Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Ο Δράκος και η Νεράιδα.

 

Ήταν κάποτε ένας δράκος.

Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές.


Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

 
Μια μέρα λοιπόν μια Νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του... Ο δράκος ξαφνιάστηκε.
Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:

- Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
- Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις

- Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;
- Όχι...όποτε θέλω εξαφανίζομαι.

- Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;

Η Νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση...όμως του απάντησε:

- Όχι...όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

 
 Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει...όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή Νεράιδα...

Θέλησε να τη φιλήσει...η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της.

Ο δράκος δάκρυσε...όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν.
 
Η μικρή Νεράιδα πέθαινε στην αγκαλιά του ...του ψιθύριζε απλά το μυστικό...
 
Δε φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις......., πρέπει και να μπορείς....!

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΙ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΙ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ
Η κατηγορία κατά του Σωκράτους υπό του Μελήτου, Ανύτου και Λύκωνος έγινε το έτος - 399. Η δίκη/γραφή επεδόθη στον γραμματέα του άρχοντος βασιλέως και είχε ως εξής:
ΑΔΙΚΕΙ ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΟΥΣ Η ΠΟΛΙΣ ΝΟΜΙΖΕΙ ΘΕΟΥΣ ΟΥ ΝΟΜΙΖΩΝ, ΕΤΕΡΑ ΔΕ ΚΑΙΝΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΕΙΣΗΓΟΥΜΕΝΟΣ.
ΑΔΙΚΕΙ ΔΕ ΚΑΙ ΝΕΟΥΣ ΔΙΑΦΘΕΙΡΩΝ.
ΤΙΜΗΜΑ ΘΑΝΑΤΟΣ.


Ο Μέλητος ανήκε στον δήμο Πιτθέος. Όταν κατηγόρησε τον Σωκράτη ήτο νεαρός και άσημος. Ο Σωκράτης με την λεπτή του ειρωνία περιπαίζει την απειρία του Μελήτου, ο οποίος δεν φρόντισε να μάθη τα της ανατροφής των νέων. Ο Μέλητος ήτο επίδοξος ποιητής, όπως και ο πατέρας του, πλην όμως αμφότεροι άσημοι και αδόκιμοι. Τον λόγο του Μελήτου λέγεται ότι τον έγραψε ο διάσημος Αθηναίος δεινός ρήτωρ και λογογράφος Πολυκράτης.

Ο Άνυτος ήτο υιός του Ανθεμιώνος και επήρε άριστη παιδεία, ώστε οι Αθηναίοι τον ανεβίβασαν στα ύπατα αξιώματα της πολιτείας. Ο πατέρας του ήτο βυρσοδέψης και ανήκε στην τάξι των τεχνητών. Εν τούτοις οι Αθηναίοι τον έκαμαν στρατηγόν και τον έστειλαν με 30 πλοία στην Πύλο το - 409, όταν αυτή επολιορκείτο από τους Λακεδαιμονίους.

Η θαλασσοταραχή δεν του επέτρεψε να φθάση εγκαίρως και όταν επέστρεψε οι Αθηναίοι το εδίκασαν για προδοσία. Ο Άνυτος όμως εδέκασε (δωροδόκησε) τους δικαστάς και έφυγε από τας Αθήνας επί των Τριάκοντα.

Είναι η πρώτη περίπτωσις δεκασμού των δικαστών και ίσως και η μοναδική. Αργότερα επέστρεψε με τούς δημοκρατικούς και κατηγόρησε τον Σωκράτη ως αντιπρόσωπος των χειροτεχνών. Η πολιτική δύναμις του Ανύτου ήτο μεγάλη και σ’ αυτήν οφείλεται η καταδίκη του Σωκράτους.

Ο Λύκων ήτο δεινός ρήτωρ και με αυτήν του την ιδιότητα, εξ ονόματος των ρητόρων, κατηγόρησε τον Σωκράτη. Δεν γνωρίζομε τίποτα για την δράσι του.

Μέλητος και Άνυτος εζήτησαν την συμμετοχή του Λύκωνος στην γραφή/δίκη, ώστε να ενισχύσουν την κατηγορία για να επιτύχουν την καταδίκη του Σωκράτους.
Το μίσος του Ανύτου κατά του Σωκράτους πιθανόν να ωφείλετο στο γεγονός ότι ο Σωκράτης ήτο δεδηλωμένος κατά των δημοκρατικών. Στον διάλογο του Πλάτωνος "Γοργίας" ο Σωκράτης έχει μακρά συνομιλία με τον Άνυτο.

Όμως, αν και ο Άνυτος ήταν ο κύριος δημιουργός της καταγγελίας, την γραφή την επέδωσε ο Μέλητος στον άρχοντα βασιλέα. Διότι δεν ήτο καθόλου βέβαιο ότι θα εκέρδιζαν την δίκη. Εάν την έχαναν θα έπρεπε να καταβάλουν μεγάλο χρηματικό ποσό και έτσι απεφασίσθη να την υποβάλει μόνο ο Μέλητος.
Η ΠΛΕΟΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΔΙΚΟΣ ΔΙΚΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

Ο πραγματικός λόγος που οι κατήγοροι οδήγησαν τον Σωκράτη σε δίκη, ήταν ότι επειδή ο Σωκράτης δεν τους επαινούσε αλλά τους έβγαζε στην επιφάνεια τα λάθη και τα ηθικά παραπτώματα που ήταν πολλά, αρχής γενομένης με τον Άνυτο.
Μετά την θανάτωση του Σωκράτη, και όταν πια μεταμελήθησαν οι Αθηναίοι κυνήγησαν τον Μέλητο και τον σκότωσαν δια λιθοβολισμού.

Κανονικά βέβαια κατά την προσωπική μου γνώμη έπρεπε να λιθοβολήσουν και τον εαυτό τους διότι με την πράξη αυτή ήθελαν να βγάλουν το φταίξιμο από επάνω τους ενώ αυτοί στην πραγματικότητα έφταιγαν πολύ περισσότερο από τους κατηγόρους.

Ο Άνυτος επίσης δεν είχε καλό τέλος, αφού οι Αθηναίοι τον εξόρισαν, πήγε στην Ηράκλεια του Πόντου και εκεί τον λιθοβόλησαν.

Οι Αθηναίοι μετά εξόρισαν τον Λύκωνα όπως και τον Άνυτο.

Τα παραμύθια "θρέφουν" τα παιδιά

        Μακροπρόθεσμα οφέλη φαίνεται πως έχει η συχνή ομιλία των γονιών στα «βλαστάρια» τους όπως επίσης και η σύντομη αλλά συχνή ανάγνωση παραμυθιών, υποστηρίζουν αμερικανοί επιστήμονες.

Τα παραμύθια "θρέφουν" τα παιδιάΕρευνητές από το Πανεπιστημίο Στάνφορντ, στην Καλιφόρνια, αναφέρουν ότι, πέραν της συχνής ομιλίας,  η 10λεπτη ανάγνωση μιας ιστοριούλας πριν από τον ύπνο, θα μπορούσε να ενισχύσει τις μαθησιακές ικανότητες των παιδιών, οδηγώντας σε καλύτερους βαθμούς στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο και μακροπρόθεσμα σε μια καλή θέση εργασίας και σε έναν ευτυχισμένο γάμο.

Οι ειδικοί  υποστηρίζουν ότι η παρακολούθηση τηλεόρασης δεν προσφέρει κάτι στα μικρά παιδιά, ως προς την καλλιέργεια και την κατανόηση της γλώσσας. Αντίθετα, τα βιβλία χάρη στην πλούσια γλώσσα που περιέχουν φαίνεται να εξάπτουν την φαντασία των παιδιών, ενώ παράλληλα ενεργοποιούν τη μνήμη τους με τρόπο ώστε να είναι σε θέση να ακολουθούν την πλοκή της ιστορίας.

«Η επίδραση της ομιλίας στα μικρά παιδιά είναι τόσο σημαντική που θα πρέπει να θεωρείται ισάξια με εκείνη της διατροφής» αναφέρει χαρακτηριστικά η ψυχολόγος δρ Αν Φέρναλντ.

«Οι γονείς που επιθυμούν λοιπόν το παιδί τους να πάει καλά στο σχολείο, καλά θα κάνουν να του μιλάνε πολύ όταν είναι μικρό. Η ευθύνη μας απέναντι στο παιδί μας είναι να το ταΐζουμε και να φροντίζουμε να είναι καθαρό και ασφαλές.
Νομίζω ότι πλέον υπάρχουν αρκετές επιστημονικές αποδείξεις που υποδεικνύουν ότι στη λίστα θα πρέπει να προστεθεί ακόμα κάτι: η εκμάθηση από τη βρεφική ηλικία. Πολύ προτού το παιδί αρχίσει να μιλάει, “ρουφάει” πληροφορίες σχετικές με τη γλώσσα» τονίζει η ειδικός.

Προφορικά ερεθίσματα «χτίζουν» αστραπιαία αντίληψη

Μέσα από μια σειρά μελετών σε μωρά, οι αμερικανοί επιστήμονες εντόπισαν μεγάλη διαφορά ως προς την ταχύτητα επεξεργασίας της γλώσσας ανάμεσα σε παιδιά των οποίων οι γονείς τούς μιλούσαν πολύ από νωρίς και σε άλλα που δεν είχαν τα ίδια προφορικά ερεθίσματα από τόσο μικρή ηλικία.

Η ταχύτητα ως προς την επεξεργασία της γλώσσας, κατά τους επιστήμονες, είναι πολύ σημαντική καθώς ενισχύει την αντίληψη και επιτρέπει στον εγκέφαλο να περνάει στην επόμενη λέξη ή στα επόμενα ερεθίσματα που ακολουθούν.

«Ουσιαστικά είναι σαν να χτίζει κανείς έναν εγκέφαλο ο οποίος δημιουργεί έννοιες, εικόνες και σκέψεις οι οποίες έχουν παρέλθει αλλά και άλλες που πρόκειται να ακολουθήσουν» λέει η δρ Φέρναλντ.

*Στον ΕΡΕΒΟΚΤΟΝΟ στην ενότητα ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ υπάρχουν παραμύθια και διδακτικές ιστορίες!

Νέα υπηρεσία προσφέρει επικοινωνία με...πεθαμένους

Ξεχάστε τις μαγικές μπάλες, τα κεριά, τα μέντιουμ και τις νύχτες με πανσέληνο.

Ένα νέο startup που αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος επιχειρηματικότητας και ανάπτυξης του Τεχνολογικού Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT) υπόσχεται να σας χαρίσει… «αιώνια ζωή» και εικονική επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο μετά θάνατον!

Η υπηρεσία λέγεται «Eterni.me» και έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε… όσοι έχουν αποχωρήσει από το μάταιο τούτο κόσμο, να μπορούν να «επικοινωνούν» με όσους έχουν αφήσει πίσω τους μέσα από τον τάφο τους!

Ανατριχιάσατε;

Διαβάστε παρακάτω, για να καταλάβετε πώς λειτουργεί.

Αρχικά, οι χρήστες θα πρέπει να επιτρέψουν στην υπηρεσία να έχει πρόσβαση στις διαδικτυακές δραστηριότητές τους, όπως για παράδειγμα σε chat logs, social-network accounts, φωτογραφίες και email.

Οι πληροφορίες που θα αντλήσει από όλες αυτές τις πηγές, στη συνέχεια χρησιμοποιούνται έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα ψηφιακό πορτρέτο των χρηστών -μετά το θάνατό τους- για να μπορούν να συνεχίσουν να επικοινωνούν με τους φίλους και τους αγαπημένους τους.

Αυτό το καταφέρνει μέσα από πολύπλοκους αλγόριθμους ψηφιακής νοημοσύνης, όπως αναφέρει σε δημοσίευμά του στην ιστοσελίδα news.discovery.com ο Nic Halverson.

Στη συνέχεια δημιουργεί ένα εικονικό προφίλ, ένα avatar που μιμείται την προσωπικότητα του χρήστη και μπορεί να αλληλεπιδράσει και να προσφέρει πληροφορίες και συμβουλές σε φίλους και οικείους του, όταν αυτός πεθάνει.

Όσοι αντέχουν στην ιδέα… μπορούν να επικοινωνήσουν με τους υπεύθυνους της ιστοσελίδας, προκειμένου να πάρουν περισσότερες πληροφορίες για τις παρεχόμενες υπηρεσίες.

Σύμφωνα πάντως με την ιστοσελίδα Boston.com, η ανταπόκριση του κοινού είναι πολύ θετική και το «Eterni.me» έχει ήδη δεχτεί πάνω από 36.000 επισκέψεις, ενώ 1.300 τολμηροί χρήστες έκαναν εγγραφή μέσα σε ένα 24ωρο.

Οι χτίστες του μέλλοντος: Ρομπότ-τερμίτες

Αυτοοργανωνόμενα ρομπότ – εργάτες που μιμούνται τον τρόπο λειτουργίας αποικιών εντόμων επέδειξαν επιστήμονες του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.

Τα συγκεκριμένα «συνεργεία» θα μπορούσαν στο μέλλον να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση πλημμυρών, κατασκευάζοντας για παράδειγμα τείχη, ή ως μέσα κατασκευής για αποικίες στο Διάστημα και σε άλλους πλανήτες, όπως ο Άρης.

Είναι η πρώτη φορά που ρομποτικοί «χτίστες», χωρίς καν να έχουν προγραμματιστεί εκ των προτέρων, ώστε να έχουν γνώση του συνολικού σχεδίου της κατασκευής, κατασκευάζουν με αυτο-οργάνωση και από κοινού εντυπωσιακά οικοδομήματα.

Ίσως είναι μια πρόγευση του ρομποτικού μέλλοντος των οικοδομών, που μπορεί να βασίζεται στη νοημοσύνη -και στο στιλ- των εντόμων! Είναι μια λογική που ανατρέπει την εδώ και χιλιετίες καθιερωμένη προσέγγιση των ανθρώπινων κατασκευών, οι οποίες βασίζονται σε μια ιεραρχία με επικεφαλής τον αρχιτέκτονα και τον πολιτικό μηχανικό.

Η ομάδα του Harvard School of Engineering and Applied Sciences (SEAS) και του Wyss Institute for Biologically Inspired Engineering εμπνεύστηκε από τις αποικίες τερμιτών, που επιδεικνύουν νοημοσύνη «σμήνους».

«Η βασική έμπνευση που πήραμε από τους τερμίτες είναι η ιδέα ότι μπορείς να κάνεις κάτι πραγματικά σύνθετο ως ομάδα, χωρίς κάποιον επιβλέποντα, και δευτερευόντως ότι μπορείς να το κάνεις χωρίς όλοι να συζητούν τι συμβαίνει, αλλά απλά τροποποιώντας το περιβάλλον» είπε η Ραντίκα Ναγκπάλ, καθηγήτρια επιστήμης υπολογιστών στο Harvard SEAS, σύμφωνα με δημοσίευμα του BBC.

Κάθε ένα από τα ρομπότ- τερμίτης έχει μήκος 18 εκατοστά, μοιάζει με μικρό «σκαθάρι» της Volkswagen και διαθέτει τέσσερα απλά είδη αισθητήρων (υπέρυθρους, υπερήχων, αφής και επιτάχυνσης). Το καθένα αντιλαμβάνεται με τους αισθητήρες του μόνο τα γειτονικά ρομπότ και το κοντινό περιβάλλον του, χτίζοντας γύρω από αυτό.

 Κάθε ρομπότ έχει εφοδιαστεί με απλές οδηγίες και απλώς δρα (και αντιδρά) ανάλογα με αυτό που συναντά γύρω του, χωρίς να έχει προγραμματιστεί να κάνει κάτι συγκεκριμένο. Όμως, σε συνεργασία με τα άλλα, αν και όλα κινούνται πολύ αργά, τελικά προκύπτει μια εντυπωσιακή κατασκευή.

Οι ρομποτικοί τερμίτες μπορούν να κινούνται μπρος πίσω και αριστερά δεξιά, να σκαρφαλώνουν και να κατεβαίνουν σκάλες, να σηκώνουν, να μεταφέρουν και να τοποθετούν τούβλα, χωρίς την καθοδήγηση κανενός εργοδηγού ή μηχανικού.

Μήπως πρέπει να αρχίσουν να ανησυχούν οι εμπλεκόμενοι στα κατασκευαστικά επαγγέλματα;

Η Ασαφής Λογική – fuzzy logic

«Η επιβεβαίωση και μη αμφισβήτηση είναι το κριτήριο της αλήθειας.
Η μη επιβεβαίωση και αμφισβήτηση είναι το κριτήριο του ψεύδους.
Βάση και θεμέλιο όλων των πραγμάτων είναι το ολοφάνερο»
Επίκουρος.

Όταν μιλάμε για «ασαφή» λογική εννοούμε την λογική αυτή η οποία εξάγεται με βάσει των εμπειριών και των συμπερασμάτων μας. Βέβαια και η απλή λογική εξάγεται με βάσει τις εμπειρίες μας και τα συμπεράσματα μας, αλλά δεν μας δίνει στην ολότητά του, το αποτέλεσμα που ζητάμε. Όμως, όπως θα δούμε παρακάτω η ασαφής λογική δεν είναι καθόλου ασαφής. Και επιπλέον, ούτως ή άλλως σκεπτόμαστε μ’ αυτήν. Αλλά ας δούμε όμως πρώτα τι λέει η απλή λογική όπως τουλάχιστον μας την εισήγαγε ο Αριστοτέλης και η οποία στηρίζεται σε δύο βασικούς νόμους. Στον νόμο της μη αντίφασης και στον νόμο του αποκλειόμενου μέσου.

Όσον αφορά τον πρώτο νόμο, το Α, μας λέει, δεν μπορεί να είναι Β και μη Β. Δηλαδή κάποιος δεν μπορεί να είναι άντρας και μη άντρας ή κάποια δεν μπορεί να είναι γυναίκα και μη γυναίκα. Είναι έτσι όμως; Προφανώς όχι. Και στον δεύτερο νόμο, ο οποίος εξάγεται με βάσει τον πρώτο μας λέει, ότι το Α είναι είτε Β, είτε μη Β. Δηλαδή κάποιος είναι, είτε άντρας είτε μη άντρας. Άρα συνεπάγεται με βάσει τον πρώτο νόμο ότι είναι γυναίκα. Όμως και σ’ αυτό το παράδειγμα πάλι, από την εμπειρία μας στον φυσικό κόσμο, υπάρχει λάθος. Ο στωικός Επίκτητος αναφέρει ότι «Τι άλλο είναι αυτό που δεν είναι εξ ολοκλήρου αλήθεια, παρά ψέμα;»

Ναι αυτοί οι νόμοι, ή αυτή η απόλυτη λογική, μπορεί να ισχύει στα μαθηματικά ή σε οποιαδήποτε θεωρητική επιστήμη ακόμη κι εκεί εν μέρει. Αλλά δεν ισχύει καθόλου στην πράξη και πάνω σε φυσικά ή ανθρώπινα θέματα, πόσο μάλλον σε Πνευματικά θέματα.

Στις διάφορες λογομαχίες που έχω με τους αναγνώστες και φίλους διακηρύσσω, ότι μεταξύ του άσπρου και του μαύρου υπάρχουν και άλλα χρώματα. Χρώματα τα οποία βάφουν την ζωή μας και την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα. Και επιβεβαιώθηκα όταν διάβασα την θεωρία του Σωρίτη όπως την διατύπωσε ο ρήτορας Ευβουλίδης. Διότι η θεωρία του Σωρίτη στηρίζεται σε μία πρακτική η οποία μας λέει, ότι από ποιο σημείο θεωρούνται μερικοί σπόροι σωρός; Από 10, 100, 1000, και από ποιους δεν θεωρούνται; Δηλαδή ένας, η δύο, ή 10 σπόροι αποτελούν σωρό; Και αν αντιπαραθέσουμε την θεωρία αυτή με τους ανωτέρω νόμους καταλήγουμε στην άποψη, ότι ο μη άντρας δεν είναι απαραίτητα γυναίκα. Και δεν είναι γυναίκα γιατί δεν μπορούμε να κατηγοριοποιήσουμε τους άντρες, ούτε τις γυναίκες.

Το λοιπόν εκ των συμπερασμάτων και των εμπειριών, τα οποία εξάγονται από την απλή λογική βρίσκει έδαφος και αναπτύσσεται ο Επικούρειος κανόνας. Ο οποίος εδράζεται πάνω στις καθημερινές μας εμπειρίες και όχι σε αφορισμούς ούτε σε κανόνες. Εκλογικεύοντας όμως αυτούς τους δύο νόμους, μπορούμε να μιλάμε και για το καλό ή το κακό του εβραιοχριστιανισμού.

Το ίδιο ισχύει και για την εργατική ή την αστική τάξη του κομμουνισμού. Δηλαδή αν προτιμάς να είσαι κρατικός ή ιδιωτικός δούλος. Ακόμα ισχύει για την δικαιοσύνη, τους νόμους και γενικά ότι διέπει την λογική της παγκόσμιας κοινότητας των κρατών, όσο και τις σχέσεις των κρατών με τους υπηκόους τους. Γιατί τους συμφέρει να είναι τα πράγματα έτσι. Γιατί αντλούν απ’ αυτήν την λογική, την εξουσία τους.

Και σου λένε ότι η λογική είναι μία, όπως την διατύπωσε ο Αριστοτέλης με τους ανωτέρω νόμους: τα συμφέροντα είναι διαφορετικά. Έτσι μας φέρνουν τεχνηέντως σ’ ένα δίλλημα. Ένα δίλλημα δικό τους, που σε αναγκάζουν να αποφασίσεις, για να τους διαιωνίσεις. Και σας παραθέτω ένα χοντρό παράδειγμα προς επίρρωση των ανωτέρω. Και αυτό είναι η οικονομική κρίση η οποία ταλανίζει τον Ελληνικό λαό και όχι μόνο. Αυτήν λοιπόν η κρίση διαφεντεύει την πολιτική ζωή με το εξής δίλλημα. Και το οποίο είναι συνυφασμένο με την Αριστοτέλεια λογική.

Μας λένε, μνημόνιο ή χρεοκοπία. Και ότι είναι μονόδρομος, ή συμφέρον μας, το μνημόνιο. Αυτό λοιπόν το δίλλημα μας το επέβαλαν οι καπιταλιστές προκειμένου να σώσουν τα κεφάλαιά τους. Διότι αν υποθέσουμε πως βγαίνουμε από το μνημόνιο το μόνο που έχουν να κερδίσουν οι εργαζόμενοι είναι τα ψίχουλα. Και αυτό που θα χάσουν, είναι ο σημαντικός παραγωγικός ελεύθερος χρόνος. Πράγματι δεν ενδιαφέρει κάθε πολεμιστή-πνευματικό άνθρωπο το κέρδος ή τα ψιχία που θα μας δώσουν, αν μας τα δώσουν, ή ακόμα η εντατικοποίηση της δουλειάς, η αν θέλετε να διαλέξουμε την δουλεία μας. Αλλά η ευτυχισμένη ζωή, η καλή μας διάθεση, η εκλογίκευση των επιθυμιών μας και η πραότητα των συναισθημάτων που εξαρτώνται όχι με τον αυτοσκοπό της μισθωτής εργασίας και των οραμάτων περί πλουτισμού.
Δηλαδή μεταξύ των δύο λογικών όπως του μνημονίου ή της χρεοκοπίας, ή αν θέλετε τη στέρηση ή μη των καπιταλιστικών επιθυμιών, υπάρχει και η τρίτη, ή η τέταρτη, ή η πέμπτη εκδοχή, στο άπειρο και γραμμικά και φρακταλικά.
Ναι αγαπητοί μου, με την παρέκκλιση των ατόμων, τίποτα δεν μπορεί να ορισθεί ή να μας ορισθεί ή να μας καθοριστεί. Ούτε πάνω σε θεωρητικά θέματα, ούτε σε πρακτικά. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι συμβάσεις σε θεωρητικά θέματα ώστε να μην ερχόμαστε σε συγκρούσεις. Συμβάσεις όσον αφορά την δικαιοσύνη, την ελευθερία, την αγάπη κ.α. Και όσον αφορά τα πρακτικά θέματα εξαρτάται στο τι δέχεται η πλειοψηφία και τα οποία τα ονομάζουμε ως αντικειμενική αλήθεια.

Διότι εμείς ορίζουμε το δέντρο, την πέτρα. ή ακόμα μία επιστημονική ανακάλυψη. Και η οποία αλήθεια, μπορεί να καταρριφθεί όταν υπάρξουν καινούργια δεδομένα. Πράγματι στο παράδειγμα που μας φέρει ο Eric Anderson στο περίφημο βιβλίο του «ο Επίκουρος στον 21ον αιώνα» σχετικά με τους εργένηδες, ρωτά ποιοι είναι οι εργένηδες; Διότι ο ορισμός που δόθηκε και ο οποίος λέει, ότι εργένης είναι αυτός που δεν έχει παντρευτεί, είναι λάθος. Διότι εργένης είναι και ο Πατριάρχης και ένας που έχει κάνει λευκό γάμο και ένα παιδί. Ακόμα γιατί να το περιορίσουμε στους άντρες. Διότι γνωρίζουμε πως υπάρχουν και γυναίκες εργένησες, όπως υπάρχουν εργένηδες και στα υπόλοιπα φύλα.

Εξ αυτών συνάγεται πως ο ανθρώπινος νους δεν είναι μαθηματικά, ή ηλεκτρονικός υπολογιστής και να λειτουργεί με το δυαδικό σύστημα 0 και 1 και να ακολουθεί ή το 0 ή το 1. αλλά αποτελείται από πυκνά διασυνδεόμενα δίκτυα. Μπορεί η εξουσία να χρησιμοποιεί αυτά τα δίκτυα για αλλότριους σκοπούς και μας κάνει να σκεφτόμαστε πάνω στον δυισμό. Και πάνω σ’ αυτόν τον δυισμό να υπάρχει ο μονόδρομος, του λεγόμενου για εκείνη, καλού.

Οι πνευματικοί και φιλοσοφημένοι άνθρωποι χρησιμοποιούμε τα δίκτυα αυτά σκεπτόμενοι πολλαπλώς, διότι οι μεγάλοι φιλόσοφοι και εν προκειμένω ο Επίκουρος, μας έδωσε μία μέθοδο του «ηδέως ζειν» κι όχι κανόνες. Έτσι ανακαλύπτουμε πολλά μονοπάτια για μια ευτυχισμένη ζωή φτιάχνοντας μέσα σ’ αυτήν την άρρωστη πραγματικότητα, μια καινούργια πραγματικότητα. Σκοπός λοιπόν της φιλοσοφίας αυτής, είναι η ανθρωπιά και η αποδέσμευση του ανθρώπου από τα γρανάζια των τεχνικών της πολιτικής ηγεσίας.

Η μοίρα οδηγεί αυτούς που τη δέχονται και σέρνει αυτούς που την αρνούνται
(Ρωμαϊκή παροιμία)

Η ψευδαίσθηση των αισθήσεων

Το μεγαλύτερο μέρος της αντίληψης μας, είναι απατηλό: Αισθήσεις και πραγματικότητα ή μάλλον ανθρώπινες αισθήσεις και το αδιόρατο, ισότροπο και ομογενές Σύμπαν που μας περιβάλλει. Είναι άραγε άμεσο και αληθινό αυτό που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας; Υπάρχουν στην πραγματικότητα όλα αυτά που παρατηρούμε, αγγίζουμε, γευόμαστε και βλέπουμε; Μήπως όλα είναι μια εικονική πραγματικότητα; Μήπως όλα αυτά τα οποία αντιλαμβανόμαστε με τις ατελείς ανθρώπινες αισθήσεις μας αποτελούν, όπως λέμε σήμερα, ένα matrix, δηλαδή μια πλαστή εικόνα, την οποία δημιουργεί η ανθρώπινη φυσιολογία μέσω του εγκεφάλου και των αισθητηρίων οργάνων μας; Είναι γεγονός πλέον ότι οι νέες, πειραματικά επιβεβαιωμένες όμως, επιστημονικές απόψεις για την ύλη και τα παράγωγά της ανατρέπουν, ή πολλές φορές, ενισχύουν δόγματα τόσο επιστημονικά όσο θεολογικά και κοινωνικά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο μας οδηγούν σε νέες πολιτισμικές προτεραιότητες τις οποίες θα πρέπει γνωρίσουμε και να ξέρουμε, αφού αυτές πια θα καθορίζουν και θα καθοδηγούν τη ζωή μας.

Ένα ερώτημα που βασανίζει τον άνθρωπο εδώ και πολλούς αιώνες είναι η φύση αυτού που ονομάζουμε πραγματικότητα. Είναι αληθινό και υπάρχον ότι αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας ή ένα matrix; δηλαδή μια πλαστή εικόνα που δημιουργεί ανθρώπινη φυσιολογία μέσω του εγκεφάλου και των αισθητηρίων οργάνων; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό καθορίζει ουσιαστικά τη σημασία των όρων: υλη, χρόνος και χώρος οι οποίοι χαρακτηρίζουν την ποιότητα και τις αξιακές προτεραιότητες ενός πολιτισμού. Στο θέμα αυτό είχαν πάρει θέση τόσο η φιλοσοφία όσο και η θεολογία.

Ο Δημόκριτος, δίδασκε ότι υπάρχουν δυο μορφές γνώσης. Μια γνήσια και η άλλη νόθα. Στην νόθα ανήκουν: η όραση, η ακοή, η οσμή, η γεύση και η αφή. Η άλλη μορφή γνώσης αποκτάται μέσω του νου και είναι γνήσια. Στο επίπεδο της θεολογίας ο ομότιμος καθηγητής της θεολογικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών Ηλίας Οικονόμου στο βιβλίο του »Θεολογική οικολογία» αναφέρει: Ο άκτιστος Θεός βουλήθηκε και η βούληση του υλοποιήθηκε σε αισθητή και μη αισθητή κτίση.

Έτσι υπάρχουν οι εξής πραγματικότητες. Η πραγματικότητα του άκτιστου Θεού και η πραγματικότητα της κτίσεως ως αποτέλεσμα της θείας βουλήσεως, η οποία υποδιαιρείτε σε: 1ον μη αισθητή κτήση αθέατου μεγαλείου, 2ον σε αισθητή κτίση τεραστίας διαστάσεως, εκτάσεως, όγκου, ποικιλίας και δυνάμεως και τέλος 3ον σε μεικτή, από αισθητό και μη αισθητό στοιχείο κτίση. Αν αναφερθούμε ειδικότερα στον καταρρέοντα δυτικό πολιτισμό, τον οποίο όλοι βιώνουμε, αυτός έχει ως βασική αξία και στόχο την έννοια της ύλης. Η ύλη για τη σημερινή επιστημονική, κοινωνική και θεολογική δομή αποτελεί ένα αντικειμενικό γεγονός του οποίου την ύπαρξη κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Στο βωμό της θεοποιημένης ύλης και των παραγώγων της, οι δυτικές κοινωνίες θυσιάζουν το σύνολο των ανθρώπινων αξιών τους, όπως τη ελευθερία, τη δικαιοσύνη ακόμη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Όλα αυτά μέχρι χθες. Σήμερα, η σύγχρονη επιστήμη μέσω της αποδεικτικής πειραματικής διαδικασίας έχει καταλήξει σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα για το τι είναι η ύλη και η παραγόμενη απ’ αυτήν υλική πραγματικότητα.
Για τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη, η αισθητή πραγματικότητα σ’ οποιοδήποτε επίπεδο αποτελεί ένα matrix, δηλαδή μια ψεύτικη εικόνα την οποία δημιουργεί η ανθρώπινη φυσιολογία μέσω των εγκεφαλικών διαδικασιών. Με τον τρόπο αυτό, γίνεται φανερή η ουτοπία της θεοποίησης της ύλης και της υπεροχής των υλικών αγαθών απέναντι των ανθρωπίνων αξιών. Η συνειδητοποίηση αυτής της μεγάλης αλήθειας οδηγεί σε κατάρρευση όλο το πολιτισμικό σύστημα σε κοινωνικό, οικονομικό, επιστημονικό και θεολογικό επίπεδο. Με τον τρόπο αυτό γεννιέται η ανάγκη συγκρότησης ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος εναρμονισμένου όμως με τα νέα επιστημονικά δεδομένα περί ύλης.
Το ότι είναι όμως ψευδής η εικόνα του σύμπαντος, όπως την αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις και τα όργανα μέτρησης, μπορούμε να το αποδείξουμε και με την κλασική φυσική που έχουμε μάθει στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Ας αναφερθούμε αρχικά στο αισθητήριο όργανο της όρασης, το μάτι μας. Αυτόν τον ατελέστατο δέκτη ακτινοβολιών, ο οποίος υπόκειται σε τρεις περιορισμούς. Ο πρώτος περιορισμός είναι ότι δεν μπορεί να διακρίνει αντικείμενα τα οποία έχουν έκταση μικρότερη από κάποια ελάχιστη.

Ο δεύτερος περιορισμός συνίσταται στο ότι δεν μπορεί να διακρίνει ως ανεξάρτητα δυο αντικείμενα τα οποία βρίσκονται πάρα πολύ κοντά το ένα στο άλλο, δηλαδή, όταν έχουν μεταξύ τους μια απόσταση μικρότερη από μια ελάχιστη. Η τρίτη αδυναμία είναι ότι το μάτι μας λειτουργεί σε μια πολύ μικρή και καθορισμένη φασματική περιοχή, του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. Βλέπουμε πάρα πολύ καλά το πράσινο και το κίτρινο, δεν βλέπουμε όμως το υπεριώδες ούτε το υπέρυθρο. Αυτό σημαίνει ότι ένας ωκεανός ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας δεν γίνεται αντιληπτός από την όραση μας.

Το μάτι μας, δεν μπορεί να διακρίνει αντικείμενα τα οποία έχουν διάμετρο μικρότερη από μια ελάχιστη. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να δει τους κόκκους σκόνης, τα εκατομμύρια μόρια των πτητικών αρωματικών ενώσεων, όπως και τον τεράστιο αριθμό μικροσωματίων που βρίσκονται μεταξύ των αντικειμένων. Έτσι, έχουμε την αίσθηση του κενού μεταξύ όλων των αντικειμένων, ενώ στην πραγματικότητα ο χώρος γύρω μας είναι ασφυκτικά γεμάτος. Ένας απέραντος υλικός κόσμος τον οποίον δεν αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας απλώνεται παντού. Το πυκνό αυτό υλικό δεν μας χωρίζει αλλά μας ενώνει. Αν η όραση μας, δεν παρουσίαζε αυτή την αδυναμία, θα αντιλαμβανόμαστε ένα πυκνότατο ρευστό που μέσα του θα έπλεαν τα διάφορα αντικείμενα.

Το ότι η διακριτική ικανότητα του ματιού μας, είναι πάρα πολύ μικρή, σημαίνει ότι όταν δυο αντικείμενα είναι πάρα πολύ κοντά το ένα στο άλλο, δεν μπορεί το μάτι μας να τα δει σαν δυο και τα αντιλαμβάνεται σαν ένα. Αν μπορούσαμε να δούμε ανεξάρτητα τα σωμάτια ή τα αντικείμενα, όσο κοντά κι αν αυτά βρισκόταν, δε θα βλέπαμε μεμονωμένα και ξεχωριστά ένα τραπέζι, έναν άνθρωπο, ένα άλλο αντικείμενο. Θα μπορούσαμε να δούμε τα μόρια τους σαν ανεξάρτητα μεταξύ τους.

Δεν θα βλέπαμε μόνο τα μόρια τους αλλά και τα άτομα των μορίων και ακόμα πάρα πέρα, θα βλέπαμε τα ηλεκτρόνια, τα πρωτόνια, τα νετρόνια αλλά και τα στοιχειώδη σωμάτια που απαρτίζουν αυτή την ενότητα. Επειδή όμως τα στοιχειώδη σωμάτια είναι ρεύματα ενέργειας θα βλέπαμε όλο το σύμπαν σαν ένα χυλό ενέργειας. Τίποτα δεν θα διακρινόταν από το άλλο γιατί τα στοιχειώδη σωμάτια που φτιάχνουν ένα τραπέζι, είναι ομοειδή με τα στοιχειώδη σωμάτια που φτιάχνουν όλα τα άλλα αντικείμενα. Όλο το σύμπαν θα ήταν ένας χυλός τεράστιας κοχλάζουσας ενέργειας και μέσα σ’ αυτόν το χυλό, αυτό που σήμερα ονομάζουμε αντικείμενο, θα ήταν πιθανότατα ένας χώρος ελάχιστα πιο μεγάλης πυκνότητας, ενιαίος όμως.

Μετά απ’ όλες αυτές τις νέες ιδέες της σύγχρονης φυσικής, το ερώτημα είναι: τι είναι στην πραγματικότητα αυτό που εμείς οι απλοί άνθρωποι, αντιλαμβανόμαστε σαν υλη; Ας δούμε τι αναφέρει ο Τσαρλς Μιούζες στο βιβλίο του «Συνείδηση και πραγματικότητα», πάνω σ’ αυτό το θέμα. Ένα δέντρο, ένα τραπέζι, ένα σύννεφο, μια πέτρα. Όλα αυτά διαλύονται από την επιστήμη του 20ου αιώνα σε κάτι που συνίσταται από το ίδιο ακριβώς υλικό. Αυτό το κάτι, είναι ένα συνονθύλευμα στροβιλιζόμενων σωματιδίων, που υπακούουν στους νόμους της κβαντικής φυσικής. Όλα τα αντικείμενα του κόσμου είναι τρισδιάστατες εικόνες που σχηματίζονται με ηλεκτρομαγνητικό τρόπο. Αυτή είναι σήμερα η έννοια της ύλης στη σύγχρονη φυσική.

Σε επιστημονικό επίπεδο, μέσω των αισθήσεων μας δεχόμαστε απλά ηλεκτρομαγνητικά κύματα διαφορετικών συχνοτήτων, τα οποία όμως ο εγκέφαλος μας τα μετασχηματίζει και έτσι τα αντιλαμβανόμαστε σαν χρώματα. Ομοίως δεχόμαστε κύματα πίεσης άλλα τα συγκεκριμενοποιούμαι ως λέξεις. Προσλαμβάνουμε χημικές ενώσεις από τον αέρα και το νερό αλλά αισθανόμαστε οσμές και γεύσεις. Όλα αυτά τα χρώματα, οι ήχοι, οι οσμές, οι γεύσεις δεν υπάρχουν αφ’ εαυτά αλλά δημιουργούνται νοητικά στον εγκέφαλο μέσα από μια επεξεργασία. Άρα μπορούμε να πούμε ότι ένα αντικείμενο που πέφτει κάτω, δε δημιουργεί ήχο αλλά κύματα πίεσης. Ο ήχος δημιουργείται μόνον όταν τα κύματα πίεσης μετασχηματιστούν από έναν ζωντανό οργανισμό.

Το 1826, ο Γιοχάνες Μίλερ υποστήριξε ότι το κάθε είδος ανθρώπινης αίσθησης, είναι αποτέλεσμα των ιδιοτήτων κάποιας συγκεκριμένης νευρικής ίνας, η οποία μεταφέρει τα ερεθίσματα των αισθητηρίων οργάνων σε διαφορετικά καταληκτικά σημεία του εγκεφάλου. Με τον τρόπο αυτό για κάθε αίσθηση, έχουμε αρχικά το όργανο που λαμβάνει πληροφορίες από τον έξω κόσμο, μέσω κάποιων κύτταρων, που ονομάζονται αισθητικοί υποδοχείς. Το καθένα από αυτά τα κύτταρα, έχει ευαισθησία σε μια μόνο μορφή φυσικής ενέργειας. Σε μια δεύτερη φάση, τα ενεργειακά ερεθίσματα που μαζεύουν τα αισθητήρια όργανα μετασχηματίζονται σε ηλεκτροχημική ενέργεια.

Η ενέργεια αυτή στη συνέχεια, μετατρέπεται σε ένα νευρικό ενεργειακό σήμα, που μέσω των νευρώνων μεταφέρεται στον εγκέφαλο. Έτσι οι πληροφορίες που μεταφέρονται στον εγκέφαλο, δεν καθορίζονται από τον τύπο του σήματος αλλά από τον δρόμο που θα ακολουθήσει το ηλεκτρικό σήμα, προκειμένου να φτάσει στον εγκέφαλο. Τελικά, ο εγκέφαλος είναι εκείνος, που θα αναλύσει και θα ερμηνεύσει τα σχεδία των εισερχόμενων ηλεκτρικών σημάτων και θα δημιουργήσει την αντίληψη. Μια άλλη ενδιαφέρουσα ιδιότητα, των διατεινόμενων μέσω των ανθρώπινων νευρώνων ενεργειακών σημάτων, είναι το ενεργειακό κατώφλι. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε άνθρωπο, αν το ενεργειακό ερέθισμα που προσλαμβάνει ένα αισθητήριο όργανο, δεν ξεπερνά ένα συγκεκριμένο ποσό ενέργειας, δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα ενεργειακό σήμα και έτσι η ανθρώπινη φυσιολογία το αγνοεί ως μη υπάρχον.

Με βάση τα προηγούμενα, γίνεται κατανοητό ότι αυτό το οποίο αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, το μάτι, το αυτί μας, η όσφρηση μας, δεν είναι η πραγματικότητα αλλά μια πλάνη των αισθήσεων μας. Η πραγματικότητα των αισθήσεων μας, αυτό το δημιούργημα το οποίο ονομάζουμε φύση ή κόσμο, δεν έχει καμιά υπόσταση για τη σύγχρονη φυσική. Το αντιλαμβανόμαστε έτσι, γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο, έχουν δομηθεί οι αισθήσεις μας. Εάν είχαν δομηθεί διαφορετικά, θα είχαμε μια τελείως διαφορετική οπτική γωνία. Συνεπώς κυρίαρχο ρόλο παίζει το πώς έχει δομηθεί ο νους μας, το μυαλό μας, ο εγκέφαλος μας, για να καταλάβουμε το σύμπαν που μας περιβάλει.

Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα, τα οποία πιστοποιούν όλα τα προηγούμενα. Στις θερμές περιοχές, παρατηρείται ένα παράξενο φαινόμενο. Ο αντικατοπτρισμός. Το φαινόμενο αυτό, μας κάνει να βλέπουμε αντικείμενα που δεν υπάρχουν, θεωρώντας μάλιστα ότι βρίσκονται πολύ κοντά μας. Έτσι πολλοί ταξιδιώτες μέσα στην έρημο, κουρασμένοι, βλέπουν στο βάθος του ορίζοντα, μια όαση και νερά να κυλάνε. Τρέχουν να πιουν νερό και μόλις φτάνουν κοντά, αντιλαμβάνονται ότι η όαση που ήταν τόσο βέβαιοι ότι υπάρχει, ήταν μια ψευδαίσθηση της όρασης τους, που δημιουργήθηκε με βάση το φαινόμενο του αντικατοπτρισμού.

Θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχει μια σημαντική διάκριση μεταξύ οπτικής ψευδαίσθησης και οφθαλμαπάτης. Η οπτική ψευδαίσθηση, συντελείτε στον εξωτερικό κόσμο, ενώ η οφθαλμαπάτη συντελείτε μέσα στο μυαλό μας. Η πρώτη έχει να κάνει με τις φυσικές ιδιότητες του φωτός, ενώ η δεύτερη είναι μια κατασκευή του εγκεφάλου. Πολλοί άνθρωποι βλέπουν την οφθαλμαπάτη ως σφάλμα της αντίληψης μας. Αυτό όμως δεν ισχύει. Οι οφθαλμαπάτες, βασικά αντανακλούν τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος μας επεξεργάζεται τις πληροφορίες και κατασκευάζει την αίσθηση μας και τη πραγματικότητα. Η πραγματικότητα έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε σπάνια ταιριάζει με τον κόσμο εκεί έξω.

Το μεγαλύτερο μέρος της αντίληψης μας, είναι απατηλό. Ο εγκέφαλος στην πραγματικότητα κατασκευάζει το μεγαλύτερο μέρος της οπτικής εμπειρίας μας. Ας δώσουμε και ένα δεύτερο παράδειγμα που έχει να κάνει με το φαινόμενο της όρασης. Οι ακτίνες, όπως έρχονται από τα φωτιζόμενα αντικείμενα φτάνουν στην κυρτή επιφάνεια του ματιού μας, περνάνε από την κόρη και εστιάζονται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Είναι γνωστό ότι εκεί τα αντικείμενα εμφανίζονται ανάποδα και ανάστροφα. Δηλαδή, το πάνω κάτω και το δεξιά αριστερά. Γεννιέται τώρα το ερώτημα, γιατί αφού τα πράγματα εμφανίζεται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα μας ανάστροφα, εμείς τα βλέπουμε ορθά; Αυτό συμβαίνει επειδή ο εγκέφαλος μας έχει εκπαιδευτεί έτσι ώστε να βλέπει αυτά τα αντικείμενα όπως τα βλέπουμε. Δηλαδή το πάνω, πάνω και το κάτω, κάτω – το δεξιά, δεξιά και το αριστερά, αριστερά.
Ο Τζωρτζ Στράτον γνωστός αμερικανός ψυχολόγος, έκανε το εξής πείραμα: σφράγισε το ένα του μάτι καλά, ενώ στο άλλο του μάτι, προσάρμοσε ένα φακό, ο οποίος είχε την ιδιότητα να αντιστρέφει όλα τα αντικείμενα. Για μέρες ολόκληρες ο Στράτον έβλεπε όλα τα αντικείμενα αντεστραμμένα. Γρήγορα όμως ο εγκέφαλος προσαρμόστηκε στα καινούργια αυτά δεδομένα, και ενώ μέσω του φακού στην αρχή έβλεπε αντεστραμμένα τα αντικείμενα, με την προσαρμογή του εγκεφάλου του τα έβλεπε πάλι κανονικά, σα να μη φόραγε το φακό.
Μετά από λίγες ημέρες ο Στράτον, αφαιρώντας αυτόν το φακό, με έκπληξη διαπίστωσε ότι έβλεπε τα πάντα γύρω του αντεστραμμένα. Μέχρις ότου με την πάροδο των ημερών ο εγκέφαλος του προσαρμόστηκε και πάλι στα καινούργια δεδομένα και άρχισε να βλέπει τα πράγματα κανονικά. Αυτό αποδεικνύει ότι το μάτι μας δεν βλέπει ακριβώς αυτό το οποίο συμβαίνει αλλά βλέπει αυτό που ο εγκέφαλος μας το διατάζει να βλέπει.

Ένα άλλο παράξενο φαινόμενο της αντίληψης, είναι το φαινόμενο της συναισθησίας. Ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, πειραματιστήκαν πάνω σε ανθρώπους, που πραγματικά παρουσίαζαν μια περίεργη ιδιομορφία. Ένα μεγάλο μέρος των οπτικών νευρώνων τους, αντί να καταλήγει στο οπτικό κέντρο του εγκεφάλου, είχε εγκατασταθεί στο ακουστικό κέντρο. Και αντιστρόφως ένα μεγάλο μέρος των ακουστικών νευρώνων, αντί να καταλήγουν στο ακουστικό κέντρο, βρισκόταν στο οπτικό κέντρο.

Λόγο αυτής της ιδιομορφίας, οι άνθρωποι αυτοί άκουγαν τα χρώματα και έβλεπαν τους ήχους. Αυτό είναι το φαινόμενο της συναισθησίας, που κάποιοι άνθρωποι δεν το παρουσιάζουν μόνιμα, αλλά περιστασιακά. Έτσι γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι παίρνουν LSD, για όσο διαρκεί η ενέργεια του σκευάσματος, παρουσιάζουν φαινόμενα συναισθησίας. Γι’ αυτόν τον λόγο θέλουν να βιώνουν σκοτεινούς χώρους, με πολύ έντονη μουσική, την οποία αντιλαμβάνονται σαν μια πανδαισία χρωμάτων, που τους έλκει και τους κάνει να νιώθουν ότι βρίσκονται σε ένα κόσμο έξω από την πραγματικότητα.

Τα προηγούμενα οδηγούν την σύγχρονη επιστημονική σκέψη στο συμπέρασμα ότι η αισθητή πραγματικότητα, σε οποιοδήποτε επίπεδο, αποτελεί ένα matrix. Δηλαδή μια ψεύτικη εικόνα την οποία δημιουργεί η ανθρώπινη φυσιολογία μέσω των εγκεφαλικών διαδικασιών. Στην πραγματικότητα τα πάντα μέσα στο σύμπαν είναι ενιαία. Εκεί έξω στο συμπαντικό χώρο, δεν υπάρχει η έννοια της διαίρεσης, της ατομικότητας, του εγώ και του έχω. Όλα είναι ένα. Κάθε δράση σε κάποιο σημείο του χώρου, επηρεάζει το σύνολο του χώρου – αλλά και κάθε δράση, έχει σαν αποτέλεσμα μια ίση αντίδραση. Η επιστημονική αυτή αλήθεια, μπορεί να μπολιάσει το νέο δυτικό πολιτισμικό ρεύμα και ειδικότερα την κοινωνική τους συγκρότηση με νέες αξίες και πρακτικές.

Ο άνθρωπος ως ύλη αποτελεί και αυτός συστατικό της ενιαίας και αδιατάρακτης συμπαντικής πραγματικότητας. Η έννοια της ατομικότητας, του εγώ και του έχω, δεν αποτελούν παρά πλαστές εικόνες των ανθρώπινων αισθήσεων. Κάθε κακή δράση του ανθρώπου πάνω σε κάποιον άλλο άνθρωπο ή ακόμα πάνω στη φύση, έχει επίδραση στο σύνολο της δημιουργίας άρα και στον ίδιο τον άνθρωπο που την προκάλεσε. Το γεγονός αυτό μας οδηγεί στη συνειδητοποίηση μιας μεγάλης κοινωνικής αλήθειας, που θα πρέπει να χαρακτηρίζει το νέο πολιτισμικό ρεύμα. Η αγάπη, η ελευθερία, η αλληλεγγύη, η ισότητα και η δικαιοσύνη δεν είναι πράξεις παραχώρησης προς τους άλλους ανθρώπους. Είναι μια επιβεβλημένη κοσμική ιδιότητα. Μια πράξη αυτοσυντήρησης που διασφαλίζει σε μας τους ίδιους, τα παιδιά και τα εγγόνια μας την αδιατάρακτη και ευτυχή ύπαρξη μας μέσα στη συμπαντική ενότητα.

Έτσι βλέπω τον κόσμο, Επεισόδιο 2, ΕΤ3 [Μ. Δανέζης, Σ. Θεοδοσίου]


 

Σοφίες και...αμπελοσοφίες

Φιλοσοφία
Τον όρο «φιλοσοφία» χρωστάμε στον Πυθαγόρα που εξοργιζόταν κάθε φορά που τον αποκαλούσαν «σοφό». «Δεν είμαι σοφός», έλεγε, «αλλά φίλος της σοφίας», δηλαδή «φιλόσοφος».

Το μέλι είναι, ή απλά μας φαίνεται γλυκό;
«Αρνούμαι να υποστηρίξω πως το μέλι είναι γλυκό. Μπορώ, όμως, να εγγυηθώ πως μου φαίνεται γλυκό!». Αυτή η φράση συνοψίζει τη σκέψη των «Σκεπτικών». Πλήρης άρνηση του δογματισμού, απολυτοποίηση της αμφιβολίας. Ας φανταστούμε πόσο θα άλλαζε η ζωή μας αν σε κάποιες καταστάσεις, προτού φανούμε ιδιαίτερα μαχητικοί, αναρωτιόμασταν: «Αυτό που τώρα πιστεύω ως απόλυτα αληθινό, μήπως αύριο μου φανεί απλώς πιθανό;».

Λένε πως...
...μια γυναίκα, σπάνια εγκαταλείπει ένα θύμα χωρίς να έχει βρει άλλο.

Πατέρα, να παντρευτώ αυτή τη γυναίκα;
Άκου παιδί μου... Η δοκιμασία είναι απλή: Κάνε κάτι εντελώς τρελό, αγενές και απαράδεκτο μπροστά της... Κατόπιν παρατήρησε το μίσος και την περιφρόνηση στο βλέμμα της κι αναρωτήσου αν την αγαπάς αρκετά ώστε να ανέχεσαι αυτό το βλέμμα κάθε μέρα για το υπόλοιπο της ζωής σου...
Αν ναι, τότε με την ευχή μου!

Άντε βρες άκρη...
Ο Βολτέρος, αστός στοχαστής του 18ου αιώνα, ισχυριζόταν: «Ακόμη κι αν δεν υπήρχε Θεός θα έπρεπε να τον επινοήσουμε».
Ο Μπακούνιν, επαναστάτης αναρχικός στοχαστής του 19ου αιώνα, δήλωνε: «Ακόμη κι αν υπάρχει Θεός θα πρέπει να τον καταργήσουμε».

Η «τριπλή διύλιση» του Σωκράτη
Μια μέρα, εκεί που ο Σωκράτης έκανε βόλτα στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον που του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για έναν απ' τους μαθητές του.
Ο Σωκράτης τον παρακάλεσε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνει το τεστ της «τριπλής διύλισης».
- Τι πράγμα είναι τούτο; τον ρώτησε εκείνος.
- Να, πριν μου πεις τι άκουσες για τον μαθητή μου, θα ήθελα να κάτσουμε λίγο να το φιλτράρουμε. Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι, λοιπόν, εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;
- Ε... όχι εντελώς, απλώς το άκουσα όμως και...
- Μάλιστα... Άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης! Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;
- Καλό; Όχι... Το αντίθετο μάλλον...
- Άρα, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος αν είναι αλήθεια. Αλλά μην απογοητεύεσαι... Μπορεί να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και τρίτο φίλτρο. Αυτό της χρησιμότητας. Είναι, αυτό που θες να μου πεις, κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο;
- Όχι... Δεν νομίζω...
- Άρα, αυτό που θα μου πεις δεν είσαι σίγουρος αν είναι αλήθεια και είσαι βέβαιος πως δεν είναι ούτε καλό ούτε χρήσιμο. Γιατί, λοιπόν, θα πρέπει να το ακούσω;


Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση;
Ο φιλόσοφος Ξενοφάνης, αν και έζησε στο 570 π.Χ., και μάλλον αγνοούσε το περιεχόμενο της Παλαιάς Διαθήκης, αντιστρέφει το ιουδαϊκό και χριστιανικό δόγμα που θέλει τον Θεό να έφτιαξε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και ομοίωσή Του. Τι μας λέει, λοιπόν, ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος; Πως δεν έφτιαξαν οι θεοί τους ανθρώπους αλλά οι άνθρωποι τους θεούς τους, και μάλιστα με φωνή και όψη σαν τη δική τους...
Οι Αιθίοπες φαντάζονταν τους θεούς τους μαύρους και πλατσουκομύτηδες, οι Θράκες γαλανομάτηδες και ξανθωπούς. Και οι αγελάδες, αν είχαν μυαλό και χέρια, θα έδιναν στους θεούς τους αγελαδινή όψη!

Αντέγραψε τον Ηράκλειτο ο ευαγγελιστής Ιωάννης;
Ο Ηράκλειτος αποφεύγει να χρησιμοποιεί τη λέξη «Θεός». Προτιμάει την αντίστοιχη «Λόγος», που σημαίνει «λογική».
Την ίδια λέξη χρησιμοποιεί και ο ευαγγελιστής Ιωάννης για το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Και ξεκινάει το Ευαγγέλιο του με το περίφημο «Εν αρχή ην ο Λόγος»...
Ο Ηράκλειτος δεν συμπαθούσε τους ανθρώπους και τη μίζερη λογική τους. Γι' αυτό και ζούσε μοναχικά. Κάποιοι τον αποκαλούσαν και «μισάνθρωπο». Μέσα σε όλες τις μεταβολές, τις αλλαγές και τις αντιθέσεις της φύσης, έβλεπε την ενότητα, την ολοκλήρωση, ένα είδος «παγκόσμιας λογικής» που κατευθύνει τα πάντα.
Ο «Νους του Σύμπαντος» εξουσιάζει τα πάντα και όλοι οι άνθρωποι πρέπει να σέβονται την κυριαρχία του...

«Δεν είν' αυτό που βλέπεις, αγάπη μου!»
Ο Ηράκλειτος (540-480 π.Χ.), αν και σύγχρονος του Παρμενίδη, έβλεπε τα πράγματα από άλλη σκοπιά. Αυτός θεωρούσε τις αλλαγές ως το βασικότερο χαρακτηριστικό της φύσης. Κι έδειχνε εμπιστοσύνη στις αισθήσεις του και σε όσα αυτές του έλεγαν! Αν ο Ηράκλειτος έπιανε τη γυναίκα του να τον απατά, δεν μάσαγε από «δεν είναι αυτό που βλέπεις, αγάπη μου!».
«Τα πάντα ρει!», δίδασκε ο Ηράκλειτος. Όλα βρίσκονται σε κίνηση, τίποτα δεν μένει το ίδιο. Γι' αυτό και «δεν μπορούμε να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι». Μέχρι να βγούμε και να ξαναμπούμε, τόσο εμείς όσο και τα νερά του ποταμού έχουν αλλάξει!
Ο κόσμος ορίζεται από συνεχείς αντιθέσεις: μέρα-νύχτα, πόλεμος-ειρήνη, πλούτος-φτώχεια, χειμώνας-καλοκαίρι.
Αν δεν αρρωσταίναμε δεν θα ξέραμε τι θα πει υγεία. Αν δεν πεινούσαμε δεν θα ξέραμε τι θα πει να είμαστε χορτάτοι. Χωρίς το ασταμάτητο παιχνίδι των αντιθέσεων, ο κόσμος θα σταματούσε να υπάρχει...

Προδιαγεγραμμένη πορεία...
Στην αρχή κοιμόμασταν σε μονό κρεβάτι...
Κατόπιν, αγοράσαμε ένα διπλό κρεβάτι...
Στη συνέχεια κοιμόμασταν σε χωριστά κρεβάτια στο ίδιο δωμάτιο...
Μετά κοιμόμασταν σε διαφορετικά δωμάτια...
Και τώρα ζούμε ο καθένας στο σπίτι του...

Η θεωρία του Δαρβίνου με λίγες λέξεις
α) Ο έμβιος κόσμος δεν είναι σταθερός, έχει υποστεί εξελικτική αλλαγή.
β) Η εξελικτική αλλαγή έχει μορφή κλαδιών δέντρου. Τα είδη που σήμερα υπάρχουν είναι απόγονοι ενός ή περισσότερων μακρινών προγόνων.
γ) Καινούργια είδη δημιουργούνται όταν ένας πληθυσμός διασπάται, και τα απομονωμένα τμήματά του διαφοροποιούνται
δ) Η εξελικτική αλλαγή είναι σταδιακή. Ελάχιστοι πληθυσμοί που διαφέρουν σημαντικά απ' τους γονείς τους επιβιώνουν.
ε) Βασικός παράγοντας της εξέλιξης είναι η «φυσική επιλογή». Οι οργανισμοί που είναι καλύτερα προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον τελικά επιβιώνουν και αφήνουν περισσότερους απογόνους.
[σ.σ.: Πρόκειται περί μύθου και παρανοήσεως πως ο Δαρβίνος έχει πει ότι ο άνθρωπος κατάγεται απ' τον πίθηκο. Στην πραγματικότητα υποστήριξε, πως άνθρωπος και πίθηκος έχουν κοινό πρόγονο]

Χρειαζόμαστε διαμεσολαβητές;
Μια μέρα ρώτησαν τον Βούδα γιατί δεν συμπαθεί τους καλόγερους. Κι εκείνος τους απάντησε ότι «οι καλόγεροι πουλάνε νερό στις όχθες του ποταμού, κι αυτό είναι απάτη!».
Και ήρθε μια επιτροπή καλόγερων και του είπε: «Ξέρουμε ότι πουλάμε νερό στην όχθη του ποταμού, αλλά το κάνουμε μέχρι οι άνθρωποι να μάθουν να σκύβουν και να το παίρνουν μόνοι τους απ' το ποτάμι».
Ο Βούδας γέλασε πολύ, κι όταν οι καλόγεροι τον ρώτησαν «γιατί γελάει», τους απάντησε: «Αν δεν βρισκόσασταν εκεί να πουλάτε νερό, οι άνθρωποι θα μάθαιναν πολύ πιο γρήγορα πως δεν χρειάζονται ενδιάμεσους»...

Γελάστε, είναι φιλοσοφικό!
Οι περισσότεροι έχουν την εντύπωση πως οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν κάποιοι αγέλαστοι, σοβαροφανείς και σκουντούφληδες δάσκαλοι. Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν άνθρωποι εύθυμοι, κατά κανόνα αισιόδοξοι, χαμογελαστοί, που χαίρονταν τη ζωή σαν γνήσια παιδιά της φύσης. Ονόμαζαν «ηδονή» τη γλύκα της ζωής, και πίστευαν πως η χαρά και το γέλιο μάς απαλλάσσουν από το άγχος και τον φόβο, κάνουν καλό στην υγεία μας, παρατείνουν τη ζωή μας...
Ο Αριστοτέλης έλεγε πως η μέρα που πέρασε χωρίς να γελάσουμε, είναι μέρα χαμένη. Κι ο Δημόκριτος, άνθρωπος του γέλιου και της διασκέδασης, είχε το παρατσούκλι «γελασίνος», δηλ. «γελαδερός».
Στους Έλληνες άρεσαν τα αστεία και τα ευφυολογήματα· τα θεωρούσαν ένδειξη πολιτισμού. Αλλά και οι θεοί τους δεν πήγαιναν πίσω. Οι περίφημοι «ομηρικοί γέλωτες» αναφέρονται στα γέλια που έκαναν οι θεοί στον Όλυμπο...

Φοβούνται τον θάνατο οι φιλόσοφοι;
Ο Γερμανοεβραίος φιλόσοφος Φραντς Ρόζεντσβαϊγκ (1886-1929) υποστήριζε πως η φιλοσοφία με το να αποκηρύσσει το θάνατο, κλείνει τ' αυτιά της για να μην ακούει την κραυγή της έντρομης ανθρωπότητας. Δυόμισι αιώνες νωρίτερα, ο Λα Ροσφουκό έλεγε πως οι ίδιοι οι κόποι που καταβάλλουν οι φιλόσοφοι για να μας πείσουν ότι δεν πρέπει να μας τρομάζει ο θάνατος αποτελούν την καλύτερη απόδειξη του πόσο τρομακτικός είναι...

Γιατί να μην είμαστε αόρατοι;
Ο Σπινόζα (1632-1677), πανθεϊστής φιλόσοφος που έζησε στην Ολλανδία, έγραψε: «Ο προσδιορισμός είναι άρνηση. Όταν είσαι κάτι, δεν είσαι κάτι άλλο και δεν είσαι τα πάντα. Ό,τι κι αν έχεις, πάντα κάτι δεν έχεις. Επειδή είσαι ή έχεις κάτι, γι' αυτό δεν είσαι ή δεν έχεις κάτι άλλο...». Αυτό σημαίνει πως απαραίτητο συστατικό της ύπαρξης του καθενός είναι κάποια έλλειψη! Η έλλειψη είναι στη φύση των πραγμάτων. Να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα; Ο άνθρωπος δεν είναι αθάνατος, ο Θεός δεν είναι θνητός, ο γονιός δεν είναι παιδί, το παιδί δεν είναι γονιός, το ζώο δεν έχει λογική, το δέντρο δεν μετακινείται, ο αέρας είναι αόρατος...

Ο Σωκράτης...
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 470 π.Χ. Δεν εγκατέλειψε ποτέ την πόλη του παρά μόνο για να συμμετάσχει σε στρατιωτικές αποστολές. Πέθανε το 399 π.Χ. αλλά το τέλος του ήταν ο λαμπρότερος θρίαμβος της διδασκαλίας του.
Ήταν άσκημος, κοντός, φαλακρός και κοιλαράς. Δεν έγραψε τίποτα στη ζωή του. Ό,τι ξέρουμε γι' αυτόν το οφείλουμε στον Ξενοφώντα, στον Πλάτωνα και στον Αριστοτέλη.
Ήταν αμείλικτος εχθρός των σοφιστών. Δεν αποδεχόταν τον υποκειμενισμό και τον σχετικισμό τους. Γι' αυτόν οι ηθικές έννοιες έχουν αντικειμενική αξία. Η αρετή διδάσκεται. Κανείς δεν γίνεται με τη θέλησή του κακός, αλλά από άγνοια του καλού.
Σοφός είναι μόνο ο Θεός. Ο άνθρωπος είναι μόνο φιλόσοφος, δηλαδή αναζητητής της αλήθειας. Βάση της φιλοσοφίας του η αυτογνωσία, το «γνώθι σαυτόν». Μέσω αυτής οδηγείται στο «εν οίδα ότι ουδέν οίδα».
Η διδακτική του μέθοδος ήταν πρωτότυπη. Ξεκινά τη συζήτηση προσποιούμενος πως δεν γνωρίζει την αλήθεια και ζητά να τη μάθει μέσα απ' το διάλογο. Βέβαια, στην πορεία αποδεικνύεται το αντίθετο («σωκρατική ειρωνεία»). Στη συνέχεια, οδηγεί τον συνομιλητή του να ανακαλύψει προοδευτικά την αλήθεια («μαιευτική»).

Αμφιβολία και Βεβαιότητα
Ο κόσμος χωρίζεται σε «Ερωτηματικά» και «Θαυμαστικά», σε «στρατιώτες της Αμφιβολίας» και σε «στρατιώτες της Απόλυτης Βεβαιότητας». Όταν συναντάς έναν «άνθρωπο-ερωτηματικό» να μην φοβάσαι. Είναι, σίγουρα, καλός άνθρωπος, δημοκράτης, μπορείς μαζί του να συζητήσεις και να διαφωνήσεις άνετα. Απεναντίας, οι «άνθρωποι-θαυμαστικά» είναι επικίνδυνοι. Είναι οι «άνθρωποι της Πίστης»... οι άνθρωποι των αμετάκλητων αποφάσεων. Η Πίστη, οποιασδήποτε μορφής -θρησκευτική, πολιτική, αθλητική-, είναι βία. Πίσω από κάθε πόλεμο όλο και κάποιος «άνθρωπος της Πίστεως» κρύβεται. Η Αμφιβολία είναι η μητέρα της Ανοχής και της Περιέργειας. Η Πίστη είναι η άμεση, τυφλή και απόλυτη υπακοή. Όμως χρειάζεται έστω και ελάχιστη Πίστη για να βάλεις μπρος ένα εγχείρημα. Χωρίς την Πίστη και την προσήλωση σε έναν σκοπό, π.χ., δεν θα είχαμε ανακαλύψει την πενικιλλίνη, ούτε θα είχαμε εξερευνήσει το ηλιακό μας σύστημα... Είναι αλήθεια πως αν δεν έχεις και λίγη Πίστη-Βεβαιότητα δεν πρόκειται να κερδίσεις καμία μάχη. Αναζητώντας την χρυσή τομή μπορούμε να πούμε: Η Αμφιβολία δεν είναι ιδεολογία αλλά μέθοδος. Μπορείς άνετα να είσαι φιλύποπτος, υποψιασμένος και σκεπτικιστής, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μπορεί να είσαι καλός χριστιανός, σοσιαλιστής και...Ολυμπιακός!

Τα λεφτά...
...είναι σαν την κοπριά. Αν τα σκορπάς τριγύρω, κάνουν καλό. Αν τα μαζεύεις σ' ένα σωρό, βρομάνε απαίσια...

Πύρρωνας ο ατάραχος...
Ο Πύρρωνας ίδρυσε γύρω στο 320 π.Χ., στην πατρίδα του την Ηλεία, την πρώτη σχολή Σκεπτικισμού. Δίδασκε ότι δεν υπάρχουν απόλυτες αξίες και αλήθειες. Τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί εκ φύσεως καλό ή κακό, δίκαιο ή άδικο, αληθινό ή ψεύτικο. Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο να μπορούμε να βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά. Βασικό σημείο της σκέψεώς του ήταν και η κατάκτηση της αταραξίας, που την εννοούσε ως απουσία αγωνίας. Ο Πύρρωνας ήταν αδιάφορος για ότι συνέβαινε γύρω του. Μια μέρα, εκεί που περπατούσε με τον δάσκαλό του τον Ανάξαρχο, ο τελευταίος έπεσε μέσα σε έναν βαθύ λάκκο Ο Πύρρωνας δεν τα 'χασε... Συνέχισε να βαδίζει και να συζητά μόνος του. Έπειτα από λίγο, ο Ανάξαρχος τον φτάνει καταλασπωμένος και τον συνεχάρη για την αταραξία που επέδειξε!

Λένε πως τα χρήματα...
... δεν σε βοηθούνε πάντα να κάνεις αυτό που θέλεις, αλλά να μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις.

Δίλημμα...
Τι είναι προτιμότερο; Ένας υποκριτής φίλος ή ένας ειλικρινής εχθρός;

Μη φοβάστε τον θάνατο!
Ο Επίκουρος συνήθιζε να λέει: «Γιατί να φοβόμαστε τον θάνατο; Ο θάνατος δεν είναι τίποτε για μας. Όσο υπάρχουμε εμείς, αυτός δεν υπάρχει. Κι όσο υπάρχει ο θάνατος, δεν υπάρχουμε εμείς».

Οι ηδονές του βίου
Για τον Επίκουρο υπάρχουν τριών ειδών ηδονές:
Α) Οι φυσικές και αναγκαίες. Είναι όσες εξασφαλίζουν τη ζωή, δηλαδή να τρως, να πίνεις, να κοιμάσαι, να σκεπάζεσαι όταν κρυώνεις τη νύχτα. Αυτές πρέπει πάντα να ικανοποιούνται, αλλιώς διακυβεύεται η επιβίωση.
Β) Οι φυσικές και μη αναγκαίες. Εκείνες που αν και ευχάριστες στις αισθήσεις, αντιπροσωπεύουν το περιττό, π.χ. να τρως και να πίνεις καλύτερα κλπ. Αυτές πρέπει να ικανοποιούνται μόνο αν απαντήσουμε θετικά στο ερώτημα «με συμφέρει ή δεν με συμφέρει;».
Γ) Οι μη φυσικές και μη αναγκαίες. Είναι αυτές που μας επιβάλλει η κοινή γνώμη. Π.χ. ένα πανάκριβο ρόλεξ, ένα κότερο κλπ. Αυτές δεν πρέπει ποτέ να τις ικανοποιούμε γιατί είναι πηγή ανταγωνισμού και δυστυχίας.

Επίκουρος ο Αθηναίος
Ο Επίκουρος δεν γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά στη Σάμο το 314 π.Χ. Οι γονείς του (Νεοκλής και Χαιρεστράτη) κατάγονταν απ' τον δήμο του Γαργηττού, μια απ' τις λαϊκότερες συνοικίες των Αθηνών. Έντεκα χρόνια πριν γεννηθεί ο Επίκουρος, 2.000 άνεργοι (μεταξύ των οποίων και οι γονείς του) έλαβαν άδεια απ' την κυβέρνηση της πόλης να ιδρύσουν αποικία στη Σάμο...
Σε ηλικία 12 ετών ο Επίκουρος γράφτηκε στο δημόσιο σχολείο, αλλά δεν έμεινε παρά λίγα μόνο λεπτά! Να πώς περιγράφει την πρώτη του ημέρα στο σχολείο ο Σέξτος Εμπειρικός:
- Στην αρχή αναδύθηκε το χάος, είπε ο δάσκαλος στους μαθητές.
- Κι από πού αναδύθηκε; ρώτησε ο Επίκουρος.
- Αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Είναι ζήτημα που αφορά μονάχα τους φιλοσόφους.
- Τότε τι κάθομαι και χασομεράω εδώ; απάντησε ο Επίκουρος. Θα πάω κατευθείαν στους φιλοσόφους!

«Είναι» και «φαίνεσθαι»
Ο Ευκλείδης ο Μεγαρέας (καμιά σχέση με τον μαθηματικό) έλεγε: «Όταν παλεύουμε για έναν σκοπό πρέπει να προσέχουμε ώστε αντικείμενο των επιθυμιών μας να είναι το είναι κι όχι το φαίνεσθαι».
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα: Αν κάποιος θέλει να κυβερνήσει ένα κράτος γιατί νιώθει την ανάγκη να βελτιώσει τη ζωή των συμπολιτών του, πλησιάζει το «είναι» της δουλειάς τού κυβερνήτη. Αν όμως κίνητρό του είναι το γόητρο, το προσωπικό κέρδος και οι τιμές τις εξουσίας, τότε πάει να πει πως τον έλκυσε το «φαίνεσθαι» του ρόλου. Στην τελευταία περίπτωση, κατά τον Ευκλείδη, δεν έχει καμία ελπίδα να φτάσει στο Αγαθό.

Ο έρωτας είναι σαν τον κήπο: Θέλει συνεχή φροντίδα!

Τι ζητάμε όλοι στον ερωτικό τομέα; Να κάνουμε μια όμορφη σχέση με έναν άνθρωπο που να μας ταιριάζει. Είναι μια από τις βασικότερες ανθρώπινες ανάγκες.

Τι κρίμα όμως που, μόλις βρούμε το κατάλληλο ταίρι, οι περισσότεροι συνήθως επαναπαυόμαστε.
Η αλήθεια είναι ότι για να συνεχίσουμε να ζούμε μια όμορφη συντροφική ζωή, θα πρέπει κάθε μέρα να σκαλίζουμε και να φροντίζουμε (και οι δυο) το εύφορο χώμα, επάνω στο οποίο καλλιεργήθηκε η σχέση μας.
Γιατί ο έρωτας είναι σαν τον κήπο: Θέλει συνέχεια συντήρηση.
Τι χρειάζεται ο ερωτικός κήπος:
Να ξεριζώνονται τα ζιζάνια: Οι καθημερινές μικροπαρεξηγήσεις σιγά – σιγά συσσωρεύονται και οδηγούν σε δυσαρέσκεια. Γι΄ αυτό, μόλις πάει να φυτρώσει μια νέα παρεξήγηση, καλό είναι να ξεριζώνεται επί τόπου. Η καλή θέληση μάλιστα μαραίνει τις παρεξηγήσεις από τη ρίζα.
Να κλαδεύονται τα ξεραμένα κλαδιά, για να φυτρώσουν νέα: Η ζωή εξελίσσεται, οι άνθρωποι επίσης. Άρα παλιές συνήθειες και αντιλήψεις που έκαναν τον κύκλο τους και ολοκληρώθηκαν, θα πρέπει να φεύγουν από το προσκήνιο, για να δίνουν την ευκαιρία σε φρέσκιες ιδέες να αναπτυχθούν.
Να υπάρχει σωστή λίπανση και πότισμα: Μια σχέση είναι όπως μια γλάστρα. Αν μείνει απότιστη και χωρίς λίπασμα, θα ξεραθεί. Έτσι και η σχέση: Αν μείνει χωρίς αγάπη (που να εκδηλώνεται έμπρακτα) και χωρίς καθημερινό τρυφερό ενδιαφέρον, το παιχνίδι θα χαθεί.
Οι σπόροι να φυτεύονται την κατάλληλη εποχή: Δεν έχουμε όλοι ταυτόχρονα τους ίδιους ρυθμούς ούτε απολύτως κοινές επιθυμίες. Έτσι η απόκτηση ενός παιδιού, το ξεκίνημα μιας νέας δημιουργικής δραστηριότητας ή μια αλλαγή στο οικογενειακό περιβάλλον θα πρέπει να γίνονται την κατάλληλη στιγμή – η καλή πρόθεση και η εποικοδομητική συζήτηση φέρνουν τις σωστές αποφάσεις.
Να γίνεται τακτικός έλεγχος για έντομα και παράσιτα: Το κλειδί είναι το ζευγάρι να μην αφήνει τίποτα να δηλητηριάσει τη σχέση του – κυρίως παρασιτικές σκέψεις και απόψεις τρίτων. Γι΄ αυτό και θα πρέπει αμέσως να συζητά, μόλις εντοπίσει κάτι ανησυχητικό.
Να προφυλάσσονται τα φυτά από την παγωνιά και τον καύσωνα: Ό,τι έχει σπείρει το ζευγάρι στη ζωή του (αγάπη, αλληλοκατανόηση, ερωτική συνταύτιση) θα πρέπει να το διαφυλάττει και να το προστατεύει σε δύσκολους καιρούς και απρόβλεπτες περιστάσεις, ώστε να μην κλονιστεί ποτέ η σχέση.