Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Η πορνεία στον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο !

Ο Φιλήμων ιστορεί πως ο Σόλων ίδρυσε πρώτος τα πορνεία στην Αθήνα, για να ανακουφίσει τους νέους που έφταναν στην ακμή, ο δε Νίκανδρος ο Κολοφώνιος γράφει πως ο Σόλων ίδρυσε και τον ναό της Πανδήμου Αφροδίτης στην Αθήνα, της προστάτριας του αγοραίου έρωτα, από τα κέρδη των πορνών που είχε εγκαταστήσει στα οικήματα.

Από ένα απόσπασμα του Ξενάρχου που διέσωσε ο Αθήναιος πληροφορούμαστε τον τρόπο λειτουργίας τους.

Αφού ο Ξέναρχος κατηγορήσει την νεολαία της εποχής του που τρώει τα λεφτά και τον καιρό της με μεγαλόμισθες εταίρες ή με ελεύθερες παντρεμένες γυναίκες διατρέχοντας τον έσχατο κίνδυνο να συλληφθεί, λέει πως θα μπορούσε να διαλέξει άλλον ευκολότερο και ασφαλέστερο δρόμο, την επίσκεψη στα πορνεία, όπου όπως μας αναφέρει, μπορεί κανείς να διαλέξει ελεύθερα όποια του αρέσει.
Στέκονταν σε παράταξη μέσα στους οίκους-«επί κέρως τεταγμέναι», όπως λέει χαρακτηριστικά, ημίγυμνες ή φορώντας διαφανείς χιτώνες, με αποτέλεσμα να φαίνονται τα πάντα και να διεγείρονται οι πελάτες.
Η ταρίφα ποίκιλλε από σπίτι σε σπίτι ή από γυναίκα σε γυναίκα και ήταν κατά κανόνα ένας οβολός(το 1/6 δηλ. της δραχμής),αλλά μπορούμε να υποθέσουμε πως μπορούσε ο πελάτης να δώσει κάτι παραπάνω για να έχει ειδική περιποίηση).
Τα πορνεία στην Αθήνα ήταν εγκατεστημένα κυρίως στον Κεραμεικό που ήταν μέσα στην πόλη, κατά τον σχολιαστή του Αριστοφάνη, και ειδικότερα στις πύλες του Κεραμεικού, καθώς μας πληροφορούν ο Ησύχιος και η Σούδα. Τα περισσότερα, όμως, ήταν στο λιμάνι, στον Πειραιά, καθώς μας πληροφορεί ο Πολυδεύκης, μιας και ήταν χώρος, όπου έρχονταν έμποροι, ξένοι και ναυτικοί.
Οι πόρνες ντύνονταν παρδαλά κι αυτό δεν επιτρεπόταν για τις ελεύθερες γυναίκες. Όταν έμπαινε ο πελάτης, η πόρτα έκλεινε. Μέσα στο δωμάτιο είχε συνήθως προθάλαμο.
Στους τοίχους υπήρχαν άσεμνες και διεγερτικές παραστάσεις, κατάλληλος διάκοσμος για τον χώρο. Τον χειμώνα είχαν κάρβουνα αναμμένα για ζεστασιά. Το κρεββάτι είχε σεντόνια και καλύμματα και μέσα έκαιγε λύχνος συνεχώς. Οι πελάτες κατά τα φαινόμενα προπλήρωναν.
Οι πόρνες ήταν δούλες, ξένες ή αιχμάλωτες πολέμου, ή αγορασμένες. Απαγορευόταν αυστηρά να εκδίδεται ελεύθερη.
Ο Θεόπομπος αναφέρει πως ο ρήτορας Κλέομις της Μήθυμνας τους μαστροπούς που προήγαγαν στην πορνεία ελεύθερες τους έδεσε μέσα σε σακκιά και τους έριξε μέσα στη θάλασσα να πνιγούν.
Οι προαγωγοί ή πορνοβοσκοί ήταν πρόσωπα ανυπόληπτα και λεγόντουσαν κι αλλιώς πόρνοι, πορνοσκόποι και εταιροτρόφοι. Νοίκιαζαν τα πορνεία και είχαν τις πόρνες καταβάλλοντας κάθε χρόνο το πορνικόν τέλος στο κράτος, ένα φόρο δηλαδή στο κράτος, καθώς μαθαίνουμε απ’ τον Αισχίνη.
Η ταρίφα των πορνών φαίνεται καθοριζόταν και πάλι απ’ το κράτος κι αυτό λεγόταν «διάγραμμα», όπως μας πληροφορεί η Σούδα, όπου οι αγορανόμοι καθώριζαν (διέγραφον) πόσο έπρεπε «λαμβάνειν την εταίραν εκάστην». Και στην Κω υπήρχε πορνικόν τέλος, όπως προκύπτει από μια πολύτιμη επιγραφή που καταγράφει τους φόρους του κράτους, μεταξύ των οποίων υπάρχει και ο φόρος των εταιρών. Το πορνικόν τέλος καταβαλλόταν στον πορνοτελώνη, τον τελώνη δηλαδή των δημοσίων πορνών.
Το πορνείο λεγόταν και οικίσκος, οίκημα (δηλ. το «σπίτι», όπως λέμε σήμερα), τέγος, παιδισκείον (από τα κοριτσάκια, τις παιδίσκες που είχε μέσα),κηλωστόν, χαμαιτυπίον (την ονομασία αυτή την πήρε απ’ τις λεγόμενες χαμαιτύπες, τις πόρνες δηλαδή που συνευρίσκονταν στο ύπαιθρο ξαπλώνοντας χάμω, δηλ. στο έδαφος.
Αργότερα φαίνεται σπιτώθηκαν κι έτσι απ’ αυτές πήρε την ονομασία και το σπίτι).Υπήρχε και μια άλλη κατηγορία ακόμη φτηνότερων πορνών που έκαναν τη δουλειά στο ύπαιθρο ψαρεύοντας τους πελάτες στο δρόμο με διάφορα κόλπα, μεταξύ των οποίων ήταν να έχουν γραμμένα με καρφιά στα πέδιλα λέξεις που αποτυπώνονταν στο μαλακό έδαφος.
Σώθηκε ένα τέτοιο παπούτσι που γράφει με τα καρφιά τη λέξη ‘’ακολούθει’’, κάτι ανάλογο με τις σύγχρονες πόρνες που έχουν τυπωμένες καρτούλες με την διεύθυνση, τις οποίες πετάνε στον ανυποψίαστο πελάτη. Οι πόρνες αυτές λεγόντουσαν «λεωφόροι» (το ανάλογο με το σημερινό τροτέζα ή καλντεριμιτζού) ή «σποδησιλαύραι» (λαύρα είναι το δρομάκι, τα ο σοκάκι και σποδός η σκόνη), χαμαιτύπαι, χαλκιδίτιδες (από το πολύ ευτελές ποσό που έπαιρναν, ένα χάλκινο νόμισμα), χαμαιταιρίδες.
Συνευρίσκονταν στους σκοτεινούς δρόμους στην περιοχή του Φιλοπάππου, σε ψηλά επιτάφια μνημεία. Άλλες πήγαιναν σε ειδικά πανδοχεία που νοίκιαζαν γι’ αυτό το σκοπό δωμάτια ή σε ταβέρνες που λεγόντουσαν ματρυλλία ή μαστρύπια. Υπήρχαν πόρνες εγκατεστημένες στα λουτρά. Τέλος, στα συμπόσια καλούσαν αυλητρίδες, χορεύτριες (ορχηστίδες), ακροβάτιδες που πέρα απ’ το πρόγραμμα που παρουσίαζαν, δίνονταν πολύ συχνά για μικρή πρόσθετη αμοιβή στον έρωτα των ανδρών.
Οι εταίρες ήταν πόρνες πολύ όμορφες, ανωτέρου επιπέδου. Κατείχαν συνήθως υψηλή μόρφωση και μπορούμε να τις παρομοιάσουμε κατά κάποιο τρόπο με τις γιαπωνέζες γκέισες. Πολλές απ’ αυτές κέρδισαν την ελευθερία τους εξαγοράζοντάς την με τα κέρδη τους ή με χρήματα των εραστών τους.
Η τιμή τους κυμαινόταν από 1 δραχμή,δηλ.6 φορές περισσότερο από τις δημόσιες πόρνες, μέχρι αμύθητα ποσά. Το πόσο σοβαρή επίδραση άσκησαν στη ζωή της αρχαίας Ελλάδας φαίνεται από το ότι όλοι οι μεγάλοι άνδρες της αρχαιότητος είναι συνδεδεμένοι με εταίρες που φημίζονταν όχι μονάχα για την ομορφιά και την τέχνη του έρωτα, αλλά και το πνεύμα τους.
Η Ασπασία έγινε σύζυγος του ισχυρότερου άνδρα της Αθήνας, του Περικλέους. Λέγεται πως έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη χάραξη της πολιτικής του αθηναϊκού κράτους κι ο Πλάτων στον «Μενέξενο» αναφέρει πως εκείνη συνέθεσε τον επιτάφιο λόγο που εξεφώνησε ο Περικλής.
Η Τιμάνδρα ή Δαμασάνδρα, μητέρα της Λαΐδος, συνδέθηκε με τον Αλκιβιάδη, όπως και η περίφημη Θεοδότη η Αττική.
Η χορεύτρια Φίλιννα συνδέθηκε με τον βασιλιά Φίλιππο κι απέκτησε μαζί του τον Αρριδαίο που βασίλεψε μετά τον Αλέξανδρο.
Η Μανία και η Λάμια ήταν οι περίφημες εταίρες του Δημητρίου Πολιορκητή.
Η Δημώ συνδέθηκε με τον βασιλιά Αντίγονο.
Η Μύστα και η Νύσα συνδέθηκαν με τον βασιλιά Σέλευκο.
Η Λαΐς είχε δεσμό με τον ζωγράφο Απελλή, τον φιλόσοφο Αρίστιππο και τον Διογένη τον Κυνικό.
Η Φρύνη με τον ρήτορα Υπερείδη.
Η Μιλτώ με το βασιλιά της Περσίας Κύρο.
Η Θαΐς ήταν η εταίρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και είναι αυτή που έκαψε το ανάκτορο της Περσέπολης σ’ ένα γιορταστικό συμπόσιο.
Η Γλυκέρα είναι η περίφημη ερωμένη του Μενάνδρου.
Η Λαμπιτώ η Σαμία συνδεόταν με τον Δημήτριο τον Φαληρέα.
Η Σινώπη με τον Ιεροφάντη των Ελευσινίων Μυστηρίων Αρχία.
Η Λεόντιον ήταν η συντρόφισσα του Επίκουρου.
Η Αγαθόκλεια ήταν η φίλη του Πτολεμαίου του Δ’.
Η Μανία ήταν η ερωμένη του ολυμπιονίκη στο παγκράτιον Λεοντίσκου. Το 13ο βιβλίο του Αθήναιου μας δίνει πλήθος ονόματα, ανέκδοτα και περιστατικά από τις διάσημες εταίρες της αρχαιότητας.
Η ιεροδουλεία ήταν ένας θεσμός, κατά τον οποίο γυναίκες, αλλά ορισμένες φορές και άνδρες ασκούσαν στους ναούς την Ιερή Πορνεία.
Δύο είναι τα είδη της .Το πρώτο περιλαμβάνει όλες τις γυναίκες που είναι υποχρεωμένες, πριν παντρευθούν, να διακορευθούν μέσα στο ναό προς όφελος της θεάς, στην οποία ανήκει ο ναός.
Το δεύτερο, που είναι μετεξέλιξη του πρώτου και προφανώς επιβλήθηκε με την επικράτηση της πατριαρχίας και της ζηλοτυπίας του άνδρα που θέλει η γυναίκα του να μη σμίγει με κανένα, έστω και με θεό σε ναό, αφορά εκείνες τις γυναίκες που υπηρετούν στο ναό είτε ως σκλάβες είτε επειδή είναι ταμένες είτε γιατί έχουν έλθει με τη θέλησή τους και η ιερά πορνεία που ασκούν είναι σε μόνιμη επαγγελματική βάση.
Η ιεροδουλεία, θεσμός πανάρχαιος και θρησκευτικός, ήταν απλωμένη σ’ όλο το χώρο της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Στην Κύπρο ήταν ανεπτυγμένη, όπως μας πληροφορούν οι Κλέαρχος Σολεύς και ο Ιουστίνος, ο οποίος αναφέρει επίσης ότι οι Επιζεφύριοι Λοκροί σε κρίσιμες στιγμές πολέμου πόρνευαν τις θυγατέρες τους στον ναό της Αφροδίτης.
Στην Άβυδο της Τρωάδος υπήρχε ιερό της Αφροδίτης Πόρνης. Στην Ελλάδα ξακουστό ήταν το ιερό της Αφροδίτης στην Κόρινθο που είχε περισσότερες από 1.000 ιερόδουλες εταίρες, τις οποίες είχαν αφιερώσει στη θεά άνδρες και γυναίκες. Γι’ αυτές συνέρρεε πλήθος κόσμου, όπως μαρτυρεί ο Στράβων, και πλούτιζε η πόλη. Οι καπετάνιοι των πλοίων σκόρπιζαν αφειδώς τα λεφτά τους και απ’ αυτό βγήκε η παροιμία «ου παντός ανδρός ες Κόρινθον έσθ’ο πλους», δηλαδή δεν είναι εύκολο ταξίδι για τον καθένα η Κόρινθος.
Και υπήρχε αρχαίο έθιμο στην Κόρινθο, όταν επρόκειτο να προσευχηθεί η πόλη στην Αφροδίτη για ζητήματα υψίστης σημασίας, να προσκαλούν όσο το δυνατόν περισσότερες εταίρες να συνενώσουν την φωνή τους και να θυσιάσουν μαζί. Και για την πατριωτική τους στάση κατά την περσική εισβολή ανέγραψαν τα ονόματα των εταιρών σε δημόσια πινακίδα κι ο Σιμωνίδης τους αφιέρωσε επίγραμμα.
Στην αρχαία ελληνική κοινωνία, η σεξουαλική έλξη και πράξη ήταν αποδεκτές. Οι Έλληνες τα αντιμετώπιζαν με αβίαστο και απροβλημάτιστο τρόπο. Ο έρωτας συνδέθηκε με τις έννοιες της δύναμης, της ελευθερίας και της αλήθειας του Πλάτωνα.

Η γέννηση του έρωτα και τα σύμβολά του, οι ερωτικοί μύθοι, οι έρωτες των θεών, ο γάμος, οι εταίρες και η πορνεία, η ομοφυλοφιλία και η φιλοσοφία. Αλήθειες και ψέματα για την ερωτική ζωή των αρχαίων Ελλήνων. Μια συναρπαστική μελέτη της ερωτικής ζωής στην αρχαία Ελλάδα, σ’ έναν τόπο που οι άνθρωποι δε θεωρούσαν ποτέ τον έρωτα αμαρτία.






Ο περίεργος τρόπος που πέθαναν 19 αρχαίοι σοφοί!


Ο περίεργος τρόπος που πέθαναν 19 αρχαίοι σοφοί. Καταδίκες σε θάνατο, περίεργα ατυχήματα, αυτοκτονίες… είναι μερικοί από τους περίεργους τρόπους που πέθαναν 19 από τους αρχαίους σοφούς μας. Άς δούμε τι θάνατο είχε ο καθένας από αυτούς ξεχωριστά.

ΑΙΣΧΥΛΟΣ: Ο θρύλος ισχυρίζεται ότι ένας αετός πέρασε τη φαλάκρα του ποιητή για βράχο, και άφησε να πέσει πάνω στη φαλάκρα του μια χελώνα (έτσι σκοτώνει τις χελώνες ο αετός και μετά τις τρώει). Ο θρύλος προσθέτει ότι κάποιος χρησμός του είχε προειπεί: «Ουράνιον σε βέλος κατακτενεί». Αυτήν την εκδοχή πολλοί δεν την παραδέχονται.
ΑΙΣΩΠΟΣ: Τον Αίσωπο τον έστειλε ο βασιλιάς Κροίσος για να πάρει κάποιον χρησμό από το Μαντείο των Δελφών. Συκοφαντήθηκε όμως από τους παρευρισκόμενους στο μαντείο, ότι έκλεψε την ασημένια φιάλη του Θεού Απόλλωνα. Έτσι καταδικάστηκε να γκρεμιστεί από τους κατοίκους από την κορυφή του Παρνασσού Υάμπεια, πράγμα που έγινε.
ΑΝΑΚΡΕΩΝ: Κι εδώ ο θρύλος δίνει και παίρνει. Λέγεται, λοιπόν ότι ο Ανακρέων σκοτώθηκε από τον Ίππαρχο στην Αθήνα. Εμείς γνωρίζουμε ότι τον Ίππαρχο τον είχε σκοτώσει πριν από αυτή τη διάδοση ο Αρμόδιος. Άλλος θρύλος για το θάνατο του Ανακρέοντα λέει πως πνίγηκε από μια ρώγα σταφυλιού, αν αυτό δεν είναι σύγχυση με το θάνατο του Σοφοκλή.
ΑΝΑΧΑΡΣΙΣ: Ο προληπτικός αδερφός του βασιλιά της Σκυθίας Σαύλιος, επειδή νόμιζε ότι θέλει ο αδερφός του να μεταφέρει τη λατρεία των Ελευσινίων της Αθήνας στη Σκυθία, τον σκότωσε με τόξο, κατηγορώντας τον για ασέβεια.
ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ: Φονεύθηκε κατά την άλωση των Συρακουσών από αγροίκο και βάρβαρο στρατιώτη, τον οποίο θέλησε να διώξει από το εργαστήριο του για να μην του διακόψει τις σκέψεις του, λέγοντας το γνωστότατο από τότε: «Μη μου τους κύκλους τάραττε».
ΒΙΑΣ: Βρήκε θάνατο στις επάλξεις του καθήκοντος, αφού μίλησε για πολλή ώρα , αν και υπέργηρος, υπερασπίζοντας κάποιον ενώπιον του δικαστηρίου, έγειρε, μετά το τέλος του λόγου του, το κεφάλι του στην αγκαλιά του εγγονού του και πέθανε.
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ: Καταδικάστηκε με απαίτηση του Αντίπατρου σε θάνατο και κατέφυγε στο ναό του Ποσειδώνα στην Καλαυρία, ήπιε δηλητήριο και πέθανε.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ: Πέθανε ξαφνικά στην Αρεθούσα, πολύ κοντά στην Αμφίπολη, κατασπαραγμένος από άγριους σκύλους του βασιλιά Αρχέλαου του οποίου ήταν φιλοξενούμενος.
ΖΗΝΩΝ: Υποβλήθηκε σε μαρτυρικό θάνατο από άγριο κοπάνισμα μέσα σε μεγάλο γουδί, ύστερα από διαταγή του τυράννου Ελέας Νέαρχου!
ΗΣΙΟΔΟΣ: Πήγε στη Λοκρίδα και έμεινε στο σπίτι κάποιου Μιλήσιου. Εκεί φονεύθηκε από τους γιους του Μιλήσιου, οι οποίοι νόμιζαν ότι ατίμασε την αδερφή τους και το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα.
ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ: Δολοφονήθηκε, διότι στρατηγεύοντας στην εκστρατεία της Αμφίπολης δεν μπόρεσε να σώσει την πόλη από τους Σπαρτιάτες και το στρατηγό τους Βρασίδα.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Αυτοκτόνησε με θάνατο από ασιτία, μετά την ήττα των Αθηναίων στη Χαιρώνα.
ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ: (Κορίνθιος) Παρανοϊκή μορφή φιλοσόφου, θέλοντας να εξαφανίσει, σε μεγάλη ηλικία, κάθε ίχνος του, διέταξε δυο έμπιστους σωματοφύλακες να παραφυλάξουν τη νύχτα ένα ορισμένο σημείο και να σκοτώσουν τον πρώτο διαβάτη που θα περνούσε από εκεί και αμέσως να τον θάψουν
. Την ίδια εντολή είχε δώσει σε άλλους τέσσερις, να σκοτώσουν σε μικρή απόσταση τους δύο πρώτους, και σε άλλους οκτώ να σκοτώσουν σε μεγαλύτερη απόσταση τους τέσσερις προηγούμενους! Η διαταγή εξετελέσθη και έτσι έμεινε άγνωστος ο τάφος του Περίανδρου, διότι ο διαβάτης που πέρασε από εκεί μεταμφιεσμένο σε χωρικό ήταν ο ίδιος ο Περίανδρος!
ΠΟΛΥΒΙΟΣ: Πέφτοντας από το άλογο του με πολλά τραύματα άφησε την τελευταία του πνοή.
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ: Κάηκε μέσα στο σπίτι του από τη φωτιά που έβαλε ο Κύλων με μια ομάδα επαναστατών.
ΣΑΠΦΩ: Γκρεμίστηκε από ένα βράχο στο ακρωτήριο Λευκάτα (στη Λευκάδα), ύστερα από ερωτική απογοήτευση που δοκίμασε τον ωραίο αλλά ακατάδεχτο ναυτικό Φάωνα.
ΣΟΦΟΚΛΗΣ: Πνίγηκε καταπίνοντας μια ρώγα σταφυλιού.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Καταδικάστηκε από το Αθηναϊκό δικαστήριο σε θάνατο με κώνειο. (Μετά την απόφαση που τον καταδίκαζε να πιει το κώνειο, οι φίλοι του είπαν στον Σωκράτη: «Οι Αθηναίοι σε καταδίκασαν σε θάνατο»! Κι ο Σωκράτης απάντησε: «Κι αυτούς τους καταδίκασε η φύση».
Με 281 ψήφους εναντίον 275, δηλαδή με πλειοψηφία 6 μονάχα ψήφων, ο Σωκράτης κηρύχτηκε ένοχος. Οι δικαστές τον ρώτησαν ποια ποινή προτιμούσε να του επιβληθεί και εκείνος ζήτησε με κάποια ειρωνεία, μια τιμητική αμοιβή. Τους απάντησε: «Να σιτίζομαι στο Πρυτανείο».)
ΧΙΛΩΝ: Πέθανε σε πολύ μεγάλη ηλικία στην Πίσα από υπερβολική χαρά, που του δημιουργήθηκε όταν αγκάλιασε το γιο του, που επέστρεψε από την Ολυμπία νικητής στο αγώνισμα της πυγμαχίας.

Η θέση της γυναίκας στην Αρχαία Αθήνα (women in Ancient Athens)


Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ !

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΩΝ ΓΑΛΛΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗΣ (ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ) ΤΟΥ ΓΑΛΛΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ Michel Serres ΚΑΙ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΣΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ ΤΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ -6 ΑΙΩΝΑ ΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ -4 ΑΙΩΝΑ. ΣΕ ΕΝΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΓΗΣ , ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΠΟΥ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΕΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

 

ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ. Carl Sagan

herakleitos-20110116

Δείτε μέσα σε τρία βίντεο την ιστορία της γέννησης των επιστημών και τους πρωτοπόρους Έλληνες επιστήμονες.
Η απαρχή της εξανθρωπιστικής πορείας του ζωικού είδους Homo sapiens.
Μοναδική αφήγηση από τον καλλιτέχνη επιστήμονα Carl Sagan

 
 

Ήλιος της Βεργίνας - Η Ιστορία του αρχαίου Ελληνικού συμβόλου!


4000 χρόνια πριν: Αυτή είναι η στιγμή όπου οι αρχαίοι Έλληνες, άρχισαν πρώτοι να χρησιμοποιούν αυτό το σύμβολο του Ηλίου. To σύμβολο δεν είχε τυποποιηθεί ακόμα με την πρώιμη μορφή του.
Ο Ήλιος της Βεργίνας (αλλιώς "Αστέρι της Βεργίνας") είναι ένα σύμβολο που χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τους Αρχαίους Έλληνες. Αν και ο Ήλιος της Βεργίνας είναι ένα σύμβολο Πανελλήνιο, έγινε διάσημος λόγω των Μακεδόνων, οι οποίοι το χρησιμοποιούν ως σύμβολο της δυναστείας Αργεαδών στο Βασίλειο της Μακεδονίας. Ο τυπικός Ήλιος της Βεργίνας, αποτελείται από 16 ακτίνες. Μπορούμε επίσης να τον δούμε και με 12 ή ακόμα και 8 ακτίνες του Ήλιου.
Ο Ήλιος με τις δεκαέξι ακτίνες αντιπροσωπεύει τα εξής: Οι 4 ακτίνες αντιπροσωπεύουν τα 4 στοιχεία της φύσης, ΓΗ - ΘΑΛΑΣΣΑ - ΦΩΤΙΑ - ΑΕΡΑΣ και οι υπόλοιπες 12 ακτίνες αντιπροσωπεύουν τους 12 Θεούς του Ολύμπου.
Το αστέρι της Βεργίνας στο Βασιλικό τάφο του Φιλίππου Β'. (Μουσείο Βεργίνας)

Ο Ήλιος της Βεργίνας, κατά κυριότητα συμβολίζει κάτι το παρθένο. Γι' αυτό και συνήθως βλέπουμε το Αρχαίο αυτό Ελληνικό σύμβολο, στην παρθένο Θεά Αθηνά. Αλλά και σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, μπορεί να ταυτοποιηθεί και με τον Θεό Απόλλωνα.
Ο Ήλιος της Βεργίνας αποτέλεσε ένα κοινό σύμβολο της Αρχαίας Ελλάδας και το βρίσκουμε σε κέρματα, αγγεία, τοιχογραφίες και αγάλματα, πολύ πριν το Μακεδονικό βασίλειο και την δυναστεία των Αργεάδων.
Δεκαεξάστεροι και Οχτάστεροι Ήλιοι παρουσιάζονται συχνά σε Μακεδονικά και Ελληνιστικά νομίσματα και ασπίδες της Περιόδου. Επίσης υπάρχει και αριθμός απεικονίσεων Αθηναίων Οπλιτών να φέρουν ένα πανομοιότυπο δεκαεξάκτινο σύμβολο στη πανοπλία τους, από τον -6ο αιώνα ,καθώς και σε νομίσματα, από τη νησιωτική μέχρι την ηπειρωτική Ελλάδα, όπως στη Κέρκυρα, εύρημα -5ου αιώνα, Λοκρίδα, -4ο αιώνα. Μετά την ένωση των Ελλήνων υπό την αρχηγεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Ήλιος της Βεργίνας αποτέλεσε το κύριο σύμβολο της Ελληνικής εθνογέννεσης.

Αποκαλυπτικό βίντεο για τα εμφιαλωμένα νερά - Μάθετε τι πίνετε!


Σύμφωνα με έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, το εξασθενές χρώμιο που βρέθηκε σε εμφιαλωμένα ελληνικά νερά, αναγνωρίζεται ως καρκινογόνο για τον άνθρωπο. Στη χώρα μας η επικίνδυνη τοξική ουσία έχει εντοπιστεί μέχρι στιγμής στα νερά περιοχών όπως η κοιλάδα του Ασωπού στη Βοιωτία, η Μεσσαπία στην κεντρική Εύβοια και η Νοτιοανατολική Θεσσαλία.
Δείτε το αποκαλυπτικό βίντεο για την παγκόσμια βιομηχανία εμφιαλωμένων νερών..

Τί έλεγε ο Θουκυδίδης για περιόδους κρίσης όπως η σημερινή!


Ο Θουκυδίδης (περίπου 460 -398 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας στρατηγός και ιστορικός, παγκοσμίως γνωστός για τη συγγραφή της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Κάντε τον κόπο να διαβάσατε το παρακάτω απόσπασμα του Θουκυδίδη και δείτε πόσο αναλυτικοί και σκεπτόμενοι ήταν οι άνθρωποι.
ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ
Βιβλίο 3. Κεφάλαιο 82
Για όσα έγιναν, γίνονται και θα γίνουν…
1. Σ’ αυτές τις ακρότητες έφτασε ο εμφύλιος πόλεμος και προκάλεσε μεγάλη εντύπωση, γιατί ήταν ο πρώτος που έγινε. Αργότερα μπορεί να πη κανείς ότι ολόκληρος ο Ελληνισμός συνταράχτηκε, γιατί παντού σημειώθηκαν εμφύλιοι σπαραγμοί. Οι δημοκρατικοί καλούσαν τους Αθηναίους να τους βοηθήσουν και οι ολιγαρχικοί τους Λακεδαιμόνιους. όσο διαρκούσε η ειρήνη δεν είχαν ούτε πρόφαση, αλλά ούτε και την διάθεση να τους καλέσουν για βοήθεια. Με τον πόλεμο, όμως καθεμιά από τις αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις μπορούσε εύκολα να βρη ευκαιρία να προκαλέση εξωτερική επέμβαση για να καταστρέψη τους αντιπάλους της και να ενισχυθή η ίδια για ν’ ανατρέψη το πολίτευμα.
2. Οι εμφύλιες συγκρούσεις έφεραν μεγάλες κι αμέτρητες συμφορές στις πολιτείες, συμφορές που γίνονται και θα γίνωνται πάντα όσο δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου, συμφορές που μπορεί να είναι βαρύτερες ή ελαφρότερες κι έχουν διαφορετική μορφή ανάλογα με τις περιστάσεις. Σε καιρό ειρήνης και όταν ευημερή ο κόσμος και οι πολιτείες, οι άνθρωποι είναι ήρεμοι γιατί δεν τους πιέζουν ανάγκες φοβερές. Αλλ’ όταν έρθη ο πόλεμος που φέρνει στους ανθρώπους την καθημερινή στέρηση, γίνεται δάσκαλος της βίας κι ερεθίζει τα πνεύματα του πλήθους σύμφωνα με τις καταστάσεις που δημιουργεί.
3. Ο εμφύλιος πόλεμος, λοιπόν, μεταδόθηκε από πολιτεία σε πολιτεία. Κι όσες πολιτείες έμειναν τελευταίες, έχοντας μάθει τι είχε γίνει αλλού, προσπαθούσαν να υπερβάλουν σ’ επινοητικότητα, σε ύπουλα μέσα και σε ανήκουστες εκδικήσεις.
4. Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και την σημασία των λέξεων. Η παράλογη τόλμη θεωρήθηκε ανδρεία και αφοσίωση στο κόμμα, η προσωπική διστακτικότητα θεωρήθηκε δειλία που κρύβεται πίσω από εύλογες προφάσεις και η σωφροσύνη προσωπίδα της ανανδρείας. Η παραφορά θεωρήθηκε ανδρική αρετή, ενώ η τάση να εξετάζωνται προσεκτικά όλες οι όψεις ενός ζητήματος θεωρήθηκε πρόφαση για υπεκφυγή.
5. Όποιος ήταν έξαλλος γινόταν ξακουστός, ενώ όποιος έφερνε αντιρρήσεις γινόταν ύποπτος. Όποιον επινοούσε κανένα τέχνασμα και πετύχαινε, τον θεωρούσαν σπουδαίο, κι όταν υποψιαζόταν σύγκαιρα και φανέρωνε τα σχέδια του αντιπάλου, τον θεωρούσαν ακόμα πιο σπουδαίο. Ενώ όποιος ήταν αρκετά προνοητικός, ώστε να μην χρειαστούν τέτοια μέσα, θεωρούσαν ότι διαλύει το κόμμα και ότι είναι τρομοκρατημένος από την αντίπαλη παράταξη. Με μια λέξη, όποιος πρόφταινε να κάνη κακό πριν από τον άλλον, ήταν άξιος επαίνου, καθώς κι εκείνος που παρακινούσε στο κακό όποιον δεν είχε σκεφτεί να το κάνη.
6. Αλλά και η συγγένεια θεωρήθηκε χαλαρότερος δεσμός από την κομματική αλληλεγγύη, γιατί οι ομοϊδεάτες ήσαν έτοιμοι να επιχειρήσουν οτιδήποτε, χωρίς δισταγμό, και τούτο επειδή τα κόμματα δεν σχηματίστηκαν για να επιδιώξουν κοινή ωφέλεια με νόμιμα μέσα, αλλά, αντίθετα, για να ικανοποιήσουν την πλεονεξία τους παρανομώντας. Και η μεταξύ τους αλληλεγγύη βασιζόταν περισσότερο στην συνενοχή τους παρά στους όρκους τους στους θεούς.
7. Τις εύλογες προτάσεις των αντιπάλων τις δέχονταν με υστεροβουλία και όχι με ειλικρίνεια για να φυλαχτούν από ένα κακό αν οι άλλοι ήταν πιο δυνατοί. Και προτιμούσαν να εκδικηθούν για κάποιο κακό αντί να προσπαθήσουν να μην το πάθουν. Όταν έκαναν όρκους για κάποια συμφιλίωση, τους κρατούσαν τόσο μόνο όσο δεν είχαν την δύναμη να τους καταπατήσουν, μη έχοντας να περιμένουν βοήθεια από αλλού.
Αλλά μόλις παρουσιαζόταν εικαιρία, εκείνοι που πρώτοι είχαν ξαναβρεί το θάρρος τους, αν έβλεπαν ότι οι αντίπαλοί τους ήσαν αφύλαχτοι, τους χτυπούσαν κι ένοιωθαν μεγαλύτερη χαρά να τους βλάψουν εξαπατώντας τους, παρά χτυπώντας τους ανοιχτά. Θεωρούσαν ότι ο τρόπος αυτός όχι μόνο είναι πιο ασφαλής αλλά και βραβείο σε αγώνα δόλου. Γενικά είναι ευκολώτερο να φαίνονται επιδέξιοι οι κακούργοι, παρά να θεωρούνται τίμιοι όσοι δεν είναι δόλιοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να κάνουν το κακό και να θεωρούνται έξυπνοι, παρά να είναι καλοί και να τους λένε κουτούς.
8. Αιτία όλων αυτών είναι η φιλαρχία που έχει ρίζα την πλεονεξία και την φιλοδοξία που έσπρωχναν τις φατρίες ν’ αγωνίζωνται με λύσσα. Οι αρχηγοί των κομμάτων, στις διάφορες πολιτείες, πρόβαλλαν ωραία συνθήματα. Ισότητα των πολιτών από την μια μεριά, σωφροσύνη της αριστοκρατικής διοίκησης από την άλλη.
Προσποιούνταν έτσι ότι υπηρετούν την πολιτεία, ενώ πραγματικά ήθελαν να ικανοποιήσουν προσωπικά συμφέροντα και αγωνίζονταν με κάθε τρόπο να νικήσουν τους αντιπάλους τους. Τούτο τους οδηγούσε να κάνουν τα φοβερώτερα πράγματα επιδιώκοντας να εκδικηθούν τους αντιπάλους τους, όχι ως το σημείο που επιτρέπει η δικαιοσύνη ή το συμφέρον της πολιτείας, αλλά κάνοντας τις αγριότερες πράξεις, με μοναδικό κριτήριο την ικανοποίηση του κόμματός τους.
Καταδίκαζαν άνομα τους αντιπάλους τους ή άρπαζαν βίαια την εξουσία, έτοιμοι να κορέσουν το μίσος τους. Καμιά από τις δύο παρατάξεις δεν είχε κανέναν ηθικό φραγμό κι εκτιμούσε περισσότερο όσους κατόρθωναν να κρύβουν κάτω από ωραία λόγια φοβερές πράξεις. Όσοι πολίτες ήταν μετριοπαθείς θανατώνονταν από την μια ή την άλλη παράταξη, είτε επειδή είχαν αρνηθή να πάρουν μέρος στον αγώνα είτε επειδή η ιδέα και μόνο ότι θα μπορούσαν να επιζήσουν προκαλούσε εναντίον τους τον φθόνο.

Σεξουαλικές Διαταραχές ή Παραφιλίες.



Το κύριο χαρακτηριστικό των παραφιλιών είναι η σεξουαλική απόκριση και διέγερση σε σεξουαλικά αντικείμενα ή καταστάσεις που δεν αποτελούν συνήθη διεγερτικά ερεθίσματα για τον άνθρωπο και σε ορισμένο βαθμό μπορεί να παρεμβαίνουν στη δυνατότητά του για αμοιβαία συναισθηματική σεξουαλική δραστηριότητα. Κύριο χαρακτηριστικό, λοιπόν, στις παραφιλίες αποτελούν οι έντονες και επαναλαμβανόμενες σεξουαλικές παρορμήσεις και διεγερτικές σεξουαλικές φαντασιώσεις που εμπεριέχουν είτε:
  • αντικείμενα.
  • παιδιά ή μη συναινούντα άτομα.
  • βασανισμό ή ταπείνωση του συντρόφου ή κάποιου τρίτου προσώπου
Εξ” ορισμού όμως οι σεξουαλικές φαντασιώσεις περιλαμβάνουν τα πάντα και «επιτρέπουν» τα πάντα. Γι” αυτό και η διάγνωση της παραφιλίας δίνεται μόνο όταν το άτομο έχει ουσιαστικά πραγματοποιήσει τις παρορμήσεις και τις φαντασιώσεις του και νιώθει ιδιαίτερα άβολα και δυσαρεστημένο σχετικά με το γεγονός αυτό. Επίσης, το περιεχόμενο των σεξουαλικών φαντασιώσεων και εικόνων στις παραφιλίες μπορεί να είναι το ίδιο με αυτό ατόμων που δεν εκδηλώνουν παραφιλική συμπεριφορά. Δηλαδή, οι ίδιες εικόνες μπορεί να προκαλούν σεξουαλική διέγερση και σε φυσιολογικές καταστάσεις (π.χ., η εξύβριση/ ταπείνωση του/ της συντρόφου). Η διαφορά έγκειται και πάλι στο ότι το άτομο που εκδηλώνει τη σεξουαλική παρέκκλιση έχει πραγματοποιήσει τη φαντασίωσή του και νιώθει ιδιαίτερα άβολα γι” αυτό και, κυρίως, ότι η παραφιλική δραστηριότητα αποτελεί το αντικείμενο της σεξουαλικής απόκρισής του και όχι το άλλο άτομο με το οποίο συνευρίσκεται.

Πολλά ζευγάρια για παράδειγμα συμπεριλαμβάνουν σαδομαζοχιστικές σκηνές και παιχνίδια στη σεξουαλική τους δραστηριότητα. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι σαδομαζοχιστικές σκηνές αποτελούν μέρος της αλληλεπίδρασης και του παιχνιδιού ανάμεσα στους δύο συντρόφους, και όχι τον κύριο σκοπό της σεξουαλικής δραστηριότητας. Στη σεξουαλική παρέκκλιση ο «άλλος» αποκλείεται από τη σεξουαλική δραστηριότητα γιατί, ουσιαστικά, το άτομο «κάνει σεξ με την παρέκκλισή» του, π.χ., με το να βασανίζει, και όχι με τον άλλον. Τέλος, στο σημείο αυτό υπεισέρχεται και το σημαντικό ζήτημα των περιπτώσεων εκείνων στις οποίες οι παραφιλικές δραστηριότητες διαδραματίζονται χωρίς την απαραίτητη συγκατάθεση του άλλου ατόμου το οποίο μπορεί να εξαναγκάζεται ή να υποφέρει κατά τη συνεύρεση αυτή.
Σε ορισμένες περιπτώσεις σεξουαλικών παρεκκλίσεων οι παραφιλικές φαντασιώσεις και τα ερεθίσματα μπορεί να είναι απαραίτητα για την ερωτική διέγερση και ικανοποίηση του ατόμου και να συμπεριλαμβάνονται πάντα στο σεξουαλικό του ρεπερτόριο. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να εκδηλώνονται μόνο σε ιδιαίτερες στιγμές ή περιστάσεις της ζωής του, όπως, για παράδειγμα, σε περιόδους έντονου στρες. Ή, σε άλλες περιπτώσεις, το άτομο μπορεί να τις εκδηλώνει περιστασιακά, με συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά γενικά να μπορεί να λειτουργεί φυσιολογικά στην ερωτική του ζωή χωρίς την απαραίτητη επιστράτευσή τους.
Οι παραφιλίες διαχωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: αυτές με προτίμηση παθολογικού ερωτικού στόχου, και αυτές με παθολογική ερωτική δραστηριότητα (διαδικασία). Ο διαχωρισμός αυτός, μη παραβλέποντας το γεγονός ότι οι καταστάσεις αυτές μπορεί να συνυπάρχουν και στο ίδιο άτομο, βοηθά στη διερεύνηση του συσχετισμού που υφίσταται ανάμεσα στις παραφιλίες. Στην ομάδα της παθολογικής ερωτικής δραστηριότητας εντάσσονται η παιδοφιλία, η ηδονοβλεψία, η επιδειξιομανία, η εφαψιομανία (οι τρεις αυτές παραφιλίες παρουσιάζουν κοινό υπόβαθρο παθολογίας και αρκετές μελέτες έχουν δείξει την υψηλή συχνότητα με την οποία εκδηλώνονται στον ευρύτερο πληθυσμό) και μία κατηγορία βιασμού που χαρακτηρίζεται από μη-σαδιστικού τύπου βιασμούς.
Τα άτομα που εκδηλώνουν παραφιλική συμπεριφορά συχνά δεν μπορούν ν” αλληλεπιδράσουν και να ανταποδώσουν τρυφερότητα στη σεξουαλική πράξη και πολλές φορές εκδηλώνουν και άλλες σεξουαλικές δυσλειτουργίες. Συχνή είναι επίσης η εκδήλωση και άλλων διαταραχών της προσωπικότητας και η χρήση ουσιών. Το πρόβλημα όμως έγκειται στο γεγονός ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι χρειάζονται ειδική βοήθεια και θεραπευτική αντιμετώπιση και έτσι προσέρχονται σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας μόνο όταν η συμπεριφορά τους τα φέρει σε σύγκρουση με το περιβάλλον τους, π.χ. με το/ τη σύντροφο, την οικογένεια ή το νόμο (για παράδειγμα, σε περιπτώσεις παιδοφιλίας, συμμετοχής μη συναινούντων ατόμων κοκ.).
Οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις εκδηλώνονται συνήθως κατά την εφηβική ηλικία και κατά την αρχή της ενηλικίωσης. Όπως προαναφέρθηκε, η παιδοφιλία, η ηδονοβλεψία, η επιδειξιομανία και η εφαψιομανία σημειώνουν το υψηλότερο ποσοστό. Παράλληλα, σεξουαλικά παρεκκλίνοντα άτομα μπορεί να εκδηλώνουν περισσότερες από μια παραφιλίες, τρεις ή και περισσότερες.
Επίσης, να σημειωθεί ότι εκτός από το σεξουαλικό μαζοχισμό που εμφανίζεται είκοσι φορές πιο συχνά στους άντρες απ” ό, τι στις γυναίκες, οι άλλες παραφιλίες δεν συναντώνται σχεδόν ποτέ σε γυναίκες, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις. Οι λόγοι για τους οποίους υφίσταται αυτή η διαφοροποίηση είναι άγνωστοι.
Η παραφιλική συμπεριφορά μπορεί συχνά να λειτουργεί σε λανθάνουσα μορφή μέχρι να εκδηλωθεί. Ένα άτομο μπορεί, για παράδειγμα, να εργάζεται κάπου όπου έρχεται σε επαφή με το διεγερτικό ερέθισμα προτίμησής του. Για παράδειγμα, ένας άντρας μπορεί να εργάζεται σε κατάστημα πώλησης γυναικείων εσωρούχων ή υποδημάτων, ένας παιδόφιλος σε ένα σχολείο, ένας σαδιστής ως οδηγός ασθενοφόρου που μεταφέρει άτομα που «υποφέρουν». Το άτομο μπορεί επίσης να παρακολουθεί ειδικά, να διαβάζει, να αγοράζει, να συλλέγει υλικό που σχετίζεται με το αγαπημένο παραφιλικό του ερέθισμα μη έχοντας ακόμα συνειδητοποιήσει την ειδική παρόρμησή του.
Πώς βιώνει το άτομο την εμπειρία της παραφιλικής παρόρμησης και συμπεριφοράς; Το ίδιο, σε ορισμένες περιπτώσεις, αναφέρει ότι η συμπεριφορά του δεν του προκαλεί δυσαρέσκεια αλλά ότι τον στενοχωρεί η αντίδραση των άλλων σε αυτή. Σε άλλες περιπτώσεις εκφράζεται ενοχή, ντροπή και αίσθημα κατάθλιψης καθώς νιώθει ότι «πρέπει» να κάνει αυτό που κάνει και ότι δεν είναι κοινωνικά αποδεκτός και ηθικός. Παράλληλα, επειδή, όπως προαναφέρθηκε, η φύση των παραφιλιών εμπεριέχει μη δυνατότητα αμοιβαίας και επικοινωνιακής σεξουαλικής δραστηριότητας υπεισέρχονται και άλλα ψυχολογικά προβλήματα και σεξουαλικές δυσλειτουργίες.
Ποιες είναι οι παραφιλίες:
Επιδειξιομανία
Η επιδειξιομανία αφορά έντονες σεξουαλικές φαντασιώσεις και συμπεριφορές που αφορούν την έκθεση των γεννητικών οργάνων σε ανυποψίαστο άγνωστο πρόσωπο. Σχεδόν το 100% των περιπτώσεων επιδειξιομανών είναι άντρες που εκθέτουν τα γεννητικά τους όργανα σε γυναίκες και τα θύματα είναι αποκλειστικά γυναίκες. Πολλές φορές το άτομο μπορεί να αυνανίζεται κατά τη διάρκεια της έκθεσης ή να φαντασιώνει ότι εκθέτει τα γεννητικά του όργανα.
Ο επιδειξιομανής δεν αποπειράται σχεδόν ποτέ περαιτέρω σεξουαλική επαφή με το άτομο στο οποίο επιδεικνύεται, επομένως δεν αποτελεί κίνδυνο για οποιαδήποτε άλλου είδους επίθεση. Η βαθύτερη επιθυμία του είναι να εκπλήξει ή να σοκάρει τον άλλον και λειτουργεί σχεδόν σε συνειδητό επίπεδο. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να φαντασιώνει ότι το άλλο πρόσωπο που τον παρακολουθεί διεγείρεται κι εκείνο σεξουαλικά.
Πολύ συχνά όμως η επιδειξιομανία, όπως και άλλες παραφιλίες, μπορεί να αποτελεί εκδήλωση λανθάνουσας ψυχιατρικής νόσου.
Ηδονοβλεψία
Η ηδονοβλεψία αφορά την παρακολούθηση σεξουαλικής δραστηριότητας που διαδραματίζεται μεταξύ άλλων ατόμων με συνοδό σεξουαλική διέγερση. Προκειμένου η παρακολούθηση αυτή να χαρακτηριστεί ως παρεκκλίνουσα θα πρέπει να αφορά παρακολούθηση ανυποψίαστων ατόμων, συνήθως ξένων, που είναι γυμνά ή επιδίδονται σε σεξουαλική δραστηριότητα, και να αποσκοπεί στη σεξουαλική διέγερση. Ο ηδονοβλεψίας συνήθως δεν επιζητά σεξουαλική επαφή με το άτομο το οποίο παρακολουθεί. Επικρατεί η φαντασίωση της σεξουαλικής πράξης με το παρατηρούμενο άτομο, αλλά αυτό σπάνια καταλήγει να συμβεί.
Ο οργασμός πραγματοποιείται μέσω αυνανισμού, κατά τη στιγμή της παρακολούθησης ή αργότερα.
Σε ορισμένες περιπτώσεις η ηδονοβλεψία αποτελεί τη μοναδική σεξουαλική δραστηριότητα του ατόμου. Σε άλλες περιπτώσεις, οι ηδονοβλεπτικές φαντασιώσεις προτιμώνται, αλλά δεν αποτελούν τη μοναδική πηγή διέγερσης και ικανοποίησης του ατόμου ή εκδηλώνονται σε περιόδους μεγάλης ψυχικής έντασης. Θα πρέπει όμως και πάλι να διευκρινιστεί ότι αρκετά άτομα περιλαμβάνουν ηδονοβλεπτικές φαντασιώσεις στο φάσμα των σεξουαλικών τους φαντασιώσεων και αυτό αποτελεί μια φυσιολογική δραστηριότητα. Όταν όμως οι φαντασιώσεις αυτές αρχίζουν να αποτελούν το κύριο πεδίο σεξουαλικού ενδιαφέροντος του ατόμου, διαρκούν στο χρόνο (τουλάχιστον έξι μήνες) και προκαλούν σημαντική δυσφορία ή διαταραχή στη ζωή του ατόμου, τότε γίνεται λόγος για ηδονοβλεψία και παραφιλική διαταραχή. Η ηλικία που εκδηλώνεται αρχικά η ηδονοβλεπτική δραστηριότητα είναι συνήθως περί τα 15 έτη και τείνει να γίνεται χρόνια.
Παιδοφιλία
Η παιδοφιλία αφορά επίμονες και επαναλαμβανόμενες σεξουαλικές φαντασιώσεις ή συμπεριφορές που αναφέρονται σε σεξουαλική δραστηριότητα με παιδιά (νεώτερα της ηλικίας των 13 ετών). Οι φαντασιώσεις αυτές έχουν πραγματοποιηθεί και το άτομο βιώνει σημαντική δυσφορία καθώς και δυσλειτουργία στην κοινωνική, εργασιακή του ζωή ή άλλο σημαντικό τομέα της λειτουργικότητάς του. Ο παιδόφιλος πρέπει να είναι τουλάχιστον 16 ετών και τουλάχιστον 5 έτη μεγαλύτερος από το παιδί. Σε περιπτώσεις όμως εφήβων δραστών ο περιορισμός αυτός μπορεί να μην ισχύει και η διάγνωση να δίνεται κατά περίπτωση (π.χ. δεν θεωρείται παιδόφιλος ένας 17χρονος έφηβος που διατηρεί σταθερή σεξουαλική σχέση με μια 12χρονη κοπέλα).
Οι παιδόφιλοι συχνά αναφέρουν ότι έλκονται από παιδιά μιας συγκεκριμένης ηλικιακής ομάδας. Κατά το επίσημο διαγνωστικό εγχειρίδιο της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρίας, οι παιδόφιλοι που έλκονται από κορίτσια προτιμούν συνήθως τις ηλικίες των 8-10 ετών, ενώ εκείνοι που έλκονται από αγόρια προτιμούν λίγο μεγαλύτερες ηλικίες. Η έλξη για κορίτσια είναι σχεδόν διπλάσια από ό, τι για αγόρια, πολλοί παιδόφιλοι όμως διεγείρονται σεξουαλικά από παιδιά και των δύο φύλων. Παράλληλα, αρκετοί παιδόφιλοι έλκονται αποκλειστικά από παιδιά, ενώ άλλοι και από ενήλικες.
Οι παιδόφιλοι συχνά περιορίζουν τη δραστηριότητά τους στο να γδύνουν το παιδί και να το κοιτούν, να γδύνονται οι ίδιοι, να αυνανίζονται παρουσία του, ή να το χαϊδεύουν τρυφερά και να το αγκαλιάζουν. Άλλοι όμως μπορεί να επιχειρούν κολπική διείσδυση, στοματικό έρωτα, πρωκτική επαφή, ή να χαϊδεύουν/ διεισδύουν με τα δάκτυλά τους, με ξένα αντικείμενα εξασκώντας εκάστοτε πίεση και βία προκειμένου να καταφέρουν το σκοπό τους. Οι απόπειρες αυτές ερμηνεύονται συνήθως στα παιδιά με διάφορες δικαιολογίες και εκλογικεύσεις, π.χ. ότι έχουν εκπαιδευτική αξία, ότι το ίδιο λαμβάνει σεξουαλική ευχαρίστηση από αυτές ή ότι εκείνο ήταν σεξουαλικά προκλητικό και προκάλεσε τις συγκεκριμένες πράξεις. Σχετικά ζητήματα είναι ευρέως γνωστά και από την παιδοφιλική πορνογραφία.
Ο παιδόφιλος μπορεί να περιορίζει την παιδοφιλική του δραστηριότητα στα παιδιά του, τα θετά παιδιά του, άλλα συγγενικά πρόσωπα, ή να θυματοποιεί και παιδιά εκτός του ευρύτερου συγγενικού του περιβάλλοντος. Πολλοί παιδόφιλοι απειλούν το παιδί για να αποφύγουν την αποκάλυψή τους. Άλλοι θυματοποιούν τα παιδιά αναπτύσσοντας πολύπλοκες τεχνικές για να έρχονται σε επαφή μαζί τους, π.χ., κερδίζουν την εμπιστοσύνη της μητέρας τους, παντρεύονται τη μητέρα ενός πολύ ελκυστικού παιδιού, ανταλλάσσουν παιδιά με άλλους που εκδηλώνουν την ίδια διαταραχή ή, σε άλλες περιπτώσεις, υιοθετούν παιδιά από χώρες του τρίτου κόσμου ή απαγάγουν παιδιά από ξένους.
Εκτός από συγκεκριμένες περιπτώσεις που σχετίζονται με σεξουαλικό σαδισμό ο παιδόφιλος είναι συνήθως πολύ γενναιόδωρος και ευαίσθητος στις ανάγκες του παιδιού αποσκοπώντας να κερδίσει τη συμπάθεια, το ενδιαφέρον, την αφοσίωσή του, και να αποφύγει την αποκάλυψή του.
Οι παιδοφιλικές τάσεις εκδηλώνονται αρχικά κατά την εφηβική ηλικία. Πολλοί παιδόφιλοι όμως αναφέρουν ότι δεν είχαν νιώσει έλξη για παιδιά μέχρι τη μέση ηλικία. Η πορεία των παιδοφιλικών παρορμήσεων είναι συνήθως χρόνια, ιδιαίτερα για όσους έλκονται από αγόρια. Η συχνότητα εκδήλωσης όμως της παιδοφιλικής συμπεριφοράς συνήθως κυμαίνεται ανάλογα με τα επίπεδα ψυχοκοινωνικού στρες. Τέλος η πλειοψηφία των παιδόφιλων έχουν υπάρξει και οι ίδιοι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης κατά την παιδική τους ηλικία.
Φετιχισμός
Ο φετιχισμός αφορά επαναλαμβανόμενες και επίμονες σεξουαλικές φαντασιώσεις, επιθυμίες και συμπεριφορές που περιλαμβάνουν τη χρήση ειδικών αντικειμένων ως ερεθίσματα με σκοπό τη σεξουαλική διέγερση και ευχαρίστηση (π.χ. γυναικεία εσώρουχα). Οι σεξουαλικές αυτές φαντασιώσεις, επιθυμίες και συμπεριφορές προκαλούν σημαντική δυσφορία και διατάραξη της κοινωνικής, εργασιακής ή άλλης σημαντικής δραστηριότητας του ατόμου. Τέλος, τα φετιχιστικά αντικείμενα δεν περιορίζονται μόνο σε είδη γυναικείων ρούχων (όπως στο μετενδυματικό φετιχισμό) ή σε αντικείμενα ειδικά σχεδιασμένα για σεξουαλική διέγερση και ικανοποίηση (π.χ. δονητής).
Δεν υφίστανται σαφή επιδημιολογικά στοιχεία σχετικά με το φετιχισμό. Είναι όμως ευρέως γνωστό ότι ο φετιχισμός συναντάται σε σημαντικά υψηλότερο ποσοστό στους άνδρες.
Οι φετιχιστές χρησιμοποιούν διάφορα αντικείμενα, όπως, ρούχα, μαλακά υλικά, παπούτσια, δερμάτινα ή λαστιχένια εξαρτήματα, με ποικίλους τρόπους, π.χ. χαϊδεύοντας, γλύφοντας, τρίβοντας, καίγοντας, κόβοντας, κοιτάζοντας ή παρακολουθώντας κάποιον άλλον να τα χρησιμοποιεί, ή εστιάζουν σε συγκεκριμένα μέρη του σώματος, με κύρια προτίμηση το πόδι. Μπορεί επίσης να έχουν ένα φετίχ, σε πολλές όμως περιπτώσεις περισσότερα από ένα. Συχνά παρατηρείται το φαινόμενο ο φετιχιστής να κλέβει το φετίχ που προτιμά. Έχουν καταγραφεί και περιστατικά βιαιότερων εγκλημάτων, δηλαδή, φόνοι με επίκεντρο ενδιαφέροντος, κίνητρο κλπ. το φετιχιστικό αντικείμενο.
Εφαψιομανία
Η εφαψιομανία αφορά επαναλαμβανόμενες και επίμονες σεξουαλικές φαντασιώσεις και συμπεριφορές που περιλαμβάνουν άγγιγμα και τρίψιμο με μη-συγκατατιθέμενο άτομο. Οι συγκεκριμένες σεξουαλικές φαντασιώσεις, τάσεις και συμπεριφορές προκαλούν σημαντική δυσφορία και διαταραχή στην κοινωνική, εργασιακή, ή άλλη σημαντική περιοχή της λειτουργικότητας του ατόμου. Η δράση αυτή λαμβάνει χώρα σε μέρη όπου υπάρχει πολυκοσμία ή όπου η διαφυγή θα ήταν εύκολη αν ο δράστης γινόταν αντιληπτός, π.χ. σε λεωφορεία σε ώρες αιχμής, σε υπόγειους σιδηρόδρομους, σε πεζοδρόμια πολυσύχναστων δρόμων. Ο εφαψιομανής συνήθως επιλέγει ως «θύματα» άτομα ελκυστικά στον ίδιο, τα οποία συνήθως φορούν στενά /εφαρμοστά ρούχα. Ο ίδιος τρίβει τα γεννητικά του όργανα στους μηρούς και τα οπίσθια του θύματος ή χαϊδεύει τα γεννητικά όργανα ή τους μαστούς. Όταν το κάνει αυτό συνήθως φαντασιώνει ότι διατηρεί μια αποκλειστική σχέση φροντίδας και τρυφερότητας με το συγκεκριμένο άτομο. Παρ” όλα αυτά έχει συνείδηση ότι αφού αγγίξει το θύμα του πρέπει να απομακρυνθεί άμεσα προκειμένου να αποφύγει τον εντοπισμό και την πιθανή σύλληψή του. Το θύμα συνήθως αρχικά δεν αντιδρά στο άγγιγμά του καθώς δύσκολα φαντάζεται ότι μια τέτοια προκλητική πράξη μπορεί να λαμβάνει χώρα σε έναν δημόσιο χώρο.
Η εφαψιομανία εκδηλώνεται αρχικά κατά την εφηβική ηλικία και τα υψηλότερα ποσοστά δράσης σημειώνονται μεταξύ 15-25 ετών με προοδευτική ελάττωση της συχνότητας εκδήλωσης μετέπειτα. Πολλοί εφαψίες έχουν αναφέρει ότι άρχισαν να εκδηλώνουν αυτές τις τάσεις παρακολουθώντας άλλους να διαπράττουν τη συγκεκριμένη πράξη.
Σεξουαλικός σαδισμός
Ο σεξουαλικός σαδισμός αφορά επανειλημμένες και έντονες σεξουαλικές φαντασιώσεις, τάσεις ή συμπεριφορές που περιλαμβάνουν πράξεις (πραγματικές, όχι φανταστικές ή προσποιητές) στις οποίες ο ψυχικός ή σωματικός πόνος του «θύματος» (συμπεριλαμβανόμενης και της ταπείνωσης) διεγείρουν το άτομο σεξουαλικά. Το άλλο άτομο μπορεί να συναινεί ή όχι στην όλη δραστηριότητα. Οι σεξουαλικές φαντασιώσεις, τάσεις ή συμπεριφορές προκαλούν σημαντική υποκειμενική ενόχληση και διαταραχή στην κοινωνική, εργασιακή ή άλλη σημαντική περιοχή της καθημερινής λειτουργικότητας του ατόμου.
Ο σεξουαλικός σαδισμός εκδηλώνεται τόσο σε ομοφυλόφιλα όσο και σε ετεροφυλόφιλα άτομα και εμφανίζεται συνήθως κατά την αρχή της ενήλικης ζωής. Οι σχετικές δραστηριότητες μπορεί να είναι ήπιες αλλά μπορεί να εξελιχθούν και σε τέτοιο βαθμό που να προξενήσουν σοβαρές σωματικές κακώσεις ή και θάνατο. Ο σεξουαλικός σαδισμός μπορεί επίσης να συνοδεύεται και από σεξουαλικό μαζοχισμό στο ίδιο άτομο.
Ο σαδισμός θεωρείται ότι αποτελεί άμυνα του ατόμου σε φόβους ευνουχισμού: ο ίδιος κάνει σε άλλους αυτά τα οποία φοβάται ότι θα συμβούν στον ίδιο.
Σεξουαλικός μαζοχισμός
Ο σεξουαλικός μαζοχισμός αφορά επανειλημμένες και έντονες σεξουαλικά διεγερτικές φαντασιώσεις, παρορμήσεις ή συμπεριφορές σχετικά με πράξεις (πραγματικές, όχι φανταστικές ή προσποιητές) κατά τις οποίες το άτομο ταπεινώνεται, δέρνεται, δένεται ή με κάποιο τρόπο εξαναγκάζεται να υποφέρει, και οι οποίες του προκαλούν σεξουαλική διέγερση. Οι φαντασιώσεις και οι συμπεριφορές αυτές προκαλούν σημαντική υποκειμενική ενόχληση και διαταραχή στον κοινωνικό, επαγγελματικό ή άλλο σημαντικό τομέα της καθημερινής του ζωής.
Ομοφυλόφιλα και ετεροφυλόφιλα άτομα, άντρες και γυναίκες, μπορεί να εκδηλώνουν σεξουαλικό μαζοχισμό. Η εκδήλωση των παρορμήσεων αυτών μπορεί να εκκινήσει σε οποιαδήποτε ηλικία, συνήθως όμως εκδηλώνεται κατά την αρχή της ενηλικίωσης. Τονίζεται ότι κατά τις πράξεις αυτές μπορεί να προκύψει και μόνιμη σωματική βλάβη του άλλου ατόμου-θύματος, ευνουχισμός, ακόμη και θάνατος λόγω των παραφιλικών δραστηριοτήτων. Ιδιαίτερα επικίνδυνη θεωρείται μια μορφή σεξουαλικού μαζοχισμού που αποκαλείται «υποξυφιλία» (το άτομο διεγείρεται σεξουαλικά με πρόκληση στέρησης οξυγόνου με χρήση βρόγχου, σακούλας, μάσκας κ.ά.) καθώς μπορεί να μην προλάβει να ξεφύγει την ασφυξία και το θάνατο.
Ο σεξουαλικός μαζοχισμός αποδίδεται ψυχολογικά σε φαντασιώσεις καταστροφολογικού περιεχομένου οι οποίες στρέφονται ενάντια στον ίδιο τον εαυτό και στην ανάγκη τιμωρίας του για τις σεξουαλικές του επιθυμίες. Επιπλέον, άτομα που εκδηλώνουν σεξουαλικό μαζοχισμό μπορεί να είχαν εμπειρίες κατά την παιδική τους ηλικία που τα έπεισαν ότι ο πόνος αποτελεί προϋπόθεση της σεξουαλικής ευχαρίστησης. Τέλος, ο σεξουαλικός μαζοχισμός συχνά συνυπάρχει με το φετιχισμό και το σεξουαλικό σαδισμό.
Παρενδυσιακός φετιχισμός
Ο παρενδυσιακός φετιχισμός χαρακτηρίζεται από έντονες, σεξουαλικά διεγερτικές φαντασιώσεις και συμπεριφορές του ατόμου που αφορούν την ένδυση με ρούχα του αντίθετου φύλου. Ένα άτομο που εκδηλώνει παρενδυσιακό φετιχισμό δεν είναι απαραίτητα ομοφυλόφιλο. Μπορεί να είναι ετεροφυλόφιλο αλλά να έχει την ανάγκη να ντύνεται με ρούχα του αντίθετου φύλου προκειμένου να διεγερθεί σεξουαλικά. Για παράδειγμα, ένας άντρας μπορεί να φορά γυναικεία εσώρουχα προκειμένου να διεγερθεί και να κάνει έρωτα, αλλά με άτομο του αντίθετου φύλου. Πέρα από αυτό όμως ο ίδιος δεν αμφισβητεί γενικότερα το ρόλο και τις συμπεριφορές που απορρέουν από το φύλο του. Οι ιδιαιτερότητές του περιορίζονται στη συγκεκριμένη παραφιλική δραστηριότητα και είναι γνωστές μόνο από τους εκάστοτε ερωτικούς του συντρόφους. Αντιθέτως, στις περιπτώσεις διαταραχής ταυτότητας φύλου (τρανσεξουαλισμό) το άτομο αισθάνεται έντονη δυσφορία σχετικά με το βιολογικό του φύλο και ταύτιση με το άλλο φύλο. Σε αυτές τις περιπτώσεις η ένδυση με ρούχα του αντίθετου φύλου εντάσσεται στην καθημερινότητά του και δεν χρησιμοποιείται μόνο περιστασιακά για σεξουαλική διέγερση.
Άλλες παραφιλίες:
Συχνά αναφέρονται βιβλιογραφικά περιπτώσεις παραφιλιών που δεν πληρούν τα κριτήρια για καμία από τις συγκεκριμένες κατηγορίες που προαναφέρθηκαν. Αυτές είναι:
  • Τηλεφωνική σκατολογία (αισχρολογία από το τηλέφωνο).
  • Νεκροφιλία (πτώματα).
  • Μεροφιλία (αποκλειστικός εστιασμός σε ένα μέρος του σώματος).
  • Ζωοφιλία ή Κτηνοβασία (ζώα).
  • Κοπροφιλία (κόπρανα).
  • Κλισμαφιλία (υποκλισμός).
  • Ουροφιλία (ούρα).
  • Υποξυφιλία (αρέσκεια σε καταστάσεις που μειώνουν την οξυγόνωση).
  • Βρεφοφιλία (αρέσκεια σε παιδιά νεώτερα της ηλικίας των 5 ετών).

Βιβλιογραφία
- DSM-III-R: Diagnostic & Statistical Manual of Mental Disorders (Third edition revised), American Psychiatric Association, USA 1987.
- Ορέστης Γιωτάκος: Σεξουαλική επιθετικότητα και παραφιλίες: αιτιολόγηση, εκτίμηση, αντιμετώπιση, 2004.
- Ελληνικό Σεξολογικό Ινστιτούτο: 501 Ερωτήσεις για το σεξ, Αθήνα 1996.
- http://www.psychologia.gr/disorders/sexual%20disorders.htm
- http://psychiatrytoday.netfirms.com/sexdev/sexdevgr.html
- http://www.obrela.gr/sexual_deviance_5.htm
- http://www.archive.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=126
- http://www.nhsdirect.nhs.uk/articles/article.aspx?articleid=435

Το Σύνταγμα της Hδονής. Κ. Καβάφης

Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας, όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.

Όλοι οι νόμοι της ηθικής – κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι – είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθο...ύν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, τόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου, αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.
*Το Σύνταγμα της Hδονής. Κ. Καβάφης. Από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; – 1923

Ένα ανέκδοτο για τον Διαγόρα το Μήλιο, ο οποίος είχε τη φήμη τού ακραιφνούς άθεου:



 Στη Σαμοθράκη, ενώ ο Διαγόρας παρατηρούσε τα αναθήματα, που προσέφεραν οι διασωθέντες από ναυάγια ναυτικοί, ρωτήθηκε από ένα φίλο του: «Εσύ, λοιπόν, που νομίζεις, ότι οι θεοί δέν ασχολούνται με τα ανθρώπινα, δέν βλέπεις σε όλες αυτές τις εικόνες πόσοι πολλοί απέφυγαν την ορμή τής καταιγίδας και επέστρεψαν στο λιμάνι σώοι και αβλαβείς, χάρη στις ευχές τους; -Όχι, είπε, γιατί δέν βλέπω πουθενά να έχουν ζωγραφίσει αυτούς, που ναυάγησαν και χάθηκαν στη θάλασσα».

Εννέα τρόποι ενδυνάμωσης για να αντέξεις κάθε δυσκολία !


Όταν έρχονται τα δύσκολα πολλές φορές απελπιζόμαστε, χάνουμε τον προσνατολισμό μας και κινδυνεύουμε να δράσουμε παράλογα ή απλώς να βυθιστούμε στην αδράνεια και στο σκοτάδι. Παρακάτω είναι 9 τρόποι ενδυνάμωσης του εαυτού ώστε να μπορέσεις με ψυχραιμία να σκεφτείς και να κάνεις τις ανάλογες κινήσεις που θα σε βγάλουν από τις δυσκολίες σου ή ...θα σε κάνουν να τις παρατηρήσεις με μια άλλη ματιά. Πρόκειται για 9 διαφορετικές διάσημες τεχνικές που ευελπιστούμε να αποτελέσουν μια άγκυρα στις δύσκολες στιγμές σου.
1) Το πρώτο και σημαντικότερο που πρέπει να συνειδητοποιήσεις είναι ότι τις κρίσεις δεν μπορούμε να τις διαλέξουμε. Μπορούμε όμως να διαλέξουμε το πως θα τις αντιμετωπίσουμε. Όλοι περνούν περιόδους κρίσεων και δυσκολιών στη ζωή τους. Το μόνο που διαφέρει είναι ότι κάποιοι βγαίνουν νικητές από αυτές και κάποιοι ηττημένοι (ή δεν βγαίνουν ποτέ).
Μπορείς λοιπόν να παραπονιέσαι για αυτό που σου συμβαίνει ή μπορείς να αναλάβεις δράση. Και τα δύο δεν μπορούν να γίνουν. Όσο παραπονιέσαι, δεν δρας. Και όσο δρας δεν παραπονιέσαι. Αφού λοιπόν αναλάβεις δράση, κοίταξε να αποκομίσεις όσο το δυνατόν περισσότερα μαθήματα από αυτήν την μοναδική εμπειρία.
2) Κανείς δεν είναι αβοήθητος. Το να αποδεχθείς ότι δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνος σου είναι κάτι φυσιολογικό. Οι άνθρωποι που προσπαθούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους, είναι οι καλύτεροί μου πελάτες (!). Γύρω σου υπάρχουν άνθρωποι, οικογένεια - φίλοι - γείτονες οι οποίοι σίγουρα θα σε βοηθήσουν εάν τους το ζητήσεις.
Θα σου προσφέρουν έστω μια συμβουλή ή έναν ξέγνοιαστο καφέ. Εάν πάλι δεν θέλεις να απευθυνθείς σε άλλους, απευθύνσου στο αντικείμενο της πίστης σου, όποιο κι αν είναι αυτό. Εάν δεν θέλεις ούτε αυτό πήγαινε σε συναθροίσεις ανθρώπων που έχουν ένα παρόμοιο πρόβλημα με εσένα. Θα βοηθηθείς πολύ βλέποντας ότι και άλλοι άνθρωποι υποφέρουν όπως εσύ και θα πάρεις ιδέες για τον τρόπο που εκείνοι αντιμετωπίζουν τα πράγματα.
3) Ανοίξου σε κάποιον. Βρες έναν φίλο, έναν εξομολογητή, έναν ψυχολόγο ή το κατοικίδιό σου και εξέφρασε αυτά που σε προβληματίζουν. Είναι σημαντικό οι φόβοι να γίνουν λέξεις και συγκεκριμένες εικόνες και να εκφραστούν από μέσα σου. Εάν κανένας από τους παραπάνω δεν είναι διαθέσιμος, τότε μπορείς να μιλήσεις στον εαυτό σου! Όχι δεν αστειεύομαι. Οραματίσου τον εαυτό σου απέναντί σου και πες του ό,τι σε βασανίζει. Μετά πάρε τον ρόλο του απέναντι εαυτού σου και απάντησε. Μην ανησυχείς, δεν θα τρελαθείς κάνοντας το αυτό. Είναι πιο πιθανό να τρελαθείς εάν δεν μιλάς σε κανέναν.
4) Βρες έναν σκοπό! Εάν είσαι βουτηγμένος στα προβλήματα, τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να αποκτήσεις σκοπό. Μπορείς να γίνεις κάλλιστα εθελοντής σε κάποια οργάνωση και να προσφέρεις τις υπηρεσίες σου. Δεν χρειάζονται χρήματα για να το κάνεις αυτό και επιπλέον η προσφορά θα σε κάνει να αισθανθείς πολύ καλύτερα ανεβάζοντας τη διάθεσή σου. Ευτυχώς στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης υπάρχουν πάρα πολλές οργανώσεις και ανάγκες για εθελοντές. Μην περιμένεις να είσαι καλά για να προσφέρεις. Κάντο τώρα και η ανταπόδοση θα είναι άμεση.
5) Αποστασιοποιήσου από το πρόβλημα. Μια εξαιρετική τακτική για να ανταπεξέρχεσαι στα προβλήματα είναι να αποστασιοποιείσαι. Σκέψου εάν αυτό που περνάς θα έχει σημασία σε 10 χρόνια και προσπάθησε κατά καιρούς να τα αντικρίζεις με τα μάτια του εαυτού σου σε δέκα χρόνια.
6) Δες τη χιουμοριστική τους πλευρά... Πάντα υπάρχει μια χιουμοριστική πλευρά, όποιο κι αν είναι το πρόβλημα και όσο μακάβριο κι αν είναι κάποιες φορές. Είναι μια ανεπαίσθητη μετατόπιση συνείδησης η οποία ξαφνικά θα κάνει το πρόβλημα να φαίνεται πολύ μικρό ή γελοίο. Δεν έχει νόημα να προσποιείσαι ότι είσαι χαρούμενος, απλά βρες κάτι μέσα στο ίδιο το πρόβλημα που να είναι αστείο. Αν χρειαστεί δες το με τα μάτια ενός τρίτου.
7) Αναμετρήσου με τον φόβο... Εδώ ίσως βρίσκεται η πολυτιμότερη πρακτική. Ο άνθρωπος υποφέρει διότι μέσα στο κεφάλι του υπάρχει ένας αδιόρατος θολός φόβος ο οποίος δεν έχει λογική. Αυτή είναι μια κατάσταση πανικού η οποία ταλαιπωρεί αφάνταστα τον οργανισμό σου. Πως θα το κάνεις; Κάθισε κάπου με ηρεμία, αποστασιοποιήσου λίγο από το συναίσθημα και βάλ' τα κάτω:
Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί; Γράψ' το! Και τι θα γίνει εάν συμβεί αυτό το χειρότερο που μπορεί να συμβεί; Συλλογίσου λίγο πάνω σε αυτήν την ερώτηση. Θα δεις ότι ο φόβος θα καταλαγιάσει αμέσως. Θα δεις ότι αυτό το θολό τέρας που ήταν έτοιμο να σε καταβροχθίσει, δεν είναι τελικά και τόσο σπουδαίο.
8) Δράσε! Ο φόβος και τα προβλήματα μας παραλύουν. Το χειρότερο λοιπόν που μπορεί να μας συμβεί είναι να παραμένουμε σε αδράνεια. Θεώρησε την αδράνεια σαν ένα ναρκωτικό που σε βυθίζει ολοένα και περισσότερο στο πρόβλημα. Μην το επιτρέψεις. Δράσε προς τη λύση του προβλήματος. Όταν εξαντλήσεις τη δράση σου, ακόμα κι αν το πρόβλημα δεν έχει λυθεί, θα νιώθεις ικανοποίηση. Ικανοποίηση ότι έχεις κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι σου.
9) Τέλος έχε εμπιστοσύνη. Σε ποιον; Σε όποιον θέλεις εκτός από τους άλλους. Μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη στο σύμπαν ή στον εαυτό σου. Όταν θα έχεις κάνει ό,τι περνάει από το χέρι σου, τότε μπορείς να χαλαρώσεις και να αφεθείς στην κοσμική ροή. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα αδικηθείς και ότι αυτό που συμβαίνει είναι για το καλό σου.
Μπορεί να μην το βλέπεις τώρα, αλλά είναι έτσι. Θυμήσου πόσα πράγματα συνέβησαν στο παρελθόν που τα θεώρησες αρνητικά και εντούτοις τώρα μπορεί να ευγνωμονείς για αυτές τις εμπειρίες. Δεν υπάρχει αδικία και δεν υπάρχει τιμωρία. Αυτή η εμπειρία θα σε κάνει δυνατότερο και καλύτερο. Όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται αυτή τη δύσκολη ώρα, θημήσου... ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ!
Με αγάπη!

«Αι αγαπηταί»!

Ο άγιος Ιερώνυμος βεβαιώνει ότι «αι αγαπηταί» δεν ζούσαν μόνο κάτω από την ίδια στέγη με τους κληρικούς αλλά ότι διέμεναν και στο ίδιο δωμάτιο μ’ αυτούς. Μάλιστα ο ίδιος ισχυρίζεται ότι συμμερίζονταν και την ίδια την κλίνη τους.
Ο μέγας Βασίλειος τις ανέφερε με το όνομα αγαπητρίς.
Ποιες όμως ήταν αυτές οι αγαπητές; Η ιστορία αρχίζει από την εποχή των Αποστόλων. Οι Απόστολοι συνοδεύονταν και υποστη...ρίζονταν στο έργο τους από γυναίκες. Τι το ποιο φυσιολογικό, εδώ που τα λέμε. Βλέπετε δεν είχαν ακόμα κάνει την εμφάνισή τους οι ανώμαλοι και διεστραμμένοι άγιοι πατέρες της εκκλησίας. Αυτά τα τέρατα της φύσεως που μισούσαν θανάσιμα το σώμα, τα ένστικτά του και τις φυσικές του ανάγκες.
Μετά τους αποστολικούς χρόνους, και οι κληρικοί, ιερείς και οι επίσκοποι, είχαν τέτοιες γυναίκες, ως συντρόφους και βοηθούς. Λέγονταν δε τότε ότι αυτές ήταν παρθένες (αρχαιότατο και διαχρονικό το πάθος των ανδρών προς αυτές), οι οποίες αφιέρωναν την παρθενία τους στην εκκλησία, ή και χήρες (άλλη διαχρονική προτίμηση του αρσενικού φύλου κι αυτή), οι οποίες τηρούσαν στο μέλλον αγνεία!
Τώρα για παρθένες και χήρες που να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι με άνδρες και να τηρούν την παρθενία και την αγνεία τους, θα πρέπει να είναι κανείς αδιόρθωτα αφελής και χαζός για να πιστέψει τέτοια φανταστικά σενάρια. Πρέπει να ’χουμε και λίγη τσίπα πάνω μας.
Ήταν δε γνωστές οι γυναίκες αυτές με διάφορα ονόματα. Λέγονταν συνείσακτες, αδελφές και αγαπητές. Η λέξη συνείσακτος φανερώνει όλη την αλήθεια του πράγματος, διότι σημαίνει ότι η κυρία εισέρχεται κάπου, μαζί με κάποιον άλλον.
Όμως, ενώ κατ’ αρχάς οι γυναίκες αυτές υποτίθεται ότι έπρεπε να είναι τοιούτες, αργότερα το έθιμο επεξετάθηκε και προσλάμβαναν οποιαδήποτε ήθελαν. Όλα λοιπόν τα σχετικά με το θέμα μας βάδιζαν μια χαρά και δίχως κανένα πρόβλημα, ώσπου άρχισαν να εμφανίζονται στο προσκήνιο οι βλαμμένοι πατέρες.
Πρώτος αρχιανώμαλος που έβαλε το χέρι του για να διαταράξει το φυσιολογικό αυτό καθεστώς, της σεξουαλική ζωή του ιερατείου, εμφανίστηκε ο Τερτυλλιανός περί το 200. Αυτός λοιπόν άρχισε να διδάσκει ότι οι παρθένες έπρεπε να ζουν μακριά από τα βλέμματα των ανθρώπων και ν’ αποφεύγουν την συνοίκηση μ’ αυτούς.
Εάν οι κληρικοί του χριστιανισμού δεν ήταν οι περισσότεροι αγράμματοι και άμοιροι της ιστορίας, σίγουρα θα τους σηκώνονταν η τρίχα και μόνο με το άκουσμα του ονόματος του κακούργου αυτού.
Δεν έφτανε μάλιστα αυτό το κακό αλλά ακολούθησε κι άλλο χειρότερο. Βγήκε ο άγιος Κυπριανός το 248 κι άρχισε να διαβεβαιώνει τις παρθένες ότι η εκκλησία, όχι μόνο δεν ανέχεται την συμβίωση με τους άνδρες, αλλ’ ούτε και το να συντρώγουν μ’ αυτούς. Κι όμως, όλ’ αυτά δεν ήταν τίποτα μπροστά στις συμφορές που έμελλε ν’ ακολουθήσουν. Διότι συνάχτηκε ολόκληρη η ανώμαλη συμμορία των τότε πατέρων και πήραν, στην εν Νικαία σύνοδο, την εξής απάνθρωπη απόφαση: απαγόρευση διαρρήδην σε όλους τους εκκλησιαστικούς να συγκατοικούν με αγαπητές, εκτός αν αυτές ήταν μητέρες ή αδελφές τους ή θείες τους εκ πατρός.
Αξιοσημείωτη εδώ είναι η διευκρίνιση που λέει «εκ πατρός». Είναι φανερό ότι τις θείες εκ μητρός τις απέκλεισαν από την συγκατοίκηση, υπολογίζοντας ότι μάλλον δεν θα κάθονταν φρόνημα απέναντι στους ιερωμένους ανεψιούς τους. Ή ότι οι ανεψιοί θα έπρατταν αναλόγως. Ποιος να ξέρει τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με το γνωστό «έλα στο θείο». Λέτε τότε να το λέγανε «έλα στη θεία»;
Επίσης υπάρχει και άλλη διευκρίνιση στην απόφαση αυτή: ως προς αυτές, είπαν, δηλαδή τις μητέρες, τις αδελφές και τις θείες, θα ήταν φρικτό να υπάρξει υποψία. Η τελευταία αυτή διευκρίνιση μάλλον έγινε όχι τόσο για την «υποψία», όσο για να δηλωθεί η γνώση των πατέρων για το τι τις χρειάζονταν και τι έκαναν με τις αγαπητές οι κληρικοί.
Μπορούμε να εικάσουμε, σχεδόν αβασάνιστα, ότι η ιστορία με τις αγαπητές πρέπει να είχε συσσωρεύσει μεγάλο όγκο σκανδάλων, ώστε να φτάσει το θέμα μέχρι την σύνοδο. Φαίνεται όμως ότι το ζήτημα δεν είχε διευθετηθεί καθόλου, διότι εξανάγκασε και τον μέγιστο των πατέρων Ι. Χρυσόστομο, ν’ ασχοληθεί μ’ αυτό.
Όταν ο Χρυσόστομος ανήλθε στον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης το 398, βρήκε τις συνήθειες αυτές της συνοίκησης των κληρικών με γυναίκες ν’ ακμάζουν, κι έκανε μεγάλους αγώνες για να τις εκριζώσει. Μάλιστα οι αγώνες του αυτοί προκάλεσαν μεγάλες εχθρότητες από την πλευρά των κληρικών. Σε δυο του ομιλίες περιγράφει, δια μακρών, τις παράδοξες αυτές ενώσεις.
Προέκυψε δε κι άλλη διάσταση στο πρόβλημα αυτό. Διότι κάποιες γυναίκες, οι οποίες είχαν αφιερωθεί στον θεό, ζήτησαν τα ίδια δικαιώματα με τους κληρικούς, απαιτώντας να έχουν κι αυτές τον αγαπητό τους, τον οποίο έλεγαν συνείσακτο.
Επειδή το πρόβλημα δεν μπορούσε να το λύσει η εκκλησία, αναγκάστηκε να επέμβει η διοίκηση. Έτσι σε μία Νεαράν του Ιουστινιανού (6ον αιώνα), με την οποία ο αυτοκράτορας προσπάθησε να περιστείλει το κακό (Νεαρά, 6, 6), διαβάζουμε:
«Βουλόμεθα δε και αυτάς τας επί χειροτονίαν αγομένας Διακόνους, είτε εκ χηρείας, είτε εκ παρθενίας, μη τινας συνόντας έχειν, εν τάξει δήθεν αδελφών, συγγενών, ή των καλουμένων αγαπητών (τοις γαρ τοιούτοις ονόμασι χρώμενοι πάσης πονηράς υποψίας τον εαυτών πληρούσι βίον), αλλ’ ή εαυτάς οικείν, ή γονεύσι μόνοις και παισί».
Επί πλέον η Ανατολική εκκλησία με την καθιέρωση του νόμιμου γάμου των κληρικών κατάφερε να περιορίσει το πρόβλημα αυτό των αγαπητών.
Από την άλλη μεριά η Λατινική εκκλησία, η οποία δεν καθιέρωσε τον νόμιμο γάμο των κληρικών, υπέφερε (και μάλλον υποφέρει) πολύ χρόνο από το ζήτημα των αγαπητών. Μόλις το 1139 η εν Λατεράνω σύνοδος, επί του Πάπα Ιννοκεντίου Β΄ κατάργησε εντελώς τις «παράδοξες» αυτές ενώσεις, των κληρικών με τις αγαπητές.
Βιβλιογραφία:
«ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ».
Στις μέρες μας (2009), έχει βουίξει ο κόσμος από τα σεξουαλικά σκάνδαλα των κληρικών, και της Δυτικής και της Ανατολικής χριστιανικής εκκλησίας.
Η Ανατολική εκκλησία υποσχέθηκε κάθαρση, την οποία δεν είδαμε, αλλά και ούτε πρόκειται να δούμε, στον αιώνα τον άπαντα.
Ο Πάπας εξαναγκάστηκε να στιγματίσει δημοσίως τις σεξουαλικές κακοποιήσεις ανηλίκων από τους υφισταμένους του κληρικούς.
Παρ’ όλα αυτά οι χριστιανοί γονείς εξακολουθούν να εμπιστεύονται τα παιδιά τους στα χέρια του ανώμαλου χριστιανικού κλήρου!!!

Ο πνευματικός τεμπέλης!

Οι πιστοί των θρησκειών, τα ποίμνια των ιερατείων, απορούν με την στάση των άθεων. Από την άλλη μεριά οι άθεοι απορούν και με το δίκιο τους, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να πιστεύει στις ανοησίες και στα ανύπαρκτα κατασκευάσματα της αρρωστημένης φαντασίας των ιερατείων, τα οποία συντηρούν όλο το θρησκευτικό αλαλούμ για να χειραγωγούν και να οδηγούν τα ποίμνια μέσα στην στάνη τους, για να τα αρμ...έξουν.


Πώς λοιπόν μπορεί να εξηγηθεί η στάση των πιστών οι οποίοι υποτάσσονται σε κηφήνες και μάλιστα με ευχαρίστηση; Δίχως απολύτως καμμιά κριτική στάση και καμμιά τάση αμφισβήτησης των λόγων της υποταγής τους σε ανθρώπους καταφανώς απατεώνες;

Δεν είναι δυνατόν οι περισσότεροι άνθρωποι της υφηλίου να υποτάσσονται στους απατεώνες ιερείς των θρησκειών, δίχως να υφίσταται βαθειά αιτία η οποία να τροφοδοτεί την συμπεριφορά τους αυτή, την παράδοξη, ούτως ή άλλως.

Ένας κοινός παρονομαστής όλων των εξηγήσεων που έχουν προταθεί μέχρι στιγμής είναι ο περιορισμός του φόβου για το τι μέλλει γενέσθαι μετά θάνατον. Τουλάχιστον οι τρείς μονοθεϊστικές θρησκείες, που κυριαρχούν στην οικουμένη των ανθρώπων, υπόσχονται την μετά θάνατον σωτηρία της ψυχής από την κόλαση. Κυρίως μάλιστα οι δυο κόρες της Βίβλου, ο χριστιανισμός και ο Ισλαμισμός.

Αγάπα τον θεό, αλλιώτικα θα ψήνεσαι αιωνίως στα καζάνια της κολάσεως. Και φυσικά αγάπα με, εμένα τον θεό δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από το υποτάξου ολοκληρωτικά στους ιερείς μου. Βλέπετε ελαχιστότατοι των ανθρώπων έχουν πάρει πρέφα το δεδομένο ότι οι θεοί είναι δημιουργήματα των ιερατείων.

Μέχρις εδώ, για τα περί του φόβου της κολάσεως, ουδεμία αντίρρηση. Αυτός είναι ο βασικός τσορμπάς με τον οποίο τρέφονται κυρίως τα θρησκευτικά ποίμνια. Αυτή η σούπα από κοπανιστό αέρα και ιερατικά κόπρανα.

Μελετώντας τις συμπεριφορές των πιστών, οι οποίοι ανήκουν σε πολλές διαφορετικές διαβαθμίσεις, παρατήρησα μια μερίδα, η οποία υπερέχει αριθμητικά όλων των άλλων, και η οποία διαθέτει έντονο το εξής χαρακτηριστικό: οι άνθρωποι λοιπόν αυτής της μερίδας από την μια απαιτούν σεβασμό για την γνώμη τους επ’ όλων των θεμάτων και ζητημάτων, με τα οποία ουδέποτε ασχολήθηκαν καν επιφανειακά κι από την άλλη περιφρονούν χαρακτηριστικά την γνώμη οποιουδήποτε έτυχε να κατέχει αρκετά καλά κάποιο θέμα, για το οποίο αφιέρωσε πολύ μελετητικό κόπο, και σε μερικές περιπτώσεις ακόμη κι όλη του την ζωή. Η συχνότητα της συμπεριφοράς αυτής μ’ έβαλε σε μεγάλες σκέψεις. Μου υποκίνησε μεγάλες απορίες και πολλούς προβληματισμούς.

Ποια ενέργεια τροφοδοτούσε την συμπεριφορά αυτή; Από την μια να μην έχει κανείς διαβάσει ούτε γραμμή από βιβλίο ιστορίας, αλλά να ξέρει την ιστορία απ’ έξω κι ανακατωτά, κι από την άλλη τον διπλανό του, ο οποίος αφιέρωσε όλον τον ελεύθερο χρόνο του στην μελέτη της ιστορίας, να μην τον αφήνει καν να ανοίξει το στόμα του σε θέματα ιστορικά. Επί πλέον, επιρρέπεια στην συνομοσιολογία, βουλιμία στην καταβρόχθιση εσχατολογικών παπαρολογιών και προ παντός αίσθηση άριστης γνώσεις των θρησκευτικών, δίχως ποτέ στην ζωή τους τα άτομα αυτά να έχουν ανοίξει ποτέ ένα ευαγγέλιο ή να έχουν διαβάσει μια γραμμή από χριστιανικό βιβλίο. Μάλιστα όσο περισσότερο άσχετοι τυχαίνει να είναι, τόσο και περισσότερο απαιτούν να γίνεται σεβαστή η γνώμη τους.

Στην μερίδα αυτή των πιστών που περιέγραψα θα βρει κανείς κάθε λογής φρούτα. Τα εξωτικά όμως φρούτα της είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Αυτοί οι κατ’ εξοχήν αίτιοι της άθλιας δημόσιας εκπαίδευσης της χώρας μας (βλέπε ντοκουμέντα επ’ αυτού ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ) . Ας μην αναφέρει κάτι κανείς για εξαιρέσεις. Είναι ανάξιες λόγου.

Δυο πτυχές λοιπόν της απαράδεκτης συμπεριφοράς του κύριου κορμού των πιστών: εγώ γνωρίζω την αλήθεια για όλα τα θέματα, κι ας μην έχω ανοίξει βιβλίο στην ζωή μου, κι εσείς όλοι που ξεστραβωθήκατε νυχθημερόν στην μελέτη τους δεν γνωρίζεται τίποτε. Είναι δε ολοφάνερο ότι και οι δυο συμπεριφορές πηγάζουν από την εξάσκηση των ίδιων «αρετών», στις οποίες επιδίδονται οι πιστοί των θρησκειών με αξιοθαύμαστες επιδόσεις. Πρόκειται σαφώς για τις «αρετές» της αναίδειας, της χυδαιότητας, της ακοσμίας, του θράσους, της ασέβειας, της υπεροψίας…

Ψάχνοντας όμως απ’ εδώ κι απ’ εκεί την ενέργεια που τροφοδοτεί την εν λόγω συμπεριφορά, μετά από κόπο (για κάποιον έξυπνο δεν θα χρειάζονταν μάλλον και πολύ σκοτούρα), κατέληξα ότι αυτή δεν είναι άλλη από την οξεία πνευματική τεμπελίτιδα, η οποία φαίνεται να είναι έμφυτη στην ανθρώπινη υπόσταση. Έκτοτε τείνω να θεωρώ τον εξανθρωπισμός ως απόκλιση από την εγγενή αυτή πνευματική τεμπελιά. Το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πνευματικώς τεμπέληδες, δεν νομίζω ότι απαιτείται να το αποδείξω. Έπειτα δεν πρέπει να συγχέουμε νομίζω την μελετηρότητα κάποιων μαθητών με την απουσία πνευματικής τεμπελιάς, επειδή στις περισσότερες περιπτώσεις οφείλεται σε επιτυχημένο εξαναγκασμό, δίχως βεβαίως να αποκλείουμε και κάποιες εξαιρέσεις;

Ο πιστός των θρησκειών είναι ο κατ’ εξοχήν τύπος του πνευματικού τεμπέλη. Την αδιόρθωτη αυτή του πνευματοτεμπελίτιδα μόνο η θρησκεία του την αποδέχεται. Και μάλιστα ως δείγμα θείας χάριτος: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι», διότι μόνον η απόδοση της θείας χάριτος καθιστά κάποιον μακάριο (υψηλό θεολογικό συμπέρασμα, βασικής θεολογικής κατάρτισης).

Ο Τερτυλλιανός (χριστιανός θεολόγος κι απολογητής) είπε το αξεπέραστο:

«Αυτό το πιστεύω επειδή είναι απίστευτο!». Το άκρον άωτον της πνευματοτεμπελίτιδος.

Ο πνευματικός τεμπέλης, μετά από την παιδεία του θεολόγου, προχώρησε πολύ πιο μπροστά – προέκυψε εν τω μεταξύ πρόοδος επιστημονική – και είπε: αυτό δεν το πιστεύω διότι αυτοί που το είπαν είναι επιστήμονες κι όχι αγράμματοι κι αμόρφωτοι καλόγεροι (οι πνευματοτεμπέληδες της χώρας της Ελλάδος έχουν πρότυπο, επί παντός επιστητού, τον χαζοβιόλη καλόγερο Παΐσιο – ένα βούρλο περιωπής, έναν βλάκα με περικεφαλαία).

Ο πνευματοτεμπέλης είναι κουτοπόνηρος. Γιατί να καθίσει ο ερίφης να σπάσει την κεφάλα του – την νεροκολοκύθα – για να μάθει τον λόγο του θεού του. Σάμπως θα τον μάθει καλύτερα από τον άγιο; Και αφού ο άγιος είπε ότι ο θεός είναι καλός, πρέπει τώρα δηλαδή να το ερευνήσει κι αυτός το θέμα αυτό;

Έπειτα γιατί να αμφισβητήσει, ας πούμε, την συμβολή του παπαδαριού στην επανάσταση του 1821, αφού το λένε στα σχολεία όλοι οι δάσκαλοι. Να χρειαστεί να διαβάσει τόσους τόμους ιστορίας. Κι αν του αντιτείνεις ότι η ιστορία λέει ότι το παπαδαριό αφόρισε τους επαναστάτες, τότε ως κατίνα απαντά: καλά, εσύ τα ξέρεις όλα. Εμείς τίποτε δεν ξέρουμε καημένε. Προσωπικά τίποτε δεν μου έχει προκαλέσει τόση αηδία όσο η συμπεριφορά αυτή μιας αρσενικής κατίνας. Και πολύ περισσότερο όταν τυχαίνει να είναι δάσκαλος ή καθηγητής.

Είτε λοιπόν μας αρέσει είτε όχι, η φύση γεννά τους ανθρώπους προικισμένους με πνευματική τεμπελιά. Την τεμπελιά αυτή εκμεταλλεύονται τα ιερατεία. Για τον λόγο αυτόν οι θρησκευόμενοι πιστοί πάντοτε θα υπερτερούν αριθμητικά των απίστων και άθρησκων. Ο ρόλος της εκπαίδευσης δεν είναι άλλος από το να μειώνει το ποσοστό αυτό της πνευματικής τεμπελιάς.
 

Καταδικάζω τον Χριστιανισμό!

«Καταδικάζω τον Χριστιανισμό. Εγείρω εναντίον του Χριστιανισμού τη δριμύτερη κατηγορία που δέχτηκε ποτέ. Είναι για μένα η πιο μεγάλη διαφθορά που μπορεί να διανοηθεί το ανθρώπινο μυαλό. Ήθελε να είναι η πιο μεγάλη διαφθορά που μπορεί να φανταστεί κανείς. Η χριστιανική Εκκλησία δεν άφησε τίποτε άθικτο με τη διαφθορά της• μετάτρεψε κάθε αξία σε μη αξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε ακεραιότητα σε ποταπότητα της ψυχής… Ονομάζω τον Χριστιανισμό μοναδική μεγάλη μάστιγα, μοναδική μεγάλη εσωτερική διαφθορά, μοναδικό μεγάλο ένστικτο εκδίκησης, που δεν βρίσκει μέσο αρκετό δηλητηριώδες, αρκετά ύπουλο, αρκετά υποχθόνιο, αρκετά ποταπό. Τον ονομάζω μοναδικό και αθάνατο στίγμα της ανθρωπότητας…».
Φρίντριχ Νίτσε

Νίτσε ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

- Παλιότερα έκαναν θυσίες στο Θεό τους ανθρώπους. Μάλιστα, πιθανόν να θυσίαζαν όσους αγαπούσαν πιο πολύ. Όλες οι προϊστορικές θρησκείες είχαν τέτοιες θυσίες αλλά τις συναντάμε και σε Ρωμαίους αναχρονιστικούς όπως στον αυτοκράτορα Τιβέριο στην σπηλιά του Μίθρα, του νησιού Κάπρι.

- Όταν φτάσαμε στην εποχή της «ηθικής», οι άνθρωποι θυσίαζαν στο θεό τα ίδια τους τα πιο άγρια ένστικτα, τη φύση του...ς κι έτσι εφευρέθηκε ο ασκητής, με το σκληρό βλέμμα όπου ξέσπαγε η χαρά.

- Τελικά μη μένοντας τίποτε σχεδόν να θυσιαστεί, σκέφτηκαν να βρουν οτιδήποτε παρηγορούσε, θεράπευε, ηρεμούσε, όλες τις ελπίδες και τις κρυφές αρμονίες: τη θυσία του ίδιου του Θεού.

Νοιώθοντας αποστροφή για τον ίδιο τους τον εαυτό λάτρεψαν τις πέτρες, την κουταμάρα, τη μοίρα, την ανοησία, το τίποτα.

Στη δική μας γενιά που ανέρχεται, αναμένεται το περίεργο και τελευταίο θηριώδες μυστήριο, η θυσία του Θεού στο τίποτα.

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ !


 Σε αυτή την δημοσίευση θα αναφερθώ στην αντιπαλότητα που νοιώθουν οι χριστιανοί και ιδιαίτερα οι Ορθόδοξοι, για τον ελληνισμό και την αρχαία ελληνική θρησκεία. Ο χριστιανισμός δεν ειναι η λατρεία του ανθρώπου αλλά η λατρεία του Θεού του Ισραήλ. Ο Αλέξανδρος Καλόμοιρος το ξεκαθαρίζει αυτό στο βιβλίο του "ο πύρινος ποταμός". "Ποιά ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά α...υτής της διαφοράς σκέψης ανάμεσα στον Ισραήλ και την ειδωλολατρεία; Εφιστώ την προσοχή σας σ’ αυτό το πολύ σπουδαίο θέμα. Ο Ισραήλ πιστεύει στό Θεό. Η ειδωλολατρεία πιστεύει στη δημιουργία δηλαδή στην ειδωλολατρεία η δημιουργία θεοποιείται. Γιά τους ειδωλολάτρες Θεός και δημιουργία είναι ένα και το αυτό πράγμα. Ο Θεός είναι απρόσωπος, προσωποποιημένος σ’ ένα πλήθος θεών."

Ο χριστιανισμός δεν ειναι ανθρωπισμός. Ο ανθρωπισμός και ο διαφωτισμός που εμφανίσθηκε στην Ευρώπη μετά τον μεσαίωνα μας πήγε πίσω στην αρχαία ελληνική θρησκεία. Αυτά ισχυρίζονται οι ίδιοι οι χριστιανοί όπως θα διαβάσετε παρακάτω.

Οι Έλληνες είναι αυτοί που την αρχαία θεολογική γνώση την έκαναν επιστήμη και την ονόμασαν φιλοσοφία. Οι Έλληνες φιλόσοφοι ταξίδεψαν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Ο Πυθαγόρας, ο Πλάτωνας και άλλοι σοφοί ταξίδεψαν στην Αίγυπτο, την Βαβυλώνα κι ακόμα τις Ινδίες για να συλλέξουν την παγκόσμια γνώση. Ακόμα και την εποχή του Χριστού, οι Έλληνες φιλόσοφοι, όπως ο Απολλώνιος ο Τυανέας ταξιδεύουν από τις Ινδίες μέχρι την Ισπανία για να έρθουν σε επαφή με την αλήθεια όλου του κόσμου. Γι αυτό τον λόγο και ο Θεός των φιλοσόφων, όπως και των πρώτων χριστιανών φιλοσόφων, ονομάζεται θεός των όλων και όχι θεός του Ισραήλ.

Η θρησκεία των φιλοσόφων, όπως και οι αρχαίες θρησκείες, έχει ως κέντρο της τον άνθρωπο. Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν ο άνθρωπος. (Πρωταγόρας) Οι φιλόσοφοι στην Ελλάδα χωρίζονται στους προσωκρατικούς και τους έπειτα από τον Σωκράτη γιατί ο Αθηναίος φιλόσοφος είναι εκείνος που τελικά κάνει τον άνθρωπο επίκεντρο κάθε φιλοσοφίας.

Ο άνθρωπος είναι ένθεος, έχει μέσα του μια σπίθα από την φλόγα του θεού, σύμφωνα με την Ορφική θρησκεία. Ο άνθρωπος είναι συμμέτοχος στην θεότητα επειδή και μόνο είναι κι αυτός μέρος του σύμπαντος, το οποίο είναι επίσης θεϊκή ενέργεια και όχι ένα άψυχο κτίσμα. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα άψυχο κτίσμα, επειδή ο κόσμος δεν είναι ένα άψυχο κτίσμα. Ο άνθρωπος δεν είναι έξω από τον κόσμο, αλλά είναι μέρος αυτού του κόσμου. Και ο Θεός είναι παντού μέσα σε αυτόν τον κόσμο γι αυτό κι αυτός ο κόσμος είναι ένα τέλειο ον.

Αυτή είναι η θεολογία των αρχαίων θρησκειών και αυτή είναι η άποψη την οποία δίδαξαν οι φιλόσοφοι και οι πρώτοι χριστιανοί φιλόσοφοι. Σήμερα όμως έχουν κυριαρχήσει κάποιοι, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ο κόσμος είναι ένα κτίσμα χωρίς να έχει μερίδιο στην θεϊκή ουσία και ο άνθρωπος ως κοσμικό κτίσμα δεν έχει αθάνατη θεϊκή ψυχή, αλλά την λαμβάνει μόνο προσκυνώντας ένα θεό δημιουργό που βρίσκεται έξω από τον κόσμο. Αυτός ο θεός δημιούργησε τον κόσμο από το μηδέν, από το τίποτα. Το ίδιο και ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος από το τίποτα. Όλη αυτή η δημιουργία είναι ένα φάντασμα χωρίς νόημα.

Μέσα σε αυτό το τίποτα εμφανίσθηκε ο θεός των χριστιανών, πρώτα στο έθνος των Εβραίων, με τους οποίους έκανε μάλιστα μια διαθήκη, ένα συμβόλαιο ας πούμε. Οι Χριστιανοί ζήτησαν κάποιες μετατροπές στο συμβόλαιο, έκαμαν μια νέα διαπραγμάτευση και πήραν εργολαβία τον κόσμο από τον μοναδικό αληθινό θεό του σύμπαντος. Συχνά μαζεύονται βέβαια και προσθέτουν νόμους και άρθρα στην πίστη τους απέναντι σε αυτόν τον θεό που τους φανερώθηκε, σύμφωνα με τα οποία καταδικάζουν σε θάνατο όποιον δεν κάνει υπακοή.

Σε αυτόν τον κόσμο ζούνε από την μια μεριά ο κακός πειρατής ο Σατανάς κι από την άλλη τα παιδιά του αληθινού θεού, του κτήτορα και ιδιοκτήτη του κόσμου, οι χριστιανοί. Εκτός από τους χριστιανούς, όλοι οι άλλοι είναι αιρετικοί και ειδωλολάτρες οι οποίοι σύμφωνα με τις αρχαίες θρησκείες λατρεύουν το κτίσμα και όχι το δημιουργό, λατρεύουν δηλαδή τον κόσμο, τον άνθρωπο και φυσικά το ομορφότερο κτίσμα του θεού, τον Εωσφόρο.

Μετά την καταστροφή του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού ήρθε ο σκοτεινός Μεσαίωνας. Παντού απλώθηκε η βαρβαρότητα και η πανούκλα. Αυτό ήταν το δώρο του χριστιανικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Ο ελληνικός πολιτισμός αναστήθηκε ξανά στην Ευρώπη , οι τέχνες και οι επιστήμες άνθισαν πάλι. Όμορφες πολιτείες χτίστηκαν με άσπρα μάρμαρα και αγάλματα θεών και ανθρώπων στόλισαν τις πλατείες. Γεννήθηκαν ξανά τα αρχαία πολιτεύματα με νόμους και δημοκρατίες. Ήταν σαν να αναστήθηκε ξανά ο άνθρωπος και να βγήκε από το σκοτάδι. Ήταν σα να ήρθε η Δευτέρα παρουσία του ανθρώπου στη γη μετά από την θανατική του καταδίκη από το παράνομο ιερατείο των Φαρισαίων.

Αυτή την ανάσταση του ανθρώπου όμως οι Ορθόδοξοι την βλέπουν σαν ανάσταση του ελληνισμού και της ειδωλολατρίας. Ο Ανδρέας Καλόμοιρος, στο βιβλίο του «Κατά Ενωτικών» γράφει:
«Ο πολιτισμός της Ευρώπης βασίζεται σε μια θρησκεία, σε μια θρησκεία όμως που κανείς δεν θέλει να την ονομάσει έτσι. Γιατί η θρησκεία αυτή δεν είναι η λατρεία ενός ή πολλών θεών, αλλά η λατρεία του ανθρώπου.

Η θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων και ο πολιτισμός των δεν ήταν άλλο παρά η λατρεία του ανθρώπου. Αν ο πολιτισμός της αρχαίας Ελλάδας βρήκε τόση απήχηση στις καρδιές των Ευρωπαίων, αυτό οφείλεται ακριβώς σ΄ αυτήν την εσωτερική συγγένεια.»
Βέβαια οι Έλληνες λάτρεψαν την φύση πρώτα από λα και μετά τον άνθρωπο ως γέννημα της φύσεως. Γι αυτό και οι φιλόσοφοι θεώρησαν ότι σκοπός του ανθρώπου είναι να ακολουθήσει την φύση του. Οι Έλληνες διαβάζουν το βιβλίο της φύσεως, τον ουρανό και την γη, και όχι κάποιες Ιερές Γραφές.

Οι χριστιανοί εναντιώνονται ακριβώς σε αυτό που για εμάς τους Έλληνες είναι το πολυτιμότερο στοιχείο του πολιτισμού μας. Εναντιώνονται στον ανθρωπισμό. Αγαπάμε τον άνθρωπο γιατί είναι το τελειότερο γέννημα της φύσεως. Η φύση φανερώνει την ζωντάνια της και το μεγαλείο με την παρουσία του ανθρώπου. Για τους Έλληνες η Φυση είναι αιώνια και αθάνατη. Είναι μια φωτιά που σβήνει και ανάβει με μέτρο. Μια σπίθα από αυτή την φωτιά είναι η ψυχή του ανθρώπου. Γι αυτό και ο άνθρωπος στην βαθύτερη ουσία του είναι αιώνιος και αθάνατος. Οι θεοί είναι και αυτοί ζώα όπως οι άνθρωποι και μετέχουν στην αιωνιότητα της Φύσεως. Είναι ανώτερα πνεύματα από τον άνθρωπο αλλά παραμένουν και αυτοί γεννήματα της Μίας Φύσης, του Όλου, του ενός θεού που αναζητούσε πάντα η ελληνική διάνοια και οι φιλόσοφοι τον ταύτισαν με το ΑΓΑΘΟ.

ο χριστιανός όμως Καλόμοιρος στο βιβλίο του «Πύρινο Ποταμό» ονομάζει ειδωλολατρία τον ανθρωπισμό και τον απορρίπτει. Διαβάστε τι γράφει για τον ανθρωπισμό.

«Η ειδωλολατρεία και ο ανθρωπισμός είναι ένα και το αυτό πράγμα. Στην ειδωλολατρεία ο άνθρωπος είναι θεός, γιατί είναι αιώνιος εκ φύσεως. Γι’ αυτό η ειδωλολατρεία είναι πάντα υπεροπτική. Είναι ναρκισισμός. Είναι αυτολατρεία. Στην Ελλάδα οι θεοί είχαν ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Η ελληνική θρησκεία ήταν η ειδωλολατρική λατρεία του ανθρώπου. Η ψυχή του ανθρώπου θεωρούνταν η αληθινή του ύπαρξη και ήταν αθάνατη εκ φύσεως.»

Ο θεολόγος Νικόλαος Βασιλειάδης στο βιβλίο του ανθρωπισμός και χριστιανισμός καταλήγει στο εύκολο συμπέρασμα: «Πολύς λόγος γίνεται γιά τόν ἄνθρωπο, τά δικαιώματα καί τίς ἐλευθερίες του. ᾿Ιδεολογίες διάφορες προβάλλουν μέ συνθήματα ἀνθρωπιστικά, ὅλες ὅμως τελικά διαστρέφουν τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Μόνον ὁ Θεάνθρωπος Κύριος βοηθεῖ τόν ἄνθρωπο νά γίνει ἀληθινά ἐλεύθερος καί νά ὁλοκληρώσει τήν προσωπικότητά του.»
Μόνο ο θεάνθρωπος είναι εκείνος που μπορεί να μας βοηθήσει. Δεν υπάρχει η φιλοσοφία να μορφώσει τον άνθρωπο, δεν υπάρχουν τα μυστήρια να τον μυήσουν, παρά μονάχα ο θεάνθρωπος. Ποιος είναι όμως αυτός ο θεάνθρωπος ουδείς γνωρίζει. Ούτε μπορεί κανείς να σου δείξει το πρόσωπο του. Γι αυτό και ο άνθρωπος σήμερα στρέφει το ενδιαφέρον του αλλού.

Στο βιβλίο του «Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ» ο Σεραφείμ Ρόουζ ανακαλύπτει και αυτός το πρόβλημα στον ουμανισμό, δηλαδή τον ανθρωπισμό και τον διαφωτισμό. Οι επιστήμες και η αγάπη για την αλήθεια και την γνώση των διαφωτιστών δεν είναι αρκετή για να δώσει απαντήσεις στα μεταφυσικά ερωτήματα του ανθρώπου. Γι αυτό ο Σεραφείμ Ρόουζ γράφει:

«Ο σύγχρονος άνθρωπος ο οποίος αναπτύσσεται σε ένα κοσμικό περιβάλλον και έχει δεχθεί μία παιδεία ουμανιστική στο πνεύμα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, στέκεται με αμηχανία ενώπιον των μεγάλων γεγονότων και αισθημάτων όπως είναι ο θάνατος, η αγάπη, η μετάνοια, η ευλάβεια και άλλα. Αδυνατεί να τα κατανοήσει και να τα ερμηνεύσει γιατί τα προσεγγίζει όχι με νου «καθηγεμόνα και αυτοκράτορα» αλλά αποπροσανατολισμένο και «δούλο των αλόγων παθών».

Έτσι, αν δε μαθητεύσει ταπεινά στην παράδοση που μεταφέρει ότι χαρισματικά έχει βιωθεί και βιώνεται από τους αγίους της Εκκλησίας, είναι ανοιχτός σε οποιαδήποτε ιδέα ή εμπειρία συγκινήσει την αμηχανία του.»

Όμως δεν αναφέρει ότι ο διαφωτισμός γεννήθηκε ακριβώς επειδή έλλειψε η γνώση και η αλήθεια από τον κόσμο και αντικαταστάθηκε από το μαύρο σκοτάδι της εκκλησίας που ήταν ανίκανο να δώσει κάποια απάντηση και λύση σε αυτά ακριβώς τα ερωτήματα. Φυσικά δεν αναφέρει ότι οι αρχαίες θρησκείες και μάλιστα τα μυστήρια των αρχαίων θρησκειών ήταν εκείνα που απαντούσαν σε αυτές ακριβώς τις ερωτήσεις των ανθρώπων. Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι δια της χριστιανικής βίας καταργήθηκε η φιλοσοφία και τα μυστήρια για να παραμείνουν μόνοι αντιπρόσωποι του θεού οι μαυροφορεμένοι αγύρτες ψευδολόγοι χριστιανοί.

Γι αυτούς τους ανθρώπους, τους ελληνόφωνους Ρωμιούς υπάρχει μονάχα ο δρόμος της σκλαβιάς στους Οθωμανούς και τους εχθρούς των Ελλήνων. Μόνο οι εχθροί των Ελλήνων μπορούν να τους σώσουν από τον ελληνικό ανθρωπισμό. Αυτό τον δρόμο ακολουθούν από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και του Μωάμεθ του πορθητή. Έτσι βρίσκουν την ταπεινότητα ώστε να μην έρθουν οι Έλληνες να τους πουν ότι είναι παιδιά του Ουρανού και της Γης, αιώνιες και αθάνατες ψυχές. Στο βιβλίο του «Κατά ενωτικών» γράφει ξεκάθαρα ότι η ελευθερία των Ελλήνων είναι το πρόβλημα τους.

«Τις πρώτες ενωτικές τάσεις των Βυζαντινών αρχόντων με την Ρωμαϊκή πλάνη ανέκοψε, ευτυχώς, ή στάσις του λαού και η υποδούλωσις του Βυζαντίου στους Τούρκους. Μόλις όμως το ελληνικό έθνος βρήκε την ελευθερία του, ο παλαιός πειρασμός ξανακτύπησε την πόρτα του.»

Από τον πειρασμό αυτό έρχονται σήμερα οι διάφορες επιτροπές της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας να μας σώσουν. Γι αυτό υπάρχει η επιτροπή της Αρχιεπισκοπής Αθηνών για την νεοειδωλολατρία και την αρχαιολατρεία με πρόεδρο τον Μητροπολίτη Περιστερίου Χρυσόστομο. Δεν θα υπάρξει ποτέ ελεύθερο ελληνικό κράτος αν δεν ελευθερωθούμε από αυτούς τους ανθέλληνες χριστιανούς.

Ισπανοί μαθητές: «Ευχαριστούμε Ελλάδα..»!

Ένα βίντεο, το οποίο ευχαριστεί την Ελλάδα, για όσα έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα, έφτιαξε μια ομάδα από ισπανούς μαθητές, με τη βοήθεια των καθηγητών τους.