Ἀναρωτιέμαι πολλὲς φορές τὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ μεταστρέφει τὴν ἀγάπη σὲ ὀργὴ καὶ κάποιες ἄλλες φορὲς ἀκόμη καὶ σὲ μῖσος.Ἡ ἀνάγκη νὰ κατέχουν οἱ ἄνθρωποι ὁ ἔνας τὸν ἄλλο γιὰ πάντα νομίζω πὼς εἶναι ἔνας τρόπος γιὰ νὰ κατανικήσουν τὸν φόβο τῆς φθορὰ τῆς γήινης ὑπόστασής τους …
Κανένα πλάσμα, ἀκόμη καὶ αὐτό που ἀνταποκρίνεται στὰ συναισθήματά μας, δὲν μᾶς ἀνήκει…
Ἡ ἐπιθυμία κατοχῆς εἶναι τόσο ἀχόρταγη, ποὺ μπορεὶ νὰ ἐπιζήσει καὶ μετὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἔρωτα κι αὐτὸ ὄχι ἐπειδὴ κάποιος ἀγαπάει τὸν ἄλλον, ἀλλὰ ἐπειδὴ φοβάται ὅτι ὁ ἄλλος μπορεῖ νὰ ξανὰ – ἀγαπήσει. Καὶ ἔχω δεῖ πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι νὰ εὔχονται τὰ χειρότερα γιὰ ἐκείνους που κάποτε ἀγάπησαν …
Δὲν νομίζω ὅτι ὑπάρχει μεγαλύτερη ἐξέγερση ἀπὸ τὸ νὰ ἀγαπᾷς μὲ πάθος γνωρίζοντας ὅτι στὴν ζωὴ δεν ὑπάρχουν σταθερὰ περιγράμματα, γιατὶ διαφορετικὰ ἡ ζωὴ δὲν θὰ εἶχε καθόλου Στύλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου