Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

MΑΡΤΙΟΣ (στην αρχαιότητα ΕΛΑΦΗΒΟΛΙΩΝ)

Η προέλευση της λέξης «μήνας», εξέλιξη της αρχαιοελληνικής «μην», με πρώτη καταγραφή στη συλλαβική γραφή των αρχαίων Μηκυναίων (me-no, του μηνός), είναι αρχαιότατη. Η λέξη «μην» σήμαινε αρχικά τη Σελήνη (άλλη αρχαιοελληνική ονομασία: μήνη), αλλά και το διάστημα μιας πλήρους περιφοράς της Σελήνης γύρω από τη Γη. Το διάστημα αυτό αντιστοιχεί σε 29 ή 30 μέρες, τον λεγόμενο σεληνιακό μήνα. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν από πολύ νωρίς στην ιστορία τους τον κύκλο της Σελήνης για να μετρούν το χρόνο, αντανακλάται στην κοινή ρίζα της λέξης «μην» (=έλλειψη).

Μάρτης, Αττικός μηνας   21 Μαρτίου – 19 Απριλίου Μάρτης, γδάρτης, παλουκοκαύτης και... δίγαμος. 
 
Ετυμολογία: Οι Ρωμαίοι τoν βάφτισαν Martius (Άρειο) από το θεό του πολέμου Mars (Άρη). Όπως λέει η ρωμαϊκή ιστορία οι ιδρυτές της Ρώμης, Ρώμος και Ρωμύλος, ονόμασαν αυτόν τον πρώτο μήνα Μάρτιο, προς τιμή του πατέρα τους και γενάρχη των Ρωμαίων του θεού Άρη. Για τούτο και κατά τον Πλούταρχο (Βίος Νουμά, 19) αναφέρεται πως ο Μάρτιος απεικονίζεται ως άνδρας ενδεδυμένος με δέρμα λύκαινας. Επίσης τον πρώτο μήνα της άνοιξης οι Ρωμαίοι άρχιζαν τις πολεμικές επιχειρήσεις. Και... Ελαφηβολιών (από τις έλαφος, βάλλω). Στην αρχαιότητα τα ιερά Ελαφη-βόλια <έλαφος, βάλλω> τα γιόρταζαν προς τιμήν της Αρτέμιδος.

Αγροτική ονομασία:  Φυτευτής. Λαϊκά ονόματα: λέγεται και Μάρτης, Παλουκοκαύτης (ανάγκαζε, με το απρόοπτο κρύο του, να καίνε ακόμα και τα παλούκια για να ζεσταθούν), Πουλιαντέρης, Ανοιξιάτης (είναι ο πρώτος μήνας της άνοιξης), Φυτευτής (γιατί φυτεύουμε). Ποντιακή ονομασία: Μαρτς.
 
Τον λέγανε και Δίγαμο:  Μάρτης έχει δύο γυναίκες, τη μία πολύ όμορφη και φτωχή, την άλλη πολύ άσχημη και πολύ πλούσια. Ο Μάρτης κοιμάται στη μέση. Όταν γυρίζει από την άσχημη, κατσουφιάζει, μαυρίζει και σκοτιδιάζει όλος ο κόσμος, γι' αυτό παλουκοκαύτης. Όταν γυρίζει από την όμορφη, γελάει, χαίρεται και λάμπει όλος ο κόσμος.  
 
Άλλοι υποστηρίζουν πως ο Μάρτης τη γυναίκα που παντρεύτηκε, από μπροστά ήταν πολύ άσχημη, ενώ από πίσω ήταν πολύ όμορφη! Όταν ο Μάρτης τη βλέπει κατά πρόσωπο κλαίει και ο καιρός χαλάει. Όταν την κοιτάζει από τις πλάτες ευχαριστιέται και ο καιρός καλοσυνεύει. Γι αυτό και η παροιμία λέει:

 «Ο Μάρτης πότε κλαίει και πότε γελάει». Επειδή είναι άστατος λέγεται πεντάγνωμος «Ο Μάρτης ώρα βρέχει και χιονίζει κι ώρα μαρτολουλουδίζε».

Έθιμα παραμονής: Θέμα τους είναι η αποπομπή του Χειμώνα, καθ' όσον... από Μάρτη, καλοκαίρι. 
 
«Το Φεβρουάριο τον υποδύεται άνθρωπος χωλός καβάλα εις γάιδαρον... Η πομπή των παιδιών που τον συνοδεύουν τραγουδάει... Οξω, Κουτσοφλέβαρε / να 'ρθη ο Μάρτης με χαρά και με πολλά λουλούδια. Οι νοικοκυρές αναφωνούν... βγαίνει ο Κακόχρονος / μπαίνει ο Καλόχρονος / μέσα Μάρτης και χαρά / και καλή νοικοκυρά...» (Γ. Α. Μέγα, Ελληνικαί εορταί, Αθήναι 1979, σ. 131).

Εθιμο της 1ης Μαρτίου ήταν: Την πρώτη μέρα του Μάρτη συνηθιζόταν από τα παλιά χρόνια νέοι και νέες να βγαίνουν στα χωράφια και με τη δρόσο των σπαρτών έπλεναν το πρόσωπό τους για να μη μαυρίσουν. Απέφευγαν τη δρόσο των σπαρτών κριθαριού, γιατί αυτή φέρει σπυριά (κριθαρκά) κάτω από τα βλέφαρα.
 
Άλλο έθιμο ήταν να δένουν γύρω από τον καρπό του δεξιού χεριού τους και γύρω από το λαιμό τους κλωστή από χρωματιστά νήματα στριμμένα, κόκκινα, λευκά και χρυσά. Η κλωστή λέγεται «Μάρτη» ή «Μαρτιά» ή «Μαρτίτση» και όποιος τη φοράει δεν μαυρίζει από τον ήλιο του Μάρτη και φοριέται μέχρι τον Μάη.

Η περιφορά της χελιδόνας με φύλλα κισσού που συμβολίζει την αειθαλή βλάστηση.
Αρχαίο χελιδόνισμα: «Ηλθ' ήλθε χελιδών / καλάς ώρας άγουσα / καλούς ενιαυτούς...». Νέο χελιδόνισμα: «... Μέσα Μάρτης, έξω ψύλλοι, έξ' οχτροί, σας τρών' οι σκύλοι...».

Την 1η-7η Μαρτίου οι ποιμένες οδηγούσαν τα αιγοπρόβατα από τα χειμαδιά στα ορεινά μέρη λέγοντας: «Κούρευε, κουδούνωνε και στα όρη ανέβαινε». 

25 Μαρτίου τα Ιερά Ελευθέρια: Εορτή πάνδημος. Στην Ηπειρο ανάβουν φωτιές και χτυπούν κουδούνια. 

Αυτά και καλό μήνα να έχουμε.!

Το κάθετο σινεμά της Ολλανδίας που επαναπροσδιορίζει την έννοια του κινηματογράφου

 
Επανάσταση στα μέχρι τώρα δεδομένα του κινηματογράφου έφερε η Ολλανδία, η οποία αποφάσισε να αντιστρέψει τις οθόνες προβάλλοντας τις ταινίες κάθετα.
Σύμφωνα με τον Independent, εκατοντάδες λάτρεις του κινηματογράφου πρόκειται να απολαύσουν το Σαββατοκύριακο ένα πρόγραμμα με 10 ταινίες μικρού μήκους που θα προβληθούν σε μια τεράστια οθόνη σε μουσείο σύγχρονης τέχνης στην Ολλανδία.
Οι προβολές είναι μέρος του «Vertical Cinema» -ένα έργο που έλαβε χώρα τον περασμένο μήνα στην Arminius Church του Ρότερνταμ ενόψει του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης.
Οπως δηλώνει το όνομα του έργου, το Vertical Cinema αψηφά τους οριζόντιους κανόνες του κινηματογράφου, αποτελώντας ένα ενδιαφέρον κινηματογραφικό πείραμα.
Σύμφωνα με τον Lucas van der Velden, επιμελητή της Sonic Acts, η οποία παράγει το πρόγραμμα, «το έργο προσελκύει την προσοχή, διότι κάνει τους ανθρώπους να επανεξετάσουν τον κινηματογράφο, και αποτελεί έναν επαναπροσδιορισμό για τα μάτια, τα αυτιά και το μυαλό».
Οι 10 ταινίες μικρού μήκους, που περιγράφονται ως ένα μοναδικό μείγμα του αφηρημένου κινηματογράφου έχουν ως στόχο να διερευνήσουν την ιδέα ότι η μορφή θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η κρίσιμη πτυχή της συνολικής οπτικοακουστικής εμπειρίας.

Mικροπράγματα που όμως έχουν μεγάλη σημασία σε μια σχέση


Πριν καταλάβω πώς διαφέρει η γυναικεία οπτική από τη δική μου, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί η γυναίκα μου συγχυζό­ταν κάθε φορά που ξεχνούσα να κάνω κάτι που εγώ χαρακτή­ριζα μικροθελήματα - όπως ν’ αγοράσω εφημερίδα επιστρέφο- ντας στο σπίτι, να πάρω τα ρούχα απ’ το καθαριστήριο, να επι­σκευάσω το παράθυρο, να βάψω τα ντουλάπια της κουζίνας ή να της πω ότι κάποιοι μας κάλεσαν σε πάρτι. Κατά τη δική μου άποψη, σημαντικά πράγματα είναι να κερδίζει κανείς χρήματα, να λέει την αλήθεια, να είναι μονογαμικός, να είναι παρών σε μια ώρα ανάγκης, να πληρώνει το δάνειο, κ.λπ.
Καμιά φορά όταν ξεχνούσα κάτι, ερχόταν σε μένα άκεφη, πολλές φορές για να μου παραπονεθεί ότι πίστευε πως δεν την αγαπούσα. Αναρωτιόμουνα, πώς είναι δυνατό να εκλαμβάνει σαν ένδειξη ότι δεν την αγαπώ το γεγονός ότι ξέχασα ν’ αγο­ράσω εφημερίδα;
 
Στο τέλος κατέληξα να συνειδητοποιήσω ότι από τη δική της άποψη, το να θυμάμαι τα διάφορα μικροπράγματα είναι ένα είδος έκφρασης αγάπης. Αυτά τα «μικροπράγματα», εφόσον τα χρειαζόταν, είχαν άμεση σχέση μαζί της. Όταν τα ξεχνούσα, της ήταν πολύ δύσκολο να μην το πάρει σαν ένδειξη έλλειψης εν­διαφέροντος κι αγάπης για κείνη. Όταν πάλι τα θεωρούσα ασή­μαντα, την έκανα στην πραγματικότητα να νιώσει ότι εκείνη δεν ήταν σημαντική.

Όταν ένας άντρας αγνοεί κάτι που η γυναίκα θεωρεί σημα­ντικό, εκείνη νιώθει σαν να αγνοεί την ίδια. Βρήκα ότι η ανταπόκρισή μου καν η υπευθυνότητα για τα μικρά πράγματα ήταν ένας αποτελεσματικός τρόπος για να εκφράσω την αγάπη μου στη γυναίκα μου και να της δώσω σιγουριά. Μια και στην πραγ­ματικότητα είναι το σημαντικότερο πλάσμα στη ζωή μου, όταν κατάλαβα τη σημασία που έχουν τα “μικροπράγματα”, χωρίς να το σκέφτομαι άρχισα να προσέχω τις επιθυμίες της. Απ’ τη στιγμή που κατάλαβα ότι αυτό ήταν μια εύλογη ανάγκη της, κατάφερα να συγκεντρώσω την αντρική μου ενόραση για να λύ­σω το πρόβλημα.

Τώρα που κατάλαβα πόσο επηρέαζε τη γυναίκα μου η αφη­ρημάδα ενός καθηγητή, μπόρεσα ν’ αντιληφθώ τι ένιωθε κάθε φορά που ξεχνούσα διάφορα πράγματα. Δεν ένιωθα πια την υποχρέωση να της λέω να μην συγχύζεται, Εκείνη πάλι απ’ την άλλη μεριά, έφτασε να καταλάβει την αντρική μου τάση για συ­γκέντρωση και δεν παίρνει προσωπικά την αφηρημάδα μου.

Αν ήξεραν οι άντρες πόσο σημαντικά είναι αυτά τα “μικρο­πράγματα” για τις γυναίκες, σίγουρα θα υπήρχαν πολύ περισ­σότερες ευτυχισμένες γυναίκες. Μερικές γυναίκες νιώθουν άσχημα ν’ αφήσουν τον άντρα να καταλάβει πόσο σημαντικός είναι για κείνες. Πάντως, αν κάνετε την προσπάθεια να μην ξε­χνάτε τα “μικροπράγματα” που χρειάζεται μια γυναίκα, θα δεί­τε τη διαφορά.

Αυξάνοντας την Αντρική Δημιουργικότητα

Η επιβεβαίωση της γυναίκας δεν είναι ο μόνος λόγος για να δί­νουμε σημασία στα μικροπράγματα. Όταν άρχισα να ικανοποιώ περισσότερο τις επιθυμίες και ανάγκες της γυναίκας μου, ανα­κάλυψα ότι μερικές φορές το να κάνω διάφορα μικροπράγματα με βοηθούσε να εξοικονομώ χρόνο για να σκεφτώ άλλα πράγ­ματα που ίσως να είχα αναβάλει. Τέτοιες αλλαγές της συγκέ­ντρωσής μου με βοηθούν ν’ απελευθερωθώ από την υπερβολι­κή συγκέντρωση σε ασχολίες που μπορεί να με καταβάλουν.

Η αλλαγή της συγκέντρωσης είναι επίσης μια δυναμική τε­χνική για τη λύση των προβλημάτων. Αν, αφού συγκεντρωθεί­τε για πολύ σε κάτι, μπορείτε να το εγκαταλείψετε και πρόσωρινά να κατευθύνετε τη συγκέντρωσή σας σε κάτι διαφορετικό και λιγότερο απαιτητικό -σ’ ένα απ’ τα “μικροπράγματα” που η σύντροφός σας χρειάζεται, για παράδειγμα- αυτό δίνει στο υπο­συνείδητο μια ευκαιρία να λύσει το πρόβλημά σας. Η λύση πι­θανότατα θα βγει στην επιφάνεια τη στιγμή που ούτε καν θα σκέφτεστε το πρόβλημα.

Στις Γυναίκες Αρέσει η Ειδική Μεταχείριση

Στις γυναίκες αρέσει στη ζωή τους να ξεχωρίζουν και οι άντρες να τους φέρονται με κάποια ιδιαιτερότητα. Πλήρωσα μεγάλο τί­μημα για να το μάθω αυτό, όταν κάναμε στο σπίτι μας το πρώ­το οικογενειακό πάρτι. Όση ώρα η γυναίκα μου ετοίμαζε το σπίτι, εγώ πήγα στο γραφείο μου. Όταν επέστρεψα, ήμουνα πο­λύ περήφανος για τον εαυτό μου γιατί είχα θυμηθεί να πάρω μαζί μου την κάμερα για βιντεοσκόπηση. Αν και το να παίρνω σε βίντεο τα οικογενειακά πάρτι είναι κάτι που μ’ ενδιαφέρει, θα μπορούσα με μεγάλη ευκολία να είχα απορροφηθεί απ’ τη δουλειά μου και να είχα ξεχαστεί.

Όταν επέστρεψα σπίτι, όλοι οι καλεσμένοι μας ήταν ήδη εκεί. Πήγα κατευθείαν στο σαλόνι για να τακτοποιήσω το πικάπ, τα φώτα και την κάμερα. Την ώρα που στριφογύριζα ανάμεσα στο πικάπ και στην κάμερα, τα παιδιά έτρεξαν να με καλωσορί­σουν. Τελικά όλα τα μέλη της οικογένειας εγκαταστάθηκαν στο σαλόνι ανταλλάσσοντας αγκαλιές και φιλιά και λέγοντας τα νέα τους, ενώ εγώ συνέχιζα να συναρμολογώ τα εξαρτήματα της κά­μερας για τη βιντεοσκόπηση.

Όταν τελείωσα, πήγα στην κουζίνα να χαιρετίσω τη γυναί­κα μου. Φυσικά, περίμενα η Μπόνι να είναι ενθουσιασμένη μα­ζί μου που είχα θυμηθεί την κάμερα και την είχα συναρμολο­γήσει. Συνέβη όμως ακριβώς το αντίθετο - ήταν απόμακρη και μουτρωμένη. €ίπε ότι έπρεπε πρώτα να είχα χαιρετήσει εκείνη και μετά να είχα συναρμολογήσει την κάμερα. Ενώ εγώ τη χαι­ρέτησα τελευταία. Εμεινα άναυδος γιατί σύμφωνα με τη δική μου, αντρική γνώμη, αν θα ήθελε να με δει, δεν είχε παρά να έρθει στο σαλόνι.

Ayunerda: Η επικίνδυνη διατροφή για τους Αρχαίους Έλληνες που εμείς αγνοούμε

Ένα τεράστιο θέμα, ίσως το σημαντικότερο πεδίο στο οποίο μπορεί ο καθένας να κάνει αποφασιστικές αλλαγές που να έχουν άμεση σχέση με τη βελτίωση της υγείας του, είναι το θέμα της διατροφής. Σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν συζήτηση σε κάποια παρέα ανθρώπων, στην οποία να μην τίθεται κάποια στιγμή και το πρόβλημα της διατροφής, καθώς όλοι αναγνωρίζουν το ότι υπάρχει μία (επιεικώς…) άναρχη κατάσταση στον χώρο αυτόν.
Οι σύγχρονοι διαιτολόγοι και διατροφολόγοι είναι πελαγωμένοι μέσα σε μία φουρτουνιασμένη θάλασσα από ατελείωτα νούμερα που τους πνίγουν (αριθμός θερμίδων, περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες, επί τοις εκατό αναλογία λευκωμάτων, λιπών και υδατανθράκων, συντηρητικές ουσίες, χρωστικές, αριθμοί Ε, κλπ) και παράλληλα η σύγχρονη παραγωγή τροφίμων (ειδικά με τις επεμβάσεις σε επίπεδο γενετικού υλικού από τον ταχύτατα αναπτυσσόμενο κλάδο της Μοριακής Βιολογίας και Γενετικής) δείχνει να ξεφεύγει τελείως από όλα όσα γνωρίζαμε σαν "φυσικά", μέχρι πριν από μόλις δέκα με δεκαπέντε χρόνια.
Οι εντατικές μέθοδοι για την επίτευξη όλο και μεγαλύτερης γεωργικής παραγωγής (υπερεντατικές καλλιέργειες, ειδικά λιπάσματα, ορμόνες στο πότισμα ή και στον ψεκασμό των φυτών, φυτοφάρμακα, ζιζανιοκτόνα και όλα τα συναφή) και η αναζήτηση μεθόδων για γρηγορότερη και φθηνότερη απόδοση στον τομέα της κτηνοτροφίας, μπορεί να αρχίζει να παραβιάζει πλέον τις ανοχές της φύσης.
Έχουμε ήδη αναφέρει ότι όπως ένα αμορτισέρ στο αυτοκίνητο μπορεί να αποσβέσει τους κραδασμούς από τις μικρές ανωμαλίες του εδάφους, αλλά θα σπάσει όταν θα φθάσει στη λακκούβα με το μισό μέτρο βάθος, έτσι και η φύση μπορεί να "συγχωρεί" κάποιες ενέργειες του ανθρώπου, αλλά όταν αυτός ο βιασμός των φυσικών ρυθμών ξεπεράσει κάποια όρια, τότε η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
Είναι πολύ πρόσφατο, στα τέλη του 20ου Αιώνα, το τεράστιο θέμα από τη νόσο B.S.E., δηλαδή τη σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια των βοοειδών (η περίφημη πλέον νόσος των ...τρελών αγελάδων) και τη γνωστή υστερία που ξέσπασε λόγω της πιθανότητας συσχετισμού της με την εγκεφαλοπάθεια Creutzfeldt – Jacobs των ανθρώπων. Η προσεκτική ανασκόπηση των δεδομένων από την ειδησεογραφία της εποχής, μας δείχνει ότι διάφορα "πρωτεϊνούχα συμπληρώματα" που εχορηγούντο στις βρετανικές (και όχι μόνο...) αγελάδες για τον δεκαπλασιασμό της παραγωγής γάλακτος από κάθε ζώο, περιείχαν και πολτοποιημένα εντόσθια, κόκαλα, δέρματα, σπονδύλους, βλέφαρα, κλπ στοιχεία από πρόβατα, κοτόπουλα, αλλά και από ...άλλες αγελάδες.
Η προσπάθεια δηλαδή της αύξησης της παραγωγής γάλακτος, έκανε τον άνθρωπο να σπρώξει τις αγελάδες προς την ...κρεοφαγία. Είναι βέβαιο γεγονός ότι η αλλαγή των διατροφικών συνηθειών των αγελάδων με αυτόν τον τρόπο (τα συμπληρώματα αυτά μεταβάλλουν τις χορτοφάγες αγελάδες σε σαρκοβόρες), πολλαπλασιάζει την παραγωγή γάλακτος.
Το τεράστιο θέμα βέβαια είναι ποιός ή μάλλον ποιοί θα πληρώσουν το λογαριασμό της όλης ιστορίας, όχι μόνο σήμερα, αλλά μέσα στις επόμενες δεκαετίες.
Για την όλη υπόθεση ενοχοποιείται μία πρωτεΐνη (prion) η οποία συμπεριφέρεται σαν να έχει η ίδια κάποια μορφή ...αυτόνομης ζωής. Η ασθένεια αυτή δηλαδή (Creutzfeldt – Jacobs), δεν προέρχεται από κάποιους ιούς βραδείας δράσης, αλλά από μολυσματικά τεμάχια πρωτεϊνών ανώμαλης στερεομορφής, τα οποία μπορούν και μεταβάλλουν τη στερεομορφή άλλων, υγιών πρωτεϊνών. Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι πρωτεΐνες αυτές μπορούν να αναπαράγουν εαυτές, σαν να έχουν δηλαδή μια αυτόνομη δυνατότητα για ζωή. Ήδη έχει ξεσπάσει μία τεράστια διαφωνία μεταξύ των ειδικών για το πώς ακριβώς συμπεριφέρεται  και αναπαράγεται αυτή η πρωτεΐνη, αλλά το τελικό συμπέρασμα είναι ότι τα αποτελέσματα για την υγεία των ανθρώπων που κατανάλωσαν προϊόντα "μολυσμένα", είναι εξαιρετικά δυσάρεστα. 
Υπάρχει σήμερα πλέον μία πρόβλεψη από Βρετανούς καθηγητές (με επικεφαλής τον Dr Lacey), η οποία, στην πλέον αισιόδοξη εκδοχή της, λέει ότι ήδη στη Μεγάλη Βρετανία, μεταξύ 100,000 και 1,000,000 ανθρώπων πιθανόν να είναι φορείς της ασθένειας (ύπαρξη της λανθασμένης πρωτεΐνης prion στον οργανισμό τους) και υπολογίζεται ότι σε διάστημα δέκα έως δεκαπέντε ετών από τότε που έφαγαν το "μολυσμένο" κρέας, το 1% από αυτούς θα είναι σοβαρά άρρωστοι, ή και νεκροί (δηλαδή από 1,000 έως 10,000 άτομα).
Σύμφωνα όμως με το δεύτερο και πιο απαισιόδοξο σενάριο της ίδιας ομάδας επιστημόνων, σε δεκαπέντε με είκοσι χρόνια από σήμερα, μισό περίπου εκατομμύριο Βρετανοί θα πεθαίνουν από την ασθένεια αυτή κάθε χρόνο. Κανείς μέχρι στιγμής δεν έχει διαψεύσει επίσημα τα στοιχεία της ομάδας των Βρετανών καθηγητών, και οι προοπτικές γενικά είναι εξαιρετικά απαισιόδοξες.
Και βέβαια θα αναζητηθούν ευθύνες, και βέβαια θα γίνουν οι κατάλληλες ενέργειες προς πάσα κατεύθυνση, και βέβαια θα γίνει προσπάθεια το μαχαίρι να φτάσει έως το κόκκαλο, αλλά η ιστορία με τις αγελάδες είναι δυστυχώς μόνο το σύμπτωμα μίας ασθένειας και όχι η ίδια η ασθένεια η οποία έχει να κάνει με την αλόγιστη συμπεριφορά του ανθρώπου σε σχέση με τη φύση. Στη συγκεκριμένη αυτή περίπτωση οι "εκπρόσωποι της ανθρωπότητας" ήταν οι Βρετανοί κτηνοτρόφοι και οι τεχνολόγοι τροφίμων οι οποίοι δεν πρέπει να αισθάνονται και πολύ περήφανοι για την εν γένει συμπεριφορά τους.
Ο Dr Kim Laing, καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιου του Λονδίνου, ανέφερε χαρακτηριστικά:
"Εάν επιτρέψαμε τη χρησιμοποίηση κρέατος τέτοιας υποβαθμισμένης ποιότητας στις τροφές μας, τότε αξίζουμε τις συνέπειες. Οι καταναλωτές βέβαια δεν το ήξεραν, αλλά οι βιομηχανίες τροφίμων το γνώριζαν. Πιστεύω ότι είναι ένοχες".
Οι ίδιες βέβαια οι βιομηχανίες αποποιούνται κάθε σχέση με παρόμοια προϊόντα κρέατος, λέγοντας ότι δεν γνώριζαν τίποτε. Ήδη ...χαριτολογώντας, ορισμένα στελέχη της Επιτροπής Γεωργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης όταν αναφέρονται στη νόσο B.S.E.  και την εν γένει συμπεριφορά των Βρετανικών αρχών πάνω στο θέμα αυτό, αποδίδουν τα αρχικά αυτά στην φράση "Blame Someone Else", δηλαδή "εγώ δεν φταίω, κατηγορείστε κάποιον άλλο".
Είναι καταπληκτικό το γεγονός ότι η όλη ιστορία είχε περιγραφεί στην τραγωδία του Αισχύλου "Γλαύκος Ποτνιεύς" και ίσως να είχαμε λιγότερα προβλήματα αν οι Βρετανοί κτηνοτρόφοι διάβαζαν αρχαίους Έλληνες συγγραφείς...!
Στο έργο αυτό δεν υπάρχουν βέβαια τρελές αγελάδες, αλλά ...τρελά άλογα. Η ύβρις προς τους Θεούς ήταν και τότε ακριβώς η ίδια: οι άνθρωποι τάιζαν με κρέας ζώα που ήταν αποκλειστικά φυτοφάγα από τη φύση τους, παραβιάζοντας τους φυσικούς νόμους.
Ο Γλαύκος έτρεφε μάλιστα τα άλογά του με ανθρώπινες σάρκες για να αποδίδουν καλύτερα στη μάχη, με αποτέλεσμα βέβαια να προκαλέσει την οργή των Θεών του Ολύμπου, και να προκληθεί στα άλογα αυτά μία "θεόπεμπτη τρέλα" που τα οδήγησε μάλιστα σε μία αρματοδρομία να ανατρέψουν το άρμα και αφηνιασμένα να κατασπαράξουν τον ίδιο τον αφέντη τους. Από το επεισόδιο αυτό, ο Γλαύκος ονομάστηκε "Ταράξιππος" (αυτός που τρομάζει και δημιουργεί ταραχή στα άλογα) και πίστευαν μάλιστα ότι αργότερα (μετά τον θάνατό του),  σαν δαίμονας κυνηγούσε τα άλογα.
Για να αφήσουμε λίγο το βοδινό κρέας, ας προχωρήσουμε σε άλλες δύο δημοφιλείς πηγές ζωικής πρωτεΐνης στον Δυτικό Κόσμο, δηλαδή το χοιρινό και τα πουλερικά. Η προσθήκη ορμονών και αντιβιοτικών στο διαιτολόγιο τους, είναι γεγονός ότι επιταχύνει την ανάπτυξη των κοτόπουλων και των χοίρων έτσι ώστε να αποδοθούν πολύ νωρίτερα στην αγορά για κατανάλωση. Οι μακροπρόθεσμες όμως συνέπειες αυτών των εξελίξεων είναι ακόμη τελείως άγνωστες.
Σήμερα οι ειδικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι αυτές οι αλλαγές έχουν επεκτείνει και πολλαπλασιάσει μία νέα ομάδα κινδύνων:
1.-      Νέα και πιο ανθεκτικά στελέχη του επικίνδυνου μικρόβιου της σαλμονέλας στα πουλερικά και τα αυγά,
2.-      Ανθεκτικά σε όλα σχεδόν τα αντιβιοτικά κλωστηρίδια, και
3.-      Τεχνητές – συνθετικές ορμόνες (οι οποίες μάλιστα παραμένουν στο κρέας των ζώων, δεν αλλοιώνονται με το μαγείρεμα και περνούν και στον ανθρώπινο οργανισμό προκαλώντας από πεπτικές διαταραχές μέχρι πτώση της παραγωγής σπέρματος στους άνδρες και καρκίνο του μαστού στις γυναίκες). 
Σε αντίθεση με το παρελθόν (και λέγοντας παρελθόν εννοούμε ουσιαστικά όλη την χρονική περίοδο από την ...αρχαιότητα μέχρι πριν από είκοσι με τριάντα χρόνια), που τα όποια προβλήματα από τη γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή περιορίζονταν σε τοπικό επίπεδο (στο αγρόκτημα, το χωριό ή την κοντινή πόλη), η ευρεία και κυριολεκτικά διεθνής διάσταση της αγροτικής βιομηχανίας αλλά και μεταφοράς και παγκόσμιας διάθεσης των τροφίμων, συνεπάγεται τη δημιουργία προβλημάτων υγείας σε πολλή μεγάλη έκταση, επηρεάζοντας ακόμη και ανθρώπους σε άλλες χώρες, πολύ μακριά από την αρχική εστία των όποιων προβλημάτων.
Το πρόσφατο (μέσα του 2008) τεράστιο πρόβλημα με την παρουσία μελαμίνης στο γάλα που προοριζόταν (κυρίως) για κατανάλωση από βρέφη και μικρά παιδιά, αλλά και σε πληθώρα από προϊόντα γάλακτος στην Κίνα είναι πολύ χαρακτηριστικό:
Η προσθήκη μελαμίνης στο γάλα και σε άλλα τρόφιμα (όπως στα αυγά μέσα από την προσθήκη μελαμίνης στην τροφή των πουλερικών), βελτιώνει μεν την περιεκτικότητά τους σε πρωτεΐνες, αλλά μπορεί να δημιουργήσει στους ανυποψίαστους καταναλωτές προβλήματα στη λειτουργία των νεφρών που σε ορισμένους καταλήγει σε νεφρική ανεπάρκεια και ανάγκη για τεχνητό νεφρό ή και μεταμόσχευση νεφρού.
Υπάρχει βέβαια η γνωστή υστερία στην αγορά: άνθρωποι (και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό), οι οποίοι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν ουσιαστικά με το τί τρώνε, ξαφνικά πανικοβάλλονται. Όλοι αυτοί που αναγνωρίζουν ότι "η ντομάτα πια είναι άγευστη", "άλλοτε καθάριζα αγγουράκι για τη σαλάτα και μύριζε όλο το σπίτι" και "ποιός ξέρει τι να χρησιμοποιούν για την παραγωγή τροφίμων", δείχνουν τεράστια έκπληξη όταν ακούν τα πραγματικά γεγονότα.
Και φυσικά ακολουθεί ο γνωστός πανικός στην αγορά από "ανήσυχους καταναλωτές" και οι σχετικές ανακοινώσεις από τα Μ.Μ.Ε., τα παράθυρα των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων και τις κυβερνήσεις, μέχρις ότου κάποιο άλλο θέμα τραβήξει την προσοχή του κοινού.
Η όλη ιστορία συσκοτίζεται πολλές φορές ηθελημένα από άτομα και εταιρίες που έχουν κυριολεκτικά τεράστια συμφέροντα από το όλο κύκλωμα της διατροφής. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός (με την ευκαιρία των ...τρελών αγελάδων), ότι γνωστή εταιρία παιδικών τροφών (συσκευασμένων σε γυάλινα βαζάκια) διαβεβαίωνε το ελληνικό καταναλωτικό κοινό την άνοιξη του 1996 ότι τα προϊόντα της παράγονται στην Αμερική και ουδεμία σχέση έχουν με το Ηνωμένο Βασίλειο (και άρα με τις τρελές αγελάδες), αλλά το Υπουργείο Εμπορίου και τα τελωνεία της χώρας μας δεν είχαν ποτέ εγκρίνει και καταγράψει εισαγωγές αυτών των παιδικών τροφών από τις Η.Π.Α. από το 1992 έως το 1995!
Ήδη αρχίζουν να εμφανίζονται στις αγορές άλλων (προς το παρόν) χωρών τα προϊόντα της "βιοτεχνολογίας", αποτελέσματα της έρευνας στα εργαστήρια της μοριακής βιολογίας και γενετικής. Η επιστήμη αυτή έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τη φυσική κληρονομικότητα των φυτών, των ζώων, των μικροοργανισμών, αλλά δυστυχώς και των ανθρώπων, με επέμβαση στο γενετικό υλικό (γονίδια) των κυττάρων.
 Υπάρχουν λοιπόν σήμερα διαθέσιμα τα εξής καταπληκτικά προϊόντα (προσοχή, δεν είναι επιστημονική φαντασία...):
 Κοτόπουλο με γονίδια μοσχαριού:         Είναι το κοτόπουλο που μεγαλώνει πιο γρήγορα, γίνεται πιο μεγάλο σε όγκο και βάρος και περιέχει λιγότερο λίπος...
 Πατάτα με γονίδια σκορπιού:                Το φυτό γίνεται πιο ανθεκτικό στα έντομα...
 Λάχανο με γονίδια βακτηριδίων:            Το φυτό έχει μεγαλύτερη προστασία από τις κάμπιες και διάφορα άλλα παράσιτα...
 Ντομάτα με γονίδια ψαριών:                 Με την ενσωμάτωση γονιδίων από το ψάρι "γλώσσα", το φυτό γίνεται πιο ανθεκτικό στο κρύο και έτσι οι Σκανδιναβοί μπορούν άφοβα πλέον να καλλιεργούν ντομάτες στον κήπο τους...
 Σπαράγγια με γονίδια αρουραίου:          Είναι πιο ανθεκτικά στα ζιζανιοκτόνα και αντέχουν στον κρύο καιρό...
Το όλο κύκλωμα της διατροφής σήμερα είναι γενικά προβληματικό και υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι αναγνωρίζοντας τον κεφαλαιώδη ρόλο που παίζει για την υγεία μας η ποιότητα των τροφίμων, αναζητούν τρόπους διαφυγής είτε καλλιεργώντας οι ίδιοι ορισμένα απλά κηπευτικά, είτε ενισχύοντας τις οργανικές καλλιέργειες, οικολογικές οργανώσεις αλλά και καταστήματα που προωθούν προϊόντα όσο γίνεται πιο αγνά και πιο κοντά στη φυσική τους κατάσταση.
Στο επόμενο άρθρο μας ο ιατρός κύριος Τσουρουκτσόγλου θα μας ενημερώσει για τους βασικούς κανόνες υγιεινής διατροφής, που ισχύουν για όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την ιδιοσυγκρασία τους, την ηλικία τους, την εποχή του χρόνου, την κατάσταση της υγείας τους.

Μπορούν τα όνειρα να προβλέψουν το μέλλον;

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
Όταν κάποιος αφυπνιστεί στο στάδιο ΡΕΜ, είναι πολύ πιθανό να αναφέρει ότι έβλεπε ένα όνειρο. Φαίνεται ότι κατά τη διάρκεια αυτού του σταδίου του ύπνου, ταξινομούνται οι εμπειρίες του προηγουμένου διαστήματος εγρήγορσης. Δηλαδή όλες οι εμπειρίες της ημέρας, φαίνεται ότι κρατούνται σε μια προσωρινή μνήμη. Αυτή κάποια στιγμή γεμίζει και δεν μπορεί να επεξεργαστεί άλλες νέες πληροφορίες.

Ανάλογα μπορούμε να φανταστούμε, ότι τα δεδομένα που συλλέγει ο υπολογιστής μας, αποθηκεύονται πρόχειρα στην «επιφάνεια εργασίας». Κάποια στιγμή η επιφάνεια εργασίας γεμίζει και πλέον δεν μπορούν άλλα δεδομένα να αποθηκευθούν και να επεξεργαστούν. Πρέπει τα δεδομένα που συλ-λέξαμε να πάνε στα αρχεία, στους διαφόρους φακέλους που έχουμε στη μακροχρόνια μνήμη μας, για να μείνει χώρος κενός στην επιφάνεια εργασίας ώστε να μπορέσουν να έρθουν νέα δεδομένα.

Όταν λοιπόν η επιφάνεια εργασίας γεμίσει, ο εγκέφαλος νυστάζει και οδηγείται στον ύπνο. Κατά τη διάρκεια λοιπόν του ύπνου RΕΜ, φαίνεται ότι ανοίγουν οι φάκελοι των «αποθηκών» μακροχρόνιας μνήμης και αποθηκεύονται οι πληροφορίες, που συλλέχθηκαν κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Το χρονικό διάστημα της ενεργητικής αυτής διαδικασίας, αποθήκευσης και ταξινόμησης, μνήμες του παρελθόντος αναδύονται, συνδυάζονται με τις πρόσφατες εμπειρίες και επαναταξινομούνται. Όταν αφυπνιστεί επομένως ο άνθρωπος, μπορεί να θυμάται κομμάτια εμπειριών και εικόνων του πρόσφατου, αλλά και του απώτερου παρελθόντος. Κομμάτια που συνήθως έχουν σχέση με τις εμπειρίες της προηγουμένης ημέρας. Έτσι αν την προηγούμενη ημέρα, μας απασχολούσε ένα συγκεκριμένο θέμα, στον ύπνο RΕΜ, θα επεξεργαστούμε ανάλογες εμπειρίες του παρελθόντος, άγχη και φοβίες που σχετίζονται με αυτές τις εμπειρίες, καθώς και προτάσεις λύσεων που έχουμε στη μνήμη μας.

Δεν έρχεται λοιπόν στον ύπνο μου κάποιος ακάλεστος. Προφανώς εγώ, την προηγούμενη ημέρα τον είχα σκεφτεί και έτσι το βράδυ στον ύπνο μου, έπρεπε αυτή η παράσταση να ταξινομηθεί. Αυτός ήταν ο λόγος που τον «είδα» στα όνειρά μου. Γι' αυτόν και μόνο τον λόγο τα όνειρα έχουν αξία. Γιατί «προδίδουν» τις σκέψεις της προηγούμενης, δηλαδή προδίδουν τις αγωνίες και τις επιδιώξεις μας. Ακόμα και εκείνες που δεν θέλουμε να ομολογήσουμε, ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Ακόμα και αυτές δηλαδή, που προσπαθούμε να θάψουμε, γιατί είναι ανεπίτρεπτες και μας αναστατώνουν.
 
Στο όνειρο εμφανίζονται εικόνες ασύνδετες, οι οποίες όμως συνήθως έχουν κάποια σύνδεση με τις εμπειρίες, αλλά και τις σκέψεις που έχουμε κάνει την προηγούμενη ημέρα. Μέσα από αυτές τις ασύνδετες εικόνες, πολλοί προσπαθούν να εκμαιεύσουν πληροφορίες για το μέλλον. Και είναι αναμενόμενο, αφού οι εικόνες που εμφανίζονται στα όνειρά μας έχουν σχέση με ό,τι μας απασχολεί. Όμως όπως γίνεται αντιληπτό, τα όνειρα δεν έχουν καμία προβλεπτική ικανότητα. Απλώς μέσα σε αυτήν την ελλειπτική, τυχαία και ασύνδετη παράθεση εικόνων, προβάλουμε ό,τι θα θέλαμε να ακούσουμε για το μέλλον μας.

ΤΟ ΠΟΛΥΚΕΦΑΛΟ ΘΗΡΙΟ


Όπως λέγει ο Πρόκλος, στο «Εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδη, βιβλίο Β’, 244.3 – 251.2», μέσα στον καθένα μας υπάρχει ένα «πολυκέφαλον θηρίον» (Πλάτων «Πολιτεία, 588.c»), όπως έχει πει ο ίδιος, που είναι αντίστοιχο του πλήθους. Αυτό, πράγματι, είναι ότι ο όχλος μέσα στην πόλη, «τὸ ποικίλον καὶ ἄλογον καὶ ἔνυλον εἶδος τῆς ψυχῆς», το πεζότατο (το πιο χαμηλό) στοιχείο μέσα μας.
Ο Σωκράτης λοιπόν προτρέπει προς την απομάκρυνση από την ατέρμονη επιθυμία και τη διάλυση του πλήθους της ζωής μας και του όχλου που υπάρχει μέσα μας, με το σκεπτικό ότι ο τελευταίος δεν είναι αξιόπιστος κριτής για την φύση των πραγμάτων ούτε γενικά δεκτικός κάποιας επιστήμης. Είναι γεγονός ότι κανένα άλογο στοιχείο δεν μπορεί, από την φύση του, να μετέχει στην επιστήμη, πολύ περισσότερο το υποδεέστερο από τα άλογα στοιχεία, αυτό που ενυπάρχει στον όχλο. Πρέπει δηλ. να αποφεύγουμε όχι μόνο το εξωτερικό πλήθος αλλά κι αυτό που είναι μέσα στην ίδια την ψυχή, και να μην καταργούμε μόνο αυτό αλλά και το οποιοδήποτε.
Αρχίζοντας λοιπόν από την κατώτερη περιοχή, πρέπει να αποφεύγουμε το πλήθος των ανθρώπων των «ἀγεληδὸν ἰόντων» (που πηγαίνουν σαν αγέλη), όπως λέει ο χρησμός, και να μην ερχόμαστε σε επαφή ούτε με τις ζωές τους (με τον τρόπο ζωής τους) ούτε με δόξες τους (τις απόψεις τους). Πρέπει να αποφεύγουμε τις πολυειδής ορέξεις (επιθυμίες) που απευθύνονται γιατί μας μερίζουν περί το σώμα και μας κάνουν να στρεφόμαστε προς τα εξωτερικά πράγματα, άλλοτε προς το ένα κι άλλοτε προς το άλλο, τη μια προς τις άλογες ηδονές, την άλλη προς πράξεις αναίτιες και αλληλοσυγκρουόμενες. Αυτές, πραγματικά, μας κάνουν συνέχεια να αλλάζουμε γνώμη, μας γεμίζουν με το κακό. Πρέπει να αποφεύγουμε «τὰς συντρόφους ἡμῖν αἰσθήσεις τὰς τὴν διάνοιαν ἀπατώσας». Πολύμορφες, δηλ. καθώς είναι χρησιμοποιούν διαφορετικά κάθε φορά αισθητά, χωρίς να λένε τίποτα το υγιές και τίποτα ακριβές, όπως λέει ο ίδιος ο Σωκράτης.
Πρέπει να αποφεύγουμε τις υποκείμενες δοξασίες, διότι κι αυτές είναι ποικιλόμορφες και ατελείωτες, οδηγούνται προς τα εξωτερικά πράγματα και, αναμεμειγμένες με την φαντασία και την αίσθηση, δεν είναι ούτε και αυτές, απαλλαγμένες από την αντιφατικότητα. Πράγματι, και μέσα μας, νομίζω, συγκρούονται οι δοξασίες μεταξύ τους, όπως η μία φαντασία με την άλλη, η μία αίσθηση με την άλλη. Αποφεύγοντας λοιπόν όλα τούτα τα μεριστά και ποικιλόμορφα είδη ζωής, ας ανατρέξουμε ακριβώς στην επιστήμη, κι εκεί ας συναγάγουμε σε ένωση το πλήθος των θεωρημάτων και ας περιλάβουμε σε ένα συνδετικό δεσμό την πολλαπλότητα των επιστημών. ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΟΥΤΕ ΕΞΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ ΟΥΤΕ ΠΟΛΕΜΟΥΝ Η ΜΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΟΙ ΚΑΤΩΤΕΡΕΣ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΕΣ.
Έτσι, λοιπόν, αν θέλουμε να πορευτούμε στη βάση των γνώσεων, θα δούμε ότι η προτροπή του Σωκράτη είναι σωστή.
Βλέποντας όλα αυτά καταλαβαίνουμε πόσο σημαντική είναι η προτροπή του Σωκράτη να απομακρυνθούμε από το πλήθος, και πως αυτή η προτροπή συντελεί στην σωτηρία συνολικά της ψυχής αν καταλάβουμε την σημασία του πλήθους που διαπερνά όλα τα όντα. Εισηγείται λοιπόν ο Σωκράτης την κάλλιστη αρχή για την τελείωση μας, το να χωρίσουμε δηλ. τους εαυτούς μας από τους πολλούς, από τα εξωτερικά πράγματα, από αυτά που ενυπάρχουν στις ορέξεις της ψυχής και στις απροσδιόριστες κινήσεις των αόριστων δοξασιών.
Αντίθετα, η ίδια η ψυχή πρέπει να προχωρεί και να αναζητάει εντός της το αληθές και το αγαθό και τους αΐδιους των όντων λόγους. Διότι η ουσία της είναι πλήρης από τα παραπάνω, αλλά σκεπάζεται εκ της γενεσιουργού λήθης, έτσι ώστε να κοιτάζει αλλού αναζητώντας την αλήθεια, την οποία κατέχει στην ουσία της, και εξετάζει σε άλλες περιοχές το αγαθό αφήνοντας τον εαυτό της. Από εδώ «καὶ τῆς ἑαυτῶν γνώσεως ἡμῖν ἀρχὴ παραγίνεται».
Αν δηλαδή προσβλέπουμε στο πλήθος των ανθρώπων, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε το ένα και μοναδικό τους είδος, καθώς θα επισκιάζεται από το πλήθος, τον μερισμό, τη διάσταση και την παντοία μεταβολή ων όσων υπόκεινται σε αυτά.
Με την επιστροφή, αντίθετα, στον εαυτό μας, «ἐκεῖ καὶ τὸν λόγον τὸν ἕνα καὶ τὴν φύσιν τὴν μίαν τῶν ἀνθρώπων» θα θεωρήσουμε αθάμπωτη. Δικαιολογημένα, συνεπώς, ο Σωκράτης αποτρέπει ευθύς εξαρχής από το να στρέψει το βλέμμα της προς το πλήθος την ψυχή η οποία πρόκειται να γνωρίσει ποιος είναι ο αληθινός άνθρωπος, και αποκαθαίρει εκ των προτέρων τις δόξες (υποκειμενικές αντιλήψεις) που στέκονται εμπόδιο στην εν λόγω θέαση. Πράγματι, το πλήθος εμποδίζει «τὴν εἰς αὐτοὺς ἡμᾶς ἐπιστροφὴν καὶ πρὸς τὴν γνῶσιν τοῦ ἑνὸς εἴδους», διότι «ἐν τοῖς ἐνύλοις πράγμασιν» η πολυμορφία επισκιάζει την ενότητα, η ετερότητα επισκιάζει την ταυτότητα και η ανομοιότητα την ομοιότητα. Διότι εκεί τα Είδη δεν υπάρχουν χωρίς να συγχέονται το ένα με το άλλο, χωρίς τα καλύτερα να αποφεύγουν την ανάμειξη με τα χειρότερα. ΈΤΣΙ, ΟΠΟΙΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΚΑΘΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΞΕΝΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΑΥΤΑ.
Μάλιστα, όπως εξηγεί ο Πρόκλος, στο «Εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδη, βιβλίο Β’, 255.  11 – 18», σε πολιτικό επίπεδο, δεν μπορούμε να βρούμε αγαθή και σπουδαία Δημοκρατία, διότι κάθε πολιτεία «εὖ τυγχάνειν ὅταν τὸ ἄρχον ἐν αὐτῇ τὴν προσήκουσαν ἐπιστήμην ἔχῃ». ΕΥΗΜΕΡΕΙ ΔΗΛ. ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΟΤΑΝ Η ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΤΗΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΡΕΠΟΥΣΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗ. Στις Δημοκρατίες όμως άρχουσα τάξη είναι ο δήμος, και ο δήμος από τη φύση του δεν δύναται να κατέχει την επιστήμη ούτε να ζει κατ’ επιστήμη,  έτσι δεν θα μπορούσε να υπάρχει ποτέ σπουδαία Δημοκρατία.  Πρέπει επίσης, στρέφοντας το βλέμμα στο σύμπαν, να πούμε ότι και σε αυτό νου και φρόνηση διαθέτουν τα κατεξοχήν «ἑνικώτατα», όσα όμως έχουν χαρακτήρα μερικό, είναι διαφοροποιημένα και άτακτα, αυτά είναι άμοιρα αληθούς γνώσεως και επιστήμης. Σωστά λοιπόν και ο γενναίος Ηράκλειτος «ἀποσκορακίζει τὸ πλῆθος ὡς ἄνουν καὶ ἀλόγιστον». Λέει στο απ. Νο.104 : «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΥΣ Η Η ΣΚΕΨΗ ΤΟΥΣ; ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΟΙΔΟΥΣ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΔΑΣΚΑΛΟ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΑΥΛΟΙ ΕΝΩ ΟΙ ΛΙΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΑΘΟΙ - τίς αὐτῶν, νόος ἢ φρήν; δήμων + αἰδοῦς ἠπιόων τε + καὶ διδασκάλῳ χρείωνται ὁμίλῳ, οὐκ εἰδότες ὅτι οἱ πολλοὶ κακοί, ὀλίγοι δὲ ἀγαθοί». Αυτά λέγει ο Ηράκλειτος, εξ ου σιλλογράφος «ὀχλολοίδορον αὐτὸν ἀπεκάλεσεν».
Και δεν πρέπει να απορούμε αν, ενώ λέμε ότι το κατά φύση είναι ισχυρότερο του παρά φύση και ότι το δεύτερο είναι περιορισμένο, ενώ το κατά φύση επικρατεί στο σύμπαν, ωστόσο λέμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αδαείς και κακοί και ότι ελάχιστοι είναι οι επιστήμονες. Διότι δεν είναι κατά φύσει για τις ψυχές ο μετά των σωμάτων βίος ούτε η γενεσιουργός ζωή, αντίθετα αυτό που τους αρμόζει είναι η χωριστή, άυλη και ασώματη ζωή.
Όταν βρίσκονται εν τη γενέσει, ομοιάζουν με εκείνους που ζούνε σε ένα νοσηρό τόπο, ενώ, όταν βρεθούν έξω της γενέσεως, μοιάζουν ακριβώς με αυτό που λέει ο Πλάτων, με εκείνους που κατοικούν «ἐν λειμῶνι». Όπως λοιπόν δεν είναι καθόλου παράδοξο που στους νοσηρούς τόπους πιο πολλοί είναι οι άρρωστοι παρά αυτοί που βρίσκονται σε κατάσταση σύμφωνη με τη φύση, έτσι δεν είναι καθόλου παράδοξο που και «εν τη γενέσει» περισσότερες είναι οι εμπαθείς και φαύλες ψυχές – οι πλείστοι των ανθρώπων είναι «ἀνεπιστήμονες» και κακοί ενώ ελάχιστοι είναι επιστήμονες. Για αυτό και ο γενναίος Ηράκλειτος «ἀποσκορακίζει τὸ πλῆθος ὡς ἄνουν καὶ ἀλόγιστον».
Παράδοξο θα ήταν, αντιθέτως, αν κάποιες ψυχές «ἠμφιεσμέναι» [ενδεδυμένες] τέτοια σώματα, περιβεβλημένες τέτοια δεσμά και περιστοιχισμένες από τέτοια μεταβολή παραμένουν νηφάλιες και διατηρούνται απαθείς και καθαρές από τα πάθη. Ένας ανόητος κριτής, μάλιστα, θα μπορούσε να πει προς τις τέτοιου είδους ψυχές και προς αυτόν που ζει με τέτοιο τρόπο – άυλα μεταξύ των υλικών και θεϊκά μεταξύ των θνητών: «Εκπλήσσομαι πως μαγεύτηκες χωρίς να πιείς τα φαρμάκια αυτά». Πράγματι, Η ΛΗΘΗ, Η ΠΛΑΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΝΟΙΑ μοιάζουν με φαρμάκια που παρασύρουν τις ψυχές προς τον τόπο της ανομοιότητας. Δεν πρέπει, λοιπόν, να εκπλησσόμαστε  που πολλοί είναι «λύκοι κατὰ τὴν ζωήν, πολλοὶ δὲ σύες», και πολλοί άλλο άλογο είδος ζωής, τη στιγμή που της Κίρκης, «ὄντος καταγωγίου», είναι η κατοικία της και οι ψυχές στην πλειονότητα τους κυριεύενται από το πιοτό της εξαιτίας της άμετρης επιθυμίας τους.
Αντίθετα πρέπει να εκπλησσόμαστε αν κάποιοι στον εδώ τόπο μένουν απρόσβλητοι από τα φαρμάκια και τα γητέματα, φύσεις Ερμαϊκές, που κατατείνουν στον Λόγο και την Επιστήμη. Όπως λοιπόν δεν πρέπει να παραξενευόμαστε αν δούμε ψυχές να κολάζονται στον Τάρταρο, έτσι δεν πρέπει να παραξενευόμαστε αν εν τη γενέσει οι πολλές ψυχές υποκύπτουν στα πάθη, και γίνονται «ἄνους καὶ ἀμαθεῖς». Διότι τέτοιου είδους ψυχές απαιτεί η γένεσις. Όπως, λοιπόν, στον ουρανό όλες είναι αγαθοειδείς, όπως στον Τάρταρο είναι όλες μοχθηρές, έτσι και εν τη γενέσει οι περισσότερες είναι μοχθηρές και οι λιγότερες σπουδαίες. Πράγματι η γένεσις τείνει προς το χειρότερο των άκρων, όχι προς το θεϊκότερο και το ανώτερο.
Θα τονίσουμε βέβαια ότι και σύμφωνα με τον Πρόκλο, στο «Εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδη, βιβλίο Β’, 265.  8 – 13», ο υπερήφανος για την προικισμένη φύση του, που του έλαχαν  σπουδαία έμφυτα χαρίσματα («τὸν ἐπ᾽ εὐγενείᾳ καὶ φύσιν λαχόντα γενναίαν»), πρέπει να μη φαίνεται ανάξιος της φύσεως του αυτής, να μην «ἐπιδιώκειν τὰς τῶν πολλῶν δόξας» [αντιλήψεις], ούτε να «συναριθμεῖν ἑαυτὸν τοῖς χείροσιν», την κυριαρχία επί των οποίων του παραχώρησε η Φύση.