Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Μέσα από την εμπειρία της ζωής, η Εσωτερική Εξέλιξη, ποτέ δεν αποτελούσε μία απλή, ή εύκολη υπόθεση. Η πολυπλοκότητα και η δυσκολία όμως, δεν έχει να κάνει πράγματι με αντικειμενική πολυπλοκότητα και δυσκολία, αλλά εξαιτίας όλων των αντιστάσεων (που έχουμε «λειτουργήσει» στο σκηνικό της ζωής μας, έχουμε αναπτύξει και μάθει), από τότε που γεννηθήκαμε, μέχρι την συνειδητοποίηση - απόφαση μας να εξελιχθούμε.

Αυτές οι αντιστάσεις, υφίστανται, εξαιτίας της γαλούχησης και εκπαίδευσης μας από το περιβάλλον το οποίο βρήκαμε ερχόμενοι εδώ, στο γήινο κόσμο του πλανήτη μας. Γαλούχηση από τους γονείς, την ευρύτερη οικογένεια και το σύστημα πεποιθήσεων της, από τα πρέπει του κοινωνικού περίγυρου του οποίου γνωρίσαμε, (γειτονιά, εκπαιδευτικό σύστημα, συγγενείς, φίλοι), και κατόπιν μεγαλώνοντας, του ευρύτερου περιβάλλοντος της κοινωνίας. (Μέσω της Ηθικής, της Πολιτικής, της Θρησκεία, του Κρατικού μηχανισμού κλπ)

Δημιουργείται λοιπόν από αυτή τη γαλούχηση, ένα σύστημα Αξιών μέσα μας περί σωστού και λάθους, το οποίο μας κάνει να δημιουργούμε, (χωρίς αυτό να το συνειδητοποιούμε), την λεγόμενη προσωπικότητα μας. Τον εαυτό που χτίσαμε σε ατομικό επίπεδο ως αναγνωρισμένο «εγώ».

Με τα χρόνια όμως, βλέπουμε, πως παρόλη την παιδεία και ανατροφή μας, (φερόμενοι ανάλογα), ούτε καλά καταφέραμε να αισθανόμαστε στη ζωή μας, ούτε και ο κόσμος γενικότερα, έχει κι αυτός καταφέρει, να βρίσκεται στην κατάσταση τουλάχιστον μιας υποτυπώδης αρμονίας. «Αισθανόμαστε» λοιπόν εντός μας, (και πλανάται παντού γύρω μας), πως κάτι δεν πάει καλά…

Ξεπερνώντας την λαθεμένη εντύπωση πως οι ίδιοι κάτι δεν κάνουμε σωστά, (μια και ότι κι αν κάναμε στη ζωή μας μέχρι αυτή τη στιγμή, είναι με βάση «το πρέπει» που μας μάθανε, που όμως δεν κατάφερε όπως είπαμε μια τέτοιου είδους ζωή, να «γεμίσει» την καρδιά μας), είναι και ο κύριος λόγος της απαρχής μιας αναζήτησης… Που ως κύρια ρίζα της, εντοπίζεται εντός μας με την ύπαρξη μιας «τάσης» προς την κατεύθυνση αυτής της αναζήτησης. (Που εδώ που τα λέμε για κάποιους από μας αυτή η τάση, υπήρχε τελικά, από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, όμως ήταν πιο αμυδρά εντοπίσημη από τώρα), και μας ωθεί να διερωτόμαστε, «τι» ακριβώς είναι αυτό που φταίει...

Προχωρώντας, με γνώμονα την ανακάλυψη (από εμάς τους ίδιους) λοιπόν του τι πραγματικά συμβαίνει, μπαίνουμε (με την πάροδο του χρόνου), σε μία παράλληλη (με τους υπόλοιπους ανθρώπους με τους οποίους ζούμε μαζί), πραγματικότητα, η οποία μας αποδεικνύει, πως τελικά μας απομακρύνει από αυτούς τελικά εξωτερικά... (Τουλάχιστον με τον τρόπο που γνωρίζαμε). Με μια ιδεολογία και «αίσθηση» για όλη μας τη ζωή, που μεταμορφώνει, όλο του εσωτερικό μέρος της ύπαρξης μας.

Πιο απλά: «Ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα, τον κόσμο, (και τον εαυτό μας), αρχίζει να μην έχει καμία απολύτως σχέση με τον τρόπο που τα βλέπει το σύνολο των ανθρώπων, και γενικότερα η κοινωνία όπως την γνωρίσαμε».

Αυτή είναι η Εξέλιξη. Στις Τάξεις της οποίας, βρίσκεται η ανθρωπότητα σε νηπιακά στάδια. Δικαιοσύνη; Ισότητα; Αγάπη; Τι συζητάμε; Στο σύνολο των κοινωνιών σήμερα, το πρόσωπο της ανθρωπότητας όσων αφορά την εξέλιξη, είναι σχεδόν, ανύπαρκτο… Φυσικά και εξωτερικά ζούμε «πολιτισμένα», αλλά όπως ακριβώς ειπώθηκε: Μόνο εξωτερικά. Στο φαίνεσται. Στη βιτρίνα.

Στην ουσία όμως, εξακολουθεί να είναι κύριο μέλημα στον πλανήτη η Δύναμη, η Εξουσία, το Χρήμα, η Υποκρισία, το Ψέμα, μια κατακρεουργημένη Ηθική (χωρίς Αλήθεια και πραγματική Βάση), ο Διαχωρισμός (σε έθνη, θρησκείες, ομάδες, κοινωνίες, χρώμα δέρματος, μορφωτικά επίπεδα, ιδεολογίες), η Θανάτωση αθώων πλασμάτων, (για διασκέδαση, τροφή, πειράματα, εξαιτίας αδιαφορίας, ή, «δικαιολογημένων» επιχειρημάτων που τα θέτει ως εμπόδιο στους χώρους που κατοικούν και αποφασίζεται «η πολιτισμένη» πάλι κοινωνία του σήμερα να χρησιμοποιήσει πχ για κτίση), όπως, και ο ανεξέλεγκτος βιασμός της φύσης, ώστε ο «πολιτισμός», η «επιστήμη», ο «εκσυγχρονισμός» και η αντίληψη των ανθρώπων, να καταχωρεί στη συνείδηση της, πως ο κόσμος προχωρά... Προχωρά, (με αυτά τα δεδομένα), που;

Εκτός όλων των παραπάνω, εξακολουθεί η Ανειλικρίνεια, η χαμηλή Αυτοεκτίμηση, ο φόβος της Αποτυχίας, της Αλλαγής, της Κριτικής, του Θανάτου, η Προσκόλληση, (σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που ο Νους έχει κολλήσει σε αυτά, χωρίς να έχουν πραγματική υπόσταση), ο Εγωισμός, (αυτός ο εγωισμός…) κλπ. Και όλα αυτά, σε ατομικό (κυρίως) επίπεδο, μέσα σε όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, όπως φυσικά, καί σε συλλογικό επίπεδο. (Με εξαίρεση, κάποιες εστίες Φωτός που αγωνίζονται για την ανατροπή, και το ξύπνημα από το συλλογικό εφιάλτη, στον οποίο όλος ο πλανήτης βρίσκεται σήμερα. Μια και ενώ πάντα λίγοι αποφάσιζαν για τις τύχες του συνόλου, «το σύνολο», ο όχλος, εύκολα παρασύρεται και «ξεγελιέται» με ψέματα, όταν, δεν γνωρίζει την Πραγματικότητα, που ηθελημένα κρατιέται στους Αιώνες μυστική…)

Όμως, σε Ατομικό μόνο επίπεδο η Εξέλιξη γίνεται γνωστή και Πραγματοποιήσιμη. Και φυσικά παίρνει χρόνο. (Ανάλογο των αντιστάσεων μας, όπως ειπώθηκε). Κι αυτό, γιατί ουσιαστικά όλος ο προγραμματισμός που έχουμε υποστεί, είναι απαραίτητο, κομμάτι – κομμάτι να εξεταστεί, και μελετηθεί από εμάς, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή, εδώ, εν ζωή, και μέσα στον κόσμο, (που εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί που ήμασταν εμείς παλαιότερα), στην άγνοια, να φέρουμε εις πέρας, την Πραγματική Αποστολή μας σαν άνθρωποι. (Και όχι τους στόχους που θεωρούνται ως στόχοι από τους πολλούς, και έχουν να κάνουν με αύξηση εισοδημάτων και κεκτημένων, εξουσία, μόρφωση ως δείκτη Αξίας, απογόνους, χτίσιμο ονόματος και επιτευγμάτων κλπ).

Γιατί η Αποστολή μας, με ότι κι αν καταπιανόμαστε στη ζωή, (Ψυχολογικά, Ηθικά, ότι αφορά Αξίες, Ιδεολογίες, Συναισθηματική Νοημοσύνη, Πράξη κλπ), έχει να κάνει, μόνο με την πραγμάτωση της Υπανθρώπινης Φύσης μας. Την Αισθαντική Βίωση της Ένωσης, (Αισθαντική, Βιωματική Συναίσθηση), όλων των πλασμάτων που υπάρχουν στον κόσμο μας, και όλων των ανθρώπων (ανακάλυψη αυτής της Ένωσης, και ανάπτυξη της σε καθημερινή βάση), όπως, και την Άμεση Επαφή με τη Μία Πραγματικότητα. (Πέραν των πάντων, που τα πάντα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά αναγνωρίσιμα από εμάς «φαινόμενα» μόνο). Πραγματικότητας, που αποτελεί την Εμπειρία του Θεού μέσα σε μας. Μια και η «εμφάνιση» του Θεού στη Γη και στην ύλη, πραγματοποιείται μέσα από όλη τη Φύση, μα κυρίως, (και εδώ γίνεται και αντιληπτικό – αισθαντικό επίτευγμα, που έχει να κάνει με τη διαφορά μας από όλα τα υπόλοιπα ζώντα πλάσματα), από τον κάθε άνθρωπο. Εμείς, όλοι μας είμαστε ο Θεός, και τα πάντα γύρω μας, εκφράσεις, (ή αλλιώς όπως ειπώθηκε, εμφανίσεις) Του.

Η πορεία για όλη την παραπάνω πραγματοποίηση από εμάς, έχει συγκεκριμένα, απαραίτητα στάδια (σκαλοπάτια), με τον χρόνο του κάθε σταδίου σχετικό. Μα παρόλη τη σχετικότητα του χρόνου, τα «στάδια» παραμένουν ίδια, μια και η «διαδρομή» που πρέπει να διανυθεί είναι συγκεκριμένη, με τα ίδια «τοπία», (διασχίζοντας την), ίδια, για όλους μας.

Αν για κάποιον λόγο, «κολλήσουμε», ή αρνούμαστε να «ξεπεράσουμε», (αντιμετωπίσουμε, κατανοήσουμε) ένα στάδιο, αυτό μας στερεί την εμπειρία του επόμενου σταδίου, οπότε, παραμένουμε σε αυτό, μη μπορώντας να προχωρήσουμε πιο πέρα…

Ένα είναι απαραίτητο να θυμόμαστε: Ότι κάθε χθες είναι μία συνειδησιακή θέση την οποία έχουμε κατακτήσει, κάθε τώρα, είναι η θέση που τιθέμεθα να αναγνωρίσουμε και να κατανοήσουμε αυτή ακριβώς τη στιγμή, ώστε να έχουμε το «δυναμικό», στο κάθε αύριο, να δούμε τη συνέχεια που μας περιμένει, ως νέα εντελώς κατάσταση την οποία και πρέπει να διεκπεραιώσουμε, («πατώντας» επάνω της), για να πραγματοποιηθεί η υπέρβαση της. Και πάει λέγοντας...

Όλο αυτό, άσχετα από το εξωτερικό σκηνικό της ζωής μας, (που πολλές φορές, ή, για τους περισσότερους ανθρώπους), είναι μία επαναλαμβανόμενη ρουτίνα. Ρουτίνα, στην οποία δεν συμβαίνει ποτέ κάτι διαφορετικό εσωτερικά. (Ή και να συμβαίνει, πραγματοποιείται τόσο αργά, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει αντιληπτό). Κατά αυτόν τον τρόπο λοιπόν, μέσω μιας πορείας επαναλαμβανόμενων, προβλέψιμων και περιορισμένων λειτουργιών, (χωρίς τίποτα να προχωρά τη συνείδηση), εξακολουθεί ο κόσμος να λειτουργεί σε καθημερινή βάση.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου