Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Το νέο θαύμα του ιστού της αράχνης


Από μετάξι, αλλά με τη δύναμη ατσαλιού και με θαυμαστή ελαστικότητα, ο ιστός της αράχνης θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα της φύσης.
Τώρα, επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ανακάλυψαν μία ακόμα εξαιρετική του ιδιότητα: την ύπαρξη μιας ηλεκτρικά φορτισμένης κόλλας στην επιφάνειά του, χάρη στην οποία ο ιστός εκτινάσσεται προς οτιδήποτε βρεθεί στον δρόμο του και το παγιδεύει.
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι οι ηλεκτρικές ιδιότητες της συγκεκριμένης κόλλας κάνουν τον ιστό να αρπάζει από τον αέρα αιωρούμενα σωματίδια, έντομα και γύρη.
Ο ιστός κινείται προς το μέρος κάθε ιπτάμενου αντικειμένου, ανεξάρτητα από το αν είναι θετικά ή αρνητικά φορτισμένο. Αυτό εξηγεί το πώς ο ιστός μπορεί να κινηθεί προς το θήραμά του και πώς συλλέγει μικρά αιωρούμενα σωματίδια τόσο αποτελεσματικά.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο ιστός της αράχνης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για περιβαλλοντικούς ελέγχους, καθώς φιλτράρει με μεγάλη ακρίβεια αυτά τα ρυπογόνα σωματίδια, όπως ακριβώς και οι ακριβοί βιομηχανικοί αισθητήρες.
«Η ηλεκτρική έλξη τραβάει τα ρυπογόνα αιωρούμενα σωματίδια, όπως για παράδειγμα από σπρέι και μικροβιοκτόνα, στον ιστό της αράχνης κι έτσι θα μπορούσαμε να συλλέξουμε και να ελέγξουμε τους ιστούς για να καταγράψουμε τα επίπεδα ατμοσφαιρικής ρύπανσης.
Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να δούμε αν στην περιοχή χρησιμοποιούνται φυτοφάρμακα, που εξολοθρεύουν τον πληθυσμό των μελισσών», εξηγεί ο καθηγητής Φριτζ Βόλραθ από το Τμήμα Ζωολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης κι επικεφαλής της έρευνας.
«Το εντυπωσιακό επίσης είναι ότι μπορείς να δεις αν υπάρχουν κάποια ρυπογόνα σωματίδια στην ατμόσφαιρα, απλά κοιτώντας το σχήμα του ιστού. Πολλές αράχνες τρώνε τα σωματίδια για να καθαρίσουν τον ιστό τους», προσθέτει ο ίδιος.
Όπως έχει αποδειχθεί σε περασμένες έρευνες, οι αράχνες υφαίνουν διαφορετικής ποιότητας ιστό ανάλογα με το τι ουσίες έχουν καταναλώσει. Για παράδειγμα, σε τεστ, αράχνες που έχουν πάρει LSD, υφαίνουν καταπληκτικούς και πανέμορφους ιστούς, αναφέρει ο καθηγητής.
Αντίθετα, αν έχουν πάρει καφεΐνη, υφαίνουν χάλια ιστούς. «Ως αποτέλεσμα, από μόνο του το σχήμα του ιστού μπορεί να μας πει ποια αιωρούμενα σωματίδια ασκούν ψυχολογική επίδραση στις αράχνες και πώς αλλάζουν τις επιδόσεις τους», λέει ο Βόλραθ.
Ένα άλλο στοιχείο που ανακάλυψαν οι επιστήμονες είναι ότι ο ιστός της αράχνης προκαλεί αλλαγές τοπικά στο ηλεκτρικό πεδίο της Γης καθώς συμπεριφέρεται ως αγώγιμος δίσκος.
Πολλά έντομα μπορούν να ανιχνεύσουν μικρές ηλεκτρικές διαταραχές, όπως π.χ. οι μέλισσες «βλέπουν» το ηλεκτρικό πεδίο διαφορετικών λουλουδιών και άλλων μελισσών.
Οι ηλεκτρικές διαταραχές που προκαλούνται από τον ιστό της αράχνης είναι απειροελάχιστες και οι ειδικοί δεν γνωρίζουν ακόμα αν τα έντομα μπορούν να τις καταλάβουν πριν τους... ορμήσει ο ιστός.
«Ο ιστός εκμεταλλεύεται το ηλεκτροστατικό φορτίο που αναπτύσσεται όταν κινούνται τα έντομα για να τα αιχμαλωτίσει», προσθέτει ο ίδιος.
Σε προηγούμενη έρευνα, ειδικοί έριξαν φορτισμένα έντομα μπροστά από έναν ιστό και οι κάμερες έδειξαν ότι ορισμένες ίνες μεταξιού - οι λεπτότερες ίνες που σχηματίζουν τις σπείρες του ιστού - τεντώνονταν προς τη μεριά των εντόμων με ταχύτητα έως και δύο μέτρων ανά δευτερόλεπτο (7,2 χιλιόμετρα την ώρα).
Οι πρόσφατες ανακαλύψεις αναμένεται να βοηθήσουν στην εφαρμογή του ιστού της αράχνης στη βιομηχανία. Οι ερευνητές θέλουν να μιμηθούν τις ιδιότητες, τη δομή και τα χαρακτηριστικά του σε πολλά προϊόντα, ανάμεσά τους αλεξίσφαιρα γιλέκα και τεχνητούς τένοντες.

ΜΕ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΓΙΝΑΜΕ ΟΛΟΙ …..ΠΛΟΥΣΙΟΙ. ΠΑΠΑΣ ΛΕΩΝ Ι’

«Όλες οι εποχές μαρτυρούν πόσο επικερδης ήταν εκείνος ο ΜΥΘΟΣ του Χριστού για εμάς και για τους ομοίους μας… Πλουτίσαμε όλοι με τον μύθο του Ιησού!!» Πάπας Λέων Ι’
«Όποιος βασίζεται στον Θεό θα παχύνει» (Παροιμίες, 28: 25).
Αρχείο:Pope-leo10.jpg. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια. Λέων Ι΄.  Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Από 11-03-1513  Έως 01-12-1521, προκάτοχος Ιούλιος Β΄. Διάδοχος Αδριανός ΣΤ΄.
Ο Πάπας Λέων Ι΄ (κοσμικό όνομα Τζοβάννι ντι Λορέντσο ντεΆ Μέντιτσι, ιταλ. Giovanni di Lorenzo deΆ Medici, * Φλωρεντία, 11 Δεκεμβρίου 1475 – Ρώμη, 1 Δεκεμβρίου 1521), ήταν ο 217ος Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας από το 1513 ως το θάνατό του. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Ελληνολάτρες Πάπες.
Ο Τζοβάννι, που ήταν ο δευτερότοκος γιος του Λαυρέντιου των Μεδίκων και της Κλαρίσε Ορσίνι, έφερε στην παπική αυλή τη μεγαλοπρέπεια και τη λαμπρότητα της αναγεννησιακής κουλτούρας.
Ο Λέων Ι΄ ήταν ένας πάπας καλλιεργημένος και μορφωμένος, μα μέσα σε μία Ευρώπη όπου με την αντιπαράθεση της Μεταρρύθμισης φούντωνε ο θρησκευτικός φανατισμός και οι θεολογικοί πόλεμοι, συχνά αποδοκιμάστηκε εξαιτίας των κοσμικών χαρακτηριστικών της διακυβέρνησής του και λόγω έλλειψης μεταρρυθμιστικού ζήλου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Έρασμος του Ρότερνταμ του αφιέρωσε τη νέα έκδοση της Καινής Διαθήκης από τα ελληνικά. Οι αντίπαλοι του διηγούνταν πως όταν έγινε πάπας είπε στον ξάδερφό του Ιούλιο: «Αφού ο Θεός μας έδωσε τον παπικό θρόνο, ας τον απολαύσουμε».!!
Και ξεφούρνισε και το διαβόητο: «Όλες οι εποχές μαρτυρούν πόσο επικερδής ήταν εκείνος ο ΜΥΘΟΣ του Χριστού για εμάς και για τους ομοίους μας…Πλουτίσαμε όλοι με τον μύθο του Ιησού»!!!
«Οπως βλέπετε φίλοι κάποιες στιγμές οι ιουδαιοχριστιανοί λένε και καμιά αλήθεια!! Και η αλήθεια είναι ότι με τον χριστιανισμό το ιερατείο πλούτισε και οι πολιτικοί με τον φόβο του Ναζωραίου μάζευαν τα πρόβατα στο μαντρί!!


 

ΜΠΑΜΠΟΥΓΕΡΟΙ – ΑΡΑΠΗΔΕΣ – ΡΟΥΓΚΑΤΣΑΡΙΑ – ΜΩΜΟΕΡΙΑ. ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ (ΑΡΧΕΣ ΓΕΝΑΡΗ)

Η Ελλάδα του Διόνυσου και η  Χριστιανο-μουρτζουφλο-κώσταινα του Ναζωραίου.

 Μπαμπούγεροι στην Καλή Βρύση Δράμας, αλλά και σε πολλά μέρη ολοκλήρου της Ελλάδος, ειδικά της Βορείου. Στην πλατεία του χωριού, η βρύση της έτρεχε κόκκινο μπρούσικο κρασί. Μάλιστα, δεν είναι σχήμα λόγου. Όποιος αμφιβάλλει να πάει και να δει, την ημέρα των Θεοφανείων (φτου ξελευθερία), όπως γίνεται κάθε χρονιά.
Δίπλα στη βρύση το άγαλμα του Διόνυσου, ένα μπόι πράμμα. Οι Μπαμπούγεροι, με στολές πανέμορφες και χάσκιες, από παιδάκια τεσσάρων ετών μέχρι κα εξηντάρηδες, χορεύουν στους ρυθμούς της Γκάιντας εντελώς ελεύθερα, μέσα στο γενικό ξεφάντωμα. Κάθομαι σε μια άκρη και χαζεύω.
Ξαφνικά από την βορεινή είσοδο της πλατείας, σκάει μύτη κατηφορίζοντας η πομπή των Θεοφανείων του ιουδαιοχριστιανικού θρησκεύματος, με τους παπάδες, τα εξαπτέρυγα τους ψαλτάδες κι όλα τα σχετικά συμπράγκαλα. Καμμιά τριανταριά άτομα.
Και τότε συνέβη αυτό, για το οποίο δεν θα στοιχημάτιζα, μέχρι την στιγμή εκείνη, ούτε ένα καπίκι.
Η πομπή πέρασε εν μέσω των Μπαμπούγερων, δίκην  φαντάσματος, αφού κανείς απολύτως, όχι μόνον δεν γύρισε το βλέμμα του για να την δει, αλλά απεναντίας οι χορευτές άρχισαν να κουνάνε πιο ζωηρά τα σώματά τους, με αποτέλεσμα ο θόρυβος από τα πολλά κουδούνια που κρέμονται από το σώματος, να δημιουργεί κατάσταση κανονικού πανδαιμόνιου. Αθάνατε Διόνυσε.
Κι ενώ δηλαδή τα Θεοφάνεια των χριστιανών γίνονται για να ξορκίσουν τα φανταστικά διαβολικά ξωτικά του δωδεκαήμερου – συν την σιχαμερή τους διαστροφή περί απαλλαγής από την άθλια ψύχωση του προπατορικού αμαρτήματος – οι Μπαμπούγεροι, υπερήφανοι και απτόητοι ξόρκιζαν  με το πανδαιμόνιό τους, τους πραγματικούς καλικάντζαρους, που τους οδηγούσαν οι αρχικαλικάντζαροι ρασοφόροι τους.


ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΗ ΓΙΑΝΝΗ ΤΙΣ ΚΑΘΙΕΡΩΣΑΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΩΣ ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑ ΤΩΝ ΠΑΜΠΑΛΑΙΩΝ ΑΥΤΩΝ ΔΡΩΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
ΣΤΑ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟΥ Ο ΚΡΥΦΟΣ ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΗΤΑΝ Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ
Δείτε το βίντεο, στο οποίο φαίνεται και το εκκλησάκι που έκτισαν πάνω στο ναό του Διονύσου, υβριστές χριστιανοί, με την ανοχή της πολιτείας!
 
Το 2002 επισκέφθηκα την Καλή Βρύση Δράμας, για να φωτογραφίσω τα δρώμενα του δωδεκαημέρου «Μπαμπούγερα». Όταν όμως πήγα να δω και να φωτογραφίσω τον ναό του Διόνυσου (2ος αιώνας π.Χ.), δυο χιλιόμετρα έξω από το χωριο, βρήκα – ω του παραδόξου θαύματος – ένα εκκλησάκι στημένο πάνω σε μια γωνιά του ναού!


ΤΙ ΚΟΥΒΑΛΑΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ ΤΟ ΔΡΩΜΕΝΟ ΑΥΤΟ;
Θα μας τα εξηγήσει η Ιέρεια του θεού Διονύσου, Δόμνα Σαμίου



Οι ονομασίες των μεταμφιεσμένων του δωδε­καημέρου είναι:
Ρογκάτσια και Ρουγκατσιάρια με διάφορες κατά τόπους παραλλαγές,
όπως Αργκουτσιάρια, Λιουγκατζιάρια, Λογκατσάρια, Λουκατσάρια.
Ρογκατσάδες, Ρουγκατσιαραίοι,
Ρουγκουτσιάρια κ.ά.
Απαντούν όμως και οι ονομασίες Αλήδες, Αράπηδες, Καλινδράδες,
Καλικάντζαροι, Καπιταναραίοι, Καραβασλάδες, Καρναβάλια,
Κουντουνάδες,
Μπαμπαγιούρδοι, Μωμόγεροι, Μπαμποέρηδες,
Μπαμπούγεροι, Μπαμπουσιαραίοι,
Ντυλιάροι, Ρουγκανάδες,
Σουροβάροι, Σουρβατζήδες, Τζαμαλήδες ή Τζαμαλοί
και πολλές άλλες κατά τόπους
**************************************************
ΑΡΑΠΗΔΕΣ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ ΔΡΑΜΑΣ


ΑΙΣΧΟΣ ΝΤΡΟΠΗ!!!
ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ ΑΦΟΥ ΤΟ ΧΩΝΕΨΕ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ
ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΞΑΛΕΙΨΕΙ ΤΑ ΡΟΥΓΚΑΤΣΙΑ
ΚΑΘΕΤΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΕΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΑ ΕΘΙΜΑ
[Προσέξτε παρακαλώ πώς οι υποταγμένοι στο παπαδαριό
εκφυλίζουν το δρώμενο, αρκούμενοι σε χειρονομίες
παληκαρίστικης επιδείξεως]





Οι παραδοσιακές μεταμφιέσεις στο εορταστικό Δωδεκαήμερο (Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά – Φώτα) και η αρχέγονη προέλευση τους


Μωμόγεροι στο Λιδωρίκι
Δωδεκαήμερο  ονομάζουμε  την περίοδο των δώδεκα ημερών από τα Χριστούγεννα μέχρι τα Φώτα. Είναι ημέρες γιορτινές, οικογενειακές και σπιτικές αλλά και παλιότερα  με πολλές δεισιδαιμονίες και αστρικές επιδράσεις με κορύφωμα τις φαντασιώσεις των καλικατζάρων και των λυκανθρώπων και δρακόντων (σε άλλες χώρες). Έχουμε ένα συνδυασμό πολλών προχριστιανικών και χριστιανικών εθίμων. Τελούνται κυρίως με τρεις επιθυμητές σκοπιμότητες όπως μας  λέει ο γνωστός  Λαογράφος Λουκάτος :
- Να χαρούν οι άνθρωποι την μετάβαση από τον χειμώνα, το σκοτάδι τη μη γονιμότητα και τον φόβο στην άνοιξη, το φως την βλάστηση και την χαρά. Αυτό επιδιώκεται με το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, τους πολύχρωμους φωτισμούς, τις φωτιές, την αναμμένη εστία, το κυνηγητό των καλικάντζαρων και τον αγιασμό των υδάτων.
- Να εξασφαλίσουν οι άνθρωποι την ευτυχία για τον χρόνο που έρχεται. Αυτό πραγματώνεται με τα κάλαντα,  τις ευχές, τα δώρα,  τις βασιλόπιτες κλπ.
- Να τονώσουν το θρησκευτικό και οικογενειακό αίσθημα και αυτό εφαρμόζεται με τις θρησκευτικές εκδηλώσεις, την ωραία παραδοσιακή ψαλτική, τις νυχτερινές ακολουθίες και τις οικογενειακές συγκεντρώσεις στο σπίτι με τα φαγητά κλπ.

Στο Δωδεκαήμερο έχουμε πολλά λαϊκά δρώμενα με μεταμφιέσεις σε όλη την Ελλάδα. Όπως μας λένε οι ειδικοί,  πρόκειται για μορφές λατρείας για γονιμότητα, καρποφορία, ευημερία και εξορκισμό του κακού.
Οι μεταμφιέσεις  αυτές ήταν ένας μικρός θίασος – προάγγελος του θεάτρου χωρίς συγκεκριμένο κάθε φορά σενάριο, αλλά κάποια πλοκή και περισσότερα τα στοιχεία αυτοσχεδιασμού. Η κυρίαρχη ονομασία τους είναι Ρουγκατζάρια που πιθανώς προέρχεται από το Λατινικό Ragotores που σημαίνει επαίτης, ζητιάνος. Αυτό άλλωστε κάνουν τα Ρουγκατζάρια – ζητούν δώρα από τα σπιτικά που επισκέπτονται σαν αντάλλαγμα  για την συνεισφορά τους στην απομάκρυνση του κακού πνεύματος, τον θάνατο του παλιού και τον ερχομό του νέου.
Εάν δούμε την πλοκή  των περισσοτέρων  μικρών αυτών «θιάσων» θα διαπιστώσουμε περίτρανα ότι πρόκειται  για  κατάλοιπο  Διονυσιακό έθιμο όπου  γίνεται μια αναπαράσταση κι ένας συμβολισμός του θανάτου και της ζωής, της επιζήτησης της ανάστασης και του ξυπνήματος της φύσης από την χειμωνιάτικη νάρκη και το διώξιμο του παλιού από τον νέο χρόνο. Στους περισσότερους αυτούς θιάσους βλέπουμε μορφές γέρων (άσχημων, καμπούρηδων κουρελήδων, γερασμένων) και μορφές νέων ανδρών (γεροδεμένων και ρωμαλέων  ως επι το πλείστον φουστανελοφόρων) και αναπαραστάσεις  νέων γυναικών (ντυμένες νύφες) όπου στο τέλος επικρατούν οι νέοι και σκοτώνονται οι γέροι.
Πολλά από τα Ρουγκάτσια, όταν το έθιμο ανθούσε στη Τουρκοκρατία, πάλευαν μεταξύ τους μερικές φορές μέχρι θανάτου. Αρκετά είναι τα τοπωνύμια  στη Ελλάδα με  ονόματα όπως Ρουγκατσιάρια, σκοτωμένοι, αρσάλια (νεκροταφεία). Φαίνεται καθαρά  η επικράτηση της άνοιξης και την νέας βλάστησης κόντρα στον χειμώνα και τη μη γονιμότητα. Οι φωτιές που ανάβονται στη περίοδο αυτή συμβολίζουν την προσπάθεια να επικρατήσει το φως στο σκοτάδι και η  θερμότητα κόντρα στο κρύο.
Ο Διόνυσος δεν είναι μόνο  ο θεός του κρασιού και προστάτης των αμπελιών στου Αρχαίους Έλληνες αλλά και θεός που πεθαίνει και ξαναγεννιέται κάθε χρόνο. Άλλωστε ο φαλλός (σύμβολο γονιμότητας), οι προσωπίδες με τις κεφαλαργιές και τα κέρατα των ζώων που υπάρχουν στις μεταμφιέσεις αυτές και  που ταυτόχρονα τις βλέπουμε στην λατρεία του Διόνυσου στη Αρχαία Ελλάδα μας δυναμώνουν  την  πεποίθηση ότι πρόκειται  για Διονυσιακό κατάλοιπο
Τέτοιες μεταμφιέσεις συναντάμε στα εξής μέρη στην Ελλάδα :
-Τους Φουστανελάδες και τις Νύφες (Εσκιάρους και Τζβοκάρους) στο Ξινό Νερό Φλώρινας
-Τα Ραγκουτσάρια στην Καστοριά
-Τα Ρουγκάτσια ή Ρογκατζάρια στην Θεσσαλία, το Ρουμλούκι και την Θράκη
-Τους Αράπηδες, τους Ποτουρλίδες και Μπαμπούγερους στη Δράμα
-Τα Λαγκατζάρια στα Πιέρια, Όλυμπο, Χάσια
-Την Γκαμήλα με τον Ντιβιτζή από τους πρόσφυγες της  Ανατολικής  Ρωμυλίας
-Τους Μωμόγερους από τους Πόντιους
-Τους Μπουσιαραίους στο Διδυμότειχο
-Τα Μπουμποσάρια στην Σιάτιστα
-Τους Ρουγκανάδες στην Φυτειά Ημαθίας
-Τους Αλήδες, Κουδουνάδες και Ρούγκους στη περιοχή Γρεβενών
- Τις Τζαμάλες στη  Θράκη
-Τους Σουρβάρους στην Ερμακιά Κοζάνης
-Τους Καραβασλάδες στα χωριά της Χαλκιδικής
-Τους Μπαμπαϊούρδις στο Κάντσικο Κόνιτσας
-Τους  Καλκάντζαρους στα χωριά των Τρικάλων
-Τους Λιγουτσιάρηδες στους  Βλάχους της Βέροιας
-Τους Μπαμπαλιούρδες  στο Λιβάδι Ολύμπου
-Τους  Αραπκούς στην Νικήσιανη Καβάλας
-Τους Αράπηδες στο Βελβενδό Σερβίων και Μοναστηράκι Δράμας
-Τα Αργκουτσιάρια της Κλεισούρας Καστοριάς
-Τους Ποτουρλίδες  στον Ξηροπόταμο Δράμας
-Τη Καμήλα στην Κρύα βρύση Δράμας
-Το Μπάμπιντεν στην Πετρούσα Δράμας  κλπ
Επίσης συναντάμε και τα εξής ονόματα:
Λιουγκατζιάρια, Λογκατσάρια, Ρογκατσάδες, Καλινδράδες, Καπιταναραίοι, Καρναβάλια, Κουντουνάδες, Μπαμποέρηδες, Μπαμπούγεροι,, Ντυλιάροι, Σουρβατζήδες,  κλπ. Βλέπουμε  λοιπόν πως  οι παλιές συνήθειες και  έθιμα, που ήταν μέρος της αρχαίας λατρείας στην Ελλάδα, όχι μόνο διατηρήθηκαν από τον λαό, παρά το γεγονός ότι πολεμήθηκαν από την επίσημο Χριστιανισμό  ιδιαίτερα στο Βυζάντιο αλλά βρήκαν και την θέση τους στις μεγάλες  Χριστιανικές  γιορτές. Τα Χριστούγεννα για παράδειγμα  πήραν την θέση πολλών λατρειών της αρχαιότητας.
Ο ερευνητής Νίκος Σιώκης στο άρθρο του «Τα Αργκουτσιάρια της Κλεισούρας  Καστοριάς» μας λέει: «Οι μεταμφιέσεις του δωδεκαημέρου είναι εκδηλώσεις οι οποίες τις συναντούμε στις ρωμαϊκές εορτές που εντοπίζονται στις χειμερινές τροπές του Ηλίου  (Σατουρνάλια  ­- Vrumalia  – Dies natalis invicti Solis  – Λιγουτσιάρης στη  Βέροια – 1900 Calendae – Vota publica Λαρεντάλια – εορτή Ιανού.
Αντιστοιχούν επίσης  στα χειμερινά Διονύσια της Αρχαίας Ελλάδας, που τελούνταν μεταξύ 15ης Δεκεμβρίου και 15ης Ιανουαρίου. Στα κατ” Αγρούς Διονύσια ο σχετικός θίασος περιερχό­ταν τους συνοικισμούς και οι κωμαστές περιέπαιζαν τους πάντες, όπως ακριβώς σήμερα οι μεταμφιεσμένοι, ενώ στα αθηναϊκά Ανθεστήρια κατά τη δεύτερη ημέρα, τους Χόας, γινόταν επίσημα γάμος του Διονύσου, τον οποίο υποδυόταν ο άρχοντας βασιλιάς με την βασίλισσα στο Βουκόλιο. Η μιμική ένωση ζεύγους ή η εικονική τελετή γάμου που συνα­ντιούνται σε πολλά δρώμενα θεωρούνται μαγικές πράξεις, οι οποίες αποσκοπούν στην πρόκληση της γονικής δύναμης για την προκοπή της βλάστησης κ.λ.π..  Όλες αυτές οι τελετές έχουν πανάρχαια καταγωγή και χαρα­κτήρα ευετηρικό, είναι δηλαδή εορτές με κύριο σκοπό την καλοχρονιά.»
Το  Δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων με τις πολλές γιορτές, το καλό και πλούσιο φαγοπότι, τα γλέντια ήταν μια όαση μέσα στον χρόνο. Η ανθρώπινη ψυχή έπρεπε να σταματήσει, να τερματίσει την πορεία της, να ξεκουραστεί και με ξανανιωμένες τις δυνάμεις να ξαναρχίσει πάλι τον κύκλο της ζωής, με μεγαλύτερη όρεξη και ελπίδα για το μέλλον. Το σπίτι γίνονταν μια πραγματική κυψέλη, μια αληθινή ζεστή φωλιά κι όλα αντηχούσαν απ τοις φωνές, τα τραγούδια και τα χαρούμενα γέλια. Το τραπέζι γέμιζε, όλος ο κόσμος πανηγύριζε.
Το Δωδεκαήμερο ήταν ένας μεγάλος σταθμός της ζωής του ανθρώπου μέσα στον χρόνο και ο πιο δυνατός μαγνήτης που τραβούσε τους ξενιτεμένους στα σπίτια τους. Τα παλιά γραφικότατα Χριστουγεννιάτικα έθιμα, όπως τα έζησαν οι παλιοί μαζί με όλες τις άλλες γιορταστικές εκδηλώσεις του Δωδεκαημέρου ήταν τα μοναδικά μέσα ψυχαγωγίας των ανθρώπων της περασμένης εποχής και συγκινούσαν αφάνταστα την ψυχή των παιδιών της υπαίθρου και έχουν χάσει πλέον την παλιά ελκυστική τους δύναμη και τον παλιό γιορταστικό χαρακτήρα. Σήμερα νέα ήθη και έθιμα έχουν πάρει τη θέση τους. Και για όσους γνωρίζουν δεν έχουν καμία σχέση με  την αίγλη και την ομορφιά του παρελθόντος !!
Μέσα στο χρονικό διάστημα του Δωδεκαημέρου κυριαρχούσαν τρείς μεγάλες θρησκευτικές γιορτές: Τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά και τα Φώτα και πριν από αυτές τρεις παιδικές, λαϊκές γιορτές που προαγγέλλανε τον ερχομό τους: Τα «κόλιαντα», τα «σούρβα και τα «Ρουγκατσιάρια». Το Δωδεκαήμερο τοποθετημένο μέσα στην καρδιά του χειμώνα, με τα βρασμένα καινούργια κρασιά, τις φρέσκες ραφινάτες ρακές, το μπόλικο χοιρινό κρέας και τις μεγάλες φωτιές στο τζάκι, χωρίς να το θέλει κανείς γεννούσε μια διάθεση, μια χαρά για τραγούδι για χορό και για γλέντι. Οι λαϊκές αυτές γιορτές και τα παιδικά ξεφαντώματα σε συνδυασμό με τις δοξασίες, τις  δεισιδαιμονίες και τις προλήψεις του λαού μας, μαζί βέβαια με τον καθαρό πυρήνα της γιορτής, συνθέτανε την ατμόσφαιρα της παλιάς κοινωνικής και ιδιωτικής ζωής του λαού μας.
Ο λαός βυθισμένος στα σκοτάδια της άγνοιας, της αμάθειας των δεισιδαιμονιών και των προλήψεων πίστευε πως η επιτυχία ή η αποτυχία στη ζωή εξαρτιόταν από διάφορες εξωγήινες δυνάμεις  οι οποίες ρυθμίζανε την ύπαρξή τους και την μοίρα του. Πίστευε πώς όλες τις μέρες του  Δωδεκαημέρου που τα νερά ήταν «αβάφτιστα» οι καλικάντζαροι που ως τώρα ήταν καταχωνιασμένοι στα σκοτάδια του Κάτω κόσμου (εκεί όλη την διάρκεια του χρόνου με τα τσεκούρια τους προσπαθούσαν να κόψουν το δέντρο της Γής), στις νεραϊδοσπηλιές, στα ποτάμια, στα «αρμάνια», στα νεκροταφεία, και στα γκρεμισμένα ακατοίκητα σπίτια με τη ευκαιρία που οι νύχτες ήταν «αλτές» (λυτές) και δεν ήταν στέρεα δεμένες στον κορμό του χρόνου, ανέβαιναν στον Απάνω κόσμο και βάζανε τα δυνατά τους να κάνουν ό,τι κακό μπορούσαν στους ανθρώπους, τους  ανακάτευαν   χωρίς κανένα έλεγχο και περιορισμό.
Στα διάφορα μέρη της Ελλάδας τους συναντάμε με πολλά ονόματα: Καλιτσάντεροι, καραντζόκωλοι, καρκαντζέλια, καταχανάδες, μπουντούνοι, καρκαντζαλαίοι, παγανά, τζόες, σαραντάημερα, καρακότζια, σαμοβίλια, τσιρικλωτά, σκατσιμπλούκια, σούστρες, κατσιμποχέροι, κωλοβελόνηδες, παραωρίτες, όξ από δω, βασκανία, καλλιβρούσιδες, κακανθρωπίσματα και άλλα πολλά.  Οι καλικάντζαροι  είναι επινοήματα της νεοελληνικής φαντασία μας λέει ο Νικόλαο Πολίτης και ο κόσμος ησύχαζε από αυτούς στα Θεοφάνια  που «βαφτίζονταν» τα νερά.

Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.

Μία ψυχολόγος περπατούσε ανάμεσα στο κοινό της όση ώρα τους μιλούσε για την διαχείριση του άγχους. Την στιγμή που ύψωσε ένα ποτήρι με νερό, όλοι σκέφτηκαν ότι θα έκανε την κλασική ερώτηση “είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο;”.

Αντί για αυτό όμως, εκείνη, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της, έκανε την ερώτηση:


“Πόσο βαρύ είναι ένα ποτήρι με νερό;”


Διάφορες απαντήσεις ακούστηκαν με διακύμανση από 100 ως 300 γραμμάρια .


Εκείνη απάντησε: “Το απόλυτο βάρος του δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα το κρατάμε. Αν το κρατήσω για ένα λεπτό, δεν είναι πρόβλημα. Αν το κρατήσω για μία ώρα, θα μου πονέσει ο ώμος. Αν το κρατήσω για μία ημέρα, θα μουδιάσει ο ώμος μου και θα παραλύσω.


Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατήσω τόσο πιο βαρύ θα γίνεται.”




Και συνέχισε: “Τα άγχη και οι ανησυχίες στη ζωή είναι ακριβώς όπως αυτό το ποτήρι νερό. Αν τα σκέφτεστε λίγο δεν θα συμβεί τίποτε. Αν τα σκέφτεστε κάπως παραπάνω, θα αρχίζουν να σας ενοχλούν. Και αν τα σκέφτεστε συνεχώς, θα αισθανθείτε παράλυτοι – ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε”.