Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Το Ωόν (αυγό) αρχετυπικό σύμβολο της γέννησης του κόσμου.


Το κοσμικό αυγό, η πανάρχαια αρχή των πάντων παρελαύνει σε όλους τους μύθους, Ελληνικούς, Αιγυπτιακούς, Κέλτικους, Ινδικούς, κ.λ.π.  
Για τους Ορφικούς μέσα από το βαθύ έρεβος της νύχτας ο χρόνος γέννησε το κοσμικό αυγό ( ωόν αργύφεον) που από μέσα του ξεπήδησε ο Φάνης ο Πρωτόγονος, ο  Έρωτας, αρσενικός και θηλυκός μαζί για να ξεκινήσει η δημιουργία της πλάσης.
 
Στην ελληνική σκέψη το αυγό είναι σύμβολο της Παρθενογένεσης (εξ’ου και η σίγουρη πρωτιά που του δίνουμε στον πασίγνωστο γρίφο), δυναμική μορφή της αναγέννησης και της μεταμόρφωσης. 
 
Η αλήθεια είναι πως το σχήμα του είναι το πιο κοντινό στο τέλειο, θεϊκό σχήμα του κύκλου που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει στην φύση.
 
Όλα, ακόμα και οι πιο τέλειοι σφαιρικοί πλανήτες, όπως και η Γη μας είναι πεπλατυσμένοι στους πόλους τους. Οι τροχιές των ουράνιων σωμάτων δεν είναι ποτέ τέλειοι κύκλοι αλλά κατά περίεργο τρόπο όλες τους κάπως λοξοί από τον τέλειο κύκλο, «αυγοειδείς». Αν ο απόλυτος Δημιουργός κρατάει για χάρη του τον τέλειο κύκλο σε όλο το υπόλοιπο σύμπαν και σε μας βεβαίως παραχώρησε το σχήμα του αυγού σα σχέδιο και βάση δημιουργίας.
 
Με βάση αυτό το σχήμα αναπαράγονται εκατομμύρια όντα, αυτό βλέπουμε και στην ανατομία του θηλυκού και αρσενικού ακόμα και όταν είναι θηλαστικά. Στα παλαιολιθικά ειδώλια της Genitrix η μορφή της μητέρας-Θεάς είναι ένα σώμα φτιαγμένο από πολλαπλά κοσμικά αυγά.
 
Σε πολλές μυθολογίες το αυγό γεννιέται από τα αρχέγονα νερά του κόσμου και εκκολάπτεται από ένα πουλί. Στους Ινδούς από την χήνα Χάμσα που όταν το αυγό της είναι έτοιμο ξεχωρίζει στα συστατικά του για να φτιάξει το σύμπαν. Ο κρόκος γίνεται ο Ουρανός και το ασπράδι η Γη. Στην παράδοση Σίντο το Σύμπαν μοιάζει με το αυγό μιας γιγαντιαίας κότας που όταν σπάει τα βαρύτερα μέρη του γίνονται η Γη και τα ελαφρύτερα ο Ουρανός. 
Στα Ορφικά Μυστήρια πάλι, ένα φίδι που ελισσόταν γύρω από το Αυγό, συμβόλιζε τον Κόσμο που περιβάλλεται από το Δημιουργικό Πνεύμα.
Σύμβολο της νέας ζωής για τους αλχημιστές συμβολίζει στο Αυγό  του Φιλοσόφου τον σπόρο της πνευματικής ζωής και δείχνει τον τόπο όπου λαμβάνει χώρα μια μεγαλειώδης μεταμόρφωση.  Στη μυστική γλώσσα των αλχημιστών από το αυγό φύεται το άσπρο λουλούδι (ασήμι), το κόκκινο λουλούδι (χρυσάφι) και το μπλε λουλούδι (το λουλούδι της σοφίας).
Αιγύπτιοι
Για τους αρχαίους Αιγύπτιους πριν τη δημιουργία του κόσμου δεν υπήρχε τίποτα εκτός από τα αρχέγονα νερά, γνωστά ως Nun, που περιέβαλλαν το σύμπαν μέχρι που εμφανίστηκε σε αυτά ένα μεγάλο αυγό που γέννησε η Seb, η όρνιθα. Αυτό περιείχε έναν ζωντανό θεό, τον γνωστό Ra, ο οποίος πήρε τη θέση του στο σύμπαν ως ήλιος. Ο Ra έκανε τέσσερα παιδιά, τους Shu και Geb και τις Tefnut και Nut. Ο Shu και η Tefnut δημιούργησαν την ατμόσφαιρα και στηρίζονταν στον Geb, ο οποίος έπρεπε να είναι πολύ δυνατός, γι’ αυτό και μεταμορφώθηκε στη Γη και τέλος η Nut έγινε ο ουρανός.
 
Μετά από χρόνια ο Geb και η Nut έκαναν κι αυτοί τέσσερα παιδιά, τους Set και Osiris και τις Isis και Nephthys. Ο Osiris και ο Set, παρόλο που ήταν αδέρφια, δεν ήταν αγαπημένοι, και μετά το θάνατο του Ra, όταν η βασιλεία πέρασε στα χέρια του Osiris ο οποίος είχε ζευγαρώσει με την Isis, ο Set εξοργίστηκε. Με ένα πονηρό τέχνασμα κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού, τον ανάγκασε να μπει σε ένα σεντούκι, το οποίο το έκλεισε αμέσως με τη βοήθεια των υπηρετών του και το πέταξε στο Νείλο, με αποτέλεσμα να σκοτώσει τον αδερφό του.
 
Η Isis αγαπούσε πολύ το σύζυγό της κι έψαξε πολύ να τον βρει. Το σεντούκι είχε καταλήξει σε ένα αλμυρίκι στις φοινικικές ακτές κι όσο αυτό μεγάλωνε, τελικά το περιέκλεισε μέσα του. Το δέντρο αυτό κόπηκε και χρησιμοποιήθηκε ως κολόνα στο παλάτι του βασιλιά της Βύβλου, της φοινικικής πόλη της Χαναάν, του σημερινού Λιβάνου. Ανέδυε ένα ξεχωριστό άρωμα στα πέρατα του κόσμου, έγινε γνωστό εξαιτίας της ιδιότητάς του αυτής κι έτσι όταν έμαθε γι’αυτό η Isis κατάλαβε τη σημασία του και φρόντισε να το πάρει πίσω στην Αίγυπτο. Όλη αυτή η περιπέτεια οδήγησε και στη γέννηση της ιδέας του “Δέντρου της Ζωής“.
 
Έτσι, όταν ο Osiris εγκλωβίστηκε στο σεντούκι, έγινε μεταφορικά ένα με το Δέντρο της Ζωής, έγινε ο κοσμικός άξονας γύρω από τον οποίο αναπτύσσονται οι ουρανοί και η παγκόσμια κολώνα-σύνδεσμος ανάμεσα στον ουρανό και τη Γη. Με τα κλαδιά του στήριζε τον ουρανό και με τις ρίζες του λάμβανε το λόγο του θεού από τα νερά της Netterworld, που στα αρχαία αιγυπτιακά σημαίνει “ο κόσμος των θεών“, αλλά και “η χώρα των νεκρών“.
 
Η Isis όταν παρέλαβε το σύζυγό της τον φρόντισε με βότανα, τον τύλιξε με σάβανα και προσευχήθηκε πολύ γι’ αυτόν, για να τον επαναφέρει στη ζωή. Η ίδια θεωρούνταν η Αγία Μητέρα και ήταν παρθένα, στην οποία της εμφυτεύτηκε το σπέρμα του συζύγου της αφού αυτός είχε πεθάνει. Αναπαριστάται να έχει αγκαλιά το γιο της Horus κι αντιστοιχεί στον αστερισμό της Παρθένου. Το αρχαίο αιγυπτιακό σύμβολο του δέντρου της ζωής ήταν τρεις ιεροί λωτοί, το γνωστό fleur de lis, έμβλημα της ζωής και της ανάστασης. Κι αυτό γιατί χάρη στις προσευχές της Isis, τη μεγάλη της αγάπη και την αμέριστη βοήθεια του Anubis, ο Osiris αναστήθηκε τελικά για να οδηγήσει αυτό με τη σειρά του στην τιμητική ανακήρυξη του Anubis σε θεό του βαλσαμώματος.
 
Στο βιβλίο των νεκρών, αναφέρεται πως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, έβραζαν κι έβαφαν αυγά με διάφορα σχέδια, έπειτα έγραφαν τις ευχές τους πάνω σε αυτά, τα έβαζαν σε καλάθια από φύλλα φοίνικα και τα κρεμούσαν στα δέντρα ή στις κορυφές των σπιτιών τους, με την ελπίδα οι θεοί να ακούσουν τις προσευχές τους και να τους απαντήσουν. Το έθιμο αυτό επιβιώνει μέχρι και σήμερα και θεωρείται εθνική κι όχι θρησκευτική γιορτή, γι’ αυτό γιορτάζεται από όλους τους Αιγύπτιους ανεξαρτήτως θρησκείας. Είναι γνωστό ως Sham El-Nessim που σημαίνει “εισπνοή των ευωδιών“, προφανώς της άνοιξης, και πέφτει πάντα τη Δευτέρα μετά το ορθόδοξο Πάσχα. Η έννοια αυτή προέρχεται από την κοπτική γλώσσα κι αυτή με τη σειρά της από τα αρχαία αιγυπτιακά.
 
Η συγκεκριμένη γιορτή συνδεόταν άμεσα με την αστρονομία και τη φύση και σηματοδοτούσε την έναρξη της άνοιξης, που είναι και η μέρα κατά την οποία πίστευαν πως η μέρα και η νύχτα είχαν ίση διάρκεια κι αυτό με τη σειρά του σηματοδοτούσε την έναρξη της δημιουργίας της ζωής. Κατά την ημερομηνία αυτή ο ήλιος ανατέλλει σε πλήρη ευθυγράμμιση με την Μεγάλη Πυραμίδα και τη Σφίγγα, η οποία σμιλεύτηκε να κοιτάζει το συγκεκριμένο σημείο του ορίζοντα, προκειμένου να παρακολουθεί και να ορίζει κάθε χρόνο την επέτειο της δημιουργίας του κόσμου.
 
Κινέζοι
Όπως και στους υπόλοιπους πολιτισμούς, έτσι και για τους αρχαίους Κινέζους στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα, παρά μόνο το χάος, μέσα στο οποίο επέπλεε το κοσμικό αυγό. Το κοσμικό αυγό το είχε εναποθέσει το ιερό πουλί Tien και περιείχε το Yin και το Yang, αντίθετα μεταξύ τους, τα οποία όμως ταίριαζαν απόλυτα — και ήταν αυτή η τελειότητά τους η αιτία που δεν τους επέτρεπε ακόμα να δημιουργήσουν τον κόσμο.
 
 
Κάποτε όμως, μες στο αυγό, γεννήθηκε ο Pan Ku, ο αρχέγονος άνθρωπος ο οποίος σιγά σιγά άρχισε να αναπτύσσεται και, καθώς ήταν ανυπόμονος, άρχισε να τεντώνει τα χέρια και τα πόδια του μέχρι που τελικά το κέλυφος έσπασε κι ο Pan Ku απελευθερώθηκε.
 
Το Yin έγινε ο ουρανός και το Yang μεταμορφώθηκε στη Γη. Στη Γη κατέβηκε κι ο Pan Ku μαζί με τέσσερα ακόμα πλάσματα που γεννήθηκαν μαζί του. Αυτά ήταν τα τέσσερα πιο τυχερά: ο μονόκερος, ο δράκος, ο φοίνικας και η χελώνα. Για δεκαοχτώ χιλιάδες χρόνια, κι αφού έβγαζε κάθε μέρα δεκαοχτώ πόδια, ο Pan Ku με τη βοήθεια των πλασμάτων αυτών έσπρωχνε τον ουρανό για να τον απομακρύνει από τη Γη. Κι αφού τελικά τα κατάφερε, πέθανε και η ανάσα του μεταμορφώθηκε σε αέρα και σύννεφα, τα μάτια του στον ήλιο και το φεγγάρι, το στομάχι, το κεφάλι και τα άκρα του στα βουνά, τα δάκρυα κι ο ιδρώτας του σε ποτάμια, η σάρκα του σε εύφορα εδάφη και τα μαλλιά του στα φυτά και τα δέντρα.
 
Το ανθρώπινο γένος σε αυτή την ιστορία δεν είχε τόσο ευγενική καταγωγή, αφού προήλθε από τους ψύλλους στο σώμα του. Αφού ολοκλήρωσε τη δημιουργία του κόσμου, αποσύρθηκε στο διάστημα για άλλα δεκαοχτώ χιλιάδες χρόνια, προτού εισέλθει σα δέσμη φωτός σε μια ιερή παρθένα και να αναγεννηθεί από αυτήν ως Tien-Tsun, το “Αρχικό Κινούν“, που συναντάμε και στην κοσμογονία του Αριστοτέλη.
 
Το Αρχικό Κινούν σύμφωνα με τον Αριστοτέλη κινεί άλλα αντικείμενα, αλλά το ίδιο παραμένει ακίνητο. Είναι τέλεια όμορφο, αδιαίρετο και συλλογίζεται το τέλειο σχέδιο, τον εαυτό του. Από αυτή την ιδέα, και καθώς σύμφωνα με τον Παρμενίδη “τίποτα δεν προέρχεται από το τίποτα“, προέκυψε το συμπέρασμα της ύπαρξης του Θεού, μια θεωρία που βρήκε μεγάλη αποδοχή στη μετέπειτα μεσαιωνική φιλοσοφία και θεολογία.
 
Αρχαίοι Έλληνες 
 
Στην Ελληνική μυθολογία συναντάμε πάλι στην αρχή μόνο το χάος. Στο χάος πετούσε μια θεά με μαύρα φτερά, η Νύχτα, θεά του θανάτου, του ύπνου και των ονείρων. Καθώς υπήρχε μόνο το απόλυτο σκοτάδι, η Νύχτα ένιωθε μόνη και πρόσμενε καιρό για συντροφιά. Ωσότου μετά την ένωσή της με τον Άνεμο άρχισε να μεγαλώνει μέσα της ένα ασημένιο αυγό. Από αυτό πρώτα βγήκε ο Έρως, ο οποίος σύμφωνα με την θεογονία του Ησίοδου αποτέλεσε την κινητήριο δύναμη πίσω από τη γέννηση όλων των θεών. Από το πάνω μέρος του αυγού προέκυψε ο Ουρανός κι από το κατώτερο η Γαία.
 
Ο Έρως μεταμορφώθηκε σε φως, έτσι ώστε να γίνει ο μεσολαβητής-οδηγός ο οποίος ωθεί κι έλκει προς την θεϊκή αγάπη που βρίσκεται μέσα σε κάθε ζωντανό πλάσμα. Είναι ο εσώτερος μάρτυρας που ξεδιπλώνει τη θεϊκή γνώση κι απελευθερώνει τη δημιουργική διαδικασία του μυαλού. Επηρεασμένοι από τον Έρωτα, ο Ουρανός και η Γαία σμίγουν για να δώσουν με τη σειρά τους τους Εκατόγχειρες, τους Κύκλωπες και τέλος τους Τιτάνες, κάποιοι από τους οποίους ήταν και ο Ωκεανός, ο Υπερίων, η Ρέα, η Θέμιδα, η Μνημοσύνη και φυσικά ο Κρόνος.
 
Μετά έχουμε την εξορία του Κρόνου στα έγκατα της Γης από τον πατέρα του Ουρανό, γιατί τον θεωρεί τερατόμορφο, ο τελευταίος όμως καταφέρνει με τη βοήθεια των Εκατόγχειρων και των Κυκλώπων να του επιτεθεί, να τον ευνουχίσει και να πάρει τη θέση του στη Βασιλεία των θεών, με σύζυγό του τη Ρέα. Ακολουθεί η γνωστή ιστορία, όπου ο Κρόνος από φόβο μη χάσει την εξουσία του καταβροχθίζει τα παιδιά του, ωσότου η Ρέα πάρει την απόφαση να σώσει τον Δία, δίνοντας στον Κρόνο μια πέτρα στη θέση του για να τη φάει και στέλνοντας το μικρό Δία στην Κρήτη να τον φυλάνε οι Κουρήτες. Αφού ο Δίας έχει πια ενηλικιωθεί, επιτίθεται βίαια στον πατέρα του κι απελευθερώνει από τα σπλάχνα του τα αδέρφια του, για να αρχίσει με αυτό τον τρόπο η κυριαρχία του στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ενώ ο Κρόνος στέλνεται στον Τάρταρο.
 
Ινδοί
 
Στον Ινδουισμό, οι περίφημοι Νόμοι του Manu μιλάνε για τον αυθύπαρκτο θεό, τον Κύκνο της αιωνιότητας ο οποίος δημιούργησε το νερό, μέσα στο οποίο εναπόθεσε το σπόρο, για να γίνει το χρυσό αυγό, γνωστό και ως κοσμικό αυγό ή hiranyagarbha. Η ζωή που περιέκλειε ήταν η Θεία Ουσία κι αυτοαποκαλούνταν Vishnu, ο θεός-φύλακας. Ο Vishnu άρχισε να δημιουργεί τον εαυτό του, που αποκαλούσε πια Brahma, ή αλλιώς ο θεός-δημιουργός, παραμένοντας μέσα στο αυγό για ένα ολόκληρο χρόνο. Στη συνέχεια χώρισε τον εαυτό του στα δύο για να έχει συντροφιά κι έτσι προέκυψαν από το κέλυφος το Πνευματικό Βασίλειο ή αλλιώς ο Παράδεισος και από τον κρόκο το Φυσικό Βασίλειο ή αλλιώς η Γη. Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, δημιουργήθηκαν από το ασπράδι οι σημαντικές πτυχές της ζωής, όπως ο χρόνος, η βαρύτητα, οι γλώσσες, οι αισθήσεις, ο ουρανός και φυσικά η ζωή και ο θάνατος.
 
Ο Brahma γίνεται ξανά Vishnu, προκειμένου να διαφυλάξει όλα τα δημιουργήματά του. Στο τέλος του κόσμου θα μεταμορφωθεί στον Siva τον θεό της καταστροφής, θα επιστρέψει στο κοσμικό αυγό, όπου ο Vishnu θα τον προφυλάξει σε έναν μακραίωνο, ήσυχο ύπνο. Θα γεννηθεί ξανά από την αρχή, ως μια νέα δημιουργία, για να αρχίσει και πάλι από την αρχή η διαδικασία, η οποία είναι γνωστή ως Μετενσάρκωση.
 
Φυλή Cahuilla Γηγενής Αμερικανοί
 
Για την ινδιάνικη φυλή Cahuilla, η ιστορία ξεκινάει από το απόλυτο σκοτάδι. Στην πραγματικότητα, υπήρχαν δύο νύχτες — η αρσενική και η θηλυκή. Αυτές προσπάθησαν να κάνουν παιδί τέσσερις φορές — τις τρεις πρώτες απέτυχαν και την τέταρτη μετά από ένα εκτυφλωτικό φως έγινε το θαύμα. Ο κεραυνός έκοψε σα μαχαίρι τα βάθη του ουρανού, αφήνοντας πίσω του σε μορφή αφρού τη μητρική ουσία. Η ουσία αυτή έμοιαζε με το ασπράδι του αυγού που απλωνόταν στο απέραντο διάστημα και είχε τη μορφή ιστών αράχνης. Ένας κεραυνός διαπέρασε τη μητρική ουσία, αυτή άρχισε να ωριμάζει και τελικά να αναπτύσσει δύο μεγάλα αυγά. Όταν έφτασε η κατάλληλη στιγμή, αυτά εκκολάφτηκαν για να σπάσει τελικά το ανώτερο μέρος του κελύφους και να αποκαλυφθούν τα δύο δίδυμα αδέρφια, ο Mukat και ο Tamaoit.
 
Τα δύο αδέρφια όμως δεν είχαν τη δυνατότητα να δουν ο ένας τον άλλο, ούτε και να σταθούν κάπου γιατί δεν υπήρχε η Γη. Έτσι, ανέλαβαν τη δημιουργία αυτής αλλά και των κατοίκων της. Πρώτη τους δουλειά ήταν να κατασκευάσουν το τομπάκο και μια πίπα. Έπειτα μια ράβδο και για να μπορέσουν να τη στερεώσουν κάπου, έκαναν ένα υποτυπώδες πέτρωμα. Αυτό άρχισε να αναπτύσσεται για να δώσει πολύ αργότερα τη Γη, αποτελώντας το θεμέλιο λίθο. Για να την κρατήσουν σταθερή, δημιούργησαν τεράστιες άσπρες και μαύρες αράχνες, που ζουν στο τέλος του κόσμου για να υφάνουν κλωστές και να συγκρατήσουν όλα τα πετρώματα. Καθώς όμως η ανάπτυξη της Γης ήταν γρήγορη κι ασυγκράτητη, δημιούργησαν τους ανέμους και δυο είδη τεράστιων μυρμηγκιών — ούτε αυτά όμως μπορούσαν να βοηθήσουν ιδιαίτερα. Τελικά, η δουλειά έγινε αφού έφτιαξαν και τους ωκεανούς. Για να μην κυλήσει το νερό και φύγει, γύρισαν προς τα πάνω τις άκρες και το ασφάλισαν!
 
Και μετά ήρθε η σειρά των ανθρώπων και των ζώων. Οι γονείς τους, οι δύο νύχτες, τους ψιθύρισαν ένα νανούρισμα για να τους ηρεμήσουν, το οποίο ακούγεται μέχρι σήμερα να κοιμίζει τα παιδιά. Ήταν όμως ακόμα σκοτάδι κι έτσι δεν έβλεπαν τι δημιουργούσαν κι έτσι γεννήθηκε ο ήλιος με ένα φύσημα από το στόμα τους. Μετά από αυτό μπορούσαν να τα δουν καλύτερα και καθώς αυτά που έκανε ο Tamaoit δεν ήταν όπως έπρεπε, τα πήρε μαζί του και πήγε από κάτω. Ακολούθησαν σκοτάδι, φωτιές και σεισμοί, καθώς ο Tamaoit ήταν δυσαρεστημένος που δεν μπόρεσε να κυριαρχήσει στη Γη με τα δημιουργήματά του. Το αποτέλεσμα από αυτή την αναταραχή ήταν η γέννηση των βουνών και των οροσειρών. Κάποια στιγμή όμως ο Tamaoit αποφάσισε να τα παρατήσει κι έτσι οι άνθρωποι μπόρεσαν να συνεχίσουν κανονικά τη ζωή τους.
 
Φιλανδοί
 
Kalevala σημαίνει “χώρα των απογόνων της Kaleva“, μιας μυθικής περιοχής που συνδέεται με τη Φινλανδία. Η Kalevala θεωρείται το εθνικό έπος των Φιλανδών, καθώς περιλαμβάνει πενήντα ποιήματα ή τραγούδια που εξιστορούν τις περιπέτειες μυθικών ηρώων και θεοτήτων και περιγράφουν τη γέννηση του κόσμου. Σύμφωνα με το έργο, το ιερό πουλί Goldeneye, πετά πάνω από τον ωκεανό ψάχνοντας ένα μέρος να ξεκουραστεί. Τότε, όμως, πέρα από τον ουρανό και τη θάλασσα δεν υπήρχε στεριά, ούτε ήλιος και φεγγάρι.
 
Τότε η θεά Ilmatar που είχε κατέβει από τα ουράνια στα βάθη των ωκεανών το λυπήθηκε κι ανέβασε το γόνατό της, για να αφήσει τα αυγά του, έξι χρυσά κι ένα ασημένιο. Καθώς η Ilmatar κινούνταν, τα αυγά έσπασαν για να σχηματίσουν τον φυσικό κόσμο, τον ήλιο και τη σελήνη. Το κάτω μέρος του κελύφους ενός αυγού δημιούργησε το στερέωμα, το άνω τμήμα του κρόκου ενός άλλου έγινε ο ήλιος, το άνω μέρος του ασπραδιού έδωσε τη σελήνη, όλα τα υπολείμματα με τους λεκέδες έγιναν τα αστέρια, ενώ τα σκούρα τμήματα του κελύφους μεταμορφώθηκαν στα σύννεφα. Όλη αυτή η διαδικασία είχε διάρκεια εφτακόσια χρόνια, κατά τα οποία με κάθε κίνηση γεννιόταν κι ένα μέρος του κόσμου!
 
Κέλτες
Για τους Κέλτες, το αυγό συμβολίζει τη δύναμη και την αρχή μιας νέας ζωής, γι’ αυτό και θεωρούνταν φυσιολογικό μετά από μια μακρά περίοδο σκληρού χειμώνα τα αυγά να χρησιμοποιούνται ως σύμβολο του ερχομού της άνοιξης. Στο κέλτικο ημερολόγιο, εορτάζονταν οι τέσσερις εποχές, αλλά και οι δύο ισημερίες. Την πρώτη πανσέληνο αμέσως μετά την εαρινή Ισημερία γιορταζόταν το Oester, το φεστιβάλ για τη θεά της άνοιξης, που αναπαριστανόταν από ένα κουνέλι που συμβόλιζε το ζευγάρωμα κι ένα αυγό που συμβόλιζε το ξεκίνημα μιας νέας ζωής.
 
Οι αρχαίοι Κέλτες συνήθιζαν να αφήνουν αυγά να κυλούν από το ανώτερο τμήμα ενός λόφου, σε μια ένδειξη μίμησης της κίνησης του ήλιου. Η εκκλησία τροποποίησε το έθιμο αυτό και το χρησιμοποίησε προκειμένου να αναπαραστήσει την απομάκρυνση του λίθου από την είσοδο του τάφου του Χριστού, ενώ πήρε το θέμα του θανάτου/αναγέννησης και επίθεσε σε αυτό τον θάνατο και την Ανάστασή Του.
 
Αν μετά από όλα αυτά, ακόμα πλανάται το ερώτημα, “το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό;“, το μόνο που μπορούμε να απαντήσουμε με σιγουριά πια είναι πως έχει έναν βαθύ μυστηριακό συμβολισμό, υποδηλώνοντας την αέναη επιστροφή στη μετά θάνατο ζωή.
 
Το αυγό έχει το τυπικό σχήμα του σπέρματος και γι’ αυτό στο μυαλό όλων των αρχαίων λαών είχε άρρηκτη σχέση με τη ζωή και την αναγέννηση. Η ελλειπτική μορφή του συμβόλιζε επίσης την κίνηση των ουράνιων σωμάτων, συμπεριλαμβανομένης και της Γης. Οι αναλογίες του αναπαριστούν υπέροχα την εξέλιξη του κόσμου σε στάδια και τις ανθρώπινες αρχές. Περιγράφει, τέλος, τη σφαίρα του φωτός που “περικυκλώνει όλα τα έμβια όντα“.
 
Ακόμα κι ο ίδιος ο Einstein, στη θεωρία της σχετικότητας, συνέλαβε το καμπυλωτό πεπερασμένο σύμπαν στη μορφή αυγού, ενώ μερικά χρόνια αργότερα ο Edwin Hubble ανακάλυψε με έκπληξη πως όλοι οι γαλαξίες απομακρύνονται μεταξύ τους με φανταστικές ταχύτητες. Αλλά αυτά τα τελευταία, ανήκουν σε ένα πεδίο στο οποίο δεν έχω περαιτέρω γνώσεις και θα το αφήσω στους πιο ενημερωμένους να αναλάβουν να δώσουν επιπλέον εξηγήσεις…

O «Επιμενίδειος ύπνος»


Μία από τις καταπληκτικότερες αλλά και πιο παράδοξες ιστορίες, της εποχής της αρχαίας Ελλάδας, αποτελεί χωρίς αμφιβολία και η ιστορία του Επιμενίδη. Ο Επιμενίδης θεωρείται ένας από τους πιο ξακουστούς σοφούς που έζησαν ποτέ στην Κρήτη. Δεν ήταν μόνο ένας θρησκευτικός διδάσκαλος, αλλά ήταν επίσης γνωστός για τις μαντικές και τις προφητικές του ικανότητες.

Ο Επιμενίδης ήταν εκείνος που κάλεσαν οι Αθηναίοι  (*) και καθάρισε την πόλη τους από το Κυλώνειον Άγος . {Ο Κύλων ήταν ευγενής Αθηναίος και έζησε τον 7ο αιώνα π.Χ. Το 640 π.Χ. έγινε ολυμπιονίκης. Ήταν γαμπρός του Τυράννου των Μεγάρων Θεαγένη. Το 636 π.Χ. ή το 632 π.Χ και ενώ την εξουσία στην Αθήνα είχε ο Μεγακλής της οικογένειας των Αλκμαιωνιδών, ο Κύλων εκμεταλλευόμενος τη λαϊκή δυσαρέσκεια κατά των αριστοκρατών τους οποίους εκπροσωπούσε ο Μεγακλής, θέλησε να γίνει τύραννος των Αθηνών. Είχε πάρει χρησμό από το Μαντείο των Δελφών που έλεγε: «εν του Διός τη μεγίστη εορτή καταλαβείν την Αθηναίων ακρόπολιν» (Θουκ. Α' 126, 4). Θεώρησε οτι η μεγαλύτερη γιορτή του Δία ήταν τα Ολύμπια. Κατά την διάρκεια της γιορτής επιτρεπόταν στους ολυμπιονίκες στην επέτειο της νίκης τους να πηγαίνουν με συγγενείς και φίλους και να κάνουν θυσίες σε διάφορα ιερά της πόλης. Εκμεταλλευόμενος το γεγονός κατέλαβε την Ακρόπολη με την βοήθεια φίλων και στρατιωτών από τα Μέγαρα που του έδωσε ο πεθερός του Θεαγένης. Κυρίως η παρουσία των ξένων στρατιωτών εξαγρίωσε τους Αθηναίους και παρόλη την αγανάκτησή τους για τον άρχοντα Μεγακλή και την πολιτική που εφάρμοζε, τον βοήθησαν να πολιορκήσει τον επίδοξο τύραννο και τους συνεργούς του στην Ακρόπολη. Ο Κύλωνας με τον αδερφό του κατάφερε να διαφύγει στα Μέγαρα, όμως οι υπόλοιποι και ενώ πολλοί από αυτούς είχαν πεθάνει απο την πείνα, κατέφυγαν ως ικέτες στον βωμό της Πολιάδος Αθηνάς. Οι Αθηναίοι τους υποσχέθηκαν πως αν βγούν από το ιερό δεν θα τους σκοτώσουν, αλλά όταν αυτοί άρχισαν να παραδίνονται εκτελέστηκαν όλοι και κάποιοι απο αυτούς και μέσα στο ιερό. Το γεγονός της δολοφονίας των ικετών προκάλεσε φρίκη στους υπόλοιπους πολίτες της Αθήνας, οι οποίοι κατηγόρησαν τον Μεγακλή και όλους τους Αλκμαιωνίδες για το λεγόμενο Κυλώνειο Άγος και τους υποχρέωσαν να εγκαταλείψουν την Αθήνα. Μετά από αυτό μεγάλος λοιμός έπληξε την Αθήνα, τον οποίο οι πολίτες θεώρησαν ως θεία δίκη για το έγκλημα. Εν τω μεταξύ ο Κύλωνας ξεσήκωσε τους Μεγαρείς εναντίον των Αθηναίων και κατάφεραν να καταλάβουν την Σαλαμίνα και να προξενήσουν μεγάλες καταστροφές στην υπόλοιπη Αττική. Για αυτά υπεύθυνοι θεωρήθηκαν οι Αλκμαιωνίδες και ο Μεγακλής)}.

Υπάρχει ωστόσο καταγεγραμμένο, το σημαντικότερο ίσως γεγονός της ζωής του, χάρη στο οποίο έχει παραμείνει γνωστός μέχρι και τις μέρες μας. Κάποτε λοιπόν, ο πατέρας του έχασε ένα από τα πρόβατά του και έστειλε τον γιο του τον Επιμενίδη, στο χωράφι που χάθηκε το πρόβατο, για να ψάξει να το βρει και να το φέρει πίσω. Πράγματι, ο Επιμενίδης ξεκίνησε να βρει το πρόβατο, αλλά φαίνεται πως μπερδεύτηκε στην διαδρομή και αντί να φτάσει στο συγκεκριμένο χωράφι που του είχε υποδείξει ο πατέρας του, έχασε τον δρόμο και κατά λάθος μπήκε μέσα σε μία σπηλιά. Όπως ήταν κουρασμένος από την αναζήτηση του πρόβατου, αποκοιμήθηκε.

Αυτό που είναι όμως άκρως εντυπωσιακό, ότι ο Επιμενίδης κοιμήθηκε μέσα σε αυτήν την σπηλιά για 57 ολόκληρα χρόνια!. Μάλιστα, η ενθύμηση αυτού του τόσο παράδοξου γεγονότος, έχει παραμείνει μέχρι τις μέρες μας μέσω της παροιμιώδους φράσης «Επιμενίδειος ύπνος».

Η ιστορία μας όμως δεν τελειώνει εδώ. Όταν ξύπνησε ο Επιμενίδης, άρχισε και πάλι να ψάχνει το πρόβατο, πιστεύοντας ότι έχει κοιμηθεί λίγες μόλις ώρες. Σύντομα όμως, κατά την προσπάθεια της νέας του ανεύρεσης, διαπίστωσε έκπληκτος ότι κατά την διάρκεια του ύπνου του είχαν αλλάξει τα πάντα γύρω του, καθότι δεν ήταν πλέον σε θέση να αναγνωρίσει τίποτα από όσα γνώριζε πριν κοιμηθεί.
 
Το χωράφι είχε αλλάξει ιδιοκτήτη, ακόμα και το χωριό του παρουσίαζε πολύ μεγάλες και ανεξήγητες αλλαγές, αλλά ακόμα και όταν αναζήτησε να βρει τους δικούς του ανθρώπους, ανακάλυψε ότι δεν βρισκόταν πια εκεί που ήξερε πριν κοιμηθεί...Πολύ σύντομα, ο Επιμενίδης ανακάλυψε ότι οι πιο πολλοί άνθρωποι που γνώριζε, είχαν πια πεθάνει. Παρόλα αυτά κατάφερε κάποια στιγμή να βρει τον αδελφό του, γέροντα πλέον, ο οποίος και του εξήγησε τι ακριβώς είχε συμβεί στην πραγματικότητα. 
 
Ίσως αυτό το γεγονός του Επιμενίδειου ύπνου, δεν θα ήταν τόσο σημαντικό, αν δεν είχαμε μια σημαντική μαρτυρία από το Διογένη Λαέρτιο.
 
Στο βιβλίο του για τον Πυθαγόρα, ο Διογένης Λαέρτιος αναφέρει ότι ο Πυθαγόρας ταξίδεψε σε όλον σχεδόν τον τότε γνωστό κόσμο, προκειμένου να γίνει κάτοχος όλων των σημαντικών μυήσεων. Σε αυτόν τον δρόμο της αναζήτησης της αλήθειας λοιπόν, ο Πυθαγόρας επισκέφτηκε και την Κρήτη, προκειμένου να συναντήσει τον Επιμενίδη.

Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι ήταν τόσο σημαντικές οι εσωτερικές γνώσεις που διέθετε ο Επιμενίδης, που ακόμα και αυτός ο Πυθαγόρας επεδίωξε να μυηθεί από αυτόν, να συμπληρώσει δηλαδή μην μύησή του, καθότι κατέβηκαν μαζί στο περίφημο «Ιδαίον άντρον», το σπήλαιο δηλαδή στο οποίο γεννήθηκε ο ύψιστος των Θεών ο Δίας...
 
Το αποκαλυπτικό αρχαίο κείμενο έχει ως εξής: «...ετ' ν Κρήτ σν πιμενίδ κατλθεν ες τ δαον ντρον». ...Στην συνέχεια (ο Πυθαγόρας) επισκέφτηκε την Κρήτη και κατέβηκε στο Ιδαίον Άντρον με την συνοδεία του Επιμενίδη, ἀλλὰ καὶ ἐν Αἰγύπτῳ εἰς τὰ ἄδυτα· αλλά επίσης επισκέφτηκε και τα άδυτα των ναών της Αιγύπτου. καὶ τὰ περὶ θεῶν ἐν ἀπορρήτοις ἔμαθεν. Έτσι γνώρισε τα απόρρητα μυστικά που αφορούν στην φύση των Θεών.

Όπως βλέπουμε ο Πυθαγόρας δείχνει μία ιδιαίτερη προτίμηση στο να κατέρχεται σε άδυτους μυστηριακούς χώρους, σε διάφορα σημεία του πλανήτη, εντελώς ετερόκλιτα μεταξύ τους, ως προς τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Με την στάση του αυτήν, αποδεικνύει ότι σε κάθε περίπτωση, η εσωτερική μύηση, αποτελεί μία εμπειρική πολύτιμη γνώση, απαραίτητη για την προσωπική μας εξέλιξη.

 
Θα πρέπει να συμπληρώσουμε ότι το «Ιδαίον Άντρον» είναι ένα σπήλαιο σε οροπέδιο, στο όρος Ίδη (Ψηλορείτης) της Κρήτης, στο οποίο σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ανατράφηκε ο Δίας. Σήμερα είναι ένας σπουδαίος αρχαιολογικός χώρος στον οποίο έχουν διενεργηθεί ανασκαφές από το 1884 και έχουν ανακαλυφθεί διάφορα αντικείμενα (αρχαϊκά αγαλμάτια, φιάλες, χάλκινες ασπίδες) ακόμα και από την μινωική εποχή.

Είναι λοιπόν πολύ πιθανόν, στο εσωτερικό του Ιδαίου Άντρου να γινόταν μυήσεις, για το πώς θα μπορούσε κανείς να λάβει θεϊκή ανατροφή και μάλιστα ανάλογη με αυτήν του Διός. Διαπιστώνουμε επομένως ότι ένα από τα αποτελέσματα αυτού του «Επιμενίδειου ύπνου», είναι η αποκάλυψη πολύ σημαντικών απόρρητων μυστικών που σχετίζονται με την κατανόηση της φύσης του θεού.

 
 Χωρίς αμφιβολία αυτή είναι η ανώτατη γνώση που θα μπορούσε να αποκτήσει κανείς και θα μπορούσε να του αποκαλύψει το βαθύτερο νόημα και τον απώτερο σκοπό της ζωής του, διότι τόσο η έννοια του σπηλαίου, όσο και η έννοια της καθόδου σε αυτό, δεν είναι μία τόσο απλή υπόθεση, αλλά υποκρύπτει μία σοβαρότατη μύηση που σχετίζεται με την αποκάλυψη μυστικών που αφορούν την ζωή και τον θάνατο...

 
(*) Λέγεται πώς αν κάποιος σταθεί στους πρόποδες της Ακρόπολης, επί της οδού Επιμενίδου και στρέψει προς τα πάνω το βλέμμα του, θα δει να διαγράφεται στο βράχο ένα. πρόσωπο! Από μια ορισμένη οπτική γωνία, παρουσιάζεται ένα ανδρικό κεφάλι, στο οποίο ξεχωρίζουν τα υπερόφρυα τόξα, τα μάτια, η μύτη και το στόμα. Το πρόσωπο μοιάζει σαν να κοιμάται (εντελώς τυχαία (;) η οδός θυμίζει τον Επιμενίδειο ύπνο) και φαίνεται ευδιάκριτα στο φόντο του ουρανού. Παιγνίδι της φύσης, ή σκαλισμένο επίτηδες στο βράχο; Πάντως στην αρχαία ελληνική γραμματεία δεν υπάρχουν καν ενδείξεις για κάτι παρόμοιο που να σκαλίστηκε από ανθρώπινο χέρι σ' αυτό το σημείο του ιερού βράχου. Ούτε ο Παυσανίας κάνει κάποια αναφορά. Στην ίδια πλευρά υπάρχουν κι άλλες δώδεκα φιγούρες, οι οποίες δεν είναι τόσο εμφανείς, ωστόσο όμως με προσεκτική παρατήρηση θα «αναδυθούν» από τον βράχο.

Στο ιερό της Ειλείθυιας!

Ένας χαμένος ναός, μία εκκλησία στην θέση του, φτιαγμένη αποκλειστικά από υλικά ελληνικών ναών και ιερών, μία ζωφόρος με ένα μοναδικό θέμα,  στο ιερό της Ειλείθυιας, στον Άγιο Ελευθέριο…
 
Άγιος Ελευθέριος ή Μικρή Μητρόπολη ή Παναγία Γοργοεπήκοος
Βρίσκεται δίπλα στην Μητρόπολη των Αθηνών. Εκτίσθη τον 12 μ.χ αιώνα,  στα ερείπια του αρχαίου ναού που ήταν αφιερωμένος στην Ειλείθυια. Όλοι οι τοίχοι του ναού προέρχονται από κομμάτια ελληνικών μνημείων και ιερών (στην πλειονότητά τους) αλλά και από αντίστοιχα Ρωμαϊκών και πρώιμων βυζαντινών.
Πάνω από 90 κομμάτια ελληνικής ιστορίας βρίσκονται τοποθετημένα στους εξωτερικούς τοίχους της εκκλησίας αυτής.
Η Ειλείθυιαθεότητα του τοκετού και της προστασίας των εγκύων και επιτόκων δεν δυσκόλεψε τους χριστιανούς να βρουν όνομα για τον δικό τους ναό: Άγιος Ελευθέριος ονομάστηκε, ως συνέχεια του αρχαίου «Ελθέ, ελθέ» του φώναζαν οι ετοιμόγεννες μάνες στην αρχαία Ελλάδα αλλά και του χριστιανικού «καλή λευτεριά» που λέγεται ως ευχή στις εγκύους…
Η σύνδεση της εκκλησίας με την αληθινή ιστορία του ιερού αυτού τόπου φαίνεται και από το γεγονός ότι  χρησιμοποιήθηκε σαν χώρος για την εναπόθεση κατά την νύκτα νεκρών και την βάπτιση νηπίων…
Η σημασία της Ειλείθυιας
Η Λητώ πονούσε γεννώντας, για εννέα νύκτες και ημέρες. Αν και όλοι οι αθάνατοι είχαν μαζευτεί στο πλευρό της, κανείς δεν μπορούσε να την βοηθήσει. Και αυτό επειδή η χαιρέκακη Ήρα (η  μητέρα της Ειλείθυιας) δεν την άφηνε να βοηθήσει την ετοιμόγεννη μάνα του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος. Όταν η Ίριδα κατάφερε να την βρει και να την φέρει στην Δήλο, η Λητώ γέννησε επιτέλους με την βοήθειά της…

Η εντοιχισμένη ιστορία του ναού
Το πιο σημαντικό και μοναδικό στο είδος του εύρημα, συναντά ο επισκέπτης, στην μπροστινή πλευρά της εκκλησίας: μία αρχαία ελληνική ζωφόρο με τη μοναδική εικονογραφημένη απεικόνιση μηνών (ημερολόγιο) που έχει σωθεί από την αρχαία Αθήνα και όλη την αρχαία Ελλάδα.
Αποτελείται από δύο κομμάτια, και είχε μήκος έξι μέτρα. Επειδή, όμως, ήταν μεγαλύτερη από την «αρχιτεκτονική» σκέψη του όποιου βυζαντινού «αρχιτέκτονα», το ένα μέτρο καταστράφηκε προκειμένου να χωρέσει η ζωφόρος, στις διαστάσεις της εκκλησίας. Αφού τοποθετήθηκε, λοιπόν, χαράκτηκαν επάνω της σταυροί για να εξαγνιστεί από το «ειδωλολατρικό» παρελθόν της…

  • Κλίκ για μεγέθυνση της εικόνας DSC01377.jpg
  • Κλίκ για μεγέθυνση της εικόνας DSC01398.jpg
  • Κλίκ για μεγέθυνση της εικόνας DSC01400.jpg
  •  

Ακόμη ένα σημαντικό εύρημα: η απεικόνιση παράστασης από τα Ελευσίνια μυστήρια, στον νότιο τοίχο. Εκεί, απεικονίζεται ανάγλυφο με δάδες και παπαρούνες και ένα κάνιστρο, αυτό του αρχιερέα των Ελευσινίων μυστηρίων (το οποίο περιείχε βασιλικό και κυκεώνα)…
Στην πίσω πλευρά της εκκλησίας, στην οροφή, υπάρχει το αγαλματίδιο της Ειλείθυιας, κρυμμένο καλά από τους περαστικούς μέσα στις φυλλωσιές των λιγοστών δέντρων της αυλής…
Αρχαίες επιγραφέςσάτυροι και επιτύμβιες στήλες είναι μερικά ακόμη από τα έργα τέχνης που βρίσκονται κολλημένα επάνω στους τοίχους του Αγ. Ελευθέριου…

  • Κλίκ για μεγέθυνση της εικόνας DSC01365.jpg
  • Κλίκ για μεγέθυνση της εικόνας DSC01370.jpg
  • Κλίκ για μεγέθυνση της εικόνας DSC01371.jpg
  • Κλίκ για μεγέθυνση της εικόνας DSC01379.jpg
  • Κλίκ για μεγέθυνση της εικόνας DSC01381.jpg
  • Κλίκ για μεγέθυνση της εικόνας DSC01399.jpg
  •  
Παρατηρήσεις:
1. Η σπουδαιότητα των ευρημάτων είναι τεράστια. Αλλά οι επίσημοι φορείς, δεν έχουν να μας πουν τίποτα για την καταγωγή και προέλευση όλων αυτών των θησαυρών. Ειδικά για το μοναδικό ημερολόγιο της ζωφόρου και για το ανάγλυφο των Ελευσινίων μυστηρίων…
2. Την ημέρα που επισκεφτήκαμε το ιερό, οι μόνοι έλληνες ήμασταν εμείς, αλλά ο τόπος ήταν γεμάτοςΓάλλους και Άγγλους. Είναι κρίμα οι ξένοι να αναγνωρίζουν την σπουδαιότητα αυτών που εμείς είτε σαν επίσημο κράτος, είτε σαν άτομα αγνοούμε επιδεικτικά…
3. Και για το τέλος, μία "συνωμοσιολογική παρατήρηση": αυτό που υπάρχει στην μία πλευρά του ναού μοιάζει πολύ με τον γνωστό "παντεπόπτη" οφθαλμό. Μάλλον είναι κάτι άλλο, αλλά οι ομοιότητες είναι πολλές. :-)

  • Κλίκ για μεγέθυνση της εικόνας DSC01369.jpg
  • Κλίκ για μεγέθυνση της εικόνας DSC01403.jpg
  • Κλίκ για μεγέθυνση της εικόνας DSC01411.jpg
  • Κλίκ για μεγέθυνση της εικόνας DSC01414.jpg
  •  
Βιβλιογραφία:
1. http://odysseus.culture.gr/h/2/gh251.jsp?obj_id=1720
2. http://www.eie.gr/archaeologia/gr/06_DELTIA/file11.aspx
3. Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ, Ι. Πασά

Ο χρυσός, ο Αριστοτέλης και τα μυστικά της αλχημείας

Μια γοητευτική ιστορία που ακροβατεί στα όρια της ιστορικής αλήθειας και στα περιθώρια της μυστικιστικής παραφιλολογίας.

Από τους αρχαίους Έλληνες και Άραβες φιλόσοφους μέχρι τους διανοητές του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, από τον Παράκελσο και τον Μπέηκον, μέχρι τον Μέγα Αλβέρτο και τον ΝταΒίντσι, από τον Γκεμπέρ (ή Τζαμπίρ) μέχρι τον Νίκολας Φλάμελ και τον Φουλκανέλι, αναρίθμητοι ερευνητές που συχνά καλύπτονται από αδιαπέραστα πέπλα μυστηρίου, αφιέρωσαν χρόνια ολόκληρα μελετών που μια ολόκληρη μυθολογία τους αποδίδει και απίστευτα αποτελέσματα.

Ολόκληρο το Αλχημικό Όραμα μάλλον συγκεντρώνεται κωδικά σε μία λέξη: Μεταστοιχείωση.
Η Μεταστοιχείωση δεν ήταν απλά ένα θέμα που απασχόλησε μόνο τους

μυστικιστές και τους μελετητές της Αλχημείας. Ο ίδιος ο Νεύτωνας παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του πεπεισμένος για την δυνατότητα της Μεταστοιχείωσης. Το ίδιο και ο φημισμένος γάλλος φιλόσοφος, ο Ντεκάρτ, αλλά και ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Λάιμπνιτς, το ίδιο και ο Μπλέηζ Πασκάλ. Ακόμη και ο Ρόμπερτ Μπόυλ, που το βιβλίο του The Sceptical Chymist είχε δώσει ένα αποφασιστικό πλήγμα ενάντια σε κάθε σοβαρή πίστη περί Αλχημείας (απ’ όπου κατάγεται και ο συχνός σκεπτικισμός πολλών σύγχρονων επιστημόνων), παρ’ όλα αυτά παρέμεινε βέβαιος μέχρι το τέλος ότι η Μεταστοιχείωση ήταν δυνατόν να επιτευχθεί.

Γιατί όλοι αυτοί οι αφοσιωμένοι μελετητές και όλοι αυτοί οι επιστήμονες ήταν πεπεισμένοι πως ήταν δυνατόν να μεταστοιχειωθούν τα μέταλλα σε χρυσό; Η ιδέα είναι πολύ αρχαία – και μοιάζει να απαντά σε πολύ βαθιές ανθρώπινες προσδοκίες. Έφτασε στην Μεσαιωνική Ευρώπη από τους Άραβες. Όταν εισέβαλαν στην Αίγυπτο, την οποία ονόμαζαν Khem, τον 7ο αιώνα μ.Χ., οι Άραβες ανακάλυψαν ότι οι Αιγύπτιοι γνώριζαν μοναδικά μυστικά στην Τέχνη του Χρυσού. Ονόμασαν την επεξεργασία του Χρυσού Al-Kimiya, που σημαίνει «η τέχνη της χώρας του Khem» κι έτσι γεννήθηκε η λέξη Αλχημεία, σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη. Μια άλλη άποψη, εξίσου σοβαρή, υποστηρίζει πως η λέξη κατάγεται από την ελληνική Χυμός, (και η σωστή ορθογραφία της είναι Αλχυμεία) με το αραβικό πρόθεμα Αλ- που προστέθηκε από τους Άραβες. Φυσικά, είναι φανερό πως η Αλχημεία υπήρξε τουλάχιστον ο πρόγονος της Χημείας.

Στην μεγάλη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, οι Άραβες ανακάλυψαν όλα τα γραπτά των Ελλήνων φιλοσόφων – και ειδικά αυτά του Αριστοτέλη, του πρώτου μεγάλου επιστήμονα. Αντέγραψαν τα χειρόγραφα και τα μετέφρασαν στα αραβικά και διαδόθηκαν σε όλη την Αραβία (γι’ αυτό και διασώθηκαν τα έργα, αφού τα ξαναπήραμε μετά από τους Άραβες). Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι ο υλικός κόσμος είχε φτιαχτεί από την Πρωταρχική Ύλη, η οποία δεν είχε καμία από τις φυσικές ιδιότητες, αλλά στην οποία μπορούσαν να αποτυπωθούν όλων των ειδών οι διαφορετικές μορφές. Η Μορφή, δεν ήταν απλά το φυσικό σχήμα, αλλά κάθε συγκεκριμένη ιδιότητα ενός σώματος ή μιάς ουσίας. Ανάμεσα τους υπήρχαν τέσσερις Ποιότητες: η Υγρασία και η Ξηρότητα, η Θερμότητα και η Ψυχρότητα.

Αυτές οι Ποιότητες δημιουργούσαν τέσσερα Στοιχεία ή Απλές Ουσίες: την Φωτιά, που είναι θερμή και ξηρή, τον Αέρα (π.χ. τον Ατμό) που είναι θερμός και υγρός, το Νερό που είναι ψυχρό και υγρό, και την Γη που είναι ψυχρή και ξηρή. Απ’ αυτήν την εικόνα των πραγμάτων, ήταν πια πολύ εύκολο να εξελιχθεί η ιδέα ότι κάθε ουσία ήταν μια σύνθεση και των τεσσάρων Στοιχείων, με διαφορετικές αναλογίες. Πάρτε για παράδειγμα ένα κομμάτι χλωρό ξύλο που το θερμαίνουμε πάνω από τη φωτιά. Πρώτα εμφανίζεται το νερό σε σταγόνες στην άκρη του ξύλου, έπειτα ξεφεύγει ο αέρας σε μορφή ατμού, έπειτα το ξύλο καίγεται βγάζοντας φωτιά, και τελικά μένει η στάχτη, ή η γη. Άρα, για να μετατρέψεις μιά ουσία σε μιά άλλη, είναι απλά απαραίτητο να αλλάξεις τις αναλογίες των Στοιχείων που περιέχονται σ’ αυτήν, προσθέτοντας ή αφαιρώντας.

Απ’ αυτό το σημείο, το πράγμα δεν ήθελε και πολύ για να εξελιχθεί στην ιδέα της Μεταστοιχείωσης.

Όταν οι Άραβες αντίκρισαν τις εντυπωσιακές ικανότητες των Αιγυπτίων μεταλλουργών, που γνώριζαν πώς να χρωματίζουν ευτελή μέταλλα κάνοντας τα να δείχνουν σαν χρυσός, οι Άραβες φυσικά υπέθεσαν ότι το μυστικό τους βασιζόταν στην πρακτική εφαρμογή των θεωριών του Αριστοτέλη. Για εκατοντάδες χρόνια οι Άραβες πειραματίζονταν στα εργαστήρια τους. Έκαναν πολλές σημαντικές χημικές ανακαλύψεις και έφτασαν στο σημείο να εφεύρουν το μεγαλύτερο μέρος του χημικού εξοπλισμού που χρησιμοποιείται στα εργαστήρια μέχρι και σήμερα. Αλλά δεν είναι γνωστό αν ανακάλυψαν την μεταστοιχείωση των βασικών μετάλλων σε χρυσό, έτσι μπορούμε να υποθέσουμε πως απέτυχαν.

Παρ’ όλα αυτά, ένας από τους πρώτους Άραβες φιλοσόφους, ο Τζαμπίρ Ιμπν Χαγιάν, έφτασε σε μια σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη της Αλχημικής θεωρίας. Ο Αριστοτέλης θεωρούσε τον καπνό που παράγεται από την φωτιά ως «γήινο» και τον τοποθετούσε ως συμμετρικά αντίθετο από τον «υγρό» ατμό που παράγεται όταν βράζει το νερό. Οι πέτρες και τα ορυκτά που δεν φανέρωναν κάποια αλλαγή από την φωτιά, υποθετικά αποτελούνταν κατά βάση απ’ αυτόν τον «γήινο» καπνό, ενώ τα μέταλλα – που υγροποιούνταν με την φωτιά – σχηματίζονταν από τον «υγρό» ατμό. Ο Τζαμπίρ πρότεινε ότι ο ατμός που παράγεται από το βραστό νερό ήταν ένα ενδιάμεσο στάδιο κατά την μεταμόρφωση του νερού σε αέρα. Ο ατμός μπορούσε να μεταμορφωθεί σε ένα υλικό που ο Τζαμπίρ ονόμασε «Ερμή» – «Μercury», στα αγγλικά διατηρεί ακόμη την ονομασία του, αφού φυσικά μιλάμε για τον «Υδράργυρο» – αν και δεν ήταν ακριβώς το γνωστό μας μέταλλο, αλλά μιά ιδεώδη ουσία που συνδύαζε τις Ποιότητες της Λαμπρότητας και της Υγρότητας. Αναλόγως, ο «γήινος» καπνός ήταν Γη στην διαδικασία της μεταμόρφωσης σε Αέρα, και μπορούσε να μεταμορφωθεί σε «Θείον» (Θειάφι), μια ουσία που συνδύαζε τις Ποιότητες της Γης και της Καύσης. Τα διάφορα μέταλλα και ορυκτά, σχηματίζονταν μέσα στη γη από συνδυασμούς Υδραργύρου και Θείου.

Ο Τζαμπίρ, γνωστός και ως Γκεμπέρ,(που δίκαια μπορεί να ονομαστεί ως ένας από τους πατέρες της Αλχημείας), πειραματίστηκε επίσης για να δει τί θα γινόταν αν έκανε απόσταξη μια ποικιλία από οργανικά υλικά, δηλαδή από ουσίες που προέρχονται από ζωντανά όντα. Σε κάθε περίπτωση, λάμβανε τελικά: α) ένα «υγρό», το οποίο αναγνώριζε ως Νερό, αφού ήταν Ψυχρό και Υγρό, β) ένα «έλαιο», που αφού ήταν Θερμό και Υγρό, έπρεπε να είναι Αέρας, γ) μιά χρωματιστή ουσία – μιά βαφή – που καιγόταν, που υπέθεσε πως πρέπει να είναι το Στοιχείο της Φωτιάς, δ) και ένα ξηρό μαύρο υπόλοιπο – ένα κατακάθι – που το θεώρησε ως το Στοιχείο της Γης. Έτσι, είχε απομονώσει τα τέσσερα Στοιχεία του Αριστοτέλη.

Έπειτα, βάλθηκε να εξαγνίσει αυτά τα Στοιχεία και να απομονώσει κάθε Ποιότητα. Με την απόσταξη νερού 700 φορές –όπως γράφει ο ίδιος– έλαβε μια λαμπερή λευκή ουσία, που κρυσταλλοποιούταν σαν αλάτι. Αυτό, είπε, είναι η εξαγνισμένη ποιότητα της Ψυχρότητας. Υπέθεσε πως θα μπορούσε να παράγει αγνή Υγρασία από το «έλαιο» του, αγνή Ξηρότητα από την «γη» του, και αγνή Θερμότητα από την «βαφή» του. Την τελευταία, την περιγράφει ως μια διαφανή ουσία, λαμπερή, ακτινοβόλα και κόκκινη. Αυτή ήταν η ουσία που οι Ευρωπαίοι Αλχημιστές την ονόμασαν «Φιλοσοφική Λίθο». Και είναι κυριολεκτικά άπειρες οι θαυμαστές ιδιότητες που της αποδίδονται, ενώ η αναζήτηση της έφτασε και στο σημείο να περάσει στο πεδίο του συμβολικού.

Η Φιλοσοφία των Ελλήνων επέστρεψε πάλι στην Ευρώπη, μαζί με όλες τις προσθήκες που της είχαν κάνει οι Άραβες, όταν έληξε η Μουσουλμανική κυριαρχία στο Τολέδο της Κεντρικής Ισπανίας, κατά το τέλος του 11ου αιώνα μ.Χ. Και οι Χριστιανοί λόγιοι μπορούσαν πλέον να μεταφράσουν τα Αραβικά χειρόγραφα που βρέθηκαν στην μεγάλη βιβλιοθήκη του Τολέδο. Αμέσως μετά, όπως ήταν φυσικό (μιας και τα Αλχημιστικά χειρόγραφα αφθονούσαν στη βιβλιοθήκη) πολλοί Ευρωπαίοι άρχισαν να πειραματίζονται με την Αλχημεία. Ανάμεσα τους, ένας μεγάλος φιλόσοφος και άνθρωπος της Εκκλησίας (αργότερα ανακηρύχθηκε άγιος) που έγινε γνωστός με το όνομα «Μέγας Αλβέρτος» (Albertus Magnus) πασίγνωστος για την ευρυμάθεια και την σοφία του, για τον οποίο φημολογούνταν πως είχε ξεκλειδώσει όλα τα μυστικά της Αλχημείας, έγινε τελικά το πρότυπο του Σοφού Αλχημιστή, που άλλαξε τόσα πρόσωπα και ιστορίες μέσα στους αιώνες.

Δυο άλλες σημαντικές φιγούρες που συνέβαλλαν εξίσου σημαντικά στην δημιουργία αυτής της ιδεατής θαυμαστής εικόνας του Αλχημιστή (δυστυχώς μετά τον θάνατο τους), ήταν ο σοφός μοναχός και δόκτορας του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Ρότζερ Μπέηκον, και ο Φίλιππος Αυρήλιος Θεόφραστος Μπομπάστους Φον Χόχενχάϊμ, γνωστός σε όλους με το όνομα Παράκελσος. (Ο ίδιος είχε δώσει στον εαυτό του αυτό το όνομα, υποστηρίζοντας κυνικά πως ήταν μεγαλύτερος από τον Κέλσο, τον συγγραφέα του 1ου αιώνα μ.Χ. που μέχρι τότε θεωρούνταν ως η μεγαλύτερη αυθεντία στα ιατρικά θέματα).

Ήταν ο Παράκελσος –που έγραφε σε μια εκπληκτική ανάμιξη λατινικών, γερμανικών και λέξεων δικής του επινόησης– που πήρε την αραβική λέξη για την μαύρη βαφή ματιών, «Αl-Kohl», και την έδωσε στο οινόπνευμα, που φέρει το όνομα «Αλκόολ» (Alcohol) από τότε. Από το ελληνικό «Αλκαίος» δημιούργησε τον όρο «Αλκαλικός», ενώ από το γερμανικό «Αll-Geist» (Παν-Πνεύμα) κατέληξε στον ιδιόμορφο όρο «Alkahest» προτείνοντας ένα υποθετικό συμπαντικό διαλυτικό υγρό που μπορούσε να μεταμορφώσει όλα τα σώματα στην Πρωταρχική Ύλη τους. Και από την θεωρία του Τζαμπίρ για το Στοιχειακό Θείο και Υδράργυρο, ο Παράκελσος ανέπτυξε μια σειρά αλχημικών αρχών που αποκαλύπτουν ένα είδος εμπνευσμένης κατανόησης της Φυσικής του 20ου αιώνα!

Η απίστευτη επιρροή του Παράκελσου σε αμέτρητους διανοητές, ερευνητές και μελετητές αποδείχθηκε το ικανό ερέθισμα για την εξέλιξη της σύγχρονης «Χημείας». Αλλά, η ατέρμονη αναζήτηση για την Φιλοσοφική Λίθο και για το Ελιξίριο της Ζωής, είχε μόλις αρχίσει…

Δυο μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 1666, ένας απρόσκλητος ξένος επισκέφθηκε τον Γιόχαν Φρίντριχ Σβάϊτσερ, φυσιοδίφη και γιατρό του Πρίγκιπα της Οράνγκης. Ήταν «…μια σκληρή φυσιογνωμία, με μακρύ πρόσωπο, μαύρα μακριά μαλλιά, χωρίς γένια, περίπου σαραντατριών ή σαρανταπέντε χρονών, και (όπως μάντεψα) είχε γεννηθεί στην Βόρεια Ολλανδία…». Είναι ξεκάθαρο ότι ο Σβάϊτσερ –συγγραφέας δύο ανεκτίμητων βιβλίων που ασχολούνται με βοτανολογικά και ιατρικά θέματα– ήταν ένας πολύ προσεκτικός και αντικειμενικός παρατηρητής. Έπειτα από έναν τυπικό διάλογο, ο ξένος ρώτησε τον Σβάϊτσερ αν θα αναγνώριζε την Φιλοσοφική Λίθο όταν την έβλεπε. Η ερώτηση ήταν απροσδόκητη όσο και εκπληκτική. Η Φιλοσοφική Λίθος ήταν το όνειρο και ο σκοπός των Αλχημιστών –η θρυλική ουσία που μπορούσε να μεταστοιχειώσει όλα τα μέταλλα σε χρυσάφι, να θεραπεύσει όλες τις αρρώστιες και να παρέχει συνεχή αναζωογόνηση και μακροζωία. Ο ξένος έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό κουτί από ελεφαντόδοντο, το άνοιξε και εμφάνισε μπροστά στα έκπληκτα μάτια του συνομιλητή του «τρεις μικρούς σβώλους, στο μέγεθος καρυδιού, που ήταν διαφανείς και έλαμπαν με αποχρώσεις του κόκκινου…», (θυμηθείτε την «αγνή Θερμότητα» του Τζαμπίρ). «Αυτά», είπε ο ξένος, «είναι φτιαγμένα από την ουσία που τόσοι άνθρωποι έχουν αναζητήσει τόσο πολύ…»

Ο Σβάϊτσερ πήρε στα χέρια του ένα κομμάτι και ικέτευσε τον ξένο να του το δώσει. Ο ξένος αρνήθηκε να του δώσει έστω και ένα κομμάτι αν δεν τον έκρινε πρώτα άξιο για κάτι τέτοιο, αλλά ο Σβάϊτσερ κατάφερε κρυφά να αφαιρέσει μια φλούδα με το νύχι του. Τελικά, ο ξένος φεύγει αλλά υπόσχεται να επιστρέψει σε μια εβδομάδα για να κρίνει αν ο Σβάϊτσερ θα είναι άξιος για να του αποκαλύψει το μυστικό. Η ιστορία συνεχίζεται με τον Σβάϊτσερ να πέφτει με τα μούτρα στα πειράματα με το κλεμμένο κομματάκι, νύχτα και μέρα, φυσικά μην πιστεύοντας πως ο ξένος θα ξαναγυρίσει. Αποτυχαίνει σε όλα.

Στο τέλος όμως, ο ξένος επιστρέφει και τελικά αναγκάζει τον Σβάϊτσερ να παραδεχθεί ότι είχε κλέψει το κομματάκι, αλλά και να του περιγράψει βήμα προς βήμα τις διαδικασίες των αποτυχημένων πειραμάτων του με αυτό. Ο ξένος του λέει:

«Με όλα αυτά, τώρα ίσως κατανοήσεις πως ο άνθρωπος, ακόμη κι αν βρεθεί μπροστά στην πιο απόκρυφη και σημαντική αλήθεια, του είναι αδύνατον να την αξιοποιήσει αν δεν έχει κατακτήσει τις προδιαγραφές που χρειάζονται για κάτι τέτοιο…».Και τού αποκαλύπτει σε ποια σημεία της διαδικασίας και σε ποιες λεπτομέρειες έκανε λάθος, δίνοντας του τις πληροφορίες που του έλειπαν για να παρασκευάσει την Φιλοσοφική Λίθο… Ο ξένος είναι αθάνατος και πάνσοφος και ανήκει σε μια αλυσίδα ανθρώπων που γνωρίζουν το μυστικό και είναι αθάνατοι και πάνσοφοι, στην οποία τελικά συμμετέχει και ο Σβάϊτσερ, με μόνη προϋπόθεση να ανακαλύψει έναν ακόμη άξιο άνθρωπο για να του μεταδώσει το μυστικό, όπως κάνουν και όλοι οι άλλοι…

Αυτή η ιστορία, η οποία φέρεται ως η πρωταρχική αυτής της παράδοξης μυθολογίας, αργότερα εμφανίζεται σε χίλιες παραλλαγές, με χίλιους διαφορετικούς πρωταγωνιστές (συνήθως θρυλικούς αλχημιστές, μάγους ή σοφούς) και πυροδοτεί όλη την γνωστή μυθολογία στους αναγνώστες του αποκρυφισμού. Έτσι, εμφανίζεται η ιδέα της ομάδας ή της αδελφότητας που από κάποιους ονομάστηκε «Αόρατο Κολέγιο» (πάντα ένας ξένος που εμφανίζεται από το πουθενά και αποκαλύπτει στον υποψήφιο ένα τρομερό μυστικό και τον μυεί σε μια μυστική οργάνωση πέρα από τον Χώρο και τον Χρόνο).

Λίγο αργότερα, η γνώση αυτών των μυστικών αποδίδεται στην εξίσου αινιγματική αδελφότητα των Ροδόσταυρων (που ο θρυλικός ιδρυτής της, ο Κρίστιαν Ρόζενκρόϋτς, ο «Χριστιανός Ροδόσταυρος», διδάσκεται στην Αραβία και επιστρέφει από το μυητικό του ταξίδι μέσω Τολέδο και διδάσκει με την σειρά του τα μυστικά στους Αδελφούς του Ρόδου και του Σταυρού, που παραμένουν άγνωστοι, αθάνατοι και «αόρατοι»).

Έτσι, η ιστορία είναι ένα επαναλαμβανόμενο στερεότυπο: ο άνθρωπος της γνώσης που ερευνά, ο ξένος που εμφανίζεται, τα λάθη, το τρομερό μυστικό, το μυητικό ταξίδι, η συμμετοχή σε μια υπεράνθρωπη αδελφότητα, η διδασκαλία στους επόμενους.

Κάποια στιγμή μάλιστα, ο αθάνατος ξένος αποκτά και ένα συγκεκριμένο όνομα που τον ακολουθεί στις περισσότερες παραλλαγές της ιστορίας: ο Κόμης του Σαιν-Ζερμαίν. Ένα είδος αθάνατου «Χαϊλάντερ» (θυμάστε την ταινία;) του 17ου αιώνα, απροσδιόριστης ηλικίας εκατοντάδων ετών, που γνωρίζει τα μυστικά της Αλχημείας: τη Φιλοσοφική Λίθο και τη Μεταστοιχείωση των μετάλλων σε χρυσό, το Ελιξίριο της Ζωής που τον καθιστά αθάνατο και αιώνια νέο, την πανάκεια των ασθενειών, την σοφία των αρχαίων, ακόμη και γνώσεις τεχνολογίας.

Ο Κόμης του Σαίν-Ζερμαίν, κατά την γνώμη μου μάλλον είναι η πιό γοητευτική και θρυλική φιγούρα στα παρασκήνια αμέτρητων ιστοριών: Δανδής, αριστοκράτης και όμορφος, πάμπλουτος, θαυματοποιός, προφήτης και ξιφομάχος, αθάνατος και σοφός, ταξιδευτής και ρομαντικός, χιουμορίστας και απόμακρος. Μια θολή σκιά που έρχεται από το πουθενά και πάντα εξαφανίζεται μυστηριωδώς, ικανός να παρουσιάζεται σε πολλά μέρη ταυτόχρονα αλλά και να πυροδοτεί θρύλους στο πέρασμα του.Σημαντικό γεγονός στην εξέλιξη της Αλχημιστικής θεματολογίας υπήρξε η εμφάνιση ενός πολύ αινιγματικού βιβλίου: το Mutus Liber (Το Βουβό Βιβλίο).

Αποτελούταν μονάχα από εικόνες, παράξενες συμβολιστικές γκραβούρες που κωδικοποιούσαν ολόκληρη την Ερμητική Φιλοσοφία. Οι αγωνιώδεις προσπάθειες για την αποκρυπτογράφηση του από τους μυστικιστές, καθώς και οι απόκρυφες πληροφορίες που του αποδίδονταν, συνδυασμένες με την ανάγκη απόκρυψης πληροφοριών λόγω των διώξεων που είχαν υποστεί πολλοί Αλχημιστές, οδήγησε σε έναν ολόκληρο κυκεώνα συμβολισμών και αλληγορικών εικόνων, που κρυπτογραφούσαν το Αλχημικό Έργο. Όπως έλεγαν και οι Κινέζοι: Μιά εικόνα μπορεί να πει όσα δεν μπορούν χίλιες λέξεις.

Δεν θα είναι υπερβολή αν λέγαμε πως οι κωδικοποιημένες συμβολιστικές γκραβούρες των Αλχημιστών, ήταν ο πρόδρομος του Συμβολισμού στις εικαστικές τέχνες – κι αν μάλιστα πάρουμε όλες τις προεκτάσεις που πυροδότησαν, δεν θ’ αργήσουμε να φτάσουμε στον Φρόυντ και στον Γιούνγκ, γιατί όχι και στους Υπερεαλιστές. (Διάφορες δοξασίες του αρχαίου κόσμου, κυρίως αυτές των Γνωστικών, έπαιξαν επίσης το σημαντικό ρόλο τους).
Ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος της γνώσης, ο μεγάλος σοφός, Αλχημιστής, λόγιος, επιστήμονας και εφευρέτης Ρόμπερτ Φλούντ, εισήγαγε με όλες τις γνωστές λεπτομέρειες (που φτάνουν μέχρι την σύγχρονη Θεωρία του Χάους) την ιδέα του Μικρόκοσμου και του Μακρόκοσμου. Αυτό, με λίγα λόγια σήμαινε πως ότι ισχύει σ’ ένα πεδίο, μπορεί να ισχύει με τον ίδιο ακριβώς στερεότυπο τρόπο και σε ένα άλλο τελείως διαφορετικό πεδίο. Μέσα από αυτήν την θεώρηση των πραγμάτων, η φιλοσοφία της Αλχημείας πέρασε στα πεδία του καθαρού μυστικισμού.

Η Μεταστοιχείωση των Μετάλλων σε Χρυσό, δεν ήταν πια απλά μία πειραματική διεργασία στο εργαστήριο, αλλά υπονοούσε την ίδια την Μεταστοιχείωση του Ανθρώπου σε Πνεύμα.

Η Φιλοσοφική Λίθος ήταν το ίδιο το Άγιο Δισκοπότηρο, το μυστικό Γκράαλ των ιπποτών του Αρθούρου. Όλη η χημεία διέπονταν από νόμους που ίσχυαν και για την ανθρώπινη ψυχή. Ο ξένος που έρχεται από το πουθενά και αποκαλύπτει τα μυστικά, έγινε ο Μεσσίας, ο ίδιος ο Θεός «που έρχεται σαν κλέφτης μέσα στην νύχτα» για να ξεσκεπάσει τα πάντα.

Η Αλχημεία δεν ήταν παρά ο μόνος λεπτομερής λειτουργικός συμβολισμός: ό,τι ίσχυε στο εργαστήριο και κωδικοποιούνταν για να μην διαρρεύσει το μυστικό σε λάθος χέρια, ίσχυε με τον ίδιο τρόπο στην περιπέτεια της εξέλιξης του ανθρώπινου πνεύματος. Ο απόλυτος εξαγνισμός της Φύσης και του Ανθρώπου. Η δύναμη που μπορούσε να αποκτήσει ο σοφός πάνω στα φαινόμενα, στα φυσικά και στα ψυχικά φαινόμενα. Η Αλχημεία ήταν πια η υπέρτατη γνώση, που μπορούσε να ξεκλειδώσει κάθε γνώση…