Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

O ΆΝΕΜΟΣ ( IΝΔΙΑΝΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ )



Πριν πάρα πολλά χρόνια, δε θυμάμαι πόσα ακριβώς, σε μια χώρα μακρινή ζούσε μια φυλή ινδιάνων. Ο ινδιάνος αρχηγός της φυλής είχε μια πανέμορφη και νέα κόρη που όλοι θαύμαζαν αλλά κανένας δεν είχε αγγίξει ακόμα.
 
Μια μέρα όπως καθόταν έξω από τη σκηνή του ο μεγάλος αρχηγός, τον επισκέφτηκε ο Άνεμος και του είπε:
 
-Ινδιάνος "Μεγάλε αρχηγέ, αγαπάω την κόρη σου και με αγαπά και εκείνη. Θα μου τη δώσεις να γίνει γυναίκα μου;"
 
"Όχι", του απάντησε απότομα ο αρχηγός χωρίς να δεχτεί δεύτερη κουβέντα. Την επόμενη μέρα η αγνή κοπέλα προσπάθησε να μιλήσει στον πατέρα της.
 
"Πατέρα, αγαπάω τον Άνεμο. Θα μου επιτρέψεις να πάω μαζί του στο κατάλυμα του και να γίνω γυναίκα του;"

"Όχι", της απάντησε αυστηρά ο αρχηγός. "Δε σου το επιτρέπω. Όταν ο Άνεμος ήταν παιδί, συνήθιζε να έρχεται στο αντίσκηνο μου μέσα από μικρές χαραμάδες και έσβηνε πάντοτε τη φωτιά που προσπαθούσα με τόσο κόπο να ανάψω. Δε γνωρίζει ούτε να πολεμάει, ούτε να κυνηγάει και δε σου επιτρέπω να γίνεις γυναίκα του."
 
Ευθύς αμέσως, ο αρχηγός άρπαξε την κοπέλα από το χέρι και την οδήγησε σε ένα αδιαπέραστο δάσος από μαύρα έλατα για να την κρύψει από τον Άνεμο.

"Ο Άνεμος ίσως να την έβλεπε αν την έκρυβα μέσα σε ένα πευκόδασος, όμως δε θα μπορέσει ποτέ να τη διακρίνει μέσα σε ένα τόσο πυκνό δάσος από μαύρα έλατα", σκέφτηκε δυνατά.
Όμως ο Άνεμος είχε ήδη γίνει αόρατος και όλη την ώρα που ο αρχηγός μονολογούσε έστεκε εκεί κοντά και άκουγε προσεκτικά κάθε του λέξη.
 
Έτσι όταν ήρθε η επόμενη νύχτα, ο Άνεμος άρχισε να τρέχει γύρω γύρω από το πυκνό μαύρο δάσος μέχρι που βρήκε ένα μικρό κενό και μπόρεσε να εισχωρήσει ανάμεσα από τα δέντρα.
 
Έψαξε αρκετά παρ' όλες τις δυσκολίες, μα στο τέλος κατάφερε να βρει τη νεαρή κοπέλα και να τη βγάλει από το πυκνό δάσος.

Δε τόλμησε να πλησιάσει τους άλλους Ινδιάνους ξανά γιατί φοβόταν πως ο αρχηγός θα του πάρει την όμορφη κοπέλα κι έτσι έψαξε άλλο τόπο για να ζήσουν μακριά τους.
Ταξίδεψαν αρκετά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας με κατεύθυνση προς το βορρά.
Κάποια στιγμή βρήκαν μια πολύ όμορφη περιοχή για να στήσουν το κατάλυμα που θα στέγαζε τον έρωτα τους.
 
Την ίδια κιόλας νύχτα την πήρε στην αγκαλιά του και την έκανε γυναίκα του. 
 
Χαιρόταν τον έρωτα τους ευτυχισμένοι και κανένας από τους δύο δε μπορούσε να σκεφτεί πως ο αρχηγός θα μπορούσε να τους εντοπίσει.
Όμως ο πατέρας της κοπέλας τους έψαχνε σα μανιασμένος μέχρι που στο τέλος ανακάλυψε το κατάλυμα τους.
 
Τότε ο Άνεμος έκρυψε τη νεαρή γυναίκα του και έγινε αόρατος, όμως ο μεγάλος Αρχηγός άρχισε να καταστρέφει τα πάντα γύρω του με τα όπλα που είχε φέρει μαζί του και χωρίς να το γνωρίζει κατάφερε ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι του Άνεμου που τον άφησε αναίσθητο.



Όταν ο άνεμος ξαναβρήκε τις αισθήσεις του ανακάλυψε πως η γυναίκα του είχε εξαφανιστεί και άρχισε να την ψάχνει.

Περιπλανήθηκε σαν τρελός στα δάση της περιοχής και στο τέλος την είδε μέσα σε ένα κανό που οδηγούσε ο πατέρας της στο Μεγάλο-Νερό.
 

"Έλα μαζί μου," άρχισε να της φωνάζει με απελπισία.
Η κοπέλα κατατρόμαξε και το πρόσωπο της έγινε λευκό σαν το χιόνι, γιατί δεν έβλεπε τίποτα γύρω της, ενώ άκουγε την φωνή του αγαπημένου της να την καλεί απελπισμένα.
 
Ο Άνεμος, μετά το χτύπημα που είχε δεχτεί στο κεφάλι από τον πατέρα της, είχε ξεχάσει πως να μεταμορφώνεται και είχε παραμείνει αόρατος.
 

Ο Άνεμος θύμωσε τόσο πολύ τότε με τον αρχηγό που φύσηξε με όλη του τη δύναμη πάνω στο κανό. "Ας αναποδογυρίσει", σκέφτηκε.
"Μπορώ να μεταφέρω τη γυναίκα μου ασφαλή στην ξηρά."
 
Έτσι το κανό αναποδογύρισε με το φύσημα του ανέμου και ο αρχηγός με την κόρη του πέσανε μέσα στο νερό.
"Έλα αγαπημένη μου, πιάσε το χέρι μου", φώναζε ο άνεμος στην κοπέλα.
Μα δε θυμόταν πως ήταν αόρατος και ότι η κοπέλα δε θα μπορούσε να δει το χέρι του.
Κι έτσι η κοπέλα άρχισε να βουλιάζει, να βουλιάζει, μέχρι που έφτασε στον πάτο της λίμνης.

Κι ο αρχηγός φυσικά έχασε τη ζωή του μια και ο Άνεμος δεν προσπάθησε να τον βοηθήσει.
Όταν ο Άνεμος κατάλαβε πως η αγαπημένη του έχασε τη ζωή της εξαιτίας του, γέμισε θλίψη και άρχισε να αγριεύει.
"Ο άνεμος ποτέ δε φυσούσε τόσο δυνατά και θλιμμένα" έλεγαν οι ινδιάνοι μεταξύ τους ενώ προσπαθούσαν να προφυλαχτούν μέσα στα αντισκηνά τους.

 
Το Μεγάλο Πνεύμα λυπήθηκε την κοπέλα που έχασε τη ζωή της τόσο άδικα πέφτοντας στο νερό και την επόμενη νύχτα την μετέφερε ψηλά στα αστέρια και της έδωσε ένα σπίτι στο φεγγάρι.
 
Η κοπέλα ζει ακόμα εκεί, όμως το πρόσωπο της έμεινε κατάλευκο, όπως ήταν τη στιγμή που τρομαγμένη έπεσε από το κανό.


Έτσι τις νύχτες, στο σεληνόφως, κοιτάζει κάτω στη Γη, προσπαθώντας να βρει τον αγαπημένο της Άνεμο αλλά δεν ξέρει πως είναι αόρατος.
 
Ο Άνεμος πάλι, δε γνωρίζει πως εκεί ψηλά στο φεγγάρι βρίσκεται η αγαπημένη του γυναίκα που χάθηκε και έτσι περιπλανιέται στα δάση και ψάχνει ανάμεσα στα βράχια των βουνών να τη βρει, όμως ποτέ δε σκέφτεται να κοιτάξει ψηλά στο φεγγάρι...

To Άτμητον, είναι και Άρρητον

Εγώ: Η παρούσα κατάσταση του κόσμου της ύλης, ορατής και αόρατης και όχι μόνο της ανθρωπότητας. Στην καθομιλουμένη είναι η λέξη που υπάρχει σε κάθε πρόταση, είτε ακούγεται είτε όχι, μαζί με τις συγγενικές της –μου δικό μου, εμένα, με- αλλά και η πλέον παραπλανητική σαν λέξη, γιατί σαν έννοια είναι η απόλυτη καταστροφή. Στην καθημερινή χρήση το ΕΓΩ, το κομματιασμένο, δηλώνει το αρχέγονο λάθος, την πλανεμένη αντίληψη για το Άτμητο το Άρρητο, Το ΕΓΩ είναι η πλασματική ψευδαίσθηση ενός διαιρεμένου σε χιλιάδες κομμάτια εαυτού.

Το “εγώ” είναι ο άνθρωπος, ο παγωμένος, παγιωμένος. Σκέψου το νερό, κινείται παντού, μπαίνει παντού, είναι ρευστό, πολύ όμορφα και φυσικά υπακούει στον συμπαντικό κανόνα “τα πάντα ρει”. Μέχρι που αποκτά ‘εγώ’. Τότε παύει να είναι ρευστό και γίνεται πάγος. Παύει να είναι μέρος, του, σε συνεχή ροή σύμπαντος, και γίνεται πέτρα παγωμένη. Καμία ροή. Ακίνητο μέχρι να λιώσει – πεθάνει.

Αυτή ακριβώς είναι και η κατάσταση των περισσότερων ανθρώπων. Παγ(ι)ωμένη. Αυτό συμβαίνει όταν ο άνθρωπος μπαίνει σε ομάδες, δίνοντας φυσικά την συμφωνία του. Όταν οι ομάδες και οι πεποιθήσεις του “εγώ” του κλέβουν την ελευθερία του –ροή- και εγκλωβίζοντας τον, τον παγώνουν. Παύει να είναι πλέον ελεύθερος και αποκτά εγώ ή εμείς, που είναι το ίδιο.

Όμως προκειμένου να γίνεις αποδεκτός κι αρεστός στην κοινωνία κατατάσσεσαι σε κάποιο σύνολο-ομάδα και Συμφωνείς να δέχεσαι ακόμα και το μεγαλύτερο ψέμα γι’ απόλυτη αλήθεια, προκείμενου να σε αποδεχτούν. Από την κούνια όλους τους ανθρώπους μας διδάσκουν να υποτασσόμαστε και να συμφωνούμε, στις απόψεις του συνόλου και αυτό συμβαίνει πάνω απ’ όλα στην ερμηνεία της πραγματικότητας και προπαντός στις μεγάλες Αλήθειες, πυλώνες την κοινωνίας-φυλακή, δηλ. θρησκείες, πολιτική, οικονομία, αθλητισμός και κάθε λογής –ισμούς.

Μεγαλώνοντας έχεις εκπαιδευτεί να αγνοείς, ορισμένες όψεις της πραγματικότητας, γιατί οι άλλοι ενήλικοι τις θεωρούν γελοίες ή ανύπαρκτες και για να είσαι αποδεκτός τις αποδέχεσαι κι εσύ δηλ. ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ πως υπάρχουν, άρα υπάρχουν και ο κύκλος της κάθε ανοησίας και της Δημιουργίας διαιωνίζεται.

Μαθαίνεις να βλέπεις τις γεωμετρικές μορφές. Συμφωνείς ότι υπάρχουν μόνο τρεις διαστάσεις. Συμφωνείς πως ο θεός είναι χριστιανός, μουσουλμάνος, βραχμάνος ή ό,τι άλλο σου υποδείξουν, συμφωνείς πως υπάρχει θεός ή αιώνια φλόγα ή άπειρο ή δύναμη ή αλήθεια ή ό,τι άλλο σου έχουν πει κάποιοι άλλοι πριν καν μπορέσεις να σκεφτείς μόνος σου γι αυτά τα θέματα.

Αποδέχεσαι και συμφωνείς, για την εικόνα του κόσμου που σου παρουσιάζουν. Πως πρέπει να δουλεύεις για να ζήσεις και μάλιστα συμφώνησες πως πρέπει να σου αρέσει που δουλεύεις για να ζήσεις. Πως πρέπει να κάνεις οικογένεια και να φροντίζεις την οικογένεια σου, μα όχι απαραίτητα και την οικογένεια των άλλων ανθρώπων. Να κάνεις παιδιά, γιατί χρειάζεσαι τα παιδιά, (ποιοί άραγε τα χρειάζονται; το σκέφτηκες  κάποια στιγμή;) να κάνεις πολλούς φίλους, πιστούς πελάτες, φανατικούς εχθρούς κλπ κλπ και όλα αυτά Συμφώνησες πως είναι αληθινά και μάλιστα πως είναι δικές σου σκέψεις ή ανακαλύψεις …κι αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που υπάρχουν. Επειδή Συμφώνησες πως υπάρχουν.

Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια και δεν παρατηρείς μόνο το φυσικό κόσμο. Συμμετέχουμε όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν … κι αναφερόμαστε μονάχα στους ανθρώπους κι όχι σε άλλα όντα κατά πολύ ανώτερα από την όποια ανθρώπινη συμφωνία περί του κόσμου και της όποιας Αλήθειας του. Σκέφτομαι μερικές φορές πως κάποια όντα που διαθέτουν επτά ή δέκα αισθήσεις για να αντιλαμβάνονται τα πράγματα, πως κινούνται στο άυλο διαθέτοντας μεγάλη ενέργεια και τότε ο Πυθαγόρης κι ο Ηράκλειτος φαντάζουν αστείοι, πόσο μάλλον όλοι εμείς οι υπόλοιποι με τις μεγαλοστομίες μας και την τεράστια ιδέα που έχουμε για το άχρηστο και υπερφίαλο ΕΓΩ, που καταδυναστεύει την ζωή μας, που μόνοι μας του επιτρέψαμε και Συμφωνήσαμε να υπάρχει.

Άλλη μια παρανόηση, που ανόητα ή σκόπιμα κυκλοφορεί, ειδικά σε κύκλους “διδασκάλων” το ΕΜΕΙΣ, θεωρώντας λανθασμένα πως το “εμείς” είναι Gestalt. Ακούμε λοιπόν “πότε επιτέλους θα πάψουμε να είμαστε ατομιστές και θα γίνουμε εμείς;” σε όλες τις παραλλαγές. Αλλά δεν είναι έτσι.

Το  Gestalt  δηλώνει πως “το όλον, είναι μεγαλύτερο από το σύνολο των μερών του”
Ναι αλλά μόνο αν τα μέρη του είναι Άτμητα.


Πιο απλά, 5 άνθρωποι (στην κατάσταση Άτμητότητας ) σε ένα σύνολο Gestalt,  δεν είναι 5 άνθρωποι ενεργειακά σαν σύνολο δράσης-ύπαρξης, αλλά το 5 πολλαπλασιάζεται στην νιοστή για να είναι Gestalt. Αυτή η κατάσταση σε καμία περίπτωση δεν πετυχαίνεται στο πεδίο δράσης του “εγώ” που είναι η κατάσταση της τμητής ταυτότητας (κατακερματισμένη).

Από την άλλη, 5 άνθρωποι (στην κατάσταση του “εγώ” δηλ, τμητοί) σε ομάδα είναι 1+1+1+1+1=5 άνθρωποι (εγώ)σε ομάδα, αυτό δεν είναι Gestalt, είναι μια ομάδα 5 ανθρώπων. 5 “εγώ” μαζεμένα που κάνουν μια ομάδα 5 “εμείς”.  Δηλαδή, κάθε μικρή ή μεγάλη ομάδα πολλών μικρών “εγώ” δεν φτιάχνει ένα Gestalt, αλλά μια μάζα, όχλο ανθρώπινων μικρών “εγώ”, κατακερματισμένων χωρίς καμία ολότητα, που είναι η βασική κατάσταση της Ατμητότητας.

Δες αυτά τα μικρούλικα “εγώ” όταν κατεβαίνουν (πάντα κατεβαίνουν, και δεν ανεβαίνουν) στις πλατείες και παίζουν το παιχνίδι “αγανακτισμένοι”. Αλλά ποτέ καμία μάζα-όχλος από πολλά ασήμαντα εγώ, δεν πέτυχε ΠΟΤΕ, τίποτε στην σκακιέρα της δημιουργίας. Μόνο ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ, μπορεί να αλλάξει τις καταστάσεις, τα γεγονότα, την ροή της ιστορίας  …και είναι πάντα στον ενικό, δεν υπάρχουν κατεργάρηδες.

Gestalt δημιουργείται ΜΟΝΟ, αν συνυπάρξει σε δράση κάποιος ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ μαζί με κάποιον άλλο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗ, και ΠΟΤΕ σε πληθυντικό αριθμό, γιατί ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ για να είναι ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ σημαίνει πως έχει πετύχει την κατάσταση του ΑΤΟΜΙΚΟΝ ή αλλιώς ΑΤΜΗΤΟΝ (αδιαίρετος, αυτός που δεν διασπάται σε μικρότερα κομμάτια, αυτός που δεν μπορεί να διαιρεθεί, ο ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ) …και Ατμητότητα, ορίζεται ως η κατάσταση ύπαρξης και δράσης του Άτμητου.

Δεν υπάρχει ακριβής περιγραφή της κατάστασης του Άτμητον, γιατί εκτός από Άτμητον, είναι και Άρρητον, δηλ. δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, ή να εκφραστεί με λόγια.
Η Ατμητότητα είναι συνώνυμη με την Αρρητότητα. 

Άτομα που πέτυχαν αυτή την κατάσταση είναι ελάχιστοι μεταξύ των αρίστων, την πέτυχε ο Σιντάρτα Γκαουτάμα και … ποιός άλλος άραγε;

Παρατήρησε τον άνθρωπο-εγώ-τμητό, από τον τρόπο που περπατάει, που τρώει, που μιλάει, που στέκεται, που αναπνέει, που παντρεύεται, που ερωτεύεται, αγωνίζεται, πονάει, ζητάει, πεθαίνει. Από την σαπίλα των σκέψεων, των συναισθημάτων, των πράξεων του. Λέει «Εγώ» και πιστεύει, πως ο κόσμος πρέπει να του υποκλίνεται. «Έτσι είμαι Εγώ» «Εγώ θα πάω, θα κάνω θα φάω, θα πάρω, θα φέρω..» “Εγώ” και μόνο ένα ασήμαντο “εγώ”, ένα τέρας με 5.000 κεφάλια, είναι αυτό που συντηρεί και ενισχύει αυτόν τον κόσμο και τα ανθρωπάκια, φαντάσματα, που σέρνονται πάνω στο πρόσωπο της γης, όλων των δημιουργιών.

Αυτό που κατασπαταλάει την Ενέργεια σου, την Δύναμη σου είναι η διατήρηση του «Εγώ». Αυτό είναι που Οργίζεται, Προσβάλλεται, Καταθλίβεται, Απειλεί με αυτοκτονία, μέχρι που να πετύχει την επιθυμητή επιβεβαίωση. Μια και γνωρίζει πως δεν έχει κάποια απτή ουσία, αναζητά συνεχώς να έχει δίκιο μέσα από τα άλλα ανθρώπινα όντα του εγώ, τα άψυχα όντα γιατί μόνο αυτά ασχολούνται με τέτοια ασήμαντα γεγονότα, τα οποία αποδέχονται και φέρονται λες και το «εγώ» είναι κάτι υπαρκτό.

Μόνο με αυτό τον τρόπο το «εγώ» ξεγελιέται και πιστεύει πως είναι αληθινό, ενώ γνωρίζει πως στην πραγματικότητα είναι ένα συνονθύλευμα από τίποτα. Ένα φάντασμα, σε ένα ολόγραμμα.

Τίποτα από αυτά, δεν μπορεί να συμβεί όταν έχουμε αποδεχτεί την αληθινή μας Άτμητη και Άρρητη υπόσταση, Είμαστε Έμψυχα Ενεργειακά όντα, πέρα από σκέψεις, λέξεις, συναισθήματα. Ένα πεδίο Ενέργειας, γι αυτό και η Κβαντική Θεωρία πρέπει να σε απασχολεί, γιατί Κβάντα σημαίνει Πακέτο Ενέργειας. Ενέργεια = Δύναμη = Ελευθερία. Αλλά η Ελευθερία χρειάζεται Ανεξαρτησία, διαφορετικά, απλώς αυταπατάσαι.

Ενα πεδίο Ενέργειας που βρίσκεται σε συνεχή ανατάραξη-δράσης ΑΙΤΙΑΣ><ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ, καθημερινά και είναι συν-μέτοχος σε χοτικά, τυχαία συστήματα δημιουργίας. Γι αυτό και πρέπει να σε ενδιαφέρει και η Θεωρία του Χάους με όλα τα συστήματα της, τους νόμους και τα καπρίτσια της.

Οι άνθρωποι στην υποβαθμισμένη κατάσταση, του “εγώ”, ζουν μια ζωή χωρίς ύπαρξη, μια ζωή διασπασμένη, μέσα στην σαπίλα του κατακερματισμένου “εγώ”, πονεμένη, μίζερη, μες την κακομοιριά. Κρύβονται μέσα σε ένα μίζερο γάμο, πίσω από ευνουχισμένα από την γέννηση τους παιδιά, μέσα σε μια κακόμοιρη κοινωνία, στην ψεύτικη ασφάλεια ενός ασήμαντου δουλικού μισθού,  διαιωνίζοντας την φτώχια, την μιζέρια, τον θάνατο και την κακομοιριά.

Το “εγώ” είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, ο παντοδύναμος δικτάτορας του ορατού και αόρατου κόσμου, φυσικού ή μεταφυσικού, γνωστού ή άγνωστου. Είναι ο θεός κάθε δημιουργίας, είναι η εκδήλωση του δημιουργού, μέσα στο υλικό ολόγραμμα που αποκαλούν δημιουργία. Το εγώ είναι ο δημιουργός του matrix. Για να είναι ο δημιουργός, ικανός να δημιουργήσει μια δημιουργία πρέπει να μην ελέγχει το “εγώ” του, να είναι ήδη παγιδευμένος μέσα σε αυτό. Τι κατάντια, είναι η κατάντια των θεών, που τολμούν να λένε “ΕΓΩ ειμί το φως” ή το άλλο γελοίο “εγώ ειμί ο θεός” και λοιπές γραφικότητες κατώτερων όντων.

Αν θέλεις να γίνεις  ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ, αν θέλεις να απολαύσεις Φώς, Άκτιστο Φως, αν θέλεις Ανεξαρτησία, αν θέλεις να είσαι ολόκληρος και όχι χίλια κομμάτια, τώρα είναι μια καλή στιγμή, δεν διαθέτεις άλλη στιγμή από το τώρα, να σταματήσεις να είσαι φοβισμένος, να σταματήσεις να εξαρτάσαι, να είσαι υποβαθμισμένος, να είσαι σκλάβος των δικών σου σκέψεων, αποφάσεων, επιλογών. Να σταματήσεις να είσαι πρόβατο-αμνός-δούλος-υπάλληλος-πιστός-ψηφοφόρος-οπαδός, να ξαναγίνεις ΑΤΜΗΤΟΣ και ΑΡΡΗΤΟΣ.

Γιατί αν δεν είσαι Άτμητος και Άρρητος, δεν είσαι άνθρωπος. Όχι ανεξάρτητος, αλλά ούτε καν άνθρωπος.

«Οι σκέψεις είναι ζωντανές.
Δίνουν μορφή στον κόσμο, την πραγματικότητα και το πεπρωμένο μας.
Οπότε το να σκεφτόμαστε θετικά είναι σημαντικό, καθόλου αμελητέο…
Αν έχετε την ίδια σκέψη αρκετά συχνά και την κάνετε με συναίσθημα,
με τον χρόνο αποκτά υλική μορφή.»
Petrene Soames

Αν είναι να πιστεύουμε τη σύγχρονη φυσική,
τα όνειρα που ονομάζουμε αντιλήψεις της εγρήγορσης έχουν την ίδια σχεδόν ομοιότητα
με την αντικειμενική πραγματικότητα με αυτή που έχουν τα φανταστικά όνειρα του ύπνου μας.
Μπέρναρντ Ράσελ

Το παράδοξο είναι μόνο μια σύγκρουση της πραγματικότητας και της
αίσθησής μας για το τί οφείλει να είναι η πραγματικότητα
Ρ.Φέυνμαν

Το πρόβλημα της γλώσσας είναι πολύ σοβαρό. Αναζητούμε τρόπο να
εκφράσουμε και να περιγράψουμε τη δομή και τη λειτουργία των ατόμων…
Αλλά, στην κοινή γλώσσα είναι αδύνατο να μιλήσουμε για τα άτομα.»
Β.Χάιζενμπεργκ

Τοις εγρηγορόσιν ένα και κοινόν κόσμον είναι, των δε κοιμωμένων έκαστος εις ίδιον αποστρέφεσθαι
(Για τους ξύπνιους υπάρχει ένας και ο ίδιος κόσμος,
ενώ οι κοιμισμένοι στρέφονται ο καθένας σε ένα δικό του, υποκειμενικό κόσμο).
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Λεξησαφήνιση του Εγώ:
——————–
εγώ το [eγó] Ο (άκλ.) : α. η συνείδηση της ατομικότητας: Tο ~ δεν είναι παρά η συλλογή των αισθημάτων που δοκιμάζουμε και των αισθημάτων που μας θυμίζει η μνήμη. β. (ψυχ.) στη θεωρία της ψυχανάλυσης, το τμήμα της ανθρώπινης προσωπικότητας που βρίσκεται σε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο· (πρβ. υπερεγώ). γ. η ατομική συνείδηση που έχει στραμμένη την προσοχή της στον εαυτό της με τρόπο μεροληπτικό· (πρβ. εγωισμός): H ανθρώπινη ευγένεια κρύβει και καταργεί το ~. Πληγώθηκε το ~ του, ο εγωισμός του. H απόσταση από το ~ ως το εμείς είναι πολύ μεγάλη,από το άτομο στο σύνολο. [λόγ. < αντων. εγώ σημδ. αγγλ. ego (< λατ. ego) & γερμ. das Ich]
———————–
εγωισμός ο [eγoizmós] : 1.η υπέρμετρη και αποκλειστική αγάπη του ατόμου για τον εαυτό του, η οποία οδηγεί σε μια στάση αδιαφορίας για τους άλλους και περιφρόνησης του κοινωνικού συμφέροντος· (πρβ. εγωπάθεια, εγωκεντρισμός, εγωλατρία). ANT αλτρουισμός, φιλαλληλία: Tυφλός ~. || Ο ~ του δεν τον αφήνει να δει το λάθος του, η αλαζονεία του. 2. προσωπική φιλοτιμία, υπερηφάνεια· αξιοπρέπεια: Πληγώνω / θίγω τον εγωισμό κάποιου. Θίχτηκε ο ~ του. 3. (φιλοσ., παλαιότ.) σολιψισμός. || (ψυχ.) η φυσική αγάπη του ατόμου προς τον εαυτό του.[λόγ. < γαλλ. égoïsme < λατ. ego `εγώ΄ -isme = -ισμός]

———————–
εγωίσταρος ο [eγoístaros]  & εγωισταράς ο [eγoistarás]  θηλ. εγωισταρού [eγoistarú] :(προφ., μειωτ.) αυτός που είναι υπέρμετρα εγωιστής.[εγωιστ(ής) μεγεθ. -αρος, -αράς· εγωισταρ(άς) -ού]
————————
εγωιστής ο [eγoistís] θηλ. εγωίστρια [eγoístria] : αυτός που αγα πά υπέρμετρα και αποκλειστικά τον εαυτό του, και γι΄ αυτό αδιαφορεί και περιφρονεί τους άλλους· (πρβ. φίλαυτος). ANT αλτρουιστής: Mεγάλος ~. Πολύ ~. || Είναι τόσο ~ που δεν πρόκειται να παραδεχτεί το λάθος του, αλαζόνας. εγωιστάκος ο YΠΟKΟΡ. εγωίσταρος* ο & εγωισταράς* ο θηλ. εγωισταρού MΕΓΕΘ.[λόγ. < γαλλ. égoïste < égo(ïsme) = εγω(ισμός) -iste = -ιστής· λόγ. εγωισ(τής) -τρια· εγωισ(τής) -άκος]
————————–
εγωιστικός -ή -ό [eγoistikós] : (για συμπεριφορά, τρόπο κτλ.) που τον χαρακτηρίζει εγωισμός: Εγωιστική συμπεριφορά / ενέργεια / σκέψη. Εγωιστικό ύφος / βλέμμα. Εγωιστικά κίνητρα. εγωιστικά ΕΠIΡΡ: Θέρεται πολύ ~.[λόγ. εγωιστ(ής) -ικός]
————————-
εγωκεντρικός -ή -ό [eγokendrikós]: (για πρόσ. και συμπεριφορά, τρόπο κτλ.) που τον χαρακτηρίζει τάση εγωκεντρισμού: ~ χαρακτήρας. Εγωκεντρική αντίληψη του κόσμου. εγωκεντρικά ΕΠIΡΡ.[λόγ. < γαλλ. égocentrique < λατ. ego `εγώ΄ + centr(e) < αρχ. κέντρ(ον) -ique = -ικός]
————————-
εγωκεντρισμός
ο [eγokendrizmós] : 1.η τάση να αντιμετωπίζει κανείς τα πράγματα σαν να υπήρχαν μόνο γι΄ αυτόν, σύμφωνα με τη δική του άποψη και τα δικά του συμφέροντα· (πρβ. εγωπάθεια, εγωλατρία, εγωισμός). 2.(ειδ. ψυχ.) η ψυχοπαθολογική τάση του ατόμου να ανάγει τα πάντα στον εαυτό του.[λόγ. < γαλλ. égocentrisme < égocentr(ique) = εγωκεντρ(ικός) -isme = -ισμός]
————————–
εγωλάτρης
ο [eγolátris] :υπερβολικά και παθολογικά εγωιστής· εγωπαθής.[λόγ. εγώ (κατά τη σημ. της λ. εγωιστής) + -λάτρης]
—————————-
εγωλατρία
η [eγolatría] (χωρίς πληθ.) :υπερβολικός και παθολογικός εγωισμός· εγωπάθεια.[λόγ. εγωλάτρ(ης) -ία]
—————————-

Η "καταραμένη" μαντική ικανότητα της Κασσάνδρας

 Η "καταραμένη" μαντική ικανότητα της Κασσάνδρας
Η  Κασσάνδρα, αναφερόμενη και ως Κασάνδρα ή Αλεξάνδρα,  είναι μία από τις πιο τραγικές μορφές της ελληνικής μυθολογίας κόρη του βασιλιά της Τροίας, Πριάμου και της Εκάβης.
Την είχε αγαπήσει ο Απόλλωνας, και εκείνη του υποσχέθηκε να δεχτεί τον ερωτά του, φτάνει να την έκανε μάντισσα που να μη λαθεύεται ποτέ σε ό,τι προέλεγε. Όταν όμως εκείνος ανταποκρίθηκε στην επιθυμία της και την προίκισε με το χάρισμα της μαντικής, η Κασσάνδρα πάτησε την υπόσχεση της και αρνήθηκε να του δοθεί. Θυμωμένος ο θεός, επειδή δεν μπορούσε να πάρει πίσω ό,τι μια φορά είχε δώσει, την καταράστηκε να μην πιστεύει ποτέ κανείς άνθρωπος στις μαντείες της, όσο αληθινές και να είναι...

Ο απατημένος θεός, όταν η Κασσάνδρα αρνιέται να του χαριστεί, κρύβει την αγανάκτηση του και της γυρεύει να του επιτρέψει να τη φιλήσει μία μόνο φορά. 'Όταν εκείνη δέχεται, ο Απόλλωνας τη φτύνει στο στόμα και αφαιρεί με τον τρόπο αυτό κάθε πειθώ από τα λόγια της.
Υπάρχουν κάποια ερωτηματικά στην πράξη αυτή του θεού Απόλλωνα. Το σάλιο, όπως κάθε έκκριση του ανθρώπου, έχει, κατά την πρωτόγονη πίστη, την ικανότητα να μεταφέρει από το ένα πρόσωπο στο άλλο ορισμένες ικανότητες, όχι να τις εξουδετερώνει. Έπρεπε λοιπόν και εδώ ο θεός φτύνοντας στο στόμα της Κασσάνδρας να της μεταδίδει τη δική του μαντική τέχνη. 
Μία δεύτερη παραλλαγή του Μύθου είναι ότι στην αρχική παράδοση, ο Απόλλωνας να ζητούσε από την κόρη να τον φτύσει αυτή στο στόμα,έτσι η Κασσάνδρα έχανε ό,τι είχε αποκτήσει λίγο πιο πριν.
Ο Σέρβιος, ο μόνος που δίνει την παραλλαγή αυτή της Κασσάνδρας.
Η συμφωνία της Κασσάνδρας με τον Απόλλωνα, η αθέτηση της υπόσχεσης της και η τιμωρία της, αναφέρονται για πρώτη φορά από τον Αισχύλο. Στον Λυκόφρονα η ηρωίδα παρουσιάζεται φυλακισμένη από τον πατέρα της, που δεν βαστούσε να την ακούει να θρηνεί ακατάπαυοτα και να προφητεύει χαλασμούς και θανάτους, είχε δώσει όμως εντολή στο φύλακά της να καταγράφει τα λόγια της.
Μία άλλη παράδοση ερμηνεύει αλλιώς την απόκτηση του προφητικού χαρίσματος από την Κασσάνδρα. ΤηνΚασσάνδρα και τον 'Ελενο τους είχε γεννήσει η Εκάβη την ίδια μέρα. Όταν κάποτε οι γονείς γιόρταζαν τα γενέθλια των παιδιών τους στο ναό του Θυμβραίου Απόλλωνα, έξω από τις πύλες της Τροίας εκείνα, κουρασμένα όπως ήταν από τα παιχνίδια και τα τρεξίματα όλη μέρα, αποκοιμιούνται μέσα στο ιερό. Οι δικοί τους, μεθυσμένοι ύστερα από την ολοήμερη διασκέδαση, όταν φτάνει η νύχτα, σηκώνονται και φεύγουν ξεχνώντας τα. Μέσα στο σκοτάδι έρχονται φίδια και γλείφοντας τα αυτιά των παιδιών, τους καθαρίζουν τα αισθητήρια, ώστε να μπορούν να ακούνμυστικές φωνές που οι άλλοι άνθρωποι δεν τις ακούν. Το άλλο πρωί αναζητούν τα χαμένα παιδιά οι γυναίκες του παλατιού και όταν τα βρίσκουν ζωσμένα από τα φίδια, βάζουν τις φωνές. Τρομαγμένα τα φίδια εξαφανίζονται σ' ένα άλσος από δάφνες εκεί κοντά.
'Ετσι τα δίδυμα αδέλφια βρίσκονται από τα παιδικά τους χρόνια κιόλας προικισμένα με το χάρισμα της μαντικής. ΗΚασσάνδρα θα  προέλεγε το μέλλον μετά από θεϊκή έμπνευση, όπως η Σίβυλλα και η Πυθία. Από την άλλη, οΈλενος το έπραττε ερμηνεύοντας τις κινήσεις και τις κραυγές των πουλιών (οιωνοσκοπία).

Η κατάρα συνοδεύει την Κασσάνδρα σε όλη της τη ζωή. Κάθε τόσο προβλέπει καταστροφές για την πατρίδα της - όταν γεννιέται ο Πάρις, όταν οι γονείς του τον ξαναβρίσκουν, όταν ο Πάρις φεύγει για τη Σπάρτη, όταν οι Τρώες αποφασίζουν να σύρουν μέσα στο κάστρο τους τον Δούρειο 'Ιππο -, της μοίρας της όμως είναι κανένας να μη δίνει σημασία στα λόγια της.
Η πρώτη από τις συγκεκριμένες προφητείες της Κασσάνδρας που αναφέρονται από τις πηγές ήταν ότι ο Πάρις θα έφερνε καταστροφή στην πόλη, όταν αυτός επέστρεψε για πρώτη φορά στην Τροία, χωρίς να είναι γνωστή η πριγκιπική του ιδιότητα. Αργότερα, όταν έφερε και την Ωραία Ελένη στην πόλη, η Κασσάνδρα είπε πως η απαγωγή αυτή θα προκαλούσε τον αφανισμό της Τροίας, αλλά κανένας δεν την πίστευε. Η Κασσάνδρα ήταν η πρώτη που γνώριζε ότι ο πατέρας της επέστρεφε από τον Αχιλλέα με τη σορό του Έκτορα. Η Κασσάνδρα και ο Λαοκόωνπροσπάθησαν με κάθε τρόπο να πείσουν τους Τρώες να μη βάλουν μέσα στην πόλη τον Δούρειο Ίππο. Η Κασσάνδρα τους είπε μάλιστα ότι το ξύλινο εκείνο άλογο ήταν γεμάτο με οπλισμένους εχθρούς, αλλά και πάλι δεν έγινε πιστευτή.

Μετά την άλωση της Τροίας, η Κασσάνδρα κατέφυγε στον ναό της Αθηνάς.Εκεί έφθασε ο Αίας ο Λοκρός, ο οποίος διέπρεψε στον πόλεμο εναντίον των Τρώων. Καθώς οι Αχαιοί ορμούν στο εσωτερικό της πόλης, ο Αίαςμπαίνει στο ναό της Αθηνάς..Εκεί η Κασσάνδρα που περιγράφεται από τον Όμηρο ως η «καλλίστην πασών»ζητά προστασία από τη θεά,από το ξόανό της, Ο Αίας την τράβηξε από τα μαλλιά, οπότε το άγαλμα σείστηκε από τη βάση του. Ο Αίας την ατίμασε μέσα στον ναό. Οι άλλοι Έλληνες που το είδαν αυτό αγανάκτησαν από τη φοβερή ιεροσυλία.
Το ατίμασμα της μάντισσα Κασσάνδρας κάνει το ξόανο της θεάς Αθηνάς να ζωντανεύσει και να στυλώσει τα μάτια της στον ουρανό. Οι Αχαιοί για να την εξευμενίσουν αποφασίζουν να προχωρήσουν στο λιθοβολισμό και το θάνατο του Αίαντα αφού δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χάσουν την προστασία της θεάς.
Εκείνος όμως καταφέρνει προσωρινά να γλυτώσει με ικεσίες στο βωμό της Αθηνάς.
Μετά το τέλος του τρωικού πολέμου οι Λοκροί ξεκινούν το ταξίδι της επιστροφής στην πατρίδα. Η ακόλαστη όμως πράξη του Αίαντα δεν έχει ξεχαστεί από τη Θεά Αθηνά η οποία με κεραυνούς βυθίζει το πλοίο. Κατά την επιστροφή στην Λοκρίδα, ξέσπασε καταιγίδα κοντά στην Εύβοια και ο Αίας σώθηκε πάνω σε έναν βράχο λέγοντας προς τους θεούς ότι θα επιβιώσει παρά την θέληση τους. Τότε ο Ποσειδώνας προσβεβλημένος από την αλαζονεία του, διέλυσε τον βράχο με την τρίαινα του και ο Αίας χάθηκε.
Οι κατακτητές μοιράσθηκαν τις γυναίκες των ηττημένων, οπότε η Κασσάνδρα έπεσε στον κλήρο του Αγαμέμνονα,ο οποίος την ερωτεύθηκε σφοδρά. Είναι πιθανό ότι η Κασσάνδρα απέκτησε δύο γιους με τον Αγαμέμνονα, τονΤηλέδαμο και τον Πέλοπα.
Τελικώς η τύχη της ενώθηκε με τη δική του: όταν έφθασαν στις Μυκήνες δολοφονήθηκαν και οι δύο από τηνΚλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο.
Στην Ιλιάδα η Κασσάνδρα μνημονεύεται  ως μνηστή του Οθρυονέα από την Κάβησο, που, αντί για άλλες προσφορές στον Πρίαμο για να του δώσει την Κασσάνδρα, είχε υποσχεθεί να διώξει τους Αχαιούς από την Τροία, σκοτώνεται όμως, μόλις φτάνει, από τον Ιδομενέα. Παρουσιάζεται ακόμα στην τελευταία ραψωδία να βλέπει πρώτη τον Πρίαμο να γυρίζει από το στρατόπεδο των Αχαιών φέρνοντας πίσω το πτώμα του 'Εκτορα .
Τίποτα δεν δείχνει πως ο Όμηρος γνώριζε τις προφητικές ικανότητες της ηρωίδας. Και η Οδύσσεια, παρόλο που ομιλεί για τον τραγικό θάνατό της από το χέρι της Κλυταιμήστρας , δεν φαίνεται να ξέρει την Κασσάνδρα ως μάντισσα. Για πρώτη φορά στα «Κύπρια» τη βλέπουμε να κατέχει το χάρισμα της μαντικής, καθώς προειδοποιεί τον πατέρα της για τους κινδύνους που απειλούν την Τροία από την επίσκεψη του Πάρη στον Μενέλαο της Σπάρτης (Κύπρια, Πρόκλος 7).
Μεταγενέστερες μαρτυρίες (Απολλόδωρος, Επιτομή 5, 17) την παρουσιάζουν ναι παλεύει του κάκου να εμποδίσει τους Τρώες να πιστέψουν στον Σίνωνα και να μεταφέρουν τον Δούρειο 'Ιππο μέσα στο 'Ιλιο. Ο Πίνδαρος την ονομάζει μάντιν κόραν (Πύθια 11, 33).
Στη σύγχρονη εποχή έχουν επικρατήσει από τον παραπάνω μύθο, ιδίως μάλιστα στον ελληνικό πολιτικό λόγο, εκφράσεις όπως «θα διαψευσθούν οι ποικιλώνυμες Κασσάνδρες» ή «μην ακούτε τις Κασσάνδρες», κλπ.. Αυτές οι εκφράσεις είναι λογικά αναντίστοιχες προς τον αρχαίο μύθο, αφού όλες οι προφητείες της Κασσάνδρας αποδεικνύονταν αληθινές, ασχέτως εάν δεν τις πίστευαν όσοι τις άκουγαν.

11+1 καθημερινές συνήθειες που βλάπτουν τον εγκέφαλο


Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τουλάχιστον μία με δύο καθημερινές συνήθειες, οι οποίες βλάπτουν σοβαρά τον εγκέφαλo. Μήπως ήρθε η ώρα να τις σταματήσετε;

 Η δύναμη του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις δραστηριότητες, που τον ενισχύουν, αλλά και με εκείνες που τον καταστρέφουν. Παρόλο, που αποτελεί κοινή λογική, ότι με την πάροδο του χρόνου ο ανθρώπινος εγκέφαλος εξασθενεί, υπάρχουν κάποιες καθημερινές συνήθειες, που συνηγορούν στην επιτάχυνση αυτής της τετελεσμένης κατάστασης.

Τρώτε πρωινό;

Οι άνθρωποι, που δεν τρώνε καθημερινά πρωινό, έχουν μειωμένα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Αυτό οδηγεί στην ανεπαρκή παροχή θρεπτικών ουσιών στον εγκέφαλο, προκαλώντας την εκφύλισή του. Αντίθετα, ένα σωστό πρωινό κρατά το μυαλό «κοφτερό» και υγιές.

Παφ, πουφ, παφ, πουφ

Το κάπνισμα δεν προκαλεί μόνο καρκίνο και άλλα προβλήματα υγείας, αλλά «εξοντώνει» και τα εγκεφαλικά κύτταρα. Στην ουσία, το τσιγάρο «κλέβει» το οξυγόνο, που χρειάζεται ο εγκέφαλος για να λειτουργήσει.

Νέες έρευνες, οι οποίες υποστηρίζουν ότι υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ του τσιγάρου και των εγκεφαλικών ζημιών, αποκάλυψαν, ότι ένα συστατικό του καπνού, προκαλεί τα λευκά κύτταρα του αίματος στο κεντρικό σύστημα να επιτεθούν στα υγιή κύτταρα, μία διαδικασία που οδηγεί σε σοβαρή εγκεφαλική βλάβη.

Επιπλέον, το χρόνιο κάπνισμα ενδέχεται να συρρικνώσει τους εγκεφαλικούς ιστούς προκαλώντας γεροντική άνοια. Τέλος, το κάπνισμα μπορεί να συμβάλλει στη σκλήρυνση των αιμοφόρων αγγείων, που τροφοδοτούν τον εγκέφαλο.

Καληνύχτα ή καλημέρα

Ο ύπνος επιτρέπει στον εγκέφαλο να ξεκουραστεί και να ανακτήσει δυνάμεις. Έρευνα αναφέρει, ότι έστω και βραχυπρόθεσμος περιορισμός του ύπνου, ενδέχεται να εμποδίζει την ισόρροπη ανάπτυξη των συνάψεων του εγκεφάλου, των συνδέσεων δηλαδή μεταξύ των νευρικών κυττάρων, που ευθύνονται για την επικοινωνία.

Κάτω από τα σκεπάσματα...

Εάν είστε από εκείνους, που συνηθίζουν να κοιμούνται καλύπτοντας το κεφάλι τους κάτω από τα σκεπάσματα, καλό θα ήταν να γνωρίζετε, ότι αυτή η συνήθεια αυξάνει τη συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα και μειώνει ταυτόχρονα το οξυγόνο, οδηγώντας σε εγκεφαλικές βλάβες.

Εκτός όμως από την έλλειψη οξυγόνου, η συνήθεια αυτή έχει συνδεθεί και με την ανεπάρκεια εκμάθησης, τα εγκεφαλικά επεισόδια, ακόμα και τον πρόωρο θάνατο.

Η έλλειψη οξυγόνου κατά τη διάρκεια του ύπνου, μπορεί να είναι πολύ πιο επιβλαβής, από ό,τι όταν είστε ξύπνιοι, πιθανότατα επειδή οι κανονικοί αντισταθμιστικοί μηχανισμοί δε λειτουργούν, το ίδιο και στις δύο καταστάσεις.

Τέρμα η ζάχαρη

Η υπερφαγία, η κακή μνήμη, οι μαθησιακές διαταραχές και η κατάθλιψη έχουν συνδεθεί σε πρόσφατη έρευνα με την υπερκατανάλωση της ζάχαρης. Οι ερευνητές αναφέρουν, ότι μία διατροφή πλούσια σε ζάχαρη μειώνει την παραγωγή των εγκεφαλικών στοιχείων, που ονομάζονται εγκεφαλικοί νεοτροφικοί παράγοντες (BDNF).

Αυτοί είναι υπεύθυνοι για τη μακροζωία των κυττάρων του εγκεφάλου και ο περιορισμός τους οδηγεί σε αδυναμία του οργανισμού να μάθει καινούργια πράγματα, να δημιουργήσει νέες μνήμες, ακόμα και να βελτιώσει την ψυχική διάθεση.

Επιπλέον, η υπερβολική ζάχαρη διακόπτει την απορρόφηση πρωτεϊνών και θρεπτικών συστατικών, προκαλώντας υποσιτισμό του εγκεφάλου.

Υπερφαγία

Σύμφωνα με ιατρικές μελέτες, μετά την κατανάλωση υπερβολικής ποσότητας φαγητού, μπορεί να αυξηθεί μια μορφή ειδικής ουσίας στον εγκέφαλο, που συμβάλλει στην αρτηριοσκλήρωση. Η συνήθης μάλιστα διαδικασία της υπερφαγίας μπορεί να προκαλέσει αθηροσκλήρωση, δηλαδή σκλήρυνση των αιμοφόρων αγγείων και πρόωρη γήρανση του εγκεφάλου.

Πιείτε νερό

Η αφυδάτωση είναι βασικός εχθρός των εγκεφαλικών κυττάρων. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται κυρίως από νερό και χωρίς αυτό, τα κύτταρά δε μπορούν να λειτουργήσουν. Ωστόσο, το νερό δε μπορεί σε καμία περίπτωση να αντικατασταθεί από αναψυκτικά ή ροφήματα ενέργειας.

Έτοιμα φαγητά

Σάντουιτς, πίτσες, burger και διάφορα σνακ έχουν ελάχιστη εως καθόλου θρεπτική αξία. Αυτό σημαίνει, ότι η συχνή κατανάλωσή τους δεν οδηγεί μόνο στην «εξόντωση» των εγκεφαλικών κυττάρων, αλλά και στη σταδιακή αλλοίωση των υπολοίπων συστημάτων και οργάνων του ανθρώπινου σώματος.

Πάρτε βαθιά ανάσα

Σε μια σειρά μελετών που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Psychoneuroendocrinology», οι ερευνητές εξέτασαν τις επιδράσεις της μακροχρόνιας έκθεσης στην ορμόνη του στρες, δηλαδή την κορτιζόλη, αναφορικά με τη λειτουργία του εγκεφάλου σε άτομα όλων των ηλικιών.

Διαπίστωσαν, ότι οι ενήλικες με συνεχή υψηλά επίπεδα κορτιζόλης, είχαν χειρότερες επιδόσεις στα τεστ μνήμης από εκείνους με μέτρια ή χαμηλά επίπεδα κορτιζόλης.

Επιπλέον, παρατήρησαν, ότι οι πιο «στρεσαρισμένοι» είχαν 14% μικρότερο ιππόκαμπο, την περιοχή εκείνη των κροταφικών λοβών, που ευθύνεται για τη μνήμη.

«Εύρηκα»

Η σκέψη είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκπαιδευτεί ο εγκέφαλος και να βρίσκεται σε εγρήγορση. Αντίθετα, η έλλειψη διεγερτικών σκέψεων, ενδέχεται να προκαλέσει συρρίκνωση του εγκεφάλου. Μάλιστα, επιστημονικοί ερευνητές στο Yale, το Harvard και το Ίδρυμα Τεχνολογιών της Μασαχουσέτης αποκάλυψαν, σε πρόσφατη έρευνά τους, ότι ο διαλογισμός μπορεί να επιτρέψει ακόμα και την «αύξηση του μυαλού».

Η τεχνολογία σάρωσης του εγκεφάλου (δηλαδή MRIs) έδειξε, ότι ο διαλογισμός αύξησε το πάχος της δομής εκείνης του εγκεφάλου, που ασχολείται με την προσοχή, τα αισθητήρια όργανα και τις λειτουργίες της μνήμης. Η «πάχυνση» αυτή δε, βρέθηκε να είναι μεγαλύτερη στους ενήλικες από ότι στα νεαρότερα άτομα.

Επιπλέον, ο διαλογισμός ενισχύει τη δραστηριότητα του εγκεφάλου, τη συνοχή των εγκεφαλικών κυμάτων, την ενδυνάμωση των νευρωνικών συνδέσεων και την πύκνωση της φαιάς ουσίας.

«Νοῦς ὑγιὴς ἐν σώματι ὑγιεῖ»

Η ανάγνωση, τα παζλ, η συμμετοχή σε συζητήσεις αλλά και η σωματική άσκηση μπορούν να επιβραδύνουν την απώλεια μνήμης. Η αυξημένη ροή του αίματος από την άσκηση, πνευματική και σωματική, βελτιώνει τις συνδέσεις μεταξύ των νευρικών κυττάρων.

Μελέτες έχουν δείξει, ότι άτομα που ασχολούνται ενεργά με το διάβασμα, τη σωματική άσκηση ή απλά μιλάνε με τους φίλους τους, μειώνουν τον κίνδυνο της νόσου του Αλτσχάιμερ κατά 38%.

Ατμοσφαιρική ρύπανση

Μπορεί να μην αποτελεί συνήθεια, αλλά αναγκαστική συνθήκη στην καθημερινή διαβίωση όσων μένουν σε μεγάλα αστικά κέντρα, ωστόσο, η χρόνια έκθεση σε ατμοσφαιρικούς ρύπους, μπορεί να οδηγήσει σε φυσικές αλλαγές του εγκεφάλου, οι οποίες προκαλούν προβλήματα στους τομείς της μάθησης και της μνήμης.

Επιπλέον, μελέτες αναφέρουν, ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση αυξάνει τα επίπεδα άγχους και κατάθλιψης στον ανθρώπινο οργανισμό.

Ταξίδια στο Χώρο και το Χρόνο

 Carl Sagan’s Cosmos Episode 8:Journeys in Space and Time
Το 8ο επεισόδιο της σειράς « Cosmos » με ελληνικούς υπότιτλους.
Οι ιδέες για τον χώρο και τον χρόνο διερευνώνται στις αλλαγές στους αστερισμούς με την πάροδο του χρόνου, στην μετατόπιση προς το ερυθρό και το μπλε καθώς και την χρονική διαστολή όσο πλησιάζουμε την ταχύτητα του φωτός σύμφωνα με την θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, από τα σχέδια του Ντα Βίντσι για μια μηχανή που θα πετούσε στα σχέδια διαστημόπλοιων που θα ταξιδεύουν κοντά στην ταχύτητα του φωτός, και τέλος στα ταξίδια στον χρόνο και τις υποθετικές τους συνέπειες στην ιστορία της ανθρωπότητας, της ζωής και του σύμπαντος.
Στην ενημερωμένη έκδοση του « Cosmos » γίνεται αναφορά στην πιθανότητα ταξιδιών γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός μέσω σκουληκότρυπας.


Ο Ομηρικός πόλεμος των άστρων


Στην “Ιλιάδα” του Ομήρου, οι μάχες μεταξύ Ελλήνων και Τρώων αντικατοπτρίζουν τις συγκρούσεις των άστρων και των αστερισμών, για την επικράτησή τους στον ουρανό.

Τι θα λέγατε  αν οι ομηρικοί ήρωες, εκτός από πλάσματα του μύθου και της ιστορίας, ήταν τα λαμπρότερα αστέρια του κάθε αστερισμού; Τότε η Ιλιάδα εκτός από έπος, θα ήταν και ένας αστρικός χάρτης, ο οποίος αφηγείται την απέραντη περιπέτεια του σύμπαντος.
Από την υπόθεση αυτή ξεκίνησαν οι συγγραφείς Φλόρενς και Kένεθ Γουντ, για να φτάσουν στο συμπέρασμα ότι η Ιλιάδα, εκτός από τη διήγηση ενός μεγάλου πολέμου που έγινε στο όνομα της ομορφιάς, είναι κι ένας αστρικός οδηγός, ένας ποιητικός κώδικας της αρχαίας γεωγραφίας, καθώς κι ένας αστρονομικός κατάλογος.
Εκ πρώτης όψεως, η ιδέα τους μοιάζει παράδοξη και υπερβολική. Κι όμως, πρόκειται για τα συμπεράσματα μιας έρευνας 40 χρόνων, που έρχεται να αποδείξει ότι η Ιλιάδα είναι μια αλληγορία του Σύμπαντος. Τα πορίσματα των ερευνών τους υπάρχουν στο βιβλίο Homer’s Secret Iliad (Η μυστική Ιλιάδα του Ομήρου).
Οι συγγραφείς του βιβλίου δεν είναι ακαδημαϊκοί ή επαγγελματίες αρχαιολόγοι. Αλλά μήπως ήταν αρχαιολόγος ο Ερρίκος Σλήμαν, ο οποίος, σε πείσμα των ειδικών, άρχισε ανασκαφές στο σημείο όπου πίστευε ότι βρισκόταν η αρχαία Τροία; Ή ο Βρετανός αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις, ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική B;
Συνεχιστές μιας παράδοσης
Ωστόσο, οι δυο ερευνητές δεν άρχισαν από το πουθενά. Συνέχισαν μια παράδοση την οποία ξεκίνησε η Έντνα Λάιτ, μητέρα της Φλόρενς Γουντ, της μιας εκ των δυο συγγραφέων της Μυστικής Ιλιάδας. Η γυναίκα αυτή ζούσε στο Κάνσας, το οποίο, σημειωτέον, βρίσκεται στον ίδιο γεωγραφικό παράλληλο με το Αιγαίο. Εκεί η Έντνα Λάιτ είδε για πρώτη φορά ένα σημάδι το οποίο παρέπεμπε στον αστρικό χάρτη της Ιλιάδας.
H Έντνα Λάιτ ήταν καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας. Φαίνεται όμως ότι δεν ήταν ο Σαίξπηρ που είχε καταλάβει το πνεύμα της, αλλά το παράδοξο, μαγικό μυστήριο των ομηρικών επών, τα οποία άλλωστε θυμόταν σχεδόν από μνήμης και διηγούνταν στα παιδιά της.
Η Ιλιάδα του Ομήρου εικονογραφημένη (493-508 μ.Χ.). Μάχη μεταξύ Ελλήνων και Τρώων. Άκρη αριστερά: ο Τεύκρος δέχεται συγχαρητήρια για τις επιτυχίες του από τον Αγαμέμνονα. Τη μάχη επιβλέπουν οι θεές Αθηνά, Ήρα και Ίριδα. Αμβροσιανή Βιβλιοθήκη του Μιλάνου.

«Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τα δυο αυτά έπη… Κι όμως, κάθε φορά που τελείωνα την ανάγνωση, η αντίδρασή μου ήταν η ίδια: είχα την αίσθηση ότι ακόμη δεν είχα συλλάβει το νόημα…» γράφει η Έντνα στις σημειώσεις της. Ήταν, όπως έλεγε η ίδια, σαν να άκουγε τον ψίθυρο μιας μελωδίας που έσβηνε πίσω από μια μουσική κλιμάκωση, ή σαν να προσπαθούσε να δει τις αναπαραστάσεις ενός τεράστιου αλλά μακρινού πίνακα.
Έπειτα από πολλές παρατηρήσεις, πρόσεξε –σχεδόν κατά τύχη– μια ομοιότητα ανάμεσα στη μορφολογία του Παγασητικού Κόλπου, στο Βόλο, και στον αστερισμό του Πήγασου. Αυτή ήταν ίσως και η άκρη του νήματος για να ξεκινήσει τις υποθέσεις της γύρω από κάποια μεγάλα ερωτήματα τα οποία βασανίζουν ακόμη τους μελετητές της Ιλιάδας.
Η ταύτιση με τους αστερισμούς
Στα ομηρικά έπη υπάρχουν κάποια τμήματα που προβληματίζουν τους ερευνητές. Για παράδειγμα, η ραψωδία B της Ιλιάδας περιλαμβάνει έναν μακρύ κατάλογο των 29 στρατευμάτων των Αχαιών και των 16 στρατιών των Τρώων, που πήραν μέρος στον Τρωικό Πόλεμο: από πού έρχονταν και ποιοι ήταν οι επικεφαλής της κάθε στρατιάς.
Έχουν δοθεί κάθε είδους εξηγήσεις γι’ αυτόν τον ατελεύτητο κατάλογο που μοιάζει με δοκιμασία της μνήμης. H πρόταση της Έντνα Λάιτ ήταν ότι κάθε στρατιά είναι κι ένας αστερισμός, και ο στρατηλάτης της κάθε στρατιάς είναι το λαμπρότερο αστέρι του αστερισμού.
Μάχη μεταξύ Ελλήνων (δεξιά) και Τρώων (αριστερά) που φορούν φρυγικούς σκούφους. Η μάχη διεξάγεται υπό την εποπτεία των θεών (κέντρο). Αμβροσιανή Βιβλιοθήκη του Μιλάνου.

H επιλογή κάθε αστερισμού έγινε λόγω της ομοιότητάς του με τον τόπο από τον οποίο προέρχονταν οι στρατοί. Για παράδειγμα, οι Μυκήνες εκπροσωπούν τον αστερισμό του Λέοντος, η Σπάρτη τον αστερισμό του Σκορπιού και η Τροία τη Μεγάλη Άρκτο.
Η πτώση της Τροίας αναφέρεται στην πτώση της Μεγάλης Άρκτου από τη θέση της σαν δείκτης του βορρά για να περάσει σήμερα ο βορράς στη Μικρή Άρκτο.
Από την άλλη μεριά, ο Αχιλλέας, ο μεγαλύτερος ήρωας της Ιλιάδας, είναι ο Σείριος, το λαμπρότερο άστρο του ουρανού.
O Αγαμέμνων είναι ο αστραφτερός Βασιλίσκος, ή αλλιώς το Άλφα του αστερισμού του Λέοντος.
O Μενέλαος εκπροσωπεί τον Αντάρη, που ονομάζεται και “καρδιά του Σκορπιού”.
O Οδυσσέας είναι ο Αρκτούρος, το Άλφα (δηλαδή ο μεγαλύτερος αστέρας) του Βοώτη.
Κατά τον ίδιο τρόπο, και οι 73 αρχηγοί που κατονομάζονται στον Κατάλογο των Πλοίων τοποθετούνται στον ουράνιο αυτό χάρτη.
Ο Φοίβος-Απόλλων ως ακτινοβόλος Ήλιος. Δεξιά, ο Αχιλλέας, ο μεγαλύτερος ήρωας της Ιλιάδας. Αττικός αμφορέας του 5ου αι. π.Χ. Μουσείο Βατικανού. Photo: Μ. Τιβέριος.

H Έντνα κατέγραφε όλες τις παρατηρήσεις της και έπειτα τις έκρυψε σε μια κασετίνα από μαόνι. «Όταν εμείς τα παιδιά το πλησιάζαμε, ήταν έτοιμη να μας κόψει τα χέρια…», θυμάται η Φλόρενς Γουντ.
Όταν η Έντνα πέθανε, το 1991, το ζεύγος Γουντ θέλησε πρώτα να ζητήσει την άποψη των ειδικών, παρουσιάζοντας το τεράστιο υλικό σε ιστορικούς και αρχαιολόγους. Οι περισσότεροι όμως δεν δέχτηκαν καν να του ρίξουν μια ματιά. «Ποτέ δεν θα καταλάβω την παντελή απουσία περιέργειας αυτών των ανθρώπων…» λέει η Γουντ. H ιδέα ωστόσο τράβηξε την προσοχή της δρος Χέρτα φον Ντέτσεντ και των συναδέλφων της από το Πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης, οι οποίοι μελετούν το νόημα των ελληνικών μύθων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υπόθεση της Έντνα Λάιτ θα έβρισκε γόνιμη βάση στη λογική της ελληνικής μυθολογίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι Ολύμπιοι θεοί δεν ήταν τίποτε άλλο από τους γνωστούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Για παράδειγμα, ο Κρόνος, ο Δίας, ο Άρης, η Αφροδίτη και ο Ερμής αντιστοιχούν στα φερώνυμα αστέρια. Η Ήρα είναι η Σελήνη και ο Απόλλωνας ο Ήλιος.
Από την άλλη πλευρά, σε όλα τα έργα της πρώιμης αρχαιότητας συναντάμε κοσμολογικά στοιχεία. Μήπως η ίδια η Θεογονία του Ησίοδου δεν αρχίζει με μια μελέτη του σύμπαντος; Στην αρχή ήταν το Χάος, έπειτα εμφανίστηκε η Γαία και ο Ουρανός. (Γαία αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες όχι τη Γη, όπως υποθέτουν πολλοί, αλλά το κέντρο του σύμπαντος· η Γη ονομαζόταν Εστία).
Οι συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων και Τρώων στη γη αντανακλούσαν αντίστοιχες συγκρούσεις και ανακατατάξεις στον ουρανό. Από την αρχέγονη ύλη ή Χάος, προέκυψε ο κόσμος (Ωραία Ελένη). Από την εικονογραφημένη Ιλιάδα του Ομήρου (493-508 μ.Χ.). Αμβροσιανή Βιβλιοθήκη του Μιλάνου.

Με το πρωταρχικό αυτό ζευγάρι, τη Γαία και τον Ουρανό, οι πρόγονοί μας αναφέρονταν σ’ εκείνη τη μακρινή εποχή κατά την οποία η ύλη ήταν ακόμη αδιαμόρφωτη μάζα. Τα στοιχεία της δεν είχαν ξεχωρίσει και δεν είχαν πάρει την ολοκληρωμένη μορφή τους (γη, νερό, αέρας, φωτιά, αιθέρας). Στο σύμπαν επικρατούσε ακινησία. Δεν υπήρχαν ήλιοι και παντού βασίλευε θλιβερή σιωπή. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά συγκεχυμένη ύλη.
Το ότι ο Ουρανός εκθρονίστηκε από τον γιο του, τον Κρόνο, είναι μια αλληγορία της στιγμής κατά την οποία η δημιουργός και κοσμογονική δύναμη του σύμπαντος εξασφάλισε τη ζωή και έδωσε στο σύμπαν τάξη και ομορφιά.
Και το ότι ο Κρόνος εκθρονίστηκε από τον Δία, τον βασιλιά των Ολύμπιων θεών, είναι δηλωτικό της περαιτέρω συνέχισης της δημιουργίας που φτάνει έως την εμφάνιση του ανθρώπινου είδους.
Οι ανθρώπινες ψυχές παρακάλεσαν τον δημιουργό να τις αφήσει να εκδηλωθούν. Και αυτός τους το επέτρεψε, δημιουργώντας τον κόσμο.
Αστρικοί συσχετισμοί
Η διαφορετική αυτή ερμηνεία των ομηρικών επών δεν ήταν άγνωστη στην αρχαιότητα. Στο έργο Ομηρικά προβλήματα, μια συλλογή αλληγοριών σε 79 κεφάλαια που φέρεται να έγραψε ο Ηράκλειτος από τον Πόντο, τον δεύτερο αιώνα μ.Χ., στο κεφάλαιο 65 γίνεται ένας παρόμοιος συσχετισμός.
Το βιβλίο της Φλόρενς και του Κένεθ Γουντ, βασισμένο στις σημειώσεις που η μητέρα της Φλόρενς, Έντνα, είχε καταχωνιάσει σε εκείνο το κουτί από μαόνι, αποτελεί μια προέκταση των Ομηρικών προβλημάτων. Ας θυμηθούμε ότι στην ιεραρχία της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, έπειτα από τους θεούς και τους Τιτάνες, έρχονται οι ημίθεοι, και έπειτα οι ήρωες, οι οποίοι βρίσκονται ανάμεσα στους θνητούς και τους αθάνατους. Γιατί λοιπόν να μην έμεινε και για εκείνους λίγη χρυσή αστερόσκονη από την αύρα του Ολύμπου;
Η σύλληψη του κατασκόπου Δόλωνα από τον Διομήδη και τον Οδυσσέα. Από την εικονογραφημένη Ιλιάδα του Ομήρου (493-508 μ.Χ.). Αμβροσιανή Βιβλιοθήκη του Μιλάνου.

Οι δυο συγγραφείς παρατηρούν πως όταν ένας ήρωας σκοτώνεται σε μια μάχη, είναι επειδή το φως που εξέπεμπε το άστρο του ήταν δυνατότερο απ’ ό,τι εκείνου που τον σκότωσε. Έτσι, συσχετίζουν τις πληγές, τις ασπίδες, τα κράνη και τα άρματα των ηρώων με τη θέση τους μέσα στο σύμπαν. Για παράδειγμα, οι πληγές που υπέστησαν οι γιοι του Πριάμου –μια στο χέρι, μια στη ζώνη και μια στον ώμο– αντιπροσωπεύουν τα αντίστοιχα άστρα στον αστερισμό του Ωρίωνος, που είναι άλλωστε και ο αστερισμός της οικογένειας του Πριάμου.
Όλα αυτά ίσως τελικά να μην είναι παρά μια ακόμη ερασιτεχνική, πολύ ποιητική ανάγνωση των ομηρικών επών. Ίσως πάλι να κρύβουν λίγη από την αλήθεια. Πάντως όλοι συμφωνούν ότι τα ομηρικά έπη ήταν τα ευαγγέλια της ελληνικής παράδοσης, τα οποία λόγω του κύρους και της μεγάλης σοφίας που έκρυβαν μεταφέρθηκαν από στόμα σε στόμα μέχρι που κάποια στιγμή καταγράφηκαν στον πάπυρο.
Βέβαια οι χιλιετίες που μας χωρίζουν από την εποχή της αρχικής τους σύλληψης, είναι εκείνες ενός κόσμου διαφορετικού: ενός κόσμου όπου ο άνθρωπος δεν είχε λησμονήσει την αστρική του καταγωγή και δεν ήταν αποκομμένος από τις δυνάμεις του σύμπαντος. Γι’ αυτό το λόγο και στον κόσμο του Ομήρου η ερμηνεία του σύμπαντος έχει απομνημονευθεί μέσα από τους ήχους και τους ρυθμούς ενός τυφλού ποιητή, που ωστόσο ήταν ικανός να παρατηρεί τα αστέρια…

Συνωμοσιολογία: Η Κουλτούρα της Παράνοιας;

conspiracy  (1)«Το ότι εγώ έχω μανία καταδίωξης δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και κάποιοι που με καταδιώκουν στ’ αλήθεια»
Χένρι Κίσινγκερ

Η ανθρώπινη ιστορία βρίθει από συνωμοσίες. Δολοπλοκίες, ίντριγκες και μηχανορραφίες συνέβαιναν κάθε εποχή, ιδιαίτερα στους ημισκότεινους διαδρόμους των ανακτόρων. Στο δυτικό κόσμο οι συνωμοσίες άρχισαν να κυριαρχούν από την περίοδο ακόμη του Μεσαίωνα. Αιρέσεις, μυστικές αδελφότητες, ιπποτικά τάγματα, Ιησουίτες, «Εβραίοι», μασονικές στοές και επαναστατικές οργανώσεις, πυροδοτούσαν συχνά τη λαϊκή φαντασία με την υποτιθέμενη ή και την πραγματική πολιτικο-οικονομική ισχύ και επιρροή τους.

Αυτές οι συνωμοτικές ομάδες απέκτησαν με την πάροδο του χρόνου θρυλικές διαστάσεις, καθώς η ανθρώπινη φαντασία τείνει να λειτουργεί μυθοποιητικά και, συχνά, αποπροσανατολιστικά. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπήρξαν συνωμοτικές οργανώσεις ή ότι έπαιξαν περιθωριακό ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία. Τουναντίον. Οι συνωμοσίες έπαιξαν σημαντικό ρόλο και συχνά διαμόρφωσαν το ρου της ιστορίας.

Πολλά γεγονότα, κυρίως στο χώρο της πολιτικής, υπήρξαν αποτελέσματα συνωμοσιών ή υποχθόνιων διεργασιών. Δεν είναι τυχαίο που ο Χένρι Κίσινγκερ, ο «μάγος» της διπλωματίας, συνήθιζε να παρομοιάζει την πολιτική με το μετρό του Παρισιού, που αν κι ένα μικρό τμήμα του διέρχεται στην επιφάνεια, το 90% της διαδρομής του είναι υπόγειο…

Η ανθρώπινη ιστορία είναι λοιπόν γεμάτη υπόγειες και μυστικές διαδρομές. Η προσπάθεια χαρτογράφησης και διασύνδεσης όλων αυτών των υπόγειων διαδρομών μέσα από διάφορες μη συμβατικές θεωρίες, ονομάζεται συνωμοσιολογία. Η συνωμοσιολογία ασχολείται κυρίως με τις θεωρίες συνωμοσίας. Στα Γερμανικά υπάρχει ξεκάθαρη διαφορά ανάμεσα στη συνωμοσιολογία (Verschwörungstheorie) και στις θεωρίες περί συνωμοσίας (Vershwöruntheorie).

Η συνωμοσιολογία είναι κατά κύριο λόγο η, ορθολογική σε γενικές γραμμές, μελέτη των θεωριών συνωμοσίας. Αντίθετα οι θεωρίες συνωμοσίας τείνουν γενικώς προς το παραλήρημα και σπανίως αποτελούν αξιόπιστες ερμηνείες των γεγονότων. Αυτό, όμως, δεν τις καθιστά λιγότερο ενδιαφέρουσες. Ακόμη και ως αποκυήματα της φαντασίας ή ως παρανοϊκές εκφάνσεις, οι θεωρίες συνωμοσίας αποτελούν πολύτιμους οδηγούς για όποιον επιθυμεί να κατανοήσει την ανθρώπινη φύση αλλά και το σύγχρονο κόσμο. Πόσο μάλιστα σε περίπτωση που αποτελούν και τις μοναδικές ερμηνείες των γεγονότων ή βρίσκονται πολύ κοντά στην αλήθεια. Σε κάθε περίπτωση οι θεωρίες συνωμοσίας είναι ελκυστικές. Μια καλή θεωρία συνωμοσίας λειτουργεί σαν ένας απλός τρόπος εξήγησης πολλαπλών γεγονότων.

Τους τελευταίους δύο αιώνες έχουν γραφτεί αμέτρητα βιβλία σχετικά με πραγματικές ή φανταστικές συνομωσίες. Αξιοσημείωτο είναι πως οι συγγραφείς τους είχαν στην πλειοψηφία τους μη δημοκρατική πολιτική κοσμοθέαση (συχνά ανήκαν στο χώρο της ακροδεξιάς), με εμφανή τάση προς τον ανορθολογισμό. Μέχρι το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι θεωρίες συνωμοσίας ήταν συνώνυμες με τη σιωνιστική συνωμοσία. Οι συνωμοσιολόγοι εκείνης της εποχής, στα πλαίσια της διαδεδομένης στην Ευρώπη αντισημιτικής εκστρατείας, υποστήριζαν πως οι Εβραίοι κρύβονται πίσω απ’ όλα. Κάποια άλλοι έβλεπαν στο καθετί το «μασονικό δάκτυλο».

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τη σκυτάλη ανέλαβαν οι Αμερικανοί συνωμοσιολόγοι, που βάλθηκαν να ξεσκεπάσουν την αποκαλούμενη «Παγκόσμια Κομουνιστική Συνωμοσία»: ένα πετυχημένο δημιούργημα της αντικομουνιστικής προπαγάνδας του Έντγκαρ Χούβερ (EdgarJ. Hoover). Ο Χούβερ έβλεπε την κομουνιστική «μηχανορραφία» ως μια «επαναστατική συνωμοσία», που βασίζεται σε ασυνήθιστες δυνάμεις και είναι «φαινομενικά αόρατη για τα μη-κομουνιστικά μάτια, ανεμπόδιστη από το χρόνο, την απόσταση και τη νομιμότητα». Στο Mastersof Deceit (1958) ο Χούβερ προειδοποιούσε για την «αόρατη» κομουνιστική απειλή, λέγοντας πως βρίσκεται παντού στην Αμερική: «Στις οργανώσεις, στις γωνίες των δρόμων, ακόμη κι έξω από την πόρτα σας. Προσπαθεί να επηρεάσει και να ελέγξει τις σκέψεις σας».

Δεν ήταν μόνον ο διαβόητος γερουσιαστής Τζόζεφ ΜακΆρθι (Joseph McCarthy), που υπήρξε υπέρμαχος της «παρανοϊκής» ψυχροπολεμικής πολιτικής του Χούβερ. Ολόκληρη σχεδόν η Αμερική παρασύρθηκε από την αντικομουνιστική υστερία του Χούβερ και έβλεπε παντού να υφαίνονται κομουνιστικές συνωμοσίες. Η μεταπολεμική Αμερική ήταν εμποτισμένη στη συνωμοσιολογία, εξαιτίας της αντικομουνιστικής υστερίας της. Έτσι, το έδαφος ήταν πρόσφορο για να ευδοκιμήσουν κάθε λογής θεωρίες συνωμοσίας.

Οι θεωρίες συνωμοσίας αυξάνονται κατακόρυφα
σε συνθήκες αδιαφάνειας.


Η ατμόσφαιρα του Ψυχρού Πολέμου, η υποτιθέμενη κομουνιστική απειλή, η δολοφονία του προέδρου Κένεντι και το σκάνδαλο Γουοτεργκέιτ δημιούργησαν στην Αμερική το κατάλληλο έδαφος για την άνθηση των θεωριών συνωμοσίας. Ειδικότερα η δολοφονία του Κένεντι υπήρξε καταλύτης, καθώς σήμανε το τέλος της αθωότητας για τους Αμερικάνους. Η δολοφονία του Τζον Φ. Κένεντι (JohnF. Kennedy) το 1963 πυροδότησε μια έκρηξη θεωριών συνωμοσίας, η οποία συνεχίζει να μαστίζει τη σημερινή Αμερική.

Βασικό στοιχείο των περισσότερων θεωριών συνωμοσίας γύρω από την εκτέλεση του JFK υπήρξε η παράνοια των μυστικών υπηρεσιών, η «πρακτορολογία» και η τάση να φορτωθούν όλες οι ευθύνες στη CIA, στην «αρχόντισσα» των συνωμοσιών. Από τότε η Αμερική έγινε η «Μέκκα» των θεωριών συνωμοσίας. Όπως έγραψε χαρακτηριστικά και ο Αμερικανός συγγραφέας και κωμικός Ρίτσαρντ Μπέλζερ στο βιβλίο του UFOs, JFKandELVIS: «Η Αμερική είναι συνωμοσία εξ ορισμού. Η ονομαζόμενη Αμερικανική Επανάσταση υπήρξε αποτέλεσμα συνωμοσίας. Η συνωμοσία είναι τόσο αμερικανική όσο και η μηλόπιτα!»

Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που η ψύχωση για τις θεωρίες συνωμοσίας ανθίζει περισσότερο στην καρδιά της καπιταλιστικής Βαβυλωνίας, στις ΗΠΑ. Ένα πρόσφατο παράδειγμα αποτελούν τα τραγικά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, τα οποία πυροδότησαν μια νέα συνωμοσιοπαράνοια. Σύμφωνα με μια αντισιωνιστική θεωρία συνωμοσίας η Μοσάντ έγραψε προσωπικά στον καθένα από τους 4.000 Εβραίους που εργαζόταν στους Δίδυμους Πύργους να μην πάει τη συγκεκριμένη ημέρα στο γραφείο του!

Παρά την αντίθετη πεποίθηση, η σιωνιστική συνωμοσιολογία κρατεί καλά στις ΗΠΑ, παρόλο που η αμερικανική πολιτική προστατεύει ως «κόρη όφθαλμού» το Ισραήλ. Για παράδειγμα, αρκετές λευκές ρατσιστικές και ακροδεξιές ομάδες στην Αμερική πιστεύουν πως η χώρα τους βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο μιας κυβέρνησης κατακτημένης από τους Σιωνιστές, την οποία αποκαλούν κωδικά ZOG (ZionistOccupiedGovernment). Κι αν δεν είναι υποχείριο της ZOG, τότε πιστεύουν πως ελέγχεται από τις μειονότητες ή τους ξένους…

Οι Αμερικάνοι, όπως άλλωστε και οι Έλληνες, έχουν μια «εθνική ροπή» προς τη συνωμοσιολογία. Η τάση τους να ερμηνεύουν τα γεγονότα μέσα από θεωρίες συνωμοσίας απορρέει τόσο από την αμάθειά τους, όσο και από τις συλλογικές και ατομικές νευρώσεις τους. Ο Αμερικανός συνωμοσιολόγος DonDeLillo, στο γνωστό βιβλίο του RunningDog(1978), λέει πως όλες οι συνωμοσίες ξεκινούν από μια αίσθηση προσωπικής αυτο-καταπίεσης. Ένας αυτο-καταπιεζόμενος άνθρωπος έχει την αίσθηση πως η κοινωνία συνωμοτεί εναντίον του.

Διακατέχεται από μια γενική φοβία και μια έλλειψη εμπιστοσύνης για το περιβάλλον του, που τον οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη συνωμοσιοπαράνοια. Αυτή η φοβία βασίζεται μερικές φορές στην πίστη ότι ο κόσμος είναι γεμάτος «προγραμματισμένους» ανθρώπους, που έχουν υποστεί «πλύση εγκεφάλου», γεμάτος με ανθρώπινα αυτόματα ή με πρόσωπα που είναι ουσιαστικά αντικείμενα μαζικής παραγωγής. Ένα άλλο συνηθισμένο μοτίβο των συνωμοσιοπαρανοϊκών είναι η πεποίθηση πως «κάποιοι» τούς ελέγχουν ή τους καταδιώκουν.

Οι διώκτες αποκαλούνται συχνά «Αυτοί» (They). Τέτοιου είδους συνωμοσιοπαράνοια είναι διάχυτη στις θεωρίες συνωμοσίας από το Mind Control (πράκτορες της CIA) μέχρι το τεχνομυστικιστικό Matrix (Agents: «πρακτορες-προγράμματα» με τη μορφή των Menin Black).

Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση βοήθησαν στη διασπορά των θεωριών συνωμοσίας, ιδίως η δημοφιλής τηλεοπτική σειρά X-Files. Γνωστοί συγγραφείς όπως ο Γουίλιαμ Μπάροουζ, ο Φίλιπ Ντικ, ο Γουίλιαμ Γκίμπσον, ο Νόρμαν Μέιλερ και ο κατεξοχήν «συνωμοσιοπαρανοϊκός» Τόμας Πίντσον, ασχολήθηκαν στα βιβλία τους με θεωρίες συνωμοσίες, βάζoντας τους ήρωες τους στο ρόλο των θυμάτων κυβερνητικών συνωμοσιών. Η θυματοποίηση και η διαχείριση ενός ατόμου μέσω κάποιων μορφών κοινωνικού ελέγχου αποτελούν ένα είδος συνωμοσίας.

Από την άλλη, και ο ψυχίατρος R. D. Laing πιστεύει πως η σχιζοφρένεια είναι μια οργανωμένη «συνωμοσία» ανάμεσα στην οικογένεια του ασθενή και του συστήματος υγείας, με στόχο την αφαίρεση από τον ασθενή της νομικής υπόστασης του ανθρώπινου πλάσματος!

Τελικά, τι είναι οι θεωρίες συνωμοσίας; Παραληρήματα της φαντασίας ή αξιόπιστες ερμηνείες διαπλεκόμενων και ακατανόητων καταστάσεων; Παράνοιες και «μπουρδολογίες» ή απλά ελκυστικές ανορθολογικές δοξασίες; Το σίγουρο είναι πως οι θεωρίες συνωμοσίας συμφωνούν με μερικές από τις σκοτεινότερες πλευρές της ανθρώπινης φύσης. Προδίδουν ένα συναίσθημα αλλοτρίωσης και μια «κουλτούρα της παράνοιας», στην οποία μπορεί να υποκύψει ο καθένας μας. Ιδιαίτερα, όταν αρκετές θεωρίες συνωμοσίας φαίνονται φαινομενικά άτρωτες στα όπλα της λογικής.

Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι αναμφισβήτητα ελκυστικές, αλλά δεν πρέπει να παραδιδόμαστε άνευ όρων στη γοητεία τους. Χρειάζεται και μια απαραίτητη δόση σκεπτικισμού για να τις προσεγγίσουμε. Η αναγκαιότητα του σκεπτικισμού έχει τις ρίζες της στην περίφημη ρήση του Πασκάλ πως οι άνθρωποι είναι «σκεπτόμενες καλαμιές», δηλαδή λαμπρά μοναδικοί και μοναδικά τρωτοί. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για τις χειρότερες φρικαλεότητες αλλά για τις πιο συγκινητικές πράξεις αγάπης, θάρρους και ευγένειας.

Εκείνο που μας σώζει από τις αυτοκαταστροφικές μας τάσεις δεν είναι η πίστη, αλλά η έλλογη πλευρά της ανθρώπινης νόησης. Η λογική αποτελεί τη σωτηρία μας, ιδιαίτερα από τη βίαιη και επικίνδυνη συμπεριφορά των μαζών, που αντιδρούν πάντα παρορμητικά, λες και πρόκειται για μηχανές αντανακλαστικών: Κάτι που προδίδει ανελευθερία. Και η ανελευθερία αποτελεί την πρώτη ύλη από την οποία κατασκευάζονται οι θεωρίες συνωμοσίας.

Αντίθετα με τους περισσότερους πολιτικούς επιστήμονες, δημοσιογράφους και συγγραφείς, που στέκουν μακριά από τις θεωρίες συνωμοσίας γιατί δήθεν δεν θέλουν να «λερώσουν τα χέρια» τους, εμείς αποφασίσαμε, χωρίς δεύτερη σκέψη, να βουτήξουμε μέσα στο «βούρκο» τους σε μια προσπάθεια να τον χαρτογραφήσουμε, αλλά και να αντλήσουμε χρήσιμα συμπεράσματα. Το αποτέλεσμα ελπίζουμε να το βρείτε ενδιαφέρον. Τελειώνοντας, θα σας δώσουμε μια συμβουλή, την οποία ελπίζω να την έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας διαβάζοντας αυτό το βιβλίο:

Μην πιστεύετε στα φαντάσματα, αλλά ούτε και στις διαβεβαιώσεις ότι κάτω από το λευκό σεντόνι δεν κρύβεται κανείς …

Η Παρατήρηση του Ολοφάνερου και η Διάκριση είναι τα εργαλεία που ξεχωρίζουν «την ήρα από το σιτάρι» την αλήθεια της στιγμής από την προπαγάνδα, το άσπρο από το μαύρο και κρατώντας σαν σταθερό δεδομένο πως τίποτε σημαντικό δεν είναι μονοσήμαντο, αλλά αμφίσημο κι αφηρημένο.

Ενώ φαντάζει σχετικά εύκολο να διαχωριστούν, εν τούτοις  οι άνθρωποι υποκύπτουν στον νόμο της «ήσσονος προσπάθειας» και τρώνε ότι κουτόχορτο τους προσφέρουν.
Στην εποχή μας παρατηρείται ένα μοναδικό φαινόμενο, που πρέπει να υπογραμμισθεί ιδιαιτέρως: όσο αυξάνεται ο όγκος των πληροφοριών τόσο αυτοί που τις συλλέγουν προσπαθούν να τις παραχαράξουν, ενώ την ίδια στιγμή οι αποδέκτες τους τις αποφεύγουν με περισσή αδιαφορία. Ακόμα χειρότερα, σημαντικές μετρήσεις σε διεθνές επίπεδο αποδεικνύουν ότι μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης στον αναπτυγμένο κόσμο είναι εντελώς αδιάφορο στην γνώση και θεωρεί ότι αυτή είναι επικίνδυνη όταν διαψεύδει τις πεποιθήσεις του.
Αναπτύσσεται έτσι όλο και περισσότερο στις δημοκρατικές χώρες το φαινόμενο της «ορθολογικής άγνοιας», που πρώτος περιέγραψε ο Άντονυ Ντόουνς το 1957 στο βιβλίο του «Μια οικονομική θεωρία για την δημοκρατία». Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, αναφερόμενος στον νόμο της «ήσσονος προσπάθειας» όταν ένας πολίτης αναζητεί πληροφορίες, τονίζει ότι συχνά το κόστος της αναζητήσεως αυτής φαντάζει υψηλό, γι αυτό και οι πολίτες υποκαθιστούν την γνώση με την ιδεολογία –που είναι ετοιμοπαράδοτη και εύπεπτη.

Μετά την απελευθέρωση από του Τούρκους και την ίδρυση του νέου Ελληνικού κράτους, ο νόμος της «ήσσονος προσπάθειας» εκφράζεται άριστα από την επιθυμία των Ελλήνων να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι ή τραπεζικοί. Ας μην ξαφνιαζόμαστε λοιπόν για την σημερινή κατάντια, γιατί ο εν λόγω νόμος ακόμη βρίσκεται εν λειτουργία.

Οι 9 Μούσες, Οι Τέχνες

Οι 9 Μούσες Οι Τέχνες

Η παράδοση αναφέρει: δύο Μούσες εφεύραν τη θεωρία και την πράξη στη μάθηση. Τρεις Μούσες εφεύραν τους τρεις μουσικούς τόνους αδρόν, μέσον και ισχνόν τις τρεις χορδές της Λύρας, τις τρεις προσωδίες οξεία, βαρεία, περισπωμένη και τους τρεις χρόνους παρεληλυθότα, ενεστώτα, μέλλοντα τα τρία πρόσωπα, τους τρεις αριθμούς, το τρίγωνο των αστέρων και άλλα τριάριθμα. Τέσσερις Μούσες εφεύραν τις τέσσερις διαλέκτους: αττική, ιωνική, αιολική και δωρική. Πέντε Μούσες τις πέντε αισθήσεις: όραση, γεύση, όσφρηση, αφή και ακοή. Επτά Μούσες εφεύραν τις επτά χορδές της λύρας, τις επτά Ουράνιες ζώνες, τους επτά πλανήτες και τα επτά φωνήεντα του ελληνικού αλφάβητου.

1. Πολυύμνια
(ή Πολύμνια ή Πολυάμνια). Το όνομα Πολυμνία από το πολύς και ύμνος, επειδή υμνεί πολλούς ανθρώπους ή από το πολλών και μνήμη, επειδή μνημονεύει πολλούς στην ιστορία. Ήταν προστάτισσα των θεϊκών ύμνων αλλά και της υποκριτικής μίμησης, της γεωμετρίας, της ιστορίας, της γραμματικής κ.ά. Τη ζωγράφιζαν να κοιτά προς τον Ουρανό με στεφάνι από δάφνη και μαργαριτάρια στο κεφάλι, λευκό φόρεμα, με τη λύρα στα χέρια της και την επιγραφή Πολυ-μνίας κ Μύθους.

2. Ουρανία
ήταν προστάτισσα των Ουρανίων Σωμάτων και γενικά της αστρονομίας που ανακάλυψε. Σύμφωνα με την παράδοση με το Διόνυσο γέννησε τον Υμέναιο και με τον Απόλλωνα το Λίνο. Ζωγράφιζαν την Ουρανία στεφανωμένη με αστέρια και προμετωπίδιο, μπλε φόρεμα, μπροστά της τρίποδα που επάνω είχε την ουράνια σφαίρα και διαβήτη.

3. Τερψιχόρη
επινόησε το χορό, την άρπα και την παιδεία. Ονομάστηκε Τερψιχόρη, επειδή ετέρπετο, ευχαριστιόταν με το χορό. Ίσως και από τη μάθηση (που τέρπει τους ακροατές). Στην παράδοση αναφέρεται πως γέννησε με το Στρυμόνο το Ρήσο και με τον Άρη το Βίστωνα ή ακόμη με τον Αχελώο τις Σειρήνες. Την Τερψιχόρη ζωγράφιζαν δαφνοστεφανωμένη και με προμετωπίδιο να κρατά άρπα και να χορεύει χαρούμενη, ενώ τα πόδια της μόλις να ακουμπούν τη γη και με την επιγραφή Τερψιχόρη λΰραν.

4. Μελπομένη
ήταν προστάτισσα της Τραγωδίας, επειδή αυτή την επινόησε, της ρητορικής και της μουσικής μελωδίας . Ονομάστηκε Μελπομένη από την λέξη μολττήν επειδή δι αυτής μέλπουσιν οί άνθρωποι όλοι τους αγαθούς. Η Μελπομένη με τον Αχελώο, κατά μία παράδοση, γέννησε τις Σειρήνες Τη ζωγράφιζαν να φορεί μάσκα τραγωδίας, θυμωμένη, δαφνοστεφανωμένη με σκήπτρο, ρόπαλο στα χέρια και την επιγραφή Μελπομένη Τραγωδίαν

5. Θάλεια ή Θάλλεια
ήταν Έφορος της Κωμωδίας. Ανακάλυψε την κωμωδία, τη γεωμετρία, την αρχιτεκτονική και τη γεωργία. Ηταν προστάτισσα και των Συμποσίων. Το όνομα Θάλεια = θάλλειν τα φυτά, ή από του Θάλεια στα (συμπόσια) ή… επειδή θάλλουσιν εις πολλούς αιώνας οί επαινούμενοι δια των ποιημάτων… Έλεγαν πως ο Παλαίφατος ήταν γιος της. Τη ζωγράφιζαν στεφανωμένη με κισσό, νέα και χαμογελαστή, να κρατά κωμική μάσκα. Άλλες φορές δαφνοστεφανωμένη με πράσινο πανωφόρι και την επιγραφή Θάλεια Κωμωδίαν.

6. Καλλιόπη
ήταν η ανώτερη και επισημότερη από τις άλλες αδελφές της Μούσες. Συνόδευε τους βασιλείς και τους ανώτατους άρχοντες για να επιβάλλει με τα λόγια της υποταγή και δικαιοσύνη. Η Καλλιόπη ήταν προστάτισσα των ηρωικών ποιημάτων και της ρητορικής. Ονομάστηκε Καλλιόπη, επειδή είχε ωραία όψη, πρόσωπο. Την ονόμαζαν και Καλλιέπειαν, επειδή ήταν ευρέτρια της ποίησης. Σύμφωνα με την παράδοση η Καλλιόπη γέννησε τον Ορφέα, τις Σειρήνες, τον Κυμόθεο κ.ά. Ζωγράφιζαν την Καλλιόπη νέα και ωραία, με άνθη στο κεφάλι ή κισσό, στο δεξιό χέρι να κρατά δάφνες και στο αριστερό δύο βιβλία, πολλές φορές την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.

7. Ευτέρπη
ανακάλυψε διάφορα μουσικά όργανα, τα μαθήματα, και τη διαλεκτική. Τα μαθήματα τέρπουν τους ανθρώπους, αλλά και ”είναι εύτερπεις οι λόγοι των πεπαιδευμένων”. Η Ευτέρπη με το Στρυμόνα γέννησε το Ρήσσο. Τη ζωγράφιζαν δαφνοστεφανωμένη να παίζει αυλό ή να τον κρατά. Δίπλα της βρισκόταν όργανα μουσικά και κείμενα, ο Έρωτας και δένδρα με τον τραγουδιστή Τέττιγα (τζιτζίκι).

8. Κλειώ ή Qλειώ
(Q=Κόππα) ανακάλυψε την Ιστορία (και την κιθάρα). Η ιστορία ονομαζόταν Κλειώ, επειδή αναφέρεται στο Κλέος (που ανήκει στους ήρωες του παρελθόντος), που μας διηγούνται οι συγγραφείς μέσα από τα βιβλία. Σύμφωνα με την παράδοση, η Κλειώ κατηγόρησε την Αφροδίτη επειδή ερωτεύθηκε τον ‘Aδωνι. Η Αφροδίτη ανταπέδωσε: Την οδήγησε στο σπίτι του Πίερου και την έκανε να τον ερωτευθεί. Η Κλειώ με τον Πίερο γέννησε τον Υάκινθο. Με το Μάγνητα (πατέρα του Πίερου) γέννησε τον Ιάλεμο, τον Υμέναιο και το Λίνο. Ζωγράφιζαν την Κλειώ δαφνοστεφανωμένη και με πορφυρό ένδυμα. Στο δεξί της χέρι κρατούσε μία σάλπιγγα και στο αριστερό ένα βιβλίο, που έγραφε Κλειώ Ιστορία. Στα πόδια της υπήρχε το Κιβώτιο της Ιστορίας.

9. Ερατώ
είναι η ευρέτρια των ερωτικών ποιημάτων, του γάμου, (και της ποιήσεως, της μουσικής και της διαλεκτικής). Το όνομα Ερατώ από το έρεσθαι και από τη λέξη έρως και εραστής. Τη ζωγράφιζαν καθιστή, να φορά ροδοστέφανο (στεφάνι από τριαντάφυλλα), με τη λύρα και το τόξο του έρωτος στα χέρια και την επιγραφή Έρατώ Ψάλτριαν. Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος ξεκινά το τρίτο κεφάλαιο του τέταρτου μέρους στα Αργοναυτικά με: ”Και τώρα Μούσα Ερατώ, έλα κοντά μας και πες μας πώς ο Ιάσονας έφερε το χρυσόμαλλο Δέρας από τον ερωτά του στη Μήδεια,γιατί έχεις τις χάρες της Κύπριας Αφροδίτης και φέρνεις τη μαγεία στα ανύπαντρα κορίτσια”.