Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Ο θάνατος του Σαρπηδόνα, Ύπνος , Θάνατος, Ερμής.

Ο Ευφρόνιος αποτύπωσε πάνω σε έναν αμφορέα, τη σκηνή του θανάτου του Σαρπηδόνα – αδελφού του Μίνωα και του Ραδάμανθυ. (Τελευταία δεκαετία του 6ου π.Χ. αιώνα. Μητροπολιτικό Μουσείο Ν. Υόρκης. Το όνομα του αγγειογράφου διακρίνεται επάνω αριστερά). Η παράσταση δείχνει τον Θάνατο ως άνθρωπο μαζί με τον αδελφό του τον Ύπνο, να κρατούν τον ημίθεο, ο πρώτος από την πλάτη και ο δεύτερος από τα πόδια.

Οι δύο αυτοί αδελφοί, ο Ύπνος και ο Θάνατος, αναπαραστάθηκαν επίσης στη λάρνακα του Κυψέλου, με τη Νύχτα να παρουσιάζεται με χαρακτηριστικά γυναίκας κρατώντας στα χέρια της δύο παιδιά: το ένα άσπρο, που συμβολίζει τον Θάνατο, να το κρατά με το δεξί της χέρι, ενώ το άλλο μαύρο, που συμβολίζει τον Ύπνο, να το κρατά με το αριστερό της χέρι. (Παυσανίας V, 18, 1) Ο Όμηρος στην Ιλιάδα ΙΙ 671, παρουσιάζει τον Σαρπηδόνα να πέφτει μπροστά στα τείχη της Τροίας, ενώ τα δύο δίδυμα αδέλφια, ο Ύπνος και ο Θάνατος, έτρεξαν κοντά του.

Ο ύπνος μοιάζει με τον θάνατο, γιατί και στις δύο περιπτώσεις χάνουμε τη συνειδητότητά μας. Όταν κοιμόμαστε, χάνουμε τη μνήμη όλων όσων συμβαίνουν στη διάρκεια της εγρήγορσής μας και αντίθετα, όταν ξυπνάμε, δεν έχουμε καμιά συνειδητότητα ή μνήμη από όσα συνέβησαν στη διάρκεια του ύπνου μας. Το ίδιο συμβαίνει και κατά τον θάνατο και κατά την επαναγέννησή μας . Δεν θυμόμαστε απολύτως τίποτα είτε από τις προηγούμενες ζωές μας είτε από τη μεταθανάτια ζωή μας.


Δεν έχουμε ακόμη αποκτήσει συνέχεια συνειδητότητας, δηλαδή δεν είναι δυνατή η καταγραφή γεγονότων από τη συνειδητότητά μας συγχρόνως διαμέσου πολλαπλών και διαφορετικών διαστάσεων ζωής.

Στα Ελευσίνια Μυστήρια ο θάνατος εθεωρείτο ευεργέτης και οι μυημένοι διατύπωναν την έκφραση, «δεν υπάρχει θάνατος, ο θάνατος είναι ζωή και η ζωή είναι θάνατος». Όπως αναφέρει η Ε.Π.Μ., «από πανάρχαιους χρόνους γενεές ολόκληρες από μύστες μελέτησαν διαδοχικά τα μυστήρια του Είναι, της ζωής, του θανάτου και της ενσάρκωσης. Με τη σειρά τους δίδαξαν μερικά, απ'αυτά που έμαθαν και στους άλλους.» (Κλειδί της Θεοσοφίας, σ.234)

Ένας από τους κυριότερους σκοπούς αυτής της μύησης ήταν να εξοικειώσει τον άνθρωπο με την ιδέα του θανάτου και να τον απαλλάξει από τον φόβο ου. Όταν ο άνθρωπος γνωρίσει τι είναι στην πραγματικότητα ο θάνατος και κατανοήσει αυτό που συμβαίνει στη μεταθανάτια περίοδο, τότε γίνεται γνώστης του μυστηρίου της ζωής.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου