Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Όταν η δικαιολογία είναι… χειρότερη από την πράξη!

Τις περισσότερες φορές ένα «συγνώμη» δεν είναι αρκετό για να δικαιολογήσουμε μια πράξη και πάντα προσπαθούμε να έχουμε έτοιμη μια δικαιολογία για να εξηγήσουμε την κατάσταση των πραγμάτων.
Μεγάλο πράγμα η δικαιολογία ανά τους αιώνες. Τόσο πολύ μάλιστα που γινόταν συχνά αντικείμενο αστεϊσμού ή ακόμη και προβληματισμού. Πολλές φορές, μάλιστα, ήταν χειρότερη από την ίδια την πράξη που καλείτο να δικαιολογήσει. Κάπως έτσι συνέβη και στο περιστατικό που θα σας διηγηθώ…
Στην αυλή του Λουδοβίκου του 14ου υπήρχε ένας γελωτοποιός που έκανε πολύ επιτυχημένα αστεία και η φήμη του για τις αστείες φάρσες που διοργάνωνε είχε ξεπεράσει τα στενά όρια του βασιλείου. Ο βασιλιάς ήξερε ότι ήταν ο καλύτερος διασκεδαστής αλλά μάλλον αυτό δεν έφτανε…
Μια μέρα, λοιπόν, ο Λουδοβίκος αποφάσισε να τον δυσκολέψει λίγο! Του ζήτησε να κάνει ένα αστείο τού οποίου η δικαιολογία θα ήταν χειρότερη από την ίδια την πράξη. Ο γελωτοποιός προβληματίστηκε, σκέφτηκε πολύ και άφησε να περάσουν αρκετές μέρες μέχρι να απαντήσει στο βασιλιά.
 Ένα απόγευμα ο βασιλιάς έκανε τον περίπατό του στους κήπους όταν βλέπει ξαφνικά το γελωτοποιό να χαριεντίζεται με τη βασίλισσα και μάλιστα να της χαϊδεύει προκλητικά τα οπίσθια. Έξω φρενών ο Λουδοβίκος τον πλησιάζει απειλητικά, τον αρπάζει από το λαιμό και του λέει: «Πώς τόλμησες να κάνεις κάτι τέτοιο, και μάλιστα μπροστά στα μάτια μου! Θα σε στείλω στην γκιλοτίνα γι’ αυτό που έκανες! Δεν θα τη γλιτώσεις!
 «Ω, βασιλιά μου!», απαντά τότε χαμογελώντας ο γελωτοποιός, «νόμιζα ότι ήσασταν εσείς!»…

Το πρώτο συνθετικό χρωμόσωμα

  Ένα βήμα - ορόσημο στο πεδίο της βιολογίας έκαναν επιστήμονες από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Βρετανία και την Ινδία, που κατάφεραν για πρώτη φορά να δημιουργήσουν εξ αρχής ένα πλήρως συνθετικό και λειτουργικό χρωμόσωμα, μία εξέλιξη που ανοίγει το δρόμο για νέες επαναστατικές καινοτομίες στο πεδίο της βιοτεχνολογίας και της ιατρικής κατά τις επόμενες δεκαετίες.

Το πρώτο συνθετικό χρωμόσωμαΣύμφωνα με το Βήμα, τα συνθετικά χρωμοσώματα, που σχεδιάζονται με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή, θα αποτελέσουν τη βάση για τη δημιουργία μελλοντικών συνθετικών μορφών ζωής (κατ’ αρχήν μικροοργανισμών και αργότερα φυτών και ζώων), με ποικίλες εφαρμογές όπως ο καθαρισμός του περιβάλλοντος από τοξικές ουσίες, η βιομηχανική παραγωγή νέων φαρμάκων, εμβολίων, βιοκαυσίμων, θρεπτικών ουσιών και άλλων «εξωτικών» υλικών.

Ενώ η κλασική γενετική μηχανική και βιοτεχνολογία μέσω γενετικής τροποποίησης περιορίζεται στην αλλαγή και την μεταφορά γονιδίων, η συνθετική βιολογία πηγαίνει παραπέρα, σχεδιάζοντας εξ αρχής και συνθέτοντας τελείως νέο γενετικό υλικό - κάτι που όμως ορισμένοι σκεπτικιστές βλέπουν επιφυλακτικά λόγω των πιθανών επιπτώσεων στη Φύση, όταν οι άνθρωποι «μιμούνται τον Θεό».

Το νέο επίτευγμα -η πρώτη σύνθεση χρωμοσώματος ενός ευκαρυωτικού οργανισμού (οργανισμού με πυρήνα)- που απαίτησε έρευνα επτά ετών, αποτελεί συνέχεια και επέκταση της ιστορικής δημιουργίας από τον αμερικανό Κρεγκ Βέντερ του συνθετικού γονιδιώματος ενός πολύ απλούστερου βακτηρίου (οργανισμού χωρίς πυρήνα) το 2010, όταν είχε δημιουργήσει ένα εν μέρει συνθετικό βακτήριο, τη «Σύνθια».

Οι ερευνητές (μεταξύ των οποίων ο Μιχάλης Χατζηθωμάς του Τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς), με επικεφαλής τον γενετιστή Τζεφ Μπέκε του Ιατρικού Κέντρου Langone του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, συνέθεσαν εξ αρχής ένα χρωμόσωμα ζυμομύκητα, ενώνοντας συνθετικά τμήματα DNA σε μια ενιαία αλληλουχία.

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι ένα πλήρως συνθετικό γονιδίωμα ενός τέτοιου μύκητα, που χρησιμοποιείται στη ζυθοποιία για τη ζύμωση της μπίρας (μαγιά), στην οινοποιία, στην αρτοποιία κ.α., το οποίο θα αποτελείται από 16 συνθετικά χρωμοσώματα, θα γίνει πραγματικότητα μέσα στην επόμενη τετραετία.

«Η έρευνά μας μετακινεί τη βελόνα στη συνθετική βιολογία από τη θεωρία στην πράξη. Η εργασία μας αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο βήμα μέχρι σήμερα στο πλαίσιο μιας διεθνούς προσπάθειας να δημιουργηθεί το πλήρες γονιδίωμα ενός συνθετικού ζυμομύκητα.
Πρόκειται για το πιο εκτεταμένα τροποποιημένο χρωμόσωμα που έχει ποτέ δημιουργηθεί. Όμως το πραγματικό ορόσημο είναι ότι το ενσωματώσαμε στο κύτταρο ενός ζωντανού ζυμομύκητα και δείξαμε ότι τέτοια κύτταρα, που φέρουν το συνθετικό χρωμόσωμα, είναι απολύτως φυσιολογικά, όμως διαθέτουν νέες δυνατότητες» αναφέρει ο Μπέκε.

Γιατί ακούμε μουσική; Δαρβίνος εναντίον James Brown


«Δεδομένου ότι ούτε η απόλαυση ούτε η ικανότητα παραγωγής της μουσικής είναι χρήσιμες -έστω και στο παραμικρό- για τον άνθρωπο, πρέπει να καταχωριστούν μεταξύ των πλέον μυστηριωδών από τις δεξιότητες με τις οποίες είναι προικισμένος».  Κάρολος Δαρβίνος, Καταγωγή του Ανθρώπου
 
«Τόσο οικείος, αυτός ο Σοπέν, που νομίζω ότι η ψυχή του θα έπρεπε να ανασταίνεται μόνο ανάμεσα σε φίλους». T.S. Elliot, Portrait of a lady
 
Ο επιστήμονας και ο ποιητής. Ποιος από τους δύο κατανοεί καλύτερα την ανθρώπινη φύση; Χαμογελάω καθώς κάνω αυτήν την ερώτηση. Σαν εξωγήινος που αντιμετωπίζει συγκαταβατικά το ανθρώπινο είδος.
 
Ο Άρθουρ Κλαρκ, στο «Τέλος της Παιδικής Ηλικίας», επινόησε ένα εξωγήινο είδος, τους «Επικυρίαρχους». (Η επιστημονική φαντασία είναι το αμάλγαμα επιστήμης και τέχνης;). Οι Επικυρίαρχοι είναι εκνευριστικά εγκεφαλικοί, με τεχνολογία πολύ πιο προηγμένη από τη δική μας, και… άμουσοι. Επισκέπτονται τον πλανήτη μας για να κατανοήσουν αυτό ακριβώς το οξύμωρο των ανθρώπων που προβλημάτιζε και τον Δαρβίνο: Το πάθος τους και την εμμονή τους για κάτι «άχρηστο», όπως η μουσική.

Πρεσβευτές τους παρευρίσκονται σε μια συναυλία. Σαν τελειώνει συγχαίρουν τους μουσικούς για τη δεξιοτεχνία τους, επαινούν την εφευρηματικότητα του συνθέτη και μπαίνουν στο διαστημόπλοιο για να γυρίσουν στο αστέρι τους. Αλλά δεν έχουν καταλάβει (όπως και ο εξίσου άμουσος Δαρβίνος) γιατί αυτή η δραστηριότητα των ανθρώπων ασκεί τόσο καταλυτική επίδραση στη ζωή τους. Τι τους προσφέρει;
 
Παρόμοια ικανοποίηση με τον οργασμό, υποστηρίζουν πλέον οι νευρολόγοι. Λιγότερο εκρηκτική, αλλά με μεγαλύτερη διάρκεια.
 
Όμως ας ξεκινήσουμε με τα προκαταρκτικά. Μουσική υπάρχει σε όλους τους πολιτισμούς, όσο «πρωτόγονοι» ή απομονωμένοι και να είναι αυτοί.
 
Οι διάφορες φυλές των Αβορίγινων της Αυστραλίας, παρότι μιλάνε πολλές διαφορετικές γλώσσες, μπορούν να συννενοηθούν με τα τραγούδια τους. (διαβάστε «Τα μονοπάτια των τραγουδιών», του ταξιδευτή-συγγραφέα Μπρους Τσάτουιν)
 
Οι Εσκιμώοι έλυναν τις διαφορές τους με αγώνες τραγουδιού και η βαρύτερη προσβολή για κάποιον ήταν να του πουν ότι δεν ξέρει να τραγουδάει.
 
Οι ιθαγενείς της περιοχής Arnhem χρησιμοποιούν τη μουσική σαν ένα μέσο που τους διδάσκει όλα όσα πρέπει να ξέρουν για τον πολιτισμό τους και για τη θέση τους μέσα στο φυσικό και τον υπερφυσικό κόσμο.
 
Στο Μπαλί, τα gamelan, οι αυτοσχέδιες ορχήστρες κάθε χωριού, ήταν μέρος της κοινωνικής ζωής, σε τέτοιο βαθμό που δεν υπήρχε ξεχωριστή λέξη για τη μουσική. Η μουσική είναι το χωριό.
 
Σε πολλές φυλές της «μαύρης Αφρικής» κάθε άνθρωπος ήταν και μουσικός, ανεξάρτητα από το «επάγγελμα» του. Και η μουσική τους είναι τόσο πολύπλοκη που ένας δυτικός δυσκολεύεται να την κατανοήσει.
 
Στην Αρχαία Κίνα η μουσική αφορούσε στις σχέσεις του ανθρώπου με το σύμπαν. Με αυτή ο άνθρωπος αναλάμβανε την ευθύνη να τονώνει ή να κλονίζει την ισορροπία του κόσμου.
 
Ανάμεσα στα προελληνικά κυκλαδίτικα ειδώλια υπάρχουν και πολλά μουσικών. Ο Πυθαγόρας ταύτιζε την Κτίση με τη Μουσική. Και είναι γνωστή η σημασία της μουσικής για τους αρχαίους Έλληνες. Η εξελικτική ψυχολογία μοιάζει να συμφωνεί με την εξέλιξη της ανθρωπότητας και την εθνομουσικολογία.

Τα παιδιά απολαμβάνουν τη μουσική πριν μιλήσουν, πριν ακόμα περπατήσουν. Έρευνες που έγιναν το 2006 έδειξαν ότι τα μωρά των ανθρώπων γεννιούνται με απόλυτο αυτί. (Απόλυτο αυτί είναι η ικανότητα να αναγνωρίζεις την τονικότητα ενός ήχου χωρίς να χρειαστείς να τον συγκρίνεις με κάποιον άλλο. Να ακούς την κόρνα του αυτοκινήτου και να ξέρεις ότι είναι «λα».)
 
Αυτή η ικανότητα φθίνει με τα χρόνια, ειδικά μόλις τα δίχρονα ξεκινούν να κατακτούν την ομιλία. Σε λαούς όμως, όπως οι Κινέζοι, όπου η γλώσσα είναι τονική, το απόλυτο αυτί διατηρείται και στους ενήλικους, σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό απ” ό,τι στους μη-τονικούς λαούς.
 
Τα παιδιά γεννιούνται με το μυαλό τους έτοιμο για να υποδεχτεί τη μουσική (όπως συμβαίνει και με τους κανόνες της γλώσσας).
 
Άλλωστε από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης τους, πολύ πριν γεννηθούν, ζουν μέσα στο ρυθμό. Η κύρια και συνεχής «μουσική» υπόκρουση της ενδομήτριας ζωής είναι ο χτύπος της καρδιάς της μητέρας.
 
Ο ρυθμός είναι η βάση της μουσικής και η αρχή της ζωής. Θυμάμαι μια παρέα από ανθρώπους με βαριά νοητική καθυστέρηση που είχαν έρθει σε ένα υπαίθριο μπαρ, όπου δούλευα κάποιο καλοκαίρι. Οι άνθρωποι αυτοί δυσκολεύονταν ακόμα και να ρουφήξουν το χυμό τους με το καλαμάκι. Οι συνοδοί έτρεχαν από τραπέζι σε τραπέζι για να τους βοηθήσουν.
 
Όταν όμως ακούστηκε από τα ηχεία ένα κομμάτι του James Brown όλοι έπιασαν το ρυθμό. Διστακτικά στην αρχή, χτυπώντας το πόδι ή κουνώντας το κεφάλι. Μετά κάποιοι σηκώθηκαν και ξεκίνησαν να χορεύουν.
 
Δεν μπορούσαν να ντυθούν μόνοι τους ή να μιλήσουν σωστά, αλλά είχαν το ρυθμό μέσα τους για να χορέψουν. Και το κυριότερο: Η μουσική τους είχε κάνει χαρούμενους.
 
Δεν είναι τυχαίο που η μουσική μας δημιουργεί ερωτική διάθεση.
 
«Ακούμε τη μουσική με τους μύες μας», έγραφε ο Νίτσε, ο φιλόσοφος που ήθελε έναν θεό-χορευτή.
Η αλήθεια είναι ότι ακούμε μουσική με όλο μας το σώμα -και κάτι παραπάνω.
 
Οι μαγνητικοί τομογράφοι έδειξαν κάτι που οι ποιητές είχαν ψυχανεμιστεί (και ο Δαρβίνος αγνοούσε): Ενώ η ομιλία, η όραση και οι υπόλοιπες λειτουργίες του εγκεφάλου εστιάζονται σε συγκεκριμένα κέντρα, η μουσική ενεργοποιεί τουλάχιστον δώδεκα διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου.

 
Όταν ο άνθρωπος ακούει μουσική που του αρέσει και ειδικά όταν συμμετέχει σε αυτήν (τραγουδώντας, χτυπώντας τα χέρια ή χορεύοντας), τότε το εγκεφαλογράφημα θυμίζει οργασμό.
 
Αν δείτε μαγνητική τομογραφία της εγκεφαλικής δραστηριότητας την ώρα του οργασμού θα πιστέψετε ότι το κεφάλι του ανθρώπου ανατινάχτηκε.
 
Σκεφτείτε τώρα όλη τη συναισθηματική, νοητική και σωματική ένταση που βιώνετε σε μια δίωρη συναυλία να τη ζούσατε συμπυκνωμένη σε λίγα δευτερόλεπτα!
 
Θα ουρλιάζατε από την ηδονή (αν δεν ανατιναζόταν το κεφάλι σας).
 
Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να προσφέρει η ανάγνωση του καλύτερου βιβλίου -θα αναγκαστώ να παραδεχτώ, παρότι υπηρέτης του λόγου.
 
Επειδή όμως έχω περάσει και από τη μουσική, ως ημι-ερασιτέχνης κιθαρίστας, γνωρίζω ότι η ενορατική σχεδόν επικοινωνία που επιτυγχάνεται ανάμεσα στα μέλη μιας μπάντας, ειδικά όταν αυτοσχεδιάζουν, είναι μία από τις πιο καθάριες απολαύσεις που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος.
 
Αυτή η επικοινωνία δημιουργεί ισχυρότατους δεσμούς. Ακριβώς ό,τι επιζητούσαν οι «πρωτόγονες» φυλές με τη συμμετοχή και τη συνεργασία όλων των μελών στη μουσική.
 
Η έκσταση είναι συνώνυμη με τη μουσική (και το χορό) από τις απαρχές του ανθρώπου.
 
Μαινάδες και σαμάνοι, δερβίσηδες και μάγοι, επικοινωνούσαν με το θείο χάρη aστη μουσική (και με λίγη βοήθεια από ενθεογενή φυτά).
 
Κατά κάποιο τρόπο η μουσική δημιούργησε το θεό.
 
(Ο φίλος Όττο μου γνωστοποίησε ότι ο Τόλκιν βάζει το θεό να δημιουργεί τον Κόσμο τραγουδώντας. Κάτι ήξερε ο Τόλκιν από θεούς και δαίμονες). Και δείτε πως όλες οι θρησκείες έχουν τις τελετουργίες τους άρρητα δεμένες με τη μουσική.
 
Μόνο οι θρησκείες; Ο Merlin Donald, στο βιβλίο του «Η καταγωγή του μοντέρνου νου», υποστηρίζει ότι η μουσική είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του ανθρώπινου πολιτισμού.
 
Πριν εξελιχτούν η γλώσσα και η εννοιολογική σκέψη οι homo πέρασαν από έναν «μιμητικό» πολιτισμό, όπου η αναπαράσταση αισθημάτων, εξωτερικών συμβάντων και ιστοριών γινόταν με τη στάση του σώματος και το ρυθμό, καθώς culture-street-musicians-arthur-brownκαι με τον ήχο, αλλά όχι με τη γλώσσα.
 
(Εδώ ας θυμηθούμε το Ζορμπά, που όταν του «τελείωναν» οι λέξεις σηκωνόταν και χόρευε για να εξηγήσει στον συνομιλητή του όσα δεν μπορούσε να του πει.)
 
Ο Όλιβερ Σάκς, ο αγαπημένος μου νευρολόγος, μας δίνει πάμπολλα παραδείγματα για τη θεραπευτική δύναμη της μουσικής.
 
Άνθρωποι με αφασία, παρκισονικοί, άλλοι με διαταραχές μετατραυματικού άγχους, καθώς και πάσχοντες από σχιζοφρένεια, ανταποκρίνονταν στη μουσική καλύτερα από κάθε άλλη προσπάθεια επικοινωνίας, λες και αυτή είναι φωλιασμένη στα βαθύτερα επίπεδα του νου.
 
Κάποια παρκισονική κυρία, η οποία δυσκολευόταν να μιλήσει και να περπατήσει, με τη μουσική κατάφερνε να χορέψει και να τραγουδήσει, και ένιωθε: «Σαν να θυμάμαι ξαφνικά τον εαυτό μου, το δικό μου ζωντανό σκοπό».
 
Οι μουσικές αναμνήσεις αποδεικνύονται πολύ πιο διεγερτικές από κάθε «μαντλέν του Προυστ», ενώ παραμένουν αναλλοίωτες ακόμα και όταν κάθε άλλη μνήμη χάνεται.
 
Ασθενείς με Αλτσχάιμερ, οι οποίοι δεν μπορούσαν να θυμηθούν το όνομα τους και την οικογένεια τους, που δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν ένα παπούτσι ως παπούτσι ούτε να μιλήσουν, άνθρωποι οι οποίοι ζούσαν χωρίς να έχουν συνείδηση του εαυτού τους, κατάφεραν να τραγουδήσουν χωρίς δισταγμό ολόκληρες όπερες ή να παίξουν ολόκληρα κοντσέρτα (εφόσον, βεβαίως, είχαν μουσική εκπαίδευση).
 
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός υπερήλικα δεξιοτέχνη πιανίστα, στα τελευταία στάδια του Αλτσχάιμερ.
 
Όσο περίμενε στα παρασκήνια του Κάρνεγκι Χολ, για την τελευταία του συναυλία, δεν ήξερε καν που βρισκόταν και ποιος ήταν. Αν δεν τον οδηγούσαν μέχρι το πιάνο θα έμενε να κοιτάει τον τοίχο.
 
Σαν ξεκίνησε όμως η εισαγωγή του κοντσέρτου και ακούμπησε τα χέρια στα πλήκτρα ο ανοιακός γέρος ξανάγινε ο σπουδαίος πιανίστας που όλοι (εκτός ίσως από τον ίδιο) θυμόντουσαν.
 
Έπαιξε άψογα ολόκληρο το κοντσέρτο και μόλις τέλειωσε η μουσική επέστρεψε στο σκοτάδι, αδιαφορώντας για τα χειροκροτήματα και τα δάκρυα των ακροατών.
 
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμη για τη μουσική, όμως πιστεύω ότι και με αυτά τα λίγα φαίνεται ότι ο Δαρβίνος είχε άδικο. Η μουσική δεν είναι απλώς χρήσιμη για τον άνθρωπο, η μουσική τού είναι απαραίτητη.
 
Πέρα από την τόσο σημαντική της κοινωνική αξία, ως μέσο που βοηθάει τη διασύνδεση των μελών, πέρα από την καταλυτική της επίδραση στην εξέλιξη του ανθρώπου, πέρα από τον προσδιορισμό της ταυτότητας (φυλετικής, εθνικής, προσωπικής), η μουσική προσφέρει κάτι που είναι η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης: Απόλαυση!
 
(Και μη ρωτήσετε σε τι χρησιμεύει η απόλαυση.)

Για να γελάσουμε και λίγο


- Θα σε πάρω τηλ. μετά την δουλειά
- Πότε δηλαδή
-Τι να σου πω; Με τον νέο νόμο σταματάω στα 67…
 
- Με πήραν από την τράπεζα και ρώτησαν αν είμαι ο ίδιος.
- Όχι, τους λέω. Έχω αλλάξει! Έχω γίνει πιο ρομαντικός…
 
- Από το πολύ μέσα, δυστυχώς, οι παντόφλες θα λιώσουν πιο γρήγορα από τα παπούτσια!!!
 
- Σου το ‘πα… Είμαι σκληρός!!!
- Ώπα, ρεεεε… Πόσα giga;

Μητρικό φίλτρο είναι αυτό που έχουν στα αυτιά τους οι μανάδες, και όταν λες “θα βγω χωρίς μπουφάν”, αυτές ακούνε ότι “θα πάω σε όργια με όπλα και ναρκωτικά”!
 
Όταν η γυναίκα έχει περίοδο μην της μιλάς. Κι όταν έχει νεύρα μην της μιλάς… Γενικώς μην μιλάς!!!
Αλλά, βέβαια.. τέτοιο γουρούνι είσαι, ώστε δεν μιλάς εεε;
 
Ήρθε κι ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Φαίνεται ότι ο ανεμιστήρας που όλο το καλοκαίρι τον είχα ανοιχτό, ήταν από Boeing 747. Δεν εξηγείται αλλιώς…
 
Αυτή η νέα αλυσίδα μαγαζιών “ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ”, που έχει ανοίξει, πολύ μεγάλη επιτυχία έχει δείξει…
 
Φοιτητικό πλύσιμο πιάτων:
1. Τα βάζεις στον νεροχύτη.
2. Περιμένεις…
 
Ισορροπημένη διατροφή είναι να κρατάς ένα σουβλάκι σε κάθε χέρι…
 
Δεν μας φτάνουν των άλλων τα προβλήματα, έχουμε και τα δικά μας…
 
Οι νέοι λογαριασμοί της ΔΕΗ θα έχουν γράμματα φωσφορούχα, ώστε και στο σκοτάδι να διαβάζονται…
 
- Μπαμπά, γιατί παντρεύτηκες την μαμά;
- Απορείς και εσύ, παιδί μου, ε;;
 
Το κάπνισμα προκαλεί αργό & βασανιστικό… ανέβασμα της σκάλας …
 
Και εκεί που είσαι αραχτός και βλέπεις διαφημίσεις στο Σταρ… ξαφνικά πετιέται μια ταινία!!!
 
- Δεν μπορεί… Είναι συνωμοσία!!!
- Τι πράγμα, ρε;
- Από το τζάμι των διαδρόμων του γυμναστηρίου βλέπεις μόνο το Pizza Hut…
 
Έφαγα γιαούρτι, έφτιαξα τσάι και έκατσα στην τηλεόραση… Αν δεν ξεφαντώσουμε τώρα, πότε;;;
 
Και επειδή η Ελλάδα έδωσε τα Φώτα σ’ ολόκληρο τον κόσμο, ήταν ανάγκη να στείλουν το λογαριασμό 2500 χρόνια μετά;
 
Ωραίο το τζάκι! Γλιτώνεις  κάτι από το πετρέλαιο, αλλά δίνεις τα διπλά σε λουκάνικα και μπύρες…………….
 
Ένα μήλο την ημέρα, όλους τους κάνει πέρα! Αρκεί να το πετάξεις με μεγάλη δύναμη…
 
Έβγαλα το Δημοτικό.Έβγαλα το Γυμνάσιο και το Λύκειο.. Έβγαλα και Πανεπιστήμιο…
Τώρα για να βρω δουλειά πρέπει να βγάλω ΔΙΑΒΑΤΉΡΙΌ…
 
Αν εξαιρέσουμε την πραγματικότητα, όλα τα άλλα πηγαίνουν υπέροχα.
 
Το εγκεφαλικό προϋποθέτει εγκέφαλο… Μην αγχώνεστε μερικοί.
 
Βρε, αν μαζέψω τα “Nαί, που έχω πει με γνωστούς για να κανονίσουμε κανά καφέ”, είμαι κλεισμένος μέχρι το 2016…
 
Ποτέ δε θα καταλάβω:
Πώς χορταίνουν με σαλάτες…
Πώς οι περικοπές θα φέρουν ανάπτυξη…
Πώς απ το Δημήτρης βγαίνει το Μήτσος..

Ο Πρέπει και Ο Θέλω


Μέσα στην ψυχή κάθε ανθρώπου υπάρχει ένας τυπάκος που λέγεται Πρέπει και ένας άλλος που λέγεται Θέλω.
 
Ο Πρέπει χρησιμοποιεί πολύ συχνά τις έννοιες χρέος , υποχρέωση, όρια, σύνορα , περιορισμοί. Ο Θέλω αντίθετα είναι εξοικειωμένος με τις έννοιες του ονείρου ,της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της φαντασίας.
 
Ο πρώτος αρκείται σε όσα του δίνουνε, συμβιβάζεται και φοβάται. Αντίθετα ο δεύτερος κυνηγάει τα όνειρα του , εκφράζει τα συναισθήματα του και δεν διστάζει να ταξιδεύει με τη φαντασία του σε κόσμους ανύπαρκτους ακόμα κι αν όλοι οι άλλοι τον θεωρούν τρελό!

Οι δύο αυτοί τύποι συμβιώνουν αρμονικά στην ψυχή μας ,έτσι ώστε να επικρατεί ισορροπία. Όμως έρχονται στιγμές στη ζωή μας που η μεταξύ τους ισορροπία χάνεται και ο Θέλω καταπιέζεται…
 
Μέσα μας γίνεται σωστή μάχη, πόλεμος για το ποιός τελικά θα υπερισχύσει…το αποτέλεσμα? Να μην ξέρουμε τι να κάνουμε, να αγχωνόμαστε, να μελαγχολούμε ,να θυμώνουμε…
 
Ο Θέλω όμως είναι πάντα δυνατότερος, γιατί η δύναμή του πηγάζει από την καρδιά, όπου βρίσκονται κρυμμένα όμορφα συναισθήματα ,αγαπημένα πρόσωπα και αναμνήσεις!
 
 Έτσι γρήγορα παίρνει ξανά την αρχική του θέση. Και ποιός ξέρει? Ίσως την επόμενη φορά να είναι αυτός που θα υπερισχύσει, γιατί μπορεί να έχασε μία μάχη αλλά όχι και τον πόλεμο!

Ο κοσμικός σκοπός


Σύμφωνα με τις εκτιθεμένες απόψεις φιλοσόφων, ο κόσμος γενικά είναι Ενέργεια, που, ενώ γνωρίζουμε ή μπορούμε γνωρίσουμε τον κύκλο της παραγωγής, αγνοούμε τελείως την αρχή και την προέλευση.
 
Ο κύκλος της παραγωγής ενέργειας βασίζεται στην ιδέα των μεταβολών κατά την οποία δημιουργείται ή χάνεται ενέργεια, που είναι όμως στην ποσοτική μορφή, όπως διδάσκει η Φυσική, άφθαρτη και σταθερή.
 
Η ιδέα των μεταβολών είναι γνωστή από την αρχαιότητα και ιδιαίτερα από την εποχή του Ηρακλείτου, που τις είχε αναπτύξει στο έργο του "Περί Φύσεως", όπου διαβάζει κανείς "ποταμώ ούκ έστιν εμβήναι δις" ή "αεί γίγνεσθαι και μεταβάλλεσθαι", που αποδεικνύονται μετά 2,500 χρόνια σωστές αρχές και ισχύουσες.. Επιπλέον ο Εφέσιος φιλόσοφος είχε μιλήσει και για τη μορφή της ενέργειας "πυρ τα πάντα ρει", δηλαδή τη θερμότητα που ήταν η αιτία και η αρχή του κόσμου. Έτσι η ενέργεια με τις άπειρες μεραβολές και τις μορφές που παίρνει, θεωρήθηκε τότε, όπως θεωρείται και τώρα, σαν το κύριο συστατικό και αίτιο του κόσμου.

Εκτός από τη μορφή, η ενέργεια εμφανίζεται σαν δύο αντίθετες καταστάσεις, θετική και αρνητική, όπου, όταν και οι δύο ισορροπούν, τα σώματα φαίνονται ότι ηρεμούν, ενώ όταν υπερέχει η μία κατάσταση από την άλλη, τότε προκαλείται κίνηση και τείνει στην ισορροπία που δημιουργείται κατά την κίνηση. Στις ηλεκτρομαγνητικές εξάλλου καταστάσεις,η μία θέση παράγει εξ' επαγωγής την αντίθετη, πράγμα που γενικευόμενο, δίνει την εντύπωση μιας κοσμικής αρχής που συμφωνεί με τις αρχές του Hegel, που ενώ δεν είχε επαφή με τους φυσικούς νόμους και την εμπειρική απόδειξη, που διατυπώθηκε αργότερα, εξακρίβωσε με την καθαρή νόηση το θεμελιώδη νόμο, κατά τον οποίο λειτουργεί το Σύμπαν.
 
Σύμφωνα με την Εγελειανή αυτήν αρχή, δεν υπάρχει θέση στον κόσμο χωρις να έχει ή χωρίς να δημιουργεί την αντίθεση, γιατί διαφορετικά η διατηρηση του κόσμου είναι αυτοσκοπός του Σύμπαντος και το βλέπουμε να εκδηλώνεται σε κάθε βήμα και σε κάθε σύστημα. Για να είναι δυνατή η διατήρηση, δηλαδή για να πραγματοποιείται ο κοσμικός σκοπός, πρέπει να δημιουργούνται αδιάκοπα οι αναθέσεις, να αποκαθίστανται οι ισορροπίες. Η δε εικόνα που δίδεται από την κοσμική αυτή λειτουργία είναι ότι βασιλεύει η αστάθεια και η αβεβαιότητα, πουτελικά υπηρετούν την αιωνιότητα.
 
Ο αγώνας εναντίον της ανυπαρξίας εκδηλώνεται σ' όλα τα πεδία του κόσμου. Είναι ο ίδιος νόμος που διατυπώθηκε από τον Darwin για την ύπαρξη των βιολογικών όντων. Το βαθύτερο νόημα αυτού του νόμου είναι, ότι η μόνιμη επικράτηση μιας κατάστασης θα οδηγούσε στην εξαφάνιση του ίδιου καθεστώτος, αν η πορεία δεν διακοπτόταν και δεν άλλαζε. Θα είναι για παράδειγμα, αδύνατο να υπάρχουν ωκεανοί, αν την εξάτμιση δεν διαδεχόνται τα ατμοσφαιρικά κατακρημνλισματα ή θα ήταν αδύνατο να υπάρξει ζωή, αν τα όντα είχαν μόνο ζωή και δεν επακολουθούσε ο θάνατος. Όλες οι κοσμικές δράσεις τείνουν προς αυτόν τον σκοπό, στη διατήρηση των δημιουργιών, ακολουθώντας το σχήμα της θέσης, αντίθεσης και της σύνθεσης.

Ελπίδα. Η μεγάλη απάτη.


Θα μπορούσε να είναι εκτός από τον Σοπενχάουερ και ο Καντ οπαδός ετούτης τής θεώρησης μέσα από σκεπτικό πως το αίτιο τής μεταχρονολογημένης απόλαυσης, ραδιουργεί.
 
Θα ήταν ακόμη εφικτό κάποιοι να θεωρήσουν τη θεώρηση μία ακόμη σοφιστεία από εκείνες τις στείρες τις άνευ ουσίας εκφορές ταιριαστών λέξεων που σκοπό μονάχα έχουν τον εντυπωσιασμό και τίποτα άλλο.
 
Είναι όμως έτσι;
 
Εάν λάβουμε ως δεδομένο πως η ευτυχία ουδέποτε υπήρξε περίοδος ή εποχή, αλλά μόνο μία ιδέα τής μίας και μόνης στιγμής (το οποίον και είναι απολύτως αληθές) τότε ερχόμαστε να λατρέψουμε το παρόν, ως την μία και μόνη ευόδωση όλων των προσπαθειών μας.

Η απόλυτη χαρά, η ευδαιμονία και το άπλετο συναίσθημα εάν προτιμάτε εκεί εδρεύει για όσο χρόνο διαρκεί και η συναίσθηση και η συναίσθηση, πέραν τής ευεργετούσης μνήμης κρατάει ελάχιστα. Μερικές ανάσες. Κατόπιν απομυζάται η απόρροια του συναισθήματος προς τέρψιν με την βοήθεια τής πρόσφατης θύμησης.
 
Και γεννάται η ελπίδα. Η ελπίδα, ως ένα μακρύ και αδυσώπητο ‘θέλω’’ για την διαιώνιση τού ευεργετικού συναισθήματος, η οποία και καθορίζει τις μετέπειτα πράξεις μας ως αιτίες.
 
Κάνω αυτό ώστε να αποκομίσω εκείνο…
 
Ζω το σήμερα στη σκιά του αύριο…
 
Και εδώ ο Σοπενχάουερ έχει απόλυτο δίκιο. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν κοιτάξουν την ζωή τους προς τα πίσω βλέπουν μία τεράστια αναμονή… Κοιτούν το κυνήγι μιας χίμαιρας και προσπαθώντας να ζήσουν το αύριο, έχασαν την ζωή!
 
Ζωή δεν είναι παρά μόνο το παρόν.
 
Το μέλλον είναι αόριστο -με την έννοια του ευμετάβλητου- από τις χιλιάδες αιτίες που θα προβάλλουν ακόμα και ως προσχήματα από εμάς τους ίδιους μέσα από τους χρόνιους καταναγκασμούς και τις διαρκώς αναπροσαρμοζόμενες επιθυμίες μας. Εκείνο που μας ευχαριστεί σήμερα οι πιθανότητες είναι, να μας είναι σχεδόν αδιάφορο ‘αύριο’. Ο κόπος λοιπόν για την κατάκτηση τού στόχου καθιστά τη πράξη μια άνευ αξίας κίνηση και ο καταναλωθείς χρόνος υπερβολικά πολύτιμος, μια και επιστροφή δεν υφίσταται. Οι ημέρες λιγοστεύουν…
 
Η μόνη περίπτωση τής πλήρους ζωής είναι η αποδοχή τής ιδέας πως κάθε μικρή δυστυχία μπροστά σε κάθε άλλη λιγάκι μεγαλύτερη μηδενίζεται.
 
Ζωή χωρίς δυστυχία είναι μία αποδεκτή ζωή, μια καλή ζωή, μία όμορφη ζωή, γιατί κάθε δυστυχία έχει και κάποια άλλη κάπως μεγαλύτερη εκείνης που βιώνουμε και εξακολουθούν τα μεγέθη να εναλλάσσονται …μέχρι τον θάνατο, που όμως και ο θάνατος σε πολλές περιπτώσεις θεωρείται (και είναι) πλούσιο δώρο. Δώρο για κάποιους τυχερούς...
 
Έξω από τις φυλακές λοιπόν. Μακριά από εκείνο που κάποτε ζήσαμε και μας άρεσε. Έξω από την ύπουλη ελπίδα πως κάποτε θα έρθει και πάλι η μέρα να δώσει πνοή στην θερμή ανάμνηση ή να μας προσφέρει το δείπνο που ποτέ δεν δοκιμάσαμε και άρα φανταζόμαστε πως θα μας αρέσει.
 
Τα περισσότερα όνειρα είναι ασυνεπή. Δυστυχώς το μαθαίνουμε αφού τους συστηθούμε έχοντας σπαταλήσει το πολύτιμο χρόνο μας.

Οι εορτές των Ελλήνων στην αρχαιότητα



Διαβάστε τις με αλφαβητική σειρά και με λίγα λόγια για τα δρώμενα...






Η Ζωή Είναι ή Πάθος ή Τίποτε Απολύτως

Η Ζωή Είναι Η Πάθος Η Τίποτε Απολύτως
Το Πάθος Θα Σε Πάει Από Εκεί Που Είσαι,
Εκεί Που Θέλεις Να Πας.
Αφέσου.

Τίποτε Σημαντικό, Τίποτε Άξιο Λόγου, Δεν Έγινε Ποτέ Χωρίς Πάθος. Κάθε φορά που βλέπεις μια επιτυχία, ένα στόχο υλοποιημένο, υπάρχει πίσω της κάποιος που παθιάστηκε με αυτήν την επιτυχία, την έχει ορίσει ως στόχο και έχει δουλέψει με πάθος, χαρά και ενθουσιασμό για να την πετύχει. Θέλεις να αποτύχεις σίγουρα; Αγνόησε αυτό για τι οποίο είσαι παθιασμένος και αγνοείς έναν βασικό κανόνα της επιτυχίας. Ο Μοναδικός Σκοπός Της Ζωής Σου, είναι αυτός που σε παθιάζει, σε ενθουσιάζει και σε κάνει απόλυτα ευτυχισμένο ΠΡΙΝ τον πετύχεις, ανεξάρτητα από τα όποια εμπόδια συναντήσεις.

Αυτό είναι και το μυστικό της Αθανασίας, (αν υπάρχει μυστικό, ή μάλλον είναι, άλλο ένα, από τα μυστικά που είναι ευρέως γνωστά σε όλους), αυτό είναι το μυστικό της ύπαρξης. Αν αυτός φροντίσεις, να είναι ο Βασικός Σκοπός της ζωής σου, τον υποστηρίζεις ΜΕ ΠΑΘΟΣ, ενθουσιασμό και σθένος, είναι σχεδόν αδύνατον, να μην τον  πετύχεις. Εδώ δεν έχει να κάνει με το χάσιμο μιας προθεσμίας ή με την πτώση των πωλήσεων, αλλά με κάτι πολύ σημαντικότερο. Το ΧΑΣΙΜΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ. Με δεδομένο φυσικά ότι έχεις ψυχή. Θα έλεγα πως η ζωή δεν έχει κανένα στόχο και κανένα σκοπό, πέρα από την ελευθερία, από την ίδια την ζωή της ύλης. Την ελευθερία από την φυλακή “της σπηλιάς του Σωκράτη”, ή του ολογράμματος του matrix. 

Ας δούμε σε αυτό το άρθρο πως να βρεις τον Σκοπό σου, σε οικονομικό ή κοινωνικό επίπεδο αλλά και πως να τον πετύχεις βήμα – βήμα. Ότι ενέργειες χρειάζεται να κάνεις, για να πετύχεις τον μεγάλο Σκοπό της Ελευθερίας σου, χρειάζεται να κάνεις και για να πετύχεις μικρότερης σημασίας σκοπούς-στόχους. Αρκεί να εναρμονίζονται με τον ΜΕΓΑΛΟ ΣΚΟΠΟ, που είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΟΥ. Δηλ. μπορείς να ορίσεις έναν μεγάλο οικονομικό Σκοπό, απλά φρόντισε να εναρμονίζεται με τον μεγάλο κεντρικό Σκοπό της ζωής σου.

Ο Κύριος Σαφής Σκοπός σου, είναι συνήθως αυτός που σε βοηθάει περισσότερο, από οτιδήποτε άλλο να πετύχεις, όλους τους υπόλοιπους στόχους σου. Αυτός χρειάζεται να έχει τα ακόλουθα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

>Να είναι κάτι που θέλεις ΕΣΥ προσωπικά.
>Η επιθυμία σου να είναι έντονη να σε παθιάζει και να σε ενθουσιάζει.
>Να είναι ξεκάθαρος, συγκεκριμένος, μετρήσιμος, και εφικτός.
>Επίσης πρέπει να εναρμονίζεται με τους υπόλοιπους στόχους σου.

Το πιο φτηνό προϊόν είναι οι γνώμες των ανθρώπων. Όλοι ξέρουν να σου πουν, για το καλό σου πάντα, τι να κάνεις και τι όχι, τι να πεις και πώς να το πεις. Ειδικά αν είναι “δικοί σου” άνθρωποι και σε επηρεάζουν, καταλήγεις να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις, να έχεις απόψεις που δεν είναι δικές σου και κατά προέκταση να ζεις, ζωή που δεν σε εκφράζει. Στα δυναμικά ύπαρξης το πρώτο δυναμικό, είναι ο εαυτός γι’ αυτό και ο κύριος Σκοπός σου, πρέπει να είναι κάτι που το θέλεις Εσύ προσωπικά, αγνοώντας το τι θέλουν ή όχι οι υπόλοιποι. Το δικό σου ΘΕΛΩ έχει σημασία.

Η επιθυμία σου  να είναι έντονη να σε παθιάζει, να σε ενθουσιάζει: Η επιθυμία σου να είναι τόσο έντονη, ώστε η σκέψη και μόνο ότι να τον πετύχεις, να σε παθιάζει, να σε ενθουσιάζει και να σε κάνει ευτυχισμένο. Αυτό που  ανακαλύπτεις  ότι σε κάνει ευτυχισμένο ότι σε ενθουσιάζει και μόνο που το σκέφτεσαι αυτό είναι και ο Κύριος Σκοπός της ζωής σου. Μπορεί να είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτά που σου λένε ή που έχεις σκεφτεί μέχρι σήμερα. Γι αυτό και είναι τόσο σημαντική η άσκηση που σου δίνω πιο κάτω, για να ξεκαθαρίσεις τι Θέλεις ΕΣΥ.

Να είναι ξεκάθαρος, συγκεκριμένος, μετρήσιμος, εφικτός: Να μπορείς να τον ορίσεις με λέξεις, να τον περιγράψεις και να τον γράφεις με τόση διαύγεια που ακόμη και ένα παιδί, όταν τον διαβάζει, να καταλαβαίνει τι ακριβώς θέλεις και να μπορεί να πει, αν τον πέτυχες ή όχι. Να μπορεί να μετρηθεί και να καθοριστεί ποσοτικά. Αντί να πεις «θέλω να βγάζω πολλά λεφτά» σωστό είναι το «θέλω 100.000e το χρόνο μέχρι μια συγκεκριμένη ημερομηνία», αντι να πεις “θέλω να πουλάω πολλά βιβλία” το σωστό είναι “θέλω να πουλάω 30 βιβλία την ημέρα” Δηλ. χρειάζεται να υπάρχει ξεκάθαρος αριθμός ορισμένος.

Πρέπει ο Σκοπός που καθορίζεις, να είναι εφικτός όχι αόριστος ή εξωφρενικός ώστε να γίνει τελείως ανέφικτος. Αν μέχρι σήμερα μόλις και μετά βίας καταφέρνεις να πληρώσεις τα τρέχοντα μηνιαία έξοδά σου (800e) μην ορίσεις ως στόχο 1.000.000e τον χρόνο,  είναι ανέφικτος, όχι γιατί δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αλλά γιατί ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ πως δεν μπορείς να τον πετύχεις. Άρα είναι αδύνατον να τον πετύχεις. Θα κάνεις λοιπόν ότι μπορείς για να μην τον πετύχεις. Η σκέψη σου και η γνώμη σου, αλλά και τα συναισθήματα σου, σχετικά με την επίτευξη του Σκοπού που  επιλέγεις, είναι καθοριστικής σημασίας για την υλοποίηση του.

Πρέπει να εναρμονίζεται με τους υπόλοιπους σκοπούς- στόχους σου: Δεν είναι δυνατόν να θέλεις οικονομική ανεξαρτησία και να περνάς σχεδόν όλη την ημέρα στην τηλεόραση στον καναπέ ή στο τένις. Όλοι θέλουν να γίνουν εκατομμυριούχοι το ερώτημα είναι αν είσαι διατεθειμένος να κάνεις, ότι χρειάζεται και να επενδύσεις όσο χρόνο απαιτείται για να πετύχεις αυτό τον οικονομικό στόχο ή όποιον άλλο στόχο έχεις επιλέξει. Δεν γίνεται να έχεις στόχο από την μια να είσαι υγιής, καλογυμνασμένος και οικονομικά ανεξάρτητος και ταυτόχρονα να έχεις στόχο να αποκτήσεις το δορυφορικό πανάκριβο πρόγραμμα για να παρακολουθείς άλλα 160 παγκόσμια κανάλια. Ξάπλα και υγεία δεν συμβαδίζουν. Δεν είναι δυνατόν αν έχεις Σκοπό να αποκτήσεις Ελευθερία και να παίρνεις ναρκωτικά, γιατί τα ναρκωτικά, τα μανιτάρια και τα ψυχοτροπικά σε αποτρέπουν βιαία από αυτό που ορίζεις ως Σκοπό.

Χρειάζεται να υπάρχει μια συνάφεια, μια ευθυγράμμιση Θέλησης, Σκοπού και Δράσης.

Τώρα Δράσε: Σε προηγούμενο φύλλο εργασίας, έχεις κάνει την άσκηση προεργασίας στόχων και έχεις φτιάξει την λίστα των “111 θέλω”, μέσα από αυτή την λίστα θα βρεις τον Μοναδικό Σκοπό της ζωής σου.  Αυτόν τον Σκοπό να σκέφτεσαι, όλη την ημέρα, γιατί είπαμε σε προηγούμενο άρθρο «ο άνθρωπος γίνεται αυτό που σκέφτεται περισσότερο»

Στην παρακάτω εργασία πρέπει να εντοπίσεις αυτόν τον Σκοπό, που είναι η κυρίαρχη σκέψη της ζωής σου. Κάνοντας την άσκηση, αρχικά, αυτό που πρέπει να προσέξεις είναι πως νοιώθεις; Τα συναισθήματα σου μπορούν να  σε κατευθύνουν εκεί που θέλεις να είσαι, θα καταλάβεις ότι βρήκες τον σωστό Σκοπό σου όταν νοιώσεις ενθουσιασμένος και παθιασμένος και μόνο με την σκέψη του πριν ακόμα τον γράψεις.

Αν τυχόν δεν έχεις διαβάσει, την συγκεκριμένη άσκηση, είναι η ακόλουθη. Πάρε μερικές κόλες χαρτί. Γράψε “111 θέλω” σκοπούς-στόχους, που θέλεις να έχεις αποκτήσει, στην ζωή σου. Δεν έχει σημασία αν είναι εφικτοί ή παράλογοι, ανόητοι ή εξωφρενικοί, αρκεί να είναι ΔΙΚΑ σου Θέλω. Επίσης πρέπει να είναι από “111 θέλω” και πάνω, όχι επαναλαμβανόμενα. Όλα τα θέλω, ξεκινούν με ένα  “Θέλω να …” είναι σε πρώτο πρόσωπο και στον παρόντα χρόνο. πχ. “Θέλω να έχω ένα κότερο” και όχι “Θα ήθελα ένα κότερο”  κάνει κατανόηση έτσι; Επίσης μην ξεχνάς το συναίσθημα που νοιώθεις όταν τα γράφεις, χρειάζεται να νοιώθεις πάθος ενθουσιασμό και χαρά.

Η Εργασία των Δέκα Στόχων: Από την λίστα των “111 θέλω” γράψε σε ένα χαρτί έναν κατάλογο 10 στόχων που θέλεις να πετύχεις στο άμεσο μέλλον. Γράψε τους στον ενεστώτα « ζυγίζω τόσα κιλά», « βγάζω τόσα χρήματα τον χρόνο» Διάβασε την λίστα των 10 στόχων προσεκτικά και απάντησε στην εξής ερώτηση: Ποιος από αυτούς τους στόχους αν τον πετύχαινα αμέσως θα είχε τον μεγαλύτερο θετικό αντίκτυπο στην ζωή μου; Ποιος από αυτούς τους 10 στόχους με κάνει ευτυχισμένο (εμένα) ΤΩΡΑ; Τι με παθιάζει περισσότερο; Σχεδόν πάντα αυτός ο ένας στόχος είναι «Ο Κύριος Σαφής Στόχος Σου.» Είναι αυτός που σε κάνει να αισθάνεσαι παθιασμένος ευτυχισμένος, ενθουσιασμένος χαρούμενος, έτοιμος να κάνεις τα πάντα για να τον πετύχεις !

Ο Κύριος Σαφής Στόχος Σου, αφού τον βρήκες… ΓΡΑΨΕ ΤΟΝ
1) Γράψε οτιδήποτε μπορεί να σε βοηθήσει να τον πετύχεις. Οτιδήποτε.
2) Διάλεξε ένα ΕΎΚΟΛΟ βήμα από αυτά που έγραψες και ΚΆΝΕ ΤΟ όσο μικρό ή ασήμαντο και αν σου φαίνεται εσύ πήγαινε και ΚΑΝΕ ΤΟ.
3) Εντοπίστε ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΉΜΑΤΑ που δημιουργήθηκαν. Πως ένοιωσες; Γράψε τα και μην ξεχνάς πως χρειάζεσαι πάθος και ευδαιμονία για την υλοποίηση του Σκοπού σου.
4) Στο χαρτί δίπλα σε αυτό το συγκεκριμένο βήμα που έκανες και αφού το ολοκληρώσεις, γράψε με μεγάλα γράμματα, την λέξη « Έγινε»
5) Διάλεξε τώρα ένα άλλο ΕΥΚΟΛΟ βήμα και κάνε τα στάδια 3-5

Το μυστικό (κι άλλο μυστικό) είναι να κάνεις στην αρχή, ξεκινώντας, ότι μπορείς πιο εύκολα, ότι σου είναι πιο απλό να γίνει για να φορτίσεις την δράση σου με μικρές επιτυχίες και όταν αρχίσεις να έχεις επιτυχίες, να προχωρήσεις στα πιο δύσκολα. Έχεις ακούσει πως τρώγεται ένας ελέφαντας; Μπουκιά –μπουκιά.

Βήμα –βήμα λοιπόν και να αρχίζεις από τα εύκολα, για να έχεις επιτυχίες να γιορτάζεις νίκες. Ακόμη να θυμάσαι πως πρέπει να αισθάνεσαι παθιασμένος, ευτυχισμένος, χαρούμενος, ευχαριστημένος και ενθουσιασμένος σε ότι κάνεις, γιατί έτσι ξέρεις πως βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο, στο μονοπάτι της υλοποίησης του στόχου σου και σε φέρνει ένα βήμα, πιο κοντά στον Σκοπό σου, είτε οικονομικό είτε κοινωνικό, οικογενειακό ή τον Σκοπό της ζωής σου.

Άλλωστε όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και εδώ μιλάμε για πράξεις που σε κατευθύνουν στον Κύριο Σαφή Σκοπό της ζωής σου, τότε δεν μπορείς παρά να είσαι ενθουσιασμένος και παθιασμένος. Μην ξεχνάς πως αυτόν τον συγκεκριμένο στόχο τον επέλεξες γιατί η υλοποίησή του, από την αρχή σου δημιουργούσε ενθουσιασμό και σε έκανε ευτυχισμένο. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερη είναι η πρόκληση ή ο στόχος τόσο μεγαλύτερο ενθουσιασμό και τόσο μεγαλύτερο πάθος απαιτεί.

Αυτό που δημιουργεί πάθος και ενθουσιασμό μέσα σου, αποτελεί ένα στοιχείο που αποκαλύπτει το πεπρωμένο σου. Αυτό που αγαπάς, αυτό που σε παθιάζει, αποτελεί ένδειξη του ποιος πραγματικά είσαι.

Μην ξεχνάς λοιπόν ούτε στιγμή πως … Η Ζωή Είναι ή Πάθος ή Τίποτε Απολύτως.

Ο Ατλας, μύθος ή ιστορία;




Ο Άτλας καταδικασμένος να φέρει στους ώμους του τον ουράνιο θόλο.

Στην ελληνική μυθολογία και κατά τον Ησίοδο, ο Άτλας ήταν γιος του Ιαπετού και της Ωκεανίδας Κλυμένης, και αδέλφια του ήταν ο Προμηθέας, ο Επιμηθέας και ο Μενοίτιος, οι γνωστοί «Ιαπετίδες».

Στη Τιτανομαχία ήταν αρχηγός των Τιτανιδών (γιων των Τιτάνων) και μάλιστα ο δυνατότερος και ο επιδεξιότερος, που όμως μετά τη νίκη του ο Δίας τον τιμώρησε για πάντα υποχρεώνοντάς τον να κρατά για πάντα τον Ουρανό.
Επειδή τη “θεία τιμωρία” αυτή την υπέμενε με θαυμαστή και παραδειγματική εγκαρτέρηση έλαβε το όνομα Άτλας (εκ του α και του τλάν = τα πάντα υπομένοντας). Για τον λόγο αυτόν στεκόταν ο Άτλας επί της κορυφής μεγάλου όρους της Αφρικής, το οποίο πήρε το όνομά του.
Εκεί τον βρήκε και ο Ηρακλής όταν τον «διέταξε» ο Ευρυσθέας να φέρει τα μήλα των Εσπερίδων και που επειδή, κατά συμβουλή του Προμηθέα, δεν ήθελε να πάει ο ίδιος στο κήπο των Εσπερίδων, αντικατέστησε τον Άτλαντα στα βαριά καθήκοντά του για όσο χρόνο εκείνος θα έλειπε. Όταν όμως ο Άτλας επέστρεψε με τα πολύτιμα φρούτα δεν ήθελε να κρατήσει τον ουρανό. Τότε προσποιούμενος ο Ηρακλής ότι θέλει λίγο βοήθεια για να κρατήσει τον θόλο καλύτερα κατάφερε να αφήσει στον Άτλαντα όλο το βάρος και έτσι να συνεχίσει την τιμωρία του.
Κατά τον Οβίδιο (Μεταμορφ. Δ 626) ο Άτλας ήταν ένας πάμπλουτος βοσκός της Μαυριτανίας όπου και βασίλευε έχοντας όλων των ειδών τις αγέλες και απέραντους κήπους με τα περίφημα μήλα. Περνώντας όμως από εκεί ο Περσέας του ζήτησε να τον φιλοξενήσει. Αλλά ο Άτλας δεν τον δέχθηκε όταν έμαθε πως ήταν γιος του Δία, φοβούμενος κάποιο χρησμό που του είχε δώσει η Θέτιδα ότι γιος του Δία θα του έκλεβε τα μήλα. Όταν πλέον τόσο οι πειστικοί λόγοι του Περσέα, όσο και οι παρακλήσεις του απέβησαν άκαρποι αναγκάσθηκε ο μυθικός αυτός ήρωας να παρουσιάσει στον Άτλαντα τη κεφαλή της Μέδουσας με αποτέλεσμα να τον απολιθώσει. Έτσι ο τιτάνας αυτός μεταβλήθηκε σε όρος τεράστιο, ο Άτλας, του οποίου η μεσαία κορυφή ήταν το κεφάλι και οι ακραίες κορυφές οι ώμοι του, με πλούσια δάση από τη κόμη του και δρυμούς από τη γενειάδα του.

Ανεξάρτητα των παραπάνω μύθων ο Διόδωρος τον θεωρεί ως τον πρώτο αστρονόμο που από το πανύψηλο αυτό βουνό της Αφρικής γλίστρησε και έπεσε στη παρακείμενη θάλασσα δίνοντας τόσο στο βουνό όσο και στη θάλασσα το όνομά του Άτλας και Ατλαντικός αντίστοιχα.


Τέλος ο Άτλας είχε πολλές κόρες που όσες απέκτησε από την Πληϊόνη ονομάσθηκαν Πλειάδες, οι δε άλλες εκ του ονόματός του Ατλαντίδες.

Ο αυτισμός έχει βιολογική βάση και ξεκινά από την μήτρα της εγκύου μητέρας

Αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν νέα στοιχεία που ενισχύουν την πεποίθηση ότι ο αυτισμός του παιδιού έχει βιολογική βάση και μάλιστα ξεκινά από την μήτρα της εγκύου...μητέρας του.

Οι ερευνητές εντόπισαν αλλαγές στον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο των εμβρύων, οι οποίες μπορεί να ευθύνονται για την εμφάνιση της διαταραχής του αυτισμού μετά τη γέννα.
Οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια - Σαν Ντιέγκο και του Ινστιτούτου Άλεν για την Επιστήμη του Εγκεφάλου στο Σιάτλ, με επικεφαλής τον καθηγητή νευροεπιστήμης Ερίκ Κουρσέσν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό "New England Journal of Medicine", πραγματοποίησαν μεθανάτιες αυτοψίες σε εγκεφαλικούς ιστούς 22 παιδιών με και χωρίς αυτισμό, που είχαν πεθάνει σε ηλικία δύο έως 15 ετών.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν γενετικούς δείκτες για να εξετάσουν με ποιο τρόπο ο φλοιός του εγκεφάλου είχε «καλωδιωθεί».
Η μελέτη αποκάλυψε νευρωνικές ανωμαλίες στο 90% των παιδιών με αυτισμό, έναντι μόλις 10% στα παιδιά που δεν ήσαν αυτιστικά. Οι αλλοιώσεις συμβαίνουν κυρίως στις περιοχές που εμπλέκονται στην κοινωνική και συναισθηματική επικοινωνία, καθώς και τη γλώσσα.
Οι ερευνητές ανέφεραν ότι επειδή οι εγκεφαλικές αλλαγές είναι συνήθως σποραδικές στον εγκεφαλικό φλοιό, αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί ορισμένα παιδιά με αυτισμό εμφανίζουν βελτίωση, αν η αντιμετώπιση του προβλήματος ξεκινήσει έγκαιρα.
Οι επιστήμονες θεωρούν ότι ο παιδικός εγκέφαλος διαθέτει «πλαστικότητα» τέτοια, που του επιτρέπει σε κάποιες περιπτώσεις να αναδιατάσσει τις νευρωνικές «καλωδιώσεις» του, με αποτέλεσμα το παιδί να έχει πιθανότητες βελτίωσης.
«Το γεγονός ότι αυτά τα ελαττώματα συμβαίνουν σποραδικά κατά περιοχές και όχι σε όλο το εύρος του φλοιού, μας δίνει ελπίδες, καθώς και νέα κατανόηση για τη φύση του αυτισμού», δήλωσε ο Ερίκ Κουρσέσν.

Γιατί σταυρώνουμε τα δάχτυλα μας για καλή τύχη;

Μπορεί η… μούντζα, που γνωρίζει μεγάλες δόξες στους ελληνικούς δρόμους να είναι άκρως ελληνική χειρονομία -με τους ξένους να πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό κανείς δείχνει απλά τον αριθμό "πέντε"- ωστόσο, υπάρχουν κι άλλες χειρονομίες που γνωρίζουν παγκόσμια αναγνώριση.

Όπως για παράδειγμα, η… ανύψωση του μεσαίου δαχτύλου της παλάμης, ή το σταύρωμα των δαχτύλων (δείκτη και μέσου), με την ελπίδα ότι η κίνηση αυτή μπορεί να επηρεάσει την τύχη και αυτή να δείξει την εύνοιά της στο άτομο που προβαίνει σε αυτή.
Το σταύρωμα των δαχτύλων είναι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες χειρονομίες στο δυτικό ημισφαίριο, γράφει η Hannah Keyser στο MentalFloss. Αυτό οφείλεται, εν μέρει, στην ιστορία που υπάρχει πίσω από την καθιέρωση αυτής της χειρονομίας, παρότι αρχικά δεν αποτελούσε μια "solo" πράξη.
Υπάρχουν δύο θεωρίες γύρω από τις απαρχές του σταυρώματος των δαχτύλων για την εύνοια της τύχης.
Η πρώτη μας μεταφέρει σε μια προχριστιανική, παγανιστική πεποίθηση της Δυτικής Ευρώπης και στον ισχυρό συμβολισμό που είχε ο σταυρός.
Το σημείο τομής/επαφής σηματοδοτούσε τη συγκέντρωση των καλών πνευμάτων και υπηρετούσε την εδραίωση μιας ευχής, μέχρι αυτή να γίνει πραγματικότητα.
Η πρακτική του να εύχεται κανείς κάτι επάνω από ένα σταυρό, σε εκείνους τους πρώιμους ευρωπαϊκούς πολιτισμούς, εξελίχθηκε μέχρι το σημείο που οι άνθρωποι άρχισαν να σταυρώνουν τους δείκτες τους όταν κάποιος εξέφραζε μια επιθυμία, προκειμένου να δείξουν την υποστήριξή τους σε αυτόν.
Τελικά, εκείνοι που έκαναν μια ευχή συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν να κάνουν και μόνοι τους τη χειρονομία αυτή, ελπίζοντας ότι θα απολαύσουν τα οφέλη του "σταυρώματος", χωρίς τη συμμετοχή κάποιου άλλου, πρώτα σταυρώνοντας τους δύο τους δείκτες και τελικά υιοθετώντας τη γνωστή σε όλους μας χειρονομία με το δείκτη και το μεσαίο δάχτυλο.
Μία άλλη θεωρία, τοποθετεί την καταγωγή της χειρονομίας αυτής στις πρώτες ημέρες του Χριστιανισμού, όταν οι πιστοί διώκονταν για τις πεποιθήσεις τους.
Προκειμένου οι άνθρωποι να μπορούν να αναγνωρίζουν τους "συναδέλφους" τους χριστιανούς, ανέπτυξαν μια σειρά από χειρονομίες, μία από τις οποίες περιλάμβανε το σχηματισμό ενός μικρού ψαριού.
Η θεωρία αυτή μπορεί να μην εξηγεί πλήρως το πώς συνδέθηκε η έννοια της τύχης με τη χειρονομία αυτή, αλλά ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι αναπτύχθηκε σε μια ιδιαίτερα πολεμική εποχή, κατά την οποία οι στρατιώτες ίσως αναζητούσαν τρόπους να αποκτήσουν την εύνοια του Θεού

Το εντυπωσιακό φαινόμενο που είναι γνωστό ως Prince Rupert’s Drop

Σύμφωνα με το εντυπωσιακό φαινόμενο που είναι γνωστό ως Prince Rupert’s Drop, όταν το λιωμένο καυτό γυαλί πέσει σε κρύο νερό μεταμορφώνεται σε ένα αντικείμενο το οποίο είναι σχεδόν τελείως αδιαπέραστο.

Ακόμη και όταν ένα σφυρί χτυπήσει στο κέντρο του αντικειμένου σε σχήμα σταγόνας, το γυαλί δεν θα σπάσει!
Ωστόσο, ένα ανεπαίσθητο κόψιμο ή ακόμη και ένα μικρό χτύπημα στην άκρη της σταγόνας μπορεί να αποβεί μοιραίο, αφού ξαφνικά όλο το αντικείμενο γίνεται θρύψαλα δημιουργώντας μια εκρηκτική αλυσιδωτή αντίδραση που ταξιδεύει με ταχύτητα πάνω από 1,6 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο.
Παρακολουθήστε το εντυπωσιακό βίντεο που ακολουθεί.
 
 
 

 

«Μπουκάλι» νερό που… τρώγεται!

Ένα μπουκάλι που τρώγεται έρχεται για να μειώσει το πλαστικό ανά τον κόσμο!

Εμπνευσμένοι από τεχνικές της μοριακής γαστρονομίας, τρεις φοιτητές, ο Rodrigo García González, ο Pierre Paslier και ο Guillaume Couche, από το Λονδίνο δημιούργησαν το «Ooho», μια άμορφη μάζα που μοιάζει με δοχείο νερού, που όμως είναι ανθεκτικό, υγιεινό, βιοδιασπώμενο και βρώσιμο.
Το δοχείο περιέχει νερό σε μια διπλή μεμβράνη χρησιμοποιώντας τη «σφαιροποίηση», την τεχνική της διαμόρφωσης υγρών σε σφαίρες όπου πρωτοστάτησε στα εργαστήρια το 1946 και διαδόθηκε πιο πρόσφατα από σεφ στο εστιατόριο «El Bulli» στην Ισπανία.
«Εφαρμόζουμε μια εξελιγμένη έκδοση της σφαιροποίησης σε ένα από τα πιο βασικά στοιχεία της ζωής, το νερό.
Η διπλή μεμβράνη προστατεύει το εσωτερικό σύμφωνα με τους κανόνες υγιεινής και καθιστά δυνατή την τοποθέτηση ετικετών μεταξύ των δύο στρωμάτων χωρίς τη χρήση κόλλας», εξηγεί ο Rodrigo García González.
Ενώ η συσκευασία διαμορφώνεται, το νερό καταψύχεται και γίνεται πάγος, καθιστώντας δυνατή τη δημιουργία μιας μεγαλύτερης σφαίρας και διατηρώντας τα συστατικά στη μεμβράνη χωρίς να επηρεάζεται το νερό.
Οι σχεδιαστές θέλησαν να αντιμετωπίσουν το γεγονός ό,τι οι περισσότεροι άνθρωποι πίνουν νερό από ανακυκλώσιμα μπουκάλια.
Με την επανεξέταση της φιάλης, οι σχεδιαστές εξηγούν ότι είναι επίσης δυνατόν να μειώσουν το κόστος!