Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Λίγες απλές σοφές συμβουλές από ένα Παππού...

Η διαδρομή προς τον προορισμό δεν είναι ποτέ ευθεία. Για να φτάσουμε στο χειμαδιό περνάμε στροφές, κακοτράχαλα εδάφη, έχουμε απώλειες… Επιπλέον χρειάζεται να χεις προνοήσει, πάντα να έχεις μαζί σου και λίγο παστό κρέας.

Άσε πίσω το παρελθόν. Αν σου φάει ο λύκος την κατσίκα την έφαγε, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό. Απλά την επόμενη φορά φρόντισε να είσαι πιο προσεκτικός.

Μην κεφαλαιοποιείς πολλά, μην γίνεσαι σπαγκοραμμένος. Μην αναβάλλεις την απόλαυση της χαράς για το μέλλον. Κάντο τώρα, όσο είσαι ακόμα νέος. Κάνε την σκληρή εργασία σου να αξίζει ακόμη περισσότερο.

Αγωνίσου, πάλεψε. Εσύ είσαι ο μοναδικός υπεύθυνος για τον εαυτό σου. Μην είσαι φυγόπονος, μην περιμένεις να κάνουν στο κοπάδι σου όλη τη δουλειά τα σκυλιά.

Διεκδίκησε τον σεβασμό που σου αξίζει, μην αφήνεις τους άλλους να σε πατάνε . Βάλε όρια, βάλε φράχτες, προστάτεψε τα ζώα σου.

Μακάριοι αυτοί που κάνουν λάθη. Σφάλε. Εμπειρίες ονομάζουμε τις καρπαζιές που έχουμε φάει στη ζωή μας, απλά τους δώσαμε ένα πιο εύηχο όνομα. Και μην ξεχνάς ότι δεν έχει μεγάλη σημασία ποιος ήσουν μέχρι χθες. Ξεκίνα σήμερα κι όρισε με τις πράξεις σου, αυτό που θα γίνεις από δω και πέρα...

Μάθε να συγχωρείς .... τον εαυτό σου πρώτα. Άσε τις ενοχές, δεν έχεις χρόνο γι αυτές.

 Μακάριοι αυτοί που αμφισβητούν. Μην αφήνεις τη ζωή σου να καταδυναστεύεται από δόγματα. Θυμήσου ότι αν κάποιοι δεν αμφισβητούσαν παγιωμένες γνώσεις η ανθρωπότητα θα κατοικούσε ακόμη σε σπηλιές. Φίλτραρε την πληροφορία, γίνε σκεπτικιστής, σκέψου κριτικά, σκέψου ορθολογικά, αναθεώρησε. Δεν είδες νεράιδες και στοιχειά στο δάσος, μόνο λύκους.

Να είσαι προσεκτικός. Να παρατηρείς τους άλλους . Κοίταζε τους στα μάτια. Αν δεν το δείχνει η γίδα, το δείχνει το κέρατό της.

Η ζωή είναι το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Και είναι πολύτιμη. Η προηγούμενη λέξη που διάβασες είναι ήδη παρελθόν.

Μη συμβουλεύεις διαρκώς τους νέους, είναι χάσιμο χρόνου. Δεν υπάρχει τρόπος να τους διδάξεις τον πόνο και τη δυστυχία, μόνο η εμπειρία θα το κάνει βασανιστικά.

Ταξίδεψε! Τα ταξίδια είναι από τις εμπειρίες που μένουν. Βγες έξω Δοκίμασε! Γεύσου, ρούφηξε άπληστα εικόνες. Άφησε τις αισθήσεις σου ελεύθερες.

Εκθέσου, αφέσου, τσαλακώσου, χάσε τον έλεγχο πού και πού. Κι όχι μόνο τον έλεγχο του εαυτού σου, αλλά και τον έλεγχο σε σχέση με άλλους. Αρκετά απομονώθηκες στην καλύβα σου στο χειμαδιό, φτάνει όμως, βγες έξω όταν γυρίσεις. Ξαναβρές τους φίλους και τη συντροφικότητα.

Μην προσπαθείς να ελέγξεις τους άλλους. Έτσι θα καταδικάσεις στο άγχος και τη δυστυχία όχι μόνο τον εαυτό σου, αλλά κι αυτούς που προσπαθείς να ελέγξεις. Άσε τους άλλους να ζήσουν και ζήσε για τον εαυτό σου. Άσε τ άλλα κοπάδια στους βοσκούς τους, κοίτα το δικό σου.

 Η ζωή δεν είναι δίκαιη - Το σύμπαν δεν σου οφείλει καμιά παρηγοριά και το σίγουρο είναι ότι στο τέλος της διαδρομής εσύ πεθαίνεις. Να
είσαι σε εγρήγορση...

Να έχεις ισορροπία. Να απολαμβάνεις το φαγητό και το ποτό σου. Να μην ξεχνάς ότι οι φτωχοί του πλανήτη περπατούν χιλιόμετρα για την καθημερινή τους τροφή, ενώ οι πλούσιοι περπατούν χιλιόμετρα για να τη χωνέψουν.

Απ όλους έχεις να κερδίσεις κάτι. Μάθε από τους γύρω σου. Γίνε παιδί με τα παιδιά, παίξε μαζί τους, αλλά πήγαινε και στο καφενείο να μιλήσεις με τους γέρους. Κάτι έχει να σου πει η συσσωρευμένη εμπειρία τους.

Μην τα παίρνεις όλα τις μετρητοίς. Μην παίρνεις τα πάντα σοβαρά Πιθανόν υπερβάλλεις στο σήμερα. Αυτό που σε ενοχλεί ή φοβάσαι τώρα, το πιο πιθανό είναι αύριο να το κρίνεις ανούσιο ή χλιαρό. Προσπάθησε να δεις τον εαυτό σου από απόσταση, ρίξε μια ματιά στη θέα του κοπαδιού σου από το λόφο.

Έχε υπομονή. Οι κατσίκες δεν γεννούν κάθε μήνα. Αλλά όταν συμβεί πρέπει να 'σαι παρών και σε χρειάζονται.

 Μάλωσε καμιά φορά με τη σύντροφό σου αν χρειαστεί, δεν είναι τρομερό, άφησε τα συναισθήματα να εκτονωθούν. Κάνε αποσυμπίεση στο θυμό. Η φωτιά μερικές φορές είναι ευεργετική. Αν καεί μια περιοχή με πουρνάρια ή ξερόχορτα , η άνοιξη πάλι θα δώσει νεαρή βλάστηση, εκλεκτή τροφή για τις γίδες και τα μικρά τους. Πρόσεχε όμως, τα λόγια που θα ειπωθούν δεν τα ξαναμαζεύεις.

Πρόσεχε τι θα φάνε οι γίδες σου, δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν. Αν αυτά που θα φάνε είναι τα βλαστάρια δέντρων, το δάσος δεν ξαναγίνεται, ο τόπος θα μείνει χέρσος...

Πότε δεν θα υπάρξει ιδανική στιγμή, ποτέ οι συνθήκες και οι καταστάσεις δεν θα είναι ιδανικές. Ξεκίνα από εδώ που βρίσκεσαι τώρα! Μην αναβάλλεις.

Να είσαι ευγενικός. Ένα πρόσωπο που χαμογελά καθρεφτίζει ανάλογη συμπεριφορά. Κάνε δώρα. Ακόμη και το δώρο ενός καλού λόγου είναι σημαντικό.

Να φέρεσαι καλά στους ηλικιωμένους, σε λίγο θα σαι σαν αυτούς. Να φέρεσαι καλά και στα ζώα, αυτά δεν κρατάνε κακία, δεν ζηλεύουν, δεν έχουν εμμονές ούτε εγωισμό. Συγχωρούν, και μάλιστα χωρίς όριο.

Αν ξέρεις γράμματα διάβασε! Αυτοί που διαβάζουν ζουν επιπλέον ζωές. Όχι μόνο τη δική τους αλλά κι όλων αυτών που μπήκαν στη θέση τους.

 Τόλμησε, ο φόβος σε κρατά δεμένο αλλά δεν είναι πραγματικός, απλά προέρχεται από το άγνωστο που δεν βρίσκεται στο κεφάλι σου.

Μην δένεσαι με τα πράγματα. Η ζωή είναι σαν τη διαδρομή του χειμαδιού και το ταγάρι. Όσο περισσότερο το γεμίζεις, τόσο πιο δύσκολα θα περπατάς. Πάρε τα απαραίτητα, το κοπάδι προχωρά, δεν θα σε περιμένει αν καθηλωθείς από πράγματα βαριά κι ασήκωτα. Πέτα τα , αποδεσμεύσου, νιώσε πιο ευέλικτος κι ελεύθερος.

Η γοητεία της φιλοσοφίας…


Η ασίγαστη φιλοσοφική όρεξη, η αμείλικτη κριτική στάση και τάση του φιλοσοφείν, η κοπιώδης απόπειρα να διατυπώσει η φιλοσοφία μια γενική θεωρία και να φθάσει σε μια ολική γνώση, κυρίως να ερμηνεύσει και έτσι να δώσει νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη, όλα αυτά καθιστούν το φιλόσοφο λογισμό μια από τις αποφασιστικές εκείνες δυνάμεις που επεμβαίνουν δραστικά στο ιστορικό γίγνεσθαι και διαμορφώνουν τη ζωή.

Η γνήσια φιλοσοφία δεν αποξενώνεται, αλλά θεμελιώνεται επάνω στη ζωή. Αναβλύζει από τις εμπειρίες της, από την αινιγματικότητά της, από τα μεγάλα προβλήματά της και γίνεται κοφτερή συνείδηση για τη ζωή. Ο φιλόσοφος -και όχι μόνο ο ειδικός παρά κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος- θεωρεί κατά πρόσωπο τη γέννηση και το θάνατο, την ελευθερία και τον εξαναγκασμό, την ευθύνη και την ενοχή, την αγάπη και το μίσος, την αλήθεια και την πλάνη, το καλό και το κακό. Βυθίζεται σε αγωνιώδη περισυλλογή και αναζητεί την αιτία. Αποφασίζει για την ουσία της ζωής και την αξία της. Η φιλοσοφία γίνεται έτσι ο επιούσιος άρτος της ζωής, ο αναπόφευκτος.

Όμως η φιλοσοφία δεν παρατηρεί ανίσχυρη. Η φιλοσοφία κινεί τη ζωή και είναι ο ταραξίας της. Όλα σχεδόν τα ιδεολογικά και κοινωνιολογικά ρεύματα που κυριαρχούν και στηρίζουν ή κλονίζουν την εποχή μας και τη ζωή μας, καθορίζουν και προσδιορίζουν την πορεία της ιστορίας, είναι φιλοσοφικά. Στο κέντρο των πολιτικών αντιθέσεων βρίσκεται η φιλοσοφία, ενώ ιδιαίτερα βαρυσήμαντη είναι η κοινωνική λειτουργία της φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία άλλωστε με την πειστική της ρώμη αγωνίζεται για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και την ελευθερία του, δηλαδή για την αλήθεια.

Η φιλοσοφία εξάλλου με την ψυχραιμία του λόγου της και την ηθική της σύννοια, την πρακτική της περίσκεψη και την ήπια θέρμη της, ανοίγει δρόμους, ερευνά ή και σχεδιάζει συστήματα θεσμών που να ασφαλίζουν την ανεξαρτησία και την πρόοδο του ανθρώπου, δίχως βέβαια να τον απανθρωπίζουν. Η «αληθινή πολιτική δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς να έχει προηγουμένως υποβάλλει τα σέβη της στην ηθική», λέγει ο Καντ. Χωρίς πάλι την ηθική, θεμελιώδη κλάδο που ονομάζεται πρακτική φιλοσοφία, η διάδοση των αξιών, η γνωριμία των ανθρώπων μ” αυτές και η τήρησή τους θα ήταν αδύνατες. Η άγνοια πολλές φορές είναι υπεύθυνη για τα ηθικά σφάλματα. «Ουδείς εκών κακός», δίδασκε ο Σωκράτης.

Υπήρχαν άλλωστε φιλόσοφοι – για να παραλείψω τους μεγάλους Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Σοπενχάουερ και Καντ- οι οποίοι δεν επεδίωξαν απλώς να ερμηνεύσουν , αλλά με τις φιλοσοφικές τους απόψεις επιχείρησαν να αλλάξουν τον κόσμο. Θεώρησαν πρακτική υπόθεση τη φιλοσοφία και την έβλεπαν ως μέσον και όργανο διαμόρφωσης της ζωής, τέχνη ζωής, ars vitae κατά τον Κικέρωνα.

Η σπουδή της φιλοσοφίας επιπρόσθετα αποβλέπει πρώτα στην άρση της πνευματικής αργίας. Οκνηρία και ερίζουσα φλυαρία είναι τα γνωρίσματα του ανθρώπου εκείνου που δεν μετέλαβε από φιλοσοφική παιδεία. Την ερευνητική ατολμία η δράση του φιλοσοφικού λόγου μετατρέπει σε εργασία και την εριστική κενολογία σε «σιωπηλό» διάλογο. Από αυτόν θα βλαστήσει και ο «εν φωνή» διάλογος, ανύπτωτη ερώτηση και ασίγαστη διαλεκτική απορία. Και ο διάλογος με τον ίδιο τον εαυτό μας. Να γεωργήσει όλες τις μορφές διαλόγου, τούτο είναι το πρωταρχικό μέλημα της φιλοσοφίας.

Από τη νωθρή βεβαιότητα της αυτονόητης γνώσης οδηγεί η φιλοσοφία στη λυτρωτική συνείδηση της καρπερής αμφιβολίας. Το ανθρώπινο «εγώ» ζει το πρόβλημα της έρευνας και το βιώνει ως ένταση ανάμεσα στη γνώση και στην άγνοια. Η ένταση αυτή το συγκρατεί ώστε ούτε στην αρχική του θέση να επανέλθει, στη γνώση της γνώσης του και στην αφελή βεβαιότητα του, δηλαδή στην άγνοια της άγνοιάς του, ούτε σε πλήρη άγνοια να περιπέσει. Σε απόλυτη αγνωσία. Αλλά να ωθηθεί στη γνώση της γνώσης και της άγνοιάς του. Να περιέλθει δηλαδή σε απορία. Γνώση της γνώσης, γνώση της άγνοιας και γνώση της γνώσης και της άγνοιας, είναι τα στάδια, οι βαθμίδες που ανεβαίνει το «εγώ» για να επιτύχει την αυτογνωσία του.

Η αυτογνωσία και η αυτοσυνειδησία είναι μια μορφή εσωτερικής πληρότητας πολύ ανήσυχη και σκληρή. Η αυτογνωσία και η αυτοσυνειδησία εξολοθρεύεται μόλις ο αγώνας για τη διαρκή κατοχή της σταματήσει. Την κατέχουμε μόνον υπό την έννοια της ατελεύτητης προσπάθειας. Η αυτοσυνειδησία βέβαια είναι μια κοφτερή επίγνωση ελλείψεως ενός «ούπω είδα» και ένα κριτήριο για την ποιότητα του ανθρώπινου είναι. Το φιλόσοφο όμως πρέπει να πυρώνει όχι μόνον η έγνοια για την καλλιέργεια του ατομικού «εγώ», αλλά και για τη διαμόρφωση της κοινωνικής ζωής, η οποία σήμερα είναι σαν να κρατά σφυρί και να θέλει να θρυμματίσει με αυτό κάθε δεσμό, κάθε αξία, κάθε αρετή, κάθε είδος ορθής επικοινωνίας. Οι άνθρωποι δεν συνεννοούνται, δεν ανταποκρίνονται, ουσιαστικά δεν συνυπάρχουν, αλλά απλώς γειτνιάζουν. Έρημες παρουσίες ανάμεσα σε άπειρο πλήθος.

Και είναι μέγιστο καθήκον της φιλοσοφίας να απαντήσει θετικά στο αίτημα της επικοινωνίας, ένα αίτημα που προκαλεί ανήκουστους ηθικούς, αισθητικούς, θρησκευτικούς, οικονομικούς, επιστημονικούς και πολιτικούς πόνους, γιατί είναι ευρύτατο αίτημα και βαθύτατο. Το cogito ergo sum του Ντεκάρτ έγινε respondeo ergo sum, δηλαδή υπάρχω όχι μόνο σκεπτόμενος, αλλά επικοινωνών.

Απροσδιόριστη η τροπή της ζωής «ως βουλήσεως» οδηγεί συχνά στη ματαιοπονία, γιατί το βάθος του ανθρώπινου ελαύνεται από τη μυστική αφετηρία. Υπάρχει όμως η λύτρωση, η οποία βρίσκεται στην απαρχή της «βουλήσεως», στο στοχασμό και στη γοητεία της φιλοσοφίας…

Γλωσσική πενία και τετράπαχη αδιαφορία

Η καθημερινότητα μας φέρνει μπροστά σε σωρεία εκδηλώσεων και σε αθροίσματα γεγονότων, που μας απομακρύνουν όχι απλώς από την αλήθεια μας, αλλά και την ευθύνη μας.
Και πάντα βρίσκουμε ένα πρόχειρο βολικό πρόσχημα και συχνά ένα πειστικό άλλοθι, για τη φυγή μας από την πραγματικότητα, υψώνοντας άνετα το φράχτη της απομόνωσης και του ερμητισμού μας.
Περιορίζοντας ταυτόχρονα την ευθύνη μας στα ασφυκτικά όρια του μικρόκοσμού μας. Κι αυτός ο «μικρόκοσμός» μας προσλαμβάνει κατά καιρούς διαστάσεις απέραντης επιπολαιότητας, ενίοτε και κοινωνικής βλακείας.
Και γινόμαστε από υπεύθυνα άτομα, κάτοικοι ενός δικού μας πλανήτη, πολίτες της δικής μας πολιτείας, υπήκοοι του δικού μας νόμου, και η τέχνη μας συχνά τέχνη του υπογαστρίου. Και η ευθύνη μας, ευθύνη κακομαθημένου παιδιού μπροστά στους χάρτινους πύργους του.

Έχετε αλήθεια σκεφτεί πόσο υποτιμήσαμε την αξία της γλώσσας;

Σας έχει προβληματίσει το εξόφθαλμο γεγονός ότι χρησιμοποιούμε ελάχιστες λέξεις για να επικοινωνούμε και να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας;
Και πόσοι από εμάς δεν έχουν συλλάβει τον εαυτό τους να ακούνε λέξεις τελείως άγνωστες ή κάποιοι να ειρωνεύονται ακούγοντας τους ολίγιστους που χειρίζονται καλά την ελληνική γλώσσα; Δεν θα έπρεπε, γιατί η γλώσσα είναι ο ιερός ναός του πνεύματος και ο οίκος του πολιτισμού. Δίχως τη γλωσσική ανάπτυξη θα ήταν σχεδόν αδύνατη κάθε ανθρώπινη εξέλιξη.
Η μετάβαση από την προϊστορία στην ιστορία συντελείται με την ανακάλυψη της γραφής.
Η γραπτή γλώσσα παρέσυρε το μεσότοιχο που υπήρξε ανάμεσα στους προϊστορικούς λαούς και τους καινούργιους καιρούς.
Επέτρεψε τη διατήρηση των γνώσεων, την πνευματική επικοινωνία μεταξύ των λαών και την ανταλλαγή της εμπειρίας τους.
Βοήθησε, με τη συγκρότηση οργανωμένου κράτους και την καλλιέργεια της επιστήμης, ώστε να σημειωθεί το ιστορικό ξεκίνημα και απάμβλυνε την αδυσώπητη τραγικότητα της παροδικότητας.
Η γλώσσα δεν είναι μόνον όργανο επικοινωνίας, ένα απλό μέσο συνεννόησης στην υπηρεσία των καθημερινών αναγκών, αλλά το σπουδαιότερο εκφραστικό μέσο της ανθρώπινης ψυχής.
Κατά τον ορισμό του W.Humboldt, η γλώσσα είναι και υπερατομικό έργο και προσωπική δημιουργία. Αυτό σημαίνει ότι είναι και όργανο για εξωτερίκευση των σκέψεων και τρόπος για την κατανόηση της ψυχικής ζωής της ολότητας και του κάθε ανθρώπου χωριστά. Όσοι είναι αστόχαστοι, νομίζουν ότι η γλώσσα είναι μια απλή τεχνική, ένας μηχανισμός έκφρασης ή ένα ένδυμα της σκέψης.
Ομως, η γλώσσα είναι η ίδια η σκέψη! Είναι κυρίως μια πνευματική λειτουργία, μια δύναμη μορφοποιούσα τον κόσμο, σημαιολογούσα τα όντα, συντάσσουσα και διακρίνουσα τα αντικείμενα, αποκαλύπτουσα το Είναι.
Η γλώσσα είναι πνεύμα και συγχρόνως φορέας του πνεύματος, αξία η ίδια και μαζί φορέας όλων των αξιών του πολιτισμού.
Το ύφος εμφανίζει το ήθος και τη δομή της ψυχικής ζωής του ανθρώπου. Δεν υπάρχουν μόνο τα δακτυλικά αποτυπώματα, αλλά κυρίως τα ψυχικά αποτυπώματα. Κι αυτά είναι η γλώσσα! Με την οποία έρχεται στην επιφάνεια όλο το εσωτερικό εύρος, όλο το βάθος και ο πλούτος της συνείδησης. Και η παλίντονη αρμονία της αποτυπώνεται στην πολλαπλότητα του κόσμου.
Η γλώσσα των πνευματικά υπανάπτυκτων λαών είναι φτωχή, όπως φτωχή είναι και η νόησή τους. Πλούσιο εκφραστικό όργανο έχουν λαοί με υψηλό δείκτη πολιτισμού. Ο ελληνικός λαός έχει την πλέον μακραίωνη, πολύκλαδη και γόνιμη πολιτιστική παράδοση. Η ελληνική γλώσσα είναι ένας από τους πιο θαλερούς κλάδους της παράδοσης, ενιαίος, εξελισσόμενος, καρπερός και ακατάλυτος από τον καιρό του Ομήρου.
Και η ελληνική γλώσσα, όπως άλλωστε όλες οι γλώσσες, έχει τα φυσιολογικά, ψυχολογικά και κοινωνικά της στοιχεία.
Τα φυσιολογικά στοιχεία αποτελούν το έδαφος από τοοποίο αναφύεται και αναπτύσσεται η γλώσσα.
Το πλούσιο φωνητικό σύστημα με την εκπνοή, τη φώνηση και την άρθρωση, έχει πλήρη οργάνωση και τέλεια κατασκευή. Με ψυχολογικά στοιχεία της γλώσσας αρχίζουν από τον απλό συμβολισμό και τη μίμηση και προχωρούν έως τις μορφές εκείνες των μεταφορών, με τις οποίες δημιουργούνται νέες γλωσσικές αποχρώσεις.
Τα κοινωνικά τέλος στοιχεία της γλώσσας τη μετασχηματίζουν και την ευρύνουν διαρκώς.
Οι παράγοντες ωστόσο που συντελούν στην ανάπτυξη της γλώσσας και που την ευνοούν ή τη δυσχεραίνουν στην εξέλιξή της είναι πολλοί.
Και από αυτούς εξαρτώνται η ορθή προφορά, η εύστοχη έκφραση, η σωστή σύνταξη, ο λεξικός πλούτος ή η γλωσσική πενία. Χρειάζεται εργώδης προσπάθεια και συνεχής καλλιέργεια, για να μπορέσει να φτάσει το άτομο σε γλωσσική αρτίωση. Το ίδιο συμβαίνει και με τη γλώσσα ενός έθνους και ενός λαού.
Η πολυαίωνη ιστορική πορεία λαξεύει το άγαλμα της γλώσσας του. Τούτο το άγαλμα, οι πνευματικά καλλιεργημένοι λαοί το σέβονται και το εισάγουν ως εφέστιο στο ιερό βήμα της ψυχής τους και της εθνικής τους ζωής.
Και εμείς; Εμείς ρίχνουμε την τετράπαχη αδιαφορία μας πάνω στο σώμα της γλώσσας μας και ασελγούμε ή γινόμαστε παθητικοί θεατές της καταστροφής της!..
Και στη μακρινή Τόγκα, ένα νησί στο Αρχιπέλαγος της Πολυνησίας, στο Νότιο Ειρηνικό, στη μικρή πρωτεύουσα του, τη Νούκου Αλόφα, λειτουργεί και αναπτύσσεται συνεχώς το Ινστιτούτο «ATHENISI», ένα μικρό πανεπιστήμιο, όπου διδάσκονται τα κλασσικά γράμματα και η αρχαία ελληνική γλώσσα.

Πώς να υπολογίζουμε σωστά τη μερίδα μας

Η μισή υπόθεση στην προσπάθεια απώλειας βάρους είναι η σωστή μερίδα.
 
Η μερίδα που σερβίρεται σε κάποια εστιατόρια και η μερίδα που σερβίρουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας στο σπίτι, δεν έχει, συνήθως, καμία σχέση με τη μερίδα που θα έπρεπε να καταναλώνουμε, έτσι ώστε και να χορτάσουμε και να προσέξουμε να μην κάνουμε υπερβολική κατανάλωση θερμίδων στην καθημερινότητά μας. Ο λόγος είναι ότι πολλά εστιατόρια σερβίρουν μεγαλύτερες μερίδες από το κανονικό προκειμένου να ικανοποιήσουν τους πελάτες τους –σκεφτείτε πόσες φορές δεν έχετε καταφέρει να αδειάσετε ούτε το μισό πιάτο καρμπονάρας, αφήνοντας φαγητό για τουλάχιστον άλλον ένα ακόμη- ενώ στο σπίτι μας, έχουμε όλοι μάθει από τη μαμά μας και τη γιαγιά μας σε… γενναίες δόσεις φαγητού.
Αν, όμως, θέλουμε πραγματικά να τρεφόμαστε σωστά και να χάσουμε βάρος ή να διατηρήσουμε τα κιλά και τη σιλουέτα μας, η μερίδα που καταναλώνουμε πρέπει να είναι συγκεκριμένη. Ακόμη και 100 θερμίδες παραπάνω από το κανονικό να αποδίδει ένα γεύμα, σε μικρό χρονικό διάστημα –κι όταν κάτι τέτοιο επαναλαμβάνεται καθημερινά- μπορεί να μας φορτώσει με επιπλέον κιλά που, αναλόγως τη διάρκεια της… ατασθαλίας, μπορεί να φτάσουν ή και να ξεπεράσουν τα 5.

Η σωστή μερίδα στις διάφορες κατηγορίες τροφίμων
Για κάθε άνθρωπο η κατάλληλη μερίδα μπορεί να διαφέρει, καθώς εξαρτάται τόσο από την ηλικία του, όσο και από το φύλο, το βάρος, το ρυθμό που ασκείται κάποιος, τα υλικά που συνθέτουν ένα γεύμα (αν έχουν τηγανιστεί, αν είναι πολύ λιπαρό κ.ο.κ), το τι έχουμε καταναλώσει πριν τη συγκεκριμένη μερίδα όλη την ημέρα κ.τ.λ.
Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχουν κάποιοι γενικότεροι κανόνες που μπορούμε να ακολουθήσουμε σχετικά με το πόσο πρέπει να γεμίζουμε το πιάτο μας, προκειμένου να διατηρήσουμε μια ισορροπία στη διατροφή μας. Αν, όμως, θέλετε να χειριστείτε το θέμα της μερίδας πιο συγκεκριμένα και εξειδικευμένα, τότε θα πρέπει να συμβουλευτείτε ειδικό που θα σας δώσει εξατομικευμένο διατροφικό πλάνο, προσαρμοσμένο στις δικές σας ανάγκες.

Μερίδες φρούτων και λαχανικών: Όσον αφορά τα ωμά λαχανικά, ο καλύτερος τρόπος να υπολογίσετε 1 μερίδα είναι να τα κόψετε και να τα μετρήσετε σε 1 φλιτζάνι (όπου 1 φλιτζάνι = 1 μερίδα). Διαφορετικά, το μέγεθος 1 γροθιάς είναι περίπου το μέγεθος της μίας μερίδας, ενώ στα περισσότερα φρούτα, το μέτριο μέγεθος συμπληρώνει μια μερίδα (π.χ. 1 μέτριο μήλο, 1 μέτριο πορτοκάλι, 1 μέτρια μπανάνα κ.ο.κ.). Στα μαγειρεμένα λαχανικά, η μερίδα ισούται περίπου με λίγο λιγότερο από το μισό φλιτζάνι.

Μερίδες ψαριών/θαλασσινών: Η μία μερίδα ψαριού έχει μέγεθος περίπου όσο μια μέτρια γυναικεία παλάμη και σε γραμμάρια το άπαχο ψάρι πρέπει να φτάνει ως τα 140, ενώ το λιπαρό ως τα 120. Η μερίδα θαλασσινών φτάνει τα 100-120 γραμμάρια (περίπου 12-15 μικρές γαρίδες ή 7 μεγάλες).

Μερίδες κρεατικών: Τα 100-120 γραμμάρια κρέας που συνιστούν και πάλι μια μερίδα, είναι ίσα με μια γυναικεία παλάμη και σε αυτή την περίπτωση. Ένα στήθος κοτόπουλου ή ένα μπούτι αποτελούν μια μερίδα, αρκεί να αφαιρέσετε την πέτσα.

Μερίδες οσπρίων: Όταν μαγειρεύετε φακές, φασόλια και ρεβίθια, μην ξεχνάτε ότι η μία μερίδα συμπληρώνεται με 1,5 φλιτζάνι μαγειρεμένου φαγητού, το οποίο αντιστοιχεί σε περίπου 300 γραμμάρια.

Μερίδες λαδερών: Αν είστε λάτρεις των λαδερών, προτιμήστε τα χωρίς υπερβολές στο ψωμί –ειδικά αν κάνετε δίαιτα- και μην ξεπερνάτε τα 2 φλιτζάνια μαγειρεμένου φαγητού ανά μερίδα.

Μερίδες γαλακτοκομικών: Μια μερίδα τυρί ισούται με περίπου 1 σπιρτόκουτο, ενώ 1 φλιτζάνι γάλα ή 1 κεσεδάκι γιαούρτι συνιστούν και πάλι μια μερίδα.

Μερίδες δημητριακών/ζυμαρικών: Τα δημητριακά του πρωινού πρέπει να γεμίζουν τα 2/3 μιας κούπας του καφέ, ενώ η μία μερίδα μαγειρεμένο ρύζι ή μακαρόνια αντιστοιχεί σε 2 φλιτζάνια (περίπου όσο το ποντίκι του υπολογιστή). Μια μερίδα ψωμιού πρέπει να έχει το μέγεθος μιας φέτας που να θυμίζει κασέτα κασετοφώνου.

Μερίδες διάφορων τροφών: Αν πρόκειται να φάτε πατάτες, η μία μερίδα τους ισοδυναμεί με 10 τηγανητές πατάτες ή 2 μικρές ψητές πατάτες (ή 1 μεγαλύτερη, όσο το ποντίκι του υπολογιστή). Μία μερίδα αποξηραμένων φρούτων, όπως π.χ. σταφίδες, δεν πρέπει να ξεπερνάει το ¼ του φλιτζανιού, ενώ αν το πρόγραμμα λέει… αβγό, η μερίδα ισούται με δύο βραστά. Μια κουταλιά της σούπας βούτυρο ή ελαιόλαδο θεωρείται 1 μερίδα για το κάθε ένα και το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση των ξηρών καρπών. Στο σινεμά, φροντίστε να μην ξεπεράσετε τα 2 φλιτζάνια ποπ κορν και το κομμάτι κέικ που σας κερνάνε, πρέπει να έχει μέγεθος δισκέτας για να θεωρηθεί 1 μερίδα. 

Λύπη και στεναχώρια: πώς την ξεπερνάμε;

Ένα συναίσθημα μπορεί να έχει τεράστια δύναμη. Εκδηλώνεται σε τόσα διαφορετικά  επίπεδα κι εκφάνσεις.
 
Η λύπη: Βαραίνει μαζί με το στήθος μας, κι όλο τον κόσμο γύρω μας. Ξαφνικά όλα κινούνται αργά κι ανούσια. Βάζει τα μάτια,τη φωνή κι ολόκληρο το σώμα μας να την μαρτυρούν. 
 
Ο θυμός: Έχει μια ορμητικότητα ανήμερη, συχνά οδηγεί στην απώλεια ελέγχου. Κάνει το σώμα μας να βράζει, να σφίγγεται, να τεντώνεται, να δυναμώνει.

Το άγχος: Έχει δύναμη παραλυτική. Όταν είναι έντονο κυριαρχεί πάνω σε ολόκληρο το σώμα. Κάνει την καρδιά να χτυπά γρήγορα, το στομάχι ν’ανακατεύεται, τα χέρια και τα πόδια να «κόβονται». Μας κάνει ν’αποφεύγουμε, ν’αναβάλλουμε,να κρυβόμαστε.
Φαίνεται πως παντού το συναίσθημα σέρνει μαζί του το σώμα μας, επηρεάζει την συμπεριφορά μας και τις αντιδράσεις μας. Πολλές φορές μας φαίνεται αδύνατο να καταλάβουμε τον εαυτό μας,γιατί νιώθουμε όπως νιώθουμε, γιατί αντιδρούμε μ’ένα συγκεκριμένο τρόπο. Σε κάθε κατάσταση που συναντούμε, υπάρχουν τρία επίπεδα της πραγματικότητας. Η κατανόηση των επιπέδων αυτών είναι σημαντική για να δαμάσουμε την έντονη ενέργεια των συναισθημάτων μας.
 
Τι είναι αυτό που πραγματικά συμβαίνει, δηλαδή ποιά είναι η «αλήθεια»; Θυμίσου ότι δε μπορείς πάντα να ξέρεις όλη την αλήθεια μιας κατάστασης. Μην περιορίζεσαι σε αυτό που νομίζεις ότι συμβαίνει, αντίθετα, αναρωτήσου: «Τι συμβαίνει εδώ το οποίο ίσως δεν μπορώ να κατανοήσω;»
 
Τι σου λένε οι αισθήσεις σου για την κατάσταση; Δηλαδή τι είναι αυτό που βλέπεις, ακούς, μυρίζεις, κτλ; Οι αισθήσεις μας παρουσιάζουν μια πιο αντικειμενική αν κι όχι πάντα απόλυτα αληθινή εκδοχή της πραγματικότητας.
 
Ποιές είναι οι υποθέσεις,οι ερμηνείες, οι σκέψεις, οι πεποιθήσεις και τέλος τα συναισθήματα σου γι’αυτό που συμβαίνει; Πολλές φορές μπερδεύουμε τις σκέψεις για συναισθήματα: «Νιώθω ότι δε μ’αγαπάει κανείς». «Αισθάνομαι ότι έκανα λάθος». Οι δύο παραπάνω προτάσεις είναι σκέψεις κι όχι συναισθήματα, ακόμα κι αν αρχίζουν με τη λέξη νιώθω/αισθάνομαι.  Για να μπορείς να τα διαχωρίζεις εύκολα θυμίσου ότι εάν μετά τη λέξη αισθάνομαι βάζεις τη λέξη «ότι», πιθανώς αναφέρεσαι σε μία σκέψη σου. Τυπικά συναισθήματα είναι η χαρά, η λύπη, ο θυμός, η ενοχή, η ανησυχία, ο ενθουσιασμός κτλ. Όταν λές «Είμαι θυμωμένος», τότε αναφέρεσαι σ’ένα συναίσθημα.
Οι ερμηνείες και οι σκέψεις σου δεν είναι παρά κατασκευάσματα του μυαλού σου και δεν ανταποκρίνονται απαραίτητα στην πραγματικότητα. Είναι ιστορίες που λές στον εαυτό σου για να δώσεις νόημα στις εμπειρίες σου.
 
Η συναισθηματική σου ισορροπία εξαρτάται άμεσα από αυτές τις ερμηνείες που δίνεις στις καταστάσεις. Πολλές φορές μπερδεύουμε τις σκέψεις μας για τα γεγονότα με την πραγματικότητα κι έτσι δημιουργείται μια αρνητική συναισθηματική αντίδραση. Π.χ. « Οι φίλοι μου με ξέχασαν, δεν πήρε κανείς τηλέφωνο για να βγούμε» (σκέψη-ερμηνεία). Μια τέτοια αρνητική ερμηνεία δημιουργεί και αρνητική συναισθηματική αντίδραση (λύπη,απογοήτευση).
Για να δαμάσεις δύσκολα συναισθήματα , δοκίμασε να:
Στρέψεις  την προσοχή σε αυτό που βιώνεις μέσα σου. Τι αισθάνεσαι; Τι σωματικά συμπτώματα έχεις; Προσπάθησε ν’αναγνωρίσεις το συναίσθημα που υπάρχει μέσα σου.
  • Αναγνωρίσεις τις σκέψεις και τις νοερές παγίδες που σχετίζονται με αυτό το συναίσθημα.  Τι λές στον εαυτό σου για το συναίσθημα; Πολλές φορές βιώνουμε ένα αρνητικό γεγονός, π.χ μια οικονομική δυσκολία. Ο τρόπος που θα ερμηνεύσουμε αυτό που συνέβη, δηλαδή σαν ένα προσωρινό εμπόδιο ή μια τελειωτική κατάσταση, θα επηρεάσει και το τι θα νιώσουμε: φυσιολογικό άγχος ή απελπισία και αγωνία.
  • Συχνά θυμώνουμε με τον εαυτό μας επειδή θύμωσε ή λυπόμαστε τον εαυτό μας επειδή λυπήθηκε.  Ίσως να θεωρούμε αδυναμία να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βιώνει δύσκολα συναισθήματα. Η αντιμετώπιση αυτή, αυξάνει πάντα την ένταση του αρνητικού συναισθήματος. Γι’αυτό αποδέξου το, ο,τι και να είναι. Ίσως να είναι για σένα ένας τρόπος για να καταλάβεις κάτι που θα σε βοηθήσει να νιώσεις καλύτερα στο μέλλον
  • Μάθε από την εμπειρία. Ανάλυσε έντονες καταστάσεις αφού τελειώσουν και σκέψου τι μπορείς να μάθεις από την κατάσταση έτσι ώστε να δεσμευτείς σε μια πιο βοηθητική για σένα και λειτουργική αντίδραση στο μέλλον.
  • Εξασκήσου στην απλή επίγνωση των συναισθημάτων και των σκέψεων σου χωρίς να τα κρίνεις ή να προσπαθείς να τ’αλλάξεις. Το να έχεις επίγνωση των σκέψεων σου , είναι σημαντικό γιατί  όπως είπαμε , επηρεάζουν απόλυτα τα συναισθήματα που έχεις. Για να εφαρμόσεις την απλή αυτή επίγνωση(ενσυνειδητότητα) πρακτικά , ίσως θα σε βοηθούσε να πείς «Αυτό είναι μία σκέψη και οι σκέψεις δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα. Δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα γι’αυτή τη σκέψη. Θα την αφήσω ήσυχη. Δεν θα προσπαθήσω να ελέγξω ή ν’αποφύγω αυτή τη σκέψη. Δε θα ανησυχήσω γι’αυτή.Δεν χρειάζεται ν’αντιδράσω με κανέναν τρόπο». Ίσως επίσης θα βοηθούσε να δείς τις σκέψεις σου σα σύννεφα στον ουρανό. Τα σύννεφα έρχονται και φεύγουν και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’αυτό. Είναι μέρη ενός αυτορρυθμιζόμενου συστήματος και δεν είναι δυνατό ή απαραίτητο να τα σταματήσουμε ή να τα διώξουμε. Ακόμα κι αν μπορούσαμε αυτό θα κατέστρεφε την ισορροπία της φύσης. Πρέπει να τα αφήσουμε στο χώρο τους και να τα βλέπουμε παθητικά, καθώς αλλάζουν και κινούνται ανεξάρτητα από εμάς και τις πράξεις μας.

Περηφάνια και Εγώ

Στον εξωτερικό κόσμο, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δυναστεύουν και υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δυναστεύονται. Η ευθύνη δεν είναι μονόπλευρη. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να σκλαβωθούν, γιατί έχει ένα πράγμα η σκλαβιά: σου αφαιρεί κάθε ευθύνη. Την ευθύνη την έχει τότε ο ιδιοκτήτης σου. Εσύ είσαι απλώς υποχείριος. Ό,τι σου λέει το κάνεις, αλλά δεν αισθάνεσαι κανένα βάρος. Έτσι λοιπόν οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν κατά βάθος να παραμείνουν σκλάβοι.

Σκλαβιά στο χώρο της θρησκείας σημαίνει ότι παραμένεις Ινδουϊστής, Μωαμεθανός, Χριστιανός. Και φοβάσαι κιόλας, γιατί η σκλαβιά σου έχει ως βάση της μόνο κάποια πιστεύω. Προσπαθούν λοιπόν οι πάντες να προστατεύσουν το ποίμνιό τους, ώστε να μην έρχεται σε επαφή με άλλους.

Εδώ πέρα μαζί μου, δεν υπάρχει κάποιο άρωμα θρησκείας. Αυτό σου δίνει απόλυτη ελευθερία. Σε κάνει υπερήφανο για τον εαυτό σου και ευγνώμονα για όλα όσα έχει κάνει για σένα η ύπαρξη. Να θυμάσαι, η υπερηφάνεια δεν αποτελεί το εγώ.

Το εγώ είναι κάτι χωρίς περιεχόμενο. Για παράδειγμα, κάποιος άνθρωπος που δεν μπορεί να τραβήξει ούτε μια ίσια γραμμή, θεωρεί τον εαυτό του μεγάλο ζωγράφο, αυτό είναι το εγώ, δεν υπάρχει κανένα περιεχόμενο. Αν όμως θεωρεί ο Πικάσο ότι είναι μεγάλος ζωγράφος, αυτό είναι απλώς ένα γεγονός, κι αν είναι υπερήφανος για την ιδιοφυία του, δεν υπάρχει τίποτε κακό σε τούτο. Θα πρέπει μάλιστα να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να βρουν κάποια υπερηφάνεια για την ατομικότητά τους, γιατί η υπερηφάνεια εκείνη θα κάνει τα μάτια τους να λάμπουν, το πρόσωπό τους να είναι φωτεινό, η υπερηφάνεια εκείνη θα τους κάνει μοναδικά στο είδος τους άτομα, χωρίς να υπάρχει πλέον ζήτημα κατωτερότητας και ανωτερότητας.

Και δεύτερον, όποιος είναι υπερήφανος, είναι πάντοτε ευγνώμων. Επειδή η ιδιοφυία του Πικάσο, Νταβίντσι δεν είναι δική τους, οι ίδιοι είναι απλώς οι αγωγοί. Πρόκειται για το πέραν το οποίο έρχεται με μέσο εκείνους, στη μουσική, τον χορό, τη ζωγραφική, την επιστημονική έρευνα, την ποίηση, με χίλιους τρόπους, αλλά η αληθινή ιδιοφυία θα το γνωρίζει αυτό με βεβαιότητα, ότι έρχεται από το πέραν. Είναι υπερήφανος που έχει επιλεγεί, δεν είναι υπερήφανος σε σύγκριση με σένα. Το εγώ αποτελεί σύγκριση: είσαι υψηλότερος, είσαι ανώτερος, υπάρχει πάντως σύγκριση. Δεν μπορείς να είσαι ανώτερος αν ζεις μόνος σου μέσα σε ένα δάσος, ανώτερος από ποιόν; Δεν μπορείς να είσαι καν κατώτερος, κατώτερος από ποιόν;

Ο υπερήφανος άνθρωπος έχει ένα βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης που η ύπαρξη τον έχει επιλέξει, παρόλο που δεν είναι άξιος. Πρόκειται για παράξενο φαινόμενο. Όσο πιο άξιος είσαι, τόσο πιο πολύ αισθάνεσαι ότι δεν είσαι αρκετά άξιος. Σου έχουν δοθεί τόσα πολλά πράγματα και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε σε ανταπόδοση.

Εδώ, θα υπάρχουν άνθρωποι με υπερηφάνεια. Θα ήθελα να είναι υπερήφανοι οι άνθρωποι μου, ακόμη και για το γεγονός ότι είναι άνθρωποι, ότι είχαν αρκετό θάρρος ώστε να πάνε ενάντια σε όλες τις ορθοδοξίες, τις παραδόσεις, τις συμβάσεις, σε όλα όσα είναι σάπια, και να βγουν έξω μέσα στο δροσερό, το νέο, μέσα στο καινούργιο. Είστε ευλογημένοι. Αλλά η ευλογία σας αυτή θα είναι γεμάτη από ευγνωμοσύνη. Αυτή τη διάκριση ακριβώς πρέπει να θυμάσαι μεταξύ εγώ και υπερηφάνειας.

Καταστρέφω το εγώ και δημιουργώ την υπερηφάνεια. Το εγώ είναι κάτι σαν καρκίνος ο οποίος απλούστατα σε κατατρώει και κατατρώει και τους άλλους. Η υπερηφάνεια, ο αυτοσεβασμός, είναι δημιουργικό φαινόμενο. Εκπληρώνει τις δυνατότητές σου και μοιράζεται μαζί με όλο τον κόσμο όλους τους θησαυρούς που έχεις φέρει στον κόσμο. Εδώ λοιπόν η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική.

Θα ήθελα να συμβεί το ίδιο σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά είναι πάρα πολύ φοβισμένοι. Ο φόβος τους πως μπορώ να καταστρέψω την ηθική τους, τη θρησκεία τους, το παρελθόν τους, αποτελεί ξεκάθαρη ένδειξη ότι έχουν ήδη χάσει τις ρίζες τους στο παρελθόν. Ελπίζουν απλώς, ενάντια σε κάθε ελπίδα, ότι θα μπορούν με κάποιο τρόπο να μεταφέρουν όλα εκείνα τα παλιά σκουπίδια. Γιατί τα έχουμε σεβαστεί σαν να είναι από χρυσάφι επί αιώνες. Τώρα, αν τα πετάξεις ξαφνικά ως σκουπίδια στην άκρη του δρόμου, θα πληγωθεί το εγώ, γιατί θα σημαίνει τούτο ότι το εγώ έκανε λάθος επί αιώνες.

Ο άνθρωπος χρειάζεται να έχει το θάρρος να αφήσει τον φόβο, γιατί αν δεν αφήσει το φόβο, δεν μπορεί να αφήσει το εγώ. Κι αν δεν αφήσει το εγώ, θα πρέπει να μεταφέρει ολόκληρο το φορτίο, όλες τις αποσκευές, τις εντελώς σάπιες. Όλη σου η ενέργεια πάει χαμένη καθώς κουβαλάς τους νεκρούς.

Για σκέψου τον εαυτό σου να κουβαλάς τον πατέρα σου, τον παππού σου, τους προγόνους σου, να τους έχεις όλους πάνω στην πλάτη σου και να πηγαίνεις βόλτα στην παραλία. Νομίζεις ότι θα φτάσεις ποτέ στην παραλία; Επειδή οι άνθρωποι που στέκουν στη σειρά πάνω στην πλάτη σου θα είναι ατέλειωτοι, όλοι σου οι ουρανοξύστες θα δείχνουν σαν πυγμαίοι. Το φορτίο θα είναι τόσο τεράστιο που δεν θα μπορείς να το μεταφέρεις χωρίς βοήθεια. Θα χρειαστείς φορτηγά, οχήματα μεταφοράς. Και όλη σου η ζωή θα πάει απλούστατα χαμένη καθώς θα κουβαλάς όλους αυτούς τους νεκρούς ανθρώπους. Και τους κουβαλάμε όλοι.

Γι΄ αυτό και γίνεται σοβαρή η ζωή, φορτική, βαριά, χωρίς χυμούς, στεγνή. Διαφορετικά, δεν υπάρχει λόγος. Μπορείς να είσαι καταπράσινος με κόκκινα λουλούδια. Και δεν υπάρχει λόγος για καμιά σύγκριση. Γιατί να μην κάνουμε όλους τους ανθρώπους του πλανήτη να είναι αυτοκράτορες; Τι πρόβλημα υπάρχει; Είναι ζήτημα κατανόησης του κόσμου και αν καταλαβαίνεις τον εαυτό σου, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τον κόσμο, είναι το απλούστερο πράγμα. Και μόλις έχεις καταλάβει ότι είναι δική σου η απόφαση αν θα είσαι αυτοκράτορας ή αν θα είσαι σκλάβος, ποιος θα επιλέγει να είναι σκλάβος;

Όταν μπορείς να βάλεις όλη σου την ενέργεια στη δημιουργία κάποιου πράγματος που θα σου δώσει ικανοποίηση, που θα σου δώσει μια βαθιά αίσθηση πλήρωσης, μια αίσθηση πως δεν υπήρξες μάταια εδώ, πως έχεις συνεισφέρει κάτι, έχεις κάνει λίγο πιο όμορφο τον κόσμο, του έχεις προσθέσει λίγα ακόμη λουλούδια.

Αν προσθέτουν οι πάντες λίγα ακόμη λουλούδια, όλος αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει κήπος και πάλι.

Δεν υπάρχει λόγος να πολεμάς. Δεν υπάρχει λόγος να είσαι ανώτερος από κάποιον, γιατί σας δίνω κάτι που είναι πολύ ανώτερο από την ανωτερότητα.

Σας κάνω μοναδικά στο είδος σας άτομα.

Αναζητώντας τον τέλειο σύντροφο

Οι περισσότεροι από εμάς ψάχνουν τον τέλειο σύντροφο και πιστεύουν ότι αν τον βρουν όλα θα φτιάξουν στη ζωή τους. Με ένα μαγικό τρόπο θα δημιουργήσουν την τέλεια συντροφική σχέση και θα βιώσουν μέσα σε αυτήν χαρά, ομορφιά και πληρότητα. Πόσο κοντά ή μακριά από την αλήθεια όμως είναι αυτή η πεποίθηση;

Αυτό που διακρίνω μέσα σε αυτή τους την αναζήτηση είναι ότι για άλλη μια φορά αυτοί οι άνθρωποι ψάχνουν κάτι έξω από αυτούς για να τους οδηγήσει σε μια ισορροπημένη και αρμονική ζωή.

Σε μια ''ολόκληρη'' ζωή…

Κι αναρωτιέμαι πως μπορεί να γίνει αυτό όταν κρατούν συγκεκριμένη στάση ζωής διατηρώντας ανέπαφο το προσωπείο συναναστροφών τους, όταν δεν θέλουν να σηκωθούν ούτε χιλιοστό από την καρέκλα του βολέματος τους, όταν αρνούνται να αντικρύσουν τον εαυτό τους, όταν δεν ρισκάρουν να ζήσουν…

Ο εκάστοτε σύντροφος που επιλέγουμε να βάλουμε στην ζωή μας είναι ο τέλειος σύντροφος για μας εκείνη τη χρονική περίοδο. Είναι εκείνος που έρχεται για να μας καθρεφτίσει τις αδυναμίες και τις δυνατότητες μας. Να πατήσει τα κατάλληλα κουμπάκια για να ξυπνήσει τις θαμμένες πληγές που υπάρχουν μέσα μας και να μας κάνει να δούμε τον εαυτό μας έτσι, όπως είναι στην πραγματικότητα, βγάζοντας μας από την πλάνη αυτού που νομίζουμε ότι είμαστε…

Πόσοι όμως από εμάς θέλουν πραγματικά να αντικρύσουν τον εαυτό τους;

Ότι απαντήσεις και να δώσουμε η ζωή η ίδια έρχεται να μας απαντήσει: Ελάχιστοι! Άλλωστε για αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι χωρίζουν χωρίς να εμβαθύνουν καθόλου στο πως ήταν οι ίδιοι μέσα στην σχέση. Πάντα τους απασχολεί πως ήτανε ο άλλος, τι έκανε ο άλλος, τι έδωσε ο άλλος, τι απαιτήσεις είχε ο άλλος, το πόσο τους πλήγωσε ο άλλος…

Πάντα ο άλλος… πάντα κάποιος άλλος…

Και δεν αναρωτιούνται ποτέ: «Γιατί κάλεσα άραγε αυτόν τον άνθρωπο να έρθει στη ζωή μου; Τι έχει να μου πει; Ποιο μάθημα ζωής ήρθε να μου δώσει;»

Σίγουρα όλες οι σχέσεις δεν είναι ίδιες. Υπάρχουν σύντροφοι που έρχονται σε μια σχέση για να μας στηρίξουν, άλλοι για να μας δοκιμάσουν, άλλοι για να μας κάνουν να βγάλουμε τον καλύτερο ή τον χειρότερο εαυτό μας και όλοι για να μας χαρίσουν, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, πολύτιμες εμπειρίες που θα μας βοηθήσουν να ωριμάσουμε συναισθηματικά, και να ανθίσουμε εσωτερικά.

Υπάρχει περίπτωση σε κάποιες σχέσεις ο σύντροφος να μας εξαπατά, να μας λέει συνέχεια ψέματα, να μας ζηλεύει και είναι κτητικός, να είναι χειριστικός απέναντι μας ή ακόμα μπορεί και να έχει βίαιη συμπεριφορά. Όπως όμως και να φέρεται εκείνος, εμείς είμαστε αυτοί που του επιτρέπουμε ή όχι να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε την συμπεριφορά του, τα λόγια του, όμως μπορούμε να ελέγξουμε το τι αποδεχόμαστε και τι όχι.

Αν επιτρέπουμε τέτοιες συμπεριφορές, ή αν απλά δεχόμαστε ένα συγνώμη και παραμένουμε σε μια βαλτωμένη σχέση, που δεν προάγει κανέναν από τους δυο, είναι καλό να δούμε πόσο πολύ αγαπάμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, τι θεωρούμε αγάπη και τι όχι και πόσο αυτή η αγάπη ταυτίζεται με τη βία; Πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορούμε να θέσουμε τα όρια μας και πόσο η συμπεριφορά μας εξαρτάται από την ανάγκη της ''ψευδαίσθησης'' της αγάπης στη ζωή μας. Και τελικά χρειάζεται να αναρωτηθούμε ποια κομμάτια του εαυτού μας ήρθε αυτός ο σύντροφος για να φέρει, από το σκοτάδι στο φως, έτσι ώστε, όταν τα αντικρύσουμε και τα προσεγγίσουμε, να μπορέσουμε να τα μεταμορφώσουμε…

Ακόμη μπορεί σε κάποιες σχέσεις ο σύντροφος να θεωρεί την ελευθερία ύψιστο ιδανικό και εμείς την ¨ελεύθερη¨ συμπεριφορά του να την εκλαμβάνουμε σαν αδιαφορία και έλλειψη αγάπης, γιατί στην ουσία δεν έχουμε μάθει να βιώνουμε τον εαυτό μας με ελευθερία, αλλά έχουμε κλειστεί πίσω από προσωπεία εξάρτησης.

Προσωπεία που ίσως κρύβουν πληγές απόρριψης ή εγκατάλειψης που έχουμε βιώσει σαν παιδιά.

Και αντί να βάλουμε τον ενήλικα εαυτό μας να συναντήσει το παιδί μέσα μας και να του μιλήσει δίνοντας του την ασφάλεια και την αγάπη που χρειάζεται, αντί να συναντήσουμε τον πληγωμένο εαυτό μας επιτρέποντας του να μας μιλήσει και να πει τι θέλει από μας ώστε να γιατρευτούν οι πληγές του παρελθόντος, κρυβόμαστε πίσω από τη γκρίνια, την μουρμουρά και την ανώριμη εγωική συμπεριφορά.

Υπάρχει όμως και η περίπτωση που κάποιος σύντροφος σε μια σχέση μπορεί να μας δίνει απεριόριστη αγάπη, θαυμασμό και σεβασμό όμως εμείς να μην είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε αυτά τα δώρα γιατί δεν έχουμε μάθει να αντικρίζουμε το φως μέσα μας. Να μην πιστεύουμε ότι είμαστε αξιολάτρευτα πλάσματα που αξίζουν την αγάπη και να βρίσκουμε χίλιες δυο δικαιολογίες για να μην αφεθούμε στο να λιώσουμε μέσα στην απεραντοσύνη της Αγάπης…

Τόσες πολλές διαφορετικές περιπτώσεις σχέσεων με κοινό όμως παρονομαστή. Το ''αποφεύγω να δω τον εαυτό μου'' που σημαίνει ότι στην ουσία αυτός που αποφεύγει να γνωρίσει τον εαυτό του δεν θέλει να μεγαλώσει, δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη του και προτιμά να σέρνεται από τη μια σχέση στην άλλη αντί να φροντίσει να φτιάξει μια υγιή σχέση με τον εαυτό του ώστε να ζήσει επιτέλους σαν ελεύθερος άνθρωπος…

 Αν ένας άνθρωπος που δεν έχει βρει τις ισορροπίες στη ζωή του, που αρνείται να ανακαλύψει τον εαυτό του, ψάξει να βρει την ευτυχία μέσα στον έρωτα τότε θα βιώσει διπλά τη δυστυχία γιατί θα βρει κάποιον άλλον, εξίσου δυστυχισμένο που θα ψάχνει κι αυτός με τη σειρά του κάποιον για να του δώσει χαρά, ευτυχία. Όταν δυο δυστυχίες συναντιούνται, δεν μπορούν να μεταμορφωθούν σε ευτυχία. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν μια διπλή δυστυχία.

Μόνο ο άνθρωπος που είναι απελευθερωμένος από το παρελθόν του, που έχει ανακτήσει τις ισορροπίες στη ζωή του που βιώνει την αγάπη, την ελευθερία και την χαρά σε οποιαδήποτε συνθήκη μπορεί να μπει μέσα στον έρωτα μετατρέποντας την ευτυχία του σε ευδαιμονία. Και αυτός ο άνθρωπος δεν αναζητά τον τέλειο σύντροφο, δεν ψάχνει για τίποτα, απλά αφήνετε γεμάτος εμπιστοσύνη να ¨κυλήσει¨ στη Ζωή ευγνωμονώντας την για την κάθε στιγμή που του προσφέρει…

Έλλειψη Αυτοπεποίθησης: στο μονοπάτι της δειλίας…

 
Αναρωτηθήκατε ποτέ πως θα αντιμετωπίσετε μια κοινωνική συγκέντρωση; Ακυρώσατε ποτέ κάτι την τελευταία στιγμή γιατί δεν αισθανόσασταν έτοιμοι ν’ ανταπεξέλθετε; Δεν είστε οι μόνοι, μια που εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη μας υποφέρουν από δειλία. Η δειλία είναι μια κατάσταση του πνεύματος, μια οξυμένη αντίληψη των σκέψεων, συναισθημάτων και των αντιδράσεων που έχει κάποιο άτομο απέναντι στην εξουσία, αγνώστους, στενές σχέσεις. Πρόκειται για μια κατάσταση άλυτων αρνητικών συναισθημάτων που περιβάλλουν την αβεβαιότητα της ψυχολογικής σιγουριάς.

Η έλλειψη αυτοπεποίθησης και δειλία βρίσκονται....στο κεφάλι και...την καρδιά

Oι άνθρωποι χωρίς αυτοπεποίθηση συνήθως δειλιάζουν επειδή δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους και τις δυνάμεις τους. Να πώς νιώθουν:
ότι οι άλλοι τους κριτικάρουν
κανείς δεν τους ακούει
ντροπή
την ανάγκη να κρατούν –ψυχολογικά- χαμηλά το κεφάλι
ότι δεν μπορούν να εμπιστευτούν άλλους
ότι δεν είναι αρκετά καλοί για να συμμετάσχουν σε κάτι ομαδικό

Έχουν
χαμηλή αυτοπεποίθηση
δυσκολία να εκτιμήσουν τις γνώσεις και ικανότητές τους
έλλειψη εμπιστοσύνης να κυνηγήσουν τις επιθυμίες τους
πεποίθηση ότι θα αποτύχουν
φόβο σε κοινωνικές καταστάσεις
άγχος ότι τους κατακρίνουν
συν-εξάρτηση: πιστεύουν ότι η ευτυχία βρίσκεται στους άλλους, όχι μέσα τους
δυσκολία να εμπιστευτούν άλλους

Τι λένε τα ερευνητικά δεδομένα

            Οι καθηγητές Jerome Kagan και Nancy Snidman, του πανεπιστημίου Harvard, από μελέτες με βρέφη βρήκαν ότι υπάρχουν διαφορές στη φυσιολογία μεταξύ δειλών και κοινωνικών βρεφών ήδη από την ηλικία των δύο μηνών. Περίπου
15 με 20% των νεογέννητων μπορεί να είναι ήσυχα, προσεχτικά και επιφυλακτικά σε νέες καταστάσεις. Ερεθίσματα όπως τα κινούμενα μόμπιλ πάνω από το κρεβάτι τους ή μαγνητοφωνημένες ανθρώπινες φωνές πυροδοτούν ένα ευερέθιστο συμπαθητικό νευρικό σύστημα, όπως φαίνεται από ελαφριά ταχυκαρδία, έντονες και άκαμπτες κινήσεις των χεριών και ποδιών, υπερβολικό κλάμα και σημάδια δυσαρέσκειας. Αλλά και έμβρυα μέσα στη μήτρα που παρουσιάζουν αυξημένο καρδιακό παλμό μεγαλώνουν και γίνονται δειλά παιδιά! Στην ηλικία των 4 ετών, τα δειλά παιδιά έχουν περισσότερη δραστηριότητα στα εγκεφαλικά κύματα του δεξιού ημισφαιρίου, το οποίο συνδέεται με το άγχος, σε αντίθεση με τα παιδιά που δεν είναι δειλά και έχουν περισσότερα κύματα στο αριστερό ημισφαίριο. Μακροχρόνιες έρευνες δείχνουν ότι 75% των παιδιών, είτε δειλά είτε τολμηρά, διατηρούν το συμπεριφορικό στυλ τους. Πολλοί δειλοί έφηβοι περιγράφονται ως «συγκρατημένα παιδάκια και μωρά». Υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτά τα βιολογικά χαρακτηριστικά είναι εκδήλωση μιας γενετικής προδιάθεσης που βρίσκεται στους γονείς και παπούδες των δειλών μωρών, οι οποίοι περιγράφουν τον εαυτό τους ως δειλό σε μικρές ηλικίες. Υπάρχουν δεδομένα που δείχνουν ότι περισσότερα συγκρατημένα μωρά γεννιούνται τον Σεπτέμβριο και Οκτώβριο, μήνες όπου το σώμα παράγει περισσότερη μελατονίνη, μια νευρωνικά δραστήρια ορμόνη που μπορεί να μεταδοθεί στο έμβρυο. Αλλα βιολογικά χαρακτηριστικά της δειλίας είναι τα γαλανά μάτια, ανοιχτόχρωμο δέρμα, ξανθά μαλλιά και αλλεργίες, που βρίσκονται πιο συχνά στις οικογένειες δειλών παιδιών.

            Αν και τα δειλά άτομα οι άλλοι συνήθως τα αντιμετωπίζουν ως λιγότερο φιλικά και με λιγότερη αυτοπεποίθηση, δεν τα βλέπουν τόσο αρνητικά όσο τα ίδια φοβούνται. Οι δειλοί άνθρωποι θυμούνται συχνότερα το αρνητικό feedback και τις αρνητικές περιγραφές που κάνουν για τον εαυτό τους. Υπερεκτιμούν την πιθανότητα ότι δεν θα περάσουν καλά σε μια κοινωνική εκδήλωση και είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στις πιθανές αρνητικές αντιδράσεις των άλλων, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρούνται από άγχος και ανησυχίες. Οι δειλοί άνθρωποι υποτιμούν τις ικανότητές τους να ανταπεξέλθουν σε κοινωνικές καταστάσεις και έχουν μια γενικότερη απαισιόδοξη στάση προς αυτές, με αποτέλεσμα οι αρνητικές σκέψεις τους να δημιουργούν ένα φράγμα στην κοινωνική τους επικοινωνία. Η διακαιολογία «δεν μπορώ να το κάνω επειδή είμαι δειλός» αποτελεί την πατερίτσα που τους εμποδίζει να ζήσουν τη ζωή τους ευχάριστα.

            Οι δειλοί φοιτητές δε χρησιμοποιούν όλες τις πηγές πληροφοριών σχετικά με ευκαιρίες εργασίας, είναι πιο μοναχικοί, ξεχνούν ευκολότερα όταν νομίζουν ότι κρίνονται και δεν πιστεύουν ότι μια στάση αυτοπεποίθησης εκλαμβάνεται θετικά. Οι δειλοί άντρες παντρεύονται σε μεγαλύτερη ηλικία από αυτούς που δεν είναι δειλοί, έχουν λιγότερο σταθερούς γάμους, αργοπορούν στη δημιουργία σταθερής καριέρας και επιτυγχάνουν λιγότερα..

Αλλάζει ο άνθρωπος;

            Η αλλαγή έρχεται όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζει το δειλό κομμάτι του εαυτού του και ταυτόχρονα τα άλλα ψυχικά κομμάτια του. Η ταύτιση αποκλειστικά με το δειλό κομμάτι είναι επώδυνη, γιατί δεν αφήνει περιθώριο να δει κανείς πως μπορεί να μην είναι κανείς μόνο δειλός. Αλλά όσο περισσότερο προσπαθεί κανείς να ξεφορτωθεί τη δειλία του, τόσο περισσότερο αυτή επιμένει. Αλλά όσο περισσότερο ανακαλύπτει και καλλιεργεί κανείς και τις άλλες πλευρές του εαυτού του, τόσο περισσότερο υποχωρεί η δειλία και απελευθερώνεται κανείς από τη βασανιστική αίσθησή της.

Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στο μονοπάτι της μεταμόρφωσης αν δεν κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας

Όλοι οι άνθρωποι κάνουν διάφορους χειρισμούς, στρατηγικές που τις περισσότερες φορές δεν είναι συνειδητές για να απορροφήσουν ενέργεια.

Για να ελέγξουν τους ανθρώπους και τις καταστάσεις στη ζωή τους και να κάνουν την ενέργεια να έρθει προς αυτούς δημιουργούν ένα θέατρο στο μυαλό τους και καλούν τους άλλους ανθρώπους να ανέβουν στη σκηνή της ζωής και να παίξουν τους ρόλους τους όσο πιο καλά μπορούν.

Αυτό το κάνουν είτε επιθετικά, αναγκάζοντας κατευθείαν τους ανθρώπους να τους προσέξουν, είτε παθητικά, παίζοντας με τη συμπόνια ή την περιέργεια των ανθρώπων για να κερδίσουν την προσοχή τους.

«Το πρώτο βήμα, για όλους μας, στη διαδικασία της αλλαγής, της μεταμόρφωσης μας είναι να συνειδητοποιήσουμε πλήρως τη στρατηγική ελέγχου που χρησιμοποιούμε στο δικό μας θέατρο Ζωής.

Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στο μονοπάτι της μεταμόρφωσης αν δεν κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας για να ανακαλύψουμε τι κάνουμε για να χειριστούμε τους άλλους έτσι, ώστε να' πάρουμε ενέργεια.

«Ο καθένας μας πρέπει να πάει πίσω στο παρελθόν και να δει την οικογενειακή του ζωή κατά την παιδική του ηλικία.

Να δει τι θέατρο έπαιζαν τότε τα περισσότερα μέλη της οικογένειας του και με ποιο τροπο υποχρεώθηκε να πάρει το δικό του θέατρο ελέγχου απλά και μόνο για να διαχειριστεί τις ενέργειες και να επιβιώσει.

Όταν το κάνει αυτό και φέρει την στρατηγική ελέγχου από το ασυνείδητο του επίπεδο στο συνειδητό, τότε μπορεί να φέρει και την αλλαγή στη ζωή του.

Ευφυια: ο σαμποτερ του κατεστημενου

Η δυστυχία δεν χρειάζεται κανένα ταλέντο -ο καθένας μπορεί να την έχει. Η ευτυχία χρειάζεται χαρίσματα, ιδιοφυΐα, δημιουργικότητα .

Μόνο οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι .
Άσε το να πάει βαθιά μέσα στην καρδιά σου αυτό: μόνο οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι. Η ευτυχία είναι υποπροϊόν της δημιουργικότητας. Δημιούργησε κάτι και θα είσαι ευτυχισμένος. Δημιούργησε έναν κήπο, άφησε τον κήπο να ανθίσει και κάτι θα ανθίσει μέσα σου. Δημιούργησε ένα πίνακα ζωγραφικής και κάτι θα αρχίσει να αναπτύσσεται μέσα σου καθώς αναπτύσσεται ο πίνακας. Όπως φτάνει στο τέλος του ο πίνακας, όπως βάζεις τις τελευταίες πινελιές στον πίνακα, θα δεις ότι δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Βάζεις τις τελευταίες πινελιές σε κάτι που είναι πολύ καινούργιο μέσα σου .

Γράψε ένα ποίημα, πες ένα τραγούδι, χόρεψε έναν χορό και δες: αρχίζεις να γίνεσαι ευτυχισμένος .

Η ύπαρξη σού έδωσε απλώς μια ευκαιρία να είσαι δημιουργικός: η ζωή αποτελεί μια ευκαιρία να είσαι δημιουργικός .
Αν είσαι δημιουργικός, θα είσαι ευτυχισμένος .

Όταν θέλεις να ανέβεις στην ψηλότερη κορυφή των βουνών, πρόκειται για κάτι το κοπιαστικό. Κι όταν έχεις φτάσει στην κορυφή και ξαπλώνεις κάτω, ψιθυρίζοντας μαζί με τα σύννεφα, κοιτάζοντας τον ουρανό, η χαρά που γεμίζει την καρδιά σου -η χαρά αυτή έρχεται πάντα όποτε φτάνεις σε κάποια κορυφή δημιουργικότητας .

Απαιτείται ευφυΐα για να είσαι ευτυχισμένος και τους ανθρώπους τους διδάσκουμε να μένουν δίχως ευφυΐα. Η κοινωνία δεν θέλει να ανθίσει η ευφυΐα .
Η κοινωνία δεν χρειάζεται την ευφυΐα΄ για την ακρίβεια, φοβάται πολύ την ευφυΐα. Η κοινωνία χρειάζεται ανόητους ανθρώπους. Γιατί; Διότι οι ανόητοι άνθρωποι είναι διαχειρίσιμοι. Οι ευφυείς άνθρωποι δεν είναι κατ΄ανάγκην υπάκουοι΄ μπορεί να υπακούουν, μπορεί να μην υπακούουν. Αλλά ο ανόητος άνθρωπος δεν μπορεί να παρακούσει΄ είναι πάντοτε έτοιμος να τον διατάξεις. Ο ανόητος άνθρωπος χρειάζεται να τον διατάζει κάποιος, γιατί δεν έχει την ευφυΐα να ζει από μόνος του. Θέλει να τον κατευθύνει κάποιος΄ ψάχνει και αναζητεί τους ίδιους τους τυράννους του.

Οι πολιτικοί δεν θέλουν να συμβεί στον κόσμο η ευφυΐα, οι ιερείς δεν θέλουν να συμβεί στον κόσμο η ευφυΐα, οι στρατηγοί δεν θέλουν να συμβεί στον κόσμο η ευφυΐα. Κανείς δεν την θέλει πραγματικά. Οι άνθρωποι θέλουν να μείνουν οι πάντες ανόητοι, τότε θα είναι οι πάντες υπάκουοι, κομφορμιστές, δεν θα βγαίνουν ποτέ έξω από το μαντρί, θα παραμένουν πάντα μέρος του όχλου, θα μπορείς να τους ελέγχεις, να τους χειραγωγείς, να τους χειρίζεσαι.

Ο ευφυής άνθρωπος είναι εξεγερμένος. Ευφυΐα σημαίνει εξέγερση. Ο ευφυής άνθρωπος αποφασίζει μόνος του αν θα πει όχι ή ναι.
Ο ευφυής άνθρωπος δεν γίνεται να είναι παραδοσιακός, δεν γίνεται να λατρεύει διαρκώς το παρελθόν΄ δεν υπάρχει τίποτε στο παρελθόν να το λατρεύεις. Ο ευφυής άνθρωπος θέλει να δημιουργεί το μέλλον, θέλει να ζει στο παρόν. Η ζωή στο παρόν αποτελεί το δικό του τρόπο να δημιουργεί το μέλλον.

Ο ευφυής άνθρωπος δεν μένει προσκολλημένος στο νεκρό παρελθόν, δεν κουβαλάει πτώματα.
Όσο όμορφοι κι αν ήταν εκείνοι κάποτε, όσο πολύτιμοι, δεν κουβαλάει τα πτώματά τους. Έχει τελειώσει με το παρελθόν΄ έφυγε αυτό κι έφυγε για πάντα. Αλλά ο κουτός άνθρωπος είναι παραδοσιακός. Είναι πρόθυμος να ακολουθεί τον ιερέα, πρόθυμος να ακολουθεί τον κάθε ανόητο πολιτικό, πρόθυμος να ακολουθεί την οποιαδήποτε διαταγή -με τον οποιοδήποτε που έχει εξουσία, είναι έτοιμος να πέσει στα πόδια του. Χωρίς ευφυΐα δεν μπορεί να υπάρξει ευτυχία. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι ευτυχισμένος μόνο αν είναι ευφυής, απόλυτα ευφυής.

Ο διαλογισμός αποτελεί ένα τέχνασμα για να ελευθερωθεί η ευφυΐα σου. Όσο πιο διαλογιστικός γίνεσαι, τόσο πιο ευφυής γίνεσαι.
Να θυμάσαι όμως, λέγοντας ευφυΐα δεν εννοώ τη διανοητικότητα. Η διανοητικότητα αποτελεί μέρος της ανοησίας.

Η ευφυΐα είναι ένα τελείως διαφορετικό φαινόμενο, δεν έχει καμιά σχέση με το κεφάλι. Η ευφυΐα είναι κάτι που προέρχεται από το ίδιο το κέντρο σου. Αναβλύζει από μέσα σου και μαζί της αρχίζουν να αναπτύσσονται μέσα σου πολλά πράγματα. Γίνεσαι ευτυχισμένος, γίνεσαι δημιουργικός, γίνεσαι εξεγερμένος, αγαπάς την περιπέτεια, αρχίζεις να αγαπάς την ανασφάλεια, αρχίζεις να πηγαίνεις στο άγνωστο. Αρχίζεις να ζεις επικίνδυνα, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ζει κανείς.

Για τους ανόητους, υπάρχει ο φαρδύς δρόμος όπου μετακινούνται τα πλήθη. Και μετακινούνται εδώ και αιώνες -και δεν φτάνουν πουθενά, κινούνται σε κύκλο. Έχεις έτσι την άνεση ότι μετακινείσαι μαζί με πολλούς ανθρώπους, ότι δεν είσαι μόνος σου.

Η ευφυΐα σού δίνει το θάρρος να είσαι μόνος σου και η ευφυΐα σού δίνει το όραμα να είσαι δημιουργικός. Προβάλλει μια μεγάλη παρόρμηση, μια μεγάλη πείνα να είσαι δημιουργικός. Και μόνο τότε, ως συνέπεια, μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, μπορείς να είσαι ευδαίμων.

Ωχ, εδώ τι απαντάμε; (XIII)


Το θύμα είναι από χέρι χαμένο, με θεϊκή εντολή!
Δευτερονόμιο Κεφ. 22 (28-29):
Πρόχειρη δική μου μετάφραση: Εάν κάποιος συναντήσει παρθένα κοπέλα, η οποία δεν είναι μνηστευμένη, τη βιάσει κάνοντας έρωτα μαζί της και μετά ανακαλυφθεί αυτός που το διέπραξε, θα δώσει στον πατέρα της παρθένου πενήντα αργυρά δίδραχμα και την πάρει για σύζυγό του, επειδή την ξεπαρθένεψε.
Το 22ο κεφάλαιο του (θεόπνευστου) Δευτερονόμιου ασχολείται με τη συμπεριφορά ανθρώπων της επαρχίας, τι να κάνουν με αδέσποτα ζώα που συναντούν, το γάιδαρο του αδελφού, τα πουλάκια μια κλώσσας και άλλα σημαντικά θέματα θεοπνευστίας. Κάποια στιγμή, λοιπόν, αφού επιβληθεί από τον σοφό θεό να κατασκευάζονται στις ταράτσες στηθαία για να μην πέφτουν οι άνθρωποι κάτω (22.8, κάτι σαν πολεοδομική και αστυνομική ρύθμιση), έρχεται και σε επουσιοδέστερα θέματα, όπως είναι ο βιασμός γυναίκας. Στα 22.28-29 ορίζεται ότι, αν γίνει βιασμός και συλληφθεί ο δράστης, τότε εξαγοράζει τη γυναίκα που βίασε και την κρατάει για σύζυγο υποχρεωτικά, αδιάφορον αν αυτή θέλει!
Θα έλεγα ότι είναι μία πολύ καλή ρύθμιση που πρέπει να αξιοποιούν όλοι οι βιαστές του κόσμου: «Κύριε πρόεδρε, την βίασα μεν, την εξαγοράζω δε... Με τον παρά μου και τη μαγκιά μου!» Μπορεί να μην τον θέλει η κοπέλα! «Εγώ ακολουθώ τις γραφές κ. Πρόεδρε, έχω δικαιώματα εκ θεού και τα αξιοποιώ!» Τι να πει ο πρόεδρος, ότι δεν αναγνωρίζει τη θεόπνευση Π.Δ.; Θα τον στείλει πάραυτα η θεόπληκτη ηγεσία των δικαστών εξορία στη Γαύδο να προεδρεύει σε Ειρηνοδικείο!
 
Και μετά τίθεται, βέβαια, το ερώτημα, τι θα γίνει αν δεν εντοπιστεί ο δράστης του βιασμού, τι θα κάνει η κοπέλα που δεν είναι πλέον παρθένα; Υπάρχει και επ' αυτού ρύθμιση του θεόπνευστου βιβλίου στο 22.20-21:
Αν παντρευτεί η κοπέλα κάποιον και δεν του έχει περιγράψει το πάθημά της -οπότε δεν θα είχε καμιά ελπίδα παντρειάς- θα λιθοβοληθεί μέχρι θανάτου, όπως γίνεται ακόμα και σήμερα στα θεοκρατικά καθεστώτα του Ιράν, του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, ίσως και αλλού που επιβάλλεται ο «θεϊκός νόμος».
 
Αυτά πρέπει να πιστεύουν υποχρεωτικά οι θεσοσεβούμενες γυναίκες, ότι είναι άτομα β' κατηγορίας! Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουν ό,τι τις βολεύει, δεν είναι σταφιδόψωμο η αληθινή θρησκεία, ώστε να διαλέγεις τις σταφίδες και να αφήνεις το ζυμάρι για τα κορόιδα... Ο θεός ομίλησεν και οι πιστοί του υπακούν!

Διανοούμενη σκέψη

Διανοούμενη σκέψηΤι λογής πράξη και σύμπραξη αρμόζει στον διανοούμενο; Θα έλεγα η αντίσταση στις εκβιαστικές εντολές της όποιας εξουσίας.

Για να πω την αλήθεια, ελαφρώς ή και βαρέως βαριέμαι, συνεχίζοντας τη συζήτηση περί διανοουμένου στις μέρες μας, όπως και αν τον επιβαρύνουμε επιθετικώς, μιλώντας για οργανικό, στρατευμένο, ειδικό ή συλλογικό διανοούμενο. Ο λόγος της βαρεμάρας μου έχει να κάνει, όπως το δήλωσα ήδη, με τη σημασιολογική και πραγματολογική ασάφεια του όρου, στην οποία εν πολλοίς οφείλεται και η αμφισβήτηση του ρόλου του διανοουμένου στη σημερινή κοινωνία ­ ελλαδική και ευρωπαϊκή.

Απορρίπτοντας λοιπόν την περιληπτική χρήση του όρου, που ρίχνει στο ίδιο τσουβάλι όλους τους συγγραφείς, τους καλλιτέχνες και τους ερευνητές-επιστήμονες, επανέρχομαι στο ερώτημα αν ο τύπος και ο ρόλος του διανοουμένου εξυπακούουν μια διακριτική ταυτότητα σκέψης, λόγου και πράξης. Αν υπάρχει μια τέτοια ταυτότητα, προτείνω να εμπεριέχει και τα τρία προηγούμενα στοιχεία: τη σκέψη, τον λόγο, την πράξη. Μόνον η τριαδική αυτή συνύπαρξη στο ίδιο πρόσωπο θα δικαιολογούσε κάπως τον διακριτικό τίτλο του διανοουμένου.

Δυο λόγια πρώτα για το είδος της διανοουμένης σκέψης: ας πούμε πως διακρίνεται για την κριτική της ανησυχία και υποψία μπροστά στα τρέχοντα φαινόμενα της δημόσιας ζωής, κυρίως όσα προκύπτουν μέσα στο πλέγμα των πάσης φύσεως εξουσιών· οι οποίες φαίνεται να αποστρέφονται εξ ορισμού τον κριτικό τους έλεγχο, όταν μάλιστα αυτός ασκείται με αποκαλυπτικό και ανεξάρτητο από συμφέρουσες σκοπιμότητες τρόπο.

Και πάμε στον διανοούμενο λόγο, στον οποίο προσφεύγει η διανοούμενη σκέψη. Προτείνω να ορίσουμε το είδος αυτού του λόγου καταρχήν ως συγκριτικό και κατ’ επέκταση ως ολιστικό. Τι πάει να πει όμως συγκριτικός και ολιστικός λόγος; Η σύγκριση αφορά πρώτα στη διαφώτιση του παρόντος με τις καταβολές του στο παρελθόν, οι οποίες και εξηγούν τις απόκρυφες κατά κανόνα περιπλοκές του.

Συγχρόνως όμως η συγκριτική αυτή μέθοδος ασκείται και στο εσωτερικό του δημοσίου παρόντος, επιχειρώντας να συσχετίσει κεφάλαια του πολιτικού και πολιτιστικού βίου, που συνήθως παραμένουν ασυσχέτιστα: τις ανομολόγητες λ.χ. συναφές της πολιτικής με την οικονομία· της τέχνης με το εμπόριο, της επιστήμης με την κατεστημένη εξουσία, του αθλητισμού με τους κεφαλαιοκρατικούς πάτρονές του, των μέσων μαζικής επικοινωνίας με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα ­ και πάει λέγοντας.

Τούτο σημαίνει ότι ο διανοούμενος λόγος δεν ανέχεται θεματικούς περιορισμούς, και από την άποψη αυτή ορίζεται ως λόγος ολιστικός. Πρόκειται βεβαίως για ένα είδος διαβαλλόμενης θεματικής πολυπραγμοσύνης, η οποία ωστόσο δεν πρέπει με κανένα τρόπο να αφαιρεθεί από τα συστατικά στοιχεία του διανοούμενου λόγου· που αναπαράγει στο κεφάλαιο αυτό, με συστηματικότερη όμως και τεκμηριωμένη μέθοδο, την προφορική συζήτηση και κριτική του δημόσιου βίου από τους ενεργούς τουλάχιστον πολίτες.

Το κρίσιμο ωστόσο σημείο στην όλη υπόθεση είναι το πέρασμα από τη διανοούμενη σκέψη και τον διανοούμενο λόγο στη διανοούμενη τώρα πράξη, που μπορεί κατά περίπτωση να παίρνει και τη μορφή της σύμπραξης. Οπως κι αν έχει το πράγμα, η εντελλόμενη αυτή πράξη καθιστά τελικώς και τη σκέψη και τον λόγο του διανοουμένου έμπρακτη και έμπρακτο.

Τι λογής όμως πράξη και σύμπραξη αρμόζει στον διανοούμενο;
Θα έλεγα η αντίσταση στις εκβιαστικές εντολές της όποιας εξουσίας: πολιτικής, κομματικής, συνδικαλιστικής· αλλά και συγγραφικής, καλλιτεχνικής, επιστημονικής. Προφανώς η αντιεξουσιαστική αυτή συμπεριφορά του διανοουμένου προκαλεί τις κατεστημένες εξουσίες, οι οποίες στην περίπτωση αυτή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αντιδρούν. Μιλάμε για αντίδραση με πρακτικές συνέπειες στη ζωή του διανοουμένου, οι οποίες σε κρίσιμες περιστάσεις μπορεί να φτάσουν στη διαβολή, στον αποκλεισμό του ή και τον εγκλεισμό του.

Αυτά, και αν χρειαστεί τα ξαναλέμε.

Σκέψη Λόγος Πράξη

Σκέψη Λόγος ΠράξηΜιλήστε στον ανθρωπο για τα Εργαλεία της Δημιουργίας:

Σκέψη, Λόγος, Πράξη.

Αυτά είναι τα μέσα με τα οποία δημιουργείτε την προσωπική σας πραγματικότητα.
Είναι τέλεια εργαλεία κι εξόχως αποτελεσματικά.
Αυτά που σκέφτεστε, αυτά που λέτε και αυτά που πράττετε δημιουργούν την εμπειρία που αποκαλείτε “εαυτός”, καθώς και τις συνθήκες και τις περιστάσεις της ζωής σας.
Έχει ειπωθεί και στο παρελθόν: αν σκέφτεσαι ότι είσαι θύμα, λες ότι είσαι θύμα και δρας σαν να είσαι θύμα, τότε θα βιώνεις τον εαυτό σον σαν θύμα, παρά το γεγονός ότι δεν είσαι. Το ίδιο ισχύει όταν επιλέγεις να βάλεις ταμπέλες στην εμπειρία των άλλων.
Αν σκέφτεσαι ότι κάποιος είναι θύμα, λες ότι είναι θύμα και δρας σαν να είναι θύμα, τότε θα βιώνεις τον άλλον σαν θύμα, παρά το γεγονός ότι δεν είναι.
Είναι αδύνατον να είναι κάποιος θύμα των περιστάσεων που ο ίδιος δημιουργεί.
Να το θυμάσαι πάντοτε αυτό.
Είναι αδύνατον να είσαι θύμα των περιστάσεων που δημιουργείς εσύ ο ίδιος. Κατά συνέπεια, για να είσαι θύμα των περιστάσεων, πρέπει να ορκιστείς ότι δεν τις δημιούργησες εσύ. Κι αυτό είναι ψέμα.
Εσύ δημιουργείς όλες τις περιστάσεις της ζωής σου. Αν τις δημιουργείς σε συνειδητό επίπεδο, τότε το συνειδητοποιείς αυτό. Αν τις δημιουργείς σε υποσυνείδητο ή υπερσυνειδητό επίπεδο, ίσως να μην το συνειδητοποιείς.
Όπως και να έχει το πράγμα, εσύ είσαι αυτός που τις δημιουργεί.
Κάθε βαθύς γνώστης το γνωρίζει αυτό και επομένως δεν κατηγορεί ποτέ κανέναν λέγοντας:
“Εσύ μου το έκανες αυτό”

Μπορείς να βιώσεις οτιδήποτε επιλέξεις.
Μπορείς να βιώσεις αυτά τα οποία ήρθες εδώ να γνωρίσεις σχετικά με το ποιος είσαι, ή μπορείς να βιώσεις κάτι διαφορετικό ή κάτι λιγότερο από αυτό. Όπως και σε κάθε τι άλλο, λειτουργεί κι εδώ η ΔΥΝΑΜΗ σου.
Η ποιότητα της Δύναμης σου είναι που δημιουργεί την ζωή σου.

Η Google ετοιμάζει Η/Υ που θα προγραμματίζεται… μόνος του

Οι προγραμματιστές όλου του κόσμου ίσως, θα έπρεπε να ανησυχούν για τις μελλοντικές επαγγελματικές προοπτικές τους, οι οποίες σήμερα είναι θαυμάσιες.

Η μυστικοπαθής νεοσύστατη βρετανική εταιρεία τεχνητής νοημοσύνης Deep Mind (Βαθύς Νους), την οποία ίδρυσε πριν λίγα χρόνια ο ελληνοκυπριακής καταγωγής νεαρός, ιδιοφυής Βρετανός νευροεπιστήμονονας, Ντέμης Χασάμπης και την εξαγόρασε η Google φέτος τον Ιανουάριο, αντί 400 εκατ. δολαρίων, έκανε γνωστό ότι εργάζεται πυρετωδώς για την ανάπτυξη ενός υπολογιστή που θα είναι τόσο έξυπνος, ώστε θα μπορεί να προγραμματίζεται μόνος του.
Ο υπολογιστής, με την ονομασία "Neural Turing Machine" (Νευρωνική Μηχανή Τιούρινγκ), συνδυάζει τον τρόπο που δουλεύει ένας συμβατικός υπολογιστής, με τον ευπροσάρμοστο και συνεχώς εξελισσόμενο τρόπο που «δουλεύει» (σκέπτεται) ο ανθρώπινος εγκέφαλος.
Το υβριδικό μηχάνημα, σύμφωνα με το "New Scientist" και τη βρετανική «Daily Mail», μαθαίνει καθώς αποθηκεύει νέες μνήμες και στη συνέχεια ανατρέχει σε αυτές για να εκτελέσει λογικές διεργασίες πέρα από αυτές για τις οποίες έχει ήδη προγραμματιστεί.
Όπως δείχνουν τα πρώτα πειράματα, ο υβριδικός νευρο-υπολογιστής καταφέρνει να δημιουργεί μόνος του τους δικούς του -κατ’ αρχήν απλούς- αλγόριθμους προγραμματισμού, τους οποίους είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει στη συνέχεια για να κάνει ταξινομήσεις και συσχετισμούς δεδομένων.
H Google, συνεχώς εντείνει τις προσπάθειές της στο πεδίο της τεχνητής νοημοσύνης και της μηχανικής μάθησης. Προ εβδομάδος, ο αμερικανικός κολοσσός ξεκίνησε συνεργασία -μέσω της λονδρέζικης Deep Mind- με δύο ερευνητικές ομάδες τεχνητής νοημοσύνης του βρετανικού Πανεπιστημίου της Οξφόρδης (στα αντίστοιχα Τμήματα της Επιστήμης Υπολογιστών και της Μηχανικής), με στόχο να βοηθήσει τους υπολογιστές -και γενικότερα τις ηλεκτρονικές συσκευές- να καταλαβαίνουν καλύτερα τους χρήστες.
Επίσης, η εταιρεία εργάζεται για την ανάπτυξη πολύ γρήγορων κβαντικών «τσιπ» με μοντέλο τον ανθρώπινο εγκέφαλο, έτσι ώστε οι αναζητήσεις και το σχετικό λογισμικό να αποκτήσουν μεγαλύτερη «διαίσθηση» και ικανότητα πρόβλεψης. Για τον λόγο αυτό, η Google ξεκίνησε συνεργασία με τον Τζον Μαρτίνη, καθηγητή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια - Σάντα Μπάρμπαρα.
Είχε προηγηθεί, το 2012, η πρόσληψη του ακραίου οραματιστή μηχανικού, Ρέι Κουρτσβέιλ, ως τεχνολογικού διευθυντή της Google. Μεταξύ άλλων, ο Ρέι Κουρτσβέιλ, συγγραφέας αρκετών βιβλίων, προβλέπει ότι, μέσα σε 30 χρόνια το πολύ, οι άνθρωποι θα μπορούν να «ανεβάσουν» (upload) όλο το νου τους σε έναν υπολογιστή και έτσι να γίνουν ψηφιακά αθάνατοι, ενώ ως το 2100 θα έχουν ξεφορτωθεί κάθε βιολογικό μέρος του σώματός τους, για να το αντικαταστήσουν με μηχανικά και ηλεκτρονικά μέρη.
Διάφοροι επιστήμονες, έχουν εκφράσει ανησυχίες ότι η εκρηκτική πρόοδος της τεχνητής νοημοσύνης μπορεί να γυρίσει «μπούμερανγκ», καθώς αν οι υπολογιστές αποκτήσουν ευρείες αυτόνομες δυνατότητες προγραμματισμού, δράσης και ελέγχου, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο κάτι να πάει στραβά και να ξεφύγει από τον ανθρώπινο έλεγχο. Για μερικούς, η τεχνητή νοημοσύνη δυνητικά συνιστά πιο σοβαρή απειλή και από τα πυρηνικά όπλα.
Αναγνωρίζοντας τον πιθανό κίνδυνο, η Google ανακοίνωσε ότι δημιούργησε μια ειδική επιτροπή ηθικής, για να εποπτεύσει όλη την έρευνα της εταιρείας στο πεδίο της τεχνητής νοημοσύνης, έτσι ώστε να διασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξει κάποια δυνητικά επικίνδυνη κατάχρηση. Η κοινή αυτή επιτροπή της Google - Deep Mind θα θέσει μια σειρά από περιοριστικούς κανόνες στην χρήση της σχετικής τεχνολογίας. Το ερώτημα είναι αν αυτοί οι περιορισμοί θα είναι αρκετά καθησυχαστικοί για το μέλλον.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Το μάθημα από το φύλλο ενός δέντρου....

Ρώτησα το φύλλο αν ήταν φοβισμένο, επειδή ήταν φθινόπωρο και τα άλλα φύλλα έπεφταν. Το φύλλο μου είπε :

«Όχι. Κατά τη διάρκεια όλης της άνοιξης και του καλοκαιριού ήμουν απολύτως ζωντανό. Δούλεψα σκληρά για να βοηθήσω το δέντρο να τραφεί. Και τώρα ένα μεγάλο μέρος μου είναι μέσα στο δέντρο. Δεν περιορίζομαι από αυτή τη μορφή. Είμαι επίσης ολόκληρο το δέντρο. Και όταν επιστρέψω στο χώμα, θα συνεχίσω να τρέφω το δέντρο. Επομένως, δεν ανησυχώ καθόλου. Καθώς αφήνω αυτό το κλαδί και πέφτω στο έδαφος, θα γνέψω στο δέντρο και θα του πω : Θα σε δω ξανά πολύ σύντομα.»

Εκείνη τη μέρα ο αέρας φυσούσε πολύ και, έπειτα από λίγο, είδα το φύλλο να αφήνει το κλαδί και να πέφτει στο έδαφος, χορεύοντας χαρωπά, επειδή καθώς έπεφτε, είδε τον εαυτό του εκεί, μέσα στο δέντρο. Ήταν τόσο ευτυχισμένο...
 
Υποκλίθηκα, ξέροντας ότι είχα πολλά να μάθω από το φύλλο....

MATRIX: ΤΟ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Η σκέψη δημιουργεί εικόνα, αλλά η εικόνα ποσό πραγματική ειναι;
Ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα που δεν ξέρουμε τι είναι έξωθεν στον ωκεανό ενέργειας του σύμπαντος;
Γιατί η διαδικασία της εξέλιξης επέτρεψε τη δημιουργία της συνείδησης;
Τι σημαίνει να σκέφτεται ή να αισθάνεται κανείς;
Τι είναι ο νους; Πρόκειται για κάτι που υπάρχει πραγματικά; Και αν υποθέσουμε πως υπάρχει σε ποιο βαθμό εξαρτάται απο τις φυσικές δομές, με τις οποίες είναι συνδεδεμένος;
Θα μπορούσε να υπάρξει ανεξάρτητα απο τέτοιες δομές; Ή πρόκειται απλά και μόνο για τις λειτουργίες μιας κατάλληλης φυσικής δομής;
Και εν πάση περιπτώσει, είναι απαραίτητο οι δομές που σχετίζονται με το νου να είναι βιολογικής φύσης (εγκέφαλοι) ή μήπως μπορεί ο νους να σχετισθεί εξίσου καλά με ηλεκτρονικό εξοπλισμό;
Υπακούει ο νους στους νόμους της φυσικής και ποιοι είναι αλήθεια οι νόμοι της φυσικής;
Στην κλασική φυσική υπάρχει το «εκεί έξω», όπως και στην κοινή λογική, ένας αντικειμενικός κόσμος.
Ο κόσμος αυτός εξελίσσεται κατά τρόπο ξεκάθαρο και διέπεται από συγκεκριμένες μαθηματικές εξισώσεις.
Αυτό είναι μια πραγματικότητα τόσο για τις θεωρίες του Maxwell και του Αϊνστάιν, όσο και για το αρχικό Νευτώνειο σύστημα.
Δεχόμαστε ότι η φυσική πραγματικότητα υπάρχει ανεξάρτητα απο εμάς. Και το πώς ακριβώς είναι ο φυσικός κόσμος δεν επηρεάζεται απο τον τρόπο που τον εξετάζουμε.
Τα σώματα και οι εγκέφαλοί μας αποτελούν επίσης τμήμα του κόσμου αυτού.
Ο JOHN SEARLE περιεργως τονίζει ότι:
"...Υπάρχουν δύο ξεχωριστά είδη ουσίας: η «ουσία» που απαρτίζει το πνεύμα και η συνηθισμένη ύλη. Το κατά πόσο και με ποιο τρόπο η κάθε μία απο αυτές μπορεί ή δεν μπορεί να επηρεάζει την άλλη είναι ένα άλλο ερώτημα...."
Μήπως ένα μαθηματικό δίκτυο αποτελούμενο από ανώτερες μαθηματικές εξισώσεις εξουσιάζει την εικονική πραγματικότητα του matrix;
Η γενικότερη άποψη ότι ο εγκέφαλος δεν είναι παρά ένας ψηφιακός υπολογιστής, παραπέμπει στη θεωρία πως η «συνείδηση ενός προσώπου» πρέπει πρακτικά να θεωρείται ένα κομμάτι software και η συγκεκριμένη του μορφή, σαν ενός υλικού ανθρώπινου όντος, πρέπει να αντιμετωπίζεται ως εκτέλεση αυτού του software απο το hardware του εγκεφάλου και του σώματός του.
Όσο κι αν νοιώθουμε ότι η συνειδητή μας βούληση επηρεάζει τον τρόπο που ενεργούμε, όλες μας οι πράξεις καθορίζονται από μαθηματικές εξισώσεις.
Η συνείδηση αποτελεί καθοριστικό συστατικό στοιχείο του τρόπου που κατανοούμε τη μαθηματική αλήθεια με μυστικό κλειδί τον αριθμό 1001.

Από τον παράδεισο των Ιρανών στον παράδεισο της Γένεσης

Από τον παράδεισο των Ιρανών στον παράδεισο της ΓένεσηςΗ λέξη «παράδεισος» προέρχεται από τη μηδική λέξη paridaiza, «περίφραξη», με το pari να σημαίνει «περί» και το daiza «τείχος / τοίχος». Όπως συχνά συνέβη, οι Έλληνες πήραν τα ιρανικά δάνειά τους από τους Μήδους παρά από τους Πέρσες: π.χ. η λέξη σατράπης είναι η μηδική μορφή αυτού του ιρανικού τίτλου (< xšaθrapā(van), -περσική μορφή xšaçapāvan). Το αρχαίο περσικό ισοδύναμο του παραδείσου είναι paridaida. Η εμφάνιση ενός τέτοιου μηδικού όρου ως δανείου στην ελληνική γλώσσα, αλλά και στην ακκαδική, την εβραϊκή και την αραμαϊκή, είναι μία ακόμη απόδειξη για την επίδραση των αινιγματικών Μήδων. Η ίδια η φυλή έχει αφήσει πολύ λίγα ίχνη, η πρώιμη ιστορία της είναι δύσκολο να ανασυσταθεί, αλλά το γεγονός ότι οι Έλληνες ονόμαζαν τους ανατολίτες αντιπάλους τους πρώτα Μήδους και μόνο αργότερα Πέρσες επιβεβαιώνει την προηγούμενη σημασία τους. Ομοίως οι Εβραίοι μιλούν για Μήδους στον Ησαΐα  και στον Ιερεμία, αλλά για Μήδους και Πέρσες στα μεταιχμαλωσιακά βιβλία των Έσδρα, Νεεμία, Εσθήρ και Δανιήλ.
 
Σχεδόν αμέσως μετά την περσική κατάληψη της Βαβυλώνας το 539 π.Χ. βρίσκουμε βαβυλώνια έγγραφα των τελευταίων δεκαετιών του έκτου αιώνα, στα οποία οι αρχές των ναών είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση και την ίδρυση pardesu. Ένας από αυτούς είναι αμπελώνας, ένας άλλος σχετίζεται με τη φύτευση φοινικόδεντρων και την κατασκευή τούβλων. Περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν στα μόνο λίγο μεταγενέστερα ελαμιτικά κείμενα. Μετά την πτώση της αυτοκρατορίας των Ελαμιτών τον έβδομο αιώνα, οι Πέρσες εγκαταστάθηκαν στο έδαφός της και κράτησαν τα ελαμιτικά ως επίσημη γλώσσα της γραφειοκρατίας τους στην Περσίδα μέχρι γύρω στο 460. Εδώ βρίσκουμε αναφορές στους partetas, λέξη που αντιστοιχεί στην αρχαία περσική paridaida. Από τα κείμενα αναδύονται οι ακόλουθες σημασίες: partetas είναι αποθηκευτικοί χώροι για φυτικά προϊόντα, όπως σύκα, χουρμάδες, ροδάκινα, βερίκοκα, ρόδια και βασιλικά σιτηρά, ως επί το πλείστον αρκετά κοντά στην Περσέπολη. Αν και το μέγεθος ενός partetas ήταν μάλλον μέτριο, ήταν αρκετά μεγάλος ώστε να περιέχει τα πρόβατα για τον εορτασμό μιας θρησκευτικής τελετής, μιας θυσίας στον Ahuramazda.
 
Τέλος, υπάρχει μια σαφής σύνδεση με τα δέντρα. Η κυρίαρχη παρουσία των δέντρων οφείλεται στο ότι οι Πέρσες απέδιδαν ιδιαίτερη αξία στα δέντρα. Αυτό ήδη φαίνεται από επιστολή του Δαρείου Α΄ σε κάποιον Gadatas, τον επιστάτη του τοπικού «παραδείσου», τον παραδεισάριο, ένας όρος που επαναλαμβάνεται στη Συριακή ως pardayspana, στα παλαιότερα κείμενα των Αρμενίων ως partizpan, και στο νεοπερσικό έπος ως palezban. Στην επιστολή ο βασιλιάς επαινεί τον Gadatas για την καλλιέργεια των οπωροφόρων δένδρων της Συρίας στη Δυτική Μικρά Ασία και τον επιτιμά για τη φορολόγηση των ιερών κηπουρών του Απόλλωνα. Κάποιος Πύθιος, ίσως ο εγγονός του Κροίσου, έδωσε στο Δαρείο ένα χρυσό αμπέλι και πλατάνι, που παρέμειναν πολύ γνωστά έως ότου ο Αντίγονος τα έλιωσε το 316 π.Χ. Όταν βρήκε έναν πλάτανο ανατολικά των Σάρδεων, ο Ξέρξης τον διακόσμησε με χρυσό και όρισε έναν μόνιμο φύλακα γι’ αυτόν. Ο Κύρος ο νεότερος έδειξε στον Λύσανδρο τον παράδεισο στις Σάρδεις και ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος είχε φυτεύσει προσωπικά μερικά από τα δέντρα.
 
Συνεπώς: στις αρχές της Περσικής Αυτοκρατορίας δύο στενά συνδεδεμένες λέξεις ήταν σε τρέχουσα χρήση για τον παράδεισο: ο μηδικός όρος paridaiza και ο αρχαίος περσικός paridaida. Η τελευταία λέξη υιοθετήθηκε στην Ελαμιτική, η πρώτη υιοθετήθηκε από τους Βαβυλώνιους, τους Έλληνες και τους Εβραίους. Δεύτερον στην πρώιμη ιρανική ο παράδεισος δεν είχε σταθερή σημασία. Θα μπορούσε να είναι ένα μέρος για αποθήκευση, ένας αμπελώνας, οπωρώνας, ένας στάβλος, δάσος ή φυτώριο δέντρων. Προφανώς, το πιο σημαντικό και ενοποιητικό στοιχείο ήταν ο περίβολος. Τρίτον, καμία από αυτές τις περιγραφές δεν ταιριάζει ακόμα με τον βιβλικό Κήπο της Εδέμ.
 
Η σύνδεση ανάμεσα στα δέντρα και τον παράδεισο εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, όπου στον Νεεμία (2.8) ο ομώνυμος πρωταγωνιστής ζητά ξύλο από τον επιστάτη του pardes του βασιλιά για να κάνει δοκάρια για τις πύλες του παλατιού. Το χωρίο φαίνεται να προέρχεται από τα αρχικά απομνημονεύματα του Νεεμία, τα οποία χρονολογούνται από το δεύτερο μισό του πέμπτου αιώνα, και ως εκ τούτου είναι μια πολύτιμη μαρτυρία για την ύπαρξη των περσικών παραδείσων, όχι μόνο στη Μικρά Ασία, αλλά και σε άλλα σημεία της περσικής αυτοκρατορίας. Ο Νεεμίας δεν αναφέρει τη θέση του παραδείσου του, αλλά μπορεί να βρισκόταν στο Λίβανο. Δέντρα αναφέρονται επίσης στο Άσμα Ασμάτων (4,13 - 14), που ίσως να γράφτηκε στην Ιερουσαλήμ γύρω στο 400 π.Χ. Εδώ θα βρούμε έναν pardes από ρόδια, με ευχάριστα φρούτα, νάρδο, κρόκο, κάλαμο και κανέλα, με όλα τα δέντρα του λιβανιού. Υπάρχει η πιθανότητα ότι η λέξη «παράδεισος» εμφανίστηκε στην ελληνική λογοτεχνία τον πέμπτο αιώνα. Ο Κλέαρχος (απ. 43a) λέει ότι οι Λυδοί στην πολυτέλειά τους έφτιαξαν παραδείσους, διαμορφώνοντάς τους σαν πάρκα, και έτσι ζούσαν στη σκιά. Καθώς ο Κλέαρχος αλλού χρησιμοποίησε τον ιστορικό Ξάνθο από τη Λυδία, έναν αρχαιότερο σύγχρονο του Ηρόδοτου, φαίνεται πιθανό ότι ο Ξάνθος ίσως ήταν ο πρώτος Έλληνας που χρησιμοποίησε γραπτώς τον όρο παράδεισος. Αυτό δεν είναι απίθανο, δεδομένου ότι καταγόταν από τη Λυδία και ο ίδιος μπορεί κάλλιστα να γνώριζε τους παραδείσους των Σάρδεων προσωπικά. Όπως ταίριαζε σε παράδεισους, αποτελούνταν από δέντρα, αλλά οι Σάρδιοι προφανώς τους είχαν μετατρέψει σε ένα πιο καλλιεργημένο περιβάλλον από τους τυπικούς περσικούς παραδείσους, ίσως με περίπτερα για τους επισκέπτες τους. Σε κάθε περίπτωση, υπήρχε ένα σπίτι και ένα μέρος με κρεβάτι με ουρανό στον βαβυλώνιο παράδεισο, όπου πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος. Εκ πρώτης όψεως μπορεί να είναι έκπληξη το γεγονός ότι ο Κλέαρχος μιλάει για παράδεισους στον πληθυντικό, αλλά τα κείμενα συχνά μιλούν μ’ αυτό τον τρόπο. Ορισμένα παραδείγματα είναι οι παράδεισοι στα Σούσα (Αιλιανός, Περί ζώων 7.1), τα άγρια πάρκα του Φαρνάβαζου (Ξεν., Ελλ. 4.1.15, 33), οι παράδεισοι κυνηγιού που δόθηκαν στον Δημήτριο Πολιορκητή στον τόπο της εξορίας του (Πλούταρχος, Δημήτριος 50) και οι συριακοί παράδεισοι με κυπαρίσσια που αναφέρονται από τον Θεόφραστο (Περί φυτών ιστ. 5.8.1).
 
Από τις μαρτυρίες του Ξενοφώντα (Οικονομικός, Ελληνικά, Κύρου ανάβασις, Κύρου παιδεία) και άλλων Ελλήνων συγγραφέων, αλλά και από τα βιβλικά χωρία, μπορούμε να βγάλουμε τα εξής συμπεράσματα για την έννοια των παραδείσων στην ύστερη αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών: πρώτον, τα χωρία του Νεεμία και το Άσμα Ασμάτων φαίνεται να δείχνουν ότι, εκτός από τους παράδεισους κυνηγιού που βεβαιώνονται από τον Ξενοφώντα, άλλες σημασίες του περσικού παραδείσου, όπως οπωρώνας και τόπος ανάπτυξης δέντρων, παρέμειναν ζωντανές. Δεύτερον, οι πρώιμοι ελληνικοί παράδεισοι συνδέονται με τους ιρανικούς μόνο σε περιορισμένο βαθμό. Δεν είναι οπωρώνες, αμπελώνες ή θέσεις αποθήκευσης -έννοιες για τις οποίες οι Έλληνες βέβαια είχαν τις δικές τους λέξεις. Από την άλλη πλευρά, όπως αναφέρεται ρητά στα Ελλ. 4.1.15, ήταν περιφραγμένοι και από αυτή την άποψη αντικατοπτρίζουν την ιρανική προέλευσή τους. Τρίτον, φαίνεται να είναι ένα σχετικά άγνωστο φαινόμενο για τους Έλληνες, αφού στον Οικονομικό του ο Ξενοφών καλύπτει αποτελεσματικά τον όρο λέγοντας ότι υπάρχουν πάρκα, οι λεγόμενοι παράδεισοι, όπου πηγαίνει ο βασιλιάς. Τέταρτον, αυτοί οι συγκεκριμένοι παράδεισοι χαρακτηρίζονταν από περιορισμένο μέγεθος, την γειτνίαση με άλλους παραδείσους, την παρουσία ζώων, ύδατος (είτε πρόκειται για ποτάμι ή μια λίμνη), τη σημασία των δέντρων και, σε γενικές γραμμές, από πλούσια βλάστηση. Οι εν λόγω παράδεισοι δεν απουσιάζουν από την περσική ενδοχώρα, αφού ο παράδεισος στα Σούσα αρδευόταν (Κτησίας FGrH 688 F 34), και ο τάφος του Κύρου στους Πασαργάδες βρισκόταν σε έναν παράδεισο με ένα άλσος από κάθε λογής δέντρα, αρδευόμενος, και βαθύ χόρτο είχε αναπτυχθεί στο λιβάδι. Πέμπτον, οι παράδεισοι ήταν στην κατοχή της υψηλότερης περσικής αριστοκρατίας. Ως εκ τούτου έγιναν το σύμβολο της περσικής αρχής, όπως φαίνεται να υποδεικνύει η επιλογή των Φοινίκων να θέσουν ως πρώτο στόχο τους στην εξέγερσή τους το 351 π.Χ. τον βασιλικό παράδεισο. Έκτον και τελευταίο, σε αντίθεση με τον παράδεισο της Γένεσης, οι παράδεισοι κυνηγιού ήταν γεμάτοι με άγρια ​​ζώα και μ’ αυτόν τον τρόπο επέτρεπαν στους Πέρσες να διατηρούν τον εαυτό τους καλά προετοιμασμένο για πόλεμο.
 
Μετά την πτώση της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών οι παράδεισοι κυνηγιού γρήγορα εξαφανίστηκαν, αφού το κυνήγι δεν παίζει τον ίδιο ρόλο στη ζωή των διαδόχων τού Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπως μεταξύ των Περσών αρχόντων. Ωστόσο, άλλοι παράδεισοι συνέχισαν να υπάρχουν, αλλά χωρίς τα άγρια ​​ζώα. Μπορούμε να σημειώσουμε αυτή την αλλαγή ήδη αρκετά νωρίς στο τρίτο αιώνα, αφού το 246 π.Χ. η μικρή κρητική πόλη της Ιτάνου αφιέρωσε ένα «ιερό τέμενος» κοντά στην πύλη, πιθανώς ένα είδος δημόσιου κήπου, ως έναν παράδεισο για τον Πτολεμαίο Γ΄ (246-221). Αυτό σίγουρα δεν ήταν ένα πάρκο κυνηγιού. Ούτε, προφανώς, ήταν οι παράδεισοι που συνδέονται με βασιλικές κατοικίες, οι οποίες αναφέρονται σε παπύρους στα τέλη του τρίτου αιώνα. Άλλοι συνδυασμοί ανακτόρων και πάρκων δείχνουν σαφώς ότι οι εν λόγω παράδεισοι ήταν πάρκα. Στο τρίτο και δεύτερο αιώνα, ο παράδεισος συνδέεται με νερό (Αριθμοί 24.6, Ησαΐας 1.30), δέντρα (Ιεζεκιήλ 31.8,9), έρχεται σε αντίθεση με την έρημο (Ησαΐας 51,3) και αποτελεί ένα σημάδι του μεγάλου πλούτου (Ιεζεκιήλ 28.13), αλλά πουθενά δεν ακούμε για ζώα. Στον Εκκλησιαστή, που φαίνεται να χρονολογείται στον τρίτο αιώνα π.Χ., ο Σολομών λέει: «έχω κάνει εγώ κήπους και pardesim, και φύτεψα δέντρα σε αυτά με όλων των ειδών τα φρούτα» (2.5). Όπως στην προαναφερθείσα περίπτωση στο Άσμα Ασμάτων, σύγχρονες μεταφράσεις χρησιμοποιούν τον όρο «οπωρώνας», και μάλιστα, στα σύγχρονα εβραϊκά η λέξη «οπωρώνας» είναι pardes. Περισσότεροι οπωρώνες  αναφέρονται σε μεταγενέστερους παπύρους από την Αίγυπτο, που περιέχουν πολλές αναφορές σε παραδείσους. Αυτοί οι παράδεισοι ήταν χρηστικό κήποι, αφού το μέσο μέγεθος τους είναι εξαιρετικά μικρό, μικρότερο από ένα εκτάριο. Ως εκ τούτου, δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι ακούμε γι 'αυτούς να πωλούνται ή να αγοράζονται. Στα ρωμαϊκά χρόνια οι παράδεισοι έγιναν ακόμη πιο καλλιεργημένοι, όπως προκύπτει ευθέως από τους παράδεισους στα ελληνικά μυθιστορήματα του Λόγγου και του Αχιλλέα Τατίου. Εξακολουθούν να υπάρχουν πηγές και δέντρα, αλλά το τοπίο έχει γίνει πολύ πιο τεχνητό. Βλέπουμε τώρα την παρουσία λιβαδιών και λουλουδιών: τριαντάφυλλα, νάρκισσους και υάκινθους. Αντί για άγρια ζώα ο παράδεισος κατοικείται τώρα από κύκνους, παπαγάλους και παγώνια. 
 
Πριν απαντηθεί το ερώτημα γιατί οι Εβδομήκοντα, τον τρίτο αιώνα π.Χ., επέλεξαν τον όρο «παράδεισος» για να μεταφράσουν την εβραϊκή έκφραση Gan Eden, έχουμε να λύσουμε ένα άλλο πρόβλημα. Γιατί οι μεταφραστές δεν προτιμούν τον εξίσου πιθανό ελληνικό όρο «κήπος»;  Όπως ο παράδεισος, ο κήπος είναι συνδεδεμένος με το νερό (Ησαΐας 1.29), αλλά είναι σαφώς απλούστερος από το μαγευτικό παράδεισο (Δευτερονόμιο11.10, 1 Βασιλέων 20.2). Αυτοί οι κήποι καλλιεργούνταν κατά κύριο λόγο για την παραγωγικότητα τους και ήταν στενά συνδεδεμένοι με τα συγκροτήματα κατοικιών. Ήταν μικροί, περιφραγμένοι, καλλιεργούνταν εντατικά και φημίζονταν για τα λαχανικά και τα λουλούδια τους. Με άλλα λόγια, για τους Εβραίους μεταφραστές η λέξη κήπος δύσκολα έφερνε στο μυαλό την εικόνα ενός βασιλικού πάρκου αντάξιου του Γιαχβέ.
 
Αλλά αν οι μεταφραστές προτίμησαν τη λέξη παράδεισος, ποιον παράδεισο έχουν κατά νου; Μπορούμε να απορρίψουμε τις παλιές περσικές έννοιες «αποθήκη» ή «αμπελώνας» και τη χρήση για κυνήγι στον Ξενοφώντα, δεδομένου ότι ούτε ο Θεός ούτε ο Αδάμ εμφανίζουν κανένα ενδιαφέρον για το κυνήγι, ούτε πίνουν αλκοόλ. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι μπορούμε να αγνοήσουμε επίσης τους παραδείσους της μεταγενέστερης ελληνιστικής και ρωμαϊκής Αιγύπτου, δεδομένου ότι ήταν πάρα πολύ μικροί, πάρα πολύ απλοί και πολύ χρηστικοί για να είναι αντάξιοι του Γιαχβέ. Αυτό μας αφήνει τους σύγχρονους βασιλικού παραδείσους των ελληνιστικών χρόνων, όπως είναι ορατοί σε διάφορες περιγραφές: βασιλικά πάρκα με πολλά δέντρα, κατάλληλα για περπάτημα, λιγότερο άγριοι ​​από τους περσικούς προδρόμους τους, αλλά πιο δασώδεις από τους ύστερους ρωμαϊκούς απογόνους τους. Τέτοια πάρκα φυσικά ταιριάζουν με την εποχή των Εβδομήκοντα, δηλαδή την Αλεξάνδρεια κατά το δεύτερο τέταρτο του τρίτου αιώνα π.Χ.. Οι γνώσεις μας της πρώιμης Αλεξάνδρειας είναι ατελείς, αλλά αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο ότι το βασιλικό παλάτι του Πτολεμαίου Β΄ άντλησε έμπνευση από τα περσικά παλάτια με τους παραδείσους. Ο παράδεισός του φαίνεται πράγματι να αποτυπώνεται στην περιγραφή του παλατιού του βασιλιά Αιήτη στην Κολχίδα από τον Απολλώνιο τον Ρόδιο (Αργοναυτικά 3.219 - 29). Υπάρχει επίσης μια σαφής ένδειξη για τη σύνδεση του παραδείσου του Γιαχβέ με τον κόσμο των Πτολεμαίων: η μετάφραση της έκφρασης Gan Eden στη Γένεση (3.23) ως «παράδεισος της τρυφής». Η «τρυφή» ήταν ένας όρος που χρησιμοποιείται ευρέως στη μοναρχία των Πτολεμαίων για να χαρακτηρίσει την ήρεμη ζωή με την ευημερία και τη μεγαλοπρέπειά της. Τρεις βασιλείς επονομάστηκαν «Τρύφων» και διάφορες πριγκίπισσες «Τρύφαινα». Στους ρωμαϊκούς χρόνους η τρυφή έγινε συνώνυμο με την «καλή ζωή». Σαφώς η εποχή των Πτολεμαίων δεν ήταν πλέον η εποχή του Κύρου με τη σωματική ταλαιπωρία και τον ιδρώτα, αλλά ο κόσμος του πλούτου, της άνεσης και της πολυτέλειας. Πίσω από τον παράδεισο του ουράνιου βασιλιά στη μετάφραση των Εβδομήκοντα υποκρύπτονται οι καλλιεργημένοι παράδεισοι των επίγειων Ελλήνων αρχόντων της σύγχρονης Αιγύπτου.

Αριστοτέλης - Ύμνος στην Αρετή

Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης, Ύμνος στην ΑρετήΟ Αριστοτέλης συνέθεσε αυτόν τον ύμνο στη μνήμη του φίλου του Ερμεία. Γύρω στα 350 π.Χ. ο Ερμείας, άνθρωπος ταπεινής καταγωγής και πρώην μαθητής της σχολής του Πλάτωνα, απέκτησε εξουσία σε μια περιοχή της Μικράς Ασίας απέναντι από τη Λέσβο. Οι κυριότερες πόλεις της επικράτειας αυτής ήταν η Άσσος και ο Αταρνεύς. Ο Ερμείας φαίνεται ότι είχε πολιτικούς δεσμούς με το Φίλιππο της Μακεδονίας, αφού ο Δημοσθένης (10, 32)  τον περιγράφει ως άνθρωπο ο οποίος γνωρίζει και συμπράττει στα σχέδια του βασιλιά της Μακεδονίας εναντίον των Περσών. Ο Ερμείας προσκάλεσε τον Αριστοτέλη να έρθει στην Άσσο μαζί με μερικούς μαθητές του (ανάμεσά τους και ο Θεόφραστος). Ο Αριστοτέλης αποδέχτηκε την πρόσκληση και φαίνεται ότι παρέμεινε στην πόλη κατά το χρονικό διάστημα 347-5 π.Χ. Ο Ερμείας ίσως είχε την πρόθεση να προσδώσει αίγλη στην αυλή του με την παρουσία ενός τόσο σπουδαίου φιλοσόφου, όπως είχε κάνει παλαιότερα ο Διονύσιος Β΄ των Συρακουσών με τον Πλάτωνα.
Ωστόσο οι δύο άντρες φαίνεται ότι συνδέονταν και με φιλική ή συγγενική σχέση. Ο Δίδυμος (6, 6, σελ. 23 Diels-Schubart) μας πληροφορεί για την οικειότητα που έδενε τον Ερμεία με τον Αριστοτέλη,ενώ γνωρίζουμε ότι η σύζυγος του Αριστοτέλη Πυθιάς ήταν ανεψιά και υιοθετημένη κόρη του Ερμεία. Το 342/1 π.Χ., και ενώ ο φιλόσοφος βρισκόταν κοντά στον Αλέξανδρο, έφτασε η είδηση ότι ο Ερμείας είχε συλληφθεί από τον Ρόδιο Μέντορα, ο οποίος τον παρέδωσε στο βασιλιά Αρταξέρξη Γ΄. Ο Αρταξέρξης βασάνισε τον Ερμεία, για να του αποκαλύψει ο τελευταίος τα σχέδια του Φιλίππου, όμως ο Ερμείας δεν υπέκυψε. Λίγο πριν πεθάνει ζήτησε να σταλεί μια επιστολή στους φίλους του, με την οποία να τους πληροφορεί ότι δεν έκανε τίποτε ανάξιο της φιλοσοφίας (Δίδυμος 6, 15-17).  
H στάση αυτή του Ερμεία έκανε μεγάλη εντύπωση στον Αριστοτέλη, ο οποίος, όταν επέστρεψε στην Αθήνα το 338 και ίδρυσε το Λύκειο, φρόντισε να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του Ερμεία με δύο τρόπους. Πρώτον, έστησε άγαλμά του στους Δελφούς με το ακόλουθο επίγραμμα (Διογ. Λαέρτ. 5, 6):
 
«Τούτον τον άνθρωπο τον σκότωσε κάποτε ο βασιλιάς των τοξοφόρων Περσών
ανόσια τον ιερό των μακαρίων θεών νόμο παραβιάζοντας.
Δεν τον νίκησε καθαρά με τη λόγχη του σε ματωμένο αγώνα,
αλλά με τη βοήθεια της πίστης άνδρα δολίου».
 
Δεύτερον, ο Αριστοτέλης εισήγαγε στο Λύκειο τη συνήθεια να άδεται μετά από κάθε γεύμα ένα τραγούδι στη μνήμη του Ερμεία που συνέθεσε ο ίδιος ο φιλόσοφος. Μάλιστα το 323 π.Χ, μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, όταν η Αθήνα τόλμησε να κρατήσει ξανά αντιμακεδονική στάση, κάποιος Δημόφιλος κατηγόρησε τον Αριστοτέλη για ασέβεια, επειδή ακριβώς καθιέρωσε στη σχολή του αυτόν τον παιάνα στον Ερμεία. Εντούτοις, το ποίημα ούτε προσφωνεί τον Ερμεία ως θεό, τονίζοντας μάλιστα το θάνατό του, ούτε και περιλαμβάνει το παιανικό επίφθεγμα που συναντάμε σε άλλους παιάνες, οι οποίοι συντέθηκαν προς τιμήν ανθρώπων για τη θεοποίησή τους (Λύσανδρος, Κρατερός, Πτολεμαίος). Μάλιστα η μόνη αναφορά στον Ερμεία είναι έμμεση: τον αποκαλεί του Αταρνέως το θρέμμα στο στίχο 13-4.
 
            Ο Αριστοτέλης, για να συνθέσει το ποίημα, διάλεξε τη μορφή ενός πινδαρικού ύμνου στην Αρετή, την προσωποποίηση της ανθρώπινης τελειότητας. Για να ακούγεται το ποίημά του ως ύμνος χρησιμοποίησε πολύ το δεύτερο πρόσωπο (στ. 3, 9, 11, 12, 14), όπως ο Πίνδαρος ξεκινούσε συχνά έναν επινίκιο ύμνο με την επίκληση σε κάποια θεότητα. Επίσης, όπως ο Πίνδαρος μετά τον έπαινο της θεότητας περνά σε κάποιο μυθικό παράδειγμα ηρωικής αξίας (π.χ. Ηρακλής, Αχιλλέας κ.τ.λ.) και επαινεί τον αθλητή, για το οποίο συνέθεσε τον ύμνο, έτσι και ο Αριστοτέλης, παράλληλα με τον ύμνο της Αρετής, επαινεί και έναν άνθρωπο, τον Ερμεία.
            Η δομή του ύμνου στην Αρετή είναι σαφής, όπως θα περίμενε κανείς από τον Αριστοτέλη:
            στίχοι 1-8: έπαινος της Αρετής, για χάρη της οποίας ο άνθρωπος είναι έτοιμος να υποφέρει δεινά, ακόμη και το θάνατο. Η κατάκτησή της ισοδυναμεί με την αθανασία.
            9-12: Ηρωικά παραδείγματα το αποδεικνύουν αυτό: τα παιδιά του Δία κέρδισαν την αθανασία χάρη στον αγώνα τους για την κατάκτηση της αρετής, το ίδιο και ο Αχιλλέας και ο Αίας (μέσω του Ομήρου).
            13-8: Το ίδιο και ο Ερμείας, ο οποίος πέθανε για χάρη της Αρετής, θα τιμηθεί από τις Μούσες μ’ αυτό το ποίημα που τιμά την ακλόνητη φιλία.
 
            Αρετή, που των θνητών το γένος με μόχθους πολλούς σε κατακτά,[1]
            της ζωής κάλλιστο θήραμα,
            για τη δική σου όψη, παρθένε,[2]
            ακόμη κι ο θάνατος είναι ζηλευτή στην Ελλάδα μοίρα
            κι η αντοχή σε κόπους φοβερούςκαι ακάματους.
            Τόσο πολύτιμος είναι ο καρπός[3] που τρέφεις μέσα στο νου,
            ισαθάνατος,[4] απ’ το χρυσό ανώτερος
            κι απ’ τους γονείς[5] κι απ’ τον ύπνο που μαλακώνει τα μάτια.[6]
            Για χάρη σου ο γόνος του Δία, ο Ηρακλής, της Λήδας οι γιοι[7]
            πολλά υπέφεραν στους άθλους τους,
            τη δύναμή σου θηρεύοντας,
            από πόθο για σένα ο Αχιλλεύς και ο Αίας πήγαν στο παλάτι του Άδη.
            Για τη δική σου αγαπημένη μορφή, του Αταρνέως
            το θρέμμα[8] έχασε του ήλιου το φως.
            Γι’ αυτό και του αξίζει ο ύμνος των έργων του
            κι αθάνατο θα τον κάνουν οι Μούσες,[9]
            της Μνημοσύνης οι κόρες,
            που ψέλνουν το σέβας του Ξένιου Δία[10] και το βραβείο της σταθερής φιλίας.
 ----------------------------------------------
[1] Η παραδοσιακή ελληνική σοφία από την εποχή του Ησιόδου (Έργα και ημέραι 289-91) τονίζει ότι η κατάκτηση της αρετής απαιτεί κόπους και βάσανα. Με το Σιμωνίδη (PMG 579) η αρετή για πρώτη φορά υψώνεται σε θεότητα. Η αρχαιότερη καταγραφή επίσημης λατρείας της Αρετής είναι από τις Ερυθρές της Μ. Ασίας (ΙΕ 207, γύρω στα 180-50 π.Χ.) και την Πέργαμο (ΑΜ 32, 1907, 311, n. 34 από το 145 π.Χ.).
[2] Στην περίφημη αλληγορία του Προδίκου η Αρετή παρουσιάζεται μπροστά στον Ηρακλή ως μια όμορφη γυναίκα, πρότυπο σεμνότητας και αγνότητας, σε αντίθεση με τη λάγνα Κακία (Ξενοφ., Απομν. 2, 1, 22 κ.εξ.).  
[3] Η εξίσωση Αρετή = καρπός υπάρχει ήδη στον Πίνδαρο, Ολ. 1, 12-3, όπου τα συμφραζόμενα επιβάλλουν να φανταστούμε την Αρετή ως μήλο.
[4] Το επίθετο είναι δημιούργημα του Αριστοτέλη και δηλώνει την αρετή ως αθάνατο καρπό για τον άνθρωπο, ο οποίος την κατακτά. Η έννοια της αθανασίας εδώ είναι η εξής: ο ενάρετος άνθρωπος θα είναι αντικείμενο μνήμης και επαίνου και μετά το θάνατό του, ουσιαστικά για πάντα. Πβ. τους υπέροχους στίχους από την Ανδρομάχη του Ευριπίδη (774-6):
            «Ο χρόνος δεν μπορεί να γυμνώσει τα λείψανα
            των αγαθών ανδρών. Η αρετή
            ακόμη και στους νεκρούς λάμπει».
[5] Η έννοια της έκφρασης «η αρετή είναι ανώτερη κι απ’ τους γονείς» είναι προβληματική στην ερμηνεία της. Υπάρχουν δύο πιθανές ερμηνείες. Σύμφωνα με την πρώτη, η σκέψη του Αριστοτέλη είναι η εξής: «Όσο πολύτιμοι και αν είναι οι γονείς, επειδή μας χάρισαν τη ζωή, ο καρπός της αρετής είναι πολυτιμότερος, επειδή για χάρη του οι άνθρωποι θυσιάζουν αυτή τη ζωή». Σύμφωνα με τη δεύτερη ερμηνεία, ο Αριστοτέλης κάνει υπαινιγμό στην ταπεινή καταγωγή του Ερμεία: «Ο καρπός της αρετής που κέρδισε ο ταπεινής καταγωγής Ερμείας είναι ανώτερος από την ευγενική καταγωγή που επικαλούνται κάποιοι μέσω των γονέων τους».
[6] Ο Αριστοτέλης θέλει να αντιπαραθέσει τη χαλαρότητα του ύπνου με τη διαρκή υπερένταση που είναι αναγκαία για την κατάκτηση της αετής. Στα Ηθικά Νικομ. 1176b34-77a5 οι εξαίρετοι άνθρωποι παρουσιάζονται να χαλαρώνουν μόνο για να αποκτήσουν τη δύναμη για περαιτέρω δράση.
[7] Ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης.
[8] Ο Ερμείας. Το γεγονός ότι ο Αριστοτέλης θεωρεί επαρκή μόνο αυτήν την έμμεση αναφορά στον Ερμεία, φανερώνει ότι ο ύμνος προοριζόταν για ιδιωτική χρήση και απευθυνόταν σε ανθρώπους που γνώριζαν τα συμφραζόμενα.
[9] Εδώ Μούσες = εγκωμιαστική ποίηση. Η ιδέα ότι η ποίηση προφυλάσσει τη φήμη και την αρετή των ανθρώπων από το θάνατο εκφράζεται με έξοχο τρόπο και από το Βακχυλίδη (3, 90-2):
            «Το φέγγος της αρετής των θνητών δε σβήνει
            μαζί με το σώμα τους, αλλά
            η Μούσα το τρέφει». 
[10] Η αναφορά στον Ξένιο Δία γίνεται, επειδή ο Ερμείας φιλοξένησε στην Άσσο τον Αριστοτέλη.