Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Η απολογία ενός «τρελού»


Κάποτε κλήθηκε ο Ιπποκράτης στα Άβδηρα να εξετάσει για τρέλα τον Δημόκριτο, διότι υπήρχαν παράπονα για αυτόν ότι δεν φέρεται φυσιολογικά, και ότι γελάει με παράξενο τρόπο, κάθε φορά που αντίκριζε ανθρώπους. Ακολουθεί μέρος της «εξέτασης».

Ιπποκράτης: Λέγε στο όνομα των Θεών, μήπως λοιπόν όλος ο κόσμος νοσεί χωρίς να το αντιλαμβάνεται και δε μπορεί να ζητήσει από πουθενά βοήθεια για θεραπεία, γιατί τι θα υπήρχε πέρα από αυτόν;
 
Δημόκριτος: Υπάρχουν άπειροι κόσμοι Ιπποκράτη και μη παίρνεις για τόσο λίγη και μικρή τη φύση που έχει τόσο πλούτο.
 
Ιπποκράτης: Αλλά αυτά Δημόκριτε, θα τα διδάξεις άλλη στιγμή πιο κατάλληλη, γιατί τώρα φοβάμαι μήπως και για το άπειρο ακόμη συζητώντας αρχίσεις να γελάς. Τώρα όμως ξέρε πως θα δώσεις λόγο στον κόσμο για το γέλιο σου.

Εκείνος τότε με κοίταξε έντονα και είπε:

«Εσύ νομίζεις πως δύο είναι οι αιτίες του γέλιου μου, τα καλά και τα άσχημα.Εγώ όμως γελώ με ένα μόνο, τον άνθρωπο, τον γεμάτο ανοησία, κενό από οτιδήποτε σωστό, που όλα του τα σχέδια μοιάζουν με του μικρού παιδιού και που υποφέρει τους αβάσταχτους μόχθους χωρίς να υπάρχει καμιά ωφέλεια.

Τον άνθρωπο που χωρίς να γνωρίζει μέτρο στην επιθυμία του πορεύεται ως τα πέρατα της γης και τα έγκατά της που δεν έχουν όρια, λιώνοντας το ασήμι και το χρυσάφι που ποτέ δεν σταματά να αποκτά, πάντα κάνοντας θόρυβο για περισσότερα για να μην πέσει σε λιγότερα και δεν ντρέπεται να ονομάζεται ευτυχισμένος, ενώ σκάβει στα βάθη της γης χρησιμοποιώντας αλυσοδεμένα χέρια, ανθρώπων από τους οποίους σε άλλους υποχωρεί η γη και τους πλακώνει και άλλους ο καταναγκασμός αυτός τους κρατάει χρόνια σε αυτή την κόλαση σαν να ήταν η πατρίδα τους, μαζεύοντας ασήμι και χρυσό, ψάχνοντας ίχνη της σκόνης και ψήγματα, σηκώνοντας εδώ κι εκεί σωρούς από άμμο, ανοίγοντας τις φλέβες της γης, σπάζοντας τους σβώλους και το χώμα για την απόκτηση περιουσίας, κάνοντας τη μητέρα γη εχθρική και άλλοτε θαυμάζοντάς την κι άλλοτε καταπατώντας την, ενώ αυτή είναι πάντοτε η ίδια.

Πόσο γέλιο προκαλεί την επίμοχθη και κρυφή γη να αγαπούν και να υβρίζουν τη φανερή. Άλλοι αγοράζουν σκυλιά, άλλοι άλογα κι άλλοι βάζοντας σύνορα σε μια μεγάλη περιοχή την ονομάζουν ιδιωτική τους περιουσία. Άλλοι πάλι που θέλουν να έχουν στην κατοχή τους μεγάλη έκταση, δεν το μπορούν μόνοι τους. Τότε σπεύδουν να παντρευτούν γυναίκες που ύστερα από λίγο καιρό τις διώχνουν, τις αγαπούν, τις μισούν, κάνουν παιδιά επειδή τα θέλουν κι ύστερα τα διώχνουν τελείως. Τι είναι αυτή η κενή από περιεχόμενο και αλόγιστη βιασύνη που σε τίποτα δεν διαφέρει από τη μανία;

Πολεμούν τους ομοφύλους τους και δεν επιθυμούν την ησυχία. Στήνουν ενέδρες στους βασιλιάδες, διαπράττουν φόνους, σκάβουν τη γη ζητώντας ασήμι κι όταν το βρουν θέλουν να αγοράσουν γη κι όταν αγοράσουν τη γη πουλούν τους καρπούς της και πουλώντας τους καρπούς της πάλι παίρνουν ασήμι. Πώς βρίσκονται συνέχεια σε μεταβολή, πώς μεταβάλλουν συνέχεια την κατάστασή τους.
Όταν δεν έχουν περιουσία, ποθούν να την αποκτήσουν, όταν την έχουν την κρύβουν, την εξαφανίζουν. Κοροϊδεύω εκείνους που τους συμβαίνουν ατυχίες, γελάω ακόμη περισσότερο με εκείνους που είναι δυστυχισμένοι, γιατί έχουν παραβεί τους νόμους της αλήθειας, φιλονικώντας με έχθρα μεταξύ τους, μαλώνοντας με τ’ αδέρφια τους, τα παιδιά τους, τους συμπολίτες τους, κι όλα τούτα τα κάνουν για ν’ αποκτήσουν πράγματα που κανείς όταν πεθάνει δεν τα εξουσιάζει.

Σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, δεν σέβονται τους νόμους, αδιαφορούν για τη δύσκολη κατάσταση των φίλων και της πατρίδας τους, πλουτίζουν με πράγματα ανάξια που δεν έχουν ψυχή, δίνουν όλη την περιουσία τους για να αγοράσουν ανδριάντες, γιατί τους φαίνεται πως τα αγάλματα μιλούν, αλλά τους ανθρώπους που μιλούν λέγοντας την αλήθεια τους μισούν. Ζητούν ότι τους είναι δύσκολο, γιατί όταν κατοικούν στη στεριά ποθούν τη θάλασσα κι όταν μένουν σε νησί ποθούν την ηπειρωτική χώρα κι όλα τα διαστρέφουν με βάση τη δική τους επιθυμία. Φαίνονται πως επαινούν την ανδρεία στον πόλεμο, αλλά κάθε μέρα νικιούνται από την ακολασία, τη φιλαργυρία κι όλα τα άλλα πάθη από τα οποία πάσχουν. Είναι όλοι τους Θερσίτες της ζωής.

Τώρα, όμως, καθώς χάνουν το μυαλό τους και γεμίζουν αλαζονεία για όσα υπάρχουν στη ζωή, σαν αυτά να ήταν πάντα σταθερά, χωρίς να περνά από τον νου τους πόσο άτακτη είναι η πορεία των πραγμάτων, είναι δύσκολο να διδαχτούν. Γιατί θα αρκούσε για να τους φρονηματίσει η μεταβολή των πάντων, που κάνοντας απότομη στροφή μας επιτίθεται και επινοεί κάθε είδους αιφνιδιαστική τροχηλασία.

 Αυτοί, όμως, σαν να βάδιζαν σε σταθερό και σίγουρο δρόμο, ξεχνούν τις συμφορές που τους βρίσκουν συνεχώς και με διάφορους τρόπους επιθυμούν αυτά που φέρνουν λύπη, επιζητούν εκείνα που τους βλάπτουν και ρίχνονται σε μεγάλες συμφορές. Γιατί λοιπόν, Ιπποκράτη, μέμφθηκες το γέλιο μου; Γιατί κανένας δεν γελά με τη δική του ανοησία, αλλά καθένας κοροϊδεύει την ανοησία του άλλου. Το γέλιο μου κατακρίνει την απερισκεψία των ανθρώπων, το ότι δεν έχουν ούτε μάτια ούτε αυτιά.»

Φεύγοντας, έφτασα τους Αβδηρίτες που με περίμεναν στον λόφο απ’ όπου παρακολουθούσαν και τους είπα: Μεγάλη χάρη σας χρωστώ για την πρόσκλησή σας- γιατί είδα τον Δημόκριτο, τον σοφότατο, που διερεύνησε και κατάλαβε την πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης, τον μόνο που έχει τη δύναμη να σωφρονίσει τους ανθρώπους.

Πηγή: Επιστολαί – Ο Ιπποκράτης χαιρετά τον Δαμάγητο

Η δουλειά του δασκάλου είναι να τεχνουργεί ανθρώπους...

Η δουλειά του δασκάλου είναι να τεχνουργεί ανθρώπους...
"Έτσι ορίζεται ο λόγος και η τιμή του δασκάλου. Το τιμολόγιο όμως με το οποίο κοστολογούν το έργο του οι εξουσίες και οι αρχές πρώτα και ύστερα το άκριτο πλήθος είναι αλλιώτικο. Αλίμονο! Άχρηστο για τις εφορείες.
Περιγράφω το σημείο που κράτησε η ακηδία, η παραχάραξη, η στρέβλωση, η τυποποίηση, ο εξευτελισμός. Και κάμανε το κακό....

Έτσι, ενώ η δουλειά του δασκάλου είναι να τεχνουργεί ανθρώπους. Ενώ αναλώνεται τίμια να ετοιμάζει τα πλάσματα που θα ζήσουν όχι στη φύση άλλα στον πολιτισμό, όχι στη ζούγκλα άλλα στην πόλη, ενώ όλοι οι άνθρωποι που πλάθει ο δάσκαλος κάνουν ο καθείς το δικό του επάγγελμα, και είναι ο καθείς μια ψηφίδα στο ενιαίο ψηφιδωτό της οικονομίας της αγοράς της πολιτείας, εμείς με τον καιρό εχάσαμε τον ιδρυτικό χαρακτήρα της λειτουργίας του δασκάλου. Και τη δουλειά του την επήραμε σα μια από τις πολλές δουλειές των ανθρώπων.
Ένα επάγγελμα ρουτίνας. Μια μονάδα εργασίας όμοια με τις άλλες βλέπουμε και στο δάσκαλο.
Εξεχάσαμε, δηλαδή, ότι στο ψηφιδωτό των επαγγελμάτων ο δάσκαλος δεν είναι η μια ψηφίδα ανάμεσα στις άλλες.
Αλλά είναι ο καλλιτέχνης νους ο κοσμητικός και ο επόπτης που φιλοτεχνεί ολόκληρο το ψηφιδωτό.
Δημιουργεί, δηλαδή, ανθρώπους κατά την έννοια ότι τους αποσπά από τη δικαιοδοσία του φυτού και του ζώου. Και τους υψώνει στην οντολογική μοναδικότητα του νοήμονος πλάσματος.
Γιατί αυτή είναι η δουλειά του δάσκαλου. Να δουλεύει το μυαλό όπως ο καλαντζής δουλεύει το καλάι του. Και να παράγει ανθρώπους όπως ο χαλκιάς κατασκευάζει  χαλκώματα. Ενώ όλοι οι άλλοι χρησιμοποιούν το μυαλό τους σαν όργανο για να παράγουν προϊόντα. Όλα δευτερογενή, και για του βίου τη μηχανή. Βιομηχανία πες.
Ετούτη η υποβάθμιση της φύσης και της δουλειάς του δάσκαλου, η πτώση του από τη θεία λειτουργία της αρχικότητας στην ταπεινή χειρωναξία της επανάληψης, σημάδεψε το πρώτο μεγάλο λάθος στην παιδεία.
Και μέσα στην ιστορία και τον πολιτισμό αντέστρεψε το νόημα των πραγμάτων.
Εννοώ καταργήθηκε η αυστηρότητα στην επιλογή του υλικού και η αυστηρότητα στη μέθοδο και στις σπουδές που θα δώσουν τον άξιο δάσκαλο. Από τους παλιούς χρόνους κοιτίδα των παιδαγωγών ήταν η τάξη των απελεύθερων και των δούλων.

Ώσπου σήμερα έχουμε πλάσει  σταθερό το δείγμα του δάσκαλου.
Μια αξιοδάκρυτη σώρεψη από μαζώματα κι ένα ριντίκολο ηχηρό.
Είναι ο σχολαστικός, ο ταβλαδόρος και ο αργόσχολος, ο καματερός στην παραπαιδεία, ο οσφυοκάμπτης, ο ψοφοδεής και ο ληρολόγος, ο δευτεροτριτοβάθμιος και ψιλικαντζής δάσκαλος. Μίζερος και κακομοίρης, με την ομπρέλα και το γιλέκο, και με το ξεβλαστωμένο χαμόγελο. Είναι ο αεί πενόμενος και ο μύωψ, με τα ραιβά σκέλη και τα βρώμικα νύχια,  που, όπως είπε κάποιος, ποτέ του δεν είχε ερωμένη ούτε ιδέα.
Οι περήφανοι δάσκαλοι εστάθηκαν πάντα η εξαίρεση.
Μιλάμε για τους δυνατούς και τους πόριμους, Τους ικτίνους και τα γεράκια, τους καλουργούς και καλλιτέχνες και καλλικράτες δάσκαλους, που κάτω από την ταπεινή καροσσερί της Φάου-Βε κρύβουνε προσεχτικά τη μηχανή της Πόρσε.
Αυτός είναι ο εξαίρετος τύπος του δάσκαλου, που με τα πλούσια κοιτάσματα της φυσικής δωρεάς του πετυχαίνει να σβήνει το κατάδικο κοινωνικό στίγμα της συντεχνίας του, δεν είναι το θέμα μας εδώ. Γιατί ΄ναι η εξαίρεση.
Και η εξαίρεση είναι δουλειά της ποίησης.
Ενώ της επιστήμης η δουλειά είναι ο κανόνας."

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ-ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

Δαίδαλος ο μεγαλύτερος εφευρέτης στην αρχαία Ελλάδα

Δαίδαλος ο μεγαλύτερος εφευρέτης στην αρχαία ΕλλάδαΟ Δαίδαλος είναι ο μεγαλύτερος εφευρέτης στην αρχαία Ελλάδα, ένας πραγματικός πολυτεχνίτης και καλλιτέχνης ταυτόχρονα, όπως υποδηλώνει το όνομα Δαίδαλος που προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα δαιδάλω = εργάζομαι με τέχνη.

Ο Λαβύρινθος στη μινωική Κρήτη, ο μίτος της Αριάδνης, η ξύλινη αγελάδα της Πασιφάης, το χοροστάσι της Αριάδνης, το ακρόπρωρο των πλοίων της εποχής εκείνης και το πέταγμα με φτερά από κερί ήταν όλα σύμφωνα με τη μυθολογία εφευρέσεις και επινοήσεις του Δαίδαλου.

Η καταγωγή του Δαίδαλου

Για τον Δαίδαλο σώζονται αρκετοί μύθοι και αυτοί καταγράφηκαν για
πρώτη φορά από τους Αθηναίους μυθογράφους τον 6ο π.Χ. αιώνα επί Πεισίστρατου. Το μεγαλύτερο μέρος των μύθων για τη ζωή του Δαίδαλου εκτυλίσσεται στην Κρήτη, συνεπώς οι μύθοι που αφορούν τον Δαίδαλο πρέπει να είναι κρητικής καταγωγής.


Ο μύθος του Δαίδαλου μας παραδίδει ότι γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν απόγονος του Ερεχθέα (=μυθικός επώνυμος ήρωας και βασιλιάς των Αθηνών, ιδρυτής των Παναθηναίων αγώνων). Από σπουδαία γενιά ήταν και η μητέρα του η Αλκίππη (ή Φρασιμήδη ή Ιφηνόη), που κρατούσε από τον Κέκροπα, τον μυθικό ιδρυτή της πόλης των Αθηνών.

Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή ο Δαίδαλος κατάγεται από τον θεό Ήφαιστο και απ’ αυτόν κληρονόμησε την ικανότητα να μπορεί να κατασκευάζει σχεδόν τα πάντα.

Ο αρχιτέκτονας και γλύπτης Δαίδαλος

Ο Δαίδαλος σύντομα εξελίχθηκε στον πιο σπουδαίο αρχιτέκτονα και γλύπτη της Αθήνας. Λεγόταν μάλιστα ότι τα αγάλματα που έβγαιναν από το εργαστήριο του Δαίδαλου έμοιαζαν με ζωντανά. Τόσο ζωντανά, που όταν ο Ηρακλής αντίκρισε το άγαλμα ενός άντρα σε θέση μάχης, νόμισε ότι κάποιος του επιτίθεται και ενστικτωδώς αντέδρασε καταστρέφοντας το με το ρόπαλο του. Όταν κατάλαβε ότι είχε καταστρέψει ένα περίτεχνο άγαλμα, που μάλιστα παρίστανε τον ίδιο, αισθάνθηκε μεγάλη ντροπή και ζήτησε συγνώμη από τον Δαίδαλο.

Ο Δαίδαλος ήταν ο πρώτος που έδωσε ελεύθερη κίνηση στα μέλη του αγάλματος, απελευθερώνοντας έτσι τα χέρια από το σώμα και ξεχωρίζοντας τα πόδια μεταξύ τους. Επιπλέον έδωσε περισσότερη εκφραστικότητα στο πρόσωπο προσθέτοντας τα χαρακτηριστικά του ματιού (βολβός, κόρη, ίριδα).

Πως ο Δαίδαλος έφτασε στην Κρήτη

Στο εργαστήριο του Δαίδαλου μαθήτευε ο γιος της αδερφής του Πέρδικας ή Πολυκάστης, ο Τάλως ή Κάλως (είναι διαφορετικός από τον γίγαντα Τάλω, τον φύλακα της Κρήτης). Φαίνεται πως το ταλέντο είχε μοιραστεί απλόχερα στην οικογένεια και ο Τάλως αναδεικνυόταν σε εξαιρετικά ιδιοφυή τεχνίτη.

Οι φήμες στην Αθήνα έδιναν και έπαιρναν ότι ο ανιψιός θα καταφέρει να ξεπεράσει το θείο του. Ο Δαίδαλος τυφλώθηκε από ζήλια και έβγαλε τον Τάλω από τη μέση γκρεμίζοντάς τον από την Ακρόπολη. Το έγκλημα δεν άργησε να αποκαλυφθεί και ο Δαίδαλος εκδιώχθηκε από την Αθήνα.

Η αδερφή του Δαίδαλου αυτοκτόνησε από τον καημό της που έχασε τον μονάκριβο γιο της Τάλω και ο Δαίδαλος τελικά κατέληξε στην Κρήτη.

Στην Κρήτη ο Δαίδαλος έγινε αμέσως δεκτός γιατί η φήμη του ως εξαιρετικός τεχνίτης είχε προηγηθεί και μάλιστα γίνεται έμπιστος του Μίνωα, του μυθικού βασιλιά της Κνωσού. Ο Μίνωας ανέθετε στο Δαίδαλο όλα τα τεχνικά έργα στο ανάκτορο και έτσι ο μύθος θέλει το Δαίδαλο να είναι ο εφευρέτης σχεδόν σε όλες τις τεχνολογικές καινοτομίες της εποχής.

Στην Κρήτη ο Δαίδαλος γνώρισε την Ναυκράτη, που δούλευε στην υπηρεσία του Μίνωα και μαζί της αποκτά τον Ίκαρο.

Τα έργα του Δαίδαλου στην Κρήτη

Το χοροστάσι της Αριάδνης

Ο Δαίδαλος είναι αυτός που έφτιαξε την πρώτη «πίστα» χορού στην ιστορία για την πριγκίπισσα Αριάδνη, το χοροστάσι της Αριάδνης, που ακόμα και οι θεοί το θαύμασαν.

Τα Δαιδάλια

Μία άλλη εφεύρεση του Δαίδαλου θεωρείται το ακρόπρωρο του πλοίου. Γι’ αυτό και τα ακρόπρωρα ονομάζονταν και δαιδάλια στην αρχαία Ελλάδα.

Ο Μίνωας για να αποδείξει ότι είναι ο πιο ικανός από τα αδέρφια του και να κερδίσει το θρόνο του βασιλιά της Κνωσσού, είχε ζητήσει από το θείο του Ποσειδώνα (το θεό της θάλασσας) να του στείλει ένα σημάδι.

Ο Ποσειδώνας έστειλε έναν πανέμορφο ταύρο που ο Μίνωας όφειλε να θυσιάσει προς τιμή του Ποσειδώνα. Ο Μίνωας όμως δεν ήθελε να σκοτώσει ένα τόσο ξεχωριστό ζώο και με πονηριά θυσίασε άλλο ταύρο στη θέση του. Ο Ποσειδώνας εξοργίστηκε και τιμώρησε το Μίνωα για την ασέβεια του με ένα ασυνήθιστο τρόπο: έκανε τη σύζυγο του Μίνωα, βασίλισσα Πασιφάη, να ερωτευτεί τον ταύρο.

Η Πασιφάη τρελή από έρωτα για τον ταύρο ζήτησε από το Δαίδαλο να της βρει τον τρόπο για να συνευρεθεί ερωτικά μαζί του χωρίς να κινδυνεύσει η ζωή της.

Ο Δαίδαλος λοιπόν έφτιαξε μια ξύλινη αγελάδα, κούφια στο εσωτερικό της, την έντυσε με το δέρμα μιας αληθινής αγελάδας και την άφησε σε ένα λιβάδι με τη βασίλισσα μέσα της.

Ο ταύρος ξεγελάστηκε, πλησίασε την αγελάδα, ζευγάρωσε μαζί της και από την αφύσικη αυτή ένωση γεννήθηκε ο Μινώταυρος, ένα τέρας που από τη μέση και πάνω ήταν ταύρος και ο άλλος μισός άνθρωπος.

Ο λαβύρινθος του Δαίδαλου

Ο Δαίδαλος κλήθηκε μετά τη γέννηση του Μινώταυρου να βρει ένα τρόπο να κρύψει την ντροπή του Μίνωα για αυτή του την βαριά τιμωρία, δηλαδή να φτιάξει κάτι όπου θα φυλάκιζε τον Μινώταυρο.

Ο Δαίδαλος κατασκεύασε τον λαβύρινθο, ένα κτίριο που αποτελείται από στενούς διαδρόμους και πολύπλοκες στροφές, που μπέρδευε τόσο πολύ όποιον έμπαινε μέσα ώστε δεν μπορούσε να βρει την έξοδο.

Πού βρίσκεται ο λαβύρινθος δεν έχουμε ιδέα, αν και πολλοί τον ταυτίζουν με το ίδιο το ανάκτορο της Κνωσού. Είναι γεγονός ότι το ανάκτορο της Κνωσού αποτελείται από πάρα πολλούς δωμάτια που συνδέονται μεταξύ τους με στενούς διαδρόμους. Εξάλλου, σύμφωνα με το μύθο, και η Κνωσός κτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Δαίδαλο.

Ο Μίτος της Αριάδνης

Κάθε 9 χρόνια οι Αθηναίοι έστελναν 7 νέους και 7 νέες στην Κρήτη σαν φόρο αίματος για την άδικη δολοφονία του Ανδρόγεω, γιου του Μίνωα. Οι νέοι και οι νέες ρίχνονταν στον Λαβύρινθο για να τους καταβροχθίσει ο Μινώταυρος.

Κάποια χρονιά ένας από τους 7 νέους ήταν ο γιος του βασιλιά της Αθήνας, ο Θησέας. Ρωμαλέος νέος και ωραίος ερωτεύεται με την κόρη του Μίνωα, την Αριάδνη, που για κανένα λόγο δεν θα άφηνε τον αγαπημένο της να γίνει τροφή του Μινώταυρου. Για μια ακόμη φορά ζητήθηκε η βοήθεια του Δαίδαλου, που έδωσε στην Αριάδνη ένα κουβάρι δυνατή κλωστή, το γνωστό μίτο της Αριάδνης.

Ο Θησέας ακολουθώντας τις οδηγίες του Δαίδαλου έδεσε την άκρη του μίτου στην είσοδο του λαβύρινθου, και προχώρησε ξετυλίγοντας το κουβάρι μέχρι που βρήκε το Μινώταυρο. Αφού τον σκότωσε, ακολούθησε το νήμα και βρήκε το δρόμο προς την έξοδο.

Ο Μίνωας φυλακίζει τον Δαίδαλο

Ο Δαίδαλος δεν είχε κακή πρόθεση όταν βοηθούσε την Πασιφάη και την Αριάδνη, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να έρθει σε ρήξη με το Μίνωα. Είναι λογικό ότι ο βασιλιάς δεν ήθελε ούτε η γυναίκα του να βρει τρόπο να ζευγαρώσει με τον ταύρο, ούτε ο Θησέας να μπορέσει να βγει από τον λαβύρινθο.

Η οργή του ήταν μεγάλη με αποτέλεσμα ο πατέρας Δαίδαλος και ο γιός Ικαρος να φυλακιστούν στον άδειο πια Λαβύρινθο, που ας μη ξεχνάμε, ήταν έργο του ίδιου του Δαίδαλου.

Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ...

Η νύχτα σκόρπιζε τη γαλήνη της πάνω στην πόλη των Αθηνών. Μόνο ο νεαρός Διοκλής *  αγρυπνούσε. Πλανιότανε ανήσυχος στους κήπους του Ακάδημου, στάθηκε μπρος στο άγαλμα της Παλλάδος Αθηνάς, και ψιθύρισε: 
 
- Δέσποινα μου γνώρισε μου την ύπατη Αλήθεια, την αλήθεια των αληθειών, την ψυχή κάθε πράγματος για να προσφέρω σ’ αυτήν θυσία την Ζωή μου. Απ’ την ψυχή του σε κατάσταση έκστασης ανέβαινε η ικεσία του. Και ακούστηκε η απάντηση:

- Διοκλή, Διοκλή, θέλεις να γνωρίσεις την υπέρτατη αλήθεια, την μόνη εκείνη που είναι η ψυχή του κόσμου και η ουσία όλων των πραγμάτων. Μάθε πως ως τώρα κανείς από τους απόγονους του Δευκαλίωνα δεν την είδε χωρίς τους πέπλους που την κρύβουν αιωνίως απ’ τα μάτια των ανθρώπων. Ίσως πληρώσεις ακριβά την παράτολμη επιθυμία σου. Είμαι πρόθυμη να σε βοηθήσω, αν χάριν της Αλήθειας απαρνηθείς τα πάντα, κι αυτή τη δόξα που είναι το υπέρτατο δώρο των Θεών.
 
- Δέχομαι είπε ο Διοκλής.

- Όμως δεν θα την δεις αμέσως. Κάθε τόσο, μια νύχτα σαν την σημερινή θα σε φέρνω κοντά της. Σε κάθε εμφάνιση της θ’ αφαιρείς έναν πέπλο της και θα το ρίχνεις πίσω σου.

Έτσι κι’ έγινε. Μια νύχτα πήρε η θεά της σοφίας τον Διοκλή και πέταξε πάνω σ’ ένα άγνωστο βουνό που άγγιζε τον ουρανό. Στην κορυφή του διέκρινε ο Διοκλής μια μορφή σκεπασμένη με τόσο πολλούς και πυκνούς πέπλους ώστε δεν διακρινόταν καθόλου. Μόνο μια αλλόκοτη και μυστηριώδης λάμψη ακτινοβολούσε ελαφρά γύρω της.


- Να η Αλήθεια, είπε η Αθηνά. Βλέπεις ότι οι ακτίνες της χύνουν φως και μέσα απ’ τους πέπλους της. Την ασθενή αυτή λάμψη της ατενίζουν στη γη τα μάτια των σοφών…….

Με την προτροπή της Θεάς ο Διοκλής τράβηξε ένα πέπλο και τον έριξε πίσω του. Περισσότερο φως ακτινοβόλησε στα μάτια του. Κι’ άλλη μια τέτοια νύχτα, άλλος πέπλος ξέφυγε απ’ τα χέρια του, ενώ η αλήθεια φωτίστηκε λαμπρότερη μπροστά του. Κι’ άλλες φορές, άλλους πέπλους, ατενίζοντας την Αλήθεια, τράβηξε απ’ το σώμα της. Ο Διοκλής γερνούσε και γινότανε όλο και σοφότερος. Τον θαύμαζαν οι συμπολίτες του. Του πρότειναν να γίνει στρατηγός τους να τους προστατεύει απ’ τους εχθρούς τους. Δεν δέχθηκε και είπε: « ο πιο επίμονος εχθρός σας είναι ο εαυτός σας» (ο εγωισμός μας και οι πλάνες μας). Ήρθε τέλος η νύχτα που η Θεά τον πήρε για τελευταία φορά στο βουνό και τον απόθεσε αντίκρυ στην Αλήθεια.
 
- Κοίταξε, του είπε, οι πέπλοι που πετούσες πίσω σου, ήταν οι πόθοι κι οι ελπίδες σου που φεύγανε.

Πλησίασε ο Διοκλής την ακτινοβόλα μορφή. Η λάμψη της έκανε να τρέμουν τα βλέφαρα του. Με τα γεροντικά του χέρια τράβηξε τον τελευταίο πέπλο. Σαν από κεραυνό κτυπήθηκαν τα μάτια του γέροντα.
 
 
- Αθηνά, Αθηνά. Τίποτα δεν είναι, κάτω απ’ τον πέπλο και δεν βλέπω πια!

Κι’ η Θεά απάντησε:

- Η λάμψη της σου τύφλωσε τα μάτια και η τελευταία πλάνη σου ότι θνητός άνθρωπος μπορεί ν’ ατενίσει την αλήθεια γυμνή πέταξε μακριά.

- Δέσποινα, αφού πια δεν θα μπορέσω να ατενίσω την υπέρτατη αλήθεια, στείλε μου τουλάχιστον τον ελευθερωτή θάνατο.

Τον ευσπλαχνίστηκε η Θεά και του είπε με γλυκύτητα.
 
- Σου τον στέλνω Διοκλή και μαζί του σου στέλνω μια τελευταία ελπίδα. Όταν ο θάνατος σου φέρει την γαλήνη, θα μπορέσεις να ατενίσεις τη λάμψη εκείνη που τύφλωσε τα μάτια σου όταν ζούσες.

*Δ ιοκλής  ιατρός από την Κάρυστο. Έζησε τον 4ο π.Χ. αιώνα και ήταν γιος του ιατρού Αρχίδαμου. Ο Πλίνιος τον αναφέρει ως έναν από τους θεμελιωτές της ιατρικής, αμέσως μετά τον Ιπποκράτη. Επηρεάστηκε από τη θεωρία της Σικελικής ιατρικής σχολής για την πνοή. Ο Διοκλής είναι ο πρώτος ιατρός που έγραψε στην αττική διάλεκτο, πράγμα που σημαίνει ότι με την μορφή των δημοσιευμάτων του είχε ανώτερες επιδιώξεις. Έγραψε πολλά συγγράμματα ανατομίας, δηλητηριάσεων, γυναικείων νόσων, πυρετών, πέψης, ιατρικών βοτάνων, επιδέσμων, πυρός και αέρος και για άλλα θεατρικά θέματα. Κύρια έργα του αναφέρονται τα «Υγιεινά προς Πλείσταρχον» και ένα θεραπευτικό έργο «Πάθος, αίτια, θεραπεία». Το «περί ανατομικής» βιβλίο του θεωρείται το παλιότερο ελληνικό έργο περί ανατομίας. Θεωρείται, επίσης εφευρέτης μηχανήματος, γνωστό ως «κυαθίσκος του Διοκλέους» κατάλληλο για την εξαγωγή βελών από το ανθρώπινο σώμα.
--------------------

Το πιο πάνω θαυμάσιο κείμενο αποδεικνύει περίτρανα πως οι πέπλοι που σκοτίζουν την Αλήθεια είναι οι πλάνες μας, δηλαδή οι ψευδείς δοξασίες και τα πάθη μας. Αυτά μας εμποδίζουν να μπούμε στο ιερό της Αληθείας και να αντικρίσουμε το άπλετο φως Της.
Είθε φίλοι μου να απαλλαγούμε από αυτά τα καλύμματα (τις πλάνες μας) και να αντικρίσουμε το ΦΩΣ της υπέρτατης αληθείας!
Τα κείμενα των αρχαίων μας προγόνων είναι ένας αστείρευτος θησαυρός γνώσης που η ορθοδοξία κατέκαψε, για να απογυμνώσει την έγγραφη ελληνική παράδοση και να καταστήσει ως μοναδική πηγή «σοφίας» την εβραϊκή παράδοση και τα κείμενα του ιερατείου. Αν είχε διασωθεί η ελληνική γραμματεία, τα εβραιοχριστιανικά κείμενα θα ωχριούσαν μπροστά στην αλήθεια της. Βεβαίως θα αντιτείνει κανείς πως διασώθηκαν σχεδόν όλα τα έργα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα. Οι μεγάλοι διανοητές μέσα σε αυτά τα κείμενα αναφέρουν την λέξη «ο Θεός», εννοώντας το θείον. Οι χριστιανοί εξέλαβαν το σημείο αυτό ως ένδειξη μονοθεϊσμού των συγγραφέων. Ευτυχώς, εξαιτίας αυτής της παρανόησης, τα θαυμάσια κείμενα γλίτωσαν την πυρά και σήμερα αποτελούν περίλαμπρο κτήμα της ανθρωπότητας. Ποιο άραγε θα ήταν το πνευματικό επίπεδο την ανθρωπότητας αν είχαν διασωθεί όλα τα φιλοσοφικά και τα επιστημονικά κείμενα της ελληνικής γραμματείας;…..

ΟΙ ΘΕΣΠΙΕΙΣ


Ο Παυσανίας και ο Στράβων λένε ότι οι Θεσπιές έλαβαν το όνομά τους από τον ποταμό Θέσπιο. Άλλοι μύθοι θεωρούν ότι την πόλη ίδρυσε η κόρη του Ασωπού Θεσπία , ή ο απόγονος του Ερεχθέα Θέσπιος. Η πόλη υπήρξε κέντρο της λατρείας της Αφροδίτης και του Έρωτος που λατρευόταν με τη μορφή ακατέργαστου λίθου. Η θεά λατρευόταν στην σεληνιακή της μορφή σαν «Αφροδίτη Μελαίνη». Ισχυρή ήταν επίσης η λατρεία της Αρτέμιδος ως θεάς του τοκετού (Ειλιθίη-Λοχία). Η πόλη είχε επτά άρχοντες (Δαμούχοι) και εξέλεγε δύο βοιωτάρχες στο «Κοινό των Βοιωτών».

 
Νόμισμα των Θεσπιών (SNGCop_401)

Κατά τα Μηδικά η πόλη τάχθηκε υπέρ της αντιστάσεως
κατά των Περσών. Αρχικά έστειλε στρατό στη συμμαχική
δύναμη που αποπειράθηκε να καλύψει τα Τέμπη. Μετά την εγκατάλειψη της θέσης έστειλαν στις Θερμοπύλες, δύναμη επτακοσίων οπλιτών με αρχηγό τον Δημόφιλο του Διαδρόμου. Η φάλαγγα της πόλης πολέμησε καλά κατά των Περσών για δύο ημέρες. Όταν το στενό υπερκεράστηκε οι Θεσπιείς επέλεξαν να παραμείνουν μαζί με τους Λακεδαιμονίους.
Πολλοί χαρακτηρίζουν τη θυσία των Θεσπιέων ανώτερη από των Σπαρτιατών επειδή θεωρούν ότι η νόμοι της πόλης τους δεν ήταν τόσο άτεγκτοι όσο οι Λακωνικοί. Η αλήθεια είναι ότι οι Θεσπιείς που πάντα κινδύνευαν από τους Θηβαίους δεν είχαν πουθενά να υποχωρήσουν καθώς οι Πέρσες θα κατέστρεφαν τη γη τους και θα εκπολιορκούσαν την πόλη τους. Έτσι ρίχτηκαν όλοι μαζί με το Λεωνίδα σε μια απελπισμένη προσπάθεια να συγκρατήσουν την  Περσική πλημμυρίδα. Αρνούμενοι να παραδοθούν όπως και οι Λακεδαιμόνιοι, οι επτακόσιοι Θεσπιείς πέρασαν στην αθανασία κατατρυπημένοι από τα περσικά βλήματα στο λόφο του Κολωνού. Ο Ηρόδοτος μας παραδίδει ότι ο πλέον άριστος Θεσπιέας μαχητής ήταν ο Διθύραμβος, ο γιος του Αρματίδη.
Μετά τη μάχη των Θερμοπυλών, οι  κάτοικοι τη πόλης διέφυγαν πρόσφυγες προς Νότο, ενώ οι Πέρσες ρήμαξαν τα πάντα. Στις μάχη των Πλαταιών η πόλη προσέφερε χίλιους οκτακόσιους μαχητές, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν ελαφρά εξοπλισμένοι, επειδή, λόγω της απώλειας των περιουσιών τους δεν είχαν τα μέσα να πολεμήσουν όλοι σαν οπλίτες. Το όνομα της πόλης χαράχτηκε στον τρίποδα των Δελφών ως ανταμοιβή για τις θυσίες της στον κοινό αγώνα των Ελλήνων


Αθηναίος ενατίον Θεσπιέα στο Δήλιο. Ευγενική προσφορά του Συλλόγου Ιστορικών μελετών “Κορύβαντες”
Μετά τα Μηδικά οι Θεσπείς εισήλθαν στο κοινό των Βοιωτών και βρέθηκαν αντίπαλοι των Αθηναίων στο Δήλιο. Οι απώλειες τους  έφτασαν το 45% της οπλιτικής τους δύναμης και αδυνάτησαν πολύ την πόλη. Φοβούμενοι του Θηβαίους υποστήριζαν σταθερά  τους Σπαρτιάτες αλλά υπέστησαν πάλι πολλές απώλειες από το Θηβαικό ιππικό το 379 π.Χ.  Αυτό σε συνδυασμό με την απροθυμία τους να πολεμήσουν στα Λεύκτρα το 371 έκανε τους Θηβαίους να τους διώξουν απο τη γή τους στην οποία επανήλθαν αργότερα με την υποστήριξη των Μακεδόνων.
Η σελήνη που εμφανίζεται στα νομίσματα της πόλης δηλώνει την ύπαρξη των σεληνιακών λατρειών της περιοχής και ήταν ζωγραφισμένη στις ασπίδες των Θεσπιέων οπλιτών. Το αγγείο 1471 της Αρχαιολογικής Συλλογής του Βερολίνου που παριστά μια σκηνή οπλιτοδρομίας μας δίνει μία ένδειξη για τα χρώματα. Δείχνει να προπορεύεται ένας οπλίτης με ασπίδα που έχει έμβλημα μία λευκή ημισέληνο σε μαύρο φόντο. Μερικά αγγεία του αρχείου Beasley φέρουν παραλλαγές που ίσως απεικονίζουν κόκκινη ημισέληνο ή ζεύγος ημισελήνων πάνω σε ασπίδες.
Λεπτομερεια από το 1471 της Αρχαιολογικής Συλλογής του Βερολίνου
Έχουν σωθεί επίσης επιγραφές που αναφέρονται στον «Έρωτα Άρειο» και μία σφραγίδα του 4ου προχριστιανικού αι. που σώζεται στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης (Boston 23.601) παριστά ένα να Έρωτα με σώμα λιονταριού που ίσως σχετίζεται με τη μορφή του Έρωτα σαν πολεμικού θεού.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ηροδότου Ιστορία, Βιβλίο Ζ – Πολύμνια Loeb Κλασσική Βιβλιοθήκη έκδοση 1920 
Ξενοφών «Ελληνικά» Loeb Κλασσική Βιβλιοθήκη έκδοση 1920 
Παυσανίας «Ελλάδος Περιήγησις – ΒΟΙΩΤΙΚΑ» Εκδοτική Αθηνών

«Ζωγραφίζοντας» στους τοίχους με…σκιές!

Ο Έλληνας καλλιτέχνης Teodosio Sectio Aurea δημιουργεί περίτεχνα γλυπτά σιδήρου που, με την πρώτη ματιά, μπορεί να μοιάζουν ότι είναι μια μπερδεμένη μάζα από μέταλλο και σύρμα. Αλλά όταν αυτά τοποθετηθούν κοντά σε μια πηγή φωτός και στον σωστό προσανατολισμό, οι σκιές που εμφανίζονται είναι μαγικές και αξιοθαύμαστες. Ο αυτοδίδακτος καλλιτέχνης από την Αθήνα σπάει το πρότυπο σύστημα της αντίληψης και δείχνει μέσα από το παιχνίδι των σκιών την ελκυστική πλευρά της πραγματικότητας.
perierga.gr - "Ζωγραφίζοντας" στους τοίχους με...σκιές!
Κάθε έργο του δημιουργεί μια εντελώς απροσδόκητη σκιά, η οποία έχει μια φιλοσοφική σύνδεση με την πηγή της. Από εκεί που δεν το περιμένεις μια μάζα… παλιοσίδερα μεταμορφώνεται σε μια αισθησιακή γυναίκα, σε ένα ζευγάρι που απολαμβάνει μια αγκαλιά, ακόμα και σε μια χορεύτρια! Τα έργα του Teodosio διαφέρουν σημαντικά ως προς το περιεχόμενο, από όμορφες ερωτικές γυναίκες μέχρι αναπαράσταση με σκιές γνωστών αριστουργημάτων των Πικάσο, da Vinci και Michelangelo.
perierga.gr - "Ζωγραφίζοντας" στους τοίχους με...σκιές!

perierga.gr - "Ζωγραφίζοντας" στους τοίχους με...σκιές!

perierga.gr - "Ζωγραφίζοντας" στους τοίχους με...σκιές!

perierga.gr - "Ζωγραφίζοντας" στους τοίχους με...σκιές!

perierga.gr - "Ζωγραφίζοντας" στους τοίχους με...σκιές!

Το στοματικό σεξ στην εφηβεία


Το τμήμα του κέντρου ελέγχου και πρόληψης ασθενειών των ΗΠΑ, που είναι υπεύθυνο για τη στατιστική επεξεργασία δεδομένων σχετικά με την υγεία, αποκάλυψε πρόσφατα τη γενική μείωση που παρατηρείται στη συχνότητα του στοματικού σεξ στους εφήβους, η οποία συνοδεύει τη μικρή πτώση της συχνότητας της κολπικής συνουσίας στην ίδια ηλικιακή ομάδα. Πιο συγκεκριμένα, η πτώση της συχνότητας του στοματικού σεξ παρατηρείται στις έφηβες γυναίκες, ενώ στους άνδρες δεν φαίνεται να υπάρχουν αλλαγές.
 
Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι τα 2/3 όλων των νέων ηλικίας 15-24 έχουν τουλάχιστον μια εμπειρία μη ασφαλούς στοματικού σεξ, γεγονός το οποίο συνεισφέρει στην εξάπλωση των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων (ΣΜΝ).
 
Σύμφωνα με τα ερευνητικά δεδομένα, στην ηλικιακή ομάδα 15-19, η οποία δεν περιελάμβανε παντρεμένα άτομα, το 41% των θηλέων και το 47% των αρρένων είχαν δεχθεί στοματικό σεξ , ενώ το 43% των θηλέων και το 35% των αρρένων το είχαν προσφέρει.
 
Στην ηλικιακή ομάδα 20-24, τα ποσοστά των ανδρών και των γυναικών που έχουν την εμπειρία του στοματικού σεξ είναι 80% και 81% αντίστοιχα.
 
Παλαιότερα δεδομένα του 2009 υποστηρίζουν πως πολλοί έφηβοι επιλέγουν το στοματικό σεξ γιατί πιστεύουν πως είναι πιο ασφαλές και διαφυλάσσει την παρθενία τους. Στη γενικότερη κουλτούρα, άλλωστε, συχνά επικρατεί η πεποίθηση ότι το στοματικό σεξ δεν είναι στην πραγματικότητα σεξ, από τη στιγμή που ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή συνιστά μόνο η συνουσία. Οι έφηβοι κατασκευάζουν και συχνά διατηρούν μια ψευδαίσθηση του τι είναι εντάξει να κάνουν και τι όχι, μέχρι πού, δηλαδή, μπορούν να προχωρήσουν στην εξερεύνηση και την έκφραση της σεξουαλικότητάς τους.
 
Τα εν λόγω δεδομένα τράβηξαν το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας εξαιτίας της αύξησης στα ΣΜΝ, συμπεριλαμβανομένης και της λοίμωξης από HIV, τον ιό του AIDS, στους άρρενες εφήβους 13-29 ετών. Αν και ο κίνδυνος μετάδοσης του HIV μέσω του στοματικού σεξ είναι μικρότερος σε σύγκριση με αυτόν που υπάρχει μέσω του κολπικού ή του πρωκτικού, τα ποσοστά μετάδοσης του έρπητα των γεννητικών οργάνων, της γονόρροιας και της σύφιλης είναι σημαντικά υψηλότερα.
 
Παράλληλα, κάποιες μελέτες έχουν βρει ότι η αύξηση του στοματικού καρκίνου σχετίζεται με τον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων (HPV) και οι ερευνητές το αποδίδουν στα υψηλά ποσοστά του στοματικού σεξ χωρίς προφυλάξεις.
 
Ένα από τα αξιοσημείωτα ευρήματα της αναφοράς του κέντρου ελέγχου και πρόληψης νοσημάτων ήταν ότι από τους εφήβους που είχαν την εμπειρία του στοματικού σεξ μόνο το 5,1% των θηλέων και το 6,5% των αρρένων σταμάτησαν εκεί. Η συντριπτική πλειονότητα της ηλικιακής ομάδας 15-24 προχώρησε στην κολπική συνουσία. Τα ευρήματα αυτά συμφωνούν με τα πορίσματα μιας μελέτης του 2010, τα οποία υποστηρίζουν ότι οι έφηβοι που έχουν την πρώτη εμπειρία στοματικού σεξ προχωρούν σύντομα σε κολπικό σεξ.
 
Οι ειδικοί τονίζουν ότι τα ευρήματα της αναφοράς δεν τους προκαλούν έκπληξη, επισημαίνουν όμως την ιδιαίτερη σημασία που έχει η ερμηνεία τους. Γιατί, δηλαδή, οι έφηβοι κάνουν αυτές τις επιλογές και πώς τις βιώνουν. Είναι απαραίτητο, επίσης, να διερευνηθούν ενδελεχώς οι στάσεις και οι πεποιθήσεις που σχετίζονται με τις επικίνδυνες σεξουαλικές συμπεριφορές, έτσι ώστε να λειτουργήσουν ουσιαστικά και αποτελεσματικά τα προγράμματα πρόληψης. Η σημασία της κουλτούρας, για παράδειγμα στην ερμηνεία των αποτελεσμάτων, φαίνεται από τη διαφορά που παρατηρήθηκε στη συχνότητα του στοματικού σεξ ανάμεσα σε διαφορετικές φυλές και εθνικότητες.
 
Οι ειδικοί εκφράζουν παράλληλα την ανησυχία τους σχετικά με τη διαφορά ανάμεσα στα φύλα. Για να υποστηριχθούν οι έφηβες γυναίκες στη λήψη αποφάσεων αναφορικά με τις σεξουαλικές τους πρακτικές με γνώμονα την ασφάλεια, θα πρέπει να αναγνωριστούν τόσο οι επικίνδυνες σεξουαλικά συμπεριφορές όσο και ο τρόπος διαπραγμάτευσης που κυριαρχεί στις ετεροφυλόφιλες σχέσεις. Οι γυναίκες πρέπει να γνωρίζουν πως μπορούν να κάνουν μια επιλογή και να μην υποκύπτουν σε συναισθηματικές ή άλλου είδους πιέσεις που προκύπτουν από τη σχέση.
 
Τέλος, στην αναφορά αναφέρεται ότι το 29% των θηλέων και το 28% των αρρένων δήλωσαν ότι δεν είχαν καμία σεξουαλική εμπειρία με το αντίθετο φύλο. Οι ειδικοί είναι επιφυλακτικοί σχετικά με την αξιοπιστία των δεδομένων αυτών, από τη στιγμή που οι έφηβοι συνηθίζουν να μη μιλούν με ειλικρίνεια για το σεξ. Σε κάθε περίπτωση όμως, η παρούσα αναφορά υπογραμμίζει τη σημαντικότητα της σεξουαλικής εκπαίδευσης που να ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες ανάγκες των εφήβων, μέσα στο συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο ζουν κι ενεργούν.

Εφευρέτες που σκοτώθηκαν από τις πατέντες τους

Εφεύρεση χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε δημιουργική ενέργεια του ανθρώπου που
απολήγει στην επινόηση πραγμάτων που δεν υπάρχουν προηγουμένως, ή στην ανεύρεση νέων μεθόδων εργασίας ή επωφελέστερων μέσων ή μεθόδων εκμετάλλευσης γνωστών δυνάμεων, ιδιοτήτων ή πραγμάτων.

«Κατ’ επέκταση των παραπάνω, εφεύρεση ονομάζεται το αποτέλεσμα ή το προϊόν της δημιουργικής αυτής ενέργειας, δηλαδή το εφεύρημα», γράφει η Wikipedia.

Μόνο που αυτό το εφεύρημα μερικές φορές καταλήγει να σκοτώνει τους ίδιους τους δημιουργούς του, συμπληρώνουμε εμείς.

Δείτε παρακάτω έξι εφευρέτες οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους δοκιμάζοντας τα… δημιουργήματά τους, όπως τους κατέγραψε η ιστοσελίδα mentalfloss.com.

1. Franz Reichelt



Στις 4 Φεβρουαρίου του 1912 ο γεννηθείς στην Αυστρία, Γάλλος ράφτης Franz Reichelt σκαρφάλωσε στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ φορώντας μια στολή πτήσης δικής του… έμπνευσης.

Ο ίδιος είχε ενημερώσει τις γαλλικές Αρχές ότι σχεδίαζε να δοκιμάσει τη στολή σε μια κούκλα, όμως όταν ανέβηκε στον πύργο ανακοίνωσε ότι θα πηδούσε εκείνος.

Οι φίλοι του προσπάθησαν να του αλλάξουν γνώμη, επισημαίνοντας ότι οι κλιματολογικές συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες, καθώς και άλλους λόγους για τους οποίους δεν έπρεπε να τολμήσει το άλμα, όμως ο Reichelt ήταν αποφασισμένος.

Μάλιστα, ήταν τόσο σίγουρος για τη δημιουργία του που δε θα χρησιμοποιούσε καν σχοινί ασφαλείας και δε θα ελάμβανε κανένα άλλο προστατευτικό μέτρο.

«Θέλω να πειραματιστώ εγώ ο ίδιος, χωρίς κόλπα, για να αποδείξω την αξία της εφεύρεσής μου» είχε πει στους δημοσιογράφους.

Οι εφημερίδες της εποχής περιέγραφαν τη «στολή-αλεξίπτωτο» ως «λίγο πιο ογκώδη από καθημερινά, κοινά ρούχα, που μοιάζει με ένα μανδύα με μια τεράστια κουκούλα από μετάξι».


Στις 8:22 το πρωί ο Reichelt βρισκόταν στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ. Φόρεσε τη στολή του και… πήδηξε στο κενό. Το γεγονός παρακολουθούσαν 30 δημοσιογράφοι, δύο κινηματογραφιστές (ένας επάνω στον πύργο και ένας στο έδαφος), καθώς και αρκετός κόσμος.

Το αλεξίπτωτο «αγκάλιασε» το σώμα του σχεδόν αμέσως και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα εκείνος… κείτονταν στο έδαφος, πέφτοντας από ύψος 60 μέτρων και αφήνοντας πίσω του έναν κρατήρα βάθους 20 εκατοστών.

Το Popular Mechanics στο τεύχος που δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 1912 ανέφερε ότι «το σώμα του ήταν μια άμορφη μάζα, όταν το περισυνέλεξε η αστυνομία. Ήταν ήδη νεκρός όταν έφτασαν δίπλα του οι πρώτοι θεατές».

Η αυτοψία που έγινε αργότερα καθόρισε ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή κατά την πτώση!

2. Thomas Midgley, Jr.


Ο Thomas Midgley, Jr., ένας αμερικανός μηχανικός και χημικός, ο οποίος κατοχύρωσε πάνω από 100 πατέντες κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Όταν σε ηλικία 51 ετών νόσησε από πολιομυελίτιδα κατασκεύασε ένα σύστημα από σχοινιά και τροχαλίες που διευκόλυνε τους άλλους να τον σηκώνουν από το κρεβάτι.

Το 1944, όταν ήταν 55 ετών, ο Midgley μπλέχτηκε στα σχοινιά και πνίγηκε.

3. Henry Smolinski


Ο μηχανικός Henry Smolinski ήθελε να κατασκευάσει ένα εμπορικά βιώσιμο, ιπτάμενο αυτοκίνητο. Έτσι παράτησε τη δουλειά του στη Northrop και ξεκίνησε να εργάζεται στην Advanced Vehicle Engineers.

Το 1973 η εταιρεία είχε κατασκευάσει δύο πρωτότυπα οχήματα, που ονόμασε AVE Mizars, ενώνοντας το πίσω μέρος ενός αεροσκάφους Cessna Skymaster –που μπορούσε να συνδέεται και να αποσυνδέεται από το αυτοκίνητο- με ένα Ford Pinto.

Τα οχήματα αυτά επρόκειτο να βγουν στην παραγωγή το 1974, όμως στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 ο Smolinski και ο φίλος του Harold Blake σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια μιας δοκιμαστικής πτήσης.

Η κακή συγκόλληση εκτιμήθηκε ότι οδήγησε στη συντριβή.

4. Karel Soucek


Το 1984 ο γεννηθείς στην Τσεχοσλοβακία κασκαντέρ Karel Soucek πέρασε τους καταρράκτες του Νιαγάρα μέσα σε ένα ειδικά διαμορφωμένο βαρέλι 2,7 μέτρων μήκους και διαμέτρου 2 μέτρων.

Βγήκε ζωντανός από το παράτολμο εγχείρημά του, παρότι τραυματίστηκε αρκετά. Έτσι, αποφάσισε να χτίσει ένα μουσείο αφιερωμένο στον εξοπλισμό που χρησιμοποίησε.

Για να χρηματοδοτήσει το έργο αυτό έπεισε μια εταιρεία να γίνει χορηγός του σε ένα άλλο… παράτολμο εγχείρημα: να ρίξει το βαρέλι από ύψος 55 μέτρων από την κορυφή του Houston Astrodome μέσα σε μια δεξαμενή με νερό… με τον ίδιο μέσα!

Στις 20 Ιανουαρίου του 1985 το βαρέλι με τον 37χρονο Soucek μέσα, χτύπησε στο χείλος της δεξαμενής αντί να πέσει μέσα στο νερό. Ο κασκαντέρ τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στο κεφάλι, το στήθος και την περιοχή της κοιλιάς από τη συντριβή και πέθανε στο νοσοκομείο λίγο αργότερα.

5. William Nelson



Στις 3 Οκτωβρίου του 1903 ο 24χρονος υπάλληλος της General Electric, William Nelson, πήρε το νέο μηχανοκίνητο ποδήλατο που είχε εφεύρει για μια δοκιμή. Έπεσε από το ποδήλατο και σκοτώθηκε επί τόπου.

6. Valerian Ivanovich Abakovsky


Ο Valerian Abakovsky ήταν 25 ετών όταν εφηύρε το Aerowagon, ένα συρμό υψηλής ταχύτητας εξοπλισμένο με ένα κινητήρα αεροσκάφους και έλικα έλξης, ο οποίος είχε σχεδιαστεί για να μεταφέρει σοβιετικούς αξιωματούχους από και προς τη Μόσχα. 

Στις 24 Ιουλίου του 1921 μια ομάδα κομμουνιστών, μεταξύ αυτών ο Abakovsky, ο Fyodor Sergeyev και τέσσερις ακόμη, πήραν το Aerocar για μια δοκιμαστική βόλτα. Το όχημα ολοκλήρωσε επιτυχώς το ταξίδι από τη Μόσχα στην Tula, όμως στην επιστροφή εκτροχιάστηκε ενώ έτρεχε με υψηλή ταχύτητα, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν όλοι οι επιβαίνοντες.

Μια αλήθεια του σύμπαντος


Οι σοφοί της αρχαιότητας μελετούσαν τη φύση για να τους δείξει πώς να ζουν ευτυχισμένοι.
Δίδασκαν ότι η ενότητα με τη φύση και η αρμονική και σύμφωνη με τους νόμους της φύσης ζωή είναι τα κλειδιά για την εσωτερική γαλήνη.

Η γνώση της φύσης και των νόμων του σύμπαντος μας βοηθούν να κατανοήσουμε τη δική μας ουσιαστική φύση και να φτάσουμε στην ευτυχία.
Οι σοφοί της Ανατολής που αναζητούσαν τρόπους για να ζουν αρμονικά με το σύμπαν συνειδητοποίησαν ότι είμαστε εξίσου φυσικό και αναπόσπαστο κομμάτι του σύμπαντος όπως και τα αστέρια, τα βουνά, οι ωκεανοί, οι αχανείς γαλαξίες που περιστρέφονται στο διάστημα, και ό,τι άλλο υπάρχει.
Όπως τα χέρια είναι τμήμα του σώματός μας, έτσι κι εμείς είμαστε κομμάτι του σύμπαντος – και όπως έχουμε επίγνωση για κάθε τι που ακουμπά τα χέρια μας, έτσι και το σύμπαν έχει επίγνωση όλων των πραγμάτων που βιώνουμε, ακριβώς επειδή είμαστε κομμάτι του.
Τα πάντα απορρέουν από την ίδια ενεργειακή πηγή, και εκτός από τις διαφορές στη μορφή, όλα είναι ένα και το αυτό. Θα μπορούσαμε να τα συγκρίνουμε με το νερό που όταν παγώνει παίρνει αναρίθμητα σχήματα: ενώ τα σχήματα διαφέρουν μεταξύ τους, όλα είναι φτιαγμένα από νερό.
Ο Ινδός πνευματικός δάσκαλος Swami Vivwkananda που έζησε το δέκατο ένατο αιώνα, στο βιβλίο του Jnana Yoga λέει τα εξής:
«Υπάρχει μόνο μια ζωή, ένας Κόσμος, μια Ύπαρξη. Τα πάντα είναι Ένα… Υπάρχει κανείς που μπορεί να διαχωρίσει το κύμα από τη θάλασσα
Παρόλο που «όλο το σύμπαν είναι η μια αυτή Ύπαρξη» συνεχίζει, «οι διαφορές οφείλονται στις ονομασίες και στις μορφές».
Αλλά και το Βουδιστικό κείμενο Μπάρντο Τόντολ (περισσότερο γνωστό ως η Θιβετιανή Βίβλος των Νεκρών) μας διδάσκει ότι ο νους είναι αυτός που δημιουργεί την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, αλλά ταυτόχρονα έχει τη δύναμη να μας απελευθερώσει από αυτήν:
«Διαχωρισμός δεν υφίσταται… Η κατάσταση εκείνη του νου που υπερβαίνει κάθε μορφή διαχωρισμού οδηγεί στην απελευθέρωση. Μη σταματάς λοιπόν να παρατηρείς το νου σου».
Ο Κινέζος φιλόσοφος Λάο Τσε, που έζησε πριν 2.500 χρόνια, επίσης μίλησε για την αλήθεια αυτή στο κλασικό έργο του, Ταο Τε Τσιγκ:
«Η δύναμη των λέξεων δεν αρκεί για να καθορίσει την έννοια της ύπαρξης… Είτε ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται αντικειμενικά τον πυρήνα της ζωής ή αυτό που βλέπει είναι μονάχα η επιφάνεια, πυρήνας και επιφάνεια είναι το ίδιο και το αυτό.
Αυτό που τα κάνει να ξεχωρίζουν είναι οι λέξεις που μονάχα περιγράφουν τα φαινόμενα. Αν όντως χρειάζεται κάποια ονομασία, η λέξη θαυμασμός προσδιορίζει και τα δύο: η ύπαρξη εκτυλίσσεται από το ένα θαύμα στο άλλο».
Εξάλλου, η κβαντική φυσική πλέον μας έχει αποκαλύψει: Η φύση δεν μας έφτιαξε μόνους. Δεν μας έκανε ξεχωριστούς από τα άλλα φυσικά γεγονότα, από τους άλλους ανθρώπους. Η φύση έφτιαξε όλο το σύμπαν ενιαία.
Ότι κάνουμε εμείς έχει επίδραση σε κάθε τι που υπάρχει μέσα στο σύμπαν. Δεν μας έφτιαξε η φύση μόνους. Γίναμε μόνοι γιατί εμείς το επιλέξαμε. Όλοι είμαστε υπόγεια συνδεδεμένοι. Όλοι είμαστε ΕΝΑ ! Αυτή την ενότητα κι όχι τη μοναξιά καλείται η ανθρωπότητα να ξαναανακαλύψει σήμερα για να επιβιώσει.
Όταν λέμε όλοι είμαστε ΕΝΑ νοείται σε ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ (Πνεύμα ή Κόσμος) και όχι σε Υλικό (ανθρώπινο-ψυχικό) εκεί υπάρχουν τεράστιες και μεγάλες διαφορές και κανένας δεν είναι ίδιος ούτε όμοιος με κανέναν άλλον.

Τα κορυφαία νοητικά άλματα στην εξέλιξη της ανθρώπινης διανόησης


Η επιλογή έγινε με βάση την καταλυτική επίπτωση που είχαν τα παρακάτω “νοητικά άλματα” στην εξέλιξη της ανθρώπινης διανόησης.

*1) 30.000 χρόνια πριν.
Η “ανάδυση” του ανθρώπινου νου “συνδυάστηκε”, με την “αντίληψη” της “θεολογίας” ως ιδιότητα του νοητικού του μηχανισμού.
2) 8ος αιώνας πχ. Όμηρος. Ιλιάδα.
Ο άνθρωπος “πάσχει”, υπό την “κηδεμονία” των “θεών” του, το πνεύμα όμως ανακαλύπτοντας τρόπους έκφρασης ετοιμάζεται για την “Οδύσσειά” του.
3) 636-543 πχ. Θαλής.
Η “αποδέσμευση” της ανθρώπινης σκέψης, από τη “θεολογία” και η “έναρξη” της “φυσικής” φιλοσοφίας.
4) 427-347 πχ. Πλάτων.
Η “αντίληψη” των Ιδεών. Αρχές άχρονες και αυθύπαρκτες. Ο καθορισμός του “ορίου” του ανθρώπινου αντιληπτικού μηχανισμού. Η “ανώτερη” αντίληψη στην ανθρώπινη “σκέψη”.
5) 285-212 πχ. Αρχιμήδης.
«Δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω» (δώσε μου σημείο να στηριχθώ και θα κινήσω τη Γη). Η ερευνητική ματιά του οδήγησε στη γένεση της Μηχανικής. Έκανε τα πρώτα βήματα προς τον Ολοκληρωτικό Λογισμό.
6) 980-1037 μχ. Αβικέννας.
Ο Κανών αποτέλεσε σημείο αναφοράς της ιατρικής επιστήμης επί σειρά αιώνων. Στο πρόσωπό του συμπυκνώνεται η ισλαμική φιλοσοφία, με τη συνεισφορά της στην προετοιμασία της Αναγέννησης.
7) 1452-1519 μχ. Ντα Βίντσι.
Αρχετυπική μορφή της Αναγέννησης. Homo Universalis.
8 ) 1564-1616 μχ. Σαίξπηρ.
Ο γραπτός του λόγος διαπνέετε από μία βαθειά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης που τον καθιστά διαχρονικό. Σημάδεψε ανεξίτηλα τη λογοτεχνία.
9) 1564-1642 μχ. Γαλιλαίος.
Παρουσίαση της Ηλιοκεντρικής θεωρίας. Αντικατάσταση της υποθετικής-επαγωγικής μεθόδου με την πειραματική. Διατύπωση των νόμων του εκκρεμούς, που χρησιμοποιήθηκαν στη “μέτρηση” του χρόνου.
10 ) 1596-1650 μχ. Ντεκάρτ. “Σκέφτομαι άρα υπάρχω”. Ο δάσκαλος του Διαφωτισμού. Έθεσε τα όρια μεταξύ πνευματικού και υλικού κόσμου, αντιμετωπίζοντας τους ως επαρκές και αυτόνομο αντικείμενο μελέτης,
11) 1643-1727 μχ. Νεύτων.
Διατύπωση του νόμου της “παγκόσμιας έλξης”. Ταυτόχρονα με το Λάιμπνιτς συνέβαλε καθοριστικά στην έννοια του Απειροστικού Λογισμού. Η “ένταξη” της κίνησης στα μαθηματικά και τη φυσική.
12 ) 1724-1804 μχ. Καντ.
Ο νους από μόνος του συμβάλλει αποκλειστικά στη γνώση του (και ως εκ τούτου αυτή η γνώση υπόκειται σε περιορισμούς, που δεν μπορεί να ξεπεράσει). Η ηθική έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ελευθερία. Η φιλοσοφία εμπεριέχει αυτο-κριτικές διαδικασίες.
13) 1770-1827 μχ. Μπετόβεν.
Οι συμφωνίες και τα κοντσέρτα για πιάνο, που συνέθεσε, αποτέλεσαν έργα, που αναγνωρίζονται ως μέτρο σύγκρισης για όλους τους μεταγενέστερους συνθέτες.
14) 1811-1832 μχ. Γκαλουά.
“Μετέφερε” τα Μαθηματικά σ΄ ένα πιο αφηρημένο βασίλειο σκέψης, απ’ όπου ξεπήδησε ένας ολόκληρος κλάδος, ο λογισμός της συμμετρίας. Ονομάστηκε θεωρία ομάδων κι έχει “εισβάλλει” σε κάθε γωνιά της επιστήμης.
15) 1809-1882 μχ. Δαρβίνος.
Καταγωγή των ειδών. Διατύπωση της έννοιας της “φυσικής επιλογής”. Στη φύση “προωθούνται” οι καλύτερα προσαρμοσμένοι, στο περιβάλλον τους, οργανισμοί, αφήνοντας περισσότερους απογόνους.
16) 1834-1907 μχ. Μεντελέγιεφ.
Διατύπωσε τον Περιοδικό Νόμο για τα χημικά στοιχεία και επινόησε τη σύγχρονη μορφή του Περιοδικού Πίνακα.
17) 1856-1939 μχ. Φρόιντ.
Θεμελιωτής της ψυχαναλυτικής σχολής, προσδιορίζοντας την έννοια του ασυνείδητου. 18 ) 1879-1955 μΧ. Αϊνστάιν.
Διατύπωση της θεωρίας της Ειδικής και Γενικής Σχετικότητας. E = mc2 . Δηλώνει την αλληλεπίδραση ενέργειας και μάζας, Έναρξη της “σύγχρονης” αντίληψης της πραγματικότητας. Καθιέρωση ως απόλυτου φυσικού ορίου της ταχύτητας του φωτός.
19) 1885-1962 Νιλς Μπορ
Ο “πατέρας” της Σχολής της Κοπεγχάγης, είχε θεμελιώδη συνεισφορά στην κατανόηση της ατομικής δομής και της κβαντικής μηχανικής.
20) 1881-1973. Πικάσο.
Ο κορυφαίος του κυβισμού, με καθοριστική συνεισφορά στη διαμόρφωση και εξέλιξη της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης.
21) 1906-1978 μΧ. Γκέντελ.
Τα θεωρήματα της “μη πληρότητας” των Μαθηματικών. Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις δεν είναι δυνατόν να έχουμε μια αποτελεσματικά παραχθείσα, πλήρη και συνεπή, θεωρία.
22) 1953 μχ. Κρικ & Γουάτσον.
Η “ανακάλυψη” του DNA και η αποσαφήνιση του τρόπου με τον οποίο η δομή του DNA καθορίζει συγκεκριμένες γενετικές επιλογές,
“Δίπλα” τους βρίσκονται χιλιάδες επιστήμονες, που αφιέρωσαν το χρόνο τους, ώστε να προσθέσουν το δικό τους λιθαράκι στο πιο εκπληκτικό ανθρώπινο οικοδόμημα. Μια ιστορία ασύλληπτα συναρπαστική, με σκληρές διαμάχες (Νεύτων εναντίον Λάιμπνιτς για την πατρότητα του Απειροστικού Λογισμού), χωρίς όμως παρουσία βίας, χωρίς “νικημένους”.
Τα σημερινά επιστημονικά θέματα μάλιστα είναι τόσο πολύπλοκα σε όλους τους τομείς, που απαιτείται συνεργασία πολλών καταξιωμένων επιστημόνων, απ’ όλους τους κλάδους.
Η αντίληψη του κόσμο σήμερα, είναι τόσο σύνθετη και “βαθιά”, ώστε απαιτείται “υποστήριξη” ισχυρής υλικοτεχνικής υποδομής και υποστήριξης π.χ. CERN.
Η ταχύτητα μάλιστα “ανάδυσης”, αλλά και ο όγκος παραγωγής, νέων επιστημονικών επιτευγμάτων αυξάνεται, επιβεβαιώνοντας ότι βρισκόμαστε στο “σωστό δρόμο”!
* Αποτελεί εικασία, σε μία προσπάθεια να “ερμηνευθούν”, η απόλυτα “θεοκρατική” “παραγωγή” γνώσης στις αρχαίες κοινωνίες, καθώς και η “παρουσία” των θρησκειών, στο σύνολο της ιστορίας της ανθρωπότητας.

Θρησκεία ή βίωμα;

Οι χριστιανοί, κόπτονται συχνά, ότι η δική τους θρησκεία είναι η “μόνη αληθινή”, δεν είναι σαν των άλλων, δεν είναι θρησκεία αλλά αυθεντικό βίωμα που απαντά στην υποτιθέμενη κλήση του Θεού στον άνθρωπο. Αγνοούν, αν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, όλα τα προβλήματα αυθεντικότητας και ιστορικότητας των γραφών τους και λένε “αφού εμείς βιώνουμε τον Χριστό, τι σημασία έχουν όλα αυτά; έχουμε τις “αποδείξεις” για αυτό που ψάχνουμε, γιατί τις βιώνουμε καθημερινά και αισθανόμαστε υπέροχα στην επαφή του βιώματος αυτού”.
Βέβαια το να ανακαλύπτεις κάτι προσωπικό για το οποίο έχεις ήδη πειστεί από μικρός ότι υπάρχει, αφού και άλλοι σε διαβεβαιώνουν ότι αρκετοί το έχουν “βιώσει”, είναι ένα αμφιλεγόμενο από τη φύση του θέμα. Άλλωστε με την ίδια θέρμη και οι άλλοι θεϊστές ανακαλύπτουν τον δικό τους θεό, αφού αυτόν είχαν πειστεί από μικροί να θεωρούν ως τον μόνο αληθινό, και ο κοινωνικός τους περίγυρος μόνο αυτή την προοπτική θα δεχόταν. Είναι προφανές εδώ ,ότι αυτό, αν και όσο δουλεύει, προϋποθέτει τον έλεγχο της κοινωνίας, ώστε ο κάθε ένας πιστός από την γέννησή του να είναι μέσα στο δεδομένο για αυτούς περιβάλλον, χωρίς να αποκλείει ότι κάποιος φανατικά πιστός δεν μπορεί να το ξεπεράσει.
Το βίωμα λοιπόν προϋποθέτει, εκτός από τον περίγυρο, την τυφλή πίστη που κτίζεται με την κατήχηση σταδιακά από την κούνια. Αυτό που κάνει ο πιστός είναι να προσεύχεται και να παρακαλεί τον θεό του, και αυτός “αν τον κρίνει άξιο”, ή “αν η πίστη του είναι τόσο δυνατή”, “αν η έφεσή του για απάντηση αληθινή και αυθεντική”, τότε ίσως του “μιλήσει” και έτσι “ίσως” γίνει η καλούμενη και “αποκάλυψη” δηλαδή θα “βιώσει την επαφή με το θείο”, που όπως διατείνονται είναι πολύ ωραία και έτσι θα προετοιμαστεί για την ένωσή του με αυτόν, όταν πεθάνει ή αναστηθεί, όπως πιστεύουν οι χριστιανοί.
Το ότι η θρησκεία ενεργεί σαν ναρκωτικό το έχει ήδη σημειώσει ο Μαρξ, αλλά εμείς θα σταθούμε περισσότερο στις προϋποθέσεις για το “φτιάξιμο” αυτό. Επειδή βέβαια όλες αυτές οι προϋποθέσεις είναι έωλες, έχουν και την περίπτωση να μην είναι “εκ Θεού το βίωμα αλλά εκ Διαβόλου”, αν δεν πολυταυτίζεται με τα συμπεράσματα που θέλουν, αλλά ούτε με αυτό θα ασχοληθώ τώρα.
Όποιος έχει ασχοληθεί με άλλες θρησκείες, ξέρει ότι όλες, λίγο πολύ, τα ίδια λένε ή παραπλήσια, η δε προσπάθεια που κάνει ο πιστός είναι ολωσδιόλου παρόμοια. Όταν κάποιος προσεύχεται, η διαλογίζεται ή λέει μανδράς ή “κύριε ελέησον”, ή “ωμ”, ή “χάρε Κρίσνα” ή μετράει το κομπολόι, δεν κάνει τίποτα άλλο, από ένα είδος τελετουργίας με τον εαυτό του, ενώ απευθύνεται σε ένα λογιζόμενο ως “ανώτερο ον” ή σε μια ανώτερη δύναμη, που το προσωποποιεί φυσικά ανάλογα με την θρησκεία του σε κάποιον θεό ή άγιο, προφήτη, δάσκαλο ή οτιδήποτε θεωρεί ότι μπορεί να του μιλήσει με σοφία.
Στην ουσία φέρνει τον εαυτό του σε αυτοσυγκέντρωση, κατάνυξη, ή διαλογισμό. Αυτό σημαίνει ότι έχει συνειδητά ή ασυνείδητα, κλείσει (ή προσπαθεί να κλείσει) τις περισσότερες λειτουργίες του σώματος και του μυαλού και έχει αφήσει μόνο αυτές που του χρειάζονται εκείνη την στιγμή. Θέλει απεγνωσμένα μια απάντηση μια συμβουλή και όλο του το “είναι” στρέφεται σε αυτή την αναζήτηση. Είναι απλά μια προσπάθεια συνειδητού περιορισμού των χιλιάδων σκέψεων του εγκεφάλου και προσήλωσης στο ζητούμενο και τίποτα άλλο.
Κατά την διάρκεια αυτής της τελετουργίας, ή και μετά, μπορεί να νομίσει ότι παίρνει και απαντήσεις από ένα τυχαίο συμβάν, ή όραμα που θα το μεταφράσει σαν απάντηση, το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από μια ξεκάθαρη κατανόηση του μυαλού του. Άλλωστε το πως ο νους μας αποσυμβολίζει τα πράγματα και τους δίνει σημασία είναι εξαιρετικά πολύπλοκος, αλλά η Επιστήμη έχει απαντήσει σε μεγάλο βαθμό στον τρόπο αυτής της λειτουργίας. Εμείς μπορούμε να κατανοήσουμε τα αποτελέσματα με μερικά απλά ίσως και φαινομενικά άσχετα στοιχεία: Ο Rudolf Arnheim, στο “Τέχνη και Οπτική Αντίληψη - Η ψυχολογία της δημιουργικής όρασης” (Εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1999), αναφέρει πολλά και ενδιαφέροντα για το θέμα μας των σχημάτων που βλέπουμε σαν αποτέλεσμα της όρασης και της παρατήρησης...
Η όραση παίρνει το ακατέργαστο υλικό της εμπειρίας και δημιουργεί μια διάταξη γενικών μορφών, οι οποίες ισχύουν όχι μόνο σε μια μεμονωμένη περίπτωση αλλά και σε αναρίθμητες άλλες παρόμοιες (σ. 61).

Η πρόσφατη ψυχολογική σκέψη, λοιπόν μας ενθαρρύνει στο να θεωρήσουμε την όραση ως μια δημιουργική δραστηριότητα του ανθρωπίνου νου. Η αντίληψη επιτυγχάνει στο αισθητηριακό επίπεδο αυτό που στη σφαίρα της λογικής είναι γνωστό ως κατανόηση... Η όραση είναι ενόραση (σ. 62).

Το σχήμα του αντικειμένου που βλέπουμε δεν εξαρτάται μόνον από την προβολή του στον αμφιβληστροειδή σε μια δεδομένη στιγμή. Για να ακριβολογήσουμε, η εικόνα καθορίζεται από το σύνολο των οπτικών εμπειριών που είχαμε απ' αυτό το αντικείμενο, ή απ' αυτό το είδος αντικειμένου κατά την διάρκεια της ζωής μας (σ. 63).

Σε ένα πείραμα γνωστό στους σπουδαστές της ψυχολογίας, αποδείχθηκε ότι η αντίληψη και η αναπαραγωγή ασαφών σχημάτων επηρεάζεται από προφορικές οδηγίες (σ. 65).

Η επίδραση της μνήμης αυξάνεται όταν κάποια προσωπική ανάγκη κάνει τον παρατηρητή να θέλει να δει αντικείμενα δεδομένων αισθητών ιδιοτήτων. O Gombrich λέει: “Όσο μεγαλύτερη βιολογική σχέση έχει ένα αντικείμενο μ' εμάς, τόσο περισσότερο θα είμαστε σε ετοιμότητα να το αναγνωρίσουμε -και συνεπώς θα είναι πιο ανεκτικά τα κριτήριά μας μορφολογικής συμφωνίας. Ένας άνδρας που περιμένει την φίλη του στη γωνία ενός δρόμου θα τη βλέπει σχεδόν σε κάθε γυναίκα που πλησιάζει, κι αυτή η τυραννία του μνημονικού ίχνους θα ενδυναμώνεται όσο περνάνε τα λεπτά στο ρολόι” (σ. 66).
Το ότι η εμφάνιση στο όνειρο ή στο “όραμα” οικείων μορφών είναι θέμα του μυαλού και είναι ανεξάρτητο “εξωτερικής επέμβασης”, φαίνεται επίσης από το ότι οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν στα όνειρά τους μορφές που απέδιδαν σε ένα από τους 12 θεούς τους ή τις αμέτρητες άλλες θεότητές τους. Ένας χριστιανός βλέπει τον Χριστό, την Παναγία ή τον τάδε άγιο, ένας μουσουλμάνος τον προφήτη, ή τους δικούς τους άγιους, κάποιος άλλος τον πατέρα του ή ένα αγαπημένο ή ακόμα και γνωστό πρόσωπο (τον δάσκαλό του, έναν πολιτικό ή οποιονδήποτε γνωστό ζωντανό ή και νεκρό). Ο κάθε ένας μορφοποιεί τα πάντα ανάλογα με τις απαντήσεις που θέλει το υποσυνείδητό του να του δώσει και με τις εικόνες που του είναι ποιο οικείες ή πιο κατάλληλες ανά περίπτωση, δηλαδή με φορέα μια μορφή που είναι η κατάλληλη για αυτό.
Όσοι έχουν την εμπειρία της φροντίδας ενός υπερήλικα, ξέρουν ότι συχνά τα όνειρα, οι σκέψεις και ο λόγος σε αυτούς τους ανθρώπους, συγχέονται πολύ εύκολα μεταξύ ονείρου, σκέψης-φαντασίας και πραγματικότητας, χωρίς να είναι προφανής ή ξεκάθαρη η διάκριση.
Σε πειράματα που έγιναν (αναφέρθηκε και παραπάνω από τον Arnheim) έβαλαν δύο ομάδες ανθρώπων να δουν μια ταινία γεμάτη από παράσιτα σαν αυτά που βλέπαμε στις αναλογικές τηλεοπτικές οθόνες όταν δεν υπάρχει σταθμός, στην πρώτη δεν είπαν τίποτα, ζήτησαν μόνο να αναφέρουν στο τέλος ότι εικόνες δουν, ενώ στην δεύτερη είπαν ότι υπάρχουν οπωσδήποτε κάποιες εικόνες που φαίνονται αν προσέξει κανείς με προσοχή. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να σας πω ποια ήταν τα αποτελέσματα. Όλη η πρώτη ομάδα δεν είδε τίποτα, ενώ η δεύτερη σε μεγάλο ποσοστό περίγραψε συγκεκριμένες εικόνες και συγκεκριμένες φιγούρες που νόμιζε ότι “είδε” στα παράσιτα της ταινίας.
Σ' αυτή τη σχετική και μικρή ταινιούλα, με τίτλο “Ανθρώπινη σκέψη, κοινά σφάλματα”, έχει κάποια από τα στοιχεία που μπορούν να μας βοηθήσουν στην κατανόηση της ανθρώπινης σκέψης και οπτικής.
Το θέμα αυτό μπορούμε να το κατανοήσουμε καλύτερα ίσως σαν θέμα ψυχολογίας. Όταν μας προβληματίζει κάτι, και στο μυαλό μας έχουμε βασανιστικά ερωτήματα, δεν σημαίνει ότι το μυαλό μας επίσης, δεν δημιουργεί και αρκετές απαντήσεις. Μόνο που αυτές είναι στο υποσυνείδητο και θέλουν τον χρόνο τους για να ωριμάσουν και να φανερωθούν. Το ποια θα προκρίνουμε και ποιο θα είναι το αίτιο-σύμβολο που θα νομίσουμε ότι είναι η απάντηση, μπορεί να φαίνεται τυχαίο ή στιγμιαίο, ανάλογο και με άλλα ερεθίσματα, άλλα μέσα μας έχει ήδη δομηθεί. Στα όνειρα για παράδειγμα, γίνεται με την μορφή μιας οικείας φιγούρας όπως ήδη είπαμε, στον ξύπνιο μας από σχετικές καταστάσεις–σύμβολα, οράματα, ή τυχαίους θορύβους και εικόνες που μόνο εκείνη την στιγμή συνειδητοποιούμε ως σχετικές με το θέμα μας και που μας φαίνονται σαν η μόνη σωστή απάντηση, ή μας οδηγούν σε αυτή. Φυσικά οι φιγούρες αυτές δεν υπάρχουν, απλά τα μάτια μας μορφοποιούν τα πάντα, ακόμα και τον θόρυβο σε εικόνες αφού έχουν προγραμματιστεί από την φαντασία μας και την ιδεολογία μας, έτσι το μυαλό είναι αυτό που τις κάνει να έχουν κάποιο συγκεκριμένο νόημα για την δεδομένη περίπτωση. Το ίδιο συμβαίνει και στον ξύπνιο μας. Βλέπουμε μια εικόνα στην τηλεόραση που αναφέρεται σε αυτό ακριβώς που σκεπτόμαστε, και έτσι παίρνουμε την απάντησή μας. Φυσικά οι εικόνες στατιστικά είναι χιλιάδες, αλλά μόνο εκείνη την στιγμή το μυαλό μας δίνει την σημασία της σχετικότητας, για να δέσει την “αφήγησή” του.
Είναι προφανές ότι τέτοιες εμπειρίες μπορεί να έχει ο κάθε ένας είτε είναι θρήσκος είτε όχι. Το πρόβλημα είναι ότι ο θρήσκος, την εμπειρία αυτή την αποδίδει ευθέως στον θεό του (δεν μπορεί καν να φανταστεί και άλλο αίτιο, αφού σε αυτόν κατά βάση απευθύνεται), αλλά το χειρότερο είναι ότι αν είναι φανατικός ή νεοφώτιστος, πάντως οπωσδήποτε με την προτροπή του ιερατείου του, προσπαθεί την δική του κατανόηση στο βίωμα αυτό να το περάσει σαν απόλυτη αλήθεια και στους άλλους.
Σήμερα η επιστήμη της νευροφυσιολογίας έχει βρει το σημείο του εγκεφάλου που δίνει πληροφορίες, που κανονικά δραστηριοποιούνται κάτω από έντονη διανοητική προσπάθεια ή διανοητικό/σωματικό στρες. Μάλιστα, ενεργοποιώντας τα σημεία αυτά δίνει ο ερευνητής κατά βούλησή του στους εθελοντές-δοκιμαζόμενους την εικόνα μορφών στον χώρο που δεν υπάρχουν. Αυτά δηλαδή που συνήθως φαίνονται σαν οπτασίες ή άγγελοι ή οικείες μορφές. Η ψυχολογία-ψυχανάλυση έχει επίσης φθάσει σε ένα εξαιρετικό σημείο κατανόησης των ονείρων σαν μια εξωτερίκευση του υποσυνείδητου. Πράγματα και καταστάσεις που είναι θαμμένες ή κρυμμένες μέσα μας, εμφανίζονται περισσότερο ή λιγότερο συμβολικά μέχρι να συνειδητοποιηθούν και να βγουν τελείως στο φως της συνείδησής μας (δεν είναι τυχαίο το φαινόμενο της ονείρωξης ειδικά στους έφηβους, που δεν έχουν βρει φυσιολογική διέξοδο αλλά και στους φανατικούς πιστούς που καταπιέζουν τα σεξουαλικά ένστικτα στον ξύπνιο τους). Υποτίθεται ότι και η ύπνωση μπορεί και δουλεύει με αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα. Το θέμα είναι ότι πολλά βιώματα που στο παρελθόν δεν είχαμε καμιά δυνατότητα να κατανοήσουμε και τα αποδίδαμε εύκολα σε θεϊκή συμβολή ή παρέμβαση, σήμερα είναι κατανοητά και αξιοποιήσιμα σε μεγάλο βαθμό, σαν εκφράσεις του ψυχισμού μας και κυρίως εξωτερίκευση υποσυνείδητων καταστάσεων.
Από την άλλη, μπορεί ένας θρήσκος να πει ότι η θρησκεία του έχει -υποτίθεται- τις δικές της λύσεις (άσχετα πως τις λέει η επιστήμη) για όλα αυτά τα θέματα (φυσικά ξέρουμε ότι και οι άλλες θρησκείες ισχυρίζονται το ίδιο, άσχετα αν τις νοηματοδοτούν με διαφορετικούς τρόπους). Μόνο που οι λύσεις ή τα συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτές, εξαρτώνται από πολλούς και αστάθμητους παράγοντες που και οι ίδιοι οι θεϊστές προβάλλουν για να προλάβουν την συχνή αποτυχία τους, όπως σωστή κατήχηση, αληθινή πίστη, έφεση, αυθεντικότητα διάθεσης, αληθινή αγάπη για τον θεό τους, διάθεση του θεού τους (αν τον κρίνει άξιο, όπως λένε οι χριστιανοί) κ.λπ. κ.λπ., οι παράγοντες αυτοί όμως δεν είναι αποδεκτοί από τους άλλους θεϊστές που βάζουν δικούς τους αντίστοιχα παράγοντες και καθόλου αποδεκτοί από τους μη θεϊστές, άρα δεν έχουν παγκόσμια και καθολική ισχύ. Αντίθετα η επιστήμη είναι το μοναδικό σίγουρο και κοινό όπλο που έχουμε σαν ανθρωπότητα για την κατανόηση και ίσως επίλυση αυτών των καλούμενων ψυχικών φαινομένων και βιωμάτων.

Εκ πίστεως παρανοήσεις

Τι ανοησίες λένε τώρα στα σχολεία με την θεωρία του Δαρβίνου κ.λπ.! Ενώ οι ίδιοι αυτές τις ανοησίες δεν τις πιστεύουν, τις λένε όμως, για να μολύνουν τα παιδιά, να τα απομακρύνουν από την Εκκλησία.

Μου είπε κάποιος: «Αν πούμε ότι το χώμα είχε διάφορα συστατικά, διάφορους οργανισμούς, και ο Θεός πήρε από αυτά και έκανε τον άνθρωπο...».
-«Δηλαδή», λέω, «αν δεν υπήρχαν αυτά, δεν μπορούσε ο Θεός να κάνη τον άνθρωπο; Δύσκολο πράγμα!».
-«Αν πούμε», μου λέει, «ότι πήρε πρώτα από τον πίθηκο και τον τελειοποίησε;».
-«Καλά», του λέω, «δεν μπορούσε ο Θεός να κάνη το τέλειο δημιούργημα, τον άνθρωπο, που διέθεσε γι’ αυτόν ολόκληρη ημέρα; Έπρεπε να βρη ανταλλακτικά; Διάβασε να δης τι λέει η Προφητεία του Ιώβ, στο Ανάγνωσμα της Μεγάλης Πέμπτης. Τώρα αυτά για τον πίθηκο ούτε η επιστήμη τα παραδέχεται. Πόσα χρόνια έχει που οι άνθρωποι ανέβηκαν στο φεγγάρι; Οι πίθηκοι τόσα χρόνια δεν εξελίχθηκαν να κάνουν, αν όχι ένα ποδήλατο, τουλάχιστον ένα πατίνι. Είδες κανέναν πίθηκο με πατίνι; Άλλο, αν πάρης έναν πίθηκο και του μάθης να κάνη πατίνι!...».
-«Αν πούμε», λέει, «εκείνο, αν πούμε εκείνο...;».
-«Μη λες τίποτε», του λέω, «για νά 'σαι πιο σίγουρος».

Αυτή την θεωρία δίδασκε και ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου. Του είπα μια φορά: «Σιγά-σιγά, με την περιποίηση, η φασολιά θα γίνη καλύτερη φασολιά, η μελιτζανιά καλύτερη μελιτζανιά. Ο πίθηκος, άμα τον ταΐσης, άμα τον περιποιηθής, θα γίνη καλύτερος πίθηκος· δεν μπορεί να γίνη άνθρωπος. Αν ένας μαύρος είναι σε ψυχρό κλίμα και δεν βγαίνη στον ήλιο, λιγάκι θα διορθωθή το δέρμα του· δεν θα πάψη όμως να είναι μαύρος».

Και ύστερα, αν σκεφθής ότι από άνθρωπο, την Παναγία μας, γεννήθηκε ο Χριστός! Δηλαδή απόγονος του Χριστού ήταν ο πίθηκος; Τι βλασφημία! Και δεν το καταλαβαίνουν ότι βλασφημούν. Ρίχνουν μια πέτρα και δεν κοιτούν πόσα κεφάλια θα σπάση. Σου λέει: «Εγώ την έρριξα πιο μακριά από τον άλλον». Αυτό κάνουν σήμερα· θαυμάζουν ποιος θα πετάξη πιο μακριά την πέτρα. Πόσα κεφάλια θα σπάση από αυτούς που περνάνε εκεί κάτω, δεν τον σκέφτονται.


[Από το «Γέροντος Παϊσίου Λόγοι», Α΄ Μέρος, Δ΄ Κεφάλαιο, 1ο μέρος “Η θεωρία της εξελίξεως” (σ.σ. το βιβλίο αποτελεί δευτερογενή αναφορά)]
Δεδομένης της αφετηρίας (ότι δηλαδή είμαστε δημιουργήματα ενός παντοδύναμου θεού) από τη δογματική θρησκευτική πίστη του γέροντα Παϊσίου, τα ερωτήματα που θέτει είναι λογικά (ειδικά αυτό με τα ανταλλακτικά, σαφώς και μπορούσε να δημιουργήσει τον άνθρωπο ένας παντοδύναμος θεός). Το πρόβλημα είναι ακριβώς η αφετηρία των ερωτημάτων. Είναι αυτό που ακούμε συνήθως κληρικούς και θεολόγους να υποστηρίζουν ότι “Η επιστήμη και η θρησκεία είναι διαφορετικές προσεγγίσεις για τα ερωτήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα”, δίνοντας ουσιαστικά ίση βαρύτητα στις δύο προσεγγίσεις.
Πιο πάνω παρατηρούμε τη θρησκευτική προσέγγιση. Μια προσέγγιση που προκύπτει από την πλήρη άγνοια των επιστημονικών δεδομένων και βασίζεται στην υποκειμενική προσωπική άποψη και αντίληψη και το πώς “διαισθητικά” προκύπτει η εξήγηση από το θρησκευόμενο μυαλό. Για να υιοθετηθεί η θρησκευτική προσέγγιση, θα πρέπει να αγνοήσεις ένα καταιγισμό επιστημονικών δεδομένων αφήνοντας την άποψη σου στην πίστη. Με μια σύντομη εξέταση, με βασικές γνώσεις για την επιστημονική θεωρία της εξέλιξης των ειδών, διακρίνουμε εύκολα τόσο την παρανόηση που διακατέχει την προσέγγιση του γ. Παϊσίου, όσο και την άρνηση πρώτα να μελετήσει τη θεωρία της εξέλιξης και δεύτερο να υιοθετήσει τη θέση για την οποία υπάρχουν, όχι απλώς στοιχεία, αλλά συντριπτικά δεδομένα που υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία και τα οποία την καταστούν μια από τις πιο στιβαρές επιστημονικές θεωρίες που διαθέτει η ανθρωπότητα μέχρι τώρα.
Για κάποιον, με μόνο βασικές γνώσεις έστω του μηχανισμού της φυσικής επιλογής, οι απόψεις περί πιθήκων που δεν εξελίσσονται σε αστροναύτες ή δεν κάνουν πατίνια, φαίνονται πραγματικά αστείες, αλλά δυστυχώς είναι απόψεις και απορίες που έχουν άτομα ακόμα και σήμερα. Συχνά ακούμε την ερώτηση, “μα γιατί υπάρχουν πίθηκοι και δεν εξελίχθηκαν σε ανθρώπους”; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Ο άνθρωπος δεν εξελίχθηκε από τον πίθηκο, αλλά από ένα κοινό πρόγονο, από τον οποίο ξεπήδησαν σταδιακά όλα τα πρωτεύοντα ζώα. Το πραγματικά λυπηρό όμως είναι, να διατηρεί κάποιος αυτή την απορία χωρίς να κάνει κάτι να τη λύσει, ή να καταφεύγει σε πηγές (όπως την πιο πάνω) προς επιβεβαίωση της υποκειμενικής του άποψης. Ένα σφάλμα το οποίο διαπράττουν συχνά όσοι διατηρούν απόψεις όπως του γ. Παϊσίου είναι ότι θεωρούν ότι ο άνθρωπος είναι εκ προοιμίου περισσότερο εξελιγμένος είτε από τον πίθηκο είτε από άλλα ζώα. Όλα τα ζώα έχουν εξελιχθεί για να επιβιώσουν στο περιβάλλον που ζούνε. Ο άνθρωπος θα δυσκολευόταν ιδιαίτερα να επιβιώσει στο περιβάλλον του πιθήκου και σίγουρα η φύση μας προσφέρει αμέτρητα παραδείγματα εντυπωσιακών και σχεδόν εξωπραγματικών προσαρμογών στο περιβάλλον.
Αν τα περί πιθήκων, αστροναυτών και πατινιών φαίνονται αστεία, δυστυχώς το σχόλιο για το “προβληματικό” δέρμα του μαύρου δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό. Αντιθέτως, είναι ένα κλασικό παράδειγμα του πως η άγνοια και η διαισθητική υποκειμενική αντίληψη μπορεί να οδηγήσει σε μισαλλόδοξες και ρατσιστικές απόψεις. Με άλλα λόγια, όπως φαίνεται λόγω του ότι το μαύρο δέρμα φαινόταν παράξενο στον αδαή γ. Παΐσιο, αποφάσισε ότι είναι προβληματικό. Ότι το “σωστό” δέρμα είναι το λευκό. Γιατί; Προφανώς επειδή τα μόνα βιβλία που μελετούσε ήταν θρησκευτικά βιβλία και βίους αγίων.
Πληροφοριακά, η εξέλιξη του σκούρου δέρματος ξεκίνησε πριν από περίπου 1.2 εκ. χρόνια σε ανοικτόχρωμα ανθρωποειδή που μετανάστευσαν από ισημερινά τροπικά δάση στην ηλιόλουστη σαβάνα. Λόγω των υψηλών θερμοκρασιών ευνοήθηκε η προσαρμογή με καλύτερους ψυκτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι δημιουργήθηκαν από την απώλεια του τριχώματος και την εξέλιξη αποδοτικότερου συστήματος εφύδρωσης. Η απώλεια του τριχώματος οδήγησε στην εξέλιξη σκουρόχρωμου δέρματος το οποίο δρούσε ως μηχανισμός της φυσικής επιλογής έναντι στην εξάντληση του φολικού οξέως (Βιταμίνη Β9) λόγω της υπεριώδους ακτινοβολίας και σε λιγότερο βαθμό της βλάβης στο DNA. Μέχρι την εμφάνιση των πρώτων Homo Sapiens, όλοι οι ανθρώποι είχαν σκουρόχρωμο δέρμα.
Επαναλαμβάνω, η προσωπική διαισθητική υποκειμενική άποψη βασισμένη σε παρανοήσεις και άγνοια μπορεί να οδηγήσει σε παράλογες και επικίνδυνες απόψεις και αντιλήψεις. Για να εξηγήσουμε τον κόσμο, πρέπει πρώτα να μάθουμε πως λειτουργεί κι αυτό χρειάζεται προσπάθεια, καθώς δεν γεννιόμαστε με προεγκατεστημένη γνώση στον εγκέφαλο. Ευτυχώς, έχουμε πολλές απαντήσεις σήμερα για πολλά από τα ερωτήματα που μας απασχολούν. Αν μπορούσαμε μόνο να ψάξουμε για εξηγήσεις που υποστηρίζονται επιστημονικά αμφισβητώντας όσα μας έχουν “μάθει” μέχρι σήμερα.