Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

ΠΥΘΕΑΣ Ο ΜΑΣΣΑΛΙΩΤΗΣ

«Πρώτος εκ των Ελλήνων Πυθέας γνώρισε
τους τε εσπερίους και τους προσβόρους των
παρά τον ωκεανόν τόπων.»  Στράβων



Η πλώρη της υπερωκεάνιας πεντηκοντόρου αυλάκωνε την επιφάνεια των νερών του βόρειου Ωκεανού, που με τους κατάλληλους χειρισμούς πλεύσεως του πηδαλιούχου απωθούσε τα διάσπαρτα κομμάτια πάγου που επέπλεαν, καθώς πλησίαζαν στην «πεπηγυΐαν θάλατταν».
Η πρόσθια όψη του ξοάνου της Εφεσίας Αρτέμιδος που στεκόταν ολόρθο στο ακρόπρωρο του σκάφους, είχε καλυφθεί από πάγο, και οι κελευστές στο πρόσταγμα του υποπλοιάρχου πλώρης «ερέσσετε προπεσώντος», επέτειναν τα χτυπήματα των τυμπάνων τους δίνοντας ταχύτερο ρυθμό στους κωπηλάτες, όχι τόσο για την αύξηση της ταχύτητας, όσο για να κρατηθούν οι μύες τους ενεργοί ενάντια στο σφοδρό πλέον πολικό ψύχος.
Έπλεαν πολλές ώρες κάτω από το φως της ημέρας που σ΄ εκείνα τα πλάτη διαρκούσε 18 ώρες. Η θάλασσα άρχισε να φαίνεται πιο παγωμένη και η κίνηση των κωπών πλέον δύσκολη. Οι κελευστές μείωσαν τον ρυθμό μέχρι που η φωνή του πλοιάρχου πρόσταξε:
«Αναλάβετε ερετμά επί σκαλμών! Βαλλετε ευνάς!»
Οι ερέτες (οι κωπηλάτες) σήκωσαν τα κουπιά από την θάλασσα. Οι σκαλμοί έτριξαν στο ταυτόχρονο μάζεμα των κωπών, και ακούστηκε υπόκωφος ο παφλασμός από το ρίξιμο της άγκυρας στα μισοπαγωμένα νερά της «Κρόνιας θάλασσας» ή «θάλασσας του Ερέβους», εκεί που δεν τόλμησε ποτέ κανείς να πλησιάσει.
Οι πρότονοι, δηλαδή τα χονδρά σχοινιά που συγκρατούσαν τον μεγάλο ιστό του πλοίου στην ιστοπέδη, είχαν λυθεί από την πλώρη και την πρύμνη, και το κατάρτι είχε εφαρμόσει στην ιστοδόκη του πάνω στο κατάστρωμα.
Οι ερέτες είχαν σηκωθεί από τα υπηρέσια, εκείνα τα δερμάτινα μαξιλάρια που κάλυπταν τα εδώλιά τους, και κοιτούσαν μαγεμένοι το πρωτόγνωρο για όλους θέαμα. Το φως της μεγάλης ημέρας φώτιζε τα τιτάνια τείχη πάγου που υψώνονταν καταμεσής της ανοιχτής θάλασσας, αντανακλώντας ένα θεσπέσιο γαλάζιο χρώμα. Η απόλυτη ησυχία καθιστούσε το μέρος εξωκόσμιο και υπέβαλλε στον θεατή του συναισθήματα δέους. Ποτέ κανείς πριν απ΄ αυτούς τους τολμηρούς θαλασσοπλόους δεν είχε αντικρίσει κάτι ανάλογο. Τεράστια κομμάτια πάγου αποκολλούσαν από τους φαινομενικά παγωμένους μονόλιθους κι έπεφταν βυθιζόμενοι στα νερά με έναν ήχο που προκαλούσε ανατριχίλα, σπάζοντας την υπερβολή της ησυχίας σε κομμάτια, όπως αυτών των θραυσμένων κρυστάλλινων γιγάντων.
Ο πλοίαρχος στεκόταν στο κατάστρωμα μαζί με τους κυβερνήτες και τον υποπλοίαρχο.
«Θα συνεχίσουμε», είπε απλά χωρίς να προστάζει.
«Συμφωνούμε», απάντησε ο ένας από τους κυβερνήτες και με νεύμα συγκατένευσαν και οι άλλοι.
«Να δοθούν διπλές μερίδες φαγητού στους ερέτες και άφθονα ξερά σύκα με σταφίδες. Να μοιραστεί σε όλους ο ρουχισμός από δέρματα που προμηθευτήκαμε από τον τελευταίο ελλιμενισμό μας και να εξετασθούν από τον ιατρό του σκάφους.»
«Μέχρι πού θα φτάσουμε;», ρώτησε ο ένας από τους κελευστές που πλησίασε εκείνη τη στιγμή ακούγοντας τις οδηγίες του πλοιάρχου του.
«Μέχρι την υπερβόρεια πατρίδα του Απόλλωνος. Και θα έχω μάρτυρα την δίδυμη αδελφή του, την Αρτέμιδα, εκείνη που ορθώνεται στο ακρόπρωρο, λες και πρώτη θέλει να δει πού πηγαίνει ο αδελφός της όταν φεύγει από τους τόπους μας», απάντησε μειδιώντας ο Πυθέας, που θυμήθηκε την συμφωνία που έκανε με τον εαυτό του μέσα στο ιερό του Δελφινίου Απόλλωνος, πάνω στην ακρόπολη της Μασσαλίας, λίγο πριν τον απόπλου του σκάφους και την έναρξη της αποστολής.
«Ανελκύσατε!!!», ακούστηκε στεντώρεια η φωνή του Πυθέα και οι άγκυρες σηκώθηκαν για την συνέχιση ενός ταξιδιού που θα καταγραφόταν στην επίσημη παγκόσμια ιστορία, ως μοναδικό κι ανεπανάληπτο για τα επόμενα 1800 χρόνια.
Η ΜΑΣΣΑΛΙΑ
Λάτρευε την πόλη του. Στο έδαφός της είχαν αποικίσει οι πρόγονοί του τρεις αιώνες περίπου πριν. Ίωνες από την Φώκαια της Μ. Ασίας. Έλληνες αρχαιότατοι, άποικοι της ιώνιας φυλής των γηγενών Αθηναίων. Ανήσυχοι άνθρωποι με παιδεία και ορθό λόγο, που αναγκάστηκαν να μετοικίσουν λόγω της περσικής κατοχής της πατρίδας τους από τον Μέγα Βασιλέα. Κι αυτό, γιατί ο ελεύθερος άνθρωπος δεν δέχεται, όχι μόνο δεν αντέχει, δυνάστη ή δεσποτεία.
Είχαν μετατρέψει τον θαυμάσιο αυτόν γεωγραφικό τόπο σε μια «Αθήνα της Δύσης», όπως αποκαλούσαν την Μασσαλία.
Την είχε ζηλέψει και ο Αριστοτέλης, που στα «Πολιτικά» του την υπεδείκνυε ως πρότυπο και υπόδειγμα ευνομούμενης πολιτείας, λόγω της ισόρροπης άσκησης εξουσίας. Και δεν είχε άδικο. Το αριστοκρατικό πολίτευμα της Μασσαλίας, «πάντων ευνομώτατα, ανδρών εξακοσίων καταστήσαντες συνέδριον», με τους Τιμάρχους τους, από τουλάχιστον τρίτης γενιάς απογόνους Μασσαλιώτες, άτεκνους, που διατηρούσαν ισόβια το αξίωμά τους και εξέλεγαν δεκαπέντε εξ αυτών για την προεδρία του συμβουλίου, επιφορτίζονταν με την διεξαγωγή των τρεχουσών υπηρεσιών.
Είχαν ιωνικούς νόμους φερμένους από την πατρίδα, την μητρόπολη της αποικίας τους, την Φώκαια, αναγραμμένους σε δημόσιους χώρους για να τους γνωρίζουν κι εφαρμόζουν όλοι οι πολίτες.
Μια πόλη ελεύθερη σε μεγάλη ακμή, με πανεπιστήμιο, ιατρική σχολή, με φιλολόγους να επανεκδίδουν το Ομηρικά Έπη και να μελετούν Πλάτωνα και Αριστοτέλη, αλλά και να παρασκευάζουν άριστο κρασί!
Χτισμένη πάνω σε μια στενή λωρίδα γης πλάτους δώδεκα σταδίων κατά μήκος της ακτής, με κεντρικό της δρόμο την «οδό Μασσαλίας» που οδηγούσε στην κεντρική αγορά, εξελίχθηκε σε σημαντικό εμπορικό και ναυτικό κέντρο, που επέκτεινε την επιρροή της ως την Κελτική, Λιγυρία και Ιβηρική. Το διαμετακομιστικό της εμπόριο είναι σημαντικό. Έχει καταστεί το κέντρο εξαγωγής κασσίτερου και ήλεκτρου προς την Ελλάδα, από την οποία εισάγει κρασί, λάδι, κεραμικά, και αντικείμενα τέχνης που τα προωθεί στο εσωτερικό της Κελτικής. Πρόκειται για το σημαντικότερο διαμετακομιστικό εμπόριο της περιοχής, που αποτελεί ταυτόχρονα μεγάλη αρτηρία πολιτισμικών ανταλλαγών και μεταφοράς του ελληνικού πολιτισμού στο εσωτερικό των βάρβαρων περιοχών.
Τα νομίσματά της κόβονται στις Συρακούσες και μαρτυρούν την ανάπτυξη μιας έξοχης τέχνης. Στην μια πλευρά έχουν κεφαλή της Αρτέμιδος ή του Απόλλωνος, και στην άλλη έναν ταύρο ή ηλιακό δίσκο, με την λέξη ΜΑΣΣΑΛΙΗΤΩΝ. Τα νομίσματα αυτά σε ομορφιά μπορούν να συγκριθούν με αυτά των Αθηνών και της Κορίνθου.
Αυτή την πόλη καμάρωνε ο Πυθέας διαβαίνοντας τους δρόμους της με κατεύθυνση τα ναυπηγεία.
ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΑΞΙΔΙΟΥ
Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από την ημέρα που είχε αποσπάσει την έγκριση των Τιμάρχων για την πραγματοποίηση του σχεδίου του.
Τους είχε εκθέσει την ανάγκη της πόλεως για ανακάλυψη κι άλλων, πιο συμφερόντων οδών για το εμπόριο του ήλεκτρου και του κασσίτερου. Την εποχή αυτή οι Καρχηδόνιοι ανταγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις τους Έλληνες εμπόρους και ναυτικούς, παρακωλύοντας την κατ΄ εξοχήν κυριαρχία τους στην «Μεγάλη θάλασσα» (Μεσόγειο) και ελέγχοντας το στενό των «Ηράκλειων Στηλών» (Γιβραλτάρ) για την έξοδό τους προς τον ωκεανό (Ατλαντικό).
Οι συχνοί πόλεμοι με τους Καρχηδόνιους είχαν αναγκάσει την Μασσαλία να δαπανά υπέρογκα ποσά στην δημιουργία αξιόμαχου πολεμικού στόλου που θα προστάτευε τόσο την πόλη, όσο και τον εμπορικό της στόλο να πλέει ανενόχλητος πραγματοποιώντας το διαμετακομιστικό εμπόριό του.
Η πρότασή του είχε γίνει δεκτή, όμως η βασική του βλέψη ήταν άλλη. Απώτερος σκοπός του, πέρα από την εξερεύνηση των βόρειων παραλίων του ωκεανού, την χαρτογράφησή τους, την καταγραφή ηθών και εθίμων των κατοίκων τους, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, και την προσέγγιση των Κασσιτερίδων Νήσων, ήταν και η εξερεύνηση βορειότερων περιοχών, όσο και αυτής ακόμη της Θούλης. Της μυθικής εκείνης περιοχής, που το όνομά της χρησιμοποιούταν παροιμιωδώς για να περιγράψει τόπους άγνωστους και απρόσιτους στους κοινούς θνητούς, στις εσχατιές του κόσμου.
Το εξερευνητικό ταξίδι θα ήταν εμπορικό, όπως είχε υπερτονίσει στους Τιμάρχους. Την επιστημονική του όμως ανησυχία δεν την είχε εκθέσει στους άρχοντες του τόπου. Ήταν κάτι που αφορούσε μόνον στον ίδιο.
Αγνάντεψε από ψηλά το ναύσταθμο με τον μεγάλο αριθμό εμπορικών και πολεμικών πλοίων, και βιάστηκε να φτάσει στα ναυπηγεία, εκεί που κατασκευαζόταν η πεντηκόντορος, το σεβαστό εργαλείο για την πραγματοποίηση του πρωτόγνωρου εγχειρήματός του.
ΤΟ ΣΚΑΦΟΣ
Κατέβαινε καθημερινά περνώντας από τον Λακυδώνα, το φυσικό λιμάνι της Μασσαλίας (πόρτο-Βέκκιο) για να παρακολουθεί τις εργασίες από την αρχή, βλέποντας να κατασκευάζεται αργά-αργά η «επίρετμος ναυς» (κωπήλατο σκάφος) με την υπερωκεάνια αποστολή. Ήταν εκεί από την πρώτη κιόλας ημέρα που στήθηκε η τρόπις, δηλαδή η μακριά δοκός που πάνω της προσαρμόζονται οι πλευρές του σκάφους. Παρατηρούσε την σμίλευση των σκαλμών, των κοιλωμάτων του κωπητήρα (κουπαστή), εκεί που εισάγονται και προσδένονται οι ερετμοί (κουπιά), εικοσιπέντε σε κάθε πλευρά του σκάφους. Είχε δοθεί προσοχή στην ποιότητα των πρυμνήσιων, των χονδρών καλωδίων (παλαμάρια), που με αυτά προσδένεται το πλοίο από την πρύμνη στο λιμάνι. Αυτά «λύονται» κατά τον απόπλου και «καταδένονται» ή «ανάπτονται» κατά την προσόρμιση. Η παραμικρή λεπτομέρεια είχε σημασία, γι΄ αυτό και οι ειδικευμένοι τεχνίτες και εργάτες προσπαθούσαν να επιτύχουν το καλύτερο, ώστε το πλοίο να ανταποκριθεί σε συνθήκες ναυσιπλοΐας άγνωστες μέχρι τότε.
Για την αύξηση της ταχύτητας ενίσχυσαν την πλώρη στην άκρη της καρίνας και από τις δυο πλευρές, με αποτέλεσμα, στην συνάντηση των δυο ενισχυμένων πλευρών να δημιουργηθεί έμβολο, που θα βοηθούσε στην υπερνίκηση της αντιστάσεως των κυμάτων κατά τον πλου, και θα προστάτευε από τους βράχους κατά την προσέγγιση στην ξηρά.
Για την προστασία των κωπηλατών και του πληρώματος από τα κύματα έφραξαν τα πλευρά του πλοίου πάνω από το κατάστρωμα, ώστε το πλοίο να γίνει «κατάφρακτο».
Ήταν μια τεχνική κατασκευής που χρησιμοποιούσε και το αθηναϊκό ναυτικό στην διάρκεια της κυριαρχίας του.
Παράλληλα με τις επισκέψεις του στο ναυπηγείο, μελετούσε συνεχώς. Πέρα από τις δικές του γνώσεις μαθηματικών, αστρονομίας και γεωγραφίας, προσπαθούσε ν΄ αποκομίσει κι άλλες, από τις δημοσιευμένες εργασίες προγενέστερων ή και συγχρόνων του. Ο ίδιος άλλωστε ήταν ήδη αναγνωρισμένος κι έγκριτος επιστήμονας, αφού ήταν ο πρώτος που καθόρισε το γεωγραφικό πλάτος και είχε καταγράψει την σχέση των παλιρροιών της θάλασσας με τις περιόδους ή φάσεις της σελήνης. Υπολογίζοντας από την σκιά του γνώμονα είχε ορίσει το γεωγραφικό πλάτος της Μασσαλίας. Ο παράλληλος του Βυζαντίου υπολόγισε πως είναι ο ίδιος με αυτόν της Μασσαλίας 43ο 3΄ (αντί του ορθού 43ο 17΄. Έπεσε έξω από τους σύγχρονους υπολογισμούς μόνο 14΄ της μοίρας!). Γνώριζε επίσης πως ο πολικός αστέρας δεν βρίσκεται στον Πόλο.
Κάτεχε και μελετούσε τον χάρτη του Αναξίμανδρου του Μιλήσιου (-550). Τον Ίωνα αυτόν θεωρούσε και χαρακτήριζε με σεβασμό ως «τον πραγματικό αρχηγό της επιστημονικής γεωγραφίας», αφού ήταν ο πρώτος στον ελληνικό χώρο που σχεδίασε και δημοσίευσε χάρτη της γης (Αναξίμανδρος πρώτος ετόλμησε την οικουμένην εν πίνακι γράψαι»). Ο Αναξίμανδρος φανταζόταν την γη σαν έναν κύλινδρο με διάμετρο τριπλάσια από το ύψος της. Ήταν ο πρώτος που υποστήριξε πως «η γη αιωρείται ελεύθερη στο κέντρο του σύμπαντος, και αν μένει ακίνητη αυτό οφείλεται στην ίση απόστασή της από τα όρια του κόσμου». Είχε εκδώσει δυο βιβλία που το ένα αφορούσε στην Ευρώπη και το άλλο στην Ασία. Ξεκινώντας από τις Ηράκλειες Στήλες περιέγραφε τις βόρειες ακτές της Μεσογείου και του Ευξείνου Πόντου ως τον ποταμό Φάση (Ριόν), ενώ στον γυρισμό προς την αφετηρία περιέγραφε τις νότιες ακτές.
Ο Πυθέας μελετούσε επίσης τον «Περίπλου» του συμπολίτη του Ευθυμένη, που πολλά χρόνια πριν είχε καταγράψει τις εμπειρίες του από τον περίπλου της νότιας «έξω θαλάσσης» (Ατλαντικού) στις ακτές της Δ. Αφρικής.
Μεγάλη σημασία έδινε και στο έργο «Γης περίοδος» του Δικαίαρχου από την Μεσσήνη της Σικελίας, συγχρόνου του, που είχε βελτιώσει τους χάρτες των Ιώνων και είχε διχοτομήσει την οικουμένη σε δυο μισά, βόρειο και νότιο, με μιαν ευθεία γραμμή, «τομή ευθεία ακράτω», που ξεκινώντας από τις Ηράκλειες Στήλες και περνώντας από Σαρδηνία, Σικελία, Πελοπόννησο, Καρία, Λυκία, Παμφυλία, Κιλικία, Ταύρο, κατέληγε στο όρος Ίμαος (Ιμαλάϊα).
Συμπαθούσε κι εμπιστευόταν τις γνώσεις του Ερατοσθένη, που είχε γράψει τρία βιβλία με θέμα τα «Γεωγραφικά». Στο πρώτο βιβλίο πραγματευόταν κριτικά την ιστορία της Γεωγραφίας, στο δεύτερο περιελάμβανε τις θεωρίες του περί σφαιρικότητας της γης, και στο τρίτο κατέθετε χωρογραφικές και εθνογραφικές μελέτες.
Στις μελέτες του Πυθέα φυσικά είχαν προστεθεί και οι απόψεις των Πυθαγόρα και Παρμενίδη περί σφαιρικότητας της γης. Με τις συστηματικές μελέτες του σε όσα είχαν δημοσιευτεί μέχρι τότε, μπορούσε πλέον να εκτιμήσει και αξιολογήσει τις διατιθέμενες γνώσεις της εποχής του και να καταθέσει και αυτές που θα αποκόμιζε από τον δικό του περίπλου στους άγνωστους μέχρι τότε τόπους.
Ο ΑΠΟΠΛΟΥΣ
Και έφτασε η μέρα που το πλοίο φάνταζε έτοιμο για καθέλκυση, προκαλώντας εντύπωση και ευμενή σχόλια για την εξαιρετική κατασκευή του.
Το πλήρωμα είχε επιλεγεί μεταξύ των καλυτέρων: οι πενήντα γεροδεμένοι ερέτες, όλοι ελεύθεροι και αμειβόμενοι πολίτες, οι δυο κυβερνήτες ή πηδαλιούχοι που θα χειρίζονταν τα κουπιά-πηδάλια, οι δυο κελευστές που θα κρατούσαν τον ρυθμό κωπηλασίας χτυπώντας τα τύμπανά τους, ο μάγειρας, ο γιατρός, οι υπηρέτες.
Οι προμήθειες για το μεγάλο ταξίδι είχαν φορτωθεί. Το πλήρωμα επιβιβάστηκε κι έλαβε τις θέσεις του. Πάνω στο κατάστρωμα ο Πυθέας, ο ναύαρχος-πλοίαρχος, επιτηρούσε. Όλα όσα είχαν με προσοχή μελετηθεί και σχεδιαστεί, βρίσκονταν τώρα σε πλήρη εφαρμογή.
Έρριξε μια τελευταία ματιά προς το συγκεντρωμένο πλήθος και τους Τιμάρχους της πόλης του, που στέκονταν περιμένοντας την αναχώρηση του πλοίου, και στράφηκε προς το πλήρωμά του.
«Έλξετε άλαδε!», φώναξε διατάσσοντας την καθέλκυση του σκάφους.
Οι ζητοκραυγές και οι επευφημίες μαζί με τις ευχές του κόσμου σκέπασαν τον παφλασμό της θάλασσας που δέχθηκε την «φιλόδοξη» πεντηκόντορο στην αγκαλιά της.
«Αναλάβετε ερετμά!», πρόσταξε ο υποπλοίαρχος και οι κωπηλάτες πήραν τα κουπιά περιμένοντας την έναρξη της κίνησής τους.
«Τίπτετε άλα ερετμοίς!», ακούστηκε η δεύτερη προσταγή και οι κελευστές άρχισαν να χτυπούν τα τύμπανα καθώς οι κώπες έπεσαν στην θάλασσα.
«Ελαύνετε μάλα σφοδρώς!», φώναξε πάλι ο κυβερνήτης ωθώντας τους ερέτες σε ταχύτερη κίνηση.
Η πεντηκόντορος βγήκε από το λιμάνι της Μασσαλίας με κατεύθυνση τις Στήλες του Ηρακλή, κι από κει πλέον ελεύθερη θα έπλεε βόρεια. Τόσο βόρεια, όσο θα άντεχε.
Ο ενθουσιασμός και η ένταση είχαν ακτινοβολήσει στο πρόσωπό του. Κι αυτό, γιατί είχε τώρα πια τα εφόδια και το μέσον για να γνωρίσει το μέχρι τότε άγνωστο. Και θα το κατάφερνε, σε πείσμα των αντιξοοτήτων της εποχής του. Γιατί δεν γνώριζε, αλλά ένιωθε, πως προηγείται αυτής.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο τολμηρός αυτός Έλληνας θαλασσοπόρος και ρηξικέλευθος γεωγράφος, έζησε τον 4ο π.Χ. αιώνα.
Αναχωρώντας το 340 ή 330 από την Μασσαλία, πέρασε τις Ηράκλειες Στήλες, προσέγγισε στα Γάδειρα, παρέπλευσε το Ιερό Ακρωτήριο (Ισπανία) και την χερσόνησο της Αρμορικής (ΒΔ Γαλία) κι έπειτα, αφού στράφηκε βόρεια διέπλευσε την μεταξύ Βρετανίας και Ιρλανδίας θάλασσα κι έφτασε στην Θούλη, την Ισλανδία. Επιστρέφοντας από την Ισλανδία, ή κατ΄ άλλους συγγραφείς σε δεύτερο ταξίδι, περιέπλευσε την Βαλτική.
Όσα απεκόμισε από τα ταξίδια του τα κατέγραψε σε βιβλίο με τίτλο «Γης περίοδος ή τα περί του Ωκεανού», από το οποίο ελάχιστα αποσπάσματα διασώθηκαν από τον Στράβωνα, τον Πλίνιο, τον Ίππαρχο και άλλους. Από τους αρχαίους αυτούς συγγραφείς πολλοί, ιδίως ο Στράβων και ο Πολύβιος, θεώρησαν τις αφηγήσεις του ως μυθεύματα, ενώ αντιθέτως, άλλοι όπως ο Ερατοσθένης, ο Ίππαρχος και ο Πλούταρχος, ως αληθινά και τον συγγραφέα τους ως τολμηρό θαλασσοπόρο και σπουδαίο αστρονόμο και μαθηματικό.
Ο Πυθέας έφτασε σε βόρειους τόπους όπου η διάρκεια της μεγαλύτερης ημέρας φτάνει τις 18 ώρες, και ακόμη περισσότερο σε περιοχές που οι κάτοικοι έδειχναν στον θαλασσοπόρο «πού ο ήλιος κοιμάται».
Ο Στράβων αναφέρει (II,IV 1) ότι στην περιοχή που έφτασε ο εξερευνητής, «κατά τον Πυθέα δεν υπήρχε ξηρά ούτε θάλασσα, ούτε αήρ, αλλά κάποιο μείγμα όμοιο με θαλάσσιο πνεύμονα, εντός του οποίου λέγεται ότι το χώμα και η θάλασσα και όλα τα άλλα αιωρούνται και ένεκα του εμποδίου αυτού το τμήμα αυτό δεν είναι πλωτό, ούτε προσιτό δια της ξηράς. Ο Πυθέας ισχυρίζεται ότι ο ίδιος είδε τον πνεύμονα, όλα δε τα λοιπά τα ήκουσε από άλλους…».
Το στοιχείο αυτό αποδεικνύει ότι ο Πυθέας έφτασε στην Ισλανδία και πλέοντας βορειότερα έφτασε κοντά στην Γροιλανδία, της οποίας η ξηρά καλύπτεται εξ ολοκλήρου από πάγους, με αποτέλεσμα να μην είναι ορατή. Το εγχείρημα αυτό κατατάσσει τον Πυθέα στους μεγαλύτερους εξερευνητές και θαλασσοπόρους της οικουμένης, δίνοντας μέγιστη σημασία στο γεγονός πως πραγματοποιήθηκε το μοναδικό αυτό ταξίδι 1800 χρόνια περίπου πριν από αυτά του Κολόμβου και Βάσκο ντε Γκαμα.
Συνέβαλε, εκτός από την διεύρυνση των γεωγραφικών γνώσεων, και στην εξέλιξη της αστρονομίας, της φυσικής, των μαθηματικών, της ιστορίας και της λαογραφίας. Κάνοντας τον περίπλου της Βρετανικής, έδωσε την πρώτη γεωγραφική και ανθρωπολογική περιγραφή της χώρας, της οποίας χαρτογράφησε το ακριβές σχήμα, υπολόγισε τις αποστάσεις, και ανέφερε τα ήθη και έθιμα των κατοίκων της. Πλάτυνε τα όρια του τότε γνωστού κόσμου ενσωματώνοντας στους χάρτες περιοχές όπως η Βρετανική, η Ιέρνη (Ιρλανδία), η Βαλτία (Νορβηγία), οι χώρες του ήλεκτρου (Βαλτικές χώρες), η Θούλη (Ισλανδία).
Ο Πυθέας είναι ο μεγαλύτερος από τους θαλασσοπόρους της εποχής του, οι οποίοι με μια σειρά από επιστημονικές αποστολές και με το έργο τους γκρέμισαν προκαταλήψεις κι έφεραν στο φως την αλήθεια για περιοχές που ως τότε τις κάλυπτε ο μύθος και ο θρύλος.
Επίλογος
Η σχετική παράδοση για τον αποικισμό της Μασσαλίας από τους Φωκαείς, Έλληνες της Μ. Ασίας, ως απότοκος ειδήσεων από τον Πλούταρχο (Σόλων 2), τον Αθήναιο (Β, 523), και τον Ιουστίνο (43,3), όπως και από ντόπιους θρύλους που μεταβιβάζονται μέσω των αιώνων, λέει ότι, ο Εύξενος, ο αρχηγός των Ελλήνων που ήθελαν να ιδρύσουν μια πόλη στο έδαφος του βασιλιά Νανν, ήλθε να επιδιώξει συμμαχία μαζί του.
Ακριβώς εκείνη την ημέρα ο βασιλιάς ήταν απασχολημένος με την προετοιμασία του γάμου της κόρης του Γύπτιδας. Στην χώρα το έθιμο ήθελε να την δώσει σύζυγο σε ένα νέο που θα τον διάλεγε εκείνη την ώρα του συμποσίου. Όλοι οι υποψήφιοι που ήσαν καλεσμένοι στο γάμο βρίσκονταν εκεί. Καλούν και τους Έλληνες φιλοξενούμενους στο τραπέζι. Ο πατέρας της, της λέει να προσφέρει το κύπελλο σ΄ εκείνον που διάλεξε για σύζυγο. Τότε εκείνη το προσφέρει στον Εύξενο, που από φιλοξενούμενος γίνεται γαμβρός. Ο πεθερός του προσφέρει μια έκταση γης κοντά στις εκβολές του Ροδανού στον μυχό του κόλπου. Και έτσι ιδρύθηκε η Μασσαλία.
Η παράδοση αυτή έχει υιοθετηθεί επίσημα από τον δήμο των Μασσαλιωτών. Στις προς την θάλασσα τέσσερις όψεις του φρουρίου Αγίου Ιωάννου εντοιχίστηκαν στις 15 Οκτωβρίου 1899 τέσσερις πλάκες μαρμάρινες ενεπίγραφες στα ελληνικά, λατινικά, γαλλικά και προβηγκιανά, αναμνηστικές του επίσημου εορτασμού της 25ης εκατονταετίας από κτήσεως της πόλης.
«Εις μνήμην του πρώτου κατάπλου των Φωκαέων,
των προ ΧΧΙΙ αιώνων εκ της Ιωνίας ενταύθα αφικομένων,
παρόντων των πρέσβεων των εκ Φωκαίας της μητροπόλεως,
Αθηνών, Ρώμης, Σμύρνης, των πόλεων των πάλαι φίλων τε και συμμάχων,
εκ Ρόδης, Αβενιώνος, Καβελλιώνος, Κιθαριστής, Ολβίας, Αντιπόλεως,
ο δήμος ο των Μασσαλιωτών, οκταημέρους εορτάς εορτάσας,
την δε την στήλην ανέθηκεν, την δε πέμπτη και δεκάτη του μηνός Οκτωβρίου
του έτους του Μ.Χ. 1899»
Συνετάχθη υπό της Academie des inscriptions
Την ίδια ημέρα το δημοτικό συμβούλιο της Μασσαλίας μετονόμασε την λεωφόρο Boulevard du Nord που βρισκόταν το Γενικό Προξενείο της Ελλάδος, σε «Λεωφόρο Αθηνών».
Στην πόλη αυτή στέκονται υπερήφανα πάνω στο βάθρο τους τα αγάλματα των Πυθέα και Ευθυμένη αντικρίζοντας την θάλασσα. Η Μασσαλία τους τίμησε όσο και η παγκόσμια ιστορία ως τους πρώτους επιστήμονες εξερευνητές και γεωγράφους. Άλλη μια ελληνική πόλη που τίμησε τους ανθρωποθεούς της.
Βιβλιογραφία
«Ιστορία Ελληνικού Έθνους» Εκδοτικής Αθηνών, τόμοι Β΄, Γ1, Γ2
«Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια» Εκδόσεις Πυρσός, τόμοι Δ΄, ΙΑ΄, ΙΣΤ΄
«Το ταξίδι του Πυθέα στην άγνωστη Θούλη» Χ. Λάζος, Εκδ. Αίολος, Αθήνα 1996
Στράβωνος Γεωγραφικά, εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα 1975
Αριστοτέλους «Πολιτικά», Εκδόσεις Πάπυρος
«Υδατική Λεξιγραφία» Στ. Δωρικού-Κ. Χατζηγαννάκη, Εκδ. Ελεύθερη Σκέψις
*****************************************
 

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Την άποψη που θα υποστηρίξω εδώ την δηλώνω ευθύς εξ αρχής: Η χριστιανική θρησκεία είναι χρεωμένη με ασυγκρίτως μεγαλύτερο ποσοστό ειδωλολατρείας απ’ ότι η ελληνική. Λέω ελληνική κι όχι κάποια άλλη διότι οι απατεώνες αυτοί που λέγονται πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας, με το ακόρεστο μίσος τους κατά του οτιδήποτε Ελληνικού και κατά των Ελλήνων, δεν έπαψαν να χαρακτηρίζουν ψευδώς τους Έλληνες ως ειδωλολάτρες, την στιγμή που, όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια, αυτοί οι ίδιοι και το ποίμνιό τους ήταν λουσμένοι πατόκορφα μέσα στην ειδωλολατρεία τους.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΙΑ







Ολόκληρη την αλήθεια θα μας την πει, έξω από τα δόντια, τώρα αμέσως ένας τίμιος χριστιανός. ΟΝικόλας Τωμαδάκης καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τόμος Α΄, τεύχος Α΄, Β΄ έκδοση, 1956. Βλέπετε ότι μέχρι την δεκαετία του πενήντα υπήρχαν ακόμα θεολόγοι επιστήμονες οι οποίοι δεν ήταν υποχείρια του Ιουδαιοχριστιανικού δόγματος, όπως άπαντες οι σημερινοί τυγχάνουν.
Γράφει λοιπόν ο θεολόγος αυτός: «Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριο λόγο του Ελληνισμού, ως ζωής και ως σκέψεως… Η μεγαλυτέρα διαβολή την οποία ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρεία των ειδώλων , δι ήν κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες. Εν τούτοις το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοια του ειδωλολάτρης, μη χριστιανός…».
Σ’ αυτούς που αγνοούν το τι εστί Ελληνικό θρήσκευμα προτείνουμε, με το συμπάθιο, να αναλογισθούν το ποσοστό της Ελληνικότητάς τους. Οι Ευρωπαίοι πάντως το γνωρίζουν.
Ο Ν. Τωμαδάκης είναι κατηγορηματικός για τον απλούστατο λόγο: διότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, καμμιά ιστορική μαρτυρία που να αναφέρει ή να δείχνει ειδωλολατρεία στο Ελληνικό κόσμο. Δεν προβαίνει σε καμμιά απόπειρα να στηρίξει την άποψή του αυτή επειδή η έλλειψη τέτοιων στοιχείων είναι δεδομένη.
Παρακαλούμε λοιπόν θερμώς τον οποιονδήποτε γνωρίζει, να μας πληροφορήσει πότε, πού και πώς οι Έλληνες προσκυνούσαν είδωλα;
Κάθε φορά, μέχρι στιγμής, που θέτουμε το ερώτημα αυτό αντί απαντήσεως (πώς να την βρει κανείς άλλωστε όταν δεν υπάρχει) εισπράττουμε τον χαρακτηρισμό των προγονόπληκτων, ακόμα κι από μη χριστιανούς! Ας είναι κι έτσι. Ας θεωρείται καθυστέρηση το δικαίωμα να υπερασπίζεται κανείς, στη χώρα της Ελλάδος, τους Έλληνες προγόνους του από την χριστιανική διαβολή και συκοφαντία!
Μάλιστα κύριοι, είμαστε προγονόπληκτοι αφού έτσι σας αρέσει. Μας διακρίνει όμως μια τεράστια διαφορά. Εμείς είμαστε προγονόπληκτοι των πατεράδων και παππούδων μας, του Ομήρου, τουΠινδάρου, του Θαλή, του Επίκουρου, του Αριστοτέλη και όλων των άλλων Ελλήνων προγόνων μας, αυτών των υπερήφανων ανθρώπων που η παιδεία τους, τους απαγόρευε να προσκυνούν και ανθρώπους και θεούς και παρ’ όλα αυτά εσείς τους αποκαλείται, χωρίς να ντρέπεστε ειδωλολάτρες.
Όμως δεν είμαστε προγονόπληκτοι των πατεράδων και των παππούδων των Ιουδαίων. Μήπως είναι ψέμα ότι σ’ όλες τις χριστιανικές λειτουργίες συνεχώς και αδιαλείπτως ψέλνεται το «των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ».
Μήπως οι παπάδες σας δεν σας προτείνουν συνεχώς να μιμείσθε τους προγόνους των Εβραίων! Όταν ας πούμε παντρεύεστε δεν σας παρουσιάζουν ως πρότυπο τον Αβραάμ και την Σάρα, την οποία ο Αβραάμ την παρουσίαζε ως αδελφή του και την πάσαρε στους Φαραώ και βασιλιάδες των γειτονικών λαών, όπως με κάθε λεπτομέρεια αναφέρει η Βίβλος;  Μήπως οι πατεράδες αυτοί δεν προσκυνούσαν χρυσά βόδια!
Γνωρίζεται κύριοι, προγονόπληκτοι των πατέρων των Εβραίων, ότι οι άπαντες σχεδόν οι  πρόγονοι και οι απόγονοι του Ισραήλ και του Ιούδα ήταν φανατικοί ειδωλολάτρες, όπως, χαρτί και καλαμάρι, τους περιγράφει το ιερό βιβλίο τους η Βίβλος; Ιδού τα πειστήρια από τα βιβλία της Βίβλου: ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ΄ ,  ιβ΄ 28, ιδ΄ 22, ιε΄ 3-12, ιστ΄ 2-25 και 30, ιη΄ 18, κ΄ 25, κβ΄ 44 και 53.
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ΄ , α΄ 3, γ΄ 2, η΄ 18, ι΄ 29 και 31, ια΄ 18, ιβ΄ 10 και 21, ιγ΄ 2, 6 και 11, ιδ΄ 4 και 24, ιε΄ 4,9,16,18,24,28 και 35, ιστ΄ 3,4 και 10-20, ιζ΄ 2 και 9-36, ιη΄ 4, κα΄ 2-21, κγ΄ 4-20 και 32-37, κδ΄ 9 και 19.
Τι γράφεται στα χωρία αυτά; Να τι λέει το πρώτο από τα προαναφερόμενα: (ιβ΄ 28) «και εβουλεύσατο ο βασιλεύς (Ιεροβοάμ) και επορεύθη και εποίησε δύο δαμάλεις χρυσάς και είπε προς τον λαόν, ικανούσθω υμίν αναβαίνειν εις Ιερουσαλήμ, ιδού θεοί σου Ισραήλ, οι αναγαγόντες σε εκ της Αιγύπτου».  Όλα τα προαναφερθέντα χωρία περιγράφουν όπως το προηγούμενο ανάλογα και χειρότερα καμώματα.
Καταλαβαίνετε  καλοί μου χριστιανοί ποιούς προγόνους σας φόρεσαν καπέλο; Αυτούς τους κακόμοιρους ειδωλολάτρες, όπως ήταν και ο αδελφός του περίφημου Μωυσή, ο Ααρών.
Από αυτά τα σπουδαία μυαλά ξεπρόβαλε ο ανώμαλος μονοθεϊσμός τους. Η απάνθρωπη και βδελυρή απαίτηση του Γιαχβέ, που είναι και δικός σας θεός: «ουκ έσσονται θεοί έτεροι πλην εμού».
Το θράσος των πατέρων της εκκλησίας όμως δεν έχει ούτε φραγμούς ούτε όρια. Μας προτείνουν οι αθεόφοβοι εντελώς απροκάλυπτα να παρατήσουμε το όνομα ΄Έλληνες και να αποδεχθούμε το όνομα Ρωμιοί!
Είναι και καθηγητές πανεπιστημίου. Πληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο για να κάνουν αυτές τις ανάγωγες προτάσεις. Κι όταν εμείς ισχυριζόμαστε ότι η χώρα μας βρίσκεται υπό θρησκευτική κατοχή, μας θεωρούν υπερβολικούς και ανεδαφικούς.
Πράγματι μπορεί κανείς να προτιμάει να κατάγεται από τους Ρωμαίους, αυτούς που υποδούλωσαν κάποτε τους προγόνους μας. Όπως κάποιες φυλές της Ασίας οι οποίες υπερηφανεύονται ότι κατάγονται από τους Μακεδόνες του Μεγάλου Αλέξανδρου.
Μ΄ άλλα λόγια επειδή οι κατακτητές μας οι Ρωμαίοι αλλαξοπίστησαν και στη συνέχεια εξανάγκασαν τους κατακτημένους προγόνους μας να αλλαξοπιστήσουν, πρέπει τώρα κι εμείς να συνεχίσουμε «το ίδιο βιολί»!
Ας επανέλθουμε στο θέμα μας. Οι Έλληνες κατασκεύαζαν αγάλματα όχι για να τα προσκυνούν αλλά για να καλλιεργούν την αίσθηση του ωραίου διά μέσου τη τιμής την οποία απέδιδαν στους θεούς τους αλλά και σε εξέχουσες προσωπικότητες. Τι πάει να πει άγαλμα στην ελληνική γλώσσα; Να τι μας λένε τα λεξικά: πάν εφ’ ω τις αγάλλεται, τιμή, ευφροσύνη, δόξα. Αγάλλω θα πει χαίρομαι, τέρπομαι, ευφραίνομαι, κοσμώ. Που βρίσκεται την ειδωλολατρία στ’ αγάλματα ψευταράδες πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας;
Τι ήσαν τα Παναθήναια; Με το πρόσχημα της αλλαγής του πέπλου του αγάλματος της θεάς Αθηνάς στον Παρθενώνα , οι Αθηναίοι τελούσαν αγώνες πάσης φύσεως: αθλητικούς ψυχαγωγικούς, πνευματικούς και επιστημονικούς για νέους και ηλικιωμένους. Ποιά σχέση έχουν όλ’ αυτά με την ειδωλολατρία μισέλληνες πατέρες;
Όταν ο Έλληνας ποιητής αρχίζει το ποίημά του με την προσφώνηση: φίλε Δία, τον πατέρα των θεών και των ανθρώπων,  πώς να προσκυνήσει αυτόν τον φίλο του και πόσο μάλλον τα παιδιά του φίλου του;
Ωστόσο άπαντες οι Νεοέλληνες γνωρίζουν «άριστα» ότι οι πρόγονοί τους ήσαν ειδωλολάτρες! Κι αυτό χάριν της λωτοφαγίας. Οι πατέρες της εκκλησίας επιτελούν , εκ του ασφαλούς, το «θεάρεστο» αυτό έργο της κατασυκοφάντησης του Αρχαίου Κόσμου, αφού γνωρίζουν ότι απευθύνονται σ’ ανθρώπους που αγνοούν συστηματικά την ιστορία των προγόνων τους.
Ας δούμε όμως την συμπεριφορά των πατέρων αυτών και του ποιμνίου τους σχετικά με την ειδωλολατρεία. Η προσκύνηση των εικόνων και των ιερωμένων είναι βασική υποχρέωση του κάθε χριστιανού. Εικονίσματα, οστά, ρούχα και  μουμιοποιημένα μέλη αγίων (πτωματολατρεία), λάδια, νερά, φυλαχτά κι ένα σωρό άλλα αντικείμενα. Δεκάδες περιτομές του Χριστούσπαρμένες σε αντίστοιχα μοναστήρια.
Μέχρι και την ανάσα του Χριστού έφερε κάποιος αθεόφοβος Πάπας στη Ρώμη από τα Ιεροσόλυμα, χίλια χρόνια μετά τον θάνατό του!!! Τι να πει δε κανείς για τα ατέλειωτα τίμια ξύλα από τον σταυρό του Χριστού, τα συγχωροχάρτια, τα τάματα και τα προσκυνήματα. Βιβλία πολλά έχουν γραφεί για όλ’αυτά.
Αυτοί οι ειδωλοπροσκυνητές αποκαλούν τους απροσκύνητους Έλληνες ειδωλολάτρες!
Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ
Θα δώσουμε, για το θέμα αυτό, τον λόγο στον κορυφαίο βυζαντινολόγο HANS – GEORG BECK (γέν. 1910, δεν δηλώνει ποτέ αρνητική στάση απέναντι στους Βυζαντινούς), ο οποίος στο βιβλίο του Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΧΙΛΙΕΤΙΑ (για οτιδήποτε αναφέρει παραθέτει πάντοτε τις ιστορικές πηγές), εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης και στο κεφάλαιο Η πίστη των Βυζαντινών μας λέει, μεταξύ άλλων και τα εξής:
Μιλώντας εδώ για την πίστη των Βυζαντινών, εννοούμε την ευρύτερη εκδοχή της λέξης, δηλαδή λίγο πολύ ανορθολογικές πεποιθήσεις και δοξασίες, που ωστόσο καθορίζουν την καθημερινή συμπεριφορά, είτε μπορούν να ερμηνευθούν ορθολογικά είτε όχι…
Στην πίστη ανήκει η δεισιδαιμονία – ένα νόθο αλλά πολυαγαπημένο παιδί της – (εμείς θα λέγαμε εντελώς αβασάνιστα ότι η δεισιδαιμονία είναι η γνήσια μητέρα της πίστης) καθώς και η αίρεση, όχι μόνο στο βαθμό που πλαισιώνει άθελά της την πίστη, αλλά επίσης στο βαθμό που αποκαλύπτεται ως πρόκληση της πίστης… «δει γαρ και αιρέσεις εν υμίν είναι» (Προς Κορινθίους Α΄, ΙΙ, 19)… «Μην πιστεύετε αδελφοί, ότι η δημιουργία αιρέσεων οφείλεται σε μερικές ταπεινές ψυχές. Αιρέσεις ίδρυσαν μόνο μεγάλοι άνδρες», Αυγουστίνος…
Σημαντικότερο είναι το ερώτημα για την επιβίωση της ειδωλολατρείας… Μπορούμε πάντως να δεχτούμε a priori ότι στην ύπαιθρο και προπαντός στις μεθοριακές περιοχές, π.χ. στα σύνορα των αφρικανικών επαρχιών με την έρημο ή στον κάτω ρου του Δούναβη ή στον Καύκασο και στην νότια Ρωσία, η ειδωλολατρεία διατηρήθηκε για πολύ περισσότερο καιρό απ’ όσο στις μεγάλες πόλεις. Αλλά ακόμα και στην Θράκη, δηλαδή λίγο πιο έξω από την πρωτεύουσα, φαίνεται ότι υπήρχαν αρκετοί ειδωλολάτρες γύρω στο 400.
Μεγαλύτερη είναι η έκπληξή μας, όταν ακούμε από το στόμα του Ιωάννη της Εφέσου ότι το 542 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός του ανάθεσε να προσηλυτίσει τους ειδωλολάτρες της Μικράς Ασίας και ότι, με μερικά διαλείμματα αφιέρωσε 30 χρόνια σ’ αυτή την αποστολή…
Ένα άλλο ερώτημα αφορά την ειδωλολατρία στον πολιτικό και πνευματικό κόσμο. Οπωσδήποτε, τον 5ο αιώνα ακόμα και μερικοί έπαρχοι της Κωνσταντινούπολης έχουν την φήμη του ειδωλολάτρη. Και ο Τριβωνιανός, ο μεγάλος νομομαθής του Ιουστινιανού, θεωρείται ειδωλολάτρης. Στο δεύτερο μισό του 5ου αιώνα, μάλιστα, η ειδωλολατρία συνέπηξε πολιτικό μέτωπο για να προκαλέσει την πτώση του αυτοκράτορα Ζήνωνα. Ο πολιτικός ηγέτης του κινήματος ήταν ο magister militum per Orientem Ίλλος, που ήταν ορθόδοξος, αλλά η πνευματική κεφαλή ήταν ο ειδωλολάτρης Παμπρέπιος. Η αποτυχία της εξέγερσης είχε ως συνέπεια τον απηνή διωγμό των ειδωλολατρών, και ανάμεσα στα θύματα υπήρχαν όχι λίγοι φιλόσοφοι.
Τέλος ο Μαλαλάς, καθώς και ο Προκόπιος, αναφέρουν σκληρούς διωγμούς των «Ελλήνων» από τον Ιουστινιανό. Συγκλητικοί, γραμματικοί, σοφιστές και σχολαστικοί συλλαμβάνονται και βασανίζονται. Αυτό έγινε γύρω στο 546. Ακόμα και το 562/63 φυλακίζονται ειδωλολάτρες ιερείς από την Αθήνα, την Αντιόχεια και την Παλμύρα. Όπως φαίνεται, το βυζάντιο δεν είχε εκχριστιανισθεί εντελώς τον 6ο αιώνα.
Στους επόμενους αιώνες η κατηγορία για ειδωλολατρία επανεμφανίζεται ολοένα και στρέφεται προπαντός εναντίον λογίων. Ο Κωνσταντίνος Σάθας αφιέρωσε δεκάδες σελίδες στην προσπάθεια ν’ αποδείξει την ύπαρξη ενός υπόγειου ειδωλολατρικού ρεύματος που διατρέχει όλους τους αιώνες της βυζαντινής ιστορίας….
… Προς τα τέλει του 14ου και τις αρχές του 15ου αιώνα, η ειδωλολατρεία, στο πρόσωπο του Γεώργιου Γεμιστού Πλήθωνα, σηκώνει το κεφάλη της, απροκάλυπτα και χωρίς το επίχρισμα του πνευματικού παιχνιδιού, και ετοιμάζεται να εξαπολύσει μεγάλη επίθεση εναντίον της συμβατικής βυζαντινής κοσμοθεωρίας. Πρέπει να συμπληρώσουμε, μάλιστα, ότι ο Πλήθων δεν είναι ο μόνος γνωστός εκφραστής της από εκείνη την περίοδο…
Ίσως είναι δικαιολογημένη εδώ η παρατήρηση ότι το χριστιανικό κήρυγμα δεν κατόρθωσε παρά μόνον μερικώς να απομυθοποιήσει τον ειδωλολατρικό κόσμο…
Για να μιλήσουμε πιο αφηρημένα: Ο χριστιανισμός άφησε ζωντανές τις μυθικές υποστάσεις και τις εξόρισε σ’ ένα χώρο τον οποίο δεν μπορούσε παρά να αναγνωρίσει ως κόσμο των δαιμόνων, στον γνώριμο χριστιανικό χώρο των εκπεσόντων αγγέλων, των αντιπάλων του Δημιουργού, με τη μόνη διαφορά ότι οι αρχαίοι θεοί ήταν λιγότερο ανώνυμοι απ’ όσο οι άγγελοι. οι άνθρωποι τους γνώριζαν από καιρό και εξακολουθούσαν να τους υπολογίζουν. Μια εξήγηση γι’ αυτή την έλλειψη συνέπειας από την πλευρά των εκχριστιανιστών είναι ότι και οι ίδιοι οι προσηλυτιστές ήταν άνθρωποι της ύστερης αρχαιότητας, που δυσκολεύονταν να εξοβελίσουν τους θεούς από τον ορατό κόσμο…
Έτσι οικοδομείται ένας δαιμονικός αντίκοσμος, που γίνεται ανταγωνιστής του Θεού στον αγώνα για την ανθρώπινη ψυχή. Οι δαίμονες υπάρχουν παντού: ως έκπτωτοι θεοί επιχωριάζουν κατά προτίμηση σε ερείπια αρχαίων ναών ή στη γύρω περιοχή, σε πηγάδια και ξερολιθιές. Τρυπώνουν σε οποιαδήποτε μορφή, σε σκυλιά, φίδια, γουρούνια και πουλιά. Αλλά εμφανίζονται και ως άγγελοι και άνθρωποι, με ιδιαίτερη ευχαρίστηση μάλιστα ως μαύροι Αιθίοπες και – εννοείται με λάγνες προθέσεις – ως γυναίκες. Δεν απειλούν μόνον την σωτηρία της ψυχής, αλλά και την ζωή και την υγεία του ανθρώπου. είναι πανταχού παρόντες και ευθύνονται για τα πάντα…
Οι ίδιοι οι ορθόδοξοι ασκητές έλεγαν κάθε τόσο, χωρίς να λεπτολογούν, ότι αυτός ο κόσμος είναι πράγματι του διαβόλου!
Στην συνέχεια ο συγγραφέας καταθέτει όλες τις ιστορικές μαρτυρίες για τον βίο των βυζαντινών, οι οποίες καταδεικνύουν ότι λαός και κλήρος ήταν βαθιά διαποτισμένος από πάσης φύσεως δεισιδαιμονίες, ότι τελούσε όλες τις γιορτές και τα αρχαία έθιμα, για παπάδες, λόγιους και αυτοκράτορες που κατέφευγαν σε μάντεις, τελούσαν θυσίες και μαγικές τελετές. Αναφέρει απίστευτα γεγονότα όπως αυτό που συνέβη από τους κατοίκους της Περγάμου το 717, οι οποίοι για να καταστούν άτρωτοι απέναντι στους Άραβες που την πολιορκούσαν, έβρασαν ένα ανθρώπινο έμβρυο και βούτηξαν τα χέρια τους στο ζουμί.
Παρακάτω περιγράφει το πάθος των βυζαντινών για την αστρολογία, στην οποία είχαν επίδοση και μητροπολίτες όπως ο Θεσσαλονίκης Λέων ο Μαθηματικός.
Απ’ όλ’ αυτά εξάγεται αβίαστα ένα συμπέρασμα, μεταξύ των άλλων: ότι η βυζαντινή εξουσία και το παπαδαριό είχαν βασικό σκοπό να εξοντώσουν τους Έλληνες κι όχι τόσο την ειδωλολατρία, μέσα στην οποία ήταν βουτηγμένοι πατόκορφα. Κι αφού δεν διέθεταν καμμιά κατηγορία εναντίον τους αναγκάστηκαν να χαλκεύσουν την ανύπαρκτη κατ’ αυτών κατηγορία της ειδωλολατρείας, την οποία ειδωλολατρία φόρτωσαν με αρνητικό ειδικό βάρος της τάξεως των πολλών τόνων.
Αυτόν τον δεισιδαιμονικό και καθυστερημένο όχλο μαζί με τους, ανθέλληνες και φονιάδες των Ελλήνων, ταγούς του παπαδαριό και αυτοκράτορες, αποκαλούν μέχρι σήμερα, κάποιοι νεογενίτσαροι, το ένδοξόν μας Βυζάντιο, ως συνεχιστή του ελληνικού πολιτισμού!

ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΡΓΥΡΟΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΟ ΟΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥ
ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ
Τα παρακάτω από την χριστιανική ιστοσελίδα : http://www.sporeas.com/mariam.html
Μέγας Αθανάσιος (293-373), επίσκοπος Αλεξανδρείας, θεολόγος
Όχι λιγότερο αυστηρή γλώσσα χρησιμοποιεί και ο Αθανάσιος, όταν μιλάει για το ανεπίτρεπτο της λατρευτικής χρήσης των εικόνων. Πώς να μη λυπηθεί κανείς, ρωτάει, για κείνους που λατρεύουν τα κτίσματα και, ενώ οι ίδιοι είναι προικισμένοι με όραση και ακοή, προσεύχονται σε κάτι, που ούτε να δει μπορεί ούτε ν’ ακούσει:
«οι βλέποντες τοις μη βλέπουσι προσεύχονται και οι ακούοντες τοις μη ακούουσι». (Mansi 13:300)
Επιφάνιος (315-403), επίσκοπος Σαλαμίνας Κύπρου
«όταν στήσουν τις εικόνες, οι συνήθειες των εθνικών θα συμπληρώσουν τα υπόλοιπα»(«Πανάριον», 27:6, Migne, 41:376).
«Και να θυμάστε, αγαπητά μου τέκνα, να μη φέρνετε εικόνες στις εκκλησίες ή στα νεκροταφεία των αγίων ή σε ιδιωτικά σπίτια. Στις καρδιές σας να διατηρείτε την ανάμνηση του Θεού» (Mansi 13:292).
Αμφιλόχιος, επίσκοπος Ικονίου
Αυτός δίδαξε ότι «δεν χρειαζόμαστε τα σαρκικά πρόσωπα των αγίων να ζωγραφίζονται με  χρώματα πάνω σε πίνακες, αλλά με την αρετή να μιμούμαστε την πολιτεία τους». (Mansi 13:301).
Θεόδοτος, επίσκοπος Αγκύρας
Ο Θεόδοτος ήταν αυστηρότερος από τον Αμφιλόχιο: «Εμείς δεν παραλάβαμε από τους πατέρες μας να μορφώνουμε τις ιδέες των αγίων από εικόνες με υλικά χρώματα, αλλά διδαχτήκαμε να εγκολπωνόμαστε τις αρετές τους σαν έμψυχες εικόνες, όπως αυτές εκτίθενται στις Γραφές. Ας μας πουν αυτοί, που αναστηλώνουν τις μορφές τους, ποια ωφέλεια έχουν απολαύσει. Αλλά είναι προφανές πόσο μάταια είναι αυτή η επίνοια και το διαβολικής μεθοδείας εύρημα» (Mansi 13:309-312)
Αστέριος (θ. 430;), επίσκοπος Αμασείας και Πόντου
Ο Αστέριος, εκφράζει την αγανάκτησή του για μερικούς, που είναι «της ματαιότητος ερασταί» και δεν σταμάτησαν στα συνηθισμένα όρια της «μωράς επινοίας», αλλά προχώρησαν και στα ρούχα τους ακόμα να υφαίνουν τις εικόνες και όταν φορούν «της μυρίοις ειδώλοις πεποικιλμένην έσθητα» παρουσιάζονται σ’ αυτούς, που τους συναντούν, «ως τοίχοι γεγραμμένοι». Και αν θέλουν, προσθέτει, να δεχθούν μια συμβουλή, που έχω να τους δώσω, να πάνε να πουλήσουν αυτά τα ρούχα, «επί δε της ψυχής σου βαστάζων νοητώς τον ασώματον Λόγον περιέφερε» («Ομιλία περί Πλούσιου και Λαζάρου»,  Migne, 40:165-168).
Σημ: τα παραπάνω κείμενα αποτελούν διασκευές από το βιβλίο του Γ.Α. Χατζηαντωνίου δ.Θ. , «Εικονομάχοι Στο Βυζάντιο»
Η Αγία Γραφή επιβεβαιώνει τις παραπάνω Πατερικές απόψεις:
«Φυλάττετε λοιπόν καλώς τας ψυχάς σας, διότι δεν είδετε ουδέν ομοίωμα, εν τη ημέρα καθ’ ην ο Κύριος ελάλησε προς εσάς εν Χωρήβ εκ μέσου του πυρός· μήπως διαφθαρήτε, και κάμητε εις εαυτούς είδωλον, εικόνα τινός μορφής, ομοίωμα αρσενικού ή θηλυκού,» (Δευτερονόμιον 4:15-16)
«Τα είδωλα αυτών είναι αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων· Στόμα έχουσι και δεν λαλούσιν· οφθαλμούς έχουσι και δεν βλέπουσιν· ώτα έχουσι και δεν ακούουσι· μυκτήρας έχουσι και δεν οσφραίνονται· Χείρας έχουσι και δεν ψηλαφώσι· πόδας έχουσι και δεν περιπατούσιν· ουδέ ομιλούσι διά του λάρυγγος αυτών. Όμοιοι αυτών ας γείνωσιν οι ποιούντες αυτά, πας ο ελπίζων επ’ αυτά.» (Ψαλμοί 115:4-8)
«Γένος λοιπόν όντες του Θεού, δεν πρέπει να νομίζωμεν τον Θεόν ότι είναι όμοιος με χρυσόν ή άργυρον ή λίθον, κεχαραγμένα διά τέχνης και επινοίας ανθρώπου.» (Πράξεις 17:29)
«λέγοντες ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν, και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών.» (Ρωμαίους 1:22)
Οι εικόνες αποτελούν ψεύτικη και ανθρώπινη παράδοση. Καμία σχέση δεν έχουν με το θέλημα του Θεού και τις παραδόσεις των Αποστόλων.
Όπως είπε στις 09/12/2002 σε συνέντευξή του την εφημερίδα «Τα Νέα»,
ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος:
«Όταν ο πιστός ταυτίζεται με μια εικόνα, αυτό είναι ειδωλολατρία. . . Δυστυχώς, ο χριστιανισμός έχει φορτωθεί πάρα πολύ με ειδωλολατρισμό. Πρέπει όσοι ευαγγελίζονται τον λόγο του Θεού να μπορούν να στενοχωρήσουν μερικούς χριστιανούς λέγοντάς τους την αλήθεια. Δυστυχώς, η ιστορία με τα κειμήλια είναι παλιά. Από τότε που η Εκκλησία έγινε θρησκεία και από τότε που η Αποκάλυψη έγινε χριστιανισμός»

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΙΑΙΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Ο χριστιανισμός διέβαλε τους Έλληνες ως ειδωλολάτρες. Η διαβολή αυτή καλλιεργήθηκε τόσο συστηματικά από τους πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας, προεξάρχοντος του παθιασμένου κατά των Ελλήνων και του Ελληνικού πολιτισμού Ιωάννη Χρυσοστόμου και εξακολουθεί να καλλιεργείται, ώστε σήμερα να θεωρείται κάτι το αδιαμφισβήτητο, ακόμη κι από ανθρώπους «πεπαιδευμένους». Και εξ αυτού του δεδομένου, αυτής της πανταχού παρούσης αναλήθειας, μπορεί να χαρακτηριστεί το ποιόν της ελληνικότητας της παιδείας της χώρας, όπως και να διακριθεί η θρησκευτική του κατοχή, από το κυρίαρχο ιουδαιοχριστιανικό δόγμα.

Για μας αρκεί η διαπίστωση ενός σοβαρού και αδιάβλητου επιστήμονα: «Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριο λόγο του Ελληνισμού, ως ζωής και ως σκέψεως… Η μεγαλυτέρα διαβολή την οποία ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρεία των ειδώλων , δι ήν κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες. Εν τούτοις το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοια του ειδωλολάτρης, μη χριστιανός…». Νικόλας Τωμαδάκης καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τόμος Α΄, τεύχος Α΄, Β΄ έκδοση, 1956.
Ο Ν. Τωμαδάκης είναι κατηγορηματικός για τον απλούστατο λόγο: διότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, καμμιά ιστορική μαρτυρία που να αναφέρει ή να δείχνει ειδωλολατρία στο Ελληνικό κόσμο. Δεν προβαίνει σε καμμιά απόπειρα να στηρίξει την άποψή του αυτή επειδή η έλλειψη τέτοιων στοιχείων είναι δεδομένη.
Παρακαλούμε λοιπόν θερμώς τον οποιονδήποτε γνωρίζει, να μας πληροφορήσει πότε, πού και πώς οι Έλληνες προσκυνούσαν είδωλα;
Γιατί δεν πρόβαλε κανείς, μέσα από τον χριστιανικό κόσμο, να διαψεύσει τον κ. καθηγητή; Γιά έναν και μοναδικό λόγο: για να μην ανοίξει το ζήτημα και λάμψει η αλήθεια. Διότι αυτοί που καλλιεργούν ένα πολυαιωνόβιο ψεύδος, γνωρίζουν άριστα τις τακτικές που πρέπει να εφαρμόζουν, σε κάθε περίπτωση που το ψεύδος τους κινδυνεύει να καταβροχθιστεί από την ιστορική αλήθεια.
Ο Πορφύριος, Νεοπλατωνικός φιλόσοφος (εκδ. «Θύραθεν», τηλ. 2310-241917) στο έργο του «Κατά Χριστιανών» (ΙV, 22) απαντά στα περί της ειδωλολατρίας των Ελλήνων: «Μα και αν ακόμα υπήρχε ανάμεσα στους Έλληνες άνθρωπος τόσο ελαφρόμυαλος που να νομίζει ότι οι θεοί ζουν μέσα στα αγάλματα, αυτή του η ιδέα θα ήταν πολύ πιο υγιής από εκείνου που πιστεύει ότι ο θεός χώθηκε μες την κοιλιά της παρθένας Μαρίας, έγινε έμβρυο και μόλις γεννήθηκε τον φασκιώσανε, γεμάτο αίματα του πλακούντα και χολή, κι άλλα πολύ περισσότερα άτοπα».
Θα ρωτούσε κανείς εύλογα, τι σχέση έχει η βίαιη επιβολή του χριστιανισμού στους Έλληνες με την ειδωλολατρική ή μη συμπεριφορά τους. Όπως θα διαπιστώσουμε, από τα στοιχεία που θα παραθέσουμε, όλοι οι διωγμοί των χριστιανών κατά των Ελλήνων έγιναν με το πρόσχημα της εξάλειψης της δήθεν ειδωλολατρικής τους προδιάθεσης. Γιατί όμως αυτό; Διότι τίποτε άλλο το μεμπτό δεν ήταν δυνατό να βρεθεί στην συμπεριφορά των Ελλήνων απέναντι στην αίσθηση που είχαν προς το θείο. Ήταν όλα τόσο φυσιολογικά και ανθρώπινα. Ταιριασμένα σύμφωνα με τον ανάλογο σεβασμό προ την φύση του ανθρώπου και την ευλάβεια προς την μάνα γη. Αυτή την μητέρα των πάντων, από την οποία τα πάντα προέρχονται αλλά και εκεί καταλήγουν.
Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί ένα πρόσχημα, μια δικαιολογία. Και επειδή δεν υπήρχε κάτι τέτοιο, από τα πράγματα, αποδόθηκε το φοβερότερο για τον Γιαχβέ αμάρτημα της ειδωλολατρίας, στους Έλληνες, ώστε, βάση αυτού, να τους εξοντώσουν.
Με λίγα λόγια ανασύρθηκε στο προσκήνιο ολόκληρη η Ιουδαϊκή ιστορία. Πρέπει οπωσδήποτε να διαλευκάνουμε τον περίεργο, εκ πρώτης όψεως, αταβισμό αυτόν. Πράγματι, στην περίπτωση αυτή, η ιστορία επαναλήφθηκε φωτοαντιγραφικά ως καρικατούρα.
Ιδού το πρωτότυπο: ολόκληρη η Εβραϊκή ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο από τον αγώνα του Γιαχβέ να επιβληθεί ως μόνος θεός στους ειδωλολάτρες Ισραηλίτες. Θα παραθέσουμε όλα τα στοιχεία, αποκλειστικά μέσα από την Παλαιά Διαθήκη και από πουθενά αλλού. Να η περίληψη της ιστορίας αυτής: «ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλήν εμού». Όπως αντιλαμβάνεστε η απαίτηση αυτή δεν μπορεί να απευθύνεται σε μονοθεϊστές.
Να τώρα και το αντίγραφο: ο ίδιος θεός Γιαχβέ, αλλά τώρα μαζί με τον υιόν του, όπως επιβλήθηκε στους ειδωλολάτρες Ισραηλίτες, έτσι τώρα πρέπει να επιβληθεί στους «ειδωλολάτρες» Έλληνες. Τονίζουμε ότι ο Χριστός είναι υιός του Γιαχβέ, του θεού της Π.Δ. και ότι ο τριαδικός θεός των χριστιανών αποτελείται από τον πατέρα Γιαχβέ, τον υιό Χριστό και το άγιο Πνεύμα.
Παρουσιάζουμε τώρα τα στοιχεία της ειδωλολατρίας του λαού του Ισραήλ. Αφήνουμε την ιστορία με τον χρυσό μόσχο του Ααρών, αδελφού του Μωυσή , όταν ο δεύτερος επέστρεψε με τις εντολές του θεού από το Σινά.
Ιδού τα πειστήρια από τα βιβλία της Βίβλου: ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ΄ , ιβ΄ 28, ιδ΄ 22, ιε΄ 3-12, ιστ΄ 2-25 και 30, ιη΄ 18, κ΄ 25, κβ΄ 44 και 53. ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ΄ , α΄ 3, γ΄ 2, η΄ 18, ι΄ 29 και 31, ια΄ 18, ιβ΄ 10 και 21, ιγ΄ 2, 6 και 11, ιδ΄ 4 και 24, ιε΄ 4,9,16,18,24,28 και 35, ιστ΄ 3,4 και 10-20, ιζ΄ 2 και 9-36, ιη΄ 4, κα΄ 2-21, κγ΄ 4-20 και 32-37, κδ΄ 9 και 19.
Τι γράφεται στα χωρία αυτά; Να τι λέει το πρώτο από τα προαναφερόμενα: (ιβ΄ 28) «και εβουλεύσατο ο βασιλεύς (Ιεροβοάμ) και επορεύθη και εποίησε δύο δαμάλεις χρυσάς και είπε προς τον λαόν, ικανούσθω υμίν αναβαίνειν εις Ιερουσαλήμ, ιδού θεοί σου Ισραήλ, οι αναγαγόντες σε εκ της Αιγύπτου». Όλα τα προαναφερθέντα χωρία περιγράφουν όπως το προηγούμενο ανάλογα και χειρότερα καμώματα. Θα έχετε ασφαλώς ακούσει για την περίφημη σοφία του Σολομώντος. Για όσους δεν την γνωρίζουν παραθέτουμε ένα δείγμα:
Βασιλ. Γ΄ , ΙΑ΄ 4 «όταν δε ο Σολομών επροχώρησεν εις την ηλικίαν, δεν είχε πλέον την καρδιάν του αγνήν… διότι αι αλλόφυλαι γυναίκες εξέκλιναν αυτόν, από την λατρείαν του αληθινού θεού, ώστε να λατρεύει ξένους ειδωλικούς θεούς.
Τότε ο Σολομών ανοικοδόμησε εις έναν υψηλόν τόπον ιερόν δια τον θεό Χαμώς, είδωλον των Μωαβιτών… επίσης και δια την Αστάρτην, την αισχράν…κ. ά.». Λίγο πιο κάτω στον στίχο 11 ακολουθούν οι απειλές του Γιαχβέ κατά του Σολομώντα. ¶παντες οι απόγονοι του Σολομώντος, βασιλείς του Ισραήλ, αλλά και οι αντίστοιχοι του Ιούδα, υπήρξαν ειδωλολάτρες, τουλάχιστον μέχρι «της μετοικεσίας Βαβυλώνος», όπως περιγράφονται στα βιβλία των Βασιλειών.
Έτσι λοιπόν εξηγείται η εμμονή των πατέρων της χριστιανικής εκκλησίας με την δήθεν ειδωλολατρία των Ελλήνων. Βάφτισαν την πολυθεΐα ειδωλολατρία και αυτοδικαιώθηκαν για την εγκληματική τους συμπεριφορά: τις δολοφονίες των Ελλήνων οι οποίοι επέμεναν στα πάτρια, την καταστροφή όλων των μνημείων του Ελληνικού πολιτισμού και το καταστροφικότερο γεγονός της παγκόσμιας ιστορίας, που δεν είναι άλλο από την πυρπόληση των βιβλιοθηκών, κυρίως της Αλεξάνδρειας.
Η δολοφονία του επιμένοντος στα πάτρια κατέστη θεία χριστιανική αρετή. Καθιερώθηκε από τον προστάτη της Ελληνικής παιδείας Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Το ανθρώπινο αυτό κτήνος δεν δίσταζε μπροστά σε τίποτε προκειμένου να χορτάσει το μισελληνικό του πάθος. Ας παρακολουθήσουμε την άγιά του κτηνωδία:
Το σκεπτικό του ξεκινά από το ευαγγέλιο. Από το ιερό βιβλίο της θρησκείας της αγάπης. Κατά Λουκάν (19.27) «πλήν τους εχθρούς μου εκείνους τους μη θελήσαντές με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου».
Καλώς καταλάβατε, λέει ότι όποιος δεν υποταχθεί σε μένα πρέπει να σφαχτεί, εδώ μπροστά μου. Τα λόγια αυτά τα ξεστομίζει ο καλός Χριστούλης μας. Κι επειδή κάποιος μπορεί να θεωρήσει το χωρίο αυτό παραβολικό, έρχεται ο αρχηγός των δολοφόνων των Ελλήνων Χρυσόστομος να μας ξεκαθαρίσει το απίστευτο αυτό τοπίο.
ΠΡΟΣΕΞΤΕ, μας λέει, δεν είναι παραβολικό αλλά ο Χριστός εννοούσε ακριβώς αυτό που είπε. Και για του λόγου το αληθές ιδού η άποψη του αγίου περί της επιθυμίας του Χριστού προς σφαγή των απειθούντων προς τις εντολές του: «Λόγος κατά Ιουδαίων» τόμος 34 σελ. 107 «… πράγμα που έπαθαν και οι Ιουδαίοι, οι οποίοι, αφού κατέστησαν τους εαυτούς τους άχρηστους για εργασία έγιναν κατάλληλοι για σφαγή» (οι Ιουδαίοι ουδέποτε δέχτηκαν τον Χριστό ως Μεσσία. Φυσικά εδώ εννοεί την σφαγή των Εβραίων από τους Ρωμαίους και την διασπορά τους). Και συνεχίζει ο άγιος «Γι’ αυτό και ο Χριστός έλεγε: τους εχθρούς μου που δεν θέλησαν να βασιλεύσω σ’ αυτούς οδηγήστε τους εδώ και κατασφάξετέ τους».
Αλλά το βρομερό αυτό κτήνος δεν έχει κανέναν φραγμό στον θρησκευτικό του φανατισμό. Επιθυμεί να υπερθεματίσει ακόμα και τον θεό του. Να δικαιώσει την αγιοσύνη του ως δολοφόνου.
«Κι αν ακόμη φονεύσει κάποιος κατά το θέλημα του θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, παρά το θέλημα του θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποβή πιο μιαρή από οποιοδήποτε φόνο»!!! Εάν κανείς διαβάσει αυτά τα απαίσια και σιχαμερά λόγια και εξακολουθεί να θεωρεί το κτήνος αυτό άγιο τότε θα πρέπει να γνωρίζει ότι χρειάζεται επειγόντως ψυχίατρο.
Ασφαλώς πρόκειται για την ιδρυτική διακήρυξη της γενοκτονίας. Για έναν ορισμό της από θετική αλλά και από αρνητική θέση. Όταν ο ταύρος πιάνεται για τα καλά κι από τα δύο κέρατα. Αρκεί ο άγιος να δηλώσει ότι η δολοφονία των ανθρώπων, τους οποίους αυτός μισεί, είναι θέλημα του θεού του. Πράγματι ο κακούργος αυτός Χρυσόστομος χρηματοδότησε ορδές χριστιανών για να δολοφονήσουν Έλληνες και να καταστρέψουν ιερά, ναούς και δημόσια κτίρια του Ελληνισμού.
Η θεωρία όμως θέλει και το παράδειγμά της: «Λόγος κατά Ιουδαίων Δ΄» σελ. 199, «Ο Φινεές λοιπόν, που διέπραξε σε μια στιγμή δύο φόνους, φονεύοντας έναν άνδρα και μια γυναίκα, τιμήθηκε με το αξίωμα της ιεροσύνης, ενώ αυτός όχι μόνον δεν μόλυνε με το αίμα τα χέρια του αλλά καθαρώτερα τα έκαμε». Αυτός είναι ο πατέρας και θεωρητικός των Ιεροεξεταστών του μεσαίωνα. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά αμφιβολία.
Η γενοκτονική διάθεση ποτίζεται και λιπαίνεται με το μίσος. «Αλλά γι’ αυτό κυρίως μισώ την συναγωγή», σελ. 323, «Γι’ αυτό και εγώ μισώ τους Ιουδαίους». Μωρέ καλά χριστιανόπουλα τι γίνεται εδώ πέρα; Πολύ δούλεμα δεν πέφτει; Αυτός ο αθεόφοβος διατυμπανίζει το μίσος στο όνομα του «αγαπάτε του εχθρούς σας». Είναι καιρός τώρα να κατανοήσετε γιατί η ορθοδοξία έθεσε σε δεύτερη μοίρα τα ευαγγέλια, για να μη πω ότι υποβάθμισε κυριολεκτικά, υπέρ των λεγόμενων Πατέρων της εκκλησίας.
Η καραμέλα που πιπιλίζουν τους τελευταίους αιώνες οι ταγοί της ορθοδοξίας λέγεται πατερική παράδοση. Γιατί άραγε; Γιατί ανασυντάχθηκαν ένα σωρό χριστιανικά δόγματα (Ευαγγελιστές κ. ά.) αποκλειστικά στα ευαγγέλια, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια Πατέρες και αγίους; Αυτοί όλοι κάτι μυρίστηκαν. Κάτι τους βρόμισε ανυπόφορα. Η δική σας μύτη αποξεράθηκε τελείως;
Αλλά ας συνεχίσουμε με τον Ιωάννή, γιατί ο άνθρωπος είναι ατελείωτος στην κακία του. «Κατά Ιουδαίων Λόγος Η΄» σελ. 399, «Υπάρχουν επομένως αμαρτήματα που υπερβαίνουν κάθε συγγνώμη και δεν μπορεί να υπάρξει απολογία γι’ αυτά»!!! Πάει περίπατο η εξομολόγηση.
Επομένως ο χριστιανικός ισχυρισμό που λέει ότι καλά τα λέει το ευαγγέλιο και η πατέρες, αλλά για τα χριστιανικά εγκλήματα φταίνε οι άνθρωποι που δεν τα εφαρμόζουν σωστά, είναι ψευδής. Αντιθέτως όλα έγιναν βάσει Ευαγγελίου και Πατερικής διδασκαλίας.
Ποιός ήταν ο λόγος που οι «επίγονοι» του Χρυσοστόμου μας τον «φόρεσαν» προστάτη της «ελληνικής» παιδείας; Ήταν για να μας εξευτελίσουν στον αιώνα τον άπαντα. Ιδού οι αποδείξεις: (από την «Εις άγιον Ιωάννην τον ευαγγελιστην», ΞΣ΄, 59.369. 12-370.11, Ομιλία του) «Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κυττάξεις θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών (των Ελλήνων φιλοσόφων), τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ ( = πύον), και πάντα τα δόγματά τους βρίθουν σκωλήκων… Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες… Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης».
Καταλάβατε τώρα τι ήταν και τι είναι ο λαμπρός ελληνικός πολιτισμός; Ο πολιτισμός αυτός τον οποίο μελετά όλη η ανθρωπότητα; Καταλάβατε ποιός ήταν ο στόχος αυτού του φανατικού μισέλληνα; Το λέει στα ίσα: «… Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης».
Από την ίδια ομιλία του (59.31.33) διαβάζουμε: «Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας [αυτά τα λέει ο προστάτης της ελληνικής παιδείας, σα δε ντρεπόμαστε όλοι μας], τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα… Ούτος ο βάρβαρος, την οικουμένη ολάκερη κατέλαβε… και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανίζονται, τούτου καθ’ εκάστην λαμπρότερα γίνονται».
Ποιός είναι ο ηθικός αυτουργός της πυρπόλησης της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας; Του μεγαλυτέρου εγκλήματος που έγινε ποτέ κατά της ανθρωπότητας. Μάθετέ το τώρα. Από τον λόγο του κατά Ιουδαίων 48.851.38-852.35, διαβάζουμε: «Τι λοιπόν, άγιος έσται ο ναός Σεράπιδος (η βιβλιοθήκη ανήκε σ’ αυτόν) δια τα βιβλία; Μη γένοιτο!… αλλά δαίμονες οικούσι τον τόπον… μάλλον δε και αυτών (των Ελλήνων) όντων δαιμόνων… και παρ’ αυτών βωμός στέκει απάτης αόρατος εις τον οποίον ψυχάς ανθρώπων θυσιάζουσι».
Δεν άργησε να βρεθεί ο εκτελεστής του εγκλήματος: (Ευνάπιος, «Βίοι φιλοσόφων και σοφιστών», 6.11) «στην Αλεξάνδρεια πάντα τα οικοδομήματα του Σεράπειου όπως στους ποιητικούς μύθους των Γιγάντων έγιναν… Θεοδοσίου δε βασιλεύοντος και Θεοφίλου (πατριάρχου) πρωτοστατούντος (της επιθέσεως) … του Σεραπείου τα αναθήματα κατελυμένοντο. Τους δε ανδριάντες και τα αναθήματα τόσο “γενναία” εμάχοντο ώστε όχι μόνο “νικούσαν” αλλά και έκλεπτον… του δε Σεραπείου μόνο το έδαφος δεν απέσπασαν κι αυτό δια το βάρος των λίθων, αυτοί δε ήσαν αμετακίνητοι. Οι πολεμικότατοι δε αυτοί φιλοχρήματοι “γενναίοι”… την ασέβεια αυτή εις έπαινον αυτών των ιδίων καταλόγιζαν. Έπειτα εισέβαλαν οι καλούμενοι μοναχοί, άνθρωποι (μόνο) κατά το είδος, ο δε βίος αυτών συώδης ( συς = γουρούνι) και πάσχοντες εμφανώς, μύρια εποίουν κακά και ανείπωτα, αλλά αυτά ευσέβειαν ενόμιζαν… τότε πας άνθρωπος μέλαιναν φορών εσθήτα (ράσα) τυραννικήν είχεν εξουσίαν και δημοσίως να ασχημονεί ημπορούσε. Σε τόση “αρετή” άλλαξε (η νέα θρησκεία) τον άνθρωπο».
Στο ελληνικό σχολείο, του προστάτη του Ιωάννη Χρυσοστόμου, οι δάσκαλοι μας δίδαξαν ότι οι ναοί των προπατόρων μας καταστράφηκαν από σεισμούς. Βλέπετε οι δάσκαλοί μας, όταν πήγαιναν σχολείο, είχαν κι αυτοί προστάτη της παιδείας τους τον Χρυσόστομο. Την αλήθεια, πλην των άλλων ιστορικών, μας την λέει ο Θεοδώρητος (Εκκλησιαστική Ιστορία, Επιστολή Δαμάσου, τομ. 5ος 329/8-330/8): «ο δε μέγας Ιωάννης (ο Χρυσόστομος) ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλο θεού (φανατισμένους καλόγερους) συνέλεξε, με νόμους δε βασιλικούς αυτούς οπλίσας, κατά των ειδωλικών έπεμψε τεμενών, τα δε χρήματα για τους κατεδαφιστές και τους βοηθούς, δεν έλαβε από τα βασιλικά ταμεία, αλλά από πλούσιες γυναίκες που φιλοτίμως να παρέχουν κατέπειθε, ώστε με την λαμπρή τους πίστη να κερδίσουν την ευλογία της χορηγίας. Έτσι με τον τρόπο αυτόν τους υπολειπόμενους σηκούς (ναούς) με τούτον τον τρόπο εκ βάθρων ανέσπασεν».
Ο συς αυτός δεν αρκέστηκε να κακουργήσει μόνο στον καιρό του κατά των Ελλήνων. Φρόντισε και για την μακροχρόνια εξόντωση των Ελλήνων: («Περί κενοδοξίας και πως δει τους γονείς ανατρέφειν τα τέκνα», 690, 641.65) «Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, των (Ελλήνων) προγόνων να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυτά των δικαίων (της Παλαιάς Διαθήκης)».
Θέλετε να μάθετε τον βίο και την πολιτεία αυτών των δικαίων; Ιδού η δικαιοσύνη τους: «1 Όταν δε Κύριος ο Θεός σου σε εισαγάγει εις την χώραν, προς την οποίαν τώρα πορεύεσαι, δια να την κληρονομήσεις ως ιδικήν σου, και εκβάλη από εμπρός σου έθνη μεγάλα, τους Χετταίους…Ιεβουσαίους, επτά έθνη πολυαριθμότερα και ισχυρότερα από σας, 2 και θα παραδώσει αυτούς Κύριος ο Θεός σου εις τας χείρας σου, θα κτυπήσης αυτούς, θα τους εξαφανίσης τελείως, δεν θα συνάψης καμμίαν συνθήκην μαζή των και δεν θα τους λυπηθήτε καθόλου…5 Αλλά και αυτά ακόμη θα πράξης εναντίον των ειδωλολατρών αλλοεθνών: Θα κρημνίσετε τους βωμούς των, θα συντρίψετε τας ειδωλολατρικάς των στήλας, θα κατακόψετε τα ιερά δάση των και θα κάψετε εις την φωτιά τα ξυλόγλυπτα αγάλματά των. 6 Διότι συ εν αντιθέσει προς εκείνους είσαι λαός άγιος, αφιερωμένος εις τον Κύριον και Θεόν σου. Κύριος και Θεό σου σε εξέλεξεν ανάμεσα από όλα τα άλλα έθνη της γης να είσαι ιδική του εκλεκτή περιουσία… 8… αλλά διότι σας αγαπά ο Κύριος και διότι τηρεί τον όρκον, τον οποίον έδωσεν εις τους προπάτοράς σας … Αλλά είναι και Θεός δίκαιος, ο οποίος ανταποδίδει προσωπικώς εις τους μισούντας αυτόν και αμετανοήτους κατά τα έργα αυτών και εξολοθρεύει αυτούς… 16 Συ θα απολαύσης τα λάφυρα των εθνών τα οποία ο Κύριος σου δίδει… 22 Κύριος ο Θεός σου θα καταστρέψη και θα εξαφανίση ολίγον κατ’ ολίγον τα έθνη αυτά από εμπρός σου. Δεν θα ημπορέσης και δεν πρέπει, να εξαφανίσης αυτούς ταχέως, δια να μη μείνη έρημος και ακατοίκητος η χώρα από ανθρώπους και πληθυνθούν τα άγρια θηρία εναντίον σου. 23 Αυτούς Κύριος ο Θεός σου θα τους παραδώση εις τας χείρας σου και θα καταστρέφης αυτούς ολοκληρωτικώς μέχρις ότου εξολοθρευθούν και εξαφανισθούν πλήρως. 24 Ο Θεός θα παραδώση εις τα χέρια σας τους βασιλείς των εθνών αυτών, θα τους εξοντώσετε, ώστε να χαθούν και τα ονόματα αυτών από τον τόπον, όπου εβασίλευον. Κανείς δεν θα ημπορέση να αντισταθή απέναντί σας, μέχρις ότου τους εξολοθρεύσετε όλους. 25 Τα αγάλματά τών θεών των θα τα παραδώσετε εις το πυρ, δια να καούν…». Δευτερονόμιο (βιβλίο της Βίβλου) κεφ. Ζ΄.
Και μόνο ένα παράδειγμα αρκεί για να αντιληφθεί κανείς περί τίνος πρόκειται, παρ’ όλο των τεράστιο αριθμό ανάλογων περιστατικών τα οποία περιγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στα βιβλία της Βίβλου. Από το βιβλίο των Αριθμών (λα΄ 7) της Βίβλου διαβάζουμε τα κατορθώματα του Ισραήλ τα οποία με την προτροπή του Γιαχβέ έπραττε: «… και απέκτειναν παν αρσενικόν και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών…»
Η θανάτωση τραυματιών λέγεται εν ψυχρώ δολοφονία σ’ όλον τον κόσμο. Όταν όμως κανείς θεωρεί την Βίβλο ιερό βιβλίο του, προσέξτε πώς καταντά και ο ίδιος. Ένας αρχιθεολόγος ονόματι Ι.Θ. Κολιτσάρας απέδωσε την Βίβλο στην νεοελληνική για λογαριασμό της αδελφότητος Θεολόγων «ΖΩΗ». Το αποτέλεσμα έλαβε έγκριση απ’ όλα τα όργανα της εκκλησίας της Ελλάδος. Ο εν λόγω κύριος απέδωσε το προαναφερθέν χωρίο ως εξής: «Εκτός των άλλων φονευθέντων, εφόνευσαν και τους βασιλείς των Μαδιανιτών», αυτό και απολύτως τίποτε άλλο!!! Εξαίσιο χριστιανικό ήθος.
Εάν δε νομίζεται ότι οι λοιποί πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας υπολείπονταν σε μισελληνισμό του Χρυσοστόμου κάνετε λάθος.
«Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζοντας με ορθάνοιχτο στόμα τον Ισραήλ. Στόμα δε λέγει ο προφήτης (βλ. Ησαΐα Θ΄ 11) την σοφιστική του λόγου δύναμη η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι στον θεό (Γιαχβέ) πιστευσάντων». Μέγας Βασίλειος, «Εις προφήτην Ησαΐα», 9.230.8.
Βρίθουν ανθελληνικών κηρυγμάτων όλοι οι λόγοι των λεγομένων πατέρων της χριστιανικής εκκλησίας. Όσοι επιθυμούν περισσότερα στοιχεία, δεν έχουν παρά να αγοράσουν από βιβλιοπωλεία τα έργα των πατέρων αυτών και κυρίως του αρχιερέα του μισελληνισμού Χρυσοστόμου.
Αυτό το μένος τους κατά των Ελλήνων και του Ελληνικού πολιτισμού αποδεικνύει ότι ο χριστιανισμός έναν και μοναδικό σκοπό και προορισμό είχε εξ αρχής. Τον αφανισμό των Ελλήνων. Όπως δε φαίνεται από τ’ αποτελέσματα της προσπάθειάς του αυτής το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Στην χώρα της Ελλάδος τώρα οι ανθέλληνες αυτοί πατέρες θεωρούνται ακόμα και τιμώνται ως άγιοι και προστάτες του Ελληνικού λαού. Προστάτες της παιδείας τους. Ποιοί; Αυτοί που είπαν, όπως διαβάσαμε προηγουμένως: «Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα…». Επίσης: «Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ’ αυτών (Ελλήνων) μάχης».
Από το βιβλίο «Η αντιπαγανιστική νομοθεσία της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα από τους Κώδικες» εκδ. «Κατάρτι», μεταφρ. Αφροδίτη Καμάρα, θα σταχυολογήσουμε κάποια χαρακτηριστικά χωρία. Πρόκειται για αυτοκρατορικά διατάγματα, κατά χρονολογική σειρά, αρχομένων από το έτος 346. Οι Αυτοκρατορες δε είναι Κωνσταντίνος, Κώνσταντας, Γρατιανός, Βαλεντινιανός, Θεοδόσιος, Αρκάδιος, Ονώριος, Κωνστάντιος Α΄, Λέων, και Ανθέμιος.
- «Επιθυμούμε να κλείσουν αμέσως όλοι οι ναοί… να απαγορευτεί η είσοδος σε αυτούς… Αν όμως τύχει και κάποιος διαπράξει το αδίκημα, θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό». Όταν το διαβάζουμε αυτό σε χριστιανούς μας λένε ότι ο Χριστός είπε «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν…». Ναι αλλά είπε και το: «πλήν τους εχθρούς μου εκείνους τους μη θελήσαντές με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου», κατά Λουκάν (19.27). οι Αυτοκράτορες λοιπόν αυτοί εφάρμοσαν το δεύτερο. Το πρώτο το έχουν ναρκωτικό για το ποίμνιό τους. Για τα αφελή προβατάκια τους.
- «Διατάσουμε όπως υποβληθούν στην ποινή του θανάτου όσοι αποδειχθεί ότι τελούν θυσίες ή λατρεύουν αγάλματα», 356. Για το «αποδειχθεί» όπως καταλαβαίνετε πάντα υπάρχουν ψευδομάρτυρες. Για το «λατρεύουν αγάλματα» αποφάνθηκε κατηγορηματικά ο καθηγητής Τωμαδάκης ότι «Λατρεία των ειδώλων , δι ήν κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες. Εν τούτοις το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοια του ειδωλολάτρης, μη χριστιανός…». Αλλά ας υποθέσουμε ότι όντως οι Έλληνες ήσαν ειδωλολάτρες. Ποιά ανθρώπινη λογική μπορεί να υποστηρίξει θανατική ποινή γι’ αυτόν τον λόγο; Μόνο η λογική ανθρωπίνων κτηνών. Ανθρώπων κακούργων και δολοφόνων εν ψυχρώ.
- «… Ακόμη και οι δικαστές δεσμεύονται από το νόμο και, αν κάποιος από αυτούς αφοσιωθεί σε ειδωλολατρικές τελετές … θα υποχρεωθεί να πληρώσει αμέσως δεκαπέντε λίβρες χρυσού..». Το διάταγμα αυτό είναι του 391. Μισό αιώνα μετά το πρώτο φαίνεται ότι σκέφθηκαν τρόπο για να αρπάξουν τα χρήματα των Ελλήνων και να τους εξουθενώσουν οικονομικά.
- Αλλά και στα σπίτια και την γη των Ελλήνων έβαλαν χέρι τα καθάρματα αυτά, ώστε η εξόντωσή τους να καταστεί ολοκληρωτική. Για όποιον κατηγορηθεί λοιπόν για ειδωλολατρία όρισαν «… θα τιμωρηθεί με κατάσχεση του σπιτιού του ή του τεμαχίου γης…», 392.
- «… Διατάσσουμε ότι όλα τα ιερά τους και οι ναοί τους, αν βρίσκονται ακόμη άθικτα και τώρα, θα καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών…», 435.
- Για πολιτικό και στρατιωτικό που δεν εφαρμόζει τους διωγμούς κατά των Ελλήνων «… θα αποπεμφθεί από το αξίωμά του και δεν θα χάσει μόνο την περιουσία του, η ποία θα προγραφεί, αλλά αφού υποστεί σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα… θα οδηγηθεί σε διαρκή εξορία…», 472.
- Κώδικας 1.11.10 Εδώ τα πράγματα λέγονται με τ’ όνομά τους. Αποβάλλεται το πρόσχημα του ειδωλολάτρης και αναφέρεται το θύμα με το αληθινό του όνομα. Ο υπό εξόντωση άνθρωπος λέγεται Έλλην. «Επειδή έχουν συλληφθεί μερικοί οι οποίοι διακατέχονται από την πλάνη των ανόσιων και μιαρών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο θεό, … θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών… Θα παρεμποδίσουμε δε κάθε μάθημα που διδάσκεται από αυτούς που πάσχουν από την νόσο των ανόσιων Ελλήνων… Θεσπίζουμε τους ίδιους νόμους και για τους αλιτήριους Έλληνες».
Η συνέχεια της παράθεσης των στοιχείων που αφορούν το θέμα μας, θα είναι από το «ΠΗΔΑΛΙΟΝ» (εκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Καρόλου Ντηλ 4, Θεσς/νίκη), το οποίο κατά τον χριστιανικό κόσμο «είναι η Διαθήκη μετά την καινή και την παλαιά, η μετά τας αγίας γραφάς αγία Γραφή». Για την ακρίβεια «ΠΗΔΑΛΙΟΝ» ΤΗΣ ΝΟΗΤΗΣ ΝΗΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΗΤΟΙ ΑΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ.
ΚΑΝΩΝ ΟΑ΄ (Έκτης οικουμενικής συνόδου, έτος 680) «Τους διδασκομένους τους πολιτικούς νόμους μη δειν τοις ελληνικοίς έθεσι κεχρήσθαι…». Έπρεπε να εξαφανιστεί οτιδήποτε θύμιζε κάτι το ελληνικό.
ΚΑΝΩΝ ΗΔ΄ (Έκτης συνόδου) «Οι των Ελλήνων συνήθειαις πρέπει να μισούνται από τους χριστιανούς…».
Ανάλογα αναθέματα γίνονται στον Κανόνα Ζ΄ της εν Αγκύρα τοπικής συνόδου, έτος 315 και στον Κανόνα ΞΘ΄ της εν Καρθαγένη τοπικής συνόδου, έτος 418. Από την τελευταία αυτή σύνοδο ΚΑΝΩΝ ΠΘ΄ «… εάν τις Επίσκοπος κληρονόμους συγγενείς…Έλληνας προτιμήσει της εκκλησίας και μετά θάνατον ανάθεμα τω τοιούτω λεχθείη…». Ο επόμενος κανόνας (ΠΔ΄) της συνόδου αυτής αποφαίνεται για την αναγκαιότητα της οριστικής εκρίζωσης του Ελληνισμού: «… ομοίως ήρεσεν αιτηθήναι από των ενδοξοτάτων βασιλέων, ίνα τα λείψανα της ειδωλολατρίας (υπενθυμίζουμε για μιά ακόμη φορά ότι δια της λέξεως αυτής εννοούσαν τον Ελληνισμό και τίποτε άλλο) μη μόνον τα εν ξοάνοις, αλλά και εν οιοισδήποτε τόποις, ή άλσεσιν, ή δένδροις, παντί τρόπω εξαλειφθώσι. Ου μόνον τα των ειδώλων ξόανα δει συντρίβεσθαί τε και εξαλήφεσθαι, και τους βωμούς αυτών καταστρέφεσθαι, ακκά και ει τι κείψανον της ειδωλολατρίας υπελείφθη, ή εν τόποις, ή άλσεσιν, ή δένδροις, (τι γαρ ότι τινά τούτων ετίμων οι Έλληνες, ή εμαντεύοντο εν αυτοίς, και της πλάνης απεραθείσης, ή ο τρίπους, ή το μαντείον εναπέμεινεν;) αφανιζέσθω και τούτο, ως μηδέ μνήμην αυτώ υπείναι».
Όλ’ αυτά τα ιστορικά υφάδια, τα συνταίριασε ορθότατα στον στήμονα της ιστορικής αλήθειας ο Γεώργιος Ιεροδιάκονος στο βιβλίο του «Η ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ», εκδ. «Νέα Θέσις». Τηλ. 3634932. Κυρίως στις σελ. 378-405. Ο συγγράφων το παρόν πόνημα, έχοντας διαβάσει όλα τα βιβλία που σχετίζονται με τα θέμα μας, θεωρεί ότι το προαναφερθέν βιβλίο, καθώς και τα βιβλία του Μιχάλη Καλόπουλου (σειρά Βιβλική Θρησκεία, τηλ. 2310-770100) εξαντλούν το θέμα με τον επιστημονικότερο τρόπο.
Ακόμη και Χριστιανοί παραδέχονται ευθέως την καταστροφή του Ελληνισμού από τον χριστιανισμό: Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, Πρύτανις στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, βιβλίο «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ», έκδοση «Ψυχογιός» σελ. 17, «Πράγματι κατά τη βασιλεία του Θεοδοσίου ο χριστιανισμός γίνεται η θρησκεία του κράτους. Εναντίων των ειδωλολατρών (διάβαζε Ελλήνων) εφαρμόσθηκαν μέτρα, που πήραν συχνά το χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύτηκαν, τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς, οι ιερείς, όπως γράφει ο Λιβάνιος υποχρεώθηκαν «να σιγήσουν ή να πεθάνουν».
Για μιά πληρέστερη γνώση του θέματός μας οπωσδήποτε θα πρέπει να διαβάσει κανείς το βιβλίο «Λιβάνιος, Υπέρ την Ελληνικών Ναών» εκδ. «Θύραθεν», τηλ. 2310-241917. Στον πρόλογο διαβάζουμε: «Σε μιά εποχή που η ανθρωπότητα διάβαινε το κατώφλι του Μεσαίωνα, ο Λιβάνιος υπερασπίστηκε τον ελληνικό πολιτισμό και, παραμένοντας πεισματικά Εθνικός, επέλεξε την οδό της αντιπαράθεσης με τον μισαλλόδοξο σκοταδισμό των πιστών του χριστιανικού δόγματος…». Επίσης, (Σωζομενός, χριστιανός χρονογράφος, «Εκκλησιαστική Ιστορία», κεφ. 35), για το κύμα βίας και τρομοκρατίας που ξέσπασε το 371, κατά των Ελλήνων, την εποχή του Λιβάνιου «Όλοι σχεδόν οι Ελληνιστές θανατώθηκαν… δόθηκε διαταγή άλλοι να καούν και άλλοι να σκοτωθούν με το ξίφος… Και κοντά σ’ αυτούς, για τον ίδιο λόγο, σ’ ολόκληρη την επικράτεια έχασαν τη ζωή τους όσοι λάμπρυναν την φιλοσοφία.. Αλλά έχαναν τη ζωή τους ακόμα και άνθρωποι που δεν ήσαν καν φιλόσοφοι και που απλώς φορούσαν ρούχα ίδια με των φιλοσόφων».
Οκτώ χρόνια αργότερα (397) στην κυρίως Ελλάδα εισβάλλουν οι ορδές των νεοφώτιστων χριστιανών Γότθων καθοδηγούμενες από ομάδες φανατικών καλόγερων. Τότε έγινε στην Πελοπόννησο η μεγαλύτερη γενοκτονία που γνώρισαν ποτέ οι Έλληνες, «ηβηδόν (έως και οι έφηβοι) εσφάγησαν», γράφει ο Ζώσιμος.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ο Λιβάνιος απευθύνει έκκληση στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο – τον ηθικό αυτουργό των εγκληματικών καταστροφών των Ελλήνων και του Ελληνικού πολιτισμού -υπέρ της σωτηρίας των Ιερών, προσπαθώντας να σώσει ό,τι απόμεινε από την καταστροφική μανία των αποκτηνωμένων καλογέρων.
«… 8. Βέβαια εσύ ο ίδιος δεν έδωσες διαταγή να κλείσουν οι ναοί και δεν απαγόρεψες ούτε την είσοδο σε ναούς… Όμως εκείνα τα μαυροφορεμένα υποκείμενα που τρώνε περισσότερο κι από τους ελέφαντες και κατεβάζουν αμέτρητα ποτήρια παρενοχλούν τους άλλους… (ας προσέξουμε ότι το παπαδαριό έτσι ξεκίνησε κι έτσι εξακολουθεί να πορεύεται, διότι είναι ηλίου φαεινότερο το υπέρβαρό τους) ορμούν πάνω στους ναούς κρατώντας ξύλα και πέτρες και σίδερα, και μερικές φορές χωρίς αυτά, με χέρια και πόδια. Ακολουθεί η εκ του ασφαλούς λεηλασία, το γκρέμισμα της στέγης, η κατεδάφιση των τοίχων, σπάσιμο των αγαλμάτων, αναποδογύρισμα των βωμών. Και οι ιερείς των ναών είναι υποχρεωμένοι να σωπαίνουν ή να πεθαίνουν…
12. … Αυτοί είναι οι μέλισσες (αγρότες εθνικοί), ενώ εκείνοι οι κηφήνες (χριστιανοί). Κι όταν ακούνε πως σε κάποιο κτήμα υπάρχουν πράγματα προς αρπαγή, αμέσως κατηγορούν τον κτηματία ότι κάνει θυσίες και άλλα κακά, και ότι πρέπει να γίνει ένοπλη επέμβαση, και νάσου καταφθάνουν οι σωφρονιστές. Έτσι τις βαφτίζουν τις ληστείες τους, αν και η λέξη ληστεία είναι ανεπαρκής. Ο ληστής κοιτάει να ξεφύγει και αρνείται την πράξη του… Ενώ αυτοί περηφανεύονται και καμαρώνουν για τα κατορθώματά τους και τα διηγούνται σε όσους δεν τα γνωρίζουν, κι από πάνω έχουν και την αξίωση να ανταμειφθούν γι’ αυτά».
Αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα είναι οι προπάτορες των χριστιανών. Αυτούς αγιοποίησε η χριστιανικοί εκκλησία, για να τους τιμά το ποίμνιό της και να εξευτελίζεται στον αιώνα τον άπαντα. Τον αρχιδολοφόνο του Ελληνισμού, αυτό το βρομερό κτήνος τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον ανακήρυξε Μέγα άγιο του χριστιανισμού. Για ποιό λόγο; Διότι, όπως παραθέσαμε στην αρχή όλα τα στοιχεία του βίου και της πολιτείας του, αυτός έτρεφε το πιο μεγάλο και άσβεστο μίσος κατά των Ελλήνων.
Το αχάριστο αυτό τέρας έλουσε με βρισιές τον δάσκαλό του Λιβάνιο επειδή θρήνησε για τον εμπρησμό του ναού του Απόλλωνα στη Δάφνη Τον ναό αυτόν έκαψαν χριστιανοί της Αντιόχειας τον Οκτώβριο του 362. Κι επειδή ο Λιβάνιος δεν παραδέχονταν την εκδοχή του Χρυσοστόμου, ο οποίος ισχυρίζονταν ότι τον ναό τον έκαψε ο θεός των χριστιανών κι όχι οι χριστιανοί, τον αποκάλασε μιαρό, ληρόσοφο, άθλιο και ταλαίπωρο. Συνεχίζουμε από το «Υπέρ των Ιερών»:
«22. … Υπήρχε στην Βέροια ένα χάλκινο άγαλμα του Ασκληπιού που είχε τη μορφή του ωραίου Αλκιβιάδη. Σε τούτο το άγαλμα η τέχνη εξομοιωνόταν με τη φύση. Τόσο ωραίο ήταν, που ακόμα κι εκείνοι που το έβλεπαν καθημερινά δεν χόρταιναν να το κυττάζουν. Κανείς δεν είναι τόσο ξεδιάντροπος ώστε να πει ότι γίνονταν θυσίες σ’ αυτό το άγαλμα. Κι ωστόσο, βασιλιά, τούτο το άγαλμα που για να γίνει τόσο τέλειο χρειάστηκε τόσος κόπος αλλά και λαμπρότητα ψυχής, έχει γίνει κομμάτια, έχει χαθεί. Το έργο του Φειδία το μοιράστηκαν αναμεταξύ τους χέρια πολλά. Για ποιά προσφορά αίματος; για ποια θυσία; Για ποιά παράνομη λατρεία;».
Είναι φανερό ότι ο χριστιανισμός ξεκίνησε και εξελίχθηκε ως μια υπόθεση κακούργων, άξεστων, αγράμματων, αμόρφωτων και κατωτέρας υποστάθμης ανθρώπων. Η συμπεριφορά τους, έτσι όπως έχει καταγραφεί στην ιστορία το επιβεβαιώνει ξεκάθαρα. Το κακό είναι ότι η πάστα του αυτή διαιωνίστηκε μέσα στον χρόνο. Να πώς περιγράφει τους ιερωμένους του 17ου αιων., ένας από το ίδιο το σόι τους:
«από γράμματα πολλά ολίγος, εις τα γράμματα ολίγος, καμπόσω ακριβούτζικος, αμή έργω και λόγω δεν είχε, άρπαγος, πλεονέκτης, κρασοπατέρας και ακαμάτης, πολλά μπεκρής και μορολόγος και πόρνος, πολλά αγράμματος, δεν ήτον καθάριος από την πορνείαν και μοιχίαν, από γράμματα μοροαχαμνός, το έμελεν μόνον δια την γούλαν, είχε ξεπέσει εν μοιχία, ζουλιάρης, λύξουροος…». «Η ΣΕΡΡΑΪΚΗ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΣΥΝΑΔΙΝΟΥ», έκδ. της Μητροπόλεως Σερρών 1989, συγγραφική επιμέλεια Γιώργος Καφταντζής.
Όσο για την σημερινή τους κατάσταση μπορεί να την δει κανείς ανά πάσα στιγμή. Τον τελευταίο καιρό οι τηλεοπτικοί σταθμοί και οι εφημερίδες έδειξαν όλ’ αυτά τα απίστευτα από τον βίο και την πολιτεία τους. Ο πρόεδρος των κληρικών επανειλημμένως έχει καταγγείλει την ανωμαλία που επικρατεί στα ανώτερα κλιμάκια της ιεροσύνης, λέγοντας επί λέξει: «δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση, έχει γεμίσει η εκκλησία με επισκόπους ομοφυλόφιλους». Κανενός τ’ αυτί δεν ίδρωσε από τέτοιου είδους καταγγελίες. Φαίνεται πως αυτή η κατάσταση θεωρείται κάτι το δεδομένο.
Ο αγώνας του χριστιανισμού κατά του Ελληνισμού δεν έπαψε ποτέ μέχρι και σήμερα. Ακόμη λίγο πριν από το τέλος της Τουρκοκρατίας να πως αντιμετώπιζε ο χριστιανικός κλήρος τους Έλληνες: από το βιβλίο του Ι.Θ. Κακριδή «ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ» εκδ. Εθνικής Τραπέζης, σελ. 13 διαβάζουμε: «Είναι χαρακτηριστικό ότι ως τον 18ο ακόμη αιώνα το χριστιανικό κήρυγμα αμφισβητεί την ελληνικότητα από το εκκλησίασμά του, που το αποτελούσαν ωστόσο Έλληνες. Αδελφοί μου (λέει ο Κοσμάς) έμαθα πως με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και θεού δεν είσθε Έλληνες, δεν είσθε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ’ είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί…» Κοσμά Αιτωλού 1779, Διδαχαί, έκδ. Αρχιμανδρίτου Α.Ν. Καντιώτου 1959, σελ. 59. Κατά τον Πατροκοσμά λοιπόν η ορθοδοξία αποκλείει τον Ελληνισμό και αντιθέτως.
Δεν θα παραθέσουμε εδώ στοιχεία για την εγκληματική αντιμετώπιση των Ελλήνων του διαφωτισμού Κοραή, Καΐρη, Λασκαράτου, Ροΐδη κ.ά., από την μεριά της ελληνικής χριστιανικής εκκλησίας, διότι είναι πρόσφατη η ιστορία τους και μπορεί εύκολα να την βρει κανείς. Οι άνθρωποι αυτοί τράβηξαν του Χριστού τα πάθη από το παπαδαριό της εποχής τους. Αρκεί προς τούτο να διαβάσει κανείς το βιβλίο του Ροΐδη «Η Πάπισσα Ιωάννα», εκδ. «Βιβλιοθήκη για όλους», όπου στο τέλος του βιβλίου αυτού παρατίθεται η καταλυτική του έγγραφη απάντηση προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία σύνοδος αποκήρυξε το βιβλίο του ως βλάσφημο και κακοήθες.
Τα σκοταδιστικά αυτά πλάσματα της ιεράς συνόδου με επί κεφαλής των Αθηνών Θεόφιλο το 1866, έγραψαν στην αποκήρυξή τους μεταξύ των άλλων πολλών βρομερών τους κατηγοριών: «…απεκήρυξε το περί ου ο λόγος μυθιστόρημα και παρέδωκε αυτό αναθέματι… και κετήγγειλεν αυτό εις το Υπουργείον όπως ενεργηθώσι κατ’ αυτού και του συγγραφέως τα παρά του νόμου οριζόμενα… ου μην αλλά και τω πυρί πααδίδουσι ( το βιβλίο) ίνα μη ποτέ αυτοί εις πειρασμόν εμπέσωσι και ένοχοι του αιωνίου πυρός γένωνται…».
Οι ανθέλληνες και μισούντες το φως της αλήθειας αυτοί ρασοφόροι ποτέ δεν απέβαλαν την νοοτροπία των σκοταδιστών προπατόρων τους, οι οποίοι πυρπόλησαν τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.
Δεν θα διέθετε ίσως τόσο τεράστιο ειδικό βάρος η ιστορία αυτή, εάν το μίσος και η απέχθεια του σημερινού ιερατείου της χριστιανικής εκκλησίας, δεν παρέμεναν εξ ίσου ισχυρά μ’ αυτά των λεγομένων πατέρων του χριστιανικού κόσμου. Η ιστορία αυτή κρατά την έντασή της ακέραια, σε πείσμα της άμβλυνσης του φαινομένου από την πλευρά των χριστιανών της Δύσης.
Βεβαίως στην Δύση μεσολάβησε η Αναγέννηση. Η Ανατολή γουστάρει ακόμα την παραμονή της στον Μεσαίωνα! Θα δούμε μέχρι πότε.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ, στο καθιερωμένο μήνυμά του για την παιδεία, την ημέρα των τριών Ιεραρχών, προστατών της Ελληνικής παιδείας (θα δούμε στη συνέχεια τι είδους προστάτες είναι), μεταξύ των άλλων λέει: «Αν θέλουμε να βιώσουμε και να προσφέρουμε αληθινή παιδεία πρέπει να εγκολπωθούμε το μήνυμα, τη διδασκαλία που δεν εκφράζει τον εξελληνισμένο χριστιανισμό, αλλά τον εκχριστιανισμένο Ελληνισμό».
Συμπέρασμα: ο χριστιανισμός εξελληνίζεται, πρέπει να προλάβουμε το κακό, σπεύσατε να επανεκχριστιανίσουμε τον Ελληνισμό, πριν να είναι αργά. Αυτό είναι το ντέρτι του παπαδαριού. Μην πάρει ο Ελληνισμός το πάνω χέρι.
Ο διάδοχός του Χριστόδουλος, σήκωσε αυτή την σημαία του Σεραφείμ στα ουράνια. Ένας λυσσασμένος λύκος έτοιμος να κατασπαράξει οτιδήποτε το Ελληνικό. Σε κήρυγμά του (24.5.1998) διαχώρισε τους Έλληνες σε «ελληνόψυχους» και μη: «Γνήσιοι και περισσότερο Έλληνες είναι όσοι κρατάνε την ελληνικότητά τους και τη φυσιογνωμία τους μέσα από την ορθόδοξη πίστη». Δηλαδή εμείς που απορρίπτουμε την ιουδαιοχριστιανική του πίστη, επειδή μάθαμε από την ιστορία ότι δολοφόνησε τους Έλληνες και πολέμησε και πολεμά τον Ελληνικό πολιτισμό, είμαστε λιγότερο Έλληνες απ’ αυτόν τον προσκυνημένο.
Όλα τα στοιχεία για τον βίο και την πολιτεία του Χριστόδουλου βρίσκονται στο βιβλίο του Μανώλη Βασιλάκη «Η μάστιγα του θεού», εκδ. «Γνώσεις». Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει ο καθένας που ενδιαφέρεται για το μέλλον της χώρας αυτής. Στο βιβλίο αυτό, πλην των ατελείωτων άπλυτων του Χριστόδουλου, μπορεί να διαβάσει όλα τα σοβαρά γεγονότα που στιγμάτισαν την ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος.
Κλείνουμε την παρούσα εργασία μ’ ένα ολόφρεσκο παράδειγμα, που καταδεικνύει την μέχρι και σήμερα επιμονή του παπαδαριού να εκριζώσει ακόμη και το παραμικρό ελληνικό λείψανο που έχει απομείνει μέσα στον καθημερινό βίο του Νεοέλληνα. Παράδειγμα που αποδεικνύει ότι ο
ΚΑΝΩΝ ΠΘ΄ της εν Καρθαγένη τοπικής συνόδου, του έτους 418, «… αφανιζέσθω και τούτο, ως μηδέ μνήμην αυτώ υπείναι», ισχύει ακόμα.
Έτος 1993. Ιερά Μητρόπολις Σερρών και Νιγρίτης. Εγκύκλιος 654. Θέμα: «Εκκλησία και Αναστενάρια»: «Προς τους ευσεβείς Χριστιανούς της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Όλοι, αγαπητοί μου, έχουμε ακούσει για το λαϊκό έθιμο των αναστεναρίων κατά το οποίο μερικοί αγράμματοι, ως επί το πλήστον, και προληπτικοί που καταλαμβάνονται ξαφνικά από έναν ιερό ενθουσιασμό και μανία πατάνε στα αναμμένα κάρβουνα χωρίς να καίγονται».
Γνώρίζε πολύ καλά ο τραγόπαπας Μητροπολίτης Μάξιμος ότι το έθιμο είναι προχριστιανικό. Κι αυτό δεν χωράει με τίποτε μέσα στην γκλάβα του. Αναφέρεται στ’ αναστενάρια του χωριού της επικράτειάς του Αγία Ελένη. Γνωρίζει επίσης ότι ο αρχιαναστενάρης είναι Δόκτορας Πανεπιστημίου κι ότι μεγάλη μερίδα αναστενάρηδων είναι κάτοχοι πτυχίων πανεπιστημίου και μορφωμένοι άνθρωποι. Αυτό τον τρελαίνει εντελώς. Δεν διστάζει όμως καθόλου να αμολήσει τα άθλια ψέματά του. Τα γιουσουφάκια του, στον πρόλογο του φυλλαδίου ξαμολούν στα ίσα το δηλητήριό τους: «… πρόκειται καθαρά για αναβίωση ειδωλολατρικών εθίμων. Και επιδιώκουν τη μέθεξη με το θείο όχι με την κάθαρση από τα πάθη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, αλλά μέσα από τις εμπαθείς και σκοτεινές διαδικασίες της έκστασης, της μέθης, της υποβολής, της θυσίας ζώων και διαφόρων άλλων μαγικών πράξεων».
Σας θυμίζουν μήπως κάτι τα «ειδωλολατρικά» και «θυσίας ζώων»; Δεν μυρίζετε ατμόσφαιρα Θεοδόσιου, Αρκάδιου και όλη την δυσωδία των Βυζαντινών δολοφόνων των Ελλήνων; Δεν είναι εντυπωσιακό να παραμένει αυτή η δυσωδία αναλλοίωτη μετά από μιάμιση χιλιετία!!!
Μωρέ υποταγμένα και προσκυνημένα υποκείμενα πήγατε ποτέ να δείτε το έθιμο; Γνωρίζετε ότι δεν υπάρχει καμμιά φάση του εθίμου που να μην γίνεται παρουσία όλου του κόσμου; Πού τα είδατε όλ’ αυτά που γράφετε; Και τ’ άλλα ψέματα που λέτε παρά κάτω; Όλοι οι αναστενάρηδες δεν τρώνε στο τέλος της τελετής μαζί με όλους τους θεατές; Πού είδατε λοιπόν τις μέθες και τις θυσίες; Δηλαδή το ζώο με το κρέας του οποίου θα ταΐσουν όλο τον κόσμο, γίνεται να φαγωθεί αν δεν σφαχτεί; Εσείς οι παπαδογλείφτες θα κατηγορήσετε τον νευρολόγο και ψυχίατρο αρχιαναστενάρη επί ειδωλολατρία, εμπάθεια, μέθη, υποβολή, θυσίες και μαγικές πράξεις. Εσείς οι σκοταδιστές τον μορφωμένο άνθρωπο;
Συνεχίζουμε με την εγκύκλιο: «… πρόκειται για ένα συνονθύλευμα διονυσιακών-ειδωλολατρικών, αιρετικών και χριστιανικών στοιχείων». Είπαμε κι εμείς, δεν θα την πετάξει ο παππούλης την κορόνα;
Και συνεχίζονται τα ασύστολα ψεύδη: «… το κρέας του οποίου δίδεται ωμό…». ο συγγράφων το παρόν κείμενο, διετέλεσε και διατελεί επί εικοσαετία οργανοπαίκτης της λύρας στα αναστενάρια των χωριών Κερκίνη Σερρών και Μαυρολεύκη Δράμας. Ουδέποτε αυτός αλλά και ουδείς άλλος είδε ωμό κρέας να δίδεται σε κάποιον. Διότι αυτό δεν συνέβη ποτέ σε τελετή αναστεναρίων.
Την χρονιά που εξεδόθη αυτή η παλιοφυλλάδα, ο συγγράφων εδώ δημοσίευσε στον τοπικό τύπο των Σερρών ανοιχτή επιστολή, προς τον τότε Μητροπολίτη Σερρών Μάξιμο, τον οποίο απεκάλεσε ασύστολο ψεύτη, για τα γραφόμενα υπ’ αυτού στο εν λόγω φυλλάδιο. Ο καλός παππούλης εποίησε την νύσσα. Αυτό είναι το ήθος του ασύστολου ψεύτη.
Προσέξτε παρακαλώ στη συνέχεια, πώς ο αντάξιος των προπατόρων του αυτός ρασοφόρος ανακεφαλαιώνει όλη την χριστιανική μισαλλοδοξία κατά των Ελλήνων, αναφέροντας όλους του πρωτεργάτες της: «…το ευαγγέλιο βεβαίως και η αγιοπνευματική εμπειρία των Πατέρων μας πιστοποιούν πως ο παλαιός ειδωλολατρικός κόσμος γκρεμίστηκε… έτσι λοιπόν, τα έθιμα όσο παλαιά κι αν είναι… δεν μπορεί να γίνουν αποδεκτά… όταν μάλιστα αποτελούν στίγμα ενός καταποντισμένου πολιτισμού…».
«Ενός καταποντισμένου πολιτισμού». Να ο σκοπός του χριστιανισμού. Εδώ λέγεται ξεκάθαρα. Έξω από τα δόντια. Είναι ο καταποντισμός του Ελληνικού πολιτισμού!!! Υπάρχει καμμιά αμφιβολία; Ο δολοφόνος επαίρεται για το έγκλημά του. Ποιός λύσσαξε να καταποντίσει τον πολιτισμό αυτόν; Κανείς άλλος εκτός του χριστιανισμού. Στη συνέχεια αναφέρεται στον Χρυσόστομο και στον εγκληματία Κύριλλο Αλεξανδρείας.
Τον ίδιο καιρό ο ιερός ναός τιμίου σταυρού Σερρών εξέδωσε φυλλάδα για τις απόκριες: «Παρακαλούνται όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί να διαφοροποιηθούν από τα ήθη και έθιμα των Εθνικών ειδωλολατρών σύμφωνα με… Η νύχτα (της ειδωλολατρίας) πέρασε. Η ημέρα ήλθε… Ας πετάξουμε από πάνω μας (επί τέλους) τα έργα του σκότους (του Διονύσου Βάκχου) …». Το ίδιο βιολί. Προσέξτε το «(επί τέλους)». Σκάνε από το κακό τους διότι βλέπουν ότι το τέλος δεν ήλθε ακόμα. Το τέλος έτσι όπως αυτοί το θέλουν: «…μηδέ μνήμην αυτώ υπείναι».
Το τέλος όμως αυτό δεν πρόκειται να έλθει στον αιώνα τον άπαντα. Το χριστιανικό σαράκι δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει ποτέ να ροκανίσει τα θεμέλια του Ελληνικού πολιτισμού. Διότι είναι από μάρμαρο. Και το σαράκι μάρμαρο δεν μπορεί να φαγώσει. Όλος ο πολιτισμένος κόσμος μελετά τον Ελληνικό πολιτισμό, διότι είναι αθάνατος. Είναι αθάνατοι οι άνθρωποι που τον δημιούργησαν. Ο Όμηρος, ο Θαλής, ο Επίκουρος, ο Πλάτων, ο Αναξίμανδρος, ο Πυθαγόρας, ο Ιπποκράτης , ο Γαληνός, Σοφοκλής, ο Αισχύλος, το θέατρο του Διόνυσου, η τραγωδία , η κωμωδία, οι τέχνες και οι επιστήμες, η ελληνική γλώσσα. Όλ’ αυτά πότε θα τα απαλείψετε από την μνήμη των ανθρώπων της οικουμένης κύριοι χριστιανοί; Ποτέ.
Τι θα απαντήσετε στον Χουάν Χοσέ Πουχάνα Άρθα, που το 1997 στο Μπιλμπάο της Ισπανίας είπε: «… Η γλώσσα εστί η πατρίς μου, Ελλάς γαρ αληθώς, ημάς τους δυτικούς, βαρβάρων ημών όντων, πεπολιτισμένους πεποίηκε…»;
Τι θα απαντήσετε στον Γάλλο μαθηματικό, και στους Ελληνιστές όλου του κόσμου που λένε ανάλογα μ’ αυτόν πράγματα, που το 1990 στο Παρίσι είπε: «Τω αναγνώστη τω φιλέλληνι χαίρειν. Φιλεπιστήμων μεν φύσει ο άνθρωπος και αείποτε και πανταχού, ομολογείται δε ως πηγή των μαθημάτων τα των παλαιών Ελλήνων ευρήματα. Διδάσκαλος μεν εγένετο ο Αριστοτέλης του συλλογίζεσθαι, και τοις Ρωμαϊκής και τοις Άραψιν. Ελληνίζει δε και νυν η επιστήμη άχρι των της ανατολής μεθορίων. Αδύνατον γαρ πεπαιδευμένω τινι βαρβάρω το τεχνιτεύειν, άνευ τριακοσίων των της Ελλάδος λέξεων».

Η θρησκευτική καταστολή – Καπήλευση των αρχαίων αγροτικών γιορτών

Τελικά ο Θεοδόσιος Β’ ο μικρός με τα διατάγματα 14-11-435,31-1-438,4-11- 451, διατάζει την εκτέλεση όσων παραμένουν πιστοί στη θρησκεία τους και αρνούνται να γίνουν Χριστιανοί. Οι σφαγές είναι μαζικές. Με σταύρωση, στραγκαλισμό, αποκεφαλισμό, ρίξιμο στα θηρία, κάψιμο ζωντανών, θάνατος στο τσιγκέλι. “Παντού συναντούσε κανείς σκηνές σφαγείου”, έγραψε ο Αμμιανός Μαρκελίνος.

Από τη βαθιά αρχαιότητα, μεγάλες γιορτές με επίκεντρο τις φωτιές γινόταν 21 με 25 του Ιούνη για να τιμηθεί η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.

Ότι έχει απομείνει είναι το έθιμο των φωτιών στις γειτονιές που σβήνει πια, και το αθυρόστομο έθιμο του κλείδωνα, που τελείωσε σ’ αυτή τη γενιά, χλωμή επιβίωση των οργιαστικών γιορτών του παρελθόντος.

Στη θέση τους, με διαταγή του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους και του ιερατείου γιορτάζεται ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ένας ανέραστος φονταμεταλιστής – εθνικιστής Ισραϊλίτης τόσο μισάνθρωπος, που ισχυριζόταν πως όλοι οι άνθρωποι είναι εκ γενετείς αμαρτωλοί και τόσο καβαλημένος στο καλάμι που δήλωνε ότι αυτός ήταν ο αρμόδιος να τους ξεπλύνει τις αμαρτίες βουτώντας τους στον ποταμό Ιορδάνη.

Οι πρώϊμες γεωργικές κοινωνίες, συχνά και οι ύστερες τροφοσυλεκτικές, είχαν παρατηρήσει με μικρότερη ή μεγαλύτερη ακρίβεια το χειμερινό ηλιοστάσιο 21 Δεκέμβρη, μικρότερη μέρα του χρόνου (το τοποθετούσαν στις 25), την εαρινή ισημερία 21 μάρτη και το θερινό ηλιοστάσιο 21 Ιούνη.

Ζώντας μέσα στη φύση νοιώθοντας τμήμα της, είχαν κάθε λόγο να γιορτάζουν τις μέρες που σηματοδοτούσαν τις αλλαγές του καιρού και της βλάστησης.

Στα τέλη του Δεκέμβρη, στο χειμερινό ηλιοστάσιο, παύουν πια οι μέρες να μικραίνουν. Αρχίζουν να μεγαλώνουν, κι αυτό θα φέρει σιγά-σιγά τον όμορφο ζεστό καιρό, τα φύλλα στα δέντρα, τους βλαστούς, τους καρπούς.

Γιορτάζουν λοιπόν κατά καιρό και κατά τόπο τα Σατουρνάλια, τα Βρουμάλια, τις Καλένδες, τα Διονύσια, τη γέννηση του Μίθρα – Ήλιου, του Ήλιου Απόλλωνα κ.λ.π.

Στην εαρινή ισημερία, τέλη Μάρτη, η “νεκρή” φύση ξαναζωντανεύει. Τα γυμνά κλαδιά βγάζουν βλαστούς και φύλλα, η γη ανθίζει και πρασινίζει, οι ανθοί θα δέσουν σε καρπούς, τ’ αρνιά θα βρουν άφθονη βοσκή, γενούν οι λαγοί, τ’ αγρίμια, οι πέρδικες και οι κότες, ξεμυτίζει το σπαρμένο στάρι και κριθάρι.

Γιορτές πάλι μεγάλες. Ανθεστήρια, Λήναια, έν άστει Διονύσια, εποχικό δράμα, Ανοιξιάτικα Κρόνια, Σκώμματα, Γονιμικά όργια, πλασματικές μάχες (χειμώνα – άνοιξη, ζωής θανάτου).

Γιορτές θεών που συμβολίζουν τη βλάστηση ή – και το σπόρο κι ανασταίνονται μαζί τους κάθε άνοιξη: Διόνυσος, Σεμέι..η, Περσεφόνη, Βάαλ, Ταμούζ – Άδωνις, Όσιρις, Άττης, Ζαγρεύς …

Τέλη Ioύνη, θερινό ηλιοστάσιο, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου. Τα δένδρα καρποφορούν, το στάρι το κριθάρι ωρίμασαν. Με μεγάλες φωτιές, ορχήσεις, φαγοπότια, γιορτάζονταν ο θρίαμβος του Ήλιου, ο χορός της μεγάλης θέας μητέρας Γης που χορεύοντας αόρατη πάνω στα σταροχώραφα έκανε τα χρυσά στάχυα να κυματίζoυν, η χαρά της Περσεφόνης και της Δήμητρας που βρίσκονταν στο απόγειο της ευτυχίας τους.

Σ’ ένα άλλο επίπεδο στο χυδαίο επίπεδο της εξουσίας, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αρχές του 40υ αιώνα περνάει κρίση. Χρειάζεται ένα νέο, αποτελεσματικό μοντέλο κυριαρχίας, και μεγάλο τμήμα της άρχουσας τάξης με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο τον λεγόμενο “μέγα” επιλέγει σαν τέτοιο τον Χριστιανισμό. Πράγματι, ενώ οι Χριστιανοί είναι μόνο το 15% περίπου του πληθυσμού είναι η μόνη οργανωμένη θρησκεία με μια συμπαγή αυστηρά συγκεντρωτική δομή και με μια ιδεολογία που προτρέπει στην υποταγή. Ο Κωνσταντίνος (δολοφόνος του γιου του Κρίσπου και της γυναίκας του Φαύστας), έπαιξε και κέρδισε, και σύντομα ο Χριστιανικός μονοθεϊσμός ανακηρύσσεται επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας.

Σταθερά, μεθοδικά, ανελέητα, αρχίζει ο βίαιος εκριστιανισμός του πληθυσμού. Πρώτα απαγορεύεται επί ποινή θανάτου στους πολυθεϊστές ιερείς να ιερουργούν τα της θρησκείας τους (διάταγμα “Μεγάλου” Κωνσταντίνου 10-4-335).

Στη συνέχεια, το 396, ο Φλάβιος Αρκάδιος, με παρότρυνση του Ιωάννου Χρυσοστόμου γκρεμίζει τους αρχαίους ναούς με το νόμο 23-3-396 που διατάζει:

“Ες έδαφος φέρειν”. Ακολουθεί το διάταγμα 13-7-399: “Si qua ίn agris templa sunt, sine turba ac tumultu diruantur”

“Αν υπάρχουν εισέτι στην ύπαιθρο όρθιοι ναοί να ισοπεδωθούν χωρίς θόρυβο και ταραχές”.

Τελικά ο Θεοδόσιος Β’ ο μικρός με τα διατάγματα 14-11-435,31-1-438,4-11- 451, διατάζει την εκτέλεση όσων παραμένουν πιστοί στη θρησκεία τους και αρνούνται να γίνουν Χριστιανοί.

Οι σφαγές είναι μαζικές.

Με σταύρωση, στραγκαλισμό, αποκεφαλισμό, ρίξιμο στα θηρία, κάψιμο ζωντανών, θάνατος στο τσιγκέλι. “Παντού συναντούσε κανείς σκηνές σφαγείου”, έγραψε ο Αμμιανός Μαρκελίνος.

Μόνο στη Θεσσαλονίκη, μόνο σε μια μέρα, δολοφονούνται 7.000 άνθρωποι στον Ιππόδρομο.

Οι ύποπτοι εξορίζονται μαζικά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Φοβερότερο και διαβόητο για τα βασανιστήριά του το στρατόπεδο της Σκυθούπολης.

Πόλεις ολόκληρες που αρνούνται παμψηφεί να εκχριστιανιστούν ισοπεδώνονται όπως οι πέντε πόλεις του Άθω (σημερινό “Άγιο” Όρος) τόπου λατρείας της δρυμωνίας Αρτέμιδος (Άρτεμη του δάσους).

Παράλληλα καταστρέφονται αγάλματα, κατακόβονται ιερά άλση, καίγονται σε πυρά τα βιβλία, απαγορεύεται το θέατρο, οι φιλοσοφικές σχολές, οι ολυμπιακοί αγώνες, η κατοχή βιβλίων φιλοσοφικών, επιστημονικών κλπ επί ποινή θανάτου, πυρπολείται η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

Παρ’ όλα αυτά η άρνηση του λαού να αλλαξοπιστήσει είναι ισχυρή, γι’ αυτό συνέχεια νέοι νόμοι φρεσκάρουν τους παλιούς.

Τέλη του 6ου αιώνα ο Ιουστινιάνιος Κώδικας Ν.Ι-ΙΙ-10 τιμωρεί με θάνατο “όσους πάσχουν από την ιερόσυλο ψυχική νόσο των Ελλήνων” και Ν. 12 “όσους κηρύσσουν τον πολυθεϊσμό”.

Τέλη του 10ου αιώνα ο Νίκων ο “Μετανοείται” επικεφαλής όχλου οπλοφόρων καλογέρων, στρατού και μπάτσων, εξοντώνει όλο τον πληθυσμό της Μέσα Μάνης που επιμένει στον πολυθεϊσμό.

Ακόμα και η εξάβιβλος του Αρμενόπουλου, βασικό Βυζαντινό νομοθετικό κείμενο που συντάσσεται γύρω στα 1360, στο κεφάλαιο “Περί Ελληνιζόντων”, προβλέπει ποινή θανάτου: “Οι αξιωθέντες του Αγίου Βαπτίσματος και πάλιν Ελληνίζοντες εσχάτη τιμωρία υπόκεινται” (βιβλίο 6 τίτλο Ι.Α. παρ. 4) και “ο ποιών ελληνικάς θυσίας ή τιμών είδωλα ή θυσιάζων ή λίβανον αυτοίς καίων εσχάτη τιμωρία υποβάλλεται. Ομοίως τιμωρούνται και οι συνίστορες αυτού και οι υπηρέται των θυσιών”, (βιβλίο 6 τίτλο Ι.Α. παρ. 6).

Και η τραγωδία γίνεται φάρσα όταν την εξάβιβλο επαναφέρει σαν κρατική νομοθεσία ο Όθωνας το 1835 και αυτή παραμένει σε ισχύ μέχρι το 1946!

Μαζί με την αρχαία θρησκεία απαγορεύτηκαν φυσικά και οι ετήσιες γιορτές της φύσης, με ιδιαίτερη λύσσα μάλιστα καθώς οι “Άγιοι” Πατέρες μισούσαν ότι δήποτε είχε να κάνει με χαρά, γλέντι και γιορτή. “‘Όπου δεις χορό εκεί και ο διάβολος”, έγραψε ο Χρυσόστομος. “Ελιγμούς παρθένων γυμνουμένων ασέμνως” έφριττε ο Γρηγόριος ο Θεολόγος. Παρά τα βασανιστήρια όμως και τις εκτελέσεις, οι κάτοικοι της αυτοκρατορίας συνέχιζαν σταθερά να γιορτάζουν τις παλιές τους γιορτές, πολύ δε περισσότεροι οι αγρότες όντας απομακρυσμένοι από την κεντρική εξουσία. Αλλεπάλληλες ανανεώσεις των απαγορεύσεων δεν απέδιδαν. Π.χ. η από την εν Τρούλλω σύνοδο του 692 εκ νέου απαγόρευση των Καλένδων, Βρουμαλίων, Ανθεστηρίων, κ.λ.π.

Εφαρμόστηκε λοιπόν η καταστολή μέσω της αφομοίωσης, ορίστηκαν δηλαδή Χριστιανικές γιορτές στις ίδιες ημερομηνίες με τις απαγορευμένες πολυθεϊστικές.

Τη μέρα της γέννησης του Ήλιου, Μίθρα κ.λ.π., τοποθετήθηκαν τα Χριστούγεννα. Γράφουν ο Αυγουστίνος και ο Λέων ο “Μέγας”: Να γιορτάζετε τη γέννηση του Χριστού και όχι την “ολέθριον δοξασίαν” της γεννήσεως του Ήλιου.

Την άνοιξη, οι μέρες της Ανάστασης των βλαστικών θεοτήτων Διόνυσου, Άδωνι, Άττη, Όσιρη κ.λ.π. καπελώθηκαν με το Πάσχα, το θερινό ηλιοστάσιο από τον Ι “Άγιο” Ιωάννη, τα Παρίλια, που το γάλα ρέει άφθονο, γιορτή των βοσκών και των ζώων, από τον ,”Άγιο” Γεώργιο, ο δεκαπενταύγουστος της Άρτεμης, της Ντιάνας, της Γης μητέρας από το θάνατο της Μαρίας μητέρας του Ιησού, η ημέρα των νεκρών το Νοέμβριο, από τη μέρα των Ψυχών, ο Νικόλαος πήρε τη θέση του Ποσειδώνα, οι ναοί του Ηλία τη θέση του Δία στις κορφές κ.λ.π.

Για να είναι επιτυχέστερη η καπήλευση, σαφής ήταν η φροντίδα να υπάρχουν κάποιες ομοιότητες ή συνειρμοί με τις παλιές γιορτές και σύμβολα. Έτσι ο Χριστός με το θάνατο – ανάσταση, αντικαθιστά τις λόγω του ετήσιου κύκλου της φύσης θνήσκουσες και ανασταινώμενες βλαστικές θεότητες, και κλέβει τον άρτο από τον Άττη, την άμπελο από το Διόνυσο, το αρνί από τον Ερμή, τη σπηλιά της γέννησης, το άστρο και τους μάγους με τα δώρα από το Μίθρα.

Τα παραπάνω έχουν απλά Ακαδημαϊκή αξία ή μπορούν να είναι χρήσιμα στο σημερινό κοινωνικό ανταγωνισμό;

Η γνώση της ιστορίας, των εγκλημάτων και τεχνικών της εξουσίας, η γνώση για τις αντιστάσεις, τις υποχωρήσεις, τις ήττες μας και τις νίκες μας του παρελθόντος, μας βοηθούν να δούμε καλύτερα τη δράση μας του σήμερα και του αύριο. Ένα παραπάνω που σήμερα, παγκόσμια, ενισχύεται από τα κράτη το ντηλάρισμα του ναρκωτικού “θρησκεία” και βρίσκει πρόθυμους πελάτες λόγω της γενικευμένης ηττοπάθειας, απογοήτευσης, ιδιώτευσης και αμάθειας.

Από την ανάδυση των πρώτων ταξικών διαχωρισμών με την εμφάνιση της Γεωργίας πριν 10.000 χρόνια στην περιοχή της εύφορης ημισελήνου μέχρι σήμερα, η κατά καιρούς και τόπους άρχουσες τάξεις χρησιμοποίησαν ιδεολογήματα αντίστοιχα με τις ανάγκες ή – και τις δυνατότητές τους για συσσώρευση και κυριαρχία.

Έτσι, η αυθόρμητη, αδιαμεσολάβητη και μή ιδεολογικοποιημένη χαρά και γιορτή του τροφοσυλέκτη για το μεγάλωμα της μέρας, της βλάστησης, της καρποφορίας, με την εμφάνιση του Σαμάνου μετατρέπεται σε γιορτή – τελετή προς τιμήν κάποιου υποτιθέμενου πνεύματος του δέντρου, του καρπού, του ήλιου.

Με την ενίσχυση της εξουσίας και των ταξικών διαφορών και τη συνακόλουθη αναβάθμιση των Σαμάνων μάγων σε ιερείς, τα διάφορα πνεύματα του Ανιμισμού προάγονται σε αρμόδιους θεούς: θεός της βλάστησης, του ήλιου, του καρπού.

Όσο το ιερατείο ενισχύεται και αυτονομείται από τον πληθυσμό, αυτονομούνται ι από τη φύση και οι θεοί που πλασάρει και συμβολίζονται πια απλώς από τον ήλιο, το βλαστό, τον καρπό.

Παρά την αδιάκοπη υποβάθμισή της όμως, διατηρείται ακόμη η σύνδεση με τη φύση.
Στα ανοιξιάτικα κρόνια το έπαθλο ήταν ένα ιερό κλαδί, φορέας του βλαστικού πνεύματος της χρονιάς.
Στο εποχικό δράμα της μετάβασης από τον χειμώνα ‘στην άνοιξη: “φέρομεν εξ όρεος έλικα νεοτόμον επί μέλαθρα”, (Αγαύη, Βάκχες).
Εαρινή ισημερία: “Πανήγυρις ελληνική μεγάλη διά την των ωρών και του αέρος ευκρασίαν ότε και ορχήσεις εγένοντο παρά τινών γυναίων”, (πατριάρχης Αντιοχίας Βαλσαμών, 12οςαιώνας).
“Μένονται τω Θεώ και χορεύουσιν επειδάν αυτής έαρ ενείκη ο ήλιος”.
Ο θνήσκων και ανασταινόμενος την άνοιξη Διόνυσος προσφωνείται δενδρίτης, δασσύλιος, ένδενδρος, αυξίτης, κάρπιος, εύκαρπος, καλλίκαρπος.
Και ακόμα και τα μικρά παιδιά ήξεραν πως η Περσεφόνη που περνά το χειμώνα στον Άδη και έρχεται στον απάνω κόσμο την άνοιξη, είναι ο σπόρος του κριθαριού και του σταριού, θαμμένος το χειμώνα μές το χώμα, που την άνοιξη εμφανίζεται σαν φυντάνι, για να γίνει ώριμο στάχυ, να θεριστεί, αλωνιστεί, λυχνιστεί, αλεστεί, ζυμωθεί, φουρνιστεί, “γίνει ψωμί για να το φάνε.

Όλα αυτά, με το χριστιανισμό τελειώνουν. Στο θάνατο και την ανάσταση του Χριστού δεν υπάρχει αναφορά στη φυσική μεταβολή εποχών και βλάστησης. Η αποξένωση των πιστών του από τη φύση είναι πολύ βολική για την οικονομική “ανάπτυξη”.
Ο Γιαχβέ, ο θεός της παλαιάς διαθήκης, ο θεός δηλαδή εβραίων, χριστιανών και μουσουλμάνων, είναι ο πρώτος και μόνος θεός που δήλωσε “κατακυριεύσατε την γην”. Μέσα στα πλαίσια αυτής της προτροπής εντάσσεται και καθαγιάζεται η επιταχυνόμενη λεηλασία της φύσης, η καταστροφή του εδάφους, του υπεδάφους, της βλάστησης, των ζωϊκών ειδών, της ατμόσφαιρας, η επέμβαση στο γενετικό κώδικα φυτών και ζώων για δημιουργία μεταλλαγμένων.

Βέβαια, η κοινωνική μετάφραση είναι ότι μία μειοψηφία μόνο “κατακυριεύει” γιατί για να γίνουν όλα αυτά πρέπει η πλειοψηφία να δουλεύει ασταμάτητα σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς.
Για να ξεμπερδεύομε με την εξουσία και τη μισθωτή εργασία, για να ξαναβρούμε τη δημιουργικότητα, την απόλαυση, τη χαριστικότητα, το παιγνίδι, πρέπει να πετύχουμε τη διαύγαση της αντίληψής μας για τον κόσμο, να τελειώνουμε δηλαδή και με τις θρησκείες.

Βασική Βιβλιογραφία:

Διόνυσος, π. Λεκατσά,Αθήνα ’71 – Το Θείο Βρέφος, Π. Λεκατσά Καστανιώτης ’96 – Νέα Ιστορία,
Ζώσιμος, Θύραθεν ’07 – Ο χρυσός κλών ς, Φρέίζερ, Εκάτη ’92 – Υπέρ της των Ελλήνων Νόσον, Τόμος 3ος, Βλ. Ρασιάς, Αθήνα ’94 – Το Βυζάντιο, Δ. Κρεββατάς, Καστανιώτης ’04 – Οι Ελληνικοί Μύθοι, Ρ. Γκρέίβς, Πλειάς Ρούγγας ’79 – Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, Σακελαρίου, Ηράκλειο ’99 – Ο ταξικός αγώνας στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, Ντε Σαίντ Κρουλ, Ράππα ’97- Από την αρχαιότητα στο Φεουδαρχισμό, π. Άντερσον, Οδυσσέας ’81.

Η λογική «σκοτώνει» τη θρησκευτική πίστη

Πολλοί πιστοί είναι σίγουροι ότι η πίστη τους είναι στέρεη σαν βράχος, ίσως όμως να υπερεκτιμούν τη σταθερότητα των πεποιθήσεών τους. Η αναλυτική σκέψη μπορεί να μειώσει τη θρησκευτική και μεταφυσική πίστη ακόμα και σε αφοσιωμένους πιστούς, σύμφωνα με νέα έρευνα Καναδών ψυχολόγων, η οποία επιβεβαιώνει ότι ο λογικός τρόπος σκέψης έχει τη δυνατότητα να υποσκάψει τη θρησκευτικότητα και να προάγει τον σκεπτικισμό και την αθεΐα.


Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή κοινωνικής ψυχολογίας Άρα Νορενζαγιάν του Τμήματος Ψυχολογίας του πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας στο Βανκούβερ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Science», σύμφωνα με το ίδιο και με το «New Scientist» ανέφεραν ότι πολλοί παράγοντες επηρεάζουν την πνευματικότητα του καθενός και η τάση για περισσότερη ή λιγότερη αναλυτική σκέψη είναι ένας από αυτούς.
Οι ψυχολόγοι έκαναν διάφορα τεστ και πειράματα με 650 εθελοντές, συσχετίζοντας τον βαθμό αναλυτικής σκέψης του καθενός με την ένταση των θρησκευτικών και άλλων μεταφυσικών πεποιθήσεών του (π.χ. πίστη σε αγγέλους), διαπιστώνοντας ότι αυτά τα δύο πράγματα είναι γενικά αντιστρόφως ανάλογα.
Όσο περισσότερο οι εθελοντές ανέπτυσσαν αναλυτικούς συλλογισμούς και έκαναν λογικές σκέψεις, τόσο έτεινε να μειώνεται η θρησκευτική πίστη τους και, αντίθετα, αυξανόταν ο αθεϊσμός ή έστω ο αγνωστικισμός και ο σκεπτικισμός τους σχετικά με τα θρησκευτικά ζητήματα.
Η έρευνα δείχνει ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις σχετίζονται όχι τόσο με το πιο αργό και αναλυτικό σύστημα λειτουργίας του νου, όσο με το διαισθητικό- συναισθηματικό που είναι πιο γρήγορο και αυτόματο. 

Όταν ενεργοποιείται περισσότερο το αναλυτικό σύστημα, τότε «σκεπάζει» το διαισθητικό και αντίστροφα.
Αυτό εξηγεί γιατί οι περισσότεροι (αν και όχι όλοι) επιστήμονες, που καλλιεργούν την αναλυτική σκέψη, τείνουν να είναι άθεοι ή αγνωστικιστές.
Με πιο απλά λόγια, όσοι άνθρωποι τείνουν να λειτουργούν ενστικτωδώς, είναι πιο πιθανό να πιστεύουν στον Θεό, σε σχέση με όσους σκέφτονται πιο πολύ και είναι λιγότερο ενστικτώδεις και αυτό γιατί η πίστη είναι περισσότερο συναίσθημα παρά σκέψη.
Μελλοντικές έρευνες από τους ίδιους ψυχολόγους θα μελετήσουν κατά πόσον είναι πρόσκαιρη ή διαρκής η επίδραση της αναλυτικής σκέψης στη θρησκευτική πίστη και αν αυτή η επίδραση ισχύει σε όλους τους πολιτισμούς της Γης και όχι μόνο στη Δύση.
Οι πιο πρόσφατες έρευνες της κοινής γνώμης αποκαλύπτουν ότι η μεγάλη πλειονότητα της ανθρωπότητας πιστεύει στον Θεό, αν και οι αγνωστικιστές και οι άθεοι είναι αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια. 
Το ποσοστό των πιστών και των άθεων μεταβάλλεται διαχρονικά υπό την επίδραση διαφόρων ψυχολογικών και πολιτισμικών παραγόντων.
Οι ερευνητές ξεκαθάρισαν πάντως ότι δεν αρκεί η αναλυτική σκέψη για να μετατρέψει έναν πιστό σε άπιστο. Άλλοι ισχυροί υποσυνείδητοι παράγοντες, όπως ο φόβος του θανάτου και η επιθυμία για διαιώνιση της ζωής, παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανατροφοδότηση της πίστης στη θρησκεία και σε άλλες πνευματικές παραδόσεις.
Οι ερευνητές επίσης φρόντισαν να διευκρινίσουν ότι η μελέτη τους δεν έχει να κάνει με την ίδια την αξία της θρησκείας, αλλά με τους γνωσιακούς-νοητικούς μηχανισμούς που την υποσκάπτουν ή την ενισχύουν.
Ο διάσημος νομπελίστας ψυχολόγος Ντάνιελ Κάνεμαν, του πανεπιστημίου Πρίνστον, δήλωσε ότι «αυτό ουσιαστικά που δείχνει η νέα έρευνα, είναι πως όταν κανείς σκέφτεται με πιο κριτικό τρόπο, απορρίπτει πεποιθήσεις που αλλιώς θα τις υιοθετούσε.
Δείχνει ότι υπάρχουν ορισμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις που οι άνθρωποι πιστεύουν και τις οποίες δεν θα υιοθετούσαν, αν σκέφτονταν πιο κριτικά».

 Ο μεγάλος κωμικός εξηγεί με παραστατικό τρόπο πως το θρησκευτικό σύστημα πουλάει το μεγαλύτερο παραμύθι στο κόσμο…