε από την ελληνική μεριά της ανθρώπινης ποικιλίας. Οι Έλληνες σχεδόν το θεοποίησαν. Θα μου πείτε άφησαν και κανένα φυσικό πράγμα αυτοί οι άνθρωποι που να μην το σεβαστούν.
Και «ξαφνικά», ήρθαν οι ανώμαλοι Πατέρες της χριστιανικής συμφοράς, μετά και οι ανάλογοι Ισλαμιστές, και τα φέρανε οι κακούργοι τα πάνω κάτω, απέναντι στα κακόμοιρα γυναικεία αιδοία, χυδαϊστί (;;;) μουνιά, που κακό ψόφο να έχουν γι’ αυτήν τους την εμπάθεια, τα ανθρώπινα αυτά κτήνη. Έφτασαν οι βρωμερές αυτές ψυχές να αποκαλέσουν τα αιδοία, άκουσον- άκουσον, πύλες της κολάσεως! Επίσης να αποκαλούν έτσι τον άνδρα προς τον οποίον θέλουν να εκδηλώσουν τα βαθύτερα αισθήματα περιφρόνησης!
Αυτή η αδικία, απέναντι όχι μόνο σ’ ένα εντελώς αθώο μέλος του σώματος αλλά προπαντός σ’ ένα που παρέχει μια από τις μέγιστες ηδονές και εκ του οποίου εξέρχεται η ίδια η ανθρώπινη ζωή, επομένως μέλος άξιο σεβασμού από κάθε άποψη, με πίεζε, από αίσθημα αφόρητης αδικίας, πάντοτε και θα με πιέζει μέχρι να ψοφήσω. Θέλησα να βγω και να διαμαρτυρηθώ υπέρ του, πολλές φορές. Πότε τα κατάφερνα κάπως, πότε- πότε τα έκανα μαντάρα.
Τώρα σκέφτηκα έναν άλλον τρόπο. Να παρουσιάσω δηλαδή κάποιες άγιες εικόνες τους, και να περιμένω να δω, αν αντιδράσει η ανωμαλία. Επί πλέον, ισχυρίζομαι ότι, είναι μια ευκαιρία, για κάθε μάτι που τυχόν ξινιστεί, να πάει να μετρήσει στο οφθαλμιατρείο της Αφροδίτης, την ποσότητα της σιχαμερής ψευδοηθικής τσίμπλας που του προσέθεσε η σκοταδιστική χριστιανική του απαιδεία.

Η ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΗ ΜΟΥ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ, ΑΝΕΥΘΥΝΗ ΟΠΩΣ ΟΛΕΣ
Η ομάδα περιλαμβάνει κυρίως τις λέξεις μυστήριο, μύστης, μύηση, αμύητος μυστικό, μυστηριώδης κ. ά.
Άνευ ουδεμιάς αμφιβολίας όλες αυτές οι λέξεις προέρχονται από το μυέω που σημαίνει εισάγω στα μυστήρια, κατηχώ, διδάσκω, παιδεύω.
Το μυέω κατάγεται από το μύω. Μύω πάει να πει είμαι κλειστός, κλείνω, κλείνω τα μάτια ή το στόμα ή οποιοδήποτε άνοιγμα, και μεταφορικά ησυχάζω, πραΰνομαι. Πράγματι ο ήχος μου… παράγεται με κλειστό το στόμα και πάλση των φωνητικών χορδών.
Εάν προσέξουμε δε τους μεμυημένους, σ’ οποιουδήποτε είδους μυστήρια, πράγματι οι άνθρωποι αυτοί διακατέχονται από μαύρη τύφλα (μύω = κλείνω τα μάτια, και μάλιστα τα κλείνουν ανακλαστικά μπροστά σε κάθε αλήθεια). Επίσης δεν μιλούν εύκολα. Όταν δε ανοίγουν το στόμα τους, τότε μόνο ανοησίες μπορεί ν’ ακούσει κανείς απ’ αυτούς.
Η κάθε είδους μύηση (μάθημα για πνευματικώς τεμπέληδες) τελείται εντός κλειστού χώρου (μυέω), ο δε μύστης έπρεπε να κρατάει μυστικά τα όσα γνώρισε δια της μυήσεως.
«Διονύσιος ο τύραννος εκάλει τας των μυών (ποντικών) οπάς ή φωλεάς μυστήρια (μυς τηρείν)», Αθήναιος, 98 D. Εις το ιερό των χριστιανικών ναών δεν επιτρέπεται η είσοδος στον καθένα (στις κυρίες απαγορεύεται παντελώς), παρά μόνο στους μύστες και σε παιδιά, διότι εκεί συντελούνται μυστήρια φρικτά. Το φρικτά έχει να κάνει με την θεοφαγία.
Τώρα θα μου πείτε τι σχέση έχει η λέξη μουνί με το μυστήριο. Εδώ δεν πρόκειται για κανένα μυστήριο. Το πράμα αυτό κλείνει όλο αυτό το εσωτερικό που είναι το γεννητικό σύστημα της γυναίκας. Κι αφού το μύω από το μου… προέρχεται, το ζήτημα είναι ακόμα πιο απλό. Εξάλλου τα ο, ου, υ και ω εναλλάσσονται συνεχώς.
Το μουνί ενώ δεν σχετίζεται με κανένα μυστήριο είναι το μόνο πράγμα το οποίο σχετίζεται με μια κάποια μύηση. Πρόκειται ασφαλώς για την μύηση των εφήβων εις τα αφροδίσια. Τόσο απλά.
Επίσης, όπως μπορεί να δει κανείς στο προαναφερθέν ετυμολογικό λεξικό, από την ίδια ρίζα προέρχονται οι λέξεις βυζαίνω, μουντός, μύωψ, μυελός, μύγα, μύρος, μύλη, μυς, μωρός, μύξα, βους, φώκη και πολλές άλλες.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΕΥΣΕΒΟΥΣ ΑΝΔΡΙΚΗΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΙΔΟΙΟΥ
Αιδοιολειξία ή αιδοιολειχία είναι το είδος στοματικού σεξ κατά το οποίο γίνεται ερεθισμός τηςκλειτορίδας, των χειλιών του αιδοίου αλλά και της εισόδου του κόλπου της γυναίκας με τη χρήση του στόματος και της γλώσσας. Η αιδοιολειχία είναι ένας από τους τρόπους για να ερεθιστεί μια γυναίκα. Μπορεί να συμβεί πριν από τη συνουσία, ως προκαταρκτικό παιχνίδι, αλλά και αυτόνομα, μιας και μπορεί να οδηγήσει σε οργασμό.

Παρατιλμός (μάδημα) του αιδοίου
Εκείνο που άρεσε στους αρχαίους Έλληνες, ήταν να βλέπουν και ν’ απολαμβάνουν τα ξυρισμένα ή μαδημένα αιδοία των γυναικών, καθαρά και λάμποντα, όπως το συνηθίζουν οι σύγχρονες ανατολίτισσες και μερικές της Αφρικής, γιατί οι Έλληνες θεωρούσαν  πως ήταν δουλόπρεπο να έχουν οι γυναίκες τον χ ο ί ρ ο ν (το αιδοίον) σαν μαλλιαρό πρόβατο, όπως το είχαν υποχρεωτικά οι δούλες, το συμπεραίνομε δε αυτό από τους ακόλουθους στίχους του αθάνατου Αριστοφάνη που αναφέρει στους «Βατράχους», ότι οι ορχηστρίδες παρουσιάζοντο άμα χόρευαν «ηβυλλιώσαι γ’ άρτι παρατετιλμέναι».
«Στο άνθος της ηλικίας των και με φρεσκομαδημένο το αιδοίον των», όπως λέει η Θεράπαινα.
Επίσης στις «Εκκλησιάζουσες η Πραξαγόρα λέει:
«Και τας γε δούλας ουχί δει κοσμουμένας
την των ελευθέρων υφαρπάζειν Κύπριν,
αλλά παρά τοις δούλοισι κοιμάσθαι μόνον,
κατωνάκην τον χοίρον αποτετιλμένας».
Δηλ. «κι οι δούλες πάλι δεν πάει να φοράν στολίδια
κι από τις ελεύθερες εμάς να κλέβουν τις ηδονές,
μα θα κοιμώνται μόνον με τους δούλους
μαδώντας το «γουρουνάκι» τους για μια παλιοπροβιά».
(Αριστοφάνους, Εκκλησιάζουσαι, στ. 721)
Το ίδιο στην «Ειρήνη» στ. 1351 λέει:
«Του μεν μέγα και παχύ, της δ’ ηδύ το σύκον».
(αυτουνού είναι μεγάλο και χοντρό (το πέος) κεινής δε γλυκό το σύκο (αιδοίο).
Και στους «Αχαρνής», στ. 781:
Μ. «αύτα εστί χοίρος;»
Δ. «νυν γε χοίρος φαίνεται• ατάρ εκτραφείς γε κύσθος έσται».
( Μ. «αυτά είναι χοίρος;»
Δ. «τώρα τουλάχιστον χοίρος (μικρό αιδοίο) φαίνεται•
όμως όταν μεγαλώσει θα γίνει αιδοίον κανονικό).
Και στο στίχο 791:
«Αίκα  δε παχυνθή καναχνοασθή τριχί,
κάλλιστος έσται χοίρος Αφροδίτη θύειν»
(εάν όμως παχύνει και γεμίσει τρίχες
θαυμάσιο αιδοίο θα γίνει για να θυσιάζει στην Αφροδίτη).
Γεμάτους χάρη κι εξυπνάδα βρίσκομε στη Λυσιστράτη και πάλιν του Αριστοφάνη τους παρακάτω στίχους, στους οποίους χρησιμοποιεί τη λέξη υν αντί γουρούνι – χοίρος, όταν μαλώνουν οι άντρες με τις γυναίκες λέγοντας:
«Ει νη τω θεώ με ζωπυρήσεις
Λύσω την εμαυτής υν εγώ δη και ποιήσω
Τήμερον τους δημότας βωστρείν σ’ εγώ πεκτούμενον».
(Εάν μα τη θεά μ’ εξερεθίσεις
θα λύσω τον χοίρο μου (θα βγάλω έξω το αιδοίον μου
και κυνηγώντας σε θα σε κάνω να φωνάζεις στους δημότες βοήθεια).
(Αριστοφάνους, Λυσιστράτη, στ. 682)
Ο Φερεκράτης πάλι χρησιμοποίησε αντί αιδοίον τη λέξη  ρ ό δ ο ν:
«Κόραι αρτίως ηβυλλιώσαι και τα ρόδα κεκαρμέναι».
(Κόρες μόλις στο άνθος της ηλικίας τους που είχαν κουρεμένα τα αιδοία τους).
Ο αθάνατος πατέρας της Ιατρικής Ιπποκράτης μεταχειρίσθηκε την λέξη φ ύ σ ι ν που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα:
«Ων αι μήτραι προΐωσιν εξωτέρω της φύσιος».
(Αν η μήτρα προπέσει και βγει έξω από το αιδοίον)
(Ιπποκράτους, Αφορισμοί § 27, σελ. 643)
Ο Λουκιανός περιγράφοντας πώς πιάστηκε επ’ αυτοφώρω ένας μοιχός λέει:
«Και μοιχός εάλω ποτέ, ως ο Άξων φησίν, άρθρα εν άρθροις έχων».
(Κάποτε πιάστηκε ένας μοιχός, που είχε τα αιδοία του μέσα στα αιδοία της γυναίκας).
Ο Αθήναιος χρησιμοποίησε τη λέξη κ ο ί λ ο ν  Ά ρ γ ο ς  αντί αιδοίον:
«Η δ’ είπε• μήτερ, πώς, έφη, μέλλω φιλείν τον μηδέν ωφέλημα, τον υπό τας στέγας το κοίλον Άργος θέλοντ’ έχειν;»
(Η κόρη είπε, πώς καλέ μητέρα θ’ αγαπήσω αυτόν, από τον οποίον δεν έχω καμμιά ωφέλεια, που κάτω από τη στέγη μας θέλει να’ χει δωρεάν το αιδοίο μου;)
(Αθήναιος, Βιβλ. ΙΓ΄, 582 α΄)
Μεταγενέστερα στους Μαγικούς Παπύρους αναφέρεται:
«Ορκίζω σε, νεκύδαιμον, – ίνα μοι άξης την δείνα και κεφαλήν κεφαλή κολλήση και χείλεα χείλεσι συνάψη και γαστέρα γαστρί κολλήση και μηρόν μηρώ πελάση και το   μ έ λ α ν  τω  μ έ λ α ν ι (το μαυρότριχον αιδοίον συναρμόσει με το μαυρότριχο ανδρικό) και τα αφροδισιακά εαυτής εκτελέση μετ’ εμού».
Ο της Κωνσταντινουπόλεως Πατριάρχης Φώτιος, σε διάφορα μέρη του Λεξικού του, πριν την άλωση, αναφέροντας για τα γεννητικά όργανα, λέει:
«Σ ά ρ α β ο ν• το γυναικείο οι κωμικοί το ονομάζουν και σ ά κ α ν  και σ ά β υ τ τ ο ν και σ έ λ ι ν ο και τ α ύ ρ ο και έτερα πολλά».
(Ευίου Ληναίου, Απόρρητα, Θεσσαλονίκη, 1935)
Αλλά και ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ευστάθιος, σε μερικά μέρη των «Εις Όμηρον Παρεκβολών», γράφει τα ακόλουθα:
«Ότι δε πολυώνυμον (ον) το γυναικείον αιδοίον,  ά μ β ω ν  τε γαρ λέγεται και
χ ο ί ρ ο ς  και  ε σ χ ά ρ α  και  δ έ λ τ α, το αυτό και κ έ λ η ς  κλπ.»
ΟΝΟΜΑΣΙΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΑΙΔΟΙΟΥ
Παραθέτομεν για τον περίεργον πλούτον των ονομασιών, τα πιο κάτω:
1) Αγγείον
2) Αηδονιεύς
3) Αιδοίον
4) Αιδώς
5) Αισχύνη
6) Άμβων
7) Αναγκαίον
8) Απόκρυφον
9) Απόρρητα
10)  Άρθρα
11)  Ασχημοσύνη
12)  Βασιλείδης
13)  Βληχώ
14)  Βύττος
15)  Γείτον
16)  Γέρρα
17)  Γίγαρτον
18)  Γυία
19)  Δέλτα
20)  Δελφάκιον
21)  Δορίαλλος
22)  Επίσειον
23)  Εσχάρα
24)  Ευδίαιον
25)  Εύστρα
26)  Ηδονοθήκη
27)  Ίακχος
28)  Ιπποκλείδης
29)  Κέλης
30)  Κένταυρος
31)  Κήπος
32)  Κοίλον Άργος
33)  Κόκκος
34)  Κολεός
35)  Κτεις
36)  Κύνειρα
37)  Κύσθος
38)  Κυσολαμπίς
39)  Κυσός
40)  Κύων
41)  Λάκκος
42)  Λειμών
43)  Μέλαθρον
44)  Μέλαν
45)  Μισγκάγκειον
46)  Μόριον
47)  Μύρτον
48)  Μύσχος
49)  Μύτος
50)  Νάπος
51)  Οστάνιον
52)  Πεδίον
53)  Πελλάνα
54)  Πράγμα
55)  Ρόδον
56)  Ροδωνιά
57)  Σάβυττος
58)  Σαβαρίχη
59)  Σάκανδρος
60)  Σάκας
61)  Σάκος
62)  Σαλάμβη
63)  Σάραβος
64)  Σάρων
65)  Σέλινον
66)  Σκάφιον
67)  Σύκον
68)  Ταύρον
69)  Τιτίς
70)  Τρήμα
71)  Τρυβλίον
72)  Τρυμαλίη
73)  Τρύπημα
74)  Υς
75)  Ύσσακος
76)  Ύσσαξ
77)  Φορμίσιος
78)  Φύσις
79)  Χοιρίλος
80)  Χοιρίον
81)  Χοίρος
82)  Ψίμαρον
Και τα νεώτερα:
Α χ ι ν ό ς,  α χ α ΐ ρ ε υ τ ο (Καρύστου), α μ ε λ έ τ η τ ο, ο π ω ρ ι κ ό (Λευκάδος),
ν ε ρ ό μ υ λ ο ς,  π ο υ λ ί,  π ο υ λ ά κ ι,  π ο υ τ ί,  π ρ ά μ α,  ρ η μ α δ ι α κ ό,
σ χ ι σ τ ό και το ηπειρώτικο κ λ ε ι δ ω ν ι ά.
Στη συλλογή Αραβαστινού (σελ. 223, 373) υπάρχει το παραστατικώτατο δημοτικό αλληγορικό τραγούδι για την κλειδωνιά:
Απόψε κυρά νύφη
Θα παίξη ο μάνταλος
Τα δυο κουπιά του Μπάρκα
Και ο παρασάνταλος
Απόψε κυρά Νύφη
Της πεθεράς σου ο γιος
Θα μπη ξεσπαθωμένος
Σαν φίλος σαν οχτρός
Απόψε η κλειδωνιά σου
Με μια θα τσακιστεί
Και η πόρτα της αυλής σου
Θα στέκετ’ ανοιχτή.
Ο Κουκουλές επίσης αναφέρει ότι οι Πόντιοι και σήμερα εξακολουθούν να ονομάζουν το αιδοίον  της γυναίκας  γ ε ί τ ο ν

Η Σούλα το ΣΔΟΕ και η λίστα…!!! 

τι …βγάζει…; και γιατί… ; η Σούλα στην φωτοτυπία…; 

 Όλα ξεκίνησαν με ένα τηλεφώνημα…
»- Εμπρός… Η δεσποινίς Σούλα;
- Μάλιστα, λέγετε.
- Δεσποινίς Σούλα, εδώ ο Ευάγγελος, ο λογιστής σας.
Σας παίρνω για να σας πληροφορήσω ότι το όνομα σας συμπεριελήφθη στη
λίστα του ΣΔΟΕ λόγω… ασυμβατότητας της περιουσίας σας και του δηλωθέντος μισθού σας ως γραμματέα υπουργού.
 - Παναγίτσα μου, και τώρα;
 Κάντε το εξής: 
Στείλτε μου αντίγραφο της κυρίας πηγής εσόδων σας και θα δω τι μπορώ
 να κάνω.
- Τώρα αμέσως κύριε Βαγγέλη… 
βγάζω ήδη φωτοτυπία και τη διαβιβάζω με φαξ!!!»

ΓΙΑΤΙ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ (ΕΛΙΤ?) ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΜΑΣ?

(Γιατί παραμένει αμέτοχη απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα???)

Τα σύγχρονα επιστημονικά και τεχνολογικά «θαύματα» διευρύνουν όλο και περισσότερο, με ραγδαίους ρυθμούς και σε όλους τους τομείς, τις προοπτικές και τις δυνατότητές μας και την ίδια στιγμή οι κοινωνίες μας καταρρέουν μέσα σ ένα χρηματοοικονομικό χάος, σκλαβοποίηση των ανθρώπων, υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, όλο και μεγαλύτερες ανισότητες, φτώχια και βία…
Αν θεωρήσουμε αυτονόητο ότι ο κόσμος μας προοδεύει, εξελίσσεται και βελτιώνει το επίπεδο ζωής του βασισμένος κυρίως στις εκσυγχρονισμένες γνώσεις μας, την επιστήμη, την τεχνολογία και τις εφαρμογές τους, τότε είναι ολοφάνερο ότι κάτι δεν πάει σίγουρα καλά με τον κόσμο μας…
…είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει κάποιος να καταλάβει, να εξηγήσει και να αποδεχτεί την κατάρρευση των κοινωνιών μας, όταν είναι ολοφάνερο ότι οι πραγματικές μας δυνατότητες βρίσκονται πολύ πιο ψηλά από όλα αυτά που ζούμε καθημερινά σ όλο τον κόσμο…

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο κόσμος μας εξακολουθεί, ακόμη και τη σύγχρονη αυτή εποχή, να μαστίζεται από εξαιρετικά σοβαρά προβλήματα, προβλήματα που σχετίζονται άμεσα με τις πρωτογενείς ανάγκες της ζωής των ανθρώπων, την τροφή, το νερό, την ασφάλεια, τη στέγαση, την υγεία, την ύπαρξη βασικών δεδομένων επιβίωσης, βιώσιμου μέλλοντος…
Τι δεν πάει καλά με τον κόσμο μας?
Από τη μια γινόμαστε όλοι μάρτυρες μοναδικών και συγκλονιστικών επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων που φανερώνουν τη συνεχή και άσβεστη εξερευνητική και δημιουργική μας ικανότητα, σε νέους ορίζοντες και νέες δυνατότητες και από την άλλη η κοινωνική δυστυχία, ο πόνος, οι στερήσεις, η βία και η ασχήμια, σε όλες τους τις εκφράσεις, μοιάζει να κατακλύζουν όλο και περισσότερο τις ζωές όλο και περισσότερων ανθρώπων αυτού του πλανήτη.
Γιατί βιώνουμε τόσο μεγάλες αντιφάσεις και αντιθέσεις?
Γιατί οι πραγματικές μας δυνατότητες δεν συμβαδίζουν με το επίπεδο και την ποιότητα της καθημερινής μας ζωής?

Ας δούμε όμως πρώτα το πώς εξελίσσονται οι κοινωνίες μας…
Όλα τα ανθρώπινα πλάσματα που γεννιούνται στον κόσμο μας, υπό ό,ποιες συνθήκες και σε οποιοδήποτε μέρος, έχουν μια κοινή «μοίρα»…έρχονται μέσα σ ένα οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον που είναι ήδη διαμορφωμένο από παραδόσεις, συνήθειες, αξίες, δυνατότητες, πρότυπα, ευκαιρίες, όρια και κανόνες…
Αυτό το περιβάλλον καλούνται να αφομοιώσουν, να αποδεχτούν, να υποστηρίξουν, να επιβεβαιώσουν και να μεταφέρουν στη διάρκεια της μικρής ζωής τους παραδίνοντάς το στους επόμενους…
Κανένας δηλαδή δεν ενδιαφέρεται, επί της ουσίας, για την πραγματική ελευθερία του νεογέννητου ανθρώπου. Είναι υποχρεωμένος να γίνει όλα αυτά που θα του μάθουν, για να είναι αποδεκτός και μάλιστα μέσα από ένα σύστημα ανταμοιβής και τιμωρίας που είναι ανάλογο με το πόσο υπάκουος και χειραγωγήσιμος είναι.
Έτσι ο νέος άνθρωπος γίνεται η αντανάκλαση του περιβάλλοντός του, του πολιτισμού του, ζώντας ουσιαστικά μια ζωή από «δεύτερο χέρι».

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων όλης της γης, σ αυτή την κοινωνία, αγωνίζονται με κάθε τρόπο, σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους, να επιβιώσουν και να έχουν πρόσβαση στα απολύτως απαραίτητα αγαθά που χρειάζονται.
Αυτό συνέβαινε σχεδόν πάντα…
Ολόκληρη η ζωή τους σπαταλιέται σε αυτή την προσπάθεια, χωρίς ποτέ ίσως να έχουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν την πραγματική ουσία και τις αξίες της ζωής τους, τις πραγματικές τους ικανότητες, τα ταλέντα και όλα όσα πραγματικά αγαπούν.

Είναι επίσης γεγονός αναμφισβήτητο ότι καθ όλη την πορεία της εξέλιξής μας μέχρι και σήμερα, σαν είδος στον πλανήτη αυτό, οι κοινωνίες μας δεν έπαψαν ποτέ να χαρακτηρίζονται από στερητικά σύνδρομα, οι άνθρωποι δεν είχαν δηλαδή ποτέ μέχρι σήμερα άμεση και ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα αγαθά, σε όλα αυτά που είχαν άμεση και απόλυτη ανάγκη για την επιβίωσή τους.
Έπρεπε πάντα να αγωνίζονται, για την ακρίβεια ν ανταγωνίζονται τους συνανθρώπους τους ώστε να αποκτούν το συγκριτικό πλεονέκτημα για την ικανοποίηση των αναγκών τους.
Κάτι τέτοιο προφανώς σημαίνει ότι σε τέτοιες κοινωνίες δεν υπάρχει καμία πανανθρώπινη ολιστική ηθική…η ηθική γίνεται κάτι το…σχετικό και προσαρμόσιμο στα συμφέροντα του καθένα.
Το γεγονός αυτό είναι σχεδόν απόλυτα υπεύθυνο για την ύπαρξη μιας κοινωνίας ζούγκλας με τα χαρακτηριστικά της αγέλης, μιας κοινωνίας πυραμιδικής όπου η βία, οι συγκρούσεις, οι πόλεμοι, οι ανισότητες, η διαφθορά, η φτώχεια, η πείνα, ο ρατσισμός, η ανηθικότητα, το «δίκαιο» του ισχυρού και ένα σωρό παρόμοια χαρακτηριστικά κυριαρχούν καθολικά.
Είναι βέβαιο ότι μέσα σε μια τέτοια κοινωνία στέρησης, ανισότητας και φόβου παράγονται και οι ανάλογες αξίες, στόχοι κλπ
Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια κοινωνία δεν μπορεί να αποφύγει τις συνεχείς συγκρούσεις των μελών της.
Η οπτική των ανθρώπων για τον κόσμο μας, μέσα σε μια τέτοια κοινωνία, είναι αναπόφευκτα περιορισμένη, τεμαχισμένη, εγωκεντρική και διαχωριστική.

Είναι δυνατόν να μιλάμε π.χ για πραγματικά πολιτισμένο ανθρώπινο είδος, τη στιγμή που οι άνθρωποι ακόμα και σήμερα, για παράδειγμα, εξακολουθούν να αλληλοσπαράζονται και να αλληλοσκοτώνονται??
Δεν είμαστε λοιπόν πολιτισμένοι…ακόμα…

Άραγε τι εμποδίζει την ανθρωπότητα να κάνει το επόμενο βήμα στην εξέλιξή της και να γίνει αληθινά ελεύθερη και πολιτισμένη, χωρίς όλους αυτούς τους ιδεολογικούς διαχωρισμούς, τις ανισότητες και τις διαρκείς συγκρούσεις?

Οι επιστήμες και η τεχνολογική πρόοδος ήταν πάντα τα μοναδικά εργαλεία με τα οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα οδηγούνταν σε νέες δυνατότητες, νέες παροχές και καλύτερο επίπεδο ζωής σε όλους τους τομείς.
Ολόκληρη η ανθρώπινη εξέλιξη μέχρι σήμερα, βασίστηκε στ αποτελέσματα των προσπαθειών εξαιρετικών και εμπνευσμένων επιστημόνων οι οποίοι έλυσαν πολλά και σημαντικά από τα μυστήρια της ζωής και του φυσικού κόσμου.
Οι επιστήμες ήταν πάντα το φως που φανέρωνε και φώτιζε τα επόμενα βήματά μας.

Σήμερα ζούμε σε μια πραγματικά συγκλονιστική εποχή όπου οι επιστήμες και οι νέες τεχνολογικές δυνατότητες βρίσκονται σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα.
Ζούμε στην εποχή των εφαρμογών της κβαντομηχανικής, της νανοτεχνολογίας, της ρομποτικής, των εναλλακτικών πηγών ενέργειας, των ταχύτατων επικοινωνιών και της πληροφορίας, των αστρικών ταξιδιών, των 3d printers…
Οι δυνατότητές μας σαν είδος έχουν πραγματικά ρυθμούς εκρηκτικούς, που σε πολλές περιπτώσεις, ξεπερνούν ακόμα και την πιο καλπάζουσα φαντασία.
Τα πεδία των ανθρώπινων ερευνών και αποτελεσμάτων σε όλους τους τομείς της ζωής εκπλήσσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα καθημερινά.
Η γνώση και τα συμπεράσματα που παρουσιάζονται τις τελευταίες δεκαετίες μαρτυρούν και αποδεικνύουν όλο και περισσότερο, όλο και πιο καθαρά, την ολιστική και ενωτική λειτουργία του κόσμου μας, καθιστώντας απαρχαιωμένες και τελείως άχρηστες πλέον πολλές μεθόδους, πρότυπα, θεσμούς και παραδόσεις που μέχρι σήμερα ακολουθούσαμε.
Σύμφωνα με τις νέες αυτές γνώσεις μας, ζούμε σ ένα κόσμο όπου όλα είναι ΕΝΑ, ένα κόσμο όπου όλα είναι αλληλοεξαρτώμενα, συμπληρώνοντας το ένα το άλλο ενώ η διαιρεμένη οπτική, που με βάση αυτή χτίσαμε τις σύγχρονες κοινωνίες μας, αποδεικνύεται ότι αποτελούσε μια τεράστια πλάνη και κατάλοιπο μιας εποχής πραγματικής άγνοιας.
Όλα αυτά τα συμπεράσματα είναι πειραματικά αποδεδειγμένα, δεν μιλάμε για υποθέσεις, ουτοπίες, φιλοσοφίες και θεωρίες…

Με μια απλή όμως ματιά στα παραπάνω κοινωνικά και επιστημονικά δεδομένα γίνεται φανερό ότι σίγουρα κάτι δεν πάει καλά, ότι το ανθρώπινο είδος βιώνει σήμερα συγκλονιστικές αντιφάσεις που σχετίζονται με τα δεδομένα και τις πραγματικές του δυνατότητες.
Από τη μια έχουμε τις απίστευτες δυνατότητες και τα αποτελέσματα της επιστημονικής έρευνας και από την άλλη την ραγδαία επιδείνωση και την όλο και μεγαλύτερη εξαθλίωση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων όλης της γης.
Άνθρωποι σε όλη τη γη πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα, τη φτώχεια, τις προβλέψιμες και εύκολα αντιμετωπίσιμες ασθένειες, τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης…
Το οικονομικό μοντέλο πάνω στο οποίο στηρίζεται και κινείται ολόκληρος ο κόσμος μας, τον μόνο παράγοντα που «καταφέρνει» να αναπτύσσει ασταμάτητα είναι το χρέος όλων προς όλους.
Αριθμοί και δείκτες σ ένα τρελό χορό καταστροφής και θανάτου.
Ποιοι και γιατί επιτρέπουν να συμβαίνουν όλα αυτά ακόμα αυτή την εποχή?

Είναι γνωστό και πλέον ολοφάνερο ότι ο κόσμος μας κυριαρχείται από μια μικρή ελίτ των ιδιοκτητών του παγκόσμιου χρήματος, ιδιοκτητών των φυσικών πόρων του πλανήτη για την ακρίβεια, που χρησιμοποιούν το χρήμα ως μέσο χειραγώγησης και επιβολής των σχεδίων τους.
Η ελίτ αυτή έχοντας σαν μοναδικό στόχο την παγκόσμια κυριαρχία έχει διεισδύσει κυριαρχικά σε όλους τους θεσμούς, τους κοινωνικούς, πολιτικούς και θρησκευτικούς φορείς, σε όλες τις εκφράσεις και τις βασικές ανάγκες της ζωής.
Είναι επίσης γνωστό ότι η εφαρμοσμένη πολιτική σε όλο τον πλανήτη, καθώς είναι άμεσα διαπλεκόμενη και συνδιαλέγεται με τα στενά συμφέροντα αυτής της ελίτ και των άμεσων «δορυφόρων» της, ούτε είναι σε θέση ούτε επιθυμεί να εργαστεί πραγματικά για το καλό όλων των ανθρώπων της γης.
Οι πολιτικοί ανά τον κόσμο, άμεσα διεφθαρμένοι από το χρήμα, τις στεγνές υλιστικές τους αξίες και την άμεση σχέση τους με την παγκόσμια άρχουσα τάξη, ψεύδονται συνειδητά, συντηρώντας και διευρύνοντας συνεχώς τα ήδη τεράστια παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα, διατηρώντας τις αδικίες και τις ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων ώστε αυτοί να συνεχίζουν να συγκρούονται ασταμάτητα.

Μερικά εξαιρετικά σοβαρά και κορυφαία ερωτήματα φανερώνονται στο σημείο αυτό, στα οποία μονάχα η επιστημονική και ακαδημαϊκή κοινότητα μπορούν και οφείλουν να απαντήσουν.
Είναι ίσως η μοναδική στιγμή στην παγκόσμια ιστορία του ανθρώπινου είδους που η ευκαιρία να εξελιχθούμε σε πραγματικά πολιτισμένα πλάσματα είναι πραγματική και βάσιμη.
Κορυφαίοι επαναστάτες, επιστήμονες, ουτοπιστές, ειρηνιστές και ιδεολόγοι προσπάθησαν πολλές φορές στο παρελθόν να καταφέρουν κάτι τέτοιο μα απέτυχαν γιατί ποτέ δεν υπήρξαν τα απαραίτητα και αντικειμενικά δεδομένα να υποστηρίξουν το εγχείρημα και το όραμά τους…

Σήμερα λοιπόν ρωτάμε και απαιτούμε υπεύθυνη απάντηση για εμάς και τα παιδιά μας!!!

Γιατί η παγκόσμια επίσημη επιστημονική κοινότητα, που γνωρίζει πιο καλά απ όλους τις πραγματικές μας δυνατότητες, δεν καταγγέλλει αυτό το άθλιο οικονομικό, πάνω απ όλα, κατεστημένο και τους φορείς που το υποστηρίζουν που εξαθλιώνει τις ζωές μας σε όλο τον πλανήτη???
Γιατί δεν παίρνει θέση, γιατί σιωπά???
Τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες μας σήμερα είναι αποτέλεσμα άγνοιας και έλλειψης δυνατοτήτων ή σχεδίου και περιορισμένων συμφερόντων???

Έχει ή όχι ο κόσμος μας σήμερα τη δυνατότητα να αφήσει για πάντα πίσω του την κοινωνία της ζούγκλας και της αγέλης με όλα τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που την συνοδεύουν???
Έχει ή όχι ο κόσμος μας σήμερα τη δυνατότητα, με την άμεση εφαρμογή όλων των τεχνολογικών δυνατοτήτων του, να παράξει αφθονία και αυτάρκεια των βασικών και αναγκαίων αγαθών που χρειάζονται όλοι οι άνθρωποι της γης?
Έχει ή όχι η γη μας και το φυσικό περιβάλλον τους αναγκαίους πόρους και τα αγαθά που χρειάζεται ολόκληρη η ανθρωπότητα για να αλλάξει πορεία και να οδηγηθεί σ ένα πραγματικά βιώσιμο και αυτάρκες μέλλον για τις επόμενες γενιές?
Οι επιστήμες και το τεχνολογικό μας επίπεδο μπορούν να υποστηρίξουν μια τέτοια ριζική αλλαγή, έναν επανασχεδιασμό των κοινωνικών δομών, ικανό να οδηγήσει για πρώτη φορά το ανθρώπινο είδος στο επόμενο στάδιο της εξέλιξής του?

Άραγε ποιοι, αν όχι οι επιστήμονες, είναι αυτοί που έχουν υποχρέωση και ευθύνη απέναντι στο ανθρώπινο είδος να πουν την αλήθεια?
Ποιοι είναι αυτοί που κρατούν τη γνώση και γνωρίζουν τις πραγματικές μας δυνατότητες?
Ποιοι έδειξαν το δρόμο στην ανθρωπότητα και εξελίχθηκε μέχρι σήμερα?
Μα εμπνευσμένοι, χαρισματικοί και δημιουργικοί επιστήμονες φυσικά, που το κίνητρό τους πάνω απ όλα ήτανε ανιδιοτελές και στόχευε στην βελτίωση της ζωής των ανθρώπων.

Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι η επίσημη επιστημονική και ακαδημαϊκή κοινότητα, κατά τη διάρκεια των χρόνων, λειτούργησε δυστυχώς κλειστά, ελιτίστικα σχεδόν πάντα και συναλλασσόμενη προφανώς και αυτή με την παγκόσμια άρχουσα τάξη και τα συμφέροντά της, αποκρύπτοντας, επί της ουσίας, από τους λαούς σημαντικότατες εφαρμόσιμες αλήθειες αφήνοντάς τους να ζουν κάτω από τραγικές συνθήκες.
Δυστυχώς τα αποτελέσματα των επιστημονικών ερευνών αντί να διοχετεύονται και να εφαρμόζονται ελεύθερα μέσα στις κοινωνίες για το κοινό καλό όλων, χρησιμοποιήθηκαν πάντα από την άρχουσα τάξη για τα περιορισμένα κυριαρχικά συμφέροντά της.
Έγιναν πάντα όπλα και καταναλωτικά αγαθά στην υπηρεσία αυτού του άθλιου οικονομικού κατεστημένου.
Τα αποτελέσματα των επιστημονικών και τεχνολογικών ερευνών περνούν δυστυχώς μέσα από το χρηματικό οικονομικό μοντέλο και γίνονται αντικείμενο κέρδους και περιορισμένων συμφερόντων.

Οι «βάρβαροι» και απολίτιστοι έκαψαν και κατέστρεψαν τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, αυτή τη μοναδική κληρονομιά ολόκληρης της ανθρωπότητας, μη έχοντας καμία ιδέα περί του παγκόσμιου θησαυρού που αυτή περιείχε και το γεγονός αυτό δεν ήταν ευθύνη μοναχά δική τους.
Κάποιοι βάρβαροι και απολίτιστοι κι αυτή τη σύγχρονη εποχή των τόσο ξεχωριστών δυνατοτήτων, εμποδίζουν με τη δύναμη, τα συμφέροντα και την επιρροή τους την ανθρωπότητα να αφήσει πίσω τα τεράστια προβλήματά της.

Κι όμως, εμπνευσμένοι επιστήμονες σε όλο τον κόσμο καταφέρνουν καθημερινά, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, να φτάνουν σε εξαιρετικά αποτελέσματα πάνω σε πολύ σοβαρά παγκόσμια προβλήματα.
Η νανοτεχνολογία, η ρομποτική, η βιολογία, η αστροφυσική, η κβαντική φυσική, η ιατρική κι ένα σωρό άλλες επιστήμες, με τα αποτελέσματα των ερευνών τους τα τελευταία χρόνια, μπορούν πλέον να δώσουν λύσεις σε πάρα πολλά ανθρώπινα προβλήματα.
Η εξέλιξη αυτών των επιστημών είναι ραγδαία και υψηλότατη…

Όμως, τι νόημα έχουν όλα αυτά τα αποτελέσματα αν δεν προσφέρονται για εφαρμογή, βελτίωση των συνθηκών ζωής και για την ευτυχία όλων των ανθρώπων της γης?
Τι νόημα έχουν όλα αυτά αν περνάνε μέσα από ένα άθλιο οικονομικό μοντέλο και τα απολαμβάνουν μοναχά όσοι έχουν αρκετά χρήματα??

Πόσο ανόητοι μπορεί να εξακολουθούμε να είμαστε πιστεύοντας ότι χρειάζονται ακόμα τα χρήματα στη ζωή μας?
Αρκεί μονάχα να σκεφτεί, ο νους ενός απλού ανθρώπου, ότι αν για κάποιο λόγο εξαφανίζονταν αύριο όλα τα χρήματα που υπάρχουν στον πλανήτη μας, τίποτε σοβαρό, ανεπανόρθωτο και σημαντικό δεν θα συνέβαινε, εφ όσον θα συνεχίζαμε να έχουμε στη διάθεσή μας τους πόρους της γης και την τεχνογνωσία μας.

Είναι αλήθεια ή όχι αυτό, αγαπητοί επιστήμονες και σεβαστή ακαδημαϊκή κοινότητα??
Γιατί εξακολουθείτε να παραμένετε αμέτοχοι απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα???
Εσείς που φτάσατε να παρατηρείτε με κάθε λεπτομέρεια τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος και τα μόρια της ύλης, πως δεν βλέπετε το στημένο matrix μια άθλιας οικονομικής ολιγαρχίας σε βάρος ολόκληρης της ανθρωπότητας?
Πόσο και με ποιους τρόπους είστε διαπλεκόμενοι αυτού του κατεστημένου?

Η σιωπή σας είναι εγκληματική και κοστίζει πολλές αθώες ανθρώπινες ζωές καθημερινά και καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος.
Πότε επιτέλους, αν όχι σήμερα, θα πάρει η επιστημονική κοινότητα τη θέση και τον πραγματικό ρόλο της στην ανθρωπότητα?
Επιτέλους, τι περιμένετε???
Για πόσο ακόμα θα καταστρέφουμε τη ζωή και τον πλανήτη αυτό λες και έχουμε κάπου έναν δεύτερο?
Σε τι κόσμο θέλετε να ζήσουνε τα παιδιά μας και οι επόμενες γενιές?
Ποια είναι η ευθύνη σας απέναντι στα παιδιά μας?
Τι θα τους πείτε αν σας ρωτήσουν γιατί δεν αλλάξατε τον κόσμο αφού είχατε τα δεδομένα?...

Τρόποι που μπορείτε να κάνετε κακό στα αυτιά σας !

Με ποιους τρόπους μπορείτε να κάνετε κακό στα αυτιά σας:

Είναι ίσως το πιο παραμελημένο αισθητήριο όργανό μας. Και όμως, τα αυτιά μας χρειάζονται προσοχή και ιδιαίτερη φροντίδα για να...αιχμαλωτίζουν τους θορύβους! Τα αυτιά είναι απαραίτητα για τη διατήρηση της ισορροπίας, προστατεύουν από μολύνσεις και ρυθμίζουν τη θερμοκρασία του σώματος. Συχνά ωστόσο παραμελούνται, αν και είναι το ίδιο σημαντικά, όσο και όλα τα άλλα αισθητήρια όργανα του ανθρώπου.

Ξεκινώντας από την περιποίηση τους, μέχρι τη θεραπεία ενός τραύματος απαιτούν ιδιαίτερη και άμεση προσοχή για να μπορείτε πάντα να ακούτε τη μουσική που σας αρέσει, σε λογικές τιμές έντασης πάντα, ειδικότερα αν συνηθίζετε να φοράτε ακουστικά ψείρες.

Πέρα λοιπόν από την –αυτονόητη- προσοχή με την οποία πρέπει να ανεβάζετε την ένταση, όταν ακούτε τη μουσική μέσω των ακουστικών, καλό θα ήταν να εξετάσετε τι από τα παρακάτω κάνετε και πιθανώς δημιουργείτε, αθέλητα και απερίσκεπτα, βλάβες στα αυτιά και την ακοή σας.

Τα αφήνετε χωρίς προστασία. Το μεγαλύτερο κακό το κάνετε στα αυτιά σας, κάθε φορά που εκτίθεστε σε δυνατής έντασης ήχους και θορύβους και επιμένετε να μη φοράτε κάποιου είδους προστασία. Στο εσωτερικό των αυτιών βρίσκονται τριχίδια που είναι ουσιαστικά τα αισθητήρια της ακοής και η έκθεση σε πολύ δυνατό ήχο, είτε πρόκειται για δουλειά είτε για διασκέδαση, μπορεί να προκαλέσει σημαντική βλάβη σε αυτά τα τριχίδια.

Προστατεύετε πάντα τα αυτιά σας φορώντας ωτοασπίδες ή ακόμα καλύτερα ακουστικά κεφαλής, που καλύπτουν καλύτερα το αυτί. Θυμάστε να φοράτε τα ακουστικά πριν ακόμα εκτεθείτε στους δυνατούς θορύβους για να αποφύγετε και τυχόν τραυματισμούς από την απότομη αλλαγή της έντασης.

Ασχολείστε με την πάλη. Ένας από τους συνηθέστερους τραυματισμούς στο αγώνισμα της πάλης είναι το ωτικό αιμάτωμα που οδηγεί στη συσσώρευση αίματος μεταξύ του δέρματος και του χόνδρου καταλήγοντας σε ένα –μάλλον- παραμορφωμένο πτερύγιο. Αυτό που ουσιαστικά συμβαίνει είναι πως στο σημείο που βρίσκεται ο χόνδρος του αυτιού γεμίζει αίμα η περιοχή και απαιτείται άμεσα τομή για την αφαίρεσή του. Ένα τέτοιο τραύμα μπορεί να προκληθεί από το έντονο χτύπημα του αυτιού, που είναι σύνηθες σε αγωνίσματα που περιλαμβάνουν ένα βαθμό βίας.

Φοράτε σκουλαρίκι στον χόνδρο . Η μαμά σας λοιπόν, δεν σας το απαγόρεψε γιατί την απασχολούσε το στυλ σας, αλλά η υγεία σας. Piercing στον χόνδρο του αυτιού μπορεί να προκαλέσει φλεγμονές όπως η περιχονδρίτιδα και να καταλήξετε στο νοσοκομείο. Η περιχονδρίτιδα αντιμετωπίζεται με ενδοφλέβια χορήγηση αντιβίωσης, γι? αυτό μόλις εντοπίσετε πρήξιμο, κοκκίνισμα ή πόνο, αφαιρέστε άμεσα το σκουλαρίκι και ζητήστε την άμεση βοήθεια γιατρού.

Χρησιμοποιείτε μπατονέτες. Μπορεί εσείς να το κάνετε για να καθαρίσετε τα αυτιά σας, αλλά δεν είναι καθόλου σπάνιο το φαινόμενο της ρήξης του τύμπανου από τη χρήση της μπατονέτας. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να βάλετε κατά λάθος λίγη περισσότερη δύναμη και να προκαλέσετε σημαντική βλάβη στο τύμπανο, έως και μόνιμη απώλεια της ακοής. Προσέχετε ιδιαίτερα πως καθαρίζετε τα αυτιά σας και μην βάζετε τίποτα αιχμηρό μέσα σε αυτά που πιθανώς θα προκαλέσει τραύμα και μελλοντική φλεγμονή.

Δεν δράτε εγκαίρως. Αν παρατηρήσετε χειροτέρευση της ακοής, στο ένα ή και στα δυο αυτιά, καλό θα ήταν να μην περιμένετε να περάσει μόνη της, αλλά να επισκεφτείτε άμεσα το γιατρό σας. Είτε πρόκειται για φλεγμονή ή κάποιο είδος μόλυνσης, το συντομότερο αντιμετωπιστεί τόσο το καλύτερο, καθώς θεραπείες με καθυστέρηση, δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές και οι βλάβες καταλήγουν μόνιμες.

Χρησιμοποιείτε σταγόνες χωρίς την άδεια του γιατρού σας. Οι σταγόνες για τα αυτιά που χορηγούνται χωρίς συνταγή γιατρού δεν είναι επιβλαβείς κατά βάση ή για να το θέσουμε καλύτερα, δεν είναι επιβλαβείς για όλους! Διότι εάν πάσχετε από εξωτερική ωτίτιδα ή, όπως αλλιώς λέγεται τη νόσο του κολυμβητή, και το τύμπανο σας είναι ήδη διάτρητο, τότε οι σταγόνες, σε εσάς θα είναι επιβλαβείς και με σοβαρές μάλιστα συνέπειες.

Η εξωτερική ωτίτιδα είναι είτε κάτι με το οποίο γεννιόμαστε, είτε αποτέλεσμα τραυματισμού που έχει προκαλέσει ρήξη στο τύμπανο. Το κακό είναι ότι οι σταγόνες και σπιτικές θεραπείες που περιλαμβάνουν οινόπνευμα και ξύδι και δεν χορηγούνται με την άδεια του γιατρού, μπορούν να αποβούν μοιραίες για την ακοή, όταν το υγρό διαπεράσει το τύμπανο.

Απότομη αλλαγή πίεσης. Ένας από τους συνηθέστερους τραυματισμούς των δυτών είναι το βαρότραυμα ή αλλιώς αερωτίτιδα. Η αερωτίτιδα προκαλείται από την απότομη αλλαγή της βαρομετρικής πίεσης, ώστε αδυνατεί το αυτί να ισορροπήσει την πίεση στο εσωτερικό του, με αποτέλεσμα να προκαλείται ρήξη στο τύμπανο. Ανάλογο τραύμα μπορεί να προκληθεί όταν κάνετε καταδύσεις έχοντας ήδη φλεγμονή στο άνω αναπνευστικό, που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τα αυτιά να διατηρήσουν την ισορροπία της πίεσης.

Υπάρχει ο Δικός σου Χρόνος Δύναμης. Σήμερα Βρες τον κι Αξιοποίησε τον


Υπάρχει ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο, είναι ο Χρόνος Δύναμης, που ο κάθε δημιουργικός άνθρωπος είναι πιο δημιουργικός. Αυτή είναι η ύψιστη ΑΙΤΙΑ και τοποθετεί τον Άνθρωπο-Δημιουργό στην θέση του Δημιουργού-Θεού. Είναι κατανοητό λοιπόν το πόσο χρήσιμο είναι να γνωρίζεις τον δικό σου Χρόνο Δύναμης.
Αυτό το χρονικό πλαίσιο είναι απολύτως απαραίτητο να εντοπιστεί, για να μπορεί ο δημιουργικός άνθρωπος να το χρησιμοποιεί με επίγνωση για να παράγει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Δεν είναι δύσκολο να βρείς τον δικό σου “χρόνο δύναμης” χρησιμοποίησε την Παρατήρηση του Ολοφάνερου και την Διάκριση, όπως κάνουν όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι που τόσο θαυμάζεις τα έργα τους και την σοφία τους.
O χρόνος δεν είναι συνεχής, γραμμικός, όπως νομίζαμε και όπως η καθημερινή ζωή μας δίνει την εντύπωση. Κυλά μόνο κάπου-κάπου, σε στιγμές τόσο μικρές που είναι ανεπαίσθητες στην βιολογία μας, δίνοντας μας την εντύπωση μιας συνεχούς ροής του χρόνου. Είναι λοιπόν διακεκριμένος, κομματιαστός, στροβοσκοπικός και η ταχύτητα με την οποία εκτυλίσσονται οι στιγμές του, είναι διαφορετική σε κάθε πραγματικότητα.

Αυτά που λέμε παρελθόν είναι στην ουσία μια πραγματικότητα όπου οι στιγμές κυλούν πολύ πιο αργά, από ότι στο παρόν μας εδώ και τώρα, ενώ σε αυτό που ονομάζουμε μέλλον οι στιγμές ρέουν με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα απ’ ότι στο παρόν.
Έτσι υπάρχουν και τρία όρια χρονικών ταχυτήτων: η γνωστή ταχύτητα του φωτός 300.000km/sec (στο παρόν) και δύο άλλες πολύ μεγαλύτερες, εκ των οποίων η ταχύτερη είναι 3 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από την ταχύτητα του φωτός (!!!) και λύνει άμεσα πολλά παράδοξα της Φυσικής, όντας η μόνη που εξηγεί πρόσφατα πειραματικά επιστημονικά αποτελέσματα.
Υπάρχουν συγχρόνως τρεις πραγματικότητες που μας αφορούν (παρελθόν, παρόν, μέλλον) αλλά εκτυλίσσονται με διαφορετικές ταχύτητες που δεν μας είναι αισθητές. Το ότι υπάρχουν συγχρόνως και οι τρεις ισχύει μόνο για έναν εξωτερικό παρατηρητή που παρατηρεί το σύνολο, έξω λοιπόν από την δική μας διάσταση πραγματικότητας και επομένως κατανόησης.
Αυτή είναι και η πιο δύσκολη έννοια της θεωρίας και αποτελεί ένα από τα βασικά συστατικά της Δημιουργίας. Δεν υπάρχει λοιπόν ένα μονάχα χρονικό πλαίσιο να ζήσεις και να δημιουργήσεις. Δεν υπάρχει μονάχα το χρονικό πλαίσιο των 24 ωρών, αλλά αυτό μπορεί να διευρυνθεί και ο έξτρα χρόνος που έχει ιδιότητες -ας τις αποκαλέσουμε – “μαγικές” ή ακατανόητες για την ανθρώπινη φυσιολογία, είναι στην διάθεση σου, αρκεί να μπορέσεις να τον εντοπίσεις και να τον αξιοποιήσεις προς όφελος του Σκοπού σου.
Όταν τον βρεις –είναι εύκολο η άσκηση στο τέλος του άρθρου, σου δείχνει τον τρόπο- να μην ξεχνάς, πως είναι ανόητο να τον αφήνεις ανεκμετάλλευτο ή να τον σπαταλάς σε γελοίες διασκεδάσεις, την στιγμή που αυτός ο χρόνος είναι Ο ΧΡΟΝΙΣΜΟΣ, για να δημιουργήσεις, πιο πολύ και πιο πολλά σε οτιδήποτε επιλέξεις. Ας διαβάσουμε τι αναφέρει για τον χρόνο δύναμης, ο Δον Χουάν στην φιλοσοφία του Καστανέντα.
“Ο άνθρωπος είτε είναι πολεμιστής και ακολουθεί το μονοπάτι της Δύναμης, είτε είναι απλά ένας επιχειρηματίας ή ένας δημιουργός καλλιτέχνης, επιβάλλεται να γνωρίζει ποιά είναι η χρονική στιγμή του θανάτου του, γιατί αυτή η ώρα (χρονικά) είναι η στιγμή της Δύναμης του. Ονομάζεται Χρόνος Δύναμης. Είναι η χρονική στιγμή που διαθέτει την μεγαλύτερη ποσότητα Δύναμης και μεγάλα αποθέματα Ενέργειας. Είναι η στιγμή της δημιουργίας”
Αν γνωρίζει ο άνθρωπος σε όλες του τις εκδηλώσεις την δική του “Στιγμή Δύναμης” και φροντίζει, με επίγνωση, να δημιουργεί μέσα σε αυτό το χρονικό πλαίσιο, όσα θέλει να δημιουργεί, μπορεί να χρησιμοποιήσει την διεύρυνση του χρόνου, προς όφελος του. Είναι το χρονικό πλαίσιο που ο χρόνος από γραμμικός, γίνεται φρακταλικός και εκεί δημιουργούνται τα “θαύματα”.
Πως να το βρεις το δικό σου Χρόνο Δύναμης; Χρησιμοποιώντας την Παρατήρηση του Ολοφάνερου, φυσικά την Διάκριση και κάνοντας την παρακάτω άσκηση. Μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μας για να βρούμε τον δικό σου χρόνο δύναμης.
Χαρτί και μολύβι:
> Στοχάσου ποιά χρονική στιγμή ήσουν πολύ δημιουργικός, πια χρονική στιγμή του 24ωρου η διάθεση σου και η δημιουργικότητα του βρίσκονται στα ύψη.
> Τι αποτέλεσμα παρήγαγες αυτή την χρονική στιγμή, σε ποσότητα και ποιότητα ταυτόχρονα;
> Γράψε το και σύγκρινε την με άλλες στιγμές προς τα πίσω χρονικά.
> Φτιάξε μια λίστα πηγαίνοντας προς τα πίσω και χρησιμοποιώντας την ευθεία μνήμη.
> Στο τέλος διαβάζοντας την λίστα και χρησιμοποιώντας την Διάκριση μπορείς να βρεις ποιό είναι το δικό σου χρονικό πλαίσιο Δύναμης.
Όταν εντοπίσεις το δικό σου Χρονισμό Δύναμης, να ξέρεις πως μέσα σε αυτό το χρονικό πλαίσιο καλό είναι να δημιουργείς, δηλ. να είσαι Αιτία και να αποφεύγεις να γίνεσαι Αποτέλεσμα.
Αποτέλεσμα γίνεσαι, πάντα σε αυτό το χρονικό πλαίσιο, όταν σε αγγίξει ο θάνατος σου και μόνο αν έχεις ζήσει την ζωή σου σαν πολεμιστής. Μέχρι τότε χρησιμοποίησε την Δύναμη του Πνεύματος, που απλόχερα σου δίνεται, αύξησε την Ενέργεια σου και γίνε ο δημιουργός της ζωής σου, αντί περιμένοντας υπομονετικά να είσαι το αποτέλεσμα κάποιου άλλου.
Πολλές προσπάθειες έγιναν τα τελευταία 80 χρόνια, που εντείνονται την τελευταία 20-ετία. Κάθε μία από τις διάφορες θεωρίες περί των ιδιοτήτων του χρόνου, λύνει μερικά από τα παράδοξα των άλλων θεωριών αλλά δυστυχώς εισάγει καινούριες υποθέσεις και διορθωτικούς συντελεστές στις εξισώσεις χωρίς βάση και επομένως εισάγει καινούρια παράδοξα που πρέπει με την σειρά τους να λυθούν. Για παράδειγμα, ότι ο χρόνος είναι συνεχής και γραμμικός και ότι η ταχύτητα του φωτός είναι μοναδική και αξεπέραστη στο σύμπαν. Χωρίς εξηγήσεις. Παρόλα αυτά παρατηρούμε γαλαξίες που φαίνονται να απομακρύνονται με αδιανόητα μεγαλύτερες ταχύτητες ενώ στοιχειώδη σωματίδια άλληλοπληροφορούνται ακαριαία σε τεράστιες αποστάσεις. Χώρια που το big-bang απαιτεί την παραδοχή δημιουργίας ύλης εκ του μηδενός, ενώ ο αιθέρας που βασίζεται σε αυτή την αρχή από την αρχαιότητα έχει απορριφθεί από την ίδια αυτή επιστήμη. (!!)
Ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς ακόμη και εάν δεν υπολογίσουμε την άγνοια μας για την λειτουργία της Ζωής. Κτίστηκε έτσι ένα τεράστιο διανοητικό οικοδόμημα με γυάλινες βάσεις ενώ το πλατύ κοινό έχει την εντελώς εσφαλμένη εντύπωση ότι η επίσημη επιστήμη τα έχει όλα είναι υπό έλεγχο και ιδίως τις πιο βασικές αρχές ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Το ηλιακό μας σύστημα εξελίσσεται σύμφωνα με ένα κύκλο 24840 ετών για να χωρίσει το παρελθόν και το μέλλον από το παρόν σε 12 περιόδους των 2070 ετών. Στην Βίβλο αναφέρεται αυτός ο κύκλος των 6 ημερών και 6 νυχτών που διαχωρίζει τον επιβραδυμένο χρόνο (φωτεινή ταλάντωση = ημέρα) από τον επιταχυνόμενο χρόνο (σκοτεινή ταλάντωση = νύχτα). Οι αρχαίοι πολιτισμοί πολύ σωστά μιλούσανε για το φως και το έρεβος που χωρίζουν το παρελθόν από το μέλλον.
Οι Έλληνες Φιλόσοφοι, ήταν οι πρώτοι που μετέδωσαν αυτή την βασική έννοια του διαχωρισμού (Ώρα) που επιτρέπει σε ένα δημιούργημα να μεγαλώσει στο μέλλον (αρΩ). Έχοντας τώρα πια αποδειχθεί επιστημονικά, αυτός ο διαχωρισμός ονομαζόταν από τους Έλληνες η «αρχή του Αλφα και του Ωμέγα», του πρώτου (α = 1) και του τελευταίου (Ω = 800). Σε μια μακρινή εποχή όπου έχουμε την εντύπωση πως ο άνθρωπος ζούσε σαν άγριος, αυτή η αρχή επέτρεψε σε ασύγκριτους επιστήμονες, αστρονόμους και μαθηματικούς να καταγράψουν τις 54 απαραίτητες διακλαδώσεις, του χρόνου, που ονομάζονται στην σημερινή θεωρία υποχρεωτικά σημεία περάσματος, με την βοήθεια 27 μικρών και 27 κεφαλαίων σημάτων που αποτελούν το αρχαίο Ελληνικό αλφάβητο.
Χάρη στην θεωρία της Διττότητας (Doubling theory) του Δρ. Jean-Pierre Garnier Malet, είναι τώρα πια δυνατόν να καταλάβουμε την πρωταρχική σημασία της ελληνικής γλώσσας και του αλφαβήτου της που κωδικοποιούν στην εντέλεια τις αυστηρά επιστημονικές έννοιες αυτής της θεωρίας. Αυτό σημαίνει επίσης ότι πολύ πριν από όλους τους άλλους, ο πολιτισμός αυτός έφερε στους ανθρώπους μια ουσιώδη αρχή της ζωής, που βασίζεται στην χρησιμοποίηση των πληροφοριών από το παρελθόν και το μέλλον στο παρόν.
Tο κηρύκειο, σύμβολο της μαντείας του Ερμή, χρησιμοποιεί την διπλή έλικα της Διττότητας ή Διπλού. Αυτός ο ελικοειδής δεσμός, που παρουσιάζεται σαν φίδι, ενώνει τους διάφορους χρόνους, επιτρέποντας τις προβλέψεις που ονομάζονται στην σημερινή θεωρία «προβλεπτικές» πληροφορίες (anticipatory, hyperincursive information).
Η ελληνική φιλοσοφία, που έχει διαστρεβλωθεί από χιλιετηρίδες σκόπιμου σκοταδισμού, επιτρέπει την πληροφόρηση της Δημιουργικότητας του Χρόνου Δύναμης, που μπορεί να παρατηρηθεί τόσο στους γαλαξίες όσο και στα Υποσωματίδια. Είναι δυνατόν και εύκολο πλέον, να εξηγήσουμε τον δεσμό μεταξύ της αρχαίας ελληνικής γραφής και το Διττό, Διπλό ή “μαγικό” Εαυτό που αναφέρεται στην φιλοσοφία του Δον Χουάν ή του Δρ. Jean-Pierre Garnier Malet.
Αυτό μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα ό,τι ο Χρόνος δεν είναι μονοσήμαντος και μας δίνεται η δυνατότητα να προ-καταλαβαίνουμε τα δυνητικά μας μέλλοντα αλλά και να τα επιλέγουμε, να τα αλλάζουμε κατά το δοκούν. Αυτή είναι η ύψιστη ΑΙΤΙΑ και τοποθετεί τον Άνθρωπο-Δημιουργό στην θέση του Δημιουργού-Θεού, όπως προείπα ήδη. Μπορείς να το πετύχεις αυτό στις μπίζνες, στην οικογένεια, σις συναναστροφές και στην ζωή σου γενικότερα.

Αν είμαστε άνθρωποι…


“Κανένα δέντρο δεν έχει κλαδιά τόσο ανόητα
που να παλεύουν το ένα με το άλλο”

Ινδιάνικη παροιμία

Δεν είμαστε Τούρκοι, Έλληνες ή Πέρσες… Έχει άραγε πατρίδα ο Καζαντζάκης, ο Αζίζ Νεσίν, ο Ρουμί;

Δεν είμαστε χριστιανοί ή βουδιστές, η μουσουλμάνοι. Σε ποια θρησκεία να πίστευε ο Χριστός, ο Βούδας, ο Μωάμεθ;

Δεν είμαστε λευκοί, ούτε μαύροι, ούτε κίτρινοι. Δεν έχουν χρώματα οι ψυχές μας.

Πρώτα και πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι. Κλαίμε, πονάμε, απελπιζόμαστε για τους ίδιους λόγους. Η χαρά μας απ’ τις ίδιες αιτίες προέρχεται και το γέλιο μας απ’ τις ίδιες αφορμές ξεσπάει. Φοβόμαστε…. φοβόμαστε τα ίδια ακριβώς πράγματα κι ελπίζουμε… ελπίζουμε πως δε θα τα βρούμε ποτέ στον δρόμο μας.

Μας χώρισαν αδελφέ μου… με κακοσχεδιασμένες θρησκείες που τραυματίζουν την ανθρώπινη διάνοια κι ανύπαρκτα σύνορα που τα χάραξαν κατά το δοκούν. Μας έκαναν λιγότερους, μικρούς, μας ελάττωσαν μέσα από μια ανόητη παιδιάστικη φοβία μιας μετά θανάτου αιώνιας τιμωρίας. Μας πτώχευσαν. Μας στέρησαν την χαρά να σκεφτόμαστε ελεύθερα, τον χρόνο να φιλοσοφούμε αβίαστα, να αφηνόμαστε στη ζωή χωρίς αγωνίες επιβίωσης, να απολαμβάνουμε τον έρωτα χωρίς ενοχές. Μα το χειρότερο απ’ όλα: μας σπούδασαν να βλέπουμε στον συνάνθρωπο τον εχθρό και να τον μισούμε. Και διαιωνίζουμε, αλλοίμονο, μέσα απ’ το θανατηφόρο μίσος μας αυτή τη διαίρεση. Εμείς σήμερα, μέσα απ’ την κρίση που βιώνουμε, μέσα απ’ το έντονο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης που αντιμετωπίζουμε, εμείς όχι ως Έλληνες αλλά ως άνθρωποι καλούμαστε να σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο. Να μάθουμε και να διδάξουμε την ανθρωπότητα.

Όλοι οι μεγάλοι σοφοί δάσκαλοι που πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη, τόνιζαν πάντοτε, μέσα από την διορατική τους θωριά, την ενότητά μας με τους πάντες και τα πάντα. Χρειάζεται τώρα εμείς να κοιτάξουμε κάτω από την επιφάνεια και πέρα από τα φαινόμενα για να μπορέσουμε να συλλάβουμε την έννοια της ενότητας για την οποία μας μίλησαν. Ο προσανατολισμός μας προς αυτή την ενότητα είναι μια ριζική μεταστροφή από την ιδέα του διαχωρισμού, που την μαθαίνουμε στις φυλές, στις οικογένειες και στα κράτη των οποίων είμαστε μέλη. Η ταυτότητα μας τότε παύει να καθορίζεται από τις ψευδαισθητικές διαφορές μας και στρέφεται σε εκείνα τα κοινά που όλη η ανθρωπότητα μοιράζεται. Το μίσος μας μετατρέπεται στην επιθυμία να λύσουμε το όποιο πρόβλημα μας χωρίζει, ακριβώς όπως ένας ογκολόγος προσπαθεί να δυναμώσει ολόκληρο τον οργανισμό ώστε να αποβάλλει το προβληματικό κύτταρο για να μην αποτελεί πια μια εστία δυσαρμονίας για το σώμα.


Άνθρωπε, ξέχνα τους χαρακτηρισμούς που διαχωρίζουν εσένα από τους άλλους και μην αφήνεις την ψευδαίσθηση να εισχωρήσει μέσα σου και να νοθέψει το μύρο της ψυχής σου. Πάλεψε ενάντια στα κύματα της διττότητας που διαταράσσουν τη γαλήνη σου και πνίγουν κάθε εσωτερικό παλμό αγάπης και χαράς. Πως επιτρέπεις στο ρεύμα της χωριστικότητας να σε παρασύρει και να σε οδηγήσει στη δίνη της απόγνωσης. Δεν είσαι Έλληνας, Ιταλός, εβραίος, μεσήλικας, αθλητικός ή πλαδαρός, δεν είσαι ούτε καν άνδρας ή γυναίκα. Κοίτα μέσα σου. Αφουγκράσου. Δεν είσαι στην ουσία κανένας απ’ αυτούς του χαρακτηρισμούς. Είσαι, όπως θα έλεγε ο Σωκράτης, ένας πολίτης αυτού του κόσμου, ένα κύτταρο της ανθρωπότητας και όταν σταματήσεις τις κατηγοριοποιήσεις, τότε θα αρχίσεις να αντικρίζεις την Αλήθεια σε κάθε κήπο, σε κάθε δάσος, σε κάθε σπιτικό, σε κάθε πλάσμα και σε κάθε πρόσωπο. Τότε μονάχα, η γαλήνη που τόσο έντεχνα, κάποιοι για ιδίων όφελος σου στέρησαν, θα γίνει η πλουσιότερη ανταμοιβή σου και θα σε οδηγήσει στη λύτρωση.

“Ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος αν άνθρωπος ή.”
Μένανδρος, αρχαίος Έλληνας ποιητής

Η Αιωνιότητα της στιγμής

Η αιωνιότητα καθόλου δεν έχει να κάνει με το χρόνο. Ο χρόνος κινείται σε μια ευθεία προβλέψιμη γραμμή – εξ ου και η ασφάλειά του που μας ξεγελάει…
Μα, η αιωνιότητα τι είναι;
Ας τη φανταστούμε σα μια στιγμή μέσα στην οποία είσαι ολοκληρωτικά ολόκληρος. Χωρίς κανενός είδους διαχωρισμού, απόστασης ή νοητικής επεξεργασίας.
Απλώς είσαι.
Μόνο είσαι.
Είσαι σε απόλυτο βαθμό … το Απόλυτο.

Βέβαια ο καθένας θα ήθελε να πετύχει κάτι τέτοιο.
Αλλά πως; Είναι εύκολο; Δύσκολο; Εφικτό;

Εδώ είναι η παγίδα.
Έχουμε μάθει να λειτουργούμε με όρους επιτυχίας ή αποτυχίας, προσπάθειας, δύναμης, γνώσης, στόχων κι επιθυμιών. Όμως όλα αυτά αποτελούν τη συμβατική γλώσσα του χρόνου. Η γλώσσα της αιωνιότητας εκτείνεται πολύ πέρα από την τυπική ανθρώπινη κατανόηση.

Η αιωνιότητα δεν έχει χρόνο. Ως εκ τούτου δεν μπορείς να την σταματήσεις, να την σταθεροποιήσεις, να την πιάσεις, πόσο μάλλον να την κρατήσεις.
Μοιάζει με την πεταλούδα. Μπορεί η ομορφιά της να σε συνεπάρει, να σε μαγέψει, να σε αφοπλίσει. Αλίμονο όμως αν μπεις στον πειρασμό να την βάλεις σε μια γυάλα για να την συντηρήσεις.
Την έχασες!

Δε γίνεται να βαλσαμώσεις τη στιγμή. Αυτό που μπορείς να βαλσαμώσεις είναι το χρόνο. Όμως η στιγμή είναι φευγαλέα. Γλιστρά σαν τον άνεμο και χάνεται.

Αλλά ακόμα κι αν καταφέρεις να την αιχμαλωτίσεις, και πάλι την έχεις χάσει. Δεν αιχμαλωτίζεται ό,τι και να κάνεις.

Τη στιγμή δεν την ψάχνεις, δεν την κυνηγάς, δεν ρίχνεις δόλωμα για να την αρπάξεις. Είναι εκείνη που έρχεται σε σένα, εκεί που λιγότερο την περιμένεις διακριτικά και αναπάντεχα και με τον ίδιο τρόπο αποχωρεί.



Η ζωή – μέρος της αιωνιότητας – μοιάζει μ’ ένα ποτάμι που δεν μπορείς να φυλακίσεις μέσα σ’ένα ποτήρι. Μπορείς μόνο να μπεις στο ποτάμι, να κυλήσεις μαζί του, κι όπου σε πάει.

Να γιατί η μαγεία πάντα μας διαφεύγει. Γιατί η μαγεία ανήκει στη σφαίρα της αιωνιότητας.
Δεν την κρατάς.
Απλά τη ζεις όταν έρχεται και την αφήνεις να πάρει το δρόμο της
όταν είναι να φύγει.
Πως αλλιώς θα ήταν μαγεία;;

Από Καρδιάς

Η ΖΩΗ ΤΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΟΛΑ.... ΑΣ ΜΗΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΜΑΣΤΕ

Η ζωή τα περιλαμβάνει όλα... ας μην κοροϊδευόμαστε. Και όταν λέμε όλα εννοούμε όλα. Μόνο μέσα από το προσωπικό Βίωμα μπορεί κάποιος να «καταλήξει» σε ορισμένες αλήθειες για τον εαυτό του, μέσα από την καθημερινότητα, μέσα από τα «κοινά». Αυτό το blog δεν εκπροσωπεί κάποιο «ιερατείο» κουνώντας το δάχτυλο. Η επίγνωση είναι χωρίς Όρια, χωρίς Τέλος και χωρίς Κανόνες.

Εδώ πέρα δεν το παίζουμε άγιοι ή αυθεντίες, μακριά από μας αυτά τα διανοητικά βδελύγματα. Άλλοι μπορεί να χρειάζονται τους τίτλους για να κανακεύουν τις ψευδαισθήσεις τους. Είμαστε οι απλοί άνθρωποι οι οποίοι συνθέτουμε και αποσυνθέτουμε. Εδώ πέρα άλλοτε εκφραζόμαστε με Ενθουσιασμό, άλλοτε εκφραζόμαστε με Συγκράτηση και άλλοτε τα ξεπερνάμε όλα αυτά. Αλλά η Πραγματικότητα δεν έχει Εμπόδια που πρέπει κανείς να υπερπηδήσει. Όλα συμβαίνουν Εδώ, Τώρα, στο Παρελθόν και στο Μέλλον.

Επομένως η αλλαγή δεν είναι κάτι τρομαχτικό αλλά δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει σώνει και καλά να μας τρομάζει, δεν σημαίνει επίσης ότι είναι και απαραίτητη. Λέω κάτι βαρύγδουπο; Όσο και να προσπαθήσεις δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον δρόμο της Ενότητας, ακόμα και όταν τον αρνείσαι.

Αν κάτι προκαλεί σύγχυση ας το αποδεχτούμε και ας προχωρήσουμε ο καθένας μέσα από τον Δικό του δρόμο. Και σε αυτό είμαι «απόλυτος».

«Το ηλιοτρόπιο»


Ήταν κάποτε ένα λιβάδι γεμάτο ηλιοτρόπια. Κι όλα αυτά τα ηλιοτρόπια κοιτούσαν ολημερίς με θαυμασμό τον ήλιο. Όταν ο ήλιος ήταν από κει, γύριζαν από κει. Όταν ο ήλιος ήταν από δω, γυρνούσαν από δω. Εκτός από ένα. Ένα μόνο ηλιοτρόπιο απ΄όλα τα ηλιοτρόπια του κάμπου δεν κοίταζε τον ήλιο.

Όταν ο ήλιος ήταν από δω, το ηλιοτρόπιο αυτό κοιτούσε από κει. Όταν ο ήλιος ήταν από κει, το ηλιοτρόπιο κοιτούσε από δω "Μα γιατί δεν κοιτάς κι εσύ τον ήλιο τον ακριβοθώρητο όπως εμείς;" ρωτούσαν τ΄άλλα ηλιοτρόπια απορημένα.

"Και γιατί να τον κοιτάω;"
"Επειδή είναι χρυσός. Επειδή λάμπει κι ανασαίνει φως".
"Ε και λοιπόν; Χαρά στο πράγμα! Ανασαίνει φως και κάτι έγινε"
"Τι θες να πεις; Δεν σ΄αρέσει δηλαδή;"
"Καλός είναι δεν λέω, αλλά όχι και να τον θαυμάζει κανείς απ΄το πρωί ίσαμε το βράδυ. Αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκετε και τον κοιτάτε σαν χαζά, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει".
"Δεν είναι στα καλά του, σκεφτόνταν τα ηλιοτρόπια "Ακούς εκεί, να μη θέλει να κοιτάζει τον ήλιο;"

Και περνούσαν οι μέρες. Και όλα τα ηλιοτρόπια κοιτούσανε τον ήλιο, εκτός από κείνο το ηλιοτρόπιο το ένα, που κοιτούσε πάντα από την αντίθετη μεριά. "Δε μου λες; Γιατί δεν με κοιτάς;" το ρωτάει μια μέρα ο ήλιος "Άσε με ήσυχο" είπε το ηλιοτρόπιο "Πες μου, γιατί δε με κοιτάς;" ξαναρωτάει ο ήλιος. "Θέλεις αλήθεια να σου πω;"
"Ναι" "Επειδή… θέλω να βγαίνεις μόνο για μένα. Μόνο για μένα να γελάς. Να λάμπεις μόνο για μένα. Εμένα μόνο να ζεσταίνεις" είπε το ηλιοτρόπιο.
"Αν έβγαινες μόνο για μένα, τότε ναι θα σε κοιτούσα" "Μα δεν γίνεται αυτό" αποκρίθηκε ο ήλιος. "Δεν γίνεται να βγαίνω μόνο για σένα, να γελάω μόνο για σένα, εσένα μόνο να ζεσταίνω. Δεν γίνεται" "Τότε κι εγώ δεν θα σε κοιτάω"
"Μα πρέπει μικρό ηλιοτρόπιο. Θα μαραθείς, αν δε με κοιτάς"
"Και τι σε νοιάζει εσένα αν μαραθώ. Παράτα με" είπε το ηλιοτρόπιο. Δεν μίλησε ο ήλιος. Και το ηλιοτρόπιο κοιτούσε με πείσμα από την άλλη τη μεριά. Και περνούσαν οι μέρες και άρχισε να χλωμιάζει το ηλιοτρόπιο.
"Είδατε;" ψιθύρισαν τ' άλλα ηλιοτρόπια μεταξύ τους "Δεν κοιτάζει τον ήλιο και ορίστε.. Ιδού τα αποτελέσματα. Δεν το βλέπω καθόλου καλά. Να το θυμηθείτε ότι έτσι που πάει αργά ή γρήγορα θα μαραθεί".

 Είχε δίκιο. Κάθε μέρα που περνούσε το ηλιοτρόπιο γινόταν όλο και πιο χλωμό, ο μίσχος στα πέταλά του μαραινόταν, αλλά ούτε που γύριζε να κοιτάξει τον βασιλιά τον ήλιο. Παραξενεμένα τα ηλιοτρόπια, το άκουγαν να μιλάει μόνο του.
"Φύγε" έλεγε "δε θέλω να σε βλέπω. Φύγε"

Ώσπου ένα βράδυ, το τελευταίο κείνο βράδυ, όταν όλα τ΄άλλα ηλιοτρόπια είχαν αποκοιμηθεί, μέσα στη νύχτα, μέσα στη σιωπή, πρόβαλε ο ήλιος. Πρώτη φορά έβγαινε το βράδυ. Δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Βγήκε κι έδιωξε το σκοτάδι και πλημμύρισε μ΄ένα χρυσαφένιο φως, μαγευτικό φως τ΄όνειρό του.
"Ήρθες;" είπε το ηλιοτρόπιο.
"Ήρθα" είπε ο ήλιος "Μόνο για μένα;"
"Μόνο για σένα" αποκρίθηκε ο ήλιος "Έλα".
Ένιωσε ανάλαφρο το ηλιοτρόπιο, τόσο ανάλαφρο σαν να μη το έδενε η ρίζα του στο χώμα. Λες κι έγιναν φτερά τα φύλλα του, αφέθηκε ν΄ανεβαίνει.. Κι ανέβαινε, όλο ανέβαινε.. Ήταν τόσο μαγευτικός ο ουρανός, τόσο φωτεινός, δεν γίνεται πιο φωτεινός.. Κι έφτασε κοντά στον ήλιο. Κι από κει ψηλά είδε όλες τις θάλασσες, κι όλα τα λιβάδια, είδε λίμνες, είδε λιμώνες, είδε δάση, είδε ροδώνες και χώρες μαγικές και κόρφους μυστικούς και νησιά που ταξιδεύανε στο κύμα και πράσινα ποτάμια που στραφτάριζαν κι ολόλευκα πουλιά πάνω απ΄τα βουνά τ΄ασημένια.
"Έλα κοντά μου" είπε ο ήλιος. Το ηλιοτρόπιο πήγε κοντά.
"Πιο κοντά" είπε ο ήλιος. Το ηλιοτρόπιο πήγε πιο κοντά.
"Κοίτα με" είπε ο ήλιος "Κοίτα με ηλιοτρόπιο" Το ηλιοτρόπιο τον κοίταξε.
"Εσένα μόνο" είπε ο ήλιος, και το άγγιξε με την ανάσα του. Κι ένιωσε την ανάσα εκείνη να το καίει σαν πυρετός, σαν φλόγα να το αγκαλιάζει, σαν αστραπή θαμπωτική να το πονά κι ήταν όλα ένα χρυσάφι μέσα του, ολόγυρά του. Φλόγα θαμπωτική ο ουρανός απ΄άκρη σε άκρη. Κι ένιωσε τα φυλλοκάρδια του ν΄ανοίγουν, να γλιστράνε, να σκορπάν τα σπόρια του, να πέφτουν δάκρυ και βροχή στις θάλασσες του κόσμου κι όπως αγγίζαν τον αφρό, όπως άγγιζαν το κύμα σπίθες ξενες να πηδούν, μυριάδες ηλιοτρόπια να βλασταίνουν στη στιγμή, κύματα κι άλλα κύματα από ηλιοτρόπια χρυσά, ήλιοι λουλουδένιοι που στραφτάριζαν ολούθε ονειρικά, θάλασσες απέραντες χωρίς αρχή και τέλος.

Είχε συννεφιά τ΄άλλο πρωί. Δεν βγήκε τη μέρα εκείνη ο ήλιος. Κατασκότεινος ο ουρανός, λες κι ήταν βουρκωμένος . Το ηλιοτρόπιο έγερνε στο μίσχο του ξερό, καψαλισμένο, δίχως δροσιά, χωρίς πνοή, ανάμεσα στα δροσά ηλιοτρόπια του κάμπου.
"Τά΄θελε και τά΄παθε" είπε ένα ηλιοτρόπιο
"Πήγαινε γυρεύοντας" είπε ένα άλλο. Έτσι είπαν. Έτσι είπαν και το λυπήθηκαν. Το λυπήθηκαν επειδή κανένα τους δε μάντεψε, πόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του, κανένας δεν έμαθε ποτέ το τελευταίο όνειρό του.

Το Σύμπαν δεν έχει ρολόι άρα …

Οι εποχές γύρω μας αλλάζουν, η φύση, οι άνθρωποι, τα ζώα, οι πέτρες, η θάλασσα, ο αέρας, όλα αλλάζουν και λέμε ότι ο χρόνος περνάει. Τι θα κάναμε αν ο χρόνος δεν περνούσε; Παρά το ότι κάτι τέτοιο θα μας άρεσε δεν μπορούμε ούτε να γυρίσουμε πίσω, ούτε να ξετυλίξουμε προς τα εμπρός την ταινία της ζωής μας. Υπάρχει μέσα μας μια ισχυρή αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει προς τα εμπρός με σταθερό ρυθμό, και υποθέτουμε ότι το ίδιο θα συμβαίνει σε κάθε μέρος του Σύμπαντος ή ό,τι αυτό είναι και αληθινό, επειδή έτσι νομίζουμε.


Το βέλος του χρόνου: Ο χρόνος εμφανίζεται να προχωρεί προς μια μόνο κατεύθυνση και αυτή η ασυμμετρία του επηρεάζει μια σειρά από φυσικά φαινόμενα γύρω μας. Οι φυσικοί αποκαλούν αυτή την ασυμμετρία «το βέλος του χρόνου» και εννοούν ένα κοσμικής κλίμακας δείκτη που δείχνει σε μια μόνο κατεύθυνση. Ένα Σύμπαν ρολόι ή ένα σύμπαν που φοράει ρολόι;  Έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει να ακολουθούμε το βέλος του χρόνου ώστε το δεχόμαστε πια ως προφανές. Η δουλειά όμως των φυσικών είναι να εξηγούν το κάθε τι στο φυσικό κόσμο και η εξήγηση του βέλους του χρόνου ήταν πάντα ένα μόνιμο πρόβλημα.  Οι άνθρωποι πάντα σκέφτονταν ή τους βόλευε να σκέφτονται, ότι το Σύμπαν είναι ένα ρολόι και μάλιστα ένα καλοκουρδισμένο ρολόι.

Οι αστρονόμοι πρόβλεπαν τις κινήσεις των πλανητών και τις εμφανίσεις των κομητών σύμφωνα με χρονικούς  πίνακες. Ένα Σύμπαν ρολόι; Έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει να ακολουθούμε το βέλος του χρόνου ώστε το δεχόμαστε πια ως προφανές το θεωρούμε αληθινό. Η δουλειά όμως των φυσικών είναι να εξηγούν το κάθε τι στο φυσικό κόσμο, και η εξήγηση του βέλους του χρόνου ήταν πάντα ένα μόνιμο πρόβλημα. Οι άνθρωποι πάντα σκέφτονταν το Σύμπαν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Οι αστρονόμοι πρόβλεπαν τις κινήσεις των πλανητών και τις εμφανίσεις των κομητών σύμφωνα με χρονικούς πίνακες.

Ο Ισαάκ Νεύτων (1642-1727) “ανακάλυψε”  τους νόμους της κίνησης των σωμάτων σε συνδυασμό με τις δυνάμεις που ενεργούν σ’ αυτά. Οι νόμοι της κίνησης που διατύπωσε εφαρμόζονται σε κάθε τι, από τις μπάλες του μπιλιάρδου ως τους πλανήτες. Επίσης διατύπωσε τον πρώτο ακριβή νόμο της βαρύτητας δηλαδή της δύναμης μεταξύ οποιονδήποτε σωμάτων στο Σύμπαν σε σχέση με τις μάζες τους και την απόστασή τους.

Αλλά οι ανακαλύψεις του Νεύτωνα δεν είχαν καμιά εξήγηση για το βέλος του χρόνου. Οι νόμοι του δουλεύουν εξίσου καλά και προς τις δύο κατευθύνσεις του χρόνου. Αν βιντεοσκοπήσετε μια κόκκινη μπάλα του μπιλιάρδου καθώς συγκρούεται με μια άσπρη μπάλα και μετά παίξετε την ταινία προς τα πίσω στον χρόνο δεν θα δείτε τίποτα παράδοξο.  Με τον ίδιο τρόπο ένα Σύμπαν που δουλεύει σαν ρολόι θα μπορούσε να εξελίσσεται και κατά την αντίθετη φορά του χρόνου. Το πρόβλημα του βέλους του χρόνου φάνηκε μόλις το 19ο αιώνα, όταν οι άνθρωποι άρχισαν να σκέπτονται με όρους ενέργειας και όχι με το μοντέλο σφαιρών του μπιλιάρδου ή ρολογιών.

Μια μπάλα που σπάει μια τζαμαρία καθώς περνάει μέσα από αυτήν είναι ένα φαινόμενο με μια μόνο χρονική κατεύθυνση. Μέρος από την κινητική ενέργεια της μπάλας που μεταβιβάζεται στο γυαλί γίνεται θερμότητα και δεν μπορεί ν΄ ανακτηθεί με την αντίστροφη πορεία της μπάλας. Με άλλα λόγια η τακτική οργανωμένη κίνηση της μπάλας μετατράπηκε εν μέρει σε άτακτη κίνηση των μορίων του αέρα και αυτό δεν μπορεί να αναστραφεί. Λένε!!!

Η Ερώτηση παραμένει: Τι είναι ο χρόνος; Η διάρκεια μιας ημέρας καθορίζεται από την περιστροφή της Γης, αλλά τι συμβαίνει με τις ώρες τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα; Αυτά είναι τελείως ανθρώπινες επινοήσεις που έγιναν πριν από αιώνες και διατηρήθηκαν μέχρι σήμερα από ιστορικές συμπτώσεις. Μέχρι σήμερα έχουμε υιοθετήσει το δεκαδικό σύστημα σε πάρα πολλές μονάδες μέτρησης γιατί έτσι γίνονται ευκολότερα οι υπολογισμοί, αλλά έχουμε μείνει προσκολλημένοι στον χωρισμό της ημέρας σε 24 ώρες, της ώρας σε 60 λεπτά και του λεπτού σε 60 δευτερόλεπτα.

Γιατί άραγε; Σήμερα τα πιο πολλά ρολόγια βασίζουν τη χρονομέτρησή τους στις ταλαντώσεις κρυστάλλων quartz. Για πολύ μεγάλη ακρίβεια χρησιμοποιούμε τις κβαντικές ιδιότητες ατομικών ρολογιών. Αυτές βασίζονται στις ταλαντώσεις ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας που εκπέμπεται κατά τις μεταπτώσεις μεταξύ των ενεργειακών σταθμών ενός ατόμου Καισίου 133. Ο επίσημος διεθνής ορισμός του ενός δευτερολέπτου είναι η διάρκεια 9,192,631,770 τέτοιων ταλαντώσεων. Το Διεθνές Γραφείο Χρόνου στο Παρίσσι χρησιμοποιεί 80 τέτοια ατομικά ρολόγια σε 24 ώρες για να ορίσει τον Συντονισμένο Παγκόσμιο Χρόνο (UTC) με ακρίβεια 1/1000 του δευτερολέπτου. Επειδή ο χρόνος περιστροφής της Γης δεν είναι απολύτως σταθερός αλλά κυμαίνεται λίγο από χρόνο σε χρόνο, προστίθεται κάθε τόσο ένα δευτερόλεπτο στον Παγκόσμιο Χρόνο για να βρίσκεται σε σύμπτωση με τον μέσο χρόνο του Greenwich. Ακριβώς όπως προσθέτουμε κάθε 4 χρόνια μια ημέρα στη διάρκεια του έτους για να εξισορροπήσουμε το γεγονός ότι η διάρκεια του έτους δεν είναι ακριβώς 365 ημέρες.


Ο Συγχρονισμός. Η ιδέα ότι ο χρόνος θα μπορούσε να συγχρονιστεί σε διαφορετικά μέρη είναι σχετικά πρόσφατη. Τον 19ο αιώνα στη Βρετανία ως μεσημέρι όριζαν την χρονική στιγμή που ο ήλιος βρίσκεται ακριβώς πάνω από το κεφάλι μας, και τη στιγμή εκείνη χτυπούσαν τα ρολόγια στις γειτονικές εκκλησίες. Με τον ερχομό όμως του σιδηροδρόμου πρόκυψε η ανάγκη του συγχρονισμού των ρολογιών για να μπορέσουν να φτιαχτούν αξιόπιστοι πίνακες ωρών δρομολογίων. Το 1847 οι πιο πολλές σιδηροδρομικές εταιρίες στη Βρετανία χρησιμοποιούσαν την ώρα Greenwich η οποία το 1880 έγινε η επίσημη ώρα στη Βρετανία εκτός από τη θερινή περίοδο όπου προστίθεται μια ώρα.

Άρα ο χρόνος στα ρολόγια μας είναι φτιαγμένος κατά πως μας βολεύει.

Η ακριβής χρονομέτρηση είναι κρίσιμη για το Παγκόσμιο Σύστημα Εύρεσης Θέσης (GPS) το οποίο βασίζεται στους δορυφόρους και χρησιμεύει για να βρίσκουν με ακρίβεια τα πλοία τις συντεταγμένες τους. Οι χρηματαγορές σε όλο τον πλανήτη από τη Ν. Υόρκη ως το Τόκυο βασίζονται σε ακριβείς χρονικές στιγμές ανοίγματος και κλεισίματος και οι τράπεζες σας δανείζουν το χρήμα τους, βασιζόμενες σε ακριβείς χρόνους αποπληρωμής, το ίδιο και στις ασφαλιστικές εταιρίας, αυτό που τις πληρώνετε είναι ο χρόνος. Τα φανάρια κυκλοφορίας στους δρόμους χρειάζονται να είναι συγχρονισμένα για να γίνεται ομαλά η κυκλοφορία και τέλος εσείς χρειάζεται να ξέρετε τι ώρα ακριβώς να ανοίξετε την τηλεόρασή σας για να παρακολουθήσετε το πρόγραμμα της.

Που θα βρισκόμουν αν δεν υπήρχε ο χρόνος; Δεν είναι δύσκολο να απαντήσουμε. Όπως και πολλές άλλες ερωτήσεις γύρω από τη θεμελιακή έννοια του χρόνου, μπορεί να έχει πολλές σωστές αλλά και εξίσου πολλές λανθασμένες απαντήσεις, η οπτική του παρατηρητή κάνει την διαφορά. Θα έλεγα ότι η ζωή χρειάζεται χρόνο για να υπάρξει – συνεπώς δεν θα μπορούσαμε να υπάρχουμε χωρίς χρόνο. Η ζωή εμπεριέχει την σταθερή εξέλιξη και αλλαγή των βιολογικών συστημάτων: μεμονωμένες μονάδες όπως εμείς αναπτύσσονται και τελικά πεθαίνουν όπως και όλα τα είδη κάνουν το ίδιο. Ο νόμος που το καθορίζει αυτό είναι ο δεύτερος θερμοδυναμικός νόμος που λέει ότι στο Σύμπαν κυριαρχεί η τάξη η οποία τείνει όμως σε αταξία.

Στην πορεία τους αυτή οι δομές εξελίσσονται αλλά τίποτα δεν μένει στατικό. Αυτό που αποκαλούμε χρόνο είναι ένα πράγμα που σηματοδοτεί αυτή την αλλαγή κι έτσι ο χρόνος είναι αυτό που συμβαίνει καθώς το Σύμπαν και εμείς εξελισσόμαστε. Έτσι λοιπόν αν δεν υπήρχε ο χρόνος ούτε εμείς θα υπήρχαμε, όχι σε αυτό το Σύμπαν, μιας και όλα όσα γνωρίζει ο άνθρωπος, άπτονται μονάχα αυτού του Σύμπαντος.

Όταν ο Ερμής κινείται, όπως και όλα τα αντικείμενα στον κόσμο, υπακούοντας στις εξισώσεις της θεωρίας της Σχετικότητας και όχι της θεωρίας του Νεύτωνα, οι προβλέψεις για την κίνηση του Ερμή που βασίζονται στους νόμους του Νεύτωνα είναι λανθασμένες – το λάθος αυτό είναι αξιοσημείωτο στην περίπτωση του Ερμή διότι η τροχιά του επηρεάζεται σημαντικά από το ισχυρό βαρυτικό πεδίο του Ήλιου. Για κινούμενα αντικείμενα επί της Γης όπως λόγου χάριν το παλιό αυτοκίνητό, η επίδραση της Σχετικότητας είναι μικρή κι έτσι οι εξισώσεις του Νεύτωνα εργάζονται θαυμάσια αν και το αυτοκίνητό δεν δουλεύει και τόσο καλά. Άρα τίποτε δεν είναι μονοσήμαντο, όλα είναι σχετικά και ρευστά.

Αν μια μύγα χτυπήσει στο μπροστινό μέρος ενός κινούμενου τρένου, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τη στιγμή ακριβώς που χτυπάει η μύγα, τόσο η μύγα όσο και το τραίνο θα σταματήσουν στιγμιαία; Όσον αφορά το αν θα σταματήσει το τραίνο, η απάντηση είναι όχι, αν και αυτό θα αποτελούσε μια θαυμάσια δικαιολογία για την αργοπορία των τραίνων. Η συνολική ορμή του τραίνου και της μύγας διατηρείται – το τραίνο συνεχίζει την κίνησή του προς τα εμπρός, πιθανόν με λίγο μικρότερη ταχύτητα και η μύγα αλλάζει στιγμιαία την κατεύθυνση της κίνησής της. Αν υποθέσουμε ότι η μύγα έχει λίγη ελαστικότητα (σαν μια λαστιχένια μπάλα) θα λέγαμε ότι καθώς συντρίβεται στο τραίνο, ένα μέρος από αυτήν, στιγμιαία σταματάει, αλλά αυτό δεν είναι σημαντικό φαινόμενο, εκτός βέβαια από τη σκοπιά της νεκρής μύγας.





Ο συνήθης χρόνος του ρολογιού είναι ένα μέτρο της περιόδου μεταξύ γραμμικών γεγονότων. Ο ωρολογιακός χρόνος μεταξύ δύο γεγονότων που επαναλαμβάνονται κανονικά μπορεί να αλλάξει από κάποια δύναμη, που δρα στα γεγονότα, παραδείγματος χάριν ένα ρολόι εκκρεμές μπορεί να κατασκευαστεί να κινείται γρηγορότερα αλλά και πάλι με κανονικό ρυθμό. Αλλά μπορεί η περίοδος μεταξύ δύο κανονικών συμβάντων όπως μετρείται συνήθως από τον ωρολογιακό χρόνο, να μεταβληθεί από την παραμόρφωση του χρόνου; Είναι δηλαδή ο χρόνος μια δύναμη από μόνος του; Θα άλλαζα την αρχική διαπίστωσή για να πω ότι ο κανονικός ωρολογιακός χρόνος είναι το μέτρο της περιόδου μεταξύ συμβάντων, χωρίς καμιά αναφορά σε γραμμικότητα ή όχι.

Δυο ρολόγια μπορούν να διαφωνούν το ένα με το άλλο διότι (α) το ένα έχει κάποιο μηχανικό πρόβλημα, πχ τελειώνει η μπαταρία. Ή (β) διότι το ένα κινείται σχετικά με το άλλο. (Στην περίπτωση (α) ο χρόνος δεν έχει αλλάξει για κανένα ρολόι, αυτά απλώς είναι αναξιόπιστοι καταγραφείς του περάσματος του χρόνου. Η περίπτωση (β) είναι όμως τελείως διαφορετική – ο χρόνος είναι ο ίδιος παραμορφωμένος ενώ τα ρολόγια είναι απολύτως αξιόπιστοι καταγραφείς του περάσματός του. Στις περισσότερες περιπτώσεις – σχεδόν σε όλες – της καθημερινής μας ζωής τα ρολόγια διαφωνούν το ένα με το άλλο εξαιτίας της περίπτωσης (α).

Είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν ταξίδια στον χρόνο; Ταξίδια στον χρόνο γίνονται ήδη, στο μέλλον ή στο παρελθόν, απλώς είναι απόλυτα απαγορευμένα για όποιον δεν είναι ανώτατο μέλος των  “γνωστών μυστικών εταιριών” Μπορούμε να στείλουμε μηνύματα μέσα στο χρόνο αφού αυτά ταξιδεύουν ως φωτεινά κύματα (ραδιοκύματα, μικροκύματα, κύματα φωτός κλπ είναι όλα ηλεκτρομαγνητικά κύματα που ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός . Αν έχουμε λοιπόν τις αισθήσεις μας σε επιφυλακή για παράξενα μηνύματα, πιθανόν να τα αντιληφθούμε.

Είναι δυνατόν από φυσική άποψη να περνάει ο χρόνος κατά την αντίστροφη φορά; Υπάρχουν μερικές θεωρίες που λένε, ότι υπάρχουν θύλακες στο Σύμπαν όπου ο χρόνος κυλάει αντίστροφα και θύλακες που ο χρόνος όπως τον γνωρίζουμε, είναι ανύπαρκτος. Είναι δύσκολο να ελέγξουμε αυτές τις θεωρίες, για να ξέρουμε αν υπάρχει καμιά αλήθεια σ’ αυτές, εδώ αναιρούνται οι αλήθειες αυτού του σύμπαντος που είναι ήδη γνωστές. Οι εποχές αλλάζουν ο χρόνος περνάει, “αεί γίγνεσθαι και μεταβάλλεσθαι και μη ουδέποτε το αυτό μένειν» κατά τον Μέγα Ηράκλειτο.

 Το παρελθόν είναι πίσω μας και το μέλλον δεν έχει έλθει ακόμα. Υπάρχει μια ισχυρή αίσθηση ότι ο χρόνος περνάει και μάλιστα με σταθερό ρυθμό και γενικεύοντας λέμε, ότι αυτό συμβαίνει και σε κάθε γωνιά του Σύμπαντος, του γνωστού και μην ξεχνάμε πως το Σύμπαν είναι άπειρο και ταυτόχρονα φρακταλικό. Άρα; 

Ομοίως, ανταλλαγές ενέργειας συμβαίνουν κάθε φορά που τα αντικείμενα αλληλεπιδρούν το ένα με το άλλο, αναδιανέμουν προοδευτικά το συνολικό ποσό ενέργειας στο Σύμπαν. Αυτός είναι ο Δεύτερος Θερμοδυναμικός Νόμος. Μας λέει ότι η θερμότητα (ή η ενέργεια) μπορεί να κινηθεί αυθόρμητα από θερμότερα αντικείμενα σε ψυχρότερα, αλλά ποτέ αντίστροφα. Γι αυτό και οι άνθρωποι που ‘παγώνουν’  είναι εξαιρετικά σπάνιο θα ‘θερμανθούν’ ξανά, μιλώντας σε συνειδησιακό-πνευματικό επίπεδο.

Χρειάζεται ενέργεια για να κρατηθούν τα πράγματα σε τακτοποιημένη δομή όπως αυτές που βλέπουμε γύρω μας – σπίτια, πόλεις, πλανήτες, αστέρια, γαλαξίες. Καθώς η ενέργεια αναδιατάσσεται η τάξη καταρρέει, σαν ερημωμένο χωριό που προοδευτικά καταρρέει. Ως αναπόφευκτη συνέπεια του Δεύτερου νόμου, το συνολικό ποσό της αταξίας – η εντροπία – πάντα αυξάνει στο Σύμπαν. Θεωρητικά το Σύμπαν θα φτάσει σε μια κατάσταση θερμοδυναμικής ισορροπίας, στην οποία κάθε τι βρίσκεται στην ίδια θερμοκρασία και όλες οι δομές έχουν καταρρεύσει. Το βέλος του χρόνου δείχνει από το χάος, την οριστική μοίρα του Σύμπαντος.

Πότε το φύσημα στην καρδιά είναι επικίνδυνο;


 
Μία από τις συνηθέστερες καρδιακές παθήσεις είναι το λεγόμενο φύσημα. Αν και καρδιακό πρόβλημα, δεν είναι πάντοτε επικίνδυνο, όμως χρειάζεται μεγάλη προσοχή και παρακολούθηση από μικρή ηλικία ώστε να γνωρίζουμε ακριβώς πού οφείλεται και πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.
 
Τι είναι το φύσημα;
 
Το καρδιακό φύσημα είναι ένας επιπλέον ήχος που κάνει το αίμα που ρέει μέσα από την καρδιά. Ο γιατρός σας χρησιμοποιώντας το στηθοσκόπιο μπορεί να ακούσει ένα επιπλέον θόρυβο μαζί με τον χτύπο της καρδιάς σας. Η είδηση ότι εσείς ή το παιδί σας έχετε ένα καρδιακό φύσημα μπορεί να σας τρομάξει, όμως, τα φυσήματα είναι πολύ συχνά -ειδικά στα παιδιά- και συνήθως αβλαβή. Αυτά τα φυσήματα ονομάζονται και  "αθώα"  και συνήθως εξαφανίζονται καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν.

Τα αθώα φυσήματα είναι πάρα πολύ συχνά και στους ενήλικες. Εμφανίζονται όταν το αίμα σας ρέει με μεγαλύτερη ένταση και ταχύτητα από ό,τι συνήθως-κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης για παράδειγμα ή κατά τη διάρκεια μιας προσωρινής ασθένειας, όπως ο πυρετός. Συνήθως εξαφανίζονται από μόνα τους και τα συναντάμε σε ενήλικες άνω των 50 ετών.  Μερικές φορές, όμως, ένα καρδιακό φύσημα μπορεί να είναι σημάδι ενός σοβαρού καρδιακού προβλήματος. Τότε μιλάμε για μη φυσιολογικό καρδιακό φύσημα.

Πού οφείλεται η εμφάνιση του μη φυσιολογικού φυσήματος;

Τα μη φυσιολογικά φυσήματα είναι ένδειξη καρδιακού προβλήματος. Στα παιδιά, τα μη φυσιολογικά καρδιακά φυσήματα συνήθως προκαλούνται από εκ γενετής προβλήματα, όπως μια καρδιακή βαλβίδα που δεν λειτουργεί κατάλληλα ή μια τρύπα στον τοίχωμα ανάμεσα σε δύο κοιλότητες της καρδιάς. Στους  ενήλικες, τα μη φυσιολογικά φυσήματα προκαλούνται από κατεστραμμένες βαλβίδες καρδιάς. Οι καρδιακές βαλβίδες λειτουργούν σαν μονόδρομες πύλες, βοηθώντας τη ροή του αίματος προς μία κατεύθυνση μεταξύ των θαλάμων της καρδιάς, καθώς επίσης και μέσα ή έξω από την αυτή.

Όταν μία ασθένεια ή μια μόλυνση βλάπτει μια καρδιακή βαλβίδα, μπορεί να προκληθούν ουλές και να επηρεαστει το πόσο καλά λειτουργεί. Η βαλβίδα μπορεί να μην είναι σε θέση να κλείσει σωστά και έτσι το αίμα μπορεί να διαρρεύσει. Επιπλέον, η βαλβίδα μπορεί να γίνει πάρα πολύ στενή ή σκληρή και να μην αφήνει αρκετό αίμα να μπει μέσα. Όταν μια κατεστραμμένη βαλβίδα δεν μπορεί να κλείσει σωστά, μιλάμε για το πρόβλημα της παλινδρόμησης, ενώ όταν η βαλβίδα δεν αφήνει να περάσει αρκετό, το μιλάμε για στένωση. Οι καρδιακές βαλβίδες μπορεί να καταστραφούν από καρδιακή νόσο ή από λοιμώξεις, όπως ο ρευματικός πυρετός ή η ενδοκαρδίτιδα. Η φυσιολογική φθορά που έρχεται με τη γήρανση μπορεί επίσης να προκαλέσει κάποια ζημιά.

Πώς γίνεται η διάγνωση;

Κατά τη διάρκεια της εξέτασης, ο γιατρός ακούει κάθε τμήμα του καρδιακού παλμού, συμπεριλαμβανομένων τυχόν επιπλέον ήχων, ή φυσημάτων. Σε αυτή τη φάση ο γιατρός είναι σε θέση να πει αν είναι αθώο το φύσημα από το πόσο δυνατός είναι ο θόρυβος, από ποιο μέρος της καρδιάς προέρχεται και από το τι είδους ήχος είναι. Ο γιατρό σας θα εξετάσει επίσης  τυχόν σημάδια καρδιακών προβλημάτων- όπως για παράδειγμα, η δύσπνοια, η ζαλάδα, ο γρήγορος ή ακανόνιστος καρδιακός παλμός και η συσσώρευση υγρού στα πόδια ή τους πνεύμονες. Αν ο γιατρός σας πιστεύει ότι έχετε φύσημα, θα σας παραπέμψει σε έναν καρδιολόγο για περισσότερες εξετάσεις όπως: το  υπερηχοκαρδιογράφημα, το ηλεκτροκαρδιογράφημα, η ακτινογραφία θώρακα και ο καρδιακός καθετηριασμός.

Πώς αντιμετωπίζεται;

Εάν έχετε ένα αθώο φύσημα, δεν χρειάζεται θεραπεία γιατί η καρδιά σας είναι φυσιολογική. Εάν έχετε, όμως, ένα μη φυσιολογικό φύσημα, η θεραπεία εξαρτάται από το πρόβλημα της καρδιάς που προκαλεί το φύσημα και μπορεί να περιλαμβάνει φάρμακα ή ακόμη και χειρουργική επέμβαση. Εάν πάλι έχετε ένα μη φυσιολογικό φύσημα χωρίς άλλα συμπτώματα, ο γιατρός σας μπορεί να παρακολουθεί μόνο την κατάστασή σας με ένα υπερηχοκαρδιογράφημα.

Μπορούμε να αποτρέψουμε την εμφάνιση φυσήματος;

Τα περισσότερα φυσήματα είναι φυσιολογικά και δεν υπάρχει τίποτα που μπορείτε να κάνετε για να τα αποτρέψετε. Απλώς συμβαίνουν. Από την άλλη πλευρά, τα περισσότερα μη φυσιολογικά φυσήματα δεν μπορούν να προληφθούν. Συχνά προκαλούνται από λοιμώξεις ή λόγω κληρονομικότητας. Αυτό που μπορείτε, πάντως, να κάνετε είναι να προσέχετε την υγεία της καρδιάς σας σε κάθε περίπτωση, ακολουθώντας σωστή διατροφή και άσκηση, ελέγχοντας την αρτηριακή σας πίεση και κόβοντας το κάπνισμα.

Γιατί οφείλουμε να διδάσκουμε τα Αρχαία Ελληνικά στα παιδιά μας

Γιατί οφείλουμε να διδάσκουμε τα Αρχαία Ελληνικά στα παιδιά μαςΓιατί αλήθεια διδάσκουμε τα αρχαία ελληνικά στα παιδιά που θέλουμε να μορφώσουμε, σε τόσο πολλές ώρες μάλιστα;

Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι που μας υποχρεώνουν να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να επικοινωνήσουν όσο γίνεται περισσότερο με τον αρχαίο κόσμο.

Πρώτα απ’ όλα, γιατί είμαστε κι εμείς Έλληνες. Από τον καιρό του Ομήρου ως σήμερα έχουν περάσει κάπου δυο χιλιάδες εφτακόσια χρόνια.

Στους αιώνες που κύλησαν οι Έλληνες βρεθήκαμε συχνά στο απόγειο της δόξας, άλλοτε πάλι στα χείλια μιας καταστροφής ανεπανόρθωτης νικήσαμε και νικηθήκαμε αμέτρητες φορές∙ δοκιμάσαμε επιδρομές και σκλαβιές αλλάξαμε θρησκεία στους τελευταίους αιώνες η τεχνική επιστήμη μετασχημάτισε βασικά τη μορφή της ζωής μας∙ και όμως κρατηθήκαμε Έλληνες, με την ίδια γλώσσα‐φυσικά εξελιγμένη‐, με τα ίδια ιδανικά, τον ίδιο σε πολλά χαραχτήρα και με ένα πλήθος στοιχεία του πολιτισμού κληρονομημένα από τα προχριστιανικά χρόνια.

Στον πνευματικό τομέα κανένας λαός δεν μπορεί να προκόψει, αν αγνοεί την ιστορία του, γιατί άγνοια της ιστορίας θα πει άγνοια του ίδιου του ίδιου του εαυτού του. Είμαι Έλληνας, συνειδητός Έλληνας, αυτό θα πει, έχω αφομοιώσει μέσα μου την πνευματική ιστορία των Ελλήνων από τα μυκηναϊκά χρόνια ως σήμερα.

Ο δεύτερος λόγος που μας επιβάλλει να γνωρίσουμε την αρχαία πνευματική Ελλάδα είναι ότι είμαστε κι εμείς Ευρωπαίοι. Ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται στον αρχαίο Ελληνικό, με συνδετικό κρίκο τον ρωμαϊκό. Με τους άλλους Ευρωπαίους μας δένει βέβαια και ο Χριστιανισμός, όσο και να μας χωρίζουν ορισμένα δόγματα.

Μα και ο Χριστιανισμός έπρεπε να δουλευτεί πρώτα με την Ελληνική σκέψη, για να μπορέσει ν’ απλώσει έπειτα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η ρίζα του πολιτισμού των Ευρωπαίων όλων είναι ο αρχαίος Ελληνικός στοχασμός και η τέχνη, γι’ αυτό δεν μπορεί να τα αγνοεί κανείς, αν θέλει να αισθάνεται πως πνευματικά ανήκει στην Ευρώπη.

Μα ο κυριότερος λόγος που δεν επιτρέπεται οι νέοι μας ν’ αγνοούν την αρχαίαν Ελλάδα είναι άλλος: στην Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά του κόσμου ανακαλύφτηκε ο άνθρωπος ως αξία αυτόνομη, ο άνθρωπος που θέλει να κρατιέται ελεύθερος από κάθε λογής σκλαβιά, και υλική και πνευματική.

Μέσα στους λαούς που περιβάλλουν τον ελληνικό χώρο στα παλιά εκείνα χρόνια υπάρχουν πολλοί με μεγάλο πολιτισμό, πάνω απ’ όλους οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες. Οι λαοί όμως αυτοί ούτε γνωρίζουν ούτε θέλουν τον ελεύθερο άνθρωπο. Το απολυταρχικό τους σύστημα επιβάλλει στα άτομα να σκύβουν αδιαμαρτύρητα το κεφάλι μπροστά στο βασιλέα και στους θρησκευτικούς αρχηγούς.

Η ελεύθερη πράξη και η ελεύθερη σκέψη είναι άγνωστα στον εξωελληνικό κόσμο. Και οι Έλληνες; Πρώτοι αυτοί, σπρωγμένοι από μια δύναμη που βγαίνει από μέσα τους και μόνο, την δεσποτεία θα την μεταλλάξουν σε δημοκρατία, και από την άβουλη, ανεύθυνη μάζα του λαού θα πλάσουν μια κοινωνία από πολίτες ελεύθερους, που καθένας τους να νιώθει τον εαυτό του υπεύθυνο και για τη δική του και για των άλλων την προκοπή. Ο στοχασμός είναι κι αυτός ελεύθερος για τα πιο τολμηρά πετάματα του νου και της φαντασίας.

Ο Έλληνας είναι ο πρώτος, που ενώ ξέρει πως δεν μπορεί ατιμώρητα να ξεπεράσει τα σύνορα του ανθρώπου και να γίνει θεός, όμως κατέχεται από μια βαθιά αισιοδοξία για τις ανθρώπινες ικανότητες και είναι γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο, που τον πιστεύει ικανό να περάσει τις ατέλειές του και να γίνει αυτό που πρέπει να είναι−ο τέλειος άνθρωπος.

Αυτή η πίστη στον τέλειον άνθρωπο, συνδυασμένη με το βαθύ καλλιτεχνικό αίσθημα που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή, δίνει στον αρχαίον Έλληνα τον πόθο και την ικανότητα να πλάσει πλήθος ιδανικές μορφές σε ό,τι καταπιάνεται με το νου, με τη φαντασία και με το χέρι:

Στις απέριττες μορφές που σχεδιάζουν οι τεχνίτες στα αγγεία της καθημερινής χρήσης, στη μεγάλη ζωγραφική, στην πλαστική του χαλκού και του μαρμάρου, πάνω απ’ όλα στο λόγο τους, και τον πεζό και τον ποιητικό.

Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας, για να μορφωθούν για να καλλιεργήσουν τη σκέψη τους αναλύοντας τη σκέψη των παλιών Ελλήνων για να καλλιεργήσουν το καλλιτεχνικό τους αίσθημα μελετώντας ότι ωραίο έπλασε το χέρι και η φαντασία των προγόνων τους για να μπορέσουν κι αυτοί να νιώσουν τον εαυτό τους αισιόδοξο, ελεύθερο και υπεύθυνο για τη μοίρα του ανθρώπου πάνω στη γη προπαντός για να φουντώσει μέσα τους ο πόθος για τον τέλειον άνθρωπο.

Το παράξενο σύμπαν


Όταν οι αστρονόμοι μελετούν διάφορα αντικείμενα, εμείς συμπεραίνουμε πως αυτά υπάρχουν. Μερικές φορές όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ας πάρουμε για παράδειγμα το ουράνιο τόξο. Υπάρχει στα αλήθεια; Περίπου. Το ουράνιο τόξο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ακτίνες φωτός που συγκλίνουν προς τα μάτια μας. Δεν είναι συμπαγές. Δεν δημιουργεί σκιά.

Τα χρώματά του όμως είναι αληθινά, έτσι δεν είναι; Τα χρώματα είναι ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί. Από μόνα τους δεν έχουν οπτικά χαρακτηριστικά. Όταν κάποιος δεν κοιτάζει, ούτε το ουράνιο τόξο ούτε και ο Άρης έχουν χρώμα. Εμείς αντιδρούμε σε αόρατα ηλεκτρομαγνητικά ερεθίσματα. Οι αμφιβληστροειδείς και το μυαλό μας δημιουργούν τα χρώματα. Δεν υπάρχουν από μόνα τους.

Το ίδιο ισχύει και για όλα τα στερεά. Όταν ακουμπάμε μια πέτρα, τα δάχτυλά μας αντιλαμβάνονται τις ηλεκτρικές απωθητικές δυνάμεις μεταξύ των μορίων της πέτρας και των δικών μας.

Την θεωρούμε στερεή επειδή δεν μπορούμε να εισχωρήσουμε ούτε να δούμε μέσα της. Δεν μπορούμε όμως ποτέ να αγγίξουμε κάτι στερεό. Αντί’ αυτού, νιώθουμε ενεργειακά πεδία.

Τα τηλεσκόπια μας μεταφέρουν πέρα από τις τοπικές μας ψευδαισθήσεις, μόνο και μόνο για μας αποκαλύψουν νέες μεγαλύτερες.

Είναι ο Ήλιος μας πραγματικά κίτρινος όπως αναφέρεται στα βιβλία; Σε καμία περίπτωση. Οι αστροναύτες τον περιγράφουν λευκό σαν το χιόνι. Το κιτρινωπό χρώμα που αντιλαμβανόμαστε εμείς προκύπτει από την απορρόφηση ενός μέρους του φάσματος του μπλε χρώματος από την ατμόσφαιρά μας και μας δίνει το μπλε του ουρανού. Τα εναπομείναντα κυρίαρχα χρώματα – το πράσινο και το κόκκινο – συνδυάζονται και δημιουργούν το κίτρινο.

Και οι κόκκινοι γίγαντες; Είναι στ’ αλήθεια κόκκινοι; Κοιτάξτε τον Betelgeuse. Το χρώμα του είναι κίτρινο-πορτοκαλί. Κανείς δεν έχει παρατηρήσει κάποιον κόκκινο γίγαντα που να είναι στην πραγματικότητα κόκκινος. Και το φεγγάρι μας όταν βρίσκεται χαμηλά στον ορίζοντα φαίνεται τεράστιο:

Αυτή η ψευδαίσθηση δημιουργείται από την ατμόσφαιρά μας, η οποία το «μεγαλώνει» όπως πιστεύει ο πολύς κόσμος; Όχι. Τα φαινόμενα απατούν, γιατί το φεγγάρι είναι στην πραγματικότητα μικρότερο όταν βρίσκεται στον ορίζοντα επειδή είναι στην μεγαλύτερή του απόσταση από εμάς.

Και να, τώρα ένας μετεωρίτης διασχίζει τον ουρανό – μόνο που στην πραγματικότητα δεν τον είδατε ποτέ. Κανείς δεν μπορεί να δει ένα αντικείμενο σε μέγεθος μήλου που βρίσκεται 110 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό που βλέπετε στην πραγματικότητα είναι υπερθερμασμένα αέρια που περιβάλλουν το αντικείμενο.

Ρίξτε μια ματιά και στο Μεγάλο Νεφέλωμα του Ωρίωνα (Μ42) όπως φαίνεται σε φωτογραφίες από μεγάλα τηλεσκόπια.

Επειδή οι φωτογραφίες αυτές δεν αλλάζουν τα πραγματικά χρώματα, αυτό θα έβλεπαν οι αστροναύτες αν ταξίδευαν τα 1.500 έτη φωτός που μας χωρίζουν και το κοιτούσαν από κοντά. Σωστά; Όχι ακριβώς.

Ένα νεφέλωμα που εμφανίζεται γκρι σε ένα ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο (όπως το Μ42), θα εμφανιζόταν με το ίδιο χρώμα από κοντά.

Ο λόγος: Καθώς κάποιος πλησιάζει ένα νεφέλωμα αερίων, αυτό τείνει να διασκορπίζεται κι έτσι η πυκνότητα ανά τετραγωνική μοίρα είναι ελάχιστη. Ο αμφιβληστροειδής σας εξακολουθεί να χρησιμοποιεί την ικανότητά του για νυχτερινή όραση, η οποία είναι ασπρόμαυρη.

Οι γαλαξίες και τα νεφελώματα δεν πρόκειται ποτέ να αποκαλύψουν τα πραγματικά τους χρώματα στους επισκέπτες. Είναι λοιπόν τα χρώματα πραγματικά ή όχι; Η επιλογή είναι δική σας.

Οι αστρονόμοι έχουν μια μεγάλη ιστορία κατά την οποία φαντάζονταν όλων των ειδών τα αντικείμενα τα οποία στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν. Ο William Herschel που ανακάλυψε τον πλανήτη Ουρανό, πίστευε πως κάτω από τα υποτιθέμενα Ηλιακά φωτεινά νέφη υπήρχε ένα προστατευτικό στρώμα. Κάτω απ’ αυτό υπήρχαν χαρούμενα ανθρωποειδή πλάσματα.

Ο Harlow Shapley μίλησε εκ μέρους πολλών αστρονόμων όταν το 1920 δήλωσε πως μακρινοί γαλαξίες δεν υπάρχουν. Όλα αυτά τα σπειροειδή αντικείμενα, επέμενε, είναι απλά μικρά κοντινά νέφη αερίων.

Η περίεργη κίνηση του Ποσειδώνα έκανε τους επιστήμονες να ψάχνουν για τον μυστηριώση Πλανήτη-Χ για περίπου μισό αιώνα. Ο Πλούτωνας που ανακαλύφθηκε αργότερα, δεν ήταν αυτός που έψαχναν. Ο Πλανήτης-Χ ήταν φανταστικός. Οι ιδιαιτερότητες του Ποσειδώνα ήταν απλά ένα λάθος.

Το 340 π.κ.ε. ο Ηρακλείδης είπε πως ο πλανήτης μας περιστρέφεται. Η ιδέα του ήταν απορριπτέα για περίπου 2.000 χρόνια. «Αν η Γη περιστρεφόταν», έλεγαν οι ανόητοι, «όταν κάποιος πηδήξει, θα προσγειωθεί σε διαφορετικό μέρος».

Ο κατάλογος με τα «σίγουρα» αντικείμενα, τα οποία όμως δεν υπάρχουν, είναι ατελείωτος. Οι αστρονόμοι του 10ου αιώνα δήλωναν πως τα νεφελώματα αποτελούνται από μια εξωτική ουσία με το όνομα «nebulium» (σε ελεύθερη μετάφραση: «νεφέλιουμ»).

Δέκα γενιές επιστημόνων επέμεναν ότι το διάστημα είναι γεμάτο με αιθέρα. Οι άνθρωποι πίστευαν πως η Αφροδίτη είναι ένα όμορφο και άνετο μέρος. Και μέχρι περίπου δώδεκα χρόνια πριν, όλοι οι αστρονόμοι ήξεραν πως η διαστολή του Σύμπαντος μειωνόταν.

Ο Αριστοτέλης έλεγε πως η Γη είναι το κέντρο του Σύμπαντος. Ο Νεύτωνας πίστευε στην αλχημεία. Ο Κέπλερ στην αστρολογία. Ο Αϊνστάιν λανθασμένα απέρριψε τις περίεργες ιδιότητες των ζευγών σωματιδίων. Ο Χώκινγκ είπε πως ο χρόνος μπορεί να πάει προς τα πίσω, αλλά αργότερα άλλαξε γνώμη σαν να ήθελε να αποδείξει πως αυτό γίνεται.

Καθώς η επιστήμη εξελίσσεται με φρενήρη ρυθμό, πολλοί λένε πως δεν θα αργήσει η εποχή που θα βρεθεί μια «Ενοποιημένη Θεωρία των Πάντων». Το πιο πιθανό είναι πως η γνώση θα αποκτάται με «εκρήξεις» και παρακάμψεις θεωριών.

Τα λάθη και οι ψευδαισθήσεις θα συνεχίσουν να υφίστανται ως μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας μας. Και τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν μαθαίνοντας πως μερικές από τις τωρινές ιερές μας βεβαιότητες διαλύθηκαν όπως ο αιθέρας.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλό για τον άνθρωπο Όμηρε;


Λένε πως κάποτε έγινε ένας αγώνας ανάμεσα στον Όμηρο και στον Ησίοδο για το πρωτείο. Να κριθεί, τέλος πάντων, στους έλληνες, ποιος από τους δύο μεγαλύτερους είναι ο πιο μεγάλος.
Η επιτροπή κρίσης, εκεί κάπου στην Αυλίδα ή στις Θήβες, κάθισε με σεβασμό τους δύο σοφούς στο θρονί τους, και άρχισε να τους ερωτά. Ήθελαν να μετρήσουν, ποιος θα δώσει τις πιο φρόνιμες αποκρίσεις στα ζητήματα.

Ρωτήσανε τον Ησίοδο, και αποκρίθηκε ζυγιασμένα. Οι θέσεις που έλαβε, φανέρωναν τον άνθρωπο με την πλούσια πείρα που έζησε στον κόσμο ζωντανός. Που έκαμε, και έπαθε, και έμαθε.

Ρωτήσανε και τον Όμηρο. Ο γλυκός αοιδός με τη λευκή κεφαλή και τα άδεια μάτια, που κάποια ερμηνεία θέλει να επιμένει πως έχασε το φως του γιατί δεν άντεξε το πολύ κακό που αντίκρυσε στον κόσμο, τους άκουσε μειλίχια.

Πες μας, λοιπόν, αστέρι στις θάλασσες και ήλιε στα βουνά, του είπανε. Πες μας, ποιο είναι το μεγαλύτερο στον άνθρωπο καλό.

«Άριστο σε όλους και σε όλες», αποκρίθηκε ο Όμηρος, «είναι ο άνθρωπος ποτέ να μη γεννιέται!».

Η επιτροπή έμεινε καγκελόξυλο. Ένας πονηρός όμως ανάμεσα στους κριτές, ένας ελληνικά πονηρός, ένας μικρός Οδυσσέας, σκόρπισε την ταραχή που γέννησε η σπαθιά του Ομήρου με μια δεύτερη ερώτηση.

Κανένας, του λέει, δεν μας ζήτησε γνώμη, αν θέλουμε να μας γεννήσει ή όχι. Να μας ειπείς, λοιπόν, ποιο είναι το δεύτερο στον άνθρωπο καλό, που να το κρατά και στο χέρι. Το πάντων αιρετώτατον. Εκείνο που να μπορούμε δηλαδή να το διαλέγουμε κιόλας.

«Το δεύτερο στον άνθρωπο καλό», είπε ο Όμηρος, «είναι όταν γεννηθεί ο άνθρωπος, αμέσως να πεθαίνει».

Αυτή η απόκριση κρύβει τη βία της ανάγκης και την αλυπησιά του χάρου. Και κάνει τον Όμηρο να γίνεται ο πρώτος τιμητής του θεού, όπως ο Κάιν είναι ο πρώτος φονιάς του ανθρώπου.
Όσο και να εξερευνά κανείς στη χώρα του θρήνου, δεν θα βρει πικρότερη θέση. Όπως δεν πρόκειται να βρει γυναίκα πιο ωραία από την ωραία Ελένη, που και κείνη την έπλασε ο Όμηρος. Ωστόσο εμείς μπορούμε να γνωρίζουμε πως πίσω από τον Όμηρο δεν μιλάει ο Όμηρος, αλλά το συλλογικό πνεύμα της Ελλάδας.

Τα λόγια του είναι η δημοτική απήχηση του πνεύματος ενός λαού απάνου σ’ ένα ερώτημα που αγωνίζεται να κλείσει όλα του ανθρώπου τα υπάρχοντα. Είναι μία απόκριση ίδια με τη λύση που προσπαθεί να δώσει σήμερα η θεωρία του ενιαίου πεδίου, όπου μέσα σ’ ένα τύπο οι φυσικοί αγωνίζουνται να κλείσουν όλους τους νόμους της φύσης.

Άλλωστε το ξέρουμε, διακόσιους χρόνους τώρα κοντά, πως ο Όμηρος δεν υπήρξε. Το αθάνατο όνομά του είναι το δημοτικό τραγούδι των παλαιών ελλήνων.

Δημήτρης Λιαντίνης "Τα Ελληνικά".