Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Οι 8 λάθος λειτουργίες του εγκεφάλου (που δικαιολογούν πολλά…)

Μπορεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος να είναι ένα από τα αρτιότερα δομημένα όργανα αλλά δεν είναι και ο… Πάπας για να έχει το αλάθητο.

Η γνωστή έκφραση «ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι» βρίσκει εφαρμογή στις πληροφορίες που ακολουθούν και αποδεικνύουν ότι ακόμα και ο ανθρώπινος εγκέφαλος κάνει τα λάθη του.
Θα έχετε πιάσει τον εαυτό σας να εστιάζει στα αρνητικά στοιχεία περισσότερο. Ε, λοιπόν αυτό δεν είναι δικό σας φταίξιμο, ούτε είστε πεσιμιστές, απλά όπως λέει και η έρευνα του καθηγητή ψυχολογίας Rick Hanson, «οι εγκέφαλοί μας είναι προγραμματισμένοι να ανιχνεύουν το κακό, την απειλή».
Η αναγνώριση αυτή της απειλής δημιουργεί «αρνητικές προκαταλήψεις» που κάνουν τον εγκέφαλο να αντιδρά έντονα στα άσχημα νέα, σε σχέση με την αντίδρασή του στα καλά νέα.
 
Και ο λόγος είναι ότι οι αρνητικές εμπειρίες επηρεάζουν πιο πολύ από ότι οι θετικές. Το γνωστό δηλαδή «αν δεν πάθεις, δε μαθαίνεις».
Μία άλλη …εσφαλμένη λειτουργία του εγκεφάλου είναι ότι βλέπει πατέντες και «συνομωσίες» εκεί που δεν υπάρχουν. Κάπως έτσι εξηγείται και το φαινόμενο ότι πιστεύουμε στις συμπτώσεις.
Αν και αυτό οδηγεί σε λάθος σκέψεις, το να σκεφτόμαστε έτσι ενδεχομένως να έχει δώσει στον άνθρωπο ένα προνόμιο εξέλιξης. Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, η τάση αυτή λέγεται αποφένια και αφορά στην ικανότητα του ανθρώπου να συνδέει φαινομενικά ασύνδετες πληροφορίες συντάσσοντας ένα έλλογο μωσαϊκό νοήματος.
Και αν και στην αποφένια κατέχουμε master, αδυνατούμε να δούμε το σωστό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας. Ερευνητές από τα Πανεπιστήμια του Χάρβαρντ και του Κεντ απέδειξαν το φαινόμενο της «τύφλωσης». Πρόκειται για μία συνθήκη όπου δείχνει πόσο επιλεκτικός είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλος στο να βλέπει πράγματα που βρίσκονται ακριβώς μπροστά του.
Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι βασιζόμαστε περισσότερο στη μνήμη και την αναγνώριση προτύπων και μάλλον η οπτική μας αντίληψη δεν είναι και το μεγαλύτερο ατού μας.
Ένα ακόμη από τα μυστήρια λάθη του εγκεφάλου είναι ότι έχει μία καλή «προκατάληψη» με όσους συμφωνούν μαζί του. Δηλαδή, συμφωνώ ότι διαφωνούμε. Οι εγκέφαλοί μας έχουν αρκετή αποστροφή για τις συγκρούσεις και τις διαφωνίες και γι’ αυτό προτιμούν να κλίνουν προς εκείνες τις συνθήκες που συμφωνούν, αποφεύγοντας οτιδήποτε ή οποιονδήποτε αντιδρά στις πεποιθήσεις μας.
 
Αυτό έχει ένα και μόνο αποτέλεσμα: να γινόμαστε… αγύριστα κεφάλια. Και όλως παραδόξως το internet ενισχύει την άποψη αυτή καθώς εύκολα εντοπίζουμε πληροφορίες που μας κάνουν να αισθανόμαστε ολόσωστοι, όσο λάθος και αν τελικά κάνουμε.
Θυμάστε την τελευταία φορά που γίνατε ρεζίλι; Ή καλύτερα που κάνατε κάτι ηθελημένα ή άθελά σας και νομίζετε ακόμη και σήμερα, όσος καιρός και αν έχει περάσει ότι ήταν ό,τι πιο τραγικό έχει ζήσει τούτος εδώ ο πλανήτης; Ε, λοιπόν η υπερβολή αυτή δεν ισχύει. Απλά ο εγκέφαλός μας έχει την τάση να υπερμεγενθύνει καταστάσεις που μας βάζουν στο επίκεντρο.
Το γνωστό «spotlight effect» είναι η τάση που έχουμε να θεωρούμε ότι όλα κινούνται γύρω από μας. Το γεγονός ότι είμαστε το επίκεντρο του δικού μας κόσμου, δε μας κάνει εγωκεντρικούς (πάντα) απλά είναι φύσει αδύνατο να μη δούμε τα πράγματα από τη δική μας σκοπιά.
Βρισκόμαστε στο σούπερ μάρκετ και έχουμε να διαλέξουμε μεταξύ 30 διαφορετικών ειδών σαμπουάν. Στο τέλος θα καταλήξουμε να πάρουμε κάποιο, το οποίο μετά θα μετανιώσουμε και αυτό είναι ίδιον της λανθασμένης κρίσης του εγκεφάλου μας.
Τα πράγματα είναι απλά. Οι υπερβολικές επιλογές δεν σημαίνουν αυτόματα ελευθερία αποφάσεων καθώς έχουμε την τάση να συγκρίνουμε τα προϊόντα (σαμπουάν στην προκειμένη περίπτωση) το ένα με το άλλο.
Άρα, ούτως ή αλλιώς το πεδίο είναι περιορισμένο. Και επομένως ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος το «καλύτερο» είναι αυτό που του φαίνεται πιο ελκυστικό, απαξιώνοντας εν τέλει την πραγματική του αξία. Με απλά λόγια, ο ανθρώπινος εγκέφαλος μάλλον είναι οπαδός του «φαίνεσθαι» παρά του «είναι».
 
Και αν νομίζετε ότι εδώ τελειώνουν τα λάθη του εγκεφάλου κάνετε… λάθος. Υπάρχει και συνέχεια καθώς το ανθρώπινο μυαλό δεν εμπιστεύεται ούτε τις ίδιες του τις μνήμες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι υποθέσεις αυτοπτών μαρτύρων. Οι μνήμες μπλέκονται με τα συναισθήματα και κάπως έτσι αλλάζει ο τρόπος που σκεφτόμαστε για το παρελθόν.
Και κλείνοντας, ήρθε η ώρα να θριαμβεύσει η ανθρώπινη συνήθεια που θέλει τον κάθε έναν μας να υποστηρίζει το «δικό» του είδος. Είτε αυτό σημαίνει κοινή εμφάνιση, είτε κοινές πεποιθήσεις, ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει την τάση της λεγόμενης «ευνοιοκρατίας», όταν δηλαδή θεωρούμε τους ομοίους μας πιο σωστούς, πιο καλούς, «πιο» σε όλα.
Ίσως μέσα σε αυτό το πλαίσιο τελικά να επεξηγούνται και οι εκφάνσεις του ρατσισμού, της κρίσης, της εχθρότητας αλλά και των στερεοτύπων.

Πόση άσκηση είναι αρκετή;

Η άσκηση είναι υγεία. Η άσκηση είναι ελευθερία. Η άσκηση σου δίνει δύναμη, αντοχή και μακροζωία. Ωραία όλα αυτά, αλλά για πόση άσκηση μιλάμε;

Δηλαδή πόση άσκηση είναι αρκετή; Μπορούμε να τη μετρήσουμε; Και αν ναι πώς; Ισχύει αυτό που έλεγαν παλιά ότι 3 φορές την εβδομάδα αρκεί ή μήπως έχουν αλλάξει τα δεδομένα; Και τελικά υπάρχουν απαντήσεις για όλες αυτές (και ακόμη περισσότερες) ερωτήσεις;
Φυσικά και υπάρχουν. Και για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, ας τα πάρουμε από την αρχή.
Άσκηση είναι οτιδήποτε κάνουμε με το σώμα μας εκτός των συνηθισμένων λειτουργιών. (Ναι ακόμα και η διαδρομή καναπές- ψυγείο θεωρείται άσκηση αλλά αυτό δε σημαίνει ότι χτίζουμε και κορμί έτσι).Μάλιστα οι ειδικοί διαχωρίζουν την άσκηση σε δύο τύπους: την αερόβια και τη μυϊκή ενδυνάμωση.
Στην αερόβια λειτουργούν η καρδιά και οι πνεύμονες, μπορεί να είναι μέτριας ή έντονης έντασης και ως αερόβια θεωρείται το τζόκινγκ, η αεροβική στο νερό, το τρέξιμο, το κολύμπι και το παιχνίδι, όπως το τένις.
Οι ασκήσεις μυϊκής ενδυνάμωσης από την άλλη έχουν ένα και μόνο σκοπό, να χτίσουμε μυς και σε αυτό θα μας βοηθήσουν η άρση βαρών, οι κάμψεις, η γιόγκα ακόμα και το
 
σκάψιμο του κήπου. Οι συγκεκριμένες ασκήσεις περιλαμβάνουν όλες τις μεγάλες μυϊκές ομάδες: τα πόδια, τους γοφούς, την πλάτη, το στήθος, την κοιλιά, τους ώμους και τα χέρια.
Και αφού ξεκαθαρίσαμε τα βασικά ας δούμε και τις λεπτομέρειες.
Οι ενήλικες μεταξύ 18 και 64 ετών θα πρέπει να στοχεύουν τουλάχιστον στις 2,5 ώρες την εβδομάδα μέτριας έντασης άσκηση ή 1,5 ώρα την εβδομάδα έντονης δραστηριότητας, λένε οι ειδικοί. Βέβαια, μία συνδυαστική προπόνηση είναι ό,τι καλύτερο.
Οι επιλογές είναι πολλές γι’ αυτό μπορούμε ακόμα να «σπάσουμε» την προπόνηση σε 10λεπτες βόλτες κατά τη διάρκεια της ημέρας. Όσο για τη συχνότητα, οι ειδικοί λένε ότι καλό θα είναι να ασκούμαστε όσο περισσότερες μέρες της εβδομάδας μπορούμε.
Για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα μάλιστα, λένε ότι 5 ώρες την εβδομάδα με ασκήσεις μέτριας έντασης ή 2,5 ώρες την εβδομάδα έντονης άσκηση είναι ιδανικά. Για την
 
προπόνηση μυϊκής δύναμης πάντως επιμένουν τουλάχιστον δύο ημέρες την εβδομάδα.
Για τους ενήλικες άνω των 65 ετών προτείνονται ασκήσεις που εστιάζουν στην ισορροπία, ενώ απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του γιατρού, τόσο για το είδος της άσκησης όσο και για τη συχνότητά της.
Τα  παιδιά και οι έφηβοι, ηλικίες δηλαδή από 6 έως 17 ετών, πρέπει να γυμνάζονται το λιγότερο μία ώρα καθημερινά με προπονήσεις που περιλαμβάνουν αερόβια άσκηση, η οποία τουλάχιστον τρεις ημέρες την εβδομάδα θα πρέπει να είναι έντονη.
Βέβαια, οι ηλικίες αυτές δε θα πρέπει να παραλείπουν και άλλες ασκήσεις που αφορούν στην ενδυνάμωση των μυών και των οστών, επίσης τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα.

Το εμπόριο στην Ερυθρά θάλασσα και τον Ινδικό ωκεανό

ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΪΚΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε ανάγκη από μεγάλες ποσότητες εξωτικών ειδών πολυτελείας, όπως πολυτίμους λίθους, μετάξι και μπαχαρικά, που έρχονταν από την Ινδία και από χώρες ακόμη πιο μακρυνές και εξωτικές της Άπω Ανατολή, όπως η Κεϋλάνη (Σρι Λάνκα) και τα νησιά των μπαχαρικών στο πέλαγος της Ινδονησίας. Ήδη κατά την εποχή του Χριστού, οι δύο κόσμοι της Ανατολής και της Δύσεως διασυνδέονταν με ένα πολύπλοκο δίκτυο χερσαίων εμπορικών οδών, που τις διέσχιζαν εμπορικά καραβάνια, όπως ο περίφημος δρόμος του μεταξιού που συνέδεε την Κίνα με την Μεσόγειο, αλλά και θαλασσίων, που συνέδεαν την Αίγυπτο μέσω Ερυθράς θαλάσσης με τον Ινδικό Ωκεανό.

Οι πολύτιμοι λίθοι, τα αρώματα και τα μπαχαρικά της ανατολής έπιαναν καλές τιμές και μάλιστα πολύ υψηλές στις αγορές της ανατολικής Μεσογείου και αποτελούσαν απαραίτητη πολυτέλεια για τους Ρωμαίους πλουσίους της εποχής.

Οι Ρωμαίοι έμποροι αναγκάζονταν να εμπορεύονται αυτά τα προϊόντα πληρώνοντας το ακριβό αντίτιμο σε χρυσό και άργυρο. Μάλιστα, ήταν τόσο μεγάλη η εκροή πολυτίμων μετάλλων από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ώστε να αναγκάσει τον αυτοκράτορα Τιβέριο (14-37 μ.Χ.), σύμφωνα  με την μαρτυρία του Ρωμαίου ιστορικού Τακίτου, να λάβει μέτρα περιορισμού της πολυτελούς διαβιώσεως των πλουσίων Ρωμαίων. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αντιμετώπιζε σοβαρό αρνητικό εμπορικό έλλειμμα στις εμπορικές της συναλλαγές με τις χώρες της Ανατολής. 

Μία άλλη ιδιαιτέρως αναπτυγμένη και προσοδοφόρα πλευρά των εμπορικών δικτύων στον Ινδικό Ωκεανό ήταν η μεταφορά και εμπορία σπάνιων αρωμάτων της Ανατολής, ιδίως από την περιοχή της Αραβίας. Αρώματα όπως μύρο, θυμίαμα για τις ιερές τελετουργίες προς τιμήν των αρχαίων θεών εισήγοντο από τις χώρες της Ανατολής. Ιστορικές και αρχαιολογικές ενδείξεις φανερώνουν την ύπαρξη κρατών στην Αραβική χερσόνησο, την “ευδαίμονα Αραβία”, όπως την αποκαλούσαν οι Ρωμαίοι, που εστήριζαν την οικονομία τους στο εμπόριο αρωμάτων, όπως λ.χ. το βασίλειο στην περιοχή της Υεμένης, απ’ όπου προήρχετο και η μυθική βασίλισσα του Σαβά. 

Ενώ οι χερσαίοι εμπορικοί δρόμοι ήσαν σταθεροί και καθορισμένοι (δρόμος του μεταξιού, δρόμος των καραβανιών), στον Ινδικό Ωκεανό οι θαλάσσιες οδοί επηρεάζοντο από τις καιρικές συνθήκες και τους εποχιακούς μουσώνες. Πολλές φορές τα εμπορικά πλοία αναγκάζονταν να πλέουν πλησίον των ακτών του Περσικού Κόλπου, να περιπλέουν τις ακτές της Αραβικής Χερσονήσου για να εισέλθουν στην Ερυθρά Θάλασσα μεταφέροντας το πολύτιμό τους εμπόρευμα. 

Οι Άραβες και Ινδοί έμποροι κρατούσαν για τον εαυτόν τους τα μυστικά των θαλασσίων ταξιδίων στον Ινδικό Ωκεανό διότι ήθελαν να κρατήσουν το εμπορικό μονοπώλιο. 

Ωστόσο, ¨Έλληνες ναυτικοί και εξερευνητές κατόρθωσαν να πλεύσουν στα νερά του Ινδικού Ωκεανού και να καταγράψουν τα θαλάσσια ρεύματα, τους ανέμους, να χαρτογραφήσουν τις ακτές και να μεταφέρουν τις πολύτιμες γνώσεις τους στην Δύση. Για παράδειγμα, ο πλοίαρχος Εύδοξος ο Κυζικηνός έκανε δύο ταξίδια ερευνητικά από την Ερυθρά Θάλασσα ως τον Ινδικό Ωκεανό (περίπου 115 π.Χ.). Λίγο αργότερα, ο Έλληνας πλοίαρχος Ίππαλος ανακάλυψε τρόπο να αποφύγει τον περίπλου των ακτών της Αραβίας, και εκμεταλλευόμενος τα θαλάσσια ρεύματα, να βρει μία πιο σύντομη θαλάσσια διαδρομή ως τις ακτές του Μάλαμπαρ στην Ινδία. 

Περί το 70 μ.Χ., ένας ανώνυμος Έλληνας πλοίαρχος εξ Αιγύπτου συνέθεσε ένα ταξιδιωτικό έργο με τίτλο “Περίπλους της Ερυθράς Θαλάσσης“. Στο έργο αυτό ο ανώνυμος Έλληνας πλοίαρχος και ταξιδευτής περιγράφει με ακρίβεια και λεπτομέρεια λιμάνια και πόλεις, ακτές και χώρες, τους κατοίκους των παρακτίων πόλεων, καθώς και οδηγίες πλεύσεως από την Ερυθρά Θάλασσα προς νότον, στις θαλάσσιες ακτές της Ανατολικής Αφρικής μέχρι την Ζανζιβάρη και περιγράφει το εμπόριο του ελεφαντόδοντος, του κέρατος του ρινόκερου, που εθεωρείτο ως φάρμακο αφροδισιακό (εξ αυτού προήρχετο ένα φαρμακευτικό παρασκεύασμα, μία αλοιφή). 

Επίσης, στο ίδιο έργο  έχουμε περιγραφές των σημαντικών εμπορικών λιμένων της Ευδαίμονος Αραβίας (σημερινής Υεμένης, κόλπος του Άντεν) ως την Ινδία. φαίνεται πως αυτός ο ανώνυμος Έλληνας ταξιδευτής προχώρησε ακόμη ανατολικότερα, καθώς μας περιγράφει το εμπόριο εξωτικών ειδών όπως το πιπέρι και η κανέλλα, τα διαμάντα και τα ζαφείρια των Ινδικών χωρών, όπως και το μετάξι από την Κίνα. 

Μέσω αυτών των Ελλήνων θαλασσοπόρων τα μυστικά των θαλασσίων εμπορικών οδών του Ινδικού Ωκεανού έγιναν γνωστά στους δυτικούς και άνοιξε ο δρόμος για Έλληνες και Ρωμαίους εμπόρους να ταξιδεύσουν σε αυτά τα μέρη (έχουν βρεθεί αρχαιολογικά ευρήματα με Ελληνικές επιγραφές και Ρωμαϊκά νομίσματα σε νήσους εντός του Περσικού Κόλπου και σε πόλεις – εμπορικούς σταθμούς της νοτίου Ινδίας). Οι Ρωμαίοι για να εκμεταλλευθούν περισσότερο τις ευκαιρίες που προσέφερε το εμπόριο στον Ινδικό Ωκεανό, ίδρυσαν μία εμπορική πόλη – αποικία στις ακτές της νοτιοανατολικής Ινδίας, κοντά στο Ποντισερύ, στους χρόνους του Οκταβιανού Αυγούστου (1ος αι μ.χ.) και εξήγαγαν κρασί, ελαιόλαδο, και αντικείμενα τέχνης και οικιακής χρήσεως υψηλής ποιότητος, έναντι της εισαγωγής πολυτίμων λίθων υφασμάτων και αρωμάτων. 

Το θαλάσσιο εμπόριο του Ελληνορωμαϊκού κόσμου με την Ινδία και την Άπω Ανατολή γνώρισε άνθιση κατά τους δύο πρώτους αιώνες μ.Χ. όταν Έλληνες, Σύριοι και Ρωμαίοι έμποροι σύντομα ανέπτυξαν εμπορικά δίκτυα όχι μόνον με τις παραλιακές πόλεις, αλλά προχώρησαν και στην Ινδική ενδοχώρα. Μάλιστα, εγένοντο δεκτοί στις αυλές τοπικών ηγεμόνων, οι οποίοι έστειλαν μάλιστα και πρεσβείες σε Ρωμαίους αυτοκράτορες όπως οι Αδριανός και Αντωνίνος Πίος. 

Ο Ελληνορωμαϊκός κόσμος ήλθε σε επαφή με αυτές τις μακρυνές χώρες, με εξωτικούς πολιτισμούς, όπως της Ινδίας, Κίνας, Μαλαισίας. Η ανάπτυξη ενός ευρέος και σταθερού εμπορικού δικτύου στον Ινδικό Ωκεανό και δια μέσου της Ερυθράς θαλάσσης, έφερε σε επαφή και επικοινωνία τον Μεσογειακό χώρο με χώρες μακρυνές όπως η Ινδία, η Κίνα και η νοτιοανατολική Ασία. Αυτή η επικοινωνία άνοιξε οδούς για εμπορικές και πολιτισμικές ανταλλαγές. 

Τα χέρια των ανθρώπων

Σύμφωνα με την επιστήμη, ο αντιτακτός αντίχειρας ήταν που έδωσε στον άνθρωπο τη δυνατότητα της εξέλιξης: την ικανότητα να κατασκευάζει και να χρησιμοποιεί εργαλεία, να ανάβει φωτιά, να θάβει τους νεκρούς του.
 
Με τα ίδια τούτα χέρια χτίστηκαν οι πόλεις και τα μνημεία της αρχαιότητας, μ’ αυτά κατασκευάστηκαν τα πρώτα όργανα και χάρη στους νυγμούς των δακτύλων τους ήχησαν οι πρώτες μουσικές φωνές και πήρε ψυχή το λαξευμένο ξύλο.

Όμως τα αληθινά μεγαλειώδη έργα των χεριών είναι και τα απλούστερα, κι αυτά που ενώνουν τον άνθρωπο με τον άνθρωπο: τα χεράκια των μωρών που σφίγγουνε στα τυφλά τον μαστό για να θηλάσουν, τα ίδια μικροσκοπικά αυτά χέρια στο μπουσούλημα, το παιχνίδι, και στην πρώτη εξερεύνηση του κόσμου° τα χέρια ως μέσον για τους ανεκτίμητους θησαυρούς του χαδιού και του κάθε αγγίγματος, κι άλλοτε ως εργαλεία που μέσω της γραφής ή όποιας άλλης τέχνης ανταμώνουν σαν ακροδάχτυλα που ψαύουνε στο χάος τις ψυχές.

Δίνουμε τα χέρια. Τα λεφτά αλλάζουν χέρια. Γεια στα χέρια σου εσύ που με τόση στοργή μαγείρεψες να φάω.

Κι εσύ που έπλυνες τα πρώτα ρουχαλάκια μου στο χέρι, και μου τα φόρεσες όταν δεν ήξερα ακόμα πώς να ντύνομαι.

Τα ξένα χέρια, και η κάθε ρίμα με τα κοφτερά – σαν χέρια άγρια – μαχαίρια. Χέρι με χέρι περπατούν οι ερωτευμένοι, και τα γεροντάκια από τα χέρια πιάνουνε το στήριγμά τους, στους γαλήνιους περιπάτους του λυκόφωτος.

Χέρια γιατρού και μαίας πρώτη φορά μας βγάζουνε στον κόσμο, κι άλλα που δεν τα νιώθουμε πια μας ξεπροβοδίζουνε στο τέλος. (Κι αν κρυφοκοιτάξεις σε κάμαρα όπου ταίρι, παιδί, ή άλλος συγγενής θρηνεί μπροστά στο νεκροκρέβατο, τα κρύα ασάλευτα χέρια πιο συχνά θα πιάσει να φιλήσει και να πλύνει με το ακριβό νερό των δακρύων).

Κι εγώ με τα δικά μου χέρια σκάρωσα το ταπεινό τούτο εγκώμιο, κοιτώντας μια φωτογραφία όπου ένα παιδί παλεύει ν’ αγγίξει ένα άλλο μέσα απ’ την αδιάβατη απεραντοσύνη του χρόνου και της ανυπαρξίας.

Και για παρηγοριά τα δάχτυλα θα τρέξουνε τώρα πάνω στα πλήκτρα, να ζωντανέψει μουσική πλασμένη από άλλα χέρια θεία, που χώνονται βαθιά σαν χειρουργού και πιάνουνε, και σφίγγουν την καρδιά.

Απίστευτο μήνυμα μέσα από την Οδύσσεια – Να διαβαστεί μετά απείρου προσοχής!


Άραγε αυτό γιατί δεν μας τα διδάξαν στο σχολείο;;; » 

Διαβάστε το! Αρκούν 2 λεπτά....

Αλλά μπορεί να το σκέπτεστε για πολύ περισσότερο. Άραγε μας τα διδάξαν στο σχολείο;;; μάλλον όχι γιατί πρόσεχα την ώρα των αρχαίων. Είναι πολύ σημαντικό, αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά στην βίβλο των Ελλήνων, δηλαδή στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα…

ΔΗΛΑΔΗ: Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις αντένες μας ΑΝΟΙΧΤΕΣ και να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους «μνηστήρες».

Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν. Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων.

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ. Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς ΑΘΗΝΑΣ, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα. Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τιμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.

Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ. Η λέξη μιλά απο μόνη της. Είναι η ΑΝΤΙ-ΝΟΗΣΗ, είναι αυτό που μας κάνουν ΤΩΡΑ, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα ώστε ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ. Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου. Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ. Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.

Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον ΝΟΜΟ και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος γιατί είναι ΕΤΣΙ και ΑΛΛΙΩΣ! Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥ. Που τον μετατρέπει σε ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΓΕΛΗ! Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη! Κρύβουν βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε, ή καλύτερα να συνετιστούμε.

Οι πρόγονοί μας μιλούν, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, μας λένε ΠΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, μας λένε πως να τινάξουμε τον ζυγό. ΑΡΚΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ! Και ο Αντίνοος, ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα. Είναι αυτός ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει πρώτος. Γι” αυτό, μακριά από την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Και τον σκοτώνει ρίχνοντας του το βέλος στον ΛΑΙΜΟ, το ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ δηλαδή της επικοινωνίας που την χρησιμοποιεί ενάντια στην νόηση των ανθρώπων! ..»

Απάντηση στο επιχείρημα: Τί έχετε να πείτε για τον Χίτλερ και τον Στάλιν; Αυτοί δεν ήταν άθεοι;

To πνεύμα των καιρών μπορεί μεν να προχωρεί, και κατά κανόνα μάλιστα προς μια προοδευτική κατεύθυνση, αλλά η πρόοδος του συντελείται μέσω τεθλασμένης και όχι ομαλής πορείας, και συνεπώς ενίοτε σημειώνονται ορισμένες τρομακτικές οπισθοδρομήσεις. Τεράστιες οπισθοδρομήσεις, βαθύτατες και φοβερές, αντιπροσωπεύουν οι δικτατορίες του 20ού αιώνα. Είναι σημαντικό να διακρίνουμε τις απεχθείς προθέσεις ανθρώπων, όπως ο Στάλιν και ο Χίτλερ, από τα μέσα και τις δυνάμεις που χρησιμοποίησαν στην προσπάθειά τους να επιτύχουν τους σκοπούς τους.
Οι προθέσεις τού Χίτλερ δεν είναι αυταπόδεικτα περισσότερο φαύλες απ’ όσο εκείνες του Καλιγούλα -ή ορισμένων Οθωμανών σουλτάνων, των οποίων τα συγκλονιστικά και ελεεινά κατορθώματα περιγράφει ο Νόελ Μπάρμπερ στο «Άρχοντες του χρυσού κέρατος». Ο Χίτλερ επιπλέον διέθετε όπλα και τηλεπικοινωνιακή τεχνολογία του 20ού αιώνα. Παρ’ όλα αυτά, ο Χίτλερ και ο Στάλιν υπήρξαν πράγματι, σύμφωνα με οποιοδήποτε κριτήριο, εντυπωσιακά κακοί άνθρωποι.
«Ο Χίτλερ και ο Στάλιν ήταν άθεοι. Τι έχετε να πείτε για αυτό;».
Τούτη η ερώτηση τίθεται με επιθετικό τρόπο και φορτισμένη με αγανάκτηση· βασίζεται δε στις εξής δύο παραδοχές: Όχι μόνο ο Στάλιν και ο Χίτλερ υπήρξαν άθεοι, αλλά και διέπραξαν τις φοβερές πράξεις τους επειδή ήταν άθεοι. Η πρώτη παραδοχή αληθεύει όσον αφορά τον Στάλιν, αλλά αμφισβητείται όσον αφορά τον Χίτλερ. Εντούτοις, η πρώτη παραδοχή είναι ούτως ή άλλως άσχετη, διότι η δεύτερη παραδοχή είναι ψευδής. Αποτελεί οπωσδήποτε λογικά ανακόλουθο συμπέρασμα εάν θεωρηθεί ότι προκύπτει από την πρώτη. Ακόμη κι αν αποδεχθούμε ότι ο Χίτλερ και ο Στάλιν ήταν αμφότεροι άθεοι, τότε αμφότεροι επίσης είχαν μουστάκια, όπως εξάλλου και ο Σαντάμ Χουσεΐν. Και τι μ’ αυτό;
Εδώ δεν μας ενδιαφέρει ούτε αν κάποιοι συγκεκριμένοι κακοί (ή καλοί) άνθρωποι υπήρξαν θρήσκοι ή άθεοι ούτε να καταμετρήσουμε τα «ανήθικα μυαλά» για να καταρτίσουμε δύο ονομαστικούς καταλόγους σε έναν διαγωνισμό αχρειότητας. Το γεγονός ότι στην πόρπη της ζώνης που φορούσαν οι ναζί ήταν χαραγμένη η φράση «Ο Θεός μαζί μας» δεν αποδεικνύει τίποτε, ή τουλάχιστον όχι χωρίς πολλή περαιτέρω ανάλυση. Σημασία δεν έχει αν ο Χίτλερ ή ο Στάλιν ήταν άθεοι, αλλά εάν ο Αθεϊσμός ωθεί συστηματικά τους ανθρώπους στη διάπραξη του κακού. Απολύτως καμία ένδειξη δεν συνηγορεί υπέρ αυτού.Δίχως αμφιβολία, ο Στάλιν ήταν πράγματι άθεος.

Έλαβε τη μόρφωσή του σε μια ορθόδοξη ιερατική σχολή, και η μητέρα του δεν ξεπέρασε ποτέ την απογοήτευσή της που ο γιος της δεν έγινε τελικά ιερέας, όπως τον προόριζε -γεγονός το οποίο, σύμφωνα με τον Άλαν Μπούλοκ, διασκέδαζε πολύ τον ίδιο τον Στάλιν. Ίσως εξαιτίας της ιερατικής εκπαίδευσής του, ο ώριμος Στάλιν τήρησε δριμύτατη στάση απέναντι στη ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς και στον Χριστιανισμό και τη θρησκεία γενικότερα. Αλλά δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Αθεϊσμός του ήταν εκείνο που υποκινούσε τη βαρβαρότητά του. Πιθανότατα όμως ούτε και η προηγούμενη θεολογική εκπαίδευσή του αποτέλεσε παρόμοιο κίνητρο, εκτός αν κάτι τέτοιο συνέβη μέσω διδαχών που του ενστάλαζαν σεβασμό προς την απόλυτη πίστη, σεβασμό προς κάθε ισχυρή αυθεντία και την πεποίθηση ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.Ο μύθος ότι ο Χίτλερ ήταν άθεος έχει καλλιεργηθεί τόσο επιμελώς ώστε πολλοί τον πιστεύουν χωρίς περαιτέρω εξέταση, ενώ οι απολογητές της θρησκείας τον προβάλλουν ανελλιπώς και προκλητικά. Το αν τούτο αληθεύει είναι κάθε άλλο παρά σαφές.
Ο Χίτλερ γεννήθηκε από γονείς καθολικούς και ως παιδί πήγαινε σε καθολικά σχολεία και εκκλησίες. Βέβαια, το εν λόγω γεγονός δεν έχει μεγάλη σημασία καθαυτό· είναι βεβαίως δυνατόν να είχε εγκαταλείψει τον Καθολικισμό, όπως ο Στάλιν εγκατέλειψε τη ρωσική Ορθοδοξία αφότου έφυγε από το Θεολογικό Σεμινάριο της Τιφλίδας. Εντούτοις, ο Χίτλερ ποτέ δεν αποκήρυξε επισήμως τον Καθολικισμό του, και υπάρχουν διάσπαρτες ενδείξεις από την ιστορία της ζωής του ότι παρέμεινε θρήσκος.
Ακόμη κι αν δεν ήταν καθολικός, φαίνεται ότι είχε διατηρήσει μια πίστη σε κάποιο είδος θείας πρόνοιας. Για παράδειγμα, στο βιβλίο του «Ο αγών μου» περιγράφει χαρακτηριστικά πώς αντέδρασε όταν άκουσε την είδηση της κήρυξης του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου: «Έπεσα στα γόνατα και ευχαρίστησα τους Ουρανούς μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου που με αξίωσαν να ζήσω σε τέτοιους καιρούς». Τούτο όμως συνέβαινε το 1914, όταν ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν μόλις είκοσι πέντε ετών. Υπάρχει περίπτωση να άλλαξε αργότερα;Το 1920, όταν ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν τριάντα ενός ετών, ο στενός συνεργάτης του Ρούντολφ Ες, ο οποίος επρόκειτο αργότερα να γίνει υπαρχηγός του ναζιστικού κόμματος, έγραφε σε μια επιστολή του προς τον πρωθυπουργό της Βαβαρίας: «Γνωρίζω τον χερ Χίτλερ προσωπικά και έχουμε στενή σχέση. Πρόκειται για έναν σπάνιο και αξιοθαύμαστο χαρακτήρα, γεμάτο βαθιά ευγένεια- και είναι θρήσκος, ένας καλός καθολικός».
Θα μπορούσε φυσικά να υποστηριχθεί ότι, εφόσον ο Ες έκανε τέτοιο τραγικό σφάλμα όσον αφορά τον «αξιοθαύμαστο χαρακτήρα» και «τη βαθιά ευγένεια» του Χίτλερ, ίσως έκανε λάθος και για τον «καλό καθολικό»! Ο Χίτλερ δύσκολα θα μπορούσε να περιγραφεί ως «καλός» σε σχέση με οτιδήποτε, πράγμα το οποίο μού θυμίζει το πιο κωμικό και θρασύ επιχείρημα που έχω ακούσει ποτέ προς υποστήριξη της άποψης ότι ο Χίτλερ πρέπει να ήταν άθεος. Συνοψίζοντας πολλές εκδοχές λοιπόν, το επιχείρημα έχει ως εξής: ο Χίτλερ ήταν κακός άνθρωπος, ο Χριστιανισμός διδάσκει την καλοσύνη, άρα ο Χίτλερ αποκλείεται να ήταν χριστιανός! Τότε η παρατήρηση του Γκέρινγκ για τον Χίτλερ, ότι «μόνο ένας καθολικός θα μπορούσε να ενώσει τη Γερμανία», υποθέτω ότι αναφερόταν σε κάποιον με καθολική ανατροφή μάλλον, παρά σε κάποιον πιστό του Καθολικισμού.Σε έναν λόγο του το 1933 στο Βερολίνο, ο Χίτλερ είπε: «Είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι ο λαός έχει ανάγκη και απαιτεί αυτή την πίστη.
Έχουμε λοιπόν ξεκινήσει τον αγώνα εναντίον του αθεϊστικού κινήματος, και μάλιστα όχι απλώς μέσω κάποιων θεωρητικών διακηρύξεων: Θα το εξαλείψουμε». Ίσως τούτο υποδηλώνει απλώς ότι, όπως και πολλοί άλλοι, ο Χίτλερ «πίστευε στην πίστη». Σε ένα πολύ όψιμο όμως χρονικό σημείο της πορείας του, το 1941, είπε στον υπασπιστή του, στρατηγό Γκέρχαρντ Ένγκελ: «Θα παραμείνω καθολικός για πάντα».Ακόμη κι αν δεν παρέμεινε ειλικρινά πιστός χριστιανός, ο Χίτλερ θα αποτελούσε εντελώς ασυνήθιστη περίπτωση αν δεν επηρεαζόταν από τη μακραίωνη χριστιανική παράδοση του στιγματισμού των Εβραίων ως φονιάδων του Χριστού.
Σε λόγο του στο Μόναχο το 1923, δήλωσε: «Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να σώσουμε τη Γερμανία από τον Εβραίο, που καταστρέφει τη χώρα μας. [...] Θέλουμε να αποτρέψουμε την πιθανότητα να υποστεί η Γερμανία μας ό,τι υπέστη κάποιος Άλλος: Τη Σταύρωση». Στο βιβλίο του «Άντολφ Χίτλερ: Η οριστική βιογραφία», ο Τζον Τόλαντ έγραψε για τη θέση τού Χίτλερ σχετικά με τη θρησκεία κατά την περίοδο της «Τελικής Λύσης»: «Εξακολουθώντας να αποτελεί αξιοσέβαστο μέλος της Εκκλησίας της Ρώμης, παρά την αποστροφή του για την ιεραρχία της, διατηρούσε μέσα του τη διδαχή της ότι ο Εβραίος ήταν ο δολοφόνος του Θεού. Η εξόντωση επομένως -εφόσον γινόταν μηχανικά, χωρίς βαναυσότητα- μπορούσε να συντελεστεί δίχως την παραμικρή τύψη από μέρους του, αφού ο ίδιος θα ενεργούσε απλώς ως το χέρι της Θείας Δίκης».Το μίσος των χριστιανών για τους Εβραίους δεν αποτελεί αποκλειστικά παράδοση των καθολικών. Ο Μαρτίνος Λούθηρος ήταν επίσης φαρμακερά αντισημίτης.
Στη Δίαιτα της Βορμς δήλωσε: «Όλοι οι Εβραίοι πρέπει να διωχτούν από τη Γερμανία». Έγραψε μάλιστα ένα ολόκληρο βιβλίο, «Για τους Ιουδαίους και τα ψεύδη τους», το οποίο πιθανόν επηρέασε τον Χίτλερ. Ο Λούθηρος περιέγραψε τους Εβραίους ως «οχιάς γεννήματα», και η ίδια έκφραση χρησιμοποιήθηκε από τον Χίτλερ σε έναν αξιοσημείωτο λόγο του στις 12 Απριλίου 1922, όπου μάλιστα επανέλαβε αρκετές φορές ότι είναι χριστιανός:

Το χριστιανικό μου συναίσθημα με στρέφει προς τον Κύριο και Σωτήρα μου ως μαχητή. Με στρέφει προς τον άνθρωπο ο οποίος, ζώντας σε αρχαίους χρόνους μέσα στη μοναξιά, περιστοιχιζόμενος από λίγους μόνο οπαδούς, κατάλαβε εν τέλει το ποιόν των Εβραίων και κάλεσε και άλλους για να πολεμήσουν εναντίον τους· και ο οποίος, μα την αλήθεια του Θεού, υπήρξε μέγας, όχι ως πάσχων αλλά ως μαχητής. Με απέραντη αγάπη ως χριστιανός και ως άνθρωπος διαβάζω το απόσπασμα που μας λέει πώς ο Κύριος υψώθηκε τελικά με όλη Του την ισχύ και άρπαξε το φραγγέλιο για να διώξει από τον Ναό τα γεννήματα της οχιάς, τις έχιδνες. Πόσο τρομερή ήταν η μάχη Του για τον κόσμο ενάντια στο δηλητήριο των Εβραίων. Σήμερα, ύστερα από 2.000 χρόνια, με τη μεγαλύτερη συγκίνηση, συνειδητοποιώ πιο βαθιά από ποτέ ότι για αυτόν τον λόγο έπρεπε Εκείνος να χύσει το αίμα Του πάνω στον Σταυρό. Ως χριστιανός, χρέος έχω όχι να επιτρέπω να με εξαπατούν, αλλά να μάχομαι για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. [...] Και αν κάτι αποδεικνύει ότι ορθώς πράττουμε, τούτο είναι η δυστυχία που καθημερινά μεγαλώνει. Επειδή, ως χριστιανός, έχω επίσης ένα καθήκον απέναντι στον δικό μου λαό.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν ο Χίτλερ δανείστηκε την έκφραση «οχιάς γεννήματα» από τον Λούθηρο ή αν την άντλησε κατευθείαν από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (3: 7), όπως προφανώς έκανε ο ίδιος ο Λούθηρος. Όσο δε για την προσπάθεια να παρουσιαστεί ο διωγμός των Εβραίων ως όψη του θελήματος του Θεού, ο Χίτλερ επανήλθε σε αυτό στο «Ο αγών μου»: «Έτσι, πιστεύω ότι σήμερα πράττω σύμφωνα με το θέλημα του Μεγαλοδύναμου Δημιουργού: Υπερασπιζόμενος τον εαυτό μου ενάντια στον Εβραίο, υπεραμύνομαι του έργον του Κυρίου». Αυτά ειπώθηκαν το 1925. Τα επανέλαβε σε μια ομιλία του στο Ράιχσταγκ (γερμανική Βουλή) το 1938, και έλεγε παρόμοια πράγματα καθ’ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του.
Παραθέματα όπως τα προηγούμενα πρέπει να αντιπαραβάλλονται με άλλα από το «Συζητήσεις με τον Χίτλερ στο τραπέζι», όπου, κατά τη γραμματέα του, ο Χίτλερ έπνεε μένεα εναντίον του Χριστιανισμού. Όλα τα ακόλουθα χρονολογούνται από το 1941:
Το ισχυρότερο πλήγμα που δέχτηκε ποτέ η ανθρωπότητα ήταν ο ερχομός του Χριστιανισμού. Ο Μπολσεβικισμός είναι το νόθο παιδί του Χριστιανισμού. Και τα δύο αποτελούν εφευρέσεις του Εβραίου. Το σκόπιμο ψέμα της θρησκείας εισήχθη στον κόσμο από τον Χριστιανισμό.

[...] Ο λόγος για τον οποίο ο αρχαίος κόσμος υπήρξε τόσο καθαρός, φωτεινός και γαλήνιος, είναι το ότι δεν γνώριζε καμία από τις δύο μεγάλες μάστιγες: Τη σύφιλη και τον Χριστιανισμό.

[...] Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν έχουμε κανέναν λόγο να επιθυμούμε να ελευθερωθούν οι Ιταλοί και οι Ισπανοί από το ναρκωτικό του Χριστιανισμού. Ας είμαστε εμείς ο μόνος λαός με ανοσία σε αυτή την αρρώστια.
To «Συζητήσεις με τον Χίτλερ στο τραπέζι», περιέχει και άλλες τέτοιες ρήσεις τού Χίτλερ, όπου συχνά εξισώνει τον Χριστιανισμό με τον Μπολσεβικισμό, ή παρομοιάζει κάποτε τον Καρλ Μαρξ με τον Άγιο Παύλο, χωρίς βέβαια να ξεχνά ποτέ ότι και οι δύο ήταν Εβραίοι (μολονότι ο Χίτλερ, παραδόξως, αρνούνταν κατηγορηματικά ότι ο ίδιος ο Ιησούς ήταν Εβραίος). Είναι πιθανό ότι μέχρι το 1941 ο Χίτλερ βίωσε κάποιου είδους μεταστροφή ή ίσως απογοητεύτηκε από τον Χριστιανισμό. Ή μήπως η άρση των αντιφάσεων έγκειται απλώς στο ότι ήταν ένας καιροσκόπος ψεύτης, τους λόγους του οποίου ούτως ή άλλως δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε;
Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι, παρά τα λεγόμενα του ίδιου και των συνεργατών του, ο Χίτλερ δεν ήταν στην πραγματικότητα θρήσκος, αλλά απλούστατα εκμεταλλευόταν κυνικά το θρησκευτικό συναίσθημα του ακροατηρίου του. Ίσως συμφωνούσε με τον Ναπολέοντα, ο οποίος είπε ότι «η θρησκεία αποτελεί εξαιρετικό μέσο για τον κατευνασμό των κοινών ανθρώπων», και με τον Σενέκα τον Νεότερο: «Η θρησκεία είναι για τους κοινούς ανθρώπους αλήθεια· για τους σοφούς, ψεύδος· και για τους ιθύνοντες, χρήσιμη». Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο Χίτλερ ήταν ικανός για τέτοια ανεντιμότητα. Εάν τούτο αποτελούσε το πραγματικό του κίνητρο όταν υποκρινόταν τον θρήσκο, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Χίτλερ δεν πραγματοποίησε τις θηριωδίες του μόνος του. Οι ίδιες οι αγριότητες διαπράχθηκαν από στρατιώτες και τους αξιωματικούς τους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν σίγουρα χριστιανοί.
Πράγματι, η χριστιανική πίστη του γερμανικού λαού βρίσκεται στη βάση της ίδιας της υπόθεσης που εξετάζουμε -μιας υπόθεσης η οποία εξηγεί την υποτιθέμενη ανειλικρίνεια των θρησκευτικών διακηρύξεων του Χίτλερ! Ή, εναλλακτικά, ο Χίτλερ θεώρησε αναγκαίο να προσποιηθεί ότι συμπαθεί τον Χριστιανισμό, αλλιώς το καθεστώς του δεν θα απολάμβανε την υποστήριξη που του παρέσχε η Εκκλησία. Αυτή η υποστήριξη εκδηλώθηκε με διάφορους τρόπους, όπως με την επίμονη άρνηση του πάπα Πίου 12ου να πάρει θέση εναντίον των ναζιστών -ένα θέμα που προκαλεί ιδιαίτερα μεγάλη αμηχανία στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία σήμερα. Ο Χίτλερ είτε ήταν ειλικρινής όταν διακήρυσσε τη χριστιανική πίστη του, είτε ψευδόταν, με σκοπό να κερδίσει -πράγμα που πέτυχε εν τέλει- τη συνεργασία των Γερμανών χριστιανών και της Καθολικής Εκκλησίας. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι τα δεινά του χιτλερικού καθεστώτος απορρέουν από τον Αθεϊσμό.
Ακόμη και όταν καταφερόταν κατά του Χριστιανισμού, ο Χίτλερ ποτέ δεν σταμάτησε να αναφέρεται στη Θεία Πρόνοια· στη μυστηριώδη δύναμη η οποία, όπως πίστευε, τον είχε ξεχωρίσει και επιφορτίσει με τη θεία αποστολή να ηγηθεί της Γερμανίας. Άλλοτε την ονόμαζε Πρόνοια και άλλες φορές Θεό. Το 1938, όταν ο Χίτλερ επέστρεψε θριαμβευτής στη Βιέννη ύστερα από την προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία, στον πανηγυρικό λόγο του ανέφερε τον Θεό υπό το προσωπείο της Πρόνοιας και πάλι: «Πιστεύω ότι το θέλημα του Θεού ήταν να στείλει ένα αγόρι από εδώ έως το Ράιχ, να το αφήσει να μεγαλώσει και να το υψώσει ως την ηγεσία του έθνους, ώστε με τη σειρά του να οδηγήσει την ιδιαίτερη πατρίδα του στο Ράιχ».
Όταν τον Νοέμβριο του 1939 γλίτωσε από την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του στο Μόναχο, ο Χίτλερ το απέδωσε σε παρέμβαση της Πρόνοιας, που του έσωσε τη ζωή κάνοντάς τον να αλλάξει το πρόγραμμά του: «Τώρα είμαι απολύτως ευχαριστημένος. Το γεγονός ότι έφυγα από την μπιραρία νωρίτερα απ’ ότι συνήθως, αποτελεί επιβεβαίωση ότι η Πρόνοια επιθυμεί να επιτύχω το στόχο μου». Ύστερα από την αποτυχημένη απόπειρα εναντίον του, ο αρχιεπίσκοπος του Μονάχου, καρδινάλιος Μιχαέλ Φαουχάμπερ, όρισε να ψαλλεί μια δοξολογία στον καθεδρικό της πόλης, «ώστε να ευχαριστήσουμε τη Θεία Πρόνοια εκ μέρους της αρχιεπισκοπής για την ευτυχή διάσωση του Φίρερ». Μερικοί από τους οπαδούς τού Χίτλερ, με την υποστήριξη του Γκέμπελς, δεν δίστασαν να μετατρέψουν το ίδιο το ναζιστικό καθεστώς σε θρησκεία. Η ακόλουθη προσφώνηση, από τον επί κεφαλής της ένωσης εργατικών σωματείων, έχει τη χροιά προσευχής και θυμίζει έως και το «Πάτερ ημών» ή το «Πιστεύω»:
Αδόλφε Χίτλερ! Είμαστε ενωμένοι μαζί σου μόνο! Θέλουμε να ανανεώσουμε τον όρκο μας αυτήν εδώ τη στιγμή: Σε τούτη τη Γη πιστεύουμε μόνο στον Αδόλφο Χίτλερ. Πιστεύουμε ότι ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι η μόνη σωτήρια πίστη για τον λαό μας. Πιστεύουμε ότι υπάρχει στους ουρανούς ο Κύριος και Θεός μας, που μας δημιούργησε, που είναι ο ηγέτης μας, που μας καθοδηγεί και φανερά μας ευλογεί. Και πιστεύουμε ότι αυτός ο Κύριος και Θεός μας έστειλε τον Αδόλφο Χίτλερ για να γίνει η Γερμανία το θεμέλιο των πάντων στους αιώνες των αιώνων.
Ο Τζόναθαν Γκλόβερ, στο αξιόλογο και ανατριχιαστικό επίσης βιβλίο του με τίτλο «Ανθρωπότητα. Μια ιστορία της ηθικής του εικοστού αιώνα», σημειώνει ότι πολλοί επίσης δέχτηκαν τη θρησκευτικού τύπου λατρεία τού Στάλιν όπως την εξέφρασε ένας Λιθουανός συγγραφέας: «Πλησίασα στο πορτρέτο τού Στάλιν, το κατέβασα από τον τοίχο, το ακούμπησα πάνω στο τραπέζι, και με το κεφάλι μου στηριγμένο στα χέρια μου, τον κοίταζα και στοχαζόμουν. Τι έπρεπε να κάνω; Το πρόσωπο του Ηγέτη, όπως πάντα τόσο γαλήνιο, τα μάτια του τόσο καθαρά, διαπεραστικά, κοίταζαν μακριά. Είναι σαν η διαπεραστική του ματιά να τρυπά τους τοίχους του μικρού μου δωματίου και να βγαίνει για να αγκαλιάσει όλη την υφήλιο. [...] Με κάθε μου ίνα, κάθε νεύρο, κάθε σταγόνα του αίματός μου αισθάνομαι ότι, αυτή τη στιγμή, τίποτε άλλο δεν υπάρχει στον κόσμο παρεκτός αυτό το αγαπητό, λατρεμένο πρόσωπο».
Τέτοιοι θρησκευτικής ευλάβειας λιβανωτοί ηχούν περισσότερο ακόμη αηδιαστικοί, καθώς στο βιβλίο του Γκλόβερ παρατίθενται αμέσως μετά την περιγραφή των απίστευτων και τρομακτικών φρικαλεοτήτων που διέπραξε ο Στάλιν.
Ο Στάλιν ήταν άθεος, ο Χίτλερ πιθανότατα όχι· αλλά ακόμη κι αν ήταν, το τελικό συμπέρασμα όσον αφορά την επιχειρηματολογία για τον Στάλιν και τον Χίτλερ είναι πολύ απλό: Οι άθεοι ως άτομα ίσως κάνουν ανήθικες πράξεις, όμως δεν τις κάνουν στο όνομα του Αθεϊσμού. Ο Στάλιν και ο Χίτλερ έκαναν αποκρουστικές πράξεις, στο όνομα, αντιστοίχως, του απολυτοκρατικού και δογματικού Μαρξισμού, και στο όνομα μιας αρρωστημένης και αντιεπιστημονικής θεωρίας ευγονικής, διανθισμένης με ψευδοβαγκνερικά παραληρήματα. Οι ιεροί πόλεμοι πράγματι γίνονται στο όνομα της θρησκείας και με φρικτή συχνότητα στη διάρκεια της ιστορίας. Δεν μπορώ να σκεφθώ όμως κανέναν πόλεμο που να κηρύχθηκε στο όνομα του Αθεϊσμού. Και γιατί να γίνει κάτι τέτοιο άλλωστε; Ένας πόλεμος μπορεί να υποκινηθεί από την οικονομική απληστία, από την πολιτική φιλοδοξία, να κηρυχθεί εξαιτίας εθνοτικών ή φυλετικών προκαταλήψεων, λόγω παλαιών αδικιών και επιθυμίας για εκδίκηση, ή εξαιτίας της πατριωτικής πίστης στο ανώτερο πεπρωμένο ενός έθνους. Ακόμη πιο βάσιμο κίνητρο για πόλεμο συνιστά η αδιάσειστη πίστη κάποιου ότι η θρησκεία του είναι η μόνη αλήθεια, πίστη ενισχυόμενη από ένα ιερό βιβλίο το οποίο ρητώς καταδικάζει όλους τους αιρετικούς και τους πιστούς αντίπαλων θρησκειών σε θάνατο, και υπόσχεται σαφώς ότι οι μάρτυρες του Θεού θα πάνε κατευθείαν στον παράδεισο. Ο Σαμ Χάρις, όπως άλλωστε τόσο συχνά, πετυχαίνει διάνα, στο «Τέλος της πίστης»:
Ο κίνδυνος από τη θρησκευτική πίστη συνίσταται στο ότι επιτρέπει, σε κατά τα άλλα φυσιολογικά ανθρώπινα όντα, να δρέπουν τους καρπούς της τρέλας και να τους θεωρούν μάλιστα ιερούς. Επειδή κάθε νέα γενεά παιδιών διδάσκεται ότι οι προτάσεις της θρησκείας δεν είναι ανάγκη να αιτιολογούνται, έτσι όπως απαιτείται για όλες τις άλλες, ο πολιτισμός μας πολιορκείται ακόμα από τους στρατούς του παραλογισμού. Ακόμη και σήμερα, σκοτωνόμαστε στο όνομα αρχαίων βιβλίων. Ποιος θα φανταζόταν ποτέ ότι θα ήταν δυνατόν κάτι τόσο τραγικά ανόητο;
Αντιθέτως, γιατί κανείς να κάνει πόλεμο στο όνομα της απουσίας θρησκευτικής πίστης;
Πηγή: «Η περί Θεού αυταπάτη» – Ρίτσαρντ Ντόκινς (Εκδόσεις «Κάτοπτρο»)



Επιπλέον πληροφορίες…
1. Σε διακήρυξη προς το γερμανικό έθνος, την 1η Φεβρουαρίου 1933, ο Χίτλερ δήλωνε:
Η Εθνική Κυβέρνηση θεωρεί ως πρώτιστο καθήκον της να αναβιώσει στο έθνος, το πνεύμα της ενότητας και της συνεργασίας. Να διατηρήσει και να υπερασπιστεί αυτές τις βασικές αρχές επί των οποίων έχει χτιστεί το έθνος μας. Θεωρεί τον Χριστιανισμό ως θεμέλιο της εθνικής μας ηθικής, και την οικογένεια ως βάση της εθνικής ζωής.
2. Ο Χίτλερ, σε ομιλία του προς τον λαό της Στουτγάρδης, στις 15 Φεβρουαρίου 1933, εκφράζεται θετικά για τον Χριστιανισμό κι αρνητικά για την Αθεΐα:
Σήμερα λένε ότι ο Χριστιανισμός βρίσκεται σε κίνδυνο κι ότι η καθολική πίστη απειλείται. Η απάντησή μου είναι η εξής: Αυτόν τον καιρό, οι χριστιανοί και όχι οι διεθνείς άθεοι, βρίσκονται στο προσκήνιο της Γερμανίας. Δεν μιλώ απλά για τον Χριστιανισμό· ομολογώ ότι δεν θα επιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου να συμμαχήσει με τα κόμματα που έχουν ως σκοπό να καταστρέψουν τον Χριστιανισμό. Δεκατέσσερα χρόνια έχουν πάει χέρι χέρι με την Αθεΐα. Ποτέ δεν προκλήθηκε μεγαλύτερη ζημιά στον Χριστιανισμό, απ’ ότι σ’ εκείνα τα χρόνια, όταν τα χριστιανικά κόμματα κυβερνούσαν πλάι πλάι με αυτούς που αρνούνται ακόμη και την ίδια την ύπαρξη του Θεού. Ολόκληρη η πολιτιστική ζωή της Γερμανίας, συνετρίβη και μολύνθηκε σ’ εκείνη την περίοδο.
3. Σε ομιλία που εκφώνησε στο Βερολίνο, στις 24 Οκτωβρίου 1933, ο Χίτλερ εκφράζεται σαφώς εναντίον της Αθεΐας:
Είμαστε πεπεισμένοι ότι οι άνθρωποι χρειάζονται και απαιτούν την πίστη. Ως εκ τούτου, έχουμε αναλάβει την καταπολέμηση της αθεϊστικού κινήματος, και όχι μόνο με λίγες θεωρητικές δηλώσεις. Θα το εξαλείψουμε.
4. Σε ομιλία που εκφώνησε στο Κόμπλεντς, στις 26 του Αυγούστου του 1934 ο Χίτλερ, αναφέρεται στον κοινό αγώνα με την Εκκλησία, εναντίον της Αθεΐας, η οποία ταυτίζεται με τον Μπολσεβικισμό:
Τα συμφέροντα της Εκκλησίας δεν μπορεί παρά να συμπίπτουν με τα δικά μας, στον αγώνα μας κατά των συμπτωμάτων εκφυλισμού του σημερινού κόσμου, στον αγώνα μας ενάντια στην μπολσεβίκικη κουλτούρα, ενάντια σε ένα αθεϊστικό κίνημα, ενάντια της εγκληματικότητας, καθώς και στον αγώνα μας για την συνείδηση της κοινότητας στην εθνική μας ζωή… Αυτά δεν είναι αντιχριστιανικά· αυτά είναι χριστιανικές αρχές.
5. Το ναζιστικό κόμμα (NSDAP), εκφράζει μέσα από το πρόγραμμά του, την προτίμησή του στον «θετικό Χριστιανισμό»:
Ζητάμε την ελευθερία όλων των θρησκευτικών δογμάτων στο κράτος, στον βαθμό που δεν θέτουν σε κίνδυνο την ύπαρξή του ή δεν συγκρούονται με τα έθιμα και τα ηθικά συναισθήματα της γερμανικής φυλής. Το κόμμα, ως εκ τούτου, αντιπροσωπεύει την άποψη ενός θετικού Χριστιανισμού, χωρίς το ίδιο να συνδέεται με κανένα συγκεκριμένο δόγμα.
6. Ο όρκος των Ες Ες:
Σ’ εσένα Αδόλφε Χίτλερ, αρχηγέ και καγκελάριε του γερμανικού κράτους, δίνω όρκο πίστης και θάρρους. Ορκίζομαι σ’ εσένα και στους βαθμοφόρους, που εσύ διάλεξες, υπακοή μέχρι θανάτου. Ο Θεός ας είναι μάρτυς μου!
7. Ο προσωπικός φωτογράφος του Χίτλερ, Χάινριχ Χόφμαν, αναφέρει τον αντισημίτη ιερέα και θεολόγο, Μπέρνχαρντ Στέμπφλε, ως ανήκοντα στον στενό κύκλο του Χίτλερ και σύμβουλο επί των θρησκευτικών ζητημάτων.

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατι ο Φεβρουάριος έχει 28 μέρες; H απάντηση έρχεται από τα ρωμαικά χρόνια!


Ο Φεβρουάριος είναι ο μικρότερος μήνας του χρόνου όχι μόνο για αριθμητικούς αλλά και για αυτοκρατορικούς λόγους.

Ούτε λίγο ούτε πολύ για όλα φταίει ο Ιούλιος Καίσαρ. Γιατί μπορεί το 365 να μη διαιρείται ακριβώς διά του 12, ωστόσο η αρχική σκέψη των αστρονόμων οι οποίοι δημιούργησαν το Ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν να υπάρχουν επτά μήνες με 30 ημέρες και πέντε με 31. Μόνο που όταν άρχισαν να δίνουν ονόματα στους μήνες το θέμα έγινε περίπλοκο...
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν ο Ιούλιος Καίσαρ επέστρεψε θριαμβευτής στη Ρώμη το 46 π.Χ., ανάμεσα στα θέματα τα οποία έπρεπε να ρυθμίσει ήταν και η μέτρηση του χρόνου.
Ως τότε οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν ένα ημερολογιακό σύστημα που είχε μεν 12 μήνες, αλλά στο οποίο από καιρού εις καιρόν έπρεπε να προστίθενται ημέρες ή και μήνες έτσι ώστε αυτό να διατηρείται σε συμφωνία με τις εποχές. Την ευθύνη για την παρεμβολή των ημερών είχαν οι ιερείς.
Αλλά ο απολυταρχισμός των ιερέων, οι οποίοι άλλοτε αύξαναν το μήκος του έτους προκειμένου να παραμένουν στην εξουσία οι ευνοούμενοί τους συγκλητικοί και άλλοτε το μείωναν ώστε να τελειώνει γρήγορα η θητεία των αντιπάλων τους, είχαν καταστήσει το υπάρχον ημερολογιακό σύστημα μη λειτουργικό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το έτος 46 π.Χ. διήρκεσε 445 ημέρες, δεδομένου ότι αναγκάστηκαν να προστεθούν τόσες ημέρες ώστε αυτό να ευθυγραμμιστεί με την εαρινή ισημερία.
Ο Καίσαρ ονόμασε αυτό το έτος ultimus annus confusionis (τελευταίο έτος σύγχυσης) και κάλεσε τους καλύτερους φιλοσόφους και μαθηματικούς της εποχής προκειμένου να δημιουργηθεί το νέο ημερολόγιο.
Στο βιβλίο του David Edwin Duncan «Καλαντάρι» (εκδόσεις Ενάλιος) αναφέρεται ότι ανάμεσα στους προσκεκλημένους του αυτοκράτορα ήταν και ο Σωσιγένης, αλεξανδρινός αστρονόμος, τον οποίο ο Καίσαρ είχε γνωρίσει στο παλάτι της Κλεοπάτρας και με τον οποίο είχε συζητήσει τις πιθανές μετατροπές του ημερολογιακού συστήματος.
Μετά από εισήγηση του Σωσιγένη αποφασίστηκε να υιοθετηθεί το ημερολόγιο του Πτολεμαίου Γ', σύμφωνα με το οποίο ένα έτος 365 ημερών ίσχυε για τρία χρόνια και στη συνέχεια υπήρχε ένα έτος με 366 ημέρες.
Και ενώ όλα τα προβλήματα φάνηκαν να λύνονται, δημιουργήθηκαν καινούργια όταν έπρεπε να δοθούν ονόματα στους μήνες. Ο πρώτος μήνας του έτους ήταν ο Μάρτιος, αφιερωμένος στον θεό του πολέμου, ο οποίος όμως συμβόλιζε και τις δυνάμεις της φύσης.
Έτσι μια σειρά από γιορτές αφιερωμένες σε αυτόν ήταν προγραμματισμένες για να γιορταστεί ο ερχομός της άνοιξης. Προφανώς ο πρώτος μήνας του έτους δεν μπορούσε παρά να έχει 31 ημέρες.
Ο δεύτερος μήνας ονομάστηκε Απρίλιος από το aperire (ανοίγω) προκειμένου να συμβολίσει την έξοδο των φυτών από τη γη και αφιερώθηκε στην Αφροδίτη. Μετά από πολλές διαφωνίες αποφασίστηκε να αποτελείται από 30 ημέρες. Η εναλλαγή των 31 ημερών με 30 συνεχίστηκε για τους μήνες Μάιο και Ιούνιο, οι οποίοι αφιερώθηκαν στις θεές Μαία και Ήρα αντίστοιχα.
Η έμπνευση όμως για την ονοματολογία φαίνεται πως δεν ήταν αρκετή και στους επόμενους μήνες δόθηκαν ονόματα αριθμών. Έτσι αρχικά ο Ιούλιος ήταν ο Quirinalis (πέμπτος μήνας). Αλλά ο Μάρκος Αντώνιος αποφάσισε να του δώσει το όνομα του Ιουλίου, αναμορφωτή του ημερολογίου. Και βεβαίως διατήρησε τις 31 ημέρες του.
Ωστόσο δημιούργησε και μια παράδοση. Έτσι, όταν το όνομα του Αυγούστου δόθηκε στον έκτο μήνα, το διαμέτρημα του ανδρός δεν επέτρεπε στον μήνα αυτό να είναι μικρός και ο Αύγουστος απέκτησε επίσης 31 ημέρες.
Και επειδή ο Ιανουάριος έπρεπε να έχει 31 ημέρες δεδομένου ότι ήταν αφιερωμένος στον Ιανό, τον προστάτη της Ετρουρίας, δεν απέμειναν παρά 28 ημέρες για τον Φεβρουάριο, τον τελευταίο μήνα του χρόνου.
Το γεγονός ότι αυτός ειδικά ο μήνας δεν θα είχε πολλές ημέρες δεν δυσαρέστησε καθόλου τους Ρωμαίους, δεδομένου ότι όχι μόνο ήταν αφιερωμένος στους νεκρούς αλλά κατά τη διάρκειά του έπρεπε και οι ίδιοι να κάνουν τον ηθικό απολογισμό τους και να αφιερώνονται στη μετάνοια. Ακόμη και το όνομα του μηνός σημαίνει εξιλέωση (Februare).
Τόσο πολύ επιθυμούσαν οι Ρωμαίοι να τελειώσει γρήγορα ο Φεβρουάριος ώστε, προκειμένου να διατηρούν την αίσθηση ότι ο μήνας δεν έχει ποτέ περισσότερες από 28 ημέρες, όταν έπρεπε να έχει 29 δεν προσέθεταν την παραπάνω ημέρα στο τέλος αλλά διπλασίαζαν την έκτη ημέρα του (bi sextus).

Το “εγώ, ως εμπόδιο στο δρόμο προς την αυτογνωσία


Υπάρχουν μόνο δύο δυσκολίες στο μονοπάτι του διαλογισμού: Η μία είναι το «εγώ». Είσαι συνεχώς προετοιμασμένος απ΄ την κοινωνία, απ΄ την οικογένεια, απ΄ το σχολείο, απ΄ την εκκλησία, απ΄ τον καθένα γύρω σου, για να είσαι εγωιστής. Ακόμα και η σύγχρονη ψυχολογία είναι βασισμένη στην ενδυνάμωση τού «εγώ».

Ολόκληρη η ιδέα τής σύγχρονης ψυχολογίας και τής σύγχρονης εκπαίδευσης είναι, ότι ο άνθρωπος αν δεν έχει πολύ δυνατό «εγώ», δεν θα είναι ικανός να αγωνιστεί στη ζωή, όπου υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός κι ότι αν είσαι αγνός και αληθινός άνθρωπος, ο καθένας μπορεί να σε σπρώξει στην άκρη και πάντοτε θα είσαι παραγκωνισμένος.

Χρειάζεσαι ένα ατσάλινο, ένα πολύ ισχυρό «εγώ», για να πολεμήσεις μέσα σ΄ αυτόν τον ανταγωνιστικό κόσμο. Μόνο τότε μπορείς να πετύχεις. Σ΄ οποιοδήποτε πεδίο -σπουδές, επάγγελμα, πολιτική, αθλητισμός, οικογένεια- χρειάζεσαι μία πολύ κατηγορηματική προσωπικότητα. Ολόκληρη η κοινωνία που φτιάξαμε είναι προσαρμοσμένη στο να περάσει και να εμφυτέψει στα παιδιά αυτή την κατηγορηματική προσωπικότητα. 

Απ΄ τα πρώτα χρόνια τής ζωής τού παιδιού τού λέμε: «Γίνε ο πρώτος στην τάξη σου». Έτσι, όταν το παιδί είναι πρώτο στην τάξη του, όλοι το επαινούν. Αυτό που κάνεις είναι να ταΐζεις το «εγώ» του απ΄ την αρχή-αρχή. Του δίνεις συγκεκριμένες φιλοδοξίες: «Μπορείς να γίνεις σπουδαίος, πλούσιος, διάσημος, πρόεδρος της χώρας σου, μπορείς να γίνεις, πρωθυπουργός». Το ταξίδι του στη ζωή αρχίζει μ΄ αυτές τις ιδέες και καθώς πετυχαίνει τούς στόχους που του έβαλες, το «εγώ» του γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο.
Με κάθε τρόπο, το «εγώ» είναι η μεγαλύτερη αρρώστια  που μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο. Αν είσαι επιτυχημένος το «εγώ» σου γιγαντώνεται. Αυτός είναι ένας κίνδυνος, γιατί τότε -στον δρόμο προς την αυτογνωσία σου- θα πρέπει να μετακινήσεις ένα μεγάλο βράχο, που σου κλείνει το δρόμο. Ή αν έχεις μικρό «εγώ», αν δεν τα έχεις καταφέρει, αν έχεις αποδειχθεί αποτυχημένος, τότε το «εγώ» σου θα γίνει πληγή, θα σε πονάει και θα σου δημιουργήσει σύμπλεγμα κατωτερότητας -πράγμα, που επίσης θα σού επιφέρει πρόβλημα. 

Στην κοιλιά τής μητέρας και κατά την εγκυμοσύνη, κάθε παιδί βρίσκεται σε βαθιά μακαριότητα. Φυσικά δεν έχει επίγνωση των γεγονότων που συμβαίνουν έξω απ΄ την κοιλιά που το προστατεύει, δεν ξέρει τίποτε γι΄ αυτά. Είναι τόσο πολύ ενωμένο με τη μακαριότητα, που δεν υπάρχει περιθώριο για να υπάρχει ο «γνώστης». 
Η μακαριότητα είναι η ίδια του η ύπαρξη, οπότε δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός ανάμεσα στο «γνώστη» και στο γνωστό, δηλαδή ανάμεσα στον «παρατηρητή» και στο παρατηρούμενο. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο το βρέφος δεν έχει επίγνωση ούτε της μακαριότητάς του. Αποκτάς επίγνωση και γίνεσαι παρατηρητής, μόνο όταν έχεις χάσει κάτι.     Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζεις κάτι, χωρίς πρώτα να το έχεις χάσει, επειδή όταν δεν το έχεις χάσει, είσαι εντελώς ένα μαζί του. Δεν υπάρχει απόσταση. Ο «παρατηρητής» και το παρατηρούμενο είναι ένα.  Ο «γνώστης» και το γνωστό είναι ένα.     

Κάθε παιδί κατά την εγκυμοσύνη βρίσκεται σε μία κατάσταση βαθιάς μακαριότητας. Οι ψυχολόγοι συμφωνούν μ΄ αυτό. Έτσι όλη η θρησκευτική αναζήτηση, που θ΄ αποκτήσει το παιδί στη ζωή του ως ενήλικας, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας τρόπος, για να ξαναβρεί την κοιλιά της μητέρας του, για να ξαναβρεί την χαμένη μακαριότητα.      Η θρησκευτική σου αναζήτηση είναι μία προσπάθεια για να ξαναβρείς τη μακαριότητα που έχασες, απ΄ την κοιλιά τής μητέρας σου. Έτσι αυτό που ψάχνεις στην αναζήτηση για το θεό είναι ένωση, το να κάνεις αυτή την ύπαρξή σου μία ένωση με την κοιλιά.    

Το κάθε παιδί κατά την εγκυμοσύνη, είναι απόλυτα συντονισμένο με την μητέρα και τον συντονισμό αυτό δεν τον χάνει ποτέ. Αν η μητέρα είναι υγιής, είναι υγιές και το παιδί. Αν η μητέρα είναι άρρωστη, είναι άρρωστο και το παιδί. Αν η μητέρα είναι λυπημένη, είναι λυπημένο και το παιδί. Αν η μητέρα είναι ευτυχισμένη, είναι ευτυχισμένο και το παιδί. Αν η μητέρα χορεύει, χορεύει και το παιδί. Αν η μητέρα κάθεται σιωπηλά, κάθεται και το παιδί. Το παιδί δεν έχει αποκτήσει ακόμα δικά του όρια. Αυτή είναι η καθαρή μακαριότητα και για να την βρει κάποιος, πρέπει πρώτα να την χάσει.    
  
Το σοκ τής γέννησης είναι τεράστιο. Το παιδί γεννιέται και ξαφνικά πετάγεται απ΄ το κέντρο του. Ξαφνικά ξεριζώνεται απ΄ την γη, ξεριζώνεται απ΄ την κοιλιά της μητέρας του. Χάνει το λιμάνι του και δεν ξέρει πλέον ποιος είναι. Δεν υπήρχε λόγος να ξέρει, όταν ήταν ενωμένο με την μητέρα του. Δεν χρειαζόταν να το ξέρει, επειδή δεν υπήρχε διαχωρισμός. Δεν υπήρχε το «εσύ», οπότε δεν είχε ποτέ τεθεί το ζήτημα «εγώ». Η πραγματικότητα ήταν τότε αδιαχώριστη, καθαρή αντβάιτα (ένωση), καθαρή μη δυαδικότητα.

Απ΄ την στιγμή, όμως, που γεννιέται ένα παιδί, κόβεται ο ομφάλιος λώρος κι αρχίζει ν΄ αναπνέει από μόνο του. Ξαφνικά ολόκληρη η ύπαρξη γίνεται μία μοναδική αποστολή, το να γνωρίσει ποιος «είναι».Τώρα αρχίζει ν΄ αποκτά επίγνωση των ορίων του, τού σώματός του, των αναγκών του. Άλλοτε είναι ευτυχισμένο, άλλοτε δεν είναι, άλλοτε είναι ικανοποιημένο, άλλοτε δεν είναι. Μερικές φορές πεινάει και κλαίει και η μητέρα δεν είναι κοντά, μερικές φορές είναι στο στήθος τής μητέρας και απολαμβάνει την χαμένη ενότητα με την μητέρα του.

Τώρα όμως, υπάρχουν πολλές διαθέσεις και πολλά κλίματα και έχει αρχίσει και αισθάνεται τον διαχωρισμό του. Το διαζύγιο συνέβη, ο γάμος έσπασε. Ήταν απολύτως παντρεμένο με τη μητέρα του, από δω και στο εξής θα είναι για πάντα διαχωρισμένο από εκείνη. Και τώρα πρέπει να βρει ποιος είναι. Σ΄ ολόκληρη τη ζωή του εξακολουθεί ο καθένας από εμάς, ν΄ ανακαλύψει ποιος είναι. Αυτό είναι και το ποιο θεμελιώδες ερώτημα τού κάθε ανθρώπου.     Αρχικά το παιδί αποκτά την επίγνωση τού «δικό μου», ύστερα τού «εμένα», έπειτα τού «εσύ» και μετά τού «εγώ». Αυτή είναι η διαδικασία, με αυτή ακριβώς τη διάταξη. Πρώτα αποκτά επίγνωση τού «δικό μου». «Αυτό το παιχνίδι είναι δικό μου, αυτή η μητέρα είναι δική μου». Παρατήρησε το, επειδή αυτή είναι η δομή σου, επειδή αυτή είναι η δομή τού «εγώ». Έτσι αρχίζει να κατέχει. Πρώτα μπαίνει ο κτήτορας, η κτητικότητα είναι κάτι πολύ βασικό. Και με την κτητικότητα αρχίζει η κόλαση. 

Παρατήρησε τα μικρά παιδιά. Ζηλεύουν πολύ, είναι πολύ κτητικά, κάθε παιδί προσπαθεί ν΄ αρπάξει τα πάντα απ΄ τ΄ άλλα παιδιά και προσπαθεί να προστατέψει τα δικά του παιχνίδια. Και θα δεις παιδιά, που είναι πολύ βίαια, σχεδόν αδιάφορα για τις ανάγκες των άλλων. Αν ένα παιδί παίζει με το παιχνίδι του κι έρθει ένα άλλο παιδί, μπορεί να δεις έναν Αδόλφο Χίτλερ, ένα Τζέκινς Χαν, έναν Τουρκοεμάδα. Θα πιαστεί απ΄ το παιχνίδι του, είναι έτοιμο να τσακωθεί, είναι έτοιμο να χτυπηθεί. Είναι ζήτημα περιοχής, είναι ζήτημα εδαφικής κυριαρχίας.     
Η κτητικότητα μπαίνει πρώτη. Αυτό είναι το βασικό πρωταρχικό δηλητήριο. Και το παιδί αρχίζει να λέει: «Αυτό είναι δικό μου». Απ΄ τη στιγμή που μπαίνει το δικό μου, γίνεσαι ανταγωνιστικός με τον καθένα. Απ΄ τη στιγμή που μπαίνει το δικό μου, η ζωή σου θα μεταβληθεί σ΄ ένα πεδίο ανταγωνισμού, σ΄ ένα αγώνα, μία διαμάχη βίας και επιθετικότητας.     Το επόμενο βήμα μετά τού «δικό μου» είναι το «εμένα». Όταν έχεις να διεκδικήσεις κάτι σαν να είναι δικό σου, ξαφνικά μέσα απ΄ αυτή τη διεκδίκηση, εμφανίζεται η ιδέα, ότι τώρα είσαι το κέντρο των κτήσεών σου. Οι κτήσεις γίνονται η εδαφική σου περιοχή και μέσα απ΄ αυτές τις κτήσεις εμφανίζεται η καινούργια ιδέα: «Εμένα». Απ΄ τη στιγμή που έχεις εγκατασταθείς στο «εμένα», μπορείς να δεις καθαρά πως έχεις ένα όριο και πως αυτά που βρίσκονται έξω απ΄ το όριο είναι «εσύ». Ο άλλος γίνεται ξεκάθαρος. Τώρα τα πράγματα αρχίζουν να διαλύονται.

Στο σύμπαν όλα είναι ένα, όλα είναι μία ενότητα, τίποτα δεν είναι διαχωρισμένο. Το κάθε τι συνδέεται με κάθε τι άλλο. Υπάρχει μία πανέμορφη κι αρμονική σύνδεση. Είσαι συνδεδεμένος με τα ποτάμια, είσαι συνδεδεμένος με τα δέντρα, είσαι συνδεδεμένος με τη γη, με τα βουνά, είσαι συνδεδεμένος με τ΄ αστέρια. Αντιστοίχως τ΄ αστέρια είναι συνδεδεμένα με σένα, είναι συνδεδεμένα με τα δέντρα, με τα ποτάμια, με τα βουνά. Τα πάντα αλληλοσυνδέονται. Τίποτα δεν μπορεί να είναι διαχωρισμένο στη Φύση. Ο χωρισμός δεν είναι εφικτός. Απλά έχεις την ψευδαίσθηση τού διαχωρισμού, που απέκτησες μετά την γέννα σου. Κάθε στιγμή αναπνέεις, εισπνέεις, εκπνέεις. Συνεχώς υπάρχει μία γέφυρα με την ύπαρξη. Τρως, μέρος απ΄ το όλο μπαίνει μέσα σου, αφοδεύεις, γίνεται κοπριά. Το μήλο απ΄ το δέντρο θα γίνει μέρος τού σώματός σου κι ένα μέρος απ΄ το σώμα σου θα γίνει λίπασμα, θα γίνει τροφή για το δέντρο. Ένα συνεχές πάρε-δώσε. Δεν σταματάει ούτε μία στιγμή, όταν σταματήσει είσαι νεκρός.

Τι είναι θάνατος; Ο διαχωρισμός είναι θάνατος. Το να βρίσκεσαι σε ενότητα με το όλον, σημαίνει πως είσαι ζωντανός. Το να βρίσκεσαι έξω απ΄ την ενότητα διαχωρισμένος απ΄ το όλον, σημαίνει πως είσαι νεκρός. Έτσι, όσο περισσότερο θα σκέπτεσαι «είμαι διαχωρισμένος, είμαι ξεχωριστός απ΄ το όλον, είμαι αυτόνομος», τόσο λιγότερο ευαίσθητος γίνεσαι και περισσότερο πεθαμένος, εκτός πραγματικότητας, βαρετός και καθυστερημένος. 

Όσο περισσότερο αισθάνεσαι συνδεδεμένος, τόσο περισσότερο ολόκληρη η ύπαρξη είναι μέρος σου κι εσύ είσαι μέρος ολόκληρης τής ύπαρξης, ενωμένος με το όλον. Απ΄ την στιγμή που αντιληφθείς, πως είμαστε μέλος ο ένας τού άλλου, τότε ξαφνικά αλλάζει η οπτική σου. Τότε τα δέντρα δεν είναι κάτι ξένο, είναι ένα κομμάτι σου, που προετοιμάζει τροφή για σένα. Τα πάντα είναι ένας ατελείωτος, ενωμένος ωκεανός. 

Όταν εισπνέεις παίρνεις το οξυγόνο μέσα σου, όταν εκπνέεις δίνεις διοξείδιο τού άνθρακα. Τα δέντρα εισπνέουν το διοξείδιο τού άνθρακα και εκπνέουν οξυγόνο. Μπορείς να το δεις. Υπάρχει μία διαρκής επικοινωνία. Είμαστε συντονισμένοι. Η πραγματικότητα είναι μία ενότητα και με την ιδέα τού «εμένα», τού «εσύ», τού «εγώ», βγαίνεις εκτός πραγματικότητας. Κι απ΄ την στιγμή που μπαίνει μέσα σου αυτή η λανθασμένη αντίληψη, τότε ολόκληρη η ύπαρξη αναποδογυρίζεται. Και τότε αρχίζει η τρέλα, αρχίζει η αρρώστεια…
Αρχικά το «εμένα», ύστερα το «εσύ» κι έπειτα σαν αντανάκλαση εμφανίζεται το «εγώ». Το «εγώ» είναι η πιο αποκρυσταλλωμένη μορφή κτητικότητας. 

Απ΄ την στιγμή που έχεις ξεστομίσει το «εγώ», έχεις κάνει ιεροσυλία… Απ΄ την στιγμή, που έχεις πει «εγώ», έχεις διαπράξει ύβρη, έχεις αποσπαστεί συνειδητά και εντελώς απ΄ την ύπαρξη. Δεν έχεις αποσπαστεί πραγματικά, γιατί αλλιώς θα πέθαινες, αλλά οι ιδέες σου, ο νου σου, η αντίληψή σου έχουν αποσπαστεί ολοκληρωτικά από την ύπαρξη. Από δω και στο εξής θα βρίσκεσαι σε μία διαρκή διαμάχη με την πραγματικότητα. Θα πολεμάς με τις ίδιες σου τις ρίζες, θα πολεμάς με τον ίδιο σου τον εαυτό...     

«Δικό μου», «εμένα», «εσύ», εγώ». Αυτή είναι η παγίδα. Κι αυτή η παγίδα δημιουργεί, δυστυχία, νεύρωση, τρέλα, αρρώστια      Τώρα το πρόβλημα είναι, ότι το παιδί πρέπει να περάσει μέσα απ΄ αυτό, επειδή δεν ξέρει ποιος είναι και κανείς δεν πρόκειται να τού μάθει. Χρειάζεται ένα είδος ταυτότητας. Μπορεί να είναι ψεύτικη ταυτότητα, αλλά είναι καλύτερη απ΄ τη μη ταυτότητα. Χρειάζεται κάποια ταυτότητα. Χρειάζεται να ξέρει, ότι είναι κάποιος, οπότε δημιουργείται ένα ψεύτικο κέντρο.      Το «εγώ» δεν είναι το πραγματικό σου κέντρο. Είναι ένα ψεύτικο κέντρο, που έχει κατασκευαστεί από σένα. Δεν έχει καμία σχέση με το αληθινό σου κέντρο. Το αληθινό σου κέντρο είναι κέντρο των πάντων. Ο αληθινός σου εαυτός είναι εαυτός των πάντων, ενωμένος με το παν. Στο κέντρο ολόκληρη η ύπαρξη είναι ένα, όπως ακριβώς στην πηγή τού φωτός, στον ήλιο, εκεί όλες οι ακτίνες του είναι ένα. Όσο πιο μακρυά πηγαίνουν, τόσο περισσότερο απομακρύνονται η μία απ΄ την άλλη.

Υπάρχει μία ανάγκη επειδή το παιδί γεννιέται χωρίς κανένα όριο, χωρίς καμμιά ιδέα τού ποιος ή τι είναι. Είναι μία ανάγκη για επιβίωση. Πως θα επιβιώσει; Πρέπει να τού δοθεί μία καταγωγή, μία θρησκεία, ένα όνομα, μία ιδέα για το ποιος είναι. Αυτή η ιδέα έρχεται απ΄ έξω. Κάποιος λέει πως είσαι όμορφος, ότι είσαι έξυπνος, πως είσαι δυνατός. Έτσι μαζεύεις αυτά που λένε οι άλλοι για σένα σε μία συγκεκριμένη εικόνα. Εσύ είσαι αυτό που σου είπαν οι άλλοι. 

Ποτέ δεν κοίταξες μέσα σου στον εαυτό σου να δεις ποιος είσαι. Δεν γνωρίζεις καν τον τρόπο να κοιτάξεις μέσα σου. Αυτή η εικόνα που σού έφτιαξαν είναι ψεύτικη, επειδή κανένας άλλος δεν μπορεί να ξέρει ποιος είσαι και κανένας άλλος δεν μπορεί να σου πει ποιος είσαι. Μόνο εσύ μπορείς να βρεις ποιος είσαι, μόνο σ΄ εσένα είναι διαθέσιμη η εσωτερική σου πραγματικότητα και σε κανέναν άλλο. Μόνο εσύ μπορείς να βρίσκεσαι εκεί. Την ημέρα που θα καταλάβεις, ότι η ταυτότητά σου είναι ψεύτικη, πως είναι ένα συνονθύλευμα από γνώμες, που έχεις μαζέψει από άλλους, τότε κάτσε σιωπηλά και σκέψου ποιος είσαι. Θα εμφανιστούν πολλές ιδέες. Απλά παρατήρησε από πού έρχονται και θα μπορέσεις να βρεις την πηγή. Τα περισσότερα έρχονται απ΄ την μητέρα σου περίπου 80%, κάτι απ΄ τον πατέρα σου, κάτι απ΄ τους δασκάλους σου στο σχολείο, κάτι έρχεται απ΄ τους φίλους σου και κάτι απ΄ την κοινωνία. 
 
Παρατήρησε, τίποτα δεν έρχεται από σένα, ούτε καν το 1%. Την ημέρα που καταλαβαίνεις αυτό αρχίζεις να ψάχνεις για μία τεχνική, για μία μέθοδο, ώστε να μπορέσεις να μπεις μέσα στην ύπαρξή σου, ώστε να μπορέσεις να γνωρίσεις με ακρίβεια και ουσιαστικά ποιος είσαι στ΄ αλήθεια. Μία απ΄ αυτές τις μεθόδους είναι ο διαλογισμός.

Ποιος ο λόγος να ρωτάς τους άλλους για σένα; Και ποιον να ρωτήσεις; Οι άλλοι είναι τόσο αδαείς, όσο είσαι κι εσύ. Δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους. Πως μπορούν λοιπόν να γνωρίσουν εσένα; Απλά δες πως λειτουργούν τα πράγματα. Έχεις εξαπατηθεί, είσαι ριγμένος, ζεις μέσα στα ψέματα. Εκείνοι που σ΄ εξαπάτησαν πιθανότατα να μην το έκαναν συνειδητά. Μπορεί να εξαπατήθηκαν κι αυτοί από άλλους. Ο πατέρας σου, η μητέρα σου, οι δάσκαλοί σου, όλοι έχουν εξαπατηθεί απ΄ τους δικούς τους. Έτσι έχουν εξαπατήσει κι εσένα. Θα κάνεις κι εσύ το ίδιο με τα δικά σου τα παιδιά;     Σ΄ ένα καλύτερο κόσμο, όπου οι άνθρωποι δεν θα κοιμούνται όρθιοι και θα είναι στοιχειωδώς έξυπνοι και αρκετά συνειδητοί, θα διδάσκουν στο παιδί, ότι η ιδέα τής ταυτότητας που γνωρίσαμε στην εποχή μας είναι ψεύτικη: «Χρειάζεται, θα στη δώσουμε, είναι για λίγο, μέχρι ν΄ ανακαλύψεις εσύ τον εαυτό σου και το ποιος είσαι». Πρέπει να πας εσύ και να σκάψεις βαθιά μέσα σου, στην ύπαρξη.

Η ταυτότητά που σου δώσανε δεν είναι η πραγματικότητά σου. Και όσο συντομότερα ανακαλύψεις το ποιος είσαι, τόσο το καλύτερο για σένα. Η προσωπικότητα είναι ψεύτικη, είναι δανεική· η ατομικότητα και η αυθεντικότητα είναι αληθινές. Όσο συντομότερα μπορέσεις να εγκαταλείψεις την ψεύτική σου ταυτότητα, τόσο το καλύτερο, επειδή εκείνη τη στιγμή θα γεννηθείς στ΄ αλήθεια και θα γίνεις πραγματικά αυθεντικός, αληθινός. Μόνο τότε θα γίνεις άνθρωπος.

Μάχη στα Κούναξα και Κάθοδος των Μυρίων

 ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΙΡΑΚ ΣΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Το 404 πέθανε ο βασιλιάς της Περσίας Δαρείος Β΄. Η σύζυγός του Παρύσατις, που ήταν γυναίκα ικανότατη και ραδιούργα, δεν αγαπούσε τον πρωτότοκο γιο της τον Αρταξέρξη, αλλά το νεώτερο τον Κύρο, που τον είδαμε να διορίζεται στα τελευταία χρόνια του πελοποννησιακού πολέμου ηγεμόνας στις δυτικές παραλίες της Μικράς Ασίας και να συντελεί με την πιστή του συμμαχία προς τους Σπαρτιάτες στον οριστικό τους θρίαμβο.
Σ' αυτό τον Κύρο ήθελε η Παρύσατις να μεταβιβάσει το θρόνο αλλά ο Δαρείος Β' πέθανε πριν τον διορίσει διάδοχο και έτσι κατέλαβε την εξουσία ο Αρταξέρξης Β' που ονομάστηκε Μνήμων. Ο Κύρος όμως δεν παραιτήθηκε από τις αξιώσεις του.
Προπαντός στηριζόταν στην αρχή που ίσχυε πολλές φορές στους Πέρσες, και στην οποία είχε στηριχτεί και άλλοτε ο Ξέρξης, ότι δηλαδή αυτός που γεννήθηκε ενώ βασίλευε ο πατέρας του προτιμάται από εκείνον που γεννήθηκε πριν.
Έπειτα είχε βοηθό τη μητέρα του Παρύσατι και έλπιζε να τον βοηθήσουν και οι παλιοί του σύμμαχοι οι Λακεδαιμόνιοι. Για να πετύχει πιο σίγουρα, φανέρωσε τις αξιώσεις του μόνο αφού συγκέντρωσε στη σατραπεία του σοβαρή δύναμη.
Αλλά τα σχέδια του δε διέφυγαν την προσοχή του Αλκιβιάδη που μετά τη νίκη στους Αιγός ποταμούς, επειδή δεν ένοιωθε ασφαλής στη Θρακική χερσόνησο, είχε καταφύγει στη Φρυγία κοντά στον Φαρνάβαζο και από εκεί παρατηρώντας από κοντά τα γεγονότα, κατάλαβε τι σκέφτεται ο Κύρος και ανακοίνωσε τις υπόνοιες του στο Φαρνάβαζο και θέλησε μάλιστα να πάει και στα Σούσα, στον Αρταξέρξη, για να αναμιχθεί πάλι στα πράγματα.
Αλλά δεν πρόφτασε να το κάνει, γιατί η Σπάρτη, που πληροφορήθηκε τους σκοπούς του, απαίτησε από το Φαρνάβαζο να τον θανατώσει.
Ο Φαρνάβαζος αν και συνδεόταν με αυτόν με το δεσμό της φιλοξενίας, φοβήθηκε να παρακούσει τους Λακεδαιμόνιους, που ήταν τότε παντοδύναμοι, και έστειλε δολοφόνους στο σπίτι του Αλκιβιάδη, οι οποίοι αφού τον περικύκλωσαν τον σκότωσαν.
Ώστε, ο Αλκιβιάδης πέθανε με τον τρόπο που του άξιζε, γιατί κάνοντας τόσες προδοσίες στη ζωή του, την τέλειωσε με προδοσία του τελευταίου του προστάτη. Ο Κύρος παρ' όλα αυτά συμπλήρωσε τις ετοιμασίες του.
Ιδιαίτερα όταν έφτασε κοντά του, ο Κλέαρχος ο αρμοστής του Βυζαντίου βοήθησε όσο μπορούσε να συγκεντρωθεί κρυφά στράτευμα, γιατί η αποκατάσταση της ειρήνης στην κύρια Ελλάδα άφησε χωρίς δουλειά πολλούς άντρες που αγαπούσαν τον κίνδυνο και ο Κύρος είχε χρήματα και οι πολλές ανωμαλίες που συνέβαιναν στις πόλεις της Ασίας δικαιολογούσαν τη συγκέντρωση στρατευμάτων.
Έτσι με την πρόφαση ότι εκστρατεύει εναντίον των Πισιδών πειρατών, συγκέντρωσε όλα του τα στρατεύματα στις Σάρδεις και από εκεί ξεκινώντας το 401, πέρασε στο Ικόνιο, στην Ταρσό και την Ισσό, όπου βρήκε το ναύαρχο Πυθαγόρα που είχε σταλεί από τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι αποφάσισαν να υποστηρίξουν την επιχείρηση του Κύρου, ελπίζοντας ότι, αν υπερισχύσει, θα τους βοηθήσει περισσότερο από πριν.
Ο ελληνικός αυτός στόλος και άλλος αιγυπτιακός, που ήλθε επίσης για να βοηθήσει τον Κύρο, εμπόδισαν ο πρώτος το σατράπη της Κιλικίας και ο δεύτερος το σατράπη της Συρίας να αντισταθούν από την αρχή στην εκστρατεία του Κύρου.
Επίσης προστέθηκαν 700 οπλίτες Λακεδαιμόνιοι με επικεφαλής το Χειρίσοφο στον πεζικό στρατό του Κύρου, που έφτασε χωρίς εμπόδια μέχρι τον Εύφράτη, πέρασε στην αριστερή του όχθη και έφτασε στην πεδιάδα Κούναξα, όπου τον περίμενε ο Αρταξέρξης. 
Ο βασιλιάς, που είχε μάθει έγκαιρα τον κίνδυνο που τον απειλούσε, είχε προετοιμάσει στρατό, που αν δεν είναι υπερβολικά όσα λέγονται, ξεπερνούσε το 1.000.000 άντρες.
Ο Κύρος μπορούσε να αντιπαρατάξει μόνο 10.400 οπλίτες και 2.500 πελταστές, συνολικά 12.900 Έλληνες απ' όλα τα μέρη, Λάκωνες, Αρκάδες, Αθηναίους, Θεσσαλούς και άλλους, και 100.000 Ασιάτες.
Στη μάχη που έγινε στά Κούναξα το Σεπτέμβρη του 401, έπεσε ο Κύρος και τα ασιατικά στρατεύματά του τράπηκαν σε φυγή.
Μόνο οι Έλληνες νίκησαν στη θέση που παρατάχτηκαν και αφού απέκρουσαν την απαίτηση του βασιλιά να παραδώσουν τα όπλα, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, όπως ήταν συνταγμένοι σώζόντας τα όπλα και την τιμή τους:
Αυτή είναι η αείμνηστη κάθοδος των μυρίων, που την περίγραψε ο στρατηγός της Ξενοφών στη συγγραφή του, πού επιγράφεται «Κύρου ανάβασις».
Οι Έλληνες δεν επέστρεψαν από τον ίδιο δρόμο που πήγαν με τόν Κύρο, αλλά βάδισαν μέσα από τη Μεσοποταμία, τη Μηδία, την Αρμενία προς τα νότια παράλια του Ευξεινου πόντου, για να πάνε από κει στη Θράκη.
Οι Πέρσες, που δεν τολμούσαν να τους επιτεθούν, προσποιήθηκαν στην αρχή ότι είναι πρόθυμοι να διευκολύνουν την επιστροφή τους, μέχρι που προσείλκυσαν με απάτη τον Κλέαρχο και όλους σχεδόν τους ανώτερους αξιωματικούς στο στρατόπεδό τους και τους θανάτωσαν.
Πίστεψαν ότι αν στερηθεί ο στρατός τους ηγεμόνες του, θα απελπιστεί και θα παραδώσει τα όπλα ή τoυλάχιστον θά διαλυθεί. Δεν ήξεραν όμως από τι ευγενικά στοιχεία απoτελoύνταν συνήθως τα ελληνικά τάγματα καί από τι θαυμαστή πειθαρχία διέπονταν.
Οι μύριοι για μια στιγμή μόνο τα έχασαν, αμέσως συνήλθαν και εκλέξαν νέους στρατηγούς ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Ξενοφών, που ως τότε παρακολουθούσε το στρατό σαν απλός εθελοντής, αλλά τώρα ανέλαβε ουσιαστικά την αρχηγία που τυπικά μόνο είχε ο Χειρίσοφος.
Και πράγματι κατόρθωσε με εξαιρετική υπομονή και με τακτική κατάλληλα προσαρμοσμένη στις διάφορες περιστάσεις και χώρες να οδηγήσει τους Έλληνες μέσα σε τέσσερις μήνες, στην Τραπεζούντα, στη μέση του χειμώνα, μέσα σε άγριους τόπους, άγνωστους και χιονοσκέπαστους, ανάμεσα σε εχθρικούς λαούς, μέσα σε αδιάκοπες προδοσίες των επιτρόπων της περσικής κυβερνήσεως, χωρίς γεωγραφικό χάρτη, χωρίς μηχανικούς για την κατασκευή γεφυρών, με ένα λόγο χωρίς κανένα βοήθημα απ' αυτά που έχουν οι νεώτεροι στρατοί.
Αξίζει να σημειωθεί και το βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα από το οποίο εμπνέονταν τα ελληνικά αυτά τάγματα.
Το αίσθημα αυτό που εκδηλωνόταν με ευλάβεια από τον Ξενοφώντα, υπήρξε ένα από τα κυριότερα στηρίγματα του στρατού στις μεγάλες δοκιμασίες που πέρασε. Γιατί από την Τραπεζούντα έφτασε στη Θράκη, μέσω της Βιθυνίας, σε άλλους τέσσερους μήνες.
Το πιο θαυμαστό απ' όλα σ' αυτή τη δωδεκάμηνη πορεία από τα παράλια της Μικράς Ασίας στα Κούναξα, από τα Κούναξα στην Τραπεζούντα και από την Τραπεζούντα στη Θράκη, είναι ότι ο στρατός έχασε μόνο τη μισή από την αρχική του δύναμη.
Ο Ξενοφών που επέστρεψε μετά από λίγο στην Ελλάδα και παρακολούθησε το φίλο του βασιλιά της Σπάρτης Αγησίλαο στην εκστρατεία του εναντίον των Περσών, εξορίστηκε από τους Αθηναίους, που έγιναν τότε φίλοι του Πέρση βασιλιά.
Αργότερα εγκαταστάθηκε σ' ένα κτήμα κοντά στην Ολυμπία που ή το αγόρασε ή του το έκαναν δώρο οι Σπαρτιάτες και εδώ και στην Κόρινθο που έζησε αργότερα και όπου πέθανε το 455 σε ηλικία 90 χρονών, έγραψε το μεγαλύτερο μέρος της συγγραφής του. Αλλά εκείνο που τον έκανε αθάνατο είναι η ηγεμονία του στην κάθοδο των μυρίων.
Μια μικρή ομάδα ανθρώπων στα βάθη της Ασίας, περιστοιχισμένη από χιλιάδες βαρβάρους, χωρίς να έχει να ελπίζει βοήθεια από πουθενά και χωρίς ηγεμόνες, κατόρθωσε πολεμώντας αδιάκοπα μέσα σε οκτώ μήνες να επιστρέψει στην πατρίδα με τα όπλα στα χέρια, πόσο καταπληκτικό θέαμα!
Τι είναι η θρυλική κάθοδος του Μορώ μέσα στη Γερμανία αν συγκριθεί μ' αυτό το γεγονός; Ή τι η επιστροφή των Γάλλων από τη Ρωσία, που έπαθαν πλήρη πανωλεθρία;
Τι λοιπόν έλειπε από το έθνος, που είχε τέτοιους στρατιώτες, τέτοιους στρατηγούς, τέτοια πειθαρχία, τέτοια ηθική υπεροχή, για να κυριαρχήσει και υλικά στον κόσμο πάνω στον οποίο κυριάρχησε ηθικά; 
Έλειπε η πολιτική ενότητα, που χωρίς αυτή, στον πολιτικό βίο των εθνών, χάνονται τα πιο θαυμαστά προτερήματα, η πολιτική ενότητα που δεν έπαψαν να την επιδιώκουν οι πρόγονοί μας, αλλά δεν την απόκτησαν ούτε στην πρώτη περίοδο της ιστορίας τους, ούτε με την ηγεμονία της Σπάρτης, ούτε με την ηγεμονία των Θηβαίων.

Το τέλειο καμουφλάζ - Ζώα με ικανότητα να μεταμφιέζονται ώστε να είναι δύσκολο να τα εντοπίσει κανείς


Κοιτάξτε προσεκτικά αυτές τις φωτογραφίες. Τι βλέπετε;
Είναι ζώα που έχουν την ικανότητα να μεταμφιέζονται μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον ώστε να είναι δύσκολο να τα εντοπίσει κανείς.
Τα περισσότερα ζώα που καμουφλάρονται το κάνουν για να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τα αρπακτικά ζώα.
Οι περισσότερες από αυτές τις τεχνικές στηρίζονται κυρίως σε τρεις παράγοντες: στη φυσιολογία και στη συμπεριφορά του ζώου, σε αυτή του κυνηγού και φυσικά στο γύρω περιβάλλον. Η ανάμειξη με το περιβάλλον είναι συνήθως η πιο κοινή προσέγγιση.
Δείτε στην συνέχεια 20 καταπληκτικά παραδείγματα καμουφλάζ των ζώων.
Μπορείτε να ανακαλύψετε τα ζώα που κρύβονται σε όλες τις φωτογραφίες;

Κουκουβάγια


Σαύρα Uroplatus

Λαγοπόδης

Φρύνοι

Κάμπια

Ιππόκαμπος

Αράχνη

Κάμπια

Έντομο

Βάτραχος

Κουκουβάγια

Tropidoderus Childrenii

 Σαύρα Gecko με ουρά σε σχήμα σατανικού φύλλου

Ψάρι

Μεγάλο Πατού

Λεοπάρδαλη του χιονιού

Γρύλος

Κουκουβάγια

Καμηλοπάρδαλη

Σκαντζόχοιρος

Διογένης ο Κυνικός o "ατακαδώρος"

 
Ο Διογένης ο Κυνικός είναι ένας απ’ τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της αρχαίας Ελλάδας, αλλά ελάχιστα στοιχεία για τη ζωή του είναι γνωστά.

Ο Διογένης γεννήθηκε το 412 π.Χ. στην ιωνική πόλη Σινώπη. Ο πατέρας του, Ικεσίας, ήταν κατασκευαστής νομισμάτων και ο Διογένης έμαθε την τέχνη δίπλα του. Κάποια στιγμή, τον συνέλαβαν για την παραχάραξη νομισμάτων και τον εξόρισαν. Τότε, ο Διογένης έφυγε για την Αθήνα, το πολιτισμικό κέντρο της περιόδου. Τον συνόδευε ο δούλος του, Μάνης, που τον εγκατέλειψε λίγο καιρό μετά την άφιξή τους στην πόλη.

Ο Διογένης δεν σκοτίστηκε καθόλου με τη φυγή του συντρόφου του. Λέγεται πως σχολίασε ότι, αν μπορεί να ζήσει ο Μάνης χωρίς τον Διογένη, γιατί όχι κι ο Διογένης χωρίς τον Μάνη; Ένα τέτοιο σχόλιο θα άρμοζε απόλυτα στον φιλόσοφο, που κήρυττε ότι η μεγαλύτερη αξία του ανθρώπου είναι η αυτάρκεια και κορόιδευε τους «κυρίους», που δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα χωρίς τους δούλους τους.

Ο Διογένης στην Αθήνα

Στην Αθήνα προσέγγισε τον Αντισθένη, τον μαθητή του Σωκράτη, που φημιζόταν για τον ασκητικό βίο του και τις ανορθόδοξες, κυνικές απόψεις του.

Ο Αντισθένης έδιωχνε συνέχεια τον Διογένη από κοντά του, μέχρι που κάποια στιγμή τον χτύπησε και με ένα ραβδί. Τότε ο Διογένης του απάντησε: «Χτύπα, γιατί δε θα βρεις ξύλο τόσο σκληρό, ώστε να με κρατήσει μακριά σου, όσο πιστεύω ότι έχεις κάτι να πεις». Ο Διογένης δε σταμάτησε ούτε στιγμή να υποστηρίζει, ότι ο Αντισθένης ήταν ο πραγματικός διάδοχος του Σωκράτη κι όχι ο Πλάτωνας, τον οποίο κορόιδευε συχνά.

Όταν ο Πλάτωνας όρισε τον άνθρωπο ως ένα «ζώον με δύο πόδια και χωρίς φτερά», ο Διογένης μάδησε ένα κόκορα και του τον παρουσίασε, λέγοντας: «Ορίστε! Σου έφερα έναν άνθρωπο». Τότε, προστέθηκε στον ορισμό του ανθρώπου άλλη μία ιδιότητα: «με πλατιά νύχια».
 
Λέγεται πως ο Διογένης είχε απαρνηθεί κάθε πολυτέλεια και ζούσε μέσα σε ένα πιθάρι, με κουρελιασμένα ρούχα. Με αυτό τον τρόπο ήθελε να δείξει, ότι οι χαρές της ζωής είναι αυτές που προσφέρει η φύση κι ότι όλες οι άλλες ανάγκες του ανθρώπου είναι τεχνητές.

Κυκλοφορούσε στην πόλη κουβαλώντας ένα φανάρι, ακόμα και τη μέρα. Έλεγε ότι έψαχνε να βρει ένα τίμιο άνθρωπο, άλλα έβρισκε μόνο κατεργάρηδες και αχρείους. Συμμετείχε σε σεξουαλικές πράξεις σε δημόσιους χώρους, «έκανε την ανάγκη» του μπροστά στον κόσμο και φρόντιζε να ισοπεδώνει τους «καθωσπρεπισμούς» του κόσμου, όποτε του δινόταν η ευκαιρία.

 Μία μέρα ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακές καθισμένος στο κατώφλι ενός τυχαίου σπιτιού. Δεν υπήρχε σε όλη την Ελλάδα πιο φθηνό φαγητό από μία σούπα με φακές.
Μ’ άλλα λόγια, αν έτρωγες φακές σήμαινε ότι βρισκόσουν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας.


Πέρασε ένα απεσταλμένος του άρχοντα και του είπε:

«Α! Διογένη, Αν μάθαινες να μην είσαι ανυπότακτος κι αν κολάκευες λιγάκι τον άρχοντα, δε θα ήσουν αναγκασμένος να τρως συνέχεια φακές.»

Ο Διογένης σταμάτησε να τρώει, σήκωσε το βλέμμα και κοιτάζοντας στα μάτια τον πλούσιο συνομιλητή του αποκρίθηκε:
«Α, φουκαρά αδελφέ μου! Αν μάθαινες να τρως λίγες φακές, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να υπακούς και να κολακεύεις συνεχώς τον άρχοντα.»

 
Όταν τον ρώτησαν τι θέλει να κάνουν το σώμα του αφού πεθάνει, απάντησε ότι ήθελε να τον αφήσουν να τον φάνε τα άγρια θηρία. Έκπληκτοι, οι παρευρισκόμενοι αναρωτήθηκαν αν τον ένοιαζε που θα είχε ένα τόσο άδοξο τέλος. «Καθόλου», τους απάντησε, «Αρκεί να έχω ένα ξύλο για να διώχνω τα θηρία». «Πώς θα τα διώχνεις, αφού θα είσαι νεκρός;» ρώτησαν εκείνοι. «Αν είμαι νεκρός, γιατί να με νοιάζει τι θα συμβεί στο σώμα μου;» ήταν η αποστομωτική απάντηση του φιλοσόφου.

Εξίσου ανατρεπτική ήταν και η απάντηση του στην ερώτηση για την καταγωγή του. «Είμαι πολίτης του κόσμου», είχε πει. Την εποχή που το πιο σημαντικό γνώρισμα του ανθρώπου ήταν η πατρίδα και οι πρόγονοί του, ο Διογένης έλεγε περήφανα ότι δεν ανήκε πουθενά, ότι ήταν ένας «κοσμοπολίτης».

Ο Διογένης στην Κόρινθο

Ο φιλόσοφος ταξίδευε στην Αίγινα, όταν στο πλοίο επιτέθηκαν πειρατές. Τον πήραν αιχμάλωτο και τον πήγαν σε σκλαβοπάζαρο στην Κόρινθο. Ο δουλέμπορος τον ρώτησε τι δουλειά ξέρει να κάνει, για να ενημερώσει τους αγοραστές. Ο Διογένης απάντησε: «ανθρώπων άρχειν». Ήταν ένα λογοπαίγνιο, που θα μπορούσε να σημαίνει είτε «διοικώ τους ανθρώπους» είτε «διδάσκω στους ανθρώπους αρχές». Η ευφυΐα του δούλου εντυπωσίασε τόσο ένα απ’ τους πελάτες, τον Ξενιάδη, που τον αγόρασε αμέσως και τον έκανε δάσκαλο των παιδιών του.

Όσο ο Διογένης ήταν στην Κόρινθο, θέλησε να τον γνωρίσει ο Μέγας Αλέξανδρος. Όταν συναντήθηκαν, ο βασιλιάς της Μακεδονίας τον ρώτησε ποια χάρη ήθελε να του κάνει. Ο φιλόσοφος απάντησε: «Αποσκότισόν με». Ως συνήθως, η απάντηση του Διογένη είχε διττή ερμηνεία. Μπορεί να ζητούσε απ’ τον Αλέξανδρο να τον βγάλει απ’ το σκοτάδι της άγνοιας, αλλά μπορεί να του ζητούσε να κάνει στην άκρη, γιατί του έκρυβε τον ήλιο. Τότε, ο βασιλιάς που αναμφισβήτητα είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του έκανε ένα ιδιαίτερα κολακευτικό σχόλιο για τον κυνικό φιλόσοφο λέγοντας, ότι αν δεν ήταν ο Αλέξανδρος, θα ήθελε να ήταν ο Διογένης.

Σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο, ο Μέγας Αλέξανδρος και ο φιλόσοφος πέθαναν την ίδια μέρα το 323 π.Χ. Ο Αλέξανδρος ήταν 33 ετών, ενώ ο Διογένης 90.
 
 Διογένης ο Σκύλος

Το όνομα των «κυνικών» φιλοσόφων προέρχεται από τη λέξη «κύων», δηλαδή σκύλος. Ο Διογένης θαύμαζε τους σκύλους για την απλότητα τους. Οι σκύλοι δεν είχαν ανάγκη πολυτέλειας, αλλά αρκούνταν με τα λίγα και μπορούσαν να ξεχωρίσουν τους αληθινούς απ’ τους ψεύτικους φίλους. Συνήθιζαν, μάλιστα, να λένε ότι «διαφέρουμε από τους άλλους σκύλους, διότι εμείς δεν δαγκώνουμε τους εχθρούς αλλά τους φίλους, για να τους διορθώσουμε».
 
Ο Διογένης ο Λαέρτιος, ο ιστορικός του 3ου αιώνα  μ.Χ., που έγραψε το «Βίοι Φιλοσόφων», αναφέρει πολλά ανέκδοτα απ’ τη ζωή του Διογένη και παραθέτει λίστα με τα έργα του. Τίποτα, όμως, δεν έχει σωθεί.

Οι ιστορίες για τη ζωή του κυνικού φιλοσόφου μπορεί να μην είναι ακριβείς, αλλά σίγουρα περιγράφουν ένα ξεχωριστό και ιδιοφυές μυαλό.