Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΙ ΒΑΥΚΙΣ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΤΡΑΠΟΣ ΜΥΗΣΗΣ

Κάποια ημέρα στον Θεϊκό Όλυμπο καθώς ο Δίας καθόταν στον θρόνο του, σκέφτηκε πως ίσως θα ήταν καλή ιδέα να έλθει σε άμεση επαφή με τους ανθρώπους για να τους γνωρίσει καλύτερα. Ήθελε να ακούσει την γνώμη τους για τους Θεούς του Ολύμπου, αλλά και να εξακριβώσει το πόσο ειλικρινείς και πιστοί ήταν οι θνητοί. Έτσι αποφάσισε να επισκεφθεί τις πολιτείες των ανθρώπων. Ως συνοδό του επέλεξε τον αγγελιοφόρο τον Θεών τον γοργοπόδαρο Ερμή, ο οποίος γνώριζε τους τρόπους των ανθρώπων. Ο Ερμής πρότεινε στον Δία να μην παρουσιαστούν στους θνητούς με την πραγματική τους ταυτότητα, καθώς τότε οι θνητοί δεν θα ήταν ειλικρινείς εφόσον θα φοβόντουσαν την δύναμη των Θεών. Είπε λοιπόν στο Δία ότι θα ήταν καλύτερα να μεταμορφωθούν σε κοινούς θνητούς, ώστε να κινούνται με άνεση μέσα στα πλήθη, και να αποσπούν τις πληροφορίες που ήθελαν με ευκολία. Ο Δίας βρήκε εξαιρετική την ιδέα του Ερμή, και έτσι οι δύο θεοί μεταμορφώθηκαν σε δύο απλούς θνητούς, και άρχισαν να τριγυρνούν σε μικρές και μεγάλες πολιτείες, σε φτωχικά και πλούσια μέρη, ρωτώντας και διαπιστώνοντας την ευσέβεια και τους τρόπους των ανθρώπων.
Κάποια στιγμή έφτασαν στην Φρυγία, στη βορειοδυτική Μικρά Ασία. Εκεί όμως οι άνθρωποι ήταν αλαζόνες καχύποπτοι και αφιλόξενοι, κάτι που εξόργισε τον Δία. Μετά από πολλές περιπλανήσεις στην περιοχή έφθασαν στο βάθος μίας λαγκάδας δίπλα σε ένα ποτάμι όπου υπήρχε ένα φτωχόσπιτο. Εκεί κατοικούσε ένα αγαπημένο ζευγάρι, ο Φιλήμων και η Βαυκίς. Το σπίτι τους ήταν τόσο χαμηλό, όσο να χωράει τον έρωτα των δύο ενοίκων του, και τόσο φτωχικό και άμεμπτο, που ήταν αντάξιο μίας Θεϊκής επίσκεψης. Διότι των Θεών οι συνήθειες καθώς λένε, είναι στην φτώχεια να συχνάζουν, και από αυτή πρώτα να ξεκινούν.
Ήταν παραμονή της εορτής του Κάρνειου Απόλλωνα, το ηλικιωμένο ζευγάρι δεν περίμενε κανέναν να μοιραστεί την γιορτινή χαρά καθώς οι συντοπίτες τους δεν τους επισκέπτονταν επειδή ήταν γέροι και φτωχοί, παρόλα αυτά φόρεσαν τα καλά τους ρούχα, και μοιράσθηκαν τα λίγα αγαθά που είχαν, καθώς οι ημέρες αυτές ήταν για αυτούς πιο πολύ γιορτή αγάπης, και λιγότερο πληθώρας αγαθών... !
Ξαφνικά χτύπησε η πόρτα και στο κατώφλι εμφανίστηκαν δύο ρακένδυτοι ζητιάνοι, με παράστημα όμως αρχοντικό, και με τρόπους που πρόδιδαν ευγένεια καταγωγής. «Δεν έχουμε που να περάσουμε την νύχτα», είπε ο ένας από τους δύο ξένους.«Όπου και να χτυπήσαμε στην πόλη κανείς δεν μας φιλοξένησε, τιμώντας τον ξένιο Δία. Δεχτείτε μας, δεν έχουμε που να περάσουμε την νύχτα μας» .«Περάστε σαν στο σπίτι σας», είπαν με μία φωνή τα δύο γεροντάκια. «Χαρά μας να σας φιλοξενήσουμε, ελπίζουμε να καταδεχτείτε να μοιραστείτε μαζί μας το φτωχικό μας δείπνο».
Οι δύο κουρελήδες ξένοι οι οποίοι ήταν στην πραγματικότητα ο Ξένιος Δίας και ο Ψυχοπομπός Ερμής, πέρασαν το βράδυ τους με το φιλόξενο ζευγάρι. Οι καλόκαρδοι οικοδεσπότες Φιλήμων και Βαυκίς, πρόσχαροι και καλοσυνάτοι, κουβέντιαζαν χαμογελαστά στους ασυνήθιστους ξένους, ευχαριστώντας τους για την συντροφιά τους. Είχαν λίγο ψωμί και τυρί, έτσι το φιλόξενο ζευγάρι, αργομασούσε τρώγοντας πολύ μικρές ποσότητες, έτσι ώστε να φάνε περισσότερο οι επισκέπτες τους. Το ίδιο συνέβαινε και με το κρασί.
Παρόλο όμως που ο Φιλήμονας γέμιζε συνέχεια τα ποτήρια με το λιγοστό ΚΡΑΣΙ αυτό δεν τελείωνε, κάτι που τον έβαλε σε υποψίες.... Μόλις έγινε αυτό οι ξένοι άρχισαν να λαμποκοπούν, φωτοστέφανα σκέπασαν τα κεφάλια τους και ένα εκτυφλωτικό φως κάλυψε το μικρό δωμάτιο. Ο Φιλήμων και η Βαυκίς έπεσαν αμέσως στο έδαφος μόλις κατάλαβαν ποίοι Θεοί είχαν εμφανιστεί μπροστά τους.. !!!
«Οι συμπολίτες σας θα ανταμειφθούν για την ύβρη που διέπραξαν», είπε ο Δίας, και έδειξε την ασεβή πόλη, με το δάχτυλο του φανερώνοντας την οργή του. Μάταια ο Φιλήμων και η Βαυκίς παρακαλούσαν να συγχωρέσει ο Δίας την συμπεριφορά των συμπολιτών τους καθώς δεν είχαν μετρήσει ποτέ την κακία που τους είχαν δείξει. Ο Δίας αμετάπειστος όμως με την συμπεριφορά των κατοίκων της Φρυγίας ζήτησε από τους έντρομους γέροντες να τον ακολουθήσουν, και όταν έφθασαν στην κορυφή ενός υψώματος ο Δίας προξένησε έναν τρομακτικό κατακλυσμό. Τα πάντα σκεπάστηκαν από νερό εκτός από το φτωχικό σπιτάκι που τον φιλοξένησε το οποίο μετατράπηκε μπροστά στα μάτια τους σε έναν περίλαμπρο ναό. Ο Δίας τους έκανε ζωντανό παράδειγμα της ευσέβειας, ορίζοντας τον Φιλήμωνα και την Βαυκίδα ως τους πρώτους θεράποντες ιερείς του ναού, για να δέχονται τους ευσεβείς προσκυνητές.
Στην συνέχεια ο Ζευς ζήτησε από την Βαυκίδα και τον Φιλήμονα να του πουν ποια επιθυμία θα ήθελαν να τους πραγματοποιήσει. Οι δύο σύζυγοι επιβεβαιώνοντας την ειλικρινή αγάπη τους, ζήτησαν να ζήσουν για το υπόλοιπο της ζωής τους μαζί, αλλά και να πεθάνουν μαζί. Ο Δίας τους διαβεβαίωσε πως η επιθυμία τους θα γίνει πραγματικότητα και μαζί με τον Ερμή επέστρεψαν στον χιονισμένο Όλυμπο.
Η Βαυκίς με τον Φιλήμονα έζησαν από τότε αρκετά χρόνια ακόμα, πάντοτε μαζί και αγαπημένοι. Ο έρωτάς τους έμεινε παροιμιώδης και έγινε υπόδειγμα για τους άλλους ανθρώπους. Κάποια μέρα μετά από χρόνια, πολύ γέροι πια καθώς κάθονταν στα σκαλιά του άλλοτε φτωχικού τους σπιτιού και έβλεπαν την λίμνη, που άλλοτε ήταν η πόλη και πλημμύρισε ο Δίας, άρχισαν να «σβήνουν» να χάνονται, ενώ ταυτόχρονα τα πόδια τους άρχισαν να γίνονται ρίζες, τα χέρια τους κλαριά, έως ότου ο Φιλήμονας μεταμορφώθηκε σε δρυ, η δε Βαυκίς σε φλαμουριά (φιλύρα) . Έτσι, ο μύθος των δύο συζύγων έγινε το αιώνιο σύμβολο της ανιδιοτελούς αγάπης
Σε ένα δεύτερο επίπεδο ο μύθος περιέχει ακόμα περισσότερους όμως συμβολισμούς, τους οποίους θα προσπαθήσω να εντοπίσω. Θα ήθελα να τονίσω εκ νέου πως μία τέτοια προσπάθεια αποτελεί ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα και πως δεν διεκδικώ την μοναδικότητα ή την ορθότητα της ερμηνείας, καθώς αυτή αφορά μία υποκειμενική ερμηνεία βάση της προσωπικής μου αντίληψης και γνώσης.
Το ότι βέβαια οι μύθοι σε ένα ανώτερο πνευματικά στάδιο, σε αντίθεση με το παρά-μυθι, έκρυβαν μέσα τους μία δομημένη συγκαλυμμένη αλήθεια τόσο για τον άνθρωπο όσο και για τον κόσμο, αναγνωρίζεται τόσο από τους ίδιους τους αρχαίους φιλοσόφους όσο και από σύγχρονους μελετητές.
Ο νεοπλατωνιστής Σερήνος Σαλλούστιος αναφέρει για την χρησιμότητα των μυθων: «Αξίζει να εξετάσουμε, λοιπόν, γιατί οι παλαιοί εγκατέλειψαν τα δόγματα και χρησιμοποίησαν τους μύθους. Και το πρώτο όφελος που έχουμε από τους μύθους είναι ότι πρέπει να αναζητούμε να μην αφήνουμε το Νου μας να μένει αργός. Ότι οι μύθοι είναι Θεϊκοί φαίνεται από εκείνους που τους χρησιμοποίησαν. Τους μύθους χρησιμοποίησαν θεόληπτοι ποιητές, οι καλύτεροι των φιλοσόφων, όσοι θέσπισαν μυστήρια και οι ίδιοι οι Θεοί στους χρησμούς. Το γιατί όμως οι μύθοι είναι θεϊκοί πρέπει να το ερευνήσει η Φιλοσοφία. Επειδή κάθε όν χαίρεται με ό,τι είναι όμοιό του και αποστρέφεται τα ανόμοιά του, πρέπει και οι ιστορίες για τους Θεούς να είναι όμοιες με τους Θεούς, ώστε να γίνουν άξιες της θεϊκής ουσίας και να γίνουν οι Θεοί ευμενείς προς εκείνους που τις διηγούνται: τούτο θα επιτευχθεί μόνο με τους μύθους. Οι μύθοι παρουσιάζουν τους ίδιους και την αγαθότητα των Θεών -σύμφωνα πάντα με τον διαχωρισμό ανάμεσα στο ρητό και το άρρητο, το αφανές και το φανερό, το σαφές και το κρυφό. Εφόσον, όπως ακριβώς οι Θεοί έχουν κάνει κοινά για όλους τα αγαθά των αισθήσεων, τα αγαθά όμως της νόησης τα έχουν δώσει μόνο στους σοφούς, έτσι και οι μύθοι λένε σε όλους ότι υπάρχουν οι Θεοί, αλλά ποιοί είναι αυτοί και ποιές οι δυνάμεις τους το φανερώνουν μόνο σε εκείνους που μπορούν να το κατανοήσουν. Παρουσιάζουν επίσης και τις ενέργειες των Θεών. Διότι μπορούμε να ονομάσουμε και τον Κόσμο Μύθο, όπου σώματα και πράγματα είναι ορατά, αλλά ψυχές και νόες είναι κρυφοί. Επιπλέον, αν θέλεις να διδάξεις σε όλους την αλήθεια για τους Θεούς, από τη μια οι ανόητοι θα την περιφρονήσουν επειδή δεν είναι σε θέση να την κατανοήσουν, από την άλλη οι καλοί θα την βαρεθούν. Ενώ αν κρύψεις την αλήθεια με τους μύθους, αποτρέπεις την περιφρόνηση των ανοήτων και αναγκάζεις τους καλούς να ασκήσουν Φιλοσοφία. Γιατί όμως οι μύθοι μιλούν για μοιχεία, κλοπές και δέσμιους πατέρες και όλες τις άλλες ανοησίες; Μήπως είναι αυτό αξιοθαύμαστο, καθώς μέσω της φαινομενικής ανοησίας η Ψυχή αισθάνεται αμέσως ότι τα λόγια είναι προκαλύμματα και πιστεύει ότι η αλήθεια είναι ένα μυστήριο;».
Ο Μαϊμονίδης, Ιουδαίος θεολόγος και φιλόσοφος είπε σχετικά, με τις αλληγορίες και τα συγκεκαλυμμένα μηνύματα που κρύβουν τα αρχαία κείμενα: «Δεν πρέπει κανείς να ακούει ούτε να παίρνει κατά γράμμα ότι είναι γραμμένο στα βιβλία της δημιουργίας, ούτε να έχει ιδέες σαν κι αυτές που έχει το κοινό, αλλιώς οι αρχαίοι σοφοί μας δεν θα μας συμβούλευαν με τόση φροντίδα να κρύβουμε το νόημα τους και να μην σηκώνουμε καθόλου το αλληγορικό πέπλο που κρύβει τις αλήθειες που περιέχει. Όταν αυτό το έργο το παίρνεις κατά γράμμα σου δίνει τις πιο παράλογες και εκτός πραγματικότητας ιδέες για την θεότητα. Οποιοσδήποτε όμως ήθελε να μαντέψει την αληθινή έννοια, πρέπει να αποφύγει πολύ να την κοινολογήσει. Είναι ένα απόφθεγμα που μας το επαναλαμβάνουν όλοι οι σοφοί μας, προ παντός για τις βαθιές έννοιες που περιέχει το έργο των έξι ημερών. Είναι δυνατόν είτε μόνος του είτε με την βοήθεια των φώτων ενός άλλου κάποιος να φτάσει μέχρι να μαντέψει το νόημα. Τότε πρέπει να σιωπά ή και αν μιλήσει να μιλάει καλυμμένα, όπως κάνω εγώ, αφήνοντας τα υπόλοιπα να τα μαντέψουν σε εκείνους που μπορούν να με ακούσουν».
Για τον γνωστό Ελβετό ψυχολόγο Κάρλ Γιούνγκ, τα σύμβολα που χρησιμοποιήθηκαν στους μύθους είναι πανάρχαια και γεννήθηκαν σε εποχές που ο άνθρωπος δεν είχε αναπτύξει την λογική. Δεν κατασκευάζονταν παράγονταν αυτόματα από την ίδια την ψυχή. Ηταν προϊόν ανάμνησης της μακραίωνης εξέλιξης, μία αναπαράσταση του παγκόσμιου αρχέτυπου. Οι μύθοι χρησιμοποιούσαν αρχετυπικά σύμβολα και εικόνες των οποίων η καθορισμένη διάταξη επενεργούσε στο ασυνείδητο.
Στην ιστορία που εξετάζουμε πρωταγωνιστές είναι ένα Θεικό ζευγάρι ο Δίας και ο Ερμής, και ένα θνητό, ο Φιλήμων και η Βαυκίς. Έχουμε συνεπώς ως αρχικό σημείο αναφοράς τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, το πύρ, τον αέρα, την Γη, το νερό.
Ο Δίας αντιπροσωπεύει το πυρ, την ζωοποιό εκείνη δύναμη στην οποία οφείλεται η δημιουργία και η συντήρηση του κόσμου, αλλά και σε ένα ανώτερο πεδίο τον Νου την Υπερσυνέιδηση. Ακριβώς λόγω της ζωοποιούς του αυτής δύναμης στην αρχαιότητα ονομαζόταν και Ζήνας (ο δίδων ζωή), επειδή οι άνθρωποι πιστεύαν πως εκείνος ήταν το αίτιο του ζην. Τον ονομάζαν επίσης, πατέρα για τη φροντίδα και την εύνοια που έδειχνε προς όλους τους ανθρώπους, αλλά και γιατί τον θεωρούσαν ως πρώτη αρχή του γένους των ανθρώπων, καθώς και ύπατο βασιλιά, από την αρχή της εξουσίας του, αλλά και Ευβουλέα και Πάνσοφο από τη σοφία που είχαν οι σωστές συμβουλές του.
Ο Ερμής αντιπροσωπεύει τον αέρα, που συμβολίζει το Θείο πνεύμα και την συμπαντική ψυχή. Ας μην ξεχνάμε πως ο Ερμής ήταν ψυχοπομπός που οδηγούσε τις ψυχές στον Άδη. Η ψυχή εισέρχεται στο σώμα με την πρώτη αναπνοή, το εγκαταλείπει δε με την τελευταία. Πνεύμα και ψυχή είναι οι ενεργειακές δυνάμεις που καθιστούν την ζωή συνειδητή.
Η Βαυκίς αντιπροσωπεύει την Γη, την μήτρα της ζωής, την ύλη, την ύπαρξη στο γήινο στοιχείο. Σε Θεικό επίπεδο αντιπροσώπευε την Δήμητρα που προσωποποιούσε την γονιμοποιό ιδιότητα της Γαίας, η δε κόρη της Περσεφόνη εκφράζει την ζωοποιό δύναμη της φύσης.
Τέλος ο Φιλήμων αντιπροσωπεύει το νερό την πρωταρχική και ανεξάντλητη πηγή ενέργειας της φύσεως. Σε Θεικό επίπεδο αντιπροσώπευε τον Ποσειδώνα τον κυρίαρχο της Θάλλασας.
Το Θεϊκό δίδυμο Δίας και Ερμής η δημιουργική δηλαδή δύναμη και το Θεϊκό πνεύμα αποφασίζουν την κάθοδο στην Γη, στην ύλη δηλαδή.
Ο Δίας αντιπροσωπεύει το Θεϊκό πνεύμα την ανάγκη για τους αρχαίους Έλληνες, τον ένα πόλο της ύπαρξης που εκδηλώνεται με τη θέληση του δημιουργού, και κατευθύνει την εκδηλωμένη ζωή και την εξέλιξή της από τα πνευματικά πεδία στην ύλη, που αποτελεί τον άλλο πόλο της εκδήλωσης. «Νόμος είναι και η πειθαρχία στη θέληση του ενός. Ο δρόμος που ανεβαίνει κι ο δρόμος που κατεβαίνει είναι ένας κι ο ίδιος δρόμος», αναφέρει ο «σκοτεινός» Ηράκλειτος.
Η ενέργεια στο σύμπαν είναι ιεραρχημένη με βάση την σταδιακή διαβάθμιση του αόρατου προς το ορατό, του ΕΝΟΣ προς την πολλαπλότητα , του πνεύματος προς την ύλη. Με το Θεϊκό δώρο της Νόησης και της πνευματικότητας δίνεται η δυνατότητα στον άνθρωπο να αναπτύξει την συνειδητότητα του που είναι εκείνη η δύναμη που δίνει τη δυνατότητα να θέλει, να αποφασίζει και να σκέπτεται. Η Ύλη είναι το αποτέλεσμα που μπαίνει σε κίνηση από την Πνευματική Πνοή. Η Ζωή που μπορούμε να αντιληφθούμε είναι το αποτέλεσμα της ανάμειξης του πνεύματος και της ύλης. Συνδετικός κρίκος του πνεύματος και της ψυχής είναι μια ενδιάμεση δύναμη που ονομάζεται Κοσμική Ψυχή, που αντιπροσωπεύεται από τον Θεό Ερμή. Η κοσμική ψυχή εμπεριέχοντας όλες τις ιδιότητες του πνεύματος, τις μεταδίδει στην ύλη και έτσι της προσδίδει τις δυνατότητες για βελτίωση, εξέλιξη, και πρόοδο.
Για τον Πλωτίνο, η Ψυχή έχει τρεις υποστάσεις, ζει με τον Νου και διαμέσου του Νου ενώνεται με το Ένα. Το άλλο τμήμα της αυτό που κοιτάζει προς τον βυθό, είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία των σωμάτων. Όμως και αυτό το τμήμα ποτέ δεν χάνει την επαφή του με τον Νου. Βρίσκεται ανάμεσα στον Νου και τις αισθήσεις.
Η ψυχή είναι η ενδιάμεση αιτία των αισθήσεων και ο εκπρόσωπος του Νου, η οποία έχει την δυνατότητα να υπερυψώνεται πάνω από την λογική, εφόσον προέρχεται από τον Νου και την Παγκόσμια Ψυχή, αλλά και γιατί ένα τμήμα της παραμένει πάντοτε στους κόλπους του Νου. Η ψυχή είναι η παραγωγική δύναμη του κόσμου, ενεργεί σε διαφορετικά επίπεδα και με διαφορετικούς τρόπους, παράγοντας έτσι διαδοχικά πυκνότερες εικόνες ή αντανακλάσεις του εαυτού της, εμψυχωμένες όμως με όλο και λιγότερη δύναμη. Το χαμηλότερο σημείο της εκδήλωσης της σχηματίζει τον κόσμο της ύλης και των σκιών της σπηλιάς του Πλάτωνα, όπου η δύναμη της συνείδησης είναι ανύπαρκτη, βυθισμένη στην αδράνεια και στον λήθαργο της ύλης. Στο χαμηλότερο επίπεδο της ζωής, οι ατομικές ψυχές έχουν έντονη την τάση της χωριστικότητας και της απομόνωσης.
Στον μύθο που ιχνηλατούμε είναι οι ασεβείς και αφιλόξενοι άνθρωποι της Φρυγίας που έχουν ξεχάσει τον Θεϊκό σπινθήρα που κρύβουν μέσα τους. «Θα φθάσει η ψυχή όχι σε κάτι άλλο αλλά στον εαυτό της, τα πάντα βρίσκονται μέσα μας», αναφέρει ο Πλωτίνος, σύμφωνα με τον οποίο, αυτή η χωριστικότητα, είναι το αμάρτημα της ανθρώπινης ψυχής, το οποίο και πληρώνει αφενός στον μεταθανάτιο Άδη και αφετέρου μετενσαρκωμένη σε σώματα που ταιριάζουν όσο το δυνατό καλύτερα στις ποιότητές της.
H απορροή των πνευματικών δυνάμεων από τη μία πρώτη αιτία, μέσω μιας διαδοχικής καθοδικής μετατροπής, καταλήγει στον σχηματισμό των φυσικών φαινομένων και του ανθρώπου. Aυτή δε η καθοδική διαφοροποίηση των δυνάμεων καθορίζει τον σκοπό της ζωής, που είναι η ατομική εμπειρία μέσω όλων των διαστάσεων του σύμπαντος. Παράλληλα η πορεία αυτή προδιαγράφει την κλίμακα που αναρριχάται η ατομικότητα ανάστροφα ώστε να επανέλθει στο ουράνιο λίκνο της απορροής της. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι Ορφικές πινακίδες: «Της γης παιδί είμαι και του έναστρου ουρανού αλλά το γένος μου είναι βεβαίως (μόνον) ουράνιο».
Πίσω από όλες τις εκδηλώσεις του αισθητού κόσμου υπάρχει μία πρωταρχική δύναμη ένας πόθος για επιστροφή στην κατάσταση ενότητας, στο όλον (ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ), από εκεί από όπου όλα προήλθαν και θα καταλήξουν.
Πίσω από την πεπερασμένη ατομικότητα κρύβεται η πραγματικότητα της δημιουργίας, η οποία είναι το άπειρο, η συνέχεια, το άτμητο, το όλον. Εκεί όπου χάνεται το εμείς. Όπως αναφέρει ο Πλούταρχος : «Το βύθισμα εντός του «αιωνίου» είναι το τέλος της φιλοσοφίας, όπως ακριβώς το τέλος της θρησκείας είναι το βύθισμα εντός των μυστηρίων».
Σκοπός της εξέλιξης είναι η πορεία της συνειδητότητας μέσα από τα σχήματα και είδη διαφορετικής ζωής με σκοπό την εμπειρία και μοναδικό στόνο την κατάκτηση της πνευματικής συνειδητότητας.
Αυτό συνειδητότητα είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεται κάποιος τα φαινόμενα του πεδίου του, την σχέση τους με τις αιτίες που τα προκαλούν, δηλαδή την σχέση αιτίου και αιτιατού, και να δρα ανάλογα . Υπερ συνειδητότητα είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεται κάποιος φαινόμενα που ανήκουν σε ανώτερα παιδία, η βίωση του ΟΛΟΥ.
Οι κάτοικοι της Φυργίας αφιλόξενοι στις Θεϊκές δυνάμεις θα τιμωρηθούν, αντίθετα οι Φιλήμων και η Βαυκίς, εξατομικεύοντας μία από τις ισχυρότερες συμπαντικές δυνάμεις του έρωτα και της αγάπης, (για τις οποίες αναφορά έχω κάνει στο άρθρο Αφροδίτη, έρωτας και ψυχή)  αλλά και της ταπεινότητας, μετέχουν του Θείου και τους φιλοξενούν στο σπίτι τους, που δέν είναι άλλο από το θνητό τους σώμα. Για αυτό τον λόγο και το σπίτι τους μετατρέπεται από τον Δία σε ναό.
Ο Πλάτωνας αναφέρει πως το σώμα είναι ο ναός της ψυχής, αλλά και στην Χριστιανική θεολογία ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να κάνει τον άνθρωπο Θεό. Ο Θεός ενσαρκώθηκε για να θεωθεί ο άνθρωπος. Ο Θεός έγινε σάρκα, για να γίνει ο άνθρωπος πνευματοφόρος και πνευματοκίνητος. Ο Θεός, παίρνοντας την ανθρώπινη σάρκα, πρώτος την κάνει ναό της θεότητάς του. Ο ίδιος ο Κύριος το σώμα του το ονομάζει ναό (Ιω. 2, 19-22). Το «υμείς εστέ ναός Θεού ζώντος» βρίσκει την εφαρμογή του εν πρώτοις και κυριολεκτικά στον Θεάνθρωπο Χριστό, στο πρόσωπο του οποίου «κατοικεί παν πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ. 2, 9), Αδελφοί, υμείς έστε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοί έσονται μοι λαός. Αδελφοί, εσείς είστε ναός του αληθινού Θεού, όπως ο ίδιος είπε: Θα κατοικήσω ανάμεσά τους και θα πορεύομαι μαζί τους. Θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι λαός μου.
Οι Φιλήμων και η Βαυκίς πιστοποιούν την Θεική καταγωγή του Διός και του Ερμή, δια μέσου του Θαύματος του κρασιού το οποίο δεν τελειώνει. Το κρασί αρχετυπικό σύμβολο συμβολίζει την μεταστοιχείωση. Σε ανθρώπινο επίπεδο συμβολίζει την διαδικασία της ανθρώπινης εξατομίκευσης, της αυτοπραγμάτωσης. Το κρασί ήταν το δώρο του Θεού Διόνυσου στους ανθρώπους.
Η λέξη «Διόνυσος» αποτελεί αναγραμματισμό του «Διός Νους». Μετέχοντας στον Θεϊκό Νου μπορεί να οδηγηθεί η ψυχή του ανθρώπου, στην Θέωση. Η μητέρα του Διόνυσου Σεμέλη ήταν θνητή, υποδυκνείοντας πως το θνητό γήινο σώμα μας είναι συνδεδεμένο και με το Θεϊκό στοιχείο. Είναι ο φύλακας της ψυχής που θα την φτάσει στη θέωση, στο πνεύμα, ώστε να εκφραστεί η δύναμη του Λόγου. Για αυτό και ο Διόνυσος επονομάζεται Ζαγρέας, δηλαδή κυνηγός, που «κυνηγάει» τις ψυχές και τις οδηγεί προς τη θέωση, παίζοντας έτσι το ρόλο του ως Λυτήριος ή Λυσεύς αλλά και ως Ελευθερωτής. Σε αντιδιαστολή με τον Ερμή, που εξασφαλίζει το πέρασμα στα αντίθετα ως Θεός οδηγός, ο Διόνυσος καταργεί τα σύνορα που υπάρχουν και αποδέχεται τα αντίθετα, τα ενσαρκώνει με αποτέλεσμα να καταργεί τους αυστηρούς διαχωρισμούς σε σχέση με τα υλικά και τα πνευματικά πεδία. Η παρουσία του σηματοδοτεί ένα είδος βαθύτατης θείας μέθης που είναι ταυτόσημο με την ένωση με τον Ανώτερο Εαυτό και την πόλωση προς τα πνευματικά επίπεδα. Είναι εκείνη η πνευματική παρουσία που μετουσιώνει την ύλη και εκφράζεται ως ζωτική δύναμη και ως μεστή χαρά για τη ζωή σε κάθε της έκφανση. Είναι εκείνη που οδηγεί στην αντίληψη της ζωή ως μιας εκστατικής περιπέτειας και ως ενός μαγικού ταξιδιού αυτογνωσίας και προσφοράς. Είναι η πνευματική αναγέννηση για την οποία μιλούν οι εσωτερικές παραδόσεις των λαών του κόσμου, εκείνη η δεύτερη γέννηση του Διονύσου κατά την οποία ο άνθρωπος πλέον αναγεννημένος ως θεός περιδιαβαίνει στη Γη απ’ άκρο σ’ άκρο μετουσιώνοντας τα πάντα με την ευλογία που σκορπά.
Στην Χριστιανική θεολογία επίσης το κρασί αποτελεί «φάρμακον αθανασίας, αντίδοτον του μη αποθανείν αλλά ζην εν Χριστώ Ιησού δια παντός... Ο μεταλαμβάνων την θεία Ευχαριστία ενώνεται μυστικώς με τον ίδιο τον Ιησού Χριστό».
Σύμφωνα με τον Κάρλ Γιουνγκ η εξατομίκευση, μπορεί να επιτευχθεί με την αλχημιστική μετουσίωση της φύσης του ανθρώπου, που είναι η επίγνωση της ψυχής πως μόνο αν αποδεχτεί τις ταλαιπωρίες και τις δοκιμασίες, θα μεταμορφωθεί σε καθρέφτη, πάνω στον οποίο θα αντικατοπτριστούν οι Θεϊκές δυνάμεις του Εαυτού, δηλαδή ο Κοσμικός Αρχετυπικός Άνθρωπος. H αντίληψη της ενότητας των κόσμων, το σπάσιμο των φραγμάτων και των ορίων και η συνειδητοποίηση πως στην αφαίρεση και την ενότητα κρύβεται το μυστικό για την αποκάλυψη του Πνευματικού Σπινθήρα που ορίζει την ύπαρξή μας.
Ο Φιλήμων και η Βαυκίς οι ταπεινοί θνητοί αναγνωρίζουν τον Θεϊκό σπινθήρα εντός τους, διευρύνουν την συνείδηση τους, αναγνωρίζοντας την Θεική ατραπό που οδηγεί τον άνθρωπο πίσω στην πηγή του. Για αυτό τον λόγο ο Φιλήμων και η Βαυκίς γίνονται οι πρώτοι ιερείς, οι οποίοι όταν πεθαίνει η θνητή τους φύση, βγάζουν ρίζες γίνονται δέντρα, παραπέμποντας στο δέντρο της Ζωής και την επιστροφή του Θεϊκού τους τμήματος , στις ρίζες τους, που δεν είναι άλλες από το Όλον. Φυσικά δεν είναι τυχαίο πως ο Φιλήμων μεταμορφώνεται σε δρυ, καθώς ο Δρυς με την ικανότητα του να έλκει τον κεραυνό είναι το ιερό δέντρο του Διός.
Όσο περισσότερο πλαταίνουν τα σύνορα -κάθε είδους σύνορα- πλαταίνει και βαθαίνει συνάμα και η ανθρώπινη συνείδηση. Τι άλλο είναι η μύηση από μια διεύρυνση της συνείδησης; Καθώς η συνείδηση πλαταίνει, αγκαλιάζει όλο και περισσότερα κομμάτια της Δημιουργίας. Έτσι ξεπολώνεται από το γεωκεντρισμό, από τον ανθρωποκεντρισμό, από τον εγωκεντρισμό και αντιλαμβάνεται πως είναι ένα κομμάτι του κόσμου και όχι κάτι ανεξάρτητο από αυτόν.
Κατά τον ΄Εριχ Φρομ, η δυνατότητα αυτογνωσίας, η λογική και η φαντασία ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από την υπόλοιπη φύση, χωρίς όμως να τον αποδεσμεύουν από τους νόμους της. Έτσι ο άνθρωπος γνωρίζει την τρομερή αν και επίπλαστη αντίφαση της ύπαρξής του. Δεν μπορεί να απαλλαγεί από το μυαλό του, αλλά ούτε και από το κορμί του, ώστε να ανήκει αποκλειστικά σε ένα από τα δύο. Αυτή η αντίφαση τον ωθεί συνέχεια σε μια προσπάθεια να αναζητά λύσεις στο δίλημμά του και έτσι προχωρά αδιάκοπα σε νέες φάσεις. Από φύση του είναι υποχρεωμένος να βαδίζει προς τα εμπρός, σε μια αέναη προσπάθεια να καταστήσει γνωστό το άγνωστο, να γεμίσει με απαντήσεις τους κενούς χώρους της γνώσης. Πρέπει να κάνει απολογισμό στον εαυτό του για τον εαυτό του και για το νόημα της ύπαρξής του. Ωθείται να ξεπεράσει τον εσωτερικό του διχασμό γεμάτος από μια επιθυμία για το απόλυτο, για ένα είδος αρμονίας που θα μπορεί να αποτινάξει επιτέλους την κατάρα που τον χώρισε από τη φύση, τους συνανθρώπους του και από τον ίδιο του τον εαυτό.
Tο ταξίδι αυτό της ανθρώπινης ψυχής περιγράφηκε συμβολικά  από τον Ομηρο στην Oδύσσεια με τις περιπέτειες του Οδυσσεά. Εκεί περιγράφεται ο κύκλος της ανθρώπινης εμπειρίας μέσα στη φύση, στη διάρκεια του οποίου μετά από πολλές περιπέτειες και οδύνες, ο άνθρωπος κατορθώνει να θυμηθεί την πραγματική του πατρίδα, την πνευματική Iθάκη. Στη δική μας ιστορία, το ταξίδι δεν είναι τόσο μακρυνό, αλλά είναι τόσο δύσκολο  που ελάχιστοι επιτυγχάνουν, καθώς αφορά ένα ταξίδι στα βάθη της υπάρξης μας, στο ιερότερο κομμάτι της ψυχής μας..
 

Σεξ: Ξέρεις τι φαντασιώνονται οι γυναίκες, όταν έχουν περίοδο;

Μελέτη αναφέρει ότι οι γυναίκες βιώνουν περισσότερες σεξουαλικές φαντασιώσεις κατά τη γόνιμη περίοδο του μήνα. Επίσης, διεγείρονται περισσότερο στις φαντασιώσεις τους, σε σύγκριση με τους άνδρες. 

Η παρούσα έρευνα διεξήχθη από το πανεπιστήμιο Lethbridge του Καναδά. Κατά την διαδικασία, 27 ετεροφυλόφιλες γυναίκες, 18 έως 30 ετών, αξιολογήθηκαν, οι οποίες για έναν μήνα συμπλήρωναν ένα ερωτηματολόγιο για τις σεξουαλικές τους φαντασιώσεις.

Οι γυναίκες της μελέτης δεν ήταν σε σχέση και δεν λάμβαναν ορμόνες. Για να εντοπίσουν την ακριβή ημέρα της ωορρηξίας τους έκαναν εξέταση ούρων τις γόνιμες μέρες.

Κατά την ανάλυση των αποτελεσμάτων, φάνηκε ότι οι γυναίκες ανέφεραν κατά μέσο όρο 0,77 φαντασιώσεις την ημέρα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των τριών ημερών γύρω από την ωορρηξία αυξήθηκαν σε 1,3 ανά ημέρα. Ως εκ τούτου, καθίσταται σαφές ότι οι γυναίκες βιώνουν περισσότερες σεξουαλικές φαντασιώσεις κατά τη διάρκεια της γόνιμης περιόδου της εμμήνου ρύσης συγκριτικά με τον υπόλοιπο μήνα.

Επιπλέον, κάποιες από τις σεξουαλικές φαντασιώσεις κατά τις γόνιμες μέρες, περιελάμβαναν σεξ με πολλούς άνδρες. Οι γυναίκες προτιμούν κάποιον από τον οποίο είναι δυνατόν να πάρουν γονίδια, γι αυτό και ο αριθμός των ανδρών, στις φαντασιώσεις, αυξάνει κατά την ωορρηξία.

Είχαν επίσης περισσότερες πιθανότητες να επικεντρωθούν στο συναισθηματικό περιεχόμενο της φαντασίωσής τους παρά το οπτικό. Τα αποτελέσματα αυτά στηρίζουν άλλες έρευνες που έχουν δείξει ότι η γονιμότητα συμπίπτει με την αυξημένη σεξουαλική επιθυμία και το σεξουαλικό κίνητρο στις γυναίκες.

Η παρούσα έρευνα αντανακλά την σεξουαλική επιθυμία των γυναικών, δεδομένου ότι οι φαντασιώσεις είναι «αμερόληπτες» αφού δεν επηρεάζονται από την παρουσία ή την απουσία συντρόφου… 

Σε τι διαφέρει ο ανδρικός από το γυναικείο οργασμό;

Άνδρες και γυναίκες «διασχίζουν», ελαφρώς, διαφορετικές διαδρομές για να καταλήξουν στην σεξουαλική επιθυμία. Ο Esther Perel, ψυχοθεραπευτής στη Νέα Υόρκη υποστηρίζει ότι η επιθυμία στην γυναίκα προέρχεται πολύ περισσότερο από τα αυτιά από ότι ανάμεσα στα πόδια. Για τις γυναίκες υπάρχει ανάγκη για πλοκή. Είναι πιο πολύ η προσδοκία στο πως θα φτάσουν εκεί. Η λαχτάρα είναι το «καύσιμο» για την επιθυμία.

Η επιθυμία των γυναικών είναι πιο υποκειμενική, πιο συναισθηματική... Οι άνδρες, αντίθετα, δεν χρειάζεται να έχουν τόσο πολύ φαντασία, δεδομένου ότι το σεξ είναι πιο απλό και πιο εύκολο για αυτούς.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνδρες δεν αναζητούν την οικειότητα, την αγάπη, και την σύνδεση σε μια σχέση, όπως ακριβώς και οι γυναίκες. Βλέπουν απλά το ρόλο του σεξ με διαφορετικό τρόπο. Οι γυναίκες θέλουν να μιλήσουν πρώτα, να νιώσουν κάποια σύνδεση και στη συνέχεια να κάνουν σεξ. Για τους άνδρες, το σεξ είναι η σύνδεση, είναι η γλώσσα που χρησιμοποιούν για να εκφράσουν την τρυφερή, ευάλωτη πλευρά τους, είναι ο τρόπος που εκφράζουν την οικειότητα.

Οι γυναίκες βιώνουν τον οργασμό με διαφορετικό τρόπο από ό, τι οι άνδρες


Αν και οι ερευνητές θεωρούν ότι είναι δύσκολο να προσπαθήσουν να προσδιορίσουν ποσοτικά ζητήματα, όπως η διαφορετική ποιότητα του ανδρικού έναντι του γυναικείου οργασμού, έχουν στοιχεία για το πόσο χρόνος χρειάζεται για να φτάσουν σε οργασμό οι άνδρες και οι γυναίκες. Οι άνδρες, κατά μέσο όρο, χρειάζονται τέσσερα λεπτά από την διείσδυση μέχρι την εκσπερμάτιση, σύμφωνα με τον Laumann. Οι γυναίκες συνήθως χρειάζονται περίπου 10 με 11 λεπτά για να φτάσουν σε οργασμό - αν τα καταφέρουν!

Αυτό είναι μια άλλη διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα: το πόσο συχνά έχουν οργασμό κατά τη διάρκεια του σεξ. Το 75% των ανδρών που είναι σε σχέση αναφέρει ότι έχουν πάντα οργασμό, ενώ στις γυναίκες το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 26%. Και δεν είναι μόνο μια διαφορά στην πραγματικότητα, αλλά και στην αντίληψη. Ενώ οι γυναίκες ανέφεραν το ποσοστό των οργασμών των συντρόφων τους με ακρίβεια, οι άνδρες πίστευαν οι σύντροφοί τους έφταναν σε οργασμό σε ποσοστό 45%.

Η γυναικεία λίμπιντο φαίνεται να είναι λιγότερο επιδεκτική στα φάρμακα

Με την ανδρική σεξουαλική ορμή να είναι φαινομενικά πιο άμεσα συνδεδεμένη με τη βιολογία σε σύγκριση με των γυναικών, δεν αποτελεί έκπληξη ότι η μειωμένη επιθυμία μπορεί να αντιμετωπιστεί με φάρμακα πιο εύκολα στους άνδρες. Οι άνδρες δέχονται τα φάρμακα ως θεραπεία, όχι μόνο για τη στυτική δυσλειτουργία, αλλά και για τη μειωμένη επιθυμία. Με τις γυναίκες, όμως, η αναζήτηση για ένα φάρμακο για την ενίσχυση της σεξουαλικής τους ορμής έχει αποδειχθεί πιο άπιαστη.

Η τεστοστερόνη έχει συνδεθεί με τη σεξουαλική ορμή σε άνδρες και γυναίκες. Αλλά η τεστοστερόνη λειτουργεί πολύ πιο γρήγορα στους άνδρες με χαμηλή λίμπιντο από ότι στις γυναίκες.

Ένα επίθεμα τεστοστερόνης για τις γυναίκες που ονομάζεται Intrinsa έχει εγκριθεί στην Ευρώπη, αλλά απορρίφθηκε από τον FDA (υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών αρμόδια για την Προστασία και την Προαγωγή της Δημόσιας Υγείας), λόγω ανησυχιών για τη μακροπρόθεσμη ασφάλεια του. Αλλά το φάρμακο έχει προκαλέσει την αντίδραση ορισμένων ιατρικών και ψυχιατρικών επαγγελματιών που ερωτώνται αν η χαμηλή σεξουαλική ορμή των γυναικών θα πρέπει να θεωρείτε μια κατάσταση που πρέπει να θεραπεύεται με φάρμακα.

Στηρίζουν την άποψη τους αυτή στα αποτελέσματα μιας μεγάλης έρευνας που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Obstetrics & Gynecology», κατά την οποία περίπου το 40% των γυναικών ανέφερε κάποιο σεξουαλικό πρόβλημα - συνήθως χαμηλή σεξουαλική επιθυμία - αλλά μόνο το 12% αναφέρει ότι αισθάνεται στενοχωρημένη για αυτό.

Με όλους αυτούς τους παράγοντες που εξηγούν λεπτομερώς την σύγχυση στο τι ερεθίζει την σεξουαλική επιθυμία των γυναικών, μερικοί γιατροί λένε ότι ένα φάρμακο θα πρέπει να είναι το τελευταίο στάδιο της θεραπείας και όχι το πρώτο.

Η Ευνομία.

Ο Δίας, αυτός o «αρχών ανθρώπων τε και θεών» είχε, μας είπαν, πολλές γυναίκες.

Τι πολλές; Είχε ξεπατώσει τις γυναίκες του κόσμου ούλες. Γέννησε η πλάση μουρντάρηδες και μουρντάρηδες, εκμαυλιστές κι ατιμαστές. Αλλά τούτος ούτε να πάη και νάρθη. Έτσι μας δίδαξαν. Κι ότι ο Δίας δεν είχε μπή ποτέ στον ίσιο δρόμο του θεού. Γιατί δεν ήταν φερμένος τότε o αληθινός θεός να σώση τον κόσμο κι ο Δίας ήταν ανίκανος γι΄αυτό. Ικανός μόνο για ανηθικότητα κι ακολασία. Έτσι έκανε την όρεξη του μ’ όποια ήθελε, χωρίς να φοβάται θεό. Πραγματικά αθεόφοβος, και μηχανευόταν χίλιους τρόπους ο άτιμος, για να κουτουπώνη την καλλίτερη. Άλλοτε γινόταν ταύρος, άλλοτε κύκνος, άλλοτε έβανε την Ηχώ, ένα κοριτσόπουλο πανέμορφο και γλυκομίλητο (πολύλαλη την λέει ό Λατίνος ποιητής Οβίδιος) ν΄απασχολή την γυναίκα του την Ήρα, και η Ηχούλα της άνοιγε κουβέντα για ΄κανά δυο ωρίτσες την φορά. Μέχρι δηλαδή να τελειώνη ο Δίας την δουλειά με την ομορφούλα. Τόσο ήθελε να της άνοιξη τα λαγόνια και την ευνή. Μέχρι και χρυσή βροχή γενόταν ό άθλιος. Και καλά ταύρος ή κύκνος ή την Ηχούλα ν’ απασχολή. Πού τελικά η Ήρα το ανακάλυψε το μυστικό; Μπορεί να της το σφύριξαν, αφού οι ρουφιάνοι δεν μένουν ποτέ άνεργοι και το χαντάκωσε το κορίτσι. Το ’κανε να λαχταράη να μιλήση και να μη
μπορή. Να μιλάη μόνο όταν μιλάη ο άλλος και να επαναλαμβάνη τα λόγια και τον τόνο και τον ήχο τ’ άλλουνού. Και τότες να μη ξεχωρίζουν παρά μόνο οι ουρές των λόγων. Μαρτύριο και τούτο από τα χειρότερα! Αυτή ΄ναι η Ηχώ κι΄αυτά έπαθε απ΄την καλή της την καρδιά. (Αθάνατε Έλληνα! << Έλλην, όφις ο ποικίλος>> λέει ο Πλούταρχος.) Καλά, λέω, όλα τ΄άλλα. Αλλά χρυσή βροχή! Νάρχεται σ΄επαφή με την Δανάη με την μορφή χρυσής βροχής! Και κανείς να μη μπη στον κόπο να μας εξηγήση γιατί. Τι θέλει να πη εδώ ο ποιητής! Ούτε κανείς ποτέ μας είπε ότι οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων ήσαν έννοιες, ιδέες, δυνάμεις. Και προ παντός ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ. (Ότι οι θεοί ήσαν κυρίως αξίες ζωής αποδεικνύεται περίτρανα από τον ύμνο στην αρετή του Αριστοτέλη και από την τραγωδία «Αίας» του Σοφοκλή. Γι’ αυτά όμως άλλη φορά.) Κι ή Δανάη Δά - Γά – Γη+νάω= ρέω, τρέχω, αναβλύζω, κελαρύζω. Κι ή βροχή απαραίτητη, πολύτιμη χρυσή για να γονιμοποιηθή και να βλαστήση η Γη. Ψηλά (ή ψιλά) γράμματα θα πήτε. Και μερικοί: παλιομυθολογία. Γι’αυτό την καταργήσαμε τελείως απ’ τα Δημοτικά σχολεία απ’ όπου βγαίνανε τα ελληνικά γράμματα. Και τώρα καταργούμε και τα ίδια τα γράμματα της γλώσσας μας. Για να μη βάνουμε νιζάμια στα κεφάλια μας. Έτσι ποτέ δεν ακούσαμε ότι ο Δίας έκανε γυναίκα του την Μήτιν (τής Μήτιδος στην γενική), που γνώριζε τα πιο πολλά απ’ όλους τους θεούς κι απ’ όλους τους θνητούς. (Από ’δώ ο Προ-μηθέας, γι’ αυτό τ’ όνομα του είναι με η. Που θα μάς πάη όμως, δέν θά μάς γλυτώση το ήτα).Κι απ’ την ένωση εκείνη εγεννήθη η Αθηνά, η θεά της σοφίας. Μετά έκανε γυναίκα του την Δήμητρα (Γή + μήτηρ. «Παμμήτειρα» αποκαλεί ο Αριστοτέλης την Γή. Κι ο μεγάλος δάσκαλος Φώτης Βαρέλης την χαιρετάει όπως ο Σολωμός την λευτεριά. «Χαίρε η Γή! Εσύ, της ζωής μας / η αρχή και το τέλος!» Κι απ’ την ένωση εκείνη γεννήθηκε η Περσεφόνη. Τρίτη την Θέμιδα (θεμιτόν) αγκάλιασε κι από ’κείνην την ένωση γεννήθηκαν η μία μετά την άλλη, ή ΕΥΝΟΜΙΑ (καλοί νόμοι), ή ΔΙΚΗ (Δικαιοσύνη), ύστερα η ΕΙΡΗΝΗ (αν υπάρχουν τα δύο πρώτα εξασφαλίζεται ΕΙΡΗΝΗ) και τέλος οι ΩΡΕΣ (το ωραίο). Αυτά δηλαδή, όλα στο ωραίο καταλήγουν. Κι αφού γίνηκαν όλα τούτα ο αθεόφοβος θέλησε να τα καταστήση κι αθάνατα. Έτσι πήρε από κοντά την ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ (ιστορία). Αχόρταγος σάς λέω. Μέχρι που στο τέλος την κατάφερε κι εκείνη. Και, η μία μετά την άλλη, γεννήθηκαν κόρες εννέα. Οι γνωστές μας από τότε ΕΝΝΕΑ ΜΟΥΣΕΣ. Για να υμνούν και να κάνουν τους ανθρώπους να θυμούνται τα περασμένα και να διδάσκονται. Να γιατί ο Ηρόδοτος σε κάθε βιβλίο της
Ιστορίας του δίδει και τ’ όνομα μιας Μούσας. Και πέστε ότι δεν γίνηκαν έτσι. Αυτά, λέω, δεν μάς τα είπαν ποτέ. Ότι δηλαδή οι θεοί των Ελλήνων θα το ξαναπούμε - ήσαν ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ. Πέρα από έννοιες, ιδέες, δυνάμεις. Μόνο μάς είπαν πώς οι θεοί ήσαν σαν και τούς ανθρώπους. Μέθυσοι και γλεντοκόποι. Ότι χόρευαν στ’ αμπέλια και τούς ληνούς και στα κρασοπουλειά μαζί με τούς αληθινούς ανθρώπους (τάκαναν κι αυτά), οι Διόνυσοι, οι Βάκχοι, οι Σάτυροι και οι Σειληνοί. Κι ο Δίας αρχιμπερμάτης. Και βεβαίως οι πρόγονοί μας ειδωλολάτρες και πολυθεϊστές. Μακρυά από τον έναν και αληθινό. Κι ας ήταν αυτός θεός τιμωρός. Ήταν και είναι ο αληθινός. Κι εκείνοι ειδωλολάτρες. Κι ας ήταν αδιανόητο γι’ αυτούς το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού...». Κι ας κυριαρχούσε σε μάς το: «ει θεός κακόν τί ποιεί ούκ έστιν θεός (= αν ο θεός κάνει κάτι κακό δεν είναι θεός) και το: «ουδένα των δαιμόνων ηγούμαι κακόν είναι» τού Ευριπίδη και χίλια άλλα. Κι αυτά αρκούν. Διότι σήμερα εδώ, θα μιλήσουμε μόνο για την ένωση του Δία με την Θέμιδα. Την δεύτερη σύζυγο του μετά τη Μήτιδα. . Πού ήταν η Θέμις λέει ο Όμηρος, η θεά του ήθους και της τάξης. . Ή «Εύβουλος» και «Ορθόβουλος», όπως την αποκαλούν ο Πίνδαρος και ο Αισχύλος. Κι ο Ζεύς, λένε όλοι οι αρχαίοι, έτρεφε πάντα αμείωτο σεβασμό σ’ αυτήν. Ήταν εκπρόσωπος της θείας δικαιοσύνης, καθοδηγούσε αποφάσεις θνητών και αθανάτων κι ήταν το σίγουρο καταφύγιο των καταπιεζομένων ανθρώπων. Την λογαριάζανε ως κόρη του Ήλιου, αφού ήτανε θεά της δικαιοσύνης. (Να κι ο Ήλιος της δικαιοσύνης). Κι όπως ο Ήλιος έβλεπε τα πάντα, έτσι και της Θέμιδος δεν της ξέφευγε τίποτα. Ανακάλυπτε όλους τούς παράνομους από τα ίχνη πού άφηναν. Γι’ αυτό την αποκαλούσαν Ιχναία, Σώτειρα και Ουρανία. . Την λάτρευαν παντού στην Ελλάδα μαζί με την Νέμεση (Τιμωρία). Σύμβολα της ο ζυγός, το ξίφος και τα σκεπασμένα μάτια. Κι έτσι παρουσιάζεται στην τέχνη. Τα ξέρουμε αυτά. Μ’ αυτήν λοιπόν την θεά, λέει το παραμύθι, πήρε κι έδωκε φιλιά ό Δίας και γεννιέται ή πρωτοκόρη τους ή ΕΥΝΟΜΙΑ. Δηλαδή οι καλοί Νόμοι πρώτα-πρώτα. Κι ο πόθος του Δία για την Θέμιδα αποτυπώνεται στο αρμονικώτερο και πανέμορφο ασημένιο κορμί αυτού του κοριτσιού. Έτσι πρέπει νάναι οι Νόμοι. Καλοί. Δίκαιοι. Ηθικοί. Ίσοι προς όλους. Καταφύγιο σίγουρο των καταπιεζομένων. Σαν την ίδια και την μάννα της. Λιτοί. Απλοί. Κατανοητοί. Σαφείς. Λαμπεροί και πολύτιμοι για όλους σαν τον 'Ήλιο, που τίποτα δεν γίνεται χωρίς αυτόν κι είσαι σίγουρος ότι τον βλέπεις και τον εμπιστεύεσαι. Είναι η ΕΥΝΟΜΙΑ «το καλώς κείσθαι τους νόμους, , ώστε υποληπτέον το πείθεσθαι (= να έχουν ορισθή δίκαια, , ώστε να κατανοούνται και να πείθουν). Χωρίς να χρειάζωνται δικηγόροι. Με μία λέξη, μάς λέει το παραμύθι, δεν αρκεί να νομοθετής. Αλλά όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν είσαι, από πατέρας μέχρι τύραννος, να νομοθετής βγάζοντας νόμους καλούς. Από το νέμω (διανέμω, μοιράζω δίκαια, απονέμω, σέβομαι). Που σημαίνει, πλην των όσων είπαμε, αυστηρούς μεν, αλλά δίκαιους, ηθικούς και αρμονικούς. Παραδειγματιζόμενος από την φύση (γεωργίας νόμος) μέχρι την μουσική υπέρτατη λειτουργία του σύμπαντος, που την διακρίνει αρμονία και ρυθμός. Και κατανοητούς. Ο Όμηρος τους λέει θέσμια (θεσμούς) από τό τίθημι (θέτω). Κι απ’ τούς μεγάλους νομοθέτες, του Δράκοντος ήσαν θεσμοί. Του Λυκούργου και του Σο- λωνος νόμοι. Έχει κι ο δικός μας ποιητής, ο Τυρταίος, ποίημα με τ’ όνομα της, ΕΥΝΟΜΙΑ. Εκείνος όμως πού βρήκε (επενόησε) τρόπο πρακτικό κι είπε πώς θα φτιάχνωνται οι Νόμοι για να είναι εύ (= καλοί) και να ευεργετούν – και λέξεις χίλιες και δυο και δέκα χιλιάδες με το εύ. Ευγενής και ευγένεια και ευθύς και εύγε και εύκρατος και ευλαβής και ευλογία και ευμορφία (εμορφιά) και ευνομία και ευωδιά κι ευτυχία και Ευρώπη τόσες και τέτοιες πού δεν τις βάνει νους - ήταν ο Ζάλευκος. Νομοθέτης ό Ζάλευκος εκεί κάτω στους Επιζεφύριους Λοκρούς. Οι Επιζεφύριοι, για όσους ενδεχομένως δεν έχουν ακουστά, ήταν αποικία των Λοκρών της Βοιωτίας, εκεί πέρα στην Τυρρηνία της Ιταλίας. (Και Τυρρηνική θάλασσα – Ανα- τολικά η Αδριατική, δυτικά ή Τυρρηνική. Και πέλαγος το λένε και σάλπιγγα Τυρρηνική, γιατί βαράγανε πολύ δυνατά αυτοί την σάλπιγγα πού η Αθηνά εφηύρε και τούς δώρισε). Πήγαν εκεί οι Λοκροί κι έχτισαν πόλη, λένε οι ιστορικοί κι οι αρχαιολόγοι πού την βρήκαν και ξέρουν. Και το άστυ αυτό επειδή ήταν πάνω (επί) στ’ ακρωτήρι Ζεφύριον το είπαν
Επιζεφύριο. Και πρώτος εποικιστής του ο Λοκρός Εύανθος. Κάπου εκεί στα 650 π.χ. η πόλη Επιζεφύριοι Λοκροί, πάνω σ’ εκείνο τ’ ακρωτήρι είχε μεγαλώσει πολύ. Η άκρη δεν εχώραγε.

Επεκτάθηκε λοιπόν γύρω - γύρω. Είχαν έλθει κι άλλοι από διάφορες περιοχές της Λοκρίδας. Και καθένας κουβάλαγε τούς δικούς του, τα δικά του ήθη και έθιμα καθένας το ζακόνι του (ιδιοτροπία). Ο Ζάλευκος λοιπόν αποφασίζει να τούς ενώση κάτω από ενιαία νομοθεσία. [Ζάλευκος. Όνομα και τούτο Ζά + λευκός = κατάλευκος. Κάτασπρος και λαμπερός. Τούτο το ζά - περίεργο κι αυτό επίρρημα - σημαίνει πολύ. Και ζάθεος (πανίερος) και ζαμενής (ορμητικός) και ζάχυτος (διάχυτος) και ζάχρυσος (πλούσιος σε χρυσάφι) και ζάπλουτος και ζάπυρος (διάπνεε; Ζώπυρον). Κι άιντε να βρής άκρη με τούτη την γλώσσα την τρελή ελληνική. Σκεφθήτε τώρα αυτός ο Έλληνας Ζά-λευκος (ο ολόλευκος Έλληνας) νάλεγε:

-«Κάντε έτσι, ρε! Και τούτο κι εκείνο. Και «οφθαλμόν αντί οφθαλμού...» Και ου τούτο, ου κείνο».

Δεν θα τον άκουγε κανείς.

-Άει πάγαινε από ΄δώ, ρε τράγο, θα του λέγανε.

Σκέφτηκε όμως, όπως ο πρόγονός του Οδυσσέας. Την Αθηνά.

-Αθηνά μου! Τί κάνω τώρα, Αθηνά μου, πού τα βρήκα μπαστούνια; Βόηθα Αθηνά μου! Ποιά Αθηνά. Το μυαλό του είναι η Αθηνά, η θεά της Σοφίας. Ή αξία αυτή της ζωής. Κι αυτό επεκαλείτο κι επεστράτευε κι ο Οδυσσέας κι έφθανε η Αθηνά. Έτσι κι o Ζάλευκος. Ποιος ξέρει τί σκεφτότανε πριν κοιμηθή, εκεί στους Επιζεφύριους Λοκρούς και μία νύχτα η Αθηνά αφήνει τον Παρθενώνα και πετάγεται ισαμ’ εκεί κάτω. (Έτσι έκανε αργότερα και η Άρτεμις. Άφηκε το ναό της στην Πέργαμο και πήγε να βοηθήση την Ολυμπιάδα το βράδυ πού γένναγε τον Αλέξανδρο). Πήγε στον ύπνο του Ζάλευκου η Αθηνά. (Αλήθεια πώς να τα εκφράση κανείς ομορφώτερα, δυνατότερα, παραστατικώτερα και γοητευτικότερα για να μείνουν! Τί λυγεράδα είχαν τούτα τα μυαλά και πόσο θάμπος σκορπούν!) Και του λέει η Αθηνά: (Σκέφτηκε ό Ζάλευκος δηλαδή.)

-«Όλοι θάχουν λόγο στην Βουλή των Οπουντίων, όπου συνερχόταν το κοινό των
Λοκρών. Και θα τον έχουν πάντοτε απo ’δώ και πέρα για όποιο ζήτημα χρειάζεται
να ρυθμισθή με Νόμο. Και θα προτείνη όποιον νόμο καθένας θέλει. Αυτό θα είναι ο πρώτος Νόμος. «Αλλά... Αλλά... Αλλά άμα ανεβαίνει στο βήμα να προτείνη νόμο, ο κήρυκας μαζί με την αναγγελία του ονόματος του θα του περνάη και μία θηλιά στο λαιμό. Ώστε αν κάποιος τολμήση να προτείνη Νόμο κατά του λαού (χαράτσια - όχι φόρο σύμφωνα με την οικονομική δύναμη καθενός - ασυλία για μερικούς, παραγραφές, ατιμωρησίες και τέτοια) η φωνή του θα πηγαίνη ίσαμ’ εκεί. Εκεί θα τελειώνη και το ταξείδι του σ’ αυτήν εδώ την ζωή. Και εν πάση περιπτώσει όποια εισήγηση, θα γίνεται μόνον «εν βρόχω τον τράχηλον έχων» (=έχοντας θηλειά στο λαιμό. Ή «με το λουρί στο σβέρκο). Πού σημαίνει: Αν ο Νόμος είναι καλός και σύμφωνος με την θεά Ευνομία, την πρώτη κόρη του Δία απ’ την ένωση του με την Θέμιδα, όλα καλά. Γυρίζει στο σπίτι του χαρούμενος και ικανοποιημένος ότι προσέφερε. Αν όμως εισηγηθή νόμον άδικον τότε... τότε... χαιρέτα μας τον πλάτανο με την κρύα βρυσούλα. Και το τομάρι κρεμασμένο στην γκορτσιά... Και τάξερες, φίλε. Αντί λοιπόν να εισηγηθής Νόμον άνομον για μερικούς – μερικούς σαν και του λόγου σου και τα παντός καιρού λαμόγια, καλύτερα να λείψης εσύ. Και η θηλιά σουρτοθηλιά. (Τούτο ’δώ αργότερα κάποιος άλλος θεός το είπε έτσι: «Συμφέρει αυτώ ίνα κρεμασθή επί τον τράχηλόν του ονικός και καταποντισθή εν τω πελάγω της θαλάσσης». Πού εξηγάγει: θα του ’ρθη πιο φθηνά (τον συμφέρει) να περασθή στον λαιμό του μία μυλόπετρα σαν εκείνη πού σέρνει ο γάιδαρος στο λιοτοτρίβι και να ποντισθή στον πόντο. Και βγήκε ο Ζάλευκος και τα είπε έτσι ακριβώς στους συμπολίτες του, όπως τον είχε ορμηνέψει η Αθηνά. Και σαν απόσωσε την είδ’ εκεί πίσω να του πατάη το μάτι πονηρά σα να τούλεγε: -Άστους τώρα. Μόνο
συμπλήρωσε: Όσοι ίσαμε σήμερα ανεβήκανε εισηγηθήκαμε πράματα πού έγιναν Νόμοι χωρίς νάχουν την θηλιά στο λαιμό δημεύονται οι περιουσίες τους. Και φέρ’ τους παραδείγματα. Δείχ΄τους τέτοιους νόμους. Την παραγραφή, ας ειπούμε, ρώτα τους τί την θέλανε; Μη δεν την θέλανε για να παραγράφουν την κλοπή, πού είχαν αναγορεύσει σε εθνικό σπορ και πήγαινε σύννεφο; Και την ασυλία την αυτοαθώωσή τους; Έτσι πες τους τώρα. Και τάπε κι αυτά ο Ζάλευκος έτσι ακριβώς. Δίχως ν’ αλλάξη λέξη. Κι είδε την θεά, μόνος αυτός απ’ όλους, να χειροκροτή και ν’ αστράφτη ο τόπος. Κάπως έτσι εγεννήθη πήρε σάρκα και οστά κι απέκτησε πρακτική αξία η Ευνομία. Γίνηκε πού λέμε χειροπιαστή. Και χωρίς αυτήν δεν γίνεται τίποτα. Βγάλτε όσους νόμους θέλετε. Αν δεν είναι καλοί, απλοί, χειροπιαστοί και λίγοι («κάνουν κακή ζωή εκείνοι που οι πόλεις τους έχουν πλήθος νόμων» μάς λέει ο Πλάτων) είναι χειρότερα από το να μην υπάρχουν. (Είπα λίγοι. Διακόσια χρόνια κάνανε οι Επιζεφύριοι να θεσπίσουν νέο Νόμο. Όχι σαν τώρα που με την ψήφισή του αρχίζει και το ξήλωμα από τούς ίδιους πάλι). Έτσι, μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα και το πνεύμα του Ζάλευκου, σήμερα η αφεντιά μου «εν βρόχω τον τράχηλον έχουσα» και δίχως να φοβάμαι μη χάσω το κεφάλι μου θα εισηγηθώ τρεις Νόμους: Τον πρώτον έχει προτείνει ο σοφός Βίας από την αρχαιότητα κι είναι τούτος: «Δει τον αγαθόν άνδρα παυόμενον της αρχής μη πλουσιώτερον αλλά ενδοξότερον γεγονέναι» (= ο σωστός πολιτικός, όταν αποσύρεται από την εξουσία πρέπει να φεύγει ενδοξότερος και όχι πλουσιώτερος). Σήμερα οι πολιτικοί έχουν περιέλθει σε πλήρη ανυποληψία. Ο άλλος Νόμος αφορά τούς πολίτες. Όλους τούς πολίτες και είναι τούτος: Τα χρέη προς το Δημόσιο ουδέποτε παραγράφονται. Ουδέποτε. Ούτε με το θάνατο του οφειλέτη. Μόνο με αποπληρωμή.

Τι καταλαβαίνεις για έναν άνθρωπο από τη φωνή του

Ερευνητική ομάδα, που συγκροτήθηκε από δύο βιολόγους κι έναν πολιτικό επιστήμονα, διεξήγαγε σε εργαστηριακό περιβάλλον μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη μελέτη. Ο σκοπός ήταν η εξέταση της επίδρασης που έχει το τονικό ύψος της φωνής στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να υποστηρίξουν με την ψήφο τους ...
πολιτευόμενους με τις βαθύτερες φωνές.

Πιο συγκεκριμένα, τα εν λόγω ευρήματα αναδεικνύουν πως οι φωνές μας ενέχουν περισσότερες πληροφορίες από τις ίδιες τις λέξεις που αρθρώνουμε. Για τον λόγο αυτό άλλωστε, τα άτομα μπορεί να προβαίνουν σε κρίσεις των υποψηφίων, χωρίς στην ουσία να γνωρίζουν τις πολιτικές τους θέσεις και πρακτικές.

Αναφέρεται, μάλιστα, πως η προτίμηση αυτή στις βαθύτερες φωνές μπορεί επίσης να εξηγήσει τον μικρότερο αριθμό των γυναικών που εκλέγονται σε υψηλές πολιτικές και όχι μόνο θέσεις.

Γνωρίζουμε ήδη πως τα ζώα, όπως και ο άνθρωπος, ανταποκρίνονται σε πληροφορίες κωδικοποιημένες με φωνητικά σήματα. Προηγούμενη έρευνα έχει δείξει ότι το τονικό ύψος της ανθρώπινης φωνής επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο οι ομιλητές γίνονται αντιληπτοί.

O διαθέσιμος όγκος πληροφοριών, όμως, σχετικά με τον μηχανισμό επίδρασης του τονικού ύψους της φωνής στην επιλογή των ψηφοφόρων είναι περιορισμένος. Το κενό αυτό λοιπόν ήρθε να καλύψει αυτή η μελέτη.

Οι ερευνητές αρχικά κατέγραψαν άνδρες και γυναίκες να λένε τη φράση «Σας καλώ να με ψηφίσετε αυτόν τον Νοέμβριο». Κατόπιν προχώρησαν σε ψηφιακή τροποποίηση των καταγραφών, έτσι ώστε να δημιουργήσουν εκδοχές με υψηλότερο και χαμηλότερο τονικό ύψος από το αρχικό. Τέλος, κάλεσαν εθελοντές να τις ακούσουν και να ψηφίσουν ομιλητή. Η έρευνα έλαβε χώρα στο πανεπιστήμιο του Miami, όπου 37 άνδρες και 46 γυναίκες άκουσαν γυναικείες φωνές, και στο πανεπιστήμιο Duke, όπου 49 άνδρες και 40 γυναίκες άκουσαν ανδρικές φωνές.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες έτειναν να επιλέξουν για ηγέτες άνδρες και γυναίκες με φωνές που είχαν χαμηλότερο τονικό ύψος.

Είναι πολύ πιθανό λοιπόν οι άνδρες και οι γυναίκες με φωνή χαμηλότερης τονικότητας ύψους, να επιτυγχάνουν πιο συχνά στην κατάκτηση θέσεων ηγεσίας. Από τη στιγμή λοιπόν που το τονικό ύψος της γυναικείας φωνής είναι πιο υψηλό από το ανδρικό, είναι πολύ πιθανό να συνιστά κι έναν παράγοντα που συνεισφέρει στην κατοχή λιγότερων ηγετικών θέσεων από γυναίκες.

Οι ερευνητές τονίζουν πως τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν ξεκάθαρα ότι η κατανόηση και η ερμηνεία των αποτελεσμάτων δεν γίνεται να απομονωθούν από τις σχετικές βιολογικές επιδράσεις.

Σε ένα ξεχωριστό πείραμα, η ερευνητική ομάδα κάλεσε τρεις ομάδες 35 ανδρών και γυναικών να ακούσουν τις ίδιες ηχογραφήσεις. Τους ρώτησαν ποιος υποψήφιος τους φαίνεται πιο ισχυρός, πιο αξιόπιστος και πιο ικανός.

Στην περίπτωση των γυναικείων φωνών, άνδρες και γυναίκες ακροατές έτειναν προς την αντίληψη ότι οι υποψήφιες που είχαν τις φωνές με το χαμηλότερο τονικό ύψος είχαν τα τρία παραπάνω χαρακτηριστικά. Στην περίπτωση των ανδρών όμως, μόνο οι άνδρες αντιλήφθηκαν τους υποψήφιους με φωνές χαμηλότερης τονικότητας ύψους ως πιο ισχυρούς και ικανούς.

Οι ερευνητές εξηγούν πως οι άνδρες πιθανόν χρησιμοποιούν τις φωνές άλλων ανδρών για να εκτιμήσουν χαρακτηριστικά όπως ανταγωνιστικότητα κι εχθρότητα, ενώ οι γυναίκες ίσως χρησιμοποιούν άλλους τρόπους. Επισημαίνουν, μάλιστα, πως όλα τα πειράματα έλαβαν χώρα σε εργαστηριακό περιβάλλον και η ερμηνεία τους στον πραγματικό κόσμο θα πρέπει να γίνεται με προσοχή και έλεγχο των άλλων παραγόντων που μπορεί να επηρεάσουν την επιλογή των ψηφοφόρων.

Οι ειδικοί πιστεύουν ότι τα παραπάνω ευρήματα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πρώτο βήμα προς την κατανόηση των ψυχολογικών μηχανισμών που επηρεάζουν τις επιλογές των ψηφοφόρων. 

Η απόλυτη φάρσα με τα 10 εκ. κλικ! Δείτε τι έκανε ο πανίβλακας στην κοπέλα του! Μην το αντιγράψετε‼!

Όσο και αν μπαίνετε στον … πειρασμό μιας και είναι από τις πιο εύκολες, αλλά και τις πιο πετυχημένες φάρσες καλύτερα να μην το δοκιμάσετε γιατί από ότι καταλαβαίνουμε από το βίντεο… πρέπει να έφαγε πολύ βρισίδι ο τύπος από την κοπέλα του!

Και καλά του έκανε!






 

Πώς καταλαβαίνεις ότι ένας άνδρας έχει πληγωθεί στο παρελθόν;

Όταν ένας άντρας πληγώνεται, αν δεν είναι ικανός να συζητήσει τον πόνο του (και μ’ αυτόν τον τρόπο να γιατρευτεί), τότε είναι παγιδευμένος κι αναγκάζεται να ανταποδώσει το χτύπημα.

Στη χυδαιότητα μπορεί ν’ αντιδρά μόνο με χυδαιότητα.
Δεν μπορεί να εκδηλώσει την απαραίτητη σταθερότητα και δικαιοσύνη από κάποιο συμπονετικό κομμάτι της καρδιά του. Αυτή η παρόρμηση να ανταποδίδει το χτύπημα πολύ βαθιά ριζωμένη.


Όταν ο άνδρας είναι επιθετικός
Οι περισσότεροι άντρες δεν μπορούν να μεταδώσουν την αναστάτωσή τους με τρόπο που να μην φαίνεται απειλητικός, κυρίως αν είναι βαθιά πληγωμένοι. Για ν’ αποκτήσει την ικανότητα να συζητάει τον πόνο του χωρίς ανασφάλεια, ο άντρας χρειάζεται ν’ ακούσει τον πόνο άλλων που έχουν νιώσει παρόμοια. Ακούγοντας τον πόνο των άλλων, μπορεί να νιώθει, να μοιράζεται και να γιατρεύει τον πόνο του χωρίς να χρειάζεται να πάρει εκδίκηση. Σαν αποτέλεσμα, μπορεί να καταλαβαίνει καλύτερα τον γυναικείο πόνο. Γίνεται πιο σπλαχνικός και αποκτά μεγαλύτερη κατανόηση.
Όταν ο άνδρας κλείνεται στον εαυτό του και δε σου δίνει σημασία.
Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι, όταν ένας άντρας δεν είναι ικανός να δείξει συμπόνια, δεν σημαίνει ότι δεν νοιάζεται τη σύντροφό του. Όταν ο άντρας απομακρύνεται, η γυναίκα συνήθως συμπεραίνει ότι δεν ενδιαφέρεται για τον πόνο της. Η αλήθεια είναι ότι ενδιαφέρεται, αλλά απομακρύνεται γιατί μέσω εκείνης έρχεται σε επαφή με τις δικές του αντιστάσεις να νιώσει το δικό του πόνο. Η φαινομενική του αντίσταση προς εκείνη δεν είναι ένδειξη αδιαφορίας, αλλά ένα σύμπτωμα της προσωπικής του αδυναμίας να έρθει σε επαφή με τα δικά του συναισθήματά.
Όσο οι άνθρωποι μαθαίνουν να ακούνε και στη συνέχεια να νιώθουν και να εξωτερικεύουν τον πόνο τους, απελευθερώνονται από την υποσυνείδητη παρόρμηση να πληγώσουν κάποιον. Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν και να βγάλουν προς τα έξω τον υποκειμενικό τους πόνο, θα συνεχίσουν να τραυματίζουν το σύντροφό τους, για να μπορέσουν να ανακουφιστούν.
Η Παθητική Επιθετικότητα- Τι είναι και πώς εκφράζεται από έναν άνδρα.
Πολλοί άντρες, διαβάζοντας την περιγραφή για την αντρική βία, ίσως νιώσουν ότι αποτελούν εξαίρεση. Αν παρατηρήσουν, όμως, προσεκτικά τη συμπεριφορά τους, ίσως εντοπίσουν τους διάφορους τρόπους με τους οποίους κρύβουν την αλήθεια από τον εαυτό τους, προκειμένου να τιμωρήσουν τους άλλους κρυφά ή να πάρουν εκδίκηση. Ακόμα και πίσω από την επιθυμία να βοηθήσουν ή να δώσουν ένα μάθημα σ’ έναν άλλο, μπορεί να κρύβεται η εκδίκηση. Πάρα πολλές φορές δεν συνειδητοποιούμε τις επιθετικές μας τάσεις.
Αυτή η ασυνείδητη επιθετικότητα, μετατρέπεται σε παθητική επιθετικότητα. Αντί να ενεργήσουμε με τρόπο που πληγώνει, προξενούμε πόνο με την αδράνειά μας.
Μερικά συνηθισμένα παραδείγματα παθητικής επιθετικότητας είναι η αργοπορία, η αφηρημάδα, η έλλειψη $εξουαλικής επιθυμίας, η κόπωση, η απροθυμία να μοιραστούμε τις σκέψεις και τις επιθυμίες μας, η αδιαφορία, το πείσμα, η επαναστατική συμπεριφορά, η συγκαλυμμένη κριτική, η υιοθέτηση μιας σωστότερης από τον άλλο στάσης, η διανοητική ή φαρισαϊκή υπεροψία και, τέλος αυτό το αίσθημα ικανοποίησης που νιώθουμε όταν κάποιος «κακός» υποφέρει αντί να νιώσουμε συμπόνια για την ταλαιπωρία του.
Η εκδικητική συμπεριφορά
Ένας άλλος τρόπος για να εκφράσουν οι άντρες την επιθετικότητά τους είναι ο φαρισαϊσμός. Ο άντρας δικαιώνει την εκδικητική του συμπεριφορά κατηγορώντας κάποιον άλλο. Σε μια σχέση μπορεί να αρνηθεί την αγάπη του, το $εξ, την καλοσύνη και την προσοχή, ή μπορεί στα ίσια να τιμωρήσει με τη Βία. πρόστυχα και υβριστικά. Όμως η βαθύτερη αδικία είναι ότι ρίχνει την ευθύνη στη σύντροφό του για τη δική του αρνητική και απωθητική συμπεριφορά.
Σίγουρα μπορεί να κατανοήσουμε την αρνητική του συμπεριφορά, όταν ακούσουμε τι του έχουν κάνει, όμως αυτό δεν την δικαιολογεί.
Πιστεύει ότι δικαιολογημένα πληγώνει τη γυναίκα του αφού κι εκείνη τον πλήγωσε. Επίσης πιστεύει ότι η γυναίκα είναι υπεύθυνη για την κακή και αρνητική συμπεριφορά του και της αξίζει να τιμωρηθεί. Αυτό ποτέ δεν είναι αλήθεια. Δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό.
Οι περισσότεροι άντρες, για να δικαιολογήσουν την εσωτερική τους παρότρυνση για βία, φαντάζονται έναν εχθρό που του αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά. Στην πραγματικότητα, σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να υποφέρει. Οι άντρες δικαιολογούν τη Βία δίνοντας τον ορισμό ότι είναι μάλλον μια λύση παρά ένα πρόβλημα. Όσο ισχύει αυτός ο ορισμός για τη βία, θα υπάρχει βία.
Μέχρι να μπορέσουν οι άνθρωποι να γιατρέψουν τον πόνο τους, θα αισθάνονται την ανάγκη να επιβάλουν τον πόνο τους σε κάποιον άλλο, σαν ένα μέσον για να δημιουργήσουν μια αλλαγή. Θα συνεχίσουν τον παραλογισμό να δικαιώνουν τη βία βαν ένα απαραίτητο κακό.
Στην πραγματικότητα, η βία θα είναι μόνο μια λύση μέχρις ότου οι άνθρωποι μπορέσουν να αισθανθούν και να κουβεντιάσουν τον πόνο τους χωρίς να τον επιβάλλουν. Ο παλιός τρόπος (η βία) θα υπάρχει ανάμεσά μας μέχρι τo μάθουμε τις νέες μεθόδους (τη διαδικασία της απαλλαγής «που την ανάγκη της βίας και την αποτελεσματική επικοινωνία και διαπραγμάτευση).
Η ειρήνη στις σχέσεις μας και στον κόσμο εξαρτάται από την ανάπτυξη της γυναικείας πλευράς μας. Στο μέλλον, η συμπόνια για τον πόνο του άλλου θα παρακινεί τις αποφάσεις των δυνατών, αντί αυτής της υποσυνείδητης παρόρμησης για τιμωρία.
Σίγουρα και μια γυναίκα μπορεί να είναι βίαιη.
Αυτό όμως, συμβαίνει, συνήθως, όταν η θηλυκότητά της έχει πληγωθεί τόσο πολύ, ώστε για προστασία της να αναπτύξει περισσότερο την αντρική πλευρά της. Η βία δεν είναι η πρώτη αντίδραση της γυναίκας. Αν οι γυναίκες γίνουν βίαιες, η αιτία θα βρίσκεται στο ότι υπερίσχυσε η αντρική τους πλευρά.
Οι γυναίκες από τη φύση τους δεν είναι βίαιες και θα προτιμήσουν να υποστούν βία παρά να γίνουν εκείνες βίαιες. Όταν κακοποιούνται, η τάση τους είναι να κάνουν τους άλλους να νιώσουν ένοχοι ή υπεύθυνοι για τον πόνο που νιώθουν.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία, ανακουφίζεται η γυναικεία τους πλευρά. Όπως η αντρική πλευρά βρίσκει ανακούφιση ανταποδίδοντας το χτύπημα, η γυναικεία βρίσκει ανακούφιση κάνοντας αυτόν που την πλήγωσε να νιώσει άσχημα ή να φανεί κακός.

Oldoinyo Lengai: Το ηφαίστειο με την πιο παράξενη λάβα στη Γη


Το ηφαίστειο Oldoinyo Lengai που βρίσκεται στην Τανζανία είναι το μοναδικό από το οποίο εκρήγνυται ασημί λάβα.
Σε αντίθεση με την κανονική λάβα η συγκεκριμένη μοιάζει με ασημί λάσπη και είναι πάρα πολύ δροσερή (550-700 βαθμούς. Κελσίου), γεγονός που την κάνει να λάμπει στο φως της ημέρας.

Μία πολύ αδύναμη λάμψη μπορεί να παρατηρηθεί και στο σκοτάδι. Το βίντεο έχει ληφθεί τον Ιούλιο του 2000 και δείχνει έναν εξαιρετικά δραστήριο κώνο στο κύριο σημείο του κρατήρα.
Εκρήξεις έχουν πραγματοποιηθεί και κατά την περίοδο 2007-2008.